മഹാ​ന​വ​മി!

എന്തും സം​ഭ​വി​യ്ക്കാം. അത്ഭു​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​ത​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​വും. പു​രു​ഷാ​രം ക്ഷ​മ​യോ​ടെ കാ​ത്തു നി​ന്നു ഒച്ച​യി​ല്ല. ബഹ​ള​മി​ല്ല.

രാ​വി​ലെ അറ​ബി​ക്ക​ട​ലാ​യി​രു​ന്നു പു​രു​ഷാ​ര​മെ​ങ്കിൽ ഉച്ച​യ്ക്ക​തു ഹി​ന്ദു​മ​ഹാ​സ​മു​ദ്ര​മാ​യി മി​നു​ട്ടു​വെ​ച്ചു് പെ​രു​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

ബം​ഗ്ലാ​വിൽ നി​ന്നു​നോ​ക്കി​യാൽ കണ്ണെ​ത്താ​ത്ത ദൂ​ര​ത്തോ​ളം മനു​ഷ്യ​ശി​ര​സ്സു പര​ന്നു​നി​ന്നു.

പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നൊ​രു മു​ഴ​ക്കം. എങ്ങോ എവി​ടെ​യോ ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ​ടി​ച്ചു​യ​രു​മ്പോ​ലെ. അത്ഭു​ത​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​ന്റെ നെ​ടു​വീർ​പ്പാ​ണു്.

മു​ഴ​ക്കം കേ​ട്ടു യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്നു തല​ചു​റ്റി. തല​ചു​റ്റിയ യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ഭി​ത്തി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു് പതു​ക്കെ​പ​തു​ക്കെ നട​ന്നു് ജാ​ല​ക​ത്തി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തി. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ ജാ​ല​ക​പ്പൊ​ളി​യു​ടെ കൊ​ളു​ത്തു നീ​ക്കി സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നു. പി​ന്നെ ജാ​ല​ക​പ്പൊ​ളി പതു​ക്കെ തള്ളി​ചെ​റി​യൊ​രു പഴു​തു​ണ്ടാ​ക്കി പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി.

ചു​റ്റും നി​ന്നു പല്ലി​ളി​ച്ച​ല​റു​ന്ന സിം​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടെ നടു​വിൽ താ​നൊ​രു മാൻ​കു​ട്ടി​യാ​യി നിൽ​ക്കും​പോ​ലെ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്നു തോ​ന്നി.

രക്ഷ​യി​ല്ല!

മോ​ച​ന​മി​ല്ല!

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു.

വീടും കു​ടും​ബ​വും തൊ​ഴി​ലു​മു​ള്ള ജന​ങ്ങൾ എല്ലാം മറ​ന്നി​ങ്ങി​നെ പാ​ടു​പെ​ടു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ​ണു്? ഇവർ​ക്കെ​ന്തു പറ്റി?

ഇതു ഭക്തി​യാ​ണോ?

ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണോ?

സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അന്ധ​മായ ഈ വി​കാ​ര​ത്തി​നു് എന്തു പേരു കൊ​ടു​ക്ക​ണം? തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പു​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും സർ​ക്ക​സ്സ് ടെ​ന്റി​ലും വർ​ഗ്ഗീ​യ​ക​ലാ​പ​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​തി​ഷേ​ധ​പ്ര​ക​ട​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന മു​ഖ​ങ്ങൾ ഇതു​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ? എന്തു​ണ്ടു് വ്യ​ത്യാ​സം?

ഈശ്വ​ര​ന്റെ പേ​രി​ലാ​യാ​ലും മത​ത്തി​ന്റെ പേ​രി​ലാ​യാ​ലും സർ​ക്ക​സ്സി​ന്റെ പേ​രി​ലാ​യാ​ലും തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പി​ന്റെ പേ​രി​ലാ​യാ​ലും ഇവർ​ക്കാ​വ​ശ്യം സാ​ഹ​സി​ക​ത​യാ​ണു്. അതി​നു​വേ​ണ്ടി ഊണും ഉറ​ക്ക​വു​മ​വ​രു​പേ​ക്ഷി​യ്ക്കും. കു​ടും​ബ​ത്തെ മറ​ക്കും എന്തും ചെ​യ്യും!

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി, നി​ങ്ങൾ ജയി​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഈ കാഷായ വസ്ത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ കാ​ര്യ​മ​ല്ല പറ​യു​ന്ന​തു്. സമൂ​ഹ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ ജയി​ച്ചു കീ​ഴ​ട​ക്കി​യി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ അന്ധ​മായ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കടി​ഞ്ഞാൺ ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കയ്യി​ലാ​ണു്.

ഒന്നോർ​മ്മ​യി​രി​യ്ക്ക​ട്ടെ മു​ത​ലാ​ളീ, സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഈ വി​കാ​ര​പ്ര​ക​ട​നം വെ​ള്ളം​പോ​ലെ താണ സ്ഥലം നോ​ക്കി മാ​ത്രം ഒഴു​കു​ന്ന​ത​ല്ല. അതു് മേ​ലോ​ട്ടും ഒഴു​കും. ചൂ​ണ്ടു​ന്ന​തി​നു നേർ​ക്കോ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും. അങ്ങി​നെ വരു​മ്പോൾ ഈ വലിയ ബം​ഗ്ലാ​വും മതി​ലും മു​ള്ളു​വേ​ലി​യും ഒരു പ്ര​ശ്ന​മ​ല്ല; വാ​സു​മു​താ​ലാ​ളി​യെ​ന്ന ഊതി​വീർ​പ്പി​ച്ച നീർ​പ്പോ​ള​യും!

