നഗരം തൂവെളിച്ചത്തിൽ

മിന്നിനിൽക്കുന്ന രാത്രിയിൽ

ആരും കാണാതിറങ്ങുന്നു

റോഡുകൾ സഞ്ചരിക്കുവാൻ

ഉരുളും ചക്രവും, നെഞ്ചിൽ

പതിയും കാലനക്കവും

ഉപേക്ഷിച്ചു മടങ്ങുന്നു

പൂക്കളോടൊത്തുറങ്ങുവാൻ

പാലവും, പലർ വന്നെത്തും

റെയിൽപാതകളും കട-

ന്നൊഴുകുന്നു നിലാവത്തു്

യമുനാനദിപോൽ വഴി.

പുതപ്പു വില്പവർ, നീല-

ഷീറ്റിലന്തിയുറങ്ങുവോർ

ആരും കാണാതൊളിച്ചോടി-

പ്പോകുന്നൂ വിശ്രമിക്കുവാൻ.

മരത്തിൻ വേരുകൾ തൊട്ടു

വന്നു ഞാനെന്നു ചൊല്ലിടും

നിണത്തിൻ കറയെല്ലാമേ

തൃണത്തിൽ തൂത്തു മായ്ച്ചിടും.

ഹൊസെക്കോട്ടയിലെ [1] പൂക്കൾ-

ക്കിടയിൽ വെണ്ണിലാവൊളി

പരക്കുന്നതിനും മുമ്പേ

ഗ്രാമഭംഗിയിലെത്തിടും.

ഉതിരും മഞ്ഞതിൻ മുമ്പേ

ഉറക്കം വിട്ടുണർന്നിടും

ആദ്യയാത്രികനെത്തും മു-

മ്പൽപം ധ്യാനിച്ചിരുന്നിടും

പതിവായ് യാത്ര ചെയ്യുന്നൂ

പാതകൾ, നമ്മളേവരും

ഉറങ്ങുമ്പോ, ളിതേപോലെ

സ്വസ്ഥരായി മയങ്ങുവാൻ

പുകയും രക്തവും പൽ-

ച്ചക്രം ചുറ്റും മുരൾച്ചയും

സഹിച്ച പകലും താണ്ടി

രാത്രി സഞ്ചാരമാണവർ.

ചോരുന്ന കാലൻ കുട

കുട്ടിയ്ക്കു പ്രിയം, കൂടെ

പ്പോകുന്നോർക്കെല്ലാം വർണ്ണ-

ക്കുടയുണ്ടെന്നാകിലും

ഒടിഞ്ഞ കമ്പി, ഓരോ

ചുവടുവയ്ക്കുമ്പോഴും

ഉയർന്നു താഴും കിളി-

ച്ചിറകെന്നതു പോലെ.

പറവക്കാലിൽ ഞാന്നു-

പറക്കും പോലെയൊറ്റ-

ച്ചിറകനൊരു പക്ഷി-

യൊപ്പമുള്ളതുപോലെ…

നനയാൻ കുട്ടിക്കിഷ്ടം,

ചാറ്റലിൽ, ക്കുടയ്ക്കുള്ളി-

ലതിയായ്ത്തുള വീണ

ശീല മറ്റൊരാകാശം.

മഴ മേഘങ്ങൾ സർവ്വം

പെയ്തു വീഴ്കിലും, ചെറു-

കുടയിലാകാശത്തിൽ

ചാറ്റലാണെല്ലായ്പ്പോഴും…

അവന്റെയാകാശത്തി-

നിടയിൽ അവന്മാത്ര,-

മവന്റെ സാമ്രാജ്യത്തി-

ലത്യന്തം നിശബ്ദത…

തെരുവുവിളക്കിന്റെ

ചുവട്ടിൽ നടക്കുമ്പോൾ

കുടയിലാകാശത്തിൽ

വിരിയും താരാഗണം…

ചോരുന്ന കുട, കുട്ടി-

യ്ക്കാരുമേയറിയാതെ,

യേകുന്നു… ഏകാന്തമാം,

സ്വന്തമായൊരുലോകം…

നോട്ടം ചെന്നു തട്ടാത്ത-

മണലാഴിപ്പരപ്പിലായ്,

വെയിൽക്കൂടാരത്തിനുളളി-

ലിരിപ്പാണൊരു യാത്രികൻ.

