പണ്ടു ഒരു ശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വായ രാ​ജാ​വു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള കാ​ട്ടി​ലി​രു​ന്നു കു​റു​ന​രി​കൾ കൂ​വു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം മന്ത്രി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “ഈ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ജന്തു​ക്കൾ എന്തി​നാ​ണു് കര​യു​ന്ന​തു്?” മന്ത്രി പറ​ഞ്ഞു: “മഞ്ഞു​കാ​ല​മ​ല്ലേ. അവ​യ്ക്കു് തണു​പ്പു തോ​ന്നു​ക​യാ​ണു്. കമ്പി​ളി​യു​ടു​പ്പു വേ​ണ​മെ​ന്നു പറ​യു​ക​യാ​ണു് കു​റു​ന​രി​കൾ. പാ​വ​ങ്ങൾ! കമ്പി​ളി​യു​ടു​പ്പു പോ​യി​ട്ടു് അവ​യ്ക്കു് അണ്ടർ​വേ​യർ​പോ​ലു​മി​ല്ല”. രാ​ജാ​വു വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു: “എത്ര രൂ​പ​യാ​കും അവ​യ്ക്കു കമ്പി​ളി​യു​ടു​പ്പു​കൾ കൊ​ടു​ക്കാൻ?” മന്ത്രി: “അഞ്ചു​ല​ക്ഷം രൂ​പ​യാ​കും”. ദയാ​ശീ​ല​നായ രാ​ജാ​വു് അഞ്ചു​ല​ക്ഷം രൂപ അനു​വ​ദി​ച്ചു. കുറെ ദി​വ​സം​ക​ഴി​ഞ്ഞു് കു​റു​ന​രി​കൾ കൂ​വു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു് രാ​ജാ​വു് ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്താ കമ്പി​ളി​യു​ടു​പ്പു കൊ​ടു​ത്ത​തി​നു ശേ​ഷ​വും അവ കര​യു​ന്ന​തു്?” മന്ത്രി: “കര​യു​ക​യ​ല്ല പ്രഭോ കമ്പി​ളി​യു​ടു​പ്പു കി​ട്ടിയ സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു് അവ അങ്ങ​യ്ക്കു നന്ദി​പ​റ​യു​ക​യാ​ണു്”. ഈ രാ​ജാ​വി​ന്റെ ശു​ദ്ധ​മ​ന​സ്സാ​ണു് “നാവു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​വർ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ഹനീ​ഫി​നു് (കു​ങ്കു​മം). അതു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ​യാ​ണു് ഈ ബാ​ലി​ശ​മായ കഥ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​പ്പോ​യ​തു്. പൊ​ലീ​സ് അടു​ത്ത​ടു​ത്തു വന്ന​പ്പോൾ സമ​ര​ക്കാ​രു​ടെ നാ​വി​ന്റെ ശക്തി പോ​യി​പോ​ലും. വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു​ള്ള കലാ​രൂ​പ​മാ​ണു് ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ങ്കിൽ ഇതു ചെ​റു​ക​ഥ​യ​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു നൂ​ത​ന​മായ ഇൻ​സൈ​റ്റ് നൽ​കു​ന്ന​താ​ണു് ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ങ്കിൽ ഇതു ചെ​റു​ക​ഥ​യ​ല്ല. പി​ന്നെ ജേർ​ണ​ലി​സ​മാ​ണോ? ജേർ​ണ​ലി​സ​ത്തി​നും ഒരു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഭംഗി കാണും. അതും ഇതി​നി​ല്ല.

ഇത്ര​യും എഴു​തി​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കൊ​രു പേടി. വാ​യ​ന​ക്കാർ പറ​യു​ന്ന​തു് എന്റെ ആന്ത​ര​ശ്രോ​ത്രം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഭയ​മാ​ണ​തു്. “നി​ങ്ങൾ ഇതു വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി പറ​യു​ന്ന​ല്ലോ. ഓരോ തവണ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴും “ഞങ്ങൾ യോ​ജി​ക്കു​ന്നു, ഞങ്ങൾ യോ​ജി​ക്കു​ന്നു” എന്നു് പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​മു​ണ്ടാ​യി. “എന്നി​ട്ടും നി​ങ്ങൾ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ കൃ​ഷൻ​നാ​യ​രേ?” താൻ വി​ന​യ​ത്തോ​ടെ ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു മറു​പ​ടി നല്ക​ട്ടെ. “നി​രൂ​പ​ണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു വൈരള ്യ​മു​ണ്ടു്. ആഖ്യാ​നം, സ്വ​ഭാ​വാ​വി​ഷ്ക​ര​ണം, അന്ത​രീ​ക്ഷ​സൃ​ഷ്ടി എന്നി​ങ്ങ​നെ ഏതാ​നും കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ അതു് ഒതു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കും. ചക്കിൽ കെ​ട്ടിയ കാ​ള​യാ​ണു് നി​രൂ​പ​ണം. അതു് ഒരേ വൃ​ത്ത​ത്തി​ലൂ​ടെ കറ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ക്ഷ​മ​കെ​ടാ​റാ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ നി​റു​ത്താം”.

