എനി​ക്കു രണ്ട​ഭ്യൂ​ഹ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. നമു​ക്കു പ്രേ​മ​ക​വിത വളരെ വി​ര​ള​മാ​യി​ട്ടേ ഉള്ളൂ എന്നാ​ണൊ​ന്നാ​മ​ത്തേ​തു്. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് അതി​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഒന്നാ​മ​ത്തെ അനു​മാ​നം തെ​റ്റാ​ണെ​ങ്കിൽ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്ര​ശ്ന​മു​ദി​ക്കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല! അതു​കൊ​ണ്ടു് ആദ്യ​ത്തേ​തി​നു​ള്ള ന്യാ​യം പറയാം.

വി​ഷ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പാ​യി​ത്ത​ന്നെ പദാർ​ത്ഥ സം​ബ​ന്ധി​യായ ഒരു കാ​ര്യം പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. പ്രേ​മ​ക​വിത എന്ന പ്ര​യോ​ഗം ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ Love poetry എന്ന പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​നു സമ​മാ​യി, സ്ത്രീ​പു​രു​ഷ​വേ​ഴ്ച​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തെ പൊ​തു​വെ കു​റി​ക്കു​ന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തി​ല​ല്ല പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ ശൃം​ഗാര കവിത എന്ന പദ​മാ​ണു ഞാ​നി​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ഇവിടെ പ്രേ​മ​ക​വിത എന്ന​തി​നർ​ത്ഥം ശരീര പ്ര​ധാ​ന​മ​ല്ലാ​ത്ത​തും ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ Platonic എന്നു വ്യ​വ​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​തു​മായ ആ കാ​വ്യ​സ​ര​ണി​യെ​ന്നാ​ണു് ശൃം​ഗാ​ര​ക​വി​ത​യ്ക്കു് ഒരു പദ​മാ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ (ആണെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ പക്ഷം) കാ​മ​ക​വിത എന്നാ​യി​രി​ക്കും ഉചിതം. ഈ വക​തി​രി​വി​നൊ​ന്നും ശാ​സ്ത്ര​സ​മ്മ​തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു് ഇവിടെ ഭാ​വ​മി​ല്ല. അർ​ത്ഥ​പ​രി​മി​തി നിർ​ണ്ണ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ചി​ന്തി​ച്ചാൽ ആശ​യ​വ്യ​ത​യു​ണ്ടാ​കു​മ​ല്ലോ എന്നാ​ണു സമാ​ധാ​നം. പ്ര​യോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു നോ​ക്കി​യാൽ ഇതിനു വി​രു​ദ്ധ​മായ പലതും ഭാ​ഷ​യിൽ കണ്ടെ​ന്നു​വ​രാം. പ്രേ​മ​മെ​ന്ന വാ​ക്കി​നു് അതി​വി​സ്തൃ​ത​മായ ഒരർ​ത്ഥ​വ്യാ​പ്തി​യാ​ണു​ള്ള​തു്. കാ​മ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ധാ​ത്വർ​ത്ഥ​പ്പ​ടി വെറും ആഗ്ര​ഹം മാ​ത്ര​മാ​ണു് പി​ഞ്ചു​കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു് കാ​മാ​ക്ഷി എന്നു പേ​രി​ടാൻ ആരും നാ​ണി​ക്കാ​റി​ല്ല. കാ​മു​കി, കാ​മി​നി മു​ത​ലാ​യ​വ​യൊ​ന്നും താ​ട​കാ​ശൂർ​പ്പ​ണ​ഖാ​ദി​ക​ളു​ടെ പ്ര​തീ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാ​മ​ലേ​ഖ​ന​മ​യ​ച്ചു കൈ​യി​നാൽ… ” എന്നു കവി പാ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ Lust എന്ന​തി​നു സമ​മാ​യി കാമം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടേ​ക്കാം. മകൾ കാ​മാ​ക്ഷി​ക്കാ​യാ​ലും ഒരു കാ​മ​ലേ​ഖ​നം കി​ട്ടു​ന്ന​തു് ഒരു പി​താ​വി​നും രസി​ക്കി​ല്ല. പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അത്ര ക്ഷോ​ഭി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു​വ​രും. കാ​മ​ലോ​ലു​പൻ, കാ​മ​ചേ​ഷ്ട​കൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യൊ​ന്നും അത്ര ഉത്ത​മ​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തി​ല​ല്ല പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റു്. കാ​മ​ഭ്രാ​ന്ത​ന്മാ​രു​ണ്ടു്. ആരെ​യും കാ​മ​ഭ്രാ​ന്ത​നെ​ന്നു പറ​യാ​റി​ല്ല. വ്യാ​ക​ര​ണ​ദൃ​ഷ്ട്യാ രാമൻ സീതയെ കാ​മി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും പ്രേ​മി​ക്കാ​നാ​ണു് എല്ലാ​വ​രും ഇഷ്ട​പ്പെ​ടുക. ഇന്ന​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പൊ​തു​വെ കാമം, പ്രേ​മം എന്ന പദ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​ക​ളിൽ കൊ​ടു​ത്ത വക​തി​രി​വ​നു​സ​രി​ച്ചു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​നു​ള്ള വാ​സ​ന​യാ​ണു കണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു്. ശൃം​ഗാ​ര​ത്തിൽ പണ്ടി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ഒരംശം മു​ള​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ (എന്റെ പക്ഷം) ശൃം​ഗാ​ര​ത്തിൽ ഉൾ​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ശാ​രീ​രിക—മാ​ന​സി​ക​ഘ​ട​ക​ങ്ങൾ കു​റേ​ക്കു​ടി കൂ​ടു​ത​ലാ​യി വേർ​തി​രി​ച്ചു വ്യ​വ​ഹ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു​കൊ​ണ്ടോ എന്നു തീർ​ത്തു​പ​റ​യു​ന്നി​ല്ല, ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പതി​വു് വീ​ണി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഞാൻ ആ പതി​വി​നെ പിൻ​തു​ടർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ക​യാ​ണു്, നമ്മു​ടെ ശൃം​ഗാ​ര​ക​വിത ഒട്ടു​മു​ഴു​വ​നും കാ​മ​ക​വി​ത​യാ​ണു് പാ​ശ്ചാ​ത്യ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലാ​ക​ട്ടെ ഈ മു​ഖ്യ​സ്ഥാ​നം കവി​ത​യ്ക്കാ​ണു ലഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

പദ​പ്ര​യോ​ഗ​ക​ത്തെ​പ്ര​തി ഇത്ര​യ​ധി​കം പാ​ടു​പെ​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നു​വെ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് എന്റെ അനു​മാ​ന​ത്തി​നു​ള്ള ആദ്യ​ത്തെ തെ​ളി​വു്. Platonic എന്ന പദ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഭാഷ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ജന​ത​യ്ക്കു് അത്ത​ര​മൊ​രു വി​കാ​രം അപ്ര​ധാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കാ​നേ വഴി​യു​ള്ളു. രു​ഢ​മൂ​ല​മ​ല്ലാ​ത്ത വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ഉത്ത​മ​ക​വിത ഉത്ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്നും വ്യാ​മോ​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​ല്ലോ. പക്ഷേ, അതൊ​ക്കെ അവിടെ നി​ല്ക്ക​ട്ടെ. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷ​മാ​കാം ചർച്ച.

