എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വള​രെ​യൊ​ന്നും നമു​ക്കു അറി​ഞ്ഞു​കൂട. ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തേ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​പോ​ലും വലിയ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജനനദശ അറു​നൂ​റാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​നി​ട​യ്ക്കാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് കേ​ര​ള​കൌ​മു​ദീ​കർ​ത്താ​വു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു, ബർ​ണ്ണൽ തു​ട​ങ്ങിയ പശ്ചാ​ത്യ പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം ക്രി​സ്ത്വാ​ബ്ദം പതി​നേ​ഴാം ശത​ക​ത്തി​ലാ​ണു്. മി. പി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യാ​ക​ട്ടേ ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു:

“മേ​ല്പ​ത്തൂർ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ യൌ​വ​ന​കാ​ല​ത്തു എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. ഈ ഭട്ട​തി​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലെ പ്ര​ധാന കവി​ത​യായ നാ​രാ​യ​ണീ​യം കു​റ​തീർ​ത്ത​തു് 762 വൃ​ശ്ചി​കം 28-നു ആകു​ന്നു എന്നു് അതിൽ ഒടു​വി​ല​ത്തെ ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ ‘ആയു​രാ​രോ​ഗ്യ​സൌ​ഖ്യം’ എന്ന കലി​കൊ​ണ്ടു നി​ശ്ച​യി​ക്കാം. ഉത്ത​ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നും ഒരു വി​രാ​ഗി ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ അദ്ധ്യാ​ത്മ​മൂ​ല​രാ​മാ​യ​ണം അമ്പ​ല​പ്പുഴ രാ​ജാ​വി​ന്റെ അടു​ക്കൽ​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു് 787-ാമതു കൊ​ല്ലം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ചി​ങ്ങ​മാ​സ​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നും അന്ന​ത്തെ കലി ‘പവി​ത്ര​ക​രഃ​സൂ​ര്യഃ’ എന്നാ​ണെ​ന്നും അദ്ധ്യാ​ത്മ​മൂ​ല​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​നം കട്ട​യാ​ട്ടു ഗോ​വി​ന്ദ​മേ​നോൻ മലയാള അക്ഷ​ര​ത്തിൽ തർജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ കാ​ണു​ന്നു. അതി​നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാലം 700-നും 800-നും മദ്ധ്യേ തന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം.”

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ശ്രീ​മ​ന്നാ​രാ​യണ ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ സമ​കാ​ലി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള സംഗതി സർ​വ​സ​മ്മ​ത​മാ​ക​യാൽ, ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ കാലം അറി​ഞ്ഞാൽ, എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​വും ഏക​ദേ​ശം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാം. ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ കാലം ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി അറി​വാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു​താ​നും നെ​ടു​മ്പ​യിൽ കൃ​ഷ്ണ​നാ​ശാൻ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ ദൈ​വ​ജ്ഞ​ന്റെ വക ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ, ഭട്ട​തി​രി ജനി​ച്ച​തു് 735–ാം ആണ്ടും മരി​ച്ചു​തു് 841-ലും ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​നാ​ശാ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി എന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള ആറ​ന്മുള സ്ഥ​ല​പു​രാ​ണ​ത്തിൽ ഭട്ട​തി​രി​യേ​യും മറ്റും പറ്റി ഇപ്ര​കാ​രം പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

ഈ ഗു​രു​പ​ര​മ്പ​ര​യെ ഒരു പട്ടി​ക​യാ​യി ചേർ​ക്കു​ന്നു.

മറ്റു​ചില വി​വ​ര​ങ്ങ​ളും ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യിൽ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

1. 762–ാം ആണ്ടു് വൃ​ശ്ചി​കം 28-ാംനു ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യും കൃ​ഷ്ണ​ച​തുർ​ദ്ദ​ശി​യും കൂടിയ ദിവസം ഗു​രു​വാ​യൂർ ഇരു​ന്നു് നാ​രാ​യ​ണീ​യം ഉണ്ടാ​ക്കി. ആയു​രാ​രോ​ഗ്യ​സൌ​ഖ്യ​മെ​ന്നു് അന്ന​ത്തെ​ക്ക​ലി. ‘കാ​മാ​സ​ന്ന​സ്സഃ’ എന്നു് അന്ന​ത്തേ വാ​ക്യം. ‘ഗ്ലൌ​രാർ​ദ്ധോ​യം പൂ​ജ്യഃ’ വാ​ക്യ​ധ്രു​വം. സായകഃ സം​ക്ര​മ​ധ്രു​വം.
2. 786–ാം ആണ്ടു് മി​ഥു​നം ൨൨-ാംനു ഭാ​ര​ത​പ്പുഴ പെ​രു​കി. അന്ന​ത്തേ​ക്ക​ലി,
   “നദീ​പു​ഷ്ടി​ര​സ​ഹ്യാ​നു നഹ്യ​സാ​രം പയോ​ജ​നി;
   നിജാൽ കു​ടീ​രാൽ സാ​യാ​ഹ്നേ നഷ്ടാർ​ത്ഥാഃ പ്ര​യ​യുർ​ജ്ജ​നാഃ”
   

   എന്നു പേ​രി​ട്ടു.

3. 791–ാം ആണ്ടു് മക​ര​മാ​സം 27-ാനു ‘സർ​വ​സ്വം’ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങി. മീനം ൩-ാം തീയതി കു​റ​തീർ​ത്തു.

   ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​വ​രി​യെ നമു​ക്കു പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്കാം.

ഇനി ഇവരിൽ പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​തൽ ആർ​ക്കാ​ണെ​ന്നാ​ണു് നോ​ക്കാ​നു​ള്ള​തു്. ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ യൌ​വ​ന​കാ​ല​ത്തു എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു. നേരെ മറി​ച്ചും ചിലർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്.

മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ​യാ​ണു് അധികം ആളുകൾ സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ അവ​രാ​രും തങ്ങ​ളു​ടെ ഊഹ​ത്തി​നു് ആധാ​ര​മായ തെ​ളി​വു​കൾ എടു​ത്തു​കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വ്യ​സ​ന​പൂർ​വം പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യ്ക്കു ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ വളരെ നോ​ട്ട​ക്കു​റ​വു കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. നമു​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ പലേ വീ​ക്ഷ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്കാം.

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ രാ​മാ​യ​ണം രചി​ച്ച​തു് 787-നു ശേ​ഷ​മാ​ണെ​ന്നും അന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തു പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. ഈ അഭി​പ്രാ​യം സം​ഗ​ത​മ​ല്ലെ​ന്നു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം തെ​ളി​യി​ക്കാം. 787-ൽ ഭട്ട​തി​രി​ക്കു തന്നേ അമ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു വയ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ പടു​വൃ​ദ്ധ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണ്ടേ?

കടി​യ​ങ്കു​ളം ശു​പ്പു മേനവൻ എന്നൊ​രു കവി​യേ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തു് ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു:

“പാ​ല​ക്കാ​ട്ടു താ​ലൂ​ക്കിൽ പൊൽ​പ്പ​ള്ളി​യിൽ കടി​യം​കു​ള​ത്തു​വീ​ട്ടിൽ ശു​പ്പു​മേ​ന​വ​ന്റെ ജനനം ൯൨൦–ാം ആണ്ടി​ട​യ്ക്ക​ത്രേ.”

കാ​വേ​രി മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തിൽ “പേ​രാ​യി​ര​ത്തി​ലേ​റ്റം പേ​രാ​ളും തി​രു​നാ​മം” എന്ന പദ​ത്താ​ലും, തേ​നാ​രി​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തിൽ “പേ​രാ​യി​ര​ത്തി​ലേ​റ്റം പേ​രി​യ​ന്നീ​ടും ഗുരു” എന്ന പദം കൊ​ണ്ടും സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന ഗുരു ഒന്നു തന്നെ. അദ്ദേ​ഹം സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​കു​ന്നു.

ശു​പ്പു​മേ​നോ​ന്റെ പര​മ​ഗു​രു സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

എന്നു​ള്ള പ്ര​സ്താ​വം നോ​ക്കുക. എന്നാൽ ശു​പ്പു​മേ​ന​വ​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഗു​രു​വായ രാ​ഘ​വ​പ്പി​ഷാ​ര​ടി​യു​ടെ ജനനം ൯൧൦–ാം ആണ്ടി​ട​യ്ക്കാ​ണു്. ‘പേ​രാ​യി​ര​ത്തി​ലേ​റ്റം പേ​രി​യ​ന്നീ​ടു​ന്ന’ അജ്ഞാ​ത​നാ​മാ​വാ​യ​ഗു​രു​വി​നു വാ​ദ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഒരു മു​പ്പ​തു​വ​യ​സ്സു​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കാം. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജനനം ൮൮൦–ാം ആണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വരും. പര​മ​ഗു​രു​വി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​ക്കാൾ കൂ​ടി​യ​പ​ക്ഷം ൬൦ വയ​സ്സു​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വന്നാൽ തന്നെ​യും ആ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജനനം ൮൨൦-നു അപ്പു​റം പോ​ക​യി​ല്ല. സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണ​നു ൧൬ വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ സമാ​ധി​സ്ഥ​നാ​യെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് അതു ൮൩൬–ാം ആണ്ടി​നി​പ്പു​റം ആയി​രി​ക്കാ​നേ തര​മു​ള്ളു. സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണ​നെ​ഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നും തമ്മിൽ ൧൨൦ കൊ​ല്ല​ത്തെ അന്ത​രം ഒരി​ക്ക​ലും വരി​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ ഈ അഭി​പ്രാ​യം ഗു​ണ്ടർ​ട്ടി​ന്റേ​യും, ലോഗൻ സാ​യ്പി​ന്റേ​യും അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു ഉപോൽ​ബ​ല​ക​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് പര്യ​വ​സാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഇനി നമു​ക്കു് മറ്റൊ​രു വീ​ക്ഷ​ണ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കാം. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രിൽ ഒരാൾ ഒരു ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു നമു​ക്കു ഹരി​നാ​മ​കീർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഈ ശ്രീ​നി​ല​ക​ണ്ഠ​നും പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ഗു​രു​വായ ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നും ഒരാൾ ആയി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ണ്ടെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം മനു​ഷ്യാ​ലയ ചന്ദ്രി​ക​യിൽ സം​സ്തു​ത​നായ ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​നാ​യി​രി​ക്കാൻ സാം​ഗ​ത്യ​മി​ല്ലെ​ന്നും അന്യ​ത്ര പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം നാ​രാ​യ​ണീ​യാ​ദി ചമ്പു​ക്ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വായ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി തന്നെ ആണെ​ന്നു വന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​നിർ​ണ്ണ​യം സു​ഗ​മ​മാ​യി​ത്തീ​രും. കഴി​ഞ്ഞ അദ്ധ്യാ​യം അച്ച​ടി​ച്ചു തീർ​ന്ന​പ്പോൾ കി​ട്ടിയ ഒരു രേ​ഖ​യിൽ നി​ന്നും നാ​രാ​യ​ണീ​യ​കർ​ത്താ​വു് ഒരു ശി​ല്പാ​ഗ​മ​ജ്ഞൻ കൂടി ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഒരു അഭ്യൂ​ഹ​ത്തി​നു വഴി ലഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ രേഖ തൃ​പ്പൂ​ണി​ത്തു​റെ സന്താന ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ അക​ത്തേ പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ ശ്രീ​കോ​വി​ലി​നു് അഭി​മു​ഖ​മാ​യി കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണ​ത്രേ. അതിൽ​നി​ന്നു ഒരു പദ്യം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

സ്വ​സ്തി,

അദ്ദേ​ഹം ഒരു കവി​കൂ​ടി ആയി​രു​ന്നു എന്നു ഈ രേ​ഖ​യിൽ നി​ന്നു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. പ്ര​സ്തു​ത​പ​ദ്യ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന ശ്രീ​രാ​മ​വർ​മ്മ തമ്പു​രാൻ കാ​ശി​യ്ക്കെ​ഴു​ന്ന​ള്ളിയ തമ്പു​രാ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അവി​ടു​ന്നു് ‘പൂർ​ണ്ണ​ത്ര​യീ​മം​ഗ​ല​ക്ഷേ​ത്രം കൃ​ഷ്ണ​ശി​ലാ​നി​ബ​ദ്ധ’മാ​ക്കി ചെയ്ത ശേഷം അതി​ന്റെ പണി നട​ത്തിയ ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നോ​ടു് തൽ​ക്ഷേ​ത്ര​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ പു​ര​സ്ക​രി​ച്ചു് ഒരു ചമ്പു​നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ച​താ​യ്വ​രാം. തൽ​ക്ക​വി ഒരു ശി​ല്പാ​ഗ​മ​ജ്ഞൻ​കൂ​ടി ആയി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ള്ള സം​ഗ​തി​യാ​ണു് നമ്മു​ടെ ഊഹ​ത്തി​നു ആണി​യാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. ശി​വ​പ​ര്യാ​യ​മായ നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ എന്നു പേരും അദ്ദേ​ഹം ശി​വ​ദ്വി​ജ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഈ ഊഹം സം​ഗ​ത​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല.

എന്ന പദ്യ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തിൽ​നി​ന്നു്, കവി തെ​ങ്കൈ​ല​നാ​ഥോ​ദ​യം രചി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് വളരെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പാ​ണു് ചെ​ല്ലൂ​ര​നാ​ഥോ​ദ​യം നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ ‘പണ്ടു്’ എന്ന ക്രി​യാ​വി​ശേ​ഷ​ണം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. തെ​ങ്കൈ​ല​നാ​ഥോ​ദ​യം വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ ആജ്ഞാ​നു​സാ​രം 776-നു ശേഷം രചി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ചെ​ല്ലൂ​ര​നാ​ഥോ​ദ​യം നേരെ മറി​ച്ചു് രാ​മ​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ കി​രീ​ട​ധാ​ര​ണ​ത്തോ​ടു് അടു​ത്തു് അതാ​യ്തു് 740–ാം ആണ്ടി​ട​യ്ക്കു് ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​യ്വ​രാം. അങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജനനം 700–ാം ആണ്ടി​ന​പ്പു​റ​മാ​വാൻ ഇട​യി​ല്ല. ഗു​രു​ശി​ഷ്യ​ന്മാർ​ക്കു കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം 25 കൊ​ല്ല​ത്തെ അന്ത​രം കല്പി​ച്ചാൽ, എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജനനം എട്ടാം ശത​ക​ത്തി​ന്റെ ദ്വി​തീ​യ​പാ​ദ​ത്തി​നു മു​മ്പാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു.

ഇനി ചി​റ്റൂർ ഗു​രു​മ​ഠ​ത്തി​ലെ രേ​ഖ​ക​ളെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​നോ​ക്കാം. അവ​യു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നാലു പദ്യ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ പദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘നാ​ക​സ്യാ​നൂ​ന​സൌ​ഖ്യം’ കലി​ദി​ന​മാ​ണെ​ന്നു് സര​സ​ക​ഥാ​കൃ​ത്തായ മി. സി. എസ്സു്. ഗോ​പാ​ല​പ്പ​ണി​ക്കർ, ചി​റ്റൂർ മഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ച ഒരു ലഘു​പ​ത്രി​ക​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു് സ്വീ​കാ​ര​യോ​ഗ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ 729-ൽ ചെയ്ത ഭൂ​ദാ​ന​ത്തെ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. പ്ര​സ്തു​ത​പ​ദ്യം സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ നട​ത്തി​ച്ച സാം​ബ​ശി​വാ​ദി​പ്ര​തി​ഷ്ഠ​ക​ളേ​യും ഭൂ​ദാ​ന​ത്തെ​യും ആണു് വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. സാ​ക്ഷാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരു സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം വളരെ പ്ര​യാ​സ​വു​മാ​ണു്. അതേ പദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘ദധ്നാ​ത്യ​ന്നം സസർ​പ്പിഃ’ കലി​ദി​ന​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​രും ഉണ്ടു്. ആ അഭി​പ്രാ​യം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാലം ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു് പറയും പോലെ ക്രി​സ്താ​ബ്ദം പതി​നേ​ഴാം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു വരും. ചിലർ ഗു​ണ്ടർ​ട്ടി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ തള്ളി​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഈ മത​ത്തെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു കൂറേ അത്ഭു​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ശു​പ്പു​മേ​നോൻ തേ​നാ​രി മാ​ഹാ​ത്മ്യം എഴു​തിയ കാ​ല​ത്തു് സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അന്തേ​വാ​സി​ക​ളിൽ ഒരു​വ​നായ അജ്ഞാ​ത​നാ​മാ​വു് രാ​മാ​ദി ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു വന്നാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും, ആ വി​ശി​ഷ്ട​പു​രു​ഷ​ന്റെ ജനനം ഒൻ​പ​താം ശത​ക​ത്തി​ന്റെ തൃ​തീ​യ​പാ​ദ​ത്തി​നു അപ്പു​റം ആയി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ല. അങ്ങ​നെ ആകു​മ്പോൾ സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാലം ഒൻ​പ​താം​ശ​ത​ക​ത്തി​നു് അപ്പു​റം പോ​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വി​ശേ​ഷി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ? രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അന്ത്യ​സ​മാ​ധി അട​യു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണാ​ചാ​ര്യർ​ക്കു കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം പതി​നാ​റു​വ​യ​സ്സെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വന്നാൽ രാ​മാ​നു​ജാ​ചാ​ര്യ​രു​ടെ കാലം 750-നും 825-നും മദ്ധ്യേ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വരും. അതിനു മു​മ്പാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാൻ ഒരു നി​വൃ​ത്തി​യും ഇല്ല.

രാ​മാ​നു​ജൻ ചക്കാല നാ​യ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു് ഐതി​ഹ്യം. ഏതു ജാ​തി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആളാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, ആ പു​ണ്യ​പു​രു​ഷൻ സർ​വ​ജ​ന​സം​പൂ​ജ്യ​നായ ഒരു യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു സംശയം ഇല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തി​രു​നാ​മ​സ്മ​ര​ണ​മാ​ത്ര​ത്താൽ അസ്മാ​ദൃ​ശ​ന്മാർ രോ​മാ​ഞ്ച​ക​ഞ്ചു​കി​ത​രാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. ആ ദി​വ്യ​ഗു​രു​വി​ന്റെ ചര​ണ​സ​രോ​ജ​ത്തി​ലെ മഞ്ജൂ​പ​രാ​ഗ​സ്പർ​ശം ഏൽ​ക്കു​വാൻ ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടായ തു​ഞ്ചൻ പറ​മ്പി​ലെ മണൽ​ത്ത​രി​കൾ പോലും ശി​ര​സ്സി​ല​ണി​യു​ന്ന​തു പര​മ​ശ്രേ​യോ​നി​ദാ​ന​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ വി​ശ്വാ​സം. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജാ​തി​യേ​പ്പ​റ്റി അന്വേ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മേ നമു​ക്കി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മനു​ഷ്യ​ജാ​തി​യായ സു​ര​ദ്രു​മ​ത്തിൽ ഉദി​ച്ച ഒരു സു​ര​ഭി​ല​കു​സു​മ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ മതി. എന്നു​വ​രി​കി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ തന്നേ, അദ്ദേ​ഹം ചക്കാ​ല​നാ​യ​രാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പ്ര​ബ​ല​മായ സംശയം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചക്കാ​ല​നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ തൊഴിൽ ശൂ​ദ്ര​നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ദാ​സ്യ​വൃ​ത്തി​യേ​ക്കാൾ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​വും സ്വ​ത​ന്ത്ര​വും ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പു​രാ​ത​ന​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ആയു​ധ​വൃ​ത്തി​യും കൃ​ഷി​യും ഒഴി​ച്ചു​ള്ള സകല തൊ​ഴി​ലു​ക​ളും നി​കൃ​ഷ്ട​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു​ത്. ശൂ​ദ്ര​നാ​യ​ന്മാ​രെ കി​രി​യ​ത്തു നാ​യ​ന്മാ​രും സ്വ​രൂ​പ​ക്കാ​രും പു​ച്ഛി​ച്ചു വന്നി​രു​ന്നു. ചക്കാ​ല​നാ​യ​ന്മാർ​ക്കു വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ക്ഷേ​ത്ര​പ്ര​വേ​ശം അനു​വ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു​മി​ല്ല. അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്താ​ണു് അവർ​ക്കു ക്ഷേ​ത്ര​പ്ര​വേ​ശം ആകാ​മെ​ന്നു് ഒരു വി​ധി​യു​ണ്ടാ​യ​തു്. എന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ക​ട്ടെ ക്ഷേ​ത്ര​പ്ര​വേ​ശം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ ഐതി​ഹ്യം. അദ്ദേ​ഹം ശി​ശു​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ക്ഷേ​ത്ര​ദർ​ശ​നം ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ‘അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ നമ്പൂ​രി​മാർ വേ​ദോ​ച്ചാ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടു്, കാടു് കാടു്’ എന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, അതു കേ​ട്ടു് കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഓതി​ക്കോൻ മന്ത്രം ജപി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മൂ​ക​നാ​ക്കി​യെ​ന്നും ഇന്നും മല​യാ​ളി​കൾ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു വരു​ന്നു. നാ​ല​മ്പ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ കട​ക്കാ​തെ വേ​ദോ​ച്ചാ​ര​ണം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? ആട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ചക്കാ​ല​വ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ആളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു ക്ഷേ​ത്ര​പ്ര​വേ​ശം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് വാ​ദി​ക്കു​ന്ന പക്ഷ​വും മറ്റൊ​രു ഐതി​ഹ്യം ആ വാ​ദ​ത്തി​നു ബാ​ധ​ക​മാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു് അമ്പ​ല​പ്പു​ഴ​ക്കു വട​ക്കോ​ട്ടു​ള്ള ചക്കു​കൾ പറി​പ്പി​ച്ചു കള​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു ഒരു കഥ​യു​ണ്ട​ല്ലോ. ഇങ്ങ​നെ പൂർ​വാ​പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളായ ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജാതി നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. സ്പർ​ദ്ധാ​ലു​ക്ക​ളിൽ ചിലർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ചക്കാ​ല​നാ​യർ എന്നു വി​ളി​ച്ചു പു​ച്ഛി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളിൽ​നി​ന്നു നാം ഗ്ര​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം എഴു​ത്താ​ശാ​ന്മാ​രു​ടെ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട ആളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നേ നമു​ക്കു ഖണ്ഡി​ത​മാ​യി അറി​യാ​വൂ. എഴു​ത്താ​ശാ​ന്മാർ​ക്കു പു​രാ​ത​ന​കാ​ല​ത്തു മറ്റു നാ​യ​ന്മാ​രോ​ളം കു​ലീ​ന​ത്വം കല്പി​ക്കാ​റി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ചില നമ്പൂ​രി​മാർ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ചക്കാ​ല​വൻ എന്നു​വി​ളി​ച്ചു ആക്ഷേ​പി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം. അത​ല്ലാ​തെ ‘ജാതി നാ​മാ​ദി​കൾ​ക്ക​ല്ല ഗു​ണ​ഗ​ണം’ എന്നു പാടിയ പര​മ​സാ​ത്വി​ക​നായ കവി ആത്മാ​ഭി​മാ​ന​വി​ജൃം​ഭി​ത​നാ​യി നാ​ടു​തോ​റും നട​ന്നു് ചക്കു പറി​പ്പി​ച്ചു കള​ഞ്ഞി​ട്ടു് അനേകം സാ​ധു​ക്ക​ളു​ടെ കാ​ല​ക്ഷേ​പ​മാർ​ഗ്ഗം ഇല്ലാ​താ​ക്കി എന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം കുറേ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​ന്റെ കല്പന അനു​സ​രി​ച്ചു് മറ്റു​നാ​ട്ടു​കാ​രും ചക്കു പി​ഴു​തു​ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്ന കാ​ര്യം സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​വു​മാ​കു​ന്നു.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു യാ​തൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്നു വ്യ​സ​ന​പൂർ​വം പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജന​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചില കഥകൾ പറ​യാ​റു​ള്ള​തു് തീരെ അടി​സ്ഥാ​ന​ര​ഹി​ത​മാ​ണെ​ന്നു ആർ​ക്കും നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

വട​ക്കേ മല​യാ​ള​ത്തു​കാ​ര​നായ ഒരു മല​യാ​ള​ബ്ര​ഹ്മ​ണൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നും മു​റ​ജ​പം കഴി​ഞ്ഞു് വഞ്ചി​മാർ​ഗ്ഗം വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടിൽ​വ​ന്നു ചേർ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അസാ​മാ​ന്യ വ്യുൽ​പ്പ​ന്ന​നും ജ്യൌ​തി​ഷി​യും ആയി​രു​ന്ന​ത്രേ. രാ​ത്രി അസമയം ആകയാൽ അദ്ദേ​ഹം അന്നു് അവിടെ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ട​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഒരു ചക്കാ​ല​നാ​യ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ കയ​റി​ക്കി​ട​ന്നു. ആ വീ​ട്ടിൽ ഒരു വൃ​ദ്ധ​യും പു​ത്രി​യും മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. അവർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ യഥാ​യോ​ഗ്യം സൽ​ക്ക​രി​ച്ചു് കി​ട​ക്കാൻ ഒരു സ്ഥ​ല​വും കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് നി​ദ്ര​യെ പ്രാ​പി​ച്ചു. രാ​ത്രി​യിൽ അവർ ഉണർ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ നമ്പൂ​രി സ്വ​സ്ഥ​ന​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധ​ത്തിൽ വെ​ളി​യി​ലി​റ​ങ്ങി നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ നോ​ക്കു​ന്ന​തും പി​ന്നീ​ടു് കേ​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും കണ്ടു​പോ​ലും. തത്സ​മ​യം പു​ത്രി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്കൽ​ചെ​ന്നു് ഈ ജാ​ഗ​ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള ഹേതു ചോ​ദി​ച്ചു​വെ​ന്നും അത്യു​ത്ത​മ​നായ ഒരു പു​ത്രൻ ജനി​ക്കാ​നു​ള്ള യോഗം നഷ്ട​മാ​കാൻ പോ​കു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി താൻ ദുഃ​ഖി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു​വെ​ന്നും, അപ്പോൾ അവൾ ആ പു​ത്ര​സ​ന്താ​ന​ത്തെ തനി​ക്കു നൽ​ക​ണ​മെ​ന്നു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു​വെ​ന്നും മറ്റു​മാ​ണു് ഒരു കഥ. ഈ ഐതി​ഹ്യം ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം അസം​ബ​ന്ധ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. [1] മു​റ​ജ​പം ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് നമ്പൂ​രി മു​റ​പ​ത്തി​നു പോ​യ​തും, വഞ്ചി​മാർ​ഗ്ഗം സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സൌ​ക​ര്യ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ഒരു കാ​ല​ത്തു് അയാൾ വള്ളം വഴി തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂർ വന്നു ചേർ​ന്ന​തും, ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ ഗൃഹം ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും അവി​ടെ​ങ്ങും കേ​റി​ക്കി​ട​ക്കാ​തെ ഒരു ചക്കാ​ല​നാ​യ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ രാ​ത്രി കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ച​തും, നക്ഷ​ത്രം നോ​ക്കാൻ അയാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റ സമ​യ​ത്തു​ത​ന്നെ ചക്കാ​ല​യു​വ​തി ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ന്നു് അവിടെ വന്നു​ചേർ​ന്ന​തും, എല്ലാം അത്ഭു​ത​മ​ത്ഭു​ത​മ​ത്ഭു​ത​മേ! എന്ന മട്ടി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.

വേ​റൊ​രു കൂ​ട്ടർ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് ഒരു പട്ട​രേ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ ഇരു​പാ​ട്ടു​കാ​രും യോ​ജി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒരു നമ്പൂ​രി​യെ ചക്കാ​ല​വീ​ട്ടിൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു ഭം​ഗി​യ​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടു്, എന്തി​നും തയ്യാ​റു​ള്ള ഒരു പട്ട​രെ അങ്ങോ​ട്ടേ​യ്ക്കു​വി​ട്ട​വർ ആരാ​യി​രു​ന്നാ​ലും മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രെ​പ്പ​റ്റി ഭക്തി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടു​കാർ പറ​യാ​റു​ള്ള ഐതി​ഹ്യ​ത്തിൽ അല്പം വ്യ​ത്യാ​സം ഉണ്ടെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. നമ്പൂ​രി കേ​റി​ക്കി​ട​ന്ന​തു് തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂർ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള ‘തട്ടാ​ര​മ്പ​റ​മ്പ​ത്തു്’ എന്ന ഒരു മൂ​സ്സി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അവിടെ ദാ​സി​യാ​യി താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന ചക്കാ​ല​യു​വ​തി, അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി നക്ഷ​ത്രം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന നമ്പൂ​രി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്നു് ആ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യു​ടെ കാരണം ചോ​ദി​ക്ക​യും വിവരം എല്ലാം ഗ്ര​ഹി​ച്ച​പ്പോൾ ആ സന്താ​നം തനി​ക്കു നൽകാൻ കനി​വു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നാ​ണു് വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടി​ലെ ഐതി​ഹ്യം.

എന്താ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഈ മാ​തി​രി അപ​വാ​ദ​ങ്ങൾ കെ​ട്ടി​ച്ച​മ​ച്ച പാ​പി​ഷ്ഠ​ന്മാർ നി​ത്യ​ന​ര​കം അനു​ഭ​വി​ച്ചു കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ക​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ദി​വ്യ​പു​രു​ഷ​ന്മാർ ജീ​വി​ത​ശു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത കു​ടു​ബ​ങ്ങ​ളിൽ ജനി​ക്ക​യേ ഇല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​ക്കാൾ ധി​ഷ​ണാ​ശ​ക്തി​യും കവ​ന​ചാ​തു​രി​യും ഉള്ള​വർ നീ​ച​കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു​വെ​ന്നു വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. എന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ പടു​ധി​ഷ​ണ​നായ ഒരു കവി മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു നാം ഓർ​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ലോ​ക​ശ്രേ​യ​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി ആത്മ​ജീ​വി​ത​ത്തെ സമർ​പ്പി​ച്ച ഒരു പര​മ​യോ​ഗി​യാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഗു​ണ​ങ്ങൾ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളിൽ പക​രേ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഉണ്ടാ​യേ​ക്കാം. ‘അച്ഛൻ ആന കേ​റി​യാൽ മക​ന്റെ ആസ​ന​ത്തിൽ തഴ​മ്പു​കാ​ണു​ക​യി’ല്ലെ​ന്നു ഒരു പഴ​മൊ​ഴി​യും ഉണ്ട​ല്ലോ. എന്നാൽ കേവലം വാ​ച്യാർ​ത്ഥ​ത്തെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ആ പഴ​മൊ​ഴി പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണെ​ന്നു് സമ്മ​തി​ക്കാം. സ്വ​ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തു ആപാ​ദി​ത​മായ വി​ശി​ഷ്ട​ഗു​ണ​ങ്ങൾ തന്റെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു സം​ക്ര​മി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു മിക്ക പ്രാ​ണി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്നാൽ പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രു​ടെ ആത്മി​ക​ജീ​വി​തം നമ്മെ ബാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന കാ​ര്യം കുറേ ആലോ​ചി​ച്ചു വേ​ണ്ട​താ​ണു്. നമ്മു​ടെ മാ​ന​സി​ക​ലോ​കം ബഹിർ​ല്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​തി​ബിം​ബം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നും മു​മ്പു് ഇന്ദ്രി​യ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത യാ​തൊ​ന്നും മന​സ്സിൽ കാ​ണു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നും ലാ​ക്കു് മു​ത​ലായ തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ വാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ഗാൽ​ട്ടോ​ണി​യ​ന്മാ​രു​ടെ അന്വേ​ഷ​ണ​ഫ​ല​മാ​യി വം​ശ​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ അഖ​ണ്ഡ​ശ​ക്തി ഏറെ​ക്കു​റെ സ്ഥാ​പി​ത​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഹി​ന്ദു​ക്ക​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സം​സ്കാ​രം എന്നൊ​ന്നു് ഉണ്ടെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത​വർ ചു​രു​ക്ക​വു​മാ​കു​ന്നു. സൽ​സം​ഗ​ത്താൽ ദുർ​വാ​സ​ന​ക​ളെ അക​റ്റി​നിർ​ത്താൻ സാ​ധി​ച്ചേ​ക്കാം. തു​ള​സീ​ദാ​സ​ജി അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ,

“ധൂമം അഗ​രു​പ്ര​സം​ഗ​ത്താൽ സു​ഗ​ന്ധി​ത​മാ​യി​ട്ടു് അതി​ന്റെ നൈ​സർ​ഗ്ഗി​ക​മായ കടു​ത​യെ കൈ​വെ​ടി​യു​ന്നു.” എന്നാ​ലും അഗ​രു​സം​സർ​ഗ്ഗം വി​ടു​ന്ന മാ​ത്ര​യിൽ അതു പൂർ​വ​ദ​ശ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. തുളസി തന്നെ വേ​റൊ​രി​ട​ത്തു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു ഇങ്ങ​നെ ആകു​ന്നു.

