ഈ ലഘു​കാ​വ്യം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മു​മ്പു് ഉണ്ടാ​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം. അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​വി​ല്ല. വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലെ ഗദ്യ​രീ​തി​യെ അനു​വർ​ത്തി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. ഒരു പ്രതി ക്യൂ​റേ​റ്റർ ആപ്പീ​സിൽ ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്. കവിത നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു് അയോ​ധ്യാ​വർ​ണ്ണ​ന​മാ​ത്രം ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

***

ഈ പാ​ട്ടു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു്,

എന്ന വരി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഇവിടെ കവി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നെ അനു​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

ഇത്യാ​ദി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന തമിൾ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ കണ്ടി​ട്ടു് കവി അതി​പ്രാ​ചീ​ന​നാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ ഈ പ്രാ​കൃത കവി​ത​യിൽ​നി​ന്നു് ആശ​യ​ചോ​ര​ണം ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു വരും. അതു വി​ചാ​രി​ക്കാൻ​പോ​ലും നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.

ഈ പാ​ട്ടിൽ പാ​ണ്ഡ​വോൽ​പ്പ​ത്തി മു​തൽ​ക്കു​ള്ള കഥ മു​ഴു​വ​നും സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സര​സ​മായ ചില വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളും ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഇല്ലെ​ന്നി​ല്ല. ഒരു​ഭാ​ഗം താഴെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ.

ഈ ലഘു​കൃ​തി​യും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നി​പ്പു​റം ഉണ്ടാ​യ​താ​ണു്. ശ്രീ​ചി​ത്രാ​വ​ലി​യിൽ രണ്ടാം​പു​സ്ത​ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ശര​ശ​യ​ന​സ്ഥ​നായ ഭീ​ഷ്മർ ധർ​മ്മ​പു​ത്രർ​ക്കു ‘ദാ​ന​മാ​ഹാ​ത്മ്യ’ത്തെ ഉദാ​ഹ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന കഥ​യാ​ണി​തു്. ചന്ദ്ര​പു​രി​യെ​ന്ന രാ​ജ്യ​ത്തു് ചന്ദ്ര​സേ​നൻ എന്നൊ​രു രാ​ജാ​വു് വാ​ണി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു്,

ശത്രു​ത​യൊ​ക്കെ വെ​ടി​ഞ്ഞൊ​ന്നി​ച്ചു വസി​ക്കു​ന്നു.

ആ രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ സർ​വ​ജ്ഞ​നായ ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ വഴി​പോ​ലെ ഗൃ​ഹ​സ്ഥാ​ശ്ര​മ​വും പരി​പാ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നു് അഗ്നി​ഹോ​ത്രം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു് ഒരു ആഗ്ര​ഹം ഉദി​ച്ചു. എന്നാൽ പഞ്ച​ഗ​വ്യ​ത്തി​നു വഴി കാ​ണാ​തെ അദ്ദേ​ഹം വി​ഷ​മി​ച്ചു​വ​ത്രേ.

പശു​ക്ക​ളെ ദാനം വാ​ങ്ങി​യാൽ അർ​ത്ഥ​ഹാ​നി സം​ഭ​വി​ക്കും; മഹി​മ​യും അസ്ത​മി​ച്ചു​പോ​കും. എന്നാൽ ‘വി​ഷ്ണു​ഭ​ക്ത​ന്മാ​രോ​ടു തൃ​ഷ്ണ​യെ​ന്നി​യേ’ ഗോ​ദാ​നം വാ​ങ്ങാ​മെ​ന്നു വി​ധി​യു​മു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം രാ​ജാ​വി​നെ ചെ​ന്നു കണ്ടു വിവരം ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ച്ചു. ചന്ദ്ര​സേ​ന​നാ​ക​ട്ടെ ‘വസി​ഷ്ഠ​മു​നി​യു​ടെ നന്ദി​നി’ക്കൊ​ക്കു​ന്ന ‘കപി​ല​യേ​വ​രു​ത്തി​യി​ട്ടു്’

ഭൂ​ദേ​വ​നു ഈശ്വ​രാർ​പ്പ​ണ​ബു​ദ്ധ്യാ നൽ​കി​യ​തി​ന്റെ​ശേ​ഷം,

ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ ആ പശു​വി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പോയി തന്റെ ധർ​മ്മ​പ​ത്നി​യെ ഏൽ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു്,

എന്നു ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു. വി​പ്ര​പ​ത്നി യഥാ​വി​ധി പശു​വി​നെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ച്ചു വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വരവേ, അതിനു ഗർ​ഭ​മു​ണ്ടാ​യി. പത്തു മാസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവൾ ഒരു പു​ത്ര​നെ പ്ര​സ​വി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ആ പു​ത്ര​നോ​ടു​കൂ​ടി ‘ചി​ത്ത​മോ​ദേ​ന​വാ​ഴു​ന്ന കാ​ല​ത്തു’ കപില ഇങ്ങ​നെ ചിന്ത തു​ട​ങ്ങി.

ഈ വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ ഒരു ദിവസം ഉഷഃ​കാ​ല​ത്തു് ആഹാരം തേടി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. വഴി​മ​ദ്ധ്യേ ദു​ശ്ശ​കു​ന​ങ്ങൾ കണ്ടു തു​ട​ങ്ങി എങ്കി​ലും അതൊ​ന്നും വക​വ​യ്ക്കാ​തെ ചി​റ്റാ​റു​ക​ട​ന്നു യമു​നാ​തീ​ര​ത്തു​ചെ​ന്നു്

ഒരു വ്യാ​ഘ്രി ഘ്രാ​ണി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു് അവ​ളു​ടെ നേർ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്നു. അവൾ ഭയ​പ​ര​വ​ശ​യാ​യ് ചമ​ഞ്ഞ​ങ്കി​ലും,

എന്നു​റ​ച്ചി​ട്ടു്, ആ വ്യാ​ഘ്രി​യോ​ടു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. ആ വ്യാ​ഘ്രി​യോ ആണ്ടിൽ ഒരി​ക്കൽ മാ​ത്ര​മേ ഗു​ഹ​യ്ക്കു വെ​ളി​യിൽ വരി​ക​യു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ കപി​ല​യു​ടെ അപേ​ക്ഷ​യെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്നു ഒഴി​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല,

എന്നു സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താൻ നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതു കേ​ട്ടു് കപില പറ​ഞ്ഞു:

ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ കവി കു​ടി​ല​ബു​ദ്ധി​കൾ​ക്കും ഉദാ​ര​മ​തി​കൾ​ക്കും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സ​ത്തെ ഭം​ഗി​യാ​യി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നീ​ച​ന്മാർ സാ​ധു​ക്ക​ളെ ഹിം​സി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും ആ ഹിംസ അവ​രു​ടെ ക്ഷേ​മ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണെ​ന്ന​ത്രേ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു്. കപി​ല​യേ​പ്പോ​ലു​ള്ള സാ​ത്വിക പ്ര​കൃ​തി​ക​ളാ​ക​ട്ടെ, ആത്മ​ത്യാ​ഗം​ചെ​യ്തും പര​ന്മാർ​ക്കു നന്മ​ചെ​യ്യു​ന്നു. കാ​മ​രൂ​പി​ണി​യു​ടെ പ്ര​സം​ഗം നോ​ക്കുക.

ഈ ദീർ​ഘ​മായ പ്ര​സം​ഗം ‘പി​ശാ​ചി​നും വേ​ദ​മു​ദ്ധ​രി​ക്കാൻ കഴി​യും’ എന്നു​ള്ള ആം​ഗ​ല​പ​ഴ​മൊ​ഴി​യെ ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു.

കപില പല പ്രാ​വ​ശ്യം വീണു കേണു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്ക​യും കുറേ ഒക്കെ യു​ക്തി വാദം നട​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി വ്യാ​ഘ്രി അവൾ​ക്കു പോ​യ്വ​രാ​ന​നു​വാ​ദം നൽകി.

എന്നു കാ​മ​രൂ​പി​ണി പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കപില ഇങ്ങ​നെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

അതിനു വ്യാ​ഘ്രി പറഞ്ഞ സമാ​ധാ​നം ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ചില അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ അസ​ത്യം പറ​യാ​മെ​ന്നു മഹാ​ഭാ​ര​തം വി​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ചിലർ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. സാ​ത്വി​ക​ബു​ദ്ധി​കൾ ഒരു കാ​ര​ണ​വ​ശാ​ലും അസ​ത്യം പറ​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു മഹാ​ഭാ​ര​ത​കർ​ത്താ​വു് കപി​ലോ​പാ​ഖ്യാ​നം വഴി​ക്കു് കാ​ണി​ച്ചു തന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

കപില വ്യാ​ഘ്രി​യു​ടെ യു​ക്തി​ക്കു സമാ​ധാ​ന​മാ​യി പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ എത്ര ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

***

കപില ചില കഥകൾ കൂടി പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പി​ച്ചു് വ്യാ​ഘ്രി​യു​ടെ മന​സ്സിൽ ധൈ​ര്യം വരു​ത്തി​യ​തി​ന്റെ ശേഷം സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ പോയി പു​ത്ര​നേ​യും മറ്റും കണ്ടി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ആ ഹിം​സ്ര​മൃ​ഗ​ത്തി​നു​പോ​ലും അവ​ളു​ടെ സത്യ​നി​ഷ്ഠ​യിൽ ബഹു​മാ​നം തോ​ന്നു​ക​യാൽ അവളെ തി​ന്നാ​നൊ​രു​ങ്ങി​യി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല; ഇനി​മേൽ ജന്തു ഹിം​സ​ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു ശപ​ഥ​വും ചെ​യ്തു. ഈ പശു​വ്യാ​ഘ്ര​സം​വാ​ദം യക്ഷ​ഗ​ന്ധർ​വാ​ദി​കൾ വഴി​ക്കു മഹാ​വി​ഷ്ണു​വ​റി​ഞ്ഞു് പു​ശു​വി​നേ​യും വ്യാ​ഘ്ര​ത്തേ​യും സ്വർ​ണ്ണ​യാ​ന​ത്തിൽ ഏറ്റി വൈ​കു​ണ്ഠ​ത്തിൽ വരു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി ദൂ​ത​ന്മാ​രെ അയ​ച്ചു. കപില നി​മി​ത്തം ചന്ദ്ര​സേ​ന​ന്നും ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന്നും​കൂ​ടി വൈ​കു​ണ്ഠ​പ്രാ​പ്തി​യു​ണ്ടാ​യി. ഇതാണു കഥ. കപി​ല​യും പു​ത്ര​നും തമ്മി​ലു​ള്ള കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച ശോ​ക​ര​സ​പ​രി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

കേ​ര​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ ഇക്കാ​ല​ത്തു അസം​ഖ്യം​കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കാ​ണ​ണം. അവയേ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു് ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​ക​ളിൽ ചിലർ പ്ര​യ​ത്നി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​താ​യി അറി​യു​ന്ന​തു് സന്തോ​ഷാ​വ​ഹ​മാ​ണു്. അവയിൽ ചി​ല​തു് ഭക്തി​ര​സ​ഭ​രി​ത​വും ഹൃ​ദ​യ​ദ്ര​വീ​ക​ര​ണ​ച​ണ​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​തു​മാ​ത്രം ഇവിടെ ചേർ​ക്കാം.

ഈ സ്തോ​ത്രം ഞാൻ ധാ​രാ​ളം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആരു നിർ​മ്മി​ച്ചു​വെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഇതേ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ തന്നെ വേറെ ഒരു ദേവീ സ്തോ​ത്ര​വും പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. രണ്ടു​പാ​ദ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

താ​ഴെ​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന ഗു​രു​വാ​യൂർ പു​രേ​ശ്വ​ര​സ്തോ​ത്രം പോലെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​യി​ട്ടു് വള​രെ​ച്ചു​രു​ക്കം കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളേ ഉള്ളു. കവി പൂ​ന്താ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ ​എന്തോ?

ഗു​രു​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള ഭക്തി​ക്കു ലോ​പ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന അക്കാ​ല​ത്തു ഈ മാ​തി​രി ചില കൃ​തി​ക​ളും ഉണ്ടാ​യ​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല. ഈ കൃ​തി​യിൽ ഒരു ഭാഗം ഇവിടെ പകർ​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടേ.

പല​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി അസം​ഖ്യം സ്തോ​ത്ര​ങ്ങൾ രാ​മ​പ​ര​മാ​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയെ ആരു് ഏതു​കാ​ല​ത്തു ചമ​ച്ചു​വെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. “അത്യ​ന്ത​മാ​യു​ള്ളൊ​രാ​പ​ത്ത​സു​ര​രാൽ” ഇത്യാ​ദി സ്തോ​ത്ര​ത്തി​നു നല്ല പഴ​ക്ക​വും പ്ര​ചാ​ര​വും ഉണ്ടു്.

മണ്ണാർ​പാ​ട്ടു്, ബ്രാ​ഹ്മ​ണി​പ്പാ​ട്ടു്, ശാ​സ്താം​പാ​ട്ടു്, കു​രി​യാ​റ്റ​പ്പാ​ട്ടു്, വാ​തിൽ​തു​റ​പ്പാ​ട്ടു് എന്നി​ങ്ങ​നെ പല ജാ​തി​യി​ലാ​യി അനേകം പാ​ട്ടു​കൾ ഇക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

കള​മ്പാ​ട്ടു് എന്ന പേരിൽ പലേ പാ​ട്ടു​കൾ കാ​ണു​ന്നു. ഇവ​യെ​ല്ലാം ഏതു കാ​ല​ത്തു ആരു നിർ​മ്മി​ച്ചു എന്നു പറവാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. മാതൃക കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഗരുഡ രാ​മാ​യ​ണം കള​മ്പാ​ട്ടി​ന്റെ ഏതാ​നും ഭാഗം ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം. ഈ കൃതി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നേ​ക്കാൾ പ്രാ​ചീ​ന​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.

ഗരു​ഡ​രാ​മാ​യ​ണം കഥ പാ​ടു​ന്ന​തി​നു് കവി കി​ളി​യോ​ടു പറ​യു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് കി​ളി​യാ​ണു് പ്ര​കൃത കഥ പാ​ടു​ന്ന​തു്. പങ്ക​ജ​നാ​ഭ​നായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ “ഗോ​പാ​കാ​മി​നി​മാർ​ക്കു​മെ​ല്ലാർ​ക്കും രണ്ടെ​ന്ന ഭാവം വെ​ടി​ഞ്ഞു്” ഭൂ​ലോ​ക​ത്തിൽ വസി​ക്ക​വേ ഒരു ദിവസം ഗരു​ഡ​നെ വരു​ത്തി​യി​ട്ടു്,

എന്നാ​ജ്ഞാ​പി​ച്ചു. ആ വാ​ക്കു കേ​ട്ടു് ഗരുഡൻ ഉത്ത​രാ​ശാ​മു​ഖം നോ​ക്കി​പ്പ​റ​ന്നു് കദ​ളീ​വ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി. എന്നാൽ ഹനു​മാ​നോ​ടു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, ആ രാമ ഭക്തൻ ഭഗ​വാ​നെ ഒട്ട​ധി​കം അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​ട്ടു്,

മറ്റാ​രെ​യും താൻ സേ​വി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ഒഴി​യ​വേ,

നായ ഗരു​ഡ​നു കോപം ഉദി​ച്ചു. ഇവിടെ ഒന്നാം​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു,

ഗരുഡൻ അതി​കോ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു്, ഹനു​മാ​നെ പോ​രി​നു വി​ളി​ച്ചു. ആ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ഗരു​ഡ​നു പരാ​ജ​യം സം​ഭ​വി​ക്ക​യാൽ,

“അർ​ണ്ണോ​ജാ​ക്ഷം​ക​ണ്ടു​പ​റ​ഞ്ഞു കണ്ണു​നീർ​വാർ​ത്തു വി​ശേ​ഷ​മ​ശേ​ഷം” യു​ദ്ധ​വർ​ണ്ണ​ന​യാ​ണു് രണ്ടാം​പാ​ദം.

ഇത്യാ​ദി ഗരു​ഡ​വി​ലാ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മൂ​ന്നാ​പാ​ദം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പോൾ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ, “ദാ​രാ​സ​ഹി​ത​നാം രാ​മ​നു​ണ്ടു ദ്വാ​രാ​വ​തി​യിൽ” എന്നു ഹനു​മാ​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വി​ള​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്ന​തി​നു് ഗരു​ഡ​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചി​ട്ടു്, രു​ക്മി​ണി​യോ​ടു വേഗം ജാനകീ രൂപം ധരി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു.

