ഉത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് യവനിക നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. സ്ഥ​ല​വും സജ്ജീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും പഴ​യ​തു​ത​ന്നെ. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ നെ​റ്റി​യും താ​ങ്ങി ഇരി​ക്കു​ന്നു. അല്പ​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം രാജൻ അക​ത്തു നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഇരി​പ്പു​ക​ണ്ടു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

രാജൻ:

സു​ഖ​മി​ല്ലേ?

നന്ദി​നി:

ഇല്ല.

രാജൻ:

എന്താ സു​ഖ​ക്കേ​ടു്?

നന്ദി​നി:

തല​വേ​ദന.

രാജൻ:

അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോ​കാ​ഞ്ഞ​തു്?

നന്ദി​നി:

അമ്മ​യോ​ടു് അങ്ങി​നെ​യാ പറ​ഞ്ഞ​തു്. പരീ​ക്ഷ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് രാ​ജേ​ട്ടൻ പോ​യി​ല്ല​ല്ലോ? അപ്പോൾ എനി​ക്കും പോ​കേ​ണ്ടെ​ന്നു് തോ​ന്നി.

രാജൻ:

അമ്മ​യോ​ടൊ​രു നുണ പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇല്ലേ?

നന്ദി​നി:

രാ​ജേ​ട്ട​നു​വേ​ണ്ടി ഒന്ന​ല്ല നൂറു് നുണ പറയാൻ ഞാൻ ഒരു​ക്ക​മാ​ണു്. എന്താ രാ​ജേ​ട്ട​നൊ​ന്നും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?

രാജൻ:

ഇത്ര​യും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടെ നന്ദി​നി​യു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഇതു​വ​രെ എനി​ക്ക​വ​സ​രം കി​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല.

നന്ദി​നി:

ഇതും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​യി കണ​ക്കാ​ക്കേ​ണ്ട.

രാജൻ:

ഒരേ വീ​ട്ടിൽ താ​മ​സി​ക്കുക; എന്നി​ട്ടു് രണ്ട​പ​രി​ചി​ത​രെ​പ്പോ​ലെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടുക. തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ട മു​റി​ക​ളി​ലി​രു​ന്നു് തട​വു​കാ​രെ​പ്പോ​ലെ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടുക. നന്ദി​നീ, ഞാൻ നി​ത്യ​വൃ​ത്തി​ക്കു് വക​യി​ല്ലാ​ത്ത അല​ഞ്ഞു​തി​രി​യേ​ണ്ടൊ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. നല്ല ഭക്ഷ​ണ​വും പാർ​പ്പി​ട​വും തന്നു് എന്നെ പോ​റ്റാൻ നി​ന്റെ അച്ഛ​നു് വലിയ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. കോ​ളേ​ജ് വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം സ്വ​പ്നം കാ​ണാൻ​പോ​ലും എനി​ക്കർ​ഹ​ത​യി​ല്ല. എല്ലാം നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ ദയ.

നന്ദി​നി:

രാ​ജേ​ട്ടൻ അച്ഛ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ലേ?

രാജൻ:

എന്റെ ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന​ങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു. എന്റെ അച്ഛ​നൊ​രു കു​ടും​ബ​മു​ള്ള​താ​യി ആരും അറി​യി​ല്ല. എന്റെ അമ്മ​കൂ​ടി.

നന്ദി​നി:

അതു് അമ്മ വെ​റു​തെ പറ​ഞ്ഞ​താ​വും. അച്ഛൻ​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു് രാ​ജേ​ട്ടൻ അച്ഛ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​താ​ണെ​ന്നു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വളർ​ത്തു​ന്ന​തും പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മെ​ന്നു്.

രാജൻ:

എന്നാ​ലും നമ്മൾ തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധം അച്ഛ​ന​നു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല.

നന്ദി​നി:

അച്ഛ​ന​നു​വ​ദി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും രാ​ജേ​ട്ട​നെ പി​രി​ഞ്ഞു് എനി​ക്കു് ജീ​വി​ത​മി​ല്ല.

രാജൻ:

(ഞെ​ട്ടു​ന്നു) നി​ന്നെ​പ്പോ​ലൊ​രു പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു് അത്ത​രം സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. പക്ഷേ…

നന്ദി​നി:

പക്ഷേ?

രാജൻ:

പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വന്നു​ചേ​രാ​നി​ട​യു​ള്ള വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ നല്ല​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ക്ക​ണം.

നന്ദി​നി:

ഏതു് വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളും രാ​ജേ​ട്ട​നു​വേ​ണ്ടി ഞാൻ സഹി​ക്കും.

രാജൻ:

ഒരു നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നാ​യി​ക​യ്ക്കു് യോ​ജി​ച്ച വാ​ക്കാ​ണി​തു്. കേൾ​ക്കാൻ രസ​മു​ണ്ടു്. നന്ദി​നീ, ഈ രാ​ജേ​ട്ടൻ നി​ന്നെ കണ​ക്കി​ല്ലാ​തെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

നന്ദി​നി:

അതാ​ണെ​നി​ക്കും വേ​ണ്ട​തു്.

