യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ ഏറ്റ​വും പരി​ഷ്കൃ​ത​മ​ട്ടിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ഒരു സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യാ​ണു് കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതി​സ​മ്പ​ന്ന​മായ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ഏതൊ​ക്കെ വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​വാ​മോ അതൊ​ക്കെ ആ സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യി​ലു​ണ്ടു്. മു​റി​യു​ടെ ഇട​ത്തും വല​ത്തും പി​ന്നി​ലു​മു​ള്ള ഭി​ത്തി​കൾ​ക്കു് നടു​വിൽ ഭം​ഗി​യാർ​ന്ന തി​ര​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് മറച്ച ഓരോ വാ​തി​ലു​ണ്ടു്. ഇട​ത്തും വല​ത്തും രണ്ടു് കി​ട​പ്പു​മു​റി​ക​ളാ​ണു്. പി​ന്നി​ലെ വാതിൽ കട​ന്നാൽ ഒരു ഇട​നാ​ഴി​യി​ലെ​ത്തും. വാ​തിൽ​മറ നീ​ക്കി​നോ​ക്കി​യാൽ ആ ഇട​നാ​ഴി​യു​ടെ അവ​സാ​നം ഒരു വലിയ ഭി​ത്തി കാണാം. അവിടെ അടു​ക്കള, ഭക്ഷ​ണ​മു​റി, കലവറ, കു​ട്ടി​കൾ​ക്കും, വേ​ല​ക്കാർ​ക്കും കി​ട​ക്കാ​നു​ള്ള മു​റി​കൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ വീ​ട്ടി​ന്റെ ബാ​ക്കി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യു​ടെ ഇട​ത്തും വല​ത്തു​മു​ള്ള കി​ട​പ്പു​മു​റി​കൾ​ക്കു് മുൻ​പിൽ പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി ഓരോ വലിയ ജാ​ല​ക​മു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ കീ​ഴെ​പ്പ​കു​തി ഭം​ഗി​യു​ള്ള തി​ര​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് മറ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മു​ക​ളി​ലെ പകുതി മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​ട്ട​താ​ണു്. അക​ത്തു് വെ​ളി​ച്ച​മോ ആൾ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റ​മോ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ— സ്റ്റേ​ജി​ന്റെ ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​മാ​ണു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്— മു​റി​യിൽ ഇളം​പ​ച്ച​യും വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യിൽ കടും​ചു​ക​പ്പു​മു​ള്ള വെ​ളി​ച്ച​മാ​ണു്; സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ മെർ​ക്കു​റി ട്യൂ​ബിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ച​വും. രാജൻ സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു് ഒരു കവി​താ​പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മൃ​ദു​വായ ശബ്ദ​ത്തിൽ വായന പു​റ​ത്തു് കേൾ​ക്കാം.

വി​സ്തൃ​ത​വിൺ നീ​ലി​മ​യാർ​ന്നും
ചി​ത്രി​ത​വ​ല്ലി​കൾ ചൂ​ഴ്‌​ന്നും
ഉദ​ര​ത്തിൽ പൊൻകിരണത്തി-​
ന്നു​മ്മ​പ​തി​ഞ്ഞൊ​രു കപ്പിൽ.

നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്റെ മറ പാതി നീ​ക്കി തല മാ​ത്രം പു​റ​ത്തി​ട്ടു് വായന ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. രാജൻ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്വ​പ്ന​ത്തിൻ സു​ന്ദ​ര​ക​ല​യാം
സ്വ​ച്ഛ​സ്ഫ​ടി​ക​ക്ക​പ്പിൽ
കള​രു​ചി​യാം കൗ​മാ​ര​ത്തിൻ
കളി​ചി​രി​പ​ത​യും മദ്യം
സാ​ഹ​സ​മ​ദ​ലാ​ല​സ​യൗ​വന
സാരം നു​ര​യും മദ്യം…

നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ വന്നു് പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് പാ​ളി​നോ​ക്കു​ന്നു. രാജൻ വായന തു​ട​രു​ക​യാ​ണു്.

നി​ഴൽ​ചാ​യും മധ്യ​വ​യ​സ്സിൻ
നി​ന​വു​ക​ളൂ​റും മദ്യം
സ്മ​ര​ണ​ക​ളു​ടെ മദ്യം നു​ക​രും
സ്വൈ​രം ഞാനിഹ…

നന്ദി​നി:

(വി​ളി​ക്കു​ന്നു) രാ​ജേ​ട്ടാ…

രാജൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. ഒരു ചെറിയ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ ഞെ​ട്ടു​ക​യും അകാ​ര​ണ​മാ​യി പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് രാ​ജ​ന്റേ​തു്. തനി​ക്കൊ​രി​ക്ക​ലും സ്വ​പ്നം കാ​ണാൻ​പോ​ലും കഴി​യാ​ത്ത ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് കേവലം മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ കാ​രു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം വന്നു​പെ​ട്ട രാജൻ എപ്പോ​ഴും പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവിടെ എന്താ​ണു് ശരി, എന്താ​ണു് തെ​റ്റെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്തു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തും അറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. നന്ദി​നി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ഞെ​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ലും ഉടനെ മു​ഖ​ത്തെ ഭാ​വ​ഭേ​ദം മറ​ച്ചു് മന്ദ​ഹ​സി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

രാ​ജേ​ട്ടൻ പേ​ടി​ച്ചു​പോ​യോ?

രാജൻ:

എന്തി​നു്.

നന്ദി​നി:

പേ​ടി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തെ വന്ന​തു്. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ എന്താ​ണീ പു​സ്ത​കം?

രാജൻ:

പേ​ര​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു് വലിയ പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. കവി​ത​യാ​ണു്.

നന്ദി​നി:

ഓ! പരി​ഹ​സി​ക്ക​ണ്ടാ. കവിത വാ​യി​ക്കാ​റി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. വാ​യി​ച്ചാൽ മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല.

രാജൻ:

ഭാ​ഗ്യം.

നന്ദി​നി:

പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ പേ​രെ​ന്താ​ണു്?