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ അതു​ക​ണ്ടു് സസ്മി​തം സത്യ​ഭാ​മ​യെ വി​ളി​ച്ചു് ജാ​ന​കീ​രൂ​പം ധരി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. സത്യ​ഭാ​മ​യ്ക്കു് ഉള്ളിൽ അഹ​ങ്കാ​രം ഇല്ലാ​യ്ക​യാൽ ഇക്കാ​ര്യം നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം സാ​ധി​ച്ചു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നും ശീ​ഘ്രം രാ​മ​വേ​ഷം ധരി​ച്ചു് സീ​താ​വേ​ഷ​ധാ​രി​ണി​യായ സത്യ​ഭാ​മ​യേ​ാ​ടും​കൂ​ടി ഹനു​മാ​നെ കാ​ത്തി​രു​ന്നു. ഹനു​മാ​നാ​ക​ട്ടെ ‘ഇതാ വന്നു കഴി​ഞ്ഞു’ എന്നു ഗരു​ഡ​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചി​ട്ടു്, രാമനേ ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്,

ദ്വാ​ര​ക​നോ​ക്കി​ക്കു​തി​ച്ചു ചാടി. അപ്പോൾ ഈരേ​ഴു​ലോ​ക​വും ആലി​ല​പോ​ലെ വി​റ​ച്ചു​പോ​യ​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹം ദ്വാ​ര​ക​യിൽ​ചെ​ന്നു് സീ​താ​രാ​മ​ന്മാ​രെ കാ​ണു​ന്ന​തു​വ​രെ​യു​ള്ള ഘട്ടം തൃതീയ പാ​ദ​ത്തിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കപീ​ന്ദ്ര​സ്ത​വ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടു് സന്തു​ഷ്ട​നായ ഭഗവാൻ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ മാ​റോ​ട​ണ​ച്ചു ഗാഢം ഗാഢം പുൽകി. അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സാ​ക്ഷാൽ രൂപം കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ,

ഗരു​ഡ​നാ​ക​ട്ടെ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ദർ​ശി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ഹനു​മാ​നെ മാർ​ഗ്ഗ​മ​ദ്ധ്യേ കണ്ടി​ട്ടു് സർ​വാ​ത്മ​നാ തന്റെ ഗർ​വ​ത്തെ നി​ന്ദി​ച്ചു.

‘നാ​രാ​യണ! യദു​നാഥ! ജയ സീ​രാ​യു​ധാ​നുജ! പാഹി’

ഇത്യാ​ദി ഗരു​ഡോ​ക്തി കേ​ട്ടു് ഹനു​മാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ‘വക്ഷ​സി​ചേർ​ത്തു് പുൽകി’ ഇങ്ങ​നെ ഗരുഡൻ, രു​ക്മി​ണീ, ഹനൂ​മാൻ മു​ത​ലാ​യ​വ​രു​ടെ ഗർ​വ​ത്തെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ശമി​പ്പി​ച്ച കഥ​യെ​യാ​ണു് പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പറ​യ​ത്ത​ക്ക സ്വാ​ര​സ്യ​മൊ​ന്നും ഈ പാ​ട്ടി​നി​ല്ല.

കേ​ര​ള​ത്തിൽ വളരെ പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രു​ന്ന ഒരു കളി​യാ​ണി​തു്. അതി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു കൃ​തി​യ​ത്രേ ഐവർ നാടകം. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം മു​ത​ലായ ദി​ക്കു​ക​ളി​ലെ ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഉത്സ​വ​കാ​ല​ത്തു ഈഴവർ ഞാ​ണു​ന്മേൽ ദണ്ഡി​പ്പു​കാ​രെ​പ്പോ​ലെ ഉടു​ത്തു​കെ​ട്ടി ഇന്നും ആടാ​റു​ണ്ടു്. അഞ്ചു നട​ന്മാ​രു​ള്ള​തി​നാ​ലാ​ണു് ഐവർ നാടകം എന്നു പേർ​വ​ന്ന​തു്.

***

ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണു് ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭം. സീ​താ​ന്വേ​ഷ​ണം​മു​തൽ രാ​മ​രാ​ജ്യാ​ഭി​ഷേ​കം വരെ​യു​ള്ള കഥയെ ഇതിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

സീ​ത​യെ​ത്തേ​ടി തെ​ക്കേ​ദി​ക്കി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ട വാ​ന​ര​ന്മാർ​ക്കു് സമു​ദ്രം​ക​ണ്ട​പ്പോ ഉണ്ടായ ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

മറ്റും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ ജാം​ബ​വാൻ അവരെ നോ​ക്കി,

എന്നു ശാ​സി​ച്ചു.

ഹനു​മാൻ സിം​ഹി​ക​യെ വധി​ച്ചി​ട്ടു് ലങ്ക​യൽ​ചെ​ന്നു്, ‘കൃ​ശാം​ഗ​ധാ​രി’യായി രാ​വ​ണ​ന്റെ കോ​ട്ട​യ്ക്ക​ക​ത്തു​ക​ട​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ ഒരു അസു​ര​നാ​രി ചെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ തടു​ത്തു. അതു​ക​ണ്ടു ഹനു​മാൻ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ രാ​ജ്യ​ഭാ​ര​കാ​ല​ത്തു്,

കവി​ത​യ്ക്കു വലിയ ചമൽ​ക്കാ​ര​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കവി പഠി​പ്പു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഊഹി​ക്കാം. വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണം അദ്ദേ​ഹം നല്ല പോലെ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു ഈ കഥ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു. ‘ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തി​ന്നു ദരി​ദ്ര​ത​യാ​യി’ ഇത്യാ​ദി ഭാഗം നൈ​ഷ​ധ​ത്തോ​ടു​ള്ള പരി​ച​യ​ത്തേ​യും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടു്. കേവലം പാ​മ​ര​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇടയിൽ നട​പ്പു​ള്ള ഒരു വി​നോ​ദ​ത്തി​നാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കൃ​തി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കാം ഈ രൂപം അവ​ലം​ബി​ച്ച​തു്. പാർ​വ​തീ​സ്വ​യം​വ​ര​വും ഐവർ​നാ​ട​ക​മാ​യി ആരോ ഇക്കാ​ല​ത്തു രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

വ്യാ​സോൽ​പ​ത്തി മു​ത​ലായ ചില വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ വളരെ പു​രാ​ത​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്. വാ​ല​ന്മാ​രു​ടെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു കൃ​തി​യാ​ണു് വ്യാ​സോൽ​പ്പ​ത്തി. ഈ കവിത ഒരു​വി​ധം നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ലക്ഷ്മ​ണോ​പ​ദേ​ശം എന്നു് വേ​റൊ​രു വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു് കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു വളരെ പ്രൌ​ഢ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇടയിൽ കെ​ട്ടു​ക​ല്യാ​ണം ആഘോ​ഷ​പൂർ​വ്വം നട​ത്തി വന്നു. പല കു​ടും​ബ​ങ്ങൽ കല്യാ​ണം ഘോ​ഷി​ച്ചു് ദാ​രി​ദ്ര്യ​ദേ​വ​ത​യേ വരി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കല്യാ​ണ​ച്ച​ട​ങ്ങു​ക​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് ബ്രാ​ഹ്മ​ണി​പ്പാ​ട്ടു്. നാ​യ​ന്മാർ വേ​ദോ​ച്ചാ​ര​ണ​ത്തി​നു അർ​ഹ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​രോ​ടു് കൃപ തോ​ന്നിയ മലയാള ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ കല്യാ​ണാ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ഋഗ്വേ​ദ​സ്വ​ര​ത്തിൽ പാ​ടു​ന്ന​തി​നാ​യി ബ്രാ​ഹ്മ​ണി​പ്പാ​ട്ടു നിർ​മ്മി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ നട​പ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ബ്രാ​ഹ്മ​ണി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു സദു​ദ്ദേ​ശ്യ​വും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല. നേരെ മറി​ച്ചു് സം​ഭോ​ഗ​ശൃം​ഗാ​ര​ത്തെ കണ​ക്കിൽ കവി​ഞ്ഞു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന അത്ത​രം പാ​ട്ടു​കൾ ബാ​ലി​ക​മാ​രെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​പ​ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പര്യാ​പ്ത​വു​മാ​കു​ന്നു.

ഭാ​ര​തം​നി​ഴൽ​ക്കൂ​ത്തു് എന്നൊ​രു കൃതി അച്ച​ടി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. പണി​തീർ​പ്പാ​നാ​യി വേ​ല​ന്മാർ പാ​ടാ​റു​ള്ള​താ​ണു്. ഒന്നു രണ്ടു വരികൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

പര​മേ​ശ്വ​ര​നും പാർ​വ​തി​യും തമ്മി​ലു​ള്ള പ്ര​ണ​യ​ക​ല​ഹ​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടു കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടു്.

എന്നാ​ണു പ്രാ​രം​ഭം. എന്നാൽ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ കി​ളി​യാ​ണു് പാ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു ഒടു​വിൽ വി​ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു​വൃ​ത്തം’ എന്നൊ​ന്നു് ഇല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ഇതും ഒരു ലക്ഷ്യ​മാ​കു​ന്നു. ചില വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളും കിളി തന്നെ​യാ​ണു് പാ​ടി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു്.

ഒരി​ക്കൽ പര​മേ​ശ്വ​ര​നും പാർ​വ​തി​യും​കൂ​ടി രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ ദേവി ഭഗ​വാ​നെ ഒന്നു നോ​ക്കി.

എന്നു് ശങ്ക ഉദി​ച്ചു. ആ ശങ്ക ക്ര​മേണ വർ​ദ്ധി​ച്ചു​ത​ന്നെ വന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഭഗ​വാ​ന്റെ മടി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങാ​തെ,

‘കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നാ​ളി​ലേ​ക​ദി​നം പാർ​ത്തി​രി​യാ​തെ​ര​ജ​സ്വ​ല​യാ​യ്’ തീ​രു​ക​യാൽ നാ​ലാം​ദി​വ​സം സ്നാ​ന​ത്തി​നു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് മക്ക​ളേ​വി​ളി​ച്ചു്,

എന്നി​ങ്ങ​നെ കാവൽ നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു്,

ശ്രീ​പ​ര​മേ​ശ്വ​ര​നാ​ക​ട്ടെ,

എന്നു ഗണ​പ​തി​യോ​ടും,

എന്നു സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​നോ​ടും

എന്നു വേ​ട്ട​യ്ക്കൊ​രു മക​നോ​ടും പറ​ഞ്ഞു് അവരെ അക​റ്റാൻ നോ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും അവർ അമ്മ​യു​ടെ വാ​ക്കി​നേ ആദ​രി​ച്ചു് മടി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യി​ല്ല. അതു കണ്ട​പ്പോൾ മു​പ്പു​ര​വൈ​രി​ക്കു കോപം വരി​ക​യാൽ,

എല്ലാ​വ​രും ദൂരെ മാ​റി​യ​പ്പോൾ, പര​മേ​ശ്വ​രൻ ഗം​ഗാ​ദേ​വി​യെ എടു​ത്തു മടി​യി​ലി​രു​ത്തി ലാ​ളി​ച്ചു.

നാ​ര​ദ​മു​നി ഇതു നല്ല തര​മാ​ണെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് ശ്രീ​പാർ​വ​തി കു​ളി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു ചെ​ന്നു്,

എന്നു തട്ടി​വി​ട്ടി​ട്ടു് അവി​ടെ​നി​ന്നു കട​ന്നു കള​ഞ്ഞു. പാർ​വ​തി കാ​ര്യ​മെ​ല്ലാം ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു്,

സ്വ​ഭർ​ത്തൃ സന്നി​ധി​യിൽ ചെ​ന്നു് ഒരു പ്ര​ശ്ന​വർ​ഷം ചെ​യ്തു.

ഈ ചോ​ദ്യോ​ത്ത​ര​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു് പ്ര​ണ​യ​ക​ല​ഹം ശമി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി പാ​ട്ട​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു വട​ക്കൻ പാ​ട്ടി​ന്റെ രീ​തി​യിൽ​സാ​ധാ​രണ ജന​ത​യു​ടെ ആവ​ശ്യാർ​ത്ഥം നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ഗാ​ന​മാ​കു​ന്നു. സാ​ര​ഗർ​ഭ​ങ്ങ​ളായ പു​രാ​ണ​ക​ഥ​ക​ളേ​യും അർ​ത്ഥ​വാ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും ഈ മാ​തി​രി വി​കൃ​ത​വേ​ഷം കെ​ട്ടി​യ്ക്കാൻ ഹൈ​ന്ദ​വ​ക​വി​കൾ മു​തിർ​ന്നു കാ​ണു​ന്ന​തു കഷ്ട​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. രാ​മാ​യ​ണ​ക​ഥ​യേ​യും മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തെ​യും ഏതോ വി​ക​ട​ന്മാർ ഇങ്ങ​നെ അല​ങ്കോ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണ​ക​ഥ​യെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു് ഇവിടെ വി​വ​രി​ക്കാം.

രാ​വ​ണ​വ​ധാ​ന​ന്ത​രം ശ്രീ​രാ​മൻ സീ​താ​സ​മേ​തം അയോ​ധ്യാ​ധി​പ​തി​യാ​യി വാ​ഴു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കൌ​സ​ല്യാ​ദി​കൾ​ക്കു സീ​താ​ദേ​വി​യിൽ അസൂയ മു​ഴു​ത്തു; ഏതു വി​ധ​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ആ സതീ​ര​ത്ന​ത്തെ അപ​ക​ട​ത്തിൽ ചാ​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് അമ്മാ​യി​അ​മ്മ​മാർ, മരു​മ​ക​ളെ, അരി​കിൽ വി​ളി​ച്ചു് രാ​വ​ണ​ന്റെ രൂപം വര​ച്ചു കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ദേവി തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ, അവർ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു.

***

***

സീ​താ​ദേ​വി ദേ​വ​ന്മാ​രെ​യെ​ല്ലാം ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് രാ​വ​ണ​ന്റെ

എഴുതി. അമ്മാ​യി​അ​മ്മ​മാർ ഈ പട​ത്തെ എടു​ത്തു ഒരു പീ​ഠ​ത്തിൽ വച്ചി​രു​ന്നു. മൃ​ഗ​യാ​വി​നോ​ദം കഴി​ഞ്ഞു വന്നു​ചേർ​ന്ന രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ ഈ പടം പെ​ടു​ക​യും കോ​പാ​വേ​ശം​കൊ​ണ്ടു് കേവലം പ്രാ​കൃ​ത​ജ​നം എന്ന​പോ​ലെ സീതയെ വളരെ പഴി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു് വന​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി കൊ​ന്നു​ക​ള​യാൻ ലക്ഷ്മ​ണ​നോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. ലക്ഷ്മ​ണൻ തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞു​വെ​ങ്കി​ലും ഒടു​വിൽ സമ്മ​തി​ച്ചു് സീതയെ കാ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വി​ട്ടി​ട്ടു്, ഒരു ഉടു​മ്പി​നെ കൊ​ന്നു് ആ രക്തം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കാ​ണി​ച്ചു. അതു കണ്ട​പ്പോൾ കൌ​സ​ല്യ,

എന്നു പറ​ക​യാൽ, ലക്ഷ്മ​ണൻ വീ​ണ്ടും പോയി സീ​ത​യു​ടെ ഒരു കൈ വി​ര​ല​റു​ത്തു രക്തം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കാ​ണി​ച്ചു​വ​ത്രേ. കുറെ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു സങ്ക​ട​മാ​യി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ലാ​പ​ങ്ങ​ളും മറ്റും കവി പൊ​ടി​പ്പും തൊ​ങ്ങ​ലും വച്ചു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഇത്ത​രം കഥകൾ എഴു​തിയ ‘വി​ക​ട​ക​വി​കൾ’ ആരാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അന്ന​ത്തെ സമു​ദാ​യ​സ്ഥി​തി​ക​ളും മറ്റും അവയിൽ നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു കാ​ണാ​വു​ന്ന​തി​നാൽ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നു ഒരു വലിയ സമ്പ​ത്തു തന്നെ​യാ​ണു്.