“ഖല​ന്മാ​രും സത്സം​ഗ​ശ​ക്തി​യാൽ സൽ​ക്കർ​മ്മം ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്നാൽ അവ​രു​ടെ മലി​ന​സ്വ​ഭാ​വം ഒരി​ക്ക​ലും അവരെ നി​ശ്ശേ​ഷം വി​ട്ടു​മാ​റു​ന്നി​ല്ല.”

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ബാ​ല്യ​ദ​ശ​മു​തൽ​ക്കേ സം​സാ​ര​സു​ഖ​ങ്ങ​ളെ കൈ​വെ​ടി​ഞ്ഞു് തപ​ശ്ച​ര്യ അനു​ഷ്ഠി​ച്ച​താ​യി​ട്ടാ​ണു് നമ്മു​ടെ അറി​വു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ദുർ​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ തീ​ണ്ടു​ക​പോ​ലും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​പു​രു​ഷ​ന്റെ മാ​തൃ​ഭാ​വം ലഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടായ സ്ത്രീ​ര​ത്നം സു​ശീ​ല​യും സാ​ധ്വി​യും ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. ശി​ശു​വി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ര​ച​നാ​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മാ​താ​വാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ ശക്തി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു്. എത്ര​യോ ശി​ശു​ക്ക​ളു​ടെ സദ്വാ​സ​ന​കൾ മാ​തൃ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ദു​ശ്ശീ​ലം​കൊ​ണ്ടു് ക്ഷയം പ്രാ​പി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. നേരെ മറി​ച്ചു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മാ​താ​വു് തന്റെ ശി​ശു​വി​ന്റെ ശ്രേ​യ​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി നി​ര​ന്ത​രം സനി​ഷ്കർ​ഷം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു വന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പിൽ​ക്കാല ജീ​വി​ത​വും സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജന​ന​ത്തിൽ കള​ങ്കം ആരോ​പി​ക്കാൻ ഒരു​മ്പെ​ട്ട​വർ, ഒരു നി​ല​യിൽ ‘ആത്മ​വൽ സർ​വ​ഭൂ​ത​ങ്ങ​ളേ​യും ദർശി’ക്കു​ന്ന​വർ​ത​ന്നെ.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ഗർഭം ധരി​ച്ച കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​താ​വു് എതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണു​മ്പോ​ലെ ഒരു കന്യക ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് ‘വി​ദു​ഷാ​മ​ഗ്രേ​സ​ര​നായ ഒരു അഗ്ര​ജൻ എങ്ങ​നെ ഉണ്ടാ​യി?’ ആ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നെ അദ്ദേ​ഹം രാ​മാ​യ​ണ​ത്തിൽ എത്ര ഭക്തി​പൂർ​വം സ്മ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​മാ​നു​ജ​പ്പൈ​ങ്കി​ളി​യു​ടെ പി​താ​വു് ഹരി​നാ​മ​കീർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ സം​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ഗു​രു​വാ​ണെ​ന്നു ചിലർ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. തി​രു​മം​ഗ​ല​ത്തു [2] ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ മൂ​സ്സ​തു് ചെ​മ്പ​ക​ശേ​രി​യ്ക്കൊ തൃ​പ്പൂ​ണി​ത്തു​റ​യ്ക്കൊ പോ​യി​ട്ടു് മട​ങ്ങും​വ​ഴി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജന്മ​ദേ​ശ​മായ തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂ​രി​ലെ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു സമീപം തട്ടാ​ര​മ്പ​റ​മ്പിൽ മൂ​സ്സ​തി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ കേറി താ​മ​സി​ക്ക​യും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മാ​താ​വാ​യി​ത്തീർ​ന്ന സു​ശീ​ല​യെ യദൃ​ച്ഛ​യാ കണ്ടു് അനു​ര​ക്ത​നാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും അന്ന​ത്തെ മര്യാദ അനു​സ​രി​ച്ചു് അവരെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു എന്നു വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ആ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഥ​മ​സ​ന്താ​നം ‘വി​ദു​ഷാം അഗ്രേ​സ​ര​നായ’ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും രണ്ടാ​മ​ത്തെ സന്താ​നം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും ആയി​രു​ന്നു എന്നു വരാം. എന്നാൽ ഇങ്ങ​നെ ഒരു ഊഹ​ത്തി​നും ബാ​ധ​ക​മാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന ചില സം​ഗ​തി​കൾ കാ​ണു​ന്നു. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തിൽ വി​ദു​ഷാ​മ​ഗ്രേ​സ​ര​നായ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നെ ഭക്തി​പൂർ​വം സ്മ​രി​ച്ച കവി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​ക്കാൾ വി​ദ്വാ​നായ തന്റെ പി​താ​വി​നെ പേർ​പ​റ​ഞ്ഞു സ്തു​തി​ക്കാ​തെ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ? അതു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പി​താ​വു് സാ​മാ​ന്യം വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം മാ​ത്രം സി​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു നാ​യ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു സഹോ​ദ​രി​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ചി​ന്താ​ര​ത്നം തന്റെ മരു​മ​ക​ളെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ച​താ​യി​ട്ടാ​ണ​ല്ലോ അറി​വു്.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജന​നീ​ജ​ന​ക​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു പരി​ച്ഛി​ന്ന​മായ ഒരു വി​വ​ര​വും ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ജന്മ​ഭൂ​മി​യേ​പ്പ​റ്റി പൂർ​ണ്ണ​മായ അറി​വു​ണ്ടു്. തു​ഞ്ചൻ​പ​റ​മ്പു് കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു വൃ​ന്ദാ​വ​നം​പോ​ലെ പാ​വ​ന​മാ​യി ഇന്നും വി​ള​ങ്ങു​ന്നു. ആ പു​ര​യി​ടം ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് മല​ബാ​റിൽ പൊ​ന്നാ​നി​ത്താ​ലൂ​ക്കി​ന്റെ ഒരു അം​ശ​മായ തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂർ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു് സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അവിടെ ഇപ്പോൾ ഒരു ഗു​രു​മ​ഠ​വും അതി​നോ​ടു​ചേർ​ന്നു് ഒരു കു​ള​വും കി​ണ​റും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. കു​ള​ത്തിൽ വേ​നൽ​കാ​ല​ത്തു് ജലം കാ​ണു​ക​യേ ഇല്ല. എന്നാൽ കി​ണ​റ്റി​ന്റെ സ്ഥി​തി അങ്ങ​നെ അല്ല. അതിലേ ജലം ഒരു​കാ​ല​ത്തും വറ്റു​ക​യി​ല്ല​ത്രേ. രാ​മാ​നു​ജാ​ചാ​ര്യ​രു​ടെ ആരാ​ധ​നാ​വി​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും നാ​രാ​യ​വും മറ്റും അതിൽ കി​ട​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ശ്വാ​സം. കു​ള​ത്തി​ന്റെ സമീ​പ​ത്താ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന കാ​ഞ്ഞി​ര​വൃ​ക്ഷ​ത്തെ അന്നാ​ട്ടു​കാർ ഇന്നും പൂ​ജി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ ഇരു​ന്നാ​ണ​ത്രേ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ധ്യാ​നം​ന​ട​ത്തി​വ​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്റെ ഇല​യ്ക്കു കയ്പു​ര​സം​പോ​ലും ഇല്ലെ​ന്നു ആളുകൾ പറ​യു​ന്നു. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഇല​ക​ളൊ​ക്കെ പറി​ച്ചു തി​ന്നു​തീർ​ത്തു കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു​പേ​ാ​ലും. ഇപ്പോ​ഴും അതി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ വി​ള​ക്കു​വെ​യ്പു​ന​ട​ത്തി​വ​രു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. തു​ഞ്ചൻ​പ​റ​മ്പി​ലെ മണ്ണി​നും മാ​ഹാ​ത്മ്യം കല്പി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. സമീ​പ​സ്ഥ​ന്മാർ അവി​ട​ത്തെ മണ്ണു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​ട്ടാ​ണു് വി​ജ​യ​ദ​ശ​മി​ദി​വ​സം വി​ദ്യാ​രം​ഭം നട​ത്താ​റു​ള്ള​തു്. ഇത്ര വി​ശേ​ഷ​പ്പെ​ട്ട ഈ സ്ഥ​ല​ത്തു് തി​രു​വീ​താ​കൂർ, കൊ​ച്ചി, കോ​ഴി​ക്കോ​ടു് മു​ത​ലായ രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ അധി​പ​തി​കൾ ചേർ​ന്നു് ശരി​യായ ഒരു സ്മാ​ര​കം സ്ഥാ​പി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തി​നേ​പ്പ​റ്റി മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള വ്യ​സ​നി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു ഒരു സ്മാ​ര​കം ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ എന്നു എനി​ക്കു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. വി​സ്മൃ​തി​യിൽ ലയി​ച്ചു​പോ​കാ​വു​ന്ന വസ്തു​ക്കൾ​ക്ക​ല്ലേ സ്മാ​ര​ക​ങ്ങൾ വേ​ണ്ട​തു്? അന​ശ്വ​ര​കീർ​ത്തി​ശാ​ലി​യായ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് സ്മാ​ര​ക​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ അവ​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തു​ല്യ​മാ​ണു്. ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു സമ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളെ നി​ഹ​നി​ച്ചു് പേരും പെ​രു​മ​യും സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന വീ​ര​പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കും വി​ജാ​തീയ ജന​മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളെ താ​ഴ്ത്താ​വു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം അടി​ച്ചു താ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു് സ്വ​രാ​ജ്യ​സേ​വ​നം സാ​ധി​ക്കു​ന്ന രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കും സ്മാ​ര​ക​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു സ്മാ​ര​ക​മെ​ന്തി​നു്? കാ​ല​ശ​ക്തി​യെ ക്ഷ​ണ​നേ​രം​പോ​ലും നി​രോ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ശക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത കല്ലും മര​വും​കൊ​ണ്ടു് നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന എടു​പ്പു​ക​ളാ​ണോ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശാ​ശ്വ​ത​കീർ​ത്തി​യെ നി​ല​നിർ​ത്തു​വാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്?

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരു എന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും അഭി​പ്രായ വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ക്ഷാൽ പേരു ശങ്ക​രൻ എന്നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും ‘രാമൻ’ എന്നൊ​രു ജ്യേ​ഷ്ഠ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് രാ​മാ​നു​ജൻ എന്ന​പേർ വന്നു​ചേർ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നും ആണു് ഒരു സി​ദ്ധാ​ന്തം. ‘ശങ്ക​രൻ’ എന്ന പേർ ഈയി​ട​യ്ക്കു​ണ്ടായ ഒരു ‘കണ്ടു​പി​ടി​ത്ത’മാണു്. ചന്ദ്രോ​ത്സ​വ​ത്തിൽ ശങ്ക​രാ​ദ്യ​ന്മാ​രായ കവി​ക​ളേ സ്തു​തി​ച്ചി​രി​ക്ക​യും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നേ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ ചിലർ ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ആ ശങ്ക​ര​ക​വി കോ​ല​ത്തു നാ​ട്ടു​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആശ്രി​ത​നും ഒരു രാ​ഘ​വ​പ്പി​ഷാ​ര​ടി​യു​ടെ ശി​ഷ്യ​നും ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഇപ്പോൾ തെ​ളി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ജ​യം കാ​വ്യം ഈ സം​ഗ​തി​യിൽ അവ്യ​ഭി​ച​രി​ത​മായ സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ സാ​ക്ഷാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​രും ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ആ അഭി​പ്രാ​യം സാ​ധു​വ​ല്ലെ​ന്നു അന്യ​ത്ര തെ​ളി​യി​ക്കാം.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വലിയ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നാലു ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രെ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ​യും ചേർ​ത്തു ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ​ശ്ലോ​ക​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ആ ശ്ലോ​കം ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ഈ പദ്യ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന കരു​ണാ​ക​രൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണു് ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണം കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു്. അതിൽ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു.–

ഇവിടെ രാ​മ​ഭ​ക്താ​ഢ്യ​നായ രാ​മ​ശി​ഷ്യ​നാൽ എന്ന​തി​നു് രാ​മ​ഭ​ക്താ​ഢ്യ​നായ രാ​മ​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നാൽ എന്നാ​ണർ​ത്ഥം. ഇത്ത​രം പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ആക്കാ​ല​ത്തേ കൃ​തി​ക​ളിൽ ധാ​രാ​ളം കാ​ണ്മാ​നു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. രാ​മ​ശി​ഷ്യൻ എന്ന​തു് രാ​മാ​നു​ജ​ന്റെ ശി​ഷ്യൻ എന്നാ​കു​ന്നു എന്നു മി. പി ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പറ​യാ​നി​ട​യാ​യ​തു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് രാ​മ​നെ​ന്നൊ​രു ജ്യേ​ഷ്ഠ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്ന മി​ഥ്യാ​ബോ​ധം നി​മി​ത്ത​മാ​ണു്.

എന്ന ഈര​ടി​യ്ക്കു്, “വി​ദു​ഷാ​മ​ഗ്രേ​സ​ര​നായ എന്റെ അഗ്ര​ജ​നും രാ​മ​നാ​മാ​ച്യ​നും എന്റെ ഉൾ​ക്കു​രു​ന്നി​ങ്കൽ വാഴുക” എന്നേ അർ​ത്ഥ​മു​ള്ളു. ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭ​ത്തിൽ തന്നെ ഈ മഹാ​ക​വി ദൂ​രാ​ന്വ​യ​ദു​ഷ്ട​മായ ഒരു പ്ര​യോ​ഗം ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് സതാം വി​ദു​ഷാം അഗ്രേ​സ​ര​നായ ജ്യേ​ഷ്ഠൻ രാ​മാ​ചാ​ര്യ​നിൽ​നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും അനു​ജ​നും ഒരേ​പേ​രു നൽ​കാ​റി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ന്യാ​യ​മായ വി​ചാ​ര​ത്താ​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള രാ​മ​ശി​ഷ്യൻ എന്ന​തി​നു് രാ​മാ​നു​ജ​ശി​ഷ്യൻ എന്നർ​ത്ഥം പറ​ഞ്ഞ​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ​നാ​മം രാ​മ​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​ണു് യു​ക്തി​ക്കു് അധി​കം​യോ​ജി​ക്കു​ന്ന​തു്. ബ്രാ​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണ​കർ​ത്താ​വു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു മഹാ​ക​വി ആയി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും രാ​മാ​നു​ജ​ശി​ഷ്യ​നെ​ന്ന​തി​നു പകരം രാ​മ​ശി​ശ്യൻ എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അത്ര പദ​ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ള്ള ആളാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇവിടെ ന്യാ​യ​മായ ഒരു സം​ശ​യ​ത്തി​നു അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ​നാ​മം രാമൻ എന്നാ​യി​രി​ക്കെ രാ​മാ​നു​ജൻ എന്ന​പേർ എങ്ങ​നെ വന്നു​കൂ​ടി? ഇതിനു ചിലർ പറ​യു​ന്ന സമാ​ധാ​നം ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണു്: എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ വി​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് രാ​മാ​നു​ജാ​ചാ​ര്യർ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ പണ്ഡി​ത​ന്റെ അടു​ത്തു വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്ക​യും ആ മഹാ​ഗു​രു​വി​ന്റെ പേരിൽ തനി​ക്കു​ള്ള ഭക്തി​ബ​ഹു​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ലക്ഷ്യ​മാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേർ തന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഈ അഭി​പ്രാ​യം സാ​ധു​വാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഗു​രു​ത്വ​മു​ള്ള ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രാ​രും ഗു​രു​വി​ന്റെ പേർ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അങ്ങ​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു ഗു​രു​ത്വ​ത്തി​ന്റെ​യ​ല്ല, ഗു​രു​ത്ത​ക്കേ​ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​മാ​ണു്. ഗു​രു​വി​ന്റെ നാമം ഈശ്വ​ര​നാ​മം​പോ​ലെ സദാ ജപ്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. അതിനെ സ്വയം കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യൊ? ശാ​ന്തം പാപം! ഇവിടെ എനി​ക്കു​ള്ള വി​നീ​ത​മായ അഭി​പ്രാ​യം​കൂ​ടി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ വി​ദേ​ശ​വാ​സം ചെ​യ്യു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് രാ​മാ​ചാ​ര്യർ എന്ന വി​ശി​ഷ്ട​ദ്വൈ​ത​പ​ണ്ഡി​ത​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി പാർ​ക്ക​യും ആ ഗുരു എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ധി​ഷ​ണാ​ശ​ക്തി​യും വി​ശു​ദ്ധ​ജീ​വി​ത​വും ഭക്തി​പാ​ര​വ​ശ്യ​വും കണ്ടി​ട്ടു് ‘ഇവൻ രാ​മ​ന​ല്ല; രാ​മാ​നു​ജൻ തന്നെ​യാ​ണു്’ എന്നു് അരു​ളി​ചെ​യ്യു​ക​യും സതീർ​ത്ഥ്യ​ന്മാർ വഴി​ക്കു് ആ പേരു പ്ര​ച​രി​ക്കു​കു​യം ചെ​യ്തി​രി​ക്കാം. അഥവാ രാ​മ​ഭ​ക്താ​ഗ്ര​ണി​യായ കവി, രാമൻ എന്ന പേരു വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു് യു​ക്ത​മ​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് രാ​മ​ഭ​ക്തോ​ത്ത​മ​നായ ലക്ഷ്മ​ണ​ന്റെ പേർ സ്വയം സ്വീ​ക​രി​ച്ച​താ​യും വരാം.

ശ്രീ​രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ബാ​ല്യ​ദ​ശ​യേ​പ്പ​റ്റി​യും നമു​ക്കു് ചില ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു വി​വ​ര​വും ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. സൗ​ഭാ​ഗ്യ​വ​തി​യായ മാ​താ​വു് ബാ​ല​പ​രി​ച​ര​ണ​ത്തിൽ അസാ​മാ​ന്യ​മായ ദൃ​ഷ്ടി​പ​തി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു നമു​ക്കു് ഊഹി​ക്കാം. കു​ട്ടി​യെ എന്നും ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി തൊ​ഴീ​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അവർ​ക്കു വലിയ നി​ഷ്ഠ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​പ​ര​മായ കഥ​ക​ളും ദി​വ​സേന പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തു​വ​ന്നു. മാ​താ​വി​ന്റെ തീ​വ്ര​മായ ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്തി അചി​രേണ ബാ​ല​നി​ലും പകർ​ന്നു. മത്സ്യ​മാം​സാ​ദി​ക​ളൊ​ന്നും കു​ട്ടി​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടു്.

ഒരി​ക്കൽ തൃ​ക്ക​ണ്ടി​യൂർ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലോ തി​രു​നാ​വായ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലോ നമ്മു​ടെ ബാലൻ ഭഗ​വ​ദ്ദർ​ശ​നം ചെ​യ്വാൻ ചെ​ന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ നമ്പൂ​രി​മാർ തെ​റ്റാ​യി വേ​ദോ​ച്ചാ​ര​ണം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാൻ ഇട​യാ​യെ​ന്നും അതു​കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ‘കാടു കാടു’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വെ​ന്നും കാ​ര്യം ഗ്ര​ഹി​ച്ച ഓതി​ക്കോൻ നമ്പൂ​രി മലരും പഴവും ജപി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മൂ​ക​നും മന്ദ​ബു​ദ്ധി​യും ആക്കി​ത്തീർ​ത്തു​വെ​ന്നും വേ​റൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​വും കാ​ണു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് തൽ​പ​രി​ഹാ​ര​മാ​യി മദ്യം നി​യ​മേന കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അച്ഛൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു വന്ന​തി​നാ​ലാ​ണ​ത്രേ രാ​മാ​നു​ജർ മദ്യ​പാ​നി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു്.

ലോ​ക​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ മഹാ​പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി​യും ഈ വിധം അത്ഭു​ത​ക​ഥ​കൾ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ശ്രീ​വി​വേ​കാ​ന​ന്ദ​സ്വാ​മി​കൾ കഴി​യു​ന്ന​ത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗു​രു​വായ ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പ​ര​മ​ഹം​സ​രെ​പ്പ​റ്റി എന്തെ​ല്ലാം കഥകൾ തച്ഛി​ഷ്യ​ന്മാ​രും തത്ഭ​ക്ത​ന്മാ​രും പറ​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മഹ​ത്വം സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഇത്ത​രം കെ​ട്ടു​ക​ഥ​ക​ളു​ടെ ആവ​ശ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മദ്യ​പാ​നി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തും വി​ശ്വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മ​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. സു​രാ​പാ​ന​ത്തെ മഹാ​പാ​ത​ക​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഈ മഹാ​ത്മാ​വു് മദ്യ​പാ​നാ​സ​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു എങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കും? നമ്മു​ടെ ഇന്ന​ത്തേ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ പറ​യു​ന്ന​തി​നും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തി​നും തമ്മിൽ പൊ​രു​ത്തം കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വന്നേ​യ്ക്കാം. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ വലിയ പേ​രി​നു​വേ​ണ്ടി വേഷം കെ​ട്ടി ആടിയ ഒരു നേ​താ​വാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ. മന്ത്രം​കൊ​ണ്ടു മൂ​ക​ത്വം വന്നു ചേ​രാ​മെ​ങ്കിൽ മന്ത്രം​കൊ​ണ്ടു തന്നെ അതിനെ നീ​ക്കാ​നും കഴി​യു​ക​യി​ല്ലേ? ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് മഹാ​വി​ദ്വാ​നും ജ്യൌ​തി​ഷ​ക​നും ആയി പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ മദ്യം സേ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​വെ​ന്നു എങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാം. പക്ഷേ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ബാ​ല്യ​ത്തി​ലെ തന്നെ അന്തർ​മു​ഖ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കെ​ാ​ണ്ടു് മറ്റു​ള്ള​വർ അതിനെ ബു​ദ്ധി​മാ​ന്ദ്യ​മാ​യി വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്ക​യും, കാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം ഗ്ര​ഹി​ച്ച ബു​ദ്ധി​മാ​നായ പി​താ​വു് അതി​ന്റെ ശമ​ന​ത്തി​നാ​യി ഹരി​ഭ​ക്തി​യാ​കു​ന്ന ആസവം കഴി​യു​ന്ന​ത്രേ സേ​വി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തന്റെ പത്നി​യോ​ടു ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ഒരു കാ​ര്യം തീർ​ച്ച​യാ​കു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മദ്യം സേ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പല​പ്പോ​ഴും ലഹ​രി​പി​ടി​ച്ചു പാ​ടാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആസ​വ​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഭക്തി​ക്കും ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ഉന്മാ​ദ​ജ​ന​ക​ത്വം ഉണ്ടെ​ന്നു പറ​യാ​തെ കഴി​ക​യി​ല്ല. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​നാ​ധി​ക്യം കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ദോ​ഷാം​ശ​ങ്ങ​ളെ മറ​ച്ചു​വ​യ്ക്കാൻ ഇവിടെ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു്. വം​ഗ​ഭാ​ഷാ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​ക്ക​ളിൽ അദ്വി​തീ​യ​നും ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ദേ​വ​ന്റെ ഗൃ​ഹ​സ്ഥ​ശി​ഷ്യ​നും ആയി​രു​ന്ന ഗി​രി​ശ​ച​ന്ദ്ര​ഘോ​ഷ് വലിയ കു​ടി​യ​നാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ആ വാ​സ്ത​വ​ത്തെ ആരും മറ​യ്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചി​ല്ല​ല്ലോ. “അവൻ കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. കു​ടി​ക​ഴി​യു​മ്പോൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് ഉത്ത​മ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ള​ല്ലേ!” എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഭഗവാൻ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്ത​താ​യി പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘പ്ര​റു​ല്ല’ തു​ട​ങ്ങിയ ഒന്നു​ര​ണ്ടു നാ​ട​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് എനി​ക്കും ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി. ഷേ​ക്സ്പീ​യർ മഹാ​ക​വി​യോ​ടു കിട പി​ടി​ക്ക​ത്ത​ക്ക നാ​ട്യ​ര​ച​നാ​കൌ​ശ​ലം അവയിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു കാണാം. അതു​പൊ​ലെ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും മദ്യ​പാ​നി ആയി​രു​ന്നു എന്നു വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ഒരു വലിയ കുറവു കല്പി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. അതി​നാൽ കേവലം ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം കു​ടി​യ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു സാ​ഹ​സ​മാ​ണെ​ന്നേ എനി​ക്കു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ള്ളു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നന്ദ​ക​ന്മാ​രെ​ന്ന​പോ​ലെ നി​ന്ദ​ക​ന്മാ​രും ഓരോ കഥകൾ പറ​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്കി. കാ​ല​ക്ര​മേണ അവയെ എല്ലാം ജന​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. ഇങ്ങ​നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നോ​ടെ​ന്നു യോ​ജി​ക്കാ​ത്ത പല ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വാൻ ഇട​യാ​യ​തു്.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഗു​രു​ജ​ന​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ഥ​മ​സ്ഥാ​നം മാ​താ​വി​നു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാ ശി​ശു​ക്ക​ളും ഏതാ​നും സം​സ്കാ​ര​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ജനി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ജ​ന​ങ്ങൾ ശി​ഷ്ട​ക​ള​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ശി​ശു​ക്ക​ളു​ടെ ശു​ഭ​സം​സ്കാ​ര​ങ്ങൾ ദുർ​ബ​ല​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും അശു​ഭ​സം​സ്കാ​ര​ങ്ങൾ പരി​പു​ഷ്ട​മാ​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഗൃ​ഹ​ത്തി​നാ​ണു് പ്ര​ഥ​മ​സ്ഥാ​നം നൽ​കേ​ണ്ട​തു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അദ്ധ്യാ​ത്മ​ജീ​വി​ത​ത​രു​വി​ന്റെ വളർ​ച്ച അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ നല്ല​പോ​ലെ കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അതിനു വേണ്ട വള​ങ്ങൾ യഥാ​കാ​ലം ഇട്ടു​കൊ​ടു​ത്ത​തു് മാ​താ​വു തന്നെ ആകു​ന്നു. ‘സതാം വി​ദു​ഷാ​മ​ഗ്രേ​സര’നായ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നും ആയി​രി​ക്ക​ണം മറ്റു​ഗു​രു​ക്ക​ന്മാർ. ജ്യേ​ഷ്ഠ​നിൽ​നി​ന്നു കാ​വ്യാ​ല​ങ്കാ​ര​പ​ര്യ​ന്ത​വും നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ഗു​രു​വിൽ​നി​ന്നു തർ​ക്കം വ്യാ​ക​ര​ണം ജ്യോ​തി​ഷം, മു​ത​ലായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും അഭ്യ​സി​ച്ചു കാണണം. എല്ലാ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു വശ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ.

യൌ​വ​നാ​രം​ഭ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം വി​ദേ​ശ​സ​ഞ്ചാ​ര​ത്തി​നു് ഒരു​മ്പെ​ട്ടു. നമ്പൂ​രി​മാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉപരി വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​മാ​യി​നി​ന്നു​വെ​ന്നും തന്മൂ​ലം വി​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളേ അഭയം പ്രാ​പി​ക്കാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​താ​യെ​ന്നും ആണു് കേൾവി. നമ്പൂ​രി​മാർ​ക്കു് ഒട്ടു​ക്കു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ടു് ഈർ​ഷ്യ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്. മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ പൊ​തു​വേ വി​ശാ​ല​മ​തി​ക​ളും പൂ​ജ്യ​പൂ​ജ​ക​ന്മാ​രും ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കേ​ര​ളീയ ചരി​ത്രം ശ്രി​ദ്ധി​ച്ചു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു എളു​പ്പ​ത്തിൽ ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല നമ്പൂ​രി​മാ​രും നാ​യ​ന്മാ​രും സു​വർ​ണ്ണ​മൈ​ത്രീ​ശൃം​ഖ​ല​യാൽ പര​സ്പര ബദ്ധ​രാ​യി​ട്ടാ​ണു് കഴി​ഞ്ഞു കൂ​ടി​യ​തും. മല​യാ​ള​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ വക മഠ​ങ്ങ​ളെ കാ​ത്തു​ര​ക്ഷി​ച്ചു വന്ന​തു​പോ​ലും അന്ന​ത്തേ നാ​യ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഉദാ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം വേ​ന്ദ​നാ​ട്ടു​ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു കോ​വി​ലി​ന്റെ അവ​രോ​ധ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സി​ദ്ധ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നായ മി. പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു​കോ​വി​ലി​ന്റെ അവ​രോ​ധം ഒരു വിശേഷ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. വേ​ന്ദ​നാ​ട്ടു ഗ്രാ​മം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് 361 നമ്പൂ​തി​രി ഇല്ല​ങ്ങൾ ഉള്ള​തായ ഒരു ഗ്ര​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ ഇല്ല​ക്കാർ കൂ​ടു​ന്ന​തു വേ​ന്ദ​നാ​ട്ടു യോ​ഗ​മാ​ണു്. യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി​ക​ളായ 5 പേരെ അവ​രു​ടെ ജീ​വ​കാ​ല​ത്തോ​ളം പ്ര​മാ​ണി​ക​ളാ​യി കല്പി​ക്കും. സഭ​യു​ടെ കൈ​ക്കാ​രാ​യി രണ്ടു​പേ​രു​ണ്ടു്. അതാ​യ​തു പു​തു​വാ നമ്പൂ​തി​രി​പ്പാ​ടും, മപ്പാ​ട്ടു ഭട്ട​തി​രി​യും. പി​ന്നെ നാ​ലു​പ​തി​ക​ളു​ണ്ടു് (1) ചക്ക​നാ​ട്ടു​ക​യ്മൾ (2) പു​ല്ല​നാ​ട്ടു​ക​യ്മൾ (3) ചി​ലാ​വീ​ട്ടിൽ​ക​യ്മൾ (4) കട​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​യ്മൾ. സഭ​യു​ടെ രക്ഷാ​ധി​കാ​രി​ക​ളാ​യി മൂ​ന്നു കോ​യ്മ​മാ​രു​ണ്ടു് (1) പെ​രു​മ്പ​ട​പ്പിൽ തമ്പു​രാൻ (2) ഇട​പ്പി​ള്ളി എള​ങ്ങ​ള്ളൂർ തമ്പു​രാൻ (3) പറവൂർ തമ്പു​രാൻ. ഇങ്ങ​നെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അവർ​ക്കു സഭയിൽ നി​ന്നു് കൊ​ല്ലം തോറും ജീ​വി​ത​വും വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പ്ര​മാ​ണി​കൾ അഞ്ചു​പേ​രും കൈ​ക്കാ​രും പതി​ക​ളും കോ​യ്മ​മാ​രും കൂടി വേ​ന്ദ​നാ​ട്ടു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ ഒരു നമ്പൂ​രി​യെ അഞ്ചു​കൊ​ല്ലം​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ‘പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു​കോ​വി​ലാ​യി’ മന്ത്ര​പൂർ​വം അവ​രോ​ധി​ക്കും. ഗണ​പ​തി​പൂ​ജ​യും നി​വേ​ദ്യ​വും കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ അവരോധ മന്ത്രം ജപി​ച്ചു് 5 ഭട്ട​തി​രി​മാ​രും രണ്ടു കൈ​ക്കാ​രും കൂടി കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഇന്നേ​ട​ത്തു ഇന്നാ​ളെ ‘പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു​കോ​വി​ലാ​യി അവ​രോ​ധി​ച്ചു’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യും. ഇവർ ഏഴു​പേ​രും​കൂ​ടി പതി​ക​ളിൽ മു​ന്നാ​ളായ ചക്കാ​നാ​ട്ടു​ക​യ്മൾ​ക്കു് അവ​രോ​ധി​ച്ച ആളെ ഇക്കര എറ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നട​ത്തി​ക്കു​വാ​നാ​യി ഒരു നീ​ട്ടു് എഴുതി അവരും പതി​ക​ളും ഒപ്പി​ട്ടു നീ​ട്ടും 32 പു​ത്ത​നും കൂടി ചക്ക​നാ​ട്ടു കയ്മൾ പക്കൽ കൊ​ടു​ക്കും. നീ​ട്ടും പു​ത്ത​നും പു​ഴ​ക്ക​ക്ക​രേ പന​ങ്ങാ​ടു് ദേ​ശ​ത്തു വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു​കോ​വിൽ പക്കൽ കൊ​ടു​ക്കും. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവിടെ നി​ന്നു് വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വഞ്ചി​യിൽ കയറി കു​മ്പ​ളം കര​യ്ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രും.