രാജൻ:

പറ​യി​ല്ല.

നന്ദി​നി:

എന്നാൽ കവി​യു​ടെ പേരു് പറയു?

രാജൻ:

കാ​ളി​ദാ​സൻ.

നന്ദി​നി:

അത്ര വേണ്ട. കാ​ളി​ദാ​സൻ മല​യാ​ള​ക​വി​ത​യെ​ഴു​തീ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം.

രാജൻ:

എഴു​തി​യാൽ ഇതു​പോ​ലി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

നന്ദി​നി:

അത്ര വലിയ കവി​യാ​രാ​ണു്? പേരു് കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.

രാജൻ:

വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി!

നന്ദി​നി:

ഇപ്പൊ​ക്കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ രാ​ജേ​ട്ട​ന്റെ കാ​ര്യം കഴി​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ കാ​ളി​ദാ​സ​നും ഭവ​ഭൂ​തി​യു​മൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യി​ലാ​ണു്.

രാജൻ:

ആസ്വാ​ദ​നം രണ്ടു​ത​ര​മു​ണ്ടു് നന്ദി​നീ. ഒന്നു് കവി​ത​യിൽ​ക്കൂ​ടി കവിയെ ആരാ​ധി​ക്കുക. രണ്ടു് കവി​യിൽ​ക്കു​ടി കവി​ത​യെ ആരാ​ധി​ക്കുക. ആദ്യ​ത്തേ​താ​ണു് ഞാൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി എന്ന കവിയെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവിത ധാ​രാ​ളം ഞാൻ വാ​യി​ക്കു​ക​യും പഠി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആരാ​ധ​ക​നാ​യി.

വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​വി​ത​യെ​പ്പ​റ്റി രാജൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് ഉണ്ണി വരു​ന്നു. രാജൻ പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അതി​നു് മറു​പ​ടി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഉണ്ണി നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

ഉണ്ണി:

എന്നാ​ലോ നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തീ ഞാ​നാ​രാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ രാ​ജേ​ട്ട​നേ​യാ​ണു്. വി​ദ്വാ​ന്റെ കവിത കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ…

നന്ദി​നി:

(അല്പം പരു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഇല്ല.

ഉണ്ണി:

അന്നൊ​രു​ദി​വ​സം നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തീ​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ നി​ന്നെ​നി​യ്ക്കൊ​രു കവിത കി​ട്ടി. പ്ര​മാ​ദം! ആദ്യ​ത്തെ രണ്ടു​വ​രി വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു് കവിയെ പി​ടി​കി​ട്ടി (ആ രണ്ടു​വ​രി ചൊ​ല്ലു​ന്നു.)

നന്ദി​നി:

ഇതു നല്ല കവി​ത​യാ​ണ​ല്ലോ. രാ​ജേ​ട്ട​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നാ​രു് പറ​ഞ്ഞു.

ഉണ്ണി:

ഓ! അതൊ​ന്നും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. നീ​ല​നി​ലാ​വും കു​യി​ലും പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ തീർ​ച്ച, അതു് രാ​ജേ​ട്ട​ന്റെ കവി​ത​യാ​യി​രി​ക്കും. (രാ​ജ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നി​രു​ന്നു്) ഇല്ലേ രാ​ജേ​ട്ടാ?

നന്ദി​നി:

അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ രാ​ജേ​ട്ട​നു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​ക്കു​കൾ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്. രാ​ക്കി​ളി പ്രേ​മ​നി​കു​ഞ്ജം…

ഉണ്ണി:

അടു​ത്തു​വ​രു​ന്ന വരി​ക​ളിൽ അതൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടു്. കേൾ​ക്ക​ണോ?

നന്ദി​നി:

വേണ്ട വേണ്ട. ഉണ്ണീ​ടെ ശബ്ദം അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കേ​ട്ടി​രി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്.

രാജൻ:

കര​ച്ചിൽ വരും.

ഉണ്ണി:

ലയി​ച്ചു് ചൊ​ല്ലു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കേൾ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് കര​ച്ചിൽ വരു​ന്ന​തു്. വേ​റൊ​രു കാ​ര്യം ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ.

നന്ദി​നി:

എന്താ​ണു്?

ഉണ്ണി:

നി​ന്നോ​ട​ല്ല, രാ​ജേ​ട്ട​നോ​ടു്. രാ​ജേ​ട്ടാ, ഈ പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലും നീ​ല​നി​ലാ​വും പ്രേ​മ​നി​കു​ഞ്ജ​വു​മൊ​ക്കെ ബു​ദ്ധി​ക്കു് നല്ല​താ​ണോ?

നന്ദി​നി:

ഞാൻ പറയാം. അതൊ​ക്കെ ഹാർ​ട്ടി​നാ​ണു് ഗുണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ ഭാഗം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു) ചതി​ച്ചോ ഭഗ​വാ​നേ… (അത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തു് പതു​ക്കെ. പി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു് ഉച്ച​ത്തിൽ) ദാ, എല്ലാ​വ​രേ​യും അമ്മ വി​ളി​ക്കു​ന്നു, കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കാൻ. വേഗം ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. കാ​പ്പി​കു​ടി കഴി​ഞ്ഞു് എല്ല​വ​രും കു​ളി​ച്ചു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോവാൻ തയ്യാ​റാ​വ​ണ​മെ​ന്നു്.

നന്ദി​നി:

രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, നീ​യെ​ന്താ ചതി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. ആരാ നി​ന്നെ ചതി​ച്ച​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഓ, അതു് വേറെ കാ​ര്യം.

ഉണ്ണി:

പറയൂ, കേൾ​ക്ക​ട്ടെ. ആരാ നി​ന്നെ ചതി​ച്ച​തു്? ഇവിടെ വെ​ച്ചാ​ണോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അല്ല.

നന്ദി​നി:

പി​ന്നെ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

വേറെ സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു്.