പു​രു​ഷാ​ര​ത്തെ​യൊ​ന്നു നല്ല​പോ​ലെ കണ്ടാ​ലെ​ന്തെ​ന്നു് യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്നു തോ​ന്നി. ജാ​ല​ക​പ്പൊ​ളി മു​ഴു​വ​നു​മാ​യി തള്ളി​ത്തു​റ​ന്നു. അപ്പോൾ നി​ര​ത്തു​വ​ക്കി​ലെ ചോ​ല​മ​ര​ങ്ങ​ളിൽ കയറി സ്ഥലം പി​ടി​ച്ച ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ കാ​ണു​ക​യും അവർ സ്തു​തി​ഗീ​തം മു​ഴ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

“ഒന്നായ നി​ന്നെ​യിഹ രണ്ടെ​ന്നു കണ്ട​ള​വി​ലു​ണ്ടാ​യൊ​രി​ണ്ടൽ മമ മി​ണ്ടാ​വ​ത​ല്ല ബത...”

മര​ത്ത​ല​പ്പി​ലെ സ്തു​തി​ഗീ​തം മണ്ണിൽ നി​ന്ന​വ​രേ​റ്റു​പാ​ടി. എല്ലാ കണ്ണു​ക​ളും ഒന്നി​ച്ചു ജാ​ല​ക​ത്തി​നു നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു. ആർ​ത്തി​പൂ​ണ്ട ആ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഭക്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇന്ദ്ര​ജ​ലാ​ത്തി​നും മഹേ​ന്ദ്ര​ജാ​ല​ത്തി​നും മഹാ​ത്ഭു​ത​ത്തി​നും വേ​ണ്ടി ദാ​ഹി​ക്കു​ന്ന ആ കണ്ണു​കൾ​ക്കു മു​മ്പിൽ അധി​ക​നേ​രം നിൽ​ക്കാൻ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു. കാ​ലി​ട​റു​ക​യും കണ്ണിൽ ഇരു​ട്ട കയ​റു​ക​യും ഹൃദയം തു​രു​തു​രെ മി​ടി​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ തളർ​ന്നു കി​ട​ക്ക​യി​ലി​രു​ന്നു.

പു​രു​ഷാ​ര​ത്തിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ട ചലനം യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ജാ​ല​ക​ത്തി​ന്ന​ട​ത്തു​നി​ന്നു് പി​ന്മാ​റി​യ​പ്പോൾ നി​ല​ച്ചു. വീ​ണ്ടും പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന മു​ഴു​ക്കം.

അപ്പോൾ ഒര​പ​ശ​ബ്ദം!

അതു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ മെ​ഗ​ഫോൺ​വി​ളി പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കു മേലെ ചി​റ​ക​ടി​ച്ചു പറ​ന്നു.

“ഭക്തി​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ ഇന്ദ്ര​ജാ​ല​വും മഹേ​ന്ദ്ര​ജാ​ല​വു​മി​ല്ല. മു​മു​ക്ഷു​ക്ക​ളായ സന്യാ​സി​മാർ അത്ഭു​ത​സി​ദ്ധി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു. നട​ക്കി​ല്ല.”

അപ​ശ​ബ്ദം തു​ടർ​ന്നി​ല്ല. അതു് തട​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ വള​ഞ്ഞു മർ​ദ്ദി​യ്ക്കു​ക​യും മെ​ഗ​ഫോ​ണി​ന്റെ ദ്വാ​രം മണ്ണു കു​ഴി​ച്ച​ട​യ്ക്കു​ക​യൂം ചെ​യ്തൂ.

വീ​ണ്ടും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യ്ക്കു പരാ​ജ​യം. പരാ​ജി​ത​നായ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഉറ​ക്കെ പി​റു​പി​റു​ത്തു.

“സത്യ​വാ​ദി നാ​യാ​ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. നീ​തി​മാ​ന്റെ രക്തം പാ​പി​കൾ വീ​ഞ്ഞാ​ക്കി പാനം ചെ​യ്യു​ന്നു.”

പി​റു​പി​റു​പ്പി​ന്റെ അവ​സാ​നം നി​ശ്ശ​ബ്ദത. പി​ന്നേ​യും പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന മു​ഴ​ക്കം. മഹാ​ത്ഭു​ത​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​ന്റെ നെ​ടു​വീർ​പ്പു്!

ആശീർ​വ്വാ​ദ​വും അനു​ഗ്ര​ഹ​വും പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​നി​പ്പോൾ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. അവ​രു​ടെ നോ​ട്ടം അത്ഭു​ത​സി​ദ്ധി​ക​ളു​ടെ നേർ​ക്കാ​ണു്.

ബം​ഗ്ലാ​വി​ലും സമു​ദ്ര​പ​ര​പ്പി​ലും കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്തും ഒരേ സമ​യ​ത്തു കാണുക. ദൈ​വ​ദൂ​ത​ന്മാ​രിൽ മാ​ത്രം കാ​ണു​ന്ന സി​ദ്ധി. സമു​ദ്ര​പ​ര​പ്പിൽ നട​ക്കു​ന്ന​വൻ ആകാ​ശ​ത്തിൽ പറ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. കാ​ക്ക​യാ​യും പൂ​ച്ച​യാ​യും വേഷം മാ​റി​യെ​ന്നും വരും. തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യി​ല്ല.

ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ പൂ​ച്ച​യെ​ക്കാ​ണു​മ്പോൾ ആദരവു ഭവി​ച്ചു. കാ​ക്ക​യെ കല്ലെ​ടു​ത്താ​ട്ടാൻ മടി​ച്ചു. ഏതു് പൂ​ച്ച​യി​ലാ​ണു്, കാ​ക്ക​യി​ലാ​ണു് യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നു​ള്ള​തെ​ന്നു് തി​ട്ട​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വിഷം.

പരമു പാലും പഴ​വു​മാ​യി മു​റി​യിൽ കട​ന്ന​പ്പോൾ യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ തളർ​ന്നു കണ്ണ​ട​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“സാമീ.”

പരമൂ വി​ളി​ച്ചു. യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചി​ല്ല, മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

“പാലും പഴ​വു​മി​താ സാമീ.” പരമു പറ​ഞ്ഞു.

“കൊ​ണ്ടു പോടാ, നി​ന്റെ പാലും പഴവും.” യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു. പരമു അന്തം​വി​ട്ടു നോ​ക്കി നി​ന്നു. യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ ഒരി​യ്ക്ക​ലും ഇത്ര ക്ഷു​ബ്ധ​നാ​യി കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല.

“പാലും പഴവും! കു​റ​ച്ചു വി​ഷം​ത​ന്നു് എന്നെ കൊ​ല്ല​രു​തോ നി​ന​ക്കു്.”

അന്ത​ക്കേ​ട് നീ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ പരമു ചി​രി​ച്ചു. ചിരി കേ​ട്ടു യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ഷോഭം ഇര​ട്ടി​ച്ചു.

“നീ ചി​രി​ച്ചൊ. നി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ ചി​രി​യാ​ണി​തു്. നി​ന്റെ മു​ത​ലാ​ളി ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? ആ ചി​രി​യും ഇന്നോ​ടെ അവ​സാ​നി​യ്ക്കു​ക്കും.”

“എന്താ സാമീ, ഈ പറേ​ണ​തു്?” പരമു ചി​രി​നിർ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഇങ്ങൈ​നെ​യോ​രോ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ടാൽ ചി​രി​വ​രി​ല്ലേ?”

“എടാ, ആ ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു് ചെ​ന്നു നോ​ക്കു്. എന്നി​ട്ടു് ചി​രി​ച്ചൊ. നി​ന്നെ​യും നി​ന്റെ മു​ത​ലാ​ളി​യേ​യും ഞാ​നി​ന്നു് ജന​ങ്ങ​ളെ​കൊ​ണ്ടു് കൊ​ല്ലി​യ്ക്കും.”

പരമു ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു ചെ​ന്നു നോ​ക്കി. പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വ​രൂ​പം അവിടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളോ മതി​ലു​ക​ളോ കല്ല​ട്ടി​ക​ളോ നി​ര​ത്തു​വ​ക്കി​ലെ ധർ​മ്മ​ക്കി​ണ​റോ കാ​ണാ​നി​ല്ല. മര​ത്തി​ന്റെ കൊ​മ്പും ചി​ല്ല​യും കാ​ണാ​നി​ല്ല. എവി​ടേ​യും ജനം.

പര​മു​വി​നെ ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു് കണ്ട​പ്പോൾ മര​ത്ത​ല​പ്പിൽ​നി​ന്നു സ്തൂ​തി​ഗീ​തം മു​ഴ​ങ്ങി.

“ഒന്നായ നി​ന്നെ​യിഹ… ”

അങ്ങോ​ള​മി​ങ്ങോ​ളം പര​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷാ​ര​മ​തേ​റ്റു​പാ​ടി.

ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​നി​ന്നു മട​ങ്ങു​മ്പോൾ പര​മു​വി​ന്റെ മുഖം വി​ള​റി​യി​രു​ന്നു.

“എങ്ങി​നെ​യു​ണ്ടു്” യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഈ പു​രു​ഷാ​ര​ത്തെ നീയും നി​ന്റെ മു​ത​ലാ​ളി​യും കൂടി എന്തു പറ​ഞ്ഞു സമാ​ധാ​നി​പ്പി​യ്ക്കും? കണ​ക്കി​ലേ​റെ നു​ണ​പ​റ​ഞ്ഞു പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? ഇനി​യെ​ങ്ങി​നെ രക്ഷ​പ്പെ​ടും?”

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പിൽ പരമു കു​ടു​തൽ വിളറി, വിഷമം മാ​റ്റാ​നൊ​രു ശ്രമം നട​ത്തി.

“വേഗം പാലും പഴവും കഴി​ച്ചു് ഭജ​ന​യ്ക്കു ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞു.”

“ആരു് പറ​ഞ്ഞു?”

