SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-theeppori-cover.jpg
View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890).
രംഗം 1
യവനിക നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ ഏറ്റ​വും പരി​ഷ്കൃ​ത​മ​ട്ടിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ഒരു സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യാ​ണു് കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതി​സ​മ്പ​ന്ന​മായ ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ഏതൊ​ക്കെ വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​വാ​മോ അതൊ​ക്കെ ആ സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യി​ലു​ണ്ടു്. മു​റി​യു​ടെ ഇട​ത്തും വല​ത്തും പി​ന്നി​ലു​മു​ള്ള ഭി​ത്തി​കൾ​ക്കു് നടു​വിൽ ഭം​ഗി​യാർ​ന്ന തി​ര​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് മറച്ച ഓരോ വാ​തി​ലു​ണ്ടു്. ഇട​ത്തും വല​ത്തും രണ്ടു് കി​ട​പ്പു​മു​റി​ക​ളാ​ണു്. പി​ന്നി​ലെ വാതിൽ കട​ന്നാൽ ഒരു ഇട​നാ​ഴി​യി​ലെ​ത്തും. വാ​തിൽ​മറ നീ​ക്കി​നോ​ക്കി​യാൽ ആ ഇട​നാ​ഴി​യു​ടെ അവ​സാ​നം ഒരു വലിയ ഭി​ത്തി കാണാം. അവിടെ അടു​ക്കള, ഭക്ഷ​ണ​മു​റി, കലവറ, കു​ട്ടി​കൾ​ക്കും, വേ​ല​ക്കാർ​ക്കും കി​ട​ക്കാ​നു​ള്ള മു​റി​കൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ വീ​ട്ടി​ന്റെ ബാ​ക്കി ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യു​ടെ ഇട​ത്തും വല​ത്തു​മു​ള്ള കി​ട​പ്പു​മു​റി​കൾ​ക്കു് മുൻ​പിൽ പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി ഓരോ വലിയ ജാ​ല​ക​മു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ കീ​ഴെ​പ്പ​കു​തി ഭം​ഗി​യു​ള്ള തി​ര​ശ്ശീ​ല​കൊ​ണ്ടു് മറ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മു​ക​ളി​ലെ പകുതി മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​ട്ട​താ​ണു്. അക​ത്തു് വെ​ളി​ച്ച​മോ ആൾ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റ​മോ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ— സ്റ്റേ​ജി​ന്റെ ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​മാ​ണു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്— മു​റി​യിൽ ഇളം​പ​ച്ച​യും വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യിൽ കടും​ചു​ക​പ്പു​മു​ള്ള വെ​ളി​ച്ച​മാ​ണു്; സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ മെർ​ക്കു​റി ട്യൂ​ബിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ച​വും. രാജൻ സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു് ഒരു കവി​താ​പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മൃ​ദു​വായ ശബ്ദ​ത്തിൽ വായന പു​റ​ത്തു് കേൾ​ക്കാം.
വി​സ്തൃ​ത​വിൺ നീ​ലി​മ​യാർ​ന്നും
ചി​ത്രി​ത​വ​ല്ലി​കൾ ചൂ​ഴ്‌​ന്നും
ഉദ​ര​ത്തിൽ പൊൻകിരണത്തി-​
ന്നു​മ്മ​പ​തി​ഞ്ഞൊ​രു കപ്പിൽ.

നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്റെ മറ പാതി നീ​ക്കി തല മാ​ത്രം പു​റ​ത്തി​ട്ടു് വായന ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. രാജൻ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്വ​പ്ന​ത്തിൻ സു​ന്ദ​ര​ക​ല​യാം
സ്വ​ച്ഛ​സ്ഫ​ടി​ക​ക്ക​പ്പിൽ
കള​രു​ചി​യാം കൗ​മാ​ര​ത്തിൻ
കളി​ചി​രി​പ​ത​യും മദ്യം
സാ​ഹ​സ​മ​ദ​ലാ​ല​സ​യൗ​വന
സാരം നു​ര​യും മദ്യം…
നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ വന്നു് പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് പാ​ളി​നോ​ക്കു​ന്നു. രാജൻ വായന തു​ട​രു​ക​യാ​ണു്.
നി​ഴൽ​ചാ​യും മധ്യ​വ​യ​സ്സിൻ
നി​ന​വു​ക​ളൂ​റും മദ്യം
സ്മ​ര​ണ​ക​ളു​ടെ മദ്യം നു​ക​രും
സ്വൈ​രം ഞാനിഹ…
നന്ദി​നി:
(വി​ളി​ക്കു​ന്നു) രാ​ജേ​ട്ടാ…
രാജൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. ഒരു ചെറിയ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ ഞെ​ട്ടു​ക​യും അകാ​ര​ണ​മാ​യി പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് രാ​ജ​ന്റേ​തു്. തനി​ക്കൊ​രി​ക്ക​ലും സ്വ​പ്നം കാ​ണാൻ​പോ​ലും കഴി​യാ​ത്ത ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് കേവലം മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ കാ​രു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം വന്നു​പെ​ട്ട രാജൻ എപ്പോ​ഴും പേ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവിടെ എന്താ​ണു് ശരി, എന്താ​ണു് തെ​റ്റെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്തു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തും അറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. നന്ദി​നി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് ഞെ​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ലും ഉടനെ മു​ഖ​ത്തെ ഭാ​വ​ഭേ​ദം മറ​ച്ചു് മന്ദ​ഹ​സി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
രാ​ജേ​ട്ടൻ പേ​ടി​ച്ചു​പോ​യോ?
രാജൻ:
എന്തി​നു്.
നന്ദി​നി:
പേ​ടി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തെ വന്ന​തു്. അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ എന്താ​ണീ പു​സ്ത​കം?
രാജൻ:
പേ​ര​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു് വലിയ പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. കവി​ത​യാ​ണു്.
നന്ദി​നി:
ഓ! പരി​ഹ​സി​ക്ക​ണ്ടാ. കവിത വാ​യി​ക്കാ​റി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. വാ​യി​ച്ചാൽ മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല.
രാജൻ:
ഭാ​ഗ്യം.
