SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/The_Old_Mill.jpg
La Maison de la Crau, a painting by Vincent van Gogh (1853–1890).
പ­റി­ച്ചു­ന­ടാ­നാ­വാ­ത്ത നാ­ടൻ­സ്വ­പ്നം
ഇ. ഹ­രി­കു­മാർ

കു­ന്നി­നു മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു­ള്ള ഒ­റ്റ­യ­ടി­പ്പാ­ത­യു­ടെ തു­ട­ക്ക­ത്തിൽ അയാൾ കാർ നിർ­ത്തി. ഇനി മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു് കാർ പോ­വി­ല്ല. ചെ­മ്മൺ­പാ­ത ഒരു ധൃ­തി­യു­മി­ല്ലാ­തെ മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു് ഇ­ഴ­ഞ്ഞു നീ­ങ്ങു­ന്ന­തു് മോഹനൻ നോ­ക്കി. രാ­ജീ­വ­നും ചു­റ്റും നോ­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ കൗ­തു­കം. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ഇ­ങ്ങി­നെ­യൊ­രു സ്ഥ­ല­ത്തു വ­രു­ന്ന­തു് അവൻ ആ­ദ്യ­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രി­ക്ക­ണം. മു­ത്ത­ശ്ശി­വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ പോ­കാ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവൻ ഇ­ത്ര­യൊ­ന്നും പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചി­രി­ക്കി­ല്ല. സാ­ധാ­ര­ണ നാ­ട്ടിൽ വ­രു­മ്പോൾ അ­ച്ഛ­മ്മ­യെ കാ­ണാ­റു­ണ്ടു്. അ­ച്ഛ­മ്മ താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന പഴയ വീടു് അവനു് ഇ­ഷ്ട­മാ­കാ­റു­ണ്ടു്. അതൊരു വെറും നാ­ട്ടിൻ­പു­റം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ഋ­തു­മ­തി­യാ­കാൻ പോ­കു­ന്ന ഒരു കു­ട്ടി­യു­ടെ മ­ട്ടിൽ അ­തൊ­തു­ങ്ങി­നിൽ­ക്ക­യാ­ണു്. അ­ച്ഛ­മ്മ­യു­ടെ ചെ­റി­യ­മ്മ­യു­ടെ വീ­ട്ടി­ലേ­യ്ക്കാ­ണു് ഇ­പ്പോൾ പോ­കു­ന്ന­തു്. അവൻ ഇ­തു­വ­രെ ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത മു­ത്ത­ശ്ശി­വ­ല്ല്യ­മ്മ.

images/swapnam-1.png

‘ഇനി ന­മു­ക്കു് ന­ട­ക്ക­ണം.’

‘ശരി’ രാ­ജീ­വൻ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് ന­ട­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി.

ത­ലേ­ന്നു പെയ്ത മഴയിൽ മണ്ണു ന­ന­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. ചെ­ടി­ക­ളു­ടെ ഇലകൾ ക­ഴു­ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. കാ­റ്റിൽ ഏതോ പൂ­ക്ക­ളു­ടെ, ഇ­ല­ക­ളു­ടെ സു­ഗ­ന്ധം. ഈ ഗ­ന്ധ­ങ്ങൾ പ­ണ്ടെ­ങ്ങോ ത­നി­ക്കു ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട കു­ട്ടി­ക്കാ­ലം തി­രി­ച്ചു നൽ­കു­ക­യാ­ണു്. അയാൾ വീ­ണ്ടും ഒരു കു­ട്ടി­യാ­യി, മീ­നാ­ക്ഷി­വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ കു­ട്ട­നാ­യി.

ഒരു തി­രി­വിൽ തെ­ളി­വെ­ള്ളം നി­റ­ഞ്ഞ ഒരു ചെറിയ അരുവി പാ­ത­യു­ടെ ഒപ്പം ചേർ­ന്നു. അയാൾ കൗ­തു­ക­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കി. രാ­ജീ­വ­നും അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു നോ­ക്കി­യി­രു­ന്ന­തു്. മ­ദ്രാ­സിൽ ഇ­ങ്ങി­നെ­യു­ള്ള തെ­ളി­വെ­ള്ളം വീ­ട്ടി­ലെ ടാ­പ്പിൽ മാ­ത്ര­മേ കാണൂ. നി­ര­ത്തു­ക­ളു­ടെ അ­രു­കി­ലു­ള്ള ഓ­ട­ക­ളിൽ കെ­ട്ടി­നിൽ­ക്കു­ന്ന അ­ഴു­ക്കു­വെ­ള്ളം മാ­ത്രം, പു­ഴ­യും ഈ ഓടകളെ സ്പോൺ­സർ ചെ­യ്യു­ക­വ­ഴി മ­ലി­ന­മാ­ണു്. ഇവിടെ ഇതാ ഒ­ര­രു­വി, മ­നു­ഷ്യ­സ്പർ­ശ­മേ­റ്റി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു തോ­ന്നാ­ത്ത വി­ധ­ത്തിൽ തെ­ളി­വെ­ള്ള­വു­മാ­യി ഒ­ഴു­കു­ന്നു.

‘അച്ഛാ, ഇ­തെ­വി­ടെ­നി­ന്നാ­ണു് വരണതു?’

‘കു­ന്നി­ന്റെ മു­ക­ളിൽ­നി­ന്നു്. മ­ഴ­ക്കാ­ല­ത്തു് കു­ന്നി­ന്റെ ഉ­ള­ളി­ലേ­യ്ക്കു് കി­നി­ഞ്ഞി­റ­ങ്ങി­യ വെ­ള്ളം കു­റേ­ശ്ശെ പു­റ­ത്തു വ­ര്വാ­ണു്. ഒരു ഒ­ക്ടോ­ബർ ന­വ­മ്പർ വ­രെ­ണ്ടാ­വും. അ­തു­ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ ഈ അരുവി വ­റ്റി­വ­ര­ളും.’

‘പി­ന്നെ വെ­ള്ളം­ണ്ടാ­വി­ല്ല്യേ?’

‘ഇല്ല.’

‘അപ്പോ ഈ അരുവി എ­വി­ടെ­പ്പോ­കും.’

രാ­ജീ­വി­ന്റെ ചോ­ദ്യം അർ­ത്ഥ­വ­ത്താ­ണു്. തന്റെ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു് താൻ ഇ­ങ്ങി­നെ­യൊ­രു ചോ­ദ്യം ചോ­ദി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. മ­ഴ­യോ­ടു­കൂ­ടി അ­രു­വി­യു­ടെ ഉ­ദ്ഭ­വ­വും, മ­ഴ­ക­ഴി­ഞ്ഞു് മാ­സ­ങ്ങൾ­ക്ക­ക­മു­ള്ള തി­രോ­ധാ­ന­വും സ്വീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അതു് ചോ­ദ്യ­ത്തി­നു­ള്ള വക ത­രു­ന്നി­ല്ല. മ­റി­ച്ചു് ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നടാടെ ഒ­ര­രു­വി കാ­ണു­ക­യാ­ണു് രാ­ജീ­വൻ. ഇ­തി­നു­മു­മ്പു് വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ പ­ത്മ­യു­ടെ ഒപ്പം വ­ന്ന­പ്പോൾ അവൻ കൈ­കു­ഞ്ഞാ­യി­രു­ന്നു. മ­ദ്രാ­സിൽ ഒ­രു­ഫ്ളാ­റ്റിൽ പാ­ഠ­പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ­ക്കും, വീ­ഡി­യോ­ഗേ­യ്മി­നും ടി­വി­യു­ടെ മ­യ­ക്കു­ന്ന ദൂ­ഷ്യ­വ­ല­യ­ത്തി­നു­മു­ള്ളിൽ അ­വ­ന്റെ ജീ­വി­തം കെ­ട്ടി­യി­ട­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­വും അവിടെ കെ­ടാ­റാ­യി കി­ട­ക്കു­ന്ന ന­ന്മ­യു­ടെ ചൂ­ടു­ത­രു­ന്ന നെ­രി­പ്പോ­ടു­ക­ളും അ­വ­ന്നു് അ­പ­രി­ചി­ത­മാ­ണു്.