…

വഞ്ചി കര​യ്ക്ക​ടു​ത്താൽ ചക്കാ​ട്ടു​ക​യ്മൾ തറ്റു​ടു​ത്തു് ഉത്ത​രീ​യ​വു​മി​ട്ടു് ‘പാ​ട്ടു​മ​യ്യാ​ണ്ടു​കോ​വി​ലി​നെ’ കൈ​ക്കു​പി​ടി​ച്ചു കര​യ്ക്കു് എറ​ക്ക​ണം.”

ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കുട തച്ചു​ടയ കയ്മ​ളു​ടെ അവ​രോ​ധം മറ്റൊ​രു​ല​ക്ഷ്യ​മാ​കു​ന്നു. ആ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ അവ​രോ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന നായർ ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ​ക്കു മാ​ത്രം വി​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പല സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളും വഹി​ക്കു​ന്നു. തറ്റു​ടു​ക്കുക, കു​ത്തു​വി​ള​ക്കു​പി​ടി​പ്പി​ക്കുക, ശംഖു് വി​ളി​പ്പി​ക്കുക, അക​മ്പ​ടി​ക്കാ​രു് ആയു​ധ​പാ​ണി​ക​ളാ​യി മുൻ​പും പി​റ​കും നട​ക്കുക, തീർ​ത്ഥ​ത്തിൽ സ്നാ​നം​ചെ​യ്യുക, സോ​പാ​ന​ത്തു​കേ​റി മണി​അ​ടി​ച്ചു​തൊ​ഴുക, കൈ​യ്യിൽ തീർ​ത്ഥ​പ്രാ​സ​ദം വാ​ങ്ങുക മു​ത​ലാ​യവ ഒക്കെ തച്ചു​ടയ കയ്മൾ​ക്കു ആകാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ‘കേ​ര​ള​ത്തിൽ ശൂ​ദ്ര​നെ ഇങ്ങ​നെ അവ​രോ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇവിടെ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു’ എന്നു മി. പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ശൂ​ദ്ര​നെ ഒരി​ട​ത്തും ആരും ഇങ്ങ​നെ അവ​രോ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല; അവ​രോ​ധി​ക്ക​യു​മി​ല്ല. നാ​യ​ന്മാ​രെ അക്കാ​ല​ത്തു് ശൂ​ദ്ര​രാ​യി ആരും ഗണി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നേ ഇതിനു അർ​ത്ഥ​മു​ള്ളു. രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​പോ​ലും നാ​യർ​സ്ഥാ​നം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പു​രാ​ണ​ത​ത്വ​സം​ര​ക്ഷ​ണ​വ​കു​പ്പു​കാർ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള രേഖകൾ നോ​ക്കി​യാൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ.

നാ​യ​ന്മാ​രെ ശൂ​ദ്ര​രാ​ക്കി​തീർ​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നമ്പൂ​രി​മാ​ര​ല്ല പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി ശ്ര​മി​ച്ച​തു്. നാ​യ​ന്മാ​രു​ടേ​യും നമ്പൂ​രി​മാ​രു​ടേ​യും അധഃ​പ​ത​നം ആരം​ഭി​ച്ച​തു് ഒരേ കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ആയി​രു​ന്നു. നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ശക്തി​ക്ഷ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് കേ​ര​ളീയ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ യോ​ഗം​വക വസ്തു​ക്ക​ളി​ലും ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും അധി​കാ​രം നട​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​തെ​ന്നു് കണ്ണു​ള്ള​വർ​ക്കൊ​ക്കെ കാണാം. തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ എട്ടു​വീ​ട്ടിൽ​പി​ള്ള​മാർ രാ​ജ​ദ്രോ​ഹി​ക​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു യോ​ഗ​ക്കാ​രു​ടെ വശം ചേർ​ന്നു നി​ന്നു്, പത്മ​നാ​ഭ​സ്വാ​മി​കോ​വി​ലി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് വർ​ദ്ധി​ച്ചു വന്ന രാ​ജ​ശ​ക്തി​യെ നി​രോ​ധി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. പോർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രു​ടേ​യും ഡച്ചു​കാ​രു​ടേ​യും കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ യോ​ഗ​ക്കാ​രു​ടെ കൈ​വ​ശ​മി​രു​ന്ന അനേകം ദേ​വ​സ്വ​ങ്ങൾ കാ​ല​ക്ര​മേണ കോ​യ്മ​ക​ളു​ടെ അധീ​ന​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു പോ​യെ​ന്നു വി​ദേ​ശീ​യർ എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള വി​വ​ര​ണ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചാ​ല​റി​യാം. വൈ​ക്കം, ചെ​ങ്ങ​ന്നൂർ, അടൂർ, ശാർ​ക്കര, തി​രു​വ​ല്ല ഇത്യാ​ദി മിക്ക പ്ര​ധാ​ന​ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളും നമ്പൂ​രി​മാർ നാ​യർ​പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഒത്താ​ശ​യോ​ടു​കൂ​ടി ഭരി​ച്ചു വന്നി​രു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ ഒക്കെ ഇരി​ക്കേ മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ പേരിൽ അപ​രാ​ധം ചു​മ​ത്തു​ന്ന​തു സാ​ഹ​സ​മാ​കു​ന്നു. കേ​ര​ള​മാ​ഹാ​ത്മ്യാ​ദി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ കർ​ത്താ​ക്കൾ, അപ​വാ​ദം ഉത്സർ​ഗ്ഗ​സ്ഥാ​പ​ക​മാ​കു​ന്നു എന്നു​ള്ള പഴ​മൊ​ഴി​യെ ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.

നമ്പൂ​രി​മാർ മറ്റു​ള്ള ജാ​തി​ക്കാ​രു​ടെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും സശ്ര​ദ്ധ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നു രസി​ക​ര​ഞ്ജി​നി 4-ാം പു​സ്ത​കം 599-ാം ഭാ​ഗ​ത്തു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു് മി​സ്റ്റർ പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോൻ അതത്ര ശരിയോ എന്നു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം തു​ഞ്ച​ത്തു രാ​മാ​നു​ജൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​താ​യി പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സിൽ വച്ചു കൊ​ണ്ടു തന്നെ​യാ​ണു് അങ്ങ​നെ എഴു​തി​യ​തു്. “ശൂ​ദ്ര​മ​ക്ഷ​ര​സം​യു​ക്തം ദൂ​ര​തഃ​പ​രി​വർ​ജ്ജ​യേൽ’ എന്നും മറ്റു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന നിയമം പര​ദേ​ശ​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ എടയിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല നമ്പൂ​രാ​രു​ടെ എട​യി​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു” എന്നു് ഒരി​ട​ത്തും “അമ്പ​ല​വാ​സി​കൾ സം​സ്കൃ​തം അഭ്യ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യും അവരിൽ പല പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യും അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. നാ​യ​ന്മാ​രിൽ അങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല” എന്നു മറ്റൊ​രി​ട​ത്തും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക. ഇവിടെ മി. പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോ​ന്റെ ചരി​ത്ര​ദൃ​ഷ്ടി അതിനു നി​സർ​ഗ്ഗ​ജ​വും അഭ്യാ​സ​ജ​വു​മാ​യു​ള്ള കൂർ​മ്മ​കൈ​വെ​ടി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്ന​തിൽ വ്യ​സ​നി​ക്കേയ തര​മു​ള്ളു. കേ​ര​ള​ത്തി​ല​ല്ലാ​തെ മറ്റെ​വി​ടെ അബ്രാ​ഹ്മ​ണർ ജ്യോ​തി​ഷം, വ്യാ​ക​ര​ണം, തർ​ക്കം മു​ത​ലായ വേ​ദാം​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​മാണ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ചമ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്? അമ്പ​ല​വാ​സി​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല മറ്റു വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രും സം​സ്കൃ​തം പഠി​ച്ചും ഗ്ര​ന്ഥ​നിർ​മ്മാ​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കാണാൻ കഴി​യാ​ഞ്ഞ​തു് അത്ഭു​തം തന്നെ​യാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു എത്ര​യോ മു​മ്പു് കു​മാ​ര​ഗ​ണ​കൻ രണ​ജ്യോ​തി​ഷം എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം നിർ​മ്മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു് പെ​രു​മാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തോ​ളം പു​രാ​ത​ന​ത്വം ഉണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. തമി​ഴ​ക​ത്തു​ള്ള​വർ ഇന്നും വി​ഗ്ര​ഹം വച്ചു പൂ​ജി​ച്ചു വരു​ന്ന അറു​പ​ത്തി​നാ​ലു നാ​യ​നാ​ര​ന്മാ​രിൽ രണ്ടു​പേർ ചെ​ങ്ങ​ന്നൂർ ദേ​ശീ​യ​രായ നാ​യ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ധാന നായർ കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം പ്രാ​ചീന സം​സ്കൃത ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ പകർ​പ്പു​കൾ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. അവയെ വെ​റു​തേ പകർ​ത്തി​ച്ചു വച്ച​താ​യി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ല​ല്ലോ. കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാർ നാ​ലു​പേ​രും സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷാ​ഭി​ജ്ഞ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പറ​യാ​മോ? വി​ശേ​ഷി​ച്ചും അവരിൽ ഒരാളെ ഉഭ​യ​ക​വീ​ശ്വ​രൻ എന്നാ​ണ​ല്ലോ രാ​മ​പ്പ​ണി​ക്കർ വർ​ണ്ണി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തും. വാ​ഴു​മാ​വേ​ലി​പ്പോ​റ്റി തന്റെ മകനായ നാ​യർ​ക്കു് ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്രം മു​ഴു​വ​നും ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​തു് മല​യാ​ള​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നോ? ഇങ്ങ​നെ എത്ര ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാം. “ശൂ​ദ്ര​മ​ക്ഷ​ര​സം​യു​ക്തം ദൂ​ര​തഃ​പ​രി​വർ​ജ്ജ​യേൽ” എന്ന പാ​ല​ക്കാ​ടൻ ചര​ക്കി​നെ മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ തല​യ്ക്കു കെ​ട്ടി​വ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു് ആധു​നിക ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

ഇക്കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഉപ​രി​വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ പ്ര​തി​ബ​ന്ധി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു എന്നു ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നേരെ മറി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മ​ബ​ന്ധു​ക്ക​ളിൽ മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് തെ​ളി​യു​ന്ന​തു്. മേ​ല്പ​ത്തൂർ ഭട്ട​തി​രി​യും ചെ​മ്പ​ക​ശേ​രി രാ​ജാ​വും നമ്പൂ​രി​മാ​രാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ കരു​ണാ​ക​രാ​ചാ​ര്യർ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണം രചി​ച്ച​തു് “നേ​ത്ര​നാ​രാ​യ​ണൻ തന്നാ​ജ്ഞ​യാ” ആയി​രു​ന്നു. അഴു​വാ​ഞ്ചേ​രി തമ്പു​രാ​ക്കൾ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വരുമോ? വല്ല “സാസൂ” നമ്പൂ​രി​മാ​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ പു​ച്ഛി​ച്ചി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് വേ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ചേ​യ്ക്കാം. എന്നാൽ അത്ത​ര​ക്കാർ ഏതു സമു​ദാ​യ​ത്തി​ലാ​ണി​ല്ലാ​ത്ത​തു്. അവരെ ആരു വക​വ​യ്ക്കു​ന്നു? അതു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വി​ദേ​ശ​യാ​ത്ര​യ്ക്കു മറ്റു കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ കണ്ടു പി​ടി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദു​രു​പ​ശ​മ​മായ ജ്ഞാ​ന​തൃ​ഷ്ണ ആയി​രി​ക്ക​ണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വി​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു നയി​ച്ച​തു്. ഈ സഞ്ചാ​ര​ത്തി​നി​ട​യിൽ അദ്ദേ​ഹം ഒരു വി​ശി​ഷ്ടാ​ദ്വൈ​ത​ഗു​രു​വി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​സ്ഥാ​നം വഹി​ച്ചു​കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലേ പല ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ വി​ശി​ഷ്ടാ​ദ്വൈ​ത​പ​ക്ഷ​പാ​തം കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. മറ്റു ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നു പ്രാ​ധാ​ന്യം കല്പി​ച്ചി​രി​ക്കേ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്ത​തു തന്നെ രാ​മാ​നു​ജ​മ​ത​പ​ക്ഷ​പാ​തം കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും തദ്വാ​രാ മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കും ഈ വി​ദേ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രം പല വി​ധ​ത്തിൽ ഗു​ണ​പ്ര​ദ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. തമിഴ്, തെ​ലു​ങ്കു മതലായ ഭാഷകൾ അദ്ദേ​ഹം നല്ല​പോ​ലെ പഠി​ച്ചു. അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം മൂലം ഒരു തെ​ലു​ങ്കു ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് ഇപ്പോൾ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. തെ​ലു​ങ്കു ഭാ​ഷാ​ഭ്യാ​സം നമ്മു​ടെ കവി​കു​ല​ഗു​രു​വി​നെ അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​വു​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും അതിനെ ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു് ഒരു ആഗ്ര​ഹം അങ്കു​രി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു കാണും. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ണ്ണി, പരാ​പ​ര​ക്ക​ണ്ണി എന്നീ തമിൾ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ പരി​ഷ്ക​രി​ച്ചു് കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു എന്ന പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തെ നിർ​മ്മി​ച്ചു എന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്ന​തിൽ യാ​തൊ​രു അടി​സ്ഥാ​ന​വു​മി​ല്ല.

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്ന വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കേ​ര​ള​ത്തിൽ പണ്ടേ നട​പ്പി​ലി​രു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി അന്യ​ത്ര സവി​സ്ത​രം പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാം.

പത്തു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം അദ്ദേ​ഹം വി​ദേ​ശ​വാ​സം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് കേൾവി. അതി​നി​ട​യ്ക്കു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഥവാ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ സു​കൃ​ത​ത​രു തഴ​ച്ചു വളർ​ന്നു. പലേ പു​ണ്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങൾ ദർ​ശി​ച്ചും തപ​ശ്ച​ര്യ​കൾ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചും അദ്ദേ​ഹം വി​പു​ല​മായ ആത്മ​ജ്ഞാ​ന​സ​മ്പ​ത്തു സമാർ​ജ്ജി​ച്ച​തു ഇക്കാ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു. വി​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു മട​ങ്ങി വന്ന ശേഷം കു​റേ​ക്കാ​ലം കു​ല​ക്ര​മാ​ഗ​ത​മായ എഴു​ത്താ​ശാ​യ്മ​സ്ഥാ​നം വഹി​ച്ചു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു നമു​ക്കു ഊഹി​ക്കാം. മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ഛ​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം അനേകം എഴു​ത്തു​പ​ള്ളി​കൾ സ്ഥാ​പി​ച്ചു​വെ​ന്നു് ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്നാൽ മന​ക്രോ​ഡ​നാ​ഥ​ന്നും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്നും തമ്മിൽ ആശ്ര​യാ​ശ്രി​ത​ഭാ​വം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് ലക്ഷ്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​തു്, ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​ലേ

ഇത്യാ​ദി വരി​ക​ളെ​യാ​ക്കു​ന്നു. ശി​വ​പു​രാ​ണം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ മാ​ത്ര​മേ ഇതിനെ ഒരു ലക്ഷ്യ​മാ​യി അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു. എന്നാൽ ആന്ത​ര​മാ​യ​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളേ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് ശി​വ​പു​രാ​ണം നമ്പ്യാ​രു​ടേ​യോ മറ്റോ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പണ്ഡി​ത​ന്മാർ മി​ക്ക​വാ​റും തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജീവിത ക്ര​മ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു് ചി​ല​തെ​ല്ലാം ഊഹി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹം ഐഹി​ക​സു​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ വി​ര​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു എല്ലാ കൃ​തി​ക​ളും ഒരു​പോ​ലെ വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. അധ്യ​യ​നാ​ധ്യാ​പ​ന​ങ്ങൾ, ഗ്ര​ന്ഥ​ര​ചന, ഈശ്വ​ര​ധ്യാ​നം, ക്ഷേ​ത്ര​ദർ​ശ​നം ഇവ​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സമയം മു​ഴു​വ​നും കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​ക്കാ​ണ​ണം. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അചി​രേണ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കീർ​ത്തി നാ​ടെ​ങ്ങും പൊ​ങ്ങി. ശ്രീ​നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നാ​യി​രി​ക്കാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ചെ​മ്പ​ക​ശേ​രി രാ​ജാ​വു​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. ആ വി​ശി​ഷ്ട​പു​രു​ഷൻ ദേ​വ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു്,

എന്ന പദ്യം സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. അഴു​വാ​ഞ്ചേ​രി​ത്ത​മ്പു​രാ​ക്കൾ​ക്കും തു​ഞ്ച​ത്തു ഗു​രു​ക്ക​ളോ​ടു അള​വ​റ്റ ബഹു​മ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മേ​ല്പ​ത്തൂർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മി​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട​തു​മി​ല്ല​ല്ലോ.

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​നാ​യി​രു​ന്നു. ഇതാ! ഈ ഭാഗം എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാ​ത്വി​ക​തേ​ജോ​നിർ​ഭ​ര​വും ഗം​ഭീ​ര​വും ആയ മു​ഖ​ത്തെ സാ​ധാ​രണ ചാ​ക്ഷു​ഷ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്താ​ലു​ണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന​തിൽ കൂ​ടു​തൽ വൈ​ശ​ദ്യ​ത്തോ​ടും സ്ഫു​ട​ത​യോ​ടും കൂടി എനി​ക്കു കാണാൻ കഴി​യു​ന്നു. ഈ അനു​ഭ​വം തന്നെ രാ​മാ​യ​ണാ​ദി ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ദൃ​ഢ​മായ വി​ശ്വാ​സം. അദ്ദേ​ഹം അർ​ത്ഥ​മി​ല്ലാ​തെ ഒരു ഒറ്റ​വാ​ക്കു​പോ​ലും പറ​യു​ന്ന ആളാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലാ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ രാ​മാ​സ്ത്രം​പോ​ലെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ പാ​ഞ്ഞു​കേ​റി അവിടെ ലഗ്ന​മാ​യി​രു​ന്നു പോ​കു​ന്നു. ഭംഗി വാ​ക്കു പറ​യു​ന്ന​തി​നും മറ്റും അദ്ദേ​ഹം ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടേ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഫലിതം ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആ സമ​യ​ത്തും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് സ്മി​ത​പ്ര​ഭ​യു​ടെ ഒരു മങ്ങിയ രേ​ഖ​യെ​ങ്കി​ലും കാണാൻ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​കു​ന്നു. ഗം​ഭീ​ര​ഭാ​വ​ത്തിൽ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഫലിതം പറ​യു​ന്ന​തും. ശ്രോ​താ​ക്കൾ അതു കേ​ട്ടാൽ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. എന്നാൽ അതു അവ​രു​ടെ മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു ഒരി​ക്ക​ലും മാ​ഞ്ഞു​പോ​ക​യി​ല്ല; അവർ ഓർ​ത്തോർ​ത്തു ചി​രി​ക്കും. നോ​ക്കുക: സഞ്ജ​യൻ ധൃ​ത​രാ​ഷ്ട്ര​രു​ടെ സന്ദേ​ശ​വും​കൊ​ണ്ടു് ധർ​മ്മ​പു​ത്ര​രു​ടെ അടു​ക്കൽ വരു​ന്നു. പ്രൌ​ഢാ​ശ​യ​നായ ധർ​മ്മ​പു​ത്രർ സഞ്ജ​യ​നേ​ക്ക​ണ്ട​പ്പോ​ഴേ കാ​ര്യം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. “എന്താ​ണു് വലി​യ​ച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?” എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ ചോ​ദ്യം. “എല്ലാ​വ​രും സ്വൈ​ര​മാ​യി​രു​ന്നാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് അവി​ട​ത്തേ​യ്ക്കു മോ​ഹ​മു​ണ്ടു്.” എന്നു് സന്ദേ​ശ​വാ​ഹി പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ധർ​മ്മാ​ത്മ​ജ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ ഇങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നു.

ഇതാ​ണു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഫലിതം.

സഞ്ജ​യൻ പി​ന്നെ​യും പറ​യു​ന്നു:

“അങ്ങു് ഭീ​ഷ്മ​ദ്രോ​ണാ​ദി ഗു​രു​ജ​ന​ങ്ങ​ളേ നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു് എന്തു സു​ഖ​ത്തെ​യാ​ണു് ഇച്ഛി​ക്കു​ന്ന​തു്. ക്ഷ​ണ​ഭം​ഗു​ര​മായ ഐഹി​ക​സു​ഖ​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഈ മഹാ​വി​പ്ല​വ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇട​വ​രു​ത്തു​ന്ന​തു നന്നോ?”

ഇതു കേ​ട്ടി​ട്ടു്, ധർ​മ്മ​പു​ത്രർ പറഞ്ഞ മറു​പ​ടി എത്ര ഗം​ഭീ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​നോ​ക്കുക. എന്നാൽ ഫലിതം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മു​ഖ​ഭാ​വം​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഇപ്പോ​ഴും. ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് മറു​പ​ടി.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഗുണം ഈശ്വ​ര​ഗ​ത​മായ പര​മ​ഭ​ക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു. രാമൻ എന്നോ കൃ​ഷ്ണ​നെ​ന്നോ വല്ല സ്ഥ​ല​ത്തും പ്ര​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ, ഭഗ​വാ​ന്റെ അന​ന്ത​ക​ല്യാ​ണ​ഗു​ണ​ങ്ങ​ളേ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒട്ടു​വ​ള​രെ പദ​ങ്ങ​ളും അതിനേ അനു​ഗ​മി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്മാ​രെ സാ​ക്ഷാൽ പര​മാ​ത്മാ​വാ​യി​ട്ടും, തന്നെ ഒരു കി​ങ്ക​ര​നാ​യി​ട്ടു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ കാ​ണു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം കേവലം ശു​ഷ്ക്ക​വേ​ദാ​ന്തി​യേ അല്ല. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണാ​ദി​ക​ളെ ശത്രു​ക്കൾ ഉപ​ദ്ര​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നേ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ദു​സ്സ​ഹ​മാ​ണു്. ആ അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ എല്ലാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സമാ​ഹി​ത​ചി​ത്ത​ത​യ്ക്കു ചലനം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അറി​യാ​തെ തി​ര​ശ്ശീ​ല​യ്ക്കു വെ​ളി​യിൽ വന്നു പോ​കു​ന്നു. കാ​ളി​യൻ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ഒന്നു രണ്ടു ദം​ശി​ച്ചു. കവി​യ്ക്കു അതു കണ്ട​പ്പോൾ കോ​പ​വും താ​പ​വും താനേ ഉള​വാ​യി​പ്പോ​യി. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

“നിർ​മ്മ​ല​നാ​യോ​രു നന്ദ​ത​ന​യ​നേ” ഇങ്ങ​നെ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​വാൻ തോ​ന്നു​മോ? കവി​ക്ക​തു കണ്ട​പ്പോൾ ദു​സ്സ​ഹ​മായ കോ​പ​വും താ​പ​വും ഉണ്ടാ​യ​തു നി​മി​ത്തം അദ്ദേ​ഹം,

എന്നു ഭഗ​വാ​നോ​ടു അറി​യാ​തെ പറ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്നു. ഭക്ത​ന്മാർ​ക്കു കൃ​ഷ്ണ​നും യു​ക്ത​ന്മാർ​ക്കു രാ​മ​നും എന്നാ​ണ​ല്ലോ വൃ​ദ്ധ​വ​ച​നം. നമ്മു​ടെ കവി ഭക്ത​നെ​ന്ന​പോ​ലെ യു​ക്ത​നും ആയി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആധ്യാ​ത്മി​ക​മായ വളർ​ച്ച രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു കാ​ണ്മാൻ കഴി​യും.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഗുണം യഥാർ​ത്ഥ​മ​ഹാ​ന്മാ​രിൽ മാ​ത്രം കാ​ണു​ന്ന വിനയം ആകു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തേ പണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കു നി​മ്ന​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സ്ഥി​തി ചെ​യ്യു​ന്ന സാ​ധു​ക്ക​ളോ​ടു തോ​ന്നു​ന്ന ജു​ഗു​പ്സ​യ്ക്കു കൈ​യ്യും കണ​ക്കു​മി​ല്ല. തങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്ന അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ പോലും പ്ര​മാ​ണ​ത്വേന അം​ഗീ​കാ​ര്യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് അവ​രു​ടെ വി​ശ്വാ​സം. പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഏതാ​നും നട്ടെ​ല്ലി​ല്ലാ​ത്ത ആശ്രി​ത​ന്മാ​രു​ടേ​യോ കണ്ണ​ട​ച്ചു എന്തും വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ തയ്യാ​റു​ള്ള ചില പര​പ്ര​ത്യ​യ​നേ​യ​ബു​ദ്ധി​ക​ളു​ടേ​യോ സ്തു​തി​പാ​ഠ​ങ്ങ​ളിൽ രമി​ച്ചും തങ്ങ​ളു​ടെ മഹി​മാ​ന​ങ്ങ​ളേ​പ്പ​റ്റി നി​ര​ന്ത​രം ധ്യാ​നി​ച്ചും ഒരു​മാ​തി​രി ‘ആത്മാ​രാ​മ​ന്മാ​രാ​യി’ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ഇക്കൂ​ട്ട​രു​ടെ കീർ​ത്തി​സ്തം​ഭം എത്ര ക്ഷ​ണ​ഭം​ഗു​ര​മാ​ണെ​ന്നു അവർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തേ ഇല്ല. നേരേ മറി​ച്ചു് സാ​ര​സ്വ​ത​പാ​രാ​വാ​ര​മായ കാ​ളി​ദാ​സൻ “മന്ദഃ കവി​യ​ശഃ​പ്രാർ​ത്ഥി​യും” “എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അജ്ഞാ​നി​നാ​മാ​ദ്യ​നും” ആയി​ട്ടാ​ണു് തങ്ങ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട​തു്. കവി​കു​ല​സാർ​വ​ഭൌ​മ​നായ തുളസീ തന്നേ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു നോ​ക്കുക.

“ചന്ദ്ര​മ​സ്സും താ​രാ​ഗ​ണ​ങ്ങ​ളും ചേർ​ന്നു കാ​ള​രാ​ത്രി​യേ എങ്ങ​നെ​യോ അതു​പോ​ലെ ശി​വ​കൃ​പാ എന്റെ ഭണി​തി​യേ​യും ശോ​ഭി​പ്പി​ക്കും.”

വി​ര​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ രാ​മാ​നു​ജ​നു് മനു​ഷ്യ​സ്തു​തി​യിൽ ലേശം പ്ര​തി​പ​ത്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തും നര​സ്തു​തി ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തൽ​കൃ​തി​ത​ല്ല​ജ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രോ​ടു പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല​ല്ലോ. കു​സു​മം എന്ന​പോ​ലെ കാ​വ്യ​ക​ല​യും ഈശ്വ​രാർ​ച്ച​ന​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു വി​ശി​ഷ്ട​സാ​ധ​ന​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം കരു​തി​പ്പോ​ന്ന​തു്.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ സമാ​ധി​ദി​ന​ത്തെ ഇന്നും കൊ​ണ്ടാ​ടി​വ​രു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതു് നട​ന്ന​തു് ഒരു ധനു​മാ​സം ഉത്രം നക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു മാ​ത്ര​മേ നമു​ക്കു അറി​വു​ള്ളു.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ‘മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ പി​താ​വു്’ ‘കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ഉപ​ജ്ഞാ​താ​വു്’ ‘മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു്’ എന്നൊ​ക്കെ ഓരോ​രു​ത്തർ മനോ​ധർ​മ്മം​പോ​ലെ പറ​ഞ്ഞു​വ​രാ​റു​ണ്ടു്. ഈ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ യഥാ​സ്ഥി​ത​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. മല​യാ​ള​ഭാഷ ഇന്നോ, ഇന്ന​ലെ​യോ ഉണ്ടാ​യ​ത​ല്ലെ​ന്നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ നമ്മു​ടെ ഭാ​ഷാ​ദേ​വി ഉത്ത​മ​സാ​ഹി​തീ രത്ന​മാ​ല്യം അണി​ഞ്ഞു ശോ​ഭി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ആധു​നി​ക​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ മിക്ക പ്ര​വ​ണ​ത​ക​ളു​ടേ​യും ഉൽ​പ്പ​ത്തി​സ്ഥാ​നം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കു​ള്ള പുതുമ ഇതേ​വ​രെ അവ​സാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല; അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു​മ​ല്ല. അതു് അന്ന​ത്തെ​പ്പേ​ാ​ലെ ഇന്നും പു​ത്ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതി​നാൽ ആധു​നി​ക​ഭാ​ഷ​യു​ടെ പി​തൃ​സ്ഥാ​നം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു നൽ​കു​ന്ന​തിൽ യാ​തൊ​രു ആക്ഷേ​പ​ത്തി​നും വഴി​യി​ല്ല. എന്നാൽ പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ നി​ശ്ശേ​ഷം ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ പുതുമ വന്നു​ചേർ​ന്ന​തെ​ന്നു ആരും ഭ്ര​മി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു്. ചമ്പു​ക്ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന മിക്ക പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. പുതുമ രീ​തി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. ‘സന്ദർഭ സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​താച’ എന്ന സൂ​ത്ര​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ‘മണ്ട​ന്തി പാ​ന്ഥ​നി​വ​ഹാഃ പടി​ബ​ന്ധ​പേ​ട്യാ’ എന്നി​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള കോ​മാ​ളി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു​മു​മ്പെ നി​ന്നു പോ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. പു​ന​ത്തി​ന്റെ​യും മറ്റും കൃ​തി​ക​ളിൽ അത്ത​രം വി​കൃ​ത​രൂ​പ​ങ്ങൾ കാ​ണ്മാ​നേ ഇല്ല​ല്ലോ. എന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല മണി​പ്ര​വാ​ള​ശ​ബ്ദ​ത്തി​നു ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തി​ന്റെ തി​ര​പു​റ​പ്പാ​ടോ​ടു​കൂ​ടി അർ​ത്ഥ​വ്യാ​പ്തി​യും ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​യോ​ഗോ മണി​പ്ര​വാ​ളം (2) സന്ദർ​ഭേ​സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​താച (3) ‘ദ്രാ​വി​ഡ​സം​ഘാ​താ​ക്ഷ​ര​നി​ബ​ദ്ധ​മെ​തു​ക​മോ​ന​വൃ​ത്ത​വി​ശേ​ഷ​യു​ക്തം പാ​ട്ടു’ എന്നീ ലീ​ലാ​തി​ലക സൂ​ത്ര​ങ്ങൾ അനു​സ​രി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​കൾ​ക്കു മണി​പ്ര​വാ​ളം എന്ന പേ​രി​നു അവ​കാ​ശ​മി​ല്ലെ​ന്നു കാണാം.

എന്നു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​ര​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ മണി​പ്ര​വാ​ള​ല​ക്ഷ​ണം വ്യ​വ​സ്ഥ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ടാ​ത്ത പദ്യ​കൃ​തി​കൾ​ക്കു മണി​പ്ര​വാ​ള​മെ​ന്ന പേ​രി​നു് അർ​ഹ​ത​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന സ്ഥി​തി​ക്കു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ ഉപ​ജ്ഞാ​താ​വാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? അദ്ദേ​ഹം സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു കാ​വ്യ​വും രചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.