നി​റു​ത്തേ​ണ്ട​തി​ല്ല എന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി യെ​പ്പോ​ലെ “ചെറിയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം” ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി എഴു​തി​യാൽ മതി. കോ​ട്ട​യ​ത്തെ ഒരു “സാം​സ്കാ​രി​ക​കേ​ന്ദ്രം” ഉദ്ഘാ​ട​നം ചെ​യ്യാൻ മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി കരു​ണാ​ക​രൻ ചെ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും മറ്റു​ള്ള​വ​രും സം​സാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ മല​യാ​ള​മ​നോ​ര​മ​യു​ടെ ചീഫ് എഡി​റ്റർ കെ. എം. മാ​ത്യു പറ​ഞ്ഞു: “ടെ​ലി​വി​ഷൻ പ്ര​ചാ​ര​ത്തിൽ വരു​ന്ന​തോ​ടെ പത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​ചാ​രം കു​റ​യും”. അതു​കേ​ട്ടു് മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു: “പത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നും വരി​ല്ല. ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ കാണുക നടന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ, സത്യ​മാ​യവ, മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. സത്യ​മ​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്ന​ല്ലേ അറി​യാൻ പറ്റൂ”. കൂ​ട്ട​ച്ചി​രി. ചെറിയ കാ​ര്യം. പക്ഷേ, അതു ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി.

ഇപ്പോൾ എനി​ക്കും ഒരു ചെറിയ കാ​ര്യ​മെ​ഴു​താൻ കൗ​തു​കം. ഞാൻ സയൻസ് കോ​ളേ​ജി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു വി​ടു​തി വീ​ട്ടി​ലാ​ണു് താ​മ​സി​ച്ച​തു്. അവിടെ ഒരു ട്രാൻ​സ്പോർ​ട്ട് ബസ്സ് ഡ്രൈ​വ​റും അയാ​ളു​ടെ സു​ന്ദ​രി​യായ വളർ​ത്തു​മ​ക​ളും. അവൾ വി​വാ​ഹി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു് വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യ​യി​ലെ​വി​ടെ​യോ ജോലി നോ​ക്കു​ന്നു. ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം ഞാൻ കോ​ളേ​ജ് വി​ട്ടു് അവിടെ ചെ​ന്നു​ക​യ​റി​യ​പ്പോൾ അക്കാ​ല​ത്തെ ഒരു ഫി​ലിം​സ്റ്റാർ—അഭി​നേ​താ​വു് റൊ​നാൾ​ഡ് കോൾ​മാ​നെ പ്പോ​ലി​രി​ക്കു​മ​യാൾ—അവളെ ചും​ബി​ച്ചി​ട്ടു് പോ​കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു. ഞാൻ കണ്ട ഭാവം നടി​ച്ചി​ല്ല. സന്ധ്യ​യ്ക്കു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​ക്കാൻ അവ​ളെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു: കമലം നി​ന്നെ ഉമ്മ​വ​ച്ച ആ ദു​ഷ്ട​നാ​രു്?

കമലം:

എന്നെ ആരും ഉമ്മ​വ​ച്ചി​ല്ല. ആ മനു​ഷ്യൻ ദു​ഷ്ട​നു​മ​ല്ല.

ഞാൻ:

നീ അവ​നോ​ടു സല്ല​പി​ച്ചി​ല്ലേ?

കമലം:

ഇല്ല

ഞാൻ:

ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട. ഇനി ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​ക്കാം. ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉത്ത​രം പറയണം.

ഞാൻ:

Can a villain kiss a beautiful girl?

കമലം:

No villain can kiss a beautiful girl.

ഞാൻ:

Can she flirt with this man?

കമലം:

No, She cannot.

ഞാൻ:

ശരി പത്തിൽ പത്തു​മാർ​ക്ക്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ പത്തിൽ പൂ​ജ്യ​മേ കി​ട്ടൂ നി​ന​ക്കു്.

പഠി​പ്പി​ക്കൽ അതോടെ അവ​സാ​നി​ച്ചു. വി​ടു​തി​യാ​യു​ള്ള താമസം ഞാൻ മതി​യാ​ക്കി. ഗവ​ണ്മെ​ന്റ് ഹോ​സ്റ്റ​ലി​ലേ​ക്കു ഞാൻ മാറി. കമലം ഇന്നി​ല്ല. വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് ഞാ​ന​വ​ളെ കോ​ട്ട​യ്ക്ക​ക​ത്തു​വ​ച്ചു കണ്ടു. രാ​ജ​കു​മാ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന അവൾ ഒരു പണം കൊ​ടു​ത്തു് (നാ​ലു​ച​ക്രം) ഒരു കട്ട​ച്ചോ​റു് അമ്പ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു വാ​ങ്ങി​വ​ച്ചു റോ​ഡി​ലി​രു​ന്നു് ഉണ്ണു​ന്നു. ഞാൻ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പത്തു​രൂ​പ​യെ​ടു​ത്തു് അവ​ളു​ടെ നേർ​ക്കു നീ​ട്ടി. (ഇന്ന​ത്തെ ആയിരം രൂ​പ​യു​ടെ വി​ല​യു​ണ്ടു് അന്ന​ത്തെ പത്തു​രൂ​പ​യ്ക്കു്) കമലം അതു വാ​ങ്ങി​യി​ല്ല. ചോ​റു​മു​ഴു​വ​നും ഉണ്ണാ​തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് പടി​ഞ്ഞാ​റേ​ക്കോ​ട്ട​വാ​തി​ലി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു​പോ​യി. സ്ത്രീ​യു​ടെ ചാ​രി​ത്ര ഭ്രം​ശം! സ്ത്രീ​യു​ടെ അഭി​മാ​നം!