ഹി​മാ​ല​യ​മുൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള ഇന്ത്യ​യെ പൊ​തു​വെ എടു​ത്തു​പ​റ​യു​ന്ന​തു് എന്റെ ചി​ന്താ​ഗ​തി​ക്കു ബല​ക്ഷ​യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതിനു മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്മേ​ലു​ള്ള ശക്തി​യായ സ്വാ​ധീ​ന​ത്തെ പരി​ഗ​ണി​ച്ചു സം​സ്കൃ​ത​ത്തെ​ക്കൂ​ടി ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു് ശാ​കു​ന്ത​ളം തന്നെ ആദ്യ​മാ​യെ​ടു​ക്കാം. ശാ​കു​ന്ത​ളം ഒരു പ്ര​ണ​യ​ക​ഥ​യാ​ണു് പക്ഷേ, ഒരു സാ​ധാ​രണ പ്ര​ണ​യ​ക​ഥ​യി​ലെ റൊ​മാൻ​സ് ഇവി​ടെ​യി​ല്ല. കഥ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ല​വ​സാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​തി​നു പകരം, വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ (ഗാ​ന്ധർ​വ്വ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും) ആരം​ഭി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഇതു​കൊ​ണ്ടു് ആ കൃ​തി​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും കു​റ​വു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണോ: ശാ​ന്തം പാപം! അതു​കൊ​ണ്ടു് അതു വി​ശ്വോ​ത്ത​ര​മാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. പക്ഷേ, അവിടെ റൊ​മാൻ​സി​ല്ലൈ​ന്നു​മാ​ത്രം. ശാ​കു​ന്ത​ള​ത്തി​ന്റെ പൂ​മു​ഖ​ത്തു പ്രേ​മ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഏതാ​നും വി​നാ​ഴി​ക​കൾ റി​സർ​വ്വു​ചെ​യ്തു നിർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അതി​ന്റെ പരിധി ആ മു​നി​ക​ന്യ​ക​യു​ടെ റവു​ക്ക​യോ​ടൊ​പ്പം പൊ​ട്ടാ​റാ​യി നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണു് കഥ​യു​ടെ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും സം​യോ​ഗാ​ന​ന്ത​ര​മാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘കു​മാ​ര​സം​ഭവ’ത്തിൽ സം​യോ​ഗ​ത്തി​നു​മു​മ്പു​ള്ള കാ​ല​ത്തി​നു ദൈർ​ഘ്യ​മു​ണ്ടു്. ആര്യ​പു​ത്ര​നെ തേ​ടു​ന്ന കാ​മു​കി​യു​ടെ ചു​ടു​നി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ‘കച്ച​പ്പു​റ​ത്തി​നു​ടെ നാ​യ​ക​മായ നീ​ല​ക്ക​ല്ലി​ന്റെ കാ​റൊ​ളി’ തു​ളു​മ്പു​ന്ന​തു പ്രേ​മ​സു​ധ​യാ​ണോ, മറ്റെ​ന്തെ​ങ്കി​ലു​മാ​ണോ എന്നു സംശയം. മേ​ഘ​ത്തെ ദൂ​ത​നാ​ക്കു​ന്ന യക്ഷൻ പോ​സ്റ്റ് സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി യാ​തൊ​രു പി​ടി​യും കി​ട്ടാ​ത്ത കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണു് മനഃ​പാ​യ​സം എന്നു നട​ന്മാ​രും ആത്മ​ഭോ​ഗ​മെ​ന്നു മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും പറ​യു​ന്ന എന്തോ ഒന്നാ​ണി​വി​ടെ നട​ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​മു​കി ഒരു ഭൂ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ത്തി​ലി​രു​ന്നി​ട്ടും നട​ക്കേ​ണ്ട​തു നട​ന്നു കാ​ളി​ദാ​സ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ പ്രേ​മ​സാ​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ വക്ക​ത്തു​നി​ന്നു് അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ അന​ന്ത​ത​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്ന​വ​ര​ല്ല. അതിൽ ആവോളം നീ​ന്തി​ത്തു​ടി​ച്ചു കൈ​കാ​ലു​കൾ കു​ഴ​ഞ്ഞ​വ​രാ​ണു് അവർ​ക്കു്. കാ​ര്യം മു​ക്കും മു​ക്കു​ത്തി​യു​മി​ല്ല, വെ​ണ്മ​ണി​യു​ടെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ വന്ദ​ന​ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ​യാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ വിഷയം യഥാർ​ത്ഥ ലൈം​ഗി​കാ​നു​ഭ​വ​മോ, അതിനു സൗ​ക​ര്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ തു​റ​ന്നു​ള്ള ആത്മ​ഡ​യോ ആണു് ഈ രണ്ടാ​മ​തു പറഞ്ഞ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​നാ​ണ​ല്ലോ വി​പ്ര​ലം​ഭ​ശൃം​ഗാ​രം എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​തു്. ശാ​രീ​രി​ക​വേ​ഴ്ച​യു​ടെ രുചി അറി​യാ​ത്ത​വ​രു​ടെ പ്രേ​മ​ത്തി​നു വി​പ്ര​ലം​ഭ​ശൃം​ഗാ​ര​മെ​ന്നു പറ​യാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഒരു​കാൽ​പ​നിക സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ വി​ഹ​രി​ക്കാ​ന​ല്ലാ​തെ, നൊ​ട്ടി​നു​ണ​യ്ക്കാൻ വക​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല​ല്ലോ?

