ഈ ഉദ്യാ​നം എന്റെ ജീ​വി​ത​വു​മാ​യി അത്യ​ധി​കം ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവി​ട​ത്തെ പൂ​മ​ര​ങ്ങ​ളും പുൽ​ത്ത​കി​ടി​ക​ളും ഒറ്റ​യ​ടി​പ്പാ​ത​ക​ളും ഏകാ​ന്ത​മായ മര​ച്ചു​വ​ടു​ക​ളും ശബ്ദ​രേഖ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട ഒരു ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ എന്റെ മന​സ്സി​ലൂ​ടെ പല​പ്പോ​ഴും കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.

ഒരി​ക്ക​ലും വറ്റാ​ത്ത ഒരു തടാ​ക​ത്തി​നു ചു​റ്റും നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു വേ​നൽ​ക്കാ​ലം കട​ന്നു​വ​രാ​റേ​യി​ല്ല. മേ​ഘ​ങ്ങ​ളെ സ്വ​പ്നം കണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന തടാകം വർ​ഷ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ആഹ്ലാ​ദം നി​റ​ഞ്ഞ മന​സ്സു​പോ​ലെ തു​ളു​മ്പി​ക്കി​ട​ക്കും.

ഓരോ കാ​ല​ത്തും ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു കാ​റ്റു​ക​ളെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ദി​ക്കു​ക​ളും ഇവി​ട​ത്തെ മര​ങ്ങ​ളും ചെ​ടി​ക​ളും പൂ​ക്കു​ന്ന ഋതു​ക്ക​ളും മര​ച്ചി​ല്ല​ക​ളിൽ കി​ളി​കൾ കൂ​ടു​കൂ​ട്ടു​ന്ന മാ​സ​ങ്ങ​ളും ഏതെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. ഇവി​ടെ​ക്കാ​ണു​ന്ന ഈ വലിയ തണൽ​മ​ര​ങ്ങൾ പി​ടി​ച്ചൊ​ടി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത്ര ചെറിയ ചെ​ടി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണു് ഞാൻ ഒരു കു​ട്ടി​യാ​യി ഈ ഉദ്യാ​ന​മാ​കെ ഓടി​ച്ചാ​ടി നട​ന്ന​തു്. തടാ​ക​ത്തി​ന്റെ കി​ഴ​ക്കേ കോണിൽ, ഞാ​ങ്ങ​ണ​ക്കാ​ടു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, ജല​നി​ര​പ്പി​ലേ​യ്ക്കു കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ പഴു​ത്ത ഇലകൾ വീ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​നി​ന്നി​രു​ന്ന, ശി​ഖ​ര​ങ്ങ​ളിൽ വലിയ മു​ഴ​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കൂ​റ്റൻ കു​ള​മാ​വു് കട​പു​ഴ​കി​വീണ വർ​ഷ​കാല വൈ​കു​ന്നേ​രം ഞാൻ ഇന്നും ഓർ​മ്മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പള്ളി​മ​തിൽ​ക്കെ​ട്ടി​ലെ വാ​ഴ​ത്തോ​പ്പു​കൾ ചവു​ട്ടി​മെ​തി​ച്ചു് ഭീ​ക​ര​മായ മു​ഴ​ക്ക​ത്തോ​ടെ​യെ​ത്തിയ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റി​ന്റെ വരവു നോ​ക്കി, പുൽ​ത്ത​കി​ടി​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു് അന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കളി​ത്ത​ട്ടി​ന്റെ കോണിൽ ഞങ്ങൾ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ സംഘം അങ്ക​ലാ​പ്പോ​ടെ നിൽ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു്, വേ​രോ​ടെ പി​ഴു​തെ​റി​യ​പ്പെ​ട്ട കു​ള​മാ​വു തടാ​ക​ത്തി​ന്റെ നെ​ഞ്ചി​ലേ​ക്കു് ആർ​ത്ത​ല​ച്ചു വീ​ണ​തു്. കാ​റ്റി​നു പി​ന്നാ​ലെ അല​റി​ക്കൊ​ണ്ടോ​ടി​യെ​ത്തിയ മഴ പെ​യ്ത​ക​ന്ന​തും ഞങ്ങൾ തടാ​ക​ക്ക​ര​യി​ലേ​ക്കോ​ടി. കു​ള​മാ​വി​ന്റെ ഒത്തി​രി​പ്പൊ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ശി​ഖ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ അതി​ശ​യി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്ര വലി​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കി​ളി​ക്കൂ​ടു​കൾ​ക്കു് എന്തു പറ്റി എന്ന​റി​യാ​നാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങ​ളു​ടെ വെ​മ്പൽ. ഞങ്ങൾ ആശ​ങ്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ വീണ മര​ത്തിൽ​നി​ന്നു തെ​റി​ച്ചു​പോയ ഒരു കി​ളി​ക്കൂ​ടു് ചി​ത​റിയ ഇല​കൾ​ക്കൊ​പ്പം തടാ​ക​ക്ക​ര​യി​ലേ​ക്കു് ഒഴു​കി​യ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നന​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റിയ ഉണ​ക്ക​മ​ര​ച്ചി​ല്ല​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ നി​ന്നു ഞങ്ങൾ രക്ഷി​ച്ച കി​ളി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നു് കി​ടു​ങ്ങു​ന്ന ഹൃ​ദ​യ​ത്തോ​ടെ എന്റെ കൈ​വെ​ള്ള​യിൽ പതു​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു് സാ​വ​ധാ​നം കണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ചു് ജീവൻ വെ​ടി​ഞ്ഞു.