ചാ​രി​ത്ര ഭ്രം​ശ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ കഥ പറ​യു​ക​യാ​ണു് പോൾ ചി​റ​ക്ക​രോ​ടു്. അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹ​ദി​നം കാ​മു​കൻ ഒരു സ്ഥലം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു. അവൾ അവി​ടെ​ചെ​ന്നു നി​ന്നാൽ അയാൾ എത്തി​ക്കൊ​ള്ളും. രണ്ടു​പേർ​ക്കും വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു മുൻ​പു് ഒളി​ച്ചോ​ടാം. പക്ഷേ അയാൾ​ക്കു തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയറാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് വി​വാ​ഹം നട​ന്നു. അയാൾ പി​ന്നീ​ടു് അവളെ കണ്ടു. ഒട്ടും ദുഃ​ഖ​മി​ല്ല ആ യു​വ​തി​ക്കു്. താ​ലി​കോർ​ത്ത മാ​ല​യു​ടെ തി​ള​ക്കം. ആ താ​ലി​യോ? സർ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ ഒതു​ക്കി​വ​ച്ച തല പോലെ.

കാ​മു​കി​യു​ടെ അടു​ത്ത ചെ​ല്ലാ​നു​ള്ള കാ​മു​ക​ന്റെ അതി​രു​ക​ട​ന്ന ആവേ​ശ​ത്തെ, അതി​നു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള അയാ​ളു​ടെ പരി​ശ്ര​മ​ത്തെ കഥാ​കാ​രൻ നന്നാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു കയ​റു​ന്ന​തും അയാൾ​ക്കു കം​പാർ​ട്ട്മെ​ന്റി​ന്റെ അക​ത്തു​ക​ട​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് അതു പാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന​തും പി​ന്നീ​ടൊ​രു തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സിൽ​വ​ച്ചു് ഒരു യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​നു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കാൻ വേ​ണ്ടി അയാൾ പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ട്രെ​യിൻ അയാ​ളി​ല്ലാ​തെ അതി​വേ​ഗം പോ​കു​ന്ന​തും ഒക്കെ വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​ത്തോ​ടെ പോൾ ചി​റ​ക്ക​രോ​ടു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ​യു​ടെ വഞ്ച​ന​യെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കഥ പരി​സ​മാ​പ്തി​യിൽ എത്തി​ക്കു​ന്നു. സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു പൊ​ടു​ന്ന​നെ​വ​രു​ന്ന മാ​റ്റം അല്ലെ​ങ്കിൽ അവ​യു​ടെ പ്ര​തി​ലോ​മ​ഗ​തി. ഇതിനെ ‘പെ​റ​പി​റ്റൈയ’ (Peri Peteia) എന്നു് അരി​സ്റ്റോ​ട്ടൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നു ഹേതു തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ​ക​യ​റാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​താ​ണു്. തി​ക​ച്ചും ദുർ​ബ​ല​മായ സങ്ക​ല്പം. താൽ​പ​ര്യം അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി നേ​ര​ത്തേ പോകാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ അയാൾ​ക്കു് എന്ന സംശയം സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ഉണ്ടാ​കും.

മാ​ക്സ് ഫ്രി​ഷ് എന്ന സ്വി​സ്സ് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ I’m not Stiller എന്ന നോവൽ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആറു കൊ​ല്ലം മുൻപു കാ​ണാ​തെ​യായ ലൂ​ട്ട്വി​ഹ് ഷ്ടൈ​ല​റാ​ണു് അയാ​ളെ​ന്നു് പൊ​ലീ​സ്. താൻ വൈ​റ്റ് എന്ന അമേ​രി​ക്ക​നാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ. ആ നി​ഷേ​ധ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഷ്ടൈ​ല​റു​ടെ വ്യ​ക്തി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ​യും സ്വ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ​യും സവി​ശേ​ഷ​ത​കൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. ‘ഐഡ​ന്റി​റ്റി’ എന്ന വിഷയം കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു് ഫ്രി​ഷ് ഈ നോ​വ​ലിൽ. തനി​ക്കു ഷ്ടൈ​ല​റാ​യി കഴി​യാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ മു​ഖാ​വ​ര​ണ​ങ്ങൾ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. നോ​വ​ലി​ലെ ഒരു ഭാഗം:

‘So you admit, Herr Stiller, that your American passport was a fake?’

‘My name’s not Stiller!’

ഈ നോവൽ വാ​യി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം ഏതാ​ണ്ടു് അതു​പോ​ലൊ​രു സംഭവം കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​യെ​ന്നു പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ചു. സു​കു​മാ​ര​ക്കു​റു​പ്പെ​ന്നു കരുതി ഗം​ഗാ​ധ​രൻ നായർ എന്ന എഞ്ചി​നീ​യർ മർ​ദ്ദ​ന​മേ​റ്റ സംഭവം. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എം. പി. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തി​യ​തു വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. മറ്റാർ​ക്കും അനു​ക​രി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത ശൈ​ലി​യിൽ ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി, എന്നാൽ സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ന്ത സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് ഒരു പോ​റൽ​പോ​ലും വീ​ഴ്ത്താ​തെ ലേഖകൻ ആവി​ഷ്കാ​രം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. സ്റ്റേ​റ്റ് ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ അഭി​ഭാ​ഷ​കൻ ഷ്ടൈ​ല​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘Just write the truth, nothing but the plain, unvarnished truth. They’ll fill your pen for you whenever you want”. എം. പി. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യോ​ടു വാ​യ​ന​ക്കാ​രായ ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്നു: “എഴുതൂ താ​ങ്ക​ളു​ടെ പേ​ന​യിൽ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞങ്ങൾ മഷി ഒഴി​ച്ചു തരാം”.