രാജൻ:

സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​ന​ക്കു് വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കാ​നും നി​ന്നെ കര​യി​ക്കാ​നും വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല. അത്ത​രം സ്നേ​ഹ​മെ​നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല.

നന്ദി​നി:

അതെ​നി​ക്കാ​വ​ശ്യ​വു​മി​ല്ല.

രാജൻ:

നീ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന തര​ത്തി​ലു​ള്ള സ്നേ​ഹം നമു​ക്ക​ന്യോ​ന്യം വയ്യ. അതു് വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും കര​ച്ചി​ലി​നും മാ​ത്ര​മേ വഴി​വെ​ക്കൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കൂ; എന്നി​ട്ട​നു​സ​രി​ക്കൂ.

നന്ദി​നി:

വേണ്ട, (പരി​ഭ​വി​ച്ചു്) പറ​യാൻ​പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്തെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം. നീ​യെ​ന്നെ മറ​ക്കൂ, ഉപേ​ക്ഷി​ക്കൂ എന്നൊ​ക്കെ​യ​ല്ലേ? എനി​ക്ക​തൊ​ന്നും കേൾ​ക്കേ​ണ്ട.

രാജൻ:

നി​ന്റെ അച്ഛൻ നമ്മു​ടെ വേഴ്ച കല​ശ​ലാ​യെ​തിർ​ക്കും. വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച എന്തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന​റി​യി​ല്ല. ദയയോ, സഹ​താ​പ​മോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നി​ല്ല. ക്രൂ​ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റും. നീ വി​ഷ​മി​ക്കും. എന്റെ ഭാവി അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​വും. എല്ലാം തക​രാ​റാ​വും.

നന്ദി​നി:

എന്തൊ​ക്കെ അപകടം വന്നാ​ലും തക​രാ​റു​ണ്ടാ​യാ​ലും…

രാജൻ:

ഈ രാ​ജേ​ട്ട​നെ നീ മറ​ക്കി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ലേ? പി​ന്നേ​യും നീ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നാ​യി​ക​യാ​കു​ന്നു… നാ​യി​ക​യു​ടെ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യും കര​ച്ചി​ലും ആത്മ​ത്യാ​ഗ​വു​മൊ​ക്കെ വെറും അഭി​ന​യ​മാ​ണെ​ന്നു് നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. നി​ന​ക്ക​തു് സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. നല്ല​പോ​ലെ പൊ​ള്ളും; വേ​ദ​നി​ക്കും.

നന്ദി​നി:

പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ. ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​രു​തെ​ന്ന​ല്ലേ? കൊ​ള്ളാം. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഇത്ര ഞാൻ കരു​തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എന്നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നു് കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു് തീർ​ച്ച. വേണ്ട, രാ​ജേ​ട്ടൻ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്തോ​ളു. പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കും. മര​ണം​വ​രെ.

തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​യു​ടേ​യും രാ​ജ​ന്റേ​യും നി​ല്പു് കാ​ണു​ന്നു. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ പിൻ​തി​രി​യു​ന്നു.

രാജൻ:

ഈശ്വ​രാ, ഇതെ​ന്തു് പരീ​ക്ഷ​ണം! ഞാ​നെ​ത്ര​മാ​ത്രം ഹൃ​ദ​യ​വേ​ദന സഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​നു് നന്ദി​നി​യെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കൂ.

നന്ദി​നി:

അപ്പോൾ എനി​ക്കു് ഹൃ​ദ​യ​വും വേ​ദ​ന​യു​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലേ? എന്റെ ഹൃദയം എനി​ക്കു് രാ​ജേ​ട്ട​നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാൻ കഴി​യാ​ത്ത​ത​ല്ലേ കു​ഴ​പ്പം.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഒരു പൊ​തി​യു​മാ​യി വരു​ന്നു.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അല്ലാ, കു​ഴ​പ്പ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ഞാൻ പറയാം.

രാജൻ:

അല്ലാ, നീ​യി​ത്ര​വേ​ഗം തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ആദ്യം ഇതു പറ​യ​ട്ടെ. ഈ ഹൃ​ദ​യം​പോ​ലെ കു​ഴ​പ്പം​പി​ടി​ച്ചൊ​രു സാധനം ഓ! ഹൃ​ദ​യ​മു​ണ്ടാ​യാൽ പി​ന്നെ സക​ല​തും പോ​യെ​ന്നു്. വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു്.

രാജൻ:

നല്ല കണ്ടു​പി​ടു​ത്തം.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അതേ​ന്നു്, അവ​ന​വ​നാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​മെ​ങ്കിൽ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല; ഈ ഹൃദയം എപ്പോ​ഴും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം വലി​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന​തു്. രാ​ജ​ന്റെ ഹൃദയം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്, നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഹൃദയം രാ​ജ​ന്നു്. എന്റെ ഹൃദയം മാ​ളു​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്, അങ്ങി​നെ പോകും അതു്.