നന്ദി​നി:

ആരാ ചതി​ച്ച​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എന്നെ ചതി​ച്ച​തു് ഹാർ​ട്ടാ​ണു്, ഹാർ​ട്ട്! അതൊരു വലി​യ​കഥ.

നന്ദി​നി:

(വലിയ താ​ത്പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ) ആ വലിയ കഥ​യൊ​ന്നു് ചു​രു​ക്കി പറ​ഞ്ഞൂ​ടെ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) അമ്മ വേഗം ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് കേ​ട്ടി​ല്ലേ. (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)

ഉണ്ണി:

ഇന്നു് രാ​മൻ​കു​ട്ടീ​ടെ കഥ കേ​ട്ടേ കാ​പ്പി​കൂ​ടീ​ള്ളൂ. പറയൂ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

നേ​ര​മി​ല്ല; എന്നാ​ലും ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യാം. ഇവിടെ വരു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് ഒരു പത്തി​രു​പ​തു് വീ​ട്ടിൽ ഞാൻ ജോ​ലി​ക്കു് നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.

നന്ദി​നി:

ഇരു​പ​തു് വീ​ട്ടി​ലോ?

ഉണ്ണി:

അവി​ടെ​നി​ന്നൊ​ക്കെ നീ ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന​താ​ണോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അല്ലാ; ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ ചതി​കൊ​ണ്ടു് പോ​ന്ന​താ​ണു്.

ഉണ്ണി:

(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ ചതിയോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

(പാ​ര​വ​ശ്യം) അതേ.

ഉണ്ണി:

നി​ന​ക്കു് ഹാർ​ട്ട് ഡി​സീ​സ് ഉണ്ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എനി​ക്കി​ല്ല. ഞാൻ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന വീ​ട്ടിൽ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​വും.

നന്ദി​നി:

തെ​ളി​ച്ചു് പറയൂ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ. മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എല്ലാ വീ​ട്ടി​ലും കോ​ളേ​ജിൽ പോ​വു​ന്ന കു​ട്ട്യോ​ളു​ണ്ടാ​വും.

ഉണ്ണി:

അതു​കൊ​ണ്ടു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ കു​ഴ​പ്പം അവി​ടെ​യാ​ണു് തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. ആദ്യം അതു് കൈ​ലേ​സ് തു​ന്ന​ലാ​യി​ട്ടു് തു​ട​ങ്ങും. (ഈ ഭാഗം വി​വ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ നാ​ണ​വും അം​ഗ​ച​ല​ന​വും വരു​ത്താൻ രാ​മൻ​കു​ട്ടി ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണം.) പി​ന്നെ കത്തെ​ഴു​ത​ലാ​യി. എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ആളെ തി​ര​ഞ്ഞു​പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ടു​ക്കാ​നും പോ​സ്റ്റ്ചെ​യ്യാ​നു​മൊ​ക്കെ രാ​മൻ​കു​ട്ടി വേണം. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലെ​ല്ലാം രഹ​സ്യ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഏറെ താ​മ​സി​യാ​തെ കള്ളി വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​വും. പി​ന്നെ അന്വേ​ഷ​ണ​മാ​യി, ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​ലാ​യി, പോ​ലീ​സ്സി​നെ വി​ളി​ക്ക​ലാ​യി കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​യാ​യി ഇടി​യാ​യി… അധികം പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ? രാ​മൻ​കു​ട്ടി​ക്കു് ജോ​ലി​പോ​വും. ഇപ്പൊ കു​ഴ​പ്പ​വും ചതി​യും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? ഈശ്വ​രാ​ധീ​നം​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ ആ കു​ഴ​പ്പം തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ല.

നന്ദി​നി:

പേ​ടി​ക്ക​ണ്ട രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, ഇവിടെ ആർ​ക്കും ഹാർ​ട്ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല.

അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ വിളി കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ… പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്റെ മറ നീ​ക്കി ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി വരു​ന്നു. വാർ​ദ്ധ​ക്യം​കൊ​ണ്ടു് കഴു​ത്തി​നു് മേ​ല്പോ​ട്ടു് കു​റേ​ശ്ശ വി​റ​യു​ണ്ടു്. മു​ഷി​ഞ്ഞ ഒരു പരു​ക്കൻ മു​ണ്ടും, പഴ​ക്കം​കൊ​ണ്ടു് നിറം മങ്ങിയ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​വും മു​ഷി​ഞ്ഞ മറ്റൊ​രു മു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് തലയിൽ ഒരു കെ​ട്ടും. ഇതാ​ണു് വേഷം. ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ആധി​പ​ത്യ​കാ​ല​ത്തു് ആപ്പീ​സു​ശി​പാ​യി​മാർ വെ​ക്കു​ന്ന​മാ​തി​രി മുൻ​പും പിൻ​പും അല്പം കൂർ​ത്ത ഒരു തൊ​പ്പി​യു​ടെ ആകൃതി ഏതാ​ണ്ടു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലു​ള്ള​താ​ണു് തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടു്. മു​മ്പോ​ട്ടു വരു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…

ഉണ്ണി:

എന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ? ഞാ​നി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു്) ആരാ​തു്? രാ​മൻ​കു​ട്ട്യോ? (രാ​മൻ​കു​ട്ടി നി​ല്ക്കു​ന്നു) ഇവിടെ വാടാ. ഇവിടെ വാ. എവി​ട്യാ പോ​കു​ന്ന​തു്? എന്റെ അക​ത്തു​ചെ​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് കക്ക​ണം, അല്ലേ? ഇന്നെ​ത്ര ചു​രു​ട്ടു് കട്ടു?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാൻ കക്കാ​റി​ല്ല.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

കട്ടാൽ നി​ന്റെ കൈ ഞാൻ തച്ചൊ​ടി​ക്കും… (ഇരി​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു) മോനേ ഉണ്ണീ, ഈ ചു​രു​ട്ടു് കത്തി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല കൈ​വി​റ​ച്ചി​ട്ടു്.

കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു് തീ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, കൈ​വി​റ​കൊ​ണ്ടു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഉണ്ണി ചെ​ന്നു് തീ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി കൈ​യി​ലു​ള്ള ചു​രു​ട്ടു് വായിൽ വെ​ക്കാൻ വളരെ ക്ലേ​ശി​ക്കു​ന്നു. വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന കൈ എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും ഉദ്ദി​ഷ്ട​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ത്തി​ല്ല… ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി എന്തു് ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും ഈ വിറ ഉട​നീ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വിഷമം മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഉണ്ണി ചു​രു​ട്ടു​വാ​ങ്ങി വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു് തീ​പ്പെ​ട്ടി ഉരസി തീ പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

എന്തി​നാ മു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ എപ്പ​ഴും ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്ന​തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(ചു​രു​ട്ടു് നന്നാ​യൊ​ന്നു് വലി​ച്ചു് പുക വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു്) അതോ മോളേ, ഈ ചു​രു​ട്ടു് കഫ​ത്തി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​നു് നല്ല​താ.

നന്ദി​നി:

(മൂ​ക്കു് പി​ടി​ച്ചു്) ഓ! എന്തൊ​രു മണം. മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് വലി​ക്കാൻ സി​ഗ​റ​റ്റ് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ത​രാം. അച്ഛ​നെ​ത്ര​യെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടി​വി​ടെ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

വേ​ണ്ടാ… സി​ഗ​റ​റ്റെ​ന്തി​നു് കൊ​ള്ളും! ഈ ചു​രു​ട്ടി​ന്റെ സ്വാ​ദൊ​ന്നു വേ​റ​ത്ത​ന്ന്യാ. മോളേ, നി​ന​ക്കു് കേൾ​ക്ക​ണോ; ഇക്കാ​ണു​ന്ന സ്ഥി​തി​യൊ​ന്നും പണ്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ വെ​ണ്മാ​ടം നി​ല്ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​യാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു് നി​ന്റെ ഈ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഉണ്ണി:

അതെ​ന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രീ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​ദ്യോ​ഗം! (മു​ഖ​ത്തു് ആദ്യം ഗൗരവം. പി​ന്നെ ദുഃഖം) പക്ഷേ, ശമ്പ​ളം കൊ​റ​വാ​ണെ​ടാ… ചെ​ല​വു് കഴി​യി​ല്ല. അന്നൊ​ക്കെ കല​ശ​ലാ​യി​ട്ടു് വി​ശ​ക്കു​മ്പം നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കും. ഇതു് വി​ശ​പ്പി​നു് നല്ല​താ… (ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി വാ​യിൽ​വെ​ച്ചു് വലി​ക്കു​ന്നു. പുക കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല) ഇത് കെ​ട്ടു​പോ​യെ​ടാ.

ഉണ്ണി വീ​ണ്ടും തീ​പ്പെ​ട്ടി ഉര​സു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ആർ​ത്തി​യോ​ടെ പു​ക​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ചു​മ​യ്ക്കു​ന്നു. പഴയ കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പി​ന്നേ​യും ഓർ​ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗരവം നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു. ശമ്പ​ളം കു​റ​വാ​യാ​ലും അന്നൊ​ക്കെ ഗവർ​മ്മെ​ണ്ട് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും പേ​ടി​യാ. കൂ​ലി​ക്കാർ ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രീ​ന്നു് കേ​ട്ടാൽ വി​റ​യ്ക്കും.

നന്ദി​നി:

മു​ത്ത​ച്ഛൻ കൂ​ലി​ക്കാ​രെ തല്ലാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

വേ​ണെ​ങ്കിൽ തല്ലാം. എന്തി​നു് തല്ലു​ന്നു? ഞാ​നൊ​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ പോരെ?

പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ. അതു് തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ കേൾ​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തു​നി​ന്നു് വന്നു് രം​ഗ​മ​ധ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഓടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ കനത്ത ശബ്ദം പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കേൾ​ക്കു​ന്നു. ‘എടാ ആ കെ​ട്ടു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം. നെ​റ്റി​പ്പ​ട്ട​മാ​ണു്. മറ്റേ​തു് വെൺ​കൊ​റ്റ​ക്കു​ട​യും. എല്ലാം എടു​ത്തു് പു​റ​ത്തു​വെ​ക്കൂ. ഉടനെ കു​ളി​ച്ചു് നീ തന്നെ അതു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ എത്തി​ച്ചു് കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അതി​ന്റെ മി​ന്നി​യൊ​ന്നും പോ​യ്പോ​വ​രു​തു് കെ​ട്ടോ! സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു​പോ​ണം.’ പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ ശബ്ദം അടു​ത്ത​ടു​ത്തു് കേൾ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ നന്ദി​നി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് കട​ന്നു വരു​ന്നു. കസ​വു​മു​ണ്ടു്, ജൂബ, കഴു​ത്തിൽ സ്വർ​ണ​മാല. ഇതാ​ണു് വേഷം. മു​ഖ​ത്തു് കല​ശ​ലായ ഗൗരവം. നരച്ച കൂ​ട്ടു​പു​രി​കം ആ ഗൗരവം ഒന്നി​ര​ട്ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒട്ടും സു​ഖ​മ​ല്ലാ​ത്ത മട്ടി​ലാ​ണു് ഉണ്ണി​യേ​യും ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യേ​യും നോ​ക്കു​ന്ന​തു്. നട​ന്നു് വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. വാ​തിൽ​മറ നീ​ക്കി അക​ത്തേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ചു് തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉണ്ണി​യെ​ന്താ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്, കു​ളി​ച്ചി​ല്ലേ?

ഉണ്ണി:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കു​ളി​ച്ചു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോവാൻ തയ്യാ​റാ​വ​ണ​മെ​ന്നേ​ല്പി​ച്ച​തു് മറ​ന്നോ? പോയി കു​ളി​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ടൂ. എവിടെ നി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലെ ചെയിൻ?