അനി​ക്കു് എറു​മ്പു​ക​ളെ സ്നേ​ഹ​മാ​ണു്. അവ വരാൻ​വേ​ണ്ടി അവൾ പഞ്ചാ​ര​പ്പാ​വു നി​ല​ത്തു് ഒഴി​ച്ചു​വ​യ്ക്കും. പി​ന്നെ അവൾ​ക്കു പക്ഷി​ക​ളെ ഇഷ്ട​മാ​ണു്. അവ എന്നും പറ​ന്നു ജനലിൽ വന്നി​രി​ക്ക​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അനി​ക്കു ദുഃ​ഖ​മാ​ണു്. പി​ന്നെ​യോ? അവൾ​ക്കു് ആകാ​ശ​വും ഇഷ്ട​മാ​ണു്. ആയിരം ആകാശം കി​ട്ടി​യാ​ലും അവൾ​ക്കു മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. എവി​ടെ​യോ മു​യ​ലു​കൾ​ക്കു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യാൽ ആ തള്ള​മു​യ​ലു​കൾ വെ​ള്ളി​ത്തിൽ​ച്ചാ​ടി മരി​ക്കു​മ​ത്രേ. അതു​കൊ​ണ്ടു തനി​ക്കു “കു​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്ക​രു​തെ​ന്നു്” അനി ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ഈ വി​ചി​ത്ര കഥാ​പാ​ത്രം എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നോ? രവി മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “അനി​യു​ടെ ആകാശം” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ. നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ഇതല്ല. പച്ച​വെ​ള്ളം ചവ​ച്ചു​കു​ടി​ക്കു​ന്ന, കൊ​ച്ചു​കു​ഞ്ഞി​നെ​ക്കാൾ കൊ​ച്ചായ ഈ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക്കു് “ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചോ​ളൂ” എന്നു ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു പറയാൻ അറി​യാം. ചോ​റു​രു​ട്ടി അയാ​ളു​ടെ വാ​യ്ക്ക​ക​ത്തു​വ​യ്ക്കാൻ അറി​യാം. കു​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന വി​ദ്യ​യ​റി​യാം. എന്തൊ​രു വൈ​രു​ദ്ധ്യം! ചില മല​യാ​ളം പ്രൊ​ഫ​സർ​മാ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്തൊ​രു “വി​രോ​ധാ​ഭാ​സം!” ചില സ്ത്രീ​കൾ ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. കാക്ക പറ​ന്നാൽ മതി ‘അയ്യോ എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു’ എന്നു പറയും. ഭി​ക്ഷ​ക്കാ​രൻ വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തു​വ​ന്നു് ‘അമ്മാ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ മതി. ‘അയ്യോ എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു’; തെ​ങ്ങിൽ​നി​ന്നു് ഒരു​ണ​ക്ക ഓല വീ​ണാൽ​മ​തി, ‘അയ്യോ എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു!’ ഇങ്ങ​നെ പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​വൾ രാ​ത്രി സകല രതി​വൈ​കൃ​ത​ങ്ങ​ളും കാ​ണി​ക്കും. വാ​ത്സ്യാ​യ​നും കൊ​ക്കോ​ക​നും ഹാ​വ്ല​ക്ക് എലീ​സും ഹെൻ​ട്രി​മി​ല്ല​റും ഹാ​രോൾ​ഡ് റോ​ബിൻ​സും സ്വ​പ്നം കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത രതി വൈ​കൃ​ത​ങ്ങൾ. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വർ ഉണ്ടു്. അവർ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ കട​ക്കു​മ്പോൾ ‘കൺ​വിൻ​സി​ങ്ങാ’കണം. ആ ദൃ​ഢ​പ്ര​ത്യ​യം ഉള​വാ​ക്കാൻ കഥാ​കാ​ര​നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇതു് വെറും പാ​ഴ്‌​വേ​ല​യാ​ണു്. കല​യി​ല്ല ഇവിടെ. കല​യു​ടെ നാ​ട്യ​മേ​യു​ള്ളൂ.