ഭർ​ത്തൃ​ഹ​രി, ചന്ദ്രോ​ത്സ​വം, ഗീ​താ​ഗോ​വി​ന്ദം… എന്തി​ന​ധി​കം ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ? മത​ത്തൊ​ടൊ​ത്തു കാമം മത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യാ​ണു് കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ പല വന്ദ​ന​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളും അർ​ത്ഥ​മ​റി​യാ​തെ ഉച്ച​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും ഉചിതം മോ​ക്ഷ​മാർ​ഗ്ഗം കു​സു​മ​ബാ​ണ​ന്റെ സോ​പാ​ന​ത്തിൽ കൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​ണു്—ആ ഭക്ത​ന്മാ​രിൽ ഒരു പ്ര​ധാ​ന​വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​നെ​ങ്കി​ലും ഗോ​പി​കാ​വ​സ്ത്രാ​ഹ​ര​ണം മുതൽ ശി​വ​ശ​ക്തി​സ​മ്മേ​ള​നം വരെ​യു​ള്ള സക​ല​തി​നും ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​വ്യാ​ഖ്യാ​നം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. അതു ന്യാ​യ​യു​ക്ത​മാ​ണെ​ന്നും വയ്ക്കുക. എങ്കി​ലും ജീ​വാ​ത്മാ​പ​ര​മാ​ത്മാ​ക്ക​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ “മാ​ര​ക്രീ​ഡാ​മ​ഹ​ല​ഹള’യാണു് ഉത്ത​മ​മായ ഭാ​ഷ​യെ​ന്നു വന്ന​ല്ലോ. ആത്മാ​വും ബു​ദ്ധി​യും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന നി​ഘ​ണ്ടു കാ​മ​ത്തി​ന്റേ​തു​ത​ന്നെ. ഭക്ത​ക​വി​ക​ളാ​ണു പ്രാ​യേണ കാ​മ​ക​വി​ത​യിൽ വി​രു​ത​ന്മാ​രാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഭക്തി​ത​ന്നെ കാ​മ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ബാ​ഷ്പ​വൽ​കൃ​ത​രൂ​പ​മാ​ണെ​ന്ന ശാ​സ്ത്ര​മ​തം എല്ലാ​വ​രും അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കാം. എങ്കി​ലും, ഇന്ത്യ​യിൽ ഭക്ത​ന്മാർ​ക്കു വി​ഷ​യ​സു​ഖം നി​ഷി​ദ്ധ​മ​ല്ല. ഗൃ​ഹ​സ്ഥാ​ശ്ര​മ​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​മാ​ണു സന്യാ​സം. ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും ബ്ര​ഹ്മ​ചാ​രി​യാ​യി​ക്ക​ഴി​യുക നമ്മു​ടെ പു​രാ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണു് ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി​യായ കു​ചേ​ലൻ ധ്യാ​ന​മൊ​ഴി​ച്ചു​ള്ള സമ​യ​ത്തു് ആകെ​ക്കു​ടി ചെയ്ത പ്ര​വൃ​ത്തി സന്ത​ത്യുൽ​പ്പാ​ദ​ന​മാ​ണു് പു​ത്ര​ന്മാ​രി​ല്ലാ​ത്ത സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു് ആ കുറവു പരി​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന ജോ​ലി​യും അവർ ഏറ്റെ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഈ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും കവി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നാൽ ഉള്ളിൽ​ക്കാ​ണു​ന്ന ‘പാ​ലാ​ഴി​മ​ങ്ക​യു​ടെ​കോ​ലം’ എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കും? അതു് അശ്ലീ​ല​മ​ല്ല. അതി​ല​ത്ഭു​ത​ത്തി​ന​വ​കാ​ശ​വു​മി​ല്ല. അതാണു നമ്മു​ടെ​സം​സ്കാ​രം. ഭക്തി​യും ശൃം​ഗാ​ര​വും തമ്മിൽ, നമ്മു​ടെ പൂർ​വ്വി​ക​ന്മാർ, അഭേ​ദ്യ​മായ അതിർ​ത്തി​വ​ര​മ്പു​ക​ളൊ​ന്നും​വെ​ച്ചി​ടി​ല്ല. കവികൾ ന്യാ​യ​മാ​യി ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യം പു​ലർ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. സാ​ധാ​രണ ഒരു സൂ​തി​കർ​മി​ണി​യെ​പ്പോ​ലും ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഗർ​ഭ​വർ​ണ്ണന ചെ​റു​ശ്ശേ​രി എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം അതെ​ഴു​തി​യ​പ്പോൾ ലജ്ജി​ച്ചു എന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ലും നമ്പ്യാ​രി​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു് ഇതൊ​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് വെ​ണ്മ​ണി​പ്ര​ഭൃ​തി​ക​ളെ തെ​റി​യ​ന്മാ​രെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, കാ​വ്യ​ഗു​ണം അവ​രു​ടെ കവി​ത​ക​ളെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ക്കി​യെ​ന്ന​താ​ണു വാ​സ്ത​വം. മറ്റു​ള്ള​വ​രും എഴു​തിയ വിഷയം അതൊ​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. നാ​ല്ക്കാ​ലി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ആരും ഗൗ​നി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു​മാ​ത്രം.

ആധു​നി​ക​രു​ടെ കാ​ല​ത്തും കഥ​യ​തു​ത​ന്നെ. ആശാനു പ്ര​ത്യം​ഗ​വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളിൽ ക്ര​മ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യു​ടെ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ​സ്വ​ഭാ​വം എത്ര ബു​ദ്ധ​ധർ​മ്മം​കൊ​ണ്ടു് ആച്ഛാ​ദ​നം ചെ​യ്താ​ലും മറ​യു​ന്നി​ല്ല. ചണ്ഡാ​ലി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കാ​മാ​തു​ര​യാ​ണു്, പ്രേ​മ​വ​തി​യ​ല്ല. അവ​ളു​ടെ പേർ പ്ര​കൃ​തി​യെ​ന്നും. ‘ദു​ര​വ​സ്ഥ’യിൽ ശൃം​ഗാ​ര​മേ​യി​ല്ല. ജാ​തി​യാ​ണി​വി​ടെ ചർ​ച്ചാ​വി​ഷ​യം. വള്ള​ത്തോൾ​ക്ക​വി​ത​യിൽ ശൃം​ഗാ​രം ഏറ്റ​വും സത്യ​സ​ന്ധ​മായ നി​ല​യി​ലാ​ണു കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്. വൈ​ദേ​ശ്യ​മോ വഞ്ച​നാ​പ​ര​മോ ആയ യാ​തൊ​രു ഭോ​ഷ്ക്കും ആത്മാ​വി​ഷ്ക​ര​ണ​ത്തെ ബാ​ധി​ക്കു​വാൻ അദ്ദേ​ഹം അനു​വ​ദി​ക്കാ​റി​ല്ല. തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ച ഗു​ണ​പാ​ഠം എവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്നാ​ലും ‘കൊ​ച്ചു​സീത’മാരും ‘മഗ്ദ​ലന’മാരും അപ്സ​ര​സ്സു​ക​ളു​ടെ ലി​സ്റ്റിൽ പേരു കൊ​ള്ളി​ച്ച​വ​രാ​ണു്

പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ നമ്മു​ടെ ശൃം​ഗാ​ര​ക​വിത വാ​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ചില വാ​സ്ത​വ​ങ്ങൾ നമു​ക്കു കാണാൻ കഴി​യും.

