SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-theeppori-cover.jpg
View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890).
രംഗം 3
(മാർ​ബിൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ ഒരു മാ​തൃ​ക​യും കൈയിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ണി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് വരു​ന്നു. നേരെ രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​റി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ​ച്ചെ​ന്നു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛാ, ഇള​യ​ച്ഛാ… (രാഘവൻ പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ഉണ്ണി താ​ജ്മ​ഹൽ നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു്) ഇതു് കണ്ടോ ഇള​യ​ച്ഛാ?
രാഘവൻ:
ഇതെ​ന്തി​നെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു?
ഉണ്ണി:
പറയാം. ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇരി​ക്കൂ. വി​സ്ത​രി​ച്ചു് പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. വലി​യൊ​രു സംശയം.
രാഘവൻ:
താ​ജ്മ​ഹ​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണോ (സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു; അടു​ത്തു് ഉണ്ണി​യും.)
ഉണ്ണി:
അതേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ താ​ജ്മ​ഹൽ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?
രാഘവൻ:
ഉണ്ടു്, സംശയം തീർ​ന്നോ?
ഉണ്ണി:
ഇല്ല, പറയാം. ഇതു് ആരും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ മു​ക​ളിൽ ഒരു മൂ​ല​യിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​നി​ന്ന​ലെ എന്റെ മു​റി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് വെ​ച്ചു്. രാ​ത്രി മാ​റാ​ല​യും പൊ​ടി​യു​മെ​ല്ലാം തട്ടി നന​ച്ചു​തു​ട​ച്ചു് വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി. ഇപ്പോ​ളി​തു് കാണാൻ നല്ല ചന്ത​മി​ല്ലേ ഇള​യ​ച്ഛാ?
രാഘവൻ:
ഉണ്ടു്.
ഉണ്ണി:
ജോ​ലി​യെ​ല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ വളരെ വൈകി. ഉറ​ക്കം തീരെ വന്നി​ല്ല. ഉറ​ക്കം വരാ​ഞ്ഞാ​ലു​ള്ള വിഷമം ഇള​യ​ച്ഛ​ന​റി​യി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
ധാ​രാ​ളം!
ഉണ്ണി:
വെ​റു​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ, എന്തെ​ങ്കി​ലും ആലോ​ചി​ച്ചു​ക​ള​യാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചു. ആഗ്ര​യെ​പ്പ​റ്റി, ദൽ​ഹി​യെ​പ്പ​റ്റി, മുഗൾ ചക്ര​വർ​ത്തി​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി, സലിം രാ​ജ​കു​മാ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി അനാർ​ക്ക​ലി​യെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ല്ലാം ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സു് ദൽ​ഹി​യി​ലെ രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്തി. ആഗ്ര​യി​ലെ​ത്തി, അവിടെ അല​ഞ്ഞു​തി​രി​യു​മ്പോൾ ഒരു ഗദ്ഗ​ദം.
രാഘവൻ:
എന്തു്?
ഉണ്ണി:
ഒരു സ്ത്രീ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ തേ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം. ഞാ​ന​മ്പ​ര​ന്നു​പോ​യി!
രാഘവൻ:
അതെ​ന്തി​നു്? ഈ വീ​ട്ടിൽ പലരും പല​പ്പോ​ഴും തേ​ങ്ങാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ.
ഉണ്ണി:
ഈ വീ​ട്ടി​ലെ കാ​ര്യ​മ​ല്ല പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഞാൻ ദൽ​ഹി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. രാഘൻ: ഓ! എന്നി​ട്ടു്.
ഉണ്ണി:
തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്ന ആ സ്ത്രീ വളരെ അടു​ത്തെ​ത്തി​യെ​ന്നെ​നി​ക്കു് തോ​ന്നി. ഞാൻ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു് ചു​റ്റും നോ​ക്കി. എന്തൊ​ര​ത്ഭു​തം എന്റെ മു​റി​യിൽ നേർ​ത്ത നി​ലാ​വു് പര​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഈ പ്ര​തിമ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ വലു​താ​വു​ന്നു. ഗോ​പു​ര​ങ്ങൾ നീ​ലാ​കാ​ശ​ത്തിൽ മു​ട്ടു​ന്നു. ഒരു കൊ​ച്ചോ​ളം​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത യമുന ഇതിനെ വലം​വെ​ച്ചൊ​ഴു​കു​ന്നു. അവിടെ മറ്റൊ​രു താ​ജ്മ​ഹൽ; ഇതി​ന്റെ പ്ര​തി​ബിം​ബം. തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ച്ചിൽ അപ്പോ​ഴും കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. ഞാൻ മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ന്നു… അതാ പര​മ​സു​ന്ദ​രി​യായ ഒരു സ്ത്രീ താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ പടി​ക്ക​ലി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്നു! ആ സ്ത്രീ ആരാ​ണി​ള​യ​ച്ഛാ?
ജാനകി ഒരു ബഡ്ഷീ​റ്റും പി​ല്ലോ കവ​റു​മാ​യി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് വന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പോ​കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
എനി​ക്ക​റി​യാൻ പാ​ടി​ല്ല.
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛൻ ചരി​ത്രം പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ കണ്ട കാ​ര്യം ചരി​ത്ര​ത്തി​ല​ന്വേ​ഷി​ച്ചാൽ ഉത്ത​രം കി​ട്ടി​ല്ല.
ഉണ്ണി:
എന്നാ​ലും അതു് മറ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. പാവം!
ജാനകി പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നേ​യും ഉണ്ണി​യേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.
ഉണ്ണി:
അമ്മേ, അമ്മ ഇവിടെ വരൂ.
ജാനകി:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു) എന്താ ഉണ്ണീ?
ഉണ്ണി:
ഇവിടെ ഒര​ഞ്ചു​മി​നി​ട്ടി​രി​യ്ക്കൂ അമ്മേ.
ജാനകി:
(തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു) എന്താ കാ​ര്യം?
ഉണ്ണി:
വലി​യൊ​രു സംശയം.
ജാനകി:
ആർ​ക്കു്?
രാഘവൻ:
എനി​ക്ക​ല്ല.
ഉണ്ണി:
താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ പടി​ക്ക​ലി​രു​ന്നു് ഒരു സ്ത്രീ കര​യു​ന്നു.
ജാനകി:
കടം​ക​ഥ​യാ​ണോ?
ഉണ്ണി:
അല്ല​മ്മേ. അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​മ​റി​യ​ണം.
രാഘവൻ:
ആ സ്ത്രീ വല്ല തെ​റ്റും ചെ​യ്തു​കാ​ണും.
ജാനകി:
അല്ലാ, ഏതോ പു​രു​ഷൻ ചെയ്ത തെ​റ്റി​നു് ആ സ്ത്രീ​യി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്ന​താ​വും.
രാഘവൻ:
സ്ത്രീ തെ​റ്റു​ചെ​യ്യാ​റി​ല്ലേ?
ജാനകി:
പു​രു​ഷ​ന്റെ നിർ​ബ​ന്ധം​കൊ​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
ഇവിടെ മറി​ച്ചാ​ണു് സംഭവം. ആ വി​ശ്വോ​ത്ത​ര​സ്മാ​ര​കം ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി പണി​യി​ച്ചു​വോ ആ സ്ത്രീ അതർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ അവർ ഭർ​ത്താ​വി​നെ വഞ്ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. (ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു.)
ഉണ്ണി:
മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ലി​ള​യ​ച്ഛാ. വി​സ്ത​രി​ച്ചു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ… ചരി​ത്ര​ത്തി​ല​ങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ. ഷാ​ജ​ഹാൻ ചക്ര​വർ​ത്തി തന്റെ രാ​ജ്ഞി​യു​ടെ സ്മാ​ര​ക​മാ​യി​ട്ടു് പണി​യി​ച്ച​ത​ല്ലേ താ​ജ്മ​ഹൽ.