‘ഈ അരുവി അപ്പോ എ­വി­ടെ­പ്പോ­വും അച്ഛാ?’ അവൻ ചോ­ദ്യം ആ­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു.

അയാൾ ആ­ലോ­ചി­ച്ചു. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, മ­ണ്ണി­ന്ന­ടി­യിൽ, ആ­ഴ­ത്തിൽ അ­തൊ­ഴു­കു­ന്നു­ണ്ടാ­വും. അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ? ഒ­ര­രു­വി­യു­ടെ നി­ല­നി­ല്പു് അതിലെ വെ­ള്ള­ത്തെ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചാ­ണി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­പ്പോൾ വെ­ള്ള­മി­ല്ലാ­താ­യാൽ? ഒ­രു­പാ­ടു് സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ത­കൾ നി­റ­ഞ്ഞ­താ­ണു് അ­വ­ന്റെ ചോ­ദ്യം.

‘അതാ, ആ കാ­ണു­ന്ന­താ­ണു് വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ വീടു്.’ അയാൾ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ട്ടി. ഒരു നാൽ­പ­തു വാര അകലെ മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഒരു ഓ­ടു­മേ­ഞ്ഞ വീടു്. നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ത്തെ മ­റ്റേ­തു വീ­ടും­പോ­ലെ സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യ ഒരു വീടു്.

രാ­ജീ­വു് അല്പം നി­രാ­ശ­നാ­യെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു. അവൻ കൂ­ടു­ത­ലെ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചു കാണും. കൂ­ടു­തൽ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ക്കു­ക, പി­ന്നെ അതു ല­ഭി­ക്കാ­ഞ്ഞാൽ നി­രാ­ശ­പ്പെ­ടു­ക എ­ന്ന­തു് അ­വ­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­മാ­ണു്.

കാ­വി­തേ­ച്ച തൂ­ണു­ക­ളിൽ തൂ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഗെ­യ്റ്റ് ക­ട­ന്നു് അവർ മു­റ്റ­ത്തേ­യ്ക്കു­ള്ള വ­ഴി­യി­ലെ­ത്തി. ഇ­രു­വ­ശ­ത്തും കൃ­ഷ്ണ­ക്കി­രീ­ടം പൂ­ത്തു നിൽ­ക്കു­ന്നു. പല വ­ലു­പ്പ­ത്തി­ലു­ള്ള­വ. ഒരു രാ­ജ­കു­ടും­ബ­ത്തി­ന്റെ എ­ഴു­ന്ന­ള്ള­ത്തു­പോ­ലെ തോ­ന്നി.

ഉ­മ്മ­റ­ത്തെ ക­റു­ത്ത സി­മ­ന്റി­ട്ട നിലം മി­നു­ത്തു കി­ട­ന്നു. അ­ക­ത്തേ­യ്ക്കു­ള്ള വാതിൽ തു­റ­ന്നു കി­ട­ക്ക­യാ­ണു്. വാ­തിൽ­ക്കൽ മു­ട്ടാ­നൊ­ന്നും മി­ന­ക്കെ­ടാ­തെ അയാൾ അ­ക­ത്തേ­യ്ക്കു ക­ട­ന്നു. പി­ന്നാ­ലെ അല്പം മ­ടി­ച്ചി­ട്ടാ­ണെ­ങ്കി­ലും ഒരു ചോ­ദ്യ­ഭാ­വ­ത്തോ­ടെ രാ­ജീ­വും. എ­ന്താ­ണു് വാ­തിൽ­ക്കൽ മു­ട്ടാ­തി­രു­ന്ന­തു് എ­ന്നാ­ണ­വ­ന്റെ ചോ­ദി­ക്കാ­ത്ത ചോ­ദ്യം. ന­ഗ­ര­ത്തി­ലെ സാ­മാ­ന്യ­മ­ര്യാ­ദ­ക­ളി­ലു­ള്ള ഔ­പ­ചാ­രി­ക­ത്വം ഈ നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ത്തു് മു­ഴ­ച്ചു­നിൽ­ക്കും. ഇ­ട­നാ­ഴി­ക­യു­ടെ ഇ­ട­തു­വ­ശ­ത്തു­ള്ള രണ്ടു മു­റി­യി­ലും വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അയാൾ അ­വി­ടെ­യൊ­ന്നും അവരെ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ച­തു­മി­ല്ല. ഇ­ട­നാ­ഴി­ക അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു് ത­ള­ത്തി­ലാ­ണു്. ത­ള­ത്തിൽ­നി­ന്നു് അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലേ­യ്ക്കും അ­ടു­ക്ക­ള­മു­റ്റ­ത്തേ­യ്ക്കും വാ­തി­ലു­ക­ളു­ണ്ടു്. പെ­ട്ടെ­ന്നു് അ­ടു­ക്ക­ള­വാ­തിൽ ക­ട­ന്നു­വ­ന്ന വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് അ­ദ്ഭു­ത­മൊ­ന്നും ക­ണ്ടി­ല്ല. നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ത്തു് ഇതു സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­ണു്. വേ­ണ്ട­പ്പെ­ട്ട­വർ തു­റ­ന്നു­കി­ട­ക്കു­ന്ന വാതിൽ ക­ട­ന്നു­വ­രും, വ­ല്ല്യ­മ്മ എ­വി­ടെ­യാ­ണെ­ന്നു പരതും.

images/swapnam-2.png

‘രണ്ടു കൊ­ള്ള­ക്കാ­രാ­ണു് വ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.’ മോഹനൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

വ­ല്ല്യ­മ്മ­യ്ക്കു് ആളെ മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

‘അതു ന­ന്നാ­യി, ഇ­വി­ടൊ­ന്നും സാ­ധാ­ര­ണ കാ­ണാ­ത്ത­വ­രാ­ണു് കൊ­ള്ള­ക്കാ­രു്. ര­ണ്ടു­പേ­രെ കാണാൻ പ­റ്റീ­ലോ.’

അവർ അ­ടു­ത്തു­വ­ന്നു, രാ­ജീ­വി­ന്റെ ത­ല­യു­ഴി­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് തു­ടർ­ന്നു. ‘ഈ കൊ­ച്ചു­കൊ­ള്ള­ക്കാ­ര­നെ, പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും.’

