images/tkn-ashwahridayam-cover.jpg
Conquest of the Mountain, an oil on cotton painting by Paul Klee (1879–1940).
മൂ​ന്നു്

ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ നാ​ലാ​മ​ങ്കം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

ചു​വ​പ്പ് മു​ണ്ടും മഞ്ഞ ജു​ബ്ബ​യും പച്ച​ത്ത​ല​യിൽ കെ​ട്ടും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. ക്ലീൻ ഷേവ്, ക്ലോ​സ് ക്രോ​പ്പ്. വെ​ള്ള​മു​ണ്ട്, വെള്ള ജുബ്ബ, ഡയറി, ധാ​രാ​ളം മഷി​കൊ​ള്ളു​ന്ന ഫൗ​ണ്ടൻ​പേന.

ചെ​റു​കിട കവി​യും, ഗാ​ന​ര​ച​യി​താ​വും നാ​ട​ക​കൃ​ത്തും പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​നും എല്ലാ​മാ​യി മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്ത് ജീ​വി​ത​മാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

“കയ്യേ​റ്റം നിർ​ത്തു​മോ? അധി​കൃ​തർ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​മോ?”

മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ ദി​ന​പ്പ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ അവി​ടെ​യു​മി​വി​ടെ​യും ചില ആക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ള​ങ്ങി​നെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു, കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ പേരിൽ.

പോര, ജീ​വി​യ്ക്കാ​ന​തൊ​ന്നും പോരാ.

വല്ല​തും സ്ഥി​ര​മായ തൊഴിൽ കണ്ടു പി​ടി​ക്ക​ണം

അന്വേ​ഷി​ച്ചു. പല പത്ര​മാ​പ്പീ​സു​ക​ളി​ലും കയ​റി​യി​റ​ങ്ങി.

ആർ​ക്കും വേണ്ട. ജീ​വി​ക്ക​ണ​മ​ല്ലൊ. അന്വേ​ഷ​ണം തു​ടർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്രതി കയ്യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​ത്. സ്വാ​ദോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു.

ഡോ​ക്ടർ​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി, രോ​ഗി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ആക്ഷേ​പം. കോ​ളേ​ജ് കു​മാ​രി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി അപ​വാ​ദം. പൂ​ര​പ്പാ​ട്ട്.

സബാഷ്!

ഇവ​ന​ല്ലേ ശി​ങ്കം? ഈ ഗർ​ജ്ജ​ന​മ​ല്ലേ ഗർ​ജ്ജ​നം!

സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ പത്രാ​ധി​പ​രെ തേടി നട​ക്ക​ലാ​യി പി​ന്നെ.

ഗന്ധം​പോ​ലു​മി​ല്ല.

ദി​വ​സ​ങ്ങൾ നീ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. പട്ടി​ണി പെ​രു​കു​ന്നു. നട​ക്കാ​നു​ള്ള ശേഷി കു​റ​യു​ന്നു!

എന്നി​ട്ടും നട​ന്നു. ‘സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജന’ത്തി​ന്റെ പത്രാ​ധി​പ​രായ മഹാ​ശ​യ​നെ​വി​ടെ? അവ​ധൂ​തൻ ഈശ്വ​ര​നെ തേടും പോലെ, പട്ടി​ണി കി​ട​ന്നും പ്രാ​ഞ്ചി​ക്കി​ത​ച്ചു നട​ന്നും അന്വേ​ഷി​ച്ചു.

പ്ര​ധാ​ന​വീ​ഥി​കൾ വി​ട്ട് ഇട​വ​ഴി​ക​ളി​ലേ​ക്കും കു​റു​ക്കു​നി​ര​ത്തു​ക​ളി​ലേ​ക്കും ക്ര​മേണ അന്വേ​ഷ​ണം തി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടു.

ഒരു ദിവസം, പരു​ന്തു​ക​ളും കാ​ക്ക​ക​ളും വട്ട​മി​ട്ടു പറ​ക്കു​ന്ന മത്സ്യ​മാർ​ക്ക​റ്റി​ന്റെ പി​റ​കി​ലെ കു​ണ്ടും​കു​ഴി​യും നി​റ​ഞ്ഞ റോ​ഡി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ഭാ​ഗ്യോ​ദ​യം​പോ​ലെ ആ ബോർഡ് മു​മ്പിൽ തു​ങ്ങു​ന്നു, ഒരു ചാ​യ​പ്പീ​ടി​ക​യു​ടെ മു​ക​ളിൽ!

“സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം—പ്ര​ഭാത ദി​ന​പ്പ​ത്രം”

സന്തോ​ഷ​മാ​യി. മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗ​മ​ന്വേ​ഷി​ച്ച് പീ​ടി​ക​യു​ടെ പി​റ​കു​വ​ശ​ത്താ​വും കോ​ണി​യെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ച്ച് നട​ന്നു. കപ്പ​ത്തൊ​ട്ടി​യു​ടെ ചീ​ഞ്ഞ​ളി​ഞ്ഞ നാ​റ്റം സഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​തി​നെ വലം​വെ​ച്ചു. അല്പം​കൂ​ടി നട​ന്ന​പ്പോൾ ഇട​തൂർ​ന്ന് നിൽ​ക്കു​ന്ന മൈ​ലാ​ഞ്ചി​ക്കാ​ട്. അതു് നൂ​ണ്ടു കട​ന്ന​പ്പു​റ​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ സങ്ക​ല്പം പി​ഴ​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി.

കോണി കണ്ടു. വളരെ പഴ​യ​താ​ണു്. പല്ലു​പോയ വാ​യ​പോ​ലെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. പട​വു​കൾ മു​ക്കാ​ലും ദ്ര​വി​ച്ചു വീ​ണു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ കോ​ണി​യി​ലൂ​ടെ കയറി മു​ക​ളി​ലെ​ത്തു​ക​യെ​ന്ന കാ​ര്യം മനു​ഷ്യ​സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.

കടു​ത്ത നിരാശ! നീണ്ട നാ​ളു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള അന്വേ​ഷ​ണം പാ​ഴാ​യി​പ്പോ​യ​ല്ലോ എന്ന വി​ചാ​രം. പത്രാ​ധി​പർ മു​ക​ളി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഒന്നു വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി കണ്ടു കള​യാ​മെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടെ കോ​ണി​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി.

അപ്പോ​ഴാ​ണു് വലി​യൊ​രു സത്യം കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​ത്. കോ​ണി​യ്ക്കു സമാ​ന്ത​ര​മാ​യി ഒരു കയർ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. പി​ടി​ച്ച​ഭ്യാ​സം കാ​ണി​ച്ച് മേ​ലോ​ട്ട് കയ​റാ​നാ​വും. ബല​മു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാൻ കയറു പി​ടി​ച്ചൊ​ന്ന് വലി​ച്ചു നോ​ക്കി. അപ്പോൾ അതി​ന്റെ മറ്റേ അറ്റ​ത്തു​നി​ന്നൊ​രു മണി കി​ലു​ങ്ങി. അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ബല​മു​ണ്ട് തീർ​ച്ച.

പി​ടി​ച്ചു പതു​ക്കെ മേ​ലോ​ട്ടു​ള്ള പ്ര​യാ​ണ​മാ​രം​ഭി​ച്ചു.

കയ​റി​ന്റെ ചല​ന​ത്തി​ന​നു​സ​രി​ച്ചു് മണി കി​ലു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു!

“ആരെടാ വലി​ഞ്ഞു കയ​റു​ന്ന​ത്?”

സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം തന്നെ. തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കി ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​നു പിറകെ ചെ​ല്ലി​ച്ച് നീ​ണ്ടൊ​രു മനു​ഷ്യൻ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. കയ്യിൽ നി​വർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചൊ​രു കത്തി​യു​ണ്ട്. വെ​യിൽ​നാ​ളം​പോ​ലെ തി​ള​ങ്ങു​ന്ന അതി​ന്റെ അലക് കയറിൽ ചേർ​ത്തു​വെ​ച്ച് ആ മനു​ഷ്യൻ പി​ന്നെ​യും ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു.

“ഉം! ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കാൻ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ കയ​റ​റു​ത്തു​ക​ള​യും”

വല​ഞ്ഞ​ല്ലോ ഭഗ​വാ​നേ!

“എനി​ക്കു പത്രാ​ധി​പ​രെ​യൊ​ന്നു കാണണം”

“വേണ്ട”

“ഞാ​നൊ​രു പാ​വ​മാ​ണു്.”

“നല്ല​ത്! പോടാ.”