മുൻ​പു് ഒരു വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തി​യ​താ​ണു് എങ്കി​ലും വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ​ക്ക​രു​തി വീ​ണ്ടും എഴു​തു​ന്നു. വി​ക്ര​മാ​ദി​ത്യൻ, പ്ര​ജ​ക​ളു​ടെ ക്ഷേ​മ​മ​റി​യാൻ വേ​ണ്ടി പ്ര​ച്ഛ​ന്ന വേ​ഷ​നാ​യി നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കിഴവ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നും അയാ​ളു​ടെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ ഭാ​ര്യ​യും താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വീ​ട്ടി​ന​ടു​ത്തു് എത്തി അദ്ദേ​ഹം. കിഴവൻ ബലി​യി​ട്ടു് ചോ​റു​രു​ള​കൊ​ണ്ടു​വ​ച്ചു് കൈ​ന​ന​ച്ചു് തട്ടി. ബലി​ക്കാ​ക്ക​കൾ വന്നു. ഒരു കാക്ക യു​വ​തി​യു​ടെ അടു​ത്താ​യി​ട്ടാ​ണു് പറ​ന്ന​തു്. ഉടനെ അവൾ പേ​ടി​ച്ചു താ​ഴെ​വീ​ണു. ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ കാ​ര്യ​മ​ന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു: “കാക്ക അടു​ത്തു​വ​ന്നാൽ​മ​തി. എനി​ക്കു ബോ​ധ​ക്കേ​ടു് ഉണ്ടാ​കും”. കാക്ക വന്നാൽ ബോധം കെ​ടു​ന്ന​വൾ​ക്കു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ എത്തി​യാൽ എന്തു സം​ഭ​വി​ക്കും? കിഴവൻ അതു​ക​ണ്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു. രാ​ജാ​വി​നു​തോ​ന്നി അവൾ കള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു്. അതി​നാൽ രാ​ത്രി അദ്ദേ​ഹം ആ വീ​ട്ടി​ന​ടു​ത്തു ചെ​ന്നു​നി​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് അവൾ ഇറ​ങ്ങു​ന്നു ഒരു കൂ​ട​യിൽ മാം​സ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി. നർ​മ്മ​ദാ നദി​യു​ടെ തീ​ര​ത്തെ​ത്തിയ അവൾ കൊ​ച്ചു വള്ള​മി​റ​ക്കി അതിൽ കയറി. രാ​ജാ​വു് പി​റ​കേ​യും. അവൾ മറു​ക​ര​യി​ലെ​ത്തി ഒരു കു​ടി​ലിൽ കയറി. അവി​ടെ​യു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു​മാ​യി ലൈം​ഗിക വേ​ഴ്ച​യി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. അടു​ത്ത ദിവസം സദ​സ്സു കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ രാ​ജാ​വു് പറ​ഞ്ഞു: കാക രവാ​തു് ഭീതാ (കാ​ക്ക​യു​ടെ ശബ്ദം​കേ​ട്ടു് അവൾ പേ​ടി​ച്ചു). വി​ക്ര​മാ​ദി​ത്യ​ന്റെ സദ​സ്യ​നാ​യി​രു​ന്ന കാ​ളി​ദാ​സൻ അതു​കേ​ട്ടു് “രാ​ത്രൗ തരിതി നർ​മ്മ​ദാം” (അവൾ രാ​ത്രി നർ​മ്മ​ദാ നദി​ക​ട​ക്കു​ന്നു). രാ​ജാ​വു് പി​ന്നെ​യും…“തത്ര​സ​ന്തി ജലേ ഗ്രാ​ഹാഃ (ആ ജല​ത്തിൽ മുതല തു​ട​ങ്ങിയ ജല​ജ​ന്തു​ക്ക​ളു​ണ്ടു്). കാ​ളി​ദാ​സൻ വീ​ണ്ടും: “മർ​മ്മ​ജ്ഞാ സൈ​വ​സു​ന്ദ​രി” (ആ സു​ന്ദ​രി കാ​ര്യ​മ​റി​യു​ന്ന​വ​ളാ​ണു്. ജല​ജ​ന്തു​ക്കൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാൻ ഇറ​ച്ചി​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കൈയിൽ കരു​തി​യി​രി​ക്കും).

ആന്ത​ര​ലോ​ക​ത്തെ​യും ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തെ​യും ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നാ​ക്കി ആ അദ്വൈ​ത​ഭാ​വ​ത്തെ സൂ​ര്യ​വ​ച​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ജയ​പ്ര​കാ​ശ് അങ്ക​മാ​ലി​യു​ടെ കവി​ത​യ്ക്കു് സവി​ശേ​ഷ​ത​യു​ണ്ടു്. (‘സൂ​ര്യ​വ​ച​നം’ —മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) മര​ണ​വും ജീ​വി​ത​വും കവി ഏതാ​നും വരി​ക​ളിൽ ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സൂ​ര്യൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും:

എന്റെ മകൻ ആരോ കരി​ങ്കൽ​ക്ക​ഷ​ണം കൊ​ണ്ടി​ടി​ച്ച മു​റി​വി​നു് സദൃ​ശ​മായ മു​റി​വോ​ടു​കൂ​ടി (തല​യ്ക്കു്) മെ​ഡി​ക്കൽ​കോ​ളേ​ജാ​ശു​പ​ത്രി​യി​ലെ ഇന്റൻ​സി​വു് കെയർ യൂ​ണി​റ്റിൽ കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ ആ വരാ​ന്ത​യിൽ​നി​ന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു: “എന്റെ മകൻ ജീ​വി​ച്ചെ​ങ്കിൽ! തല​യ്ക്കു് അടി​യേ​റ്റ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൻ ജീ​വി​ത​കാ​ല​മ​ത്ര​യും ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​മോ? കി​ട​ക്ക​ട്ടെ ഞാൻ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളാം. ചി​ല​പ്പോൾ കാഴ്ച നഷ്ട​പ്പെ​ടു​മോ? എങ്കിൽ ഞാൻ അവ​ന്റെ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​റി​ക്കൊ​ള്ളാം. മകനെ ഞാൻ ചി​ല​പ്പോൾ ശകാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇനി ശകാ​രി​ക്കി​ല്ല. എഴു​ന്നേ​റ്റു വരൂ”. വന്നി​ല്ല. എന്റെ ദുഃഖം അന്വേ​ഷി​ച്ച് എനി​ക്കു വലിയ പരി​ച​യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത കൈ​നി​ക്കര കു​മാ​ര​പി​ള്ള സ്സാർ വന്നി​രു​ന്നു വീ​ട്ടിൽ. അന്യ​ന്റെ ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന പര​മ​കാ​രു​ണി​ക​നാ​ണു് കൈ​നി​ക്കര. മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ത്തി​മ​ദ്ഭാ​വ​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. ഈ മഹാ വ്യ​ക്തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വള്ളം​കു​ളം പി. ജി. പിള്ള മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അന്യ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ദോ​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും പറ​യാ​തെ, അയാ​ളോ​ടു് അല്പ​മെ​ങ്കി​ലും വെ​റു​പ്പു കാ​ണി​ക്കാ​തെ ജീ​വി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത ആളു​ക​ളാ​ണു് അധികം. എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും നന്മ​ക​ണ്ടു്, ആരോ​ടും വി​ദ്വേ​ഷ​മി​ല്ലാ​തെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​യി, ചി​ന്ത​ക​നാ​യി ജീ​വി​ക്കു​ന്ന കു​മാ​ര​പി​ള്ള​സ്സാ​റി​ന്റെ നന്മ കാണാൻ ഉൽ​സു​ക​നാ​യി പി. ജി. പിള്ള നി​ല്ക്കു​ന്നു. ആദ​ര​ണീ​യ​മാ​ണ​തു്.