ഒരു കൊ­ള്ള­ക്കാ­ര­നെ­ന്ന സ­ങ്ക­ല്പം രാ­ജീ­വ­നു് ഇ­ഷ്ട­മാ­യെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു. അവൻ ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് മു­ത്ത­ശ്ശി­വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ ലാ­ള­ന­ത്തി­നു് വ­ഴ­ങ്ങി­ക്കൊ­ടു­ത്തു.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ എന്താ ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു?’ അയാൾ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘ഉ­ച്ച­ക്കി­ലേ­യ്ക്കു­ള്ള ചോ­റു­ണ്ടാ­ക്ക്വാ­ണു്.’ അവർ അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലേ­യ്ക്കു ന­ട­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് പ­റ­ഞ്ഞു. ‘നി­ങ്ങ­ളി­രി­ക്ക്. ഞാൻ കു­റ­ച്ചു ചാ­യ­യു­ണ്ടാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­രാം.’

‘ചാ­യ­യ്ക്കൊ­ന്നും ധൃ­തി­യി­ല്ല.’ അയാൾ അ­വ­രു­ടെ ഒപ്പം അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലേ­യ്ക്കു ന­ട­ന്നു. ര­ണ്ട­ടു­പ്പു­ക­ളിൽ വിറകു ക­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്. പാ­ത്ര­ത്തിൽ അ­രി­യി­ടാ­നു­ള്ള വെ­ള്ളം തി­ള­ക്കു­ന്നു.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ­യ്ക്കു് ഒരു ഗ്യാ­സ­ടു­പ്പു് വാ­ങ്ങി­ക്കൂ­ടെ? കു­ക്കി­ങ്ങൊ­ക്കെ എത്ര എ­ളു­പ്പാ­വും?’

‘അപ്പോ ഈ പ­റ­മ്പി­ലു് വീഴണ മടലും, ഓ­ല­ക്കൊ­ടീം, ചു­ള്ളിം ഒക്കെ എന്തു ചെ­യ്യാ­നാ? പി­ന്നെ അ­ടു­പ്പി­ലു് വേ­വി­ക്ക­ണ ഭ­ക്ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ സ്വാ­ദൊ­ന്നും ഗ്യാ­സ­ടു­പ്പിൽ വേ­വി­ച്ചാൽ കി­ട്ടി­ല്ല.’

‘എ­ന്താ­ണു് കൂ­ട്ടാൻ?’

‘വെ­ണ്ട­ക്ക­യും വ­ഴു­തി­ന­ങ്ങീം കൂ­ട്ടീ­ട്ടു് ഒരു സാ­മ്പാ­റു്. കു­രു­ത്തോ­ല­പ്പ­യ­റും കാ­യേം­കൊ­ണ്ടു് ഒരു മെ­ഴു­ക്കു പെ­ര­ട്ടീം. നി­ങ്ങ­ള് വരണ കാ­ര്യം ഞാൻ അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലു് ജാ­ന­കി­യെ­ക്കൊ­ണ്ടു് നല്ല പ­ച്ച­ക്ക­റി­യെ­ന്തെ­ങ്കി­ലും വാ­ങ്ങി­ച്ചേ­നെ?’

‘ആ­രാ­ണു് ജാനകി?’

‘ങാ, നീ­യ­റി­യി­ല്ലേ? ഇ­ല്ല്യ? നീ മു­മ്പു വ­ന്ന­പ്പോ മാ­ല­ത്യാ­യി­രു­ന്നു. അവള് ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചു പോയി. ഇതു് അ­തി­ന്റെ അ­നി­യ­ത്ത്യാ. രാ­വി­ലെ വ­ന്നു് എന്നെ സ­ഹാ­യി­ക്കും. വൈ­കു­ന്നേ­ര­വും വരും. ചെ­ല­പ്പോ എ­നി­ക്കു് വ­യ്യ്യാ­ന്നു് തോ­ന്ന്യാൽ ഞാൻ അ­വ­ളോ­ടു് ഇവിടെ കെ­ട­ക്കാൻ പറയും. നല്ല കൂ­ട്ട­ത്തി­ലാ.’

അയാൾ അ­ടു­ക്ക­ള­വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കു നോ­ക്കി. വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ തോ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ ഒരു കഷ്ണം വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ കാണാം. ആ­രോ­ഗ്യ­മു­ള്ള നീണ്ട വെ­ണ്ട­ക്ക, പ­ച്ച­മു­ള­ക്, അ­തി­നു­മ­പ്പു­റ­ത്തു് ഒരു തടം ചീര. അയാൾ മു­റ്റ­ത്തേ­യ്ക്കി­റ­ങ്ങി.

‘ഞാൻ വ­ല്ല്യ­മ്മ­ടെ തോ­ട്ടം കാ­ണ­ട്ടെ.’

രാ­ജീ­വൻ പ­റ­മ്പി­ലെ­ത്തി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. അ­ഴി­ച്ച­വി­ട്ട ഒരു പ­ശു­ക്കു­ട്ടി­യെ­പ്പോ­ലെ അവൻ ഓ­ടി­ന­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

‘തോ­ട്ടം­ന്നു് പ­റ­യാൻ­മാ­ത്രൊ­ന്നും­ല്ല്യ.’ അവർ ഒപ്പം വന്നു.

തോ­ട്ടം വി­പു­ലം­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. ഒരു അ­വ­ര­പ്പ­ന്തൽ നിറയെ കാ­യ്ചു നിൽ­ക്കു­ന്നു. അ­പ്പു­റ­ത്തു് മ­ര­ക്കൊ­മ്പു­കൾ ഞാ­ത്തു­കൊ­ടു­ത്ത­തിൽ വെ­ള്ള­യും വൈ­ല­റ്റും നി­റ­ത്തിൽ കു­രു­ത്തോ­ല­പ്പ­യർ നിറയെ നീ­ണ്ടു­കി­ട­ക്കു­ന്നു. പെ­ട്ടെ­ന്ന­യാൾ­ക്കു് വി­ശ­പ്പു­തോ­ന്നി. വീ­ട്ടിൽ ന­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ പ­ച്ച­ക്ക­റി­ക­ളു­ടെ സ്വാ­ദു് ഓർമ്മ വന്നു. ആ സ്വാ­ദു് കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തേ­യ്ക്കു ന­യി­ക്കു­ന്നു. മ­ദ്രാ­സിൽ കി­ട്ടു­ന്ന പ­ച്ച­ക്ക­റി­ക­ളു­ടെ സ്വാ­ദെ­ന്ത­ണെ­ന്നു് അ­യാൾ­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­വാ­റി­ല്ല. മാർ­ക്ക­റ്റിൽ നി­ന്നു വാ­ങ്ങു­ന്ന ചീര ക­ഴി­ച്ചാൽ വ­യ­റി­ള­ക്കം തീർ­ച്ച­യാ­ണു്. ഫാ­ക്ട­റി­യിൽ പോ­കു­മ്പോൾ ഇ­രു­വ­ശ­ത്തും ചീ­ര­ത്തോ­ട്ട­ങ്ങ­ളി­യേ­ല്ക്കു് കാ­ന­യി­ലെ വൃ­ത്തി­കെ­ട്ട വെ­ള്ളം പ­മ്പു­ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് നി­ത്യ­കാ­ഴ്ച­യാ­ണു്.

ചാ­യ­കു­ടി­ക്കു­മ്പോൾ അയാൾ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ എ­ന്തി­നാ ഇവിടെ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് താ­മ­സി­ച്ചു് ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട­ണ­തു? കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടീ­ടെ ഒപ്പം പോയി താ­മ­സി­ച്ചൂ­ടെ?’