കളി​ത്ത​ട്ടി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തെ പുൽ​പ്പ​ര​പ്പി​ലേ​യ്ക്കു നി​ഴൽ​വീ​ഴ്ത്തി നി​ന്നി​രു​ന്ന വാ​ക​മ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​ത്യേക കൊ​മ്പിൽ, ഏറെ​ക്കാ​ല​ത്തോ​ളം എല്ലാ സന്ധ്യാ നേ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും കൃ​ത്യ​നേ​ര​ത്തു് വന്നെ​ത്തി​യി​രു​ന്ന മൂ​ങ്ങ​യെ​യും ഞാൻ ഓർ​ത്തു പോ​വു​ന്നു. ഉദ്യാ​ന​വി​ള​ക്കു​ക​ളു​ടെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ മു​റ്റ​ത്തു തെ​ളി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന മൂ​ങ്ങ​യു​ടെ​യും മര​ച്ചി​ല്ല​യു​ടെ​യും നിഴൽ ഞങ്ങ​ളു​ടെ സമ​യ​മാ​പി​നി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്ര​യേ​റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ള്ള പക്ഷി​കൾ​പോ​ലും സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഒരു മര​ച്ചി​ല്ല സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ രഹ​സ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ആ മൂ​ങ്ങ​യു​ടെ ചി​ത്രം എന്റെ മന​സ്സിൽ തെ​ളി​യാ​റു​ണ്ടു്.

ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ പണ്ടു പതി​വാ​യി​ക്ക​ണ്ടി​രു​ന്ന മു​ഖ​ങ്ങ​ളി​ലേ​റെ​യും ഭൂ​മി​യിൽ നി​ന്നു മാ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആഴ്ച​യി​ലൊ​രു ദിവസം—ശനി​യാ​ഴ്ച​കൾ എന്നാ​ണോർ​മ്മ—മു​ട​ങ്ങാ​തെ ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി​യി​രു​ന്ന അന്ധ​നായ ഒരു യാ​ച​ക​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അറ​ബി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ, തല​മൂ​ടു​ന്ന വേഷം ധരി​ച്ചു്, കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​തെ തു​റ​ന്ന കണ്ണു​കൾ ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു​യർ​ത്തി ഇടം​വ​ലം കു​ത്തു​ന്ന ഊന്നു​വ​ടി കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന വഴി​യി​ലൂ​ടെ, കേൾ​ക്കാ​നി​മ്പ​മു​ള്ള ഒരു യാ​ച​ക​ഗാ​നം പാടി അയാൾ സാ​വ​ധാ​നം ഉദ്യാ​നം ചു​റ്റി​ന​ട​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലെ ദീർ​ഘ​വൃ​ത്താ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ഭി​ക്ഷാ​പാ​ത്രം ഏതോ വന്യ​മൃ​ഗ​ത്തി​ന്റെ തല​യോ​ട്ടി​യാ​ണെ​ന്നും കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ലെ സന്ദർ​ശ​കർ നൽ​കു​ന്ന നാ​ണ​യ​ങ്ങൾ പി​ച്ച​പ്പാ​ത്ര​ത്തിൽ വീ​ണാ​ലു​ടൻ അയാൾ നട​ത്തം നിർ​ത്തി പാ​ത്രം മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​യർ​ത്തി, വാ​യു​വിൽ ചു​ഴ​റ്റി നാണയം താ​ളാ​ത്മ​ക​മാ​യി കി​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ധർ​മ്മം കൊ​ടു​ത്ത​വ​നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് നാലു വരി​ക​ളു​ള്ള ഒരു പാ​ട്ടു പാടും. അതി​ന്റെ ഈര​ടി​കൾ ഞാൻ മറ​ന്നു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ആ പാ​ട്ടി​ന്റെ ഈണം അത്യാ​കർ​ഷ​ക​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ധർ​മ്മം കൊ​ടു​ത്ത​വ​നെ ദൈവം മഹാ​മാ​രി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും പഞ്ഞ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും സക​ല​വിധ ആപ​ത്തു​ക​ളിൽ​നി​ന്നും സം​ര​ക്ഷി​ക്ക​ട്ടെ എന്നാ​യി​രു​ന്നു അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്നും എനി​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്.

പക്ഷേ, ഈ കഥ​യി​ലേ​ക്കെ​ത്താൻ ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യ്ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ഒരു കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ എന്തി​നു തപ്പി​ട​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു? ഈ കഥ തു​ട​ങ്ങേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലും ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കാ​ല​ഭ്ര​മ​ണം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു വലിയ നാ​ഴി​ക​മ​ണി​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്ന ഈ തടാ​ക​തീ​ര​ത്തു് ദൈ​വ​ദൂ​ത​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ പറ​ന്നു​ന​ട​ക്കു​ന്ന നാ​നാ​വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള വലിയ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ഇതി​ന്റെ ഉചി​ത​മായ തു​ട​ക്കം. ഞാൻ ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി പ്ര​വേ​ശി​ച്ച​തു​പോ​ലും പൂ​മ്പാ​റ്റ​ക​ളെ തേ​ടി​ന​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു കു​ട്ടി​യാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. പൂ​ക്ക​ളും ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളും പു​ഴ​ക​ളും പുൽ​മേ​ടു​ക​ളും ചേർ​ന്നൊ​രു​ക്കു​ന്ന നി​റ​ങ്ങ​ളു​ടെ നൃ​ത്ത​ങ്ങൾ എന്റെ ബാ​ല്യ​ത്തെ എത്ര​മാ​ത്രം ഭ്ര​മി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു! എന്റെ ഇട​തു​കാൽ​മു​ട്ടിൽ ഇന്നും മാ​യാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന നാ​ല​ണ​വ​ട്ട​ത്തി​ലു​ള്ള മു​റി​പ്പാ​ടു്, ഈ തടാ​ക​തീ​ര​ത്തെ ശല​ഭ​വേ​ട്ട​യ്ക്കി​ട​യിൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തി വീ​ണ​തി​ന്റേ​താ​ണു്. ഏതു പൂ​വിൽ​നി​ന്നും തേൻ കു​ടി​ച്ചു്, ഏതു് ഇല​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ഉറ​ങ്ങി മദോ​ന്മ​ത്ത​മായ ചല​ന​ങ്ങ​ളോ​ടെ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു പൂ​ന്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലേ​യ്ക്കു പറ​ക്കു​ന്ന ശല​ഭ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​പ്ന​സ​ദൃ​ശ​മായ യാ​ത്ര​കൾ ഈ തടാ​ക​തീ​ര​ത്തെ പുൽ​മേ​ടു​ക​ളിൽ ഞാൻ എത്ര​യോ സന്ധ്യ​ക​ളിൽ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്!