പി. വി. തമ്പി​യു​ടെ ‘അവ​താ​രം’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം വൈ. ഡബ്ൾ​യു. സി. എ. ഹോ​സ്റ്റ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഗർ​ഹ​ണീ​യ​ങ്ങ​ളായ ചില പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ ഉണ്ടെ​ന്നു് ഒരു അന്തേ​വാ​സി​നി എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (മനോ​രാ​ജ്യം വാരിക) ആ പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ അന്തേ​വാ​സി​നി പറ​യു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ഇവ​യാ​ണു്.

(1) ജേ​ക്ക​ബ്ബ് എന്ന മാർ​ത്തൊമ അച്ഛൻ കോ​ച്ചാ​യി സ്ത്രീ​ക​ളെ ഷട്ടിൽ കോ​ക്ക് പഠി​പ്പി​ക്കാൻ എത്തു​ന്നു. (2) അച്ച​നു് ഏതു സമ​യ​ത്തും എവി​ടെ​യും കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാം. (3) മേ​ട്ര​ന്റെ മകൻ (അതോ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യു​ടെ​യോ) പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​റി​ക​ളിൽ കയ​റി​യി​റ​ങ്ങു​ന്നു. ഈ കത്സിത പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ എടു​ത്തു കാ​ണി​ച്ച അന്തേ​വാ​സി​നി​ക്കു് പത്രാ​ധിപ മറു​പ​ടി നല്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു് ഇതാ: “ഒരു നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ല​ധി​കം പ്ര​ശ​സ്ത​സേ​വ​ന​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​മു​ള്ള വൈ. ഡബ്ലി​യു. സി. എ.യ്ക്കു് ഒരു നോ​വ​ലി​ലെ പരാ​മർ​ശം​കൊ​ണ്ടു് മങ്ങ​ലേൽ​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളും അതി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​വും തി​ക​ച്ചും സാ​ങ്കൽ​പി​ക​മാ​ണെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം, ഈ നോ​വ​ലി​ന്റെ പേരിൽ ആരെ​ങ്കി​ലും വ്ര​ണി​ത​ഹൃ​ദ​യ​രാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവ​രോ​ടു് ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി മാ​പ്പു​ചോ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ളു​ന്നു. പത്രാ​ധിപ.

സം​സ്കാര സമ്പ​ന്ന​മായ മറു​പ​ടി​യാ​ണി​തു്. പക്ഷേ ഇതു​കൊ​ണ്ടു് പരി​ഹാ​ര​മാ​യി​ല്ല. തി​ക​ച്ചും അപ​കീർ​ത്തി​ക​ര​മായ ആരോ​പ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു് പി. വി. തമ്പി​യു​ടേ​തു്—അദ്ദേ​ഹം അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ. പി. വി. തമ്പി ക്ഷ​മാ​യാ​ച​നം ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. കത്തെ​ഴു​തിയ അന്തേ​വാ​സി​നി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വേ​ദന നമു​ക്കൊ​ക്കെ ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഒരു കാ​ര്യം രസ​ക​ര​മാ​യി​ത്തോ​ന്നി എനി​ക്കു്. അച്ചൻ ഷട്ടിൽ കോ​ക്ക് പഠി​പ്പി​ക്കാ​നെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല എന്ന​തി​നു തെ​ളി​വാ​യി അന്തേ​വാ​സി​നി പറ​യു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്: “…മാർ​ത്തോ​മ്മാ അച്ച​ന്മാർ 99 ശത​മാ​ന​വും വി​വാ​ഹി​ത​രാ​ണെ​ന്നു് പി. വി. തമ്പി​ക്കു് അറി​യി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും” പാവം അന്തേ​വാ​സി​നി! വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞാൽ പു​രു​ഷ​ന്റെ എല്ലാ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും കെ​ട്ട​ട​ങ്ങു​മെ​ന്നു് മറ്റ​നേ​കം പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ അന്തേ​വാ​സി​നി​യും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തൊ​രു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ! Unmarried scoundrels are always better than married scoundrels എന്നു് ‘ഫി​ലി​മിൻ​ഡ്യ’യുടെ എഡി​റ്റ​റാ​യി​രു​ന്ന ബാ​ബു​റാ​വു​പ​ട്ടേൽ പണ്ടെ​ഴു​തി​യ​തു് എന്റെ ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു.

കു​മാ​രി​വാ​രി​ക​യിൽ “ന്യൂ​ട്ട​ന്റെ പ്ര​ധാന കണ്ടു​പി​ടി​ത്ത​ങ്ങൾ എന്തെ​ല്ലാ​മാ​ണു്?” എന്നൊ​രു ചോ​ദ്യ​വും അതി​നു​ള്ള ഉത്ത​ര​വു​മു​ണ്ടു്. അതിൽ ന്യൂ​ട്ട​ന്റേ​തു് എന്ന മട്ടിൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന പടം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​താ​ണെ​ന്നു കരു​താൻ വയ്യ. ഫ്രാ​യി​റ്റി ന്റെ പടം​പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു അതു്. മുൻ​പു് ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി യുടെ പടം ഒരു സ്ഥാ​പ​ന​ത്തിൽ വയ്ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി​യെ കണ്ട​വ​രാ​രും ഇന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പട​വു​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​ത​നെ വി​ള​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി ആറു​പോ​സു​ക​ളിൽ ഫോ​ട്ടോ എടു​ത്തു ആർ​ടി​സ്റ്റ്. ആറു ഫോ​ട്ടോ​യി​ലെ​യും ഛാ​യ​കൂ​ട്ടി​ക്ക​ലർ​ത്തി ഒരു രൂപം വര​ച്ചു. അതു തന്നെ ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി. എത്ര​യെ​ത്ര ആളുകൾ അതു​നോ​ക്കി പു​ള​ക​മ​ണി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും! ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി​യു​ടെ ഒറി​ജി​നൽ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​ത്തു് ഒരി​ട​ത്തു സു​ഖ​മാ​യി ഇപ്പോ​ഴും കഴി​യു​ന്നു എന്നു് അവ​ര​റി​യു​ന്നു​ണ്ടോ?

