SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-theeppori-cover.jpg
View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890).
രംഗം 2
ഉത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് യവനിക നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. സ്ഥ​ല​വും സജ്ജീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും പഴ​യ​തു​ത​ന്നെ. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ നെ​റ്റി​യും താ​ങ്ങി ഇരി​ക്കു​ന്നു. അല്പ​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം രാജൻ അക​ത്തു നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഇരി​പ്പു​ക​ണ്ടു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.
രാജൻ:
സു​ഖ​മി​ല്ലേ?
നന്ദി​നി:
ഇല്ല.
രാജൻ:
എന്താ സു​ഖ​ക്കേ​ടു്?
നന്ദി​നി:
തല​വേ​ദന.
രാജൻ:
അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോ​കാ​ഞ്ഞ​തു്?
നന്ദി​നി:
അമ്മ​യോ​ടു് അങ്ങി​നെ​യാ പറ​ഞ്ഞ​തു്. പരീ​ക്ഷ​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് രാ​ജേ​ട്ടൻ പോ​യി​ല്ല​ല്ലോ? അപ്പോൾ എനി​ക്കും പോ​കേ​ണ്ടെ​ന്നു് തോ​ന്നി.
രാജൻ:
അമ്മ​യോ​ടൊ​രു നുണ പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇല്ലേ?
നന്ദി​നി:
രാ​ജേ​ട്ട​നു​വേ​ണ്ടി ഒന്ന​ല്ല നൂറു് നുണ പറയാൻ ഞാൻ ഒരു​ക്ക​മാ​ണു്. എന്താ രാ​ജേ​ട്ട​നൊ​ന്നും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
രാജൻ:
ഇത്ര​യും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടെ നന്ദി​നി​യു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഇതു​വ​രെ എനി​ക്ക​വ​സ​രം കി​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല.
നന്ദി​നി:
ഇതും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മാ​യി കണ​ക്കാ​ക്കേ​ണ്ട.
രാജൻ:
ഒരേ വീ​ട്ടിൽ താ​മ​സി​ക്കുക; എന്നി​ട്ടു് രണ്ട​പ​രി​ചി​ത​രെ​പ്പോ​ലെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടുക. തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ട മു​റി​ക​ളി​ലി​രു​ന്നു് തട​വു​കാ​രെ​പ്പോ​ലെ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടുക. നന്ദി​നീ, ഞാൻ നി​ത്യ​വൃ​ത്തി​ക്കു് വക​യി​ല്ലാ​ത്ത അല​ഞ്ഞു​തി​രി​യേ​ണ്ടൊ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. നല്ല ഭക്ഷ​ണ​വും പാർ​പ്പി​ട​വും തന്നു് എന്നെ പോ​റ്റാൻ നി​ന്റെ അച്ഛ​നു് വലിയ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. കോ​ളേ​ജ് വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം സ്വ​പ്നം കാ​ണാൻ​പോ​ലും എനി​ക്കർ​ഹ​ത​യി​ല്ല. എല്ലാം നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ ദയ.
നന്ദി​നി:
രാ​ജേ​ട്ടൻ അച്ഛ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ലേ?
രാജൻ:
എന്റെ ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന​ങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു. എന്റെ അച്ഛ​നൊ​രു കു​ടും​ബ​മു​ള്ള​താ​യി ആരും അറി​യി​ല്ല. എന്റെ അമ്മ​കൂ​ടി.
നന്ദി​നി:
അതു് അമ്മ വെ​റു​തെ പറ​ഞ്ഞ​താ​വും. അച്ഛൻ​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു് രാ​ജേ​ട്ടൻ അച്ഛ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​താ​ണെ​ന്നു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വളർ​ത്തു​ന്ന​തും പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മെ​ന്നു്.
രാജൻ:
എന്നാ​ലും നമ്മൾ തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധം അച്ഛ​ന​നു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല.
നന്ദി​നി:
അച്ഛ​ന​നു​വ​ദി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും രാ​ജേ​ട്ട​നെ പി​രി​ഞ്ഞു് എനി​ക്കു് ജീ​വി​ത​മി​ല്ല.
രാജൻ:
(ഞെ​ട്ടു​ന്നു) നി​ന്നെ​പ്പോ​ലൊ​രു പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു് അത്ത​രം സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. പക്ഷേ…
നന്ദി​നി:
പക്ഷേ?
രാജൻ:
പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വന്നു​ചേ​രാ​നി​ട​യു​ള്ള വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ നല്ല​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ക്ക​ണം.
നന്ദി​നി:
ഏതു് വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളും രാ​ജേ​ട്ട​നു​വേ​ണ്ടി ഞാൻ സഹി​ക്കും.
രാജൻ:
ഒരു നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നാ​യി​ക​യ്ക്കു് യോ​ജി​ച്ച വാ​ക്കാ​ണി​തു്. കേൾ​ക്കാൻ രസ​മു​ണ്ടു്. നന്ദി​നീ, ഈ രാ​ജേ​ട്ടൻ നി​ന്നെ കണ​ക്കി​ല്ലാ​തെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.
നന്ദി​നി:
അതാ​ണെ​നി​ക്കും വേ​ണ്ട​തു്.