രാഘവൻ:
അതേ.
ഉണ്ണി:
പി​ന്നെ രാ​ജ്ഞി ചക്ര​വർ​ത്തി​യെ വഞ്ചി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്താ?
ജാനകി:
അസൂയ! ഒരു സ്ത്രീ​ക്ക് അത്ര വലിയ സ്മാ​ര​ക​മു​ണ്ടാ​വാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ?
ഉണ്ണി:
ഇള​യ​ച്ഛൻ പറഞ്ഞ കഥ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണോ?
രാഘവൻ:
അല്ലാ​ത്ത​തു് വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ലേ?
ജാനകി:
ചരി​ത്രം​ത​ന്നെ മു​ഴു​വൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​ത​ല്ല.
ഉണ്ണി:
ആ കഥ വി​സ്ത​രി​ച്ചൊ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ.
രാഘവൻ:
വി​സ്ത​രി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മും​താ​സ് എന്ന സ്ത്രീ​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ ഷാ​ജ​ഹാൻ ചക്ര​വർ​ത്തി തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. മും​താ​സ് സ്നേ​ഹി​ച്ച​തു് മറ്റൊ​രാ​ളെ​യാ​ണു്. പക്ഷേ, പണവും പ്ര​താ​പ​വും അധി​കാ​ര​വു​മെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ചക്ര​വർ​ത്തി​ക്കു് അവർ വഴ​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അനു​സ​ര​ണ​യു​ള്ളൊ​രു ഭാ​ര്യ​യാ​യി ജീ​വി​ച്ചു. പാവം! ആ സ്ത്രീ മരി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. രാ​ജ്യ​ത്തു​ള്ള മാർ​ബി​ളൊ​ക്കെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ചക്ര​വർ​ത്തി വലി​യൊ​രു സ്മാ​ര​കം പണി​യി​ച്ചു.
ഉണ്ണി:
അതു​കൊ​ണ്ട​വർ ആ സ്മാ​ര​ക​ത്തി​ലി​രു​ന്നു് കരയണോ?
രാഘവൻ:
വേണം; തനി​ക്കർ​ഹ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നു് തന്റെ പേരിൽ നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് കാ​ണു​മ്പോൾ ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ ആത്മാ​വു് വേ​ദ​നി​ച്ചു. ഉണ്ണി കണ്ട​തു് മും​താ​സി​ന്റെ ആത്മാ​വി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്ന​താ​ണു്.
ജാനകി:
മരി​ച്ച​വ​രെ​പ്പ​റ്റി എന്ത​പ​വാ​ദ​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തു്?
രാഘവൻ:
ഇത​പ​വാ​ദ​മ​ല്ല; ചരി​ത്ര​മാ​ണു്.
ജാനകി:
എന്താ​യാ​ലും സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക​പ​വാ​ദം പറ​യു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ഇന്നോ ഇന്ന​ലെ​യോ തു​ട​ങ്ങി​യ​ത​ല്ല.
രാഘവൻ:
സ്ത്രീ​ക​ള​തി​നു് വഴി​വെ​ക്കാൻ ആരം​ഭി​ച്ച​തും ഇന്നോ ഇന്ന​ലെ​യോ അല്ല.
ജാനകി:
അതി​ന്റെ കാരണം മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടോ?
രാഘവൻ:
ഇല്ല.
ജാനകി:
ഇത്ര​യ​ധി​കം പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടും അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
ഞാൻ വാ​യി​ച്ച പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും അതി​ല്ലാ​ഞ്ഞാൽ പോരേ?
ജാനകി:
എങ്ങി​നെ​യു​ണ്ടാ​വും. ഇവിടെ പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ള​ധി​ക​വും പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​ഴു​തി​യ​ത​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
സ്ത്രീ​ക​ളെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​തി​യി​ല്ല.
ജാനകി:
സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക​തി​നു് സമ​യ​മു​ണ്ടോ, സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടോ?
രാഘവൻ:
അപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു് എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
ജാനകി:
മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ‘ബർ​ണാ​ഡ്ഷാ’ ഒരു സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കൂ.
ഉണ്ണി:
അയ്യോ, അതു​വ​യ്യ​മ്മേ, മറ്റാ​രെ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കാം…
രാഘവൻ:
വി​ചാ​രി​ച്ചു.
ജാനകി:
പതി​നേ​ഴാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ ഒരാൾ​ക്കു് വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ഉം.
ജാനകി:
ഭർ​ത്താ​വു് മഹാ ശു​ണ്ഠി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. സം​ശ​യാ​ലു​വാ​ണു്. എന്തു് ചെ​യ്താ​ലും കു​റ്റം. എപ്പോ​ഴും പരാതി; ഏതു​നേ​ര​വും ശകാരം, പി​ന്നെ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഓരോ പ്ര​സ​വ​വും. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യിൽ ബർ​ണാ​ഡ്ഷാ ചെ​ന്നു​പെ​ട്ടാൽ അദ്ദേ​ഹം എത്ര നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തു​മാ​യി​രു​ന്നു?
രാഘവൻ:
ഒന്നെ​ങ്കി​ലും എഴു​തു​മെ​ന്ന​ഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടാൻ വയ്യ.
ജാനകി:
സ്ത്രീ പു​രു​ഷ​നോ​ടൊ​പ്പം പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങാ​ത്ത കാ​ര​ണ​മ​താ​ണു്. സ്ത്രീ ഇന്നും ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് കേവലം ഒരു ഉപ​ക​ര​ണം​പോ​ലെ​യ​ല്ലെ? നി​ങ്ങൾ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​നും പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കും വല്ല പൊ​രു​ത്ത​വു​മു​ണ്ടോ? മറ്റൊ​ക്കെ പോ​ട്ടെ, അതി​പ്ര​ധാ​ന​മായ വി​വാ​ഹ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഇന്നും അവ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം തേ​ടാ​റു​ണ്ടോ? (രാ​ഘ​വ​നിൽ​നി​ന്നു് വല്ല ഉത്ത​ര​വും കി​ട്ടു​മെ​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു് അല്പ​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.) എന്താ ഒന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്? അവൾ​ക്കു് യാ​തൊ​രു താ​ല്പ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് അവളെ പി​ടി​ച്ചു് വി​ല്ക്കു​ക​യ​ല്ലേ? പണ​ത്തി​നു്, പ്ര​താ​പ​ത്തി​നു്, ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​നു് അങ്ങി​നെ പല​തി​നും. വി​റ്റു​പോയ ഒരടിമ അപ​വാ​ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യാൽ അവ​ളെ​യെ​ന്തി​നു് പഴി​ക്ക​ണം. വി​ല​കൊ​ടു​ത്തു് വാ​ങ്ങി​യ​വ​ന്റെ പേരിൽ അവൾ​ക്കു വല്ല ചു​മ​ത​ല​യും ഉണ്ടാ​വു​മോ?
രാഘവൻ:
(ഒര​പ​രാ​ധി​യു​ടെ മട്ടിൽ) ഇല്ല.
