കു​റേ​ശ്ശ​ക്കു​റേ​ശ്ശെ​യാ​യി, ഏതാ​നും കാ​ലം​കൊ​ണ്ട്, ഈ എതിർ​പ​ക്ഷ​മെ​ല്ലാം താനേ നശി​ച്ചു. പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന എല്ലാ​വ​രും അനു​സ​രി​ക്കാ​തെ കഴി​യാ​ത്ത ആ ഒരു തരം നിയമം കാരണം, ആദ്യ​ത്തിൽ മൊ​സ്സ്യൂ മദ​ലി​യെ​ന്റെ നേരെ ദു​ഷ്പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങ​ളും അപ​കീർ​ത്തി​ക​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു; പി​ന്നീ​ട് അതു​ക​ളെ​ല്ലാം ദു​ഷ്പ്ര​സ്താ​വ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നു വന്നു; അതു കഴി​ഞ്ഞ്, അവ​യെ​ല്ലാം അസൂ​യ​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ദുർ​വാ​ക്കു​കൾ മാ​ത്ര​മാ​യി; ഒടു​വിൽ ആ വി​ചാ​ര​വും ഇല്ലാ​താ​യി; ബഹു​മാ​നം പരി​പൂർ​ണ​മാ​യി, ഏക​ക​ണ്ഠ​മാ​യി, ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വ​മാ​യി. എന്ന​ല്ല, ക്രി​സ്ത്വാ​ബ്ദം 1821-​ഓടുകൂടി, 1815-ൽ ഡി. പട്ട​ണ​ത്തിൽ ‘മെ​ത്രാൻ തി​രു​മേ​നി’ എന്ന വാ​ക്ക് ഏതു​വി​ധം ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു​വോ അതേ ഉചാ​ര​ണ​വി​ശേ​ഷ​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ‘മെയർ അവർകൾ എന്ന് എം. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ആളു​ക​ളും വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്നു. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നു​മാ​യി കണ്ടാ​ലോ​ചി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി പത്തു കാതം ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്ന് ജന​ങ്ങൾ വരി​ക​യാ​യി. തമ്മി​ലു​ള്ള സ്വ​ര​ച്ചേർ​ച്ച​ക്കു​റ​വ് അയാൾ തീർ​ത്തു; വ്യ​വ​ഹാ​ര​ങ്ങൾ കൂ​ടാ​തെ കഴി​ച്ചു; വി​രോ​ധി​ക​ളെ യോ​ജി​പ്പി​ച്ചു. എല്ലാ​വ​രും മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​നെ തങ്ങ​ളു​ടെ വി​ധി​കർ​ത്താ​വാ​ക്കി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു; അതു ന്യാ​യം കൂ​ടാ​തെ​യ​ല്ല​താ​നും. അയാൾ​ക്ക് ആത്മാ​വാ​യി പ്ര​കൃ​തി​നി​യ​മ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണോ ഉള്ള​തെ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​യി. ബഹു​മാ​ന​മാ​കു​ന്ന ഒരു പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി കട​ന്നു​പി​ടി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ആറോ ഏഴോ കൊ​ല്ല​ത്തെ കാ​ലം​കൊ​ണ്ട് ആ ജില്ല മു​ഴു​വ​നും മെ​യ​റു​ടെ പേരിൽ ഭക്തി​യു​ള്ള​താ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