“മു​ത​ലാ​ളി”

“മന​സ്സി​ല്ലെ​ന്നു പറ. പോയി തു​ങ്ങി​ച്ചാ​വ​ട്ടെ. ഞാൻ നേരെ പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​ന്റെ നടു​വി​ലേ​യ്ക്കാ​ണു് പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു് സത്യം തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് എന്നെ രക്ഷി​യ്ക്കാ​ന​പേ​ക്ഷി​യ്ക്കും.”

“പൊ​ന്നു സാമീ, ജീ​വ​നിൽ കൊ​തി​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ചെ​യ്യ​ല്ലേ. സാ​മീ​ടെ കാ​ലു​ക​ഴു​കിയ വെ​ള്ളം പീ​പ്പ​ക്ക​ണ​ക്കി​ലാ​ണു് ഞാ​നി​ന്ന​ലെ മു​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​തു്. എല്ലാ​ത്തി​ന്റെ വയ​റ്റി​ലും അതു കു​റേ​ശ്ശ കാണും. അവ​രോ​ടു് സത്യം പറ​ഞ്ഞാൽ സാ​മി​യെ വറു​ത്തു പൊ​ടി​ച്ചു് മൂ​ക്കു പൊ​ടി​യാ​യി അവർ വലി​ച്ചു​ക​ള​യും.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ വീ​ണ്ടും തളർ​ന്നു. മോ​ച​ന​ത്തി​ന്റെ മർ​ഗ്ഗം കല്ലി​ട്ട​ട​ച്ച​തു​ക​ണ്ടു് കണ്ണു നന​ഞ്ഞു. ശബ്ദ​മി​ട​റി.

“ഓ! പെ​ട്ടു​പോ​യി!!”

“അതെ, പെ​ട്ടു​പോ​യി!!”

പരമു അനു​കൂ​ലി​ച്ചു.

“ഇനി കര​ഞ്ഞി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല സാമീ.”

പരമു സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ച്ചു.

“പെ​ട്ടു​പോ​യി​ല്ലേ, ഇനി സമാ​ധാ​ന​മാ​യി​രി​യ്ക്കാൻ നോ​ക്കു്.”

“ഇല്ല, ഞാ​നി​വി​ടെ ഒരു നി​മി​ഷം ഇനി ഇരി​യ്ക്കി​ല്ല. എനി​യ്ക്കു കല​ശ​ലായ പേ​ടി​യു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജന​ങ്ങ​ളോ​ടു് സത്യം പറ​യാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്.”

“അതി​ന്റെ സമയം കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി സാമീ. എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഇന്നും നാ​ളേ​യും ക്ഷ​മി​ച്ചു കഴി​യ്ക്കു. നവ​രാ​ത്രി കഴി​ഞ്ഞാൽ ഈ തി​ര​ക്കൊ​ന്ന​വ​സാ​നി​യ്ക്കും. അപ്പ​ഴാ​ലോ​ചി​യ്ക്കാം.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ആലോ​ചി​ച്ചു; വരാ​നി​രി​യ്ക്കു​ന്ന വി​പ​ത്തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും അതിൽ​നി​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും. അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ പരമു ചെ​റി​യൊ​രു ഭീഷണി തൊ​ടു​ത്തു.

“സാമി ഭജ​ന​യ്ക്കു ചെ​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്ക​സു​ഖ​മു​ണ്ടു്. മു​ത​ലാ​ളി ഇങ്ങ​ട്ട​ന്വേ​ഷി​ച്ചു വരു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടോ​ളു. അതാ​ണു് നല്ല​തു്.”

മറു​പ​ടി​യ്ക്കു കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കാ​തെ പരമു സ്ഥലം വി​ട്ടു. കോ​ണി​പ്പ​ട​വു​ക​ളി​റ​ങ്ങു​ന്ന പരമു ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യി​ലു​ടെ പുതിയ അറി​യി​പ്പു പ്ര​ഖ്യ​പി​യ്ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു. പു​രു​ഷാ​ര​വും അതു കേ​ട്ടു.

“മഹാ​രോ​ഗി​ക​ളേ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു തു​ഷ്ടി! എന്തെ​ന്നാൽ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ രക്ഷാ​മാർ​ഗ്ഗം തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​യ്ക്കു​ന്നു.”

“യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ക​ടാ​ക്ഷം തളർ​വാ​ത​ക്കാ​ര​നെ ഓട്ട​പ്പ​ന്ത​യ​ത്തി​നു് ശക്ത​നാ​ക്കു​ന്നു!”

“നാവും ചെ​വി​ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത—ഊമ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഇങ്കി​ലാ​ബു് വി​ളി​പ്പി​യ്ക്കു​ന്നു!”

“കാ​സ​ശ്വാ​സ​ക്കാ​രൻ മനോ​ധർ​മ്മ​സ്വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ദീ​ക്ഷി​തർ​കൃ​തി പാ​ടു​ന്നു!”

അറി​യി​പ്പു​കേ​ട്ടു് പു​രു​ഷാ​രം ദൈ​വി​ക​മായ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യിൽ പെ​ടു​ന്നു. അസ്വാ​സ്ഥ്യം ചി​ല്ല​റ​ച്ചില അത്യാ​ഹി​ത​ങ്ങൾ​ക്കു വഴി​വെ​യ്ക്കു​ന്നു.

