ഒരു വർ​ക്ക്ഷോ​പ്പി​ന്റെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു് ഞാൻ എത്തി​യ​പ്പോൾ അവി​ട​ത്തെ ഒരു ജോ​ലി​ക്കാ​രൻ കാ​റി​ന്റെ ‘ഇന്നർ ട്യൂ​ബിൽ’ പമ്പു​കൊ​ണ്ടു് കാ​റ്റ​ടി​ച്ചു​ക​യ​റ്റു​ന്ന​തു കണ്ടു. വല​തു​കാ​ലി​ന്റെ വല​തു​ഭാ​ഗ​ത്തു് പമ്പു​വ​ച്ചു് അയാൾ ആയാ​സ​ത്തോ​ടെ ‘ഹാൻ​ഡ്ൽ’ താ​ഴ്ത്തു​ക​യും അത്ര ആയാസം കൂ​ടാ​തെ അതു ഉയർ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്. ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഡാൻ​സി​നൊ​ത്തു് ട്യൂ​ബ് വീർ​ത്തു​വീർ​ത്തു വന്നു. അതു പൊ​ട്ടി​പ്പോ​കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ അയാൾ ആ ഊർ​ദ്ധ്വ​ഗ​മ​ന​വും അധോ​ഗ​മ​ന​വും അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു. വീർ​ത്ത ട്യൂ​ബെ​ടു​ത്തു് മറ്റൊ​രാ​ളി​ന്റെ മുൻ​പി​ലി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. സു​ഷി​ര​മു​ണ്ടോ അതി​ലെ​ന്നു് അറി​യാ​നാ​വാം അയാ​ളു​ടെ ആ കാ​റ്റ​ടി​ച്ചു കയ​റ്റൽ. ഒരു ദ്വാ​ര​വു​മി​ല്ല റബ്ബർ ട്യൂ​ബിൽ. ഇര വി​ഴു​ങ്ങിയ വലിയ പാ​മ്പി​നെ​പ്പോ​ലെ അത​ങ്ങ​നെ വട്ടം ചു​റ്റി​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അതൊ​ക്കെ കണ്ട​പ്പോൾ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ താ​ല്പ​ര്യ​മു​ള്ള ഞാൻ ഓർ​മ്മി​ച്ച​തു് ഇന്ന​ത്തെ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു്. ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന കവിയോ കഥാ​കാ​ര​നോ—ആരു​മാ​കാം. നി​രൂ​പ​കൻ മു​ണ്ടു മട​ക്കി​ക്കു​ത്തി ഭാ​ഷ​യു​ടെ പമ്പ് വല​തു​വ​ശ​ത്തു​വ​ച്ചു് അതി​ന്റെ റബ്ബർ ട്യൂ​ബ് അയാ​ളു​ടെ നവ​ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നിൽ കട​ത്തി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. പൊ​ങ്ങു​ക​യും താ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. കവി അല്ലെ​ങ്കിൽ കഥാ​കാ​രൻ വീർ​ത്തു​വീർ​ത്തു വരു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ വയറു പൊ​ട്ടു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് ഉത്ക്ഷേ​പ​ണ​യ​ന്ത്രം വേർ​പെ​ടു​ത്തി എടു​ക്കു​ന്നു. ചീർ​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ​ക്ക​ണ്ടു് ഉത്ക്ഷേ​പണ യന്ത്ര​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ന്റെ സ്നേ​ഹി​തർ കൈ​യ​ടി​ക്കു​ന്നു. ഈ കര​ഘോ​ഷ​മാ​ണു് നമ്മൾ ഇന്നു കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. വായു കട​ന്നു സ്ഥൂ​ലാ​കാ​ര​മാർ​ന്ന രൂ​പ​ങ്ങ​ളാ​ണു് നമ്മൾ കാ​ണു​ന്ന​തു്. പമ്പ​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ​യും വീർ​ത്ത രൂ​പ​മു​ള്ള എഴു​ത്തു​കാ​രു​ടെ​യും പേ​രു​കൾ പറ​യു​ന്നി​ല്ല. ആരെ​യാ​ണു് ഞാൻ മന​സ്സിൽ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് അറി​യാം.

