ഗോ​ശ്രീ​കാ​ല​ത്തു് കതി​ന​വെ​ടി മു​ഴ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ വി​ജ​യ​ദ​ശ​മി​യു​ടെ പിറവി പ്ര​ഖ്യാ​പി​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഭൂമി ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രു​ക​യും കി​ളി​കൾ കല​മ്പൽ​കൂ​ട്ടി കൂ​ടു​വി​ട്ടു​യ​രു​ക​യും ചെ​യ്തു.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി കതി​ന​വെ​ടി കേ​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​ഭാ​തം വന്ന​തും പു​ലർ​ച്ച​ക്കോ​ഴി വി​ളി​ച്ച​തു​മ​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ തല​ച്ചോ​റിൽ വി​കൃ​ത​സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സി​നി​മാ​പ്ര​ദർ​ശ​നം നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

കറു​ത്തി​രു​ണ്ട താ​ഴ്‌​വ​ര​ക​ളി​ലൂ​ടെ ഒഴു​കി​പ്പോ​കു​ന്നു. കരി​മ്പാ​റ​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളിൽ തട​ഞ്ഞു വീ​ഴു​ന്നു. പി​ന്നേ​യും ഒഴു​കു​ന്നു. വീ​ഴു​ന്നു. വീ​ഴു​മ്പോൾ വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു് പു​ള​യു​ന്നു. പരി​ചി​ത​ങ്ങ​ളും അപ​രി​ചി​ത​ങ്ങ​ളു​മായ ഒട്ട​നേ​കം മു​ഖ​ങ്ങൾ ചു​റ്റും അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. പരി​ഹ​സി​ച്ചു ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. അതു​ക​ണ്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പി​ച്ചും പേയും പു​ല​മ്പു​ന്നു.

“ഓ! പക​വീ​ട്ട​ലാ​വും. പണ്ടെ​ന്നോ കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു​പ​വാ​ദം പറ​ഞ്ഞ​തി​നു​ള്ള പക​വീ​ട്ടൽ.”

നെ​ഞ്ചിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് ചവു​ട്ടി​ത്ത​കർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ചി​രി​യ്ക്കു​ന്ന​തു്. ഇങ്ങ​നെ ചവു​ട്ടി​യാൽ നെ​ഞ്ചി​ന്റെ കൂടു പൊ​ളി​യും.

പെ​ങ്ങ​ന്മാ​രേ, പതു​ക്കെ, പതു​ക്കെ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​വും സ്പർ​ശ​ന​വും സു​ഖ​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​ണു്. പക്ഷേ, അങ്ങ​നെ മതി​മ​റ​ന്നു് നൃ​ത്തം വെ​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അവശനം പരാ​ജി​ത​നു​മാ​ണു്. ബാ​ലി​യെ​പ്പോ​ലെ വീണു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വാ​സു​മു​താ​ലാ​ളി​യെ​ന്ന സു​ഗ്രീ​വ​നോ​ടെ​തി​രി​ട്ട​പ്പോൾ പി​റ​കിൽ ഈശ്വ​ര​നൊ​ളി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു.

ഈശ്വ​രൻ!

ഒളി​യ​മ്പാ​ണു് കൊ​ണ്ട​തു്. വീ​ണ​തി​ല​ത്ഭു​ത​മു​ണ്ടോ? ഞാൻ ചോ​ദി​യ്ക്ക​ട്ട. നെ​ഞ്ചി​ല​മ്പേ​റ്റു വീ​ണ​വ​നെ ചവി​ട്ടു​ന്ന​തു്. ന്യാ​യ​മാ​ണോ? സു​ന്ദ​രി​മാർ​ക്കു് ചേർ​ന്ന​താ​ണോ?

എന്തു്? നി​ങ്ങ​ളി​ത്ര ദയ​യു​ള്ള​വ​രോ? നി​ങ്ങൾ മാറി നി​ന്ന​പ്പോൾ നെ​ഞ്ചി​ന്റെ ഭാ​ര​വും വേ​ദ​ന​യും ചു​രു​ങ്ങി. നി​ങ്ങൾ അക​ന്ന​ക​ന്നു് പോ​വു​ക​യാ​ണോ? നല്ല​തു്…

ആരു്? നീ പോ​യി​ല്ലേ? നി​യൊ​രു​ത്തി​മാ​ത്രം ഇങ്ങി​നെ അഹ​ങ്ക​രി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തു്?

നി​ന്റെ പേരു്?

ശാരി?

അതെ, നീ ശാരി തന്നെ.