പട്ട​ണ​ത്തിൽ, ആ രാ​ജ്യ​ത്തെ​ല്ലാം​കൂ​ടി, നോ​ക്കി​യാൽ ഒരാൾ​ക്കു​മാ​ത്രം ഈ രോഗം പി​ടി​പെ​ട്ടി​ല്ല; ഫാദർ മദ​ലി​യെൻ എന്തു​ത​ന്നെ ചെ​യ്താ​ലും ശരി, എന്തോ കലു​ഷ​മാ​കാ​ത്ത​തും ചലനം തട്ടാ​ത്ത​തു​മായ ഒരു ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷ​ത്താൽ ഉറ​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ അയാ​ളു​ടെ ആ ഒരു വി​രോ​ധി​മാ​ത്രം എപ്പോ​ഴും സശ്ര​ദ്ധ​നാ​യും അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യും​ത​ന്നെ നി​ന്നു. സ്വ​ത​വേ ഉള്ള എല്ലാ ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ശു​ദ്ധി​യും ഋജു​ത്വ​വു​മു​ള്ളൊ​ന്നാ​ണെ​ങ്കി​ലും, വി​രോ​ധ​ങ്ങ​ളേ​യും അനു​ക​മ്പ​ക​ളേ​യും ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും, ഒരു പ്ര​കൃ​തി​യെ മറ്റൊ​രു പ്ര​കൃ​തി​യിൽ​നി​ന്ന് അത്ര​മേൽ ആപല്‍ക്ക​ര​മാ​യ​വി​ധം അക​റ്റി​നിർ​ത്തു​ന്ന​തും, ഒരി​ക്ക​ലും സം​ശ​യി​ക്കാൻ നില്‍ക്കാ​ത്ത​തും, ഒരി​ക്ക​ലും അസ്വ​സ്ഥത തോ​ന്നാ​ത്ത​തും, ഒരി​ക്ക​ലും സമാ​ധാ​നം കി​ട്ടാ​ത്ത​തും, ഏതു സമ​യ​ത്തും തന്നെ​മ​റ​ന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​ത്ത​തും, ഏത​ന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ലും വഴി​പി​ഴ​യ്ക്കാ​ത്ത​തും, ഒരി​ക്ക​ലും തെ​റ്റാ​ത്ത​തും ഒട്ടും വെ​ള്ളം കട​ക്കാ​ത്ത​തും, എന്താ​യാ​ലും ഇണ​ങ്ങാ​ത്ത​തും, ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഉള്ളിൽ കട​ക്കാ​ത്ത​തും, യു​ക്തി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ബന്ധ​വി​ച്ഛേ​ദ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും തട്ടാ​ത്ത​തും, ദൈ​വ​ഗ​തി​കൾ എന്തെ​ല്ലാം വി​ധ​ത്തിൽ മാ​റ്റി​മ​റി​ച്ചു​വെ​ച്ചു​ട​ക്കി​യാ​ലും മനു​ഷൃ​ശ്വാ​വി​നു മനു​ഷ്യ​പ്പു​ച്ച​യു​ടേ​യും മനു​ഷ്യ​ക്കു​റു​ക്ക​ന് മനു​ഷ്യ​കേ​സ​രി​യു​ടേ​യും സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തെ ഉപാ​യ​ത്തിൽ മന്ത്രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​യി തി​ക​ച്ചും മൃ​ഗ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷം ചില മനു​ഷ്യ​രിൽ വാ​സ്ത​വ​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നു.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ശാ​ന്ത​നും സ്നേ​ഹ​പൂർ​ണ​നു​മാ​യി എല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളാൽ ചു​റ്റ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ട ഒരു തെ​രു​വി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ, നീ​ണ്ട്, ഇരു​മ്പു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള മു​റി​ക്കു​പ്പാ​യ​മി​ട്ടു, കൈയിൽ ഒരു കന​മു​ള്ള ചൂരൽ വടി​യാൽ രക്ഷി​ത​നാ​യി, അമർ​ന്നു നീണ്ട ഒരു തൊ​പ്പി തലയിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരാൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നിൽ വന്നു​കൂ​ടി. കൈകൾ മാ​റ​ത്തു പി​ണ​ച്ചു​കെ​ട്ടി, തല പതു​ക്കെ ഒന്നി​ള​ക്കി, മേൽ​ച്ചു​ണ്ടി​നെ കീ​ഴ​ച്ചു​ണ്ടോ​ടു കൂ​ട്ടി മൂ​ക്കി​നു നേർ​ക്ക് ഒന്നു പൊ​ന്തി​ച്ച്—അതേ, ‘എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും ശരി, ആ മനു​ഷ്യൻ ആരാണ്? ഞാൻ അയാളെ എവി​ടെ​യോ​വെ​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ആട്ടെ, എന്നെ വി​ഡ്ഡി​യാ​ക്കു​വാൻ അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വി​ല്ല’എന്ന് പരി​ഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താ​വു​ന്ന, അങ്ങ​നെ ഒരു​ത​രം അർ​ഥ​മു​ള്ള കൊ​ഞ്ഞ​നം​കാ​ട്ട​ലോ​ടു​കൂ​ടി, അയാളെ കാ​ണാ​താ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരേ നി​ല​യിൽ​നി​ന്ന് സു​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​ത് പല​പ്പോ​ഴും കാണാം.

ഏതാ​ണ്ടു പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു ഗൌ​ര​വ​ത്താൽ ഗൌരവം പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ മനു​ഷ്യൻ, വേ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും, ആ കണ്ട​വ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ ഹഠാൽ പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തു​ന്ന അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ചി​ല​രിൽ ഒരാ​ളാ​ണു്.

അയാ​ളു​ടെ പേർ ഴാവേർ എന്നാ​യി​രു​ന്നു; അയാൾ പൊ​ല്ലീ​സ് സൈ​ന്യ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒരാ​ളാ​ണ്.

അയാൾ എ. പട്ട​ണ​ത്തിൽ രസ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യും ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​വ​യു​മായ ഒരിൻ​സ്പെ​ക്ട​രു​ടെ ജോ​ലി​കൾ നട​ത്തി​വ​രു​ന്നു. അയാൾ മദ​ലി​യെ​ന്റെ ആദ​ത്തെ നില കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അന്നു പാ​രി​സ്സി​ലെ പൊ​ല്ലീ​സ് സൈ​സ​ന്യാ​ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്ന കൊംത് ആൻ​ഗ്ലെ​യു​ടെ കാ​ര്യ​ദർ​ശി​യായ മൊ​സ്സ്യു ഷാ​ബു​യി​യെ​യു​ടെ രക്ഷ​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഴാവേർ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യ​ത്. അയാൾ എ൦. പട്ട​ണ​ത്തിൽ വന്ന​പ്പോൾ ആ മഹാ​നായ കൈ​ത്തൊ​ഴിൽ വ്യ​വ​സാ​യ​ക്കാ​രൻ പ്ര​മാ​ണി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഫാദർ മദ​ലി​യെൻ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു.