എന്നി​ട്ടും അനേക വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഒരു വൃ​ദ്ധ​നാ​യി ഈ ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ മട​ങ്ങി​യെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മറ്റെ​ല്ലാം ഓർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടും ഞാൻ ശല​ഭ​ങ്ങ​ളെ മറ​ന്നു​പോ​യി​രു​ന്നു. കവാ​ട​ത്തി​ലെ വാ​ക​മ​ര​ങ്ങൾ എത്ര​യേ​റെ വളർ​ന്നു​പോ​യെ​ന്ന​തി​ശ​യി​ച്ചു് ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ച ഞാൻ ഒരു ഭ്രാ​ന്ത​നെ​പ്പോ​ലെ ഇതി​നു​ള്ളിൽ ഓടി നട​ന്നു. ഓരോ ഒറ്റ​യ​ടി​പ്പാ​ത​ക​ളും ഓരോ മര​ച്ചു​വ​ടു​ക​ളും എന്നിൽ ഓരോരോ ഓർ​മ്മ​ക​ളു​ണർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

നട​ന്നു​ന​ട​ന്നു്, വി​ചാ​ര​പ്പെ​ട്ടു് തളർ​ന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ ഉദ്യാ​ന​മ​ധ്യ​ത്തി​ലെ പു​തു​ക്കി​പ്പ​ണി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന മ്യൂ​സി​യം കാണാൻ കയറി. മ്യൂ​സി​യ​ത്തി​ലെ പ്ര​ദർ​ശ​ന​വ​സ്തു​ക്കൾ കണ്ണാ​ടി​ക്കൂ​ടു​ക​ളിൽ അട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്റെ കണ്ണു​കൾ​ക്കു പണ്ടേ പരി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്ന പു​രാ​വ​സ്തു​ക്കൾ പു​തി​യ​വ​യിൽ​നി​ന്നു് എനി​ക്കു തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​ഞ്ഞു. മ്യൂ​സി​യ​ത്തി​ന്റെ പു​തു​താ​യി ചേർ​ത്ത മു​കൾ​നില വി​ജ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ നിറയെ സം​ഗീ​തോ​പ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു പഴയ വീണകൾ, തബലകൾ, തം​ബു​രു​കൾ… ചു​വ​രി​ലെ പണ്ട​ത്തെ സം​ഗീ​ത​ജ്ഞ​രു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ പൂ​ത​ലി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. അവ​സാ​ന​ത്തെ കൈ​യ​ടി​യും നി​ല​യ്ക്കു​മ്പോൾ ഒരു സം​ഗീ​ത​സ​ദ​സ്സിൽ അവ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന നി​ശ​ബ്ദ​ത​പോ​ലെ അവി​ടെ​മാ​കെ ഒരു മൂകത പര​ന്നി​രു​ന്നു. നി​ശ​ബ്ദ​മായ സം​ഗീ​തോ​പ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു നടു​വിൽ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു​പോയ എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​വും ഒരു പഴകിയ സം​ഗീ​തോ​പ​ക​ര​ണം മാ​ത്ര​മാ​ണ​ല്ലോ എന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടെ ഞാൻ മ്യൂ​സി​യ​ത്തി​ന്റെ നട​ക​ളി​റ​ങ്ങി.