ഒന്നു്, പ്ര​ത്യം​ഗ​വർ​ണ്ണന നമ്മു​ടെ ശൃം​ഗാ​ര​ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ ഒരു നല്ല പങ്കു് അപ​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ​രൂ​പ​ത്തെ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​ക​വി​ക​ളും വർ​ണ്ണി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അവ​രു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ വളരെ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല. വേ​ഷ​വി​ധാ​നം പ്ര​ധാ​ന​മായ ഒരു ഘട​ക​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. നാ​മാ​ക​ട്ടെ ഗർ​ഭ​വ​തി​യാ​യാ​ലും അല്ലെ​ങ്കി​ലും ദി​ഗം​ബ​ര​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് അവരെ വി​ഭാ​വ​ന​ചെ​യ്യാ​റു്. (കാ​ളി​ദാസ കൃ​തി​കൾ​ക്കു സമ​കാ​ലീ​ന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യെ​ന്ന​തു​മാ​ത്ര​മാ​ണു മേ​ന്മ​യെ​ന്ന തത്ത്വം അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചാൽ പാർ​വ്വ​തി പി​റ​ന്ന​പ​ടി​യാ​ണു നട​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു ഗണി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. അത്ര​ക​ണ്ടു പോകാൻ ഞാൻ തയ്യാ​റ​ല്ല.) ഈ വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളു​ടെ പി​റ​കി​ലു​ള്ള വി​കാ​രം റൊ​മാൻ​സി​ന്റേ​ത​ല്ല. പ്ര​ബു​ദ്ധ​മായ കാ​മ​വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റേ​താ​ണു് മു​ഖ​ത്തേ​ക്കാ​ളേ​റെ പ്രാ​ധാ​ന്യം മാർ​വി​ടം, ജഘനം, നി​തം​ബം, ഈരു​ക്കൾ. നാഭി, രോ​മ​രാ​ജി, ശ്ര​മ​ജ​ലം മു​ത​ലാ​യ​വ​യ്ക്കാ​ണു് വച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

രണ്ടു്, മാ​ര​ക്രീഡ നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ നി​ഷി​ദ്ധ​മ​ല്ല. ജാര മാർ​ഗ്ഗേണ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന ചോരൻ സമീരൻ കവി​യാൽ അനു​ഗ​ത​നാ​ണു് ആ പരി​പാ​ടി​യി​ലെ ഏതി​ന​വും വർ​ണ്ണി​ക്കാം. സാ​ഡി​സ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി കേൾ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പേ നഖ​ലാ​ള​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​ള​യം​ത​ന്നെ നമു​ക്കു​ണ്ടാ​യി.

മൂ​ന്നു്, വി​പ്ര​ലം​ഭ​ശൃം​ഗാ​രം എന്നൊ​രു പ്ര​സ്ഥാ​നം നമു​ക്കു​ണ്ടു്. ഇതു പാ​ശ്ചാ​ത്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല. കാ​മു​ക​സ​മാ​ഗ​മം ലഭി​ക്കാ​ത്ത​തി​ലു​ള്ള സങ്ക​ടം മു​ഴു​വ​നും രതി​സു​ഖ​നി​ഷേ​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു തു​റ​ന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​തി​നു വി​രോ​ധ​മി​ല്ല. മറ്റൊ​രു​ത​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ സ്ത്രീ​യും പു​രു​ഷ​നും അടു​ത്തി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അക​ന്നി​രു​ന്നാ​ലും കാ​മ​മാ​ണു് അം​ഗി​യായ രസം. അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തെ കഥ പറ​യാ​നു​മി​ല്ല. ഈ സ്വ​ഭാ​വം സവി​ശേ​ഷ​മായ ശ്ര​ദ്ധ​യർ​ഹി​ക്കു​ന്നു.

നാലു്, വി​ഷ​യ​സു​ഖ​വും ഭക്തി​മാർ​ഗ്ഗ​വും തമ്മിൽ വൈ​രു​ദ്ധ്യ​മി​ല്ല. അവ പര​സ്പ​രം പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രാം. അതു് ഏതി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​മെ​ന്ന​തു വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വി​ന്റെ വീ​ക്ഷ​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ചി​രി​ക്കും.

അഞ്ചു്, അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ ഭാ​വ​ഗീ​ത​ങ്ങൾ എന്നൊ​രു​വക നമു​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അവ​യ്ക്ക​ടി​സ്ഥാ​ന​മായ നി​യ​ന്ത്രി​ത​പ്രേ​മ​വി​കാ​രം മറ്റു രൂ​പ​ങ്ങ​ളി​ലും കാ​ണ​പ്പെ​ടാ​റി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഇതി​ന്റെ​യെ​ല്ലാം അർ​ത്ഥം, നമു​ക്കു് ഒട്ടു​വ​ള​രെ കാ​മ​ക​വിത ഉണ്ടെ​ന്നാ​ണു് അവയിൽ വള​രെ​യെ​ണ്ണം സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു് പക്ഷേ, My Love is like a red rose എന്നൊ​രു വരി നമ്മു​ടെ കാ​വ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലൊ​രി​ട​ത്തും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല.

നാ​ടോ​ടി​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ സ്ഥി​തി എങ്ങ​നെ എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉണ്ണി​യാർ​ച്ച കാ​മു​ക​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന രം​ഗ​മാ​ണു മറു​പ​ടി. മാ​പ്പി​ള​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും ഏതാ​ണ്ടീ​വി​ധ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ലഭി​ച്ച​താ​ണു് മറ്റു​ചില വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ പാ​ട്ടു​കൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചാൽ അച്ച​ടി​ക്കാൻ കൂ​ടി​വ​യ്യാ​ത്ത​വ​ണ്ണം പച്ച​യാ​ണു് അവ​യി​ലെ​ല്ലാം കാ​ണു​ന്ന​തു് മണ്ണി​നോ​ടു​പ​ണി​തു് പെ​ണ്ണി​നോ​ടു തി​രി​യു​ന്ന ആരോ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​രു​ടെ ചി​ത്ര​മാ​ണു് അവിടെ നക്ഷ​ത്ര​മെ​ണ്ണ​ലി​ല്ല, പൂ​മാ​ല​യി​ല്ല. പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളായ അവർ സൃ​ഷ്ടി​കർ​മ്മം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പാ​ടു​ന്നു.