ചില പൊ​ല്ലീ​സ്സു ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു​ടെ മു​ഖാ​കൃ​തി ഒരു സവി​ശേഷ മട്ടി​ലു​ള്ള​താ​ണ്. ഒരു നീ​ച​ത്വ​വും അധി​കാ​ര​വ​ലു​പ്പ​വും കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്ന ഒന്നാ​യി​രി​ക്കും അവ​രു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം. ഴാ​വേ​രു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം ഈ തര​ത്തി​ലാ​ണ്— നീ​ച​ത്വം കി​ഴി​ക്ക​ണം.

ആത്മാ​വു​ക​ളെ​ല്ലാം മാം​സ​ച​ക്ഷു​സ്സു​കൾ​ക്കു ഗോ​ച​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ലെ ഓരോ അം​ഗ​വും തി​ര്യ​ക്കു​ക​ളിൽ​പ്പെ​ട്ട ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു മൃ​ഗ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണ് ഞങ്ങ​ളു​ടെ ദൃ​ഡ​വി​ശ്വാ​സം; അങ്ങ​നെ, ശു​ക്തി​കീ​ടം മുതൽ കഴുകൻ വരേ​യും പന്നി​മു​തൽ നരി​വ​രേ​യു​മു​ള്ള എല്ലാ തി​ര്യ​ക്കു​ക​ളും മനു​ഷ്യ​നി​ലു​ണ്ടെ​ന്നും, അവയിൽ ഓരോ​ന്നും ഒരു മനു​ഷ്യ​നിൽ സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ന്നു​മാ​യി തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​കൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സത്യാ​വ​സ്ഥ ഞങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കണ്ട​റി​യാ​റു​ണ്ട്. ചി​ല​പ്പോൾ അവയിൽ ഒന്നി​ല​ധി​ക​ത്തേ​യും ഒരേ സമ​യ​ത്തു കാണാം.

തി​ര്യ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം നമ്മു​ടെ കണ്ണി​നു​മു​മ്പി​ലൂ​ടെ അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്ന നമ്മു​ടെ സൌ​ശി​ല്യ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ദു​ശ്ലീ​ല​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും സ്വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ, നമ്മു​ടെ ആത്മാ​വു​ക​ളു​ടെ ഛാ​യാ​രു​പ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ, മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. നമ്മെ പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തി വി​ചാ​രി​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഈശ്വ​രൻ അവയെ നമു​ക്കു കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ന്നു. തി​ര്യ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം ആവിധം മറ്റു ചി​ല​തു​ക​ളു​ടെ ഛായകൾ മാ​ത്ര​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്, ഈശ്വ​രൻ അവയെ വാ​സ്ത​വാർ​ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ള​വ​യാ​ക്കാ​ഞ്ഞ​ത്; അതു​കൊ​ണ്ട് പ്ര​യോ​ജ​ന​മെ​ന്ത്? നേ​രെ​മ​റി​ച്ച്, നമ്മു​ടെ ആത്മാ​വു​ക​ളെ​ല്ലാം സത്യ​ങ്ങ​ളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടും അവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം പ്രാ​പ്യ​മാ​യി അനു​രൂ​പ​മായ ഒരു പു​രു​ഷാർ​ഥ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടും ഈശ്വ​രൻ അവ​യ്ക്കു വി​ശേ​ഷ​ബു​ദ്ധി കൊ​ടു​ത്തു; എന്നു​വെ​ച്ചാൽ, വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു​ള്ള കഴിവ്. സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം, വേണ്ട വിധം ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം, ഓരോ ജീ​വാ​ത്മാ​വിൽ​നി​ന്നും, അത് എന്തു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള​തെ​ങ്കി​ലു​മാ​വ​ട്ടെ, അതിൽ ലയി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഉപ​യു​ക്ത​ത​യെ എപ്പോ​ഴും പു​റ​ത്തേ​ക്കു വലി​ച്ചു​വ​രു​ത്താൻ കഴി​യും.

ഇത് നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഭൌ​തി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന പരി​മി​ത​ദൃ​ഷ്ടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്. അല്ലാ​തെ അമാ​നു​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി എല്ലാ ജീ​വി​ക​ളി​ലും ആന്ത​ര​ങ്ങ​ളാ​യോ ബാ​ഹ്യ​ങ്ങ​ളാ​യോ ഉള്ള സത്ത്വ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന അഗാ​ധ​ത​ര​മായ വാ​ദ​മു​ഖ​ത്തെ ഇതു പരാ​മർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഞാൻ അന്തർ​ലീ​ന​മായ ഞാൻ ഇല്ലെ​ന്നു; പറ​യു​വാൻ തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളെ ഒരി​ക്ക​ലും അധി​കാ​ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ ഒന്നു പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, ഞങ്ങൾ പ്ര​കൃ​ത​ത്തി​ലേ​ക്ക് കട​ക്ക​ട്ടെ.

