ഏഴര വെ​ളു​പ്പി​ന്നു് പൂ​വൻ​കോ​ഴി​ക​ളൊ​ടൊ​പ്പം കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യും ഉണർ​ന്നു കൂ​കു​ന്നു. എന്നു​വെ​ച്ചാൽ കോ​ട്ടു വാ​യി​ടു​ന്നു. അതു കേ​ട്ടു് അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലെ പൗ​ര​ന്മാർ ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​യ്ക്കു​ന്നു. ജഗ​ദീ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ പൊ​ണ്ടാ​ട്ടി കൊ​ള​ന്ത​ക​ളെ നു​ള്ളി​യു​ണർ​ത്തി കർ​മ്മ​രം​ഗ​ത്തി​റ​ക്കു​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഒന്നു​മ​റി​യാ​ത്ത​പോ​ലെ, ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​പോ​ലെ മറു​വ​ശം ചരി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നു് കൂർ​ക്കം​വ​ലി​ച്ചു് പി​ന്നെ​യും നിർ​വ്വി​ക​ല്പ​സ​മാ​ധി​യിൽ ലയി​യ്ക്കു​ന്നു. എന്നും അങ്ങി​നെ​യാ​ണു് പതി​വു്.

ആ പതിവ് ലോ​ക്ക​പ്പിൽ​വെ​ച്ചും ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

“ഷട്ട​പ്പ്”.

സെൻ​ട്രി നിൽ​ക്കു​ന്ന പോ​ലീ​സു​കാ​ര​ന്റെ അട്ട​ഹാ​സം​കേ​ട്ടു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​ക്കു് സ്ഥ​ല​കാ​ല​ബോ​ധ​മു​ണ്ടാ​യി. പി​ന്നെ ഉറ​ക്കം വന്നി​ല്ല. ഉറ​ക്കം​വ​രാ​തെ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ കു​മ്പ​ള​പ്പൂ വി​ട​രും​പോ​ലെ കമ്പി​നു കമ്പി​നു് കോ​ട്ടു​വാ വി​ട​രാൻ തു​ട​ങ്ങി. സെൻ​ട്രി നി​ല്ക്കു​ന്ന പഹയനെ പേ​ടി​ച്ചു് എല്ലാം മൂ​കാ​ഭി​ന​യ​മാ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു, ‘എം.ജി.എമ്മി’ന്റെ ശി​ങ്ക​ത്തെ​പ്പോ​ലെ.

കാക്ക കര​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കണ്ണു തു​റ​ന്നു് ചു​റ്റും നോ​ക്കി. ഇരു​മ്പ​ഴി​യ്ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ ഒരു ശകലം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. മു​മ്പിൽ കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ, അതിനു പി​റ​കിൽ മര​ക്കൂ​ട്ടം, രണ്ടി​ന്റേ​യും പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തിൽ ഇളം​തു​ടു​പ്പോ​ലു​ന്ന ആകാശം. ചി​ത്രം വര​ച്ചു​വെ​ച്ച​പോ​ലെ. ശബ്ദ​മി​ല്ല. ചല​ന​മി​ല്ല.

പ്ര​പ​ഞ്ച​മേ, നീ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണോ? ആണെ​ന്നു തീർ​ത്തു​പ​റ​യാൻ വയ്യ. നി​ന​ക്കു് രണ്ടു വശ​മു​ണ്ടു്. ഇവിടെ ഇരു​ട്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ മറ്റെ​വി​ടെ​യോ വെ​ളി​ച്ചം. മറ്റെ​വി​ടെ​യോ കൊടും തണു​പ്പാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ അത്യു​ഷ്ണം. ഒരി​ട​ത്തു് ജനനം, മറ്റൊ​രി​ട​ത്തു് മരണം. നി​ന്നിൽ എല്ലാ​മു​ണ്ടു്. നീ എല്ലാ​മാ​ണു്.

അനേ​ക​ല​ക്ഷം പാ​വ​കൾ​ക്കും മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും ഇഴ​ജ​ന്തു​ക്കൾ​ക്കും മനു​ഷ്യർ​ക്കും അഭയം നല്കു​ന്ന നി​ന്റെ മടി​ത്ത​ട്ടിൽ സ്വ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് കര​യു​ന്ന​വ​നും ദുഃ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം അനു​ഭ​വി​ച്ചു് അഹ​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നു​മു​ണ്ടു്. പണ​ക്കാ​ര​നും പട്ടി​ണി​പ്പാ​വ​വു​മു​ണ്ടു്.

ആദ്യ​ത്തെ മോ​ട്ടോർ വാഹനം ഇര​മ്പി​ത്ത​കർ​ത്തു് കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന ശബ്ദം.

ചലനം ആരം​ഭി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

കി​ഴ​ക്കൻ​കാ​റ്റ് മര​ത്ത​ല​പ്പു​ക​ളിൽ വന്നി​രു​ന്നു് തല​മു​ടി ചീകാൻ തു​ട​ങ്ങി.

അതെ, സാർ​വ്വ​ത്രി​ക​മായ ചല​ന​ത്തി​ന്റെ ആരംഭം.

കി​ലു​ക്കാം​പെ​ട്ടി​യും​കൊ​ണ്ടു് കി​ളി​ക​ളെ​ത്തി. എങ്ങോ പശു​ക്കു​ട്ടി കര​യു​ന്നു. തള്ള​പ്പ​ശു​വി​ന്റെ മു​റ​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ന്നു.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ ദുഃ​ഖ​ഭാ​രം ചു​മ​ന്നു് തളർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്നു.

ശാരി ഇതൊ​രി​യ്ക്ക​ലും ഒരി​യ്ക്ക​ലും അറി​യാ​തി​രി​യ്ക്ക​ട്ടെ.

പ്ര​ഭാ​തം വന്ന​പ്പോൾ അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലും ജീ​വ​ന്റെ ചലനം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.

കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ ഉച്ച​ത്തിൽ നാമം ജപി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വല​തു​വ​ശം തി​രി​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ്, കി​ട​ക്ക മട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പീ​റ്റർ കി​ട​ന്ന കി​ട​പ്പിൽ ഒരു ബീഡി കൊ​ളു​ത്തി. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി തല​യി​ണ​യിൽ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി പാടി.

പാ​ട്ടു കേ​ട്ടു് മു​കു​ന്ദൻ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് തി​ര​ക്കു​കൂ​ട്ടി. എട്ടു​മ​ണി​ക്കു നെ​യ്ത്തു​ക​മ്പ​നി​യി​ലെ​ത്തേ​ണ്ട മു​കു​ന്ദൻ ആരെ​ങ്കി​ലും ഭേ​ദ്യം ചെ​യ്ത​ല്ലാ​തെ ഉണ​രി​ല്ല. ഉണർ​ന്നാൽ പി​ന്നെ ബഹ​ള​മാ​ണു്. മു​കു​ന്ദ​ന്റെ ബദ്ധ​പ്പാ​ടിൽ ആക്സി​ഡ​ന്റു പറ്റാ​തെ കഴി​ക്കാൻ എല്ലാ​വ​രും കരു​ത​ലോ​ടെ നിൽ​ക്കും.

കി​ട​ക്ക മട​ക്കി​വെ​ച്ചു് ഏക ചാ​രു​ക​സേര നി​വർ​ത്തി​യി​ട്ടു് കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ അതിൽ കയ​റി​യി​രു​ന്നു് എല്ലാ​വ​രോ​ടു​മാ​യി ചോ​ദി​ച്ചു: “പത്രം വന്നി​ല്ലേ?”

എങ്ങും സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം. വാ​തി​ലി​ന്റെ വി​ട​വി​ലൂ​ടെ അക​ത്തു വന്നു വീഴും. എപ്പോ​ഴെ​ന്ന​റി​യി​ല്ല. എങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു​മ​റി​യി​ല്ല. ആദ്യ​ത്തെ പാ​രാ​യ​ണം കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോ​ന്റെ വക. പി​ന്നെ വഴി​യ്ക്കു വഴി എല്ലാ​വ​രു​ടെ വകയും പാ​രാ​യ​ണം തന്നെ.

പീ​റ്റർ പത്ര​വു​മ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു് വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. പി​ന്നാ​ലെ ജയ​കൃ​ഷ്ണ​നും. അപ്പോൾ വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടെ ബെൻസ് കാർ നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒഴു​കി​പ്പോ​യി. ഗരു​ഡ​ച്ചി​റ​കും ഇളം മഞ്ഞ വർ​ണ്ണ​വു​മു​ള്ള ആ സു​ന്ദ​ര​ക്കു​ട്ട​പ്പ​നെ ഒന്നേ നോ​ക്കി​യു​ള്ളൂ. പീ​റ്റ​റു​ടെ വായിൽ വെ​ള്ളം പൊ​ട്ടി. അവൻ നു​ണ​ച്ചി​റ​ക്കി.

“ഉഗ്രൻ.”

കാ​റി​ന്റെ വാലിൽ ഘടി​പ്പി​ച്ച പച്ച​യും ചു​ക​പ്പു​മാർ​ന്ന കല്ലു​കൾ നോ​ക്കി ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ കമ​ന്റ​ടി​ച്ചു.

“അത്യു​ഗ്രൻ.”

പീ​റ്റർ പ്ര​ശം​സ​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഒരടി മുൻ​ക​ട​ന്നു​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞു:

“ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഒരേ​യൊ​ര​മ്പീ​ഷൻ.”

“എന്താ​തു്?”

ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

അവ​നെ​പ്പോ​ലൊ​രു വാ​ഹ​ന​മ​ഹാ​വീ​ര​നെ കീ​ഴ​ട​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു് പി​ന്നി​ലെ സീ​റ്റിൽ അല​സ​മാ​യി ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് സി​ഗ​റ​റ്റു പു​ക​യ്ക്ക​ണം. അമ്പ​ര​ന്നു് വഴി​മാ​റി​നി​ന്ന് നോ​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​പു​ഴു​ക്ക​ളെ കട​ക്ക​ണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് പു​ച്ഛി​ച്ചു തള്ളി ഈ മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു നാൾ മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ ഒഴു​കി​പ്പോ​ക​ണം.

ഒരു ലോവർ ഡി​വി​ഷൻ ക്ലാർ​ക്കി​ന്റെ മോഹം! ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ ചി​രി​ച്ചു.

“എന്താ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?” പീ​റ്റർ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇതു മാ​ത്ര​മാ​ണോ അമ്പീ​ഷൻ?”

“മാ​ത്രം.”

“ബം​ഗ്ലാ​വു് വേ​ണ്ടേ?”

“വേണ്ട.”

“ആൾ​സേ​ഷൻ?”

“പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതൊ​ക്കെ പി​ന്നാ​ലെ വരും.”

“ഭാര്യ?”

“ഓ! ഇനി വേണ്ട. ഒന്നിൽ കൂ​ടു​തൽ നിയമം സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.”

“പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഏതു നി​യ​മ​ത്തേ​യും മെ​രു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു​കൂ​ടെ?”

“ശരി​യാ​ണു്. പണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ എങ്ങി​നേ​യും ജീ​വി​യ്ക്കാം.”

പീ​റ്റർ അല്പ​നേ​ര​ത്തെ മൗ​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം തു​ടർ​ന്നു: “പണ​മു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം.”

“എങ്ങി​നെ?” ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

പീ​റ്റ​റു​ടെ കയ്യിൽ പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പറ്റിയ പല മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. പ്ര​മോ​ഷൻ കി​ട്ടി നല്ലൊ​രു സീ​റ്റി​ലെ​ത്തി​യാൽ കൈ​ക്കൂ​ലി വാ​ങ്ങാം. കൈ​ക്കൂ​ലി വാ​ങ്ങു​ന്ന പണം​കൊ​ണ്ടു് രഹ​സ്യ​മാ​യി ബി​സി​ന​സ്സ് നട​ത്താം. കരി​ഞ്ച​ന്ത​യും പൂ​ഴ്ത്തി​വെ​പ്പും കള്ള​ക്ക​ട​ത്തും തട്ടി​പ്പും വെ​ട്ടി​പ്പു​മാ​യി പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി സു​ഖി​ക്കു​ന്ന പലരും മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലു​ണ്ടു്.

“എന്താ മി​ണ്ട​ത്ത​തു് ?” ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ തി​ര​ക്കി.

“വാ​സു​മു​ത​ലാ​ളി ആരാ​യി​രു​ന്നു?”

പീ​റ്റർ ബെൻസ് ഒഴു​കി​പ്പോയ വഴി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. എന്നി​ട്ടു് തു​ടർ​ന്നു:

“പത്തി​രു​പ​തു് കൊ​ല്ലം മു​മ്പു് അയാൾ ആരു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ അറി​യ​പ്പെ​ടാ​ത്ത അനേ​കാ​യി​ര​ങ്ങ​ളി​ലൊ​രു​വൻ. ഇന്നോ?”

“ഇന്നു് ലക്ഷം വി​ല​യു​ള്ള കാ​റി​ന്റെ ഉടമ.”

“ബെൻ​സി​നു പുറമെ മൂ​ന്നോ നാലോ വേ​റെ​യും കാ​റു​കൾ. അനേകം കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ. അനേകം ആശ്രി​തർ, അനേകം സ്തു​തി​പാ​ഠ​കർ. ഇതെ​ല്ലാം എങ്ങി​നെ​യു​ണ്ടാ​യി! ഒരു പു​രു​ഷാ​യു​സ്സു മു​ഴു​വ​നും കഠി​നാ​ദ്ധ്വാ​നം ചെ​യ്താൽ ഇതി​ന്റെ പതി​നാ​യി​ര​ത്തി​ലൊ​രം​ശം സമ്പാ​ദി​യ്ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ?”

“ഇല്ല. ഇതി​നാ​ണു് അവി​ഹി​ത​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള സമ്പാ​ദ്യ​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു്.”

“അതു് കള. അവി​ഹി​ത​മാർ​ഗ്ഗം! പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ മു​ഖ​പ്ര​സം​ഗ​മെ​ഴു​താൻ പറ്റു​ന്ന പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും എന്റ​ടു​ത്തു വേണ്ട. ഞാൻ ചോ​ദി​യ്ക്ക​ട്ടേ, ഏതാണീ വി​ഹി​ത​മാർ​ഗ്ഗം? ഭക്ഷ​ണം, വസ്ത്രം, അല​ക്കു്, കുളി, ക്ഷൗ​രം എന്നി​വ​യ്ക്കു​ള്ള ചെ​ല​വും കു​തി​ര​പ്പ​ന്തി​യ്ക്കു​ള്ള വാ​ട​ക​യും വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്ന​തും കഴി​ച്ച് ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​ത​ല്ലേ വി​ഹി​ത​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള സമ്പാ​ദ്യം?”

“അതെ.” ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ സമ്മ​തി​ച്ചു.

“വി​ഹി​ത​വ​കു​പ്പിൽ നി​ന​ക്കെ​ത്ര സമ്പാ​ദ്യ​മു​ണ്ടു്?” അല്പം വാ​ശി​യോ​ടെ പീ​റ്റർ ചോ​ദി​ച്ചു.

“പ്ര​തി​മാ​സം ഇരു​പ​തു​റു​പ്പിക കട​മാ​ണെ​ന്റെ സമ്പാ​ദ്യം.”

“എടോ, അവി​വാ​ഹി​ത​നും അല്പ​ജ്ഞ​നു​മായ ജയ​കൃ​ഷ്ണാ, നി​ന്റെ മു​മ്പിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് ഫാദർ ഓഫ് ടു ചിൽ​ഡ്രൻ, ഹസ്ബ​ന്റു് ഓഫ് വൺ ലേഡി. മന​സ്സി​ലാ​യോ? അപ്പോൾ വി​ഹി​ത​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലൂ​ടെ എനി​യ്ക്കെ​ന്തു് സമ്പാ​ദ്യം കാണും?”

“എന്നേ​ക്കാൾ നാ​ലി​ര​ട്ടി!”

“ഒട്ടും കു​റ​യി​ല്ല. എടോ, ഈ മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തിൽ എത്ര​യോ വലിയ കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ ഒഴി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്നു. രണ്ടോ മൂ​ന്നോ ആം​ഗ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മു​ള്ള കു​ടും​ബ​ത്തി​നു് ആറും ഏഴും നി​ല​ക​ളു​ള്ള മാ​ളി​ക​ക​ളി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്. പല മു​റി​ക​ളും വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി തു​റ​ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ ആളി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വി​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഇവിടെ തു​രു​മ്പു​പി​ടി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു! നീയും ഞാനും നമ്മെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ആയി​ര​ങ്ങ​ളും കു​തി​ര​പ്പ​ന്തി​യിൽ പാ​തി​പ്പ​ട്ടി​ണി​യു​മാ​യി കഴി​യു​ന്നു. മു​ഖ​പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ലെ വാ​ച​ക​മ​ടി​ച്ച് ശു​ദ്ധ​രിൽ ശു​ദ്ധ​രാ​യി ജീ​വി​യ്ക്കു​ന്നു! ഇം​പാ​ല​ക​ളും ബെൻ​സും സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്നു!”

“നാം ജീ​വി​യ്ക്കു​ന്ന​തും സു​ഖി​യ്ക്കു​ന്ന​തും സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലാ​ണു്, സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മാ​ണു്.”

“നമ്മെ​പ്പോ​ലെ പലരും.”

“പത്രം വന്നി​ല്ലേ?”

കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഇല്ല.” ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജ​നം’മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്ര​ഭാത പത്ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും പു​റ​ത്തു വന്നി​ല്ല. വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി കേ​ര​ള​ത്തിൽ അപ്പോ​ഴും കള്ള​പ്പ​ശു​വെ​പ്പോ​ലെ പാലു് ചു​ര​ത്താ​തെ നി​ല്പാ​ണു്. നഗ​ര​വാ​സി​കൾ കഠി​ന​മായ വാർ​ത്താ​ദാ​ഹം​കൊ​ണ്ടു് മരി​ച്ചു വീ​ഴാ​റാ​യി.

പത്തു മണി!

സം​ഗ​തി​ക​ളാ​കെ മാ​റു​ന്നു. വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​കൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല തൊ​ഴി​ലാ​ളി​കൾ കൂ​ട്ടം ചേർ​ന്നു​നി​ന്നു് മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം മു​ഴ​ക്കി. അതു കേ​ട്ടു് മു​ത​ലാ​ളി​മാർ ഫോൺ വെ​ച്ചു് വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു് തെ​റി​പ്പാ​ട്ടു് വി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു. കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ ആരും അതു കേ​ട്ടി​ല്ല. അവി​ടെ​യു​ള്ള​വർ അനേ​ക​കാ​ല​മാ​യി പണി​മു​ട​ക്കി തെ​രു​വി​ലൂ​ടെ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​വും മു​ഴ​ക്കി അല​യു​ക​യാ​ണു്.

പതി​നൊ​ന്നു മണി!

അവ​സാ​നം കള്ള​പ്പ​ശു പാലു ചു​ര​ത്തി. വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു​ക​ണ്ട പത്ര​മു​ത​ലാ​ളി​മാ​രിൽ ചിലർ ഉച്ച​യ്ക്കു മു​മ്പു് പ്ര​ത്യേക പതി​പ്പ് അടി​ച്ചി​റ​ക്കി.

“വെ​ട്ടി​ക്കൊല”

“കു​ത്തി​ക്കൊല”

“തട്ടി​പ്പ​റി”

പത്രം വിൽ​ക്കു​ന്ന പി​ള്ള​രു​ടെ ആർ​പ്പു​വി​ളി. ജനം ഓടി​ക്കൂ​ടി പത്രം തട്ടി​പ്പ​റി​ച്ചു് വാ​യി​ച്ചു.

അതെ, സംഗതി ശരി​യാ​ണ്. നാലു് ഭവ​ന​ഭേ​ദ​നം, ഒരു കു​ത്തി​ക്കൊല, കു​റേ​യേ​റേ ചി​ല്ല​റ​ക്ക​ള​വു​കൾ! മഹാ​ന​ഗ​രം കണ്ണു പൂ​ട്ടി​യ​പ്പോൾ ഇത്ര​യും സം​ഭ​വി​ച്ചു.

അത്ഭു​തം, ഭയം, അമർഷം!

നഗ​ര​ജീ​വി​തം സു​ര​ക്ഷി​ത​മ​ല്ലെ​ന്നു് എല്ലാ​വ​രും ഉറ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു.

വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​യ​പ്പോൾ മഹാ​ന​ഗ​രം ഇളകി മറി​ഞ്ഞു. നാനാ പാർ​ട്ടി​ക്കാർ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സം മറ​ന്നു് ഒത്തു​കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ വലി​യൊ​രു ജാഥ രൂപം പൂ​ണ്ടു. നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ശ​ത്രുത മാ​റ്റി​വെ​ച്ചു്, സ്നേ​ഹി​ച്ചു് കൈ കോർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു് ജാ​ഥ​യ്ക്കു് നേ​തൃ​ത്വം നൽകി.

കമ്പി​നു് കമ്പി​നു് കു​ട്ടി​നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ നി​ന്നു് മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ കണ്ണിൽ​നി​ന്നു മല​ഞ്ചോ​ല​പോ​ലെ വെ​ള്ളം കു​ത്തി​യൊ​ലി​ച്ചു. സർ​ക്കാർ തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു. കാരണം, സർ​ക്കാ​രി​നു വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ല​യോ തട്ടി​പ്പ​റി​യോ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​യി​രു​ന്നു. സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ പേരും പറ​ഞ്ഞു് വല്ല​വ​രും അതു ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​യി​രു​ന്നു. പാവം, സർ​ക്കാർ!

ജാഥ. മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലെ പ്ര​ധാന വീ​ഥി​കൾ ചു​റ്റി. എല്ലാ പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​ന്റെ മു​മ്പി​ലും പ്ര​ക​ട​നം നട​ത്തി.

അപ്പോൾ ലോ​ക്ക​പ്പു​മു​റി​യു​ടെ ഇരു​മ്പു​വാ​തി​ലിൽ തല​ത​ല്ലി ഉച്ച​ത്തി​ലു​ച്ച​ത്തിൽ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. ഒരു വലിയ നഷ്ടം സം​ഭ​വി​ച്ച​തി​ന്റെ പേരിൽ. അങ്ങി​നെ​യൊ​രു ജാഥ കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ​ക്കൂ​ടാ​തെ അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തൊ​ന്നും മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തിൽ രൂപം പൂ​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ഏതു പാർ​ട്ടി ജാ​ഥ​ന​യി​ച്ചാ​ലും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി അതി​ലു​ണ്ടാ​വും! ഈ പാർ​ട്ടി​ക​ളി​ലെ​ന്തി​രി​യ്ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണു് കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. ഒരു പാർ​ട്ടി​യി​ലും വി​ശ്വാ​സ​മോ അവി​ശ്വാ​സ​മോ ഇല്ല. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം വിളി കൊ​ല​വി​ളി​പോ​ലെ ദി​ഗ​ന്തം ഞെ​ട്ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. കു​ഞ്ചു​ണ്ണി ഓർ​ത്തോർ​ത്തു വാ​വി​ട്ടു കര​ഞ്ഞു.

കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യു​ടെ കര​ച്ചി​ലി​ന്നു മു​മ്പിൽ സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ കര​ച്ചിൽ നി​ഷ്പ്ര​ഭം.

ജഥ നയി​ച്ച നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ ഉയർ​ന്ന ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രെ​ക്ക​ണ്ടു നി​വേ​ദ​നം നട​ത്തി.

കു​റ്റ​വാ​ളി​ക​ളെ അടി​യ​ന്ത​ര​മാ​യി കണ്ടു​പി​ടി​യ്ക്ക​ണം. മാ​തൃ​കാ​പ​ര​മാ​യി ശി​ക്ഷി​യ്ക്ക​ണം. കു​റ്റ​വാ​സന എന്നെ​ന്നേ​യ്ക്കു​മാ​യി നശി​പ്പി​യ്ക്ക​ണം. മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തെ രക്ഷി​യ്ക്ക​ണം.

അല്ലെ​ങ്കിൽ… താ​ക്കീ​തു്.

ധർണ, ഘരാവോ, കൂ​ട്ട​പ്പി​ക്ക​റ്റി​ങ്ങു്, നി​രാ​ഹാ​ര​സ​ത്യാ​ഗ്ര​ഹം, ഹരാ​കി​രി, ആത്മാ​ഹു​തി!

സന്ധ്യ​യ്ക്കു കട​പ്പു​റ​ത്തു വമ്പി​ച്ച പൊ​തു​യോ​ഗം. നേ​താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഉജ്ജ്വ​ല​പ്ര​സം​ഗം മൈ​ക്രോ​ഫോൺ ആദ​ര​വോ​ടെ എറ്റു​വാ​ങ്ങി ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തു. ഉച്ച​ഭാ​ഷി​ണി​യ​തു് ശ്ര​ദ്ധാ​ലു​ക്ക​ളായ ശ്രോ​താ​ക്ക​ളു​ടേ​യും വീ​ടു​ക​ളിൽ അട​ച്ചു കി​ട​ന്നു മര​ണ​സ​ഞ്ചാ​രം കൊ​ള്ളു​ന്ന​വ​രു​ടേ​യും കാ​തു​ക​ളിൽ പെ​രു​പ്പി​ച്ചെ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

നി​വേ​ദ​ന​പ​ത്രി​ക​യി​ലെ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു കേ​ട്ട​പ്പോൾ സദ​സ്സ് ഹർ​ഷ​പു​ള​കം കൊ​ണ്ടു. ‘ഹരാ​കാ​ി​രി’യ്ക്കാ​വ​ശ്യ​മായ കഠാ​രി​യും ആത്മാ​ഹു​തി​യ്ക്കാ​വ​ശ്യ​മായ പെ​ട്രോ​ളും തീ​പ്പെ​ട്ടി​യും സം​ഭാ​വന ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു് ഉദാ​ര​മ​തി​ക​ളായ ഏതാ​നും നഗ​ര​വാ​സി​കൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു നി​ന്നു് പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച​പ്പോൾ സദ​സ്സ​വർ​ക്കു മു​ക്ത​ക​ണ്ഠം ‘ജേ’വി​ളി​ച്ചു. സി​ന്ദാ​ബാ​ദും!

അന്ത​രീ​ക്ഷം പ്ര​ക്ഷു​ബ്ധം!

ഉയർ​ന്ന ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ ടെ​ലി​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ വി​കാ​രം കൈ​മാ​റി. നിർ​ദ്ദേ​ശം കൈ​മാ​റി.

അശ്വ​ഹൃ​ദ​യം ശോ​ക​മൂ​ക​മാ​ണു്. ആരും ഒന്നും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വൈ​കു​ന്നേ​ര​ത്തെ ജാ​ഥ​യി​ലും പൊ​തു​യോ​ഗ​ത്തി​ലും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ കാ​ണാ​ഞ്ഞ​തു് അമ്പ​ര​പ്പി​ന്നു് കാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

പീ​റ്റർ ആപ്പീ​സ് വി​ട്ടു വരു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ജാഥ കണ്ട​തു്. ജയ​കൃ​ഷ്ണൻ റെ​യിൽ​വേ പാ​ല​ത്തി​ലി​രു​ന്നു കാ​റ്റു കൊ​ള്ളു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അതി​ന​ടി​യി​ലൂ​ടെ ജാഥ കട​ന്നു​പോ​യ​തു്. കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ അശ്വ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ പടി​ക്കൽ​നി​ന്നു് നല്ല​പോ​ലെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. എട്ടു​മ​ണി​ക്കു് പൊ​തു​യോ​ഗം കഴി​ഞ്ഞു് തി​രി​ച്ചെ​ത്തിയ മു​കു​ന്ദ​ന്റെ റി​പ്പോർ​ട്ട് പ്ര​കാ​രം കു​ഞ്ചു​ണ്ണി കട​പ്പു​റ​ത്തു​മി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും ഒത്തു​ചേർ​ന്ന​പ്പോൾ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ​യി​രു​ന്നു കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു.

“ഒരു രാവു കഴി​ഞ്ഞു് മറ്റൊ​രു രാവു് തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.”.

കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോ​നാ​ണു് മൗ​ന​ത്തി​ന്റെ തു​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ച​തു്.

“മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലി​ല്ല, തീർ​ച്ച”

കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു.

“ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ജാ​ഥ​യിൽ കാണും.”

എല്ലാ​വ​രും ആ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​വെ​ച്ചു, മു​ക​ന്ദ​നൊ​ഴി​ച്ചു്.

“വല്ല അപ​ക​ട​വും പറ്റി​യോ?”

അതാ​ണു് മു​കു​ന്ദ​ന്റെ സംശയം.

വീ​ണ്ടും മൗനം.

അപകടം പറ്റാൻ വള​രെ​യേ​റെ സാ​ദ്ധ്യ​ത​യു​ണ്ടു്. ‘സിം​ഹ​ഗർ​ജ്ജന’ത്തി​ലെ ഗസ്റ്റ​പ്പോ ജോലി തീ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കളി​യാ​ണ്. എല്ലാ​വ​രും കു​ഞ്ചു​ണ്ണി​ക്കു പറ്റാ​നി​ട​യു​ള്ള അപ​ക​ട​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു.

മൗനം നീ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു…

അയൽ​വീ​ട്ടി​ലെ​വി​ടെ​യോ ഒരു കു​ട്ടി സന്ധ്യാ​നാ​മം ചൊ​ല്ലു​ന്നു.

ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ പശു​ക്ക​ളെ മേ​ക്കാൻ പോ​യി​ട്ട് തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. നേരം സന്ധ്യ​യാ​യി. യശോ​ദ​യു​ടെ പരി​ഭ്രാ​ന്ത​മായ മന​സ്സ് പലതും ആലോ​ചി​യ്ക്കു​ന്നു.

കണ്ണൻ​കു​ട്ടി മേ​നോ​ന്റെ മന​സ്സി​പ്പോൾ യശോ​ദ​യു​ടെ മന​സ്സാ​ണു്, പരി​ഭ്രാ​ന്തം. പല രീ​തി​യി​ലും സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള അപ​ക​ട​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നും മന​സ്സിൽ ചി​ത്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ കണ്ണൻ​കു​ട്ടി​മേ​നോൻ ചോ​ദി​ച്ചു:

“ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തിൽ വല്ല കൊ​ല​പാ​ത​വും നട​ന്നോ?”

അനാ​വ​ശ്യ​മായ ചോ​ദ്യം. ഒരു കു​ത്തി​ക്കൊ​ല​യു​ടെ പേ​രി​ലാ​ണു് ജാ​ഥ​യും പൊ​തു​യോ​ഗ​വും നട​ന്ന​തു്. എല്ലാം അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ട് പി​ന്നേ​യും കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​യ്ക്കു​ന്നു. ആരും ഒന്നും മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു്, കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി പു​തി​യൊ​രു വസ്തുത വെ​ളി​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു.

“കട​പ്പു​റ​ത്തെ പാ​ര​പ്പ​റ്റിൽ ഒര​നാ​ഥ​ശ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കേ​ട്ടു.”

“നീ കണ്ടോ ശവം?”

കണ്ണൻ​കു​ട്ടി മേ​നോ​ന്റെ ജി​ജ്ഞാസ വർ​ദ്ധി​ച്ചു.

“ഇല്ല.”

“ആരും കണ്ടി​ല്ലേ?”

ജി​ജ്ഞാസ കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. ആരും കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​യ​പ്പോൾ എല്ലാ​വ​രും അനാഥ ശവ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു. അനാ​ഥ​ശ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു മി​ണ്ടാ​തി​രി​യ്ക്കു​മ്പോൾ നി​ര​ത്തി​ലെ ഇരു​ട്ടിൽ​നി​ന്നൊ​രു ശബ്ദം

“അങ്ങോ​ട്ടു വരാമോ?”

അഞ്ചു​പേ​രും ഞെ​ട്ടി പര​സ്പ​രം മി​ഴി​ച്ചു നോ​ക്കി എന്തു​ത്ത​രം പറയണം. അന്തി​യു​റ​ങ്ങാൻ ഇട​വും​തേ​ടി വരു​ന്ന വല്ല ദ്രോ​ഹി​ക​ളു​മാ​യി​രി​യ്ക്കു​മോ? മഹാ​ന​ഗ​ര​ത്തിൽ അന്തി​ത്താ​വ​ള​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി അല​ഞ്ഞു തി​ര​യു​ന്ന ആയി​ര​ങ്ങ​ളും പതി​നാ​യി​ര​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. ദ്രോ​ഹി. നി​ര​ത്തി​ലെ ശബ്ദം അല്പം​കൂ​ടി ഉച്ച​ത്തി​ലാ​വു​ന്നു.

“അങ്ങോ​ട്ടു വരാമോ?”

അഞ്ചു​പേ​രും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം വാ​തിൽ​പ്പ​ടി കട​ന്നു് നൃ​ത്ത​നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്രം പ്ര​വേ​ശി​യ്ക്കു​ന്നു.

കഴു​ത്തോ​ളം നീ​ണ്ടി​റ​ങ്ങിയ മുടി പി​റ​കി​ലേ​ക്കു ചീ​കി​വെ​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. കണ്ണെ​ഴു​ത്തും കു​ങ്കു​മ​പ്പൊ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. കാതിൽ വെ​ള്ള​ക്ക​ല്ലു വെച്ച കമ്മൽ, കഴു​ത്തിൽ സ്വർ​ണ്ണ​മാല. സിൽ​ക്കി​ന്റെ ജു​ബ്ബ​യും കസ​വു​കര ദോ​ത്തി​യും.

പതു​ക്കെ അടി​വെ​ച്ച​ടി​വെ​ച്ച് മു​മ്പോ​ട്ടു വന്നു പു​രി​കം ചു​ളി​ച്ച്, കണ്ണു​കൾ പാ​തി​യ​ട​ച്ചു്, മു​ഖ​ത്തു ശാ​ന്ത​ര​സം വി​ള​യി​ച്ചു്, കൈ​കൂ​പ്പി മധു​ര​മാ​യി തൊ​ഴു​തു​വ​ന്ദ​നം പറ​യു​ന്നു:

“നമ​സ്കാ​രം.”