“അങ്ങോ​ട്ടു കയറി വന്നി​ട്ട് വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ എന്റെ കഴു​ത്ത് കണ്ടി​ച്ചോ​ളൂ. എനി​ക്കി​ങ്ങ​നെ അധി​ക​നേ​രം തൂ​ങ്ങി​നിൽ​ക്കാൻ വയ്യ.” മറു​പ​ടി പറ​യാ​നി​ട​കൊ​ടു​ക്കാ​തെ കു​തി​ച്ചു മേ​ലോ​ട്ടു് കയറാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കയ​റ​റ്റു വീ​ണി​ല്ല. ആപ​ത്തൊ​ന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. ചാ​യ​പ്പീ​ടി​ക​യി​ലെ പു​ക​പി​ടി​ച്ച്, കരി​മ്പ​ട​ത്തി​ന്റെ നി​റം​പൂ​ണ്ട ചു​മ​രു​കൾ. മണ്ണും പൊ​ടി​യും നി​റ​ഞ്ഞ​നി​ലം.

അവി​ട​വി​ടെ കട​ലാ​സ്സ് കൂ​മ്പാ​രം. ഇരി​പ്പി​ട​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഒരു പീ​ഞ്ഞ​പ്പെ​ട്ടി മാ​ത്രം. ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ ആ പീ​ഞ്ഞ​പെ​ട്ടി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​വർ​ത്തിയ കത്തി കയ്യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്.

“പത്രാ​ധി​പ​രാ​ണോ?”

മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. തടി​ച്ച ചി​ല്ലു​ള്ള കണ്ണ​ട​ക്ക​ടി​യിൽ നി​ന്നു തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കുന കണ്ണി​നു വാ​ത്തു​മു​ട്ട​യു​ടെ വലു​പ്പ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നി. വീതി കൂടിയ നെ​റ്റി​യും, സു​മേ​രി​യൻ താ​ടി​യെ​ല്ലും, കു​ത്ത​നെ നിൽ​ക്കു​ന്ന നരച്ച തല​മു​ടി​യും. ആക​പ്പാ​ടെ അസാ​ധാ​ര​ണ​ത്വം ദ്യോ​തി​പ്പി​ക്കു​ന്നൊ​രു മനു​ഷ്യൻ. എന്താ​ണി​ങ്ങി​നെ മി​ഴി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന​ത്? ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു​ത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. പറ​യാ​തെ ഇനി​യു​മെ​ങ്ങി​നെ വല്ല​തും ചോ​ദി​ക്കും?

അസ​ഹ​നീ​യ​മായ നി​ശ്ശ​ബ്ദത!

എത്ര​നേ​ര​മി​ങ്ങി​നെ നിൽ​ക്കും! വല്ല​തും ചോ​ദി​ച്ചാ​ലോ? ആ കത്തി കാ​ണു​മ്പോൾ ശരീ​ര​മാ​കെ രോമം എണീ​റ്റ് നിൽ​ക്കു​ന്നു. അല്പ​മെ​ന്തെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്ന് പി​ഴ​ച്ചാൽ കത്തി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള മരണമോ കീ​ഴോ​ട്ടു ചാടി ഊര തകർ​ക്ക​ലോ വേ​ണ്ടി​വ​രും. രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ല. പരു​ങ്ങി നി​ന്നു.

“എന്താ വേ​ണ്ട​തു് ?”

ഗർ​ജ്ജ​നം.

“ഞാ​നൊ​രു പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​നാ​ണു്.”

ഒറ്റ​വീർ​പ്പിൽ ഒരു​പാ​ടു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി.

“സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം വാ​യി​ച്ച് ഞാൻ തളർ​ന്നു​പോ​യി. അച്ഛ​നാ​ണേ, എന്നെ ഇത്ര​യും ആകർ​ഷി​ച്ചൊ​രു പത്ര​മി​ല്ല. ഇന്നാ​ട്ടി​ലെ സ്ത്രീ​ക​ളും പു​രു​ഷ​ന്മാ​രും ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രും ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടും ഇതു​കൊ​ണ്ടു നന്നാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവർ പോയി ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​വ​രും തീർ​ച്ച. സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ഗു​ണ​ങ്ങൾ വർ​ണ്ണി​ക്കാ​നെ​നി​ക്കു വാ​ക്കു​ക​ളി​ല്ല. അസ്സ​ലാ​ണു്, ഒന്നാ​ന്ത​ര​മാ​ണ് പര​മ​സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു്, വീ​രേ​തി​ഹാസ”…

“നിർ​ത്തു്”

ഗർ​ജ്ജ​നം! തു​ടർ​ന്നു് സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തി​ന്റെ നാ​ല​ഞ്ചു് ലക്ക​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്ത് മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു തരു​ന്നു.

ആർ​ത്തി​യോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു.

പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്ക​പ​വാ​ദം.

ആണു​ങ്ങൾ​ക്ക​പ​വാ​ദം!