1. ‘ഭാ​ഷാ​ദ്വ​യ​സ​ങ്ക​ര​ത്തിൽ സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളേ മല​യാ​ള​വി​ഭ​ക്തി​കൾ ചേർ​ത്തു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യായ വഴി; നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു മല​യാ​ള​പ്ര​കൃ​തി​ക​ളെ സം​സ്കൃ​ത​വി​ഭ​ക്തി ചേർ​ത്തു ‘മാ​ട​മ്പീ​നാം പി​ന്നി​ടേ​ഥാഃ’ ഇത്യാ​ദി പോലെ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന വി​ലോ​മ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യം തെ​റ്റു്’. [3]
2. ‘മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തിൽ എന്ന​പോ​ലെ പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലും ആവ​ശ്യം അനു​സ​രി​ച്ചു് ലളി​ത​സം​സ്കൃ​ത​വി​ഭ​ക്ത്യ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാം’.
3. ‘സം​സ്കൃ​ത​ച്ഛ​ന്ദ​ശ്ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലെ വർ​ണ്ണ​നി​യ​മ​ത്തേ​യും മാ​ത്രാ​നി​യ​മ​ത്തെ​യും തമിഴ് വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ കൂടി പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചു പു​തു​തായ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു മു​ത​ലായ മല​യാ​ള​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ നട​പ്പിൽ വരു​ത്തി’.

ഈ പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മു​മ്പു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന കവികൾ നട​പ്പിൽ വരു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ളവ തന്നെ​യാ​ണു്. മലയാള പ്ര​കൃ​തി​ക​ളോ​ടു് സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​ത്യ​യം ചേർ​ത്തു ‘കോ​മാ​ളി​രൂ​പ​ങ്ങൾ’ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന പതി​വു് കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാ​രും നി​ശ്ശേ​ഷം കൈ​വെ​ടി​ഞ്ഞു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ ലളി​ത​സം​സ്കൃ​ത​വി​ഭ​ക്ത്യ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ കണ്ണ​ശ്ശ​ന്മാർ ധാ​രാ​ള​മാ​യി ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു​താ​നും. സം​സ്കൃ​ത​ച്ഛ​ന്ദ​ശ്ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലെ നി​യ​മ​ത്തെ​യും മാ​ത്രാ​നി​യ​മ​ത്തേ​യും തമിഴ് വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ലിൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ച​തും ആദ്യ​മാ​യി​ട്ട​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ ഒക്കെ ആണെ​ങ്കി​ലും ഈ പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​ചാ​ര​പ്രാ​ചു​ര്യം വന്ന​തു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ നി​മി​ത്ത​മാ​കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ നി​ത്യ​വും വാ​യി​ക്കാ​തെ ജീ​വി​ക്കാൻ ഒരു മല​യാ​ളി​ക്കും കഴി​യാ​തെ ആവു​ക​യാൽ, അവ ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഗതിയെ സാ​ര​മായ വി​ധ​ത്തിൽ സ്പർ​ശി​ച്ചു​വെ​ന്നു പറയാം.

അക്ഷ​ര​മാ​ല​യെ പു​തു​ക്കി​യ​തും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ണെ​ന്നു് ഒരു അഭി​പ്രാ​യം എങ്ങ​നെ​യൊ നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടിൽ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​പാ​ണി​നി തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടും ആ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഇത്ത​രം പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു കാ​ര​ണ​ഭൂ​തൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ണോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ മലയാള അക്ഷ​ര​മാല പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കണ്ണ​ശ്ശ​ന്റെ​യും പു​ന​ത്തി​ന്റെ​യും ചെ​റു​ശേ​രി​ന​മ്പൂ​രി​യു​ടേ​യും മറ്റും കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചാ​ല​റി​യാം. സം​ശ​യ​നി​വാ​ര​ണാർ​ത്ഥം ഏ. ഡി. 1275-ാം ആണ്ടി​ട​യ്ക്കും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷ​വും പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രു​ന്ന അക്ഷ​ര​മാ​ല​യു​ടെ പട്ടി​ക​കൾ ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നു. അവയേ താ​ര​ത​മ്യം ചെ​യ്തു നോ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു ലിപി വി​ന്യാ​സ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ പരി​ഷ്കാ​രം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ളു​വെ​ന്നും അതിനു കാ​ര​ണ​ഭൂ​ത​ന്മാർ ലി​പി​കാ​ര​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം കാണാം.

കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​വൃ​ത്തം എന്നൊ​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ല്ലോ. കിളി, ഹംസം, വണ്ടു്, കുയിൽ ഇവ​യു​ടെ ശബ്ദ​ത്തി​നു മാ​ധു​ര്യ​മു​ള്ള​തി​നാൽ, കവികൾ അവ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ച്ചു​വെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ ആ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു തമ്മിൽ യാ​തൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ല. വരി​വ​ണ്ടിൻ പാ​ട്ടി​ന്റെ​യും കി​ളി​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ​യും വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധം ഒന്നു തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു അന്യ​ത്ര കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. വിദേശ സഞ്ചാ​ര​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് പരി​ചി​ത​മായ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ണ്ണി, പരാ​പ​ര​ക്ക​ണ്ണി എന്നീ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളേ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ പരി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ചു് കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു എന്നാ​ണു് കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദീ​കർ​ത്താ​വു പറ​യു​ന്ന​തു്.

അദ്ദേ​ഹം പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ണ്ണി, പരാ​പ​ര​ക്ക​ണ്ണി ഇവ​യു​ടെ ഓരോ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​വും കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇതു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രഥമ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. എന്നാൽ ചമ്പു​ക്ക​ളോ​ടു അതി​നു​ള്ള വേഴ്ച ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ വിവിധ സം​സ്കൃത കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് പദ്യ​ങ്ങ​ളെ അല്പാ​ല്പം ഭേ​ദ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യും അല്ലാ​തെ​യും ഇതിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​യു​ടെ സ്വ​ത​സ്സി​ദ്ധ​മായ ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യു​ടെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​യി സഹൃ​ദ​യാ​ഗ്ര​ണി​യായ ശ്രീ​മാൻ കെ. ആർ. കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ള്ള അവർകൾ സു​ന്ദ​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ ഒരി​ട​ത്തു​ചൂ​ണ്ടി​കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള,

എന്ന മനോ​ഹ​ര​പ​ദ്യം​പോ​ലും ഒരു സം​സ്കൃ​ത​ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​മാ​കു​ന്നു.

എന്ന പദ്യം.

എന്ന ഭോ​ജ​കൃ​ത​മായ ചമ്പൂ​രാ​മാ​യ​ണ​ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ത​ന്ത്രാ​നു​വാ​ദ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

എന്ന സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​പ​ദ്യ​ത്തെ നമ്മു​ടെ കവി,

എന്നു രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന ഹനൂ​മ​ന്നാ​ടക ശ്ലോ​ക​ത്തി​ലെ ആശയം

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ രഘു​വം​ശം മാഘം നൈഷധം മു​ത​ലായ പല കൃ​തി​ക​ളി​ലെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഛായ ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു വൃ​ത്ത​ത്തിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​ക്ക​ളി​ലെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളും അതിൽ അവി​ട​വി​ടെ പകർ​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​താ​യും കാണാം. രാ​മാ​യണ ചമ്പു​വിൽ​നി​ന്നു കൂടി രണ്ടു മൂ​ന്നു ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാം. സീ​താ​പ​രി​ത്യാഗ ചമ്പു​വി​ലെ 76-​ാമത്തേയും 77-​ാമത്തേയും ശ്ലോ​ക​ത്തി​നെ വലിയ വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നും വരു​ത്താ​തെ ഇങ്ങ​നെ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​വ​ണോ​ത്ഭ​വ​ച​മ്പു​വിൽ രാ​വ​ണ​ന്റെ ധി​ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഏക​ദേ​ശ​വി​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്.

ഇത്യാ​ദി പദ്യ​ങ്ങൾ.

ഇങ്ങ​നെ വേ​റെ​യും ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​പ്പാ​നു​ണ്ടു്. ഭാ​ഷാ​രീ​തി​യി​ലും ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​നു് ചമ്പു​ക്ക​ളോ​ടാ​ണു് അധികം അടു​പ്പം. ഈ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ലാ​യി​രി​ക്കാം. പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റേ​ത​ല്ലെ​ന്നു ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​കാ​ണു​ന്ന​തു്. മറ്റു ചിലർ ഒരു പടി​കൂ​ടി​ക​ട​ന്നു് ഇതു നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​കൂ​ടി ഊഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കവി​താ​വ​നിത പ്രൌ​ഢ​ദ​ശ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു​ണ്ടായ ഒരു കൃതി ആയി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു ഒന്നു​ര​ണ്ടാ​ഴ്ച മു​മ്പു​വ​രെ ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. പല​സം​സ്കൃ​ത​കൃ​തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ആശ​യ​ങ്ങൾ പകർ​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം, അതു എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ​ത​ല്ലെ​ന്നു പറയാൻ എനി​ക്കു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. കവി​സാ​മാ​ന്യ​ന​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് അതിലെ പല​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. എന്നാൽ ഈയി​ട​യ്ക്കു് ഞാൻ അതിനെ രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വു​മാ​യി ചേർ​ത്തു​വ​ച്ചു വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അതു് ആ ചമ്പു​വി​ന്റെ ഏറ​ക്കു​റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മായ വി​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണെ​ന്നു നല്ല​പോ​ലെ തെ​ളി​ഞ്ഞു. കഥാ​വി​ഭാ​ഗം പോലും മി​ക്ക​വാ​റം ചമ്പു​വി​നെ അനു​സ​രി​ച്ചു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഇങ്ങ​നെ മറ്റൊ​രു ഭാ​ഷാ​കൃ​തി​യെ വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്യാൻ ഒരു​ങ്ങി​ക്കാ​ണു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം പു​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ണ്ടു്. എന്നാൽ വേറെ ആരെ​ങ്കി​ലും പു​ന​ത്തി​നെ അനു​ക​രി​ച്ച​താ​യ്‍വ​ര​രു​തോ എന്നു ചിലർ ചോ​ദി​ച്ചേ​ക്കാം. അതി​നും ഒരു സമാ​ധാ​നം പറാ​യാ​നു​ണ്ടു്. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തും ചമ്പു​വിൽ ഇല്ലാ​ത്ത​തു​മായ അം​ശ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ കവി നല്ല കാ​വ്യ​ക​ലാ​കു​ശ​ല​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു തെ​ളി​യും. സ്വ​ത​ന്ത്ര​കാ​വ്യം രചി​ക്കാൻ ശക്തി​യു​ള്ള ഒരു കവി മറ്റൊ​രു ഭാ​ഷാ​ക​വി​യെ ഇങ്ങ​നെ അനു​ക​രി​ച്ചു​കാ​ണു​മെ​ന്നു് എങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാം? രാ​മ​ക​ഥ​യെ എല്ലാ​വ​രും സന്ധ്യാ​കാ​ല​ത്തു ചൊ​ല്ലി പഠി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു പുനം കീർ​ത്ത​ന​രൂ​പ​ത്തിൽ എഴു​തി​യ​താ​യി​രി​ക്കാം ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം.

ആരുടെ കൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം ഒരു ഉത്ത​മ​കാ​വ്യ​മാ​കു​ന്നു. അതി​നോ​ടു മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു പ്ര​ത്യേക പക്ഷ​പാ​ത​വു​മു​ണ്ടു്. പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ക്ക​മ്മ​റ്റി​ക്കാ​രു​ടെ സാ​ചീ​വി​ലോ​ക​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​യി​ട്ടും അതു് വി​റ്റ​ഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലൊ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ശു​ദ്ധ​മായ പാഠം കി​ട്ടാൻ വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇന്ന​ത്തെ പണ്ഡി​ത​കേ​സ​രി​കൾ​ക്കു അഭി​മാ​ന​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഭാ​ഷാ​രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വും ഒന്നു രണ്ടു് ആദർ​ശ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും ചേർ​ത്തു​വ​ച്ചു് പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്ന പക്ഷം ശു​ദ്ധ​പാ​ഠ​ങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ഒരു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് തോ​ന്നു​ന്ന​തു്.

ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ എല്ലാം​കൂ​ടി ‘25’ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും എണ്ണൂ​റ​റിൽ പരം പദ്യ​ങ്ങ​ളും കാ​ണു​ന്നു. വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ദേ​ശീ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഒന്നാം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ രാ​വ​ണ​ന്റെ പീ​ഡ​നി​മി​ത്തം ദേവകൾ മഹാ​വി​ഷ്ണു​വി​നോ​ടു സങ്ക​ടം പറ​യു​ന്ന​തും, അതു​കേ​ട്ടു് വി​ഷ്ണു​ഭ​ഗ​വാൻ അവരെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അയ​യ്ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണു് വിഷയം.

ഇങ്ങ​നെ അയോ​ധ്യാ​പു​രി​യു​ടെ വർ​ണ്ണ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് രണ്ടാം വൃ​ത്തം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ ഭാ​ഗ​ത്തെ രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വു​മാ​യി സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക. മേ​ദി​നീ​തി​ല​കം​പോ​ലെ മേ​വു​ന്ന രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ ദശ​ര​ഥ​രാ​ജാ​വു് ‘ഏഴ കോഴകൾ’ കൂ​ടാ​തെ രാ​ജ്യ​പ​രി​പാ​ല​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വെ,

അദ്ദേ​ഹം ‘അശ്വ​ങ്ങൾ പെ​രു​മാ​റ്റി’ പലേ അശ്വ​മേ​ധ​ങ്ങൾ നട​ത്തി ‘വി​ശ്വ​ദേ​വ​താ​മോ​ദം വളർ​ത്തി’യെ​ങ്കി​ലും, സന്ത​തി​യി​ല്ലാ​യ്ക​യാൽ ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. അന​ന്ത​രം സു​മ​ന്ത്ര​വ​ച​നാ​നു​സാ​രേണ പു​ത്ര​കാ​മേ​ഷ്ടി നട​ത്തു​ന്ന​തും തത്സ​മ​യം,

മറ​യു​ന്ന​തും ആ പാ​യ​സ​ത്തെ രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​മാർ​ക്കാ​യി പങ്കി​ടു​ന്ന​തും വളരെ ചു​രു​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​ജ്ഞി​മാർ പായസം ഉണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ ഗർഭം ധരി​ച്ചു. കാ​ല​ക്ര​മേണ,

രാ​മാ​വ​താ​രം ആസ​ന്ന​മാ​യ​പ്പോൾ, നവ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഭദ്ര​രാ​ശി​ക​ളിൽ സ്ഥി​തി​ചെ​യ്തു. നാ​ക​ഭേ​രി​കൾ താനേ മു​ഴ​ങ്ങി; ലോ​ക​മാ​ന​സ​ജാ​ലം തെ​ളി​ഞ്ഞു; നാ​ക​നാ​രി​കൾ ആടു​ക​യും പാ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ചന്ദ്രൻ കർ​ക്ക​ട​ക​ത്തി​ലും പഞ്ച​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ ഉച്ച​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും നി​ല്ക്ക​വേ ആയി​രു​ന്നു രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ജനനം.

ദശ​ര​ഥ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വി​നു ‘ആല​വ​ട്ടം കു​ട​ത​ഴ​യെ​ന്നി​യേ​മ​റ്റൊ​ന്നും ശേ​ഷി​ച്ചി’ല്ല​ത്രേ. മറ്റു​ദേ​വി​മാ​രും ഭര​താ​ദി​ക​ളെ പ്ര​സ​വി​ച്ചു. ഇവിടെ രണ്ടാം വൃ​ത്തം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

സീ​താ​പ​രി​ണ​യം​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​മാ​ണു് മൂ​ന്നാം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

‘അഖി​ല​ന​യ​നാ​മോ​ദ​കര’നായ ശ്രീ​രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ മൂ​ന്നു സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി “പ്ര​തി​പ​ദു​ഡു​നാ​ഥൻ” എന്ന​പോ​ലെ വളർ​ന്നു​വ​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു ഒരു ദിവസം വി​ശ്വാ​മി​ത്ര​മു​നി അയോ​ദ്ധ്യ​യിൽ​ചെ​ന്നു്,

‘ബാ​ല​ക​നെ​ത്ത​രി​ക​യെ​ന്നു​ടെ യാ​ഗ​ക്രിയ കഴി​ച്ചു​കൊൾ​വാൻ’ എന്നു് ദശ​ര​ഥ​നോ​ടു അപേ​ക്ഷി​ച്ചു.

എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ദശരഥൻ ഒഴി​യു​വാൻ നോ​ക്കി. എന്നാൽ,

എന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് വി​ശ്വാ​മി​ത്രൻ കോ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പോവാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ, മഹാ​രാ​ജാ​വു് വസി​ഷ്ഠോ​പ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് രാ​മ​ല​ക്ഷ്മ​ണ​ന്മാ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു​കൂ​ടി അയ​ച്ചു. വി​ശ്വാ​മി​ത്രൻ അവർ​ക്കു ബലയും അതി​ബ​ല​യും ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ഈ ഘട്ട​ത്തെ കവി വളരെ ചു​രു​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു​വെ​ങ്കി​ലും താ​ട​ക​യു​ടെ വര​വി​നെ ഭം​ഗി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ക്ഷ​സി​യെ​ങ്കി​ലും സ്ത്രീ​ജ​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവളെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തി​നു രാഘവൻ മടി​ച്ചു. എന്നാൽ മു​നി​യു​ടെ ഉപ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു്,

“പെൺ​കൊ​ല​യി​ലു​ദി​ച്ച കൃ​പ​ശ​ര​ത്തിൽ മു​ന​മു​ക​ളിൽ​വ​ച്ചി​ട്ടു് അമ്പി​നോ​ടു വലി​ച്ചൊ​ന്നെ​യ്തു.” ആ ശര​മേ​റ്റി​ട്ടു, താടക ‘വമ്പി​ച്ചൊ​രു മല​ക​ണ​ക്കെ’ നി​ല​ത്തു പതി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം വി​ശ്വാ​മി​ത്രൻ സി​ദ്ധാ​ശ്ര​മം പ്രാ​പി​ച്ചി​ട്ടു്, ശു​ദ്ധി​കർ​മ്മം തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പേ​ാൾ ഉദ്ധ​ത​ന്മാ​രായ നി​ശി​ച​രർ പലവിധ വി​ഘ്ന​ങ്ങൾ ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി. എന്നാൽ സു​ബാ​ഹു​പ്ര​മു​ഖ​ന്മാ​രെ കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്കീ​ട്ടു്, രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ യാ​ഗ​ര​ക്ഷ ചെ​യ്ത​യാൽ, മുനി സന്തു​ഷ്ട​നാ​യി. അഹ​ല്യ​മോ​ക്ഷ​ത്തെ കവി ഒരു പദ്യ​ത്തിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ മി​ഥി​ലാ​പു​രി​ക്കു ചെ​ന്നു് പു​ര​ഹ​ര​ചാ​പം ഭഞ്ജി​ച്ച് സീതയെ പാ​ണി​ഗ്ര​ഹ​ണം ചെ​യ്തു. വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു ദശ​ര​ഥാ​ദി​ക​ളെ​യും ക്ഷ​ണി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. അന​ന്ത​രം അയോ​ധ്യ​യി​ലേ​യ്ക്കു തി​രി​ച്ചു പോകും വഴി​ക്കു് ‘പു​ര​ത്ര​യ​ത്തെ​പ്പൊ​രി​ച്ച മമ പര​മ​ഗു​രു​പു​ര​ഹ​ര​ന്റെ കു​ല​വി​ല്ലി​നെ​യൊ​ടി​ച്ച നി​ന്റെ കര​മൊ​ടി​പ്പൻ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പര​ശു​രാ​മൻ എതി​രി​ട്ടു. തത്സ​മ​യം, പട​ജ​ന​ങ്ങൾ എല്ലാം ആക്ഷ​ത്ര​തേ​ജോ​നി​ധി​യായ മു​നി​യു​ടെ കനൽ​ക്ക​ണ്ണു​കൾ​ക​ണ്ടു് ഭയ​പ്പെ​ട്ടു ഓടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ. എന്നാൽ,

രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ യൌ​വ​രാ​ജ്യാ​ഭി​ഷേ​ക​ത്തി​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​വും കൈകയി നി​മി​ത്തം നേ​രി​ട്ട വി​ഘ്ന​വും നാലാം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അഞ്ചാം​വൃ​ത്തം ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം അകൃ​ത്രി​മ​ര​മ​ണീ​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ വന​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് സീ​ത​യും​കൂ​ടെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. തത്സ​മ​യം ഭഗവാൻ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

സൌ​മി​ത്രി​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു​കൂ​ടെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. മാ​ലോ​ക​രോ,

ചാ​ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു്, രാ​മ​ന്റെ വന​യാ​ത്ര​യെ തടയാൻ നോ​ക്കി.

എന്നു അവർ വി​ല​പി​ച്ചു. രഘു​രാ​മ​നാ​ക​ട്ടെ ‘പാ​രി​ച്ച കണ്ണീ​രൊ​ലി​പ്പി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന താതനെ’ ചാ​രു​സ്മി​തം തൂകി വന്ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വന​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​യ​തു്. എന്നാൽ സീ​ത​യു​ടെ വന​സ​ഞ്ച​ര​ണ​ഖേ​ദം കണ്ട​പ്പോൾ ആ ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​നു​കൂ​ടി കണ്ണീ​രു വന്നു​പോ​യ​ത്രേ. ദേ​വി​യോ,

ഭര​ത​പ്ര​തി​ജ്ഞാ​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ വളരെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദണ്ഡ​കാ​ര​ണ്യ​പ്ര​വേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി 6-ാം വൃ​ത്തം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ദണ്ഡ​കാ​ര​ണ്യ​ത്തിൽ ‘പു​ഷ്പ​ത​ദ്രുമ രാ​ജി​ദ​ത്ത വി​ലോ​ചന’നായി നട​ക്ക​വേ, വി​രാ​ധൻ എന്ന രാ​ക്ഷ​സൻ ‘പു​ഷ്പ​സാ​യക ദേവത’യായ സീ​താ​ദേ​വി​യെ അപ​ഹ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഉൽ​പ്പ​തി​ച്ചു. എന്നാൽ രാ​മ​ശ​രാ​ഗ​മ​ന​ത്താൽ അവൻ ദേ​വി​യെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഉഗ്ര​ന്മാ​രായ രാ​മ​ല​ക്ഷ്മ​ണ​ന്മാ​രെ തോളിൽ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു മേ​ല്പോ​ട്ടു​യർ​ന്നു​വ​ത്രേ. ഇങ്ങ​നെ പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി വാ​ല്മീ​കി​യെ അനു​സ​രി​ക്കാ​തെ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രെ അനു​സ​ന്ധാ​നം ചെ​യ്തു കാ​ണു​ന്നു.

വി​രാ​ധ​നെ വധി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം അഗ​സ്ത്യാ​ശ്ര​മ​പ്രാ​പ്തി​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലും തോ​ല്പി​ക്കു​ന്ന സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​ധാ​ന​മായ മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മഹർഷി രാ​വ​ണൻ​നി​മി​ത്തം നേ​രി​ട്ട സങ്ക​ട​ങ്ങ​ളെ വി​വ​രി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഭാഗം ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അഗ്നി​സ​മ​നായ മു​നി​യു​ടെ വാ​ക്കു കേൾ​ക്ക​യാൽ “ശർ​വ​ഫാ​ല​വി​ലോ​ച​നോ​പ​മ​ലോ​ചന’നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ‘സർ​വ​രാ​ക്ഷ​സ​വീ​ര​വം​ശ​പ്ര​തി​ജ്ഞ’ ചെ​യ്തി​ട്ടു്, ‘ഉർ​വ​രാ​മൃ​തം നൽകി’. അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം അഗ​സ്ത്യ​ദ​ത്ത​മായ ശാർ​ങ​ചാ​പ​വും ശര​ധി​യും വാളും വാ​ങ്ങി കൊ​ണ്ടു് ‘തീർ​ത്ഥ​ഭൂ​ത​ജ​ല​പ്ര​വാഹ മഹാ​ന​ദീ​നി​കട’സ്ഥ​മായ ചി​ത്ര​പ​ഞ്ച​പ​ടി പ്രാ​പി​ച്ചു് അവിടെ പാർ​ത്തു.

ഏഴാം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ സീ​താ​പ​ഹ​ര​ണം​വ​രെ​യു​ള്ള കഥ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​വ​ണാ​നു​ജ​യായ ശൂർ​പ്പ​ണഖ, ‘മനോ​ഭി​രാ​മ​ചാ​രു​രൂ​പ​ധാ​രി​ണി’യാ​യി​ട്ടു് അം​ബ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്നു്,

എന്നു സപ്ര​ഗ​ല്ഭം രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

രാ​മ​നാ​ക​ട്ടെ, ‘പതു​പ്പിൽ​വ​ച്ചു സു​ന്ദ​രീം ചി​രി​ച്ചു​കെ​ാ​ണ്ടു്’ ഇങ്ങ​നെ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു.

ലക്ഷ്മ​ണൻ അവളെ അനാ​ദ​രി​ക്ക​യാൽ, അവൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു ഉയർ​ന്നു. ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ ലക്ഷ്മ​ണൻ അവ​ളു​ടെ ‘കർ​ണ്ണ​നാ​സി​കാം’ അരി​ക​യും അവൾ ‘മു​റി​ച്ച​ചീ​നി​പോ​ലെ’ നി​ല​ത്തു പതി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.

ഇവി​ടെ​യെ​ല്ലാം കവി ഭാ​ഷാ​രാ​മാ​യ​ണം ചമ്പു​വി​നെ​യാ​ണു് അനു​സ​ന്ധാ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

‘ക്ഷോ​ണീ​ത​ല​ത്തിൽ ചീ​നി​ക​ണ​ക്കെ വീണു’ എന്നു ചമ്പു​വി​ലും,

‘മു​റി​ച്ചു ചീ​നി​പോല ഭൂ​ത​ല​ത്തിൽ വീണു രാ​ക്ഷ​സി’ എന്നു ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

ഖര​ദൂ​ഷണ ത്രി​ശി​രാ​ക്ക​ളു​മാ​യു​ള്ള യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണന അന​തി​വി​സ്ത​ര​മെ​ങ്കി​ലും സു​ന്ദ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ശൂർ​പ്പ​ണ​ഖ​യു​ടെ സങ്ക​ടം കേ​ട്ടു് ഖരൻ ‘ചതുർ​ദ്ദ​ശാ​ശ​രാ​ധിപ’രെ അയ​ച്ചു. എന്നാൽ,

അതു കണ്ടു് അയാൾ ‘ഉര​ത്ത​രോ​ഷ​വാ’നാ​യി​ട്ടു് ‘ദൂ​ഷ​ണ​ത്രി​മൂർ​ദ്ധ​നാ’ദി​രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാ​രെ സസൈ​ന്യം അയ​ച്ചു. ഈ യു​ദ്ധം വളരെ ഘോ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

“സമ​ന്ത​ത​സ്സ​മു​ദ്ര​മ​ങ്ങി​ര​ച്ചു​വ​ന്നു മു​ക്കു​വാൻ”

വരു​ന്ന​പോ​ലെ രാ​ക്ഷ​സ​സൈ​ന്യം വരു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ശ്രീ​രാ​മൻ ലക്ഷ്മ​ണ​നെ വി​ളി​ച്ചു് ജാ​ന​കീ​ദേ​വി​യെ രക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം ‘അര​ക്ഷ​ണേ​ന​ര​ക്ഷ​സാം​കു​ലം’ അറു​തി​വ​രു​ത്താ​നാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

എതിർ​ത്ത രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ വി​ക്ര​മ​ത്തെ പു​കൾ​ത്താൻ പണി​യാ​ണ​ത്രേ.

നി​രീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി സു​രാ​വ​ലി വി​യ​ത്തിൽ വന്നു തി​ങ്ങി​നി​ന്നു. എന്തി​ന​ധി​കം വി​സ്ത​രി​ക്കു​ന്നു.

അന​ന്ത​രം ഖരൻ എതി​രി​ട്ടു. എന്നാൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ അര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ, ‘കന​ത്ത​വി​ല്ലെ​ടു​ത്തു​ടൻ കു​ല​ച്ചു​ബാ​ണ​വും തൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചു്’ ‘രഥ​ദ്ധ്വ​ജ​പ​താ​ക​യും രഥം തു​രം​ഗ​മ​ങ്ങ​ളും’ ധനു​സ്സും മു​റി​ച്ചു നി​ല​ത്തു​വീ​ഴ്ത്തി. ഖര​നാ​ക​ട്ടെ,

ഉദി​ച്ചു കാ​ണു​ക​യാൽ ‘തൽ​ക്ഷ​ണം മരി​ക്ക​ന​ല്ലു’വെ​ന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നെ എതിർ​ത്തു.

ഈ ഭാ​ഗ​ത്തെ രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വു​മാ​യി ചേർ​ത്തു​വ​ച്ചു വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കുക. ഖര​വ​ധാ​ന​ന്ത​രം ശൂർ​പ്പ​ണഖ രാ​വ​ണ​ന്റെ അടു​ക്കൽ പരാതി പറ​ഞ്ഞു. രാവണൻ മാ​രീ​ച​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കു​ന്ന ഘട്ടം​മു​തൽ​ക്കു സീ​താ​പ​ഹ​ര​ണം വരെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തേ​യും വളരെ ചു​രു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

എട്ടാം​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ വി​ലാ​പ​വും സു​ഗ്രീ​വ​സ​ഖ്യ​വും ആണു് വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ശ്രീ​രാ​മ​വി​ലാ​പം ശി​ല​യു​മ​ലി​യു​മാ​റു​ക​രു​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദുഃ​ഖാ​തി​രേ​ക​ത്താൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ കേവലം ഉന്മ​ത്ത​നാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞു.

‘രഘു​വ​ര​നി​വ​ണ്ണം വി​ര​ഹ​തു​യിർ​പൂ​ണ്ടും’ ‘ജന​ക​നൃ​പ​പു​ത്രീ​മി​ട​യി​ടെ വി​ളി​ച്ചും’ ‘വി​ളി​യ​വ​ളു​കേ​ളാ​ഞ്ഞ​രി​ശ​മ​ക​താ​രിൽ പെ​രു​കി​യും’ ചു​റ്റി​ന​ട​ന്നു.

നട​ക്ക​വേ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ കബ​ന്ധ​നു​മാ​യി എതി​രി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സൽഗതി നൽ​ക​യും ശബ​ര്യാ​ശ്ര​മ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് ആ ദേ​വി​യു​ടെ സപര്യ ഏൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അന​ന്ത​രം ഹനു​മാ​നെ കണ്ടു മു​ട്ടി​യി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം വഴി​ക്കു് സു​ഗ്രീ​വ​നു​മാ​യി സഖ്യം ചെ​യ്ത​ശേ​ഷം കു​റേ​ക്കാ​ലം കി​ഷ്കി​ന്ധ​യിൽ പാർ​ത്തു.

ഒൻ​പ​താം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ ബാ​ലി​വ​ധ​മാ​ണു വിഷയം. കഥയെ വളരെ ചു​രു​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും സ്വ​ഭാ​വ​ര​ച​ന​യിൽ കവി​യ്ക്കു​ള്ള പാടവം ഇവിടെ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. സു​ഗ്രീ​വൻ ബാ​ലി​യെ യു​ദ്ധ​ത്തി​നു വി​ളി​ച്ചു. പേ​ടി​ച്ചു് ഓടി​പ്പോയ ശത്രു യു​ദ്ധ​ത്തി​നു വന്നു വി​ളി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഏതോ ഒരു നല്ല പി​ന്തുണ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് താര ബാ​ലി​യേ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്താൻ നോ​ക്കി. എന്നാൽ ബാലി പറ​ഞ്ഞ​തി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

എന്തൊ​രു ഔദ്ധ​ത്യം! നോ​ക്കുക. ബാലി യു​ദ്ധ​ത്തി​നു പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്തു. സു​ഗ്രീ​വ​നെ കണ്ട​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു.