ശത്രു​ഹ​രം വരു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി വേ​ല​ന്മാ​രെ​കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ക്ക​യും മറ്റും ഇക്കാ​ല​ത്തും ചിലർ നട​ത്താ​റു​ണ്ടു്. ‘ഹരം പാടുക’ എന്നൊ​രു ഭാ​ഷ​ശൈ​ലി​യും അതിൽ​നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അരം എന്ന ശബ്ദ​വും ഈ ‘ഹര’ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. തമ​ഴി​ലെ ‘അറ’ത്തി​നു ധർ​മ്മ​മെ​ന്നാ​ണർ​ത്ഥം. അതിനു കവി​ക​ളു​ടെ അറ​ത്തോ​ടു യാ​തൊ​രു സം​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ല. വേ​ലൻ​പാ​ട്ടിൽ ഒരു ഭാഗം താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

പു​ള്ളോ​ന്മാർ സർ​പ്പ​പ്രീ​തി​ക്കാ​യി പാ​ടി​വ​രു​ന്ന പാ​ട്ടു​ക​ളിൽ ചിലതു പേ​ാർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രു​ടെ വര​വി​നു ശേഷം ഉണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ആന്ത​ര​മായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഒരു പാ​ട്ടിൽ നെ​ല്ലു്, തെ​ങ്ങു്, പൊ​ന്നു് ഇവ​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. ചെ​ന്തെ​ങ്ങു പറ​യു​ന്നു:

ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളും പ്രാ​ചീ​ന​കാ​ലം​മു​ത​ല്ക്കേ കവിത എഴുതി വന്നി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവർ​ക്കു മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​മായ ആരാ​ധ​ന​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​ക​ത്ത​ക്ക ഒരു ഉത്ത​മ​കാ​വ്യ​വും രചി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കാ​തെ വന്ന​തി​നു പല​കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ആദി​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​കൾ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്മാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ അക്ഷ​രാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു മടി​കാ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കാ​ല​ക്ര​മേണ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​പാ​തി​രി​മാ​രു​ടെ നിർ​ബ​ന്ധ​ത്താൽ ആ സം​പ്ര​ദാ​യം തീരെ കൈ​വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞു. എന്തെ​ന്നാൽ ആശാ​ന്മാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ എഴു​ത്തി​നി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഹരിഃ ശ്രീ​ഗ​ണ​പ​ത​യേ നമഃ എന്നു എഴു​തു​ക​യും ഉച്ച​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാ​തെ തര​മി​ല്ല​ല്ലോ. അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് ധർ​മ്മ​വി​രു​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നു വീ​ര​വ്ര​ത​ക്കാ​രായ പാ​തി​രി​മാർ ശഠി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. അതി​നും പുറമെ പ്ര​ഥ​മ​പാ​ഠ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളാ​യി ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ പ്രാ​യേ​ണ​ഹൈ​ന്ദ​വ​ധർ​മ്മ​പ്ര​തി​പാ​ദ​ക​ങ്ങ​ളൊ പു​രാ​ണാ​ന്തർ​ഗ​ത​ങ്ങ​ളോ ആയ കഥ​ക​ളും കവി​ത​ക​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതും അവർ​ക്കു രസി​ച്ചി​ല്ല. പാ​തി​രി​മാർ നാ​ട്ടു​ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ ഉപ​യോ​ഗ​ത്തി​നാ​യി ഗ്ര​ന്ഥ​ര​ചന കൂടെ ആരം​ഭി​ച്ച​പ്പോൾ, അവ​രു​ടെ കാ​ര്യം കഷ്ട​ത്തി​ലാ​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ക്രൈ​സ്ത​വ​വേ​ദ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ മലയാള തർ​ജ്ജമ ഒന്നു രണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യം വാ​യി​ച്ചു പോയാൽ, ഭാഷ ദു​ഷി​ച്ചു​പോ​കാ​തെ ഒരു തര​വു​മി​ല്ല. ആ സ്ഥി​തി​ക്കു് അവയെ കാ​ണാ​തെ പഠി​ച്ചാ​ല​ത്തെ കഥ പറ​യാ​നു​ണ്ടോ? പാ​തി​രി​മാർ മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ​പോ​ഷ​ണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ അപ​ല​പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പല ഗു​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് ഈ ഒരു ദോഷം നല്ല​പോ​ലെ മു​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു എന്നേ ഇവിടെ ഞാൻ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു.

പൂർ​വ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു വിധം ചമൽ​ക്കാ​ര​മു​ള്ള ചില കൃ​തി​കൾ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളും നിർ​മ്മി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഹി​ന്ദു​ക്ക​ളു​ടെ സ്ഥല പു​രാ​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു അനു​രൂ​പ​മാ​യി ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ വക​യാ​യി പല പള്ളി​പ്പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടെ​ന്നു അറി​യു​ന്നു. അവയെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാൻ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളാ​രും മു​തിർ​ന്നു കാ​ണാ​ത്ത​തു വലിയ കഷ്ട​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടൂ. മിക്ക പു​രാ​തന പള്ളി​ക​ളേ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു ഇത്ത​രം പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഊഹി​ക്കാം.

ഈ കൃതി അതി​പു​രാ​ത​ന​മാ​കു​ന്നു. മാർ തോമ്മ ശ്ലീ​ഹാ​യു​ടെ ചരി​ത്ര​ത്തെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു്, ബർ​ദാ​സാൻ എന്നൊ​രാൾ രചി​ച്ച ഒരു ലഘു​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ​മ​യാ​ണ​ത്രേ പ്ര​കൃ​ത​ഗാ​നം. പല ക്രൈ​സ്ത​വ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​ടെ അടു​ക്കൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടും ഈ ഗാ​ന​ത്തെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി സമ്പാ​ദി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. സാ​ഹി​ത്യ​ര​സി​ക​നായ ഒരു ക്രൈ​സ്ത​വ​സ്നേ​ഹി​തൻ മൂ​ന്നു നാലു വരി എഴുതി അയ​ച്ചു​ത​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും അതു മി​സ്റ്റർ കെ. വി. ഈപ്പൻ ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യിൽ ഒരി​ക്കൽ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന ഒരു ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നെ​ടു​ത്ത​താ​ണെ​ന്നു എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. എന്താ​യി​രു​ന്നാ​ലും അതിനെ ഇവിടെ ചേർ​ത്തു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

മാർ അബ്ര​ഹാം മെ​ത്രാ​ന്റെ പാ​ട്ടു് (പതി​ന്നാ​ലു പാദം) എന്നൊ​രു കൃ​തി​യേ​പ്പ​റ്റി​യും മി​സ്റ്റർ ഈപ്പൻ പ്ര​സ്തു​ത​ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിൽ​നി​ന്നു് ഒരു വരി​പോ​ലും ഉദ്ധ​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു് എന്താ​ണെ​ന്ന​റി​യു​ന്നി​ല്ല.

ഇതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് കു​മ്മ​ന​ത്തു കു​മ്മൻ ഇട്ടൂ​പ്പു കത്ത​നാ​രാ​ണ​ത്രെ. കവി​ത​യ്ക്കു പഴ​ക്കം തോ​ന്നി​യ്ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ ഒരു പാ​ട്ടി​നെ​പ്പ​റ്റി ഉള്ളൂർ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പട​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. ഞാൻ ഈ കൃതി കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ക്ര​സ്ത്യാ​നി​ക​ളാ​രെ​ങ്കി​ലും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. എട്ടു നോ​മ്പിൻ​പാ​ട്ടു്, അന്തം​ചാർ​ത്തു​പാ​ട്ടു്, എണ്ണ​പ്പാ​ട്ടു്, കു​ളി​പ്പാ​ട്ടു്, കല്യാ​ണ​മാർ​ഗ്ഗം​പാ​ട്ടു്, പെസഹാ പെ​രു​ന്നാ​ളിൻ​പാ​ട്ടു് മു​ത​ലാ​യി വേ​റെ​യും പല കൃ​തി​കൾ ക്ര​സ്ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ വക​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ ചി​ല​തൊ​ക്കെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും പറ​യ​ത്ത​ക്ക സാ​ഹി​ത്യ​ഗു​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

ഇദ്ദേ​ഹം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു യൂ​റോ​പ്യൻ പാ​തി​രി​യാ​ണു്. വീ​ര​മാ​മു​നി​വർ തമി​ഴു​നാ​ട്ടിൽ എന്ന​പോ​ലെ ഇദ്ദേ​ഹം മല​യാ​ള​ത്തു​വ​ന്നു ഭാഷ പഠി​ച്ചു കവിത എഴു​തിയ ആളാ​ണു്. വി​ധി​പർ​വം, നര​ക​പർ​വം, മര​ണ​പർ​വം മു​ത​ലായ ചില കൃ​തി​ക​ളേ ആല​പ്പുഴ കേ​ര​ള​സ​ന്താ​നം പ്ര​സ്സിൽ​നി​ന്നും അച്ച​ടി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​ത​യ്ക്കു പറ​യ​ത്ത​ക്ക ഒഴു​ക്കും അർ​ത്ഥ​ച​മൽ​ക്കാ​ര​വും ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഒരു യൂ​റോ​പ്യൻ പാ​തി​രി​യു​ടെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നോർ​ക്കു​മ്പോൾ നമു​ക്കു അതി​നോ​ടു് ബഹു​മാ​നം തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ളം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. കു​സ​ന്ധി​വി​സ​ന്ധ്യാ​ദി​ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളും വൃ​ത്ത​ഭം​ഗ​ങ്ങ​ളും കാ​ണു​ന്ന​തു് ലി​പി​കാ​ര​പ്ര​മാ​ദ​മാ​യി​രി​ക്കു​മൊ എന്തോ?

770-​ാമാണ്ടിടക്കു അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ച​തായ ഒരു പഴയ പാ​ട്ടു് ഏതോ ഒരു പത്ര​ത്തിൽ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. തോമസ് അപ്പോ​സ്ത​ല​ന്റെ മത​പ്ര​ചാ​ര​ണം ആണു് പാ​ട്ടി​ന്റെ വിഷയം. ഒഴു​ക്കും ഭം​ഗി​യും​കൊ​ണ്ടു് ഈ കൃതി ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം രസാ​വ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു പ്ര​സാ​ധ​കൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. എന്നാൽ അതിലെ രണ്ടു​വ​രി തി​ക​ച്ചു വാ​യി​ക്കാൻ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ക്ഷ​മ​യു​ണ്ടാ​വു​മോ എന്നു ഈ ലേഖകൻ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പോ​സ്ത​ല​ന്റെ ചില അത്ഭു​ത​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘സ്വ​സ്ഥ​ത​ക്കാ​രാ​ക്കി’ എന്നു ശ്ര​വ​ണ​ക​ടു​വായ പ്ര​യോ​ഗം കവി​യു​ടെ പദ​ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തി​നെ ഉച്ചൈ​സ്ത​രം ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ.

കണ​ക്ക​ധി​കാ​രം എന്നൊ​രു പാ​ട്ടു് രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ കരി​മു​ഖ​നെ ഗ്ര​ന്ഥാ​രം​ഭ​ത്തിൽ സ്തു​തി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യു​ന്നി​ല്ല.

ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ ഉത്ത​മ​സാ​ഹി​ത്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും നമു​ക്കു ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവർ​ക്കു സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു വേ​റൊ​രു വി​ധ​ത്തി​ല​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി ഒരു അച്ച​ടി​യ​ന്ത്രം സ്ഥാ​പി​ച്ച​തു ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. നാ​ട്ടു​ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളെ റോമൻ മത​ത്തിൽ ചേർ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി ജസൂ​ട്ടു് പാ​ദ്രി​മാർ കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂ​രും വയ്പു​കോ​ട്ട​യി​ലും ഓരോ വി​ദ്യാ​ല​യം സ്ഥാ​പി​ച്ചു. കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 752-ൽ ജോ ആനെസ് ഗോൺ​സാൽ​വ​സ് എന്ന ജസൂ​ട്ടു് പാ​ദ്രി ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി മല​യാ​ള​അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു് അച്ചു​കൾ നിർ​മ്മി​ച്ചു്, വയ്പിൽ സ്ഥാ​പി​ച്ച അച്ചു​കൂ​ട​ത്തിൽ ‘കത്തോ​ലി​ക്ക​മ​ത​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​പാ​ഠം ചോ​ദ്യോ​ത്ത​രം’ എന്ന പു​സ്ത​കം അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു. മല​യാ​ള​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി അച്ച​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഗ്ര​ന്ഥം ഇതാ​യി​രു​ന്നു. കൊ​ച്ചി​ക്കോ​ട്ട​ക്കു​ള്ളി​ലും ഒരു പ്ര​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി അറി​യു​ന്നു. പോർ​ത്തു​ഗീ​സു പാ​തി​രി​മാ​രിൽ പലരും തമി​ഴു്, സം​സ്കൃ​തം, മല​യാ​ളം മു​ത​ലായ ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യം സമ്പാ​ദി​ച്ചു് ഗ്ര​ന്ഥ​നിർ​മ്മാ​ണം ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ഉദ​യം​പേ​രൂർ സഭ​യു​ടെ നി​ശ്ച​യം അനു​സ​രി​ച്ചു് ചാ​ല​ക്കു​ടി​ക്കു സമീപം അമ്പ​ഴ​ക്കാ​ടു് എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തും ഒരു ക്രൈ​സ്ത​വ​വി​ദ്യാ​ല​യ​വും പള്ളി​യും ഒരു അച്ചു​ക്കൂ​ട​വും സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും അവിടെ വച്ചു് പലേ ഭാ​ഷാ​കൃ​തി​കൾ അച്ച​ടി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ങ്കി​ലും അവ​യെ​ല്ലാം ടി​പ്പു​വി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണ​കാ​ല​ത്തു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി.

അച്ച​ടി​ശാ​ല​കൾ നട​പ്പിൽ വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഭാ​ഷ​യ്ക്കു സി​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഗു​ണ​ഗ​ണ​ങ്ങ​ളെ എത്ര വാ​ഴ്ത്തി​യാ​ലും മതി​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലൊ. രാ​മാ​യ​ണാ​ദി സദ്ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ​ക്കു് ചെ​റു​കു​ടി​ലു​ക​ളിൽ പോലും പ്ര​വേ​ശ​നം ലഭി​ച്ച​തു അച്ച​ടി​യ​ന്ത്രം മൂ​ല​മാ​ണെ​ന്നോർ​ക്കു​മ്പോൾ നാം ക്രൈ​സ്ത​വ​ന്മാ​രോ​ടു് എത്ര​മാ​ത്രം കട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു ഊഹി​ക്കാം.

ഭാ​ഷാ​ച​മ്പു​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലേ സു​ഖ​പ്ര​ദ​മായ പര്യ​ട​ന​ത്തി​നു ശേഷം സര​സ​ങ്ങ​ളും വി​ര​സ​ങ്ങ​ളും സര​സ​വി​ര​സ​ങ്ങ​ളു​മായ വി​വി​ധ​ല​ഘു​കൃ​തി​ക​ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു് മന​സ്സു മു​ട്ടിയ ഒരുവൻ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന മാ​ത്ര​യിൽ ‘ആവൂ’ എന്നു് ദീർ​ഘ​മാ​യി​ന്നു നി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ രണ്ടു അധു​നാ​ത​ന​സാ​ഹി​ത്യ​കേ​സ​രി​ക​ളു​ടെ സൌ​ഹാർ​ദ്ദ​പൂർ​വ​മായ വാ​ക്സ​മ​ര​ത്തി​ന്നു രം​ഗ​ഭൂ​വാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​മ്പോൾ കി​ഞ്ചി​ജ്ഞ​നായ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നു് അന​ല്പ​മായ ഭയവും സങ്കോ​ച​വും അറി​യാ​തെ ഉള​വാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നു. പക്ഷെ സത്യാ​ന്വേ​ഷ​ണ​വി​ധു​ര​ന്മാ​രായ ആ മന​സ്വി​കൾ​ക്കു എങ്ങ​നെ​യും സത്യം തെ​ളി​യ​ണ​മെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ, ‘താൻ പി​ടി​ച്ച മു​യ​ലി​നു കൊ​മ്പു് രണ്ടു്’ എന്ന മട്ടിൽ ഒരു മർ​ക്ക​ട​മു​ഷ്ടി ഉണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം എനി​ക്കു അല്പം ധൈ​ര്യം നൽ​കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. അതി​നാൽ എന്റെ വി​നീ​ത​മായ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തേ കൂടി ഇവിടെ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ‘ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം’ എന്ന താ​ളി​യോ​ല​ഗ്ര​ന്ഥം ഞാൻ ആദ്യ​മാ​യി​ക്ക​ണ്ട​തു് ഒരു പതി​ന​ഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു മു​മ്പാ​ണു്. അക്കാ​ല​ത്തു തന്നെ അതു ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രു​ടെ കൃ​തി​യ​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ ദൃ​ഢ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്നാൽ സാ​ഹി​ത്യ​പ​ഞ്ചാ​ന​നാ​ഭി​ധ​നായ മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള അതി​ന്റെ പ്ര​ഥ​മ​ഖ​ണ്ഡം പ്ര​സാ​ധ​നം​ചെ​യ്ത അവ​സ​ര​ത്തിൽ എഴു​തിയ അവ​താ​രി​ക​യിൽ തൽ​ക്കർ​ത്തൃ​ത്വം ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ​ക്കു​ത​ന്നെ നൽകി. അദ്ദേ​ഹം ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വി​നോ​ടു യോ​ജി​ക്ക​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചില യു​ക്തി​ക​ളും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഈയി​ട​യ്ക്കു​വി​ദ്വൽ​കു​ല​ഭൂ​ഷ​ണ​മായ ഉള്ളൂർ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ഈ ഗ്ര​ന്ഥം മു​ഴു​വ​നും ശ്രീ​മൂ​ല​ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി​യി​ലെ എട്ടാം നമ്പ​രാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​പ്പോൾ, ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം മി. പി. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള​യോ​ടു യോ​ജി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും, മറ്റു​ചില സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ വി​യോ​ജി​ച്ചു് ഒരു പ്രൌ​ഢ​മായ അവ​താ​രിക എഴു​തി​ച്ചേർ​ത്തു. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

“കൊ​ച്ചീ​ശീ​മ​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​വും പാ​വ​ന​വും ആയ ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കുട കൂ​ടൽ​മാ​ണി​ക്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ തെ​ക്കേ ഗോ​പു​ര​ത്തോ​ടു് അടു​ത്തു തൊ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ‘അക​ത്തൂ​ട്ടു’ വാ​രി​യ​ത്തി​ലാ​ണു് നമ്മു​ടെ മഹാ​ക​വി ജനി​ച്ച​തു്. അക​ത്തൂ​ട്ടു വാ​രി​യ​ക്കാർ​ക്കു് പണ്ടേ​യ്ക്കു പണ്ടേ കൂ​ടൽ​മാ​ണി​ക്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ കഴ​ക​മു​ണ്ടു്. ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ നാ​മ​ധേ​യം രാമൻ എന്നാ​യി​രു​ന്നു. രാമൻ ‘ഉണ്ണി​രാ​മൻ’ ആയും ഉണ്ണി​രാ​മൻ (ഉണി​രാ​മ​വാ​രി​യർ= ഉൺ​രാ​മ​വാ​രി​യർ= ഉൺ​രാ​യി​വാ​രി​യർ= ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യർ) ഉണ്ണാ​യി​യാ​യും പരി​ണ​മി​ച്ചാ​ണു് രാ​മ​വാ​രി​യർ ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു്.”

ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് രാ​മ​വാ​രി​യ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് ലക്ഷ്യ​മാ​യി,

എന്ന ഒരു പദ്യ​വും ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ കവി​യു​ടെ​ത​ന്നെ കൃ​തി​യാ​യി​ട്ടു് രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി എന്നൊ​രു​വി​ശി​ഷ്ട​ഗ്ര​ന്ഥ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് അതി​ന്റെ നാ​ല്പ​ത്തി​ഒൻ​പ​താം ശത​ക​ത്തിൽ തൽ​ക്കർ​ത്താ​വു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ചില വി​വ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. അതിൽ ഇങ്ങ​നെ​കാ​ണു​ന്നു.

ഇത്ര​ത്തോ​ളം സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ വൈ​ഷ​മ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്നാൽ ഇവിടെ ഒരു വലിയ ദുർ​ഘ​ടം നേ​രി​ടു​ന്നു. ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ന്നു കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ സമ​കാ​ലി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും മറ്റു​മാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന കാ​ല​ത്തോ​ടു് “പരി​ണ​മേൽ പ്ര​സ​തൈ” എന്ന രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന കലി​സം​ഖ്യ യോ​ജി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല. കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ തമ്പ​രാ​ന്റെ കാലം കൊ​ല്ല​വർ​ഷം പത്താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. എന്നാൽ പരി​ണ​മേ​ദി​ത്യാ​ദി കലി​സം​ഖ്യാ​പ്ര​കാ​രം രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തീ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം 798 ഇടവം 11-നു ആയി​രി​ക്ക​ണം. അതു​കൊ​ണ്ടു് വാ​ര്യർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്നി​ട്ടേ ഇല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കാൻ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പ്രേ​രി​ത​നാ​യി​ഭ​വി​ച്ചു. ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം ഒന്നാ​പ​തി​പ്പിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു് യാ​തൊ​രു രേ​ഖ​യേ​യും അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അല്ലെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ഖണ്ഡി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. [11]

കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ​ക്കു യാ​തൊ​രു അനു​ഭ​വ​വും പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​താ​യി തെ​ളി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള സം​ഗ​തി​യും ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​വും പഞ്ച​ശ​തി​യും തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യിൽ അല​ഭ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ള്ള വസ്തു​ത​യും ഭാ​ഷ​യു​ടെ പ്രാ​ചീ​ന​ത്വ​വും ചേർ​ത്തു നോ​ക്കി​യാൽ വാ​രി​യ​രു​ടെ കാലം ഒൻ​പ​താം ശത​ക​ത്തി​നു ശേ​ഷ​മാ​വാൻ തര​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പധാന വാദം.

പി​ന്നെ​യും അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

എന്ന നള​ച​രി​തം ഒന്നാം​ദി​വ​സ​ത്തെ കഥ​യി​ലെ പദ​ഖ​ണ്ഡം അറ​മാ​ണു് എന്നൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​മു​ണ്ടു് എന്നും, ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യർ സമീ​പ​ത്തിൽ സന്ത​തി​യി​ല്ലാ​തെ​യാ​ണു് മരി​ച്ച​തെ​ന്നും ഉള്ള​തു നിർ​വി​വാ​ദ​മാ​ണു്. വാ​രി​യ​രു​ടെ മര​ണ​ശേ​ഷം അകന്ന ഒരു ശാ​ഖ​യിൽ ഒറ്റ​യാ​യി ശേ​ഷി​ച്ച ഒര​ന​ന്തി​ര​വ​നെ തൃ​ശ്ശൂ​രി​ന​ടു​ത്തു കു​ട്ട​ന​ല്ലൂർ വാ​രി​യ​ത്തു​നി​ന്നു് അക​ത്തൂ​ട്ടു​വാ​രി​യ​ത്തേ​ക്കു ദത്തു​വ​ച്ചു. അതി​നും രണ്ടു തല​മു​റ​യ്ക്കു മേ​ലാ​ണു് ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നായ ഇട്ടു​ണി​ക്ക​ണ്ട വാ​രി​യർ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ മൂ​പ്പ​നാ​യ​തെ​ന്ന​ത്രേ ഐതി​ഹ്യം. ഇട്ടു​ണി​ക്ക​ണ്ട​വാ​രി​യർ 998-ൽ തന്റെ മകൻ തൃ​പ്പൊൽ​ക്കു​ട​ത്തു ശങ്കു​വാ​രി​യ​രെ അമ്മ​യോ​ടു​കൂ​ടി ദത്തെ​ടു​ത്തു കു​ടും​ബ​ത്തേ​ക്കു അവ​കാ​ശി​യാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്തു. ആ ദത്തു​പ​ത്രം ഇപ്പോ​ഴും ഉണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം 70-ൽ ചി​ല്വാ​നം വയ​സ്സു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു ശേഷം കൊ​ല്ലം 1020-​മാണ്ടിടയ്ക്കു കാ​ല​ധർ​മ്മം പ്രാ​പി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ​കൊ​ണ്ട് രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തീ​സ്തോ​ത്രം വ്യാ​ഖ്യാ​നി​പ്പി​ച്ച ശങ്ക​ര​വാ​രി​യർ മൂ​പ്പ​നാ​യി. അദ്ദേ​ഹം 74 വയ​സ്സോ​ളം​ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു് 1064-ൽ അന്ത​രി​ച്ചു. ശങ്കു​വാ​രി​യർ ശ്രാ​ദ്ധം ഊട്ടി​വ​ന്ന പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ രാമൻ എന്നൊ​രു പേർ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യർ ഇട്ടു​ണ്ണി​ക്ക​ണ്ട വാ​രി​യ​രു​ടെ അടു​ത്ത പൂർ​വി​ക​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് വി​ശ​ദ​മാ​കും”

മി. പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്തൃ​ത്വം ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ​ക്കു് നൽ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും കാ​ല​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും മറ്റും മി: പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ വാ​ദ​ത്തെ ഖണ്ഡി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

“ഒന്നാ​മ​താ​യി “പരി​ണ​മേൽ പ്ര​സ​ത്ത്യൈ” എന്ന​തു കലി​സം​ഖ്യാ​സൂ​ച​ക​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ വളരെ പ്ര​യാ​സ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​ക്തി​യു​ടെ വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വു് ആ ഭാ​ഗ​ത്തെ അങ്ങ​നെ ധരി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു് പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​ര​വർ​കൾ തന്നെ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​സ്തു​ത​പ​ദ്യം കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തി​ലോ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലോ ഉള്ള​ത​ല്ല. നാ​രാ​യ​ണീ​യ​ത്തി​ലെ ‘ആയു​രാ​രോ​ഗ്യ​സൗ​ഖ്യം’ നിർ​ദ്ദി​ഷ്ട​മായ സ്ഥാ​ന​പ്ര​സ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ കലി​സം​ഖ്യ​യാ​യി ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒരു സൂ​ച​ന​യും ‘പരി​ണ​മേൽ​പ്ര​സ​ത്യൈ’ എന്ന ഭാ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ലഭി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ തെ​ളി​വി​ന്നു് ആധാ​ര​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന “പരി​ണ​മേൽ​പ്ര​സ​ത്ത്യൈ” എന്ന ഭാഗം കലി​സം​ഖ്യ​യാ​ണെ​ന്നു സി​ദ്ധ​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു് വേറെ തെ​ളി​വു​കൊ​ണ്ടു സ്ഥാ​പി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സ്ഥാ​പ്യ​മായ മറ്റു സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് സ്ഥാ​പി​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു കേവലം ചക്ര​വാ​ദ​മാ​ണ​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് കലി​സം​ഖ്യാ​വി​ഷ​യ​മായ വാദം ഗണ​നീ​യ​മ​ല്ല.”

“ദത്ത്രി​മ​നായ ശങ്കു​വാ​ര്യർ ചാ​ത്ത​മൂ​ട്ടു​ന്ന പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ രാമൻ എന്നൊ​രാൾ ഇല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നെ സ്ഥാ​പി​ച്ചു് സാ​ധു​വായ ഒരു വാ​ദ​ത്തി​നും അവ​കാ​ശം കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പൂർ​വി​ക​ന്മാ​രിൽ ഏറ്റ​വും പ്രാ​ചീ​ന​നാ​രെ​ന്നു ഒന്നാ​മ​താ​യി അറി​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അത​റി​യു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പാ​യി ശങ്കു വാ​ര്യ​രു​ടെ പൂർ​വി​ക​പ​ര​മ്പ​ര​യിൽ ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള സം​ഗ​തി​യെ ആശ്ര​യി​ച്ചു് ഭദ്ര​മായ യാ​തൊ​രു വാ​ദ​ത്തി​നും ആധാ​ര​മി​ല്ല.”

“പാ​രി​തോ​ഷി​ക​മാ​യി തി​രു​വി​താം​കൂർ മഹാ​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രാൽ ദത്ത​മായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് ഖണ്ഡി​ച്ചു പറ​വാൻ​ത​ക്ക തെ​ളി​വു​കൾ ഉണ്ടെ​ന്നും ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാർ​ക്കു​പോ​ലും കല്പി​ച്ച​നു​വ​ദി​ച്ചി​രു​ന്ന അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം വി​ച്ഛി​ന്ന​മാ​യി​പ്പോ​യി. പി​ന്നീ​ടു കു​റേ​നാൾ കഴി​ഞ്ഞു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വം​ശ്യ​രു​ടെ സങ്ക​ട​ത്തിൻ​പേ​രിൽ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ പു​നർ​ജ്ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളാ​ക​യാ​ണു ചെ​യ്ത​തു്.”

“ഭാ​ഷ​യു​ടെ പഴ​ക്ക​മെ​ന്ന​തു് അത്ര സ്പ​ഷ്ട​മോ പ്ര​ബ​ല​മോ ആണെ​ന്നു പറ​യാ​നി​ല്ല. വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രെ​പ്പോ​ലെ നി​ര​ങ്കു​ശ​നായ ഒരു കവി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഭാ​ഷാ​രീ​തി​യെ ആശ്ര​യി​ച്ചു​ള്ള വാദം വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വേ​ണ്ട​തു​മാ​കു​ന്നു.”

“ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​വും രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി​യും വലി​യ​കൊ​ട്ടാ​രം ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യിൽ ഇല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വരി​ക​യൊ താ​മ​സി​ക്കു​ക​യൊ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കാ​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. നമ്പ്യാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ പലതും ടി ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യിൽ ഇല്ലെ​ന്ന​റി​യു​ന്നു.” [12]

“ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രു​ടെ കാലം കോ​ട്ട​യം രാ​ജാ​വി​നേ​ക്കാൾ പ്രാ​ചീ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യ​ത്ത​ക്ക​താ​ണോ” എന്നും അദ്ദേ​ഹം സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ മി: പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നോ​ടു പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി യോ​ജി​ക്കു​ന്നു. മി: ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ അന്വേ​ഷ​ണ​ബു​ദ്ധി പ്ര​ശം​സാർ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തി​ലെ ഏതു ഭാ​ഗ​വും വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​ക​ളിൽ​നി​ന്നു വെ​ളി​ക്കു വന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന അക്കാ​ല​ത്തു് ഈ വിധം ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​നിർ​മ്മാ​ണം ചെ​യ്ത​തു നോ​ക്കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ എത്ര​മാ​ത്രം പു​കൾ​ത്തി​യാൽ മതി​യാ​വും. എന്നാൽ ഇന്ന​ത്തെ പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രിൽ പലർ​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു് വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ണ്ടോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഏക​ദേ​ശം പൂർ​ണ്ണ​മായ ഒരു വി​വ​ര​ണം ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം രണ്ടാം​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മിക്ക സം​ഗ​തി​ക​ളും അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ശങ്കു​വാ​ര്യ​രെ​പ്പ​റ്റി മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ,

ഇത്യാ​ദി ഒരു ശ്ലോ​കം ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലൊ. മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അതി​ല​ട​ങ്ങിയ സം​ഗ​തി​ക​ളെ കുറെ ക്കൂ​ടി വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി ഇങ്ങ​നെ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രു​ടെ കാലം കഴി​ഞ്ഞു് ഒരു തലമുറ കഴി​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ ശേഷം കു​ല​ത്തിൽ സന്ത​തി​യി​ല്ലാ​തെ വരി​ക​യാൽ അന്ന​മ​ട​നട വാ​ര്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ദത്തെ​ടു​ത്തു. ഇപ്പോൾ ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കുട തെ​ക്കേ​ട​ത്തു വാ​ര്യ​ത്തു​ള്ള​വർ ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രു​ടെ മരു​മ​ക്ക​ളു​ടെ മരു​മ​ക്ക​ളാ​കു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കാ​ര​ണ​വർ ശങ്കു​വാ​ര്യ​രും അന​ന്ത​ര​വൻ കു​ട്ടൻ വാ​ര്യ​രും ജ്യോ​തി​ഷ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ സമർ​ത്ഥ​ന്മാ​രാ​ണു്. അവർ​ക്കു എഴുതി അയ​ച്ചി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ ശേ​ഷ​വും ശരി​യായ വിവരം കി​ട്ടാ​ത്ത​തി​നാൽ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു.”

ഈ പണ്ഡി​ത​കേ​സ​രി​ക​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ ഖണ്ഡി​ച്ചു് മൂ​ന്നാ​മ​തൊ​രു അഭി​പ്രാ​യം സ്ഥാ​പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു ലേശം പോലും മോ​ഹ​മി​ല്ല. അതി​നു​ള്ള ശക്തി​യും എനി​ക്കി​ല്ല. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് ആധു​നി​ക​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് ബഹു​മാ​ന്യ​രാ​യി​തീർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ഈ പു​ണ്യ​ശ്ലോ​ക​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ ഒരു പു​ന​രാ​ലോ​ച​ന​യും കൂ​ടാ​തെ അന്ധ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​പോ​ലും ഞാൻ പല​പ്പോ​ഴും പ്രേ​രി​ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഉപ​രി​ചി​ന്ത​നം ചെ​യ്തു് പര​മാർ​ത്ഥം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു വി​ചാ​ര​മു​ള്ളു. നി​യ​മ​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ സത്യ​ത്തി​നും വ്യ​ക്തി​പൂ​ജ​ക​ഭാ​വ​മി​ല്ല​ല്ലോ.