ഗവർ​മ്മേ​ണ്ടി​നു ശകാരം!

പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു ശകാരം!

പു​ല​ഭ്യം.

പൂ​ര​പ്പാ​ട്ട്!!

വാ​യി​യ്ക്കും​തോ​റും വായിൽ വെ​ള്ള​മൂ​റി! നി​ല​ത്തെ വൃ​ത്തി​കേ​ടും പൊ​ടി​യും കണ​ക്കാ​ക്കാ​തെ, ചെ​ല്ലി​ച്ച നീണ്ട ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മു​മ്പിൽ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക്ക​രി​ച്ചു.

“മഹാ​ത്മാ​വേ അങ്ങാ​ണെ​ന്റെ ആചാ​ര്യൻ”

“വത്സാ, എഴു​ന്നേൽ​ക്കൂ! മംഗളം ഭവി​യ്ക്ക​ട്ടെ.”

“മീ​നാ​യ​തും കൂർ​മ്മ​മ​താ​യ​തും നീ, നൂനം വരാ​ഹാ​കൃ​തി പൂ​ണ്ട​തും നീ!”

“ആശ്വ​സി​യ്ക്കൂ വത്സാ”

“ഞാ​നൊ​രു പാ​വ​മാ​ണാ​ചാ​ര്യാ! ആർ​ക്കും ഒരു​പ​ദ്ര​വം ചെ​യ്യാ​തെ നട​ക്കു​ന്ന​വൻ! ആക്ഷേ​പ​ത്തി​ലൂ​ടെ, ശകാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ഈ നാടു നന്നാ​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ച് വീടും കു​ടും​ബ​വു​മു​പേ​ക്ഷി​ച്ച് നാടു തെ​ണ്ടാ​നി​റ​ങ്ങി​യ​വൻ. അങ്ങെ​ന്നെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി സ്വീ​ക​രി​ച്ച​നു​ഗ്ര​ഹി​യ്ക്ക​ണം”

ഡയ​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ആക്ഷേ​പ​ത്തി​ന്റെ​യും ശകാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും നാ​ല​ഞ്ചു് മോ​ഡ​ലു​ക​ളെ​ടു​ത്തു് ഗു​രു​ദ​ക്ഷി​ണ​ന​ട​ത്തി.

തടി​ച്ച ചി​ല്ലു​ക​ളു​ള്ള കണ്ണ​ട​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും കട​ലാ​സ്സിൽ മൂ​ക്കു മു​ട്ടി​ച്ചാ​ണു് വായന. വാ​യി​യ്ക്കും​തോ​റും ആചാ​ര്യ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് സം​തൃ​പ്തി കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വരു​ന്നു.

“വത്സാ, നീ തന്നെ നമ്മു​ടെ ശി​ഷ്യൻ!”

രണ്ടു​പേ​രും ഗാ​ഢാ​ശ്ലേ​ഷ​ത്തിൽ അലി​ഞ്ഞു​ചേർ​ന്നു. ചാ​യ​പ്പീ​ടി​ക​യിൽ പപ്പ​ട​വട പൊ​രി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ രൂ​ക്ഷ​ഗ​ന്ധം ആസ്വ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് രണ്ടു​പേ​രും വള​രെ​നേ​രം കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു.

ജീ​വി​ത​ത്തി​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം കണ്ടെ​ത്തി.

ഗുരു പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ര​ഹ​സ്യം ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു.

“വളരെ കരു​ത​ലോ​ടെ പെ​രു​മാ​റ​ണം. ആൾ​മാ​റാ​ട്ടം ശീ​ലി​യ്ക്ക​ണം. പത്രം പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യാൽ അതി​ന്റെ പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ളി​ച്ചു കൂടണം. കോ​ണി​യു​ടെ രഹ​സ്യം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? പട​വു​ക​ള​ത്ര​യും ഞാൻ പി​ഴു​തു​ക​ള​ഞ്ഞ​താ​ണു്. കയ​റി​ന്ന​റ്റ​ത്തു​ള്ള മണി​യു​ടെ സൂ​ത്രം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? ഈ കത്തി​യു​ടെ ഉപ​യോ​ഗം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? ഇനി ഒന്നു​കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്.”

ഗുരു ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. ഒപ്പം ചെ​ന്നു.

‘സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം പ്ര​ഭാത ദി​ന​പ​ത്ര’മെ​ന്നെ​ഴു​തിയ ബോർ​ഡി​ന്റെ പി​റ​കു​വ​ശം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി. അവിടെ എഴു​തി​വെ​ച്ച​തു വാ​യി​ച്ചു.