രാജൻ:
സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​ന​ക്കു് വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കാ​നും നി​ന്നെ കര​യി​ക്കാ​നും വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല. അത്ത​രം സ്നേ​ഹ​മെ​നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല.
നന്ദി​നി:
അതെ​നി​ക്കാ​വ​ശ്യ​വു​മി​ല്ല.
രാജൻ:
നീ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന തര​ത്തി​ലു​ള്ള സ്നേ​ഹം നമു​ക്ക​ന്യോ​ന്യം വയ്യ. അതു് വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും കര​ച്ചി​ലി​നും മാ​ത്ര​മേ വഴി​വെ​ക്കൂ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കൂ; എന്നി​ട്ട​നു​സ​രി​ക്കൂ.
നന്ദി​നി:
വേണ്ട, (പരി​ഭ​വി​ച്ചു്) പറ​യാൻ​പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്തെ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം. നീ​യെ​ന്നെ മറ​ക്കൂ, ഉപേ​ക്ഷി​ക്കൂ എന്നൊ​ക്കെ​യ​ല്ലേ? എനി​ക്ക​തൊ​ന്നും കേൾ​ക്കേ​ണ്ട.
രാജൻ:
നി​ന്റെ അച്ഛൻ നമ്മു​ടെ വേഴ്ച കല​ശ​ലാ​യെ​തിർ​ക്കും. വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച എന്തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്ന​റി​യി​ല്ല. ദയയോ, സഹ​താ​പ​മോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നി​ല്ല. ക്രൂ​ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റും. നീ വി​ഷ​മി​ക്കും. എന്റെ ഭാവി അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​വും. എല്ലാം തക​രാ​റാ​വും.
നന്ദി​നി:
എന്തൊ​ക്കെ അപകടം വന്നാ​ലും തക​രാ​റു​ണ്ടാ​യാ​ലും…
രാജൻ:
ഈ രാ​ജേ​ട്ട​നെ നീ മറ​ക്കി​ല്ലെ​ന്ന​ല്ലേ? പി​ന്നേ​യും നീ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ നാ​യി​ക​യാ​കു​ന്നു… നാ​യി​ക​യു​ടെ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യും കര​ച്ചി​ലും ആത്മ​ത്യാ​ഗ​വു​മൊ​ക്കെ വെറും അഭി​ന​യ​മാ​ണെ​ന്നു് നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണം. നി​ന​ക്ക​തു് സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. നല്ല​പോ​ലെ പൊ​ള്ളും; വേ​ദ​നി​ക്കും.
നന്ദി​നി:
പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ. ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​രു​തെ​ന്ന​ല്ലേ? കൊ​ള്ളാം. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) ഇത്ര ഞാൻ കരു​തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എന്നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നു് കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു് തീർ​ച്ച. വേണ്ട, രാ​ജേ​ട്ടൻ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്തോ​ളു. പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കും. മര​ണം​വ​രെ.
തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​യു​ടേ​യും രാ​ജ​ന്റേ​യും നി​ല്പു് കാ​ണു​ന്നു. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ പിൻ​തി​രി​യു​ന്നു.
രാജൻ:
ഈശ്വ​രാ, ഇതെ​ന്തു് പരീ​ക്ഷ​ണം! ഞാ​നെ​ത്ര​മാ​ത്രം ഹൃ​ദ​യ​വേ​ദന സഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​നു് നന്ദി​നി​യെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കൂ.
നന്ദി​നി:
അപ്പോൾ എനി​ക്കു് ഹൃ​ദ​യ​വും വേ​ദ​ന​യു​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലേ? എന്റെ ഹൃദയം എനി​ക്കു് രാ​ജേ​ട്ട​നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാൻ കഴി​യാ​ത്ത​ത​ല്ലേ കു​ഴ​പ്പം.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഒരു പൊ​തി​യു​മാ​യി വരു​ന്നു.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അല്ലാ, കു​ഴ​പ്പ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ഞാൻ പറയാം.
രാജൻ:
അല്ലാ, നീ​യി​ത്ര​വേ​ഗം തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ആദ്യം ഇതു പറ​യ​ട്ടെ. ഈ ഹൃ​ദ​യം​പോ​ലെ കു​ഴ​പ്പം​പി​ടി​ച്ചൊ​രു സാധനം ഓ! ഹൃ​ദ​യ​മു​ണ്ടാ​യാൽ പി​ന്നെ സക​ല​തും പോ​യെ​ന്നു്. വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു്.
രാജൻ:
നല്ല കണ്ടു​പി​ടു​ത്തം.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അതേ​ന്നു്, അവ​ന​വ​നാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​മെ​ങ്കിൽ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല; ഈ ഹൃദയം എപ്പോ​ഴും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം വലി​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന​തു്. രാ​ജ​ന്റെ ഹൃദയം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്, നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഹൃദയം രാ​ജ​ന്നു്. എന്റെ ഹൃദയം മാ​ളു​ക്കു​ട്ടി​ക്കു്, അങ്ങി​നെ പോകും അതു്.