ഒന്നാ​മ​താ​യി ഉണ്ണി​രാ​മ​ശ​ബ്ദ​ത്തെ ഉണ്ണാ​യി ആക്കി പരി​ണ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ചെയ്ത ശ്രമം സഫ​ല​മാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വ​പ​രി​ണാ​മ​ശൃം​ഖ​ല​യി​ലെ ച്യുത ശൃം​ഖ​ജാ​ല​ങ്ങ​ളെ കണ്ടു പി​ടി​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​യിൽ ഡാർ​വിൻ​പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ​ക്കു നേ​രി​ട്ട ക്ലേ​ശ​ങ്ങൾ ഒന്നും ഭാ​ഷാ​പ​രി​ണ​തി​യി​ലെ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട കണ്ണി​കൾ കണ്ടു പി​ടി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കു നേ​രി​ടാ​റി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ജീ​വ​പ​രി​ണ​തി​യെ ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന രേഖകൾ ഭൂ​ഗർ​ഭ​ത്തി​ലും സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടു​ക​ളി​ലും മറ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നേരെ മറി​ച്ചു് ഭാ​ഷ​യെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ച മാ​റ്റ​ങ്ങൾ പ്രാ​ചീ​ന​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ ആർ​ക്കും നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം കാണാം. ഉണ്ണി​രാ​മൻ ഉണി​രാ​മ​നാ​കു​ന്ന കാ​ര്യം തന്നെ പ്ര​യാ​സ​മാ​കു​ന്നു. ഖരാ​ക്ഷ​ര​ത്തി​നു മു​മ്പിൽ മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ണി ‘ഉണി’ യായി പരി​ണ​മി​ക്കു​ക​യു​ള്ളു. ഉണി​ക്കോ​രൻ, ഉണി​ച്ച​ക്കി, ഉണി​ച്ചിര എന്ന​ല്ലാ​തെ, ഉണി​മാ​ണി​ക്യം, ഉണി​ര​വി എന്നൊ​ക്കെ ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം മു​ഴു​വൻ തേ​ടി​യാ​ലും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. അഥവാ വാ​ദ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ‘ഉണി​രാ​മൻ’ എന്നൊ​രു രൂപം ഉണ്ടെ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചാ​ലും അതി​ന്റെ അടു​ത്ത പരി​ണാ​മ​മായ ‘ഉൺ​രാ​മൻ’ ഭാ​ഷാ​ന​യ​ത്തി​നു തീരെ വി​പ​രീ​ത​മാ​ണു്. സങ്കു​ചി​ത​രൂ​പ​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​നു നി​യാ​മ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഉച്ചാ​ര​ണ​സൌ​ക​ര്യം മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. എല്ലാ​ഭാ​ഷ​ക​ളും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഏറ​ക്കു​റെ ഒരേ നി​യ​മ​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ അനു​സ​രി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു. നമു​ക്കു ചില രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​നോ​ക്കാം.

ഈ പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ അന്ത്യ​ഭാ​ഗ​ത്തെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഉച്ചാ​ര​ണ​സു​ഖ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഉകാരം ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലും ഇതു​പോ​ലെ ‘Gertrude’ എന്ന​തി​നു് Gertie എന്നും ‘Henry’ എന്ന​തി​നു Hen, ‘Henny’ എന്നും രൂ​പ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലെ അന്ത്യ​സ്വ​ര​ങ്ങ​ളും ഉച്ചാ​ര​ണ​സൌ​ക​ര്യാർ​ത്ഥം ചേർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. ഇനി ബം​ഗാ​ളി​ഭാഷ നോ​ക്കാം.

B. പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ പൂർ​വ​ഭാ​ഗ​ത്തേ​യും ഛേ​ദി​ച്ചു കള​യാ​റു​ണ്ടു്.

ഉദാ​ഹ​ര​ണം:

ദീർ​ഘ​പ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ,

C. ഇട​യ്ക്കു​ള്ള ചില അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളെ ലോ​പി​ച്ചും സങ്കു​ചി​ത​രൂ​പ​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​യ്ക്കാ​വു​ന്ന​താ​കു​ന്നു.

ഉദാ​ഹ​ര​ണം:

ഇവിടെ അക്ഷ​ര​ലോ​പം കു​റി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് പൂർ​വ​സ്വ​ര​ത്തേ ദീർ​ഘി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തും സ്മർ​ത്ത​വ്യ​മാ​ണു്.

ഈ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​യാൽ ജീ​വ​പ്രാ​ഗ്രൂ​പം (Protoplasm) യദൃ​ച്ഛാ​ഗ​ത​മായ ഭേ​ദ​ഗ​തി​ക​ളെ (variations) സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് ഭിന്ന ഭിന്ന രൂ​പ​ങ്ങ​ളിൽ​കൂ​ടി കട​ന്നു് ഒടു​വിൽ മനു​ഷ്യാ​വ​സ്ഥ​യേ പ്രാ​പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ഉണ്ണി​രാ​മൻ, ഉണി​രാ​മൻ, ഉൺ​രാ​മൻ എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒരോ ദശാ​ഘ​ട്ട​ങ്ങൾ തര​ണം​ചെ​യ്തു് ഒടു​വിൽ, ഉണ്ണാ​യി ആയി പരി​ണ​മി​ച്ചു​വെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ‘രാമൻ’ എന്ന പേ​രി​നോ​ടു് ‘ഉണ്ണി’ എന്നു​കൂ​ടി ചേർ​ത്തി​ട്ടു പി​ന്നീ​ടു രാ​മ​ശ​ബ്ദം ലോ​പി​പ്പി​ച്ച​താ​യി വര​രു​തോ എന്നു സം​ശ​യി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും, അതി​നും മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നീണ്ട പദ​ത്തെ ചു​രു​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ ഹ്ര​സ്വ​മായ പദ​ത്തെ നീ​ട്ടിയ ശേഷം വീ​ണ്ടും ചു​രു​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ഒരു ഭാ​ഷ​യി​ലും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. സാ​ധാ​രണ ഉണ്ണി, കു​ഞ്ഞു് ഇത്യാ​ദി​ക​ളെ, രാമൻ, കൃ​ഷ്ണൻ, കോരൻ [13] ഇത്യാ​ദി ഹ്ര​സ്വ​നാ​മ​ങ്ങ​ളോ​ടു മാ​ത്ര​മേ ചേർ​ക്കാ​റു​ള്ളു​വെ​ന്നു് ആർ​ക്കാ​ണു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തു്?

ഇനി ഈ പേ​രി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു സം​ഗ​തി​കൂ​ടി ആലോ​ചി​പ്പാ​നു​ണ്ടു്. ഉണ്ണി​വാ​ര്യ​രെ​ന്നു് രാ​മ​വാ​ര്യർ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഓമ​ന​പ്പേ​രു കാ​ല​ക്ര​മേണ ഉണ്ണാ​യി എന്നു പരി​ണ​മി​ച്ച​താ​യ് വര​രു​തോ? കൃ​ഷ്ണൻ ‘കി​ട്ടു’ ‘കി​ട്ടാ​യി’ ആയി പരി​ണ​മി​ച്ച​തു​പേ​ാ​ലെ ഉണ്ണി ‘ഉണ്ണാ​യി’ ആയി​ത്തീ​രാ​വു​ന്നാ​താ​ണെ​ന്നു് ആരു സമ്മ​തി​ക്കും. വാ​ര്യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് ‘ഉണ്ണി​വാ​ര്യർ’ എന്ന പേർ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു​താ​നും. അതി​നാൽ മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ വാ​ദ​ത്തെ ഉണ്ണാ​യി എന്ന പേ​രി​നെ മാ​ത്രം അവ​ലം​ബി​ച്ചു ഖണ്ഡി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല.

എന്നാൽ ബാ​ല്യ​ങ്ങ​ളായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ വേറെ ഉണ്ടെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ഇനി ആന്ത​ര​മായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടോ എന്നു നോ​ക്കുക. ‘പരി​ണ​മേൽ പ്ര​സ​ത്യൈ’ എന്ന​തു കലി​സം​ഖ്യ​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കും തോ​ന്നു​ന്നു. അതു രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ഉള്ള​ത​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ഏക​സം​ഗ​തി​കൊ​ണ്ടു കലി​ദി​ന​മ​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. കവി, നാ​ല്പ​ത്തി ഒൻ​പ​താം ദശ​ക​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ തന്നെ​പ്പ​റ്റി പല വി​വ​ര​ങ്ങൾ പറഞ്ഞ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ, അതു​വ​രെ​യു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തെ എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത കലി​ദി​ന​ത്തെ​കൂ​ടി സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​താ​യി വരാം. ‘ഭവ​ന്മാ​ലാ​കാ​രഃ’ ‘ബുധോ വാ മൂഢോ വാ’ ഈ രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങ​ളും കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ചേർ​ക്കാ​തെ നാ​ല്പ​ത്തി​ഒൻ​പ​താ​മ​ത്തെ ദശ​ക​ത്തിൽ ചേർ​ത്ത​തു​പോ​ലെ കലി​ദി​ന​വും അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ചേർ​ത്തു​വെ​ന്നേ വി​ചാ​രി​പ്പാ​നു​ള്ളു. അവ​സാ​ന​ദ​ശ​ക​ത്തി​ലെ പദ്യ​ങ്ങൾ ലി​പി​കാ​ര​പ്ര​മാ​ദ​ത്താ​ലൊ മറ്റൊ നാ​ല്പ​ത്തി ഒൻ​പ​താം ദശ​ക​ത്തി​ന്റെ അന്ത്യ​ഭാ​ഗ​ത്തു കട​ന്നു കൂ​ടി​യ​താ​യും വരാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഈ മാ​തി​രി സ്ഥാ​ന​ഭ്രം​ശം വരാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​ഥി​നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രും, നന്ത്യാർ​വീ​ട്ടിൽ മി. കെ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പി​ള്ള​യും പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഭഗ​വ​ദ്ഗീ​താ ഭാ​ഷാ​ഗാ​ന​ങ്ങൾ ലക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ.

ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി​ക്കും വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കും ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലെ രീ​തി​യോ​ടും വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളോ​ടും പ്ര​ക​ട​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന സാ​ദൃ​ശ്യ​വും, ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ നാം ഓർ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. കവി നി​ര​ങ്കു​ശ​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ നോ​ക്കി ഒന്നും തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​വു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​യോ​ജി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി ഇല്ല. നി​ര​ങ്ക​ശ​നാ​യ​തി​നാൽ,

‘അങ്ങോ​ട​ടൻ പു​ന​രി​ങ്ങോ​ട​ടൻ’ എന്നി​ങ്ങ​നെ സം​സ്കൃ​ത​വും ഭാ​ഷ​യും ‘പ്രൊ​ഫ​സർ തി​രു​മേ​നി’ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്യു​മ്പോ​ലെ ‘മോരും മു​തി​ര​യും’ എന്ന​മ​ട്ടിൽ കലർ​ത്തി​യോ,‘വി​ധി​യ​ന്ത്ര​ത്തി​രി​പ്പു​മൂ​ന്നീ’ എന്നി​ങ്ങ​നെ വ്യാ​ക​ര​ണ​വി​ധി​ക​ളെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചൊ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചേ​ക്കാ​മെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ പ്ര​ചാ​ര​ലു​പ്ത​ങ്ങ​ളാ​യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ​ത്തേ​ടി​പ്പി​ച്ചു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​വെ​ന്നു വരി​ക​യി​ല്ല. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളിൽ​പ്പേ​ാ​ലും കാ​ണാ​ത്ത അനവധി പ്രാ​ചീന പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. ഇത്ത​രം പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​മാ​ത്രം കാ​ല​നിർ​ണ്ണ​യം ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നു വന്നാൽ​ത​ന്നെ​യും മറ്റു​തെ​ളി​വു​കൾ കൂടി ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു ആക്ഷേ​പാർ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ അതു​കൊ​ണ്ടു് ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​കർ​ത്താ​വു് എട്ടാം ശത​ക​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കുട രാ​മ​വാ​ര്യ​രാ​ണെ​ന്നേ സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു.

ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യ​രും രാ​മ​വാ​ര്യ​രും ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വര​ണ​മെ​ങ്കിൽ, വേറെ ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ വേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചില ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങ​ളെ പാടെ നി​ര​സി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും വരു​ന്നു. ഭാ​ഷ​യു​ടെ കാ​ഠി​ന്യ​വും ആശ​യ​സം​ബ​ന്ധ​മായ ചില ചി​ല്ല​റ​സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു് ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​കർ​ത്താ​വു് ഉണ്ണാ​യി ആയി​രു​ന്നു എന്നു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി ഉള്ളൂ​രും മി. പി. കെ. യും ഹാ​ജ​രാ​ക്കു​ന്ന രേഖകൾ. ഇവയിൽ ഭാ​ഷ​യു​ടെ കാ​ഠി​ന്യം ഒരു തെ​ളി​വാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ അല്ല. ഗു​രു​കുല ക്ലി​ഷ്ട​ന്മാർ​ക്കു മാ​ത്ര​മേ നൈ​ഷ​ധീയ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ രസാ​സ്വാ​ദ​നം പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളൂ​വെ​ങ്കിൽ, മു​രാ​രി പ്ര​ഭൃ​തി​ക​ളായ മറ്റു ചില കവി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ പറ​യാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അർ​ത്ഥ​കാ​ഠി​ന്യം ശ്രീ​ഹർ​ഷ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ മു​രാ​രി​പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ​ക്കു​മു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ‘മു​രാ​രേ​സ്തൃ​തീ​യഃ പന്ഥാ’ എന്നു പറ​യും​പോ​ലെ ഓരോ കാ​വ്യ​ത്തി​നും ഓരോ ശൈ​ലി​വി​ശേ​ഷം നാം കാ​ണു​ന്നു. രണ്ടു ഭാഷകൾ തമ്മിൽ ശൈ​ലി​വ്യ​ത്യാ​സം ഉള്ള​തു​പോ​ലെ രണ്ടു​വ്യ​ക്തി​കൾ തമ്മി​ലു​മു​ണ്ടു്. പ്ര​യോ​ഗം സർവഥാ ശീ​ലാ​നു​വി​ധേ​യ​മാ​കു​ന്നു. ഒരു പ്ര​സം​ഗ​കാ​രൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​മ്പോ​ഴും കവി പദ​ഗും​ഫ​നം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും ചേതന (consciousness) ഉദാ​സീ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ശീലം നി​ത്യാ​ഭ്യാ​സ​ഫ​ല​മാ​ണ​ല്ലോ. അഭ്യാ​സ​ദ​ശ​യിൽ ചേ​ത​ന​യ്ക്കു കേ​ന്ദ്രീ​ഭാ​വം അപേ​ക്ഷി​ത​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും തൽ​ഫ​ല​മാ​യി ഒരു ശീലം നല്ല​പോ​ലെ നമ്മിൽ പതി​ഞ്ഞു​പോ​യാൽ, പി​ന്നീ​ടു് ആ ശീ​ല​ത്തി​നു വി​ഷ​യ​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ചേ​ത​ന​ഉ​ദാ​സീ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. അതു് ഒരു വലിയ സൗ​ക​ര്യ​വു​മാ​ണു്. പ്ര​സം​ഗ​കാ​ര​നോ കവി​യ്ക്കൊ ഓരോ ഘട്ട​ത്തി​ലും പദ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നാൽ അയാൾ​ക്കു ഞര​ങ്ങാ​നും മൂ​ളാ​നും മാ​ത്ര​മേ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളൂ. ആശ​യ​ങ്ങൾ പോലും അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ പര​സ്പ​രാ​നു​ബ​ദ്ധ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, ഒരു ആശയം ആശ​യാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളേ താനേ ഉണർ​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു.

അതി​നാൽ ശൈലി മാ​റ്റേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പൂർ​വ​ശീ​ല​ഭ​ഞ്ജ​ന​ത്തി​നും നവ​ശീ​ല​വി​ധാ​ന​ത്തി​നും മനഃ​പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ വി​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ചട​ങ്ങു​കൾ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചേ മതി​യാ​വൂ. ഒരു കവി ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു ശീ​ലി​ച്ചു​പോ​യാൽ, അതു പി​ന്നീ​ടു് മര​ണ​പ​ര്യ​ന്തം നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അതി​നാൽ ശൈലി നോ​ക്കി രണ്ടു കൃ​തി​കൾ ഒരേ കവി​യു​ടേ​തു​ത​ന്നെ​യൊ എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

ഒന്നാ​മ​താ​യി നള​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ​യും ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ലേ​യും ശൈ​ലി​ക്കു തമ്മിൽ​പ്ര​ക​ട​മായ വ്യ​ത്യാ​സം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​കർ​ത്താ​വു്,

എന്നും, താ​ര​ണി​ക​ഴൽ കാ​ണ്മാ​നാ​രു​മാ​ള​ല്ല ഞങ്ങൾ’ എന്നും, പ്രാ​ചീ​ന​രീ​തി​യി​ലു​ള്ള സന്ധി​കൾ പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ചെ​യ്തു​കാ​ണു​ന്നു. ‘മന​ക്കാ​മ്പ്’ എന്നു് ഒരി​ട​ത്തും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നള​ച​രി​ത​കർ​ത്താ​വാ​ക​ട്ടെ,

എന്നും ആണു് സർ​വ​ത്ര പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്’ ‘മന​ക്കാ​മ്പു്’ എന്ന പദ​ത്തെ വൃ​ത്ത​മൊ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി, നി​ര​ങ്കു​ശ​നായ ഒരു കവി ‘മന​ക്കാ​മ്പു് എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചേ​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. എന്നാൽ ഒരു കൃ​തി​യിൽ എല്ലാ​യി​ട​ത്തും ‘മന​ക്കാ​മ്പെ’ന്നും മറ്റൊ​ന്നിൽ ‘മന​കാ​മ്പു്’ എന്നും ഒരേ കവി​ത​ന്നെ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കാ​ണു​ക​യി​ല്ല.

