SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/tkn-ore-kudumbam-cover.jpg
Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895).
രംഗം 1

നല്ല ധന​സ്ഥി​തി​യും നി​ല​യും വി​ല​യു​മു​ള്ള​ളൊ​രു കു​ടും​ബം താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വീടു്. പൊ​തു​വിൽ കു​ടും​ബാം​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​നും, ചീ​ട്ടു്, ചതു​രം​ഗം മു​ത​ലാ​യവ കളി​ക്കാ​നും അതി​ഥി​ക​ളെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നൊ​രു മു​റി​യു​ടെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​വും അതി​ന്റെ വല​തു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള മറ്റൊ​രു മു​റി​യും കാണാം-​വിശ്രമമുറിയിൽ കസേര, മേശ മു​ത​ലാ​യ​വ​യു​ണ്ടു്. എല്ലാം ആധു​നി​ക​മ​ട്ടി​ലു​ള്ള​താ​ണു്. ഒരു മൂ​ല​യിൽ അല്പം ഉയർ​ന്നൊ​രു മു​ക്കാ​ലി​യിൽ ഒരു റേ​ഡി​യോ​വും അതി​നെ​തി​രായ മൂ​ല​യിൽ അത്ര​ത​ന്നെ ഉയർ​ന്ന മറ്റൊ​രു മു​ക്കാ​ലി​യിൽ ഒരു ടേ​ബിൾ​ഫാ​നു​മു​ണ്ടു്.

വി​ശ്ര​മ​മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു പാർ​ശ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള മു​റി​യിൽ കട​ക്കാ​നു​ള്ള വാതിൽ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആ മു​റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു് രം​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു കാ​ണ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം വലി​യൊ​രു ജാ​ല​ക​മു​ണ്ടു്. അക​ത്തു വെ​ളി​ച്ച​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു മു​റി​യിൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പലതും രം​ഗ​വാ​സി​കൾ​ക്കു കാണാൻ കഴി​യും.

യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ ടേ​ബിൾ​ഫാൻ തി​രി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. റേ​ഡി​യോ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ശാന്ത, ഭാരതി, ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ, വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ എന്നി​വർ ചീ​ട്ടു​ക​ളി​യി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആരും ഒന്നും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വളരെ ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടെ ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓരോ ചീ​ട്ടു് എടു​ത്തി​ടു​ക​യാ​ണു്. അതു കഴി​ഞ്ഞു കശ​ക്കേ​ണ്ട​വർ കശ​ക്കു​ന്നു; ചീ​ട്ടി​ടു​ന്നു.

പാർ​ശ്വ​ത്തി​ലു​ള്ള മു​റി​യു​ടെ ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി ചു​രു​ട്ടു വലി​ച്ചു പു​ക​വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു വൃ​ദ്ധൻ നില്ക്കുന്നു-​വേഷം വളരെ പ്രാ​കൃ​ത​മാ​ണു്. വയ​സ്സു് എഴു​പ​ത്ത​ഞ്ചി​നോ​ട​ടു​ക്കും. പക​ച്ചു നോ​ക്കി​യാ​ണു് നി​ല്പു്.

വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ചീ​ട്ടു​ക​ളി നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) ഛീ, തനി​ക്കു കട്ടു​ചെ​യ്യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. സ്പെ​യി​ഡി​ല്ലേ കൈയിൽ?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(കു​റ്റ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടെ) ഇല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ജേ​ക്ക് വീ​ഴു​മെ​ന്നു് തീർ​ച്ച​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ കൈയിൽ അഞ്ചു സ്പെ​യി​ഡ് വെ​ച്ചാ​ണു് ഞാ​നി​റ​ക്കി​യ​തു്. ഉടനെ കട്ടു​ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
(നി​ശ്ച​ല​നാ​യി നി​ന്നു പു​ക​വി​ടു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ‘കട്ട്’ എന്ന ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഉടനെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. കണ്ണു​കൾ വി​ക​സി​ക്കു​ന്നു. കൈകൾ പൊ​ക്കി അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്നു.) സ്റ്റോ​പ്പ്! നോ കട്ടി​ങ് ബി​സി​ന​സ്സ്, അബ്സ​ല്യൂ​ട്ട​ലി നോ കട്ടി​ങ് ബി​സ്സി​ന​സ്സ്… (കളി​ക്കു​ന്ന​വർ എല്ലാ​വ​രും ശബ്ദം കേട്ട ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നീ​ടു് അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
(ആരെ​ങ്കി​ലും മറു​പ​ടി പറ​യു​മോ എന്നു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു തെ​ല്ലിട മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി സ്വയം പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്നു.) ഇല്ല, ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. ഒന്നും നശി​പ്പി​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. (വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മു​റി​ഞ്ഞാൽ വേ​ദ​നി​ക്കും. രക്തം വരും… രക്തം ഒഴു​കി​യൊ​ഴു​കി എല്ലാം നശി​ക്കും.

കണ്ണ​ട​ച്ചു ജാ​ല​ക​ത്തി​ന്റെ അഴി​യിൽ തല​യൂ​ന്നി നി​ല്ക്കു​ന്നു.

വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ ശീ​ട്ടു കശ​ക്കു​മ്പോൾ, ശാന്ത എഴു​ന്നേ​റ്റു​ചെ​ന്നു റേ​ഡി​യോ സ്വി​ച്ചു ചെ​യ്തു പഴയ സ്ഥാ​ന​ത്തു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. കളി പി​ന്നേ​യും തു​ട​രു​ന്നു.-​റേഡിയോ ശബ്ദി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഒരു പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ പാ​ത​യിൽ​വെ​ച്ചാ​ണു് തു​ട​ക്കം. റേ​ഡി​യോ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം.

“ഒട്ടും ഭി​ന്നി​ക്കാ​തെ, ഒന്നി​ച്ചു​നി​ല്ക്കുക; ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി നില്ക്കുക-​രാജ്യത്തിന്റെ അവി​ച്ഛി​ന്ന​ത​യെ അപ​ക​ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ അറി​ഞ്ഞും അറി​യാ​തെ​യും അക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​വാ​തി​രി​ക്കാൻ സൂ​ക്ഷി​ക്കുക.”

വി​ശ്വ​നാ​ഥ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് അസ്വ​സ്ഥത പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം തു​ട​രു​ന്നു:

“തീർ​ന്നി​ല്ല, ഈ നാ​ട്ടി​ലെ ഓരോ മൺ​ത​രി​യും കാ​ത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട ചുമതല ഇവിടെ പി​റ​ന്ന പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു പോ​ലു​മു​ണ്ടു്. അതു സാ​ധി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു നമ്മു​ടെ​യി​ട​യിൽ സു​ദൃ​ഢ​മായ ഐക്യം കെ​ട്ടി​പ്പെ​ടു​ക്ക​ണം. ആ ഐക്യ​ത്തി​നു​ള്ള പരി​ശ്ര​മ​മാ​വ​ട്ടെ, നമ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണു് ഉയിർ​ക്കോ​ള്ളേ​ണ്ട​തു്.”

വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു​ചെ​ന്നു റേ​ഡി​യോ ഓഫാ​ക്കു​ന്നു) ബോറ്! ഫിലിം മ്യൂ​സി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ​യും സഹി​ക്കാം. കണ്ട​വ​ന്റെ പു​രാ​ണം പറ​ച്ചിൽ കേ​ട്ടു​കേ​ട്ടു മടു​ത്തു. (പഴയ സ്ഥാ​ന​ത്തു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.)
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(വാ​ച്ചു​നോ​ക്കി) ഓ! ഏഴ​ര​മ​ണി?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(ഇരു​ന്നു്) അത്ര​യ​ല്ലേ ആയു​ള്ളൂ? ഒമ്പ​തു​മ​ണി​വ​രെ കളി​ക്കാം.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(ശീ​ട്ടു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തി​ട്ടു്) വയ്യാ, മടു​ത്തു. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
ഭാരതി:
ശരിയാ മടു​ത്തു. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ അല്പം അസം​തൃ​പ്ത​നെ​ന്ന മട്ടിൽ എഴു​ന്നേ​റ്റു അക​ത്തു പോ​കു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ ഭാ​ര​തി​യും ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നും. ശാന്ത ശീ​ട്ടെ​ടു​ത്തു് ഒതു​ക്കി പെ​ട്ടി​യി​ലാ​ക്കി അക​ത്തെ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ അക​ത്തു​നി​ന്നു രാഘവൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഇന്നു തപാൽ വന്നി​ല്ലേ, ശാ​ന്തേ?
ശാന്ത:
(തി​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നു്) ഞാൻ മറ​ന്നു. അച്ഛാ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ണ്ടു്. അച്ഛ​നു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ത​രാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
(മു​ഖ​ത്തു് ഒട്ടും അസുഖം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​തെ) ശീ​ട്ടു​ക​ളി​യു​ടെ തി​ര​ക്കിൽ അത​ങ്ങു മറ​ന്നു, അല്ലേ. എനി​ക്ക​റി​യാം. ഇതി​വി​ടെ കി​ട​പ്പു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു്. നി​ങ്ങ​ളെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ടെ​ന്നു കരുതി ഞാ​നി​ങ്ങോ​ട്ടു വരാ​ഞ്ഞ​താ​ണു്.
ശാന്ത അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. രാഘവൻ തപാൽ ഉരു​പ്പ​ടി​ക​ളു​ള്ള മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഒരു കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു്, കത്തു​കൾ ഓരോ​ന്നാ​യെ​ടു​ത്തു വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ചു​രു​ട്ടി​ന്റെ ഗന്ധം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. എഴു​ന്നേ​റ്റു വല​ത്തു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു. അല്പ​നേ​രം നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് മുൻ​പോ​ട്ടു നട​ന്നു മു​റി​യു​ടെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള ജാ​ല​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു നി​ന്നു വൃ​ദ്ധൻ ചു​രു​ട്ടു വലി​ച്ചു പു​ക​വി​ടു​ന്ന​തു കാ​ണു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു പിൻ​വാ​ങ്ങി പഴയ സ്ഥ​ല​ത്തു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും ഓരോ കത്തു​ക​ളാ​യി പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു. ഒരു പ്ര​ത്യേക കവർ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ അതിൽ സാ​മാ​ന്യം വലി​യൊ​രു കത്താ​ണു്. സാ​വ​ധാ​ന​മ​തു വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഒന്നു​ര​ണ്ടു വരി വാ​യി​ച്ചു് ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ… ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ… (മറു​പ​ടി കേൾ​ക്കാൻ കാ​ത്തു നി​ല്ക്കാ​തെ പറ​യു​ന്നു) ജയ​ന്റെ കത്തു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. (വീ​ണ്ടും വായന തു​ട​രു​ന്നു.)
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അല്പം നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ധൃ​തി​പ്പെ​ട്ടു വരു​ന്നു. വരു​മ്പോൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) എന്നെ വി​ളി​ച്ചോ?
രാഘവൻ:
(കട​ലാ​സിൽ​നി​ന്നു് കണ്ണെ​ടു​ക്കാ​തെ) നി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​മെ​ന്താ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എനി​ക്കൊ​രു സം​ശ്യം തോ​ന്നി.
രാഘവൻ:
എന്തു സം​ശ്യം?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വി​ളി​ച്ചോ​ന്നൊ​രു സം​ശ്യം.
രാഘവൻ:
(തല​യു​യർ​ത്തി) ആഹാ! അതു നന്നാ​യി അച്ഛ​നെ​വി​ട​ന്നേ ചു​രു​ട്ടു കി​ട്ടി​യ​തു്? വി​ളി​ച്ചെ​ന്നാ​രു പറ​ഞ്ഞു? ഒരു സം​ശ്യം തോ​ന്നി നീ​യി​ങ്ങ​ട്ടു​വ​ന്ന​പ്പോൾ വേ​റൊ​രു സം​ശ്യം തോ​ന്നി ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ; നീ അച്ഛ​നു ചു​രു​ട്ടു കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(തെ​ല്ലൊ​ര​പ​രാ​ധ​ബോ​ധ​ത്തോ​ടെ) കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഡോ​ക്ടർ പാ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ, അച്ഛ​നു പു​ക​വ​ലി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു്?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഡോ​ക്ടർ പറ​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടോ, എനി​ക്കു നി​ശ്ച്യേ​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടോ കൊ​ടു​ത്ത​ത​ല്ല.
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഒരു കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.
രാഘവൻ:
ഒര​മ്മ​യെ​പ്പോ​ലെ വാ​ത്സ​ല്യം കാ​ണി​ച്ചു് നീ കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പാവം! എന്തു് അന്ത​സ്സി​ലും പ്രൗ​ഢി​യി​ലും കഴി​ഞ്ഞ അച്ഛ​നാ​ണു്! കണ​ക്കി​ല്ലാ​തെ സമ്പാ​ദി​ച്ചു.
രാഘവൻ:
ഇല്ലെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അങ്ങ​ന​ത്തെ അച്ഛ​നാ​ണു് ഒരു പു​ക​യി​ല​ച്ചു​രു​ട്ടു മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടി​ര​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തു്.
രാഘവൻ:
അതു കണ്ട​പ്പോൾ നി​ന്റെ സ്നേ​ഹം അങ്ങ​ട്ടു പീ​ലി​വി​ടർ​ത്തി, അല്ലേ? ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി, നി​ന്റെ ഈ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​നം അച്ഛ​നെ നശി​പ്പി​ക്കും. ഈ വീ​ടൊ​രു​ദി​വ​സം ചാ​മ്പ​ലാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യും… തീ​പ്പെ​ട്ടി​യും കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടി​ല്ലേ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാ​നൊ​രു സിഗാർ ലൈ​റ്റർ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തു!
രാഘവൻ:
വി​ശേ​ഷാ​യി!