രാജൻ:

അപ്പോൾ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ ഏതാണീ മാ​ളു​ക്കു​ട്ടി?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അതാ​ണി​നി​യും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പേ​രു​മാ​ത്രം കി​ട്ടി. ഹൃദയം ആ പേ​രി​ന​ങ്ങു് കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. കൈയിൽ വച്ചോ​ണ്ടു് നട​ക്കാൻ പറ്റാ​ത്ത​താ​ണ​ല്ലോ ഈ ഹൃദയം. ഇനി അവളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ണം. എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​വും.

രാജൻ:

(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) പേരു് കി​ട്ടി ആളേ കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല; ഇല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ചി​രി​ക്കാൻ വര​ട്ടെ. ഒരു വലിയ കു​ഴ​പ്പം നേ​രി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ അമ്പ​ല​ത്തിൽ കാ​ണാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് യജ​മാ​നൻ കോ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

അച്ഛ​നെ​വി​ടെ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നേ​ര​ത്തേ പോ​ന്നു.

രാ​ജ​നും നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യും പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു് നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ ശബ്ദം. ആരാ അവിടെ? ഏ! (അക​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാനാ രാ​മൻ​കു​ട്ടി.

നന്ദി​നി​യും രാ​ജ​നും പോ​കു​ന്നു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നി​യ്യ് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോ​യി​ല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

പോയി. ഇതു് ചന്തേ​ന്നു് വാ​ങ്ങ്യേ​താ (ഒരു പൊതി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു).

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എന്താ​ടോ അതു്? (വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന കൈ നീ​ട്ടി വാ​ങ്ങു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ജി​ലേ​ബി.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(സന്തോ​ഷം) ഏ? ജി​ലേ​ബി​യോ? നന്നാ​യെ​ടോ വാ​ങ്ങ്യേ​തു്. ജി​ലേ​ബി തി​ന്ന​ണം​ന്നു് ശ്ശി​കാ​ലാ​യി ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു.

കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് എടു​ക്കാ​നു​ള്ള വിഷമം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി രാ​മൻ​കു​ട്ടി​ത​ന്നെ അതു് ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒന്നെ​ടു​ത്തു് വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(ചവ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ആരേ കാശു കൊ​ടു​ത്ത​തു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാനാ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നീ​യ്യോ? അപ്പോ നീ​യൊ​രു സ്നേ​ഹ​മു​ള്ളോ​നാ ഇല്ലേ? നി​ന​ക്കു് കേ​ക്ക​ണോ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, പണ്ടു് ഞാൻ മേ​സ്തി​രി​യായ കാ​ല​ത്തു് ഈ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യോം തലേ​ക്കെ​ട്ടും ഒക്കെ ആയി​ട്ടു് കാ​വി​ലെ പൂ​ര​ത്തി​നു് പോകും. ജി​ലേ​ബി കണ്ടാൽ ഞാൻ വി​ടി​ല്ല. അക്കാ​ല​ത്തെ ജി​ലേ​ബി​ടെ രസം ഒന്നു് വേ​റെ​ത്ത​ന്യാ. പൊ​ട്ടി​ച്ചാൽ തേ​നൊ​ലി​ക്കും. (തി​ന്നു​ന്നു) നി​ന​ക്കു് വേ​ണ്ടേ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

വേണ്ട.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നീ തി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും വയ​റു​നി​റ​ച്ചും, ഇല്ലേ? എട കള്ളാ, അപ്പം അമ്പ​ല​ത്തിൽ കച്ചോ​ടൊ​ക്കെ​ണ്ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അയ്യോ! എന്താ​ളാ​ണു്. എന്തു് കച്ചോ​ടാ​ണു്! ഈ റാ​ട്ടി​ല്ലേ, ആളു​ക​ളു് കയ​റി​യി​രു​ന്നു് തി​രി​ക്കു​ന്ന റാ​ട്ട് അതു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ കഴു​ത്തോ​ണ്ടും കണ്ണോ​ണ്ടും വെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന തച്ചോ​ളി​ക്കു​ങ്കീ​ണ്ടു്. റാ​ട്ടി​ന്നു് രണ്ടണ കൊ​ടു​ക്ക​ണം. കു​ങ്കി​ക്കു് ഒരണ. ഞാൻ കു​ങ്കീ​നെ കണ്ടു. (സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചിരി) കണ്ടാ​ലു് ജീ​വ​നു​ള്ള ഒരു പെ​ണ്ണു് തന്നെ. കഴു​ത്തു് വെ​ട്ടി​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ ഇങ്ങ​ന്യാ​ക്കും (ഉത്സ​വ​ക്കഥ പറ​യു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തൊ​ക്കെ അഭി​ന​യം വേണം). ഞാ​നോ​ളെ കവി​ള​ത്തൊ​രു നു​ള്ളു വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ആ കളി​പ്പി​ക്കു​ന്നാ​ളു് എന്നെ ഒരു​പാ​ടു് ചീത്ത പറ​ഞ്ഞു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നീ​യെ​ന്തി​നാ വേ​ണ്ടാ​ത​നം ചെ​യ്യാൻ പോ​യ​തു്? ഏ? മു​ട്ടാ​യി​ക്ക​ച്ചോ​ടം ഇല്ലേ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എന്തൊ​ക്യാ ഉള്ള​തെ​ന്നു് പറയാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. അത്ര​ക്കു​ണ്ടു്, പി​ന്നേ​യ് വേ​റൊ​രു രസം!

