(മാർ​ബിൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ ഒരു മാ​തൃ​ക​യും കൈയിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ണി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് വരു​ന്നു. നേരെ രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​റി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ​ച്ചെ​ന്നു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛാ, ഇള​യ​ച്ഛാ… (രാഘവൻ പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ഉണ്ണി താ​ജ്മ​ഹൽ നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു്) ഇതു് കണ്ടോ ഇള​യ​ച്ഛാ?

രാഘവൻ:

ഇതെ​ന്തി​നെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു?

ഉണ്ണി:

പറയാം. ഇള​യ​ച്ഛൻ ഇരി​ക്കൂ. വി​സ്ത​രി​ച്ചു് പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. വലി​യൊ​രു സംശയം.

രാഘവൻ:

താ​ജ്മ​ഹ​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണോ (സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു; അടു​ത്തു് ഉണ്ണി​യും.)

ഉണ്ണി:

അതേ, ഇള​യ​ച്ഛൻ താ​ജ്മ​ഹൽ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?

രാഘവൻ:

ഉണ്ടു്, സംശയം തീർ​ന്നോ?

ഉണ്ണി:

ഇല്ല, പറയാം. ഇതു് ആരും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ മു​ക​ളിൽ ഒരു മൂ​ല​യിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​നി​ന്ന​ലെ എന്റെ മു​റി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് വെ​ച്ചു്. രാ​ത്രി മാ​റാ​ല​യും പൊ​ടി​യു​മെ​ല്ലാം തട്ടി നന​ച്ചു​തു​ട​ച്ചു് വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി. ഇപ്പോ​ളി​തു് കാണാൻ നല്ല ചന്ത​മി​ല്ലേ ഇള​യ​ച്ഛാ?

രാഘവൻ:

ഉണ്ടു്.

ഉണ്ണി:

ജോ​ലി​യെ​ല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ വളരെ വൈകി. ഉറ​ക്കം തീരെ വന്നി​ല്ല. ഉറ​ക്കം വരാ​ഞ്ഞാ​ലു​ള്ള വിഷമം ഇള​യ​ച്ഛ​ന​റി​യി​ല്ലേ?

രാഘവൻ:

ധാ​രാ​ളം!

ഉണ്ണി:

വെ​റു​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ, എന്തെ​ങ്കി​ലും ആലോ​ചി​ച്ചു​ക​ള​യാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചു. ആഗ്ര​യെ​പ്പ​റ്റി, ദൽ​ഹി​യെ​പ്പ​റ്റി, മുഗൾ ചക്ര​വർ​ത്തി​മാ​രെ​പ്പ​റ്റി, സലിം രാ​ജ​കു​മാ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി അനാർ​ക്ക​ലി​യെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ല്ലാം ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സു് ദൽ​ഹി​യി​ലെ രാ​ജ​കൊ​ട്ടാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്തി. ആഗ്ര​യി​ലെ​ത്തി, അവിടെ അല​ഞ്ഞു​തി​രി​യു​മ്പോൾ ഒരു ഗദ്ഗ​ദം.

രാഘവൻ:

എന്തു്?

ഉണ്ണി:

ഒരു സ്ത്രീ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ തേ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം. ഞാ​ന​മ്പ​ര​ന്നു​പോ​യി!

രാഘവൻ:

അതെ​ന്തി​നു്? ഈ വീ​ട്ടിൽ പലരും പല​പ്പോ​ഴും തേ​ങ്ങാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ.

ഉണ്ണി:

ഈ വീ​ട്ടി​ലെ കാ​ര്യ​മ​ല്ല പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഞാൻ ദൽ​ഹി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. രാഘൻ: ഓ! എന്നി​ട്ടു്.

ഉണ്ണി:

തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​യു​ന്ന ആ സ്ത്രീ വളരെ അടു​ത്തെ​ത്തി​യെ​ന്നെ​നി​ക്കു് തോ​ന്നി. ഞാൻ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു് ചു​റ്റും നോ​ക്കി. എന്തൊ​ര​ത്ഭു​തം എന്റെ മു​റി​യിൽ നേർ​ത്ത നി​ലാ​വു് പര​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഈ പ്ര​തിമ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ വലു​താ​വു​ന്നു. ഗോ​പു​ര​ങ്ങൾ നീ​ലാ​കാ​ശ​ത്തിൽ മു​ട്ടു​ന്നു. ഒരു കൊ​ച്ചോ​ളം​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത യമുന ഇതിനെ വലം​വെ​ച്ചൊ​ഴു​കു​ന്നു. അവിടെ മറ്റൊ​രു താ​ജ്മ​ഹൽ; ഇതി​ന്റെ പ്ര​തി​ബിം​ബം. തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ച്ചിൽ അപ്പോ​ഴും കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. ഞാൻ മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ന്നു… അതാ പര​മ​സു​ന്ദ​രി​യായ ഒരു സ്ത്രീ താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ പടി​ക്ക​ലി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്നു! ആ സ്ത്രീ ആരാ​ണി​ള​യ​ച്ഛാ?

ജാനകി ഒരു ബഡ്ഷീ​റ്റും പി​ല്ലോ കവ​റു​മാ​യി പി​റ​കി​ലെ വാ​തി​ലും കട​ന്നു് വന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പോ​കു​ന്നു.

രാഘവൻ:

എനി​ക്ക​റി​യാൻ പാ​ടി​ല്ല.

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛൻ ചരി​ത്രം പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?

രാഘവൻ:

സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ കണ്ട കാ​ര്യം ചരി​ത്ര​ത്തി​ല​ന്വേ​ഷി​ച്ചാൽ ഉത്ത​രം കി​ട്ടി​ല്ല.

ഉണ്ണി:

എന്നാ​ലും അതു് മറ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. പാവം!

ജാനകി പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നേ​യും ഉണ്ണി​യേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.

ഉണ്ണി:

അമ്മേ, അമ്മ ഇവിടെ വരൂ.

ജാനകി:

(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു) എന്താ ഉണ്ണീ?

ഉണ്ണി:

ഇവിടെ ഒര​ഞ്ചു​മി​നി​ട്ടി​രി​യ്ക്കൂ അമ്മേ.

ജാനകി:

(തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു) എന്താ കാ​ര്യം?

ഉണ്ണി:

വലി​യൊ​രു സംശയം.

ജാനകി:

ആർ​ക്കു്?

രാഘവൻ:

എനി​ക്ക​ല്ല.

ഉണ്ണി:

താ​ജ്മ​ഹ​ലി​ന്റെ പടി​ക്ക​ലി​രു​ന്നു് ഒരു സ്ത്രീ കര​യു​ന്നു.

ജാനകി:

കടം​ക​ഥ​യാ​ണോ?

ഉണ്ണി:

അല്ല​മ്മേ. അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​മ​റി​യ​ണം.

രാഘവൻ:

ആ സ്ത്രീ വല്ല തെ​റ്റും ചെ​യ്തു​കാ​ണും.

ജാനകി:

അല്ലാ, ഏതോ പു​രു​ഷൻ ചെയ്ത തെ​റ്റി​നു് ആ സ്ത്രീ​യി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്ന​താ​വും.

രാഘവൻ:

സ്ത്രീ തെ​റ്റു​ചെ​യ്യാ​റി​ല്ലേ?

ജാനകി:

പു​രു​ഷ​ന്റെ നിർ​ബ​ന്ധം​കൊ​ണ്ടു്.

രാഘവൻ:

ഇവിടെ മറി​ച്ചാ​ണു് സംഭവം. ആ വി​ശ്വോ​ത്ത​ര​സ്മാ​ര​കം ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി പണി​യി​ച്ചു​വോ ആ സ്ത്രീ അതർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ അവർ ഭർ​ത്താ​വി​നെ വഞ്ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. (ജാനകി അറി​യാ​തെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു.)