മര​ക്കൊ​മ്പു പൊ​ട്ടി ഏതാ​നും ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ ഭൂ​മി​യു​ടെ ആകർ​ഷ​ണ​ശ​ക്തി തെ​ളി​യി​ച്ചു നട്ടെ​ല്ലി​ന്റെ ഘട​ന​യിൽ മാ​റ്റം വരു​ത്തി. ധർ​മ്മ​ക്കി​ണ​റി​ന്റെ ആൾ​മ​റ​യിൽ​നി​ന്നു് ഭൂ​മി​യു​ടെ അഗാ​ധ​ത​യ​ള​ക്കാൻ നാ​ല​ഞ്ചു ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ കീ​ഴോ​ട്ടു് കു​തി​ച്ചു.

സമയം ചി​റ​കു​വെ​ച്ചു് പറ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ വലി​യൊ​രു കിം​വ​ദ​ന്തി പര​ന്നു.

സന്ധ്യ​യ്ക്കു​ള്ള ഭജ​ന​യ്ക്കു രണ്ടു മന്ത്രി​മാർ പങ്കെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ബഹു​ജ​ന​വി​കാ​ര​ത്തെ മാ​നി​യ്ക്കാൻ മടി​യ്ക്കാ​ത്ത മന്ത്രി​സഭ യോ​ജി​ച്ച തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്.

കിം​വ​ദ​ന്തി കേ​ട്ടു് യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ഒന്നു​കൂ​ടി തളർ​ന്നു. അപ്പു​റം പോ​ലീ​സ്സ്! ഇപ്പു​റം മന്ത്രി​മാർ! എന്തും സം​ഭ​വി​യ്ക്കാം.

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ രണ്ടും കല്പി​ച്ചു് ഭജ​ന​യിൽ പങ്കെ​ടു​ത്തു.

“ഓ മു​ഖ​ത്തെ​ന്തൊ​രു തേ​ജ​സ്സു്!”

“കണ്ണു​കൾ​ക്കെ​ന്തു തി​ള​ക്കം.”

“ചൈ​ത​ന്യം വാർ​ന്നെ​ഴു​കു​ന്നു.”

“അപാരം.”

“അഗാധം.”

ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ ശബ്ദ​മൊ​തു​ക്കി തമ്മിൽ തമ്മിൽ പറ​ഞ്ഞു. യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ഭാ​വ​ത്തി​ലും നോ​ട്ട​ത്തി​ലും പ്ര​ക​ട​മായ മാ​റ്റം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ഉള്ളിൽ ചി​രി​ച്ചു യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു.

“അങ്ങി​നെ തെ​ളി​ച്ച വഴി​യ്ക്കു വരൂ. മഹാ​ന​വ​മി​ക്ക​നു​കൂ​ല​മാ​യ​ഭാ​വം! അങ്ങി​നെ​ത്ത​ന്നെ വേണം. ഇതു പോലെ അല്പ​സ്വ​ല്പം അഭി​ന​യം കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​യാൽ ജനം തറ​പ​റ്റി​യ​തു​ത​ന്നെ.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ സമാ​ധി​യാ​യ​പ്പോൾ കണ്ണു​ക​ള​ട​ഞ്ഞി​ല്ല.

വി​ചി​ത്രം!

ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ അതു​ത​ന്നെ ശ്ര​ദ്ധി​യ്ക്കു​ക​യും അതി​നെ​പ്പ​റ്റി​ത്ത​ന്നെ പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. പക്ഷേ, യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന​തൊ​ന്നു​മ​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. ദൃ​ഷ്ടി അപാ​ര​തി​യിൽ തറ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ മന്ദ​സ്മി​തം വി​ട​രും. മറ്റു​ചി​ലർ കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് ജലകണം അടർ​ന്നു​വി​ഴും.

“ഭേഷ്.”

വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി അറി​യാ​തെ പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി.

വേ​ദാ​ന്തി​കൾ​ക്കു് ഒരേ നാ​ണ​യ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു​പു​റ​മാ​ണ​ല്ലോ ചി​രി​യും കര​ച്ചി​ലും.

മന്ത്രി​മാർ അഞ്ചു​മ​ണി​യ്ക്കെ​ത്തി.

പോ​ലീ​സ്സു് മേ​ധാ​വി​കൾ മുൻ​കൂ​ട്ടി ആസൂ​ത്ര​ണം ചെയ്ത വഴി​യ്ക്കാ​ണു് മന്ത്രി​മാർ വന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ പെ​ട്ടി​ല്ല. പിൻ​വ​ശ​ത്തെ ഗയി​റ്റിൽ​വെ​ച്ചു വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി മന്ത്രി​മാ​രെ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. രഹസ്യ സന്ദർ​ശ​ന​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ താ​ല​പ്പൊ​ലി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ വര​വേ​ല്പു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. നെ​റ്റി​പ്പ​ട്ടം കെ​ട്ടിയ ഗജ​വീ​ര​ന്മാ​രു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

മന്ത്രി​മാർ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ അടു​ത്തു​വ​ന്നു് ആദ​ര​വോ​ടെ നി​ന്നു സാ​ഷ്ടാം​ഗ​പ്ര​ണാ​മ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. മന്ത്രി​മാ​ര​ല്ലേ?