രാജൻ:
അപ്പോൾ ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ ഏതാണീ മാ​ളു​ക്കു​ട്ടി?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അതാ​ണി​നി​യും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പേ​രു​മാ​ത്രം കി​ട്ടി. ഹൃദയം ആ പേ​രി​ന​ങ്ങു് കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. കൈയിൽ വച്ചോ​ണ്ടു് നട​ക്കാൻ പറ്റാ​ത്ത​താ​ണ​ല്ലോ ഈ ഹൃദയം. ഇനി അവളെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ണം. എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​വും.
രാജൻ:
(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) പേരു് കി​ട്ടി ആളേ കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല; ഇല്ലേ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ചി​രി​ക്കാൻ വര​ട്ടെ. ഒരു വലിയ കു​ഴ​പ്പം നേ​രി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ അമ്പ​ല​ത്തിൽ കാ​ണാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് യജ​മാ​നൻ കോ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
അച്ഛ​നെ​വി​ടെ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നേ​ര​ത്തേ പോ​ന്നു.
രാ​ജ​നും നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യും പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു് നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ ശബ്ദം. ആരാ അവിടെ? ഏ! (അക​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.)
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാനാ രാ​മൻ​കു​ട്ടി.
നന്ദി​നി​യും രാ​ജ​നും പോ​കു​ന്നു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നി​യ്യ് അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോ​യി​ല്ലേ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
പോയി. ഇതു് ചന്തേ​ന്നു് വാ​ങ്ങ്യേ​താ (ഒരു പൊതി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു).
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എന്താ​ടോ അതു്? (വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന കൈ നീ​ട്ടി വാ​ങ്ങു​ന്നു.)
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ജി​ലേ​ബി.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(സന്തോ​ഷം) ഏ? ജി​ലേ​ബി​യോ? നന്നാ​യെ​ടോ വാ​ങ്ങ്യേ​തു്. ജി​ലേ​ബി തി​ന്ന​ണം​ന്നു് ശ്ശി​കാ​ലാ​യി ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു.
കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് എടു​ക്കാ​നു​ള്ള വിഷമം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി രാ​മൻ​കു​ട്ടി​ത​ന്നെ അതു് ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒന്നെ​ടു​ത്തു് വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(ചവ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ആരേ കാശു കൊ​ടു​ത്ത​തു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാനാ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നീ​യ്യോ? അപ്പോ നീ​യൊ​രു സ്നേ​ഹ​മു​ള്ളോ​നാ ഇല്ലേ? നി​ന​ക്കു് കേ​ക്ക​ണോ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, പണ്ടു് ഞാൻ മേ​സ്തി​രി​യായ കാ​ല​ത്തു് ഈ കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യോം തലേ​ക്കെ​ട്ടും ഒക്കെ ആയി​ട്ടു് കാ​വി​ലെ പൂ​ര​ത്തി​നു് പോകും. ജി​ലേ​ബി കണ്ടാൽ ഞാൻ വി​ടി​ല്ല. അക്കാ​ല​ത്തെ ജി​ലേ​ബി​ടെ രസം ഒന്നു് വേ​റെ​ത്ത​ന്യാ. പൊ​ട്ടി​ച്ചാൽ തേ​നൊ​ലി​ക്കും. (തി​ന്നു​ന്നു) നി​ന​ക്കു് വേ​ണ്ടേ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
വേണ്ട.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നീ തി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും വയ​റു​നി​റ​ച്ചും, ഇല്ലേ? എട കള്ളാ, അപ്പം അമ്പ​ല​ത്തിൽ കച്ചോ​ടൊ​ക്കെ​ണ്ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അയ്യോ! എന്താ​ളാ​ണു്. എന്തു് കച്ചോ​ടാ​ണു്! ഈ റാ​ട്ടി​ല്ലേ, ആളു​ക​ളു് കയ​റി​യി​രു​ന്നു് തി​രി​ക്കു​ന്ന റാ​ട്ട് അതു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ കഴു​ത്തോ​ണ്ടും കണ്ണോ​ണ്ടും വെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന തച്ചോ​ളി​ക്കു​ങ്കീ​ണ്ടു്. റാ​ട്ടി​ന്നു് രണ്ടണ കൊ​ടു​ക്ക​ണം. കു​ങ്കി​ക്കു് ഒരണ. ഞാൻ കു​ങ്കീ​നെ കണ്ടു. (സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ചിരി) കണ്ടാ​ലു് ജീ​വ​നു​ള്ള ഒരു പെ​ണ്ണു് തന്നെ. കഴു​ത്തു് വെ​ട്ടി​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ ഇങ്ങ​ന്യാ​ക്കും (ഉത്സ​വ​ക്കഥ പറ​യു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തൊ​ക്കെ അഭി​ന​യം വേണം). ഞാ​നോ​ളെ കവി​ള​ത്തൊ​രു നു​ള്ളു വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ആ കളി​പ്പി​ക്കു​ന്നാ​ളു് എന്നെ ഒരു​പാ​ടു് ചീത്ത പറ​ഞ്ഞു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നീ​യെ​ന്തി​നാ വേ​ണ്ടാ​ത​നം ചെ​യ്യാൻ പോ​യ​തു്? ഏ? മു​ട്ടാ​യി​ക്ക​ച്ചോ​ടം ഇല്ലേ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എന്തൊ​ക്യാ ഉള്ള​തെ​ന്നു് പറയാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. അത്ര​ക്കു​ണ്ടു്, പി​ന്നേ​യ് വേ​റൊ​രു രസം!