ഉണ്ണി:

മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ലി​ള​യ​ച്ഛാ. വി​സ്ത​രി​ച്ചു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ… ചരി​ത്ര​ത്തി​ല​ങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ. ഷാ​ജ​ഹാൻ ചക്ര​വർ​ത്തി തന്റെ രാ​ജ്ഞി​യു​ടെ സ്മാ​ര​ക​മാ​യി​ട്ടു് പണി​യി​ച്ച​ത​ല്ലേ താ​ജ്മ​ഹൽ.

രാഘവൻ:

അതേ.

ഉണ്ണി:

പി​ന്നെ രാ​ജ്ഞി ചക്ര​വർ​ത്തി​യെ വഞ്ചി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്താ?

ജാനകി:

അസൂയ! ഒരു സ്ത്രീ​ക്ക് അത്ര വലിയ സ്മാ​ര​ക​മു​ണ്ടാ​വാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ?

ഉണ്ണി:

ഇള​യ​ച്ഛൻ പറഞ്ഞ കഥ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണോ?

രാഘവൻ:

അല്ലാ​ത്ത​തു് വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ലേ?

ജാനകി:

ചരി​ത്രം​ത​ന്നെ മു​ഴു​വൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​ത​ല്ല.

ഉണ്ണി:

ആ കഥ വി​സ്ത​രി​ച്ചൊ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ.

രാഘവൻ:

വി​സ്ത​രി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മും​താ​സ് എന്ന സ്ത്രീ​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ ഷാ​ജ​ഹാൻ ചക്ര​വർ​ത്തി തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. മും​താ​സ് സ്നേ​ഹി​ച്ച​തു് മറ്റൊ​രാ​ളെ​യാ​ണു്. പക്ഷേ, പണവും പ്ര​താ​പ​വും അധി​കാ​ര​വു​മെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ചക്ര​വർ​ത്തി​ക്കു് അവർ വഴ​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അനു​സ​ര​ണ​യു​ള്ളൊ​രു ഭാ​ര്യ​യാ​യി ജീ​വി​ച്ചു. പാവം! ആ സ്ത്രീ മരി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. രാ​ജ്യ​ത്തു​ള്ള മാർ​ബി​ളൊ​ക്കെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ചക്ര​വർ​ത്തി വലി​യൊ​രു സ്മാ​ര​കം പണി​യി​ച്ചു.

ഉണ്ണി:

അതു​കൊ​ണ്ട​വർ ആ സ്മാ​ര​ക​ത്തി​ലി​രു​ന്നു് കരയണോ?

രാഘവൻ:

വേണം; തനി​ക്കർ​ഹ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നു് തന്റെ പേരിൽ നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് കാ​ണു​മ്പോൾ ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ ആത്മാ​വു് വേ​ദ​നി​ച്ചു. ഉണ്ണി കണ്ട​തു് മും​താ​സി​ന്റെ ആത്മാ​വി​രു​ന്നു് കര​യു​ന്ന​താ​ണു്.

ജാനകി:

മരി​ച്ച​വ​രെ​പ്പ​റ്റി എന്ത​പ​വാ​ദ​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തു്?

രാഘവൻ:

ഇത​പ​വാ​ദ​മ​ല്ല; ചരി​ത്ര​മാ​ണു്.

ജാനകി:

എന്താ​യാ​ലും സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക​പ​വാ​ദം പറ​യു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ഇന്നോ ഇന്ന​ലെ​യോ തു​ട​ങ്ങി​യ​ത​ല്ല.

രാഘവൻ:

സ്ത്രീ​ക​ള​തി​നു് വഴി​വെ​ക്കാൻ ആരം​ഭി​ച്ച​തും ഇന്നോ ഇന്ന​ലെ​യോ അല്ല.

ജാനകി:

അതി​ന്റെ കാരണം മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടോ?

രാഘവൻ:

ഇല്ല.

ജാനകി:

ഇത്ര​യ​ധി​കം പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടും അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ലേ?

രാഘവൻ:

ഞാൻ വാ​യി​ച്ച പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും അതി​ല്ലാ​ഞ്ഞാൽ പോരേ?

ജാനകി:

എങ്ങി​നെ​യു​ണ്ടാ​വും. ഇവിടെ പ്ര​ചാ​ര​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ള​ധി​ക​വും പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​ഴു​തി​യ​ത​ല്ലേ?

രാഘവൻ:

സ്ത്രീ​ക​ളെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​തി​യി​ല്ല.

ജാനകി:

സ്ത്രീ​കൾ​ക്ക​തി​നു് സമ​യ​മു​ണ്ടോ, സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടോ?

രാഘവൻ:

അപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു് എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

ജാനകി:

മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ‘ബർ​ണാ​ഡ്ഷാ’ ഒരു സ്ത്രീ​യാ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കൂ.

ഉണ്ണി:

അയ്യോ, അതു​വ​യ്യ​മ്മേ, മറ്റാ​രെ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്കാം…

രാഘവൻ:

വി​ചാ​രി​ച്ചു.

ജാനകി:

പതി​നേ​ഴാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ ഒരാൾ​ക്കു് വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.

രാഘവൻ:

ഉം.

ജാനകി:

ഭർ​ത്താ​വു് മഹാ ശു​ണ്ഠി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. സം​ശ​യാ​ലു​വാ​ണു്. എന്തു് ചെ​യ്താ​ലും കു​റ്റം. എപ്പോ​ഴും പരാതി; ഏതു​നേ​ര​വും ശകാരം, പി​ന്നെ കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഓരോ പ്ര​സ​വ​വും. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യിൽ ബർ​ണാ​ഡ്ഷാ ചെ​ന്നു​പെ​ട്ടാൽ അദ്ദേ​ഹം എത്ര നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തു​മാ​യി​രു​ന്നു?

രാഘവൻ:

ഒന്നെ​ങ്കി​ലും എഴു​തു​മെ​ന്ന​ഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടാൻ വയ്യ.

ജാനകി:

സ്ത്രീ പു​രു​ഷ​നോ​ടൊ​പ്പം പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങാ​ത്ത കാ​ര​ണ​മ​താ​ണു്. സ്ത്രീ ഇന്നും ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് കേവലം ഒരു ഉപ​ക​ര​ണം​പോ​ലെ​യ​ല്ലെ? നി​ങ്ങൾ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​നും പ്ര​വൃ​ത്തി​ക്കും വല്ല പൊ​രു​ത്ത​വു​മു​ണ്ടോ? മറ്റൊ​ക്കെ പോ​ട്ടെ, അതി​പ്ര​ധാ​ന​മായ വി​വാ​ഹ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഇന്നും അവ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം തേ​ടാ​റു​ണ്ടോ? (രാ​ഘ​വ​നിൽ​നി​ന്നു് വല്ല ഉത്ത​ര​വും കി​ട്ടു​മെ​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു് അല്പ​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.) എന്താ ഒന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്? അവൾ​ക്കു് യാ​തൊ​രു താ​ല്പ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് അവളെ പി​ടി​ച്ചു് വി​ല്ക്കു​ക​യ​ല്ലേ? പണ​ത്തി​നു്, പ്ര​താ​പ​ത്തി​നു്, ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​നു് അങ്ങി​നെ പല​തി​നും. വി​റ്റു​പോയ ഒരടിമ അപ​വാ​ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യാൽ അവ​ളെ​യെ​ന്തി​നു് പഴി​ക്ക​ണം. വി​ല​കൊ​ടു​ത്തു് വാ​ങ്ങി​യ​വ​ന്റെ പേരിൽ അവൾ​ക്കു വല്ല ചു​മ​ത​ല​യും ഉണ്ടാ​വു​മോ?

രാഘവൻ:

(ഒര​പ​രാ​ധി​യു​ടെ മട്ടിൽ) ഇല്ല.