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ രണ്ടു​പേർ​ക്കും ‘സ്വ​സ്തി’ നല്കി. അപ്പോൾ മര​ത്ത​ല​പ്പി​ലി​രി​യ്ക്കു​ന്ന ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ സംഗതി കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അവർ മന്ത്രി​മാ​രു​ടെ ഓരോ ചല​ന​വും കമ​ന്റ​റി​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​മാ​ക്കി. മണ്ണിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങ​ള​തു കേ​ട്ടു. അവരിൽ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​മായ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​മു​ണ്ടാ​യി.

മന്ത്രി​മാ​രു​ടെ തി​രി​ച്ചു​പോ​ക്കും പ്ര​ദോ​ഷ​സ​ന്ധ്യ​യു​ടെ വരവും ശം​ഖ​നാ​ദ​ത്തി​ലൂ​ടെ, പു​ജാ​മ​ണി​യി​ലൂ​ടെ, മു​ഴ​ങ്ങി. രാ​ത്രി​യി​ലെ ഭജ​ന​യ്ക്കു മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ സാം​സ്ക്കാ​രിക സം​ഘ​ട​ന​കൾ മു​ഴു​വ​നും കാ​ത്തി​രി​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഭജന കാ​ലം​കൂ​ടു​ന്ന ദി​വ​സ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് പര​സ്പ​രം മത്സ​രി​യ്ക്കാൻ​ത​ന്നെ തി​രു​മാ​നി​ച്ചു കൊ​ണ്ടാ​ണ​വർ വന്ന​തു്.

മത്സ​രം തു​ട​ങ്ങി.

വി​വി​ധ​ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലു​ള്ള ഭജ​ന​ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യി​ലൂ​ടെ മു​ഴ​ങ്ങി ഭാ​ഷ​ക​ളും പര​സ്പ​രം മത്സ​രി​യ്ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു—തമിഴ്, തെ​ലു​ങ്കു്, ഹി​ന്ദു​സ്ഥാ​നി, മല​യാ​ളം.

ഭജന മു​റു​കി​യ​പ്പോൾ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി. കണ്ണ​ട​യ്ക്കാ​തെ സമാ​ധി​കൊ​ള്ളു​ന്ന യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന​തു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഒരു സം​ഘ​ട​ന​യു​ടെ ഭജന കഴി​ഞ്ഞു് മറ്റൊ​രു സംഘടന ഭജ​ന​യാ​രം​ഭി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ണ്ടാ​വും. ആ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ പിൻ​പു​റ​ത്തെ ഗെ​യി​റ്റിൽ കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു. ഉടനെ യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ കണ്ണ​ട​ച്ചു.

ഭജ​ന​ഗാ​ന​ത്തി​ന്റെ ചി​റ​കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ വി​നാ​ഴി​ക​കൾ പറ​ന്ന​ക​ന്നു!

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. അതു് പതി​വി​നു് വി​പ​രീ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. പരമു ഞെ​ട്ടി.

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ, പാ​വ​ക്കൂ​ത്തി​ലെ പാ​വ​യ​പ്പോ​ലെ മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. കണ്ണു തു​റ​ക്കാ​തെ കൈ​കാ​ലു​കൾ മട​ക്കാ​തെ, ഏതോ ചര​ടു​വ​ലി​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ.

ഭക്ത​ജ​നം സ്തം​ഭി​ച്ചി​രു​ന്നു.

പരമു പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നു.

കോ​ണി​പ്പ​ട​വു​കൾ കയറി രണ്ടാം​നി​ല​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പരമു ചോ​ദി​ച്ചു:

“എന്താ​ണി​ക്കാ​ണി​ച്ച​തു്?”

“പോവാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി.”

“എങ്ങ​ട്ടു്?”

“എങ്ങ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും മു​ത​ലാ​ളി വരു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പെ രക്ഷ​പ്പെ​ട​ണം.”

“ജന​ത്തോ​ടെ​ന്തു പറയും?”

“ഒന്നും പറ​യി​ല്ല. കണ്ണു തു​റ​ക്കി​ല്ല ഇതു​പോ​ലെ നട​ക്കും. ചര​ടു​വ​ലി​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ.”

“അവർ തട​ഞ്ഞാ​ലോ?”

“അന​ങ്ങി​ല്ല. നീ​യെ​ന്നെ സഹാ​യി​ച്ചാൽ എല്ലാം ഭം​ഗി​യാ​വും.”

“എങ്ങി​നെ?”

“എന്റെ ചു​ക​ന്ന ബ്ലാ​ങ്ക​റ്റെ​ടു​ത്തു് പു​ത​ച്ചു് നീ കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ക്ക​ണം. മു​റി​യിൽ ലൈ​റ്റി​ട്ടു് ഞാൻ പു​റ​ത്തു കട​ക്കും. നേരെ നട​ക്കും.”

“മു​ത​ലാ​ളി എന്നെ കൊ​ല്ലും.”

“മു​ത​ലാ​ളി വരു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പെ എല്ലാം കഴി​യും. അവിടെ കള്ള​ക്ക​ട​ത്തും കരി​ഞ്ച​ന്ത​യു​മൊ​ക്കെ നട​ത്തി തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോൾ പാ​തി​ര​യാ​വും. എന്നും അത​ല്ലേ പതി​വു്? അതി​നു​മു​മ്പെ ഞാൻ രക്ഷ​പ്പെ​ടും. പി​ന്നെ അതി​ന്റെ സാ​മർ​ത്ഥ്യം​പോ​ലെ നീ പറ​ഞ്ഞു നി​ന്നൊ.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ദീ​ന​മായ അഭ്യർ​ത്ഥ​ന​യ്ക്കു മു​മ്പിൽ പരമു വഴ​ങ്ങി.