‘ആർ­ക്കാ അ­തി­നു് ഇവടെ ക­ഷ്ട­പ്പാ­ടു്?’ അവർ ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ചോ­ദി­ച്ചു. ‘നല്ല കാ­ര്യാ­യി. ഇവിടെ എ­നി­ക്കു് സു­ഖ­ല്ലേ? ഈ വ­യ­സ്സു­കാ­ല­ത്തു് ഞാ­നെ­ന്തി­നാ­ണു് മ­ദ്രാ­സി­ലൊ­ക്കെ പോയി താ­മ­സി­ക്ക­ണ­തു്. ഇവിടെ ഒരു വെ­ഷ­മും ഇ­ല്ല്യ. പി­ന്നെ മ­ദ്രാ­സി­ലൊ­ക്കെ ഞാൻ പോ­യി­ട്ട്ള്ള­ത­ല്ലെ. എ­നി­ക്കു് ആ ജീ­വി­തം ഒ­ന്നും ഇ­ഷ്ട­ല്ല, പ­റ­യാ­ലോ.’

ശ­രി­യാ­ണെ­ന്നു് അയാൾ ഓർ­ത്തു. നാ­ട്ടി­ലേ­യ്ക്കു വ­രു­മ്പോൾ കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി­യും ഒ­പ്പ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഓണം അ­മ്മ­മ്മ­യു­ടെ ഒപ്പം ആ­വ­ണ­മെ­ന്ന­വ­നു് നിർ­ബ്ബ­ന്ധ­മു­ണ്ടു്. തി­രി­ച്ചു­പോ­കു­മ്പോൾ വീ­ട്ടിൽ വ­ന്ന­പ്പോൾ അവൻ പ­റ­ഞ്ഞു. ‘ഞാൻ ഒ­രി­ക്കൽ കൂടി അ­മ്മ­മ്മ­ടെ അ­ടു­ത്തു് തോ­റ്റി­രി­ക്കു­ണു. ഇനി മോ­ഹ­നേ­ട്ടൻ ഇ­പ്രാ­വ­ശ്യം ഒ­ന്ന­വി­ടെ പോണം. എ­ങ്ങി­നെ­യെ­ങ്കി­ലും അ­മ്മ­മ്മ­യെ പ­റ­ഞ്ഞു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി സ­മ്മ­തി­പ്പി­ക്ക­ണം. അവിടെ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് ഒരു സ­ഹാ­യ­വും ഇ­ല്ലാ­തെ’

‘ഞാൻ ചാ­യ­ണ്ടാ­ക്ക­ട്ടെ. മോ­നെ­ന്താ­ണു് കു­ടി­ക്ക്യാ. മ­ദ്രാ­സി­ലെ­പ്പോ­ലെ ബോൺ­വി­റ്റ­യൊ­ന്നും ഇ­വി­ടെ­ണ്ടാ­വി­ല്ല.’

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ മി­ണ്ടാ­തി­രി, അവൻ ചായ കു­ടി­ച്ചു­കൊ­ള്ളും.’

വ­ല്ല്യ­മ്മ അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലേ­യ്ക്കു പോയി. അയാൾ പ­റ­മ്പി­ലേ­യ്ക്കു ന­ട­ന്നു.

‘അച്ഛാ’, രാ­ജീ­വൻ വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­ഞ്ഞു, ‘ഒരു പാ­മ്പു്.’

അയാൾ അ­ടു­ത്തു­ചെ­ന്നു. പു­ല്ലു­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഒരു പാ­മ്പു്.

‘അതു് മൂർഖൻ പാ­മ്പാ­ണു്.’

‘അതു് വെ­ഷ­ള്ള­താ­ണോ അച്ഛാ?’

‘അതെ, നീ­യി­ങ്ങു വാ.’

അവനെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചേ­ട­ത്തോ­ളം മൂർഖൻ പാ­മ്പും നീർ­ക്കോ­ലി­യും ത­മ്മിൽ വലിയ വ്യ­ത്യാ­സ­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. ര­ണ്ടും പാ­മ്പു­ത­ന്നെ.

കു­ള­ത്തിൽ നാലു് ആമ്പൽ പൂ­ക്കൾ വി­രി­ഞ്ഞു നി­ന്നി­രു­ന്നു. തെ­ളി­വെ­ള്ളം. അ­ടു­ത്തു­ചെ­ന്നാൽ നീ­ന്തി­ക്ക­ളി­ക്കു­ന്ന മീ­നു­ക­ളെ കാണാൻ പ­റ്റും.

‘ചായ കാ­ലാ­യി, വരൂ.’ വ­ല്ല്യ­മ്മ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ ഇ­പ്പോൾ പ­ത്തു­പ­തി­നെ­ട്ടു വ­യ­സ്സു­ള്ള ഒരു പെൺ­കു­ട്ടി ജോ­ലി­യെ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു.

‘ഇതാണോ വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ അ­സി­സ്റ്റ­ന്റ്?’

‘ഞാൻ മോ­ഹ­ന­നോ­ടു് പ­റ­യ്യാ­യി­രു­ന്നു.’ വ­ല്ല്യ­മ്മ ആ കു­ട്ടി­യോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു. ‘മാലതി ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചു് പോ­യ­പ്പോ നീ എന്നെ സ­ഹാ­യി­ക്കാൻ വ­ര­ണ്ണ്ട്ന്നു്. മാ­ല­തീ­നെ മോഹനൻ ക­ണ്ടി­ട്ട്ണ്ടു്.’

‘ചേ­ച്ചി ഇപ്പൊ എ­വി­ട്യാ­ണു്?’ അയാൾ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘ചേ­ച്ചി പ്ര­സ­വി­ക്കാൻ വ­ന്നി­ട്ട്ണ്ടു്. ഈ ധ­നു­വി­ലാ­ണു് പ്ര­സ­വം.’ അവൾ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ പ­റ­ഞ്ഞു.

അയാൾ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ചോ­ദി­ക്ക­ണ്ടേ എന്നു കരുതി ചോ­ദി­ച്ച­താ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, അ­വ­ള­തു് ഗൗ­ര­വ­മാ­യി എ­ടു­ത്തു. അവൾ ചേ­ച്ചി­യെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­യു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ ഭർ­ത്താ­വി­നെ­പ്പ­റ്റി, തേ­യി­ല­ത്തോ­ട്ട­ത്തിൽ ജോ­ലി­ചെ­യ്യു­ന്ന ഭർ­ത്താ­വു് വ­രു­മ്പോൾ ചേ­ച്ചി­ക്കു കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന സാ­ധ­ന­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി. അ­യാ­ളു­ടെ മ­ന­സ്സു് ആർ­ദ്ര­മാ­യി. ഇവിടെ അ­ന്ത­രീ­ക്ഷം­പോ­ലെ­ത്ത­ന്നെ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ മ­ന­സ്സും തെ­ളി­ഞ്ഞു് നിർ­മ്മ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു. ന­ന്നാ­വ­ട്ടെ കു­ട്ടി. അയാൾ മ­ന­സ്സിൽ പ­റ­ഞ്ഞു. നി­ന­ക്കും ഒരു നല്ല ഭർ­ത്താ­വി­നെ കി­ട്ട­ട്ടെ.