ജാനകി:

വല്ല ചു​മ​ത​ല​യും അവ​ളിൽ​നി​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​മോ? അവ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ കഴി​യു​ന്ന​തും കീ​ഴ​ട​ങ്ങി, വേ​ണ്ട​ത്ര സഹി​ച്ചു്, സ്നേ​ഹി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കാൻ പാ​ടു​പെ​ടു​ന്നു! ആ പാ​ടു​പെ​ട​ലി​നു് അവൾ​ക്കു് കി​ട്ടു​ന്ന പ്ര​തി​ഫ​ല​മോ? അപ​വാ​ദം? മരി​ച്ചു് മണ്ണ​ടി​ഞ്ഞാ​ലും ഒരു സ്ത്രീ​യെ നി​ങ്ങൾ വെ​റു​തെ വി​ടി​ല്ല. ചി​താ​ഭ​സ്മം​പോ​ലും ചി​ക​ഞ്ഞു​നോ​ക്കും. (അല്പം കൂ​ടി​പ്പോയ വി​കാ​രം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. തന്ന​ത്താ​നെ​ന്ന​വി​ധം) ഭർ​ത്താ​വു് കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ദൈ​വ​മാ​ണെ​ന്നു് എഴു​തി​വെ​ച്ച പു​രു​ഷൻ ഒരു കാ​ര്യം മറ​ന്നു. വി​ല​യ്ക്കു​വാ​ങ്ങി തൊ​ഴു​ത്തിൽ കെ​ട്ടിയ പശു​വി​നു് അതി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ദൈ​വ​മാ​ണെ​ന്നു് കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാൻ?

അതു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​ച്ച​തും അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നാ​ലു​ത​വണ തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ കതി​ന​വെ​ടി മു​ഴ​ങ്ങു​ന്നു. ആ ശബ്ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി പരി​ഭ്ര​മി​ച്ച മട്ടിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…

ഉണ്ണി:

(ഉറ​ക്കെ) എന്താ മു​ത്ത​ച്ഛാ.

ജാനകി:

(രാ​ഘ​വ​നോ​ടു്) ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഞാ​നെ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. (രാഘവൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ എന്തോ ആലോ​ചി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. ഉണ്ണി​യു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു്.) ഉണ്ണീ, ഇന്നു് അമ്പ​ല​ത്തി​ലെ പള്ളി​വേ​ട്ട​യാ​ണു്. നേ​ര​ത്തെ കു​ളി​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി​ക്കോ​ളൂ.

അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഉണ്ണി​യെ വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഉണ്ണീ… ഉണ്ണീ…

ഉണ്ണി:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ത്തേ​ക്കു് ചെ​ന്നു്) ഇതാ മു​ത്ത​ച്ഛാ, ഞാ​നി​വി​ടേ​ണ്ടു്.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​മ്പോൾ) മു​ത്ത​ച്ഛ​നു് ഒരു അമ​ളി​പ​റ്റി. കി​ട​ന്നു് ഒന്നു് മയ​ങ്ങി. അപ്പ​ളാ കതി​ന​വെ​ടി. ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു​പോ​യി കട്ടി​ലി​മ്മേ​ന്നു് വീ​ഴാ​ഞ്ഞ​തു് ഭാ​ഗ്യം! (സോ​ഫ​യിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു) എന്റെ കീ​ശേ​ലു് ചു​രു​ട്ടും തീ​പ്പെ​ട്ടീ​ണ്ടു്. ഒന്നെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തി വായിൽ വെ​ച്ചു​ത​രൂ.

തയ്യാ​റാ​യി ഇരു​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി ചു​രു​ട്ടെ​ടു​ത്തു് കൊ​ളു​ത്തി വായിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി കാലു് സോ​ഫ​യിൽ കയ​റ്റി​വെ​ച്ച് ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് ലയി​ച്ചു് പു​ക​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ഉണ്ണി അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. മാർ​ബിൾ​പ്ര​തിമ ടീ​പോ​യിൽ​വെ​ച്ചു് മറ​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ ഒന്നും അറി​യു​ന്നി​ല്ല. അപ്പോ​ഴും ഗാ​ഢ​മായ ആലോ​ച​ന​യി​ലാ​ണു്. തെ​ല്ലിട കഴി​ഞ്ഞു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഉറ​ക്കെ​യു​റ​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടാ​ണു് രാഘവൻ സ്വ​പ്ന​ലോ​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണ​രു​ന്ന​തു്.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ബ്ഭൂ! കരാ​റു​കാ​ര​ന്റെ തട്ടി​പ്പു്. പകൽ​ക്കൊ​ള്ള​യ​ല്ലേ; പകൽ​ക്കൊ​ള്ള! (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു, അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗരവം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.) ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യോ​ടു് കളി​വേ​ണ്ട. (രാഘവൻ അന്തം വി​ട്ടു് നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി തു​ടർ​ന്നു് പറ​യു​ന്നു.) കക്ക​ണോ? എന്റെ ഓഹരി അവിടെ വെ​ക്കു്.

രാഘവൻ:

അച്ഛാ, അച്ഛാ!

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഏ? (സ്വ​പ്നാ​ട​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മട്ടിൽ മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​രു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

അച്ഛ​നെ​ന്താ പറ​ഞ്ഞ​തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(അടു​ത്തു​വ​ന്നു് രഹ​സ്യം പറ​യു​മ്പോ​ലെ) അതോ, ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​യി​ല്ലേ?

രാഘവൻ:

ഏതു് കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

കണ്ട്റാ​ക്ടർ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി.

രാഘവൻ:

അയാൾ മരി​ച്ചു​പോ​യി​ല്ലേ അച്ഛാ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഉം! അവൻ വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ എന്നെ തോ​ല്പി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. അവൻ റോ​ഡി​നു് കല്ലു​നി​ര​ത്താൻ കരാ​റെ​ടു​ത്തു. ഉപാ​യ​പ്പ​ണി​കൊ​ണ്ടു് കാ​ര്യം പറ്റി​ച്ചു. ഞാൻ വി​ട്ടി​ല്ല. എന്റെ ഓഹരി അവിടെ വെ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കള്ളി വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​ക്കും! ആ! അതു​ത​ന്നെ! (നാ​ലു​പു​റ​വും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കി ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) ഗതി​മു​ട്ടി​യ​പ്പോൾ രണ്ടു് പച്ച നോ​ട്ട് എന്റെ കൈയിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നു.

രാഘവൻ:

കൈ​ക്കൂ​ലി; ഇല്ലേ അച്ഛാ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

പതു​ക്കെ പറ, വല്ല​വ​രും കേ​ട്ടാൽ കൈ​ക്കു് ചങ്ങല വീഴും. (മു​ഖ​ത്തു് സന്തോ​ഷ​വും ഒട്ടൊ​രു വി​ജ​യ​ഭാ​വ​വും.) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് അതു് വാ​ങ്ങാൻ നല്ല പ്ര​യാ​സ​ണ്ട് കെ​ട്ടോ, (മു​ഖ​ത്തു് വീ​ണ്ടും വ്യ​സ​നം) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി ഒരു​പാ​ടു് സമ്പാ​ദി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി; കട്ടി​ട്ടും പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ചി​ട്ടും തോ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടും. (അല്പ​നേ​രം മി​ണ്ടാ​തെ നട​ക്കു​ന്നു. തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടു് നേ​രെ​യാ​ക്കു​ന്നു. കാ​ക്കി​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഞു​ളി​വു​കൾ പോ​ക്കി ഒന്നു് നി​വർ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗ​ര​വ​വും സന്തോ​ഷം നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു.) പക്ഷേ; ഈയൊ​ര​വ​സ്ഥ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. (അല്പം നി​വർ​ന്നു് നെ​ഞ്ഞ് മുൻ​പോ​ട്ടു​ന്തി​ച്ചു് ഒരു യു​വാ​വി​ന്റെ മട്ടിൽ നട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.) ഏത​വ​സ്ഥ? ഒരു ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ അവസ്ഥ… ഓവർ​സ്യാ​രെ​ജ​മാ​നൻ വന്നാ​ലും ഇഞ്ചി​നി​യ​റെ​ജ​മാ​നൻ വന്നാ​ലും വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു് ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യെ. വി​വ​ര​ങ്ങ​ള​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തോ? അതും ഈ ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യോ​ടു്… കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി തലയും ചൊ​റി​ഞ്ഞു് പിറകെ നട​ക്കും. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ല്ല അവ​രാ​രും. (പഴയ പദ​വി​യും പ്ര​ഭാ​വ​വും ഓർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് അല്പ​നേ​രം നട​ക്കു​ന്നു. വീ​ണ്ടും മു​ഖ​ത്തു് വി​ഷാ​ദം സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു.) കളി​ച്ചു് കളി​ച്ചു് ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി ഒടു​വി​ലെ​ന്നെ ചതി​ച്ചു.