ഇതു​കേ​ട്ട​പ്പോൾ സാധു സു​ഗ്രീ​വൻ കൈ​കൂ​പ്പി വന്ദി​ച്ചി​ട്ടു് ബാ​ലി​യു​ടെ പാ​ദ​ത്തിൽ വീ​ഴു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. പാദം പണി​ഞ്ഞ സഹോ​ദ​ര​നെ രക്ഷി​ക്കാ​തെ അദ്ദേ​ഹം ‘ഉടൽ പൊ​ട്ടു​മാ​റു ചവു​ട്ടു​ക​യാൽ’ സു​ഗ്രീ​വൻ ജാ​ത​കോ​പം യു​ദ്ധ​ത്തി​നു തു​ട​ങ്ങി. പി​ന്നീ​ടു നടന്ന സമരം ജീ​വ​ലോ​ക​ങ്ങൾ വി​സ്മ​യി​ക്കു​മാ​റു ഘോ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

ണു് ശി​ഷ്ട​പാ​ല​ക​നായ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ശരം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു ബാ​ലി​യെ നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തു്. ഇങ്ങ​നെ പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി കഥാ​ഗ​തി​യെ സാ​ര​മായ വി​ധ​ത്തിൽ മാ​റ്റീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ ഭേ​ദ​ഗ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം ഉചി​ത​മാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

പത്താം​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ, ഹനൂ​മാൻ സമു​ദ്ര​ലം​ഘ​ന​ത്തി​നു ഒരു​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ​യു​ള്ള കഥ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ‘കോ​ട​ക്കാർ​കൂ​ന്ത​ലാൾ സീ​താ​വി​യോ​ഗ​ത്താൽ ആടൽ​പ്പെ​ട്ടു്’ വസി​ക്കു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് ‘കോ​ട​ക്കാർ വന്നു ചേ​രു​ക​യാൽ വി​ര​ഹ​ച്ചു​ടു പി​ടി​പെ​ട്ടു്’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശരീരം വാ​ടി​യ​ത്രേ. നാ​ലു​മാ​സ​കാ​ലം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ‘ നാ​ലാ​യി​ര​ത്താ​ണ്ടാ’യി തോ​ന്നി. സു​ഗ്രീ​വൻ വാ​ഗ്ദ​ത്ത​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് സീ​താ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് ആള​യ​ച്ച​തു​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ശ്രീ​രാ​മൻ സൌ​മി​ത്രി​യെ തത്സ​ന്നി​ധി​യി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു.

എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സു​ഗ്രീ​വൻ,

അന​ന്ത​രം കപീ​ന്ദ്രൻ​സൌ​മി​ത്രി​യെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അയ​ച്ചി​ട്ടു് സീ​താ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നാ​യി കപി​ക​ളെ​നി​യോ​ഗി​ച്ചു. തെ​ക്കോ​ട്ടു​പു​റ​പ്പെ​ട്ട വാ​ന​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ സു​ഗ്രീ​വ​ന്റെ സചി​വ​നായ ഹനൂ​മാ​നും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ​യ്യി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഭഗവാൻ തന്റെ അം​ഗു​ലീ​യം കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ച​തു്. ഈ വാ​ന​ര​സൈ​ന്യം ‘ഇക്ഷോ​ണി​മ​ണ്ഡ​ല​മൊ​ക്കെ​ത്തി​ര​ഞ്ഞി’ട്ടും ‘ആ ക്ഷോ​ണി​പു​ത്രി’യെ കണ്ടി​ല്ല. അങ്ങ​നെ നി​രാ​ശ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​വെ​യാ​ണു് സമ്പാ​തി​യെ​ന്ന ഗൃ​ധ്ര​രാ​ജ​നിൽ​നി​ന്നു്, സീ​താ​ദേ​വി,

ഇരി​ക്കു​ന്നു എന്നു് അവർ ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തു ഉടൻ​ത​ന്നെ അവർ അങ്ങോ​ട്ടു​തി​രി​ച്ചു് സമു​ദ്ര​തീ​ര​ത്തു എത്തി. എന്നാൽ

അപ്പാ​രാ​വാ​ര​ത്തെ ലം​ഘി​പ്പാൻ ഒരു​ത്ത​നും കെ​ല്പി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അം​ഗ​ദ​നാ​ക​ട്ടെ,

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. ഒടു​വിൽ ജാം​ബ​വാൻ ഹനൂ​മാ​ന്റെ ഉൽ​പ്പ​ത്തി​മു​ത​ല്ക്കു​ള്ള അത്ഭു​ത​ച​രി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ ആ ഭക്താ​ഗ്ര​ണി​ക്കു് “പത്തി​ര​ട്ടി​ച്ചു പണ്ടേ​തിൽ ബല​വി​സ്താ​രം”. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹം ‘പൂർ​വാ​ച​ല​ത്തി​ലാ​ദി​ത്യ​നെ​പ്പോ​ലെ മഹേ​ന്ദ്ര​പർ​വ​ത​ത്തിൻ മു​ക​ളേ​റി’ ധനുർ​ബാ​ണ​ധ​ര​നായ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ പൊ​ല്പാ​ദ​പ​ങ്ക​ജ​ത്തെ ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സമു​ദ്ര​ലം​ഘ​ന​ത്തി​നൊ​രു​ങ്ങു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി ഈ വൃ​ത്തം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഇന്ദ്ര​നെ പേ​ടി​ച്ചു് ആഴി​യിൽ താണു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന മൈ​നാ​ക​പർ​വ​തം ഹനു​മാൻ പോ​കും​വ​ഴി ‘ഖല​ദ​മ​ന​വി​ശ്ര​മ​ത്തി​നാ​യി’ മേൽ​പ്പോ​ട്ടു പൊ​ങ്ങി. എന്നാൽ ആ രാ​മ​ഭ​ക്തൻ,

ഗു​രു​മ​പിച വി​സ്മ​യ​നാ​യി​ട്ടു് ഉയർ​ന്നു. തന്നി​മി​ത്തം പർവതം വീ​ണ്ടും വി​പ്ര​വേ​ഷ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു്,

എന്നു അപേ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും ഹനു​മാൻ യാ​ത്ര​മു​ട​ക്കാ​തെ ‘യാ​ത്ര​ചൊ​ല്ലി’യി​ട്ടു് അവി​ടെ​നി​ന്നു് ത്വ​രി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടായ ചില പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളേ​യും ജയി​ച്ചി​ട്ടു് ഹനൂ​മാൻ,

ലങ്കാ​പു​രീ ഗോ​പു​ര​ത്തിൽ എത്തി. അവിടെ വച്ചു്

യായി വന്ന ലങ്കാ​ല​ക്ഷ്മി​യെ ‘കവി​ക​ളു​ടെ​യു മാ​റു​താ​ഡി​ച്ചു യാ​ത്ര​യാ​ക്കി’യത്രേ. അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം വള​ഭി​ക​ളി​ലും പൊ​ന്മാ​ളി​കാ​ഗ്ര​ങ്ങ​ളി​ലും മണി​യ​റ​ക​ളി​ലും മച്ചി​ലും വെ​ണ്മാ​ട​ങ്ങ​ളി​ലു​മൊ​ക്കെ ഒരു അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തി.

യും അദ്ദേ​ഹം പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. രാ​വ​ണ​ന്റെ അന്തഃ​പു​ര​ത്തിൽ ഉളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, മണ്ഡോ​ദ​രി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന​തു കണ്ടു്, അവ​ളാ​യി​രി​ക്കു​മോ സീ​താ​ദേ​വി എന്നു ആദ്യം സംശയം തോ​ന്നി​യെ​ങ്കി​ലും, അവളെ ‘പതി​മ​ര​ണ​ല​ക്ഷണ’യായി കാൺ​ക​യാൽ അതു ദേ​വി​യ​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി​കൊ​ണ്ടു് അവിടെ നി​ന്നു പോയി. ഇങ്ങ​നെ പല ദി​ക്കു​ക​ളി​ലും നോ​ക്കി​യ​ശേ​ഷം ഒടു​വിൽ,

അവിടെ, ‘ഘന​വി​ട​പി​ജാ​ല​ശാ​ഖാ​ല​താ​പ​ഞ്ജ​രേ’ ‘ദശവദന വർ​ത്ത​മാ​നം ധരി​ച്ചു വി​ടു​വാ​നാ’യി ഹനൂ​മാൻ മറ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​വേ,

നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, രാ​വ​ണ​ന്റെ എഴു​ന്ന​ള്ള​ത്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി.

പലേ​വി​ധം പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. രാ​വ​ണ​ന്റെ ശൃം​ഗാ​ര​പ്രാർ​ത്ഥന വളരെ ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സാ​ധാ​രണ സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ വശീ​ക​രി​ക്കാൻ സമർ​ത്ഥ​മാ​യ​വി​ധ​ത്തിൽ അയാൾ പലതും പറ​ഞ്ഞു.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു രാ​വ​ണ​ന്റെ ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലെ പ്ര​ധാ​ന​വി​ധി. ഈ പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യെ ദേവി തി​ര​സ്ക​രി​ച്ച​പ്പോൾ, രാവണൻ വെ​ട്ടു​വാൻ വാ​ളെ​ടു​ത്തു. അതു കണ്ടി​ട്ടും ദേവി പറ​ഞ്ഞ​തു്

ദുർ​വൃ​ത്ത​നായ രാ​വ​ണ​ന്റെ ‘വര​ഗു​ണ​വ​തീ​വ​ധാ​രം​ഭം’ കണ്ടു് ഉത്ത​മ​യായ മണ്ഡോ​ദ​രി വാൾ പറി​ച്ചു് ദൂ​ര​ത്തെ​റി​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. എന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല,

തൽ​ക്ഷ​ണം

അന​ന്ത​രം ഹനൂ​മ​ദൃ​ത്താ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ദേ​വി​യെ അറി​യി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം അം​ഗു​ലീ​യം കൊ​ടു​ത്തു് ചൂ​ഡാ​മ​ണി വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു ആ സതീ​ര​ത്ന​ത്തെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു വി​ട​വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്,

അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി പതി​നൊ​ന്നാം വൃ​ത്ത​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ലങ്കാ​ദ​ഹ​നം നട​ത്തി​യി​ട്ടു് ഹനൂ​മാൻ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നു് രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നെ കാ​ണും​വ​രെ​യ്ക്കു​ള്ള കഥാ​ഭാ​ഗ​ത്തെ​യാ​ണു് പന്ത്ര​ണ്ടാം​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അതി​നും​പു​റ​മേ,

ഈ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഹനു​മാൻ,

ഉദ്യാ​ന​പാ​ല​ന്മാർ വഴി​ക്കു് ഈ വി​വ​ര​ങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞു രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാർ ‘ഉദ്യാ​ന​വൈ​രാ​യി​ത​ന്മാ​രാ​യി​ട്ടെ​ത്തി മരി​ച്ചു’. പഞ്ച​സേ​നാ​ഭ​ട​ന്മാ​രും മന്ത്രി​സു​ത​ന്മാ​രും ‘യാ​തു​മ​തം​ഗജ പാ​ഞ്ചാ​സ്യ​നോ’ടേ​റ്റു പഞ്ച​ത്വം പ്രാ​പി​ച്ചു. അതി​നാൽ രാ​വ​ണ​പു​ത്ര​നായ അക്ഷ​കു​മാ​രൻ യു​ദ്ധ​ത്തി​നെ​ത്തി.

അന​ന്ത​രം മേ​ഘ​നാ​ദൻ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന​ണ​ഞ്ഞു്, നാ​ഗാ​സ്ത്ര​ത്താൽ ഹനൂ​മാ​നെ ബന്ധി​ച്ചു രാ​വ​ണു​നു കാ​ഴ്ച​വ​ച്ചു.

രാവണൻ ചോ​ദി​ച്ച ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും കവി പറഞ്ഞ മറു​പ​ടി​യും മറ്റു പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ രാ​മാ​യ​ണ​ച​മ്പു​വി​ലു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ.

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു് ഹനൂ​മാ​നു് ലേ​ശം​പോ​ലും ഭയം ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി ഇങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നു.

ഹനൂ​മാൻ നിർ​ഭ​യം പറഞ്ഞ ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ രാവണൻ,

എന്നു അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു. എന്നാൽ രാ​വ​ണാ​നു​ജ​ന്മാ​വായ വി​ഭീ​ഷ​ണൻ,

എന്നു ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​യാൽ, രാ​മ​ദൂ​ത​ന്റെ വാലിൽ തീ കൊ​ളു​ത്തി​വാ​ടാൻ രാ​ക്ഷ​സാ​ധി​പ​തി നി​ശ്ച​യി​ച്ചു.

രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാർ ഹനൂ​മാ​ന്റെ വാ​ലി​നു തീ​കൊ​ളു​ത്തിയ മാ​ത്ര​യിൽ,

“മാളിക മച്ചു​കൾ മാ​ട​ങ്ങൾ, ഗോ​പു​ര​പാ​ളി​കൾ കേ​ളി​നി​കേ​ത​ങ്ങൾ” ഇവ​യൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹം ചു​ട്ടു പൊ​ട്ടി​ച്ചു.

കും​ഭ​കർ​ണ്ണ​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​ണു് വൈ​ഷ​മ്യം നേ​രി​ട്ട​തു്.

‘പങ്ക​ജ​ലോ​ച​നാ സീ​താ​വ​സി​ക്കു​ന്ന സങ്കേ​ത​ഭൂ​മി​യൊ​ഴി​ഞ്ഞു​ള്ളേട’മൊ​ക്കെ ദഹി​പ്പി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം ഹനൂ​മാൻ സമു​ദ്രം കട​ന്നു വാ​ന​ര​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നെ​ച്ചെ​ന്നു കണ്ടു. സീതയെ സദാപി ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഭഗ​വാ​നോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം ഔചി​ത്യ​പൂർ​വ്വം,

എന്നാ​ണു് ആദ്യ​മാ​യി അറി​യി​ച്ച​തു്. ‘കണ്ടേൻ’ എന്ന പദം തന്നെ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ മനം കു​ളിർ​പ്പി​ച്ചു കാണണം. എന്നാൽ അതു കൊ​ണ്ടു് ഹനൂ​മാൻ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. ദേവി രാ​ക്ഷ​സ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ പാർ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ‘കൊ​ണ്ടാ​ടു​വാൻ യോഗ്യ’തന്നെ എന്നു​കൂ​ടി​യ​റി​വി​ച്ചു.

അതു​കേ​ട്ട​പ്പോൾ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു് അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തെ​ങ്ങും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തായ ഒരു​സു​ഖോ​ല്ലാ​സം ഉണ്ടാ​യി. ഹനൂ​മാ​നു് ഇനി എന്തു​പ്ര​ത്യു​പ​കാ​രം ആണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്? എന്നാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചിന്ത.

കവി​യ്ക്കു് അതു​ക​ണ്ട​പ്പോൾ അല്പം അസൂയ തോ​ന്നി​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നൊ​രു ശങ്ക നമു​ക്കു് ജനി​ക്കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു.

സമു​ദ്ര​ലം​ഘ​നോ​ദ്യ​മം​വ​രെ​യു​ള്ള ഘട്ട​ത്തെ അടു​ത്ത​വൃ​ത്ത​ത്തിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

“പ്ല​വ​ഗ​കു​ല​പ​തി വരു​ത്തും പെ​രു​മ്പ​ട​ജ്ജന”ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി രഘു​നാ​ഥൻ പട​യ്ക്കു​പു​റ​പ്പെ​ട്ടു് ‘സമു​ദ്ര​ത​ട​ഭു​വി’ ഒരു ദിവസം താ​മ​സി​ച്ചു.

ഹരി​സേന,

തി​മിർ​ത്തു​വ​ത്രേ. അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ ദി​ന​ക​രൻ ചരമ ജല​ധി​യിൽ മറ​യു​ക​യും ‘അരി​യ​പ​നി​മ​തി’ ഉദി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. നാ​ലു​പാ​ടും ചന്ദ്രിക പര​ന്നു.

ചെ​യ്ക​യാൽ, രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ വി​ര​ഹാ​ഗ്നി പൂർ​വാ​ധി​കം കത്തി​ക്കാ​ളി. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് വി​ഭീ​ഷ​ണൻ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നെ​ക്ക​ണ്ടു് സീതയെ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ രാ​ക്ഷ​സ​കു​ല​ത്തി​നു് നാ​ശ​മു​ണ്ടാ​കും എന്നും മറ്റും ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​വേ ആ ദു​ഷ്ടൻ കോ​പി​ച്ചു്,

ഇനി ഇവിടെ നി​ന്നി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു രാ​മ​സ​ന്നി​ധി​യിൽ വന്നു അഭയം പ്രാ​പി​ച്ചു. രഘു​വ​രൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ലവ​ണ​ജ​ലം കൊ​ണ്ടു് ഉടൻ​ത​ന്നെ അഭി​ഷേ​ക​വും ചെ​യ്തു. അന​ന്ത​രം എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി സമു​ദ്രം കട​പ്പാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം എന്തെ​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു. ഭഗവാൻ വി​ഭീ​ഷ​ണോ​പ​ദേ​ശം അനു​സ​രി​ച്ചു് വരു​ണ​നോ​ടു ഇങ്ങ​നെ യാ​ചി​ച്ചു നോ​ക്കി.

എന്നി​ട്ടും വരുണൻ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല.

ഇവിടെ പതി​മൂ​ന്നാം വൃ​ത്തം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ലങ്കാ​പ്ര​വേ​ശം വരെ​യു​ള്ള കഥാ​ഭാ​ഗ​മാ​ണു് അടു​ത്ത വൃ​ത്ത​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ രൌ​ദ്ര​ഭാ​വ​ത്തെ ഒന്നു രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് കവി ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നോ​ക്കുക.

എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ഹു​ത​വ​ഹാ​സ്ത്രം വാ​ങ്ങി​ത്തൊ​ടു​ത്തു് അഭി​മ​ന്ത്രി​ച്ച​യ​ച്ചു. ‘വമ്പു​ക​ലർ​ന്നൊ​രു വരുണൻ’ അമ്പു​കൊ​ണ്ട​മാ​ത്ര​യിൽ ‘തൻ​പ​തി​ച​ര​ണേ’ പതി​ച്ചു. അല്ലാ​തെ​ന്തു ചെ​യ്യും?

വരുണൻ വല്ലാ​തെ വല​ഞ്ഞു. എന്നാൽ ഭഗവാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു അഭയം നൽകി. അന​ന്ത​രം വാ​ന​ര​പാ​ളി​കൾ സമു​ദ്ര​ത്തിൽ ചി​റ​യി​ടാൻ മു​തിർ​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ അചി​രേണ ചി​റ​യും തീർ​ന്നു. ഇവിടെ പതി​ന​ഞ്ചാം വൃ​ത്തം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

കേ​ട്ടു് രാവണൻ പോലും കമ്പ​ന​മി​യ​ന്നു​പോ​യി. അയാൾ ശു​ക്രൻ, സാരണൻ എന്നു രണ്ടു ദൂ​ത​ന്മാ​രെ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു. അവർ ‘ഖരാ​തി​പൃ​ത​നാ​സു’ വി​ല​സ​വേ, കപികൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു ഞെ​രി​ച്ചു് രാ​മ​ന്റെ മു​മ്പിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വി​ട്ടു.

‘ദൂ​ത​വ​ധ​മെ​ന്ന​തു നമു​ക്ക​നു​ചി​തം കേൾ’ എന്നു രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്ക​യാൽ, കപികൾ ശു​ക​സാ​ര​ണ​ന്മാ​രെ വെ​റു​തെ​വി​ട്ടു. എന്നാൽ, രാ​വ​ണ​സ​ന്നി​ധി​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു് അവർ രണ്ടു​പേ​രും ‘ഉത്ത​മ​ന്റെ കീർ​ത്തി’കളെ വാ​ഴ്ത്തി​യ​തി​നാൽ, രാവണൻ അവരെ ആട്ടി​വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞു. അന​ന്ത​രം ദശാ​സ്യൻ,

അവൻ ദേ​വി​യു​ടെ മു​മ്പിൽ രാ​മ​ശി​ര​സ്സു കാ​ഴ്ച​വ​ച്ചി​ട്ടു് ‘ഏണ​മി​ഴി​മാം തഴു​കുക’ എന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. പതി​ഗ​ത​പ്രാ​ണ​നായ ശ്രീ സീത അതു​ക​ണ്ടു് ‘കമ്പി​ത​ഹൃ​ദയ’യാ​യി​ട്ടു്,

പി​ട​ഞ്ഞി​ട്ടു് കുരരി പോലെ മു​റ​യി​ട്ടു. അതി​നാൽ,

സരമ എന്ന സൽ​ഗു​ണ​വ​തി​യായ രാ​ക്ഷ​സി ദേ​വി​യെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് കു​ളുർ​വാ​രി മു​ഖ​സ​രോ​ജ​ത്തിൽ തളി​ച്ചും വാ​രി​ജ​ദ​ളം​കൊ​ണ്ടു് വീ​ശി​യും ഉണർ​ത്തീ​ട്ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ മരി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നും ദേവി കണ്ട​തെ​ല്ലാം രാ​വ​ണ​മാ​യ​യാ​ണെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞു സമാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു.

ഇവി​ടം​മു​ത​ല്ക്കു അടു​ത്ത വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​നം​വ​രെ യു​ദ്ധ​വർ​ണ്ണ​ന​യാ​ണു്.

പതി​നാ​റാം വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ചമൽ​ക്കാ​രാ​തി​ശ​യം വാ​ചാം​വി​ദൂ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. [21] രാവണൻ പു​ത്ത​ന്മ​ണി​സ്യ​ന്ദ​ന​ത്തി​ന്മേ​ലേ​റി ‘യു​ദ്ധാ​യ​നേ​രേ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു’. അപ്പോൾ ‘വൃ​ത്രാ​രി​നിൽ​ക്കു​ന്ന പോൽ​ത്തേ​രു​ദാ​രം ചി​ത്രം ധരാ​യാ​മ​ങ്ങി​റ​ങ്ങു​ക​യാൽ’ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ അതിൽ കയറി.

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പോർ​വി​ല്ലു​മ​മ്പും ലക്ഷ്മ​ണ​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്ത​തി​ന്റെ ശേഷം പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ചു​വ​ത്രേ. ഈ ഒരു​ക്കം കണ്ട​പ്പോൾ [22] ഭാ​വി​ല​ങ്കേ​ശ്വ​രൻ ‘മന്നോർ​മ​ണി​പ്പൂൺ​പു’തന്നോ​ടു ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു.

ഇപ്ര​കാ​രം വി​ഭീ​ഷ​ണൻ പറ​ഞ്ഞ​തു കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഉൾ​ത്തൂർ​ന്ന കോപേന വാ​ളെ​ടു​ത്തു. യു​ദ്ധം ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

രാ​വ​ണ​നും ശ്രീ​രാ​മ​നും തമ്മിൽ ഒരു വാ​ക്സ​മ​രം കൂടെ ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു​ന​ട​ത്തി. അവി​ടെ​യും കവി ഭാ​ഷാ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ അനു​വർ​ത്തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആശ​യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല പദ​ങ്ങൾ​പോ​ലും അതി​ലു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആക​പ്പാ​ടെ നോ​ക്കി​യാൽ ഈ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ അംശം തെ​ല്ലു​പോ​ലും ഇല്ലെ​ന്നു പറയാം. ഇതിൽ കൂ​ടു​തൽ ഉദ്ധ​രി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തിൽ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു. (രാ​വ​ണ​വ​ധം ചമ്പു വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കുക) രാ​വ​ണ​വ​ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഈ വൃ​ത്തം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

അഗ്നി​പ്ര​വേ​ശം ചമ്പു​വി​ന്റെ സം​ക്ഷേ​പ​മ​ത്രേ പതി​നേ​ഴു​മു​തൽ​ക്കു പത്തൊൻ​പ​തു​വ​രെ​യു​ള്ള വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ. ഇരു​പ​താം വൃ​ത്ത​ത്തിൽ അയോ​ധ്യാ​പ്ര​വേ​ശ​വും ശേഷം വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ക​ഥ​യും സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ചമ്പൂ​കാ​രൻ ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തെ മൂ​ന്നു ചമ്പു​ക്ക​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു പോലെ തന്നെ ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വും അങ്ങി​നെ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

ഈ വി​വ​ര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കവി വാ​ല്മീ​കി രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ അല്ല, ഭാ​ഷാ​രാ​മാ​യണ ചമ്പു​വി​നെ​യാ​ണു് അനു​സ​ന്ധാ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. ഇവിടെ ചില സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

ഈ കൃതി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നാ​ണു് പര​ക്കെ വി​ശ്വാ​സം ‘രാ​മ​നാ​മാ​ചാ​ര്യ​നു​മാ​വോ​ളം തു​ണ​ക്ക​ണം’ എന്നു് അതി​ലും ‘ഉൾ​ക്കു​രു​ന്നി​ങ്കൽ വാഴ്ക രാ​മ​നാ​മാ​ചാ​ര്യ​നും’ എന്നു രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു് ആ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​നു് ഉപോ​ദ്ബ​ല​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. കാ​വ്യം ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​താ​നും. എന്നാൽ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പേരും രാ​മ​നെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു കാ​ണു​ന്ന​തി​നാൽ, ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രിൽ ആരുടെ എങ്കി​ലും കൃതി ആയി​രി​ക്ക​യി​ല്ല​യോ എന്നു സം​ശ​യ​ത്തി​നു വഴി​യി​ല്ലാ​തി​ല്ല. അതു കൊ​ണ്ടു് ആന്ത​ര​മായ ഇത​ര​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടോ എന്നു പരി​ശോ​ധി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരി​ക്കൽ സുരഥൻ എന്ന രാ​ജാ​വു് ശത്രു​പീ​ഡി​ത​നാ​യി രാ​ജ്യ​വും പി​ഴു​കി, മൃ​ഗ​യാ​വ്യാ​ജേന സഞ്ച​രി​ക്ക​വേ, സു​മേ​ധ​സ് എന്ന താപസൻ അധി​വ​സി​ക്കു​ന്ന വന​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​ചേർ​ന്നു. ആ താ​പ​സ​പ്ര​വ​ര​നെ പൂ​ജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​ത്താ​മ​സി​ക്ക​വേ, അദ്ദേ​ഹം ചിന്ത തു​ട​ങ്ങി.

അദ്ദേ​ഹം ഒരു വൈ​ശ്യ​നെ കണ്ടെ​ത്തി. അയാ​ളു​ടെ പേരു സമാധി എന്നാ​യി​രു​ന്നു. തന്റെ പു​ത്ര​ദാ​രാ​ദി​ക​ളെ​ല്ലാം, അർ​ത്ഥ​ലോ​ഭി​ക​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ‘നി​രർ​ത്ഥ’നായി പു​റ​പ്പെ​ട്ട അയാ​ളോ​ടു രാ​ജാ​വി​നു് അനു​ക​മ്പ തേ​ാ​ന്നി​യ​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലു​ദി​ച്ച മാ​തി​രി ചി​ന്ത​കൾ തന്നെ വൈ​ശ്യ​നു​മു​ണ്ടാ​യി. അയാൾ തന്റെ പു​ത്ര​ദാ​രാ​ദി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ രാ​ജാ​വു് ഇങ്ങ​നെ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്തു;-

ആ പ്ര​ശ്ന​ത്തി​നു് വൈ​ശ്യൻ,

എന്നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

എന്നു സംശയം തീർ​പ്പാ​നാ​യി അവർ രണ്ടു​പേ​രും കൂടി താ​പ​സ​ന്റെ സമീ​പ​ത്തെ​ത്തി. ഈ സം​ശ​യ​നി​വാ​ര​ണാർ​ത്ഥം അദ്ദേ​ഹം വി​ഷ്ണു​മാ​യാ​ശ​ക്തി​യു​ടെ ചരി​ത്രം പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പി​ച്ചു. അതാ​ണു് ദേവീ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​കഥ.

‘കല്പാ​ന്ത​ലോ​ക​മേ​കാർ​ണ്ണ​വ​മാ​യ്’ ചമഞ്ഞ കാ​ല​ത്തു് വി​ഷ്ണു സർ​പ്പേ​ന്ദ്ര​ത​ല്പ​ത്തിൽ യോ​ഗ​നി​ദ്ര​യും പൂ​ണ്ടി​രു​ന്നു​വ​ത്രേ. അക്കാ​ല​ത്തു് വി​ഷ്ണു​വി​ന്റെ കർ​ണ്ണ​മ​ല​സം​ഭൂ​ത​ന്മാ​രാ​യി​ട്ടു്, മധു കൈ​ട​ഭ​ന്മാ​രെ​ന്നു് രണ്ടു അസു​ര​ന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി. അവർ ഭഗ​വാ​ന്റെ നാ​ഭി​ക​മ​ല​ത്തി​ലി​രു​ന്ന ബ്ര​ഹ്മാ​വി​നെ കാ​ണു​ക​യാൽ കൊ​ല്ലാ​നാ​യി പാ​ഞ്ഞ​ടു​ത്തു. ബ്ര​ഹ്മാ​വി​നു ഭയ​മാ​യി. ലോ​ക​നാ​യ​കൻ ഈ കോ​ലാ​ഹ​ല​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് ഉണ​രാ​യ്ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹം യോ​ഗ​നി​ദ്ര​യെ സ്തു​തി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി.

ഇങ്ങ​നെ സം​സ്തു​ത​യായ ദേവി സന്തു​ഷ്ട​യാ​യി​ട്ടു്,

[32] ‘നേ​ത്രാ​സ്യ​നാ​സാ​ബാ​ഹു​ഹൃ​ദ​യ​വ​ക്ഷോ​ദേ​ശാൽ സത്വം വേർവി’ട്ടു നി​ന്നു. തൽ​ക്ഷ​ണം വി​ഷ്ണു​വും ഉണർ​ന്നെ​ണീ​റ്റു. മധു കൈ​ട​ഭ​ന്മാർ വേ​ധാ​വി​നെ കൊ​ല്ലാ​നാ​യി അടു​ത്ത​പ്പോൾ വി​ഷ്ണു അവരെ കണ്ടു് എതിർ​ത്തു. [33] ‘അയ്യാ​യി​രം ദി​വ്യ​വ​ത്സ​ര​കാ​ലം ലാഘവം വന്നീ​ടാ​തെ യു​ദ്ധം ചെ​യ്തോ​രു​ശേ​ഷം’ മധു​കൈ​ട​ഭ​ന്മാർ

എന്നു ഭഗ​വാ​നോ​ടു പറ​ക​യും, ഭഗവാൻ,

എന്നു് അപേ​ക്ഷി​ക്ക​യും​ചെ​യ്തു. ഇങ്ങ​നെ വഞ്ചി​ത​രായ അസു​ര​ന്മാർ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് വരം നൽകി. അന​ന്ത​രം ഭഗവാൻ അവ​രു​ടെ തല തന്റെ തു​ട​മേൽ വച്ചി​ട്ടു് ചക്ര​ത്താൽ ഛേ​ദി​ച്ചു. ബ്ര​ഹ്മാ​വി​ന്റെ ഭയവും നീ​ങ്ങി. ഇവിടെ പ്ര​ഥ​മാ​ദ്ധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

പണ്ടു് മഹിഷൻ എന്നൊ​രു അസുരൻ ഉണ്ടാ​യി. അദ്ദേ​ഹം ദേ​വ​ന്മാ​രെ​യെ​ല്ലാം തോ​ല്പി​ച്ചു് ഇന്ദ്ര​നാ​യി വാ​ണു​തു​ട​ങ്ങി. അതു​കൊ​ണ്ടു് ദേ​വ​ന്മാർ ‘ധാ​താ​വു​ത​ന്നെ മു​ന്നി​ട്ടു് ‘ഭൂ​തേ​ശ​നാ​രാ​യ​ണ​ന്മാ​രെ വണ​ങ്ങി​യി​ട്ടു് ഇങ്ങ​നെ സങ്ക​ടം ഉണർ​ത്തി​ച്ചു.

[36] ഈ വാ​ക്കു​കേ​ട്ട മാ​ത്ര​യിൽ മഹാ​ദേ​വ​ന്റേ​യും മു​കു​ന്ദ​ന്റേ​യും വക്ത്ര​പ​ത്മ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു ഘോ​ര​മായ ഒരു തേ​ജ​സ്സു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. മറ്റു ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ മു​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും അതു​പോ​ലെ മഹാ​തേ​ജോ​രാ​ശി ഉത്ഭ​വി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ സർ​വ​ദേ​വ​താ​ശ​രീ​രോ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളായ തേ​ജ​സ്സു​ക​ളെ​ല്ലാം ഒന്നി​ച്ചു​കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ, അതു്,

ആ തേ​ജോ​രാ​ശി,

ഇവി​ടെ​യെ​ങ്ങും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാൽ സാ​ധാ​രണ കാ​ണാ​റു​ള്ള ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​രണ പടു​ത​യും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ‘അതീവ തേജസഃ കൂടം’ ഇത്യാ​ദി പദ്യ​ത്തെ എത്ര​വ​ലി​ച്ചു നീ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​നോ​ക്കുക. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു അംശം കൂ​ട്ടി​യാൽ അത്ര​യ്ക്കു സ്വാ​ര​സ്യ​വും കൂടും.

ഈ ദി​വ്യ​തേ​ജ​സ്സു് ഒരു സ്ത്രീ രൂപം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു.