“കാ​സ​ശ്വാ​സം, കു​ഷ്ഠം, അർ​ശ​സ്സ്, പ്ര​മേ​ഹ​മെ​ന്നീ മാ​റാ​വ്യാ​ധി​കൾ​ക്കു ഫല​പ്ര​ദ​മായ ചി​കി​ത്സ”

ആചാ​ര്യൻ ചി​രി​ച്ചു.

“കാ​ല​ത്ത​ഞ്ച​ര​മ​ണി​യ്ക്കു സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങും. ഉടനെ ബോർഡ് തി​രി​ച്ചു​വെ​ക്കും. ഉച്ച തി​രി​യു​ന്ന​വ​രെ പി​ന്നെ ആരു വന്നു​നോ​ക്കി​യാ​ലും ഇത് ചി​കി​ത്സാ​ല​യ​മാ​ണു്. വല്ല കു​ഴ​പ്പ​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഉച്ച​യ്ക്കു​മു​മ്പ​റി​യാം. ഇല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യാൽ ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ് ബോർഡ് തി​രി​ച്ചു​തൂ​ക്കും.

“സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം—പ്ര​ഭാത ദി​ന​പ്പ​ത്രം.”

ആചാ​ര്യ​നു​മാ​യി കരാ​റി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടു.

മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ ഗസ്റ്റ​പ്പോ! സ്ഥി​ര​മാ​യൊ​രു വരു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​യ​പ്പോൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് തി​ള​ക്കം കൂടി.

കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാം!

മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തെ വി​റ​പ്പി​ച്ചു കളയാം.

ശാരീ, ഞാൻ മരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. മരി​യ്ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. എന്റെ തി​രി​ച്ചു​വ​ര​വു​ണ്ടാ​വും. സൂ​ക്ഷി​ച്ചോ!…

ബൂ​ട്ട്സി​ട്ട കാ​ലു​കൾ സി​മ​ന്റു​ത​റ​യിൽ​ക്കൂ​ടി അമർ​ത്തി​വി​ട്ടി നട​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഞെ​ട്ടി. മയ​ക്ക​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണർ​ന്നു. ലോ​ക്ക​പ്പ് മുറി നി​റ​ച്ചു​വെ​ളി​ച്ചം വീണു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഇരു​മ്പ​ഴി വാ​തി​ലു​കൾ​ക്ക​പ്പു​റം വരാ​ന്ത​യിൽ ഒരു പെ​ട്രോ​മാ​ക്സ് കത്തി​ച്ചു വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

പോ​ലീ​സ്സ് ലോ​ക്ക​പ്പിൽ പെ​ടു​ന്ന​തു് നടാ​ടെ​യാ​ണു്. അതി​ന്റെ ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​മൊ​ന്നും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. എഴു​ന്നേ​റ്റി​രു​ന്നു് ചു​റ്റു​പു​റ​വും കണ്ണോ​ടി​ച്ചു. നല്ല വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ഉയർ​ന്ന ചു​മ​രു​കൾ. സി​മ​ന്റു തേ​ച്ചു മി​നു​സ​മാ​ക്കിയ വി​ശാ​ല​മായ മുറി. ‘അശ്വ​ഹൃ​ദയ’വു​മാ​യി തട്ടി​ച്ചു നോ​ക്കു​മ്പോൾ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ നാ​ക്കിൽ കവിത നൃ​ത്തം​വെ​ച്ചു.

“നീ താ​ജ്മ​ഹ​ല​ല്ലോ സു​ന്ദ​രി.’

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ലോ​ക്ക​പ്പ് മു​റി​യെ കല​ശ​ലാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചു. അനു​രാ​ഗം വന്ന​പോ​ലെ.

“അടു​ക്ക​ള​യും കി​ട​പ്പു​മു​റി​യും സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യും എല്ലാം ഒരേ​യൊ​രു കേ​ന്ദ്ര​ബി​ന്ദു​വി​ലൊ​തു​ക്കി നിർ​ത്തു​ന്ന അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​മേ, നീ നര​ക​മാ​കു​ന്നു.”

അവിടെ കി​ട​ന്നു് നര​കി​യ്ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ടു​കാ​രെ​ച്ചൊ​ല്ലി കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അതി​ക​ഠി​ന​മാ​യി ദുഃ​ഖി​ച്ചു.