ഒന്നാ​മ​ത്തെ അഭ്യു​ഹം പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. തെ​ളി​യി​ച്ചു​വെ​ന്നു വ്യാ​മോ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കണ്ട വസ്തു​ത​ക​ളെ​ടു​ത്തു് ഒരു സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ നി​ര​ത്തി​യെ​ന്നു​മാ​ത്രം. ഇതു​വ​രെ പറ​ഞ്ഞ​തു കാ​ര്യം ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് ഇനി പറ​യാ​നു​ള്ള​തു് അങ്ങ​നെ​യേ ആകാൻ​ക​ഴി​യൂ എന്ന്. മറ്റൊ​രു​വി​ധ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ ഇതി​ങ്ങ​നെ ആയി​ത്തീ​രാൻ കാരണം എന്താ​ണെ​ന്നു്. നമ്മു​ടെ കല​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം നിർ​ണ്ണ​യി​ച്ച​തു് ജന​ത​യു​ടെ യഥാർ​ത്ഥ​മായ അന്ത​സ്സ​ത്ത​യാ​ണു് ആ അന്ത​സ്സ​ത്ത​യ്ക്കു രൂ​പം​കൊ​ടു​ത്ത​തു് ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​വും.

ജീ​വി​ത​രീ​തി, ചി​ന്താ​ഗ​തി മു​ത​ലാ​യ​വ​യെ ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങൾ എത്ര​മാ​ത്രം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി വ്യ​ക്ത​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. എങ്കി​ലും സാ​ധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യി​ലെ മനു​ഷ്യ​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നെ​ല്ലാം തന്നെ ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​വു​മാ​യി ബന്ധം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അറബി കു​ളി​ക്കാ​ത്ത​തും, എസ്കി​മോ വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തും, സ്വ​ന്തം ഇഷ്ട​മ​നു​സ​രി​ച്ച​ല്ല. കു​ട്ട​നാ​ട്ടി​ലെ സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു നി​ല​ത്തു കി​ട​ന്നി​ഴ​യു​ന്ന വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ധരി​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. മത്സ്യം കഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ വി​ല​ക്കു​ന്ന യാ​തൊ​രു മതവും ലത്തീൻ ക്രി​സ്ത്യാ​നി​കൾ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അർ​ജൻ​റീ​നാ​യി​ലെ ആട്ടി​ട​യ​ന്മാർ കു​തി​ര​സ്സ​വാ​രി​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നേ പറ്റു. സ്കോ​ട്ട്ല​ന്റു​കാർ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​ക്കാൾ വി​ല​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പ്രാ​ഥ​മി​ക​മാ​യി മനു​ഷ്യൻ ഒരു​ത​രം മൃ​ഗ​മാ​ണു് അവ​ന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ചി​ന്ത​യും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യു​ടെ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ല​ല്ലെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അതി​ന​നു​കൂ​ല​മാ​യി​രി​ക്കും. ആലോ​ചി​ക്കാ​നും സ്വ​ന്തം ഇഷ്ട​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നും മനു​ഷ്യ​നു കഴി​യു​മെ​ന്നാ​ണു​വെ​പ്പു്. എങ്കി​ലും, ഈ സ്വാ​ത​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ പരിധി വളരെ വി​സ്തൃ​ത​മ​ല്ല. വി​കാ​രാ​ദി​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നു് ഏതെ​ങ്കി​ലും പ്ര​സ​ക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു പറയാൻ പ്ര​യാ​സം. മദ്ധ്യേ​ഷ്യ​യി​ലെ ഈശ്വ​ര​നും ബർ​മീ​സ് കാ​ടു​ക​ളി​ലെ ഈശ്വ​ര​നും ഭി​ന്ന​സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​കും. ഓരോ ജന​ത​യും അവ​ര​വ​രു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന​നു​സ​ര​ണ​മായ ദേ​വ​ന്മാ​രെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. സം​സ്കാ​ര​ത്തെ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നു. പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്മേ​ലാ​ണു് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ പുതിയ പടി​പ്പുര പണി​യു​ന്ന​തു്, മുഗൾ കലാ​കാ​രൻ പണി​യു​ന്ന സൗ​ധ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം കൂർ​ത്ത​മേൽ​ക്കു​ര​ക​ളും മെ​ലി​ഞ്ഞ തു​ണു​ക​ളും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. കൂ​ടാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആത്മാ​വു് അവനെ വി​ട്ടു​മാ​റു​ന്നി​ല്ല. ഭക്ഷ​ണ​സ​മ്പാ​ദ​ന​വും, വ്യ​വ​സാ​യ​വും, രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ഘ​ട​ന​യും, മതവും, കലയും എല്ലാം ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ​യാ​ണു പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്ന​തു്. ശൃം​ഗാ​ര​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​നു​ള്ള ചേ​ഷ്ട​ക​ളും തഥൈവ. കവി​ത​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം, കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യി​ലെ സം​ഗ​ത​മായ ഘട​ക​ങ്ങൾ തോ​രാ​ത്ത മഴയും കത്തു​ന്ന വെ​യി​ലു​മാ​ണു് വെയിൽ കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് കവിത കാ​മ​ക​വി​ത​യാ​ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? കവി വെ​യി​ല​ത്തി​രു​ന്നാ​ണോ കവിത ചമ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്? അല്ല. പക്ഷേ, കവി​യും കവി​യ​ല്ലാ​ത്ത​വ​നും എല്ലാം ഒരു പ്ര​ത്യേക ശീ​തോ​ഷ്ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന വി​കാ​രം ഒന്നു​ത​ന്നെ. അതി​ന്റെ ആവി​ഷ്ക​ര​ണ​മാ​ണു കവിത. പൊ​തു​വായ ആ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കവി​ത​യി​ലും കാണും. നനഞ്ഞ മഴയും (വെറും തണു​പ്പ​ല്ല) ചു​ട്ട​വെ​യി​ലും അതി​ശ​ക്തി​യാ​യി കാ​മോ​ദ്ദീ​പ​നം നട​ത്തു​ന്നു എന്നാ​ണു പക്ഷം. നി​യ​ന്ത്ര​ണാ​ധീ​ന​മ​ല്ലാ​ത്ത ആ വി​കാ​രം ഭാ​വ​ഗീ​ത​മാ​യി​മാ​റുക വി​ഷ​മ​മാ​ണു് നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള ശൃം​ഗാ​ര​മെ​ല്ലാം കവി​ത​യി​ലെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല. ശൃം​ഗാ​ര​ക​വി​ത​കൊ​ണ്ട​ല്ല ശൃം​ഗാ​രം നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​ര്യം മറി​ച്ചാ​ണു് ശൃം​ഗാ​ര​ത്തി​ന്റെ മണ്ണിൽ പൊ​ട്ടി​മു​ള​യ്ക്കു​ന്ന പു​ഷ്പം മാ​ത്ര​മാ​ണു ശൃം​ഗാര കവിത. അതിൽ കാമം മു​ന്നി​ട്ടു​നി​ല​ക്കു​ന്നെ​ങ്കിൽ കവി​ത​യും അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രി​ക്കാം.