സെ​ക്സി​ന്റെ ആകർ​ഷ​ണം വല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. അതിനെ ജയി​ക്കു​ന്ന മറ്റൊ​രു ശക്തി​യി​ല്ല. അതി​നു് അടി​മ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​നാർ​ത്ഥം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന അട​യാ​ള​ങ്ങൾ ഇവ​യാ​ണു്: (1) ഉയർ​ത്തിയ പു​രി​ക​ങ്ങൾ, (2) വി​ടർ​ന്ന കണ്ണു​കൾ, വി​ടർ​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​കൾ, ദീർ​ഘ​നേ​ര​ത്തെ നോ​ട്ടം, (3) തു​റ​ന്ന വായും ചി​രി​യും (4) കീ​ഴ്ച്ചു​ണ്ടു് നാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു നന​യ്ക്കൽ (5) സമ്മ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള തല​യാ​ട്ടൽ (6) ശരീരം മറ്റേ വ്യ​ക്തി​യോ​ടു ചേർ​ത്തു വയ്ക്കൽ (7) ഭാ​വ​സൂ​ച​ക​ങ്ങ​ളായ കര​ച​ല​ന​ങ്ങൾ (8) ചെറിയ തോ​തി​ലു​ള്ള സ്പർ​ശ​ങ്ങൾ. ഇഷ്ട​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ? അപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന അട​യാ​ള​ങ്ങൾ: (1) ദേ​ഷ്യം കലർ​ന്ന നോ​ട്ടം. (2) നിർ​വി​കാ​ര​മായ തു​റി​ച്ചു നോ​ട്ടം. ചി​ല​പ്പോൾ ദൂ​രെ​യു​ള്ള നോ​ട്ടം. (3) പു​ച്ഛം കോ​ട്ടു​വാ (4) ഞെ​ട്ട​യൊ​ടി​ക്കൽ. (5) മറ്റേ വ്യ​ക്തി​യിൽ നി​ന്നു മാ​റി​നിൽ​ക്കൽ (Sex-​Auser’s Manual എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്നു്)

പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന അട​യാ​ള​ങ്ങൾ കന്യ​ക​യ്ക്കും വേ​ശ്യ​യ്ക്കും ചേരും. കന്യക യഥാർ​ത്ഥ​മാ​യി അവ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. വേശ്യ അയ​ഥാർ​ത്ഥ​മാ​യും. അയ​ഥാർ​ത്ഥ​മാ​യി ഭാ​വ​ഹാ​വാ​ദി​കൾ കാ​ണി​ച്ചു് ഒരു വേശ്യ പൊ​ലീ​സു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലും പാ​ട്ടി​ലാ​ക്കു​ന്നു. സമു​ദാ​യം അവളെ എതിർ​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, സമു​ദാ​യ​മെ​ന്ന​തു് വ്യ​ക്തി​കൾ ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടി​യ​ത​ല്ലേ? ഓരോ വ്യ​ക്തി​യേ​യും അവൾ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ സമു​ദാ​യം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവൾ വിജയം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. സെ​ക്സി​ന്റെ അദ​മ്യ​ശ​ക്തി​യേ​യും അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ആകർ​ഷ​ണ​ത്തേ​യും എം. പത്മ​നാ​ഭൻ ‘പുതിയ അയൽ​ക്കാർ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. (ജന​യു​ഗം വാരിക)

അൽബേർ കമ്യൂ വി​ന്റെ “പ്ലേ​ഗ് ” എന്ന നോവൽ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? പ്ലേ​ഗ് ഒരു സാർ​വ​ലൗ​കി​കാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണെ​ന്നു കമ്യൂ പറ​യു​ന്നു. താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മാ​യി പ്ലേ​ഗ് പട്ട​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​വു​ക​യാ​ണു്. എങ്കി​ലും അതു വീ​ണ്ടും വരും. ആ പ്ലേ​ഗി​നെ​തി​രാ​യി— മര​ണ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി—സമരം ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു വേ​ണ്ട​തു്. നമ്മ​ളെ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ലോ​ക​ത്തോ​ടു പട​വെ​ട്ടി ‘റെ​ബ​ലാ​വുക’ (rebel) എന്നാ​ണു് കമ്യൂ​വി​ന്റെ നിർ​ദ്ദേ​ശം. പ്ലേ​ഗ് വീ​ണ്ടും വരു​മെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ? വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്, മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ താ​ളു​ക​ളിൽ; അഖി​ല​യു​ടെ “പക​ലു​റ​ക്ക​ത്തി​ലെ സ്വ​പ്നം” എന്ന പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​യാ​യി. “എന്റെ സേ​തു​വേ​ട്ടാ, എന്റെ സേ​തു​വേ​ട്ടാ” എന്ന കഥ​യി​ലെ അനിത വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ “എന്റെ പ്ലേ​ഗേ, എന്റെ പ്ലേ​ഗേ” എന്നു നമ്മ​ളും വി​ളി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. എത്ര വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ ‘റെ​ബ​ല്യ​സാ’യി​ക്കൊ​ള്ളു. മരണം നി​ങ്ങ​ളെ കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്തും. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എന്ന മരണം എന്നെ​യും നി​ങ്ങ​ളെ​യും കൊ​ണ്ടു​പോ​കും.