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അല്പ​മൊ​രു ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ) എന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വര​ട്ടെ; കഴി​ഞ്ഞ​തെ​ന്നും എനി​ക്ക​ത്ര വേ​ഗ​ത്തിൽ മറ​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ പി​റ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒരു രാ​ജാ​വി​ന്റെ പദ​വി​യി​ലാ​ണു് അച്ഛൻ ജീ​വി​ച്ച​തു്. പോരാ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പദ​വി​യിൽ… ഒന്നും അച്ഛ​നു് നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; എന്നി​ട്ടും യാ​ചി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഒന്നും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറയാൻ വയ്യ. കാ​ര്യ​മാ​യ​തെ​ന്തോ, അത​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. സ്നേ​ഹം! അദ്ദേ​ഹം ഇന്നു യാ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു ചു​രു​ട്ടി​ന​ല്ല, സ്നേ​ഹ​ത്തി​നാ​ണു്. ഇനി ഒന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടും കാ​ര്യ​മി​ല്ല; വരേ​ണ്ട​തു​വ​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അച്ഛ​നി​തു വരാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
മക്ക​ളെ​ല്ലാം​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഈ നി​ല​യി​ലാ​ക്കി.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ എന്നെ പെ​ടു​ത്ത​രു​തു്. അച്ഛൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ സ്വ​ത്തു ഭാ​ഗി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു ഞാൻ വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതെ​ന്താ, മറ​ന്നു​പോ​യോ?
രാഘവൻ:
ഇല്ല. പക്ഷേ അച്ഛ​ന്റെ മര​ണ​ശേ​ഷം ഭാ​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നീ ആശി​ച്ചി​രു​ന്നു, ഇല്ലേ? മതി, കഴി​ഞ്ഞ​തു കഴി​ഞ്ഞു. ആ സിഗാർ ലൈ​റ്റർ എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും തി​രി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി​ക്ക​ള​യൂ… (വീ​ണ്ടും കൈ​യി​ലു​ള്ള കത്തു വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ) എന്താ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്?
രാഘവൻ:
ജയ​ന്റെ കത്താ​ണു്.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അതേയോ? എന്നി​ട്ടെ​ന്താ പറ​യാ​ഞ്ഞ​തു്?
രാഘവൻ:
ഞാ​നി​തി​ങ്ങ​നെ പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു ‘ജയ​ന്റെ കത്തു വന്നു, ജയ​ന്റെ കത്തു വന്നു’ എന്നു വീ​ടു​മു​ഴു​വൻ വി​ളം​ബ​ര​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഉറ​ക്കെ വാ​യി​ക്കൂ. ഞാനും കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
രാഘവൻ:
എന്നാൽ ആ ആവ​ശ്യ​മ​ങ്ങു തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ പോരേ? കേ​ട്ടോ​ളൂ. (വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘ശ്രീ​ന​ഗർ.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഓ! അവ​ന​ങ്ങു കാ​ശ്മീ​രി​ലെ​ത്തി​യോ? (അടു​ത്തു​ള്ള കസേ​ര​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
(തു​ടർ​ന്നു വാ​യി​ക്കു​ന്നു.) ‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അച്ഛാ!’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അല്പം പരി​ഭ​വ​ത്തോ​ടെ) കണ്ടോ, കണ്ടോ. ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളാ​യാ​ലി​ങ്ങ​നാ.
രാഘവൻ:
എങ്ങ​നെ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അച്ഛാ’ന്നാ​ണ​ല്ലോ തു​ട​ങ്ങ്യേ​തു്?
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ എങ്ങ​നെ തു​ട​ങ്ങ​ണം?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അമ്മേ’ എന്നു തു​ട​ങ്ങി​ക്കൂ​ടേ?
രാഘവൻ:
(രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) അച്ഛ​നു കത്തെ​ഴു​തു​മ്പം ‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അമ്മേ’ന്നു് തു​ട​ങ്ങ​ണോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ചക്ക വേ​രി​ന്മേ​ലും കാ​യ്ക്കും.
രാഘവൻ:
(അല്പം ശു​ണ്ഠി) അതെ​ങ്ങ​നെ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അച്ഛാ, അമ്മേ’ന്നു തു​ട​ങ്ങി​ക്കൂ​ടെ?
രാഘവൻ:
നി​ന​ക്കു് പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ലേ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം.
രാഘവൻ:
‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അമ്മേ​ന്നു’ വി​ളി​ക്കാൻ തോ​ന്ന്യാൽ അവൻ നി​ന​ക്കു് നേ​രി​ട്ടെ​ഴു​തും.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
തോ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ. അതാ​ണു് ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളാ​യാ​ലു​ള്ള കു​ഴ​പ്പം.
രാഘവൻ:
നി​ന​ക്കു കത്തു വാ​യി​ച്ചു കേൾ​ക്ക​ണോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വാ​യി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
രാഘവൻ:
എന്നാൽ മി​ണ്ടാ​തെ ഇരു​ന്നു കേൾ​ക്ക​ണം. (വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അച്ഛാ’ (ഭാ​ര്യ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി തെ​ല്ലിട മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ മുഖം തി​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘ഞങ്ങ​ളി​വി​ടെ എത്തി​ട്ടു് ഒരാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞു. എത്തിയ ദി​വ​സം​ത​ന്നെ എഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ച​താ​ണു്; തര​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എങ്ങ​നെ തര​പ്പെ​ടും? ഇത്തി​രി സ്നേ​ഹം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു വേ​ണ്ടേ?
രാഘവൻ:
(രസി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ) സ്നേ​ഹം ഉള്ള​വ​രൊ​ക്കെ നി​ര​ന്ത​രം കത്തെ​ഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണോ? (വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘തര​പ്പെ​ടാ​ത്ത​തു സമ​യ​ക്കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ഇവി​ട​ത്തെ ഓരോ ഇഞ്ചു സ്ഥ​ല​വും കാ​ണു​ന്ന ബദ്ധ​പ്പാ​ടി​ലാ​ണു് ഞങ്ങൾ. എത്ര മനോ​ഹ​ര​മായ സ്ഥലം! കാ​ശ്മീർ ഭൂ​മി​യി​ലെ സ്വർ​ഗ​മാ​ണെ​ന്നു് ആരോ എവി​ടെ​യോ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ട​പ്പോൾ അപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു തി​ക​ച്ചും പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി. ഒരു തവണ അച്ഛ​നെ​യും അമ്മ​യെ​യും ഞാ​നി​വി​ടെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രും.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ആവൂ അമ്മ​യെ ഒന്നോർ​മി​ച്ച​ല്ലോ.
രാഘവൻ:
(ഹൃ​ദ്യ​മ​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ നോ​ക്കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘ആയു​ഷ്കാ​ല​ത്തിൽ ഒരി​ക്കൽ ഈ കാ​ശ്മീ​രൊ​ന്നു കാ​ണ​ണ​മ​ച്ഛാ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യ​ജ​ന്മം​കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. ഇതു പു​ക്ക​ളു​ടെ നാ​ടാ​ണു്; മഴ​വി​ല്ലി​ന്റെ നാ​ടാ​ണു്; സൗ​ന്ദ​ര്യ​ദേ​വത സദാ ഇവിടെ നൃ​ത്തം വെ​ക്കു​ന്നു. റോ​ട്ടി​ലും, പാർ​പ്പി​ട​ത്തി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു​മൊ​ക്കെ ഇന്ന​ലെ ഉണർ​ന്നു​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, മഞ്ഞു​തിർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്നു. കൈ കൊ​ണ്ടു വാ​രി​യെ​ടു​ക്കാം. ഞങ്ങ​ളാ മഞ്ഞിൻ​ക​ട്ട​ക​ളി​ലൂ​ടെ കുറേ ദുരം നട​ന്നു.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അധി​ക​പ്ര​സം​ഗം നോ​ക്ക​ണേ! മഞ്ഞി​ലൂ​ടെ നട​ന്ന​ത്രേ.
രാഘവൻ:
(ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) എന്നാൽ നി​ന്റെ കമ​ന്റ​റി​ത​ന്നെ നട​ക്ക​ട്ടെ. വാ​യി​ച്ചു തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു​കൂ​ടെ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മക്ക​ളോ​ടു സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള അമ്മ​മാ​ര​ങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ പറയും.
രാഘവൻ:
നി​ന്റെ​യൊ​രു സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​നം! ശ്രീ​ന​ഗ​റി​ലു​ള്ള ജയൻ കേൾ​ക്കാ​നാ​ണോ ഈ പറ​യു​ന്ന​തു്. അതല്ല നി​ന​ക്കു മക്ക​ളോ​ടു വലിയ സ്നേ​ഹ​മാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കാ​നോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ക്കൂ.
രാഘവൻ:
ഇനി കമ​ന്റ​റി പാ​ടി​ല്ല. മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു കേ​ട്ടോ​ണം. (വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘അച്ഛാ’, (ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു.) ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഈ സഞ്ചാ​ര​പ​രി​പാ​ടി അവ​സാ​നി​ക്കാ​റാ​യി. ഇന്ത്യ​യി​ലെ ഏതാ​ണ്ടെ​ല്ലാ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും ഞങ്ങൾ കണ്ടെ​ന്നു​ത​ന്നെ പറയാം. ഒരു കാ​ര്യം ഇതിൽ​നി​ന്നെ​നി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു. ആസാ​മി​ലും പഞ്ചാ​ബി​ലും മഹാ​രാ​ഷ്ട്ര​ത്തി​ലും മധ്യ​പ്ര​ദേ​ശി​ലു​ലു​മു​ള്ള ജന​ങ്ങൾ ഒട്ടും വ്യ​ത്യ​സ്ത​ര​ല്ല. വസ്ത്ര​ധാ​രണ രീ​തി​യി​ലും ഭാ​ഷ​യി​ലും വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വാം. എന്നാൽ സ്വ​ഭാ​വ​വും പെ​രു​മാ​റ്റ​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ. ആസാം​മ​ല​ക​ളി​ലെ ആദി​വാ​സി​ക​ളു​ടെ നടു​വിൽ ചെന്നപ്പോൾ-​അവരുടെ പാ​ട്ടും നൃ​ത്ത​വും കണ്ടപ്പോൾ-​എനിക്കു തോ​ന്നി ഞാൻ വയ​നാ​ടൻ​കു​ന്നു​ക​ളി​ലെ​വി​ടെ​യോ നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു്. അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ ഉള്ളു​തു​റ​ന്നു് അവ​രോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാ​നെ​നി​ക്കു കൊതി തോ​ന്നി. ഈ യാ​ത്ര​യിൽ കഥ​ക​ളി​യു​ടെ​യും, ഭര​ത​നാ​ട്യ​ത്തി​ന്റെ​യും വക​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളായ ചില കലാ​രൂ​പ​ങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടെ​ത്തി. ആക​പ്പാ​ടെ ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ നാ​മൊ​ക്കെ ഒന്ന​ല്ലേ അച്ഛാ? ഇന്ത്യ​ക്കാ​രായ നാം? നമു​ക്കു​ള്ള പലതും പര​സ്പ​രം ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ?
പെ​ട്ടെ​ന്നു വെ​ളി​ച്ചം കെ​ടു​ന്നു. വീടു മു​ഴു​വൻ കൂ​രി​രു​ട്ടിൽ. ഇനി​യ​ങ്ങ​ട്ടു് ഇരു​ട്ടി​ലാ​ണു് സം​ഭാ​ഷ​ണം.
രാഘവൻ:
ഓ ലൈ​റ്റു പോയോ? വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി​യെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചാ​ല​താ​ണു് ഫലം!
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇത്തി​രി മണ്ണെ​ണ്ണ വാ​ങ്ങി​വെ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ദി​വ​സ​വും പറയും. ആരുടെ ചെ​വി​ട്ടി​ലും അതു് കട​ക്കി​ല്ല. ഇരു​ട്ടിൽ കി​ട​ന്നു തപ്പ​ണം.
രാഘവൻ:
ലൈ​റ്റ് പോയാൽ പി​ന്നെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തു തപ്പാൻ പറ്റ്വൊ? ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ, നീ തത്കാ​ലം എവി​ടേം തപ്പാൻ പോ​ണ്ടാ. മി​ണ്ടാ​തെ അവിടെ ഇരു​ന്നാൽ മതി. അവി​ടേം ഇവി​ടേം ചെ​ന്നു മു​ട്ടി വല്ല​തു​മൊ​ക്കെ തകർ​ക്കും. ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ! (ഉറ​ക്കെ) ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഉറ​ക്കെ) എന്താ?
അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി കര​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ഭാരതി അതിനെ താ​രാ​ട്ടു പാടി ഉറ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.
ഭാരതി:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) അമ്മേ… അമ്മേ… ഒരു മെ​ഴു​കു​തി​രി​യെ​ങ്കി​ലും വേ​ണ​മ​ല്ലോ. അമ്മേ… മോനു പാലു കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ഴാ ലൈ​റ്റു പോ​യ​തു്. അവൻ കര​ഞ്ഞു ബഹളം കൂ​ട്ടു​ന്നു. അമ്മേ… അമ്മേ!
അല്പ​നേ​രം നി​ശ്ശ​ബ്ദത
രാഘവൻ:
നി​ന​ക്കൊ​ന്നു മി​ണ്ടി​യാ​ലെ​ന്താ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അച്ഛ​നെ​ന്താ മി​ണ്ടി​ക്കൂ​ടേ?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു) സ്ട്രീ​റ്റ്ലൈ​റ്റും പോയോ?
ശാന്ത:
അതു പി​ന്നെ അന്വേ​ഷി​ക്കാം. ഒന്നു ഫോൺ ചെ​യ്യൂ.
പെ​ട്ടെ​ന്നു ലൈ​റ്റു് വരു​ന്നു. രാഘവൻ, ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ എന്നി​വർ ആദ്യം ഇരു​ന്ന സ്ഥാ​ന​ത്തു​ത​ന്നെ. ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നും ശാ​ന്ത​യും അപ്പോൾ കട​ന്നു​വ​ന്ന മട്ടിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
ഈ ശല്യം ഈയി​ടെ​യാ​യി വർ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
കണ​ക്കി​ല്ലാ​തെ കാശു വാ​ങ്ങു​ന്ന​തു് ശല്യം ചെ​യ്യാ​നാ​ണു്.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
ഒന്നു ഫോൺ ചെ​യ്യ​ട്ടെ. ഇതി​ങ്ങ​നെ വി​ട്ടാൽ പറ്റി​ല്ല. (ഫോ​ണി​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്നു. ഡയൽ​ചെ​യ്യു​ന്നു)
ശാന്ത:
അമ്മേ ഈ ലൈ​റ്റി​നെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നാൽ പറ്റി​ല്ല.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വേ​ണ്ടാ.
ശാന്ത:
കു​റ​ച്ചു മെ​ഴു​കു​തി​രി​യെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങി കരു​ത​ണം.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കരു​ത​രു​തോ? ഇതെ​ാ​ക്കെ ഈ അമ്മ​ത​ന്നെ വേണോ? ഒരു വീടു ഭരി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്രാ​യ​മാ​യി​ല്ലേ?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു) യേ​സ്സ്… യേ​സ്സ്… ഇന്നും ലൈ​റ്റു പോ​യ​ല്ലോ? എന്തു്? എന്താ​ണീ കു​ഴ​പ്പ​മെ​ന്നു്? ഇവി​ടെ​യോ? (ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) നോൺ​സൺ​സ്. ഇവിടെ ഒരു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല; ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ വീ​ണ്ടും ലൈ​റ്റെ​ങ്ങ​നെ വരും… നൊ… നൊ… നൊ… (തെ​ല്ലിട മി​ണ്ടാ​തെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ കല​ശ​ലായ ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) റബ്ബി​ഷ് (റി​സീ​വർ വെ​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
എന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
അവിടെ കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു്.
രാഘവൻ:
പി​ന്നെ ഇവി​ടെ​യാ​ണോ കു​ഴ​പ്പം?
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
അവ​ര​താ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്.
രാഘവൻ:
അവരതു പറയും. അവ​ന​വ​ന്റെ കു​റ്റം മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ തല​യ്ക്കു വെ​ച്ചു​കെ​ട്ടാൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ടു​ന്ന ലോ​ക​മ​ല്ലേ? അവ​രാ​യി​ട്ടെ​ന്തി​നൊ​ഴി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്ക​ണം?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഫോൺ ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും കാ​ര്യ​മി​ല്ല. അവിടെ ചെ​ന്നു വേ​ണ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ കണ്ടു് ഇത്തി​രി ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
‘ഇത്തി​രി​ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ക്കാൻ’ ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രെ​ക്കാ​ളും മെ​ച്ചം നീ​യാ​ണു്. നീ തന്നെ ഒന്നു ചെ​ല്ലൂ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വേ​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ (എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
ഞാ​നൊ​ന്നു പോ​യി​വ​രാം.
രാഘവൻ:
വേ​ണ്ടാ, നാളെ അന്വേ​ഷി​ക്കാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇതൊ​ക്ക പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടോ, പറ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടോ പരി​ഹാ​രി​ക്കാ​വു​ന്ന കാ​ര്യ​മ​ല്ല. ചു​മ​ത​ലാ​ബോ​ധം എല്ലാ​വർ​ക്കും വേണം.നമ്മു​ടെ കു​ഴ​പ്പ​മ​താ​ണു്. അതെ​വി​ടെ​യു​മി​ല്ല; (ശാ​ന്ത​യു​ടെ നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു്) ശാ​ന്തേ, ജയ​ന്റെ കത്തു​ണ്ടു്.
ശാന്ത:
ഉവ്വോ, അച്ഛാ? എന്താ വി​ശേ​ഷം?
രാഘവൻ:
വി​ശേ​ഷ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അവ​നി​പ്പോൾ ശ്രീ​ന​ഗ​റി​ലാ​ണു്. അച്ഛ​നേം അമ്മ​യേം ഒരു തവണ കാ​ശ്മീർ കാ​ണി​ച്ച​ല്ലാ​തെ അട​ങ്ങി​ല്ലെ​ന്ന​വ​നെ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
അവ​ന്റെ പെ​ങ്ങ​മ്മാ​രു​ടെ കാ​ര്യം അവൻ മറ​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞു അല്ലേ?
രാഘവൻ:
ഇതാ​ണ​ല്ലോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്. എല്ലാ​വർ​ക്കും എപ്പോ​ഴും മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​തീ​ക്ഷ​യാ​ണു്. അതു ചെ​യ്യും ഇതു ചെ​യ്യു​മെ​ന്നൊ​ക്കെ, എന്നി​ട്ടു പ്ര​തീ​ക്ഷ​യ്ക്കൊ​ത്തു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നട​ന്നി​ല്ലെ​ക്കിൽ അലോ​ഗ്യ​മാ​യി, വഴ​ക്കാ​യി ശാ​ന്തേ, ഞാൻ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ, നീ​യി​ന്നു് എത്ര​പ്രാ​വ​ശ്യം ജയനെ ഓർ​ത്തു സത്യം പറയണം.
ശാന്ത:
(അല്പം പരു​ങ്ങ​ലോ​ടെ) എന്താ അച്ഛൻ ചോ​ദി​ച്ച​തു്?
രാഘവൻ:
നീ​യി​ന്നു ജയനെ എത്ര​മാ​ത്രം ഓർ​ത്തെ​ന്നു്; നി​ന്റെ ആങ്ങ​ള​യെ?
ശാന്ത:
ഇന്നു ഞാ​ന​വ​നെ ഓർ​ത്ത​തു് (ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​നി​പ്പോൾ കത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ…
രാഘവൻ:
അതതേ, അപ്പോൾ മാ​ത്രം? ആട്ടെ, ഇന്ന​ലെ നീ​യ​വ​നെ ഓർ​ത്തോ? ശാന്ത ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. പറയൂ; ഇതി​ത്ര​യൊ​ക്കെ ആലോ​ചി​ക്കാ​നു​ണ്ടോ?
ശാന്ത:
(പതു​ക്കെ) ഇല്ല.
രാഘവൻ:
എന്തെ​ങ്കി​ലും പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യി​ല്ലാ​തെ നീ​യ​വ​നെ ഓർ​ക്കാ​റി​ല്ല. നീ​യെ​ന്ന​ല്ല, ആരും. അപ്പോൾ, അവ​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലും നമ്മ​ള​തേ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​വൂ. അവ​ന​വ​നു കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ​നി​ന്നു് ഈടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​രു​തു്.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്.) ആ തി​ര​ക്കിൽ ജയ​ന്റെ കത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം ഞാ​ന​ങ്ങു മറ​ന്നു.
രാഘവൻ:
കേ​ട്ടോ, ശാ​ന്തേ, ഒര​മ്മ​യാ​ണി​തു പറ​യു​ന്ന​തു്. ആർ​ക്കും ആരെ​യും അത്ര​യേ ഓർ​ക്കാൻ കഴിയൂ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അടു​ത്തു​വ​ന്നു്) എന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്? (ആരും ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) ശാ​ന്ത​യോ​ടാ ചോ​ദി​ച്ച​തു് എന്താ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്നു്?
ശാന്ത:
ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​മ്മേ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അമ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ഇവിടെ എന്തോ പറ​ഞ്ഞ​ല്ലോ.
രാഘവൻ:
ഞാനാ പറ​ഞ്ഞ​തു്, അമ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി​യും, മക്ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും, അച്ഛ​നെ​പ്പ​റ്റി​യും പറ​ഞ്ഞു. മു​ഴു​വ​നും കേൾ​ക്ക​ണ്ടേ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എനി​ക്കെ​ന്റെ കാ​ര്യം കേ​ട്ടാൽ മതി.
രാഘവൻ:
അങ്ങ​നെ ഓരോ​രു​ത്ത​രും ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടെ കാ​ര്യം നോ​ക്കി​യാൽ ഈ കു​ടും​ബം ഉറ​ച്ചു​നി​ല്ക്കി​ല്ല; ശാ​ന്തേ, നീ​യാ​ണു് കേൾ​ക്കേ​ണ്ട​തും പഠി​ക്കേ​ണ്ട​തും. നി​ന്റെ അമ്മ കു​ടും​ബം തകർ​ത്താ​ണി​ങ്ങ​ട്ടു പോ​ന്ന​തു്.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാനോ? എന്നെ ആരും അതിൽ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഇതു കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ല​ല്ല. കേ​ട്ടോ, ബു​ദ്ധി​ഭ്ര​മം പി​ടി​പെ​ട്ടു് അക​ത്തു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്ന നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നു​ണ്ട​ല്ലോ, ഒരു രക്ത​സാ​ക്ഷി​യാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അനു​ഭ​വം എനി​ക്കു​ണ്ടാ​വ​രു​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ക​യാ​ണു്. അവ​ന​വ​നു കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു മറ്റു​ള​ള​വ​രിൽ​നി​ന്നു പ്രതീക്ഷിക്കരുതു്-​അമ്മയിൽനിന്നും അച്ഛ​നിൽ​നി​ന്നും ഭർ​ത്താ​വിൽ​നി​ന്നും മക്ക​ളിൽ​നി​ന്നും ആരിൽ​നി​ന്നും.
ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ ഒരു​ക​സേ​ര​യി​ലി​രു​ന്നു വർ​ത്ത​മാ​ന​പ​ത്രം നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സം​ഭാ​ഷ​ണം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യും അനു​ചി​ത​മായ മു​ഖ​ഭാ​വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ക​യും വേണം.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ആ കത്തു മു​ഴു​വ​നും ഒന്നു വാ​യി​ക്ക്യോ?
രാഘവൻ:
ഓ വാ​യി​ക്കാം. (വായന തു​ട​രു​ന്നു.) ‘ഇന്ത്യ​യു​ടെ ഏതു​കോ​ണിൽ ചെ​ന്നാ​ലും ആരോടു സം​സാ​രി​ച്ചാ​ലും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നൊ​രു ഭാഷ നമു​ക്കു വേണം. അതി​ല്ലാ​ത്ത​തി​ന്റെ കു​ഴ​പ്പം വേ​ണ്ടു​വോ​ളം ഞാ​ന​നു​ഭ​വി​ച്ചു. ചി​ല​പ്പോൾ കഥ കളി​മു​ദ്ര​കൊ​ണ്ടു കാ​ര്യം കഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇവ​നെ​ന്തു പു​രാ​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ക്ക്യാ എഴു​തി​ക്കൂ​ട്ട്യേ​തു്? (ശാന്ത ചി​രി​ക്കു​ന്നു.) നീ​യെ​ന്താ ചി​രി​ച്ച​തു്?
ശാന്ത:
വെ​റു​തെ ചി​രി​ച്ച​താ​ണ​മ്മേ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വെ​റു​തെ ആരെ​ങ്കി​ലും ചി​രി​ക്ക്യോ?
രാഘവൻ:
ഇല്ല; വെ​റു​തെ എല്ലാ​വ​രും കര​യാ​റാ​ണു് പതി​വു്. നീ കര​ഞ്ഞോ, ശാ​ന്തേ, ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടീ, നി​ന​ക്കു കത്തു മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ച്ചു കേൾ​ക്ക​ണോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അവ​ന്റെ പു​രാ​ണം പറ​ച്ചി​ലൊ​ന്നും എനി​ക്കു കേൾ​ക്ക​ണ്ടാ; ഒടു​ക്കം എന്താ എഴു​തി​യേ​തു്? അതൊ​ന്നു വാ​യി​ക്കൂ.
രാഘവൻ:
എന്നാൽ കേ​ട്ടോ​ളൂ. (വാ​യി​ക്കു​ന്നു.) ‘ഈ യാത്ര ഞാ​ന​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു ദൃ​ഢ​നി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ​ച്ഛാ. ഇന്ത്യ ഒന്നാ​ണെ​ന്നും ഒരേ കു​ടും​ബ​മാ​ണെ​ന്നു​മു​ള്ള വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ. ഈ വി​ശ്വാ​സം നമ്മി​ലെ​ല്ലാ​വ​രി​ലു​മു​ണ്ടാ​യാൽ, നമ്മു​ടെ രാ​ജ്യം ലോ​ക​ത്തി​ലെ വൻകിട രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി​ത്തീ​രും, തീർ​ച്ച. അതി​നു​വേ​ണ്ടി പ്രാർ​ഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞാനീ കത്ത​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്ക​ട്ടെ. എന്നു് അച്ഛ​ന്റെ പാ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള മകൻ.’
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കഷ്ടം ഇങ്ങ​ന്യാ​യി​പ്പോ​യ​ല്ലോ ഇവൻ!
രാഘവൻ:
എന്താ അച്ഛ​ന്റെ പാ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ച്ച​താ​ണോ തെ​റ്റു്? അതല്ല, സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള മക​നെ​ന്നെ​ഴു​തി​യ​തോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അവ​ന്റെ നമ​സ്കാ​രം. ഒടു​വി​ലെ​ങ്കി​ലും ഒരു വാചകം അവനീ വീ​ടി​നെ​പ്പ​റ്റി എഴു​താ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? അവ​ന്റെ പെ​ങ്ങ​മ്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി…
രാഘവൻ:
(പരി​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ) അമ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പരി​ഹ​സി​ക്ക്യാ​ണോ? മറ്റൊ​ക്കെ പോ​ട്ടെ, ഭാരതി പ്ര​സ​വി​ച്ച കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു വാ​ക്ക​വ​നെ​ഴു​താ​മാ​യി​ന്നി​ല്ലേ? അവ​ന​വ​ന്റെ കു​ടും​ബം മറ​ക്കു​ന്ന​വൻ ഇന്ത്യ മു​ഴു​വൻ കു​ടും​ബ​മാ​യി​ട്ടു കാ​ണു​ന്നു.
പെ​ട്ടെ​ന്നു് പി​ന്നെ​യും വെ​ളി​ച്ചം പോ​കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഇതെ​ന്താ കഥ.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
ഒന്നു പോ​യ​ന്വേ​ഷി​ക്ക​ണം, അല്ലാ​തെ പറ്റി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അയൽ വീ​ട്ടി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ?
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നേ​രു​ത​ന്നെ അതൊ​ന്നു നോ​ക്കൂ.
ശാന്ത:
ആ പടി​ക്കൽ നി​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ മതി.
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
ഞാൻ നോ​ക്കി വരാം.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഏതാ​യാ​ലും മണ്ണെ​ണ്ണ വാ​ങ്ങ​ണം.
ഭാരതി:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) അമ്മേ, ലൈ​റ്റു പി​ന്നേം പോ​യ​ല്ലോ.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇതി​നൊ​ക്കെ അമ്മ​യെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ? അതാ മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​തു്.
ശാന്ത:
അമ്മ​യെ​ന്തി​നാ ഇങ്ങ​നെ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്?
രാഘവൻ:
അതും മനു​ഷ്യ​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ പെ​ട്ടൊ​ന്നാ​ണു്, ശാ​ന്തേ.
വെ​ളി​ച്ചം വരു​ന്നു.
ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇവിടെ നി​ന്നാൽ എന്റെ മനു​ഷ്യ​ല​ക്ഷ​ണം കു​റ​ച്ചു കൂ​ടി​പ്പോ​കും. (പോ​കു​ന്നു.)
ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ:
(പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വരു​ന്നു.) അയൽ​വീ​ട്ടി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം പോ​യി​ട്ടി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഇല്ല്യേ?
ശാന്ത:
അപ്പോൾ ആ കു​ഴ​പ്പം ഇവിടെ മാ​ത്ര​മു​ള്ള​താ​ണോ?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(അതിനു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു.) അതേ, ഇവിടെ മാ​ത്ര​മു​ള്ള​താ​ണു്. അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​വും ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു.
രാഘവൻ:
ഉവ്വൊ? എന്താ​ണു്?
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
നമ്മു​ടെ മെയിൻ സ്വി​ച്ചു​ള്ള മു​റി​യിൽ മു​ത്ത​ച്ഛൻ കയറി വാ​തി​ല​ട​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അവിടെ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണി​തു്.
രാഘവൻ:
ഈശ്വ​രാ! (പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അത്ര പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം വാതിൽ തു​റ​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ന്നു.
രാഘവൻ:
അത​തി​ലേ​റെ ആപ​ത്താ​ണു്. ഇനി എങ്ങോ​ട്ടൊ​ക്കെ പോകും, എന്തൊ​ക്കെ കാ​ട്ടു​മെ​ന്നാർ​ക്ക​റി​യാം? എങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​പോ​യി. അപ്പു​റ​ത്തെ വാതിൽ പു​ട്ടീ​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു വരാ​നു​ള്ള വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു ധാ​രാ​ളം പുക വി​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. രം​ഗ​ത്തു​ള്ള​വ​രെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി അല്പ​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ, ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണൻ, ശാന്ത, വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ എന്നി​വർ എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരു​ങ്ങു​ക​യും ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും എന്തെ​ങ്കി​ലും അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാൻ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) ഇവിടെ മനു​ഷ്യ​നു​ണ്ടോ, മനു​ഷ്യൻ? (കനത്ത അടി​വെ​പ്പോ​ടെ മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​രു​ന്നു. രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ മധ്യ​ത്തിൽ വന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു; സദ​സ്യ​രോ​ടെ​ന്ന​പോ​ലെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്. മക്ക​ളാ​യാ​ലും മരു​മ​ക്ക​ളാ​യാ​ലും മനു​ഷ്യൻ മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്. ചതി​ക്കും, തരം​കി​ട്ടി​യാൽ ചതി​ക്കും. (മു​ഖ​ത്തു കഠി​ന​മായ ശു​ണ്ഠി) അവൻ ചതി​യ​ന്മാ​ണു്. (കണ്ണു​ക​ളിൽ പരി​ഭ്ര​മം; മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു് ശു​ണ്ഠി​മാ​യു​ന്നു.) അവനെ എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​ണു്. അവൻ കൊ​ല്ലും, പി​ച്ചി​ച്ചീ​ന്തും. (കണ്ഠം ഇട​റു​ന്നു.) നോ​ക്കൂ, എന്റെ കൈയും കാ​ലു​മൊ​ക്കെ മു​റി​ച്ചു മു​റി​ച്ചു് അവൻ നി​ല​ത്തി​ട്ടു. ഒടു​വിൽ എന്റെ ആത്മാ​വും പി​ഴു​തെ​ടു​ത്തു. ഭാഗം, ഭാ​ഗം​വെ​ച്ച​താ​ണു്. അങ്ങ​നെ എന്നെ കൊ​ന്നു; ഞാൻ മരി​ച്ചു. (കൈ​കാ​ലു​ക​ളെ തളർ​ത്തി, കണ്ണ​ട​ച്ചു തല ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു ചരി​ച്ചു പി​റ​കോ​ട്ടു് പതു​ക്കെ ചാ​യു​ന്നു.)
ശാന്ത വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​രു കസേ​ര​യെ​ടു​ത്തു് പി​റ​കിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അതിൽ മരി​ച്ചു​വീ​ഴു​ന്നു. യാ​തൊ​രു ശബ്ദ​വും ചല​ന​വു​മി​ല്ല.
രാഘവൻ:
(ശാ​ന്ത​യോ​ടു പതു​ക്കെ) ഏതെ​ങ്കി​ലും വഴി​ക്കു മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ഈ അക​ത്താ​ക്കി അട​യ്ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ. നീ തന്നെ ചെ​ന്നു പറയൂ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ മരി​ച്ചു​വീ​ണ​തു പന്തി​യാ​യെ​ന്നു തോ​ന്നാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് പി​ന്നേ​യും എഴു​ന്നേ​റ്റു നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഒരു തവ​ണ​കൂ​ടി മരണം അഭി​ന​യി​ച്ചു പു​റ​കോ​ട്ടു വീ​ഴു​ന്നു.
ശാന്ത:
(പതു​ക്കെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) മു​ത്ത​ച്ഛാ, മു​ത്ത​ച്ഛാ… (മു​ത്ത​ച്ഛൻ അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ക്കു​ന്നു) മു​ത്ത​ച്ഛാ, മു​ത്ത​ച്ഛാ..
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(കണ്ണു​തു​റ​ക്കാ​തെ, ശരീരം അന​ക്കാ​തെ) ആരാ​തു്?
ശാന്ത:
ഞാ​നാ​ണു് മു​ത്ത​ച്ഛാ, ശാന്ത.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
എന്തു​വേ​ണം?
ശാന്ത:
മു​ത്ത​ച്ഛൻ കണ്ണു​തു​റ​ക്കൂ. ഇങ്ങ​ട്ടു നോ​ക്കൂ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
മു​ത്ത​ച്ഛൻ മരി​ച്ചു​പോ​യി; തീരെ മരി​ച്ചു​പോ​യി.
ശാന്ത:
മു​ത്ത​ച്ഛ​നു ചു​രു​ട്ടു വേണോ?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ഏ? (ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.) എവിടെ ചു​രു​ട്ടു്? കൊ​ണ്ടു​വാ, ന്റെ മോളു കൊ​ണ്ടു​വാ.
ശാന്ത:
എത്ര ചു​രു​ട്ടു വേണം മു​ത്ത​ച്ഛ​നു്?
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
കൊ​ണ്ടു​വാ വേഗം.
ശാന്ത:
വരൂ, ഞാ​നെ​ടു​ത്തു​ത​രാം.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ചതി​ക്ക്യോ?
ശാന്ത:
ഇല്ല മു​ത്ത​ച്ഛാ.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
നീ മനു​ഷ്യ​ന​ല്ലേ?
ശാന്ത:
അല്ല മൃ​ഗ​മാ​ണു്.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
ആ, എന്നാ നീ ചതി​ക്കി​ല്ല. വലിയ ചു​രു​ട്ടു തര്വോ?
ശാന്ത:
തരും.
മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു സന്തോ​ഷം. ശാന്ത സൂ​ത്ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞു് പ്ര​ലോ​ഭി​പ്പി​ച്ചു് എതിർ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള മു​റി​യിൽ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നാ​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു വാ​തി​ല​ട​ച്ചു പൂ​ട്ടു​ന്നു.
മു​ത്ത​ച്ഛൻ:
(മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ഉറ​ക്കെ) ചതി​ച്ചു, ചതി​ച്ചു. (ഓടി ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​ടു​ത്തു വന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​പ്പ​റ​യു​ന്നു.) കണ്ടി​ല്ലേ, എന്നെ ചതി​ച്ചു. ഞാൻ പെ​ട്ടു​പോ​യി (നെ​റ്റി ജാ​ല​ക​ത്തിൽ അമർ​ത്തി​വെ​ച്ചു തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്നു.)
എല്ലാ​വ​രും മി​ണ്ടാ​തെ തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
(മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കര​ച്ചിൽ കേട്ട കല​ശ​ലായ വല്ലാ​യ്മ​യോ​ടെ) വേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, അച്ഛാ. കേ​ട്ടി​ല്ലേ, മു​ത്ത​ച്ഛൻ കര​യു​ന്ന​തു്?
രാഘവൻ:
സാ​ര​മി​ല്ല മോളേ.
ശാന്ത:
ഈ മഹാ​പാ​പം ചെ​യ്ത​തു ഞാ​ന​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
ഒരു മഹാ​പാ​പ​വു​മി​ല്ല മോളേ. സ്നേ​ഹ​ക്കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടു ചെ​യ്യു​ന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ, മറ്റു വഴി​യി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ലേ? ഉം! അക​ത്തേ​ക്കു പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ. നാളെ എനി​ക്കി​ങ്ങ​നെ വന്നാൽ എന്നോ​ടും ഇതു​ത​ന്നെ ചെ​യ്യ​ണം.
ശാന്ത:
അച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ വരി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ആർ​ക്കു തീർ​ത്തു പറയാൻ കഴി​യും? മു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ വരാൻ പാ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ? എന്തു ബു​ദ്ധി​യും തന്റേ​ട​വു​മു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു! മക്ക​ളാ​ണ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു്. സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​ന്ന​മാ​യൊ​രു കു​ടും​ബം അദ്ദേ​ഹം കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ത്തു​യർ​ത്തി. വേർ​പി​രി​യാ​നും പി​ണ​ങ്ങി​പ്പോ​വാ​നു​മു​ള്ള ബദ്ധ​പ്പാ​ടിൽ മക്ക​ള​തു തച്ചു​ട​ച്ചു… ഉം! അതൊ​ന്നും ഇനി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല… ഇത്ത​രം ഭ്രാ​ന്തു മറ്റാർ​ക്കും ഇവിടെ വരാതെ കഴി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ! ഉം! അക​ത്തേ​ക്കു പോ​യ്ക്കോ​ളൂ.
ശാന്ത പോ​കു​ന്നു; ഉണ്ണി​കൃ​ഷ്ണ​നും. രാഘവൻ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(രാ​ഘ​വ​ന്റെ ചല​ന​ങ്ങൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് തെ​ല്ലിട മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ പറ​യു​ന്നു.) ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇങ്ങ​നെ പൂ​ട്ടി​യി​ടു​ന്ന​താ​ണു് കു​ഴ​പ്പം…
രാഘവൻ:
സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി വി​ടു​ന്ന​തു കൂ​ടു​തൽ കു​ഴ​പ്പം. അപ്പോൾ അത​ല്ലാ​തെ മറ്റു​വ​ഴി​യി​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഞാ​നൊ​രു വഴി​പ​റ​യാം.
രാഘവൻ:
പറയൂ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​മാ​യി ഞാ​നി​തു പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. രോഗം വന്നാൽ ചി​കി​ത്സി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
വേണം.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
ഉന്മാ​ദം ഒരു രോ​ഗ​മാ​ണു്.
രാഘവൻ:
അതേ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
അക​ത്തി​ട്ടു​പൂ​ട്ടൽ ആ രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ചി​കി​ത്സ​യ​ല്ല.
രാഘവൻ:
ആണെ​ന്നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു ചെ​യ്യു​ന്ന​ത​ല്ല.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്നാൽ ചി​കി​ത്സി​ക്കാ​നെ​ന്തി​നു മടി​ക്ക​ണം? ഇതി​ന്റെ ചി​കി​ത്സ ചി​ത്ത​രോ​ഗാ​സ്പ​ത്രി​യി​ലാ​ണു്. ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അങ്ങോ​ട്ട​യ​യ്ക്ക​ണം. (രാഘവൻ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) മടി​ക്കാ​നെ​ാ​ന്നു​മി​ല്ല. രോ​ഗി​ക​ളെ ആസ്പ​ത്രി​യി​ല​യ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ സ്നേ​ഹ​ക്കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടാ​വി​ല്ല​ല്ലോ.
രാഘവൻ:
ഈ അഭി​പ്രാ​യം തി​ക​ച്ചും ശാ​സ്ത്രീ​യ​മാ​ണു്. എനി​ക്ക​തി​നോ​ടാ​ദ​ര​വു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ഈ വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അങ്ങ​ട്ട​യ​യ്ക്കാൻ ഞാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എന്തു കൊ​ണ്ടെ​ന്ന കാ​ര്യം വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ എനി​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നു​വ​രും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും ഈ മനേ​ാ​വൃ​ത്തി കു​ടും​ബ​ത്തി​നും ശ്രേ​യ​സ്ക​ര​മ​ല്ല.
രാഘവൻ:
കു​ടു​ബ​ത്തി​നു ശ്രേ​യ​സ്ക​ര​മ​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യ​രു​തെ​ന്നാ​ണെ​ന്റെ വി​ചാ​രം. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു പത​ന​ത്തി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ ഇതി​നും ഞാ​നൊ​രു പ്ര​തി​വി​ധി കാണും.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
(അസു​ഖ​ത്തോ​ടെ) ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
ക്ഷ​മാ​യാ​ച​നം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു ഞാനാണു്-​നല്ലൊരു കാ​ര്യം ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച​തു് അനു​സ​രി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ഞ്ഞ​തിൽ.
വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ:
എന്താ​യാ​ലും എനി​ക്കു വി​രോ​ധ​മി​ല്ല. എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞെ​ന്നു​മാ​ത്രം.
രാഘവൻ:
വി​ശ്വം ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അം​ഗ​മാ​ണു്. (മു​ഴു​വൻ പറ​ഞ്ഞു​തീ​രാൻ കാ​ക്കാ​തെ വി​ശ്വ​നാ​ഥൻ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.) ആ നി​ല​യ്ക്കു കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ എന്ത​ഭി​പ്രാ​യം പറ​യാ​നും അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടു്. പറ​യു​ക​യും വേണം. (വി​ശ്വം പോയ വഴി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്. പറ​ഞ്ഞു തീർ​ന്നി​ട്ടും തെ​ല്ലിട ആ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു തന്നെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു മു​റി​യു​ടെ പൂ​ട്ടു പി​ടി​ച്ചി​ള​ക്കി​നോ​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നെ​ന്തോ ഓർ​ത്ത​പോ​ലെ ഉറ​ക്കെ പറ​യു​ന്നു.) ശാ​ന്തേ, മു​റി​യു​ടെ പി​റ​കി​ലെ വാതിൽ പൂ​ട്ട​ണം. (മറു​പ​ടി ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ഇല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ ധൃ​തി​യിൽ അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)

—യവനിക—

Colophon

Title: Orē kudumbam (ml: ഒരേ കു​ടും​ബം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ഒരേ കു​ടും​ബം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Olszynka, an oil on canvas painting by Wladyslaw Podkovinski (1866-1895). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.