ഇവിടെ പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യാ​കു​ന്ന​തു പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കാൾ വളരെ നേ​ര​ത്തേ​യാ​ണു് കാ​മ​പൂർ​ത്തി​ക്കു​ള്ള കഴി​വു് അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തും നേ​ര​ത്തേ​യാ​ണു് ശാ​സ്ത്രീ​യ​മാ​യി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, നമ്മു​ടെ പു​ത്രോൽ​പാ​ദ​ന​ശ​ക്തി കാ​ല​ത്തി​നു​മു​മ്പേ തളിർ​ത്തു് കാ​ല​ത്തി​നു​മു​മ്പേ വാ​ടു​ന്ന ഒരു ചെ​ടി​യാ​ണു് മൊ​ത്തം കാ​ല​യ​ള​വു് താ​ര​ത​മ്യേന ഹ്ര​സ്വ​വും. ഈ വാ​സ്ത​വം​ത​ന്നെ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ ഫല​മാ​യി​രി​ക്കാം. ഇങ്ങ​നെ ചു​രു​ങ്ങിയ കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന കാ​മോ​ദ്ദീ​പ​നം പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു നട​ക്കു​ന്ന​തു്. ആത്മ​ന​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​നു കഴി​യാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ ശക്തി​മ​ത്താ​ണു് ഈ വി​കാ​രം. കാ​ലാ​വ​സ്ഥാ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ചേ​രി​യി​ല​ല്ല​താ​നും. ക്ഷ​മാ​പൂർ​വ്വ​മായ കാ​ത്തി​രു​പ്പു് യഥാർ​ത്ഥ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ ഏതാ​ണ്ടു് അസാ​ദ്ധ്യ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ല​നം കവി​ത​യിൽ വന്നി​ല്ല. അരി​ഭ​ക്ഷ​ണം ജന​സം​ഖ്യാ​വർ​ദ്ധ​ന​വി​നു കാ​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടു. ചൈ​ന​യും, ബം​ഗാ​ളും, കേ​ര​ള​വും എടു​ത്തു് പഞ്ചാ​ബി​നോ​ടും യു​റോ​പ്പി​നോ​ടും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​നോ​ക്കു​മ്പോൾ അതി​ലെ​ന്തോ കാ​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ബഹു​ഭാ​ര്യാ​ത്വ​വും ബഹു​ഭർ​ത്തൃ​ത്വ​വും ഇന്നു​വ​രെ നമ്മു​ടെ അം​ഗീ​കൃ​ത​ന​ട​പ​ടി ആയി​രു​ന്നു. പ്ര​കൃ​തി​വി​രു​ദ്ധ​മായ ലൈം​ഗി​കാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങൾ പോലും വി​പു​ല​മാ​യി പ്ര​ച​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ആ ക്ഷേ​ത്ര​ഭി​ത്തി​ക​ളി​ലെ ശി​ല്പ​ങ്ങൾ​ക്കർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. മഹർ​ഷി​മാർ​ത​ന്നെ നമു​ക്കു ശൃം​ഗാ​ര​ശാ​സ്ത്രം എഴു​തി​ത്ത​ന്നു. കൊ​ക്കോക—വാ​ത്സ്യാ​യ​നൻ​മാർ ലോ​ക​ത്തി​ലെ മറ്റൊ​രു സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അറു​പ​ത്തി​നാ​ലു കല​ക​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി ശൃം​ഗാ​ര​ത്തെ അം​ഗീ​ക​രി​ച്ച​തും മറ്റൊ​രു ജന​ത​യ​ല്ല. മത​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ശി​വ​ലിം​ഗ​വും, അർ​ദ്ധ​നാ​രി​ശ്വ​ര​നും, അഹ​ല്യാ​മോ​ക്ഷ​വും, അപ്സ​ര​സ്സു​ക​ളും, പരാ​ശ​ര​മ​ഹർ​ഷി​യു​മെ​ല്ലാ​മു​ള്ള ഒന്നാ​ണു് ഒരു സാ​ധാ​രണ വേ​ശ്യാ​ഗൃ​ഹ​ത്തെ​ക്കാൾ ഉദ്ദീ​പ​ന​ശ​ക്തി​യു​ള്ള​താ​ണു് നമ്മു​ടെ പല ക്ഷ്രേ​ത​ങ്ങ​ളും. ശി​ല്പ​വും ശാ​സ്ത്ര​വും ശൃം​ഗാ​ര​ത്തി​ന്റെ പരി​ധി​ക്ക​പ്പു​റം പോവുക അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണു് ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ നമ്മു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ബോ​ധം​ത​ന്നെ ലിം​ഗ​പ്ര​ധാ​ന​മാ​ണു് ഭര​ത​നാ​ട്യ​വും, കർ​ണ്ണാ​ട​ക​സം​ഗീ​ത​വും ഒരുവക ലൈം​ഗി​കാ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു​വ​രെ എനി​ക്കു പക്ഷ​മു​ണ്ടു്. അതെ​ങ്ങ​നെ​യി​രു​ന്നാ​ലും നമ്മു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ്യ​പ്ര​വാ​ഹം ഒഴു​കിയ സരണി ഏതെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ണു് ഇതി​ന്റെ​യെ​ല്ലാം അടി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തോ ഈ നാ​ട്ടി​ലെ ശീ​തോ​ഷ്ണാ​വ​സ്ഥ​യും. ഇത്ര കടു​ത്ത വെ​യി​ലും മഴ​യു​മു​ള്ള യാ​തൊ​രു രാ​ജ്യ​ത്തും പ്രേ​മ​ക​വിത ഉണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും പറയാൻ തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഉഷ്ണ​മേ​ഖ​ല​ക​ളിൽ മൂ​പ്പെ​ത്താ​ത്ത പ്രേ​മ​മെ​ന്നൊ​ന്നി​ല്ല. അതു മന്ത്ര​വാ​ദി​യു​ടെ മാ​വു​പോ​ലെ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ മു​ള​ച്ചു വളർ​ന്നു ഫലം കാ​യ്ക്കു​ന്നു. കാ​മു​കി​കാ​മു​ക​ന്മാർ തമ്മി​ലു​ള്ള പ്രഥമ സമ്മേ​ള​ന​വും ഗർ​ഭോ​ലൽ​പാ​ദ​ന​വും തമ്മി​ലു​ള്ള കാ​ല​യ​ള​വു് ശ്ര​ദ്ധാർ​ഹ​മാം​വ​ണ്ണം ഹ്ര​സ്വ​മാ​ണു് പാ​ശ്ചാ​ത്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തിൽ യു​വാ​ക്ക​ന്മാർ യു​വ​തി​ക​ളാ​യി, മാ​താ​പി​താ​ക്കു​ന്മാ​രു​ടെ സമ്മ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, പ്ര​തി​ശ്രു​ത​ക​ളാ​വു​ക​യും അങ്ങ​നെ കു​റേ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞു​മാ​ത്രം വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടു് നമു​ക്കി​ല്ല. കവി ടെ​ന്നി​സൺ പതി​നേ​ഴു് വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​ണ​ത്രേ ഇങ്ങ​നെ നട​ന്ന​തു്. നമു​ക്ക​തു​ണ്ടാ​കാ൯ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. സ്ത്രീ​ദർ​ശന വേ​ള​യിൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ബോ​ധ​ത്തി​നു​മു​മ്പു​ത​ന്നെ കാ​മോ​ദ്ദീ​പ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണി​തി​നു കാ​ര​ണ​മെ​ന്നു ഞാൻ ഗണി​ക്കു​ന്നു.യഥാർ​ത്ഥ​മായ ക്രീ​ഡ​യിൽ മറ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള പ്രേ​മ​വി​കാ​രം നമു​ക്കു വളരെ വി​ഷ​മ​മാ​ണു് അതു​കൊ​ണ്ടു നമ്മു​ടെ കവി​ത​യി​ലും ആസ്വ​ഭാ​വം പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു.