രാഘവൻ:

അതെ​ങ്ങ​നെ​യ​ച്ഛാ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

അവ​ന്റെ മക​ള​ല്ലേ ഇന്നി​വി​ടെ ഭരി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഞാ​നെ​ന്നും ഈ ബന്ധ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി​രു​ന്നു.

രാഘവൻ:

കാരണം?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഇക്കാ​ണു​ന്ന സ്വ​ത്തു് മു​ഴു​വൻ അവളു് തട്ടി​യെ​ടു​ക്കും. (രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നു് ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) പി​ന്നേ​യ് നീ വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​രു കല്യാ​ണം കഴി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു് നി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യും അവ​ളും​കൂ​ടി മത്സ​രി​ക്ക​ണം.

രാഘവൻ:

നല്ല ഉപ​ദേ​ശം.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

അല്ലാ​തെ ഈ സ്വ​ത്തു് ഭാ​ഗി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ന്യാ​യ​മായ വഴി​ക്കു് ഭാ​ഗി​ച്ചു​കൂ​ടേ അച്ഛാ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

സാ​ധി​ക്കി​ല്ലെ​ടാ. ഈ കാ​ണു​ന്ന സ്വ​ത്തു് മു​ഴു​വ​നും ഞാൻ സമ്പാ​ദി​ച്ച​ത​ല്ല (വീ​ണ്ടും ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി) അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സമർ​ത്ഥ​നാ.

രാഘവൻ:

ഏതു് കാ​ര്യ​ത്തിൽ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

പണം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ… ഓ… എന്തൊ​രു കൗ​ശ​ല​മാ​ണു്… കഴി​ഞ്ഞ യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്… (നാ​ലു​പു​റ​വും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു.)

രാഘവൻ:

അച്ഛ​നെ​ന്തി​നാ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഒന്നൂ​ല്ല… യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്…

രാഘവൻ:

യു​ദ്ധ​ക്കാ​ല​ത്തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

സി​മ​ന്റും… (പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) ഇരു​മ്പും…

രാഘവൻ:

ഇതാണോ അച്ഛ​നി​ത്ര രഹ​സ്യ​മാ​യി പറ​യു​ന്ന​തു്. ഇന്നാ​ട്ടിൽ പര​ക്കെ അറി​യു​ന്ന കാ​ര്യ​മ​ല്ലേ. പൊ​തു​സ്ഥാ​പ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടിൽ​നി​ന്ന​നു​വ​ദി​ച്ച സി​മ​ന്റും ഇരു​മ്പും കരി​ഞ്ച​ന്ത​യിൽ വി​റ്റാ​ണു് കാ​ശു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തെ​ന്നു് എല്ലാർ​ക്കു​മ​റി​യാം.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഛീ! പതു​ക്കെ പറ.

രാഘവൻ:

എന്താ​ണ​ച്ഛാ ഉറ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞാൽ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നമ്മൾ​ക്ക​തു് ഉറ​ക്കെ പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ചെ​യ്യാൻ പാ​ടു​ണ്ടോ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

നല്ല സമർ​ത്ഥ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ ഇതൊ​ന്നും ചെ​യ്യി​ല്ല; കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​പോ​വും.

രാഘവൻ:

കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ എന്തു് കളവും ചെ​യ്യാം, ഇല്ലേ അച്ഛാ? ഈ രാ​ജ്യം നശി​പ്പി​ക്കാൻ അച്ഛ​നും സഹാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കേ​ണ്ട പണം കൃ​ത്രി​മം കാ​ണി​ച്ചു് സ്വ​ന്തം പെ​ട്ടി​യിൽ നി​റ​യ്ക്കുക. (പു​റ​ത്തു് കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം)

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എന്റെ പെ​ട്ടി നി​റ​യ്ക്കാൻ ഞാൻ തന്നെ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ടേ?

രാഘവൻ:

എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ പെ​ട്ടി നി​റ​യ്ക്ക​ണം?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

എടാ നി​റ​ഞ്ഞ പെ​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരാ​ളും വി​ല​വെ​ക്കി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ഇന്നു് ഈ രാ​ജ്യം ഇങ്ങി​നെ കി​ട​ന്നു് വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്? അന്നു് നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​രും​കൂ​ടി മത്സ​രി​ച്ചു് നശി​പ്പി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ആർ​ക്കു് വേണടാ നി​ന്റെ രാ​ജ്യം.

രാഘവൻ:

ഇന്നെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും അതാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്; രാ​ജ്യം! രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യാ​ണു് ഇന്നു് സക​ല​രു​ടേ​യും ലക്ഷ്യം. രാ​ജ്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ജീവൻ ബലി​ക​ഴി​ക്കാ​നും ജന​ങ്ങൾ ഇന്നു് മടി​ക്കി​ല്ല. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ, അച്ഛ​നി​തൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല; രാ​ജ്യ​ത്തെ ചൂഷണം ചെ​യ്യു​ന്നൊ​രു ഗവർ​മ്മെ​ണ്ടി​ന്റെ കീ​ഴി​ലാ​യി​രു​ന്നു അച്ഛൻ. ഭരി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് അന്നു് രാ​ജ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ശ്ര​ദ്ധ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഇന്നാ നി​ല​യൊ​ക്കെ​പ്പോ​യി. എല്ലാ​വ​രും ചേർ​ന്നു് രാ​ജ്യ​ശ്രേ​യ​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണി​പ്പോൾ. (ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ ഭാഗം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള വങ്ക​ന്മാർ മാ​ത്രം. രാ​ജ്യ​ശ്രേ​യ​സ്സാ​ണ​ത്രേ! എടാ, കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​വും വീ​ട്ടു​കാ​ര്യ​വും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ത്ത​വർ എന്തി​ന്നു​കൊ​ള്ളും?

രാഘവൻ:

അതു് മാ​ത്രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു് എന്തു് ഹീ​ന​കൃ​ത്യ​വും ചെ​യ്യാൻ മടി​ക്കാ​ത്ത​വ​രി​ല്ലേ; അവ​രേ​ക്കാൾ ഭേ​ദ​മാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ശു​ണ്ഠി) രാഘവാ, നീ ആലോ​ചി​ച്ചു് സം​സാ​രി​ക്ക​ണം… നി​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റം വളരെ ചീ​ത്ത​യാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്.

രാഘവൻ:

ഇതി​ലും നന്നാ​യി​ട്ടു് പെ​രു​മാ​റാൻ എനി​ക്കു് വയ്യ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വയ്യെ​ങ്കിൽ നീ വേറെ സ്ഥ​ല​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും.

രാഘവൻ:

ഈ സ്ഥലം പറ്റി​ല്ലെ​ന്നു് തോ​ന്നു​മ്പോൾ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നാൽ അതി​നു​ള്ള സമ​യ​മാ​യി.

രാഘവൻ:

അച്ഛ​നു​ള്ള​പ്പോൾ വേണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അച്ഛ​നെ പി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ഷ​മ​മാ​ണോ?

രാഘവൻ:

അല്ലെ​ന്നു് പറയാൻ വയ്യ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നാൽ ഒരു​മി​ച്ചു് അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചോ​ളൂ.

രാഘവൻ:

അങ്ങ​നെ അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചു് കൈ​യും​വീ​ശി​യ​ങ്ങു് പോയാൽ പോ​ര​ല്ലോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പി​ന്നെ കൈ​നി​റ​യെ വല്ല​തും കൊ​ണ്ടു​പോ​ണോ?

രാഘവൻ:

നിറയെ വേണ്ട.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നാൽ സത്യ​മ​ങ്ങു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.