അപ്പോള്‍, ഓരോ മനു​ഷ്യ​നി​ലും തി​ര്യക്‍ലോ​ക​ത്തി​ലെ ഒരു സത്ത്വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്ക് വാ​യ​ന​ക്കാ​രും ഞങ്ങ​ളോ​ടു​കു​ടി സമ്മ​തി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം പൊ​ല്ലീ​സ്സു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നായ ഴാ​വേ​റി​ലു​ള്ള​ത് എന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറയാൻ ഞങ്ങൾ​ക്ക് എളു​പ്പ​ത്തിൽ സാ​ധി​ക്കും.

ആസ്തൂ​റി​യ​യി​ലെ കൃ​ഷീ​വ​ല​ന്മാർ​ക്ക് ഒരു ദൃ​ഡ​ബോ​ധ​മു​ണ്ട്. ഓരോ ഈറ്റു ചെ​ന്നാ​യ​മ​ട​യി​ലും ഓരോ നാ​യ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും; അതിനെ തള്ള​ച്ചെ​ന്നായ പെറ്റ ഉടനെ തി​ന്നു​ക​ള​യു​ന്നു; അല്ലെ​ങ്കിൽ അതു വളർ​ന്നു​വ​ന്നാൽ മറ്റു ചെ​ന്നാ​യ​ക്കു​ട്ടി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം വി​ഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​മ​ത്രേ.

ഒരു പെൺ​ചെ​ന്നാ​യ​യു​ടേ​തായ നാ​യ​ക്കു​ട്ടി​ക്ക് ഒരു മനു​ഷ്യ​മു​ഖം കൊ​ടു​ക്കുക; എന്നാൽ ഴാ​വേ​റാ​യി.

തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ​യിൽ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു​വ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യായ ഒരു കൈ​നോ​ട്ട​ക്കാ​രി​യു​ടെ മക​നാ​യി ഴാവേർ തട​വു​മു​റി​യിൽ ജനി​ച്ചു. മു​തിര്‍ന്നു വന്ന​പ്പോൾ, താൻ സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ള്ള​വ​നാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി; അതി​ന്നു​ള്ളിൽ കട​ക്കാൻ ഒരി​ക്ക​ലും സാ​ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് അയാൾ നി​രാ​ശ​നാ​യി. പൊ​തു​ജ​ന​സ​മു​ദാ​യം രണ്ടു തര​ക്കാ​രെ എന്താ​യാ​ലും മാ​പ്പു കൊ​ടു​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തു തള്ളി​വി​ടു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു—അതിനെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​വ​ന്ന​വ​രേ​യും, അതിനെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​വ​രേ​യും; ഈ രണ്ടു വർ​ഗ​ത്തിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നി​ല​ല്ലാ​തെ അയാൾ​ക്കു വേറെ നില്‍ക്ക​ക്ക​ള്ളി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; അതോ​ടൊ​പ്പം​ത​ന്നെ അയാൾ​ക്കു ഒന്നു​കൂ​ടി ബോ​ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—താൻ ജനി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​ത് അനിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ ഒരു വെ​റു​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി കരു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും, മേലാൽ ഒരു​വി​ധ​ത്തി​ലും ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​വാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു തറ​ക്ക​ല്ലി​ന്മേൽ ഉറ​ച്ചു​നില്‍ക്കു​ന്ന​തു​മായ തെ​ണ്ടി​ക​ളു​ടെ വം​ശ​ത്തി​ലാ​ണ്. അയാൾ പൊ​ല്ലീ​സ്സിൽ ചേർ​ന്നു. അതിൽ അയാൾ​ക്കു ജയം​കി​ട്ടി. നാ​ല്പ​താ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ അയാൾ ഒരു ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​രാ​യി.

തെ​ക്കൻ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ തണ്ടു​വ​ലി​ശി​ക്ഷ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന തട​വു​പു​ള്ളി​കൾ​ക്കു​ള്ള താ​മ​സ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണ് അയാൾ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​ത്.

ഇവി​ടു​ന്ന​ങ്ങോ​ട്ടു കട​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി, ഞങ്ങൾ ഴാ​വേ​റെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​മ്പോൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച മനു​ഷ്യ​മു​ഖം’ എന്ന വാ​ക്കി​ന്റെ ഉദ്ദി​ഷ്ടാർ​ഥം നമു​ക്ക​ന്യോ​ന്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കുക.