നന്ദി​നി:
പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ പേ​രെ​ന്താ​ണു്?
രാജൻ:
പറ​യി​ല്ല.
നന്ദി​നി:
എന്നാൽ കവി​യു​ടെ പേരു് പറയു?
രാജൻ:
കാ​ളി​ദാ​സൻ.
നന്ദി​നി:
അത്ര വേണ്ട. കാ​ളി​ദാ​സൻ മല​യാ​ള​ക​വി​ത​യെ​ഴു​തീ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം.
രാജൻ:
എഴു​തി​യാൽ ഇതു​പോ​ലി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.
നന്ദി​നി:
അത്ര വലിയ കവി​യാ​രാ​ണു്? പേരു് കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
രാജൻ:
വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി!
നന്ദി​നി:
ഇപ്പൊ​ക്കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ രാ​ജേ​ട്ട​ന്റെ കാ​ര്യം കഴി​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ കാ​ളി​ദാ​സ​നും ഭവ​ഭൂ​തി​യു​മൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യി​ലാ​ണു്.
രാജൻ:
ആസ്വാ​ദ​നം രണ്ടു​ത​ര​മു​ണ്ടു് നന്ദി​നീ. ഒന്നു് കവി​ത​യിൽ​ക്കൂ​ടി കവിയെ ആരാ​ധി​ക്കുക. രണ്ടു് കവി​യിൽ​ക്കു​ടി കവി​ത​യെ ആരാ​ധി​ക്കുക. ആദ്യ​ത്തേ​താ​ണു് ഞാൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി എന്ന കവിയെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവിത ധാ​രാ​ളം ഞാൻ വാ​യി​ക്കു​ക​യും പഠി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആരാ​ധ​ക​നാ​യി.
വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​വി​ത​യെ​പ്പ​റ്റി രാജൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് ഉണ്ണി വരു​ന്നു. രാജൻ പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അതി​നു് മറു​പ​ടി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഉണ്ണി നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.
ഉണ്ണി:
എന്നാ​ലോ നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തീ ഞാ​നാ​രാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു് ഈ രാ​ജേ​ട്ട​നേ​യാ​ണു്. വി​ദ്വാ​ന്റെ കവിത കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ…
നന്ദി​നി:
(അല്പം പരു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഇല്ല.
ഉണ്ണി:
അന്നൊ​രു​ദി​വ​സം നന്ദി​ന്യേ​ട​ത്തീ​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ നി​ന്നെ​നി​യ്ക്കൊ​രു കവിത കി​ട്ടി. പ്ര​മാ​ദം! ആദ്യ​ത്തെ രണ്ടു​വ​രി വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു് കവിയെ പി​ടി​കി​ട്ടി (ആ രണ്ടു​വ​രി ചൊ​ല്ലു​ന്നു.)
രാ​ഗ​വി​ലോ​ലം യമു​നാ​കു​ലം
രാവോ നീ​ല​നി​ലാ​വിൽ മഗ്നം
രാഗം പാടും കുയിലേയനു-​
രാ​ഗ​ഗീ​തി​ക​ള​റി​യാ​മേ?
നന്ദി​നി:
ഇതു നല്ല കവി​ത​യാ​ണ​ല്ലോ. രാ​ജേ​ട്ട​ന്റേ​താ​ണെ​ന്നാ​രു് പറ​ഞ്ഞു.
ഉണ്ണി:
ഓ! അതൊ​ന്നും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മി​ല്ല. നീ​ല​നി​ലാ​വും കു​യി​ലും പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ തീർ​ച്ച, അതു് രാ​ജേ​ട്ട​ന്റെ കവി​ത​യാ​യി​രി​ക്കും. (രാ​ജ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നി​രു​ന്നു്) ഇല്ലേ രാ​ജേ​ട്ടാ?
നന്ദി​നി:
അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ രാ​ജേ​ട്ട​നു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​ക്കു​കൾ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്. രാ​ക്കി​ളി പ്രേ​മ​നി​കു​ഞ്ജം…
ഉണ്ണി:
അടു​ത്തു​വ​രു​ന്ന വരി​ക​ളിൽ അതൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടു്. കേൾ​ക്ക​ണോ?
നന്ദി​നി:
വേണ്ട വേണ്ട. ഉണ്ണീ​ടെ ശബ്ദം അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കേ​ട്ടി​രി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്.
രാജൻ:
കര​ച്ചിൽ വരും.
ഉണ്ണി:
ലയി​ച്ചു് ചൊ​ല്ലു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കേൾ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് കര​ച്ചിൽ വരു​ന്ന​തു്. വേ​റൊ​രു കാ​ര്യം ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ.
നന്ദി​നി:
എന്താ​ണു്?
ഉണ്ണി:
നി​ന്നോ​ട​ല്ല, രാ​ജേ​ട്ട​നോ​ടു്. രാ​ജേ​ട്ടാ, ഈ പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലും നീ​ല​നി​ലാ​വും പ്രേ​മ​നി​കു​ഞ്ജ​വു​മൊ​ക്കെ ബു​ദ്ധി​ക്കു് നല്ല​താ​ണോ?
നന്ദി​നി:
ഞാൻ പറയാം. അതൊ​ക്കെ ഹാർ​ട്ടി​നാ​ണു് ഗുണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ ഭാഗം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു) ചതി​ച്ചോ ഭഗ​വാ​നേ… (അത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തു് പതു​ക്കെ. പി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു് ഉച്ച​ത്തിൽ) ദാ, എല്ലാ​വ​രേ​യും അമ്മ വി​ളി​ക്കു​ന്നു, കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കാൻ. വേഗം ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. കാ​പ്പി​കു​ടി കഴി​ഞ്ഞു് എല്ല​വ​രും കു​ളി​ച്ചു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോവാൻ തയ്യാ​റാ​വ​ണ​മെ​ന്നു്.
നന്ദി​നി:
രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, നീ​യെ​ന്താ ചതി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. ആരാ നി​ന്നെ ചതി​ച്ച​തു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഓ, അതു് വേറെ കാ​ര്യം.