പു​റ​ത്തു് ഉദ്യാ​ന​വൃ​ക്ഷ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഗൃ​ഹാ​തു​ര​ത​യു​ണർ​ത്തു​ന്ന അന്തി​വെ​യിൽ പര​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. തടാ​ക​തീ​ര​ത്തേ​യ്ക്കു വി​ഷാ​ദ​ത്തോ​ടെ നടന്ന ഞാൻ സൂ​ര്യാ​സ്ത​മ​യം കാണാൻ പണ്ടു് ഇരി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കു​ന്നിൻ​മു​ക​ളി​ലെ അതേ പുൽ​പ്പ​ര​പ്പി​ലേ​യ്ക്കു പോയി. ഞാ​ങ്ങ​ണ​ക്ക​മ്പു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ കു​ന്നിൻ ചെ​രു​വി​ലേ​യ്ക്കു ചി​ത​റിയ അസ്ത​മ​യ​ര​ശ്മി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ക്കൂ​ട്ട​ങ്ങൾ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും പറ​ന്നു​ന​ട​ന്നി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, അവ​യു​ടെ ദൃ​ശ്യം എന്റെ കാ​ഴ്ച​മ​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ കണ്ണു​ക​ളു​ടെ പു​റം​ചി​ല്ലി​ലെ​വി​ടെ​യോ മാ​ത്രം സ്പർ​ശി​ച്ചു കട​ന്നു​പോ​യ​ത​ല്ലാ​തെ മന​സ്സി​ലേ​യ്ക്കു് ഒരു രശ്മി​യെ​ങ്കി​ലും കട​ത്തി​വി​ട്ടി​ല്ല.

അസ്ത​മ​യം കഴി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ തടാ​ക​തീ​ര​ത്തു് പണ്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തിൽ എത്ര​യോ അധികം പ്ര​കാ​ശ​മു​ള്ള ഉദ്യാ​ന​വി​ള​ക്കു​കൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു. അവ​യു​ടെ അമി​ത​വെ​ളി​ച്ചം എന്നെ അല​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ലും വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു മട​ങ്ങി​യാൽ തോ​ന്നു​ന്ന ഒറ്റ​പ്പെ​ട​ലോർ​ത്തു് ഞാൻ ഉദ്യാ​ന​പ​രി​സ​ര​ത്തു​ത​ന്നെ കു​റേ​നേ​രം​കൂ​ടി ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചു. അന്നും പതി​വു​പോ​ലെ ഭാ​ഗ​പ​ത്രം തയ്യാ​റാ​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യു​ള്ള തർ​ക്ക​ങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു് സൗ​ദാ​മി​നി എന്നോ​ടു കല​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു കോണിൽ ഒരു പു​രാ​വ​സ്തു​പോ​ലെ ഇന്നും അവ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന ആ ലൈ​ബ്ര​റി​യി​ലേ​യ്ക്കു ഞാൻ നട​ന്ന​തു്. ലൈ​ബ്ര​റി​യു​ടെ ചെ​ങ്കൽ​പ​ട​വു​കൾ ചവി​ട്ടു​മ്പോൾ മു​ട​ന്തു​കാ​ലു​ള്ള ആ പഴയ ലൈ​ബ്രേ​റി​യ​നെ ഞാൻ അനേ​ക​നാ​ളു​കൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഓർ​ത്തു. വാ​യ​ന​ക്കാർ പു​സ്ത​കം മോ​ഷ്ടി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലോ എന്നു ഭയ​ന്നു കസേ​ര​കൾ​ക്കു പി​ന്നിൽ ഒരു കു​റ്റാ​ന്വേ​ഷ​ക​നെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള അയാ​ളു​ടെ നി​ല്പു്!

ഏതു ലൈ​ബ്ര​റി​യി​ലും ഏറെ വാ​യി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത​തെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു ഞാൻ ആദ്യം തെ​ര​യാ​റു​ള്ള​തു്. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു തെ​ര​ച്ചി​ലി​നി​ട​യിൽ എന്റെ കൈകൾ കണ്ടെ​ത്തിയ ‘വാർ​ദ്ധ​ക്യ​കാ​ലം’ എന്നു പേ​രു​ള്ള പു​സ്ത​കം ആ പേ​രി​നാൽ​ത്ത​ന്നെ എന്നെ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ആകർ​ഷി​ച്ചു. ഏറെ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു ഞാൻ ആ പു​സ്ത​ക​വു​മാ​യി ജന​ല​രി​കി​ലെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു നട​ന്ന​തു്.