ഇത്ര​യു​മെ​ഴു​തി​യ​തു് ഇട​പ്പ​ള്ളി​ക്കു​ശേ​ഷ​മു​ള്ള കവി​ത​യെ മറ​ന്നു​കൊ​ണ്ട​ല്ല. ഇട​പ്പ​ള്ളി​യു​ടെ​യും ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ​യും കവി​ത​യിൽ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു മു​ഖ്യ​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതു് ഒരു കാ​വ്യ​ഭോ​ഷ​ത്വ​മാ​ണെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു്, ആ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തോ​ടു​ള്ള ആദ​ര​വാ​ണു് ഈ വാ​സ്ത​വം കാണാൻ വഴി​തെ​ളി​ച്ച​തു്. അതി​നു് ഒരു ചെറിയ കഥ​യു​ണ്ടു്.

ഇട​പ്പ​ള്ളി മരി​ച്ച​യാ​ഴ്ച​യിൽ​ത്ത​ന്നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ചെ​ളി​വാ​രി എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ വന്നു. ഇന്നേ​ത്തീ​യ​തി​വ​രെ ആ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന​റു​തി വന്നി​ട്ടു​മി​ല്ല. ഈയിടെ ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞു, തനി​ക്കു പ്രാ​യം​തി​ക​ഞ്ഞ മക്കൾ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇട​പ്പ​ള്ളി​യെ എതിർ​ക്കാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ന്ന്. പറ​ഞ്ഞ​യാൾ അതി​ബു​ദ്ധി​മാ​നാ​ണു്, പണ്ഡി​ത​നാ​ണു്, മാ​ന്യ​നാ​ണു് അപ്പോൾ യാ​തൊ​രു ദൂർ​ബു​ദ്ധി​യും കൊ​ണ്ട​ല്ല അങ്ങ​നെ​യൊ​ര​ഭി​പ്രാ​യം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച​തു്. ഇത്ര​യും കവി​ത​യെ​ഴു​തിയ ഇട​പ്പ​ള്ളി​യിൽ രണ്ടു​മൂ​ഴം കയ​റ​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നൊ​ന്നും കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അങ്ങ​നെ വരാൻ കാരണം? ഇട​പ്പ​ള്ളി​ക്ക​വിത വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രൊ​ക്കെ തു​ങ്ങി​ച്ച​ത്തു​ക​ള​യു​മെ​ന്നു ധരി​ക്കാൻ​മാ​ത്രം മഠ​യ​നൊ​ന്നു​മ​ല്ല അദ്ദേ​ഹം. ചര​മ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നിൽ രസി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കഴി​യു​ന്നി​ല്ല എന്നു​മാ​ത്ര​മാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നിയ നീ​തീ​ക​ര​ണം.