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എന്താ​ടാ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

പ്ര​സം​ഗ​ണ്ടു്.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നീ കേ​ട്ടോ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഞാൻ കേ​ട്ടു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എന്തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ പ്ര​സം​ഗം?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എന്തൊ​ക്ക്യോ കയ്യോ​ണ്ടും കാ​ലോ​ണ്ടും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ജന​ങ്ങ​ളു് കൈ​യ​ടി​ച്ചു; ഞാനും കൈ​യ​ടി​ച്ചു. പ്ര​സം​ഗം കഴി​ഞ്ഞു് പി​ന്നെ ഞാൻ ആന​ക്കാ​ര​ന്റെ അടു​ത്തു​പോ​യി. നാളെ എന്നെ ആന​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റ്റാ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

അതാ നന്നാ​യ​തു്? നി​ന​ക്കി​പ്പം അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ ഒരു ലാഭം?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ആന​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റി​യി​ട്ടു് എനി​ക്കു് നാടു് കാണണം.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നീ​യെ​ന്റെ ചു​രു​ട്ടു് കട്ടോ​ണ്ടു് പോ​വ​രു​തു്, ആന​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു് വലി​ക്കാൻ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

എനി​ക്കി​പ്പ​ത്ത​ന്നെ പോവണം.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എവി​ടേ​ക്കു്?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അമ്പ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു്. അവിടെ ഇനി വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​വും. തല വെ​ട്ടു​ന്ന​തു് കാണാൻ നല്ല രസാ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നല്ല കമ്പം! (ജി​ലേ​ബി തി​ന്നു​കൊ​ണ്ട് അക​ത്തേ​ക്ക് പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പോ​കു​മ്പോൾ) ഇനി നീ അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോയി വരു​മ്പം ജി​ലേ​ബി വേ​ണ്ടാ, നല്ല വലിയ ചു​രു​ട്ടു​ണ്ടാ​വും; അതു് വാ​ങ്ങി​ക്കോ.

അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഞെ​ട്ടി​തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും ജാ​ന​കി​യും വരു​ന്നു. അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോയ വേ​ഷ​മാ​ണു്. നെ​റ്റി​യിൽ ചന്ദ​ന​മു​ണ്ടു്. ജാനകി അല്പം പരി​ഭ്ര​മി​ച്ച മട്ടാ​ണു്. അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എടാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഓ…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എവി​ടെ​ടാ രാജൻ?

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

അക​ത്തു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നന്ദി​നി​യെ വി​ളി​ക്കൂ; രാ​ജ​നേ​യും.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് രാജൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു വരു​ന്നു.

രാജൻ:

എന്നെ വി​ളി​ച്ചോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഉത്ത​രം പറ​യാ​തെ ഉറ​ക്കെ) നന്ദി​നീ, നന്ദി​നീ.

നന്ദി​നി:

(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) ഓ! (ധൃ​തി​യിൽ വരു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇങ്ങ​ട്ടു് വന്നു​നി​ല്ക്കൂ. രാ​ജ​നോ​ടാ​ണു് ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. നി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് നി​ന​ക്ക​റി​യ്യോ?

രാജൻ:

എന്റെ അച്ഛ​നെ കണ്ട ഓർമ്മ എനി​ക്കി​ല്ല, അതി​ന്നു​മു​മ്പേ അച്ഛൻ മരി​ച്ചു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നി​ന​ക്ക​റി​യ്യോ?

രാജൻ:

(പതു​ക്കെ) ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. ജീ​വി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​തെ കാ​വി​യു​ടു​ത്തു് പി​ച്ച​തെ​ണ്ട​ലാ​യി​രു​ന്നു നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ ജോലി. നി​ന്റെ വയ​റ്റിൽ പി​ച്ച​ച്ചോ​റാ​ണു​ള്ള​തു്. മന​സ്സി​ലാ​യോ? ഇന്നും അതു​ത​ന്നെ. പി​ന്നെ നി​ന്റെ അമ്മ. അവ​ളി​വി​ടെ ജോ​ലി​ക്കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ന്നെ ഗർഭം ധരി​ച്ച​തും, പ്ര​സ​വി​ച്ച​തും ഈ വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചാ​ണു്. എന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നി​വി​ടെ താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചു; അത്ര​ത​ന്നെ. അല്ലാ​തെ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ട​ല്ല. നി​ന്നെ ഞാ​നി​വി​ടെ വളർ​ത്തു​ന്ന​തും കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും എന്തി​നാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ?