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എന്താ​ടാ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
പ്ര​സം​ഗ​ണ്ടു്.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നീ കേ​ട്ടോ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഞാൻ കേ​ട്ടു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എന്തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ പ്ര​സം​ഗം?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എന്തൊ​ക്ക്യോ കയ്യോ​ണ്ടും കാ​ലോ​ണ്ടും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ജന​ങ്ങ​ളു് കൈ​യ​ടി​ച്ചു; ഞാനും കൈ​യ​ടി​ച്ചു. പ്ര​സം​ഗം കഴി​ഞ്ഞു് പി​ന്നെ ഞാൻ ആന​ക്കാ​ര​ന്റെ അടു​ത്തു​പോ​യി. നാളെ എന്നെ ആന​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റ്റാ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
അതാ നന്നാ​യ​തു്? നി​ന​ക്കി​പ്പം അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ ഒരു ലാഭം?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ആന​പ്പു​റ​ത്തു് കയ​റി​യി​ട്ടു് എനി​ക്കു് നാടു് കാണണം.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നീ​യെ​ന്റെ ചു​രു​ട്ടു് കട്ടോ​ണ്ടു് പോ​വ​രു​തു്, ആന​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു് വലി​ക്കാൻ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
എനി​ക്കി​പ്പ​ത്ത​ന്നെ പോവണം.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എവി​ടേ​ക്കു്?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അമ്പ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു്. അവിടെ ഇനി വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​വും. തല വെ​ട്ടു​ന്ന​തു് കാണാൻ നല്ല രസാ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നല്ല കമ്പം! (ജി​ലേ​ബി തി​ന്നു​കൊ​ണ്ട് അക​ത്തേ​ക്ക് പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പോ​കു​മ്പോൾ) ഇനി നീ അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോയി വരു​മ്പം ജി​ലേ​ബി വേ​ണ്ടാ, നല്ല വലിയ ചു​രു​ട്ടു​ണ്ടാ​വും; അതു് വാ​ങ്ങി​ക്കോ.
അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഞെ​ട്ടി​തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും ജാ​ന​കി​യും വരു​ന്നു. അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോയ വേ​ഷ​മാ​ണു്. നെ​റ്റി​യിൽ ചന്ദ​ന​മു​ണ്ടു്. ജാനകി അല്പം പരി​ഭ്ര​മി​ച്ച മട്ടാ​ണു്. അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എടാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഓ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എവി​ടെ​ടാ രാജൻ?
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
അക​ത്തു​ണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നന്ദി​നി​യെ വി​ളി​ക്കൂ; രാ​ജ​നേ​യും.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് രാജൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു വരു​ന്നു.
രാജൻ:
എന്നെ വി​ളി​ച്ചോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഉത്ത​രം പറ​യാ​തെ ഉറ​ക്കെ) നന്ദി​നീ, നന്ദി​നീ.
നന്ദി​നി:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) ഓ! (ധൃ​തി​യിൽ വരു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇങ്ങ​ട്ടു് വന്നു​നി​ല്ക്കൂ. രാ​ജ​നോ​ടാ​ണു് ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. നി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് നി​ന​ക്ക​റി​യ്യോ?
രാജൻ:
എന്റെ അച്ഛ​നെ കണ്ട ഓർമ്മ എനി​ക്കി​ല്ല, അതി​ന്നു​മു​മ്പേ അച്ഛൻ മരി​ച്ചു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നി​ന​ക്ക​റി​യ്യോ?
രാജൻ:
(പതു​ക്കെ) ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. ജീ​വി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​തെ കാ​വി​യു​ടു​ത്തു് പി​ച്ച​തെ​ണ്ട​ലാ​യി​രു​ന്നു നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ ജോലി. നി​ന്റെ വയ​റ്റിൽ പി​ച്ച​ച്ചോ​റാ​ണു​ള്ള​തു്. മന​സ്സി​ലാ​യോ? ഇന്നും അതു​ത​ന്നെ. പി​ന്നെ നി​ന്റെ അമ്മ. അവ​ളി​വി​ടെ ജോ​ലി​ക്കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. നി​ന്നെ ഗർഭം ധരി​ച്ച​തും, പ്ര​സ​വി​ച്ച​തും ഈ വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചാ​ണു്. എന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നി​വി​ടെ താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചു; അത്ര​ത​ന്നെ. അല്ലാ​തെ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ട​ല്ല. നി​ന്നെ ഞാ​നി​വി​ടെ വളർ​ത്തു​ന്ന​തും കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും എന്തി​നാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ?
രാജൻ:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
തു​റ​ന്നു​ത​ന്നെ പറയാം. ഞാ​നെ​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും കു​ടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടെ​നി​ക്കു് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്നും നാ​ലാ​ള​റി​യാൻ. അല്ലാ​തെ അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കിയ കാശു് നശി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ല. നീ​യ​തു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു.