ഒപ്പമുണ്ടൊട്ടകം ഭാണ്ഡ-

ക്കെട്ടുതാങ്ങി നടക്കുവാൻ,

അകലത്തെ മരുപ്പച്ച-

ക്കുളിരേയോർത്തുമങ്ങനെ.

വെയിലയവിറക്കുന്നോ-

രൊട്ടകത്തിന്റെ കൺകളിൽ

വട്ടപ്പൂജ്യമായ് ഭൂമി,

വറ്റിമാഞ്ഞൊരു നീർത്തടം.

നാവു കീറി മുറിഞ്ഞാലും,

ചോരയെത്ര പൊടിക്കിലും,

പ്രിയമെല്ലായ്പ്പൊഴും തിന്നാ-

നൊട്ടകത്തിനു മുൾച്ചെടി.

മരുപ്പച്ചയടുത്തെന്നും

നിനച്ചേ ഭാണ്ഡമേന്തുമീ-

യൊട്ടകത്തിന്നറിയില്ലാ

മായാജാലമരീചിക…

ചങ്ങല പൊട്ടിച്ച പട്ടി, നടവഴി

താണ്ടി വെയിലിൽ മറഞ്ഞു.

ചങ്കുതകർന്നു തളർന്നിരുന്നൂ കുട്ടി,-

യേങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു.

അറ്റ തുടൽക്കണ്ണി നോക്കി, മണ്ണിൽ നഖം

കുത്തിയ പാടുകൾ തേടി,

നിത്യമവൻ വരുമെന്നുള്ളൊരാശതൻ

നെറ്റിയിൽ തൊട്ടുതലോടി.

കൊട്ടയിലച്ചാർത്തിലൂടെയെത്തും വെയിൽ

വട്ടമിഴികളായ് തോന്നി.

മുട്ടിയുരുമ്മുമിളവെയിൽ, പട്ടിയെ-

ത്തൊട്ടപോൽ ആശ്വാസമേകി.

ഓടിയലഞ്ഞു വരുമ്പോൾ കുടിയ്ക്കുവാൻ

നീരൊരുപാത്രം കരുതി.

ഉച്ചവെയിൽ ഒരാൾപോലുമറിയാതെ

നക്കിക്കുടിച്ചു മടങ്ങി.

സന്ധ്യയ്ക്കു മുമ്പവൻ വന്നു, വെള്ളംകുടി-

ച്ചെന്നു സന്തോഷിച്ചു കുട്ടി

കെട്ടുപൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട ചെമ്പൻപട്ടി-

യെന്നപോലന്തിവെയിലെത്തി.

മണ്ണിൽനിന്നാകാശത്തെ

പിളർത്താനുയരുന്ന

മിന്നലാം നിൻ നാദം ഞാൻ

കേട്ടിരിക്കാറുണ്ടെന്നും.

നാം തമ്മിലറിയാത്തോ-

രെങ്കിലും, ദൂരങ്ങളെ

താണ്ടും നിൻ രാഗം കേട്ടു

കണ്ണുകളടയ്ക്കുമ്പോൾ,

വലിയ മിനാരമായ്

മാറുമാകാശം, കാറ്റി-

ലൂദിന്റെ മണം, പച്ച-

ത്തോരണങ്ങളും പേറി

മരങ്ങളത്യുന്നതം

തൊടുവാൻ ധ്യാനിക്കുന്നു.

രാവിനെ, പകലിനെ

നിൻ സ്വരമാമീയഞ്ചു-

നൂലുകളാലേ കോർത്തു

നീയുരുക്കഴിക്കുമ്പോൾ,

വകുളാഭരണത്തിൻ[2]

പരവതാനിപ്പുറ-

ത്തിരുന്നു പറന്നു ഞാൻ

പ്രപഞ്ചമാകെക്കണ്ടൂ.

ഇച്ചെറുമിനാരത്തിൽ

നിന്നു പൊങ്ങും നിൻ ശബ്ദ-

മെത്തുവതെങ്ങാണെന്നു

സംശയിക്കാറുണ്ടു ഞാൻ

ഒരറ്റം നിന്നിൽ, മറ്റേ-

യറ്റമീ ലോകത്തിനു

വെളിയിൽ, അനുദിനം

കുറഞ്ഞീടുന്നൂ ദൂരം