രാഘവൻ:

കേൾ​ക്ക​ട്ടെ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പോ​കു​മ്പോൾ കൈ​യും​വീ​ശി​ത്ത​ന്നെ പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വക യാ​തൊ​ന്നും ഇവി​ടെ​യി​ല്ല.

രാഘവൻ:

അച്ഛ​ന്റെ വക​യു​മി​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അച്ഛ​ന്റെ വകയോ? അച്ഛ​നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കൂ. കഷ്ടി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കാൻ​ത​ന്നെ അച്ഛ​നു് വരു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

രാഘവൻ:

അതു സമ്മ​തി​ച്ചു. പക്ഷേ, അച്ഛൻ കൈ​ക്കൂ​ലി വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​ന്റെ കൈയിൽ ഉണ്ടാ​വും.

രാഘവൻ:

അച്ഛ​ന്റെ കൈ​യി​ലു​ള്ള​തൊ​ക്കെ ഇന്നു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇതു​വ​രെ​നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​തു് ഈ വി​ശ്വാ​സം​കൊ​ണ്ടാ​ണോ? ഇവിടെ അച്ഛ​നും നി​ന​ക്കു​മൊ​ന്നും ഒര​വ​കാ​ശ​വു​മി​ല്ല. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) ഇവിടെ ആരുടെ സമ്പാ​ദ്യ​വു​മി​ല്ല. ഈ കാ​ണു​ന്ന​ത​ത്ര​യും ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു്. എന്റെ സ്വ​ന്ത​മാ​ണു്.

രാഘവൻ:

(പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ) അച്ഛാ… അച്ഛാ!

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(അന്തം​വി​ട്ടു് നോ​ക്കു​ന്നു)

രാഘവൻ:

ഇവിടെ അച്ഛ​നൊ​ന്നും സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നോ​ക്കു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇതു​വ​രെ ഊണു് കഴി​ച്ച​തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ലം തരണം.

രാഘവൻ:

(അച്ഛ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) അച്ഛ​നെ​ന്താ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(മക്കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള വഴ​ക്കു് കണ്ടു് മന​സ്സി​ന്റെ നില ആകെ പരു​ങ്ങ​ലി​ലാ​വു​ന്നു. ഒര​പ​രാ​ധി​യെ​പ്പോ​ലെ പറ​യു​ന്നു.) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി രണ്ടു് പച്ച​നോ​ട്ടു് തന്ന​തു് നേ​രാ​ണു്.

രാഘവൻ:

അച്ഛ​നാ​കെ​പ്പാ​ടെ​യു​ള്ള സമ്പാ​ദ്യം അതാണോ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ഇതൊ​ന്നും ഇങ്ങി​നെ ഉറ​ക്കെ പറ​യ​രു​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു) അച്ഛൻ​ത​ന്നെ പറ​യ​ട്ടെ കണ​ക്കു്! എടാ, നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഈ അച്ഛൻ ഒര​ടി​മ​യാ​യി​രു​ന്നു; എല്ലാ​വ​രു​ടെ മുൻ​പി​ലും പഞ്ച​പു​ച്ഛ​മ​ട​ക്കി നിന്ന ഒരടിമ. അറു​പ​തു് വയ​സ്സി​നു് ശേ​ഷ​മാ​ണു് ഈ അച്ഛ​നൊ​രു കാറിൽ കയ​റി​യ​തു്. ഇന്നു് നി​ന്നേ​യും ഈ അച്ഛ​നേ​യും ജന​ങ്ങൾ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശക്തി​കൊ​ണ്ട​ല്ല. മന​സ്സി​ലാ​യോ… അവൻ നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു… എടാ, ഇന്നു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ പഴ​യ​മ​ട്ടി​ലു​ള്ള ഒരു മൺ​കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കാൻ എനി​ക്കു് സാ​ധി​ക്കും.

രാഘവൻ:

മൺ​കു​ടി​ലിൽ പാർ​ക്കു​ന്ന​തു് അത്ര കു​റ​ച്ചി​ലൊ​ന്നു​മ​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കു​ടി​ലു​മി​ല്ല. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് പെ​രു​മാ​റി​ക്കോ​ളു… ഞാ​നൊ​ന്നി​നും മടി​ക്കി​ല്ല… എന്നെ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ വന്നാൽ ഞാനും പഠി​പ്പി​ക്കും… നി​ങ്ങ​ളെ ഊട്ടി​പ്പു​ലർ​ത്താൻ എന്നി​ക്കു് വലിയ ചു​മ​ത​ല​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ചു​മ​ത​ല​യു​ണ്ടെ​ന്നു് കരു​തി​യാ​ണു് ഇതു​വ​രെ ഉണ്ട​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇനിയാ വി​ശ്വാ​സം വേണ്ട.

രാഘവൻ:

ആ വി​ശ്വാ​സം തീർ​ന്നാൽ ഉടനെ ഇവി​ടു​ത്തെ ഊണ​വ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(ചി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഓ വലിയ ധീ​ര​നാ​ണ​ല്ലോ… (പെ​ട്ടെ​ന്നു് പു​റ​മേ​നി​ന്നു് കാ​റി​ന്റെ ഹോൺ. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അല്പം മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങി അക​ത്തേ​ക്കു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. ഒട്ടു് വി​മ്മി​ഷ്ട​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ന്നു.) അല്പം ദയ വി​ചാ​രി​ക്ക​ണം. അവ​കാ​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും അർ​ഹ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി​യും സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഇത്തി​രി കഴി​ഞ്ഞാ​ലും സമ​യ​മു​ണ്ടാ​കും. ഒന്ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോകൂ! അച്ഛ​നേ​യും വി​ളി​ച്ചോ​ളു.

രാഘവൻ:

ഇവിടെ നി​ന്നാ​ലെ​ന്താ കു​ഴ​പ്പം?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ആരോ വരു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ വേ​ഷ​ത്തിൽ അച്ഛ​നി​വി​ടെ നി​ന്നാൽ അതി​ന്റെ കു​റ​ച്ചിൽ എനി​ക്കാ​ണു്.

രാഘവൻ:

(സഹി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) ആഹാ! കു​റ​ച്ചി​ലാ​ണോ? അച്ഛ​നു​വേ​ണ്ടി അല്പ​മ​തു് സഹി​ച്ചു​ക​ള​യു. ഒര​പ​ക​ട​വു​മി​ല്ല. (ധൃ​തി​യിൽ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(അച്ഛ​നെ സമീ​പി​ച്ചി​ട്ടു്) അച്ഛ​നെ​ന്താ ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(പതു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു​ത​ള്ളി) അച്ഛ​ന​ക​ത്തേ​ക്കു് പോ​യ്ക്കോ​ളു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(പെ​ട്ട​ന്നു് ശാ​ഠ്യം​പി​ടി​ച്ച കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ സോ​ഫ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ ധർ​മ​സ​ങ്ക​ട​ത്തിൽ പെ​ടു​ന്നു. പരു​ങ്ങു​ന്നു. മു​ഖ​ഭാ​വം മാറി അതി​ഥി​യെ സ്വാ​ഗ​തം ചെ​യ്യാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ മുൻ​പോ​ട്ടോ​ടു​ന്നു. പാ​ന്റും കോ​ട്ടും ടൈ​യു​മ​ണി​ഞ്ഞു് കൈയിൽ വലിയ ഫയ​ലു​മാ​യി ഒരു മനു​ഷ്യൻ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. വാ​യി​ലെ പൈ​പ്പ് മാ​റ്റാ​തെ​യാ​ണു് സം​സാ​രം.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നമ​സ്കാ​രം.

അതിഥി:

നമ​സ്കാ​രം. (മുൻ​പി​ലോ​ട്ടു് വന്നു് കൈ​പി​ടി​ച്ചു് കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(അച്ഛ​നെ മറ​ഞ്ഞു് നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) വരൂ, വരൂ ഇവിടെ കട​ന്നി​രി​ക്കാം; ഈ അക​ത്തു്.