രാജൻ:
ഞാ​നൊ​രു തെ​റ്റും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നീ തെ​റ്റേ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു; എന്നെ നശി​പ്പി​ക്കാൻ; എന്റെ അന്ത​സ്സു് കെ​ടു​ത്താൻ. എടാ നി​ന​ക്കു് നന്ദി​നി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് മോ​ഹ​മു​ണ്ടോ?
നന്ദി​നി​യും രാ​ജ​നും ഞെ​ട്ടു​ന്നു
രാജൻ:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കളവു് പറ​യ​രു​തു്. മോ​ഹ​മി​ല്ലേ?
രാജൻ:
ഞാൻ സത്യ​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നന്ദി​നീ.
നന്ദി​നി:
അച്ഛാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
സത്യം പറയണം.
നന്ദി​നി:
പറയാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഈ രാജൻ നി​ന്നോ​ടെ​ന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്. അവനെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞോ?
നന്ദി​നി:
ഇല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കളവു് പറ​യ​രു​തു്.
നന്ദി​നി:
ഞാ​നാ​ണു് രാ​ജേ​ട്ട​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്തു്?
നന്ദി​നി:
ഞാൻ രാ​ജേ​ട്ട​നെ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രേ​യും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ക്രൂ​ര​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു്) ഭേഷ്… പി​ന്നെ? അച്ഛ​നും അമ്മ​യും അനു​മ​തി തന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആരൊ​ക്കെ എതിർ​ത്താ​ലും എന്തൊ​ക്കെ സം​ഭ​വി​ച്ചാ​ലും കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​മെ​ന്നു് ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ? (നി​ശ്ശ​ബ്ദത) എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്? ആരു​മ​റി​യാ​തെ വീ​ടു​വി​ട്ടോ​ടി​പ്പോ​വാൻ ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ?
നന്ദി​നി:
ഇല്ല​ച്ഛാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഒരു​മി​ച്ചു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു് ശപഥം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലേ? ഇല്ലേ​ടാ!
രാജൻ:
ഞാ​നാ​രോ​ടും ഒരു ശപ​ഥ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ വി​വാ​ഹ​ക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ തട​സ്സം നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​രു രസ​മാ​ണി​ല്ലേ? സമരം ചെ​യ്തു​ത​ന്നെ അവ​കാ​ശം സമ്പാ​ദി​ക്ക​ണം… (ഗൗരവം) നന്ദി​നീ.
നന്ദി​നി:
അച്ഛാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ച്ചാ​ണോ നീ ശപഥം ചെ​യ്ത​തു്? നി​ന്റെ അമ്മ ഇക്കാ​ര്യം സമ്മ​തി​ക്കു​മെ​ന്നു് നി​ന​ക്കു് വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടോ?
നന്ദി​നി:
ഉണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛൻ!
നന്ദി​നി:
അച്ഛ​നെ​ന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതെ​ന്റെ ചുമതല. ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​തു് നി​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു്.
നന്ദി​നി:
അച്ഛാ, ഞാൻ അമ്മ​യേ​യോ അച്ഛ​നെ​യോ ധി​ക്ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല ധി​ക്ക​രി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. രാ​ജേ​ട്ട​നെ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്താ നിർ​ത്തി​യ​തു്? മു​ഴു​വൻ പറയു.
നന്ദി​നി:
അച്ഛ​ന്റേ​യും അമ്മ​യു​ടേ​യും അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി രാ​ജേ​ട്ട​നെ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വീ​ണ്ടും നിർ​ത്തി​യോ? മു​ഴു​വ​നാ​ക്കൂ?
നന്ദി​നി:
(കു​റേ​ശ്ശ തേ​ങ്ങു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മു​ഴു​വൻ പറയൂ?
നന്ദി​നി:
എനി​ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. എന്നേ​യും രാ​ജേ​ട്ട​നേ​യും അച്ഛൻ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചാ​ണു് വി​ളി​ച്ച​തു്. രാ​ജ​നും എന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലേ?
രാജൻ:
എനി​ക്ക​തി​ലൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. ഞാ​നെ​ന്റെ സ്ഥി​തി മു​ഴു​വൻ നല്ല​പോ​ലെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഞാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കി​ല്ല. അരു​താ​ത്ത കാ​ര്യം ഞാൻ ചെ​യ്യി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യൻ! നീ ഈ കാ​ല​ത്തു് ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​വ​ന​ല്ല. പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളേ ചെ​യ്യാ​വു. ഒരി​ക്ക​ലും കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് പൂർ​ണ്ണ​വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​തേ ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​വൂ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ സമരം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള സന്ദർ​ഭം നഷ്ട​പ്പെ​ടും. അവ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ സമരം ചെ​യ്തു​ത​ന്നെ വാ​ങ്ങ​ണം.
രാജൻ:
അവി​ടു​ത്തെ ഔദാ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നി​വി​ടെ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അല്ലാ​തെ അവ​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ എനി​ക്കി​വി​ടെ യാ​തൊ​ന്നും നേ​ടാ​നി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അപ്പോൾ നി​ന​ക്കെ​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ?
രാജൻ:
എന്നു് ഞാൻ പറ​യി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഉറ​ക്കെ) രാ​മൻ​കു​ട്ടീ, എടാ രാ​മൻ​കു​ട്ടീ.