ഉണ്ണി:
പറയൂ, കേൾ​ക്ക​ട്ടെ. ആരാ നി​ന്നെ ചതി​ച്ച​തു്? ഇവിടെ വെ​ച്ചാ​ണോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അല്ല.
നന്ദി​നി:
പി​ന്നെ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
വേറെ സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു്.
നന്ദി​നി:
ആരാ ചതി​ച്ച​തു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എന്നെ ചതി​ച്ച​തു് ഹാർ​ട്ടാ​ണു്, ഹാർ​ട്ട്! അതൊരു വലി​യ​കഥ.
നന്ദി​നി:
(വലിയ താ​ത്പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ) ആ വലിയ കഥ​യൊ​ന്നു് ചു​രു​ക്കി പറ​ഞ്ഞൂ​ടെ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) അമ്മ വേഗം ചെ​ല്ലാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് കേ​ട്ടി​ല്ലേ. (അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
ഉണ്ണി:
ഇന്നു് രാ​മൻ​കു​ട്ടീ​ടെ കഥ കേ​ട്ടേ കാ​പ്പി​കൂ​ടീ​ള്ളൂ. പറയൂ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
നേ​ര​മി​ല്ല; എന്നാ​ലും ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യാം. ഇവിടെ വരു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് ഒരു പത്തി​രു​പ​തു് വീ​ട്ടിൽ ഞാൻ ജോ​ലി​ക്കു് നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.
നന്ദി​നി:
ഇരു​പ​തു് വീ​ട്ടി​ലോ?
ഉണ്ണി:
അവി​ടെ​നി​ന്നൊ​ക്കെ നീ ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന​താ​ണോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അല്ലാ; ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ ചതി​കൊ​ണ്ടു് പോ​ന്ന​താ​ണു്.
ഉണ്ണി:
(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ ചതിയോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
(പാ​ര​വ​ശ്യം) അതേ.
ഉണ്ണി:
നി​ന​ക്കു് ഹാർ​ട്ട് ഡി​സീ​സ് ഉണ്ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എനി​ക്കി​ല്ല. ഞാൻ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന വീ​ട്ടിൽ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​വും.
നന്ദി​നി:
തെ​ളി​ച്ചു് പറയൂ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ. മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എല്ലാ വീ​ട്ടി​ലും കോ​ളേ​ജിൽ പോ​വു​ന്ന കു​ട്ട്യോ​ളു​ണ്ടാ​വും.
ഉണ്ണി:
അതു​കൊ​ണ്ടു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഹാർ​ട്ടി​ന്റെ കു​ഴ​പ്പം അവി​ടെ​യാ​ണു് തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. ആദ്യം അതു് കൈ​ലേ​സ് തു​ന്ന​ലാ​യി​ട്ടു് തു​ട​ങ്ങും. (ഈ ഭാഗം വി​വ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ നാ​ണ​വും അം​ഗ​ച​ല​ന​വും വരു​ത്താൻ രാ​മൻ​കു​ട്ടി ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണം.) പി​ന്നെ കത്തെ​ഴു​ത​ലാ​യി. എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ആളെ തി​ര​ഞ്ഞു​പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ടു​ക്കാ​നും പോ​സ്റ്റ്ചെ​യ്യാ​നു​മൊ​ക്കെ രാ​മൻ​കു​ട്ടി വേണം. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലെ​ല്ലാം രഹ​സ്യ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഏറെ താ​മ​സി​യാ​തെ കള്ളി വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​വും. പി​ന്നെ അന്വേ​ഷ​ണ​മാ​യി, ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​ലാ​യി, പോ​ലീ​സ്സി​നെ വി​ളി​ക്ക​ലാ​യി കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​യാ​യി ഇടി​യാ​യി… അധികം പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ? രാ​മൻ​കു​ട്ടി​ക്കു് ജോ​ലി​പോ​വും. ഇപ്പൊ കു​ഴ​പ്പ​വും ചതി​യും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? ഈശ്വ​രാ​ധീ​നം​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ ആ കു​ഴ​പ്പം തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ല.
നന്ദി​നി:
പേ​ടി​ക്ക​ണ്ട രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, ഇവിടെ ആർ​ക്കും ഹാർ​ട്ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല.
അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ വിളി കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ… പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്റെ മറ നീ​ക്കി ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി വരു​ന്നു. വാർ​ദ്ധ​ക്യം​കൊ​ണ്ടു് കഴു​ത്തി​നു് മേ​ല്പോ​ട്ടു് കു​റേ​ശ്ശ വി​റ​യു​ണ്ടു്. മു​ഷി​ഞ്ഞ ഒരു പരു​ക്കൻ മു​ണ്ടും, പഴ​ക്കം​കൊ​ണ്ടു് നിറം മങ്ങിയ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​വും മു​ഷി​ഞ്ഞ മറ്റൊ​രു മു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് തലയിൽ ഒരു കെ​ട്ടും. ഇതാ​ണു് വേഷം. ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ആധി​പ​ത്യ​കാ​ല​ത്തു് ആപ്പീ​സു​ശി​പാ​യി​മാർ വെ​ക്കു​ന്ന​മാ​തി​രി മുൻ​പും പിൻ​പും അല്പം കൂർ​ത്ത ഒരു തൊ​പ്പി​യു​ടെ ആകൃതി ഏതാ​ണ്ടു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലു​ള്ള​താ​ണു് തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടു്. മു​മ്പോ​ട്ടു വരു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…
ഉണ്ണി:
എന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ? ഞാ​നി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു്) ആരാ​തു്? രാ​മൻ​കു​ട്ട്യോ? (രാ​മൻ​കു​ട്ടി നി​ല്ക്കു​ന്നു) ഇവിടെ വാടാ. ഇവിടെ വാ. എവി​ട്യാ പോ​കു​ന്ന​തു്? എന്റെ അക​ത്തു​ചെ​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് കക്ക​ണം, അല്ലേ? ഇന്നെ​ത്ര ചു​രു​ട്ടു് കട്ടു?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാൻ കക്കാ​റി​ല്ല.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
കട്ടാൽ നി​ന്റെ കൈ ഞാൻ തച്ചൊ​ടി​ക്കും… (ഇരി​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു) മോനേ ഉണ്ണീ, ഈ ചു​രു​ട്ടു് കത്തി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല കൈ​വി​റ​ച്ചി​ട്ടു്.
കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു് തീ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, കൈ​വി​റ​കൊ​ണ്ടു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഉണ്ണി ചെ​ന്നു് തീ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി കൈ​യി​ലു​ള്ള ചു​രു​ട്ടു് വായിൽ വെ​ക്കാൻ വളരെ ക്ലേ​ശി​ക്കു​ന്നു. വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന കൈ എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും ഉദ്ദി​ഷ്ട​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ത്തി​ല്ല… ചന്തു​ക്കു​ട്ടി മേ​സ്തി​രി എന്തു് ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും ഈ വിറ ഉട​നീ​ള​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ വിഷമം മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഉണ്ണി ചു​രു​ട്ടു​വാ​ങ്ങി വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു് തീ​പ്പെ​ട്ടി ഉരസി തീ പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
എന്തി​നാ മു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ങ്ങ​നെ എപ്പ​ഴും ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(ചു​രു​ട്ടു് നന്നാ​യൊ​ന്നു് വലി​ച്ചു് പുക വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു്) അതോ മോളേ, ഈ ചു​രു​ട്ടു് കഫ​ത്തി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​നു് നല്ല​താ.
നന്ദി​നി:
(മൂ​ക്കു് പി​ടി​ച്ചു്) ഓ! എന്തൊ​രു മണം. മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് വലി​ക്കാൻ സി​ഗ​റ​റ്റ് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​ത​രാം. അച്ഛ​നെ​ത്ര​യെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടി​വി​ടെ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
വേ​ണ്ടാ… സി​ഗ​റ​റ്റെ​ന്തി​നു് കൊ​ള്ളും! ഈ ചു​രു​ട്ടി​ന്റെ സ്വാ​ദൊ​ന്നു വേ​റ​ത്ത​ന്ന്യാ. മോളേ, നി​ന​ക്കു് കേൾ​ക്ക​ണോ; ഇക്കാ​ണു​ന്ന സ്ഥി​തി​യൊ​ന്നും പണ്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ വെ​ണ്മാ​ടം നി​ല്ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​യാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു് നി​ന്റെ ഈ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.
ഉണ്ണി:
അതെ​ന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രീ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​ദ്യോ​ഗം! (മു​ഖ​ത്തു് ആദ്യം ഗൗരവം. പി​ന്നെ ദുഃഖം) പക്ഷേ, ശമ്പ​ളം കൊ​റ​വാ​ണെ​ടാ… ചെ​ല​വു് കഴി​യി​ല്ല. അന്നൊ​ക്കെ കല​ശ​ലാ​യി​ട്ടു് വി​ശ​ക്കു​മ്പം നി​ന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കും. ഇതു് വി​ശ​പ്പി​നു് നല്ല​താ… (ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി വാ​യിൽ​വെ​ച്ചു് വലി​ക്കു​ന്നു. പുക കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല) ഇത് കെ​ട്ടു​പോ​യെ​ടാ.
ഉണ്ണി വീ​ണ്ടും തീ​പ്പെ​ട്ടി ഉര​സു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ആർ​ത്തി​യോ​ടെ പു​ക​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ചു​മ​യ്ക്കു​ന്നു. പഴയ കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പി​ന്നേ​യും ഓർ​ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗരവം നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു. ശമ്പ​ളം കു​റ​വാ​യാ​ലും അന്നൊ​ക്കെ ഗവർ​മ്മെ​ണ്ട് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും പേ​ടി​യാ. കൂ​ലി​ക്കാർ ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രീ​ന്നു് കേ​ട്ടാൽ വി​റ​യ്ക്കും.
നന്ദി​നി:
മു​ത്ത​ച്ഛൻ കൂ​ലി​ക്കാ​രെ തല്ലാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
വേ​ണെ​ങ്കിൽ തല്ലാം. എന്തി​നു് തല്ലു​ന്നു? ഞാ​നൊ​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ പോരെ?
പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ. അതു് തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ കേൾ​ക്കു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തു​നി​ന്നു് വന്നു് രം​ഗ​മ​ധ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഓടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ കനത്ത ശബ്ദം പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കേൾ​ക്കു​ന്നു. ‘എടാ ആ കെ​ട്ടു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം. നെ​റ്റി​പ്പ​ട്ട​മാ​ണു്. മറ്റേ​തു് വെൺ​കൊ​റ്റ​ക്കു​ട​യും. എല്ലാം എടു​ത്തു് പു​റ​ത്തു​വെ​ക്കൂ. ഉടനെ കു​ളി​ച്ചു് നീ തന്നെ അതു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ എത്തി​ച്ചു് കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അതി​ന്റെ മി​ന്നി​യൊ​ന്നും പോ​യ്പോ​വ​രു​തു് കെ​ട്ടോ! സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു​പോ​ണം.’ പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ ശബ്ദം അടു​ത്ത​ടു​ത്തു് കേൾ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ നന്ദി​നി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് കട​ന്നു വരു​ന്നു. കസ​വു​മു​ണ്ടു്, ജൂബ, കഴു​ത്തിൽ സ്വർ​ണ​മാല. ഇതാ​ണു് വേഷം. മു​ഖ​ത്തു് കല​ശ​ലായ ഗൗരവം. നരച്ച കൂ​ട്ടു​പു​രി​കം ആ ഗൗരവം ഒന്നി​ര​ട്ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒട്ടും സു​ഖ​മ​ല്ലാ​ത്ത മട്ടി​ലാ​ണു് ഉണ്ണി​യേ​യും ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യേ​യും നോ​ക്കു​ന്ന​തു്. നട​ന്നു് വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. വാ​തിൽ​മറ നീ​ക്കി അക​ത്തേ​ക്കു് കട​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ചു് തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉണ്ണി​യെ​ന്താ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്, കു​ളി​ച്ചി​ല്ലേ?
ഉണ്ണി:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കു​ളി​ച്ചു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോവാൻ തയ്യാ​റാ​വ​ണ​മെ​ന്നേ​ല്പി​ച്ച​തു് മറ​ന്നോ? പോയി കു​ളി​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ടൂ. എവിടെ നി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലെ ചെയിൻ?