ഈ തേ​ജോ​രൂ​പി​ണി​യ​ത്രേ മഹി​ഷാ​സു​ര​മർ​ദ്ദി​നി. ദേ​വ​ന്മാ​രിൽ ഓരോ​രു​ത്ത​രും ദേ​വി​യ്ക്കു ഓരോ ആയു​ധ​വി​ശേ​ഷ​വും നൽകി. ഇങ്ങ​നെ സകല ദേ​വ​ത​മാ​രാ​ലും സം​ഭാ​വി​ത​യായ ജഗദംബ,

അസു​ര​ന്മാ​രു​മാ​യു​ള്ള യു​ദ്ധ​വർ​ണ്ണ​ന​യി​ലും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ തൂ​ലി​കാ​വി​ലാ​സം കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ കവി മൂ​ല​ത്തെ അർ​ത്ഥ​ഹാ​നി വരു​ത്താ​തെ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു ആരും സമ്മ​തി​ക്കും.

ഇവിടെ തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു വലിയ ന്യൂ​ന​ത​യും പറ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ‘ലീ​ല​യൈവ’ എന്ന പദ​ത്തെ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നും സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

എന്ന​തി​നെ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് എങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക:

അപ്പോൾ ദേ​വി​യു​ടെ വാ​ഹ​ന​മായ കേ​സ​രി​വീ​രൻ വന​ങ്ങ​ളിൽ ഹു​താ​ശ​നൻ എന്ന​പോ​ലെ, അസു​ര​സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു ക്രോ​ധ​പൂർ​വം ചരി​ച്ചു എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ പറ​യാ​തെ വള​ച്ചു നീ​ട്ടി, തർ​ജ്ജ​മ​യെ ദു​ഷി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മി​ത​വാ​ക്കായ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു ഇത്ത​രം അപകടം പറ്റി​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​വി​ല്ല.

അസു​ര​സൈ​ന്യം ദാ​വാ​ഗ്നി​യിൽ വനം എന്ന​പോ​ലെ ദഹി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. ദേ​വീ​നി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു പ്രാ​ദുർ​ഭ​വി​ച്ച ഗണ​ങ്ങൾ അസു​ര​ന്മാ​രെ കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്ക​യാൽ,

ഇവിടെ ‘കൌ​തൂ​ഹ​ലം പൂ​ണ്ടു​ടൻ കൊ​ണ്ടാ​ടു​ന്നു’ എന്നു​ള്ള ഭാഗം മാ​ത്രം കവി​ടു​യേ​താ​ണു്. എന്നാൽ,

എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു്,

എന്നാ​ണു് തർ​ജ്ജമ.

ദേ​വ​ന്മാർ പു​ഷ്പ​വൃ​ഷ്ടി​ചെ​യ്തു് ദേ​വി​യെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി രണ്ടാ​മ​ദ്ധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

[41] പി​ന്നീ​ടു് ചി​ക്ഷു​രൻ എന്ന സേ​നാ​നാ​യ​കൻ ദേ​വി​യോ​ടു യു​ദ്ധ​ത്തി​ന​ടു​ത്തി​ട്ടു്, “മേരു മൂർ​ദ്ധ​നി​ഘ​നം പാ​നീ​യം പെ​യ്യു​മ്പോ​ലെ ഘോ​ര​ബാ​ണ​ങ്ങൾ വർ​ഷി​ച്ചി​തു ലഘു​ത​രം” [42] ദേ​വി​യാ​ക​ട്ടെ ‘ശീ​താം​ശൂ​ദ​യേ സി​ന്ധു​ത​രം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം മേ​ദു​ര​മാ​യ​മി​ട്ടാൽ തടു​ത്തു നി​റു​ത്തും​വ​ണ്ണം’ അവ​യെ​ല്ലാം മു​റി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് തു​രം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും സാ​ര​ഥി​യേ​യും കൊ​ന്നു. ഇവിടെ കാ​ണു​ന്ന ഉപമ കവി​യു​ടെ സ്വ​ന്ത​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും മൂ​ല​ത്തി​ലെ ആശ​യ​ത്തി​നു് അനു​രൂ​പ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ചന്ദ്രോ​ദ​യ​ത്തിൽ സമു​ദ്രം ജൃം​ഭി​ക്കു​മ്പോൾ അതിനെ ഒരു വലിയ മു​ട്ടി​ട്ടു നിർ​ത്തു​ന്ന​തി​നു കുറെ ശ്ര​മ​മു​ണ്ട​ല്ലോ. എന്നാൽ ദേവി അസു​ര​സേ​ന​യെ തടു​ത്തു നിർ​ത്തി​യ​തു് ‘ലീ​ല​യൈവ’ ആയി​രു​ന്നു. അതി​നും പുറമെ, ഉപ​മാ​ന​ത്തിൽ തട​ഞ്ഞു നിർ​ത്തു​ക​യും ഉപ​മേ​യ​ത്തിൽ മു​റി​ക്ക​യും ആണു് ക്രിയ. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഉപ​മാ​ന​ത്തി​ലെ സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു അസു​ര​സൈ​ന്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ശീ​താം​ശു​വി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു ഉപ​മേ​യ​ത്തി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഈ മാ​തി​രി ന്യൂ​ന​ത​കൾ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളിൽ മഷി​യി​ട്ടു നോ​ക്കി​യാ​ലും കാ​ണു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ചി​ക്ഷു​ര​നെ ദേ​വി​യും ചാ​മ​ര​നെ കേ​സ​രി​യും കര​ളാ​ദി​ക​ളെ ഗണ​ങ്ങ​ളും നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. മറ്റു സേ​നാ​നാ​യ​ക​ന്മാ​രും ചി​ക്ഷു​രാ​ദി​ക​ളെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു. ഒടു​വിൽ മഹി​ഷൻ​ത​ന്നെ മാ​ഹി​ഷ​വേ​ഷം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് ദേ​വി​യോ​ടെ​തി​രി​ട്ടു.

ഇങ്ങ​നെ കോ​പി​ച്ചു് അസു​രേ​ശ്വ​രൻ അടു​ത്ത​പ്പോൾ മം​ഗ​ല​യായ ചണ്ഡി​കാ​ദേ​വി പാ​ശ​ക്ഷേ​പ​ണം​കൊ​ണ്ടു് അവനെ ബന്ധി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. ഉടനെ തന്നെ അവൻ സിം​ഹാ​കൃ​തി​യെ പ്രാ​പി​ച്ചു് പാ​ശ​ത്തെ ശി​ഥി​ലീ​ക​രി​ച്ചു. ദേവി സിം​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഴു​ത്തു അറു​ത്ത​പ്പോൾ അവൻ ഖഡ്ഗ​വും ധരി​ച്ചു പു​രു​ഷാ​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ദേ​വി​യോ​ടു എതി​രി​ട്ടു. അവനെ ദേവി ബാ​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​യ​പ്പോൾ അവൻ ഗജ​രൂ​പം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു. അംബിക അവ​ന്റെ കര​ത്തെ ഖഡ്ഗം​കൊ​ണ്ടു് അറു​ത്ത​പ്പോൾ, അവൻ മഹി​ഷ​രൂ​പം പൂ​ണ്ടു.

ബല​വീ​ര്യ മദ​ഗ​വി​ത​നായ അസുരൻ പാ​ഷാ​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് ദേ​വി​യെ പ്ര​ക്ഷേ​പി​ച്ചു. ദേവി അവ​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തെ സാ​യ​ക​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ചൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു്,

ദേവി മഹി​ഷാ​സു​ര​നെ വധി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി ഈ അദ്ധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ദേ​വ​ന്മാ​രാൽ സം​സ്തു​ത​യായ ദേവി സന്തു​ഷ്ട​യാ​യി​ട്ടു്, ആ സ്തോ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു തന്നെ സ്തു​തി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു സർ​വാ​ഭീ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളും സി​ദ്ധി​ക്കു​മെ​ന്നു് അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തി​ട്ടു് മറ​യു​ന്നു. ഇതാ​ണു് നാലാം അദ്ധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ വിഷയം.

അഞ്ചു​മു​തൽ പത്തു​വ​രെ അദ്ധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളിൽ സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ന്മാ​രോ​ടു​ള്ള യു​ദ്ധ​വും അവ​രു​ടെ നി​ഗ്ര​ഹ​വും വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

സുംഭൻ, നി​സും​ഭൻ എന്നു രണ്ടു അസു​ര​ന്മാർ ബ്ര​ഹ്മാ​വിൽ നി​ന്നു ലഭി​ച്ച വര​ബ​ല​ത്താൽ പതി​ന്നാ​ലു ലോ​ക​ങ്ങ​ളേ​യും അട​ക്കി​ഭ​രി​ച്ചു. ദേ​വ​ന്മാർ ചാ​തുർ​യ്യു​ഗ​കാ​ലം മർ​ത്ത്യാ​കാ​രേണ ഭൂ​മി​യിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടേ​ണ്ട​താ​യി​വ​ന്നു. ബ്ര​ഹ്മാ​വി​നെ മു​ന്നിൽ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് ദേ​വ​ന്മാർ ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് സാ​ക്ഷാൽ വി​ഷ്ണു​മാ​യ​യെ ഇങ്ങ​നെ സ്തു​തി​ച്ചു.

ഈ സം​സ്കൃ​ത​സ്തോ​ത്ര​ത്തെ​ത്തു​ടർ​ന്നു അതി​ദീർ​ഘ​മായ ഭാ​ഷാ​സ്തോ​ത്ര​വും ഉണ്ടു്.

ഈ ഹൈ​മ​വ​തി ‘പാ​വ​ന​യാ​കിയ ദേ​വ​ത​ടി​നി​യിൽ’ കു​ളി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ആണു് ഈ ദേ​വ​സ്തു​തി കേ​ട്ട​തു്.

എന്നു ദേവി അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു. കോ​ശ​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​വിർ​ഭ​വി​ക്ക​യാൽ ദേ​വി​ക്കു കൌ​ശി​കി എന്ന പേരും സി​ദ്ധി​ച്ചു. ഈ കൌ​ശി​കി,

ദേവി ഇങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, ‘കാ​മ​രൂ​പ​ന്മാ​രായ’ സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ കണ്ടു്, [46]

എന്നു് സും​ഭ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ഉടൻ​ത​ന്നെ അവൻ നയ​ജ്ഞ​നായ സു​ഗ്രീ​വ​നെ വരു​ത്തി, അവി​ടെ​ചെ​ന്നു് അനു​ന​യി​ച്ചു് ആദ​ര​വോ​ടെ അവളെ കൊ​ണ്ടു പോ​രു​ന്ന​തി​നു ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. സു​ഗ്രീ​വൻ രാ​ജാ​ജ്ഞ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് ത്രൈ​ലോ​ക്യ​മോ​ഹി​നി​യായ ദേ​വി​യെ കണ്ടു് ചതു​രോ​ക്തി​ക​ളാൽ വശീ​ക​രി​ക്കാൻ നോ​ക്കി. എന്നാൽ ദേവി ‘ഗാം​ഭീ​ര്യ​മ​ന്ദ​സ്മി​തം’ ചെ​യ്തു് ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു:

അതു കേ​ട്ട​പ്പോൾ സു​ഗ്രീ​വൻ പറ​ഞ്ഞു:

ഇത്ത​രം തർ​ജ്ജമ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നൊ​ഴി​ച്ചു മറ്റേ​തു കവി​ക്കും അത്യ​ന്ത​മ​ഭി​മാ​ന​ക​ര​മാ​ണു്. ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം അത്ര​യ്ക്കു സര​ള​വും ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

സു​ഗ്രീ​വ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു ദേ​വി​യു​ടെ മറു​പ​ടി ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

നയ​ജ്ഞ​നായ സു​ഗ്രീ​വൻ ഈ വിവരം നി​സും​ഭ​നെ അറി​യി​ച്ചു. ഇവിടെ അഞ്ചാം അദ്ധ്യാ​യ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

സുംഭൻ ധൂ​മ്ര​ലോ​ച​ന​നെ വി​ളി​ച്ചു “ചെ​ന്നു തല​മു​ടി ചു​റ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചി​ഴ​ച്ചെ​ന്നു​ടെ സന്നി​ധൌ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നീ​ടു​നീ” എന്നു ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. അവൻ ചെ​ന്നു് പി​ടി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ ദേവി അവനേ ‘ഹു​ങ്കാ​ര​ഗ​ബ്ദേന ഭസ്മ​മാ​ക്കീ​ടി​നാൾ’. ധൂ​മ്രാ​ക്ഷ​നും പടയും നഷ്ട​മാ​യെ​ന്നു കേ​ട്ട​പ്പോൾ സുംഭൻ കോപം കൊ​ണ്ടു തമ്രാ​ക്ഷ​നാ​യ​ത്രേ. അന​ന്ത​രം അവൻ ചണ്ഡ​മു​ണ്ഡ​ന്മാ​രെ അയ​ച്ചു. ഇവിടെ ആറാം അധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

അസു​ര​ന്മാർ യു​ദ്ധ​ത്തി​നാ​യി അടു​ത്തു. തൽ​സ​മ​യം.

ദേവി ‘ഘോ​രാ​സു​ര​പ്പ​ട​തൻ നടു​വിൽ പു​ക്കു് വാ​രി​വി​ഴു​ങ്ങി വി​ഴു​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങി. ചണ്ഡാർ ഇതു കണ്ടു് മണ്ഡ​ലാ​കാ​ര​ധ​നു​സ്സു​മാ​യി അടു​ത്തു. കാ​ളി​യേ ബാ​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. മു​ണ്ഡൻ ആ തക്കം നോ​ക്കി ചക്ര​ങ്ങ​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു. എന്നാൽ കാ​ളി​കാ​ദേ​വി ചണ്ഡ​ശി​ര​സ്സു ഖഡ്ഗം​കൊ​ണ്ടും മു​ണ്ഡ​ശി​ര​സ്സു ഖട്വാം​ഗ​പാ​തം കൊ​ണ്ടും മു​റി​ച്ചു ഭൂ​മ​ണ്ഡ​ലം തന്നി​ലി​ട്ടു. അന​ന്ത​രം അവയെ എടു​ത്തു് കാളി ചണ്ഡി​ക​യു​ടെ മു​മ്പിൽ കൊ​ണ്ടു വന്ന​പ്പോൾ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ ദേവി കാ​ളി​യെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ഇവിടെ ഏഴാം അധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ചണ്ഡ​മു​ണ്ഡ​ന്മാർ പെ​രു​മ്പ​ട​യോ​ടു ‘മദ്ദ​ണ്ഡ​ധാ​രാ​ല​യം’ പ്രാ​പി​ച്ച വൃ​ത്താ​ന്തം കേട്ട നി​മി​ഷ​ത്തിൽ സുംഭൻ സേ​നാ​ദി​ക​ളൊ​ടു ‘പട​യൊ​ക്കെ​വ​രു​വാൻ’ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. ഈ സൈ​ന്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സുംഭൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ,

ഈ ദുർ​ന്നി​മി​ത്ത​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും വക​വ​യ്ക്കാ​തെ അസു​ര​സൈ​ന്യം ഹിമാ ചലോ​പാ​ന്ത​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​നി​റ​ഞ്ഞു. ദേവി അവ​രെ​ക്ക​ണ്ടു് ഒന്നു ചെ​റു​ഞാ​ണൊ​ലി ഇട്ട​പ്പോൾ ‘നന്നാ​യ്വി​റ​ച്ചി​തു ലോ​ക​ത്ര​യാ​ന്ത​രം.’

ഈ യു​ദ്ധ​കോ​ലാ​ഹ​ല​ത്തെ​ക്ക​ണ്ടു് ‘ചി​ത്രം വി​ചി​ത്രം! എന്നി​ങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രും വാ​ഴ്ത്ത​വേ, ‘ദേ​വ​കൾ​ക്ക​ഭ്യു​ദ​യ​ത്തി​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടും ദേ​വി​കൾ​ക്കു വി​നാ​ശ​ത്തി​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടും,’ ബ്ര​ഹ്മാ​വി​ഷ്ണു​മ​ഹേ​ശ​ന്മാ​രും ശക്ര​നും നര​സിം​ഹാ​വ​താ​ര​വും നര​കാ​രാ​തി​യും [48] സപ്ത​മാ​താ​ക്ക​ളെ നിർ​മ്മി​ച്ചു. ബ്ര​ഹ്മ​ശ​ക്തി, [49] ‘അക്ഷ​സൂ​ത്രേണ കമ​ണ്ഡ​ലു​സ്ഥ​ജ​ലം’ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു ഹം​സ​സം​യു​ക്ത​യാ​യും [50] ശി​വ​ശ​ക്തി, ‘വൃ​ഷ​ഭ​മേ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് ബാ​ഹു​ക്ക​ളിൽ ശൂ​ല​പാ​ശാ​ദി കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു ചന്ദ്ര​ക്ക​ല​യു​മ​ണി​ഞ്ഞും’ [51] കൌ​മാ​ര​ശ​ക്തി, ‘മയി​ലേ​റി​വേ​ലും ധരി​ച്ചാ​മോ​ദ​മോ​ടും’ [52] വൈ​ഷ്ണ​വീ​ശ​ക്തി “ചക്ര​ശം​ഖ​ഗ​ദാ​ശാർ​ങ്ങ പത്മ​ങ്ങ​ളും കൈ​ക്കൊ​ണ്ടും” യു​ദ്ധ​ത്തി​നെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അസു​ര​സേന ചത്തൊ​ടു​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

ഈ ഭാ​ഗ​ത്തു തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു വളരെ ന്യൂ​നത കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

സപ്ത​മാ​താ​ക്ക​ളോ​ടു് യു​ദ്ധ​ത്തിൽ തോ​റ്റു് അസു​ര​സൈ​ന്യം ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ന്മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നായ രക്ത​ബീ​ജ​നെ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന​യ​ച്ചു. അംബ, ‘ചക്ര​ശൂ​ലാ​സി​ബാ​ണാ​ദി​ശ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ വി​ക്ര​മ​ത്തോ​ടു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു്’ അവനെ വധി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി എട്ടാം അധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

അന​ന്ത​രം സും​ഭ​നി​സു​ഭ​ന്മാർ പോ​രി​ന​ടു​ത്തു. ദേവി മാ​യാ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്താൽ സഹ​സ്ര​ബാ​ഹു​വാ​യി തന്നോ​ടെ​തി​രി​ട്ട സും​ഭ​നെ വധി​ച്ച​പ്പോൾ സുംഭൻ വർ​ദ്ധി​ത​വീ​ര്യ​ത്തോ​ടു യു​ദ്ധം ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്രേ. അവ​ന്റെ സൈ​ന്യ​ത്തെ കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ​യു​ള്ള കഥ​യാ​ണു് ഒൻ​പ​താം അധ്യാ​യ​ത്തിൽ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

എന്നു് സുംഭൻ ദേ​വി​യെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്ക​വേ, അംബിക,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് തന്റെ വി​ഭൂ​തി​ക​ളായ ബ്രാ​ഹ്മി തു​ട​ങ്ങിയ സർ​വ​ശ​ക്തി​ക​ളേ​യും തന്നിൽ ഒതു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഏകാ​കി​നി​യാ​യി വി​ള​ങ്ങി.

സും​ഭ​നോ​ടു​ള്ള യു​ദ്ധം ആയിരം ദി​വ്യ​വർ​ഷം നി​ല​നി​ന്നു. യു​ദ്ധ​മ​ദ്ധ്യേ സുംഭൻ ദേ​വി​യേ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ‘കെ​ല്പോ​ടു​യർ​ന്നീ​ടി​നാ​നം​ബ​രേ.’ ദേ​വി​യാ​ക​ട്ടെ കൈ​കൊ​ണ്ടു ചു​ഴ​റ്റി അവനെ ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞു. ഇങ്ങ​നെ ഒരു യു​ദ്ധം ഭൂ​മി​യിൽ ഇതേ​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ദേ​വ​ന്മാർ വാ​ഴ്ത്തി. ഒടു​വിൽ ദേവി ശൂ​ലം​കൊ​ണ്ടു് അവനെ പി​ളർ​ന്നു ഭൂ​മി​യിൽ പതി​പ്പി​ച്ചു. സുംഭൻ വീ​ണ​തി​നാൽ,

ഇങ്ങ​നെ പത്താം അധ്യാ​യ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ദേ​വ​ന്മാർ സന്തു​ഷ്ട​ചി​ത്ത​രാ​യ് ഭവി​ച്ചു് ജഗ​ദം​ബി​ക​യെ സ്തു​തി​ച്ചു.

ഇത്യാ​ദി സ്തോ​ത്ര​ങ്ങ​ളാൽ പ്രീ​ണി​ത​യായ ഭഗവതി,

പി​ന്നീ​ടു് എന്റെ ശരീ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​ക്കിയ ശാ​കോ​പ​ദം​ശം​കൊ​ണ്ടു് വർഷം ഉണ്ടാ​കും​വ​രെ സർ​വ​ജീ​വി​ക​ളും ജീ​വി​ക്കും. അതി​നാൽ എനി​ക്കു് ശാ​കം​ഭ​രീ എന്നു പേരും സി​ദ്ധി​ക്കും. അക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ദുർ​ഗ്ഗ​മൻ എന്ന അസു​ര​നെ കൊ​ല്ലു​ക​യാൽ ദുർ​ഗ്ഗ എന്നും ഋഷി​ക​ളെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഭീ​മ​രു​പം​ധ​രി​ച്ചു് അസു​ര​രെ ഭക്ഷി​ക്ക​യാൽ ഭീ​മ​യെ​ന്നും, അരു​ണ​നെ​ന്ന അസു​ര​നെ ഭ്ര​മ​ര​രൂ​പം ധരി​ച്ചു് കൊ​ല്ലു​ക​യാൽ ഭ്രാ​മ​രി​യെ​ന്നും, പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​ത്യേ​കം പേ​രു​കൾ ഉണ്ടാ​കും” എന്നി​ങ്ങ​നെ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു. ഇവിടെ പതി​നൊ​ന്നാം അധ്യാ​യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഈ സ്തോ​ത്ര​ങ്ങൾ ചൊ​ല്ലി സ്തു​തി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും മധു​കൈ​ട​ഭാ​ദി​ക​ളു​ടെ വധ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും യാ​തൊ​ര​നർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും മറ്റും അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തി​ട്ടു് ദേവി അന്തർ​ദ്ധാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന കഥ​യാ​ണു് പന്ത്ര​ണ്ടാം അദ്ധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ വിഷയം.

മഹർഷി സു​ര​ഥ​നോ​ടു് ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​ശം​സി​ച്ചു തീ​രു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി പതി​മൂ​ന്നാം അധ്യാ​യ​വും തീ​രു​ന്നു.

ഇവിടെ വി​ര​മി​യ്ക്കു​ന്നു.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശൈ​ലി​യേ​ാ​ടു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഈ കൃതി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​ത​ല്ലെ​ന്നു ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ​ത​ന്നെ കാ​ണ്മാൻ കഴി​യും. സിംഹം എത്ര ശാ​ന്ത​നാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അവ​ന്റെ മൃ​ഗ​രാ​ജ​ത്വം പോ​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. ആ ദശ​യി​ലും അവ​ന്റെ ഗർ​ജ്ജ​നം ഗം​ഭീ​ര​മാ​യേ ഇരി​ക്കൂ. കവി​കു​ല​രാ​ട്ടായ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്രെ ഗാം​ഭീ​ര്യം ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തിൽ ഒരി​ട​ത്തും കാ​ണ്മാ​നി​ല്ല; എന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അറി​യാ​തെ എങ്കി​ലും ചില മനോ​ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ അതിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. പര​മ​ഭ​ക്ത​നായ ആ കവി​യ്ക്കു് ദേ​വീ​നാ​മ​ങ്ങ​ളെ ഇത്ര ഉദാ​സീ​ന​മായ മട്ടിൽ ഉച്ച​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നും സം​ശ​യ​മാ​ണു്. എല്ലാ​റ്റി​നും പുറമെ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മി​ത​വാ​ക്കാ​ണു്. മി​ത​മായ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് മനോ​ഹ​ര​മായ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ മറ്റൊ​രു ഭാ​ഷാ​ക​വി​യ്ക്കു ഇതേ​വ​രെ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ആ മി​ത​വാ​ക്ത്വ​വും ഈ തർ​ജ്ജി​മ​യിൽ അദൃ​ശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു അനേകം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്മാ​രു​ള്ള​തിൽ, ദേ​വ്യു​പാ​സ​ക​നായ ഒരാൾ ആയി​രി​ക്ക​ണം ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം രചി​ച്ച​തു്. ശത​മു​ഖ​രാ​മാ​യ​ണ​വും ആ കവി​യു​ടെ കൃതി തന്നെ ആയി​രി​ക്കാം.

സാ​ക്ഷാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളു​ടെ സംഖ്യ ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ചിലർ പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചേ​ക്കാം. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം പു​ണ്ണാ​ക്കു​ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഒരു ഒന്നാം​ത​രം രത്ന​വ്യാ​പാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു കൃ​തി​ക​ളു​ടെ എണ്ണ​വും വണ്ണ​വും നോ​ക്കി​യ​ല്ല എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ യോ​ഗ്യത നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കൃ​തി​യും രചി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ തന്നെ​യും, രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ദേ​വ​നേ​പ്പോ​ലെ സകല ജനാ​രാ​ദ്ധ്യ​നാ​യ്ത്തീ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം ഒരു ക്ഷു​ദ്ര​കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ള്ള​താ​യി വയ​ന​ക്കാർ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നൊ​ഴി​ച്ചു് മറ്റു് ഏതു കവി​യ്ക്കും അതി​ന്റെ കർ​ത്തൃ​ത്വം അഭി​മാ​ന​ജ​ന​ക​മാ​ണെ​ന്നു് മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. പ്ര​കൃത കൃതി യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ കഥാ​രൂ​പേണ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്രൌ​ഡ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു്. അതിലെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ വലിയ കേ​ടു​പാ​ടൊ​ന്നും കൂ​ടാ​തെ ലളി​ത​മാ​യി തർ​ജ്ജി​മ​ചെ​യ്തി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

വസി​ഷ്ഠൻ ശതാ​ന​ന്ദ​നു ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന സീ​താ​വി​ജ​യം ആണു് പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വ​സ്തു.

എന്നു് ആദ്യ​വും,

എന്നു് അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു നൽകിയ പേരു സീ​താ​വി​ജ​യം ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

അയോ​ദ്ധ്യ​യിൽ ചെ​ന്നു് രാ​ജ്യാ​ഭി​ഷി​ക്ത​നാ​യ​തി​ന്റെ ശേഷം ഒരി​ക്കൽ

മേൽ​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു അശ​രീ​രി​യു​ണ്ടാ​യി.

ഈ അശ​രീ​രി​കേ​ട്ട മാ​ത്ര​യിൽ കും​ഭ​സം​ഭ​വ​നോ​ടു്,

എന്നു ചോ​ദ്യം ചെ​യ്തു. ഇവിടെ ഒന്നാം​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

കാ​ശ്യ​പ​നു പതി​മ്മൂ​ന്നു പത്നി​മാ​രു​ള്ള​തിൽ, ദനു എന്ന​വൾ​ക്കു മാ​തൃ​ദോ​ഷേണ ശതാ​ന​നൻ എന്ന രാ​ക്ഷ​സൻ ജനി​ച്ചു​വ​ത്രേ.

അവൻ,

അവൻ കാ​ശീ​പു​ര​വാ​സി​യായ പര​മേ​ശ്വ​ര​നെ പൂ​ജി​ച്ചു് അമ​ര​ത്വം കൈ​യ്ക്ക​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു്,

ഇപ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള അഗ​സ്ത്യ​സു​ഭാ​ഷി​തം കേ​ട്ടു്, കാ​കുൽ​സ്ഥൻ ചി​ന്ത​തു​ട​ങ്ങി. ഒടു​വിൽ കും​ഭ​സം​ഭ​വ​നോ​ടു​ത​ന്നെ ഇങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ച്ചു.

അതി​നു് അഗ​സ്ത്യൻ മന്ദ​ഹാ​സം പൂ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ മറു​വ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

അന​ന്ത​രം

വാ​ന​രേ​ന്ദ്രോ​പ​രി കേറി ശത​മു​ഖ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ദി​ക്കി​ലേ​ക്കു യാ​ത്ര​യാ​യി. മാ​രു​തി മേ​ല്പോ​ട്ടു പൊ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ,

അന്യോ​ന്യ​മാ​ലാ​പ​വും ചെ​യ്തു ചെ​യ്തു് അഞ്ജ​നാ​ന​ന്ദ​ന​നെ പു​കൾ​ത്തി​യ​ത്രേ.

ഈ വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു സ്വ​ത​സ്സി​ദ്ധ​മാ​യു​ള്ള ഗാം​ഭീ​ര്യം കാ​ണു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ‘ശർ​ക്ക​ര​യ​ബ്ധി’ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നും സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഇന്ന​ത്തേ പണ്ഡി​ത​മ​ഹാ​ഗി​രി​ക​ളിൽ പലരും ചു​ണ്ടെ​ലി​ക​ളെ പ്ര​സ​വി​ച്ചേ​യ്ക്കാം. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​കു​ന്ന മഹാ​മേ​രു ഗർഭം ധരി​ച്ചാൽ മേ​രു​ക്കു​ട്ട​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ ചു​ണ്ടെ​ലി​ക​ളു​ണ്ടാ​വാൻ തര​മി​ല്ല. കാ​കുൽ​സ്ഥൻ, ലോ​ക​ങ്ങൾ ഇത്യാ​ദി പദ​ങ്ങ​ളെ കാ–കുൽ​സ്ഥൻ, ലോ–കങ്ങൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ പദ​ച്ഛേ​ദം ചെ​യ്തു കാ​ണു​ന്ന​തും സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​മാ​ദി​കൾ അചി​രേണ, ‘ശതാ​ന​ന​പാ​ലിത’വും ‘നന്ദ​നം നി​ന്ദി​ക്കു​മു​ദ്യാ​ന​ദേ​ശ​മാ​ന​ന്ദ പ്രദം കാ​ഞ്ച​ന​ദ്രു​മ​ശോ​ഭിത’വും ആയ മാ​യാ​പു​രി​യിൽ എത്തി. ഉടനേ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ

എന്നു് ആജ്ഞ നൽകി. അത​നു​സ​രി​ച്ചു്, ‘അർ​ക്ക​ജ​നാ​ദി​യായ കപി​പ്ര​വീ​ര​രും’ ‘രക്ഷോ​വ​ര​രും വി​ഭീ​ഷ​ണ​വീ​ര​നും’ ‘ഇക്ഷ്വാ​കു​വം​ശ​പ​രി​വൃ​ഢ​സേ​ന​യും’ ‘മാ​യാ​പു​ര​മ​തി​ലും കി​ട​ങ്ങും തർ​ത്തു്’ ആയോ​ധ​ന​ത്തി​ന​ടു​ത്തു.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ യു​ദ്ധ​വർ​ണ്ണന വാ​യി​ച്ചാൽ യു​ദ്ധം നമ്മു​ടെ മു​മ്പിൽ നട​ക്കു​ന്നോ എന്നു തോ​ന്നും. യു​ദ്ധ​രം​ഗ​ത്തി​ലേ ശബ്ദ​കോ​ലാ​ഹ​ല​ങ്ങ​ളും ആർ​ത്ത​നാ​ദ​വും എല്ലാം നമു​ക്കു കേൾ​ക്കാം. എന്നാൽ ഈ വർ​ണ്ണന നോ​ക്കുക.

ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു​മാ​സം യു​ദ്ധം നട​ന്ന​തി​നു​ശേ​ഷ​മാ​ണു് ശത​മു​ഖൻ പോ​രി​നി​റ​ങ്ങി​യ​തു്. രാ​വ​ണ​ന്റെ വരവു കണ്ട​പ്പോൾ, ഹനു​മാൻ വി​സ്മ​ത​നായ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നോ​ടു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ. രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു​പോ​ലും ഭീതി പ്ര​ദ​നാ​യി​രു​ന്ന രാ​വ​ണ​ന്റെ വര​വി​നെ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ വർ​ണ്ണി​ച്ചു കേ​ട്ടാൽ, ശ്രോ​താ​ക്കൾ​ക്കും ഭയം ജനി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഇവി​ടെ​യാ​ക​ട്ടെ,

എന്നാ​ണു് വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എലി​യെ​പ്പി​ടി​ക്കാ​നാ​യി കൊ​റ്റി​പ്പൂ​ച്ച എഴു​ന്ന​ള്ളു​മ്പേ​ാൾ ഇതി​നേ​ക്കാ​ളും ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​യേ​ക്കും. പോ​രെ​ങ്കിൽ അതി​നി​ട​യ്ക്കു ‘യോ​ജ​നോ​ന്ന​ത​മു​ള്ള​വൻ’ എന്നൊ​രു അബ​ദ്ധ​പ്ര​യോ​ഗ​വും കട​ന്നു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​റ്റി​നും പുറമേ, രാമനു ഭയം ജനി​ച്ച​താ​യി എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ പറ​യു​ക​യോ? ലോ​ക​ത്തിൽ മറ്റാ​രെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞാ​ലും, എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും തു​ള​സി​യും വ്യം​ഗ​ഭം​ഗി​യിൽ​പോ​ലും അങ്ങ​നെ പറ​യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്.