രാജൻ:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

തു​റ​ന്നു​ത​ന്നെ പറയാം. ഞാ​നെ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും കു​ടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടെ​നി​ക്കു് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്നും നാ​ലാ​ള​റി​യാൻ. അല്ലാ​തെ അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കിയ കാശു് നശി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ല. നീ​യ​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു.

രാജൻ:

ഞാ​നൊ​രു തെ​റ്റും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നീ തെ​റ്റേ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു; എന്നെ നശി​പ്പി​ക്കാൻ; എന്റെ അന്ത​സ്സു് കെ​ടു​ത്താൻ. എടാ നി​ന​ക്കു് നന്ദി​നി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് മോ​ഹ​മു​ണ്ടോ?

നന്ദി​നി​യും രാ​ജ​നും ഞെ​ട്ടു​ന്നു

രാജൻ:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കളവു് പറ​യ​രു​തു്. മോ​ഹ​മി​ല്ലേ?

രാജൻ:

ഞാൻ സത്യ​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നന്ദി​നീ.

നന്ദി​നി:

അച്ഛാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

സത്യം പറയണം.

നന്ദി​നി:

പറയാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഈ രാജൻ നി​ന്നോ​ടെ​ന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്. അവനെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞോ?

നന്ദി​നി:

ഇല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കളവു് പറ​യ​രു​തു്.

നന്ദി​നി:

ഞാ​നാ​ണു് രാ​ജേ​ട്ട​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്തു്?

നന്ദി​നി:

ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രേ​യും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ക്രൂ​ര​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു്) ഭേഷ്… പി​ന്നെ? അച്ഛ​നും അമ്മ​യും അനു​മ​തി തന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആരൊ​ക്കെ എതിർ​ത്താ​ലും എന്തൊ​ക്കെ സം​ഭ​വി​ച്ചാ​ലും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​മെ​ന്നു് ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ? (നി​ശ്ശ​ബ്ദത) എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്? ആരു​മ​റി​യാ​തെ വീ​ടു​വി​ട്ടോ​ടി​പ്പോ​വാൻ ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ?

നന്ദി​നി:

ഇല്ല​ച്ഛാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഒരു​മി​ച്ചു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു് ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ? ഇല്ലേ​ടാ!

രാജൻ:

ഞാ​നാ​രോ​ടും ഒരു ശപ​ഥ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ വി​വാ​ഹ​ക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ തട​സ്സം നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​രു രസ​മാ​ണി​ല്ലേ? സമരം ചെ​യ്തു​ത​ന്നെ അവ​കാ​ശം സമ്പാ​ദി​ക്ക​ണം… (ഗൗരവം) നന്ദി​നീ.

നന്ദി​നി:

അച്ഛാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ച്ചാ​ണോ നീ ശപഥം ചെ​യ്ത​തു്? നി​ന്റെ അമ്മ ഇക്കാ​ര്യം സമ്മ​തി​ക്കു​മെ​ന്നു് നി​ന​ക്കു് വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടോ?

നന്ദി​നി:

ഉണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അച്ഛൻ!

നന്ദി​നി:

അച്ഛ​നെ​ന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതെ​ന്റെ ചുമതല. ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​തു് നി​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു്.

നന്ദി​നി:

അച്ഛാ, ഞാൻ അമ്മ​യേ​യോ അച്ഛ​നെ​യോ ധി​ക്ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല ധി​ക്ക​രി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. രാ​ജേ​ട്ട​നെ…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്താ നിർ​ത്തി​യ​തു്? മു​ഴു​വൻ പറയു.

നന്ദി​നി:

അച്ഛ​ന്റേ​യും അമ്മ​യു​ടേ​യും അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി രാ​ജേ​ട്ട​നെ…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വീ​ണ്ടും നിർ​ത്തി​യോ? മു​ഴു​വ​നാ​ക്കൂ?

നന്ദി​നി:

(കു​റേ​ശ്ശ തേ​ങ്ങു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മു​ഴു​വൻ പറയൂ?

നന്ദി​നി:

എനി​ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. എന്നേ​യും രാ​ജേ​ട്ട​നേ​യും അച്ഛൻ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചാ​ണു് വി​ളി​ച്ച​തു്. രാ​ജ​നും എന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലേ?

രാജൻ:

എനി​ക്ക​തി​ലൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. ഞാ​നെ​ന്റെ സ്ഥി​തി മു​ഴു​വൻ നല്ല​പോ​ലെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഞാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കി​ല്ല. അരു​താ​ത്ത കാ​ര്യം ഞാൻ ചെ​യ്യി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യൻ! നീ ഈ കാ​ല​ത്തു് ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​വ​ന​ല്ല. പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളേ ചെ​യ്യാ​വു. ഒരി​ക്ക​ലും കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് പൂർ​ണ്ണ​വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​തേ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​വൂ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ സമരം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള സന്ദർ​ഭം നഷ്ട​പ്പെ​ടും. അവ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ സമരം ചെ​യ്തു​ത​ന്നെ വാ​ങ്ങ​ണം.