അതി​ഥി​യെ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. മേ​സ്തി​രി അതി​ഥി​യു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ പെ​ടാ​തെ കഴി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും പോ​കു​ന്ന​തു് ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. കീ​ശ​യിൽ നി​ന്നും ചു​രു​ട്ടെ​ടു​ക്കു​ന്നു. മന​സ്സിൽ വി​കാ​രം കൂ​ടു​ത​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കൈ​ക്കു് വിറ വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. രാഘവൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ചു​രു​ട്ടു​കൊ​ളു​ത്താൻ അച്ഛ​നെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും അതി​ഥി​യും ഉറ​ക്കെ​യു​റ​ക്കെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട കഴി​ഞ്ഞു് പറ​യു​ന്നു.

രാഘവൻ:

അച്ഛാ, അച്ഛൻ കൈ​ക്കു​ലി വാ​ങ്ങി​യ​തും മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു​ടെ ചീത്ത കേ​ട്ട​തും എന്തി​നാ​യി​രു​ന്നു? (മേ​സ്തി​രി വേ​ഗ​ത്തിൽ ചു​രു​ട്ടു് വലി​ക്കു​ന്നു.) മക്ക​ളെ പോ​റ്റി വലു​താ​ക്കാൻ അല്ലേ അച്ഛാ? വലു​താ​ക്ക​ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാ​ലോ ചെറിയ തോ​തി​ലൊ​ന്നും പോരാ. പണ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ലക്ഷ​പ്ര​ഭു ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഗവർണർ! അതിൽ കു​റ​ഞ്ഞു് ഒര​ച്ഛ​നും ആശി​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, പണ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഉദ്യോ​ഗ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മക്കൾ സ്വ​ഭാ​വ​ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് കൊ​തി​ക്കു​ന്ന അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രെ​ത്ര​യു​ണ്ടു്? (കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) ആ രണ്ടു് പച്ച​നോ​ട്ട് അച്ഛ​നെ​ന്തു് കാ​ണി​ച്ചു?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(പരി​ഭ്ര​മം നടി​ച്ചു്) അതു് കാ​ണി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല… ഓവർ​സ്യാ​രെ​ജ​മാൻ അറി​ഞ്ഞാൽ ഉദ്യോ​ഗം കു​ള​ത്തി​ലി​റ​ങ്ങും.

രാഘവൻ:

(അച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ) ഒരു മഴ പെ​യ്ത​പ്പോൾ നി​ര​ത്തു് മു​ഴു​വ​നും ചളി​കെ​ട്ടി. അതിൽ​ക്കൂ​ടി വണ്ടി വലി​ച്ച കാ​ള​ക​ളു​ടെ കഴു​ത്തു് നു​ക​ത്ത​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​ട്ടി. വണ്ടി​ക്കാ​രൻ കാ​ള​ക​ളെ ചാ​ട്ട​കൊ​ണ്ടു് ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു് തല്ലി. നി​ര​ത്തി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി ജന​ങ്ങൾ ബഹളം കൂ​ട്ടി. അച്ഛൻ ഒന്നും അറി​യാ​ത്ത​പോ​ലെ ചു​രു​ട്ടും വലി​ച്ചു് കാ​ല​വർ​ഷ​ത്തെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി നട​ന്നു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(വളരെ ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യും രഹ​സ്യ​മാ​യും) കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി നാലു് നാഴിക നി​ര​ത്തി​ലി​ടാൻ ഒന്ന​ര​വ​ണ്ടി ചര​ലാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു്. പു​റ​ത്തു് പറയാൻ പറ്റ്വോ? ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്നു് ആ കൊ​ല്ലം എങ്ങു​മി​ല്ലാ​ത്ത മഴ.

രാഘവൻ:

അതേ, അച്ഛാ. ആ മഴ​കൊ​ണ്ടു് നി​ര​ത്തു് തകർ​ന്നൊ​ലി​ച്ചു. ആ പച്ച​നോ​ട്ടോ?

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

മി​ണ്ട​ല്ല​ടാ, അതി​ന്റെ കഥ പു​റ​ത്തു് പറയാൻ നന്നോ.

രാഘവൻ:

കരാ​റു​കാ​ര​ന്റെ പെ​ട്ടി​യിൽ അങ്ങി​നെ പത്തോ​പ​തി​ന​ഞ്ചോ പച്ച​നോ​ട്ടു​കൾ വേ​റെ​യും കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

ആ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി അതി​ന​പ്പു​റ​വും പറ്റി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

രാഘവൻ:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടെ പെ​ട്ടി​യിൽ കി​ട​ന്ന നോ​ട്ട് ആ മഴ​കൊ​ണ്ടു് നന​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷ, നി​ര​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടെ വണ്ടി​വ​ലി​ച്ച കാ​ള​ക​ളു​ടെ മു​തു​ക​ത്തു് ചാ​ട്ട​വീ​ണ​പ്പോൾ അവ​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ നന​ഞ്ഞു. പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ചു​മ​ട്ടു​തൊ​ഴി​ലാ​ളി ഭാ​ര​വും ചു​മ​ന്നു് പോ​കു​മ്പോൾ ചളി​യിൽ കാ​ല​മർ​ന്നു് വി​ഷ​മി​ച്ചു. വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്റെ കണ്ണു് നന​ഞ്ഞു.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

മഴ പെ​യ്ത​പ്പോൾ വി​ഷ​മം​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കാൻ.

രാഘവൻ:

കാ​റ്റും മഴയും ഏല്ക്കാ​തെ, നന​യാ​തെ പെ​ട്ടി​യിൽ​ക്കി​ട​ന്ന ആ പച്ച​നോ​ട്ട് പെ​രു​കി​പ്പെ​രു​കി ഇവിടെ മാ​ളി​ക​യും കാ​റു​മൊ​ക്കെ വന്നു… പക്ഷേ, എല്ലാ​മാ​യ​പ്പോൾ അച്ഛൻ ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക്കു് പൊ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടാ​തെ​യാ​യി. ഈ തറയിൽ പാവിയ വെ​ണ്ണ​ക്ക​ല്ലി​നു് ചേർ​ന്ന​ത​ല്ലാ അച്ഛ​ന്റെ ഈ പരു​ക്കൻ​കാ​ലു​കൾ! ഒരു റോ​ഡു​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ പഴയ കോ​ട്ട് ഇവി​ട​ത്തെ പട്ടു​മറ തൂ​ങ്ങു​ന്ന ജാ​ല​ക​ങ്ങൾ​ക്കു് പി​ന്നിൽ കാണാൻ പറ്റി​യ​ത​ല്ല; റേ​ഡി​യോ പാ​ടു​മ്പോൾ കഫം​വ​ര​ണ്ട തൊ​ണ്ട​യിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛ​ന്റെ ചുമ പു​റ​ത്തു് ചാ​ടു​ന്നു. അതി​വി​ടു​ത്തെ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ന്നു് ചേർ​ന്ന​ത​ല്ല. (ചു​രു​ട്ടു് വേഗം വേഗം വലി​ക്കു​ന്നു. പുക കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. തീ​പ്പെ​ട്ടി തപ്പി​യെ​ടു​ത്തു് ഉരസാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. കൈവിറ അധി​ക​മാ​കു​ന്നു. പഴ​യ​പോ​ലെ രാഘവൻ അതു് കൊ​ളു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. കിഴവൻ ആർ​ത്തി​യോ​ടെ പുക വലി​ച്ചൂ​തു​ന്നു.) അച്ഛാ, എല്ലാം കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​ക്കി​യ​തു് ആ പച്ച​നോ​ട്ടാ​ണു്. അന്ന​ത്തെ മഴ​യ്ക്ക​തു് നന​ഞ്ഞു​പോ​യെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​നി​ന്നു് വി​ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇവിടെ ഇത്ര വലി​യൊ​രു മാ​ളി​ക​യും ഇക്ക​ണ്ട​സ്ഥി​തി​യു​മൊ​ന്നും വന്നു​ചേ​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മൺ​കു​ടി​ലി​ന്നു് ചേർ​ന്ന അച്ഛ​നും മക്ക​ളും ഇവിടെ സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു… പക്ഷേ, ആ പണ​ത്തി​ന്റെ പാപം ആരം​ഭി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. ഉണ​ക്ക​പ്പു​ല്ലിൽ വീണ തീ​പ്പൊ​രി​പോ​ലെ അതിനി എവി​ടെ​യൊ​ക്കെ പട​രു​മെ​ന്നോ എന്തൊ​ക്കെ നശി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നോ പറയാൻ വയ്യ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. കാ​ര്യ​മാ​യി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു) തീ​പ്പൊ​രി​യോ?