ഉണ്ണി:

പെ​ട്ടി​യി​ലു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പെ​ട്ടി​യിൽ വെ​ക്കാ​നാ​ണോ അതു​ണ്ടാ​ക്കി​ച്ച​തു്. എടാ, ഊച്ചാ​ളി​വേ​ഷ​ത്തി​ലൊ​ന്നും പോയാൽ പോരാ. പലരും വരു​ന്ന​താ​ണു്. അമ്പ​ല​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​യാ​ണു് നീ. അതു നി​ന്നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം. (തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. കൂ​ടു​തൽ ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) അച്ഛ​നോ​ടു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ ഇവിടെ വന്നി​രു​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു്. ആ കാർ​പ്പെ​റ്റി​ല​ത്ര​യും ചാ​ര​വും തീ​പ്പെ​ട്ടി​ക്കോ​ലു​മി​ട്ടു് വൃ​ത്തി​കേ​ടാ​ക്കി. (മേ​സ്തി​രി ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി പോ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) എന്തെ​ടാ പോ​വാ​ത്ത​തു്? അവിടെ മി​ഴി​ച്ചു് നി​ല്ക്കാ​നാ​ണോ പറ​ഞ്ഞ​തു്? (ഉണ്ണി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​വു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ നേർ​ക്ക് തി​രി​യു​ന്നു.) ഒന്നു പറ​ഞ്ഞാ​ലും അനു​സ​രി​ക്കി​ല്ലേ? ഈ പൊ​ളി​ഞ്ഞ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​വും മു​ഷി​ഞ്ഞ മു​ണ്ടും വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ എത്ര തവണ പറ​ഞ്ഞു? ഈ വേ​ഷ​ത്തി​ലി​വി​ടെ​യി​രു​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്ന​തു് ആരെ​ങ്കി​ലും വന്നു് കണ്ടാൽ എനി​ക്കാ​ണു് കു​റ​ച്ചിൽ. ദു​ശ്ശാ​ഠ്യ​മ​ല്ലേ ഇതു്? ഞാൻ പഠയാം, ഈ മുറി ഞാൻ അട​ച്ചു് പൂ​ട്ടി​യി​ടും… മന​സ്സി​ലാ​യോ? (മേ​സ്തി​രി ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു് പു​ക​വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​നാ​യാ​ലും മക്ക​ളാ​യാ​ലും അനു​സ​രണ കാ​ണി​ച്ചു​കൂ​ടെ?

ധൃ​തി​യിൽ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ലൈ​റ്റി​ടു​ന്നു. കടും​ചു​ക​പ്പു് നിറം. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അച്ഛ​നോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യിൽ ആരോ ധൃ​തി​യിൽ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നിഴൽ ജാ​ല​ക​ത്തി​ര​ശ്ശീ​ല​യിൽ വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. ഉണ്ണി പിൻ​വ​ശ​ത്തെ വാ​തിൽ​മ​റ​യു​ടെ അടു​ത്തു് നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അച്ഛ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ അക​ന്നു​പോ​യ​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി വീ​ണ്ടും തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ അടു​ത്തു​വ​ന്നു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

ഉണ്ണി:

മു​ത്ത​ച്ഛാ, മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് സങ്ക​ട​ണ്ടോ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഇല്ലാ, എന്തി​നു് സങ്ക​ടം? അവ​ന​ല്ലേ ഇതൊ​ക്കെ സമ്പാ​ദി​ച്ച​തു്. ഇത്തി​രി പറ​ഞ്ഞോ​ട്ടെ, കേ​ട്ടി​ല്ലാ​ന്നു് വെ​ക്ക​ണം.

ഉണ്ണി:

മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​ന്താ നല്ല കു​പ്പാ​യ​മി​ട്ടാ​ലു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

അതു പറ്റി​ല്ല; ഈ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യം ഗവർ​മ്മെ​ണ്ട് മു​ദ്ര​യാ. ഇതി​ലും നല്ല കു​പ്പാ​യ​ണ്ടോ? മരി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാ​നി​തി​ടും. എനി​യ്ക്കു് ചോ​റു​ത​ന്ന കു​പ്പാ​യാ ഇതു്… നീ​യെ​ന്താ കു​ളി​ക്കാൻ പോ​വാ​ത്ത​തു്? ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടാൽ അവ​നി​നീം ശു​ണ്ഠി​വ​രും.

ഉണ്ണി:

മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരു​ന്നി​ല്ലേ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഞാനീ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു് തീർ​ത്തി​ട്ടു് വരാം.

ഉണ്ണി:

വേണ്ട മു​ത്ത​ച്ഛാ, അക​ത്തി​രു​ന്നു് വലി​ക്കാം. എണീ​ക്കൂ… (ഉണ്ണി മു​ത്ത​ച്ഛ​നേ​യും​കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു് പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ പോ​കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു പു​സ്ത​കം ഊക്കോ​ടെ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു് രം​ഗ​ത്തു​വ​ന്നു് വീ​ഴു​ന്നു. പിറകെ ഉഗ്ര​ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ മു​റി​യി​ലു​ള്ള ആളെ ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഈ വീ​ടൊ​രു പു​സ്ത​ക​ശാ​ല​യാ​ക്കി മാ​റ്റാ​നു​ള്ള ഭാ​വ​മാ​യി​രി​ക്കും! (രം​ഗ​ത്തു് വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു് ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ന്നു് നേർ​ക്കു് എറി​യു​ന്നു.) എവിടെ നോ​ക്കി​യാ​ലും പു​സ്ത​കം. പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു് ജീ​വി​തം ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വർ വങ്ക​ന്മാ​രാ​ണു്. അവർ പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പൊ​ളി​ഞ്ഞു് പാ​പ്പ​രാ​യി​പ്പോ​കും. (ദേ​ഷ്യം സഹി​ക്കാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്തെ വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് അല്പം കൂടി ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു.) ഒരു ദിവസം ഈ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഞാ​നെ​ടു​ത്തു് തീ​യി​ലെ​റി​യും. (മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു, വരു​മ്പോൾ പറ​യു​ന്നു.) കൊ​ല്ല​ങ്ങ​ളാ​യി ഒരു പു​സ്ത​കം ഞാ​നെ​ന്റെ കൈ​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ട്ടി​ട്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കെ​ന്താ​ണു് കു​റ​വു്? പണ​മി​ല്ലേ? പദ​വി​യി​ല്ലേ… ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ പു​സ്ത​ക​വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ​ണു്. കഴ​മ്പി​ല്ലാ​ത്ത ആദർ​ശ​ങ്ങൾ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു് നാ​ട്ടി​നും വീ​ട്ടി​നും പൊ​റു​തി​കേ​ടു​ണ്ടാ​ക്കുക.