“കണ്ണൻ​കു​ട്ടി മേ​ന്നേ, അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലെ അന്തേ​വാ​സി​ക​ളായ നാം മനു​ഷ്യ​ര​ല്ല. അവിടെ, ആ വൃ​ത്തി​കേ​ടിൽ, ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​ത്തിൽ കനത്ത വാ​ട​ക​യും കൊ​ടു​ത്തു താ​മ​സി​യ്ക്കു​ന്ന നാം പു​ഴു​ക്ക​ളാ​ണു്. ഞാനീ ലോ​ക്ക​പ്പ് മു​റി​യിൽ മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ നീ​ണ്ടു നി​വർ​ന്നു് കി​ട​ന്നു് സു​ഖ​മാ​യൊ​ന്നു​റ​ങ്ങി.

സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രേ, ഇവിടെ കട​ന്നു കൂടാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ പാർ​പ്പി​ട​ക്ഷാ​മം പി​ന്നെ​യൊ​രു പ്ര​ശ്ന​മ​ല്ല. കട​ന്നു കൂടാൻ കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് സമ്മ​തി​യ്ക്കു​ന്നു. ഒരടി, ഒരിടി, പി​ന്നെ കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​ച്ചൊ​രു തള്ള്. ഇത്ര​യും സഹി​യ്ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. സഹി​ച്ചാ​ലോ? പി​ന്നെ, അദ്വൈ​തം, ശിവം, ശാ​ന്തം!! ഏക ചാ​രു​ക​സേ​ര​യ്ക്കു​ള്ള വഴ​ക്കാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. ആറോ എട്ടോ കി​ട​യ്ക്ക​കൾ നി​വർ​ത്തി വി​രി​യ്ക്കാം, അതും വി​ട്ടു​വി​ട്ടു്. നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രോ​ടും കൂ​ടി​യാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് ഒരു ന്യൂ​യി​സ്സൻ​സ് കേ​സ്സെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​ക്കി ഒന്നി​വി​ടെ കട​ന്നു കൂടാൻ ശ്ര​മി​യ്ക്കൂ! ഒരു രാ​ത്രി​യ​ങ്കി​ലും മനു​ഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെ​ക​ഴി​യ്ക്കാം.”

ഇരു​മ്പു​വാ​തിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം.

ആരാ​യി​രി​യ്ക്കും, എന്തി​നാ​യി​രി​യ്ക്കും?

അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്ത് ലോ​ക്ക​പ്പിൽ തള്ളി​യ​വ​രെ രാ​ത്രി​യു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​മ​ങ്ങ​ളിൽ മർ​ദ്ദി​യ്ക്കു​മെ​ന്ന് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. മർ​ദ്ദി​യ്കാ​നാ​യി​രി​യ്ക്കു​മോ? എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​ക്കൂ​ടാ?

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി കാ​ലു​കൾ മട​ക്കി, മു​ട്ടു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ തല തി​രു​കി ഒട്ട​ക​പ്പ​ക്ഷി​യെ​പ്പോ​ലെ കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. മർ​ദ്ദി​യ്ക്കു​മ്പോൾ കണ്ണും മൂ​ക്കും പല്ലു​മൊ​ന്ന് രക്ഷി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം. ഒഴി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്ന പു​റ​ത്ത് തല്ലു​ക​യോ ചവു​ട്ടു​ക​യോ എന്തു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ചെ​യ്യ​ട്ടെ.

കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം അടു​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ഹൃദയം കഠി​ന​മാ​യി മി​ടി​യ്ക്കു​ന്നു.

“നമ​സ്ക്കാ​രം!”

ദു​ഷ്ടൻ! നമ​സ്ക്കാ​രം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​വും മർ​ദ്ദ​നം. തല​പൊ​ക്കി​ല്ല. മി​ണ്ടി​ല്ല.

“എന്താ തല​വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടോ?”

ഉണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​വേ​ണം തല​യ്ക്കു തന്നെ ചാ​മ്പാൻ.

“എന്നെ അറി​യി​ല്ലേ?”

സ്വ​ന്തം അളി​യ​നാ​ണ്! കേൾ​ക്ക​ണ്ട.

“വല്ല​തും കഴി​യ്ക്ക​ണോ?” എന്തൊ​രു സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​നം!

“ഇനി​യി​ന്നു ഊണൊ​ന്നും കി​ട്ടി​ല്ല. നേരം താ​മ​സി​ച്ചു​പോ​യി. ചായ വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ വരു​ത്തി​യ്ക്കാം.”