രാഘവൻ:

അതെ അച്ഛാ. ആ പച്ച​നോ​ട്ട് തീ​പ്പൊ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതീ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അച്ഛൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അന്ന​തു് മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു. പു​ക​യാ​നും കത്താ​നും തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു് ഇപ്പോ​ഴാ​ണു്… എല്ലാം നശി​പ്പി​ക്കും; വെ​ണ്ണീ​റാ​ക്കും… എന്തൊ​ക്കെ ബാ​ക്കി​യാ​കു​മെ​ന്നു് പറയാൻ വയ്യ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി:

(വളരെ പതു​ക്കെ) ഒക്കെ കേ​ളു​ക്കു​ട്ടി പറ്റി​ച്ച​താ.

രാഘവൻ:

അവി​ടേ​യും കു​ഴ​പ്പം വരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ മകൾ ഇവിടെ എന്തു​മാ​ത്രം വി​ഷ​മി​ച്ചാ​ണു് കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന​തെ​ന്നു് അച്ഛ​ന​റി​യാ​മോ? അവി​ടേ​യു​മു​ണ്ടു് അധർമം. പച്ച​നോ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ രൂ​പ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​യി​ല​മർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. സന്ദർ​ഭം വരു​മ്പോൾ എല്ലാം ചു​ട്ടെ​രി​ക്കും.

അമ്പ​ല​ത്തിൽ ശീ​വേ​ലി​യെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​പ്പി​ന്റെ ശം​ഖ​നാ​ദ​വും കൊ​ട്ടും. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും അതി​ഥി​യും എന്തൊ​ക്കെ​യോ സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. അവർ രം​ഗ​ത്തേ​ക്കു് വരാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് പി​ന്മാ​റു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നാ​ണു് മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് ആദ്യം പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കു​ന്ന​തു്. അതി​ഥി​യു​ടെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛ​നെ ഒഴി​വാ​ക്കാൻ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ മന​പൂർ​വം ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. അതിഥി വാതിൽ കട​ന്നു​നി​ന്നു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നോ​ടു് പറ​യു​ന്നു.

അതിഥി:

മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ, ഭാവി നമ്മു​ടെ കൈ​യി​ലാ​ണു്. ബി​സി​ന​സ്സു​കാ​രു​ടെ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അത​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഞാനീ ലൈ​നി​ലേ​യ്ക്കു് വന്ന​തു്.

അതിഥി:

(കൈ​യി​ലെ ഫയൽ നോ​ക്കീ​ട്ടു്) പ്രോ​സ്പ​ക്ട​സ്സൊ​ക്കെ ഞാൻ തന്നി​ല്ലേ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഉവ്വു്, മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അതിഥി:

സമയം കി​ട്ടു​മ്പോൾ അതു് മു​ഴു​വ​നാ​യൊ​ന്നു് വാ​യി​ച്ചു് നോ​ക്കൂ. ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തന്നെ കമ്പ​നി​യു​ടെ മാ​നേ​ജി​ങ് ഡയ​റ​ക്ട​റാ​വ​ണം. (മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അച്ഛ​നെ അതി​ഥി​യു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ​നി​ന്നു് മറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്) എന്താ വി​രോ​ധ​മു​ണ്ടോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

വയ്യ, ധാ​രാ​ളം ചു​മ​ത​ല​കൾ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. ഡയ​റ​ക്ട​റാ​വാം; അതു​മ​തി.

അതിഥി:

പോ​രാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല. മാ​നേ​ജി​ങ് ഡയ​റ​ക്ടർ മി. പ്ര​ഭാ​ക​ര​നെ​പ്പോ​ലെ ‘ഷ്റൂ​ഡാ’ (shrewd). (നട​ന്നു് രം​ഗ​മ​ധ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യെ കാ​ണു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഭയ​ങ്ക​ര​മായ പു​ച്ഛം)

അതി​ഥി​യു​ടെ നോ​ട്ട​വും ഭാ​വ​വും കണ്ടു് ആകെ പരു​ങ്ങു​ന്നു. അതിഥി എന്തോ ചോ​ദി​ക്കാൻ ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് കരുതി വിഷയം മാ​റ്റാൻ​വേ​ണ്ടി പറ​യു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

പി​ന്നെ, ഈ ബി​സി​ന​സ്സി​ന്ന്…

അതിഥി:

(അതി​ലൊ​ന്നും ഒട്ടും താ​ത്പ​ര്യം കാ​ണി​ക്കാ​തെ) എസ്ക്യു​സ് മീ! ഒന്നു് ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(കല​ശ​ലാ​യി പരു​ങ്ങി) ഒന്നും ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്. എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി. അതൊരു വലിയ ചു​മ​ത​ല​യു​ടെ കഥ​യാ​ണു്. പൂ​മു​ഖം ചൂ​ലു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ അടി​ക്കു​ന്ന​തു്. (അതി​ഥി​യെ കഴി​യും വേഗം നട​ക്കാൻ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ചു​റ്റി​ലും നോ​ക്കി കല​ശ​ലാ​യി പരു​ങ്ങി ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി പറ​യു​ന്നു.) അച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഒപ്പ​മു​ള്ള ഒരു സർ​വ​ന്റാ​ണു്. ഞങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ എടു​ത്തു് വളർ​ത്തിയ മനു​ഷ്യൻ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി തു​ട​ക്കം​മു​തൽ അതി​ഥി​യേ​യും പ്ര​ഭാ​ക​ര​നേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ ശരി​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു; ഞെ​ട്ടു​ന്നു; കൈ രണ്ടും വി​റ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഈ സമ​യ​ത്തു് രാ​ഘ​വ​ന്റെ മു​റി​യി​ലെ ജാ​ല​ക​മ​റ​യിൽ അക​ത്തൊ​രാൾ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ നിഴൽ വീ​ണു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അതിഥി:

(നിന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നി​ള​കാ​തെ) എന്നാ​ലും ഇത​നു​വ​ദി​ക്ക​രു​തു്. എന്റെ ബം​ഗ്ലാ​വിൽ സർ​വ​ന്റ്സി​നു് വരാ​നും പോ​കാ​നും പ്ര​ത്യേക ഗെ​യ്റ്റാ​ണ്. (മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു) ഇതി​ലൊ​ന്നും സോ​ഷ്യ​ലി​സം പാ​ടി​ല്ല മി. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ. നമ്മു​ടെ സ്റ്റാ​റ്റ​സി​നു് തക​രാ​റാ​ണു്.

പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു. ഒപ്പം പ്ര​ഭാ​ക​ര​നും. അതി​ഥി​യു​ടെ ചിരി അകു​ന്ന​ക​ന്നു് പോ​കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ഒരു കാർ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ ശബ്ദം. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ വരു​ന്നു. രം​ഗ​ത്തു​ക​ട​ക്കാൻ ശങ്കി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കാ​തെ തല​താ​ഴ്ത്തി ധൃ​തി​യിൽ തന്റെ മു​റി​യിൽ കട​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, രാഘവൻ തന്റെ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ടു​ത്തു​വി​ട്ട ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​നു് നി​ല്ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നു.

രാഘവൻ:

ചൂ​ലു​കൊ​ണ്ടെ​വി​ടെ​യാ​ണ​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മുഖം ബീ​ഭ​ത്സ​മാ​വു​ന്നു.) നി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു്.

രാഘവൻ:

പണം മനു​ഷ്യ​നെ മൃ​ഗ​മാ​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മൃ​ഗ​ത്തെ ദൈ​വ​മാ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

രാഘവൻ:

അത്ത​ര​മൊ​രു ദൈ​വ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പി​ലാ​ണു് ഞാൻ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(അല​റും​പോ​ലെ) രാഘവാ.