ഹനൂ​മാൻ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു്, ‘മധ്യാ​ഹ്ന​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​മ​ണ്ഡല’തു​ല്യ​മാം വക്ത്ര​വും മേ​രു​സ​മാ​ന​ശ​രീ​ര​വും കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് അസ്ത​ഭീ​ത്യാ​രു​ഷാ’ സഞ്ച​രി​ച്ചു. ഇതി​നോ​ടു​കൂ​ടി ദ്വി​തീ​യ​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഹനു​മാ​നും രാ​വ​ണ​നു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് പി​ന്നീ​ടു് യു​ദ്ധ​മു​ണ്ടാ​യ​തു്.

എന്നി​ങ്ങ​നെ താ​ര​ക​ബ്ര​ഹ്മ​വർ​ണ്ണ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി രണ്ടാം​പാ​ദം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. പവ​ന​ത​ന​യ​നെ അടു​ത്തു കണ്ട​പ്പോൾ ശതാ​ന​നു​പോ​ലും വി​സ്മ​യം തോ​ന്നി​പ്പോ​യ​ത്രേ. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഹനൂ​മാ​ന്റെ ഒരു താ​ഡ​ന​മേ​റ്റ മാ​ത്ര​യ്ക്കു് അയാൾ​ക്കു് മോ​ഹാ​ല​സ്യ​വും വന്നു​പോ​യി. അങ്ങ​നെ അയാൾ അർ​ദ്ധ​പ്ര​ഹ​രം കി​ട​ന്നി​ട്ടു് ഒടു​വിൽ ഉണ​രു​ക​യും ഹനൂ​മാ​നെ മാ​നി​ച്ചു വാ​ഴ്ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നാൽ പി​ന്നീ​ടു​ള്ള ബല​പ​രീ​ക്ഷ​യിൽ, രാവണൻ ഹനൂ​മാ​ന്റെ നേർ​ക്കു ശൂലം പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​യും അതു​കൊ​ണ്ടു അദ്ദേ​ഹം മോ​ഹി​ച്ചു നി​ലം​പ​തി​ക്ക​യു​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്.

ഇങ്ങ​നെ പതി​ത​നായ ഹനൂ​മാൻ.

എന്ന സ്തോ​ത്രം ചൊ​ല്ലി സ്തു​തി​ച്ചു് ഭഗ​വാ​നെ ധ്യാ​നി​ച്ചു.

അക്കാ​ല​ത്തും പ്ര​ദ്യു​മ്നാ​ദി​ക​ളും സങ്കർ​ഷ​ണ​നു​മൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്തോ? പക്ഷേ ആ പദ​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ഷ്ണു​പ​ര​മായ അർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ പറ​യാ​വു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നൊ​രു സമാ​ധ​ന​മു​ണ്ടു്.

പി​ന്നീ​ടു​ണ്ടായ യു​ദ്ധം രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു്. ശത​മു​ഖൻ, ‘കര​ക​മ​ല​ധൃ​ത​വി​ശി​ഖ​ചാ​പ​നാം രാ​ഘ​വ​നെ’ കണ്ട​പ്പോൾ, ക്രോ​ധം മു​ഴു​ത്തു്,

പര​മ​പു​രു​ഷ​നോ​ടു് രണം​തു​ട​ങ്ങി.

“ദശ​വ​ദ​ന​സ​ഹ​ജ​നും അരു​ണ​പു​ത്ര​നും ദാനവ പാ​ദ​പ്ര​ഹര”മേ​റ്റു് ലങ്കാ​പു​ര​ദ്വാ​ര​ത്തിൽ ചെ​ന്നു വീ​ണു​പോ​യി. ഹനൂ​മാൻ അതു​കൊ​ണ്ടു് തന്റെ വാൽ നീ​ട്ടി​കൊ​ടു​ത്തു. എന്നാൽ,

കണ്ടി​ട്ടു്, സു​ഗ്രീ​വ​നും വി​ഭീ​ഷ​ണ​നും അതിനെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു് തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. പി​ന്നീ​ടും കപികൾ യു​ദ്ധം​ചെ​യ്തു​വെ​ങ്കി​ലും, ‘അങ്ങു​മി​ങ്ങും ചെ​ന്നു പതി​ച്ചീ​ടി​നാ​രേ​വ​രും.’ അതി​നു​ശേ​ഷം, “അസു​ര​കു​ല​പ​തി ചര​ണ​പ​രി​പ​ത​ന​ഭീ​തി​കൊ​ണ്ടു്” അവ​രാ​രും യു​ദ്ധാ​ങ്ക​ണ​ത്തിൽ എതി​രി​ടാ​തെ​യാ​യി. രാ​മ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ മാ​ത്രം നാലു മാ​സ​കാ​ലം യു​ദ്ധം ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി കാ​ല​കേ​യാ​ദി​ക​ളെ​ല്ലാം കാ​ലാ​ല​യം പ്രാ​പി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ അവരും ക്ഷീ​ണി​ച്ചു. ‘അമി​ത​പ​ര​വ​ശത’യോടു നി​ലം​പ​തി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് ‘താ​ര​ക​ബ്ര​ഹ്മ​രൂ​പ​നായ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ’ രാ​ക്ഷ​സ​നോ​ടേ​റ്റു. എന്നാൽ ദീർ​ഘ​കാ​ലം പൊ​രു​തി​ട്ടും രാ​വ​ണ​നെ കൊ​ല്ലാൻ സാ​ധി​യ്ക്കാ​യ്ക​യാൽ കാർ​മു​ക​ത്തെ ‘ജന​ക​മ​കൾ’ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു്,

എന്നു അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു. അതു​കേ​ട്ടു്, ‘ദേവി താ​ര​ക​ബ്ര​ഹ്മ​സം​ജ്ഞം രാ​മ​നാ​മ​കം കര​ളി​ലു​റ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ശരം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു. തത്സ​മ​യം,

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ദേ​വി​യ്ക്കു് രത്ന​മ​യ​മാ​യി തന്റെ ഹാരം സമ്മാ​നി​ച്ചു. ദേവി ക്ഷ​ണ​നേ​രം ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു്,

കണ്ടു് ‘ഉട​മ​യൊ​ടു​മു​ട​നു​ട​നെ​യി​ട​ക​ല​രെ നോ​ക്കി’. ഇം​ഗി​ത​ജ്ഞ​നായ ഭഗവാൻ

എന്നു അരു​ളി​ച്ചെ​യ്ക​യാൽ, സീ​താ​ദേ​വി ഹനൂ​മാ​നെ വി​ളി​ച്ചു് ആ ഹാ​ര​ത്തെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നൽകി. അദ്ദേ​ഹം അതു ധരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആന​ന്ദ​മൂർ​ത്തി​യെ താണു വണ​ങ്ങി. ഇവിടെ മൂ​ന്നാം പാദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

നാ​ലാം​പാ​ദം ഉപ​സം​ഹാ​ര​മാ​ണു്. വി​ണ്ണ​വ​രെ​ല്ലാ​വേ​രു​കൂ​ടി ‘താ​ര​കാ​ധീ​ശ​കു​ല​ശേ​ഖര’നായ മഹേ​ശ്വ​ര​നെ കാ​ണു​ന്ന​തും പര​മേ​ശ്വ​രൻ പാർ​വ​തീ​സ​ഹി​ത​നാ​യി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നെ സന്ദർ​ശി​ക്കു​ന്ന​തും ഭഗവാൻ ശങ്ക​ര​പ്രീ​ത്യർ​ത്ഥം വി​ശ്വ​രൂ​പം കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തും മറ്റു​മാ​ണു് അതിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ആക​പ്പാ​ടെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ കവിത ഒരു​വി​ധം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതു മൂ​ല​കൃ​തി​യു​ടെ ഒരു സ്വ​ത​ന്ത്ര വി​വർ​ത്ത​ന​മാ​കു​ന്നു. ചില അനൌ​ചി​ത്യ​ങ്ങ​ളും, അബ​ദ്ധ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും, എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ കാ​ണു​ന്ന ഗാം​ഭീ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ അഭാ​വ​വും മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ഇതു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃതി ആയി​രി​ക്കു​മോ എന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ സംശയം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഉപ​രി​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങൾ കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ നമു​ക്കു് ഖണ്ഡി​ത​മായ ഒരു അഭി​പ്രാ​യ​വും പറവാൻ തര​മി​ല്ല എന്നു വ്യ​സ​ന​പൂർ​വം പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശി​വ​പു​രാ​ണം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു പണ്ഡി​ത​ന്മാർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു് കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം ആയി. പ്ര​ഥ​മ​വാ​യ​ന​യിൽ​ത​ന്നെ, അതു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ബോധം ആർ​ക്കും ഉണ്ടാ​വാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഒന്നാ​മ​താ​യി എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മറ്റു​കൃ​തി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം കി​ളി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ച്ചി​രി​ക്കെ ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തിൽ മാ​ത്രം അങ്ങ​നെ കാ​ണാ​ത്ത​തു സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​താ​യി ഉമേ​ശാ​ന​വ്ര​ത​മാ​ഹാ​ത്മ്യം, ശം​ബ​ര​മാ​ഹാ​ത്മ്യം, രു​ദ്രാ​ക്ഷ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം ഇവ​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ മന​ക്കോ​ട്ട​ച്ഛ​നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മറ്റൊ​രി​ട​ത്തും നര​സ്തു​തി​യ്ക്കു് സ്ഥലം അനു​വ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സ്ഥി​തി​ക്കു് ഈ കൃതി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​ത​ല്ലെ​ന്നു് ന്യാ​യ​മാ​യി വാ​ദി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. പ്ര​സ്തുത സ്തു​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന മനഃ​സ്ഥി​തി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

ഈ തെ​ളി​വു​ക​ളെ വക​വ​യ്ക്കാ​തെ ഇരു​ന്നാ​ലും പി​ന്നെ​യും സം​ശ​യ​ത്തി​നു ധാ​രാ​ളം വഴി കാ​ണു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​ത്തി​നു​ള്ള പ്രൌ​ഢ​ഗം​ഭീ​ര​മായ ഗതി ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​ലെ വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​ത്തി​നു കാ​ണു​ന്ന​തേ ഇല്ല. നേരെ മറി​ച്ചു് ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​ലെ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ തു​ള്ളൽ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​പോ​ലെ തു​ള്ളി​ക്കു​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന എല്ലാ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കും തു​ള്ളൽ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള സാ​ദൃ​ശ്യം പ്ര​ക​ട​മാ​ണു്.

എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശൈ​ലി​യും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ സർ​വ​ത്രാ​ദൃ​ഷ്ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​നാ​മം ഉച്ച​രി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​ന്നി​ട​ത്തെ​ല്ലാം നി​ത്യൻ, നി​രാ​മ​യൻ, നിർ​വി​ക​ല്പൻ ഇത്യാ​ദി ഭഗവദ് ഗു​ണ​വർ​ണ്ണ​നം, കൂ​ടി​ച്ചെ​യ്യാ​തെ അദ്ദേ​ഹം വി​ടു​ക​യി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​താ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു എല്ലാ രസ​ങ്ങ​ളേ​യും തത്ത​ദ്ര​സാ​നു​ഗു​ണ​മായ പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​തി​പാ​ദി​പ്പാൻ ശക്തി​യു​ണ്ടു്. മി​ത​മായ വാ​ക്കു​ക​ളാൽ സജീ​വ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ രചി​ക്കു​ന്ന​തി​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കഴി​യും. ഈ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യി​ലെ സ്ത്രീ​വർ​ണ്ണ​ന​കൾ നോ​ക്കുക. നമ്പ്യാ​രെ​പ്പോ​ലെ ഈ കവി​യും സ്ത്രീ​ക​ളിൽ ചില അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​ചീ​ന​മായ സന്നി​വേ​ശ​മ​ല്ലാ​തെ ചൈ​ത​ന്യ​മെ​ന്നൊ​ന്നു ഉള്ള​താ​യി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

ഇവ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​റ്റി​നും പുറമേ ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​ലെ ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളോ​ടു അത്ഭു​താ​വ​ഹ​മായ സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. അവയിൽ ചിലതു മാ​ത്രം ചൂ​ണ്ടി​കാ​ണി​ക്കാം.

ഈ ആശയം തു​ള്ള​ലു​ക​ളിൽ പലേ​ട​ത്തും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

ഈ സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ തു​ച്ഛ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇനി​യും നോ​ക്കുക.

ഇവ​യ്ക്കു തു​ള്ളൽ​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളോ​ടു​ള്ള സോ​ദ​ര്യ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ രീ​തി​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വൈ​ദൂ​ര്യ​വും പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​കൊ​ണ്ടും പോ​രെ​ന്നു വരി​കിൽ,

ഇത്യാ​ദി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും നമ്പ്യാ​രു​ടെ ശൈലി തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണാം. സർ​വോ​പ​രി

ഈ ഭാഗം ശി​വ​പു​രാ​ണ​ത്തി​ലും ഹരി​ണീ​സ്വ​യം​വ​രം ശീ​ത​ങ്ക​നി​ലും കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. ഭൂ​ത​ല​സ്വാ​മി​കൾ എന്ന സ്ഥാ​ന​ത്തു ‘ഭൂ​ത​ല​വാ​സി​കൾ’ എന്നൊ​രു മാ​റ്റം മാ​ത്ര​മേ തു​ള്ള​ലിൽ വരു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ളു. (തു​ള്ളൽ പാ​ട്ടു​കൾ ൩൯൨-ാം വശം നോ​ക്കുക)

ഇത്ത​രം പലേ ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വക​യ​ല്ലെ​ന്നു് അനു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് കു​ടിൽ​മു​തൽ കൊ​ട്ടാ​രം​വ​രെ പ്ര​വേ​ശ​മു​ള്ള ഏക​ഗ്ര​ന്ഥം അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​മാ​കു​ന്നു. മറ്റെ​ല്ലാ​ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണം ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്വാൻ മഹാ​ക​വി​കൾ ശ്ര​മി​ക്കേ, എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങി​യ​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു മു​മ്പു സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഈ സം​ഗ​തി​യേ​പ്പ​റ്റി ഒരു ഐതി​ഹ്യ​വു​മു​ണ്ടു്. ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ, അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം രചി​ച്ചി​ട്ടു്, അതിനേ കഴി​യു​ന്ന​ത്ര പ്ര​ച​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ശ്ര​മി​ച്ചു​വ​ത്രേ. എന്നാൽ ആദി​ക​വി​യായ ശ്രീ വാ​ല്മാ​കി മഹർ​ഷി​യു​ടെ ബഹി​ര​ന്തഃ​സ്ഫു​ര​ദ്ര​സ​വ​ത്തായ രാ​മാ​യ​ണം ഇരി​ക്കേ ഈ കൃ​തി​ക്കു് എങ്ങ​നെ പ്ര​ചാ​രം ലഭി​ക്കു​ന്നു? ആ കവി​കു​ല​ത്ത​ര​ച​ന്റെ വാ​ങ്മ​യം ആസ്വ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു​ണ്ടോ മറ്റു രാ​മാ​യ​ണം രു​ചി​ക്കു​ന്നു! അതു​കൊ​ണ്ടു് ഭഗ്നാ​ശ​നായ ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി സഞ്ച​രി​ക്ക​വേ, ഒരു ഗന്ധർ​വ​നെ കണ്ടു​മു​ട്ടു​ക​യും അദ്ദേ​ഹം പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​വേ​ഷ​നാ​യി നടന്ന ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു്, ആ മഹാ​ത്മാ​വി​നോ​ടു സങ്ക​ടം പറ​ഞ്ഞാൽ, കാ​ര്യ​സാ​ധ്യം വരു​മെ​ന്നു ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​യും ചെ​യ്തു​പോ​ലും. ഇങ്ങ​നെ തന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​നു വി​പ​രീ​ത​മാ​യി തന്നെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത​തി​നാൽ, കു​പി​ത​നായ വ്യാ​സൻ ‘നീ ശൂ​ദ്ര​നാ​യി ജനി​ക്ക’ എന്നു ഗന്ധർ​വ​നെ ശപി​ച്ച​താ​യി​ട്ടാ​ണു് കഥ. ഇപ്ര​കാ​രം ഒരു ഐതി​ഹ്യം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തോ​ടു് അഭേ​ദ്യ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ ബന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം വേറേ കഥ​ക​ളും വള​രെ​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, അവ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു് ഒരു പ്ര​യോ​ജ​ന​വു​മി​ല്ല. വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം കേവലം ഒരു ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​മ​ല്ലെ​ന്നു് ഇതി​നു​പ​രി​ചെ​യ്യു​ന്ന വി​ചാ​ര​ണ​യിൽ​നി​ന്നു തെ​ളി​യും. അപൂർ​വ​വാ​സ​നാ​ബ​ല​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒരു കവി​യ്ക്കു് ഇത്ര മനോ​ഹ​ര​മായ കാ​വ്യം രചി​ക്കാൻ ഒരു​കാ​ല​ത്തും സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. എല്ലാ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും കവി​യു​ടെ മനോ​ധർ​മ്മ​കു​സു​മ​ത്തി​ന്റെ പരി​മ​ള​ധോ​ര​ണി​യാൽ ഘു​മു​ഘു​മി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം മൂ​ല​ത്തി​ലെ,

എന്ന പദ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഈ ഭാ​ഷാ​ഗാ​നം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്ര​സ്തു​ത​പ​ദ്യ​ത്തെ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

ഈ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ ‘കീർ​ത്തിം​പാ​പ​ഹ​രാം വധാ​യ​ജ​ഗ​താം’ എന്ന അം​ശ​ത്തെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് കീ​ഴ്‌​വ​ര​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ കൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യും അതിനെ മി​സ്റ്റർ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള ഖണ്ഡി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​സ്തു​ത​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്തൃ​ത്വം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നിൻ​ത​ന്നെ ഇരി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​യി​പ്പാൻ പര്യാ​പ്ത​മാ​യി അദ്ദേ​ഹം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള തെ​ളി​വു​കൾ താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

1. “ദേ​വി​യു​മ​നു​ജ​നും വാ​ന​ര​പ്പ​ട​യു​മാ​യ്” ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം “ദേ​വി​യു​മ​നു​ജ​നും വാ​ന​ര​പ്പ​ട​യു​മാ​യ്” അദ്ധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം
2. “ഉത്സാ​ഹ​മു​ണ്ടു നി​ന​ക്കെ​ങ്കി​ല​വ്വ​ണ്ണം.” (ഉ) “ഉത്സാ​ഹ​മു​ണ്ടു നി​ന​ക്കെ​ങ്കി​ല​ക്കാ​ലം” (അ)
3. “ബന്ധു​സൽ​ക്കാ​രം പരി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചാ​ദ​രാൽ” (ഉ) “ബന്ധു​സൽ​ക്കാ​രം പരി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചേ​ന​ഹം.” (അ)
4. “ഗത്വാ​പി​താ​മ​ഹം നത്വാ​സ​സം​ഭ്ര​മം” (ഉ) “ഗത്വാ​മു​ഹുർ നമ​സ്കൃ​ത്വാ സസാ​ദ​രം” (അ)
5. “അഗ്ര​ജൻ തന്നെ പരി​ച​രി​ച്ചീ​ടുക നി​ത്യം” (ഉ) “അഗ്ര​ജൻ​ത​ന്നെ പരി​ച​രി​ച്ചെ​പ്പൊ​ഴും” (അ)
6. “പാ​ന്ഥ​ന്മാർ പെ​രു​വ​ഴി​യ​മ്പ​ലം തന്നിൽ​വ​ന്നു” (ഉ) “താ​ന്ത​രാ​യി​രു​ന്നു​ടൻ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കും​പോ​ലെ” (അ) “പാ​ന്ഥർ​പെ​രു​വ​ഴി യമ്പ​ലം​ത​ന്നി​ലേ” (ഉ) “താ​ന്ത​രാ​യ്കൂ​ടി വി​യോ​ഗം വരു​മ്പോ​ലെ” (അ)
7. “ചതു​രാ​ന​ന​നി​തി സ്തു​തി​ചെ​യ്ത​തു​നേ​രം” (ഉ) “ചതു​രാ​ന​നി നി​സ്തു​തി​ചെ​യ്ത​തു​നേ​രം” (അ)

ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നും, ഭാ​ഗ​വ​തം, ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ​ക്കും ഉള്ള ചില ആശ​യ​സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ കൂടി അദ്ദേ​ഹം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് അന്യ​ത്ര തെ​ളി​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഭാ​ഗ​വ​തം രാ​മാ​നുജ കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള തന്നെ ശ്ര​മി​ച്ചു കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് ഈ സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ ഒരു തെ​ളി​വാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​ട്ടാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലേ​യും ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലേ​യും സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി, അവ​ര​ണ്ടും ഒരാ​ളു​ടെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം അതേ​മാ​തി​രി​യു​ള്ള സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ഭാ​ഗ​വ​ത​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് വാ​ദി​ക്കേ​ണ്ടേ? ആ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മി. പി. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യ്ക്കു സമ്മ​തം കാ​ണു​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ. അതി​നാൽ നമു​ക്കു് മറ്റു ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ വല്ല​തു​മു​ണ്ടോ എന്നു​കൂ​ടി നോ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്.

ഒന്നാ​മ​താ​യി ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണം അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണം ഉത്ത​ര​യു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യേ​യ​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കവി വാ​ത്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ​യാ​ണു് പി​ന്തു​ടർ​ന്നു കാ​മു​ന്ന​തു്. രണ്ടാ​മ​താ​യി അതു് കണ്ണ​ശ്ശ​രാ​മാ​യ​ണം ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വി​വർ​ത്ത​നം പോലെ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. ഉദാ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും ഏതാ​നും​ഭാ​ഗം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

കണ്ണ​ശ്ശൻ വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ ഉത്ത​ര​കാ​ണ്ഡ​ത്തെ​യാ​ണെ​ല്ലൊ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അദ്ധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗ​ത്തെ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്യാ​തെ കണ്ണ​ശ്ശ​കൃ​ത​മായ വാ​ല്മീ​കീയ സം​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്യാൻ ഉദ്യ​മി​ച്ചു​വെ​ന്നു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യം വി​ചാ​ര​സ​ഹ​മേ അല്ല. ശൈ​ലി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നു അദ്ധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ മറ്റു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടു അല്പം സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ണ്ടു​താ​നും. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം സ്ഥാ​പി​ത​മോ ഖണ്ഡി​ത​മോ എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം തൽ​ക്കാ​ലം വി​ഷ​മ​മാ​യി​ട്ടാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മഹാ​ഭാ​ര​ത​മാ​കു​ന്ന കല​ശാ​ബ്ധി കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പീ​യൂ​ഷ​യൂ​ഷ​മാ​ണു് ഭാരതം കി​ളി​പ്പാ​ട്ടെ​ന്ന വ്യാ​ജേന എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ കൈ​ര​ളി​ക്കു നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്ര​കൃ​ത​ഗ്ര​ന്ഥം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​താ​വ​നി​ത​യു​ടെ വി​ലാ​സ​ലാ​സ്യ​ത്തി​നു് ഏക​രം​ഗ​മാ​യി വി​ല​സു​ന്നു. വാ​ഗ്ദേ​വി​യു​ടെ കണ്ഠാ​ഭ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ​വെ​ച്ചു് ഏറ്റ​വും അനർ​ഘ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് പ്ര​സ്തു​ത​കാ​വ്യ​ര​ത്ന​മാ​ണെ​ന്നു ആരും സമ്മ​തി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. കവി​യു​ടെ കല്പ​നാ​ച​തു​രി​ക്കും ഔചി​ത്യ​ദീ​ക്ഷ​യ്ക്കും ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യി ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ ഇവിടെ എടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളു.

ആസ്തി​ക​പർ​വം ഭാ​ഷ​യി​ലെ സർ​പ്പ​സ​ത്ര​വർ​ണ്ണ​ന​യേ മൂ​ല​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ ആസ്തി​ക​പർ​വം ൫൮–ാം അദ്ധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ വർ​ണ്ണ​ന​യോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക. പത്തു അനു​ഷ്ടു​പ്പു​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തെ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അറു​പ​തിൽ​പ​രം വരി​ക​ളിൽ സവി​സ്ത​രം ഇങ്ങ​നെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ മിക്ക ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും സ്വ​ത​ന്ത്ര​ക​വി കല്പ​ന​ത​ന്നെ​യാ​ണു്.

***

ഇതിൽ​പ​രം ഭം​ഗി​യാ​യി ഭയാ​ന​ക​ര​സം പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാൻ ആർ​ക്കു കഴി​യും. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് എല്ലാ രസ​ങ്ങ​ളേ​യും ഒരു​പോ​ലെ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ക്കാൻ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് ഭാരതം സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു.

പരാ​ശ​ര​മു​നി മത്സ്യ​ഗ​ന്ധി​നി​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു സം​ഭോ​ഗ​ശൃം​ഗാ​ര​വർ​ണ്ണന ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു് നമ്മു​ടെ കവി​യ്ക്കു് ഒരു നല്ല അവ​സ​രം​കി​ട്ടി. സര​സ​ഘ​ട്ട​ങ്ങൾ കി​ട്ടി​യാ​ലു​ണ്ടോ അദ്ദേ​ഹം വി​ട്ടു​ക​ള​യു​ന്നു. മത്സ്യ​ഗ​ന്ധി​നി​യായ കാളി പരാ​ശ​ര​നെ കണ്ടി​ട്ടു് തു​ഴ​യു​മാ​യി ദൂ​ര​ത്തു നി​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. എന്നാൽ അവ​ളു​ടെ രൂ​പ​ലാ​വ​ണ്യം​ക​ണ്ട​പ്പോൾ, മു​നി​യു​ടെ മനോ​ധൈ​ര്യം അക​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അവ​ളോ​ടി​ങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു:

നമ്മു​ടെ കവി​ക്കു മാ​തൃ​ഭാഷ എത്ര​ത്തോ​ളം വശ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു നോ​ക്കുക. ഈ ഒമ്പ​തു​വ​രി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം കൂടി രണ്ടു മൂ​ന്നു സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ ഉള്ളു. ഈ വാ​ക്കു​കൾ വഴി​ക്കു്, കവി കാ​മ​കി​ങ്ക​ര​ന്മാ​രെ ഒന്നു കളി​യാ​ക്കീ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. പ്ര​സ്തുത കൈ​വർ​ത്ത​നാ​രി​ക്കു് തോ​ന്നി​യി​ട​ത്തോ​ള​മെ​ങ്കി​ലും സൽ​ബു​ദ്ധി പരാശര മു​നി​ക്കു് ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. കവി​യു​ടെ ധർ​മ്മ​ബോ​ധം അതി​തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അദ്ദേ​ഹം അതിനെ ലേ​ശം​പോ​ലും സാ​ധൂ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് താഴെ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ഹാ​സ്യ​ഗർ​ഭി​ത​മായ വാ​ക്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ഈ വരി​ക​ളി​ലെ ഓരോ വാ​ക്കും ഹാ​സ്യാർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശർ​മ്മി​ഷ്ഠ ഋതു​സ്നാ​നം കഴി​ഞ്ഞു് സ്വ​കാ​മു​ക​നെ​ച്ചി​ന്തി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നെ മൂ​ല​ക​വി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

മഹാ​ഭാ​ഗ​വ​തം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് ഈയിടെ ചിലർ പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മദ്രാ​സ്കൃ​സ്ത്യൻ​കാ​ളേ​ജ് പണ്ഡി​ത​രാ​യി​രു​ന്ന മി. സത്യാർ​ത്ഥി​യു​ടെ സത്യാർ​ത്ഥ​പ്ര​കാ​ശ​ന​ലൌ​ല്യ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ ഒരു അഭി​പ്രാ​യം ഇദം പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്. “സം​സ്കൃ​ത​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് ഇന്ന​വ​നെ​ന്നു് നിർ​ണ്ണ​യം ഇല്ലാ​ത്ത അനേ​കം​കൃ​തി​ക​ളു​ടെ കർ​ത്തൃ​ത്വം എന്ന അനർ​ത്ഥം കാ​ളി​ദാ​സ​പ്ര​ഭൃ​തി​ക​ളിൽ ആരോ​പി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ മു​തൽ​പേർ​ക്കും ചില ആളും പേരും ഇല്ലാ​ത്ത ഉരു​പ്പ​ടി​കൾ വന്നു കൂ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണു് ഭാ​ഗ​വ​തം” എന്നു നമ്മു​ടെ വി​മർ​ശ​ക​കേ​സ​രി​യായ മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള​യും സത്യാർ​ത്ഥി​യോ​ടു പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി യോ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ​ക്കു രണ്ടു​പേർ​ക്കും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നോ​ടു തോ​ന്നീ​ട്ടു​ള്ള അള​വ​റ്റ ബഹു​മാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കാം, ഇങ്ങ​നെ ഒരു അഭി​പ്രാ​യം പറവാൻ അവരേ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ച​തു്.

ഭാ​ഗ​വ​തം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് സ്ഥാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള അവ​ലം​ബി​ക്കു​ന്ന കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ താഴെ പറ​യു​ന്ന​വ​യാ​ണു്.

1. മൂ​ല​ത്തി​നും ഭാ​ഷ​യ്ക്കും മദ്ധ്യേ മഹ​ത്തായ ഒരു ഉൾ​ക്ക​ടൽ കാ​ണു​ന്നു. ശ്രു​തി​ഗീ​താ​ദ്ധ്യാ​യം, ഏക​ദേ​ശം, ദ്വാ​ദ​ശം ഇവയിൽ പലേ​ട​ങ്ങ​ളി​ലും ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം മൂ​ലാർ​ത്ഥ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു.
2. സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷ​യിൽ സാ​മാ​ന്യം പരി​ച​യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു പോലും വരാ​ത്ത ഭീ​മ​മായ അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടിൽ വന്നു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉദാ​ഹ​ര​ണം: ‘കലിം​സ​ഭാ​ജ​യ​ന്ത്യാ​ര്യാഃ’ എന്ന​തി​നെ “കലി​കാ​ല​ത്തു സഭയെ ജയി​ച്ചി​ട്ടു്” എന്നും, ‘പദാപി യു​വ​തീം ഭി​ക്ഷുർ​ന്ന​സ്പൃ​ശേ​ദ്ദാ​ര​വീ​മ​പി’ എന്ന​തി​നെ,
   “അർ​ക്ക​ന​ജ്ജ​ഗ​ത്തെ​ല്ലാം സ്പർ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​രു​ന്ന​ലും
   അർ​ക്ക​നെ​ത്തൊ​ടു​ന്നീല ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ”
   

   എന്നും ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

3. അന​ന്വി​ത​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളും ശു​ഷ്ക​ങ്ങ​ളായ വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളും അതിൽ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ട​ത്രേ.

ഭാ​ഗ​വ​തം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് കേവലം ഐതി​ഹ്യം മാ​ത്ര​മേ അവ​ലം​ബ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു എന്നും അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു.