പണ്ടു് പണ്ടു് അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പൂ​മൊ​ട്ടു് ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ വി​ട​രാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ നീ​യെ​ന്നെ നി​ന്ദി​ച്ചു. എന്റെ പ്രേ​മ​ത്തെ നീ ചവു​ട്ടി​ത്തേ​ച്ചു. ഇന്നോ​ളം പി​ന്നെ ഞാൻ ജീ​വി​ച്ച​തും സ്ത്രീ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ ഒട്ടാ​കെ വെ​റു​ത്ത​തും അവരെ കരി​തേ​യ്ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തും നി​ന്നോ​ടു​ള്ള ഒടു​ങ്ങാ​ത്ത പക​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. വലു​താ​വാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തും അതിനു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള പ്ര​യ​ത്ന​ത്തിൽ വീഴ്ച പറ്റി​യ​തും എല്ലാ​മെ​ല്ലാം നി​ന്നെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യാ​യി​രു​ന്നു.

കഷ്ടം!

മു​ഴു​വ​നും തകർ​ന്നു.

പകയും വി​ദ്വേ​ഷ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒര​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​ണു് ഞാ​നി​പ്പോൾ. അക​ത്തും പു​റ​ത്തും വേദന. വേ​ദ​ന​മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കി​പ്പ​ഴ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടൂ.

ഇതു് വേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു ശാരീ. ഈ അവ​ശ​നി​ല​യിൽ എന്നെ വന്നു കാ​ണാ​നും എന്നെ പരി​ഹ​സി​യ്ക്കാ​നും നീ മു​തി​ര​രു​താ​യി​രു​ന്നു. നി​ന​ക്കി​ത്ര​മാ​ത്രം പക​തോ​ന്ന​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ഞാ​നൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. എല്ലാം ചെ​യ്ത​തു് നീ​യാ​ണു്…

ശാ​രി​യും പോയോ?

എല്ലാ​വ​രും വന്നു കണ്ടു് പക വീ​ട്ടി​പ്പി​രി​ഞ്ഞു. ആരും സഹ​ത​പി​ച്ചി​ല്ല. നന്ദി. സഹ​ത​പി​ച്ചെ​ങ്കിൽ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ മട്ടും മാ​തി​രി​യും മാ​റു​മാ​യി​രു​ന്നു…

നെ​ഞ്ചു​വേ​ദന കു​റ​യു​ന്നു. കൈ​കാ​ലു​കൾ ഇള​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നു. മഞ്ഞും കു​ളി​രു​മ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

കണ്ണു മി​ഴി​ച്ചു.

കണ്ണു മി​ഴി​ച്ച​പ്പോൾ പരി​സ​ര​ബോ​ധം കൈ​വ​ന്നു. തലേ​രാ​ത്രി​യി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി ഓർ​മ്മ​യി​ല​ണി​നി​ര​ന്നു.

എല്ലാം പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു് സം​ഭ​വി​ച്ച​തു്. ആലോ​ചി​യ്ക്കാൻ സമയം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. സം​ഘ​ട്ട​നം നട​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ കൂ​രി​രു​ട്ടിൽ വെ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. പൊ​തി​രെ തല്ലു​കി​ട്ടി. തടു​ക്കാ​നും കൊ​ടു​ക്കാ​നും കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവ​സാ​ന​ത്തെ ഓർമ്മ പിൻ​ക​ഴു​ത്തിൽ വീണ തല്ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ നല്ല തറ​വാ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. തല മണ്ണിൽ പൂ​ണ്ടു​പോ​യി. അതോടെ എല്ലാം അവ​സാ​നി​ച്ചു.

“മരി​ച്ചെ​ന്നു കരുതി കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടിൽ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​താ​വും.”

പി​റു​പി​റു​ത്തു​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​നേ​റ്റു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പിൻ​ക​ഴു​ത്തിൽ തടവി നോ​ക്കി. ചതവും വീ​ക്ക​വു​മു​ണ്ടു്.

“ഇരു​മ്പു​വ​ടി​കൊ​ണ്ടാ​വും തല്ലി​യ​തു്?”

വെ​ളി​ച്ചം പര​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് സ്ഥലം വി​ടാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നട​ന്നു. നട​ക്കു​മ്പോൾ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു. തല്ലി​ക്കൊ​ന്നി​രി​യ്ക്കു​മോ? ഇല്ല, പൊൻ​മു​ട്ട​യി​ടു​ന്ന താ​റാ​വി​നെ കൊ​ല്ലാൻ മാ​ത്രം വങ്ക​ത്തം വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യ്ക്കി​ല്ല. പാലും പഴവും കൊ​ടു​ത്തു പോ​റ്റി മു​ത​ലെ​ടു​ക്കും എടു​ക്ക​ട്ടെ. ഗൗ​ര​വു​മു​ള്ള കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ആലോ​ചി​യ്ക്കാൻ വയ്യ. ക്ഷീ​ണ​മു​ണ്ടു്.

അഭ​യ​സ്ഥാ​നം ‘അശ്വ​ഹൃ​ദയ’മാണു്. ആരും കാ​ണാ​തെ അക​ത്തു കയറി മൂ​ടി​പ്പു​ത​ച്ചു കി​ട​ക്ക​ണം.

വി​ജ​യ​ദ​ശ​മി​യാ​ഘോ​ഷ​ത്തി​ന്നു് വെ​ള്ള​വീ​ശി നിറം പി​ടി​പ്പി​ച്ച മതി​ലു​കൾ പലതും പി​ന്നി​ട്ടു് തോ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും കു​ല​വാ​ഴ​ക​ളും കമാ​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ള്ള തെ​രു​വീ​ഥി​കൾ പി​ന്നി​ടു് പതു​ക്കെ പതു​ക്കെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ആകാശം തെ​ളി​യു​ക​യും തല​ക്കു മു​ക​ളിൽ കാ​ക്ക​കൾ കര​ഞ്ഞു പറ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അക​ല​ത്തു് അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ എന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത ആശ്വാ​സം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. അതു​വ​രെ​യു​ള്ള യാത്ര അത്ര​യ​ധി​കം ക്ലേ​ശ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തെ മു​ന്നു​രു പ്ര​ദ​ക്ഷി​ണം വെ​ക്കേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​ണെ​ടു​ത്ത​തു്.

ആരെ​യും കാ​ണാ​തെ, ആരോ​ടും സം​സാ​രി​ക്കാ​തെ വേ​ഗ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു കി​ട​ക്ക​ണം. അതാ​യി​രു​ന്നു വി​ചാ​രം. ശരീരം മു​ഴു​വൻ പരു​ക്കു​ക​ളു​ണ്ടു്. അന്തേ​വാ​സി​ക​ളിൽ വല്ല​വ​രും കണ്ടാൽ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വും സഹ​താ​പ​വും. ആരുടെ സഹ​താ​പ​വും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.

അക​ല​ത്തു​നി​ന്നു കു​ഞ്ചു​ണ്ണി നട​ന്നു വരു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ ഗുരു തമി​ഴു് ഭാ​ഷ​ക്കു പരി​ക്കേ​ല്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ദ്രാ​വി​ഡ​മ​ങ്ക​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു.

“റൊ​മ്പം ജാ​ഗ്ര​തൈ.”

തു​ടർ​ന്നു നിർ​ദ്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. തി​ക​ഞ്ഞ പു​ള്ളി​യാ​ണു്. അത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​ന്നും പി​ന്മ​ട​ങ്ങി​ല്ല. വി​ശ്വ​രൂ​പം കാ​ട്ടി വി​ര​ട്ടി​യോ​ടി​ക്ക​ണം.

ദ്ര​വി​ഡ​മ​ങ്ക മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി ജാ​ഗ്ര​ത​പാ​ലി​ച്ചു വി​ശ്വ​രൂ​പം കാ​ട്ടാൻ തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തു് വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യിൽ നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു, ലങ്ക​യു​ടെ ഗോ​പു​ര​ദ്വാ​ര​ത്തു പണ്ടു സു​ര​ഭി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ.

ഇവിടെ ശകലം പൂർ​വ്വ​ച​രി​ത്രം:

ദുർ​ഗ്ഗാ​ഷ്ട​മി രാവിൽ യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​പാ​ദ​തിർ​ത്ഥം കി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ തു​ട​ങ്ങിയ അന്തേ​വാ​സി​കൾ വീ​ട്ടിൽ പോവാൻ ധൃ​തി​വെ​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചു തീർ​ത്ഥ​ജ​ല​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പീ​റ്റ​റും പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. എല്ലാ​വ​രും പോ​യ​പ്പോൾ അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഏകാ​ന്തത മു​റ്റി​നി​ന്നു. ഏകാ​ന്ത​ത​യിൽ ഗുരു അല്പ​നേ​രം കണ്ണ​ട​ച്ചി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ വി​ള​ക്ക​ണ​ച്ചു് കയ​റ്റു​ക​ട്ടി​ലിൽ കയറി ഉറ​ങ്ങാൻ കി​ട​ന്നു.

എങ്ങും ഇരു​ട്ടു്. അപ്പോൾ ദ്രാ​വി​ഡ​മ​ങ്ക മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യെ ഓർ​ത്തു. അവൾ ഏരി​വ​ക്കി​ലെ പു​ളി​മ​ര​ച്ചോ​ട്ടി​ലി​രു​ന്നു് താ​ക്കീ​തും ഭീ​ഷ​ണി​യും മു​ഴ​ക്കു​ന്നു. ഇൻ​ല​ന്റി​ലെ ഓരോ വാ​ക്കും ശക്തി​മ​ത്താ​യി കാതിൽ വന്നു മു​ഴ​ങ്ങു​ന്നു. ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ നടു​ക്ക​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. വല്ല​വ​ഴി​ക്കും അവളെ സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ജന്മം തു​ല​ഞ്ഞ​തു​ത​ന്നെ. അവ​ളു​ടെ അന്ത്യ​ശാ​സ​നം കി​ട്ടി​യ​തിൽ പി​ന്നെ പല​പ്പോ​ഴും നൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ചുവടു പി​ഴ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. താളം തെ​റ്റീ​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഉറ​ക്കം വരാതെ ആലോ​ചി​ച്ചാ​ലോ​ചി​ച്ചു കി​ട​ന്നു. അപ്പോൾ ഗു​രു​വി​നൊ​രാ​ശ​യം പി​ടി​കി​ട്ടി. അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അന്തേ​വാ​സി​കൾ തി​രി​ച്ചെ​ത്താൻ ഇനി​യും രണ്ടു​മൂ​ന്നു ദിവസം കഴി​യ​ണം. വേ​ഗ​ത്തി​ല​വ​ളെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കു​ടി​വെ​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്? അന്തേ​വാ​സി​കൾ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോൾ അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ മു​ത്തു​ല​ക്ഷ​മി​യും കു​ള​ന്ത​ക​ളും വി​ല​സു​ന്ന​തു കാ​ണ​ട്ടെ. അന്യാ​യ​മാ​ണു്, അധർ​മ്മ​മാ​ണെ​ന്നൊ​ക്കെ പറയും. അധർ​മ്മ​ഭീ​രു​വി​ന്നു മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തിൽ വീ​ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് പ്ര​മാ​ണം. കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. മു​ത്തു​ല​ക്ഷ​മി​യെ​ക്ക​ണ്ടാൽ എല്ലാ​വ​രും ഒഴി​ഞ്ഞു​പോ​കും. കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ പാ​വ​മാ​ണു് ജയ​കൃ​ഷ്ണ​നും മു​കു​ന്ദ​നും വഴ​ക്കി​നു് നിൽ​ക്കി​ല്ല.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി!

വി​ഷ​പ്പ​ല്ലു​പോ​യാ​ലും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പാ​മ്പാ​ണെ​ന്ന​കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഗു​രു​വി​ന്നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല. കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​കും.

സാ​ര​മി​ല്ല.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി കയർ​ത്തു​വ​രു​മ്പോൾ മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യെ വിടാം ആഗ്നേ​യാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്നു വരു​ണാ​സ്ത്രം!

പി​ന്നെ ഒരു നി​മി​ഷം​പോ​ലും ആലോ​ചി​ച്ചു പരു​ങ്ങി​യി​ല്ല. ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു്, കോ​യ​മ്പ​ത്തൂ​രി​നെ ലക്ഷ്യം വെ​ച്ചു് പു​ളി​മ​ര​ത്ത​ണ​ലി​നെ ലക്ഷ്യം വെ​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. പോ​ക്കും വരവും വളരെ ധൃ​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ വന്നു കയ​റി​യ​പ്പോൾ മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി അലറി.

“ഇതെ​ന്നാ കു​തി​ര​ലാ​യ​മാ?”

ഗുരു ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു.

“കോ​പ​പ്പെ​ടാ​തെ കണ്ണേ.”

കണ്ണു് കോ​പ​പ്പെ​ടു​ക​യും ഇള​കി​യാ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. തമി​ഴു​നാ​ട്ടി​ന്ന​രു​മ​യാന ശകാ​ര​പ​ദ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നെ​ടു​ത്തു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു.

അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ സ്ത്രീ സ്വരം! അതും ശു​ദ്ധ​മാന തമി​ഴി​ലു​ള്ള സ്ത്രീ​സ്വ​രം. ജഗ​ദീ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ അത്ഭു​ത​മു​ണ്ടാ​യി. പ്ര​ജ​കൾ കു​ട്ട​ത്തോ​ടെ ഇളകി അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം വള​ഞ്ഞു.

മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യും ജഗ​ദീ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ പ്ര​ജ​ക​ളും തമ്മിൽ ഡയ​ലോ​ഗു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി, ചെ​ന്ത​മി​ഴി​ലും കരി​ന്ത​മി​ഴി​ലും. അപ്പോൾ മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ കോപം ശമി​ച്ചു. തെ​രു​വി​നാ​ശ്വാ​സം സി​ദ്ധി​ച്ചു.

പരി​ച​യ​പ്പെ​ട​ലും വേ​ഴ്ച​യു​റ​പ്പി​ക്ക​ലും കഴി​ഞ്ഞു് തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​മ്പോൾ ജഗ​ദീ​ശ്വ​ര​യ്യ​രോ​ടു് പൊ​ണ്ടാ​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു.

“റൊ​മ്പം നല്ല അയൽ​പ​ക്കം താനേ.”

“ആമാം.”

അയ്യർ പ്ര​തി​വ​ചി​ച്ചു.

മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ കു​ള​ന്ത​കൾ പരി​സ​ര​മാ​കെ ഓടി​ന​ട​ന്നു ബഹ​ള​മു​ണ്ടാ​ക്കി. മു​ത്തു​ല​ക്ഷ​മി അന്തേ​വാ​സി​ക​ളു​ടെ കി​ട​ക്ക​യും പെ​ട്ടി​യും കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു വച്ചു. ആർ​ക്കെ​പ്പോൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ സൗ​ക​ര്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന മട്ടിൽ…

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി വേ​ച്ചു​വേ​ച്ചു് നട​ന്ന​ടു​ക്കു​മ്പോൾ ഗുരു, ദ്രാ​വി​ഡ​മ​ങ്ക​യെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു.

“കണ്ണേ, റൊ​മ്പം ജാ​ഗ്ര​തെ.”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി നട​ന്ന​ടു​ത്തു.

മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി ഭദ്ര​കാ​ളി ചമ​ഞ്ഞു് എന്തി​ന്നും തയ്യാ​റ​ടു​ത്തു വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യിൽ നി​ന്നു.

ആരോ വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യി​ലു​ണ്ടെ​ന്നു കു​ഞ്ച​ണ്ണി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. പിൻ​ക​ഴു​ത്തി​ലെ വേ​ദ​ന​നി​മി​ത്തം തല​യർ​ത്തി​നോ​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. ആരെ​ങ്കി​ലു​മാ​വ​ട്ടെ. എന്നും നേർ​ത്തെ​യു​ണ​രു​ന്ന​തു് കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോ​നാ​ണു്. നാശം! എന്തി​നീ വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യിൽ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു!

നൂറു ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വും, മി​ണ്ടി​ല്ല.

മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാ​തെ കണ്ട​ഭാ​വം നടി​ക്കാ​തെ തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി അക​ത്തു കട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​യ്ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അലർ​ച്ച കേ​ട്ടു.

“എന്നെ​ടാ ഇതു്? പൈ​ത്യ​മോ?”

അലർ​ച്ച കേ​ട്ടു ഞെ​ട്ടിയ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പിൻ​ക​ഴു​ത്തിൽ വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി.

വസൂ​രി​ക്കല നി​റ​ഞ്ഞ മുഖം, ചിൽ​പ്പു​റ്റു​പോ​ലെ മു​ക്കു്. മൂ​ക്കി​ന​റ്റ​ത്തു് ചു​ക​പ്പു് കല്ലു​വെ​ച്ച മു​ക്കു​ത്തി. കറു​ത്തു തടി​ച്ച ശരീരം. സ്ത്രീ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പക മു​ഴു​വ​നും വി​ശ്വ​രൂ​പം പൂ​ണ്ടു് വാ​തിൽ​പ​ടി​യിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അതും അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യിൽ!

സ്വ​പ്ന​മാ​ണോ? പിൻ​ക​ഴു​ത്തിൽ തല്ലു​കൊ​ണ്ടാൽ പു​രു​ഷ​നെ സ്ത്രീ​യാ​യി കാ​ണു​മോ? മല​യാ​ളം തമിഴ് മണ​ക്കു​മോ? കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ മൂ​ക്കു​ത്തി ധരി​ക്കു​മോ?

സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി.

കടും ചു​ക​പ്പിൽ നീല ബോർ​ഡ​റു​ള്ള സാരി. കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ ഒരി​യ്ക്ക​ലും സാരി ചു​റ്റി​ല്ല. തീർ​ച്ച.

“ഉന​ക്കെ​ന്നെ​ടാ, പൈ​ത്യ​മാ?”

അലർ​ച്ച പി​ന്നേ​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു. ശങ്കി​ച്ച​നി​ന്നാൽ പറ്റി​ല്ല. തമി​ഴി​നോ​ടു സാ​മ്യ​മു​ള്ള മല​യാ​ള​പ​ദ​ങ്ങൾ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു.

“നീയാർ? നി​ന​ക്കെ​ന്ന​വേ​ണം?”

ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ തോ​ക്കിൽ​നി​ന്നു് തു​രു​തു​രെ തമി​ഴു​ണ്ട​കൾ ഉതിർ​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി മല​യാൺ​മ​യി​ലെ അശ്ലീ​ല​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു്. തൊ​ടു​ത്തു.

ഉഗ്ര​സ​മ​രം.

രണ്ടു ഭാഷകൾ, രണ്ടു സം​സ്ക്കാ​ര​ങ്ങൾ തമ്മിൽ. മല​യാൺമ തളർ​ന്നു​പോ​യി. പൊ​രു​തി​ത്ത​ന്നെ പി​ന്മാ​റേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ദ്രാ​വി​ഡ​മ​ങ്ക ജയ​ക്കൊ​ടി​യു​യർ​ത്തി.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി മട​ങ്ങി നട​ന്നു് നി​ര​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഗുരു അട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ മു​ത്തു​ല​ക്ഷ്മി​യെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു.

“കണ്ണേ, നീ​താ​ന​ല്ല​വാ, ആയിരം തലൈ​വാ​ങ്കിന അപൂർ​വ്വ​ക​ല്യാ​ണി.”

“പേ​ശാ​മ​യി​രി.”

മു​ത്തു​ല​ക്ഷ​മി താ​ക്കീ​തു നൽകി. ഉറ​ച്ചു​നി​ന്നു. ശത്രു തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നാൽ വി​ര​ട്ടി​യോ​ടി​ക്കാൻ തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു്.

ഏതോ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ സം​ഘ​ട്ട​നാ​ത്മ​ക​മാ​യൊ​രു രംഗം അഭി​ന​യി​ച്ചൂ തളർ​ന്ന നട​നെ​പ്പോ​ലെ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി നി​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു.

ഒരു ലക്ഷ്യ​വു​മി​ല്ല. എവിടെ പോ​ക​ണ​മെ​ന്നോ എന്തു ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നോ അറി​ഞ്ഞു​കൂട. അവ​സാ​ന​ത്തെ പുൽ​ത്തു​മ്പാ​ണു് പി​ടി​വി​ട്ടു പോ​യ​തു്. മു​ങ്ങി​ച്ചാ​വു​ക​യാ​ണോ? മന​സ്സി​നും ശരീ​ര​ത്തി​നും വി​ശ്ര​മം വേണ്ട സമ​യ​ത്തു് അഭ​യ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ നി​ന്നും പു​റം​ത​ള്ള​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ടാ​പ്പി​ന്ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് തണു​ത്ത വെ​ള്ളം​കൊ​ണ്ടു് മുഖം കഴുകി. കു​റ​ച്ചു കു​ടി​യ്ക്ക​ക​യും ചെ​യ്തു. വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ച​പ്പോൾ ക്ഷീ​ണം വർ​ദ്ധി​ച്ചു. വി​ശ്ര​മി​യ്ക്കാ​നു​ള്ള കൊ​തി​യും.

എവിടെ പോകും?

ആരൊ​ര​ഭ​യം നൽകും?

അങ്ങി​നെ അഭ​യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി യാ​ചി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മൊ​രു​ക്ക​മി​ല്ല. കാ​ലു​കൾ തള​രു​ന്ന​തു​വ​രെ

നട​ക്കം.

എന്നി​ട്ടോ?

തള​രു​മ്പോൾ വീ​ഴ​ട്ടെ. വീ​ണേ​ട​ത്തു കി​ട​ക്കും.

പി​ന്നെ…

തല ചു​റ്റു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇനി നട​ന്നാൽ വീ​ഴു​മോ? വീഴും! അവ​സാ​ന​ത്തെ വീഴ്ച!

നി​ര​ത്തു​വ​ക്കി​ലെ നാ​ഴി​ക​ക്ക​ല്ലിൽ ചാ​രി​നി​ന്നു.

കഴി​ഞ്ഞ കാ​ല​ത്തെ ജയാ​പ​ജ​യ​ങ്ങൾ നി​ര​ത്തി വെ​ച്ചാ​ലോ​ചി​ച്ചു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ വര​വു​ചി​ല​വൊ​പ്പി​ച്ചു് ആക​ത്തുക കണ​ക്കാ​ക്കാ​നു​ള്ളാ​രു ശ്രമം നട​ത്തി. ഒന്നും ക്ര​മ​ത്തി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല. കണ​ക്കു​കൾ പി​ഴ​ക്കു​ന്നു. മന​സ്സി​ന്റെ അടി​ത്ത​റ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇള​ക്കം സം​ഭ​വി​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. ആലോ​ചി​ച്ചാൽ ഒരെ​ത്തും പി​ടി​യും കി​ട്ടി​ല്ല.

ഇത് അവ​സാ​ന​ത്തെ നാ​ഴി​ക​ക്ക​ല്ലാ​വു​മോ?

മര​ച്ചി​ല്ല​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ഇള​വെ​യി​ലൊ​ഴു​കി വന്നു തഴു​കി​യ​പ്പോൾ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ കൺ​പോ​ള​കൾ കനം കൂടി. ഉറ​ക്ക​വും തളർ​ച്ച​യും ഒത്തു​ചേർ​ന്നു കീ​ഴ​ട​ക്കാ​നെ​ത്തി.