രാഘവൻ:

ആ ദൈ​വ​ത്തി​ന്നു് സ്വ​ന്തം അച്ഛൻ സർ​വ​ന്റാ​ണു്. അതു പറയാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ങ്ങി​നെ നാ​വ​ന​ങ്ങി?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഓ! ഒരു കൊ​ല​പാ​ത​കി​യെ വി​സ്ത​രി​ക്കും​പോ​ലെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ.

രാഘവൻ:

കൊ​ല​പാ​ത​കി​കൾ​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യും ദയ​യു​മു​ണ്ടാ​വും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ല​ല്ല, ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യി​ലാ​ണു് നി​ന്റെ നോ​ട്ടം.

രാഘവൻ:

അതേ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

എന്നാൽ കേ​ട്ടോ​ളൂ, നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ ഭീ​രു​വും ദുർ​ബ​ല​നു​മായ ഒരു പു​സ്ത​ക​പ്പു​ഴു​വി​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാർ​ക്കും ഈ നാ​ട്ടി​ല​തി​ല്ല. കേൾ​ക്ക​ട്ടെ പറ; ഈ നാ​ട്ടിൽ ഇന്നെ​ത്ര​പേർ​ക്കാ​ത്മാർ​ത്ഥ​ത​യു​ണ്ടു്?

രാഘവൻ:

മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കാ​ര്യം ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇല്ലെ​ങ്കിൽ​പ്പി​ന്നെ നീ​യെ​ന്തി​നി​ങ്ങ​നെ വി​ഷ​മി​ക്ക​ണം?

രാഘവൻ:

വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാ​നാ​ണോ?

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇപ്പോൾ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന​തും ഇനി വി​ഷ​മി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തും നീ​യാ​ണു്. അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ങ്കിൽ കേ​ട്ടോ​ളൂ, ഞെ​ക്കു​മ്പൊൾ കത്തു​ന്ന ടോർ​ച്ച് കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ; അതു​പോ​ലി​രി​ക്ക​ണം മനു​ഷ്യൻ. ഉള്ളി​ലെ കരി​യും ഇരു​ട്ടും മൂ​ടി​വെ​ച്ചു് ചി​രി​ക്കുക. ആ ചി​രി​യി​ലൂ​ടെ കാ​ര്യം നേടുക. ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രും അങ്ങി​നെ​യാ​ണു്.

രാഘവൻ:

നി​ങ്ങൾ ചി​രി​ക്കു​ക​യോ കര​യു​ക​യോ എന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യൂ. അല്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു് നി​ങ്ങൾ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ വാ​യിൽ​നി​ന്നു് വീ​ഴേ​ണ്ട​ത​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

മനു​ഷ്യ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റു ജീ​വി​ക​ളൊ​ന്നും സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല.

രാഘവൻ:

(വി​കാ​രാ​ധീ​ന​നാ​കു​ന്നു) ചു​രു​ങ്ങിയ ശമ്പ​ള​ത്തി​നു് ജോലി ചെ​യ്തു് കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു് ഒരു കു​ടും​ബം പു​ലർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത അച്ഛ​നെ ഈ വീ​ട്ടി​ലെ സർ​വ​ന്റാ​ണെ​ന്നു് പറയുക എന്നി​ട്ട​തു് ന്യാ​യീ​ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കുക. നി​ങ്ങ​ളൊ​രു മനു​ഷ്യ​ന​ല്ല. (ശീ​വേ​ലി​യെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​പ്പി​ന്റെ വാ​ദ്യം ഉയർ​ന്നു് കേൾ​ക്കു​ന്നു.)

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

നീ​യ​തു് പറയും.

രാഘവൻ:

ഞാൻ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഇതു് കേൾ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​ല്ലാം പറയും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇതാ​രും കേൾ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല.

രാഘവൻ:

എല്ലാ​വ​രും ഇതു് കേൾ​ക്കും. ഞാ​നി​തു് എല്ലാ​വ​രോ​ടും ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മുഖം പൈ​ശാ​ചി​ക​മാ​വു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു) എന്തു്?

രാഘവൻ:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരി​യായ രൂപം ജന​ങ്ങൾ കാ​ണ​ട്ടെ.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അവ​രൊ​രി​ക്ക​ലും കാ​ണി​ല്ല.

രാഘവൻ:

ഞാൻ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ത്തു്) നി​ന​ക്കു് സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.

രാഘവൻ:

സാ​ധ്യ​മാ​ണു്. അതെ​ന്റെ ചു​മ​ത​ല​കൂ​ടി​യാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

രാഘവാ, എന്നെ തടയാൻ യാ​തൊ​രാൾ​ക്കും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല… എന്റെ മുൻ​പിൽ വി​ല​ങ്ങ​ടി​ച്ചു് നി​ല്ക്കാൻ ഞാ​നാ​രേ​യും അനു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. എനി​ക്കു് ദയ കു​റ​വാ​ണു്.

രാഘവൻ:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദയ എനി​ക്കു് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഞാൻ പര​മ​ദു​ഷ്ട​നാ​ണു്.

രാഘവൻ:

വഞ്ച​ക​നും നീ​ച​നു​മാ​ണു്. ഈ അധഃ​പ​ത​നം തട​യാ​തെ കഴി​യി​ല്ല. ജന​ങ്ങൾ ഇത​റി​യ​ണം.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

അറി​യി​ല്ല.

രാഘവൻ:

അറി​യും.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

(രാ​ഘ​വ​ന്റെ പി​ട​ലി​ക്കു് ഊക്കിൽ അടി​ക്കു​ന്നു.) അതി​നു് മുൻ​പു് നി​ന്നെ ഞാൻ കൊ​ല്ലും.

രാഘവൻ ആകെ അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു. തരി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. തല്ലു് ഒട്ടും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​ത​ല്ല. നടാ​ടെ​യാ​ണു് തല്ലു​ന്ന​തു്. ആശ​യ​പ​ര​മായ സം​ഘ​ട്ട​നം പല​പ്പോ​ഴും നട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ഇത്ത​ര​മൊ​ര​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു് അതൊ​ന്നും എത്തി​ച്ചേ​രാ​റി​ല്ല. രാ​ഘ​വ​ന്റെ പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്നു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ഭാ​ക​രൻ തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. രാ​ഘ​വ​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​യു​ന്നു.

പ്ര​ഭാ​ക​രൻ:

ഇവിടെ ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​യ​തു് എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. ഞാൻ ജീ​വി​ക്കും; മന​സ്സി​ലാ​യോ? ആരൊ​ക്കെ എതിർ​ത്താ​ലും ജീ​വി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലി​ട​പെ​ടാൻ വര​രു​തു്. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവി​ടെ​നി​ന്നു് ഉണ്ടോ​ളൂ. അതു് സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യി ഞാ​നേർ​പ്പാ​ടു​ചെ​യ്യാം.

രാഘവൻ:

അച്ഛൻ മരി​ച്ചാൽ അതി​ഥി​കൾ​ക്കു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഒരു സർ​വ​ന്റ് വേ​ണ​മ​ല്ലോ. അതി​നാ​യി​രി​ക്കും ഊണു് സൗ​ജ​ന്യ​മാ​യി തരാ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു്… കൊ​ള്ളാം. (ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​യു​ടെ വിറ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​വു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ തളർ​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ആരുടെ ശ്ര​ദ്ധ​യി​ലും പെ​ടാ​തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക​ത്തു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പാ​തി​വ​ഴി​ചെ​ന്ന​തും വീ​ഴു​ന്നു. രാഘവൻ ‘കൊ​ള്ളാം’ എന്ന വാ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് അച്ഛൻ വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ട​തു്. ഉടനെ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞോ​ടു​ന്നു. അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേൽ​പി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ… അച്ഛാ.

ചന്തു​ക്കു​ട്ടി​മേ​സ്തി​രി​ക്കു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ വയ്യ. താ​ങ്ങി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അക​ത്തേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.

—യവനിക—