അയാൾ ഉ­മ്മ­റ­മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങി. രാ­ജീ­വൻ തൊ­ടി­യി­ലെ തൈ­മാ­വിൽ ക­യ­റാ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­മാ­ണു്. തന്റെ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു് എ­ത്ര­യും അ­നാ­യാ­സം ചെ­യ്തി­രു­ന്ന ഒരു കാ­ര്യം അവൻ വളരെ ക്ലേ­ശി­ച്ചാ­ണു് ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. അ­യാൾ­ക്കു് പെ­ട്ടെ­ന്നു് പേ­ടി­തോ­ന്നി. ചെറിയ മാ­വാ­ണു്, കൊ­മ്പു­കൾ അധികം ഉ­യ­ര­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല, എ­ങ്കി­ലും അ­വ­ന്റെ കാൽ­വെ­പ്പിൽ ഒരു ഉ­റ­പ്പി­ല്ലാ­യ്മ അയാൾ അ­സ്വ­സ്ഥ­ത­യോ­ടെ നോ­ക്കി. അവൻ ക­യ­റു­ന്ന ആ­ദ്യ­ത്തെ മ­ര­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം ഇതു്.

‘സൂ­ക്ഷി­ച്ചു കയറണം കേ­ട്ടോ.’ അയാൾ വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­ഞ്ഞു. പ­റ­മ്പി­ന്റെ അ­റ്റ­ത്തെ­ത്തി­യ­പ്പോൾ കു­ന്നു് താ­ഴോ­ട്ടി­റ­ങ്ങു­ന്ന­തു് കണ്ടു. കാർ നിർ­ത്തി­യി­ടം അധികം ദൂ­ര­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു് ഇവിടെ വ­ന്നി­രു­ന്ന­പ്പോൾ ഇതു് വ­ലി­യൊ­രു ദൂ­ര­മാ­യി തോ­ന്നി­യി­രു­ന്നു.

അയാൾ കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി­യെ ഓർ­ത്തു. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടോ ആ കാലം ഗൃ­ഹാ­തു­ര­ത്വം നി­റ­ഞ്ഞ­താ­യി­രു­ന്നു. രാ­ജീ­വൻ വ­ലു­താ­യാൽ ഓർ­ക്കാൻ എ­ന്താ­ണു­ണ്ടാ­വു­ക? ഫ്ളാ­റ്റി­നു­ള്ളിൽ അ­ട­ച്ചു­പൂ­ട്ടി­യ ഒരു ബാ­ല്യം മാ­ത്രം. ടിവി സീ­രി­യ­ലു­ക­ളു­ടെ വിരസത വീ­ഡി­യോ­ഗെ­യ്മിൽ മു­ക്കി മാ­റ്റു­ന്ന­തു? പ­രീ­ക്ഷ­ക­ളിൽ റാ­ങ്കു കി­ട്ടാ­നാ­യി ക­ളി­സ­മ­യം വെ­ട്ടി­ക്കു­റ­ക്കു­ന്ന­തു? അ­തി­നി­ട­യ്ക്കു് കൊ­ല്ല­ത്തി­ലൊ­രി­ക്ക­ലോ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ വർ­ഷ­ങ്ങൾ കൂ­ടു­മ്പോ­ഴോ ഇ­ങ്ങി­നെ­യൊ­രു യാ­ത്ര­യി­ലു­ണ്ടാ­വു­ന്ന അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ?

മോ­ഹ­ന­നു് അ­വ­നോ­ടു് സ­ഹ­താ­പം തോ­ന്നി. ഇനി തി­രി­ച്ചു­പോ­യാൽ കു­റ­ച്ചു ദി­വ­സ­ത്തേ­യ്ക്കു് അ­വ­ന്റെ ചോ­ദ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് മ­റു­പ­ടി കൊ­ടു­ക്ക­ലാ­ണു് തന്റെ പണി. ഇ­പ്പോൾ അവൻ ഒ­ന്നും ചോ­ദി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ചോ­ദ്യ­ത്തി­നു­ള്ള സ­മ­യം­കൂ­ടി പാ­ഴാ­ക്ക­രു­തെ­ന്നു­ണ്ടാ­വും അ­വ­ന്നു്. ഇനി മ­ദ്രാ­സിൽ തി­രി­ച്ചു­പോ­യാൽ അ­വ­ന്റെ ചോ­ദ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു മ­റു­പ­ടി പറയാൻ അയാൾ വി­ഷ­മി­ക്കു­ന്നു, കാരണം അവൻ ചോ­ദി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തി­നെ­പ്പ­റ്റി­യാ­ണെ­ന്നു് അ­യാൾ­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­വു­ന്നി­ല്ല. ഭാഷ അ­വ­ന്റെ പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്, പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ത്തെ കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­യു­മ്പോൾ?

ഊണു് ഗം­ഭീ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു. വീ­ട്ടിൽ ന­ട്ടു­വ­ളർ­ത്തി­യ പ­ച്ച­ക്ക­റി­ക­ളു­ടെ സ്വാ­ദു് ആ­സ്വ­ദി­ച്ചു് വ­ല്ല്യ­മ്മ വി­ള­മ്പി­ത്ത­ന്ന ഊ­ണു­ക­ഴി­ക്കു­മ്പോൾ അയാൾ വീ­ണ്ടും പ­റ­ഞ്ഞു.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ ഒരു കാ­ര്യം ചെ­യ്യൂ. ഞങ്ങൾ ഇ­രു­പ­ത്തെ­ട്ടാം തീ­യ്യ­തി­യാ­ണു് പോ­ണ­തു്. ഞാൻ വ­ല്ല്യ­മ്മ­യ്ക്കു­കൂ­ടി ടി­ക്ക­റ്റ് ബു­ക്ക് ചെ­യ്യാം. കു­റ­ച്ചു­കാ­ലം കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടീ­ടെ ഒപ്പം പോയി താ­മ­സി­ക്കൂ.’

അവർ ഒ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല. അ­യാ­ളു­ടെ­യും രാ­ജീ­വ­ന്റേ­യും ഊണു ക­ഴി­ഞ്ഞ­ശേ­ഷം വ­ല്ല്യ­മ്മ­യും ജാ­ന­കി­യും ഊ­ണു­ക­ഴി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി. ഒപ്പം ഊണു ക­ഴി­ക്കാ­മെ­ന്ന­യാൾ പ­റ­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി­യ­താ­ണു്. അ­പ്പോൾ വി­ള­മ്പൽ ന­ട­ക്കി­ല്ലെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് അവർ ഒ­ഴി­ഞ്ഞു­മാ­റി. കൈ­ക­ഴു­കി­വ­ന്നു് അവർ ഊണു ക­ഴി­ക്കു­ന്ന­തും നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കേ വ­ല്ല്യ­മ്മ സം­സാ­രി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി.