ജാനകി:
വല്ല ചു​മ​ത​ല​യും അവ​ളിൽ​നി​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​മോ? അവ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ കഴി​യു​ന്ന​തും കീ​ഴ​ട​ങ്ങി, വേ​ണ്ട​ത്ര സഹി​ച്ചു്, സ്നേ​ഹി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കാൻ പാ​ടു​പെ​ടു​ന്നു! ആ പാ​ടു​പെ​ട​ലി​നു് അവൾ​ക്കു് കി​ട്ടു​ന്ന പ്ര​തി​ഫ​ല​മോ? അപ​വാ​ദം? മരി​ച്ചു് മണ്ണ​ടി​ഞ്ഞാ​ലും ഒരു സ്ത്രീ​യെ നി​ങ്ങൾ വെ​റു​തെ വി​ടി​ല്ല. ചി​താ​ഭ​സ്മം​പോ​ലും ചി​ക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കും. (അല്പം കൂ​ടി​പ്പോയ വി​കാ​രം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. തന്ന​ത്താ​നെ​ന്ന​വി​ധം) ഭർ​ത്താ​വു് കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ദൈ​വ​മാ​ണെ​ന്നു് എഴു​തി​വെ​ച്ച പു​രു​ഷൻ ഒരു കാ​ര്യം മറ​ന്നു. വി​ല​യ്ക്കു​വാ​ങ്ങി തൊ​ഴു​ത്തിൽ കെ​ട്ടിയ പശു​വി​നു് അതി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ദൈ​വ​മാ​ണെ​ന്നു് കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാൻ?
അതു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​ച്ച​തും അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നാ​ലു​ത​വണ തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ കതി​ന​വെ​ടി മു​ഴ​ങ്ങു​ന്നു. ആ ശബ്ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി പരി​ഭ്ര​മി​ച്ച മട്ടിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…
ഉണ്ണി:
(ഉറ​ക്കെ) എന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ.
ജാനകി:
(രാ​ഘ​വ​നോ​ടു്) ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഞാ​നെ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. (രാഘവൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ എന്തോ ആലോ​ചി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. ഉണ്ണി​യു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു്.) ഉണ്ണീ, ഇന്നു് അമ്പ​ല​ത്തി​ലെ പള്ളി​വേ​ട്ട​യാ​ണു്. നേ​ര​ത്തെ കു​ളി​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി​ക്കോ​ളൂ.
അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഉണ്ണി​യെ വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…
ഉണ്ണി:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ത്തേ​ക്കു് ചെ​ന്നു്) ഇതാ മു​ത്ത​ച്ഛാ, ഞാ​നി​വി​ടേ​ണ്ടു്.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​മ്പോൾ) മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് ഒരു അമ​ളി​പ​റ്റി. കി​ട​ന്നു് ഒന്നു് മയ​ങ്ങി. അപ്പ​ളാ കതി​ന​വെ​ടി. ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു​പോ​യി കട്ടി​ലി​മ്മേ​ന്നു് വീ​ഴാ​ഞ്ഞ​തു് ഭാ​ഗ്യം! (സോ​ഫ​യിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു) എന്റെ കീ​ശേ​ലു് ചു​രു​ട്ടും തീ​പ്പെ​ട്ടീ​ണ്ടു്. ഒന്നെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തി വായിൽ വെ​ച്ചു​ത​രൂ.
തയ്യാ​റാ​യി ഇരു​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി ചു​രു​ട്ടെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തി വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി കാലു് സോ​ഫ​യിൽ കയ​റ്റി​വെ​ച്ച് ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് ലയി​ച്ചു് പു​ക​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. മാർ​ബിൾ​പ്ര​തിമ ടീ​പോ​യിൽ​വെ​ച്ചു് മറ​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ ഒന്നും അറി​യു​ന്നി​ല്ല. അപ്പോ​ഴും ഗാ​ഢ​മായ ആലോ​ച​ന​യി​ലാ​ണു്. തെ​ല്ലിട കഴി​ഞ്ഞു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഉറ​ക്കെ​യു​റ​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടാ​ണു് രാഘവൻ സ്വ​പ്ന​ലോ​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണ​രു​ന്ന​തു്.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ബ്ഭൂ! കരാ​റു​കാ​ര​ന്റെ തട്ടി​പ്പു്. പകൽ​ക്കൊ​ള്ള​യ​ല്ലേ; പകൽ​ക്കൊ​ള്ള! (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു, അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗരവം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.) ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യോ​ടു് കളി​വേ​ണ്ട. (രാഘവൻ അന്തം വി​ട്ടു് നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി തു​ടർ​ന്നു് പറ​യു​ന്നു.) കക്ക​ണോ? എന്റെ ഓഹരി അവിടെ വെ​ക്കു്.
രാഘവൻ:
അച്ഛാ, അച്ഛാ!
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഏ? (സ്വ​പ്നാ​ട​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മട്ടിൽ മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​രു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
അച്ഛ​നെ​ന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(അടു​ത്തു​വ​ന്നു് രഹ​സ്യം പറ​യു​മ്പോ​ലെ) അതോ, ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​യി​ല്ലേ?
രാഘവൻ:
ഏതു് കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
കണ്ട്റാ​ക്ടർ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി.
രാഘവൻ:
അയാൾ മരി​ച്ചു​പോ​യി​ല്ലേ അച്ഛാ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഉം! അവൻ വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ എന്നെ തോ​ല്പി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. അവൻ റോ​ഡി​നു് കല്ലു​നി​ര​ത്താൻ കരാ​റെ​ടു​ത്തു. ഉപാ​യ​പ്പ​ണി​കൊ​ണ്ടു് കാ​ര്യം പറ്റി​ച്ചു. ഞാൻ വി​ട്ടി​ല്ല. എന്റെ ഓഹരി അവിടെ വെ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കള്ളി വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കും! ആ! അതു​ത​ന്നെ! (നാ​ലു​പു​റ​വും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കി ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) ഗതി​മു​ട്ടി​യ​പ്പോൾ രണ്ടു് പച്ച നോ​ട്ട് എന്റെ കൈയിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നു.
രാഘവൻ:
കൈ​ക്കൂ​ലി; ഇല്ലേ അച്ഛാ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
പതു​ക്കെ പറ, വല്ല​വ​രും കേ​ട്ടാൽ കൈ​ക്കു് ചങ്ങല വീഴും. (മു​ഖ​ത്തു് സന്തോ​ഷ​വും ഒട്ടൊ​രു വി​ജ​യ​ഭാ​വ​വും.) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് അതു് വാ​ങ്ങാൻ നല്ല പ്ര​യാ​സ​ണ്ട് കെ​ട്ടോ, (മു​ഖ​ത്തു് വീ​ണ്ടും വ്യ​സ​നം) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി ഒരു​പാ​ടു് സമ്പാ​ദി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി; കട്ടി​ട്ടും പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ചി​ട്ടും തോ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടും. (അല്പ​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നട​ക്കു​ന്നു. തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടു് നേ​രെ​യാ​ക്കു​ന്നു. കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഞു​ളി​വു​കൾ പോ​ക്കി ഒന്നു് നി​വർ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗ​ര​വ​വും സന്തോ​ഷം നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു.) പക്ഷേ; ഈയൊ​ര​വ​സ്ഥ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. (അല്പം നി​വർ​ന്നു് നെ​ഞ്ഞ് മുൻ​പോ​ട്ടു​ന്തി​ച്ചു് ഒരു യു​വാ​വി​ന്റെ മട്ടിൽ നട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.) ഏത​വ​സ്ഥ? ഒരു ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ അവസ്ഥ… ഓവർ​സ്യാ​രെ​ജ​മാ​നൻ വന്നാ​ലും ഇഞ്ചി​നി​യ​റെ​ജ​മാ​നൻ വന്നാ​ലും വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യെ. വി​വ​ര​ങ്ങ​ള​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തോ? അതും ഈ ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യോ​ടു്… കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി തലയും ചൊ​റി​ഞ്ഞു് പിറകെ നട​ക്കും. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ല്ല അവ​രാ​രും. (പഴയ പദ​വി​യും പ്ര​ഭാ​വ​വും ഓർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് അല്പ​നേ​രം നട​ക്കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും മു​ഖ​ത്തു് വി​ഷാ​ദം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.) കളി​ച്ചു് കളി​ച്ചു് ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി ഒടു​വി​ലെ​ന്നെ ചതി​ച്ചു.