രാജൻ:

അവി​ടു​ത്തെ ഔദാ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നി​വി​ടെ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അല്ലാ​തെ അവ​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ എനി​ക്കി​വി​ടെ യാ​തൊ​ന്നും നേ​ടാ​നി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അപ്പോൾ നി​ന​ക്കെ​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ?

രാജൻ:

എന്നു് ഞാൻ പറ​യി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഉറ​ക്കെ) രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, എടാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.

രാ​മൻ​കു​ട്ടി:

ഓ…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു് കാറ് ഒരു​ക്കി​നിർ​ത്താൻ പറ… രാജൻ, ഇനി കു​റ​ച്ചേ സമ​യ​മു​ള്ളു. ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ല. വേഗം പറയൂ. നി​ന​ക്കെ​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ?

രാജൻ:

(പതു​ക്കെ) ഉണ്ടു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ശരി അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. നി​ന്നേ​യും നന്ദി​നി​യേ​യും ഞാൻ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. കാറ് തയ്യാ​റാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. വേ​ഗ​ത്തിൽ പു​റ​പ്പെ​ട്ടോ​ളൂ. നി​ന്റെ​താ​യി​ട്ടി​വി​ടെ വല്ല സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ എല്ലാ​മെ​ടു​ത്തോ​ളൂ.

രാജൻ:

എന്റേ​താ​യി​ട്ടു് യാ​തൊ​ന്നും ഈ ഭൂ​മി​യി​ലി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വേ​ദാ​ന്തം പറ​ച്ചി​ല​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു് നി​ന്റെ മു​ണ്ടോ ഷർ​ട്ടോ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തോ​ളൂ. കാറ് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. നി​ന​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു് നി​ന്നെ വിടാൻ ഏർ​പ്പാ​ടു് ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും ഈ പടി കയ​റ​രു​തു്. ഇങ്ങി​നെ ഒരു വീ​ടു​ള്ള​തും ഇവിടെ താ​മ​സി​ച്ച​തും ഈ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ മറ​ന്നു​ക​ള​യ​ണം.

നന്ദി​നി:

(ഇതു​വ​രെ തേ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്ര​യും കേ​ട്ട​പ്പോൾ സഹി​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛാ ഞാ​ന​ച്ഛ​ന്റെ കാലു് പി​ടി​ക്കാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഗു​രു​ത്വ​മു​ള്ള മകൾ.

നന്ദി​നി:

രാ​ജേ​ട്ട​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്ക​രു​ത​ച്ഛാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അവനെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നീ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ. ഇതാ​ണെ​ന്റെ ഏറ്റ​വും വലിയ അനു​ഗ്ര​ഹം.

നന്ദി​നി:

അച്ഛാ എന്റെ അച്ഛാ, രാ​ജേ​ട്ട​നെ​വി​ടെ പോകും? എങ്ങ​നെ ജീ​വി​ക്കും? കോ​ളേ​ജി​ലെ​ങ്ങ​നെ തു​ടർ​ന്നു് പഠി​ക്കും?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇതൊ​ക്കെ പ്രേ​മം വരു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

രാ​ജേ​ട്ടൻ ഒരു തെ​റ്റും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ച്ഛാ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വേണ്ട.

നന്ദി​നി:

എല്ലാം എന്റെ തെ​റ്റാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതി​ന്റെ ഫലം അവ​ന​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു.

നന്ദി​നി:

പാ​ടി​ല്ല​ച്ഛാ, ഒരി​ക്ക​ലും പാ​ടി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതു് തീ​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാ​നാ​ണു്.

നന്ദി​നി:

(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ കാലിൽ വീണു് കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്) വേ​ണ്ട​ച്ഛാ, വേണ്ട. രാ​ജേ​ട്ട​നെ​വി​ടെ പോകും?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അവ​നോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ.

നന്ദി​നി:

ഓ! എന്തൊ​രു മഹാ​പാ​പം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം കൊ​ള്ളു​ന്നു.) ഉം! മാ​റി​നി​ല്ക്കൂ. (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു് തള്ളി​മാ​റ്റി അല്പം പി​റ​കോ​ട്ടു് നി​ന്നു് ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) രാ​ജ​ന്റെ ഭാ​വി​യിൽ അത്ര​മാ​ത്രം ഉത്ക​ണ്ഠ നി​ന​ക്കു​ണ്ടോ?

നന്ദി​നി:

(കണ്ണീ​രു​കൊ​ണ്ടു് നനഞ്ഞ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി അച്ഛ​നെ ദയ​നീ​യ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പറയൂ, ഈ രാജനെ എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി നീ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചെ​ന്നു്.

നന്ദി​നി:

(ഞെ​ട്ടു​ന്നു. എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ അച്ഛ​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛാ… എന്റെ അച്ഛാ…

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നി​ന​ക്ക​തു് പറയാൻ വയ്യ. ശരി (രാ​ജ​നോ​ടു്) ഉം; പു​റ​പ്പെ​ട്ടോ​ളൂ.