‘ഞാനീ വീ­ട്ടിൽ വ­ന്നി­ട്ടു് എത്ര കാ­ലാ­യി­ന്ന­റി­യ്യോ? അ­റു­പ­തു കൊ­ല്ലം. പ­തി­ന­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ ക­ല്ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചു് വ­ന്ന­താ­ണു്. ഇവിടെ എ­ന്തൊ­ക്കെ സം­ഭ­വി­ച്ചു. വ­ല്ല്യ­ച്ഛൻ മ­രി­ച്ചു. ക­ല്യാ­ണി മ­രി­ച്ചു. കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടീ­ടെ അച്ഛൻ മ­രി­ച്ചു. ക­ല്യാ­ണി­ടെ ക­ല്യാ­ണം ന­ട­ന്ന­തു് എ­നി­ക്കു് ഇ­പ്പ­ഴും നല്ല ഓർ­മ്മ­ണ്ടു്. കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടീ­നെ പ്ര­സ­വി­ച്ച­തു് ഇ­വ്ട്ന്നാ­ണു്. ഇപ്പോ എ­ല്ലാം ക­ഴി­ഞ്ഞു. എ­ല്ലാം ക­ഴി­ഞ്ഞ വീ­ടാ­ണി­തു്. ഇവിടെ ഓർ­മ്മ­ക­ള് എന്റെ ഒ­പ്പം­ണ്ടു്. മ­രി­ച്ചു­പോ­യോ­രൊ­ക്കെ­ത്ത­ന്നെ എന്റെ ഒ­പ്പം­ണ്ടു്. അ­വ­രെ­യൊ­ക്കെ വി­ട്ടു് ഞാൻ വ­ര­ണ്ടേ?’

കാ­ര്യം ശ­രി­യാ­ണു്.

സ­ന്ധ്യ­യു­ടെ അ­ര­ങ്ങേ­റ്റം ന­ട­ന്നു. ആകാശം ചു­വ­ന്നു, മ­ര­ങ്ങൾ നി­ഴ­ലു­ക­ളാ­യി കാ­റ്റിൽ നേരിയ ത­ണു­പ്പി­ന്റെ ക­ലർ­പ്പു്. ദൂ­രെ­നി­ന്നു് ഇ­ട­ക്ക­യു­ടെ ശബ്ദം.

‘അ­മ്പ­ല­ത്തിൽ­നി­ന്നാ­ണു്. ദീ­പാ­രാ­ധ­ന.’

വ­ല്ല്യ­മ്മ പ­റ­ഞ്ഞു.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ എ­ന്നും അ­മ്പ­ല­ത്തിൽ പോ­വാ­റു­ണ്ട­ല്ലോ. ഇ­ന്നു് പോ­ണി­ല്ലേ?’

‘ഇപ്പോ എ­ന്നും ഒ­ന്നും പോ­വി­ല്ല. ക­യ­റ്റ­ല്ലേ. അ­തി­നൊ­ന്നും വ­യ്യ്യാ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ണു.’

വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ നിർ­ബ്ബ­ന്ധ­ത്തി­നു വ­ഴ­ങ്ങി അയാൾ അ­ന്ന­വി­ടെ താ­മ­സി­ക്കാ­മെ­ന്നു് സ­മ്മ­തി­ച്ചു. പോ­കാ­ത്ത­തു ന­ന്നാ­യി­യെ­ന്ന­യാൾ­ക്കി­പ്പോൾ തോ­ന്നി. രാ­ജീ­വ­നും ഇതു് ഓർ­മ്മി­ച്ചു­വ­യ്ക്കാൻ പ­റ്റി­യ ദി­വ­സ­മാ­യി­രി­ക്കും.

വേ­ലി­ക്ക­രി­കിൽ ത­ല­യു­ണ­ങ്ങി­യ ഒരു തെ­ങ്ങ് അയാൾ കണ്ടു. അയാൾ വ­ല്ല്യ­മ്മ­യോ­ടു് ചോ­ദി­ച്ചു.

‘എ­ന്താ­ണാ തെ­ങ്ങ് ഉ­ണ­ങ്ങാൻ കാരണം?’

‘അതോ, അതു് മാ­റ്റി­വ­ച്ച­താ. എ­ട­വ­ഴീ­ക്കൂ­ടെ വൈ­ദ്യു­തി­ക­മ്പി വ­ലി­ക്കു­മ്പോ അവരു് വെ­ട്ടാൻ പ­റ­ഞ്ഞു. ഞാ­ന്നു് കെ­ട­ക്ക്വാ­യി­രു­ന്നു. ഞാൻ മ­റ്റി­ക്കോ­ളാം­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു. എ­ങ്ങ­ന്യാ പ­ത്ത­മ്പ­തു വ­യ­സ്സു­ള്ള ഒരു കേ­ടും­ല്ല്യാ­ത്ത തെ­ങ്ങ് വെ­ട്ടി­ക്ക­ള­യ­ണ­തു? മാ­റ്റി­വ­ച്ച­പ്പോ അതു് ഒ­ണ­ങ്ങും ചെ­യ്തു. ഒരു പ്രാ­യൊ­ക്കെ ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ മാ­റ്റി­ന­ട­ലൊ­ന്നും ശ­ര്യാ­വി­ല്ല.’

അവർ എ­ന്തൊ­ക്കെ­യോ അർ­ത്ഥം­വ­ച്ചു് പ­റ­യു­ക­യാ­ണെ­ന്നു് മോ­ഹ­ന­ന്നു് തോ­ന്നി. ശ­രി­യാ­യി­രി­ക്കാം.

‘വ­ല്ല്യ­മ്മ ക­ണ­ക്ഷ­നെ­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ലേ?’

‘ഏയ്, അ­തി­ന്റെ­യൊ­ക്കെ ആ­വ­ശ്യം എന്താ. ഫാ­നി­ന്റെ ആ­വ­ശ്യം ഇല്ല. രാ­ത്രി ന­മ്മ­ടെ പഴേ മേ­ശ­വി­ള­ക്കു് ക­ത്തി­ച്ചാൽ ധാ­രാ­ളാ­യി. രാ­ത്രി പ­ക­ലാ­ക്കി­യി­ട്ടു് എന്താ കാ­ര്യം?’

ശ­രി­യാ­ണു്. ഇ­രു­ട്ടു് എ­ന്താ­ണെ­ന്ന­റി­യ­ണ­മെ­ങ്കിൽ നാ­ട്ടിൻ പു­റ­ത്തു­ത­ന്നെ വരണം. രാ­ത്രി കി­ട­ക്കു­മ്പോൾ അയാൾ കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി­യെ ഓർ­ത്തു. പ­ന്ത്ര­ണ്ടാം വ­യ­സ്സിൽ അമ്മ മ­രി­ച്ചു. ഇ­രു­പ­ത്തി­ര­ണ്ടാം വ­യ­സ്സിൽ അ­ച്ഛ­നും. അ­മ്മ­മ്മ­യാ­ണ­യാ­ളെ വ­ളർ­ത്തി­യെ­ടു­ത്ത­തു്. ആ അ­മ്മ­മ്മ ഈ എ­ഴു­പ­ത്ത­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­യാൾ­ക്കു് വി­ഷ­മ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. അയാൾ നേ­രി­ട്ടു സം­സാ­രി­ക്കു­മ്പോ­ഴൊ­ന്നും അവർ വ­ഴ­ങ്ങു­ന്നി­ല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് തന്നെ ദൂ­ത­നാ­യി അ­യ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, രാ­വി­ലെ ഒ­രി­ക്കൽ­ക്കൂ­ടി നിർ­ബ്ബ­ന്ധി­ച്ചാൽ അവർ സ­മ്മ­തി­ക്കു­മാ­യി­രി­ക്കും. കൊ­ച്ചു­നാ­ളി­ലെ­തൊ­ട്ടു് മോ­ഹ­ന­നു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണ­തു്. കാ­ര്യ­മു­ള്ള സം­ഗ­തി­ക­ളി­ലേ അയാൾ നിർ­ബ്ബ­ന്ധം പി­ടി­ക്കാ­റു­ള്ളു. അ­ങ്ങി­നെ നിർ­ബ്ബ­ന്ധം പി­ടി­ച്ച കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം­ത­ന്നെ വ­ല്ല്യ­മ്മ സ­മ്മ­തി­ച്ചു­ത­ന്നി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. വ­ല്ല്യ­മ്മ­യെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചേ­ട­ത്തോ­ളം സ്വ­ന്തം ക­ല്യാ­ണ­കാ­ര്യ­മ­ട­ക്കം കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി തോ­റ്റി­ട­ത്തെ­ല്ലാം അയാൾ ജ­യി­ക്കു­ക­യാ­ണു­ണ്ടാ­യ­തു്. രാ­വി­ലെ ഒ­ന്നു­കൂ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു­നോ­ക്കാം.