ഴാ​വേ​റു​ടെ മനു​ഷ്യ​മു​ഖ​ത്തിൽ ഒരു പരന്ന മൂ​ക്കും ആഴ​മു​ള്ള രണ്ടു ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളും ആ ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ നേ​ര​ക്കു കവിൾ​ത്ത​ട​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്ന രണ്ടു കൂ​റ്റൻ കവിൾ​മീ​ശ​ക​ളും അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ രണ്ടു കാ​ടു​ക​ളും ആ ഗു​ഹ​ക​ളും ഒന്നാ​മ​താ​യി കാ​ണു​ന്ന ആരും ഒന്നു ചു​ളു​ങ്ങി​പ്പോ​വും. ഴാവേർ ചി​രി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്ത്—അയാ​ളു​ടെ ചിരി വളരെ അപൂർ​വ​വും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​രു​ന്നു—അയാ​ളു​ടെ വീ​തി​കു​റ​ഞ്ഞ ചു​ണ്ടു​കൾ അക​ന്നു പല്ലു​ക​ളെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല നൊ​ണ്ണു​ക​ളെ​ക്കൂ​ടി​യും പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ക്കും; എന്ന​ല്ല, അയാ​ളു​ടെ മൂ​ക്കി​നു ചു​റ്റും, കാ​ട്ടു​മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ മോ​ന്ത​യി​ലെ​ന്ന പോലെ, പര​പ്പു​കൂ​ടി​യ​തും കണ്ടാൽ ഭയം തോ​ന്നു​ന്ന​തു​മായ ഒരു മട​ക്കു​ക​യ​റും. ഗൌ​ര​വ​ഭാ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ഴാവേർ ഒരു വീ​ട്ടു​കാ​വൽ​നാ​യ​യാ​ണ്; ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, അയാൾ ഒരു നരി​ത​ന്നെ. ബാ​ക്കി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, തല​യോ​ട് അയാൾ​ക്കു വള​രെ​ക്കു​റ​ച്ചേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു; ഒരു​പ​ടി താ​ടി​യെ​ല്ലു​ണ്ട്; അയാ​ളു​ടെ തല​മു​ടി നെ​റ്റി മു​ഴു​വ​നും മറ​ച്ച് പു​രി​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ മീതെ വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; ദേ​ഷ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു മു​ദ്ര​പോ​ലെ അയാ​ളു​ടെ രണ്ടു കണ്ണി​നു​മി​ട​യിൽ സ്ഥി​ര​വും സര്‍വ​ദാ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥ​വു​മായ ഒരു ചു​ളു​ക്കു​ണ്ട്; അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം അസ്പ​ഷ്ട​മ​ത്രേ; അയാ​ളു​ടെ വായ മട​ക്കു​ഞെ​റി​യു​ള്ള​തും ഭയ​ങ്ക​ര​വു​മാ​യി​രു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം ക്രൂ​രത കൂടിയ ഈ മനു​ഷ്യ​നിൽ സാ​ധാ​ര​ണ​സ്ഥി​തി​ക്കു വളരെ നല്ല​വ​യും വളരെ ഒതു​ങ്ങി​യ​വ​യു​മായ രണ്ടു മനോ​വൃ​ത്തി​കൾ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, അയാൾ അവയെ വലു​പ്പം വെ​പ്പി​ച്ചു വെ​പ്പി​ച്ചു ചീ​ത്ത​യാ​ക്കി കലാ​ശി​പ്പി​ച്ചു—അധി​കാ​ര​ശ​ക്തി​യോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​ന​വും, രാ​ജ്യ​ദ്രോ​ഹ​ത്തോ​ടു​ള്ള വെ​റു​പ്പും; എന്ന​ല്ല, അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു കൊ​ല​പാ​ത​കം, തട്ടി​പ്പ​റി, ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​ല്ലാം, രാ​ജ്യ​ദ്രോ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ രൂ​പ​ഭേ​ദ​മാ​ണ്, രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തിൽ അധി​കാ​ര​പ്പെ​ട്ട ആരെ​യും, പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി മുതൽ നാ​ട്ടു​പു​റ​ത്തു​ള്ള പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രൻ​വ​രെ എല്ലാ​വ​രേ​യും, തി​രി​ഞ്ഞും മറി​ഞ്ഞും നോ​ക്കാ​തെ ഒര​ഗാ​ധ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞി​ട്ടേ അയാൾ കാ​ണാ​റു​ള്ളൂ. ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്ക് ഒരി​ക്കൽ കാൽ വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഏതൊ​രാ​ളെ​യും അയാൾ പരി​ഹാ​സം​കൊ​ണ്ടും വെ​റു​പ്പു​കൊ​ണ്ടും അറ​പ്പു​കൊ​ണ്ടും മൂ​ടി​ക്ക​ള​യും. അയാൾ കേ​വ​ല​സ്വ​രു​പ​നാ​ണ്; വൃ​ത്യ​സ്ത​ത​ക​ളെ അയാൾ കൈ​ക്കൊ​ള്ളി​ല്ല. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് ചാ​ഞ്ഞ് അയാൾ പറയും, ‘ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്നു തെ​റ്റു വരാൻ വയ്യാ; മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​ന് ഒരി​ക്ക​ലും അബ​ദ്ധം പറ്റി​ല്ല.’ മറ്റേ ഭാ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ ഇങ്ങ​നെ പറയും; ഈ മനു​ഷ്യർ ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും നേ​രെ​യാ​വി​ല്ല. ഇവ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു യാ​തൊ​രു ഗു​ണ​വും ഉണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ.’ മനു​ഷ്യ​നി​യ​മ​ത്തിൽ പി​ശാ​ചു​ക​ളെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ, അഥവാ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക് ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​താ​ണ് ഇഷ്ട​മെ​ങ്കിൽ, പി​ശാ​ചു​ക​ളു​ണ്ടെ​ന്ന് പ്ര​മാ​ണ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ, എന്തോ ശക്തി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ഒരു വി​ട്ടൊ​ഴി​ച്ചി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ദേ​വ​ത​യെ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മായ അത്ത​രം മറു​ക​ണ്ടം​ചാ​ടി’ തത്ത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ട് അയാൾ തി​ക​ച്ചും പങ്കു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അയാൾ ആര്‍ദ്ര​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നും ഗൌ​ര​വ​ക്കാ​ര​നും നി​ഷ​ഠൂ​ര​സ്വ​ഭാ​വ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു; അയാൾ ദുഃ​ഖ​ശീ​ല​നായ ഒരാ​ലോ​ച​ന​ക്കാ​ര​നാ​ണ്.; മത​ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ അയാൾ വി​നീ​ത​നു​മാ​ണ്, അഹം​ഭാ​വി​യു​മാ​ണ്. അയാ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം തു​ര​പ്പ​നു​ളി​പോ​ലെ ഉറ​പ്പു​ള്ള​തും തു​ള​ഞ്ഞു​കേ​റു​ന്ന​തു​മ​ത്രേ. അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും ഈ രണ്ടു​വാ​ക്കി​ന്മേൽ ഞാ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്നു; ഉണർ​ച്ച​യും മേൽ നോ​ട്ട​വും. ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ച് ഏറ്റ​വും വള​വു​ള്ള ഒന്നി​ന് അയാൾ ഒരു നേർവര ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി; തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്ര​യോ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ഥ​ബോ​ധ​വും, തന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള ധർ​മ​ശാ​സ്ത്ര​സി​ദ്ധാ​ന്ത​വും അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; മറ്റു​ള്ള​വർ മതാ​ചാ​ര്യ​ന്മാ​രാ​കു​ന്ന​പോ​ലെ, അയാൾ ഒരൊ​റ്റു​കാ​ര​നാ​യി. ഹാ, ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈ​യിൽ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ ദുർദശ! തട​വിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​പ്പോ​ന്നി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ സ്വ​ന്തം അച്ഛ​നെ​ക്കൂ​ടി അയാൾ പി​ടി​ച്ചു ബന്ധി​ക്കും; അരു​താ​ത്ത​തു ചെ​യ്തി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അമ്മ​യ്ക്കും അയാൾ ഭ്ര​ഷ്ടു പറയും. എന്ന​ല്ല, സൽ​ക്കർ​മം ചെ​യ്താ​ല​ത്തെ മന​സ്സ​ന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ അതു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ആക​പ്പാ​ടെ ഒരു വി​ട്ടൊ​ഴി​ച്ചി​ലി​ല്ലാ​തെ അരി​ഷ്ടു​കൊ​ണ്ടും ഏകാ​ന്ത​സ്ഥി​തി കൊ​ണ്ടും സർ​വ​നി​ഷേ​ധം​കൊ​ണ്ടും ചാ​രി​ത്ര്യം കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു ജീ​വി​തം. അതു ശമനം കി​ട്ടാ​ത്ത ധർ​മ​ഗ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു; ദയ​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പി​ടി​കൂ​ടാൻ നിൽ​ക്കൽ, ക്രൂ​ര​ത​ര​മായ ഒരു സതൃ​ശീ​ലം, വെ​ണ്ണ​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒര്യാ​യ​ക്കാ​രൻ—സ്പാർ​ട്ട​ക്കാർ​ക്ക് സ്പാർ​ട്ട അറി​യാ​വു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഇത് എന്താ​ണെ​ന്നു പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാർ​ക്ക​റി​യാം.

ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ക​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നു ഒഴി​ഞ്ഞു​നില്‍ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരാ​ളു​ടെ മട്ടു മു​ഴു​വ​നും കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഴാ​വേ​റു​ടെ ആകൃതി. അക്കാ​ല​ത്തു മു​ന്തി​നില്‍ക്കു​ന്ന പത്ര​ങ്ങൾ എന്നു വി​ഭ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ആവക സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ മഹ​ത്ത​ര​മായ ജഗ​ദുൽ​പ​ത്തി​ച​രി​ത്രം കൊ​ണ്ടു രസം​പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന മെ​സ്ത​രു​ടെ ഗോ​പ​ന​പ്രി​യ​ന്മാ​രായ അനു​ഗാ​മി​കൾ ഴാ​വേ​റെ ഒരു മാ​തൃ​കാ​പു​രു​ഷ​നെ​ന്നു ഘോ​ഷി​ക്കു​വാൻ ഒരി​ക്ക​ലും വി​ട്ടു​പോ​ക​യി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ നെ​റ്റി​ത്ത​ടം കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; അതു തൊ​പ്പി​യു​ടെ ഉള്ളിൽ മറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും; അയാ​ളൂ​ടെ കണ്ണു​കൾ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; അതുകൾ പു​രി​ക​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒളി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; അയാ​ളു​ടെ കവിൾ​ത്ത​ട​ങ്ങൾ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; അവ അയാ​ളു​ടെ കണ്ഠ​വ​സ്ത്ര​ത്തിൽ താ​ഴ്‌​ന്നി​റ​ങ്ങി​നില്‍ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കൈ​ത്ത​ല​ങ്ങൾ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; അവ അയാ​ളു​ടെ കു​പ്പാ​യ​ക്കൈ​ക​ളി​ലേ​ക്ക് വലി​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണ്; അയാ​ളു​ടെ ചൂ​രൽ​വ​ടി​യും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല; അതിനെ അയാൾ പു​റം​കു​പ്പാ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ​പ്പി​ടി​ച്ചേ കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു. പക്ഷേ, ആ വേണ്ട സമയം വന്നാൽ, ഒരു പതി​യി​രു​പ്പു​സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഈ ഇരു​ട്ടി​നി​ട​യിൽ നി​ന്നൊ​ക്കെ​ക്കൂ​ടി, ഒരു ഞൊ​ടി​യി​ട​കൊ​ണ്ടു വീതി കു​റ​ഞ്ഞു കൂർ​ത്ത ഒരു നെ​റ്റി​യും, അപ​ക​ടം​പി​ടി​ച്ച ഒരു നോ​ട്ട​വും ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു കവി​ളും, പോ​ത്തൻ കൈ​ക​ളും, ഒരു രാ​ക്ഷ​സ​ന്നു ചേർ​ന്ന പൊ​ന്തൻ​വ​ടി​യും പു​റ​ത്തു ചാ​ടു​ന്ന​തു കാണാം.