രാഘവൻ:
അതെ​ങ്ങ​നെ​യ​ച്ഛാ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
അവ​ന്റെ മക​ള​ല്ലേ ഇന്നി​വി​ടെ ഭരി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഞാ​നെ​ന്നും ഈ ബന്ധ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
കാരണം?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഇക്കാ​ണു​ന്ന സ്വ​ത്തു് മു​ഴു​വൻ അവളു് തട്ടി​യെ​ടു​ക്കും. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നു് ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) പി​ന്നേ​യ് നീ വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​രു കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു് നി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യും അവ​ളും​കൂ​ടി മത്സ​രി​ക്ക​ണം.
രാഘവൻ:
നല്ല ഉപ​ദേ​ശം.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
അല്ലാ​തെ ഈ സ്വ​ത്തു് ഭാ​ഗി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ന്യാ​യ​മായ വഴി​ക്കു് ഭാ​ഗി​ച്ചു​കൂ​ടേ അച്ഛാ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
സാ​ധി​ക്കി​ല്ലെ​ടാ. ഈ കാ​ണു​ന്ന സ്വ​ത്തു് മു​ഴു​വ​നും ഞാൻ സമ്പാ​ദി​ച്ച​ത​ല്ല (വീ​ണ്ടും ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി) അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സമർ​ത്ഥ​നാ.
രാഘവൻ:
ഏതു് കാ​ര്യ​ത്തിൽ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
പണം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ… ഓ… എന്തൊ​രു കൗ​ശ​ല​മാ​ണു്… കഴി​ഞ്ഞ യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്… (നാ​ലു​പു​റ​വും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു.)
രാഘവൻ:
അച്ഛ​നെ​ന്തി​നാ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഒന്നൂ​ല്ല… യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്…
രാഘവൻ:
യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
സി​മ​ന്റും… (പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) ഇരു​മ്പും…
രാഘവൻ:
ഇതാണോ അച്ഛ​നി​ത്ര രഹ​സ്യ​മാ​യി പറ​യു​ന്ന​തു്. ഇന്നാ​ട്ടിൽ പര​ക്കെ അറി​യു​ന്ന കാ​ര്യ​മ​ല്ലേ. പൊ​തു​സ്ഥാ​പ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടിൽ​നി​ന്ന​നു​വ​ദി​ച്ച സി​മ​ന്റും ഇരു​മ്പും കരി​ഞ്ച​ന്ത​യിൽ വി​റ്റാ​ണു് കാ​ശു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തെ​ന്നു് എല്ലാർ​ക്കു​മ​റി​യാം.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഛീ! പതു​ക്കെ പറ.
രാഘവൻ:
എന്താ​ണ​ച്ഛാ ഉറ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞാൽ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നമ്മൾ​ക്ക​തു് ഉറ​ക്കെ പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ചെ​യ്യാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
നല്ല സമർ​ത്ഥ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ ഇതൊ​ന്നും ചെ​യ്യി​ല്ല; കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​പോ​വും.
രാഘവൻ:
കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ എന്തു് കളവും ചെ​യ്യാം, ഇല്ലേ അച്ഛാ? ഈ രാ​ജ്യം നശി​പ്പി​ക്കാൻ അച്ഛ​നും സഹാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കേ​ണ്ട പണം കൃ​ത്രി​മം കാ​ണി​ച്ചു് സ്വ​ന്തം പെ​ട്ടി​യിൽ നി​റ​യ്ക്കുക. (പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം)
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എന്റെ പെ​ട്ടി നി​റ​യ്ക്കാൻ ഞാൻ തന്നെ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ടേ?
രാഘവൻ:
എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ പെ​ട്ടി നി​റ​യ്ക്ക​ണം?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
എടാ നി​റ​ഞ്ഞ പെ​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരാ​ളും വി​ല​വെ​ക്കി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഇന്നു് ഈ രാ​ജ്യം ഇങ്ങി​നെ കി​ട​ന്നു് വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്? അന്നു് നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​രും​കൂ​ടി മത്സ​രി​ച്ചു് നശി​പ്പി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ആർ​ക്കു് വേണടാ നി​ന്റെ രാ​ജ്യം.
രാഘവൻ:
ഇന്നെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും അതാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്; രാ​ജ്യം! രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യാ​ണു് ഇന്നു് സക​ല​രു​ടേ​യും ലക്ഷ്യം. രാ​ജ്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ജീവൻ ബലി​ക​ഴി​ക്കാ​നും ജന​ങ്ങൾ ഇന്നു് മടി​ക്കി​ല്ല. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ, അച്ഛ​നി​തൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല; രാ​ജ്യ​ത്തെ ചൂഷണം ചെ​യ്യു​ന്നൊ​രു ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടി​ന്റെ കീ​ഴി​ലാ​യി​രു​ന്നു അച്ഛൻ. ഭരി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് അന്നു് രാ​ജ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ശ്ര​ദ്ധ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഇന്നാ നി​ല​യൊ​ക്കെ​പ്പോ​യി. എല്ലാ​വ​രും ചേർ​ന്നു് രാ​ജ്യ​ശ്രേ​യ​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണി​പ്പോൾ. (ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ ഭാഗം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള വങ്ക​ന്മാർ മാ​ത്രം. രാ​ജ്യ​ശ്രേ​യ​സ്സാ​ണ​ത്രേ! എടാ, കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​വും വീ​ട്ടു​കാ​ര്യ​വും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ത്ത​വർ എന്തി​ന്നു​കൊ​ള്ളും?
രാഘവൻ:
അതു് മാ​ത്രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു് എന്തു് ഹീ​ന​കൃ​ത്യ​വും ചെ​യ്യാൻ മടി​ക്കാ​ത്ത​വ​രി​ല്ലേ; അവ​രേ​ക്കാൾ ഭേ​ദ​മാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ശു​ണ്ഠി) രാഘവാ, നീ ആലോ​ചി​ച്ചു് സം​സാ​രി​ക്ക​ണം… നി​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റം വളരെ ചീ​ത്ത​യാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
ഇതി​ലും നന്നാ​യി​ട്ടു് പെ​രു​മാ​റാൻ എനി​ക്കു് വയ്യ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വയ്യെ​ങ്കിൽ നീ വേറെ സ്ഥ​ല​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും.
രാഘവൻ:
ഈ സ്ഥലം പറ്റി​ല്ലെ​ന്നു് തോ​ന്നു​മ്പോൾ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാൽ അതി​നു​ള്ള സമ​യ​മാ​യി.
രാഘവൻ:
അച്ഛ​നു​ള്ള​പ്പോൾ വേണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​നെ പി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ഷ​മ​മാ​ണോ?
രാഘവൻ:
അല്ലെ​ന്നു് പറയാൻ വയ്യ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാൽ ഒരു​മി​ച്ചു് അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചോ​ളൂ.
രാഘവൻ:
അങ്ങ​നെ അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചു് കൈ​യും​വീ​ശി​യ​ങ്ങു് പോയാൽ പോ​ര​ല്ലോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പി​ന്നെ കൈ​നി​റ​യെ വല്ല​തും കൊ​ണ്ടു​പോ​ണോ?
രാഘവൻ:
നിറയെ വേണ്ട.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാൽ സത്യ​മ​ങ്ങു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.