രാ­ത്രി അയാൾ മു­ക­ളിൽ കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി­യു­ടെ മു­റി­യിൽ കി­ട­ന്നു. പ­ണ്ടു് വേ­ന­ല­വ­ധി­ക്കു് വ­രു­മ്പോൾ ആ മു­റി­യി­ലാ­ണു് കി­ട­ക്കാ­റു്. മ­റു­വ­ശ­ത്തു­ള്ള ക­ട്ടി­ലിൽ രാ­ജീ­വൻ ഉ­റ­ക്ക­മാ­യി. അയാൾ എ­പ്പോ­ഴാ­ണു് ഉ­റ­ങ്ങി­യ­തെ­ന്നോർ­മ്മ­യി­ല്ല. ഉ­ണർ­ന്ന­പ്പോൾ നേരം ന­ന്നാ­യി വെ­ളു­ത്തി­രു­ന്നു. അയാൾ വാ­ച്ചു­നോ­ക്കി. സമയം ആ­റ­ര­യാ­യി­ട്ടേ­യു­ള്ളൂ. രാ­ജീ­വൻ കു­റ­ച്ചു­സ­മ­യം­കൂ­ടി കി­ട­ന്നോ­ട്ടെ. അയാൾ കോ­ണി­യി­റ­ങ്ങി താ­ഴേ­യ്ക്കു പോയി. വ­ല്ല്യ­മ്മ ചായ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. താൻ കോ­ണി­യി­റ­ങ്ങു­ന്ന ശബ്ദം അവർ കേ­ട്ടു­കാ­ണും. അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തി­ലെ പ്ര­സ­രി­പ്പു് അയാൾ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു. ഇവിടെ നാ­ട്ടിൻ പു­റ­ത്തു് ഓരോ പ്ര­ഭാ­ത­വും പു­തു­മ­യോ­ടെ എ­തി­രേൽ­ക്കു­ന്നു. ന­ഗ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ര­സ­ത­യി­ല്ല. വെ­റു­തെ പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കു നോ­ക്കി­യി­രു­ന്നാൽ മതി. വൈ­ചി­ത്ര്യം നി­റ­ഞ്ഞ കാ­ഴ്ച­കൾ. വ­ല്ല്യ­മ്മ­യോ­ടു് എ­ന്താ­ണു് പ­റ­യേ­ണ്ട­തെ­ന്നു് അയാൾ തീർ­ച്ച­യാ­ക്കി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­തി­നി­ട­യ്ക്കു് അയാൾ മാ­റ്റി­ന­ട്ടു ക­രി­ഞ്ഞു­പോ­യ തെ­ങ്ങി­നെ ഓർ­ത്തു. അയാൾ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘ഞാൻ കൃ­ഷ്ണൻ­കു­ട്ടി­യോ­ടു് എ­ന്താ­ണു് പ­റ­യേ­ണ്ട­തു?’

‘നീ ഒ­ന്നും പ­റ­യ­ണ്ട. വ­ല്ല­പ്പ­ഴും ഒ­ന്നു് വ­ന്നു് ക­ണ്ടാൽ മതി. ഇനി എ­നി­ക്കു് ഒരു പ­റി­ച്ചു­ന­ടൽ വയ്യ.’

രാ­ജീ­വൻ താ­ഴേ­യ്ക്കി­റ­ങ്ങി വന്നു.

‘നീ­യെ­ന്താ­ണു് കു­ടി­ക്ക­ണ­തു? പാലു ത­ര­ട്ടെ?’ വ­ല്ല്യ­മ്മ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘വേണ്ട വ­ല്ല്യ­മ്മേ’ മോ­ഹ­ന­നാ­ണു് പ­റ­ഞ്ഞ­തു്, ‘അവൻ രാ­വി­ലെ ചാ­യ­ത­ന്നെ­യാ­ണു് കു­ടി­ക്കാ­റു്.’

‘അച്ഛാ, ന­മ്മ­ളെ­ന്നാ­ണു് പോണതു?’

‘ഇതാ, വ­ല്ല്യ­മ്മ ദോ­ശ­യു­ണ്ടാ­ക്കി­ത്ത­ന്നാൽ അതും ക­ഴി­ച്ചു് ഇ­റ­ങ്ങ്വാ­ണു്.’

‘ഇത്ര വേഗോ?’ അവൻ നി­രാ­ശ­നാ­യി­യെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു. രണ്ടു ദി­വ­സം­കൂ­ടി ഇവിടെ കൂ­ടാ­മെ­ന്ന­വൻ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഒരു പക്ഷേ, ഈ രണ്ടു ദി­വ­സ­ത്തേ­യ്ക്കാ­യി അവൻ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ്ലാൻ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യി­ട്ടു­മു­ണ്ടാ­വും. കയറാൻ കൂ­ടു­തൽ മ­ര­ങ്ങൾ ക­ണ്ടു­വ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­വും, ത­ലേ­ന്നു വൈ­കു­ന്നേ­ര­ത്തെ­പ്പോ­ലെ ആ­മ്പൽ­ക്കു­ള­ത്തിൽ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു കു­ളി­കൂ­ടി, ആ വലിയ പ­റ­മ്പിൽ ഇ­ന്ന­ലെ നിർ­ത്തി­വ­ച്ച പ­ര്യ­വേ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ തു­ടർ­ച്ച, അ­ങ്ങി­നെ പലതും.

images/swapnam-3.png

വൈ­കു­ന്നേ­ര­ത്തെ കുളി അവനു് ന­ല്ല­വ­ണ്ണം ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. ക്ല­ബ്ബി­ലെ നീ­ന്തൽ­കു­ള­ത്തി­ലെ കു­ളി­യിൽ നി­ന്നു് വ്യ­ത്യ­സ്ഥ­മാ­ണി­തു്. ഇവിടെ പ്ര­കൃ­തി­യും നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒ­പ്പ­മു­ണ്ടു്. വി­രി­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്ന ആ­മ്പൽ­പൂ­ക്കൾ, കു­ള­ത്തിൽ അ­വി­ട­വി­ടെ­യാ­യി ത­ഴ­ച്ചു വ­ളർ­ന്ന ജ­ല­സ­സ്യ­ങ്ങൾ, ന­ഗ്ന­മാ­യ ദേ­ഹ­ത്തു് പ­രൽ­മീ­നു­കൾ വ­ന്നു് കൊ­ത്തു­മ്പോ­ഴു­ണ്ടാ­വു­ന്ന ഭ­യ­സ­മ്മി­ശ്ര­മാ­യ കി­ക്കി­ളി­യും, എ­ല്ലാം ഉ­ള­വാ­ക്കു­ന്ന അ­നു­ഭൂ­തി സ്വ­മ്മി­ങ്പൂ­ളിൽ കി­ട്ടി­ല്ല.