ഇട​യു​ള്ള സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ പക്ഷേ, അത​ത്ര​യേ​റെ ഉണ്ടാ​കാ​റി​ല്ല—പു​സ്ത​ക​ത്തോ​ടു വെ​റു​പ്പാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അയാൾ വാ​യി​ക്കും; ഇതു​കാ​ര​ണം അയാൾ തീരേ അക്ഷ​ര​ജ്ഞ​ന​ല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല. സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ അവി​ട​വി​ടെ​യു​ള്ള ചില ഉച്ചാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ദൃ​ഡ​ത​കൊ​ണ്ട് ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം.

ഞങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, അയാൾ​ക്കു ദുഃ​സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളി​ല്ല. തന്നെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ​ക്കു സന്തോ​ഷം തോ​ന്നു​ന്ന സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, അയാൾ ഒരു കു​ത്തു പു​ക​യി​ല​പ്പൊ​ടി എടു​ത്തു വലി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. അതി​ലാ​ണ് അയാൾ​ക്കു മനു​ഷ്യ​ലോ​ക​വു​മാ​യു​ള്ള സം​ബ​ന്ധം കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്.

നീ​തി​ന്യാ​യ​ഭ​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള മന്ത്രി​സ​ഭ​യിൽ​നി​ന്നു കൊ​ല്ലം​തോ​റും പു​റ​ത്തി​റ​ക്കു​ന്ന സ്ഥി​തി​വി​വ​ര​പ്പ​ട്ടിക സ്വ​ന്തം നി​യ​മ​ഭാ​ഷ​യിൽ ‘തെ​മ്മാ​ടി​കൾ’ എന്നു നാ​മ​ക​ര​ണം ചെ​യ്തു​വി​ടു​ന്ന ആ ഒരു വർ​ഗ​ത്തി​നു ഴാവേർ ഒരു ‘ഇമ്പാ​ച്ചി’യാ​ണെ​ന്നു​ള​ള​തു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാൻ വലിയ ഞെ​രു​ക്ക​മി​ല്ല. ഴാവേർ എന്ന പേർ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടാൽ മതി, അവ​രൊ​ക്കെ കു​തി​കു​തി​ച്ചു; ഴാ​വേ​റു​ടെ മുഖം കണ്ടാൽ​ത്തീർ​ന്നു, അവ​രൊ​ക്കെ മര​വി​ച്ചു.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ ഭയ​ങ്ക​ര​മ​നു​ഷ്യൻ.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ​മേൽ എപ്പോ​ഴും പതി​ഞ്ഞു​നില്‍ക്കു​ന്ന ഒരു ദൃ​ഷ്ടി​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഴാവേർ; സം​ശ​യം​കൊ​ണ്ടും ഈഹ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു കണ്ണ്. മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെൻ ഒടു​വിൽ ഈ ഒരു വാ​സ്ത​വം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി; പക്ഷേ, അതയാൾ അത്ര സാ​ര​മാ​യി കരു​തി​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അയാൾ ഴാ​വേ​റോ​ട് എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ക​കൂ​ടി ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല; അയാൾ ഴാ​വേ​റെ അമ്പേ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​വ​ട്ടേ, ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റു​ക​യാ​വ​ട്ടേ ചെ​യ്തി​ല്ല. പരി​ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ഏതാ​ണ്ട് അസു​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു​മായ ഒരു നോ​ട്ടം—എന്നാൽ അതയാൾ അറി​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണെ​ന്നു ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നി​ല്ല—അയാ​ളിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭ​വി​ക്കും. അയാൾ ഴാ​വേ​റോ​ടു ഭൂ​മി​യിൽ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടെ​ല്ലാ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, സസു​ഖ​മാ​യും സമ​ര്യാ​ദ​മാ​യും പെ​രു​മാ​റി.