ആദ്യ​മാ​യി കഥകളി കാ​ണു​ന്ന സാ​യി​പ്പ് അതു് ഒരുവക കൂ​ത്തു​ക​ളി​യാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞേ​ക്കാം. റൊ​മാ​ന്റി​കു് പ്രേ​മം നമ്മു​ടെ രക്ത​ത്തി​ലു​ള്ള​ത​ല്ല. അതിനെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന കവിത നമ്മു​ടെ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​നു വി​രു​ദ്ധ​വു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ സ്വ​പ്ന​ലോ​ക​ത്തി​ലെ ആദർ​ശ​ജീ​വി​യു​മ​ല്ല; പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള വി​വേ​ക​ശാ​ലി​യാ​ണു് അതു​കൊ​ണ്ടു് വൈ​ദേ​ശ്യ​മായ ഈ വി​കാ​ര​ത്തെ​യും അതി​നെ​ക്കു​റി​ക്കു​ന്ന കാ​വ്യ​സ​ര​ണി​യേ​യും അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തിൽ അത്ഭു​ത​ത്തി​ന​വ​കാ​ശ​മി​ല്ല. മറ്റൊ​രു മാ​ന്യ​പ​ണ്ഡി​തൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്. അത്താ​ഴ​പ്പ​ട്ടി​ണി​ക്കാ​ര​നായ രമണനെ വി​ട്ടു് പണ​മു​ള്ള ഒരു​ത്ത​നെ ചന്ദ്രിക സ്വീ​ക​രി​ച്ച​തു് അനു​ക​ര​ണീ​യ​മായ ഒരു മാ​തൃ​ക​യാ​ണെ​ന്നും അതിൽ താൻ ചന്ദ്രി​ക​യെ അനു​മോ​ദി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു​മാ​ണു് വാ​സ്ത​വം. പ്രേ​മം ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ എന്തോ ഒന്നാ​ണെ​ന്നു് അനു​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടോ തത്ത്വം കൊ​ണ്ടോ തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഈ മാ​ന്യ​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ തള്ളു​വാ൯ നമു​ക്ക​വ​കാ​ശ​മി​ല്ല. ഇട​പ്പ​ള്ളി​പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ ഒരു കാ​വ്യ​ത​ന്തു പറി​ച്ചു​ന​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വെറും തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണെ​ന്ന​ത​ല്ല, മറ്റൊ​രു നാ​ട്ടിൽ രൂ​ഡ​മൂ​ല​മായ ഒരു വി​കാ​ര​ത്തേ​യും അതി​ന്റെ കവി​ത​യേ​യും ഇവിടെ ആരം​ഭി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ഏക​ഭാ​ര്യാ​വ്ര​തം​പോ​ലെ കാ​ല​ക്ര​മ​ത്തിൽ അതി​വി​ടെ വളർ​ന്നു​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നാ​യി​രി​ക്കാം പ്ര​തീ​ക്ഷ. അവരെ അനു​ക​രി​ച്ച്, അഥവാ അനു​ഗ​മി​ച്ച് ഇവിടെ കുറേ ഭാ​വ​ഗീ​ത​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി. പക്ഷേ, ജന​സാ​മാ​ന​ത്തിൽ അതു വേ​രൂ​ന്നി​യെ​ന്നു പറ​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ശീ​തോ​ഷ്ണാ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കു് അനു​കൂ​ല​മ​ല്ലാ​ത്ത ഒരു വി​കാ​ര​പാ​ര​മ്പ​ര്യം സ്ഥാ​പി​ത​മാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ദീർ​ഘ​കാ​ലം വേ​ണ​മാ​യി​രി​ക്കാം.

ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്രം, കലാ​ത​ത്ത്വം, ഫി​ലോ​സ​ഫി എന്നി​വ​യിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ള്ള ആരെ​ങ്കി​ലും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ഗവേ​ഷ​ണം നട​ത്തി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ രസ​ക​ര​മായ പലതും നമു​ക്കു പഠി​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഏതെ​ങ്കി​ലും സമ്പ്ര​ദാ​യം തള്ളാ​നോ കൊ​ള്ളാ​നോ അല്ല. തള്ളു​ക​യോ കൊ​ള്ളു​ക​യോ ചെ​യ്യ​ത്ത​ക്ക​രീ​തി​യിൽ ചി​ല​തെ​ല്ലാം ഉത്കൃ​ഷ്ട​മാ​ണെ​ന്നോ അധ​മ​മാ​ണെ​ന്നോ പറ​യാ​നും വയ്യാ. ഓരോ ജന​ത​യ്ക്കും ഓരോ കാ​ല​ത്തി​നും വെ​വ്വേ​റെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ച​ര്യ​കൾ ഉണ്ട്–പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു ലൈം​ഗി​ക​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ. വി​ശ്വ​വ്യാ​പ​ക​വും ശാ​ശ്വ​ത​വു​മായ ലൈം​ഗി​ക​സ​ന്മാർ​ഗ്ഗം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ മു​തി​രു​ന്ന​തു വൃ​ഥാ​വി​ലാ​ണു് ഇന്ന​ലെ​വ​രെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങൾ നല്ല​തെ​ന്നോ ചീ​ത്ത​യെ​ന്നോ വി​ധി​ക്കു​ന്ന​തു കല​യു​ടെ പരി​ധി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട കാ​ര്യ​മ​ല്ല. ആ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ച​ര്യ​യ്ക്കു പ്ര​ചോ​ദ​നം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു ജന​ത​യു​ടെ അന്ത​സ്സ​ത്ത​യാ​ണു് ഈ അന്ത​സ്സ​ത്ത​യാ​ണു് കല​യേ​യും നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തു്. നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടി​ലെ ഇന്ന​ല​ത്തെ ചി​ന്താ​ഗ​തി​യാ​ണു് ഇന്ന​ല​ത്തെ കല​യ്ക്കു് അടി​സ്ഥാ​നം. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​മ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ തത്ത്വ​ങ്ങ​ളോ​ടു താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി അതു മോ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും നമ്മു​ടെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു മേ​ന്മ​യു​ണ്ടു്. ഇത്ര സത്യ​സ​ന്ധ​മായ ഒരു വീ​ക്ഷ​ണ​ഗ​തി ലോ​ക​ത്തിൽ മറ്റൊ​രി​ട​ത്തും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. ഇവി​ട​ത്തെ സമ്പ്ര​ദാ​യം ലൈം​ഗി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നും ഒളി​ച്ചോ​ടു​ക​യ​ല്ല. ഇവിടെ സന്യാ​സ​വൃ​ത്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; പക്ഷേ. ഗൃ​ഹ​സ്ഥാ​ശ്ര​മ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം മാ​ത്ര​മാ​ണു് അത​നു​ഷ്ഠി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. ഇന്ത്യൻ ചി​ന്താ​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി. ‘ഇന്ദ്രി​യ​സു​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു വി​ര​ക്ത​മാ​യി​ട്ടേ ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​സി​ദ്ധി കൈവരൂ എന്നി​ല്ല. ബ്ര​ഹ്മ​ജ്ഞാ​ന​വും അഴി​ഞ്ഞ ഭോ​ഗാ​സ​ക്തി​യും ഒരു​മി​ച്ചു​ചേ​രു​ന്ന​തി​നു വി​രോ​ധ​മി​ല്ല’ എന്നാ​ണു പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഇന്ന​ത്തെ പാ​ശ്ചാ​ത്യ ചി​ന്താ​ഗ​തി സഹ​സ്രാ​ബ്ദ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഹി​ന്ദു​ദാർ​ശ​നി​കർ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തിൽ പരി​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല​ല്ലോ. അതു നല്ല​തോ ചീ​ത്ത​യോ എന്ന പ്ര​ശ്നം ഇവിടെ സം​ഗ​ത​വു​മ​ല്ല.

കേ​ര​ള​ഭൂ​ഷ​ണം വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി 1953-54.

സി. ജെ. വി​ചാ​ര​വും വീ​ക്ഷ​ണ​വും 1985.

സി​ജെ​യു​ടെ ലഘു​ജീ​വ​ച​രി​ത്രം