‘ഒ­രാ­ഴ്ച ഇവിടെ താ­മ­സി­ച്ചി­ട്ടു് പ­തു­ക്കെ പോയാ മതി.’ വ­ല്ല്യ­മ്മ പ­റ­ഞ്ഞു.’നി­ന്റെ അ­ച്ഛ­ന്നു് അ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും എ­പ്പ­ഴും തി­ര­ക്കാ.’

അയാൾ അ­മ്മ­യെ ഓർ­ത്തു. കൊ­ല്ല­ത്തിൽ ഒ­രി­ക്കൽ നാ­ട്ടിൽ വ­രു­മ്പോൾ മകൻ അ­മ്മ­യു­ടെ അ­ടു­ത്തു­ത­ന്നെ വേ­ണ­മെ­ന്നു് അ­വർ­ക്കു് നിർ­ബ്ബ­ന്ധ­മാ­ണു്. തന്റെ മ­ന­സ്സു വാ­യി­ച്ചി­ട്ടെ­ന്ന­പോ­ലെ അവർ പ­റ­ഞ്ഞു.

‘കാ­ര്യം ശ­ര്യാ­ണു്. വ­ല്ല­പ്പ­ഴും കാ­ണു­മ്പോ പാർ­വ്വ­തി­ക്കും­ണ്ടാ­വി­ല്ലെ മ­ക്ക­ളെ അ­ടു­ത്തു് കി­ട്ട­ണം­ന്നു്.’

വ­ല്ല്യ­മ്മ­യു­ടെ സ്വ­ര­ത്തിൽ വേ­ദ­ന­യു­ണ്ടോ?

കു­ന്നി­റ­ങ്ങു­മ്പോൾ രാ­ജീ­വി­ന്റെ മൂഡ് മോ­ശ­മാ­യി­രു­ന്നു. അയാൾ ഒ­ന്നും പ­റ­യാ­തെ ന­ട­ന്നു. എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ­റ­ഞ്ഞാൽ അവൻ അ­തി­ന്മേൽ ക­യ­റി­പി­ടി­ച്ചു് വീ­ണ്ടും അ­വ­ന്റെ മ­ന­സ്സു് കേ­ടു­വ­രു­ത്തും. തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ അയാൾ വ­ല്ല്യ­മ്മ പ­ടി­ക്കൽ നോ­ക്കി­നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു് കണ്ടു. കു­റ­ച്ചു­മാ­റി പ­ച്ച­പ്പിൽ കു­ളി­ച്ചു­നിൽ­ക്കു­ന്ന പ­റ­മ്പി­ന്റെ ഒ­ര­റ്റ­ത്തു് ഉ­ണ­ങ്ങി­യ തെ­ങ്ങും.

ഇ. ഹ­രി­കു­മാർ
images/EHarikumar.jpg

1943 ജൂലൈ 13-നു് പൊ­ന്നാ­നി­യിൽ ജനനം. അച്ഛൻ മ­ഹാ­ക­വി ഇ­ട­ശ്ശേ­രി ഗോ­വി­ന്ദൻ നായർ. അമ്മ ഇ­ട­ക്ക­ണ്ടി ജാനകി അമ്മ. കൽ­ക്ക­ത്ത­യിൽ വ­ച്ചു് ബി. എ. പാ­സ്സാ­യി. 1972-ൽ ല­ളി­ത­യെ വി­വാ­ഹം ചെ­യ്തു. മകൻ അജയ് വി­വാ­ഹി­ത­നാ­ണു് (ഭാര്യ: ശുഭ). കൽ­ക്ക­ത്ത, ദി­ല്ലി, ബോംബെ എന്നീ ന­ഗ­ര­ങ്ങ­ളിൽ ജോ­ലി­യെ­ടു­ത്തു. 1983-ൽ കേ­ര­ള­ത്തി­ലേ­യ്ക്ക് തി­രി­ച്ചു വന്നു. 1962 തൊ­ട്ടു് ചെ­റു­ക­ഥ­ക­ളെ­ഴു­തി തു­ട­ങ്ങി. ആ­ദ്യ­ത്തെ ക­ഥാ­സ­മാ­ഹാ­രം ‘കൂറകൾ’ 72-ൽ പ്ര­സി­ദ്ധ­പ്പെ­ടു­ത്തി. പ­തി­ന­ഞ്ചു ക­ഥാ­സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും ഒ­മ്പ­തു് നോ­വ­ലു­ക­ളും ഒരു അ­നു­ഭ­വ­ക്കു­റി­പ്പും പ്ര­സി­ദ്ധ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

പു­ര­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ
  • 1988-ലെ കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പു­ര­സ്കാ­രം ‘ദി­നോ­സ­റി­ന്റെ കു­ട്ടി’ എന്ന ക­ഥാ­സ­മാ­ഹാ­ര­ത്തി­നു്.
  • 1997-ലെ പ­ത്മ­രാ­ജൻ പു­ര­സ്കാ­രം ‘പ­ച്ച­പ്പ­യ്യി­നെ പി­ടി­ക്കാൻ’ എന്ന ക­ഥ­യ്ക്കു്.
  • 1998-ലെ നാ­ല­പ്പാ­ടൻ പു­ര­സ്കാ­രം ‘സൂ­ക്ഷി­ച്ചു­വ­ച്ച മ­യിൽ­പ്പീ­ലി’ എന്ന ക­ഥാ­സ­മാ­ഹാ­ര­ത്തി­നു്.
  • 2006-ലെ ക­ഥാ­പീ­ഠം പു­ര­സ്കാ­രം ‘അ­നി­ത­യു­ടെ വീടു്’ എന്ന ക­ഥാ­സ­മാ­ഹാ­ര­ത്തി­നു്.
  • 2012-ലെ ഏ­റ്റ­വും മി­ക­ച്ച ക­ഥ­യ്ക്കു­ള്ള കേരള സ്റ്റേ­റ്റ് ച­ല­ച്ചി­ത്ര അ­ക്കാ­ദ­മി അ­വാർ­ഡ് ‘ശ്രീ­പാർ­വ്വ­തി­യു­ടെ പാദം’ എന്ന ക­ഥ­യ്ക്കു്.

ആഡിയോ റി­ക്കാർ­ഡി­ങ്, വെബ് ഡി­സൈ­നി­ങ്, മൾ­ട്ടി­മീ­ഡി­യ പ്രൊ­ഡ­ക്ഷൻ, പു­സ്ത­ക­പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­ര­ണം എ­ന്നി­വ­യിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. 1998 മുതൽ 2004 വരെ കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു.

Colophon

Title: Parichu nadanavatha nadan swapnam (ml: പ­റി­ച്ചു­ന­ടാ­നാ­വാ­ത്ത നാ­ടൻ­സ്വ­പ്നം).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2022-07-17.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Story, E Harikumar, Parichu nadanavatha nadan swapnam, ഇ. ഹ­രി­കു­മാർ, പ­റി­ച്ചു­ന­ടാ­നാ­വാ­ത്ത നാ­ടൻ­സ്വ­പ്നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: July 17, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: La Maison de la Crau, a painting by Vincent van Gogh (1853–1890). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Illustration: VP Sunil; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: LJ Anjana.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.