മോ​ട്ടോർ കാ​റു​ക​ളു​ടെ ഇര​മ്പം കേ​ട്ടു ഞെ​ട്ടി. താഴെ വീ​ഴാ​തെ കഴി​യ്ക്കാൻ നാ​ഴി​ക​ക്ക​ല്ലിൽ ബല​മാ​യി പിടി ച്ചു. പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ട് തല കു​റ​ഞ്ഞൊ​ന്നു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി.

അവ​ഭൃ​ത​സ്നാ​ന​ത്തി​നു മു​മ്പു​ള്ള ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യാ​ണു്. നൂ​റ്റൊ​ന്നു മോ​ട്ടോർ കാ​റു​കൾ പങ്കെ​ടു​ക്കു​ന്ന ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര. അതു കട​ന്നു പോ​വു​ന്ന തെ​രു​വു​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം കമാ​ന​ങ്ങൾ കെ​ട്ടി​യു​യർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘വസി​ഷ്ഠ കമാനം’, ‘വി​ശ്വാ​മി​ത്ര കമാനം’, ‘പു​ല​സ്ത്യ കമാനം’ അങ്ങി​നെ പല പല കമാ​ന​ങ്ങൾ.

വഴി​നീ​ളെ താ​ല​പ്പൊ​ലി​യേ​ന്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള വര​വേ​ല്പു്, പു​ഷ്പ​വൃ​ഷ്ടി, കതി​ന​വെ​ടി, ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സങ്കീർ​ത്ത​നം—

ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര അരി​ച്ച​രി​ച്ച് മു​ന്നേ​റു​ക​യാ​ണ്. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

മു​മ്പിൽ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ മേ​ഴ്സി​ഡ​സ് ബെൻസ് പൂ​മാ​ല​കൊ​ണ്ട​ല​ങ്ക​രി​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. സാ​ര​ഥി​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു മു​ത​ലാ​ളി​ത​ന്നെ ഇരി​യ്ക്കു​ന്നു. യോ​ഗീ​ശ്വ​രൻ പി​റ​കി​ലെ സീ​റ്റിൽ ചാ​രി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. യോ​ഗീ​ശ്വ​ര​ന്റെ ചു​ണ്ടിൽ മധു​രോ​ദാ​ര​മായ പു​ഞ്ചി​രി വി​ടർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു.

“പാവം.” കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പി​റു​പി​റു​ത്തു.

’പൊൻ​മു​ട്ട​യി​ടു​ന്ന താ​റാ​വു്! ആ പു​ഞ്ചി​രി കൃ​ത്രി​മ​മാ​ണ്. അതി​ന്റെ പി​ന്നിൽ മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ഭീ​ഷ​ണി​യും നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​വു​മു​ണ്ട്.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യ്ക്ക് ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്, നാവു പൊ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. “ആ പാ​വ​ത്തി​ന്റെ പൂ​മാ​ല​ക്കു​ള്ളിൽ പട്ടു​കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന​ടി​യിൽ പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​യ്ക്കു​ക​യും പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു ഹൃ​ദ​യ​മാ​ണു​ള്ള​തു്. അതാ​രും കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ. ഇല്ലേ?”

അതാ​രും കണ്ടി​ല്ല. കാ​ണു​ക​യു​മി​ല്ല!

മേ​ഴ്സി​ഡ​സ് ബെൻ​സി​നു പി​റ​കിൽ ഇമ്പാല. ഇമ്പാ​ല​യ്ക്കു പി​റ​കിൽ കാ​ഡി​ലാ​ക്കു്. അങ്ങി​നെ വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള അനേകം കാ​റു​കൾ കഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ മു​മ്പി​ലൂ​ടെ നീ​ങ്ങി. മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ എല്ലാ മു​ത​ലാ​ളി​മാ​രും പണ​ക്കാ​രു​മു​ണ്ടു്.

വക്ക​ച്ചൻ?

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യ്ക്കു തന്റെ കണ്ണു​ക​ളെ വി​ശ്വ​സി​യ്ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

വക്ക​ച്ച​നു പി​റ​കിൽ ഹാ​ജി​യാർ!

ഹാ​ജി​യാ​രു​ടെ പി​റ​കിൽ വർ​ക്കി​ച്ചേ​ട്ടൻ!

ഇവിടെ എല്ലാ മതവും സമ്മേ​ളി​യ്ക്കു​ന്നു. എല്ലാ ജാ​തി​യും ഒന്നാ​വു​ന്നു! എല്ലാ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക​ക്ഷി​യും ഒരു​മി​യ്ക്കു​ന്നു.

പാ​മ്പും കീ​രി​യും പോലെ പട​വെ​ട്ടി​യ​വ​രാ​ണു് വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യും വക്ക​ച്ച​നും ആ വക്ക​ച്ചൻ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യി​ല​ക​മ്പ​ടി​സേ​വി​യ്ക്കു​ന്നു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ നേ​തൃ​ത്വം സ്വീ​ക​രി​ച്ചു് വഴിയെ പോ​കു​ന്നു.