ഉണ്ണി:
പെ​ട്ടി​യി​ലു​ണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പെ​ട്ടി​യിൽ വെ​ക്കാ​നാ​ണോ അതു​ണ്ടാ​ക്കി​ച്ച​തു്. എടാ, ഊച്ചാ​ളി​വേ​ഷ​ത്തി​ലൊ​ന്നും പോയാൽ പോരാ. പലരും വരു​ന്ന​താ​ണു്. അമ്പ​ല​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​യാ​ണു് നീ. അതു നി​ന്നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം. (തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. കൂ​ടു​തൽ ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ) അച്ഛ​നോ​ടു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ ഇവിടെ വന്നി​രു​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു്. ആ കാർ​പ്പെ​റ്റി​ല​ത്ര​യും ചാ​ര​വും തീ​പ്പെ​ട്ടി​ക്കോ​ലു​മി​ട്ടു് വൃ​ത്തി​കേ​ടാ​ക്കി. (മേ​സ്തി​രി ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി പോ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) എന്തെ​ടാ പോ​വാ​ത്ത​തു്? അവിടെ മി​ഴി​ച്ചു് നി​ല്ക്കാ​നാ​ണോ പറ​ഞ്ഞ​തു്? (ഉണ്ണി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​വു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ നേർ​ക്ക് തി​രി​യു​ന്നു.) ഒന്നു പറ​ഞ്ഞാ​ലും അനു​സ​രി​ക്കി​ല്ലേ? ഈ പൊ​ളി​ഞ്ഞ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​വും മു​ഷി​ഞ്ഞ മു​ണ്ടും വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ എത്ര തവണ പറ​ഞ്ഞു? ഈ വേ​ഷ​ത്തി​ലി​വി​ടെ​യി​രു​ന്നു് ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്ന​തു് ആരെ​ങ്കി​ലും വന്നു് കണ്ടാൽ എനി​ക്കാ​ണു് കു​റ​ച്ചിൽ. ദു​ശ്ശാ​ഠ്യ​മ​ല്ലേ ഇതു്? ഞാൻ പഠയാം, ഈ മുറി ഞാൻ അട​ച്ചു് പൂ​ട്ടി​യി​ടും… മന​സ്സി​ലാ​യോ? (മേ​സ്തി​രി ഒന്നും കേൾ​ക്കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു് പു​ക​വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​നാ​യാ​ലും മക്ക​ളാ​യാ​ലും അനു​സ​രണ കാ​ണി​ച്ചു​കൂ​ടെ?
ധൃ​തി​യിൽ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ലൈ​റ്റി​ടു​ന്നു. കടും​ചു​ക​പ്പു് നിറം. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അച്ഛ​നോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യിൽ ആരോ ധൃ​തി​യിൽ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നിഴൽ ജാ​ല​ക​ത്തി​ര​ശ്ശീ​ല​യിൽ വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. ഉണ്ണി പിൻ​വ​ശ​ത്തെ വാ​തിൽ​മ​റ​യു​ടെ അടു​ത്തു് നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അച്ഛ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ അക​ന്നു​പോ​യ​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി വീ​ണ്ടും തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ അടു​ത്തു​വ​ന്നു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.
ഉണ്ണി:
മു​ത്ത​ച്ഛാ, മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് സങ്ക​ട​ണ്ടോ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഇല്ലാ, എന്തി​നു് സങ്ക​ടം? അവ​ന​ല്ലേ ഇതൊ​ക്കെ സമ്പാ​ദി​ച്ച​തു്. ഇത്തി​രി പറ​ഞ്ഞോ​ട്ടെ, കേ​ട്ടി​ല്ലാ​ന്നു് വെ​ക്ക​ണം.
ഉണ്ണി:
മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​ന്താ നല്ല കു​പ്പാ​യ​മി​ട്ടാ​ലു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
അതു പറ്റി​ല്ല; ഈ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യം ഗവർ​മ്മെ​ണ്ട് മു​ദ്ര​യാ. ഇതി​ലും നല്ല കു​പ്പാ​യ​ണ്ടോ? മരി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാ​നി​തി​ടും. എനി​യ്ക്കു് ചോ​റു​ത​ന്ന കു​പ്പാ​യാ ഇതു്… നീ​യെ​ന്താ കു​ളി​ക്കാൻ പോ​വാ​ത്ത​തു്? ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടാൽ അവ​നി​നീം ശു​ണ്ഠി​വ​രും.
ഉണ്ണി:
മു​ത്ത​ച്ഛൻ വരു​ന്നി​ല്ലേ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഞാനീ ചു​രു​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു് തീർ​ത്തി​ട്ടു് വരാം.
ഉണ്ണി:
വേണ്ട മു​ത്ത​ച്ഛാ, അക​ത്തി​രു​ന്നു് വലി​ക്കാം. എണീ​ക്കൂ… (ഉണ്ണി മു​ത്ത​ച്ഛ​നേ​യും​കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു് പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ പോ​കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു പു​സ്ത​കം ഊക്കോ​ടെ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു് രം​ഗ​ത്തു​വ​ന്നു് വീ​ഴു​ന്നു. പിറകെ ഉഗ്ര​ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ മു​റി​യി​ലു​ള്ള ആളെ ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഈ വീ​ടൊ​രു പു​സ്ത​ക​ശാ​ല​യാ​ക്കി മാ​റ്റാ​നു​ള്ള ഭാ​വ​മാ​യി​രി​ക്കും! (രം​ഗ​ത്തു് വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു് ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ന്നു് നേർ​ക്കു് എറി​യു​ന്നു.) എവിടെ നോ​ക്കി​യാ​ലും പു​സ്ത​കം. പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു് ജീ​വി​തം ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വർ വങ്ക​ന്മാ​രാ​ണു്. അവർ പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പൊ​ളി​ഞ്ഞു് പാ​പ്പ​രാ​യി​പ്പോ​കും. (ദേ​ഷ്യം സഹി​ക്കാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ഇട​ത്തു​വ​ശ​ത്തെ വാ​തി​ലി​ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് അല്പം കൂടി ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു.) ഒരു ദിവസം ഈ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഞാ​നെ​ടു​ത്തു് തീ​യി​ലെ​റി​യും. (മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു, വരു​മ്പോൾ പറ​യു​ന്നു.) കൊ​ല്ല​ങ്ങ​ളാ​യി ഒരു പു​സ്ത​കം ഞാ​നെ​ന്റെ കൈ​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ട്ടി​ട്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കെ​ന്താ​ണു് കു​റ​വു്? പണ​മി​ല്ലേ? പദ​വി​യി​ല്ലേ… ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ പു​സ്ത​ക​വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ​ണു്. കഴ​മ്പി​ല്ലാ​ത്ത ആദർ​ശ​ങ്ങൾ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു് നാ​ട്ടി​നും വീ​ട്ടി​നും പൊ​റു​തി​കേ​ടു​ണ്ടാ​ക്കുക.