രണ്ടാ​മ​താ​യി, പൂതൽ, നി​ച്ച​ലും, മിടമ, വി​തു​മ്പി, വിച്ച ഇത്യ​ദി പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​ങ്ങൾ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തിൽ ധാ​രാ​ളം കാ​ണു​ക​യും, നള​ച​രി​ത​ത്തിൽ കാ​ണാ​തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നള​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ ഭാഷ അർ​വാ​ചീ​നം തന്നെ​യാ​കു​ന്നു.

മൂ​ന്നാ​മ​താ​യി,

ഈ വരി​ക​ളിൽ കാ​ണു​മ്പോ​ലെ പാ​ദാർ​ദ്ധ​ത്തിൽ സ്വ​ര​വ്യ​ഞ്ജ​ന​പ്പൊ​രു​പ്പം സാർ​വ​ത്രി​ക​മാ​യി നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തി​നാൽ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കു കൃ​ത്രി​മ​ത്വം വന്നു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇത്ത​രം പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ നള​ച​രി​ത​ത്തിൽ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല.

യായ ദേവി അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പേ ആളുകൾ ഓടി​ക്ക​ള​ക​യി​ല്ലേ? അതു​ക​ണ്ടു് വി​ശ്വം പൂർ​വാ​ധി​കം സജ്വ​ര​മാ​വു​ക​യേ​യു​ള്ളൂ.

ഇത്യാ​ദി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന പ്രാ​സ​പ്ര​യോഗ ചാ​തു​രി​ക്കും,

എന്നി​ങ്ങ​നെ അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ കാ​ണു​ന്ന ശബ്ദാ​ല​ങ്കാ​ര​ധോ​ര​ണി​ക്കും തമ്മിൽ അജ​ഗ​ജാ​ന്ത​ര​മു​ണ്ടു്. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആൾ​ക്കു കവി​യു​ടെ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തേ​യും പദ​സ്വാ​ധീ​ന​ത​യേ​യും പറ്റി അതി​ര​റ്റ ബഹു​മാ​നം തോ​ന്നി​യേ​ക്കാം. എന്നാൽ രസി​ക്കാൻ അധികം വക​യു​ള്ള​തു് നള​ച​രി​ത​ത്തി​ലാ​ണു്. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം വാ​യി​ച്ചു പഠി​ക്കാ​നാ​ണു് അധികം പറ്റി​യ​തു്. നള​ച​രി​ത​മോ? ആപാ​ദ​ചൂ​ഡം നി​സർ​ഗ്ഗ​സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു്. അതി​ലൊ​രി​ട​ത്തും നമു​ക്കു കവി​യേ​ക്കാ​ണ്മാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. രസ​പ​രി​പോ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ഉത​കു​ന്ന മട്ടി​ലേ ശബ്ദാർ​ത്ഥാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ നി​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

ഇത്യാ​ദി പാ​ട്ടിൽ വന​ച​ര​നേ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ കാ​ട്ടാ​ള​ന്റെ സ്ഥി​തി​യ്ക്കു് കുറേ കട​ന്നു​പോ​യി എന്നു് തോ​ന്നി​യേ​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും, നള​ന്റെ കാ​ല​ത്തെ കാ​ട്ടാ​ള​ന്റെ ഇന്ന​ത്തേ കാ​ട്ടാ​ള​ന്റെ​യും സ്ഥി​തി​കൾ​ക്കു തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം സ്മ​ര​ണീ​യ​മാ​കു​ന്നു. ഈ വരി​ക​ളി​ലും കവി​യു​ടെ ഔചി​ത്യ​മാ​ണു് പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘അപു​ത്ര​മി​ത്രേ​തി’ പാ​ദ​ത്തി​ലേ, പരു​ഷാ​ക്ഷ​ര​ബാ​ഹു​ല്യ​വും അടു​ത്ത പാ​ദ​ങ്ങ​ളി​ലേ മധു​രാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും കവി​യു​ടെ ഔചി​ത്യ​ബോ​ധ​ത്തി​നു ലക്ഷ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?

നാ​ലാ​മ​താ​യി വാ​ര്യർ കാർ​ത്തി​ക​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള ഐതി​ഹ്യം പ്ര​ബ​ല​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിനേ ഖണ്ഡി​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​ത്തിൽ മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യേ​പ്പ​റ്റി മി​സ്റ്റർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ കുറേ കഠി​ന​മാ​യി​പ്പോ​യെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സം​ഗ​തി​യും മി​സ്റ്റർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു പണ്ഡി​ത​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അക്കാ​ല​ത്തെ സ്ഥി​തി​ക്കു് കഴി​യു​ന്ന​ത്ര രേ​ഖ​ക​ളും തെ​ളി​വു​ക​ളും ശേ​ഖ​രി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷ​മേ എന്തെ​ങ്കി​ലും ഒരു അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളിൽ പലതും തെ​റ്റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കാം. ചരി​ത്ര​ല​ക്ഷ്യ​ങ്ങൾ പല ദി​ക്കു​ക​ളി​ലാ​യി ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലൊ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അവയെ എല്ലാം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു മാ​ത്ര​മേ ഖണ്ഡി​ത​മായ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും പറവാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യെ അധി​ക്ഷേ​പി​യ്ക്കു​ന്ന​തു ഉചി​ത​മ​ല്ല.

ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ആധാ​ര​മാ​യി മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള തെ​ളി​വു​ക​ളെ മി. പി. കേ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള ഖണ്ഡി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സ്ഥി​തി​ക്കു് അതി​നെ​പ്പ​റ്റി കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഒന്നും​പ​റ​യേ​ണ്ട​യി​ല്ല. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ കൊ​ട്ടാ​രം ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യിൽ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഒരു വി​ധ​ത്തി​ലും അനു​കൂ​ല​മാ​യോ പ്ര​തി​കൂ​ല​മാ​യോ ഉള്ള ഒരു തെ​ളി​വ​ല്ല. പ്രാ​ചീ​ന​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലേ മല​യാ​ളി​കൾ ഗ്ര​ന്ഥ​പാ​രാ​യ​ണ​ത്തിൽ ഇന്ന​ത്തേ​തിൽ കൂ​ടു​തൽ​താ​ല്പ​ര്യം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ചിലർ ചി​രി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കാം. എന്നാൽ പര​മാർ​ത്ഥം അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. മല​ബാ​റി​ന്റെ വട​ക്കേ അറ്റ​ത്തു് ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള നല്ല കൃ​തി​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ക്ഷു​ദ്ര​കൃ​തി​കൾ പേ​ാ​ലും മു​ഞ്ചിറ മു​ത​ലായ ദി​ക്കു​ക​ളിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. ഇക്കാ​ല​ത്താ​ക​ട്ടെ നി​സ്സാര വി​ല​ക്കു പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ലഭി​ക്കു​മെ​ന്നി​രു​ന്നി​ട്ടും, വാ​ങ്ങി​ച്ചു വാ​യി​ക്കാൻ ആളുകൾ ഇല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒന്നി​ല​ധി​കം പ്ര​തി​കൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു തന്നെ കി​ട്ടു​ന്ന​താ​ണു്. കൊ​ട്ടാ​രം ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യിൽ ഇല്ലെ​ന്നു വന്നാ​ലും, അതു എങ്ങ​നെ​യോ വെ​ളി​യിൽ പോ​യ​താ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ മതി​യാ​വും. എന്നാൽ പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ അഭാവം തൽകവി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്നി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു ഒരു തെ​ളി​വാ​കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ, അതി​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം കവി ഇവിടെ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന​തി​നു ഗമ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല.

എല്ലാ​റ്റി​നും പുറമെ ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ കോ​ട്ട​യം തമ്പു​രാ​നേ​ക്കാൾ പ്രാ​ചീ​ന​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണു് വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി​യു​ടെ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം ൯൮-ൽ ആണെ​ങ്കിൽ, കൊ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​രാ​ജാ​വു് കഥകളി നിർ​മ്മി​ച്ച കാ​ല​ത്തു അദ്ദേ​ഹം മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​പ​ക്ഷം പടു​വൃ​ദ്ധ​നാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. അതി​നും പുറമെ കഥകളി വട​ക്കൻ ദി​ക്കു​ക​ളിൽ പ്ര​ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും കു​റേ​ക്കാ​ലം വേ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?

“നള​ച​രി​തം നാ​ലു​ദി​വ​സ​ത്തെ കഥകളി ആ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തേ അനു​ക​രി​ച്ചു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യർ ൮൭൦-നു മുൻപു നിർ​മ്മി​ച്ചു എന്നു വരാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യ്ക​യി​ല്ല. കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ ഒരു പ്ര​ഭു​വി​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു പാർ​ത്തി​രു​ന്ന ഒരു മഹാ​ക​വി കൊ​ച്ചി​യു​ടെ ജന്മ​ശ​ത്രു​വായ സാ​മൂ​തി​രി മഹാ​രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ ഒരം​ഗ​ത്തോ​ടു​ള്ള സാ​ഹി​ത്യ​മ​ത്സ​ര​ത്തിൽ ഭാ​ഗ​ഭാ​ക്കാ​കു​ന്ന​തു അസം​ഭ​വ​വു​മ​ല്ല” എന്നു മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

൮൭൦-​മാണ്ടിടയ്ക്കു് കൊ​ച്ചി​യിൽ ഒരു വലിയ ആന്ത​ര​ക​ല​ഹം നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ആ കല​ഹ​ത്തിൽ മൂത്ത താ​വ​ഴി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ പാർ​ശ്വ​വർ​ത്തി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു ചങ്ക​രൻ​കോ​ത​ക്കർ​ത്താ​വും ഡച്ചു​കാ​രും സാ​മൂ​തി​രി​യും. എന്നാൽ തി​രു​വി​താം​കൂർ രാ​ജ​കു​ടും​ബം അക്കാ​ല​ത്തു് വെ​ട്ട​ത്തു രാ​ജാ​വി​നെ സഹാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു ന്യൂ​ഹാ​ഫി​ന്റെ വി​വ​ര​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു കാണാം. കൊ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​ത്ത​മ്പു​രാൻ ‘വഞ്ചി​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ’ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ സ്വ​സ്രീ​യ​നു​മാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലൊ. ആ സ്ഥി​തി​യ്ക്കു് നമ്മു​ടെ കവി​ത​യ്ക്കു് സാ​മൂ​തി​രി​യോ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം വി​രോ​ധം കൊ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​രാ​ജാ​വി​ന്റെ നേർ​ക്കും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​വ​ര​രു​തോ? നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​ര്യർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​രാൻ കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കു​ട​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ കൊ​ച്ചീ രാ​ജാ​വി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അധി​കാ​രം മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു തി​രു​വി​താം​കൂർ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്നാ​യ​തി​നാൽ, ആ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന വി​ദ്വൽ​ക​വി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു വന്നു​വെ​ന്നു ന്യാ​യ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

ഏതൽ​ക്കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ നള​ച​രി​തം​ക​ഥ​ക​ളി​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം ൮൭൦-നു മു​മ്പാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം വളരെ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ രണ്ടു കൃ​തി​ക​ളു​ടേ​യും രീ​തി​യിൽ വളരെ ഭി​ന്ന​മാ​ണു്. ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷ​രീ​തി​ക്കു നള​ച​രി​ത​ഭാ​ഷ​യേ​ക്കാൾ പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല. അതിൽ നള​ച​രി​ത​ത്തിൽ കാ​ണാ​ത്ത​തും ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തു പ്ര​ചു​ര​പ്ര​ചാ​ര​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​മായ അസം​ഖ്യം പദ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​കൂ​ടീ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു നള​ച​രി​ത​ത്തി​ലേ ഭാഷ കേ​ര​ള​പാ​ണി​നി പറ​യു​മ്പോ​ലെ വെ​ങ്ക​ല​ഭാ​ഷ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അതി​നു് ആധു​നി​ക​ഭാ​ഷ​യോ​ടാ​ണു് അധികം സാ​ദൃ​ശ്യം. എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, തെ​ക്കൻ​ഭാഷ അവി​ട​വി​ടെ കലർ​ന്നു​കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ പറ​യ​ത്ത​ക്ക ആശ​യ​സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ ഈ കൃ​തി​ക​ളിൽ ഒന്നു​മി​ല്ല​താ​നും. അർ​ത്ഥ​ഗാം​ഭീ​ര്യം​മാ​ത്രം നോ​ക്കി, ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​വും നള​ച​രി​ത​വും ഒരാ​ളു​ടേ​തെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​തു​മ​ല്ല.

എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം ഗീ​ത​പ്ര​ബ​ന്ധം ഇരി​ങ്ങാ​ല​ക്കുട അട​ത്തൂ​ട്ടു​വ​ര്യ​ത്തേ രാ​മ​വാ​ര്യ​രു​ടെ കൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അധ്യാ​ത്മ​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​നു മു​മ്പു​ണ്ടാ​യ​തു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. കവി​യു​ടെ കാലം ഏതാ​ണ്ടു് 730-നും 800-ാം മദ്ധ്യേ ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്കാം. രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ലേ കൃതി ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

ഇതേ​കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ കന്ന​ട​ത്തി​ലും ഒരു ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ഗാ​നം ഉണ്ടാ​യ​താ​യി കാ​ണു​ന്നു. പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടും അതി​ന്റെ ഒരു പകർ​പ്പു് ലഭി​ച്ചി​ല്ല. ബസ​വ​പ്ര​ചാ​ലി​ത​മായ വീ​ര​ശൈ​വ​മ​തം കേ​ര​ള​ത്തി​ലും സം​ക്ര​മി​ച്ചു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​തോ​ന്നു​ന്നു.

ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണം മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഒരു അമൂ​ല്യ സമ്പ​ത്താ​ണു്. ഒന്നാം​പാ​ദ​മായ സം​ഭ​വ​കാ​ണ്ഡ​ത്തിൽ പാർ​വ​തീ​ദേ​വി​യു​ടെ ജന​ന​ത്തേ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പണ്ടു് ശങ്ക​രൻ തി​രു​വ​ടി തനി​ക്കു സം​ഭ​വി​ച്ച ‘അം​ഗ​നാ​നാ​ശം’ ഓർ​ക്ക​യാ​ലു​ദി​ച്ച വി​ഷാ​ദം​നി​മി​ത്തം ‘മങ്ങി​ന​മ​ന​സ്സി​ങ്കൽ പെ​ാ​ങ്ങിന വി​ര​ക്തി​യാൽ’ ഹി​മാ​ദ്രി​യു​ടെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു​ചെ​ന്നു്’ തങ്ക​ലേ​ത​ന്നേ കൊ​ണ്ടു’വാണു. ‘യഥാ രാജാ തഥാ ഭൃ​ത്യാഃ’ എന്ന മട്ടിൽ ‘നന്ദി​കേ​ശ്വ​ര​ഭൃം​ഗി​പും​ഗ​വാ’ദി​ക​ളും തപ​സ്സി​നു് ഒരു​മ്പെ​ട്ടു. തപ​സ്വി​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​പോ​ലും കപർ​ദ്ദി​യെ കാ​ണ്മാൻ അവസരം ലഭി​ക്കാ​തെ​യാ​യി. അഷ്ട​മൂർ​ത്തി ഇങ്ങ​നെ ‘നഷ്ട​ലൌ​കി​ക​ചി​ന്തം’ തപോ​നി​ഷ്ഠ​നാ​യി​വാ​ഴ്ക​വേ,