രാ​മൻ​കു​ട്ടി:
ഓ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു് കാറ് ഒരു​ക്കി​നിർ​ത്താൻ പറ… രാജൻ, ഇനി കു​റ​ച്ചേ സമ​യ​മു​ള്ളു. ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ല. വേഗം പറയൂ. നി​ന​ക്കെ​ന്റെ അനു​ഗ്ര​ഹം ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ?
രാജൻ:
(പതു​ക്കെ) ഉണ്ടു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ശരി അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. നി​ന്നേ​യും നന്ദി​നി​യേ​യും ഞാൻ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. കാറ് തയ്യാ​റാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. വേ​ഗ​ത്തിൽ പു​റ​പ്പെ​ട്ടോ​ളൂ. നി​ന്റെ​താ​യി​ട്ടി​വി​ടെ വല്ല സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ എല്ലാ​മെ​ടു​ത്തോ​ളൂ.
രാജൻ:
എന്റേ​താ​യി​ട്ടു് യാ​തൊ​ന്നും ഈ ഭൂ​മി​യി​ലി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വേ​ദാ​ന്തം പറ​ച്ചി​ല​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു് നി​ന്റെ മു​ണ്ടോ ഷർ​ട്ടോ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തോ​ളൂ. കാറ് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. നി​ന​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു് നി​ന്നെ വിടാൻ ഏർ​പ്പാ​ടു് ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇനി ഒരി​ക്ക​ലും ഈ പടി കയ​റ​രു​തു്. ഇങ്ങി​നെ ഒരു വീ​ടു​ള്ള​തും ഇവിടെ താ​മ​സി​ച്ച​തും ഈ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ മറ​ന്നു​ക​ള​യ​ണം.
നന്ദി​നി:
(ഇതു​വ​രെ തേ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്ര​യും കേ​ട്ട​പ്പോൾ സഹി​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛാ ഞാ​ന​ച്ഛ​ന്റെ കാലു് പി​ടി​ക്കാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഗു​രു​ത്വ​മു​ള്ള മകൾ.
നന്ദി​നി:
രാ​ജേ​ട്ട​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്ക​രു​ത​ച്ഛാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവനെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നീ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ. ഇതാ​ണെ​ന്റെ ഏറ്റ​വും വലിയ അനു​ഗ്ര​ഹം.
നന്ദി​നി:
അച്ഛാ എന്റെ അച്ഛാ, രാ​ജേ​ട്ട​നെ​വി​ടെ പോകും? എങ്ങ​നെ ജീ​വി​ക്കും? കോ​ളേ​ജി​ലെ​ങ്ങ​നെ തു​ടർ​ന്നു് പഠി​ക്കും?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതൊ​ക്കെ പ്രേ​മം വരു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
രാ​ജേ​ട്ടൻ ഒരു തെ​റ്റും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ച്ഛാ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വേണ്ട.
നന്ദി​നി:
എല്ലാം എന്റെ തെ​റ്റാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതി​ന്റെ ഫലം അവ​ന​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു.
നന്ദി​നി:
പാ​ടി​ല്ല​ച്ഛാ, ഒരി​ക്ക​ലും പാ​ടി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതു് തീ​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാ​നാ​ണു്.
നന്ദി​നി:
(പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ കാലിൽ വീണു് കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു്) വേ​ണ്ട​ച്ഛാ, വേണ്ട. രാ​ജേ​ട്ട​നെ​വി​ടെ പോകും?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവ​നോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ.
നന്ദി​നി:
ഓ! എന്തൊ​രു മഹാ​പാ​പം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം കൊ​ള്ളു​ന്നു.) ഉം! മാ​റി​നി​ല്ക്കൂ. (നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു് തള്ളി​മാ​റ്റി അല്പം പി​റ​കോ​ട്ടു് നി​ന്നു് ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) രാ​ജ​ന്റെ ഭാ​വി​യിൽ അത്ര​മാ​ത്രം ഉത്ക​ണ്ഠ നി​ന​ക്കു​ണ്ടോ?
നന്ദി​നി:
(കണ്ണീ​രു​കൊ​ണ്ടു് നനഞ്ഞ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി അച്ഛ​നെ ദയ​നീ​യ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ പറയൂ, ഈ രാജനെ എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി നീ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചെ​ന്നു്.
നന്ദി​നി:
(ഞെ​ട്ടു​ന്നു. എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ അച്ഛ​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛാ… എന്റെ അച്ഛാ…
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നി​ന​ക്ക​തു് പറയാൻ വയ്യ. ശരി (രാ​ജ​നോ​ടു്) ഉം; പു​റ​പ്പെ​ട്ടോ​ളൂ.
രാജൻ:
(ഒട്ടും കു​ലു​ങ്ങാ​തെ) ഞാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പൊ​യ്ക്കൊ​ളൂ! പു​റ​ത്തു് കാ​റൊ​രു​ക്കി നിർ​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. (രാജൻ ഒട്ടും ശങ്കി​ക്കാ​തെ, ആരോ​ടും വിട ചോ​ദി​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കന​പ്പി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു് പറ​യു​ന്നു.) ഈ വീടും ഇവ​ട​ത്തെ ആളു​ക​ളേ​യും എത്ര​വേ​ഗം മറ​ക്കു​ന്നോ അത്ര​യും നി​ന​ക്കു് നല്ല​തു്.
നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലേ​ക്കു് ചാ​ഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്നു. വി​ങ്ങി​വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ യാ​തൊ​ന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ആരാ​ലും ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​തെ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി സോ​ഫ​യി​ലി​രു​ന്നു് തേ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്നു. പ്ര​കൃ​ത്യാ ശാ​ന്ത​ശീ​ല​നായ ആ മനു​ഷ്യൻ വല്ലാ​തെ ക്ഷോ​ഭി​ച്ച മട്ടു​ണ്ടു്. എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്നോ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നോ അറി​യാ​തെ വി​ഷ​മി​ച്ച മട്ടിൽ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
മോളേ.
നന്ദി​നി:
(രാ​ഘ​വ​ന്റെ ശബ്ദം ആ വീ​ട്ടിൽ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​യും വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റേ​യും അന്ത​രീ​ക്ഷം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ആ ശബ്ദം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യെ കൂ​ടു​തൽ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവൾ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു. നി​യ​ന്ത്ര​ണം​വി​ട്ടു് പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് രാ​ഘ​വ​ന്റെ കാ​ലു​കൾ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) ഇള​യ​ച്ഛാ!
രാഘവൻ:
(നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ മൂർ​ധാ​വിൽ തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു്) കര​യ​രു​തു് മോളേ, കര​യ​രു​തു്. കര​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ ഒന്നും നേടാൻ കഴി​യി​ല്ല. വരൂ, നമു​ക്ക​ക​ത്തേ​ക്കു് പോകാം. (പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​ല്പി​ക്കു​ന്നു.) കാ​ല​പ്പ​ഴ​ക്കം​കൊ​ണ്ടു് ഏതു് വേ​ദ​ന​യും ശമി​ക്കും. (താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പതു​ക്കെ കൊ​ണ്ടു് പോ​കു​ന്നു.) ഇതു് നി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പരാ​ജ​യ​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്ന​തു്.
പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് ജാനകി അഭി​മു​ഖ​മാ​യി വരു​ന്നു. അമ്മ​യും മകളും ഒരു നി​മി​ഷം ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത നി​മി​ഷം നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി ജാ​ന​കി​യു​ടെ മാ​റി​ലേ​ക്കു് ചാ​യു​ന്നു. ജാനകി അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്നു. ആ കാഴ്ച രാ​ഘ​വ​നെ വി​കാ​രാ​ധീ​ന​നാ​ക്കു​ന്നു. ഒന്നും പറ​യാ​നാ​വാ​തെ കണ്ണു​തു​ട​ച്ചു് തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ഒരു യാ​ത്ര​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങിയ മട്ടിൽ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു് കൊ​ളു​ത്തി​ടു​ന്നു. മുൻ​പോ​ട്ടു് തി​രി​യു​മ്പോൾ ജാ​ന​കി​യേ​യും നന്ദി​നി​ക്കു​ട്ടി​യേ​യും കാ​ണു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ഉഗ്ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ജാനു, കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു് ഇതു​പോ​ലെ ഒരു രംഗം നി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലും നട​ന്നു. നീ​യ​തോർ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? അന്നു് നീയും ഇതു​പോ​ലെ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി. നി​ന്റെ അമ്മ നി​ന്നെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അത​വി​ടെ അവ​സാ​നി​ച്ചി​ല്ല; ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യം നി​ന്റെ മകൾ ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. ഫലം? നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ അവളും കര​യു​ന്നു. കര​ഞ്ഞോ​ളു, അമ്മ​യും മകളും ഒപ്പ​മി​രു​ന്നു് കര​ഞ്ഞോ​ളു! നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ്ണീ​രി​നെ​ന്നെ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​യി​ല്ല.
ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ആസ​ന്ന​മായ ഒരു സം​ഘ​ട്ട​നം ഒഴി​വാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മക​ളു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ക്കു​ന്നു.
ജാനകി:
മോളേ! പോരൂ, അക​ത്തേ​ക്കു പോരൂ. (രണ്ടു​പേ​രും പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു നട​ക്കു​ന്നു. പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ജാനു… (ജാനകി തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. നന്ദി​നി​ക്കൂ​ട്ടി മു​ഖം​പൊ​ത്തി കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കോ​ടു​ന്നു.) ഇവിടെ വരൂ. (ജാനകി മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ രണ്ട​ടി മു​ന്നോ​ട്ടു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളിൽ ക്രൂ​രത നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു) പറയു, തു​റ​ന്നു പറയൂ!
ജാനകി:
(അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ) എന്തു് പറയാൻ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നീ​യെ​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
ജാനകി:
സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ലേ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
രാ​ഘ​വ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു ഭർ​ത്താ​വു് വേ​ണ്ടെ​ന്നു് നീ​യ​ന്നു് ശഠി​ച്ചി​ല്ലേ?
ജാനകി:
ആരു് പറ​ഞ്ഞു?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
സത്യ​മ​ല്ലേ?
ജാനകി:
ആണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അതേ.