ലൈ​ബ്ര​റി അട​യ്ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഞാൻ അതു് അതീവ താ​ത്പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. തു​ടർ​ന്നു വാ​യി​ക്കു​വാൻ​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള അട​യാ​ളം വച്ചി​ട്ടാ​ണു പു​സ്ത​കം തി​രി​കെ​യേ​ല്പി​ച്ചു ഞാൻ ലൈ​ബ്ര​റി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​തു്. ആ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലൊ​രി​ട​ത്തു് ആരോ അടി​വ​ര​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ഒരു വാചകം എന്റെ മന​സ്സി​നെ ആകെ ഉല​ച്ചി​രു​ന്നു: “ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​യി പറ​ന്നു​ന​ട​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യർ പു​ഴു​ക്ക​ളാ​യി മരി​ക്കു​മ്പോൾ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​വ​ട്ടെ, പു​ഴു​വി​ന്റെ ബാ​ല്യം പി​ന്നി​ട്ടു ശല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​യി മരി​ക്കു​ന്നു.”

ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ആ തി​രി​ച്ച​റി​വു​മാ​യി വി​ള​ക്കു കാ​ലു​കൾ​ക്കു കീ​ഴി​ലെ വി​ഷ​ണ്ണ​മായ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ തല​താ​ഴ്ത്തി നട​ന്നു. യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ട​യിൽ അജ്ഞാ​ത​ന്റെ അടി​വ​ര​യു​ള്ള ആ വാചകം എന്റെ മന​സ്സു് ആവർ​ത്തി​ച്ചാ​വർ​ത്തി​ച്ചു് ഉരു​വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു—പൂ​മ്പാ​റ്റ​കൾ പു​ഴു​ക്ക​ളാ​യി ജനി​ച്ചു് ശല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​യി മരി​ക്കു​മ്പോൾ മനു​ഷ്യർ ശല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​യി​പ്പി​റ​ന്നു് പു​ഴു​ക്ക​ളാ​യി…

പതി​വി​ലേ​റെ വൈ​കി​യാ​ണു ഞാൻ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​തു്. പല തവണ മു​ട്ടി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം മാ​ത്രം വാതിൽ തു​റ​ന്ന സൗ​ദാ​മി​നി എന്റെ നേരെ മു​ഷി​പ്പോ​ടെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

ഇന്നു്, ഈ തടാ​ക​തീ​ര​ത്തെ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളു​ടെ വലിയ സമൂ​ഹ​ത്തെ കണ്ണ​ട​ച്ചാൽ​പോ​ലും എനി​ക്കു കാ​ണാ​നാ​വു​ന്നു. അത്ര​മേൽ ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വ്വ​മാ​ണു ഞാൻ അസ്ത​മ​യ​ര​ശ്മി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ അവയിൽ ഓരോ​ന്നി​നെ​യും നോ​ക്കി നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എപ്പോ​ഴും പി​ന്നിൽ പാ​ത്തു പതു​ങ്ങി നട​ക്കു​ന്ന ഒരു വി​കൃ​തി​ക്കു​ട്ടി​യെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യു​ള്ള ഭയം നി​റ​ഞ്ഞ അവ​യു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ കര​സ്പർ​ശ​ങ്ങൾ എനി​ക്കു കണ്ടെ​ത്താ​നാ​വു​ന്നു. ഓരോ പൂ​വി​ലെ തേനും കു​ടി​ച്ച​ശേ​ഷം പൂ​വി​നെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ പി​ന്നോ​ട്ടു പറ​ന്ന​ക​ലു​ന്ന​തു സങ്ക​ടം നി​റ​ഞ്ഞ ഒരു യാത്ര ചോ​ദി​ക്ക​ലോ​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. വൃ​ദ്ധ​ന്മാർ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ക്കാ​ത്ത​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നും ഇന്നു ഞാൻ തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്നു.

അയ്മ​നം ജോ​ണി​ന്റെ ലഘു ജീ​വ​ച​രി​ത്രം.