ഭജ​ന​ഗാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​പ​രി മര​ത്ത​ല​പ്പു​ക​ളി​ലു​ള്ള ഭക്ത ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ര​ന്ത​ര​മായ കമൻ​റ്റി​യാ​ണു് പി​ന്നെ.

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ നട​ന്നു. കണ്ണു് മു​റു​ക്കി​യ​ട​ച്ചു. അപ​സ്മാ​ര​രോ​ഗി​യെ​പ്പോ​ലെ, കൈ​കാ​ലു​കൾ വി​റ​ങ്ങ​ലി​പ്പി​ച്ചു്, ചര​ടു​വ​ലി​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നായ പാ​വ​യെ​പ്പോ​ലെ നട​ന്നു.

പന്ത​ലി​ലൂ​ടെ.

നട​വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ.

നി​ര​ത്തി​ലെ പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ.

ബം​ഗ്ലാ​വി​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ നി​ല​യിൽ സ്വ​ന്തം മു​റി​യിൽ പട്ടു​കി​ട​ക്ക വി​രി​ച്ച കട്ടി​ലിൽ യോ​ഗി​വ​ര്യൻ കി​ട​ക്കു​ന്നു! പു​രു​ഷാ​ര​ത്തി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ യോ​ഗി​വ​ര്യൻ നട​ക്കു​ന്നു!

അത്ഭു​തം!

മഹാ​ത്ഭു​തം!!

രണ്ടും ഒരു​മി​ച്ചു​ക​ണ്ടു് കമ​ന്റ​റി നട​ത്തു​ന്ന മര​ത്ത​ല​പ്പി​ലെ ഭക്ത​ന്മാർ​ക്കു് തല ചു​റ്റി വീ​ഴാ​തെ കഴി​ക്കാൻ കൊ​മ്പു​ക​ളി​ല​വർ മു​റു​ക്കി പ്പി​ടി​ച്ചു.

“ഒന്നാ​യ​നി​ന്നെ​യിഹ രണ്ടെ​ന്നു കണ്ട​ള​വി​ലു​ണ്ടാ​യൊ​രി​ണ്ടാൽ മമ മി​ണ്ടാ​വ​ത​ല്ല ബത… ”

പു​രു​ഷാ​രം ഒന്നി​ച്ചു സ്തൂ​തി​ഗീ​തം മു​ഴ​ക്കി. മഹാ​ന​വ​മി​രാ​വിൽ തു​ടർ​ന്നു വരാ​നി​രി​യ്ക്കു​ന്ന മഹാ​ത്ഭു​ത​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കാ​ത്തി​രു​ന്നു.

പു​രു​ഷാ​ര​ത്തെ പി​ന്നി​ട്ടു്, വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ പി​ന്നി​ടു് കൂ​രി​രു​ട്ടി​ന്റെ സു​ര​ക്ഷി​ത​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ കണ്ണു തു​റ​ന്നു. പി​ന്നെ ശക്തി​മു​ഴു​വ​നു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു് ഓടാ​നു​ള്ള തയ്യാ​റെ​ടു​പ്പാ​ണു്.

“സാമീ.”

അപ്പോൾ പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് വിളി. വിളി കേ​ട്ടു് യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ പ്രാ​ണൻ കൂ​ടു​വി​ട്ടു പറ​ന്നു. പിറകെ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ജഡവും പറ​ന്നു. പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് വി​ളി​ച്ച ആളും വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല.

മത്സ​ര​പ്പാ​ച്ചിൽ.

അതി​ലി​ന്നോ​ള​മാ​രും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ തോ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി മുൻ​ക​ട​ന്നു​നി​ന്നു് യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു.

“സാമി എവിടെ പോ​വു​ന്നു?”

കി​ത​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നു് മി​ണ്ടാൻ വയ്യാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും നിർ​ത്തി​നിർ​ത്തി പറ​ഞ്ഞു.

“എന്നെ… രക്ഷി… ക്കണം.”

ബം​ഗ്ലാ​വിൽ​നി​ന്നു് ഒളി​ച്ചോ​ടി പോ​ന്ന​താ​ണോ?”

“എന്നെ രക്ഷി​ക്ക​ണം.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ അഭ്യർ​ത്ഥന ആവർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

“സത്യം പറയൂ. രക്ഷി​യ്ക്ക​ലി​ന്റെ കാ​ര്യം എന്നി​ട്ടാ​വാം.”

“ഞാൻ നി​ങ്ങ​ക്കൊ​രു​പ​ദ്ര​വ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. എനി​യ്ക്കു പോണം. എന്നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്കു.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ വി​ല​പി​ച്ചു.

“വി​ട്ട​യ​യ്ക്കാം.”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഉറ​പ്പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞൂ.

“എല്ലാം തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ആദ്യം മു​തൽ​ക്കു് തു​ട​ങ്ങാം. എവി​ടെ​യാ​ണു് നാടു്?”

“കു​റ​ച്ചു വട​ക്കാ​ണു്.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണു​ത്ത​രം പറ​ഞ്ഞ​തു്. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും ഒപ്പം നട​ന്നു.