ജാനകി ഒരു ട്രേ​യിൽ രണ്ടു് കപ്പ് കാ​പ്പി​യു​മാ​യി വരു​ന്നു. അശ്ര​ദ്ധ​മായ വേഷം. മു​ഖ​ത്തു് വി​ഷാ​ദ​വും വൈ​രാ​ഗ്യ​വും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മട്ടു് ഏറെ​ക്കു​റെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അല്പം ശങ്കി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് നേരെ വന്നു ട്രേ നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് കാ​പ്പി എടു​ക്കു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കാ​നു​ള്ള കരു​ത്തു് ജാ​ന​കി​ക്കി​ല്ല. മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു് നട​ന്നു് ഇട​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ന്നു പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പ​നി​മി​ഷം കഴി​ഞ്ഞു് ഒഴി​ഞ്ഞ ട്രേ​യു​മാ​യി ജാനകി പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്നു. പഴ​യ​പ​ടി മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) ജാനു.
ജാനകി:
(നി​ല്ക്കു​ന്നു, പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു. അപ്പ​ഴും മു​ഖ​മു​യർ​ത്തു​ന്നി​ല്ല.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഒരു കൊ​ല​പ്പു​ള്ളി​യെ വി​സ്ത​രി​ക്കും​പോ​ലെ) നീ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
ജാനകി:
(ചോ​ദ്യം മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ അമ്പ​ര​ന്നു്) ഏ!
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നീ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ​ന്നു്?
ജാനകി:
എന്തു് പു​സ്ത​കം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല. പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഒരു​പോ​ലെ​യാ. ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു​ത്ത​രം പറയൂ, വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
ജാനകി:
(പതി​ഞ്ഞ സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇട​യ്ക്കു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ആഹാ! (അതു കേ​ട്ടാൽ വല്ല കൂ​ട്ടാ​യ്മ​ക്ക​വർ​ച്ച​യി​ലോ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ലോ പങ്കെ​ടു​ത്ത​പോ​ലെ തോ​ന്നും.) എന്നി​ട്ടു് നി​ന​ക്കെ​ന്തു് നേ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​യി?
ജാനകി:
(നിർ​വി​കാ​ര​മ​ട്ടിൽ) എന്തെ​ങ്കി​ലും നേ​ടാ​നാ​ണോ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഭേഷ്! (ക്രൂ​ര​മായ ചിരി. മു​ഖ​ത്തു് പ്ര​കാ​ശം പര​ത്തു​ന്ന ചി​രി​യ​ല്ല) അതു​ത​ന്നെ പറയൂ. പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് യാ​തൊ​ന്നും നേ​ടാ​ന​ല്ല. അതൊരു സമയം കൊ​ല്ലു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടാ​ണു്. ഞാൻ വല്ല​പ്പോ​ഴും ഒരു പു​സ്ത​കം തൊ​ടു​ന്ന​തു് കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?
ജാനകി:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് വല്ല കോ​ട്ട​വു​മു​ണ്ടോ? എന്റെ കൈയിൽ ധാ​രാ​ളം പണ​മു​ണ്ടു്… മറ്റു​ള്ള​വർ ആദർശം പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു് ജീ​വി​തം തു​ല​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു് പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളും ഒരു​മി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി ചു​ട്ടു​ക​ള​യാ​നു​ള്ള പണം. ആ പണം​കൊ​ണ്ടു് ഏതാ​ദർ​ശ​വാ​ദി​യേ​യും ഞാൻ വി​ല​യ്ക്കു് വാ​ങ്ങും. (ചായ ഒരു കവിൾ മോ​ന്തു​ന്നു. ഭാ​ര്യ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു.) നീ അറി​യേ​ണ്ട ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവി​ടെ​യി​രി​ക്കൂ… (ജാനു സോ​ഫ​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
പറയൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ മനു​ഷ്യൻ നന്നാ​വു​മെ​ന്നു് എനി​ക്ക​ഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല.
ജാനകി:
ചീ​ത്ത​യാ​വു​മെ​ന്നും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​കൂ​ടാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
സത്യം പറയൂ, നീ പു​സ്ത​കം​വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്താ​ണോ?
ജാനകി:
ഞാൻ ആരുടെ ഭാ​ഗ​ത്തു​മ​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മതി. ജീ​വി​ക്കാ​നാ​വ​ശ്യ​മായ വിദ്യ നമു​ക്കു് വേണം. അല്ലാ​തെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വൻ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ഒര​വ​സാ​ന​മി​ല്ല. (ശബ്ദം പതു​ക്കെ താ​ഴ്ത്തി) എന്റെ അച്ഛൻ ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യാ​യി​രു​ന്നു, പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഒരു റോഡ് മേ​സ്തി​രി. (മുഖം ബീ​ഭ​ത്സ​മാ​വു​ന്നു.)
ജാനകി:
അതു​കൊ​ണ്ടു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛൻ പല​രു​ടേ​യും അടി​മ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നും അച്ഛ​ന്റെ ആ മനഃ​സ്ഥി​തി മാ​റീ​ട്ടി​ല്ല. ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട റോഡ് മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ മകൻ ഇന്നു് ഈ പട്ട​ണ​ത്തിൽ മറ്റാ​രേ​ക്കാ​ളും പ്ര​മാ​ണി​യാ​ണു്. അല്ലേ?