രാഘവൻ:
കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പോ​കു​മ്പോൾ കൈ​യും​വീ​ശി​ത്ത​ന്നെ പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വക യാ​തൊ​ന്നും ഇവി​ടെ​യി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അച്ഛ​ന്റെ വക​യു​മി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അച്ഛ​ന്റെ വകയോ? അച്ഛ​നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കൂ. കഷ്ടി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കാൻ​ത​ന്നെ അച്ഛ​നു് വരു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അതു സമ്മ​തി​ച്ചു. പക്ഷേ, അച്ഛൻ കൈ​ക്കൂ​ലി വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​ന്റെ കൈയിൽ ഉണ്ടാ​വും.
രാഘവൻ:
അച്ഛ​ന്റെ കൈ​യി​ലു​ള്ള​തൊ​ക്കെ ഇന്നു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതു​വ​രെ​നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​തു് ഈ വി​ശ്വാ​സം​കൊ​ണ്ടാ​ണോ? ഇവിടെ അച്ഛ​നും നി​ന​ക്കു​മൊ​ന്നും ഒര​വ​കാ​ശ​വു​മി​ല്ല. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) ഇവിടെ ആരുടെ സമ്പാ​ദ്യ​വു​മി​ല്ല. ഈ കാ​ണു​ന്ന​ത​ത്ര​യും ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു്. എന്റെ സ്വ​ന്ത​മാ​ണു്.
രാഘവൻ:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ) അച്ഛാ… അച്ഛാ!
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(അന്തം​വി​ട്ടു് നോ​ക്കു​ന്നു)
രാഘവൻ:
ഇവിടെ അച്ഛ​നൊ​ന്നും സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നോ​ക്കു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതു​വ​രെ ഊണു് കഴി​ച്ച​തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ലം തരണം.
രാഘവൻ:
(അച്ഛ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) അച്ഛ​നെ​ന്താ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(മക്കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള വഴ​ക്കു് കണ്ടു് മന​സ്സി​ന്റെ നില ആകെ പരു​ങ്ങ​ലി​ലാ​വു​ന്നു. ഒര​പ​രാ​ധി​യെ​പ്പോ​ലെ പറ​യു​ന്നു.) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി രണ്ടു് പച്ച​നോ​ട്ടു് തന്ന​തു് നേ​രാ​ണു്.
രാഘവൻ:
അച്ഛ​നാ​കെ​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള സമ്പാ​ദ്യം അതാണോ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ഇതൊ​ന്നും ഇങ്ങി​നെ ഉറ​ക്കെ പറ​യ​രു​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു) അച്ഛൻ​ത​ന്നെ പറ​യ​ട്ടെ കണ​ക്കു്! എടാ, നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഈ അച്ഛൻ ഒര​ടി​മ​യാ​യി​രു​ന്നു; എല്ലാ​വ​രു​ടെ മുൻ​പി​ലും പഞ്ച​പു​ച്ഛ​മ​ട​ക്കി നിന്ന ഒരടിമ. അറു​പ​തു് വയ​സ്സി​നു് ശേ​ഷ​മാ​ണു് ഈ അച്ഛ​നൊ​രു കാറിൽ കയ​റി​യ​തു്. ഇന്നു് നി​ന്നേ​യും ഈ അച്ഛ​നേ​യും ജന​ങ്ങൾ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശക്തി​കൊ​ണ്ട​ല്ല. മന​സ്സി​ലാ​യോ… അവൻ നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു… എടാ, ഇന്നു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ പഴ​യ​മ​ട്ടി​ലു​ള്ള ഒരു മൺ​കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കാൻ എനി​ക്കു് സാ​ധി​ക്കും.
രാഘവൻ:
മൺ​കു​ടി​ലിൽ പാർ​ക്കു​ന്ന​തു് അത്ര കു​റ​ച്ചി​ലൊ​ന്നു​മ​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കു​ടി​ലു​മി​ല്ല. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് പെ​രു​മാ​റി​ക്കോ​ളു… ഞാ​നൊ​ന്നി​നും മടി​ക്കി​ല്ല… എന്നെ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ വന്നാൽ ഞാനും പഠി​പ്പി​ക്കും… നി​ങ്ങ​ളെ ഊട്ടി​പ്പു​ലർ​ത്താൻ എന്നി​ക്കു് വലിയ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ടെ​ന്നു് കരു​തി​യാ​ണു് ഇതു​വ​രെ ഉണ്ട​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇനിയാ വി​ശ്വാ​സം വേണ്ട.
രാഘവൻ:
ആ വി​ശ്വാ​സം തീർ​ന്നാൽ ഉടനെ ഇവി​ടു​ത്തെ ഊണ​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(ചി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഓ വലിയ ധീ​ര​നാ​ണ​ല്ലോ… (പെ​ട്ടെ​ന്നു് പു​റ​മേ​നി​ന്നു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അല്പം മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങി അക​ത്തേ​ക്കു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. ഒട്ടു് വി​മ്മി​ഷ്ട​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ന്നു.) അല്പം ദയ വി​ചാ​രി​ക്ക​ണം. അവ​കാ​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും അർ​ഹ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി​യും സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഇത്തി​രി കഴി​ഞ്ഞാ​ലും സമ​യ​മു​ണ്ടാ​കും. ഒന്ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോകൂ! അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചോ​ളു.
രാഘവൻ:
ഇവിടെ നി​ന്നാ​ലെ​ന്താ കു​ഴ​പ്പം?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ആരോ വരു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ വേ​ഷ​ത്തിൽ അച്ഛ​നി​വി​ടെ നി​ന്നാൽ അതി​ന്റെ കു​റ​ച്ചിൽ എനി​ക്കാ​ണു്.
രാഘവൻ:
(സഹി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) ആഹാ! കു​റ​ച്ചി​ലാ​ണോ? അച്ഛ​നു​വേ​ണ്ടി അല്പ​മ​തു് സഹി​ച്ചു​ക​ള​യു. ഒര​പ​ക​ട​വു​മി​ല്ല. (ധൃ​തി​യിൽ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അച്ഛ​നെ സമീ​പി​ച്ചി​ട്ടു്) അച്ഛ​നെ​ന്താ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു​ത​ള്ളി) അച്ഛ​ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോ​യ്ക്കോ​ളു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(പെ​ട്ട​ന്നു് ശാ​ഠ്യം​പി​ടി​ച്ച കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ധർ​മ​സ​ങ്ക​ട​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്നു. പരു​ങ്ങു​ന്നു. മു​ഖ​ഭാ​വം മാറി അതി​ഥി​യെ സ്വാ​ഗ​തം ചെ​യ്യാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ മുൻ​പോ​ട്ടോ​ടു​ന്നു. പാ​ന്റും കോ​ട്ടും ടൈ​യു​മ​ണി​ഞ്ഞു് കൈയിൽ വലിയ ഫയ​ലു​മാ​യി ഒരു മനു​ഷ്യൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. വാ​യി​ലെ പൈ​പ്പ് മാ​റ്റാ​തെ​യാ​ണു് സം​സാ​രം.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നമ​സ്കാ​രം.
അതിഥി:
നമ​സ്കാ​രം. (മുൻ​പി​ലോ​ട്ടു് വന്നു് കൈ​പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അച്ഛ​നെ മറ​ഞ്ഞു് നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) വരൂ, വരൂ ഇവിടെ കട​ന്നി​രി​ക്കാം; ഈ അക​ത്തു്.
അതി​ഥി​യെ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി അതി​ഥി​യു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ പെ​ടാ​തെ കഴി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും പോ​കു​ന്ന​തു് ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. കീ​ശ​യിൽ നി​ന്നും ചു​രു​ട്ടെ​ടു​ക്കു​ന്നു. മന​സ്സിൽ വി​കാ​രം കൂ​ടു​ത​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കൈ​ക്കു് വിറ വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ചു​രു​ട്ടു​കൊ​ളു​ത്താൻ അച്ഛ​നെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും അതി​ഥി​യും ഉറ​ക്കെ​യു​റ​ക്കെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട കഴി​ഞ്ഞു് പറ​യു​ന്നു.