കൊ​ടു​ങ്കാ​ട്ടിൽ പോയാൽ കടുവ തു​ട​ങ്ങിയ ജന്തു​ക്കൾ ഉണ്ടെ​ന്നും അവ ഏതു സമ​യ​ത്തും നമ്മെ ആക്ര​മി​ക്കു​മെ​ന്നും നമു​ക്ക​റി​യാം. അതു​കൊ​ണ്ടു് കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി​യേ നമ്മൾ നട​ക്കു​ക​യു​ള്ളു. അതല്ല തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ സ്ഥി​തി. ക്ലി​ക്കി​ലെ അം​ഗ​മായ വ്യാ​ഘ്രം വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​ത്ത സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ പിറകേ വന്നു നമ്മ​ളെ അടി​ച്ചു​വീ​ഴ്ത്തി​ക്ക​ള​യും. ഈ വ്യാ​ഘ്ര​സ​മൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തനി​നി​റം പു​ന​ത്തിൽ കു​ഞ്ഞ​ബ്ദു​ള്ള വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. “ഇന്നു മലയാള സാ​ഹി​ത്യം ക്ലി​ക്കു​ക​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​മാ​ണു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​മാ​ണു് ക്ലി​ക്കു​ക​ളു​ടെ കേ​ന്ദ്രം” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം വി. ആർ. സു​ധീ​ഷി നോടു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. (കഥാ​മാ​സിക പുറം 10) സത്യ​ത്തിൽ സത്യ​മാ​ണി​തു്. ബസ്സിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ​ല്ലാം ഒന്നു്. ഒരു പുതിയ യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​നെ കയ​റ്റാൻ സ്റ്റോ​പ്പിൽ നിർ​ത്തി​യാൽ ബസ്സി​ന​ക​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് ദേ​ഷ്യ​മാ​ണു്. എന്നാൽ തീ​പി​ടി​ത്ത​മു​ണ്ടാ​ക​ട്ടെ ബസ്സിൽ. യാ​ത്ര​ക്കാ​രു​ടെ ഐക്യം തക​രു​ന്നു. അവർ ഇടി​ച്ചും ചവി​ട്ടി​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാടാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. നേ​രേ​മ​റി​ച്ചാ​ണു് ക്ലി​ക്കു​ക​ളു​ടെ സ്ഥി​തി. ആപ​ത്തി​ന്റെ നിഴൽ വീണാൽ അം​ഗ​ങ്ങൾ കൂ​ടു​തൽ​കൂ​ടു​തൽ അടു​ക്കു​ന്നു. “രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാര”ന്റെ ഭാ​ഷ​യിൽ അവർ ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.

ഇ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ പത്രാ​ധി​പ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാലം. ഞാൻ അന്നു് വട​ക്കൻ പറവൂർ ഇം​ഗ്ളീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ഫി​ഫ്ത്തു് ഫോമിൽ പഠി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വരാ​പ്പു​ഴെ​നി​ന്നു് പറ​വൂർ​ക്കു് ബസ്സിൽ വരു​മ്പോൾ ഒരു യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് വാ​യി​ച്ചു് പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. ഇ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യു​ടെ ഹാ​സ്യ​ലേ​ഖ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു കരുതി ഞാൻ എത്തി​നോ​ക്കി. അതേ ഇ.വി.യുടെ ‘കണ്ട​ക്ടർ​കു​ട്ടി’ വാ​യി​ച്ചു യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വള​രെ​ക്കാ​ല​ത്തി​നു ശേഷം ഞാൻ ഈ സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഹാ​സ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ സീ​താ​രാ​മ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ സീ​താ​രാ​മൻ അറി​യി​ച്ചു: “കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രേ, നി​ങ്ങൾ ഒന്നും വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഇ. വി.യുടെ രച​ന​ക​ളെ​ല്ലാം മോ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. പബ്ലിക്‍ ലൈ​ബ്ര​റി​യിൽ നമു​ക്കു പോ​കാ​മോ? എന്നാൽ ഇ. വി.യുടെ ഓരോ കഥ​യു​ടെ​യും ഒറി​ജി​നൽ ഞാ​നെ​ടു​ത്തു തരാം. ‘സ്പെ​ക്റ്റേ​യ്റ്റർ’ മാ​സി​ക​കൾ അവിടെ ഒരു​മി​ച്ചു ബൈൻഡ് ചെ​യ്തു വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതി​ലു​ണ്ടു് എല്ലാം”. ഞാനതു വി​ശ്വ​സി​ച്ചോ? എന്തോ?

പി. കെ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​നാ​യർ ‘പ്രേമ ഗൗതമൻ’ എന്ന പേരിൽ സ്ഥാ​ന​ത്യാ​ഗം ചെയ്ത എഡ്വേർ​ഡ് രാ​ജാ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചില ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴുതി ഇ. വി.യുടെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു്. ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പു​സ്ത​ക​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു് പര​മേ​ശ്വ​രൻ​നാ​യർ അവ എഴു​തി​യ​തു്. ആ കട​പ്പാ​ടു് അദ്ദേ​ഹം കൈ​യെ​ഴു​ത്തു​പ്ര​തി​യു​ടെ താഴെ കാ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള ആ വാ​ക്യം വെ​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് പര​മേ​ശ്വ​രൻ​നാ​യ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “എടാ ഇതൊ​ന്നും വെ​ളി​യിൽ പറ​യ​രു​തു്”. പി. കെ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​നാ​യർ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​താ​ണി​തു്.