ജാനകി:
അതേ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഈ വലിയ മാ​ളി​ക​വീ​ടു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു് വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള കാ​റു​കൾ… ഏതു സദ​സ്സി​ലും ഒരു സീ​റ്റ്. ഇതു് ഞാൻ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണോ?
ജാനകി:
പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചാൽ മാ​ത്രം ഇതൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തി​നു്? പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വാ​കാൻ എനി​ക്കു് കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ? നി​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ കേറി ഒരു റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ മകൻ പെ​ണ്ണു​ചോ​ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​മോ? ഇല്ല. പക്ഷേ, അന്നു് എന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ആളുകൾ ഓടി​ക്കൂ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തി​നു്?… എന്തി​നെ​ന്നു് നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ?
ജാനകി:
ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ അറി​യും?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നെ എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും കു​ടു​ക്കാൻ.
ജാനകി:
കു​ടു​ക്കാ​നോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ; കു​ടു​ക്കാൻ. പെ​ണ്മ​ക്ക​ളു​ള്ള എല്ലാ അച്ഛ​ന്മാ​രും ശ്ര​മി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ നി​ന്റെ അച്ഛൻ എന്നെ കു​ടു​ക്കി.
ജാനകി:
(അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി ചി​രി​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഞാൻ നി​ന്റെ അച്ഛ​നെ കു​ടു​ക്കി​യെ​ന്നാ​ണോ?
ജാനകി:
രണ്ടാ​യാ​ലും ഫലം ഒന്ന​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉം. (മൂ​ളു​ന്നു) ഒരു വലിയ പു​സ്ത​ക​ക്കൂ​മ്പാ​ര​വും​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അവിടെ കേ​റി​വ​ന്നി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ… അച്ഛൻ ചവു​ട്ടി പു​റ​ത്താ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. (ചായ മു​ഴു​വൻ വലി​ച്ചു് കു​ടി​ക്കു​ന്നു) അപ്പോൾ മനു​ഷ്യ​ന്നു് പദ​വി​യും സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങ​ളും നി​ല​യും വി​ല​യു​മൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്? (അല്പ​നി​മി​ഷ​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. മു​ഖ​ത്തു് അല്പ​മൊ​രു പൈ​ശാ​ചി​ക​ത്വം) പണം! (ഭാ​ര്യ​യെ വളരെ ക്രൂ​ര​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)
ജാനകി:
(ആ നോ​ട്ട​ത്തി​ന്ന​ടി​മ​പ്പെ​ട്ടു് ചൂ​ളു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പണം​കൊ​ണ്ടു് സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു. അക​ല​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തന്ന​ത്താൻ പറ​യു​ന്നു.) മാ​ന്യത വേണോ, ഏതു് പദ​വി​യി​ലു​ള്ള​വ​രും വന്നു് കൈ പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്ക​ണോ, കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ഭാ​ര്യ​മാർ വേണോ?
ജാനകി:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു്) അതൊ​ഴി​ച്ചു് മറ്റൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞോ​ളു…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു് തി​രി​യു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് പഴയ ക്രൂ​രത) എന്തു്?
ജാനകി:
(ആ ക്രൂ​ര​ത​യു​മാ​യി ഏറ്റു​മു​ട്ടി ചൂ​ളു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പണം​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ര്യ​മാ​രെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണോ നി​ന്റെ വി​ചാ​രം? (പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങു​ന്നു) ഈ പടി​ക്ക​ലൂ​ടെ ദി​വ​സ​വും പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര തന്നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം.
ജാനകി:
അങ്ങി​നെ ഒരു സമു​ദാ​യ​ത്തെ അട​ക്കി ആക്ഷേ​പി​ക്ക​രു​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പി​ന്നെ​യും കണ്ണു​ക​ളിൽ പഴയ ക്രൂ​രത) നി​ന്റെ സമു​ദാ​യ​മ​ല്ലെ. ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എന്തു് തെ​റ്റു്?
ജാനകി:
(അല്പ​മൊ​ന്നു് ചൂ​ളു​ന്നു) ക്ഷോ​ഭി​ക്കാ​നു​ള്ള തു​ട​ക്ക​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാ​നൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. (എഴു​ന്നേ​റ്റ് ചാ​യ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ത്തു് മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കൃ​ത്രി​മ​ച്ചി​രി) ഇല്ല, നി​ല്ക്കൂ, മു​ഴു​വൻ പറയൂ.
ജാനകി:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) എനി​ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പി​ന്നെ​യും പൊ​ള്ള​ച്ചി​രി) പണം കൊ​ടു​ത്താൽ ഭാ​ര്യ​മാ​രെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ലേ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ജാനകി:
എന്ന​ല്ല ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പി​ന്നെ?
ജാനകി:
സ്ത്രീ​ക​ളെ കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഭാര്യ സ്ത്രീ​യ​ല്ലേ?
ജാനകി:
എല്ലാ ഭാ​ര്യ​യും സ്ത്രീ​യാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
ജാനകി:
ഭാ​ര്യ​മാ​രിൽ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​കും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പെ​ണ്ണും സ്ത്രീ​യും ഒന്ന​ല്ലേ?
ജാനകി:
അല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അപ്പോൾ നീ എതു് വകു​പ്പിൽ​പ്പെ​ട്ട ഭാ​ര്യ​യാ​ണു്? സ്ത്രീ​യോ, പെ​ണ്ണോ?
ജാനകി:
ഇനി​യും ഞാ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്.
ജാനകി:
ഇത്ര കാ​ല​വും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇനി എന്തി​നു് മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മരി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഒരു നി​മി​ഷം മുൻ​പു് മന​സ്സി​ലാ​യാൽ അത്ര​യും നേ​ട്ടം.