രാഘവൻ:
അച്ഛാ, അച്ഛൻ കൈ​ക്കു​ലി വാ​ങ്ങി​യ​തും മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു​ടെ ചീത്ത കേ​ട്ട​തും എന്തി​നാ​യി​രു​ന്നു? (മേ​സ്തി​രി വേ​ഗ​ത്തിൽ ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്നു.) മക്ക​ളെ പോ​റ്റി വലു​താ​ക്കാൻ അല്ലേ അച്ഛാ? വലു​താ​ക്ക​ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാ​ലോ ചെറിയ തോ​തി​ലൊ​ന്നും പോരാ. പണ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ലക്ഷ​പ്ര​ഭു ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഗവർണർ! അതിൽ കു​റ​ഞ്ഞു് ഒര​ച്ഛ​നും ആശി​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, പണ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഉദ്യോ​ഗ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മക്കൾ സ്വ​ഭാ​വ​ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് കൊ​തി​ക്കു​ന്ന അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രെ​ത്ര​യു​ണ്ടു്? (കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) ആ രണ്ടു് പച്ച​നോ​ട്ട് അച്ഛ​നെ​ന്തു് കാ​ണി​ച്ചു?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(പരി​ഭ്ര​മം നടി​ച്ചു്) അതു് കാ​ണി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല… ഓവർ​സ്യാ​രെ​ജ​മാൻ അറി​ഞ്ഞാൽ ഉദ്യോ​ഗം കു​ള​ത്തി​ലി​റ​ങ്ങും.
രാഘവൻ:
(അച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ) ഒരു മഴ പെ​യ്ത​പ്പോൾ നി​ര​ത്തു് മു​ഴു​വ​നും ചളി​കെ​ട്ടി. അതിൽ​ക്കൂ​ടി വണ്ടി വലി​ച്ച കാ​ള​ക​ളു​ടെ കഴു​ത്തു് നു​ക​ത്ത​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​ട്ടി. വണ്ടി​ക്കാ​രൻ കാ​ള​ക​ളെ ചാ​ട്ട​കൊ​ണ്ടു് ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു് തല്ലി. നി​ര​ത്തി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ജന​ങ്ങൾ ബഹളം കൂ​ട്ടി. അച്ഛൻ ഒന്നും അറി​യാ​ത്ത​പോ​ലെ ചു​രു​ട്ടും വലി​ച്ചു് കാ​ല​വർ​ഷ​ത്തെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി നട​ന്നു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(വളരെ ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യും രഹ​സ്യ​മാ​യും) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി നാലു് നാഴിക നി​ര​ത്തി​ലി​ടാൻ ഒന്ന​ര​വ​ണ്ടി ചര​ലാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു്. പു​റ​ത്തു് പറയാൻ പറ്റ്വോ? ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്നു് ആ കൊ​ല്ലം എങ്ങു​മി​ല്ലാ​ത്ത മഴ.
രാഘവൻ:
അതേ, അച്ഛാ. ആ മഴ​കൊ​ണ്ടു് നി​ര​ത്തു് തകർ​ന്നൊ​ലി​ച്ചു. ആ പച്ച​നോ​ട്ടോ?
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
മി​ണ്ട​ല്ല​ടാ, അതി​ന്റെ കഥ പു​റ​ത്തു് പറയാൻ നന്നോ.
രാഘവൻ:
കരാ​റു​കാ​ര​ന്റെ പെ​ട്ടി​യിൽ അങ്ങി​നെ പത്തോ​പ​തി​ന​ഞ്ചോ പച്ച​നോ​ട്ടു​കൾ വേ​റെ​യും കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി അതി​ന​പ്പു​റ​വും പറ്റി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടെ പെ​ട്ടി​യിൽ കി​ട​ന്ന നോ​ട്ട് ആ മഴ​കൊ​ണ്ടു് നന​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷ, നി​ര​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടെ വണ്ടി​വ​ലി​ച്ച കാ​ള​ക​ളു​ടെ മു​തു​ക​ത്തു് ചാ​ട്ട​വീ​ണ​പ്പോൾ അവ​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ നന​ഞ്ഞു. പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ചു​മ​ട്ടു​തൊ​ഴി​ലാ​ളി ഭാ​ര​വും ചു​മ​ന്നു് പോ​കു​മ്പോൾ ചളി​യിൽ കാ​ല​മർ​ന്നു് വി​ഷ​മി​ച്ചു. വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്റെ കണ്ണു് നന​ഞ്ഞു.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
മഴ പെ​യ്ത​പ്പോൾ വി​ഷ​മം​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കാൻ.
രാഘവൻ:
കാ​റ്റും മഴയും ഏല്ക്കാ​തെ, നന​യാ​തെ പെ​ട്ടി​യിൽ​ക്കി​ട​ന്ന ആ പച്ച​നോ​ട്ട് പെ​രു​കി​പ്പെ​രു​കി ഇവിടെ മാ​ളി​ക​യും കാ​റു​മൊ​ക്കെ വന്നു… പക്ഷേ, എല്ലാ​മാ​യ​പ്പോൾ അച്ഛൻ ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കു് പൊ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടാ​തെ​യാ​യി. ഈ തറയിൽ പാവിയ വെ​ണ്ണ​ക്ക​ല്ലി​നു് ചേർ​ന്ന​ത​ല്ലാ അച്ഛ​ന്റെ ഈ പരു​ക്കൻ​കാ​ലു​കൾ! ഒരു റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ പഴയ കോ​ട്ട് ഇവി​ട​ത്തെ പട്ടു​മറ തൂ​ങ്ങു​ന്ന ജാ​ല​ക​ങ്ങൾ​ക്കു് പി​ന്നിൽ കാണാൻ പറ്റി​യ​ത​ല്ല; റേ​ഡി​യോ പാ​ടു​മ്പോൾ കഫം​വ​ര​ണ്ട തൊ​ണ്ട​യിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛ​ന്റെ ചുമ പു​റ​ത്തു് ചാ​ടു​ന്നു. അതി​വി​ടു​ത്തെ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ന്നു് ചേർ​ന്ന​ത​ല്ല. (ചു​രു​ട്ടു് വേഗം വേഗം വലി​ക്കു​ന്നു. പുക കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. തീ​പ്പെ​ട്ടി തപ്പി​യെ​ടു​ത്തു് ഉരസാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. കൈവിറ അധി​ക​മാ​കു​ന്നു. പഴ​യ​പോ​ലെ രാഘവൻ അതു് കൊ​ളു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. കിഴവൻ ആർ​ത്തി​യോ​ടെ പുക വലി​ച്ചൂ​തു​ന്നു.) അച്ഛാ, എല്ലാം കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​ക്കി​യ​തു് ആ പച്ച​നോ​ട്ടാ​ണു്. അന്ന​ത്തെ മഴ​യ്ക്ക​തു് നന​ഞ്ഞു​പോ​യെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​നി​ന്നു് വി​ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇവിടെ ഇത്ര വലി​യൊ​രു മാ​ളി​ക​യും ഇക്ക​ണ്ട​സ്ഥി​തി​യു​മൊ​ന്നും വന്നു​ചേ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മൺ​കു​ടി​ലി​ന്നു് ചേർ​ന്ന അച്ഛ​നും മക്ക​ളും ഇവിടെ സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു… പക്ഷേ, ആ പണ​ത്തി​ന്റെ പാപം ആരം​ഭി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. ഉണ​ക്ക​പ്പു​ല്ലിൽ വീണ തീ​പ്പൊ​രി​പോ​ലെ അതിനി എവി​ടെ​യൊ​ക്കെ പട​രു​മെ​ന്നോ എന്തൊ​ക്കെ നശി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നോ പറയാൻ വയ്യ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. കാ​ര്യ​മാ​യി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു) തീ​പ്പൊ​രി​യോ?