ജാനകി:
എങ്കിൽ ആ സത്യം കേ​ട്ടു് പി​ന്മാ​റാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? രാഘവൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അനു​ജ​ന​ല്ലേ? പി​ന്നെ​ന്തി​നു് എന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അന്ത​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി. പ്ര​സി​ദ്ധി​യു​ള്ള തറ​വാ​ടാ​ണു് നി​ന്റേ​തു്. അച്ഛൻ ലക്ഷ​പ്ര​ഭു​വാ​ണു്.
ജാനകി:
ഇവിടെ വലി​യൊ​രു കാറ് വാ​ങ്ങി​യ​തും അന്ത​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി​യ​ല്ലേ? അതു് നി​ങ്ങ​ളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? അതി​നോ​ടി​ങ്ങ​നെ ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മുഖം പൈ​ശാ​ചി​ക​മാ​വു​ന്നു. ജാ​ന​കി​യു​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്കു​റ്റു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു) പറ, എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു് പറ. ഉം! വേഗം.
ജാനകി:
(മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നീ പറ​യി​ല്ലേ? ഇല്ലേ?… (കഴു​ത്തിൽ കേറി പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) ഉം, വേഗം, വേഗം പറ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ കൊ​ല്ലും.
ജാനകി:
കൊ​ന്നോ​ളൂ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാ​ലും പറ​യി​ല്ലാ? (പല്ലു​ക​ടി​ക്കു​ന്നു) ഓ! ഭയ​ങ്കര വഞ്ചന (കഴു​ത്തി​ലെ പിടി മു​റു​ക്കു​ന്നു.) ഇക്കാ​ല​മ​ത്ര​യും ഞാൻ കാ​ത്തി​രു​ന്നു… സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു് നി​ന്റെ നാ​വു​കൊ​ണ്ടു് പറയണം… പറ​യി​ല്ലേ? (പിടി മു​റു​ക്കു​ന്നു. ജാനകി ഒട്ടും ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. കോ​പം​കൊ​ണ്ടു് അന്ധ​നായ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ കഴു​ത്തു് ഞെ​ക്കി കൊ​ന്നു​ക​ള​യാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​ണു്. ദീ​പാ​രാ​ധന കഴി​ഞ്ഞ് അമ്പ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു് മട​ങ്ങു​ന്ന രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യും ഉണ്ണി​യും രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. രാ​മൻ​കു​ട്ടി ഉണ്ണി​യോ​ടു് വി​ളി​ച്ചു് പറ​യു​ന്ന ഭാഗം ഉറ​ക്കെ കേൾ​ക്കു​ന്നു.)
‘അങ്ങ​നെ മു​റു​ക്കി പി​ടി​ക്ക​ല്ലേ
മാല ചത​ഞ്ഞു​പോ​കും.’
രാ​മൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ജാ​ന​കി​യു​ടെ കഴു​ത്തി​ലെ പി​ടി​വി​ട്ടു് പി​ന്മാ​റു​ന്നു; ജാനകി ഒരു പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ ചല​ന​മി​ല്ലാ​ത​ങ്ങ​നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. കു​ളി​ച്ചു് കു​റി​തൊ​ട്ടു് മാ​ല​യും പ്ര​സാ​ദ​വു​മാ​യി ഉണ്ണി മുൻ​പി​ലും രാ​മൻ​കു​ട്ടി പി​റ​കി​ലു​മാ​യി രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു. ഉണ്ണി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കാൻ പ്ര​ഭാ​ക​ര​നു് വിഷമം. അവിടെ നി​ല്ക്കാൻ അതി​ലേ​റെ വിഷമം. തലയും താ​ഴ്ത്തി മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ഉണ്ണി നേരെ അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു. രാ​മൻ​കു​ട്ടി അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.
ഉണ്ണി:
ഇതാ​മ്മേ പ്ര​സാ​ദം.
വെ​ള്ളി​ത്താ​ല​ത്തി​ലു​ള്ള പ്ര​സാ​ദം അമ്മ​യു​ടെ നേർ​ക്കു് നീ​ട്ടു​ന്നു. ജാനകി അതിൽ​നി​ന്നു് ഒരു നു​ള്ള് പൂ​വെ​ടു​ത്തു് മു​ടി​ക്കെ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു്, വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു് അല്പം ചന്ദ​ന​മെ​ടു​ത്തു് നെ​റ്റി​യിൽ തൊ​ടു​ന്നു. കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് വെ​ള്ളം ധാ​ര​യാ​യി ഒഴു​കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉണ്ണി അതു​ക​ണ്ട​മ്പ​ര​ന്നു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണ​മ്മേ? അമ്മ കര​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ​ണു്? അതു​വ​രെ അട​ക്കി​നിർ​ത്തിയ വേദന ഒന്നാ​യി അണ​പൊ​ട്ടു​ന്നു. തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ണി​യെ മാ​റോ​ട​ണ​യ്ക്കു​ന്നു. മൂർ​ധാ​വിൽ മു​ഖ​മ​മർ​ത്തി വി​ങ്ങു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Tīppori (ml: തീ​പ്പൊ​രി).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, തീ​പ്പൊ​രി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.