ജാനകി ഒരു ട്രേ​യിൽ രണ്ടു് കപ്പ് കാ​പ്പി​യു​മാ​യി വരു​ന്നു. അശ്ര​ദ്ധ​മായ വേഷം. മു​ഖ​ത്തു് വി​ഷാ​ദ​വും വൈ​രാ​ഗ്യ​വും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മട്ടു് ഏറെ​ക്കു​റെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അല്പം ശങ്കി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് നേരെ വന്നു ട്രേ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് കാ​പ്പി എടു​ക്കു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കാ​നു​ള്ള കരു​ത്തു് ജാ​ന​കി​ക്കി​ല്ല. മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു് നട​ന്നു് ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ന്നു പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷം കഴി​ഞ്ഞു് ഒഴി​ഞ്ഞ ട്രേ​യു​മാ​യി ജാനകി പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്നു. പഴ​യ​പ​ടി മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) ജാനു.

ജാനകി:

(നി​ല്ക്കു​ന്നു, പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു. അപ്പ​ഴും മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നി​ല്ല.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഒരു കൊ​ല​പ്പു​ള്ളി​യെ വി​സ്ത​രി​ക്കും​പോ​ലെ) നീ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?

ജാനകി:

(ചോ​ദ്യം മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ അമ്പ​ര​ന്നു്) ഏ!

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നീ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ​ന്നു്?

ജാനകി:

എന്തു് പു​സ്ത​കം?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്താ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല. പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഒരു​പോ​ലെ​യാ. ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു​ത്ത​രം പറയൂ, വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?

ജാനകി:

(പതി​ഞ്ഞ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇട​യ്ക്കു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ആഹാ! (അതു കേ​ട്ടാൽ വല്ല കൂ​ട്ടാ​യ്മ​ക്ക​വർ​ച്ച​യി​ലോ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ലോ പങ്കെ​ടു​ത്ത​പോ​ലെ തോ​ന്നും.) എന്നി​ട്ടു് നി​ന​ക്കെ​ന്തു് നേ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​യി?

ജാനകി:

(നിർ​വി​കാ​ര​മ​ട്ടിൽ) എന്തെ​ങ്കി​ലും നേ​ടാ​നാ​ണോ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഭേഷ്! (ക്രൂ​ര​മായ ചിരി. മു​ഖ​ത്തു് പ്ര​കാ​ശം പര​ത്തു​ന്ന ചി​രി​യ​ല്ല) അതു​ത​ന്നെ പറയൂ. പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് യാ​തൊ​ന്നും നേ​ടാ​ന​ല്ല. അതൊരു സമയം കൊ​ല്ലു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടാ​ണു്. ഞാൻ വല്ല​പ്പോ​ഴും ഒരു പു​സ്ത​കം തൊ​ടു​ന്ന​തു് കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?

ജാനകി:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് വല്ല കോ​ട്ട​വു​മു​ണ്ടോ? എന്റെ കൈയിൽ ധാ​രാ​ളം പണ​മു​ണ്ടു്… മറ്റു​ള്ള​വർ ആദർശം പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു് ജീ​വി​തം തു​ല​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു് പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളും ഒരു​മി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി ചു​ട്ടു​ക​ള​യാ​നു​ള്ള പണം. ആ പണം​കൊ​ണ്ടു് ഏതാ​ദർ​ശ​വാ​ദി​യേ​യും ഞാൻ വി​ല​യ്ക്കു് വാ​ങ്ങും. (ചായ ഒരു കവിൾ മോ​ന്തു​ന്നു. ഭാ​ര്യ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു.) നീ അറി​യേ​ണ്ട ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവി​ടെ​യി​രി​ക്കൂ… (ജാനു സോ​ഫ​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും ഇരി​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

പറയൂ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ മനു​ഷ്യൻ നന്നാ​വു​മെ​ന്നു് എനി​ക്ക​ഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല.

ജാനകി:

ചീ​ത്ത​യാ​വു​മെ​ന്നും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​കൂ​ടാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

സത്യം പറയൂ, നീ പു​സ്ത​കം​വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്താ​ണോ?

ജാനകി:

ഞാൻ ആരുടെ ഭാ​ഗ​ത്തു​മ​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മതി. ജീ​വി​ക്കാ​നാ​വ​ശ്യ​മായ വിദ്യ നമു​ക്കു് വേണം. അല്ലാ​തെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വൻ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ഒര​വ​സാ​ന​മി​ല്ല. (ശബ്ദം പതു​ക്കെ താ​ഴ്ത്തി) എന്റെ അച്ഛൻ ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു, പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി. (മുഖം ബീ​ഭ​ത്സ​മാ​വു​ന്നു.)

ജാനകി:

അതു​കൊ​ണ്ടു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അച്ഛൻ പല​രു​ടേ​യും അടി​മ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നും അച്ഛ​ന്റെ ആ മനഃ​സ്ഥി​തി മാ​റീ​ട്ടി​ല്ല. ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ മകൻ ഇന്നു് ഈ പട്ട​ണ​ത്തിൽ മറ്റാ​രേ​ക്കാ​ളും പ്ര​മാ​ണി​യാ​ണു്. അല്ലേ?

ജാനകി:

അതേ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഈ വലിയ മാ​ളി​ക​വീ​ടു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു് വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള കാ​റു​കൾ… ഏതു സദ​സ്സി​ലും ഒരു സീ​റ്റ്. ഇതു് ഞാൻ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണോ?