ഈവി​ധ​മു​ള്ള അവ​സ്ഥ​ക​ണ്ടു്, ബൃ​ഹ​സ്പ​തി ദേ​വ​രാ​ജ​നേ പ്രാ​പി​ച്ചു് “നീ ഇങ്ങ​നെ ഇരു​ന്നാൽ മതിയോ? മൂ​ന്നു​ലോ​ക​ങ്ങ​ളി​ലും വി​പ​ര്യാ​സം ഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സത്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു് ലോ​ക​ത്തി​നു വന്നു​ചേർ​ന്ന വൈ​കൃ​ത​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ബ്ര​ഹ്മാ​വി​നോ​ടു ഉണർ​ത്താ​തി​രു​ന്നാൽ പി​ശ​കാ​ണു്,” എന്നു​പ​ദേ​ശി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു്, അദ്ദേ​ഹം ‘തീ​പ്പ​തിർ​തൂ​കും വജ്രം ദീ​പ്ര​മ​ക്ക​ക്ഷേ​വ​ച്ചു്’ ഗു​രു​പാ​ദ​വും കൂ​പ്പി​ക്കൊ​ണ്ടു് സു​ര​ന്മാ​രേ ഒന്നു നോ​ക്കി. രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ സാ​ധാ​രണ മി​ത​വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണ​ല്ലോ. ആ നോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു്, സു​ര​ന്മാ​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടെ​ാ​പ്പം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ബ്ര​ഹ്മാ​വു് സു​രേ​ശ്വ​ര​നു​ടെ സങ്ക​ടം കേ​ട്ട​പ്പോൾ,

കണ്ണു​ക​ളെ​ട്ടും​കൊ​ണ്ടു വി​ണ്ണ​വ​രേ​വ​രേ​യും, നോ​ക്കി​ട്ടു, അല്പം ധ്യാ​നി​ക്ക​യും അപ്പോൾ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥി​തി​യൊ​ക്കെ മന​സ്സി​ലാ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അന​ന്ത​രം ശിവൻ ഈവിധം തപോ​നി​ഷ്ഠ​നാ​യി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള കാരണം അദ്ദേ​ഹം ഇന്ദ്ര​നോ​ടു് സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ഒടു​വിൽ, മാ​ധ​വ​സ​ഹോ​ദ​രി അചി​രേണ അവ​ത​രി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ ദുഃ​ഖ​ങ്ങൾ തീർ​ക്കു​മെ​ന്നും അതി​നാൽ എല്ലാ​വ​രും ദേ​വി​യെ ഭജി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അവരെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു. ദേ​വി​യു​ടെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തേ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

‘വിച്ച’ എന്ന​തു് അത്ഭു​ത​വാ​ചി​യായ ഒരു പ്രാ​ചീ​ന​ശ​ബ്ദ​മാ​കു​ന്നു. വി​സ്മ​യ​ത്തി​ന്റെ തത്ഭ​വ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ബ്ര​ഹ്മോ​പ​ദേ​ശ​മ​ന​സ​രി​ച്ചു്,

സു​ര​ഭി​യു​ടെ പാൽ​കൊ​ണ്ടു് അഭി​ഷേ​ച​നം ചെ​യ്ക​യും ‘സു​ര​ഭി​ധൂ​പ​ദീ​പാ​പ​ദ്യു​ഹാ​ര​ങ്ങൾ നൽ’കയും സു​ധാ​ക​ല​ശം നി​വേ​ദി​ക്ക​യും മറ്റും ചെ​യ്തു.

ദേ​വ​ന്മാർ ഭക്തി​പൂർ​വം സ്തു​തി​ച്ച​പ്പോൾ

ഒരു വാ​ക്യം കേൾ​ക്കു​മാ​റാ​യി.

എന്നു​ള്ള അശ​രീ​രി വാ​ക്യം ശ്ര​വ​ണ​പു​ട​ത്തിൽ പതി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

“മു​ദി​താ നമ്മിൽ ദേവി ഗദിതം തയൈ​വേ​ദം”

എന്നി​ങ്ങ​നെ സമാ​ശ്വ​സി​ച്ചു് ‘പാ​ക​ശാ​സ​നൻ പാ​രി​ലേ​ക​ശാ​സ​നം’ വാണു.

ദേ​വി​യാ​ക​ട്ടേ പര​മേ​ശ്വ​ര​നേ​ക്ക​ണ്ടു വന്ദി​ച്ചു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആജ്ഞാ​നു​സാ​രേണ ഹി​മ​വൽ​പ​ത്നി​യായ മേ​ന​യു​ടെ പു​ത്രി​യാ​യി ജനി​ക്കാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി.

‘മാ​ന​നീ​യൊ​രു ഗു​ണ​നായ സാ​നു​മാൻ’ ഒരു ദിവസം പ്രാ​തഃ കാ​ല​സ്നാ​ന​ത്തി​നാ​യി,

പ്രാ​പി​ച്ചു്,

ചെ​യ്തു സം​പ്രീ​ത​നാ​യി സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​വാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ, പഞ്ച​യ​ജ​നാ​ദി പു​ണ്യ​സ​ഞ്ച​യ​മോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു ‘ഇങ്ങോ​ട്ടൊ​ന്നു നോ​ക്കുക’ എന്നൊ​രു മൊഴി കേ​ട്ടു് തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കിയ സമയം

ദൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കു ഈ കാഴ്ച സു​ധാ​വൃ​ഷ്ടി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നി. മന​സ്സി​നു നിധി കി​ട്ടി​യാ​ലെ​ന്ന പോ​ലു​ള്ള സന്തു​ഷ്ടി​യും ഉണ്ടാ​യി. ആ ശി​ശു​വി​നെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കവി​യു​ടെ ശബ്ദാ​ഡം​ബ​ര​ഭ്ര​മ​ത്തി​നു് ഈ വരികൾ ഉത്ത​മ​ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​മാ​കു​ന്നു. പ്ര​കൃ​ത​ഘ​ട്ടം വാ​യി​ക്കാ​നി​ട​വ​രു​ന്ന​വർ​ക്കു കവി​യു​ടെ ധി​ഷ​ണാ​ശ​ക്തി​യേ​യും വാ​ക്ചാ​തു​രി​യേ​യും പറ്റി ഒരു അത്ഭു​ത​ര​സം ജനി​ച്ചേ​യ്ക്കാ​മെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ, ഹി​മ​വാ​ന്നു​ണ്ടാ​യ​താ​യി പറ​ഞ്ഞി​രി​യ്ക്കു​ന്ന ആന​ന്ദാ​തി​രേ​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഐക​ദേ​ശി​ക​ച്ഛായ പോലും അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ പതി​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നള​ച​രി​തം ആട്ട​ക്കഥ പ്ര​സ്തുത കൃ​തി​യിൽ നി​ന്നു് എത്ര അക​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു! അതു് അടി​മു​തൽ മു​ടി​വ​രെ​യും മു​ടു​മു​തൽ അടി​വ​രെ​യും ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു ആരാ​ണു് സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത​തു്?

‘കന്ദർ​പ്പ​ബീ​ജ​കാ​ന്തി കന്ദ​ള​വി​ള​നില’മായ ജഗ​ദം​ബി​ക​യേ​ക്ക​ണ്ടു്, അദ്രി​രാ​ജ​ന്യ​നായ ഹി​മ​വാൻ, ‘ഹൃ​ദ്രു​ജാ ദരി​ദ്രാണ’നും ‘മു​ദ്ര​സാ ദരി​ദ്രാ​ണ​നും’ ആയി ഭവി​ച്ചു​പോ​ലും! ഈ സ്ഥി​തി​യിൽ അദ്ദേ​ഹം ദേ​വി​യെ സ്തു​തി​ക്ക​വേ, ദേവി ആത്മ​മാ​യ​യെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു്,

***

എന്നു് കേവലം പ്രാ​കൃ​ത​ജ​നം എന്ന​പോ​ലെ പറ​ക​യാൽ,

വേഗം പോ​ന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് തന്നി​മി​ഷ​ത്തിൽ​ത​ന്നേ സ്വ​പ​ത്നി​യേ കാ​ണ്മാ​നാശ മു​ഴു​ത്തു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ കോ​പി​ച്ചു് ‘ഭം​ഗു​ര​ഭ്ര കൂ​ടി​യാ​യി​ട്ടു​മൻ’ അദ്ദേ​ഹം ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു ഹി​മ​വാ​ന്റെ ഹൃ​ദ്ഗ​ത​ത്തേ​യും, മേ​ന​യു​ടെ സന്തോ​ഷ​പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തേ​യും കവി ഒരു മന​ശ്ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നേ​ക്കാൾ വി​ശ​ദ​മാ​യി കാ​ണു​ക​യും വർ​ണ്ണി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

‘എങ്ങു​വെൻ കാ​വി​ങ്ങു വാ​യി​ങ്ങു കാ​ണ​ട്ടേ’ എന്നീ വാ​ക്കു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി, മേന ആ ശി​ശു​വി​നെ വാ​ങ്ങീ​ട്ടു് ‘ഗാഢം നാ​ല​ഞ്ചു പുൽകി മാ​ട​ഞ്ചും മുല നൽകി’യത്രേ.

അംബിക ഹി​മ​വൽ​പു​ത്രീ​ഭാ​വം കൈ​ക്കൊ​ണ്ട​പ്പോൾ അവിടെ നടന്ന കോ​ലാ​ഹ​ലം കവി പറ​യും​പോ​ലെ ‘വാചം വിദൂര’മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അന്നു് ആ ഗി​രി​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ ചെ​ന്ന​വർ​ക്കെ​ല്ലാം ആകാ​ദേ​ശം ‘പൊൻ​നി​റം മി​ന്നൽ​പോ​ലെ’ കാ​ണാ​യ്വ​ന്നു.

ബ്ര​ഹ്മ​വി​ഷ്ണു​മ​ഹേ​ശ്വ​രാ​ദി​ക​ളും ദേ​വ​ഗ​ണ​വും പർ​വ​തഃ​ശ്രേ​ഷ്ഠ​ന്മാ​രു​മൊ​ക്കെ അവിടെ വന്നു​ചേർ​ന്നു. വസി​ഷ്ഠൻ അവരെ യഥോ​ചി​തം സൽ​ക്ക​രി​ച്ചി​രു​ത്തി.

ഇങ്ങ​നെ മഹാ​മു​നി​മാ​രു​ടെ സഭാ​വി​ശേ​ഷം വി​ള​ങ്ങി. ഇവിടെ അല്പാ​ല്പ​മാ​യി ഊറി​വ​രു​ന്ന ഫലിതം ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​ന്മാ​രു​ടെ മന്ദ​സ്മിത ലവം​പോ​ലെ രമ​ണീ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ദേ​വ​സ്ത്രീ​ക​ളും അമാ​ന്തി​ച്ചി​ല്ല. സ്വ​ധാ​ദേ​വി കു​മാ​രി​യെ കൈ​യ്യിൽ മേ​ടി​ച്ചു്,

ധരണീ, ലക്ഷ്മീ, വാണീ എന്നീ ദേ​വീ​ത്ര​യ​വും യമു​നാ​സ​ര​സ്വ​ത്യാ​ദി പതി​വ്ര​താ​ര​ത്ന​ങ്ങ​ളും പരി​ഷ​ത്തു​കൂ​ടി, ‘പരി​രം​ഭ​ണം തമ്മിൽ പരി​തോ​ഷാ​ഭാ​ഷ​ണം’ മു​ത​ലാ​യവ നട​ത്തി.

‘പര​മ​ന്ന​വ​ന്മാ​രു​ടെ ചരിതം പറ’ഞ്ഞാൽ ഒടു​ങ്ങു​ക​യി​ല്ല​ത്രേ. അവർ,

മറ്റും പറ​ഞ്ഞു പര​മാ​ശീർ​വാ​ദ​ങ്ങൾ ചെ​യ്തും ‘ഉരു​സ​ന്തോ​ഷാ​ദ​വർ പര​മാ​ന​ന്ദം പൂ​ണ്ടു’വത്രേ.

സം​ഭ​വ​കാ​ണ്ഡം മു​ഴു​വ​നും കേ​കാ​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത കാ​ണ്ഡ​മായ താ​പോ​വൃ​ത്ത​ഖ​ണ്ഡ​ത്തിൽ ദേവി തപ​സ്സു ചെ​യ്വാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ​യു​ള്ള ഘട്ട​മാ​ണു് വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്

‘മഹാ​ദേ​വി ഭൂ​ധ​ര​രാ​ജ​ന്റെ പു​ത്രി​യാ​യി’ പി​റ​ന്ന​തു നി​മി​ത്തം ‘പൂ​ത​ലാ​യൊ​രു ഭു​വ​ന​മ​രാ​മ​രം’ കാ​ത​ലാ​യ് കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. ദേ​വി​യു​ടെ ജന​ന​കാ​ലം ‘കാർ​ത്തി​കീ​പൌർ​ണ്ണ​മാ​സി​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ

ദൈ​ത്യ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സു​ക​ളിൽ ചെ​ന്നു കു​ടി​കൊ​ണ്ടു. എന്നാൽ ‘പാൽ​തി​ര​പോ​ലെ’ പര​മേ​ശ്വ​രി​യു​ടെ കീർ​ത്തി അവി​ടെ​യും ചെ​ന്ന​ടി​ച്ചു.

കവി പര​മ​ഭ​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്നു. ദേ​വി​യു​ടെ രൂ​പ​ലാ​വ​ണ്യ​ത്തേ​യും കാ​രു​ണ്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ​യും എത്ര​ത​ന്നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തൃ​പ്തി​വ​രു​ന്നി​ല്ല.

ദേ​വി​യെ​ക്കാ​ണ്മാ​നാ​യി ആളുകൾ തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്നാൽ തി​രി​ച്ചു​പോ​യ​പ്പോൾ അവ​രു​ടെ ചി​ത്ത​ങ്ങ​ളേ​ക്കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ സാ​ധി​ക്കാ​തെ വന്നു. അവ​രെ​ല്ലാ​വ​രും

പര​മാ​ന​ന്ദ​തു​ന്ദി​ല​രാ​യി നിന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​ത​ന്നേ നി​ന്നു​പോ​യി. മേ​നാ​ദേ​വി​യ്ക്കു,

കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​ലും ആഗ്ര​ഹം തോ​ന്നി​യി​ല്ല. പർ​വ​ത​രാ​ജ​നോ,

അം​ബി​ക​യു​ടെ ശൈ​ശ​വ​വർ​ണ്ണന കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യി​ലെ ശി​ശു​വർ​ണ്ണ​ന​യെ അതി​ശ​യി​ക്കു​മാ​റു് സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും മനോ​ഹ​ര​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഹി​മ​വാൻ ബന്ധു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി അന്ന​പ്രാ​ശ​ന​കർ​മ്മം നട​ത്തി. തദ​വ​സ​ര​ത്തിൽ ‘ദേ​വ​താ​യ​ക്ഷ​ഗ​ന്ധർ​വാ​ദി​കൾ ദേ​വി​യു​ടെ മെ​യ്മേൽ തൊ​ടി​യി​ച്ചു’ വച്ച​തായ കൈവള, മോ​തി​രം, കാ​ഞ്ചീ​നൂ​പു​രാ​ദി​കൾ മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ ഉയർ​ന്നു് മറ്റൊ​രു മഹാ​മേ​രു​വാ​ണോ എന്നു കാ​ണി​കൾ​ക്കു സംശയം ജനി​പ്പി​ച്ചു​പോ​ലും.

അചി​രേണ ശിശു പിച്ച നട​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി.

ഈ ശി​ശു​ഭാ​വ​വർ​ണ്ണ​നം മു​ഴു​വ​നും ഉദ്ധ​രി​ച്ച​തി​നു വാ​യ​ന​ക്കാ​രോ​ടു ക്ഷ​മാ​യാ​ച​നം ചെ​യ്യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഇത്ര ചമൽ​ക്കാ​ര​ജ​ന​ക​മായ ഒരു ശി​ശു​വർ​ണ്ണ​നം മറ്റൊ​രു ഭാ​ഷാ​കൃ​തി​യി​ലും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. കവി തന്റെ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​നു് ഇവിടെ അവസരം നൽ​കാ​ഞ്ഞ​തു നമ്മു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​പ​രി​പാ​ക​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു.

ദേ​വി​യ്ക്കു വയ​സ്സു രണ്ടു തി​ക​ഞ്ഞു. ഒരു ശു​ഭ​മു​ഹൂർ​ത്തം നോ​ക്കി ഹി​മ​വാൻ സൌ​വർ​ണ്ണ​മായ ആട​ചാർ​ത്തി. പലരും ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ ‘അഞ്ജ​ന​വർ​ണ്ണ​യ്ക്കു ചേർ​ന്ന​തി​തെ​ന്നി​ട്ടു മഞ്ഞ​ത്തു​കിൽ’ കാ​ഴ്ച​വ​ച്ചു. എന്നാൽ ദേവി ‘വച്ചു​മൊ​ളി​ച്ചു​മെ​ടു​ത്തു മു​ടു​ത്തും അച്ചേ​ല​യെ​ല്ലാം മു​ഷി​ച്ചി​തു നി​ച്ച​ലും’ ഇക്കാ​ല​ത്തു പോലും ദേ​വി​യു​ടെ ഔദാ​ര്യം സവി​ശേ​ഷി​ച്ചും പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. ആ വി​ശ്വൈ​ക​മാ​താ​വു്,

‘നാളെ വരണം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്ക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു. അവർ പോ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ലോ? തോ​ഴി​മാ​രോ​ടു ചേർ​ന്നു കണ്ട​തും കേ​ട്ട​തു​മൊ​ക്കെ അനു​ക​രി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങും. പക്ഷേ അതൊ​ക്കെ അമ്മ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ വച്ചേ ആയി​രി​ക്കൂ. അച്ഛ​ന​റി​യ​രു​തെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു നി​ശ്ച​യം.