ഇതാ​ണൈ​ക്യം ഇവി​ടെ​യാ​ണൈ​ക്യം!

മഹാ​പ്ര​വാ​ഹ​മേ, നി​ന​ക്കു സ്തു​തി!

ഒരേ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു നീ ഇവരെ നയി​യ്ക്കു​ന്നു. എല്ലാ മത​ക്കാ​രേ​യും ജാ​തി​ക്കാ​രേ​യും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​രേ​യും. ഒരേ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു നീ തെ​ളി​യ്ക്കു​ന്നു. തെ​ളി​ച്ച​ടു​പ്പി​യ്ക്കു​ന്നു.

നി​ന്റെ പേർ മു​ക്തി​യെ​ന്നാ​ണോ?

“അല്ല.”

ആലോചന അത്ര​ത്തോ​ള​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ക്ഷമ നശി​ച്ചു.

“നി​ന്റെ പേർ മു​ക്തി​യെ​ന്ന​ല്ല. നി​ന്നെ​യെ​നി​യ്ക്കു നല്ല​പോ​ലെ അറി​യാം. നി​ന്നെ ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. നി​ന്റെ പിറകെ ഞാൻ നട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. നി​ന​ക്കെ​ന്നേ​യും നല്ല​പോ​ലെ​യ​റി​യാം. നി​ന്റെ പേർ മു​ക്തി​യെ​ന്ന​ല്ല.”

പണം!

അതാ​ണു് നി​ന്റെ പേർ. വിവിധ വി​ശ്വാ​സി​കൾ, വി​വി​ധാ​ഭി​പ്രാ​യ​ക്കാർ കൈ​കോർ​ത്തു പി​ടി​ച്ചു മു​മ്പി​ലോ​ട്ടു നീ​ങ്ങു​ന്നു—നി​ന്നി​ലെ​ത്താൻ, നി​ന്നെ സ്വാ​ധീ​നി​യ്ക്കാൻ.

അവ​സാ​ന​ത്തെ മോ​ട്ടോർ​കാർ കട​ന്നു പോ​യ​പ്പോൾ സർ​വ്വ​ശ​ക്തി​യു​മു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു കു​ഞ്ചു​ണ്ണി എഴു​ന്നേ​റ്റു് നി​ന്നു.

“കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ജീ​വി​തം ഇവിടെ അവ​സാ​നി​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഈ മഹാ​പ്ര​വാ​ഹം കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ കണ്ണി​നു് കാഴ്ച നൽകി. ഈ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​സ്പ​ന്ദ​നം ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യിൽ പങ്കെ​ടു​ത്ത മോ​ട്ടോർ​കാ​റു​ക​ളു​ടെ ഇര​മ്പ​ത്തി​ലൂ​ടെ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി കേ​ട്ടു.”

ഇളം​വെ​യി​ലിൽ പൊ​ടി​പ​ട​ലം തങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന നി​ര​ത്തിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഉറ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു.

“മു​ത​ലാ​ളീ, നമ്മൾ തമ്മിൽ ഈ നി​മി​ഷം മുതൽ സന്ധി​യാ​യി​രി​യ്ക്കു​ന്നു—ഇനി നമ്മൾ​ക്കു് വഴ​ക്കി​ല്ല. അടു​ത്ത​ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യ്ക്കു നൂ​റ്റി​ര​ണ്ടു് കാ​റു​ക​ളു​ണ്ടാ​കും. അതി​ലൊ​ന്നു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടേ​താ​യി​രി​യ്ക്കും. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​ത​ന്നെ ഡ്രൈ​വു് ചെ​യ്യും. ഇതു് കഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ പരാ​ജ​യ​മാ​യെ​ണ്ണ​രു​തു്.”

പണ​ക്കാ​ര​ന്നു് ജയവും തോൽ​വി​യു​മി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ ഞാനും എന്റെ ലക്ഷ്യം കണ്ടെ​ത്തി​യി​രി​യ്ക്കു​ന്നു.

നെ​റ്റി​യി​ല​ല്പം ഭസ്മം. ചു​ണ്ട​ത്തി​ത്തി​രി നാമ സങ്കീർ​ത്ത​നം. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അത​ന്വേ​ഷി​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്.

മഹാ​പ്ര​വാ​ഹ​മേ നി​ന​ക്കു സ്തു​തി.

ഈ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​മു​ദ്ര​വേ​ണ്ടു​വോ​ളം നി​ന്നിൽ പതി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ നാ​ലാ​മ​ങ്ക​ത്തി​ന്റെ വിജയം നീ​യാ​ണു് കു​റി​യ്ക്കേ​ണ്ട​തു്.