ജാനകി:

പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ മാ​ത്രം ഇതൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്തി​നു്? പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വാ​കാൻ എനി​ക്കു് കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ? നി​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ കേറി ഒരു റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ മകൻ പെ​ണ്ണു​ചോ​ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​മോ? ഇല്ല. പക്ഷേ, അന്നു് എന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ആളുകൾ ഓടി​ക്കൂ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തി​നു്?… എന്തി​നെ​ന്നു് നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ?

ജാനകി:

ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ അറി​യും?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നെ എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും കു​ടു​ക്കാൻ.

ജാനകി:

കു​ടു​ക്കാ​നോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ; കു​ടു​ക്കാൻ. പെ​ണ്മ​ക്ക​ളു​ള്ള എല്ലാ അച്ഛ​ന്മാ​രും ശ്ര​മി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ നി​ന്റെ അച്ഛൻ എന്നെ കു​ടു​ക്കി.

ജാനകി:

(അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി ചി​രി​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്താ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഞാൻ നി​ന്റെ അച്ഛ​നെ കു​ടു​ക്കി​യെ​ന്നാ​ണോ?

ജാനകി:

രണ്ടാ​യാ​ലും ഫലം ഒന്ന​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉം. (മൂ​ളു​ന്നു) ഒരു വലിയ പു​സ്ത​ക​ക്കൂ​മ്പാ​ര​വും​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അവിടെ കേ​റി​വ​ന്നി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ… അച്ഛൻ ചവു​ട്ടി പു​റ​ത്താ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. (ചായ മു​ഴു​വൻ വലി​ച്ചു് കു​ടി​ക്കു​ന്നു) അപ്പോൾ മനു​ഷ്യ​ന്നു് പദ​വി​യും സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങ​ളും നി​ല​യും വി​ല​യു​മൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്? (അല്പ​നി​മി​ഷ​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. മു​ഖ​ത്തു് അല്പ​മൊ​രു പൈ​ശാ​ചി​ക​ത്വം) പണം! (ഭാ​ര്യ​യെ വളരെ ക്രൂ​ര​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)

ജാനകി:

(ആ നോ​ട്ട​ത്തി​ന്ന​ടി​മ​പ്പെ​ട്ടു് ചൂ​ളു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പണം​കൊ​ണ്ടു് സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു. അക​ല​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തന്ന​ത്താൻ പറ​യു​ന്നു.) മാ​ന്യത വേണോ, ഏതു് പദ​വി​യി​ലു​ള്ള​വ​രും വന്നു് കൈ പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്ക​ണോ, കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ഭാ​ര്യ​മാർ വേണോ?

ജാനകി:

(പെ​ട്ടെ​ന്നു്) അതൊ​ഴി​ച്ചു് മറ്റൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞോ​ളു…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പെ​ട്ടെ​ന്നു് തി​രി​യു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് പഴയ ക്രൂ​രത) എന്തു്?

ജാനകി:

(ആ ക്രൂ​ര​ത​യു​മാ​യി ഏറ്റു​മു​ട്ടി ചൂ​ളു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പണം​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ര്യ​മാ​രെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണോ നി​ന്റെ വി​ചാ​രം? (പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങു​ന്നു) ഈ പടി​ക്ക​ലൂ​ടെ ദി​വ​സ​വും പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര തന്നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം.

ജാനകി:

അങ്ങി​നെ ഒരു സമു​ദാ​യ​ത്തെ അട​ക്കി ആക്ഷേ​പി​ക്ക​രു​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പി​ന്നെ​യും കണ്ണു​ക​ളിൽ പഴയ ക്രൂ​രത) നി​ന്റെ സമു​ദാ​യ​മ​ല്ലെ. ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എന്തു് തെ​റ്റു്?

ജാനകി:

(അല്പ​മൊ​ന്നു് ചൂ​ളു​ന്നു) ക്ഷോ​ഭി​ക്കാ​നു​ള്ള തു​ട​ക്ക​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാ​നൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. (എഴു​ന്നേ​റ്റ് ചാ​യ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ത്തു് മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കൃ​ത്രി​മ​ച്ചി​രി) ഇല്ല, നി​ല്ക്കൂ, മു​ഴു​വൻ പറയൂ.

ജാനകി:

(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) എനി​ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പി​ന്നെ​യും പൊ​ള്ള​ച്ചി​രി) പണം കൊ​ടു​ത്താൽ ഭാ​ര്യ​മാ​രെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ലേ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്?

ജാനകി:

എന്ന​ല്ല ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പി​ന്നെ?

ജാനകി:

സ്ത്രീ​ക​ളെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഭാര്യ സ്ത്രീ​യ​ല്ലേ?

ജാനകി:

എല്ലാ ഭാ​ര്യ​യും സ്ത്രീ​യാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

ജാനകി:

ഭാ​ര്യ​മാ​രിൽ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​കും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പെ​ണ്ണും സ്ത്രീ​യും ഒന്ന​ല്ലേ?

ജാനകി:

അല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അപ്പോൾ നീ എതു് വകു​പ്പിൽ​പ്പെ​ട്ട ഭാ​ര്യ​യാ​ണു്? സ്ത്രീ​യോ, പെ​ണ്ണോ?

ജാനകി:

ഇനി​യും ഞാ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ജാനകി:

ഇത്ര കാ​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇനി എന്തി​നു് മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മരി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഒരു നി​മി​ഷം മുൻ​പു് മന​സ്സി​ലാ​യാൽ അത്ര​യും നേ​ട്ടം.

ജാനകി:

എന്തു് നേ​ട്ടം?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ കൂ​ടാ​തെ മരി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തു് ഒരു നേ​ട്ട​മാ​ണു്. (ക്ര​മേണ ഭാവം മാ​റി​വ​രു​ന്നു.) അതു​കൊ​ണ്ടു് പറയൂ; നീ ആരാ​ണു്? (കണ്ണിൽ പഴയ ക്രൂ​രത)

ജാനകി:

(അല്പ​മൊ​ന്നു് ചൂ​ളു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ ഞെ​ളി​ഞ്ഞു് നട​ന്നാൽ പോ​ര​ല്ലോ… കാ​ര്യ​ങ്ങൾ എനി​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വ​ണ്ടേ?

ജാനകി:

പല​പ്പോ​ഴും നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതു് നി​ന്റെ ഔദ്യോ​ഗി​ക​സ്ഥാ​നം. എനി​ക്കു് നി​ന്റെ സത്യ​മായ രൂപം കാണണം.

ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് രാഘവൻ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കു​ന്നു. ശാ​ന്ത​മായ മുഖം. ലളി​ത​മായ വേഷം. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നേ​ക്കാൾ ഉയരം കു​റ​യും. വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന പു​സ്ത​കം കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്.

രാഘവൻ:

അവി​ടെ​യാ​ണു് പണം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഒട്ടും സു​ഖ​മ​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

മനു​ഷ്യ​ന്റെ സത്യ​മായ രൂപം കാണാൻ പണ​ത്തി​നു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പു​സ്ത​ക​ത്തി​നും കഴി​യി​ല്ല.

രാഘവൻ:

അക്ഷ​ര​ശൂ​ന്യ​ന്റെ ന്യാ​യ​മാ​ണ​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(അല​റു​ന്നു) രാഘവാ. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

ഇവിടെ യു​ദ്ധം പണവും പു​സ്ത​ക​വും തമ്മി​ലാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ.

ജാനകി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.

രാഘവൻ:

ഞാനും നി​ങ്ങ​ളും തമ്മി​ല​ല്ല. വാ​യി​ക്കാ​ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​വർ, വാ​യി​ച്ചാൽ മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​വർ പു​സ്ത​ക​ത്തെ പു​ച്ഛി​ക്ക​രു​തു്. വാ​യി​ക്കാ​നും, മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ കാ​ണ​രു​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്റെ പണം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നീ പു​സ്ത​കം വാ​ങ്ങി​യ​തും വാ​ങ്ങു​ന്ന​തും.

രാഘവൻ:

അതു് വാ​യി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ എതിർ​ക്കു​ന്ന​തും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇനി​യ​തു് നട​പ്പി​ല്ല.

രാഘവൻ:

വേണ്ട. വാ​യി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ എതിർ​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി ഞാൻ നേ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ധീരൻ! (ശു​ണ്ഠി​ക്കു് പകരം പു​ച്ഛം) തല്ക്കാ​ലം ഈ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാം. ഇന്നു് നീ പ്ര​സം​ഗി​ക്കേ​ണ്ട​തു് മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു്.

രാഘവൻ:

മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇന്നു് നമ്മു​ടെ അമ്പ​ല​ത്തിൽ ഉത്സ​വം തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്.

രാഘവൻ:

നമ്മു​ടേ​തെ​ന്നു് വേണ്ട.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉത്സ​വ​ത്തോ​ട​നു​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഒരു സാം​സ്കാ​രി​ക​സ​മ്മേ​ള​ന​മു​ണ്ടു്. അതിൽ നീ​യി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണം.

രാഘവൻ:

ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​രു് തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഞാൻ.

രാഘവൻ:

ഞാനാ സാം​സ്കാ​രിക സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ സം​ബ​ന്ധി​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സം​സ്കാര ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് പോകാം, പങ്കെ​ടു​ക്കാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) രാഘവാ, നീ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് സം​സ്കാ​രിക ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ലേ? (തള്ളി​ക്ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന കോപം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു.) ധാ​രാ​ളം പണം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ചാ​ണു് ഞാ​നി​വി​ടെ ഒര​മ്പ​ലം പണി​യി​ച്ച​തു്. ഈ നാ​ട്ടി​ലെ മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും പണ​ക്കാ​ര​നു് അതു് തോ​ന്നി​യോ?

രാഘവൻ:

അമ്പ​ല​പ്പ​ണി​ക്കു് പണം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ച​തു് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​മെ​ന്നാ​വും പറ​യു​ന്ന​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അങ്ങ​നെ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി നമ്മ​ളു​ണ്ടാ​ക്കിയ അമ്പ​ല​ത്തിൽ ആദ്യ​ത്തെ ഉത്സ​വം നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നീ​യ​വി​ടെ പോണം. സാം​സ്കാ​രി​ക​സ​മ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണം.

രാഘവൻ:

സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ജന​ങ്ങൾ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കും.

രാഘവൻ:

ഇല്ല. അവ​രു​ടെ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ നീ​ങ്ങും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇതു് നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. എന്റെ അനു​ജ​നെ​ന്ന നി​ല​യ്ക്കു് നീ പോണം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ങ്കി​ലും നാം യോ​ജി​ച്ചു​നി​ല്ക്ക​ണം.

രാഘവൻ:

വയ്യ… (അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ദീ​പാ​രാ​ധ​ന​യ്ക്കു​ള്ള നാ​ഗ​സ്വ​രം പതു​ക്കെ ഉയ​രു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന​തു് അല്പ​നേ​രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു് മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. തു​ട​രു​ന്നു.) ഈ അമ്പ​ലം പണി​യി​ച്ച​തെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്നും അതി​നു് ചെ​ല​വാ​ക്കിയ പണം എങ്ങി​നെ സമ്പാ​ദി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാം. (അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) ഇനി​യ​ങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള പാ​പ​കർ​മ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈശ്വ​ര​നെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ക്കാ​മ​ല്ലൊ. (ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഇടി​വെ​ട്ടി​ന്റെ ശബ്ദ​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) രാഘവാ!

പ്ര​ത്യു​ത്ത​ര​മി​ല്ല. രാ​ഘ​വ​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. പാ​തി​വ​ഴി എത്തി​യ​പ്പോൾ എന്തോ ഓർ​ത്തു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. മുഖം കല​ശ​ലായ കോ​പം​കൊ​ണ്ടു് ജ്വ​ലി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

—യവനിക—