ചായ കു​ടി​യ്ക്കാൻ തല പൊ​ക്കു​മ്പോൾ കണ്ണി​ന്റെ റാ​ന്തൽ പൊ​ളി​യ്ക്ക​ണ​മ​ല്ലേ? ദു​ഷ്ടൻ! ചാ​യ​യ​ല്ല അമൃത് തന്നെ തന്നാ​ലും തല​പൊ​ക്കി​ല്ല. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പു​റ​ത്തു കുറെ തല്ലീ​ട്ടു പോ.

“സാ​റെ​ന്നോ​ടു് വി​രോ​ധം ഭാ​വി​യ്ക്ക​രു​തു്. സേർ​ച്ച് പാർ​ട്ടി​യിൽ ഞാ​നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും വരി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.”

സത്ര​ത്തി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു​വെ​ച്ചു തന്നെ കൊ​ല്ലു​മാ​യി​രു​ന്നു ഇല്ലേ?

“ഏതാ​യാ​ലും ഇങ്ങി​നെ​യൊ​ക്കെ വന്നി​ല്ലേ? ഞാ​നൊ​രു​പാ​യം പറയാം. സാ​റൊ​ന്നു തല​പൊ​ക്കി​യാ​ട്ടെ.”

അത്ര​ത്തോ​ള​മാ​യ​പ്പോൾ വി​ശ്വാ​സം തോ​ന്നി മർ​ദ്ദി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. തല​പൊ​ക്കി​നോ​ക്കി. ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

“ഇതൊ​ക്കെ പരു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു വെ​ച്ച​താ​ണു് സാറേ”.

“ഏതൊ​ക്കെ?”

“സാറ് കളി​വി​ടു്. ഇത്തി​രി സൊ​ബാ​വ​ദൂ​ഷ്യ​മൊ​ക്കെ ആണാ​യാൽ വേണം.”

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ് വേ​ലി​പൊ​ളി​ച്ചു പു​റ​ത്തു​ചാ​ടി. വ്യ​ഭി​ചാ​ര​ക്കു​റ്റം ചു​മ​ത്തി​യാ​ണി​ല്ലേ പി​ടി​കൂ​ടി​യ​തു്.

“വാസു മു​ത​ലാ​ളി​യെ അറി​യി​ല്ലേ?” ശത്രു​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

“അറി​യും.”

“നല്ല മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്.”

ഇത​വ​ന്റെ വേ​ല​യാ​ണോ?

“കട​ലാ​സ്സും പെ​ന്നു​മി​താ. മു​ത​ലാ​ളി​ക്കു് ഒരു കത്തെ​ഴു​തി തന്നാൽ ഇന്നു രാ​ത്രി തന്നെ ഞാ​നെ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാം.”

“എന്തി​ന്നു്?”

“വന്നു ജാ​മ്യ​ത്തി​ലെ​ടു​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞാൽ ആരു​മ​റി​യാ​തെ കാ​ല​ത്തെ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹം സഹാ​യി​ക്കും തീർ​ച്ച. നല്ല മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്.”

മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. കാ​ര്യം തി​ക​ച്ചും വ്യ​ക്ത​മാ​യി. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി വീശിയ വല​യി​ലാ​ണു് വീ​ണ​തു്. ശരി. കണ്ടോ​ളം.

“എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?”

“ഒന്നൂ​ല്ല.”

ശബ്ദ​ത്തിൽ അമർ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ നഖ​ചി​ത്രം പല തവണ സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​ന​ത്തിൽ വര​ച്ചു കാ​ട്ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതാ, നമ്പർ വൺ ശത്രു​വെ​ന്നു് പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് ചൂ​ണ്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മു​ത​ലാ​ളി ആദ്യം ഭീ​ഷ​ണി​യും​കൊ​ണ്ടു് പു​റ​പ്പെ​ട്ട് റൗ​ഡി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് തല്ലി​ക്കും. കഴു​ത്തു ഞെ​ക്കി കൊ​ന്നു് കട​ലി​ലെ​റി​യും. അങ്ങി​നെ പലതും. ഭീഷണി ഭീ​രു​ക്ക​ളു​ടെ ലക്ഷ​ണ​മാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു:

“അതു കയ്യി​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ മു​ത​ലാ​ളി”.

പി​ന്നേ​യും രൂ​ക്ഷ​മാ​യെ​തിർ​ത്തു. കൂ​ടു​തൽ കു​ടു​പ്പ​മു​ള്ള വാ​ക്കു​ക​ളും വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളു​മെ​ടു​ത്തു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു. അപ​വാ​ദ​ത്തി​ന്റെ മണം പു​ര​ട്ടി. അപ്പോൾ മു​ത​ലാ​ളി പ്ര​ലോ​ഭ​ന​വും​കൊ​ണ്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

“ഗോഡൗൺ മനേ​ജ​രാ​ക്കാം.”