തന്റെ വർ​ഗ​ത്തി​നു​ള്ള​തും സ്വ​ത​വേ ഉള്ള ബു​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷ​ത്തോ​ടു മന​സ്സും കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​മായ അത്ത​രം ഉൽ​ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടു​കൂ​ടി, താൻ മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ പൂർ​വ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ ചവി​ട്ട​ടി​കൾ മു​ഴു​വ​നും ഗൂ​ഡ​മാ​യി കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു ഴാ​വേ​റു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു​ത​ന്നെ വീ​ണു​പോയ ചില വാ​ക്കു​കൾ നി​മി​ത്തം ഊഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഏതോ രാ​ജ്യ​ത്ത് അപ്പോൾ കു​റ്റി​യ​റ്റു​പോയ ഒരു കു​ടും​ബം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ചില വി​വ​ര​ങ്ങൾ ഒരാൾ പതു​ങ്ങി​നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന് അയാൾ അറി​ഞ്ഞ​താ​യി​ത്തോ​ന്നി; അയാൾ ആവിധം ഗൂ​ഡ​ഭാ​ഷ​യിൽ സം​സാ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നി​ട​യിൽ, സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘ആ മനു​ഷ്യൻ എന്റെ കൈ​യി​ലാ​യി എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.’ പി​ന്നെ ഒരു മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​ത്തി​ന് അയാൾ ആലോ​ചി​ക്കുക തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു; ഒര​ക്ഷ​ര​വും മി​ണ്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു കി​ട്ടി എന്നു തോ​ന്നിയ പി​ടി​വ​ള്ളി എങ്ങ​നെ​യോ മു​റി​ഞ്ഞു​പോ​യ​പോ​ലെ​യി​രു​ന്നു.

ഇതിനു പുറമെ ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കാ​വു​ന്ന കേ​വ​ലാർ​ഥം കൊ​ണ്ടു​ള്ള അപകടം തീർ​ക്കു​വാൻ ഈ പറ​യു​ന്ന​താ​വ​ശ്യ​വു​മാ​ണ്—ഒരു മനു​ഷ്യ​നി​ലും തീരെ തെ​റ്റി​പ്പോ​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ഒന്നു​ണ്ടാ​വാൻ വയ്യാ; എന്ന​ല്ല, മൃ​ഗ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​ത്തി​ന് ഒരു സവി​ശേ​ഷ​ത​യു​ണ്ട്—അത് ഇട​യ്ക്കു​വെ​ച്ചു കെ​ട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞു​പോ​കും; പോ​കേ​ണ്ട വഴി​യിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു തെ​ള്ളി​പ്പോ​വും; പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടേ​ക്കും; ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അതു വി​ശേ​ഷ​ബു​ദ്ധി​യേ​ക്കാൾ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​മാ​വു​മ​ല്ലോ; മൃ​ഗ​ത്തി​നു മനു​ഷ്യ​നേ​ക്കാൾ അറി​വു​ള്ള​താ​യി കണ്ടേ​നേ.

മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്റെ തി​ക​ഞ്ഞ മന​സ്സ്യാ​സ്ഥ്യ​വും കൂ​സ​ലി​ല്ലാ​യ്മ​യും ഴാ​വേ​റെ ഏതാ​ണ്ടു വ്യ​ക്ത​മാ​യി പരി​ഭ്ര​മി​പ്പി​ച്ചു.

എന്താ​യാ​ലും ഒരു ദിവസം ഴാ​വേ​റു​ടെ അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മായ ഒരു ഭാ​വ​ദേ​ദം മൊ​സ്സ്യു മദ​ലി​യെ​ന്ന് ഒന്നു​ള്ളിൽ​ക്കൊ​ണ്ടു. അത് ഈ പറ​യു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലാ​ണ്.