രാജൻ:

(ഒട്ടും കു​ലു​ങ്ങാ​തെ) ഞാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പൊ​യ്ക്കൊ​ളൂ! പു​റ​ത്തു് കാ​റൊ​രു​ക്കി നിർ​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. (രാജൻ ഒട്ടും ശങ്കി​ക്കാ​തെ, ആരോ​ടും വിട ചോ​ദി​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കന​പ്പി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു് പറ​യു​ന്നു.) ഈ വീടും ഇവ​ട​ത്തെ ആളു​ക​ളേ​യും എത്ര​വേ​ഗം മറ​ക്കു​ന്നോ അത്ര​യും നി​ന​ക്കു് നല്ല​തു്.

നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലേ​ക്കു് ചാ​ഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്നു. വി​ങ്ങി​വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ യാ​തൊ​ന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ആരാ​ലും ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​തെ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു് തേ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്നു. പ്ര​കൃ​ത്യാ ശാ​ന്ത​ശീ​ല​നായ ആ മനു​ഷ്യൻ വല്ലാ​തെ ക്ഷോ​ഭി​ച്ച മട്ടു​ണ്ടു്. എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്നോ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നോ അറി​യാ​തെ വി​ഷ​മി​ച്ച മട്ടിൽ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

രാഘവൻ:

മോളേ.

നന്ദി​നി:

(രാ​ഘ​വ​ന്റെ ശബ്ദം ആ വീ​ട്ടിൽ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​യും വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റേ​യും അന്ത​രീ​ക്ഷം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ആ ശബ്ദം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ കൂ​ടു​തൽ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവൾ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു. നി​യ​ന്ത്ര​ണം​വി​ട്ടു് പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് രാ​ഘ​വ​ന്റെ കാ​ലു​കൾ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛാ!

രാഘവൻ:

(നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ മൂർ​ധാ​വിൽ തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു്) കര​യ​രു​തു് മോളേ, കര​യ​രു​തു്. കര​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ ഒന്നും നേടാൻ കഴി​യി​ല്ല. വരൂ, നമു​ക്ക​ക​ത്തേ​ക്കു് പോകാം. (പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​ല്പി​ക്കു​ന്നു.) കാ​ല​പ്പ​ഴ​ക്കം​കൊ​ണ്ടു് ഏതു് വേ​ദ​ന​യും ശമി​ക്കും. (താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പതു​ക്കെ കൊ​ണ്ടു് പോ​കു​ന്നു.) ഇതു് നി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പരാ​ജ​യ​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്ന​തു്.

പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് ജാനകി അഭി​മു​ഖ​മാ​യി വരു​ന്നു. അമ്മ​യും മകളും ഒരു നി​മി​ഷം ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത നി​മി​ഷം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി ജാ​ന​കി​യു​ടെ മാ​റി​ലേ​ക്കു് ചാ​യു​ന്നു. ജാനകി അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്നു. ആ കാഴ്ച രാ​ഘ​വ​നെ വി​കാ​രാ​ധീ​ന​നാ​ക്കു​ന്നു. ഒന്നും പറ​യാ​നാ​വാ​തെ കണ്ണു​തു​ട​ച്ചു് തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ഒരു യാ​ത്ര​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങിയ മട്ടിൽ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു് കൊ​ളു​ത്തി​ടു​ന്നു. മുൻ​പോ​ട്ടു് തി​രി​യു​മ്പോൾ ജാ​ന​കി​യേ​യും നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യേ​യും കാ​ണു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ജാനു, കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു് ഇതു​പോ​ലെ ഒരു രംഗം നി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലും നട​ന്നു. നീ​യ​തോർ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? അന്നു് നീയും ഇതു​പോ​ലെ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി. നി​ന്റെ അമ്മ നി​ന്നെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അത​വി​ടെ അവ​സാ​നി​ച്ചി​ല്ല; ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യം നി​ന്റെ മകൾ ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. ഫലം? നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ അവളും കര​യു​ന്നു. കര​ഞ്ഞോ​ളു, അമ്മ​യും മകളും ഒപ്പ​മി​രു​ന്നു് കര​ഞ്ഞോ​ളു! നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ്ണീ​രി​നെ​ന്നെ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​യി​ല്ല.

ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ആസ​ന്ന​മായ ഒരു സം​ഘ​ട്ട​നം ഒഴി​വാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ക്കു​ന്നു.

ജാനകി:

മോളേ! പോരൂ, അക​ത്തേ​ക്കു പോരൂ. (രണ്ടു​പേ​രും പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു നട​ക്കു​ന്നു. പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ജാനു… (ജാനകി തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കൂ​ട്ടി മു​ഖം​പൊ​ത്തി കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കോ​ടു​ന്നു.) ഇവിടെ വരൂ. (ജാനകി മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ രണ്ട​ടി മു​ന്നോ​ട്ടു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളിൽ ക്രൂ​രത നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു) പറയു, തു​റ​ന്നു പറയൂ!

ജാനകി:

(അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ) എന്തു് പറയാൻ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നീ​യെ​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

ജാനകി:

സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ലേ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

രാ​ഘ​വ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു ഭർ​ത്താ​വു് വേ​ണ്ടെ​ന്നു് നീ​യ​ന്നു് ശഠി​ച്ചി​ല്ലേ?