മൂ​ല​ത്തി​നും തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കും മദ്ധ്യേ ഒരു വലു​തായ ഉൾ​ക്ക​ട​ലു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നേ അന്ധ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലും ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലും ഒക്കെ, മൂ​ലാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്നു​മു​ള്ള വ്യ​തി​യാ​ന​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ളം കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. പ്ര​മാ​ദ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​യാൽ വേ​ണ്ടു​വോ​ളം കണ്ടേ​യ്ക്കാം. തെ​റ്റു​പ​റ്റാ​ത്ത മനു​ഷ്യ​നെ കവി​കൾ​ക്കു​പേ​ാ​ലും സൃ​ഷ്ടി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. കാ​ളി​ദാ​സ​കൃ​തി​ക​ളി​ലും തെ​റ്റു​ക​ളു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് പണ്ഡി​ത​ന്മാർ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. സര​സ്വ​തീ​ദേ​വി തന്നെ മനു​ഷ്യ​രൂ​പം കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു് ദി​വ്യ​വാ​ണി​യെ​ന്നു പണ്ഡി​ത​ലോ​കം അഭി​മാ​നി​ക്കു​ന്ന ഗീർ​വാ​ണി​യിൽ കാ​വ്യം രചി​ച്ചാ​ലും കു​റ്റം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കൌ​തു​ക​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് ചില പഴു​തു​ക​ളൊ​ക്കെ കണ്ടു​കി​ട്ടാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. തെ​റ്റു പറ്റാ​ത്ത പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രെ എനി​ക്കു കാണാൻ ഇതേ​വ​രെ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അവർ അന്യ​ന്മാ​രു​ടെ സർ​ഷ​പാ​കാ​ര​മായ പ്ര​മാ​ദ​ങ്ങ​ളെ പർ​വ​താ​കാ​ര​മാ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ച്ചു്, കൃ​ത​കൃ​ത്യ​ന്മാ​രാ​യി തൽ​ക്കാ​ലം ജീ​വി​ച്ചാ​ലും, പ്ര​കൃ​തി​ശ​ക്തി​യ്ക്കു അവരും വി​ധേ​യർ തന്നെ​യാ​ണു്. പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മഹാ​ന്മാ​രു​ടെ തെ​റ്റു​കൾ​ക്കും ഒരു മഹ​ത്വ​മു​ണ്ടു്. ഒരു കൃ​ഷീ​വ​ലൻ അബ​ദ്ധ​ത്തിൽ ഒരു​വ​ന്റെ ജീ​വ​ഹാ​നി വരു​ത്തി​യെ​ന്നു വന്നേ​ക്കാം. പക്ഷേ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ശിക്ഷ അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു് അവൻ കാ​ല​യ​വ​നി​ക​യ്ക്കു​ള്ളിൽ എന്നെ​ന്നേ​യ്ക്കു​മാ​യി മറ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്നു. അവനെ അവിടെ നി​ന്നു കു​ത്തി​പ്പൊ​ക്കു​വാൻ ആർ​ക്കും–ഈശ്വ​ര​നു​പോ​ലും –കഴി​യു​മോ എന്നു് സം​ശ​യ​മാ​ണു്. നേരേ മറി​ച്ചു് ഒരു മഹാ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഭര​ണ​യ​ന്ത്ര​ത്തെ​ന​യി​ക്കു​ന്ന ഒരു രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റേ​യോ സ്വേ​ച്ഛാ​പ്ര​ഭു​വായ ഒരു രാ​ജാ​ധി​രാ​ജ​ന്റേ​യോ ചി​ന്താ​സ്ഖ​ല​ന​ത്താൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന മഹാ​വി​പ​ത്തു് ലോ​ക​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ബാ​ധി​ക്ക​യും അയാൾ ഭാ​വി​ത​ല​മു​റ​ക​ളു​ടെ താ​പ​കോ​പ​ശാ​പാ​ദി​കൾ​ക്കു് പാ​ത്ര​മാ​യി ലോ​ക​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ എന്നേ​യ്ക്കും ജീ​വി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​കൃ​തി​ക​ളിൽ തെ​റ്റു​ക​ണ്ടു​പി​ടി​യ്ക്കാൻ ഇന്നു ഈയു​ള്ളോർ​ക്കു സൌ​ക​ര്യം ലഭി​ച്ച​തു തന്നെ ആ പു​ണ്യാ​ത്മാ​വി​ന്റെ മഹ​ത്വം​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​മു​മ്പും പി​മ്പും എത്ര കവി​ക​ളും കൃ​തി​ക​ളും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു! അവരും അവ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളും എവിടെ? അവയിൽ ചി​ല​തി​നെ തേ​ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡാ​കാ​ര​മായ അവ​താ​രി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചാ​ലും അവ​യ്ക്കു ജന​ത​യു​ടെ ഇട​യ്ക്കു പ്ര​തി​ഷ്ഠ ലഭി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​മാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു പ്ര​മാ​ദം പറ്റീ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ആരും വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ‘ഭവാൻ ശൃണു’ ‘ഭവാ​നി​ഹ​തൽ കുരു ധർ​മ്മ്യാ’ ഇത്യാ​ദി ചില സ്ഖ​ലി​ത​ങ്ങ​ളെ പണ്ഡി​ത​ന്മാർ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. മാ​ദൃ​ശ​ന്മാ​രായ സാ​ധാ​രണ ജന​ങ്ങൾ ആ പു​ണ്യ​ശ്ലോ​ക​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളിൽ തെ​റ്റു കണ്ടു​പി​ടി​പ്പാ​നാ​യി അണു​ദർ​ശി​നി​യും കൊ​ണ്ടു നട​ക്കാ​ത്ത​തു് അതി​നേ​ക്കാൾ പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​മായ വി​ധ​ത്തിൽ അവയെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു​ള്ള വി​ചാ​രം നി​മി​ത്ത​വും ത്ര്യ​ക്ഷ​രീ മന്ത്ര​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തേ ഓർ​ത്തീ​ട്ടും ആണു്.

ഈ പദ്യ​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണ​ല്ലോ ന്യൂ​നത കല്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇതു് ഏകാ​ദ​ശ​സ്ക്ക​ന്ധ​ത്തി​ലെ അഞ്ചാം അദ്ധ്യാ​യ​ത്തി​ലെ ഒരു ശ്ലോ​ക​മാ​ണു്. പ്ര​തി​യു​ഗം ഭഗ​വൽ​പൂജ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ എന്നു വർ​ണ്ണി​ക്ക​വേ, കര​ഭാ​ജ​നൻ പറ​യു​ന്ന​താ​ണി​തു്.

എന്നു് മി​സ്റ്റർ, റെ​ഡ്യാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന പാഠം തീർ​ച്ച​യാ​യും ‘കലിം​സ​ഭാ​ജ​യ​ന്തീ’തി ശ്രീ​ധ​രീ​യ​പാ​ഠ​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ പിശകു തന്നെ. എന്നാൽ സഭാ​ജ​ന​ശ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ ഭാ​ഗ​വ​ത​തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു ഒരു​ങ്ങി​ക്കാ​ണു​മോ എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ തന്നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളു​വിൻ. അതി​ദു​ര​വ​ഗാ​ഹ​ങ്ങ​ളായ പല ഘട്ട​ങ്ങൾ ഏകാ​ദ​ശ​സ്ക്ക​ന്ധ​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. അവ​യ്ക്കു ശരി​യായ അർ​ത്ഥം ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ശാ​ബ്ദ​ബോ​ധ​വും വേ​ദാ​ന്ത​ശാ​സ്ത്ര പരി​ജ്ഞാ​ന​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ്ര​സ്തുത കവി​യ്ക്കു് ‘സഭാ​ജ​യ​ന്തി’ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം എനി​ക്കു വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്. അതോ പോ​ക​ട്ടെ. ‘കലിം’ എന്ന​തു ദ്വി​തീ​യാ വി​ഭ​ക്തി​യാ​ണെ​ന്നു​പോ​ലും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒരു കവി ഭാഗവത തർ​ജ്ജമ എന്ന പര​മ​സാ​ഹ​സ​ത്തി​നു ഒരു​മ്പെ​ട്ടു എന്നു എങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കും? തർ​ജ്ജമ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യ​തിൽ പല ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും കവി ശ്രീ​ധ​ര​പാ​ഠ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്കാ​തെ ‘വി​ജ​യ​ദ്ധ്വജ’ പാ​ഠ​ത്തെ​യാ​ണു് അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അനു​വാ​ദ​ക​ന്റെ കൈവശം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ പാഠം എന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് തർ​ജ്ജമ തെ​റ്റി​പ്പോ​യെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ‘കലി​സ​ഭാം ജയ​ന്ത്യാ​ര്യാഃ’ എന്നൊ​രു പാഠം ഇല്ലെ​ന്നു ഇപ്പോൾ എങ്ങ​നെ ഖണ്ഡി​ച്ചു​പ​റ​യാം? അതി​നും പുറമേ ‘കലി​സ​ഭ​യെ ജയി​ച്ചി​ട്ടു​ടൻ’ എന്ന പാഠം തന്നെ ശു​ദ്ധ​മാ​ണോ എന്നും നാം അന്വേ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു.

“പദാപി യു​വ​തീം ഭി​ക്ഷുർ​ന്ന സ്പൃ​ശേ​ദ്ദാ​ര​വീ​മ​പി” എന്ന പദ്യ​വും ഏകാ​ദ​ശ​സ്ക​ന്ധ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണു്. ആ ശ്ലോ​ക​ത്തെ മു​ഴു​വ​നും ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

തർ​ജ്ജമ ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഇവിടെ ‘ദാ​ര​വീം’ എന്ന പദ​ത്തെ കവി തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്ക​യോ അല്ലെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കി​ട്ടിയ പാഠം ഈ അർ​ത്ഥം വര​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ ഇരി​ക്ക​യോ ചെ​യ്തു​കാ​ണ​ണം. ‘ദാ​ര​വീം’ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ പദ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത ഒരു​വ​നാ​ണു് ഭാ​ഗ​വ​തം ഭാ​ഷ​യു​ടെ കർ​ത്താ​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​ഭേ​ദം പാ​ഠ​ഭേ​ദം കാ​ണു​മെ​ന്നു ഊഹി​ക്ക​യ​ല്ലേ? ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ആശ​യ​ത്തി​നു അസ്വ​ര​സം ഉണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​തീ​രൂ. പക്ഷേ ലേ​ഖ​ക​പ്ര​മാ​ദ​ത്ത​ല്ലോ മറ്റോ മലി​നീ​ഭൂ​ത​മായ ഒരു പാ​ഠ​ത്തെ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു അർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തിൽ അബ​ദ്ധം പറ്റി​പ്പോ​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​നേ ഉള്ളു.

ദശ​മം​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു എന്നൊ​രു അഭി​പ്രാ​യ​വു​മു​ണ്ടു്.

എന്നു് പത്താം ശത​ക​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന പു​ന്ന​ശ്ശേ​രി ശ്രീ​ധ​രൻ​ന​മ്പി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഏകാ​ദ​ശം കി​ളി​പ്പാ​ട്ടിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നവമ സ്ക​ന്ധാ​വ​സാ​നം വരെ​യെ​ങ്കി​ലും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ഇതു് ഒരു തെ​ളി​വാ​ണു്. സൂ​ര്യ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ പ്ര​ഥ​മ​ശി​ഷ്യ​നായ ശൂ​പ്പു​മേ​ന​വ​നും ശ്രീ​ധ​രൻ​ന​മ്പി​യും സമ​കാ​ലി​ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്ന സ്ഥി​തി​യ്ക്കു്, നമ്പി അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് കേവലം ഐതി​ഹ്യ​ത്തെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ആയി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ദശമം മു​തൽ​ക്കു​ള്ള ഭാഗം വേ​റൊ​രാ​ളു​ടെ ആണെ​ന്നു ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മറ്റൊ​രു സം​ഗ​തി​കൂ​ടി അനു​കൂ​ല​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭ​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ദശ​മ​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തി​ലും കവി ഇഷ്ട​ദേ​വ​ത​യേ​യും ഗു​രു​ജ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും മറ്റും ദീർ​ഘ​മാ​യി സ്തു​തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ഈ ഊഹം സം​ഗ​ത​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, മു​മ്പു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച തെ​റ്റു​ക​ളെ​ല്ലാം ഏകാ​ദ​ശ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തേ ഇല്ല​ല്ലോ.

ഭാ​ഗ​വ​തം മു​ഴു​വ​നും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ യൌ​വ​ന​കാ​ല​ത്തെ കൃതി ആണെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​നീ​ത​മായ അഭി​പ്രാ​യം. മനു​ഷ്യ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ചില പി​ശ​കു​കൾ വന്നു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അവ ക്ഷ​ന്ത​വ്യ​മാ​ണു്. ശാ​കു​ന്ത​ള​വ്യാ​ഖ്യാ​കാ​ര​നായ ശ്രീ​നി​വാ​സ​ശാ​സ്ത്രി​കൾ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ അല​ഘു​പീ​ന​പ​യോ​ധ​ര​ക​ളായ അല​സ​ഗാ​മി​നി​ക​ളു​ടേ​യും രസ​ക​വീ​ന്ദ്ര​ന്മാ​രു​ടേ​യും പദ​വി​ഹ്വ​ലത സ്പൃ​ഹ​ണീ​യ​മാ​യേ ഇരി​ക്കൂ. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ശൈ​ലി​യും ഗാം​ഭീ​ര്യ​വും ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തി​ലേ പലേ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. തർ​ജ്ജ​മ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഏതാ​നും ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ‘ജന്മാ​ദ്യ​സ്യ യതഃ’ എന്ന വേ​ദാ​ന്ത​സൂ​ത്ര​വും കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഭാ​ഗ​വ​തം മൂ​ല​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭം. അർ​ത്ഥ​ജ​ടി​ല​മായ ഈ പദ്യ​ത്തെ നമ്മു​ടെ കവി സാ​ധാ​ര​ണ​ന്മാ​രായ മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു് ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി,

എന്നി​ങ്ങ​നെ വെറും ഒഴു​ക്കൻ മട്ടിൽ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്ത്രീ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു പഠി​ക്കാ​നാ​യി എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ എഴു​തിയ ഒരു ചെറിയ യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണി​തു്. അദ്ദേ​ഹം സ്വ​ന്ത​മ​രു​മ​കൾ​ക്കു വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി രചി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നാ​ണു് ഐതി​ഹ്യം. ഏതാ​യാ​ലും സ്ത്രീ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം എന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്ന​റി​യാം. യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​യ​തി​നാൽ അതി​നു് വലിയ സാ​ഹി​ത്യ​ഗു​ണ​മു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യാ​നി​ല്ല. ചി​ന്താ​ര​ത്നം എന്നു പേ​രു​നൽ​കു​വാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ത്തെ കവി തന്നെ ഇങ്ങ​നെ പാ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആകൃ​തി​യിൽ ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും, പ്ര​കൃ​ത്യാ അത്യുൽ​കൃ​ഷ്ട​മാ​ണു ഈ കൃതി. തമി​ഴർ​ക്കു തി​രു​ക്കു​റൾ​പോ​ലെ, മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു ഹരി​നാ​മ​കീർ​ത്ത​ന​വും പ്രീ​തി​പാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​നു് ഇതേ​വ​രെ നല്ല വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു ശു​ദ്ധ​മായ പതി​പ്പ് ഉണ്ടാ​കാ​ഞ്ഞ​തിൽ വ്യ​സ​നി​ക്ക​യേ തര​മു​ള്ളു. എന്തു​ചെ​യ്യാം? പണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കു ‘സല​ജ്ജോ​ഹം’ അഭി​ന​യി​ക്കാ​നും പര​ന്മാ​രെ പു​ച്ഛി​ക്കാ​നും അല്ലേ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ളു. എന്നാൽ അതി​വി​പു​ല​മായ ഒരു തമിഴ് വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അതിനെ ഈയിടെ ഒരു ദ്രാ​വി​ഡ​പ​ണ്ഡി​തൻ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​യു​ന്നു.

പാ​താ​ള​രാ​മാ​യ​ണ​വും കൈ​വ​ല്യ​ന​വ​നീ​ത​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു കാ​ണു​ന്ന​തു് അത്ഭു​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ ഒരാ​വർ​ത്തി എങ്കി​ലും വാ​യി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ ഒരു അഭി​പ്രാ​യം പറ​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കൈ​വ​ല്യ നവ​നീ​ത​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ തൽ​ക​വി​യേ​പ്പ​റ്റി​യും പ്ര​സ്താ​വം ഉണ്ടു്. പാ​താ​ള​രാ​മാ​യ​ണം കോ​ട്ട​യം കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കൃ​തി​യു​മാ​കു​ന്നു.

മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യെ പോ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അഗ്ര​ഗ​ണ്യൻ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ആയി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മാ​ത്രം ആർ​ക്കും വി​പ​രീ​താ​ഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃദയം സം​ഗീ​ത​മ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ ഹൃദയ വി​പ​ഞ്ചി​ക​യു​ടെ മാ​ധു​ര്യ​ധു​രീ​ണ​മായ ധ്വ​നി​യ​ത്രേ രാ​മാ​യ​ണാ​ദി കൃ​തി​കൾ. ആശ​യ​ത്തി​ന്റെ ഗതി​ക്ക​നു​രൂ​പ​മായ ശബ്ദ​പ്ര​വാ​ഹ​വും ഛാ​ന്ദാ​ബ​ന്ധ​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യ്ക്കു​ള്ള വി​ശി​ഷ്ട​ഗു​ണ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. ചി​ല​രു​ടെ കവിത കർ​ണ്ണ​ങ്ങൾ​ക്കു ഇമ്പം നൽ​കു​ന്നു; എന്നാൽ ആശ​യ​ഗാം​ഭീ​ര്യ​മേ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. മറ്റു​ചി​ല​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ​ക്കു അർ​ത്ഥ​പു​ഷ്ടി​വേ​ണ്ടു​വോ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എന്നാൽ ശബ്ദ​മാ​ധു​ര്യം തീരേ ശൂ​ന്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇനി ഒരു കൂ​ട്ട​രു​ണ്ടു്. അവ​രു​ടെ കവി​താ​ന​താം​ഗി അടി​മു​തൽ മു​ടി​വ​രെ സമ​ലം​കൃ​ത​യാ​യി ശോ​ഭി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ ഹൃദയം ശു​ഷ്ക​മാ​യി​രി​ക്കും. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വാ​ഗ്ദേ​വി​യ്ക്കാ​ക​ട്ടെ, അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ കല​ശ​ലായ ഭ്ര​മ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. കഷ്ടി​ച്ചാ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള അല​ങ്കാ​രം​കൊ​ണ്ടു് അവൾ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ അന്ത​സ്സാ​രം കൂടും. സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാർ പത്തു​വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്ന​തി​നെ അവൾ അഞ്ചു വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് നമ്മെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കും. സൂ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ദു​ര​വ​ഗാ​ഹത കാ​ണു​ക​യു​മി​ല്ല. അവൾ പ്ര​കൃ​ത്യാ ഓജോ മാ​ധു​ര്യ​പ്ര​സാ​ദാ​ദി ഗു​ണ​സ​മ്പ​ന്ന​യാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ ഊർ​ജ്ജ​സ്വ​ല​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, മറ്റൊ​രി​ക്കൽ സു​കു​മാ​ര​പ്ര​കൃ​തി​യും വേ​റൊ​രി​ക്കൽ ലളി​ത​കോ​മ​ള​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഒരി​ക്ക​ലും അല​സ​യാ​യോ വി​ര​സ​യാ​യോ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. ഗാ​ന​ക​ല​യി​ലും ചി​ത്ര​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​ലും അവൾ​ക്കു​ള്ള പാടവം അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​ണു്. എന്നാൽ ഉജ്ജ്വ​ല​വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ല അവൾ​ക്കു പ്ര​തി​പ​ത്തി. അവ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ പ്രാ​യേണ ആദർ​ശ​പ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഭാ​ഷാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ അവ​ലം​ബി​ക്കാ​തെ ഒരു ഭാ​ഷ​യും അഭി​വൃ​ദ്ധി​യെ പ്രാ​പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ബം​ഗാ​ളി, ഹി​ന്ദി, മറാ​ത്തി എന്നീ ഭാഷകൾ ആര്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും അവ സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ അവ​ലം​ബി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ദ്രാ​വിഡ ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ കന്ന​ട​വും മല​യാ​ള​വും മാ​ത്ര​മേ ആര്യ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. കന്ന​ട​ത്തി​ലും പ്ര​ധാന കൃ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം ദ്രാ​വിഡ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ തന്നെ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ജൈ​മി​നീയ ഭാരതം നോ​ക്കുക.

ഇതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ പമ്പ​രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​ക​ളി​ലേ​യും വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. വം​ഗ​ഭാ​ഷ​യി​ലെ ഏറ്റ​വും പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ പയാ​ര​വൃ​ത്തം സ്വ​കീ​യ​മാ​ണു്. പതി​ന്നാ​ല​ക്ഷ​രം വീ​ത​മു​ള്ള ഈര​ടി​യാ​ണു് പയാ​ര​വൃ​ത്തം. എട്ടാ​മ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ യതി​യും കാണും. അന്ത്യ​പ്രാ​സ​വും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും.

ത്രി​പ​ദീ​ഛ​ന്ദ​സ്സി​നു ആറു​പാ​ദ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു. ഒന്നാ​മ​ത്തേ​യും രണ്ടാ​മ​ത്തേ​യും പാ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കും നാ​ലു​മ​ഞ്ചും പാ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കും അവ​സാ​ന​ത്തിൽ പ്രാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഓരോ പാ​ദ​ത്തി​ലും ആറോ എട്ടോ വീതം അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ​കാ​ണും.

വം​ഗ​രാ​മാ​യ​ണം മഹാ​ഭാ​ര​തം ഇവ ഈ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ ആണു് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മൈ​ക്കേൽ മധു​സൂ​ദ​ന​ദ​ത്തൻ പയാ​ര​വൃ​ത്ത​ത്തെ പരി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ചു് ‘അമി​ത്രാ​ക്ഷ​ര​ഛ​ന്ദ​സു്’ (Blankverse) എന്നൊ​ന്നു നട​പ്പാ​ക്കി. ഹേ​മ​ച​ന്ദ്രൻ സം​സ്കൃത ഛന്ദോ​വി​ധി​കൾ അനു​സ​രി​ച്ചു്, വം​ഗ​ഭാ​ഷാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ പല പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ വരു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും, അവ ഇന്നും വം​ഗ​ഭാ​ഷാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തേ ഉള്ളു. ഹേ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റേ​യും നവീ​ന​ച​ന്ദ്ര​ന്റേ​യും കൈയിൽ ആ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ അതീ​വ​മ​ധു​ര​ങ്ങ​ളും സം​ഗീ​താ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളും വി​വി​ധാ​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പര്യാ​പ്ത​ങ്ങ​ളും ആയി ഭവി​ച്ചു. ഉദാ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം രവീ​ന്ദ്ര​നാ​ഥ​ടാ​ഗൂ​റി​ന്റെ ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ പദ്യം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു പുതിയ വൃ​ത്ത​വും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു മു​മ്പു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചമ്പു​ക്കൾ, കണ്ണ​ശ്ശൻ​പാ​ട്ടു​കൾ, ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്തം ഇത്യാ​ദി കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന ദേശീയ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ തന്നെ​യാ​ണു്. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മനോ​ധർ​മ്മ​മാ​കു​ന്ന മാ​ന്ത്രി​ക​ദ​ണ്ഡി​ന്റെ സ്പർ​ശ​മാ​ത്ര​ത്താൽ അവ കണ്ടാ​ല​റി​യാ​ത്ത​മാ​തി​രി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി. വം​ഗ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഹേമ ചന്ദ്രാ​ദി​കൾ ചെയ്ത പരി​ഷ്ക്കാ​ര​മാ​ണു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ കേ​ര​ള​ഭാ​ഷാ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും വരു​ത്തി​യ​തു്. പ്രാ​ചീ​ന​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു് തമി​ഴ്‍വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള സാ​ജാ​ത്യം പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ മിക്ക വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളും തമി​ഴ്‍വി​രു​ത്ത​ങ്ങൾ പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. മഞ്ജ​രി​പോ​ലും തമിൾ​വൃ​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. [67]

എന്ന ഈരടി നോ​ക്കുക.

വെൺ​ചീ​രു​കൾ കലർ​ന്ന ഒരു വൃ​ത്ത​മാ​യ​തി​നാൽ, ഇതു വെൺ​പ്രാ​വി​ന്റെ ഒരു വക​മേ​ദ​മാ​ണെ​ന്നു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പറയാം. അതു​പോ​ലെ തന്നെ,

എന്ന നി​ര​ണ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും. തേമാ, കൂ​വി​ളം കൂ​വി​ളം കൂ​വി​ളം എന്നി​ങ്ങ​നെ വെൺ​ചീ​രു​കൾ മാ​ത്രം കലർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ര​ണ​ത്തു കവികൾ രാ​മ​ച​രി​താ​ദി കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ സം​സ്കൃ​ത​രീ​ത്യാ ഒന്നു പരി​ഷ്ക​രി​ച്ചു​വെ​ന്നേ വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ള്ളു.

ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും മറ്റും സം​യു​ക്താ​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പിൽ​വ​രു​ന്ന ഹ്ര​സ്വാ​ക്ഷ​ര​ത്തെ പ്രാ​യേണ ലഘു​വാ​യി​ട്ടേ ഗണി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു.

ഉദാ​ഹ​ര​ണം:

എന്ന പാ​ദ​ത്തിൽ ‘ണ’യും.

എന്ന പാ​ദ​ത്തിൽ ‘മ’യും.

എന്ന പാ​ദ​ത്തിൽ, ‘ഴ’ ‘ക’ ‘പു’ ഇവയും തമി​ഴ്‍രീ​ത്യാ ലഘു​വാ​യ് ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ദി​ക്കു​ക​ളി​ലൊ​ക്കെ സം​സ്കൃ​ത​രീ​തി​യെ സാർ​വ​ത്രീ​ക​മാ​യി അവ​ലം​ബി​ക്ക​യും യതി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ കൂ​ടു​തൽ ദൃ​ഷ്ടി​പ​തി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.

രാ​മാ​യ​ണാ​ദി​കൃ​തി​ക​ളിൽ എല്ലാം​കൂ​ടി, കാകളി, കള​കാ​ഞ്ചി, മണി​കാ​ഞ്ചി, മാ​ത്ര​കാ​ക​ളി, ഊന​കാ​ക​ളി, ദ്രു​ത​കാ​ക​ളി, കേക, അന്ന​നട എന്നി​ങ്ങ​നെ എട്ടു വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളേ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു,

1. “വാരണ മു​ഖ​ന്മമ പ്രാ​ര​ബ്ധ​വി​ഘ്ന​ങ്ങ​ളെ വാരണം ചെ​യ്തീ​ടു​വാ​നാ​വോ​ളം വന്ദി​ക്കു​ന്നേൻ”
2. “ആകയാൽ ഞാ​നു​ണ്ടൊ​ന്നു നിന്തിരുവടിതന്നോ-​ ടാ​കാം​ക്ഷാ​പ​ര​വ​ശ​ചേ​ത​സാ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു”
3. “മു​ഗ്ധ​ന്മാ​രാ​യു​ള്ളൊ​രു സി​ദ്ധ​യോ​ഗി​ക​ളാ​ലും ദുർ​ദ​ശ​മായ ഭഗ​വ​ദ്രൂ​പം മനോ​ഹ​രം.”
4. “കൈ​ലാ​സാ​ച​ലേ സൂ​ര്യ​കോ​ടി​ശോ​ഭി​തേ വിമ- ലാലയേ രത്ന​പീ​ഠേ സം​വി​ഷ്ടം ധ്യാ​ന​നി​ഷ്ഠം.” ബാ​ല​കാ​ണ്ഡം

ഇതു കേ​കാ​വൃ​ത്ത​മാ​കു​ന്നു.

ഓരോ അടി​യേ​യും രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തിൽ, യതി​ക​ളു​ടെ ആദി​ക്കും സ്വ​ര​വ്യ​ഞ്ജ​ന​പ്പൊ​രു​ത്തം വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും മൂ​ന്നും ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ പാ​ദാ​ദി സ്വ​ര​പ്പൊ​രു​ത്തം മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. ഈ സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ പ്ര​കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ത്തി​നു തമി​ഴി​നോ​ടു​ള്ള സാ​ജാ​ത്യം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഹ്ര​സ്വ​ദീർ​ഘ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ കലർ​പ്പു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കവി പ്രാ​യേണ വൃ​ത്ത​വൈ​ചി​ത്ര്യം വരു​ത്തു​ന്ന​തു്. നാ​ലാ​മ​ത്തേ ഉദാ​ഹ​ര​ണം നോ​ക്കുക. ദീർ​ഘ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ആധി​ക്യം വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​ത്തി​നു ദാർ​ഢ്യം വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വർ​ണ്യ​വ​സ്തു​വി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ പ്ര​തീ​തി​യ്ക്കു ഉപ​ക​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​ത്തെ ദൃ​ഢ​മാ​ക്കു​ക​യോ ശ്ല​ഥ​മാ​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു ഉത്ത​മ​ക​വി​ക​ളു​ടെ ഒരു കൌ​ശ​ല​മാ​കു​ന്നു. ഹ്ര​സ്വ​ദീർ​ഘ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​ചീ​ന​മായ സമ്മേ​ള​നം കർ​ണ്ണ​സു​ഖ​പ്ര​ദ​മാ​ണെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

1. സാ​പ​ത്ന്യ​ജാ​ത​പ​രാ​ഭ​വം കൊ​ണ്ടു​ള്ള താ​പ​വും പൂ​ണ്ടു​ധ​ര​ണി​യിൽ വാൾ​ക​യിൽ
2. ദണ്ഡ​മ​ത്രേ രാ​ജ്യ​ഭാ​രം വഹി​പ്പ​തു ദണ്ഡ​ക​വാ​സ​ത്തി​നേ​റ്റ​മെ​ളു​ത​ല്ലോ.
3. ആകാ​ശ​ഗം​ഗ​യെ പ്പാ​താ​ള​ലോ​ക​ത്തു വേ​ഗേ​ന​കൊ​ണ്ടു ചെ​ന്നാ​ക്കീ ഭഗീ​ര​ഥൻ (അയോ​ദ്ധ്യാ​കാ​ണ്ഡം)

ഇതു കാ​ക​ളീ​വൃ​ത്ത​മാ​ത്ര. ഇതിനു പാ​ദ​മ​ദ്ധ്യേ യതി​യു​ണ്ടു്. യതി​യു​ടെ ആദി​ക്കു് അവി​ട​വി​ടെ സ്വ​ര​വ്യ​ഞ്ജ​ന​പ്പൊ​രു​ത്ത​വും കാണാം. ആദ്യ​ഖ​ണ്ഡം ഹ്ര​സ്വാ​ക്ഷ​രം​കൊ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി​യാൽ രണ്ടാം ഖണ്ഡ​വും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ വേ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് നിയമം. ഈ വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ഓരോ അടി​യ്ക്കും അന്ത്യ​വർ​ണ്ണം ഒന്നു കു​റ​ച്ചാൽ പാ​ന​വൃ​ത്ത​മാ​യി. രണ്ടാ​മ​ത്തെ അടി​യ്ക്കു​മാ​ത്രം അവ​സാ​ന​ത്തെ ഒരു വർ​ണ്ണം കു​റ​ച്ചാൽ ഊന​കാ​ക​ളി​യാ​യി. ആ വൃ​ത്ത​മ​ത്രേ ഭാരതം സഭാ​പർ​വ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്.

ഈ വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും ഓരോ അടി​യും ഈര​ണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു പറഞ്ഞ പൊ​രു​ത്ത​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഇതി​നും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്.

ഇതേ​വൃ​ത്ത​ത്തേ ലഘു പ്ര​ചു​ര​മാ​ക്കി​യാൽ മിശ്ര കാ​ക​ളി​യാ​യി. കാ​ക​ളി​വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പ്ര​ഥ​മ​സ്വ​രം നി​യ​മേന ലഘു​വാ​യും രണ്ടാ​മ​ത്തെ അടി​യു​ടെ ആദ്യ​സ്വ​രം ദീർ​ഘ​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. രണ്ട​ടി​കൾ​ക്കും പാ​ദാ​ദി​സ്വര വ്യ​ഞ്ജ​ന​പ്പൊ​രു​ത്ത​വും വേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. എന്നാൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ അവയിൽ സ്വ​ര​പ്പൊ​രു​ത്തം മാ​ത്ര​മേ സാർ​വ​ത്രി​ക​മാ​യി അനു​ഷ്ഠി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

1. വി​ബു​ധ​ന​ദി​യു​ടെ തന​യ​ന​ടി​മ​ല​രി​ണ​യ്ക്കൽ നീ വീഴ്ക യു​ധീ​ഷ്ഠിര വേണം ജയ​മെ​ങ്കിൽ
2. ത്രി​ദ​ശ​പ​തി​സു​ത​നു​മഥ വിൽ മു​റി​ച്ചീ​ടി​നാൻ വീ​ര​നാം ഭീ​ഷ്മർ മറ്റൊ​ന്നെ​ടു​ത്തീ​ടി​നാൻ.

അന്ന​നട പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഒരു ശുദ്ധ തമിൾ​വൃ​ത്തം​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. കർ​ണ്ണ​പർ​വം ഈ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.