“കൊ​ല​പാ​ത​കം നട​ത്തി നാ​ടു​വി​ട്ട​താ​ണോ?”

“അല്ല.”

“കള​വു​കേ​സ്സിൽ പ്ര​തി​യാ​ണോ?”

“അല്ല.”

“പി​ന്നെ, ഈ വേ​ഷ​മെ​ടു​ക്കാൻ കാ​രാ​ണം?”

“വയ​റ്റു​പ്പി​ഴ​പ്പി​നു്.”

മു​മ്പെ​ന്താ​യി​രു​ന്നു ജോലി?”

ഉത്ത​ര​മി​ല്ല.

“സത്യം പറ​ഞ്ഞോ​ളു സാമീ. അതാ​ണു് നല്ല​തു്. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ—”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഭീഷണി മു​ഴ​ക്കി യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ കീ​ഴ​ട​ങ്ങി.

“അയ്യോ. അരു​തു്. ഞാൻ പറയാം.”

“അങ്ങ​നെ നേർ​വ​ഴി​ക്കു വരൂ.”

“ഞാൻ… ഞാൻ… ഒരു സഹ​ക​ര​ണ​ബാ​ങ്കി​ന്റെ സി​ക്ര​ട്ട​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.” യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ശബ്ദം ഇട​റി​യി​രു​ന്നു.

“എന്നി​ട്ടു്?”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ചോ​ദി​ച്ചു.

“കണ​ക്കിൽ കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു തി​രി​മ​റി വന്നു.”

“എന്നു​വെ​ച്ചാൽ പണം അപ​ഹ​രി​ച്ചെ​ന്നു്; അല്ലേ?”

“അല്ല പ്രാ​ര​ബ്ധം​കൊ​ണ്ടു് കു​റ​ച്ചു് സംഖ്യ വക​മാ​റി​ച്ചി​ല​വു​ചെ​യ്തു​പോ​യി. കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​പ്പോൾ പേ​ടി​ച്ചു സ്ഥലം വി​ട്ടു.”

“സന്യാ​സി​ച്ച​തെ​പ്പോൾ?”

“സന്യ​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. കാവി മു​ക്കി ഭിക്ഷ യാ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ചി​രി​ച്ചു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ പ്ര​തി​ഭ​യ്ക്കു സ്തു​തി ചൊ​ല്ലി.

“ശരി, നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​രു വി​ഷ​മ​വും വരി​ല്ല. ഞാൻ രക്ഷി​ച്ചോ​ളം. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ശത്രു​വാ​ണു് ഞാൻ. ഇപ്പോൾ അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​യാൽ മതി.”

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും രക്ഷാ​സ​ങ്കേ​ത​മ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു് വലി​ഞ്ഞു നട​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ഹൃദയം സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു് തു​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യെ അവ​സാ​ന​മാ​യി കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തി കഴി​ഞ്ഞ​തോ​രോ​ന്നും എണ്ണി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാ​ക്ഷേ​പി​യ്ക്ക​ണം. സാ​ക്ഷി​ക്കൂ​ട്ടിൽ സാ​മി​യെ നിർ​ത്ത​ണം. അവ​സാ​ന​വി​ധി ജന​കീ​യ​ക്കോ​ട​തി​യോ​ടു് മേ​ടി​യ്ക്ക​ണം. ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ വെ​ല്ലു​വി​ളി​യ്ക്ക​ണം.

“ഇല്ല. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടി​ല്ല.”

ഉച്ച​ത്തി​ലു​ള്ള ആത്മ​ഗ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ആത്മ​ഗ​തം കഴി​ഞ്ഞു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പി​ന്നേ​യും ചി​രി​ച്ചു. വി​ജ​യോ​ന്മാ​ദ​ത്തി​ന്റെ ചിരി. ആ ചി​രി​യു​ടെ പ്ര​തി​ദ്ധ്വ​നി വറ്റും​മു​മ്പു് ഇര​മ്പി​പ്പാ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന ഒരു കാ​റി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നും പര​സ്പ​രം കണ്ടു. കണ്ടു കൊ​തി​തീ​രു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് വെ​ളി​ച്ച​മ​ണ​ഞ്ഞു.

ബ്രെ​യ്ക്കി​ന്റെ ഭീ​ക​ര​ശ​ബ്ദം കാ​റി​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന​തും ആരൊ​ക്കെ​യോ ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങു​ന്ന​തും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്?

യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ദയ​നീ​യ​മായ നി​ല​വി​ളി. അതു് പകു​തി​യിൽ​വെ​ച്ചു് തട​യ​പ്പെ​ട്ടു. നി​ല​വി​ളി​കേ​ട്ട ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു് ഓടി​ച്ചെ​ല്ലാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ പി​ര​ടി​യ്ക്കു ഏതോ കരു​ത്തു​ള്ള കൈ വീണു. വേ​ദ​ന​യോ? തരി​പ്പോ?

ഉദാ​ര​ശീ​ല​രാ​യി​രു​ന്നു കാ​റിൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​വർ. അവർ പോർ​ത്തും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ തല്ലു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്തു. നി​ല​തെ​റ്റി വീ​ഴു​ന്ന​വ​രെ, പ്ര​ജ്ഞ നശി​യ്ക്കു​ന്ന​വ​രെ.