ജാനകി:

ആരു് പറ​ഞ്ഞു?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

സത്യ​മ​ല്ലേ?

ജാനകി:

ആണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അതേ.

ജാനകി:

എങ്കിൽ ആ സത്യം കേ​ട്ടു് പി​ന്മാ​റാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? രാഘവൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അനു​ജ​ന​ല്ലേ? പി​ന്നെ​ന്തി​നു് എന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അന്ത​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി. പ്ര​സി​ദ്ധി​യു​ള്ള തറ​വാ​ടാ​ണു് നി​ന്റേ​തു്. അച്ഛൻ ലക്ഷ​പ്ര​ഭു​വാ​ണു്.

ജാനകി:

ഇവിടെ വലി​യൊ​രു കാറ് വാ​ങ്ങി​യ​തും അന്ത​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി​യ​ല്ലേ? അതു് നി​ങ്ങ​ളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? അതി​നോ​ടി​ങ്ങ​നെ ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മുഖം പൈ​ശാ​ചി​ക​മാ​വു​ന്നു. ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്കു​റ്റു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു) പറ, എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു് പറ. ഉം! വേഗം.

ജാനകി:

(മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നീ പറ​യി​ല്ലേ? ഇല്ലേ?… (കഴു​ത്തിൽ കേറി പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) ഉം, വേഗം, വേഗം പറ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ കൊ​ല്ലും.

ജാനകി:

കൊ​ന്നോ​ളൂ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നാ​ലും പറ​യി​ല്ലാ? (പല്ലു​ക​ടി​ക്കു​ന്നു) ഓ! ഭയ​ങ്കര വഞ്ചന (കഴു​ത്തി​ലെ പിടി മു​റു​ക്കു​ന്നു.) ഇക്കാ​ല​മ​ത്ര​യും ഞാൻ കാ​ത്തി​രു​ന്നു… സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു് നി​ന്റെ നാ​വു​കൊ​ണ്ടു് പറയണം… പറ​യി​ല്ലേ? (പിടി മു​റു​ക്കു​ന്നു. ജാനകി ഒട്ടും ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. കോ​പം​കൊ​ണ്ടു് അന്ധ​നായ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കഴു​ത്തു് ഞെ​ക്കി കൊ​ന്നു​ക​ള​യാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​ണു്. ദീ​പാ​രാ​ധന കഴി​ഞ്ഞ് അമ്പ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു് മട​ങ്ങു​ന്ന രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യും ഉണ്ണി​യും രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഉണ്ണി​യോ​ടു് വി​ളി​ച്ചു് പറ​യു​ന്ന ഭാഗം ഉറ​ക്കെ കേൾ​ക്കു​ന്നു.)

രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യു​ടെ കഴു​ത്തി​ലെ പി​ടി​വി​ട്ടു് പി​ന്മാ​റു​ന്നു; ജാനകി ഒരു പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ ചല​ന​മി​ല്ലാ​ത​ങ്ങ​നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. കു​ളി​ച്ചു് കു​റി​തൊ​ട്ടു് മാ​ല​യും പ്ര​സാ​ദ​വു​മാ​യി ഉണ്ണി മുൻ​പി​ലും രാ​മൻ​കു​ട്ടി പി​റ​കി​ലു​മാ​യി രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു. ഉണ്ണി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കാൻ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നു് വിഷമം. അവിടെ നി​ല്ക്കാൻ അതി​ലേ​റെ വിഷമം. തലയും താ​ഴ്ത്തി മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ഉണ്ണി നേരെ അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.

ഉണ്ണി:

ഇതാ​മ്മേ പ്ര​സാ​ദം.

വെ​ള്ളി​ത്താ​ല​ത്തി​ലു​ള്ള പ്ര​സാ​ദം അമ്മ​യു​ടെ നേർ​ക്കു് നീ​ട്ടു​ന്നു. ജാനകി അതിൽ​നി​ന്നു് ഒരു നു​ള്ള് പൂ​വെ​ടു​ത്തു് മു​ടി​ക്കെ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു്, വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു് അല്പം ചന്ദ​ന​മെ​ടു​ത്തു് നെ​റ്റി​യിൽ തൊ​ടു​ന്നു. കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് വെ​ള്ളം ധാ​ര​യാ​യി ഒഴു​കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉണ്ണി അതു​ക​ണ്ട​മ്പ​ര​ന്നു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണ​മ്മേ? അമ്മ കര​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ​ണു്? അതു​വ​രെ അട​ക്കി​നിർ​ത്തിയ വേദന ഒന്നാ​യി അണ​പൊ​ട്ടു​ന്നു. തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ണി​യെ മാ​റോ​ട​ണ​യ്ക്കു​ന്നു. മൂർ​ധാ​വിൽ മു​ഖ​മ​മർ​ത്തി വി​ങ്ങു​ന്നു.

—യവനിക—