“പു​ല്ലു്.”

പി​ന്നെ നോ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​മാ​യി ദൂതൻ വന്നു. വാ​ങ്ങി എണ്ണി നോ​ക്കി. മന​സ്സിൽ പി​ടി​ച്ചി​ല്ല.

“സമ​യ​മാ​യി​ല്ലെ​ന്നു പറയൂ.”

പണ്ടു് വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യു​ടെ തോ​ഴി​യോ​ടു് ഉപ​ഗു​പ്തൻ പറഞ്ഞ അതേ മറു​പ​ടി. ഒരു കമ്പു​കൂ​ടി കയ​റി​യാൽ നി​ല​വാ​രം വർ​ദ്ധി​ക്കും തീർ​ച്ച.

പക്ഷെ, സംഗതി മറ്റൊ​രു വഴി​യ്ക്കു തി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. പാ​മ്പി​ന്റെ പക​യാ​ണു് മു​ത​ലാ​ളി​യ്ക്കു്.

“വാസു മു​ത​ലാ​ളി വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ ഇന്നു രാ​ത്രി​ത​ന്നെ ലോ​ക്ക​പ്പിൽ​നി​ന്നു കട​ക്കാം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ സ്ഥി​തി​യാ​കെ വഷ​ളാ​വും.”

“എങ്ങി​നെ?”

“രാ​വി​ലെ മജി​സ്ത്രേ​ട്ടി​ന്റെ മു​മ്പിൽ ഹാ​ജ​രാ​കും. കൂടെ ഇക്ക​ണ്ട തെ​രു​വു​പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ള​ത്ര​യു​മു​ണ്ടാ​വും. കത്തെ​ഴു​തി​ത്ത​രു​ന്ന​താ​ണു് നല്ല​തു്.”

“ഇല്ല. കത്തെ​ഴു​തു​ന്നി​ല്ല. നാളെ മജി​സ്റ്റ്രേ​ട്ടി​ന്റെ മു​മ്പിൽ പോ​യ്ക്കൊ​ള്ളാം.”

വാസു മു​ത​ലാ​ളി​യോ​ടു​ള്ള അമർഷം മു​ഴു​വ​നും ശബ്ദ​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചി​രു​ന്നു.

കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം അക​ന്ന​ക​ന്നു പോ​കു​ന്നു.

നാ​ളെ​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റ​ന്നാൾ പു​റ​ത്തു കട​ക്കും തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. വ്യ​ഭി​ചാ​ര​നി​രോ​ധ​ക്കു​റ്റം ചു​മ​ത്തി​യ​വ​രെ ഇന്നോ​ളം ആരേ​യും തൂ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ല.

“കണ്ടോ​ളാം മു​ത​ലാ​ളീ, വഴി​പോ​ലെ കണ്ടോ​ളാം.”

പല്ല് കടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി പി​റു​പി​റു​ത്തു തെ​രു​വു​സു​ന്ദ​രി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം പ്ര​തി​ക്കൂ​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മോർ​ത്ത​പ്പോൾ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ആകെ തളർ​ന്നു. വല്ലാ​തെ ഒരി​ട​ത്തു കി​ട​ന്നു.

വാ​തി​ല​ട​യു​ന്ന ശബ്ദം.

ലോ​ക്ക​പ്പി​ന്റെ വാതിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, എല്ലാ വാ​തി​ലു​ക​ളും അട​യും​പോ​ലെ തോ​ന്നി. രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ പഴു​തി​ല്ലാ​ത്ത​വി​ധം.

ലോ​ക്ക​പ്പു മു​റി​യു​ടെ നാ​ലു​ചു​മ​രു​ക​ളും ചു​രു​ങ്ങി ചു​രു​ങ്ങി തന്നി​ലേ​ക്ക​ടു​ക്കു​ന്നു. ക്ര​മേണ അതൊരു വലിയ ശവ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ടെ ആകൃതി കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു. പതു​ക്കെ പതു​ക്കെ ഭൂ​മി​യു​ടെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു താ​ഴു​ന്നു.

അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​മേ വിട! കൂ​ട്ടു​കാ​രേ വിട!

Colophon

Title: Ashwahridayam (ml: അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Navakerala Co-op. Publishing House; Kozhikode, Kerala; 1; 1969.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 31, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Conquest of the Mountain, an oil on cotton painting by Paul Klee (1879–1940). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.