ജാനകി:
എന്തു് നേ​ട്ടം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ കൂ​ടാ​തെ മരി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തു് ഒരു നേ​ട്ട​മാ​ണു്. (ക്ര​മേണ ഭാവം മാ​റി​വ​രു​ന്നു.) അതു​കൊ​ണ്ടു് പറയൂ; നീ ആരാ​ണു്? (കണ്ണിൽ പഴയ ക്രൂ​രത)
ജാനകി:
(അല്പ​മൊ​ന്നു് ചൂ​ളു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ ഞെ​ളി​ഞ്ഞു് നട​ന്നാൽ പോ​ര​ല്ലോ… കാ​ര്യ​ങ്ങൾ എനി​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വ​ണ്ടേ?
ജാനകി:
പല​പ്പോ​ഴും നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതു് നി​ന്റെ ഔദ്യോ​ഗി​ക​സ്ഥാ​നം. എനി​ക്കു് നി​ന്റെ സത്യ​മായ രൂപം കാണണം.
ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് രാഘവൻ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കു​ന്നു. ശാ​ന്ത​മായ മുഖം. ലളി​ത​മായ വേഷം. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നേ​ക്കാൾ ഉയരം കു​റ​യും. വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന പു​സ്ത​കം കൈ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
അവി​ടെ​യാ​ണു് പണം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഒട്ടും സു​ഖ​മ​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
മനു​ഷ്യ​ന്റെ സത്യ​മായ രൂപം കാണാൻ പണ​ത്തി​നു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പു​സ്ത​ക​ത്തി​നും കഴി​യി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അക്ഷ​ര​ശൂ​ന്യ​ന്റെ ന്യാ​യ​മാ​ണ​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അല​റു​ന്നു) രാഘവാ. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
ഇവിടെ യു​ദ്ധം പണവും പു​സ്ത​ക​വും തമ്മി​ലാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ.
ജാനകി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഞാനും നി​ങ്ങ​ളും തമ്മി​ല​ല്ല. വാ​യി​ക്കാ​ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​വർ, വാ​യി​ച്ചാൽ മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​വർ പു​സ്ത​ക​ത്തെ പു​ച്ഛി​ക്ക​രു​തു്. വാ​യി​ക്കാ​നും, മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ കാ​ണ​രു​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്റെ പണം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നീ പു​സ്ത​കം വാ​ങ്ങി​യ​തും വാ​ങ്ങു​ന്ന​തും.
രാഘവൻ:
അതു് വാ​യി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ എതിർ​ക്കു​ന്ന​തും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇനി​യ​തു് നട​പ്പി​ല്ല.
രാഘവൻ:
വേണ്ട. വാ​യി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ എതിർ​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി ഞാൻ നേ​ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ധീരൻ! (ശു​ണ്ഠി​ക്കു് പകരം പു​ച്ഛം) തല്ക്കാ​ലം ഈ പ്ര​സം​ഗം അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാം. ഇന്നു് നീ പ്ര​സം​ഗി​ക്കേ​ണ്ട​തു് മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു്.
രാഘവൻ:
മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇന്നു് നമ്മു​ടെ അമ്പ​ല​ത്തിൽ ഉത്സ​വം തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്.
രാഘവൻ:
നമ്മു​ടേ​തെ​ന്നു് വേണ്ട.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉത്സ​വ​ത്തോ​ട​നു​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഒരു സാം​സ്കാ​രി​ക​സ​മ്മേ​ള​ന​മു​ണ്ടു്. അതിൽ നീ​യി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​രു് തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഞാൻ.
രാഘവൻ:
ഞാനാ സാം​സ്കാ​രിക സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ സം​ബ​ന്ധി​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സം​സ്കാര ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് പോകാം, പങ്കെ​ടു​ക്കാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) രാഘവാ, നീ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് സം​സ്കാ​രിക ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ലേ? (തള്ളി​ക്ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന കോപം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു.) ധാ​രാ​ളം പണം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ചാ​ണു് ഞാ​നി​വി​ടെ ഒര​മ്പ​ലം പണി​യി​ച്ച​തു്. ഈ നാ​ട്ടി​ലെ മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും പണ​ക്കാ​ര​നു് അതു് തോ​ന്നി​യോ?
രാഘവൻ:
അമ്പ​ല​പ്പ​ണി​ക്കു് പണം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ച​തു് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​മെ​ന്നാ​വും പറ​യു​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അങ്ങ​നെ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി നമ്മ​ളു​ണ്ടാ​ക്കിയ അമ്പ​ല​ത്തിൽ ആദ്യ​ത്തെ ഉത്സ​വം നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നീ​യ​വി​ടെ പോണം. സാം​സ്കാ​രി​ക​സ​മ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ജന​ങ്ങൾ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കും.
രാഘവൻ:
ഇല്ല. അവ​രു​ടെ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ നീ​ങ്ങും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇതു് നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. എന്റെ അനു​ജ​നെ​ന്ന നി​ല​യ്ക്കു് നീ പോണം. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ങ്കി​ലും നാം യോ​ജി​ച്ചു​നി​ല്ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
വയ്യ… (അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ദീ​പാ​രാ​ധ​ന​യ്ക്കു​ള്ള നാ​ഗ​സ്വ​രം പതു​ക്കെ ഉയ​രു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന​തു് അല്പ​നേ​രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു് മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. തു​ട​രു​ന്നു.) ഈ അമ്പ​ലം പണി​യി​ച്ച​തെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്നും അതി​നു് ചെ​ല​വാ​ക്കിയ പണം എങ്ങി​നെ സമ്പാ​ദി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാം. (അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) ഇനി​യ​ങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള പാ​പ​കർ​മ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈശ്വ​ര​നെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ക്കാ​മ​ല്ലൊ. (ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഇടി​വെ​ട്ടി​ന്റെ ശബ്ദ​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) രാഘവാ!
പ്ര​ത്യു​ത്ത​ര​മി​ല്ല. രാ​ഘ​വ​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. പാ​തി​വ​ഴി എത്തി​യ​പ്പോൾ എന്തോ ഓർ​ത്തു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. മുഖം കല​ശ​ലായ കോ​പം​കൊ​ണ്ടു് ജ്വ​ലി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

—യവനിക—

Colophon

Title: Tīppori (ml: തീ​പ്പൊ​രി).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, തീ​പ്പൊ​രി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.