ശി​ശു​ഭാ​വ​ത്തെ ഇതിൽ​പ​രം ഭം​ഗി​യാ​യി ആർ​ക്കും വർ​ണ്ണി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. ഇവി​ടെ​യൊ​ക്കെ ഭാഷ സര​ള​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്.

അഞ്ചാം വയ​സ്സിൽ ദേ​വി​യെ എഴു​ത്തി​നി​രു​ത്തി. ആറാം​വ​യ​സ്സിൽ തി​രു​മു​ടി​യി​റ​ക്കി. സം​ഗീ​ത​സാ​ഹി​ത്യാ​ദി​ക​ളെ ‘ഉർ​വ​രാ​ഭർ​ത്താ​വു’ തന്നെ​യാ​ണു് അം​ബി​ക​യെ അഭ്യ​സി​പ്പി​ച്ച​തു്. ഏഴാം​വ​യ​സ്സിൽ ‘കർ​ണ്ണ​വേ​ധം’ ചെ​യ്തി​ട്ടു്, ‘പാ​ട്ടിൽ​പ്പ​ഴു​പ്പി​ച്ചു​ണ​ക്കി​ക്കു​ര​ടി​ട്ടു.’

ദേ​വി​യു​ടെ ഗ്ര​ഹ​ണ​പാ​ട​വം അന​ന്യ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരി​ക്കൽ ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ടു​ത്താൽ മതി; ഉടനെ പഠി​ച്ചു​ക​ഴി​യും. അതു​പി​ന്നെ ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു മാ​ഞ്ഞു​പോ​ക​യു​മി​ല്ല. ‘പൂ​ഴി​ക്ക​ള​ത്തി​ലും എഴു​ത്തു​വാ​ട​ത്തി​ലും’ ദേ​വി​ക്കു തോ​ഴി​ക​ളാ​യി​പ്പ​ല​രും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അവരിൽ ഏറ്റ​വും പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വർ ജയ​വി​ജ​യ​മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഭക്തി​പ​ര​വ​ശ​നായ കവി,

‘ധന്യേ ധന്യേ ദി​വ്യ​ക​ന്യേ ഉഭേ ഏതേ’ എന്നു അവ​രു​ടെ ഭാ​ഗ്യാ​തി​രേ​ക​ത്തിൽ അസൂ​യ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു.

ദേ​വി​യു​ടെ അന്ന​ത്തെ ദൈ​ന​ന്ദി​ന​കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ കവി​വാ​ക്യ​ത്തിൽ തന്നെ പറയാം.

ശ്രീ​പാർ​വ​തി​യു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ സ്ഥി​തി​യേ​യും കവി ചമൽ​ക്കാ​ര​പൂർ​വം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഈ ഭാ​ഗ​ത്തെ മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ,

എന്ന പദ്യ​ത്തോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തുക.

ഈ വർ​ണ്ണ​ന​ത്തിൽ കവി​യു​ടെ കല്പ​നാ​ശ​ക്തി കടി​ഞ്ഞാൺ വിട്ട കു​തി​ര​യെ​പ്പോ​ലെ പാ​യു​ന്നു. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ കവി​ക്കു പൊ​തു​വേ ചമ്പു​കാ​ര​ന്മാ​രോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി നമ്പൂ​രി​യോ​ടാ​ണു് അധികം സാ​ധർ​മ്മ്യം. കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ ‘മധു​ര​കോ​മ​ള​കാ​ന്ത​പ​ദാ​വ​ലി’കളാൽ സര​സോ​ല്ലാ​സ​രീ​തി​യിൽ ചിറകു കെ​ട്ടി​പ്പാ​യു​ന്ന ചു​ണ്ടൻ​വ​ഞ്ചി​യു​ടെ പോ​ക്കു​പോ​ലെ താ​ള​മേ​ള​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി മേ​ല്ക്കു​മേൽ തു​ള്ളി​ക്കു​തി​ച്ചു ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ഗി​രി​ജാ കല്യാ​ണം കീ​ഴ്ക്കാം തൂ​ക്കായ മല​ഞ്ച​രി​വിൽ​കൂ​ടി കീ​ഴ്പോ​ട്ടു പതി​ക്കു​ന്ന നദി​യു​ടെ മട്ടിൽ, ഇട​യ്ക്കി​ടെ വൻ​പാ​റ​ക​ളിൽ തട്ടി​ച്ചി​ത​റി​യും വഞ്ചു​ഴി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യും കൂ​ല​ങ്ങൾ കു​ത്തി​പ്പാ​യു​ന്നു​വെ​ന്നു പറയാം.

ദേ​വി​യു​ടെ താ​രു​ണ്യ​വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കാ​യി കവി റായൽ എട്ടു വലി​പ്പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഏഴു വശ​ങ്ങൾ ചി​ല​വാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഇത്ര ദീർ​ഘ​മായ ശരീ​ര​വർ​ണ്ണ​ന​കൾ പല​തു​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഷ​യിൽ ഇതൊ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. കേ​ശാ​ദി​പാ​ദ​വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ ഗദ്യ​സാ​ഹി​ത്യം എന്നൊ​ന്നു് ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വർ പല​രു​മു​ണ്ടു്. പു​രാ​ത​ന​ഗ​ദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം കണ്ടു തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തും ഈ മി​ഥ്യാ​ബോ​ധം നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​താ​ണു് അത്യ​ത്ഭു​തം. ഈയിടെ ഒരു മനോ​ര​മാ ലേഖകൻ ആധു​നിക ഗദ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പി​തൃ​സ്ഥ​നം സർ​വ​ക​ലാ​വ​ല്ല​ഭ​നും മനോ​ര​മ​യു​ടെ ആരാ​ധ​നാ​വി​ഗ്ര​ഹ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​നും, കേ​ര​ള​പാ​ണി​നി​സ്ഥാ​നം അവി​ട​ത്തെ ശി​ഷ്യാ​ഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നും, കേ​ര​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​ഭൂ​മാ​വും ആയി​രു​ന്ന ഏ. ആർ. രാജ രാ​ജ​വർ​മ്മ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്നും നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നസ്രാ​ണീ​ത​ര​ന്മാ​രു​ടെ അസൂ​യാ​മ​ലീ​മ​സ​ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ മു​തൽ​പേർ, പ്ര​സ്തുത സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു രണ്ടി​നും യഥാർ​ത്ഥാ​വ​കാ​ശി​യായ ഗീ​വ​റു​ഗീ​സു​ക​ത്ത​നാ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ യശ​ശ്ച​ന്ദ്രി​ക​യേ മനഃ​പൂർ​വം മറ​യ്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടു. ഈ ലേ​ഖ​ന​പ​ര​മ്പര വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ മല​യാ​ള​ത്തിൽ പ്ര​സ്തുത കത്ത​നാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തി​നു മു​മ്പു് ഗദ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നും. പു​രാ​തന ഭാഷാ ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യ​മോ അഥവാ സന്മ​ന​സ്സോ പ്ര​സ്തുത ലേ​ഖ​ക​നു ഇല്ലാ​തെ പോയതൊ പോ​ക​ട്ടേ പു​ണ്യ​ശ്ലോ​ക​ന്മാ​രായ പല​രു​ടേ​യും യശോ​ഭി​ത്തി​ക​ളിൽ, തി​രു​വാ​ഴി​ത്താ​നേ​പ്പോ​ലെ, ബീ​ഭ​ത്സ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ എഴു​താൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രി​യ്ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ക്ഷ​ന്ത​വ്യ​മ​ല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്ര​സ്തുത കത്ത​നാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി യഥാ​വ​സ​രം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളാം. ഇവിടെ നമു​ക്കു് സം. പ്ര. കാ​ല​ത്തേ ഗദ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മാ​ത്ര​മേ ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ള്ളു.

മഹി​ഷ​മം​ഗ​ലം അനേകം ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി പത്താം അധ്യാ​യ​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അന്ന​ത്തെ ഗദ്യ​രീ​തി കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി മാ​ത്തൂർ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വീ ഭാ​ഷാ​വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഒരു ഭാഗം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ഓരോരോ നാ​ളു​കൾ​ക്കു നാ​ല​ല്ലോ കാ​ലു​ക​ളാ​കു​ന്നു. അപ്പോൾ മു​മ്മൂ​ന്നു നാ​ളു​കൂ​ടു​മ്പോൾ പന്ത്ര​ണ്ടീ​തു​കാ​ലു​ക​ളു​ണ്ടാം. അവ​റ്റി​ന്നു് മേ​ഷാ​ദി​സം​ജ്ഞ​ക​ളു​ണ്ടു്. അശ്വ​തി മു​ത​ലാ​യി​കാ​ണേ​ണ്ടു​വ​തു്. മേ​ഷാ​ദ്യം​ശ​ങ്ങൾ​ക്കു ക്ര​മ​ത്താ​ലെ കു​ജാ​ദ്യ​ധി​പ​ന്മാ​രെ​ക​ണ്ടു​കൊൾക. ഇരു​പ​ത്തേ​ഴു​നാ​ളു​കൾ കൂ​ടീ​ട്ടു നൂ​റ്റെ​ട്ടു കാ​ലു​ക​ളു​ണ്ടാം.”

‘തമ്പ്രാ​ക്കൾ ഭാഷാ’ എന്ന പേരിൽ മു​ഹൂർ​ത്ത​പ​ദ​വി​യ്ക്കു വേ​റൊ​രു ഭാ​ഷാ​വ്യാ​ഖ്യാ​ന​വു​മു​ണ്ടു്. ഒരു അഴു​വാ​ഞ്ചേ​രി തമ്പ്രാ​ക്കൾ രചി​ച്ച വ്യാ​ഖ്യാ​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇതി​നു് തമ്പ്രാ​ക്കൾ ഭാഷ എന്ന പേർ സി​ദ്ധി​ച്ച​തു്. ഗീ​വ​റു​ഗീ​സു​ക​ത്ത​നാ​രു​ടെ കാ​ല​ത്തി​നു കു​റ​ഞ്ഞ​പ​ക്ഷം ൨൫൦ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു​ണ്ടായ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി നോ​ക്കുക.

“ഇനി കർ​തൃ​ദോ​ഷം പറ​യു​ന്നു: ജനി​ച്ച കാ​ലി​ന്റെ എൺ​പ​ത്തെ​ട്ടാം കാലും നൂ​റ്റെ​ട്ടാം​കാ​ലും ജനി​ച്ച കൂ​റി​ന്റെ അഷ്ട​മ​രാ​ശി​യും അഷ്ട​മ​രാ​ശി​ക്കൂ​റും ജന്മാ​ഷ്ട​മ​രാ​ശി​കാ​ലു​കൾ​ക്കു പാ​പ​ന്മാ​രോ ശു​ക്ര​നോ അധി​പ​തി​യാ​കിൽ അവയും പി​റ​ന്നാ​ളി​ന്റെ മൂ​ന്ന​ഞ്ചേ​ഴാം​നാ​ളും പക്ക​പ്പു​റ​ന്നാ​ളി​ന്റെ മൂ​ന്ന​ഞ്ചേ​ഴാം​നാ​ളു​ക​ളു​ടെ കാ​വാ​ലി​ക്കാ​ലു​ക​ളും രണ്ടാം​പ​ക്ക​പ്പു​റ​ന്നാ​ളി​ന്റെ മൂ​ന്ന​ഞ്ചേ​ഴാം​നാ​ളു​ക​ളിൽ പാ​പി​കൾ അധി​പ​ന്മാ​രാ​യ​വ​യും ജനി​ച്ച രാ​ശി​യു​ടെ അഷ്ട​മ​രാ​ശി​യായ ലഗ്നാ​ഷ്ട​മ​വും എല്ലാ ശു​ഭ​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളി​ലും വർ​ജ്ജി​ക്ക​ണം.”

“അത്ത​ത്തി​ന്റെ മൂ​ന്നാം കാ​ലി​ന്മേൽ ആദി​ത്യൻ ചന്ദ്രൻ ബുധൻ എന്നി​വർ ഓരോ​രു​ത്തർ നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ആ നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ആഴ്ച​ദി​വ​സ​ത്തെ കന്നി​രാ​ശി​യ്ക്കു സാ​ര​സ്വ​ത​യോ​ഗ​മു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ ബു​ധ​ഗു​രു​ശു​ക്ര​ന്മാ​രിൽ ഓരോ​രു​ത്തർ അത്യു​ച്ച​ത്തിൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ കന്നി​മാ​സ​ത്തിൽ ഉച്ച​ത്തിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ആഴ്ച​ദി​വ​സ​ത്തെ കന്നി​രാ​ശി​യ്ക്കു യോ​ഗ​മു​ണ്ടു്.”

“പൂരം നട​ത്തു​വാൻ പ്ര​യാ​സം എന്നു് ഉച്ചം അറി​വാ​നു​ള്ള വാ​ക്യം. സാ​ര​സ്വ​ത​യോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു് വി​ദ്യാ​രം​ഭ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അന​ദ്ധ്യാ​യം വർ​ജ്ജി​ച്ചാൽ മതി. മറ്റൊ​ന്നും വർ​ജ്ജി​ക്കേ​ണ്ട. അശ്വ​നി​മാ​സ​ത്തിൽ വെ​ളു​ത്ത നവ​മി​ദി​വ​സ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തി​ങ്ക​ലു​ള്ള ദി​വ​സ​വും, നവ​മി​ര​ണ്ടു ദി​വ​സ​മു​ണ്ടാ​യാൽ, രണ്ടു ദി​വ​സ​വും മഹാ​ന​വ​മി​യാ​കു​ന്നു.” ഇങ്ങ​നെ അനേകം വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങൾ ഇക്കാ​ല​ത്തി​ന​ടു​ത്തു ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യി​ലെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി​യ്ക്കു പറ​യ​ത്ത​ക്ക യാ​തൊ​രാ​ക്ഷേ​പ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു പുറമേ ഉത്തമ സാ​ഹി​ത്യ​കോ​ടി​യിൽ ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും ഇക്കാ​ല​ത്തു് അപൂർ​വ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സ​വ​ദ​ത്ത, ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​പു​രാ​ണം ‘ബ്ര​ഹ്മാ​ന​ന്ദ​വി​വേ​കം’ അം​ബ​രീ​ഷ​ച​രി​തം നളോ​പാ​ഖ്യാ​നം മു​ത​ലാ​യവ ഈ ഇന​ത്തിൽ​പ്പെ​ടു​ന്നു. വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യിൽ​നി​ന്നു് മാ​തൃ​ക​ക്കാ​യി ഒരു ഭാഗം താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

“ഒരു ദിവസം രാ​ജാ​വു പ്ര​ഭാ​ത​സ​മ​യ​ത്തിൽ എണീ​റ്റു കു​ളി​യും ദേ​വ​കാ​ര്യ​വും ഭക്ഷ​ണ​വും കഴി​ച്ചു് സർ​വാ​ഭ​ര​ണ​ഭൂ​ഷി​ത​നാ​യി ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​രു​ടെ സമീ​പ​ത്തി​ങ്കൽ വന്ദി​പ്പൂ​തും​ചെ​യ്തു് ഈ വണ്ണം പറ​ഞ്ഞു. അല്ല​യോ ബ്രാ​ഹ്മ​ണോ​ത്ത​മ​ന്മാ​രേ! ഞാൻ അവ​ന്തി രാ​ജ്യ​ത്തി​ങ്കൽ നി​ന്നു് ഒരു കന്യാ​ഭ​ര​ണ​ത്തെ​കൊ​ണ്ടു വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവൾ എങ്ങ​നെ​യു​ള്ളൂ? ഏറ്റ​വും സു​ന്ദ​രി​യാ​ണു്; പി​ന്നെ​യും പ്ര​ദ്യോ​ത​ന​നാ​കു​ന്ന കല്പ​വൃ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ബാ​ല​മ​ഞ്ജ​രി ആണു് ഉപ​നീ​തം. അവളെ എനി​ക്കു വി​വാ​ഹം ചെ​യ്വാൻ യോ​ഗ്യ​ത​യു​ണ്ടോ? എന്നീ​വ​ണ്ണം വി​ചാ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞാ​ലും!”

ഇതു പ്ര​ശ്ന​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഷാ​വ്യാ​ഖ്യാ​ന​മാ​ണു്. വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വു് ഈഞ്ച​ക്ക​ഴി​വാ മാധവൻ ആണു്. ജാ​തി​യിൽ കണി​യാ​രാ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്തോ? അദ്ദേ​ഹം മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ സമ​കാ​ലി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു.