SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-ore-kudumbam-cover.jpg
Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895).
രംഗം 2
രണ്ടു മാസം കഴി​ഞ്ഞു. വീടു പഴ​യ​തു​ത​ന്നെ. വി​ശാ​ല​മായ സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി. രാ​ത്രി ഏഴര മണി. പു​റ​ത്തു നല്ല നി​ലാ​വു​ണ്ടു്. ശാന്ത ഒരു സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു് ഏതോ മാ​ഗ​സിൻ നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അക​ത്തു​നി​ന്നു നേർ​ത്ത സ്വ​ര​ത്തി​ലൊ​രു താ​രാ​ട്ടു​പാ​ട്ടു കേൾ​ക്കാം. പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള ജാലകം മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​ട്ട​തി​ലൂ​ടെ അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള പച്ചി​ല​പ്പ​ടർ​പ്പി​തൽ നി​ലാ​വു വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. ശാന്ത വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ പച്ചി​ല​പ്പ​ടർ​പ്പിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കു​യി​ലി​ന്റെ ശബ്ദം. ശാന്ത ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും ആ ശബ്ദം. ശാന്ത എഴു​ന്നേ​റ്റു ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു മനോ​ഹ​ര​മായ ചന്ദ്രി​ക​യി​ലേ​ക്കു​റ്റു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു​നി​ന്നു വരാ​നു​ള്ള വാതിൽ രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്താ​ണു്. ആ വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ഭാരതി കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ രം​ഗ​ത്തിൽ കണ്ട മട്ട​ല്ല. മു​ഖ​ത്തു ക്ഷീ​ണ​ത്തി​ന്റെ​യും വേ​ദ​ന​യു​ടെ​യും ലക്ഷ​ണ​മു​ണ്ടു്. ഭാരതി കട​ന്നു​വ​ന്നു മറ്റെ​ങ്ങും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ സോ​ഫ​യിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു. ശാന്ത നോ​ക്കിയ മാ​ഗ​സി​നെ​ടു​ത്തു പതു​ക്കെ പേ​ജു​കൾ മറി​ക്കു​ന്നു. ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ശാന്ത തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
(പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) മോ​നു​റ​ങ്ങ്യോ, ഭാ​ര​തി​യേ​ട്ട​ത്തീ?
ഭാരതി:
ഉറ​ങ്ങി അവൻ രണ്ടു ദി​വ​സ​മാ​യി​ട്ടു വല്ലാ​തെ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചു കര​യു​ന്നു.
ശാന്ത:
വെ​റു​തേ​ല്ല. അവ​ന്റെ ചേ​ച്ചി​യെ കാ​ണാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു്. എന്നാ​ലും മി​നി​യെ കോൺ​വെ​ന്റി​ല​യ​ച്ച​തു് നന്നാ​യി​ല്ല.
ഭാരതി:
അതെ​നി​ക്കും തോ​ന്നി.
ശാന്ത:
അവൾ​ക്ക​ഞ്ചു വയ​സ്സു തു​ട​ങ്ങീ​ട്ട​ല്ലേ​യു​ള്ളൂ? അമ്മേം അച്ഛ​നേം പി​രി​ഞ്ഞു പാർ​ക്കാ​റാ​യോ?
ഭാരതി:
അല്ലെ​ങ്കി​ലും അവൾ​ക്കു് അമ്മ​മ്മ​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കഴി​ഞ്ഞു.
ശാന്ത:
എന്തേ ഇത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​രു തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കാൻ?
ഭാരതി:
അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം നി​ന​ക്ക​റി​യി​ല്ലേ? ഒരൊ​റ്റ രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ല്ലാം തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​തു്. ഞാൻ കാ​ലു​പി​ടി​ച്ചു കര​ഞ്ഞു; കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല, ഈ വീ​ടൊ​രു ഭ്രാ​ന്ത​ശാ​ല​യാ​ണ​ത്രേ; ഇവിടെ കു​ട്ടി​ക​ളെ വളർ​ത്താൻ പറ്റി​ല്ല​ത്രേ; വഷ​ളാ​യി​പ്പോ​വു​മെ​ന്നു്.
ശാന്ത:
പാവം! ആ കു​ട്ടി എത്ര​മാ​ത്രം വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.
ഭാരതി:
ഈ വീടു് ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. അച്ഛ​നോ​ടി​തു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അച്ഛൻ കര​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്രം.
ശാന്ത:
കു​ടും​ബ​ത്തിൽ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​വും വഴ​ക്കും വരാതെ കഴി​ക്കാൻ അച്ഛൻ സമ്മ​തി​ച്ച​താ​വും.
ഭാരതി:
സമ്മ​തി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെ​യ്തോ​ളൂ’ എന്നു​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞു.
ശാന്ത:
ഒന്നി​ലും ഒര​ഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ലാ​തെ കഴി​ഞ്ഞ കു​ടും​ബ​മാ​ണി​തു്.
ഭാരതി:
ഓരോ​ന്നാ​യി ആരം​ഭി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഇതെ​വി​ടെ​ച്ചെ​ന്നെ​ത്തു​മെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. മന​സ്സി​നു് ഒരു സമാ​ധാ​നോം ഇല്ല ശാ​ന്തേ. എവിടെ നോ​ക്ക്യാ​ലും അവ​ള​ങ്ങ​നെ ഓടി​ന​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്ന്വാ. രാ​ത്രി ഒരു പോള കണ്ണു​പൂ​ട്ടാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഒരൊ​റ​ക്കം കഴി​ഞ്ഞാൽ ‘അമ്മേ’ന്നു വി​ളി​ച്ചു് എന്റെ കഴു​ത്തിൽ കൈ​യി​ട്ടു മു​റു​ക്കി​ക്കി​ട​ക്ക​ണം…
ശാന്ത:
ഇതാ​ണെ​ല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും സ്ഥി​തി​യെ​ങ്കിൽ ഇത്തി​തി​നേർ​ത്തെ സ്വ​ന്ത​മാ​യി​ട്ടൊ​രു വീ​ട​ന്വേ​ഷി​ക്ക്യാ ഭേദം.
ഭാരതി:
(ഒരു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ) എന്നു​വെ​ച്ചാൽ?
ശാന്ത:
അച്ഛ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു നമു​ക്കു പ്ര​ത്യേ​കം ഓരോ വീ​ടു​വെ​പ്പി​ക്കുക.
ഭാരതി:
പി​ന്നെ ഈ വലിയ വീ​ടു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്ര​യോ​ജ​നം? അങ്ങ​നെ ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ അച്ഛ​നി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല; വേ​ണ്ടാ​ത്ത​തി​നൊ​ന്നും പോ​ണ്ടാ, കേ​ട്ടോ… ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നും അതി​ഷ്ട​പ്പെ​ടി​ല്ല.
പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു ചു​മ​യു​ടെ ശബ്ദും.
ഭാരതി:
ആരാ​തു്?
രം​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ കു​റ​ച്ചു ഭാ​ഗം​മാ​ത്രം കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരാൾ നി​ല്ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?
വന്ന ആൾ:
ഒരു കത്തു കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. (കത്തു നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.)
ശാന്ത:
അച്ഛ​നു കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​ണോ?
വന്ന ആൾ അതേ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​യാ​ട്ടു​ന്നു.
ശാന്ത:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു ചെ​ന്നു കത്തു വാ​ങ്ങി മേൽ​വി​ലാ​സം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്നു.) കൊ​ടു​ത്തോ​ളാം.
വന്ന ആൾ:
മറു​പ​ടി ഇപ്പ​ത്ത​ന്നെ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
എന്നാ​ല​വി​ടെ നി​ല്ക്കു (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
ഭാരതി വീ​ണ്ടും മാ​ഗ​സിൻ വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു നി​വർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച കത്തു​മാ​യി രാ​ഘ​വ​നും പി​റ​കിൽ ശാ​ന്ത​യും വരു​ന്നു. രാഘവൻ കസേ​ര​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു വന്ന ആളോടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
പര​മേ​ശ്വ​ര​മേ​നോൻ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ച​താ​ണ​ല്ലേ?
വന്ന ആൾ:
അതേ.
രാഘവൻ:
ഇങ്ങ​ട്ടു വരൂ.
വന്ന ആൾ രം​ഗ​മ​ധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വരു​ന്നു.
രാഘവൻ:
എന്താ പേരു്?
വന്ന ആൾ:
ശങ്കു​ണ്ണി.
രാഘവൻ:
സ്ഥി​രാ​യി​ട്ടു വല്ല വീ​ട്ടി​ലും നി​ന്നു പരി​ച​യ​മു​ണ്ടോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
സ്ഥി​രാ​യി​ട്ടു് എന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ നി​ന്നി​ട്ടു​ള്ളൂ. അതും കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു്. പി​ന്നെ അങ്ങ​നെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ദേ​ശ​സ​ഞ്ചാ​ര​ത്തി​നു്.
രാഘവൻ:
ഇതു​വ​രെ സഞ്ച​രി​ക്ക്യാ​യി​രു​ന്നോ, ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തും സ്ഥി​രാ​യി​ട്ടു നി​ല്ക്കാ​തെ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
നി​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഹോ​ട്ട​ലി​ലാ​ണു്. രസി​ക​നാ​യി​ട്ടു ഭക്ഷ​ണം പാകം ചെ​യ്യും.
രാഘവൻ:
ചെ​യ്തോ​ളൂ, വി​രോ​ധ​ല്ല്യ. പക്ഷേ, തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അത​ല്ലി​വി​ടെ ആവ​ശ്യം. ആട്ടെ അടു​ത്തു വല്ല സ്ഥ​ല​ത്തും ഹോ​ട്ട​ലിൽ നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
അടു​ത്തെ​ന്നു പറയാൻ (ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു) അവ​സാ​നം നി​ന്ന​തു് ബോം​ബേ​ലൊ​രു ഹോ​ട്ട​ലി​ലാ.
രാഘവൻ:
(പരി​ഹാ​സ​പൂർ​വം) ഓ! അതു വളരെ അടു​ത്താ​ണു്.
ശങ്കു​ണ്ണി:
കു​ടാ​തെ ബോ​ബേ​ലു് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തും നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതൊരു വീ​ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
അവിടെ സ്ത്രീ​ക​ളും കു​ട്ട്യോ​ളും ഒന്നും ഇല്ല; ഒക്കെ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രാ. അതും ആകാ​ശ​ത്തി​ലാ താമസം. അഞ്ചാ​മ​ത്തെ തട്ടി​ലു്. ഒന്നി​നും ഒരു വ്യ​വ​സ്ഥ​യും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല; ചിലരു പാ​തി​ര​യ്ക്കു വരും; മറ്റു​ചി​ല​രു് പു​ലർ​ച്ചെ വരും; വേറെ ചിലരു സഞ്ചി​യും തു​ക്കി പോയാൽ നാലു ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു വരി​ല്ല…
രാഘവൻ:
മതി, മതി. ബോം​ബാ​യി​ലെ കാ​ര്യം ഇവിടെ വി​സ്ത​രി​ച്ചു കേൾ​ക്ക​ണ​ന്നി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി:
പി​ന്നെ നാ​ല​ഞ്ചു ഭാഷ വെ​ള്ളം​പോ​ലെ പറ​യാ​ന​റി​യാം: ഹി​ന്ദു​സ്ഥാ​നി, തെ​ലു​ങ്ക്; തമിഴ്, കർ​ണാ​ട​കം…
രാഘവൻ:
അതു​കൊ​ണ്ടും ഇവിടെ വലിയ പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല; ഏതു ഭാ​ഷ​യാ​യാ​ലും താൻ​പ​റ​യു​ന്ന​തു ഞങ്ങൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം. അതേ വേ​ണ്ടൂ. അതു​പോ​ലെ ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു് താനും മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം; അനു​സ​രി​ക്ക​ണം.
ശങ്കു​ണ്ണി സമ്മ​തി​ച്ചു തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
കക്ക​രു​തു്, കളവു പറ​യ​രു​തു്.
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഭസ്മം തൊടണം; ഈശ്വ​ര​നാ​മം ജപി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
അതു തനി​ക്കി​ഷ്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ മതി; നിർ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി:
എനി​ക്ക​തു നിർ​ബ​ന്ധാ​ണു്.
രാഘവൻ:
ആയ്ക്കോ​ളൂ. പക്ഷേ, ഭസ്മ​ക്കു​റി വര​ച്ചു കക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു് ഇര​ട്ടി​പ്പാ​പ​മാ​ണു്. അതു മന​സ്സി​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ, ആ പി​ന്നെ, വ്യ​വ​സ്ഥ​ക​ളൊ​ക്കെ, പര​മേ​ശ്വ​ര​മേ​നോൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഉണ്ടു്.
രാഘവൻ:
എല്ലാം സമ്മ​ത​മ​മ​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
അതേ.
രാഘവൻ:
ഇനി തന്റെ ജോലി എന്തെ​ന്നു പറയാം. ഇവിടെ വയ​സ്സാ​യി​ട്ടൊ​രാ​ളു​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ലാ​ണു്.
ശങ്കു​ണ്ണി:
(നി​സ്സാ​ര​ഭാ​വ​ത്തിൽ) ഒ അതു സാ​രോ​ല്ല്യ.
രാഘവൻ:
സാ​രോ​ണ്ടു്. ഇല്ലെ​ങ്കി​ലി​ങ്ങ​നെ വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​യി​ല്ല​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ബു​ദ്ധി​ക്കു നല്ല സ്ഥി​രോ​ല്ല്യ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
(അല്പ​മൊ​ര​മ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) ഏ?
രാഘവൻ:
അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അറി​ഞ്ഞു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​ണം. ഒരു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടും വരാതെ നോ​ക്ക​ണം.
ശങ്കു​ണ്ണി:
നോ​ക്കാം. (അല്പം ഒരു ചി​രി​യോ​ടെ) അഞ്ചാ​റു​കൊ​ല്ലം ഞാ​നൊ​രു ഭ്രാ​ന്ത​ശാ​ലേ​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു…
രാഘവൻ:
(അമ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) ഭ്രാ​ന്ത​ശാ​ലേ​ലോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
അവി​ടു​ത്തെ മെ​സ്സിൽ.
രാഘവൻ:
(ആശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ) അതു ശരി. എപ്പോ​ഴാ ജോ​ലി​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇപ്പ​ത്ത​ന്നെ.
രാഘവൻ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) എന്നാൽ വരൂ, നമു​ക്കു​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോകാം. (നട​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി തി​രി​ഞ്ഞു പി​റ​കി​ലോ​ട്ടോ​ടു​ന്നു. വേ​ഗ​ത്തിൽ ഒരു തു​രു​മ്പു​പി​ടി​ച്ച പെ​ട്ടി​യു​മാ​യി തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. പെ​ട്ടി​യു​ടെ അട​പ്പി​ന്റെ പു​റ​ത്തു വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ ചോ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു ‘ശങ്കു​ണ്ണി’ എന്നെ​ഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്കു കാ​ണ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരവു്.
രാഘവൻ:
(തെ​ല്ലിട നട​ന്നു ശങ്കു​ണ്ണി​യെ കാ​ത്തു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി അടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പറ​യു​ന്നു.) അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ണം, കേ​ട്ടോ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഓ!
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ, സു​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ടൊ​രു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. ചി​രി​ച്ചു കളി​ച്ചു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാവം മാറും. തു​ടർ​ന്നു് ആരെ​യാ​യാ​ലും തല്ലി​ക്ക​ള​യും.
ശങ്കു​ണ്ണി:
(ഞെ​ട്ടി ഒരു കാൽ പു​റ​കോ​ട്ടു​വെ​ച്ചു്) തല്ലി​ക്ക​ള​യും?
രാഘവൻ:
എന്താ, ശങ്കു​ണ്ണി​ക്കു പേ​ടി​യു​ണ്ടോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇല്ല… (പരു​ങ്ങി) ഇല്ല, പേ​ടി​യി​ല്ല.
രാഘവൻ:
നയ​ത്തിൽ പെ​രു​മാ​റി​യാൽ കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല:
ശങ്കു​ണ്ണി:
(പരി​ഭ്ര​മം തീരെ വി​ട്ടു​മാ​റാ​ത്ത മട്ടിൽ മറ്റെ​ന്തോ ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഇല്ല… ഇല്ല…
രാഘവൻ:
(അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കാ​നാ​രം​ഭി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു.) മോളേ, ശാ​ന്തേ, ഇനി മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ പൂ​ട്ടേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല… അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടാ​തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ക്ര​മേണ മാ​ന​സി​ക​ഘ​ട​ന​യിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും നല്ല മാ​റ്റം വന്നേ​ക്കും. (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു; പി​ന്നാ​ലെ ശങ്കു​ണ്ണി​യും.)
ശാന്ത:
അച്ഛ​നെ​ന്തൊ​രു ധൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നോ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ രോഗം മാ​റി​ക്കി​ട്ടാൻ. എന്നി​ട്ടു വേ​ണ​ത്രേ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ആശി​ച്ച​പോ​ലൊ​രു കു​ടും​ബ​ജീ​വി​തം ഇവിടെ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ.
ഭാരതി:
(നെ​ടു​വീർ​പ്പു്.) മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ അച്ഛ​നും സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്നു.
ശാന്ത:
അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.
ഭാരതി:
ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ഒരാൾ അല്പം താ​ളം​തെ​റ്റി ചവു​ട്ടി​യാൽ​മ​തി, സം​വി​ധാ​ന​മാ​കെ തകരും. നീ​യെ​ന്തേ, അല്പം നേർ​ത്തേ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ശാന്ത:
എന്തേ പറ​ഞ്ഞ​തു്.
ഭാരതി:
അച്ഛ​നോ​ടൊ​രു വീടു വെ​പ്പി​ച്ചു​ത​രാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?
ശാന്ത:
പറ​ഞ്ഞു.
ഭാരതി:
എന്തി​നു്?
ശാന്ത:
അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വു​മ്പോൾ പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​ത്യ​കം താ​മ​സി​ക്കുക.
ഭാരതി:
ഈ ആശ​യ​മാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്. പറ​ഞ്ഞാൽ തീ​രാ​ത്ത അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടോ? വി​ട്ടു​ചീ​ഴ്ച്ച​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങി​യാൽ തീ​രാ​ത്ത കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടോ? പക്ഷേ, അതാ​രും ആലോ​ചി​ക്കി​ല്ല. ആദ്യ​ത്തെ ആലോചന പി​രി​ഞ്ഞു പോ​വാ​നാ​ണു്.
ശാന്ത:
മി​നി​യെ കോൺ​വെ​ന്റി​ല​യ​ച്ചു ഭാ​ര​തി​യേ​ട​ത്തി ഒരു ദിവസം എത്ര കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്! ഒരു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള കു​ഴ​പ്പ​മ​ല്ലേ ഇതു്?
ഭാരതി:
ദയ​വു​ചെ​യ്തു് എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ നീ വി​ഷ​മി​ക്ക​രു​തു്. ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ഐക്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഇതി​ല​ധി​കം സഹി​ക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാ​റാ​ണു്. നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടി എന്തു സഹി​ക്കാ​നും എന്തു ചെ​യ്യാ​നും ഒരു​ക്ക​മു​ള്ള അച്ഛ​നാ​ണു്. എന്തി​നേ മി​നി​യു​ടെ അച്ഛ​നോ​ടു ജോലി രാ​ജി​വെ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്? എന്തി​നേ നമു​ക്കോ​രോ​രു​ത്തർ​ക്കും വെ​വ്വേ​റെ കാറു വാ​ങ്ങി​ത്ത​ന്ന​തു്? ഇതെ​ല്ലാം തന്ന അച്ഛ​നു് നമു​ക്കോ​രോ വീ​ടു​വെ​പ്പി​ച്ചു​ത​രാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടോ? ഇല്ല. നമ്മ​ളൊ​ന്നി​ച്ചു നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ​ച്ഛ​ന്റെ മോഹം. ഒര​സം​തൃ​പ്തി​യും ഈ വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​വ​രു​തെ​ന്നു് അച്ഛ​നു് നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്.
ശാന്ത:
എന്നി​ട്ടും ഇവിടെ അസം​തൃ​പ്തി തല​പൊ​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ?
ഭാരതി:
സാ​ര​മി​ല്ല. ഒരു സമ്പ്ര​ദാ​യം നി​ല​നിർ​ത്താ​നും നശി​പ്പി​ക്കാ​നും കു​റെ​യൊ​ക്കെ വേദന സഹി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. ഈ വീ​ട്ടിൽ മറ്റൊ​രു വഴി​ക്കും വേദന കട​ന്നു​വ​രി​ല്ല. ഞാൻ സഹി​ച്ചോ​ളാം.
ഭാരതി ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. (കാ​ണാ​തെ, ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞൊ​പ്പി​ക്കു​ന്നു.) നല്ല​തി​നു വേ​ണ്ടി അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന വേദന ഒരർ​ത്ഥ​ത്തിൽ സു​ഖ​മു​ള്ള​താ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഓ! വേ​ദാ​ന്ത​മാ​ണ​ല്ലോ ഭാ​ര​തി​യ​മ്മ പറ​യു​ന്ന​തു്.
ശാന്ത:
എട്ട​ത്തി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു വേ​ദാ​ന്തം പറ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങ​ളാ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
മറി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞാൽ എന്നെ സന്ന്യാ​സി​യാ​ക്കു​ന്ന​തു നി​ന്റെ ഏട്ട​ത്തി​യാ​ണെ​ന്നു്.
ഭാരതി:
ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരു വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദം നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല; വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദം ആരേ​യും എവി​ടേ​യും എത്തി​ക്കി​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
പ്ര​ച​ര​മാ​ണോ?
ഭാരതി:
അല്ല, മഹ​ദ്വാ​ക്യം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കേൾ​ക്കാൻ രസ​മു​ണ്ടു്. (അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
ശാന്ത:
ഏട്ട​നു തി​ര​ക്കി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കു​റ​ച്ചി​രി​ക്കൂ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഒരു തി​ര​ക്കു​മി​ല്ല. ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​തെ ഉണ്ടും ഉറ​ങ്ങി​യും കഴി​യു​ന്ന​വർ​ക്കു​ണ്ടോ തി​ര​ക്കു്? എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?
ശാന്ത:
അവിടെ ഇരി​ക്കൂ; എനി​ക്ക​ല്പം പറ​യാ​നു​ണ്ടു്.
ഭാരതി:
(ശാ​സ​ന​യു​ടെ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ശാ​ന്തേ!
ശാന്ത:
ഏട്ട​ത്തി അവിടെ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കൂ… മി​നി​യെ എന്തി​നാ ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ പാർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
പഠി​പ്പി​ക്കാൻ.
ശാന്ത:
ദി​വ​സ​വും ഇവി​ടെ​നി​ന്നു് അയ​ച്ചാൽ പോരേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
പോ​രെ​ന്നു തോ​ന്നീ​ട്ടാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ച​തു്.
ശാന്ത:
അവളെ പി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഇവിടെ എല്ലാ​വർ​ക്കും വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടു്. അവളും വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വി​ല്ലേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അതു രണ്ടു​നാ​ലു ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു​മാ​ത്രം. പി​ന്നെ എല്ലാം മറ​ക്കും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അങ്ങ​നെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു് മറ​പ്പി​ക്ക​ണോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഈ വേ​ദ​ന​യും സ്നേ​ഹ​വു​മെ​ല്ലാം എന്തു​കൊ​ണ്ടു് തോ​ന്നു​ന്ന​താ​ണു്? കൂ​ടി​ച്ചേർ​ന്നു പാർ​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്. പ്രാ​കൃ​ത​മാ​ണു് സമ്പ്ര​ദാ​യം.
ശാന്ത:
പ്രാ​കൃ​ത​മോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അതേ, വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ ശാന്ത ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ ഒരു​മി​ച്ചു പോ​യെ​ങ്കിൽ മി​നി​യെ​ച്ചെ​ാ​ല്ലി ശാ​ന്ത​യി​ന്നു വേ​ദ​നി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ? വെ​റു​തെ കൃ​ത്രി​മ​മായ ബന്ധം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു് അതി​ന്റെ പേരിൽ വഴ​ക്കും കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്ക​ലും!
ശാന്ത:
ഒന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ; കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കാൻ തോ​ന്നു​ന്ന​തു സ്വാർ​ഥ​വി​ചാ​രം കൊ​ണ്ട​ല്ലേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ന്ന​തു സ്വാർ​ഥം കൊ​ണ്ടാ​ണോ? വസ്ത്രം ധരി​ക്കു​ന്ന​തു സ്വാർ​ഥം കൊ​ണ്ടാ​ണോ?
ശാന്ത:
അതു​പോ​ലെ ഒരാ​വ​ശ്യ​മാ​ണോ കു​ടും​ബം പി​രി​ഞ്ഞു പോ​ക​ലും?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
തീർ​ച്ച​യാ​യും.
ശാന്ത:
തെ​റ്റു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കു​ടും​ബം പെ​രു​കു​മ്പോൾ സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി സു​ഖ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി വേർ​പി​രി​യ​ണം.
ശാന്ത:
അതാ​ണു് പ്ര​കൃ​തം. വി​വേ​ക​ത്തി​ലും പഠി​പ്പി​ലും പു​രോ​ഗ​തി​നേ​ടിയ ഈ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​നു പറ്റിയ വേ​റൊ​രു മാർ​ഗ​മു​ണ്ടു്. കു​ടും​ബം പെ​രു​കു​മ്പോൾ കു​ടു​തൽ കൃ​ഷി​സ്ഥ​ലം സമ്പാ​ദി​ക്കുക. കൂ​ട്ടാ​യി പ്ര​യ​ത്നി​ക്കുക. സ്ഥ​ല​സാ​ക​ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കെ​ട്ടി​ടം വലുതാക്കുക-​അങ്ങനെ പെ​രു​കി​നി​ല്ക്കു​ന്ന വലി​യൊ​രു കു​ടും​ബ​മ​ല്ലേ രാ​ഷ്ട്രം?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഇരു​ന്നു സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്ന​വർ അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ പറയും.
ശാന്ത:
ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഉള്ള സൗ​ക​ര്യം പോ​രെ​ന്നു തോ​ന്നു​മ്പോൾ അതു വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കാ​തെ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു് തീർ​ച്ച​യാ​യും സ്വാർ​ഥ​മാ​ണു്.
ഭാരതി:
പ്രാ​കൃ​ത​വു​മാ​ണു്.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ ഭാ​ര​തി​യെ രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
അത്ര കട​ന്നു ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല സു​ഖ​ത്തെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യു​ള്ള സ്വാർ​ഥ​വി​ചാ​ര​മാ​ണു് കൂ​ട്ടു​കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളെ തമ്മിൽ തല്ലി​ക്കു​ന്ന​തു്… ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, അക​ത്തു തൊ​ട്ടി​ലിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന കു​ഞ്ഞു​മോൻ വലു​താ​യി ഏട്ട​നോ​ടു് ഭാഗം ചോ​ദി​ച്ചാ​ലോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ചോ​ദി​ക്കാ​നി​ട​വെ​ക്കി​ല്ല. വല്ല​തു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ നേ​ര​ത്തെ കൊ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു​ക​ള​യും.
ഭാരതി:
കി​ളി​ക​ളും അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. പറ​ക്കാൻ പഠി​ച്ചാൽ പി​ന്നെ കു​ട്ടി​ക​ളെ കൂ​ട്ടിൽ നിർ​ത്തി​ല്ല. കൊ​ത്തി പറ​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) ഈ കിളി ആരേ​യും കൊ​ത്തി​പ്പ​റ​പ്പി​ക്കാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. സ്വയം പറ​ന്നു പോ​യ്ക്ക​ള​യാം…
ഭാരതി:
ഇതാ​ണു് സ്വ​ഭാ​വം; എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞാൽ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കു ശു​ണ്ഠി​യി​ല്ല.
ശാന്ത:
(സപ​രി​ഹാ​സം) ശരിയാ ഏട്ടൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്. മുഖം കണ്ടാൽ പര​മ​സ​ന്തോ​ഷാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.
ഭാരതി:
(അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന വി​ശ്വ​നാ​ഥ​നെ നോ​ക്കി) ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​വും കു​റ​ച്ചു കണ​ക്കി​ലെ​ടു​ക്ക​ണ്ടേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു്) എന്താ​ണു് കണ​ക്കി​ലെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തു്?
ശാന്ത:
ഞാൻ പറയാം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
വേണം, അവൾ​ത​ന്നെ പറ​യ​ട്ടെ.
ശാന്ത:
നി​ങ്ങൾ തമ്മി​ലാ​വു​മ്പോൾ വഴ​ക്കാ​വും. ഞാൻ പറയാം. ഉള്ള വി​ഭ​വ​ങ്ങൾ പങ്കി​ട്ട​നു​ഭ​വി​ക്കാ​നും പോ​രാ​തെ വരു​മ്പോൾ വർ​ധി​പ്പി​ക്കാ​നും പരി​ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​തു നമ്മു​ടെ കട​മ​യ​ല്ലേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നീ പറ​യു​ന്ന​തു രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​മാ​ണു്.
ശാന്ത:
വീ​ട്ടിൽ നട​പ്പാ​ക്കാ​ത്ത കാ​ര്യം നാ​ട്ടി​ലും നട​പ്പാ​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ല. ഭി​ന്നി​ച്ചു​നി​ല്ക്കൽ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലാ​വു​മ്പോൾ അതു തക​രു​ന്നു. രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ത്തി​ലാ​വു​മ്പോൾ നാടു കൊ​തി​പ്പി​ളർ​ക്കു​ന്നു.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഈ വാ​ദം​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം മാ​റ്റാൻ കഴി​യി​ല്ല. ഒരു പഞ്ഞി​നൂ​ലി​ന്റെ ഉറ​പ്പി​ല്ല നമ്മു​ടെ ഈ ബന്ധ​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നും. ജോലി രാ​ജി​വെ​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇതു കേൾ​ക്കാൻ ഞാ​നി​വി​ടെ നി​ല്ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ആലോ​ചി​ക്കാ​തെ ഞാനതു ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്, നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്നെ അസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ കു​റ്റി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടാൻ കഴി​ഞ്ഞു.
ഭാരതി:
(തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഓ! മഹാ​പാ​പം പറ​യ​രു​തു്. അച്ഛൻ എന്തു​മാ​ത്രം സ്നേ​ഹി​ച്ചാ​ണ​തു പറ​ഞ്ഞ​തു്. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ അടി​മ​യാ​വാൻ പോ​കേ​ണ്ടെ​ന്നു കരു​തി​യ​ല്ലേ രാ​ജി​വെ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അടി​മ​ത്തം ആരുടെ വക​യാ​യാ​ലും സഹി​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. മറ്റേ​തു നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ അടി​മ​ത്ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. രണ്ടും കണ​ക്കു തന്നെ.
ഭാരതി:
ഈ പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഈ സൗ​ജ​ന്യം എനി​ക്കു വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ?
ശാന്ത:
അതി​നൊ​രു കാരണം വേ​ണ്ടേ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എനി​ക്കു ഹൃ​ദ്യ​മ​ല്ല, അതി​ലും വലി​യൊ​രു കാരണം വേണോ (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
ഭാരതി മുഖം പൊ​ത്തി​ക്ക​ര​യു​ന്നു.
ശാന്ത:
(അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.) ഭാ​ര​തി​യേ​ട​ത്തി കര​യ​ണ്ടാ. ഏട്ട​ത്തീ​ടെ വിഷമം എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാ​ന​ച്ഛ​നോ​ടു് ഇതെ​ല്ലാം സൗ​ക​ര്യം​പോ​ലെ പറയും.
ഭാരതി:
വേണ്ട, ശാ​ന്തേ, വേ​ണ്ടാ. നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ പി​രി​ഞ്ഞു് എനി​ക്കെ​വി​ടേം പോകാൻ വയ്യാ; വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് അച്ഛ​നെ.
ശാന്ത:
അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞാൽ പറ്റി​ല്ല; ഈ കു​ഴ​പ്പം ഇനി​യും വർ​ധി​ച്ചാൽ…
ഭാരതി:
ഇതു വർ​ധി​ക്കി​ല്ല; ശു​ണ്ഠി വരു​മ്പോൾ അങ്ങ​നെ കു​റ​ച്ചു പറയും.
ശാന്ത:
പറ​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞാ​ണു് പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ രൂ​പം​കാ​ള്ളു​ന്ന​തു്
ഭാരതി:
ആ നി​ല​യി​ലേ​ക്കി​തെ​ത്തു​മ്പോൾ (കര​ച്ചിൽ അധി​ക​മാ​വു​ന്നു.) ഞാ​നെ​ന്റെ ജീ​വ​നു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​യും. ഞാൻ മരി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടെ ഈ ആശ​യ​വും മരി​ക്കും.
ശാന്ത:
എട​ത്തീ!
ഭാരതി:
എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളെ നീ നോ​ക്കി​യാൽ മതി.
ശാന്ത:
(കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു. കണ്ഠ​മി​ട​റി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്നു.) ഇല്ലേ​ട​ത്തീ. എല്ലം തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അച്ഛ​നു മന​സ്സി​ലാ​വും.
ഭാരതി:
എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി നീ അച്ഛ​ന്റെ ശാപം വാ​ങ്ങി​വെ​ക്ക​രു​തു്.
ശാന്ത:
അച്ഛ​നൊ​രി​ക്ക​ലും ശപി​ക്കി​ല്ല. അച്ഛ​നു ശു​ണ്ഠി വരും. അച്ഛ​നു വേ​ദ​നി​ക്കും എന്തു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഇതു പറ​യാ​തെ മൂ​ടി​വെ​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. ഞാൻ പറയും.
അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഉച്ച​ത്തി​ലൊ​രു കഥ​ക​ളി​പ്പ​ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. കഥകളി ഭാ​ഗ​വ​ത​രെ​പ്പോ​ലെ മു​ണ്ടും മേൽ​മു​ണ്ടും ധരി​ച്ചു്, ചേ​ങ്ങ​ല​യു​ണ്ടെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ച്ചു താളം പി​ടി​ച്ചു്, പദം മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു മു​ത്ത​ച്ഛൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു വരു​ന്നു. പദം പാ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു തന്ന​ത്താൻ പറ​യു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ഹി​ഡിം​ബ​നെ ഭീമൻ കൊ​ന്നു. ഹി​ഡിം​ബി ഭീമനെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചു. നോ​ക്ക​ണേ, അതെ​ന്തൊ​രു പെ​ണ്ണു്! ആങ്ങ​ള​യെ ഇടി​ച്ചി​ടി​ച്ചു് കൊ​ന്നോ​നെ കേ​റി​യ​ങ്ങു കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചു.
ശങ്കു​ണ്ണി വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു വന്നു ശങ്കി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര​തി​യും ശാ​ന്ത​യും അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(തു​ടർ​ന്നു പറ​യു​ന്നു) ഹി​ഡിം​ബി ഭീമനെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച​പോ​ലെ എന്റെ മകൾ ഒരു ദു​ഷ്ട​നെ കല്യ​ണം കഴി​ച്ചു. അവൻ കേറി എന്നെ​യ​ങ്ങു കൊ​ന്നു. സത്യ​മാ​യി​ട്ടു് ഇടി​ച്ചി​ടി​ച്ചു​കൊ​ന്നു. (മരണം അഭി​ന​യി​ച്ചു് വീഴാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പതു​ക്കെ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​മ്പോൾ കസേ​ര​യി​ല്ല. കസേ​ര​യു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു​നി​ന്നു പറ​യു​ന്നു.) സത്യ​മാ​യി​ട്ടും ഇടി​ച്ചി​ടി​ച്ചു് എന്നെ കൊ​ന്നു. (വീ​ഴു​ന്നു. ചല​ന​മി​ല്ലാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി:
(ശങ്കു​ണ്ണി ശങ്കി​ച്ചു ശങ്കി​ച്ചു് മുൻ​പോ​ട്ടു വരു​ന്നു. പി​ടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ഓടി രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ സൗ​ക​ര്യ​മു​ള്ള ദൂ​ര​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്നു. വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) പി​ന്നേ​യു്… പി​ന്നേ​യു്… കു​ളി​ക്ക​ണ്ടേ? കു​ളി​ക്ക​ണ്ടേ​ന്നു്?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(കണ്ണു​തു​റ​ന്നു്) ഏ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
കു​ളി​ക്ക​ണ്ടേ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ) നീ​യാ​രാ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഞാൻ-​ശങ്കുണ്ണി. (ആ പേർ പതു​ക്കെ ഉച്ച​രി​ക്കു​ന്നു.) ശങ്കു​ണ്ണി, ശങ്കു​ണ്ണി…
എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി കു​റ​ച്ചു് പി​റ​കോ​ട്ടു മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. മു​ത്ത​ച്ഛൻ പാ​ടു​ന്നു.
അഞ്ചൽ​ക്കാ​രൻ ശങ്കു​ണ്ണീ
ഓട്ട​ക്കാ​രൻ ശങ്കു​ണ്ണീ
അകവും പു​റ​വും ശങ്കു​ണ്ണീ
മേലും കീഴും ശങ്കു​ണ്ണീ
അഞ്ചൽ​ക്കാ​രൻ ശങ്കു​ണ്ണീ
ശങ്കു​ണ്ണീ, ശങ്കു​ണ്ണീ, ശങ്കു​ണ്ണീ…
മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി പി​റ​കോ​ട്ടു നീ​ങ്ങു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
വാ, ഇവിടെ വാ.
ശങ്കു​ണ്ണി:
ഇവിടെ നി​ന്നാ​പ്പോ​രേ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
മതിയോ?
ശങ്കു​ണ്ണി:
മതി…
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(മു​ഖ​ത്തു ഗൗരവം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി​യെ സു​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു. അൽപം കഴി​ഞ്ഞു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ചിരി കഴി​ഞ്ഞു മു​ഖ​ത്തു ശാ​ന്ത​ഭാ​വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് രം​ഗ​ത്ത​ങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. പഴയ കാ​ല​ത്തെ രാ​ജാ​പ്പാർ​ട്ടി​ന്റെ നട​ത്തം. രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ നടു​വിൽ​നി​ന്നു ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടെ സദ​സ്യ​രെ നോ​ക്കി ഉച്ച​ത്തിൽ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) ആര​വി​ടെ? (ശങ്കു​ണ്ണി എന്തു ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരു​ങ്ങു​ന്നു. വീ​ണ്ടും ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ആര​വി​ടെ? (ശങ്കു​ണ്ണി കൂ​ടു​തൽ പരു​ങ്ങു​ന്നു.അല്പം കോപം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) തവ​ണ​ക്കാ​രൻ!
ശാന്ത:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) അടിയൻ (ഓടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മുൻ​പിൽ തല​കു​നി​ച്ചു പതു​ക്കെ പറ​യു​ന്നു) മഹാ​രാ​ജാ​വു ജയി​ച്ചാ​ലും! ജയി​ച്ചാ​ലും!
മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ, ഗൗരവം വി​ടാ​തെ, ശാ​ന്ത​യെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
(പതി​ഞ്ഞ സ്വ​ര​ത്തിൽ ശങ്കു​ണ്ണി​യോ​ടു്) നോ​ക്കി​പ്പ​ഠി​ച്ചോ​ളൂ.
ശങ്കു​ണ്ണി തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(ശാ​ന്ത​യെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ സദ​സ്സി​നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) നമ്മു​ടെ ഉത്ത​ര​വു നാടു മു​ഴു​വൻ കൊ​ട്ടി​യ​റി​യി​ച്ചോ?
ശാന്ത:
(വി​നീ​ത​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഉവ്വു്, തി​രു​മേ​നീ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(ശാ​ന്ത​ഗം​ഭീ​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ആരും ജന്തു ഹിംസ ചെ​യ്യാൻ പാ​ടി​ല്ല.
ശാന്ത:
(പതി​ഞ്ഞ സ്വ​ര​ത്തിൽ) പാ​ടി​ല്ല.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ജീ​വി​തം വേദന നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
ശാന്ത:
ആണു്.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ആഗ്ര​ഹ​മാ​ണു് വേ​ദ​ന​യെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തു്.
ശാന്ത:
അതേ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
പു​നർ​ജ​ന്മ​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​മാ​കു​ന്ന​തും ആഗ്ര​ഹ​മാ​ണു്. അതു നശി​ച്ചാൽ, വേദന നശി​ച്ചു പു​നർ​ജ​ന്മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു മോചനം ലഭി​ച്ചു. അതാ​ണു് നിർ​വാ​ണം.
ശാന്ത:
അതാ​ണു് നിർ​വാ​ണം.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ചെ​ല്ലൂ, ഇതു​കു​ടി രാ​ജ്യം മു​ഴു​വൻ കൊ​ട്ടി​യ​റി​യി​ക്കൂ. അശോക ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ കല്പ​ന​യാ​ണെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു പറയൂ.
ശാന്ത:
കല്പ​ന​പോ​ലെ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ഭഗവാൻ തഥാ​ഗ​ത​ന്റെ വി​ശു​ദ്ധോ​പ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ​ക്കി​ണ​ങ്ങും വണ്ണം നമ്മു​ടെ പ്ര​ജ​കൾ ജീ​വി​തം നയി​ക്ക​ട്ടെ.
ശാന്ത:
കല്പ​ന​പോ​ലെ. (പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(അല്പം ആലോ​ചി​ച്ചു​നി​ന്നു് അധി​കാ​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ആര​വി​ടെ?
ശാന്ത:
അടിയൻ (തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.)
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
അന്തഃ​പു​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു വഴി കാ​ണി​ക്കൂ.
ശാന്ത:
(തല കു​നി​ച്ചു കൈകൾ ആദ​ര​വോ​ടെ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) അശോക ചക്ര​വർ​ത്തി തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു്, ഇതിലേ, ഇതിലേ…
മുൻ​പിൽ ശാ​ന്ത​യും പി​റ​കിൽ മു​ത്ത​ച്ഛ​നും സാ​വ​ധാ​നം നട​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി എല്ലാം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Orē kudumbam (ml: ഒരേ കു​ടും​ബം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ഒരേ കു​ടും​ബം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.