രാഘവൻ:
അതെ അച്ഛാ. ആ പച്ച​നോ​ട്ട് തീ​പ്പൊ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതീ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അച്ഛൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അന്ന​തു് മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു. പു​ക​യാ​നും കത്താ​നും തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു് ഇപ്പോ​ഴാ​ണു്… എല്ലാം നശി​പ്പി​ക്കും; വെ​ണ്ണീ​റാ​ക്കും… എന്തൊ​ക്കെ ബാ​ക്കി​യാ​കു​മെ​ന്നു് പറയാൻ വയ്യ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:
(വളരെ പതു​ക്കെ) ഒക്കെ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി പറ്റി​ച്ച​താ.
രാഘവൻ:
അവി​ടേ​യും കു​ഴ​പ്പം വരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ മകൾ ഇവിടെ എന്തു​മാ​ത്രം വി​ഷ​മി​ച്ചാ​ണു് കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന​തെ​ന്നു് അച്ഛ​ന​റി​യാ​മോ? അവി​ടേ​യു​മു​ണ്ടു് അധർമം. പച്ച​നോ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ രൂ​പ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​യി​ല​മർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. സന്ദർ​ഭം വരു​മ്പോൾ എല്ലാം ചു​ട്ടെ​രി​ക്കും.
അമ്പ​ല​ത്തിൽ ശീ​വേ​ലി​യെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​പ്പി​ന്റെ ശം​ഖ​നാ​ദ​വും കൊ​ട്ടും. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും അതി​ഥി​യും എന്തൊ​ക്കെ​യോ സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. അവർ രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പി​ന്മാ​റു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നാ​ണു് മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ആദ്യം പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കു​ന്ന​തു്. അതി​ഥി​യു​ടെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛ​നെ ഒഴി​വാ​ക്കാൻ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മന​പൂർ​വം ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. അതിഥി വാതിൽ കട​ന്നു​നി​ന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നോ​ടു് പറ​യു​ന്നു.
അതിഥി:
മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ, ഭാവി നമ്മു​ടെ കൈ​യി​ലാ​ണു്. ബി​സി​ന​സ്സു​കാ​രു​ടെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അത​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഞാനീ ലൈ​നി​ലേ​യ്ക്കു് വന്ന​തു്.
അതിഥി:
(കൈ​യി​ലെ ഫയൽ നോ​ക്കീ​ട്ടു്) പ്രോ​സ്പ​ക്ട​സ്സൊ​ക്കെ ഞാൻ തന്നി​ല്ലേ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഉവ്വു്, മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
അതിഥി:
സമയം കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതു് മു​ഴു​വ​നാ​യൊ​ന്നു് വാ​യി​ച്ചു് നോ​ക്കൂ. ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തന്നെ കമ്പ​നി​യു​ടെ മാ​നേ​ജി​ങ് ഡയ​റ​ക്ട​റാ​വ​ണം. (മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അച്ഛ​നെ അതി​ഥി​യു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ​നി​ന്നു് മറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്) എന്താ വി​രോ​ധ​മു​ണ്ടോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
വയ്യ, ധാ​രാ​ളം ചു​മ​ത​ല​കൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. ഡയ​റ​ക്ട​റാ​വാം; അതു​മ​തി.
അതിഥി:
പോ​രാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല. മാ​നേ​ജി​ങ് ഡയ​റ​ക്ടർ മി. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ​പ്പോ​ലെ ‘ഷ്റൂ​ഡാ’ (shrewd). (നട​ന്നു് രം​ഗ​മ​ധ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യെ കാ​ണു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പു​ച്ഛം)
അതി​ഥി​യു​ടെ നോ​ട്ട​വും ഭാ​വ​വും കണ്ടു് ആകെ പരു​ങ്ങു​ന്നു. അതിഥി എന്തോ ചോ​ദി​ക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് കരുതി വിഷയം മാ​റ്റാൻ​വേ​ണ്ടി പറ​യു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
പി​ന്നെ, ഈ ബി​സി​ന​സ്സി​ന്ന്…
അതിഥി:
(അതി​ലൊ​ന്നും ഒട്ടും താ​ത്പ​ര്യം കാ​ണി​ക്കാ​തെ) എസ്ക്യു​സ് മീ! ഒന്നു് ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(കല​ശ​ലാ​യി പരു​ങ്ങി) ഒന്നും ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്. എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി. അതൊരു വലിയ ചു​മ​ത​ല​യു​ടെ കഥ​യാ​ണു്. പൂ​മു​ഖം ചൂ​ലു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ അടി​ക്കു​ന്ന​തു്. (അതി​ഥി​യെ കഴി​യും വേഗം നട​ക്കാൻ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ചു​റ്റി​ലും നോ​ക്കി കല​ശ​ലാ​യി പരു​ങ്ങി ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഒപ്പ​മു​ള്ള ഒരു സർ​വ​ന്റാ​ണു്. ഞങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ എടു​ത്തു് വളർ​ത്തിയ മനു​ഷ്യൻ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി തു​ട​ക്കം​മു​തൽ അതി​ഥി​യേ​യും പ്ര​ഭാ​ക​ര​നേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ ശരി​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു; ഞെ​ട്ടു​ന്നു; കൈ രണ്ടും വി​റ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഈ സമ​യ​ത്തു് രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​റി​യി​ലെ ജാ​ല​ക​മ​റ​യിൽ അക​ത്തൊ​രാൾ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നിഴൽ വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.
അതിഥി:
(നിന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നി​ള​കാ​തെ) എന്നാ​ലും ഇത​നു​വ​ദി​ക്ക​രു​തു്. എന്റെ ബം​ഗ്ലാ​വിൽ സർ​വ​ന്റ്സി​നു് വരാ​നും പോ​കാ​നും പ്ര​ത്യേക ഗെ​യ്റ്റാ​ണ്. (മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു) ഇതി​ലൊ​ന്നും സോ​ഷ്യ​ലി​സം പാ​ടി​ല്ല മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ. നമ്മു​ടെ സ്റ്റാ​റ്റ​സി​നു് തക​രാ​റാ​ണു്.
പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ഒപ്പം പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും. അതി​ഥി​യു​ടെ ചിരി അകു​ന്ന​ക​ന്നു് പോ​കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ഒരു കാർ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ ശബ്ദം. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. രം​ഗ​ത്തു​ക​ട​ക്കാൻ ശങ്കി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കാ​തെ തല​താ​ഴ്ത്തി ധൃ​തി​യിൽ തന്റെ മു​റി​യിൽ കട​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ടു​ത്തു​വി​ട്ട ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നു് നി​ല്ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നു.
രാഘവൻ:
ചൂ​ലു​കൊ​ണ്ടെ​വി​ടെ​യാ​ണ​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മുഖം ബീ​ഭ​ത്സ​മാ​വു​ന്നു.) നി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു്.
രാഘവൻ:
പണം മനു​ഷ്യ​നെ മൃ​ഗ​മാ​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മൃ​ഗ​ത്തെ ദൈ​വ​മാ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.
രാഘവൻ:
അത്ത​ര​മൊ​രു ദൈ​വ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പി​ലാ​ണു് ഞാൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(അല​റും​പോ​ലെ) രാഘവാ.
രാഘവൻ:
ആ ദൈ​വ​ത്തി​ന്നു് സ്വ​ന്തം അച്ഛൻ സർ​വ​ന്റാ​ണു്. അതു പറയാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ങ്ങി​നെ നാ​വ​ന​ങ്ങി?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഓ! ഒരു കൊ​ല​പാ​ത​കി​യെ വി​സ്ത​രി​ക്കും​പോ​ലെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ.
രാഘവൻ:
കൊ​ല​പാ​ത​കി​കൾ​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യും ദയ​യു​മു​ണ്ടാ​വും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ല​ല്ല, ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യി​ലാ​ണു് നി​ന്റെ നോ​ട്ടം.
രാഘവൻ:
അതേ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
എന്നാൽ കേ​ട്ടോ​ളൂ, നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ ഭീ​രു​വും ദുർ​ബ​ല​നു​മായ ഒരു പു​സ്ത​ക​പ്പു​ഴു​വി​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കും ഈ നാ​ട്ടി​ല​തി​ല്ല. കേൾ​ക്ക​ട്ടെ പറ; ഈ നാ​ട്ടിൽ ഇന്നെ​ത്ര​പേർ​ക്കാ​ത്മാർ​ത്ഥ​ത​യു​ണ്ടു്?
രാഘവൻ:
മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കാ​ര്യം ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇല്ലെ​ങ്കിൽ​പ്പി​ന്നെ നീ​യെ​ന്തി​നി​ങ്ങ​നെ വി​ഷ​മി​ക്ക​ണം?
രാഘവൻ:
വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാ​നാ​ണോ?
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇപ്പോൾ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തും ഇനി വി​ഷ​മി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തും നീ​യാ​ണു്. അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ങ്കിൽ കേ​ട്ടോ​ളൂ, ഞെ​ക്കു​മ്പൊൾ കത്തു​ന്ന ടോർ​ച്ച് കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ; അതു​പോ​ലി​രി​ക്ക​ണം മനു​ഷ്യൻ. ഉള്ളി​ലെ കരി​യും ഇരു​ട്ടും മൂ​ടി​വെ​ച്ചു് ചി​രി​ക്കുക. ആ ചി​രി​യി​ലൂ​ടെ കാ​ര്യം നേടുക. ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രും അങ്ങി​നെ​യാ​ണു്.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങൾ ചി​രി​ക്കു​ക​യോ കര​യു​ക​യോ എന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യൂ. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു് നി​ങ്ങൾ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ വാ​യിൽ​നി​ന്നു് വീ​ഴേ​ണ്ട​ത​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
മനു​ഷ്യ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റു ജീ​വി​ക​ളൊ​ന്നും സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല.
രാഘവൻ:
(വി​കാ​രാ​ധീ​ന​നാ​കു​ന്നു) ചു​രു​ങ്ങിയ ശമ്പ​ള​ത്തി​നു് ജോലി ചെ​യ്തു് കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് ഒരു കു​ടും​ബം പു​ലർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത അച്ഛ​നെ ഈ വീ​ട്ടി​ലെ സർ​വ​ന്റാ​ണെ​ന്നു് പറയുക എന്നി​ട്ട​തു് ന്യാ​യീ​ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കുക. നി​ങ്ങ​ളൊ​രു മനു​ഷ്യ​ന​ല്ല. (ശീ​വേ​ലി​യെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​പ്പി​ന്റെ വാ​ദ്യം ഉയർ​ന്നു് കേൾ​ക്കു​ന്നു.)
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
നീ​യ​തു് പറയും.
രാഘവൻ:
ഞാൻ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഇതു് കേൾ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​ല്ലാം പറയും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇതാ​രും കേൾ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല.
രാഘവൻ:
എല്ലാ​വ​രും ഇതു് കേൾ​ക്കും. ഞാ​നി​തു് എല്ലാ​വ​രോ​ടും ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മുഖം പൈ​ശാ​ചി​ക​മാ​വു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു) എന്തു്?
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരി​യായ രൂപം ജന​ങ്ങൾ കാ​ണ​ട്ടെ.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അവ​രൊ​രി​ക്ക​ലും കാ​ണി​ല്ല.
രാഘവൻ:
ഞാൻ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ത്തു്) നി​ന​ക്കു് സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.
രാഘവൻ:
സാ​ധ്യ​മാ​ണു്. അതെ​ന്റെ ചു​മ​ത​ല​കൂ​ടി​യാ​ണു്.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
രാഘവാ, എന്നെ തടയാൻ യാ​തൊ​രാൾ​ക്കും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല… എന്റെ മുൻ​പിൽ വി​ല​ങ്ങ​ടി​ച്ചു് നി​ല്ക്കാൻ ഞാ​നാ​രേ​യും അനു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. എനി​ക്കു് ദയ കു​റ​വാ​ണു്.
രാഘവൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദയ എനി​ക്കു് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഞാൻ പര​മ​ദു​ഷ്ട​നാ​ണു്.
രാഘവൻ:
വഞ്ച​ക​നും നീ​ച​നു​മാ​ണു്. ഈ അധഃ​പ​ത​നം തട​യാ​തെ കഴി​യി​ല്ല. ജന​ങ്ങൾ ഇത​റി​യ​ണം.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
അറി​യി​ല്ല.
രാഘവൻ:
അറി​യും.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
(രാ​ഘ​വ​ന്റെ പി​ട​ലി​ക്കു് ഊക്കിൽ അടി​ക്കു​ന്നു.) അതി​നു് മുൻ​പു് നി​ന്നെ ഞാൻ കൊ​ല്ലും.
രാഘവൻ ആകെ അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു. തരി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തല്ലു് ഒട്ടും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​ത​ല്ല. നടാ​ടെ​യാ​ണു് തല്ലു​ന്ന​തു്. ആശ​യ​പ​ര​മായ സം​ഘ​ട്ട​നം പല​പ്പോ​ഴും നട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ഇത്ത​ര​മൊ​ര​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു് അതൊ​ന്നും എത്തി​ച്ചേ​രാ​റി​ല്ല. രാ​ഘ​വ​ന്റെ പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.
പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:
ഇവിടെ ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​തു് എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. ഞാൻ ജീ​വി​ക്കും; മന​സ്സി​ലാ​യോ? ആരൊ​ക്കെ എതിർ​ത്താ​ലും ജീ​വി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലി​ട​പെ​ടാൻ വര​രു​തു്. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവി​ടെ​നി​ന്നു് ഉണ്ടോ​ളൂ. അതു് സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യി ഞാ​നേർ​പ്പാ​ടു​ചെ​യ്യാം.
രാഘവൻ:
അച്ഛൻ മരി​ച്ചാൽ അതി​ഥി​കൾ​ക്കു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഒരു സർ​വ​ന്റ് വേ​ണ​മ​ല്ലോ. അതി​നാ​യി​രി​ക്കും ഊണു് സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യി തരാ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു്… കൊ​ള്ളാം. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ വിറ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​വു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ തളർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ആരുടെ ശ്ര​ദ്ധ​യി​ലും പെ​ടാ​തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക​ത്തു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പാ​തി​വ​ഴി​ചെ​ന്ന​തും വീ​ഴു​ന്നു. രാഘവൻ ‘കൊ​ള്ളാം’ എന്ന വാ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് അച്ഛൻ വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ട​തു്. ഉടനെ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞോ​ടു​ന്നു. അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേൽ​പി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ… അച്ഛാ.
ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​ക്കു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ വയ്യ. താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അക​ത്തേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Tīppori (ml: തീ​പ്പൊ​രി).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, തീ​പ്പൊ​രി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: View of Auvers, an oil on canvas painting by Vincent van Gogh (1853–1890). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.