എന്തി​നു് നി​രൂ​പ​ക​രെ മാ​ത്രം കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു? കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ മോ​ശ​മാ​ണോ? മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ (ലക്കം 62) വിനയൻ എഴു​തിയ “വി​ജ്ഞാ​നം പറ​യു​ന്ന​വർ” എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ഉത്ക്ഷേ​പ​ണം കാണാം. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് വേ​റൊ​രു കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. പാ​റ​ശ്ശാ​ല​യ്ക്കു തെ​ക്കു​ള്ള ഭാഗം തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് തക്ക​ല​യിൽ​നി​ന്നു് കുറെ നാഴിക അക​ലെ​യു​ള്ള ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഞാൻ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പു ജോ​ലി​ക്കു​പോ​യി. ഒരു സ്ഥാ​നാർ​ത്ഥി​യു​ടെ അട​യാ​ളം കു​ട​മാ​ണെ​ന്നു മാ​ത്രം ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്. വോ​ട്ടേ​ഴ്സ്ലി​സ്റ്റിൽ നാ​ടാർ​സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ പേ​രു​കൾ അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ പേ​രു​ക​ളോ​ടു ചേർ​ത്താ​ണു് അച്ച​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. വോ​ട്ടു് ചെ​യ്യാൻ വരു​ന്ന സ്ത്രീ ആൾ മാ​റാ​ട്ടം നട​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് ഉറ​പ്പി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി പോ​ളി​ങ് ഓഫീസർ പേരു ചോ​ദി​ക്കും. നാടാർ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ പേരു പറ​യു​ക​യി​ല്ല. സ്വ​ന്തം പേരു മാ​ത്രം പറയും. അപ്പോൾ ലി​സ്റ്റി​ലു​ള്ള സ്ത്രീ​യ​ല്ല വോ​ട്ടു് ചെ​യ്യാൻ വന്ന​തെ​ന്നു കരുതി ഓഫീസർ അവരെ തി​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കും. ഇങ്ങ​നെ പല സ്ത്രീ​കൾ​ക്കും വോ​ട്ടു് ചെ​യ്യാൻ കഴി​യാ​തെ വന്ന​പ്പോൾ ജന​ക്കൂ​ട്ടം ഇളകി. “അടി​യെ​ടാ പ്രി​സൈ​ഡി​ങ് ഓഫീ​സ​റെ” എന്നു തമി​ഴിൽ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അവർ പോ​ളി​ങ്ബൂ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഇര​ച്ചു​ക​യ​റി. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പോ​ളി​ങ് ഓഫീ​സ​റു​ടെ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മായ പെ​രു​മാ​റ്റം ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞ​തു്. രണ്ടു പൊ​ലീ​സ് കോൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​മാർ മാ​ത്ര​മു​ണ്ടു്. ഞാൻ വരാ​ന്ത​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. “എല്ലാ​വ​രെ​യും വോ​ട്ട് ചെ​യ്യി​ക്കാം” എന്നു അറി​യി​ച്ചു. നാ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ കോ​പ​മ​ട​ങ്ങി. അപ്പോൾ അവി​ട​ത്തെ ഒരു പ്ര​മാ​ണി​വ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: “കോ​പി​ഷ്ഠ​രാ​ണു് ജന​ങ്ങൾ. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം ഇവിടെ ഒരു കൊ​ല​പാ​ത​കം നട​ന്നു. വെറും നി​ല​ത്തു് ഒരു വര വര​ച്ചി​ട്ടു് “ഇതു് എന്റെ തോടു്” എന്നു് ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞു. “നി​ന്റെ ഈ തോ​ട്ടിൽ​ക്കൂ​ടെ വരു​ന്ന വെ​ള്ളം ഞാൻ എന്റെ വയ​ലി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.” എന്നു മറ്റൊ​രു​വൻ ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു് ആദ്യ​ത്തെ വരയെ മു​റി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ വേ​റൊ​രു വര​വ​ര​ച്ചു. ശണ്ഠ​യാ​യി. തോ​ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ആദ്യ​ത്തെ വര വര​ച്ച​വൻ വെ​ട്ടു​ക​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു് രണ്ടാ​മ​ത്തെ വര വര​ച്ച​വ​ന്റെ കഴു​ത്ത​രി​ഞ്ഞു.

ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് പണ്ട​ത്തെ കാ​ല​ത്തും വഴ​ക്കു​കൾ നട​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​തു്. കഴു​ത്ത​റു​ത്തി​ട്ടു് അവർ പാ​ട്ടെ​ഴു​തും. തെ​ക്കൻ​പാ​ട്ടും വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടും അങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടായ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. രാ​മാ​യ​ണ​വും മഹാ​ഭാ​ര​ത​വും ഇലി​യ​ഡും ആ വി​ധ​ത്തിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച​വ​യ​ല്ലേ? ഇന്നു മനു​ഷ്യ​ന്റെ കഴു​ത്ത​റു​ക്കാൻ അത്ര എളു​പ്പ​മ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു തല​വെ​ട്ടു കവി​ത​കൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്നു​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും അബോ​ധ​മ​ന​സ്സി​ലു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​ത്തി​നു സാ​ഫ​ല്യം വര​ണ​മ​ല്ലോ. അതി​നു​വേ​ണ്ടി വാ​ചി​കാ​ക്ര​മ​ണം നട​ത്തു​ന്നു ആളുകൾ. ശാ​രീ​രി​കാ​ക്ര​മ​ണ​ത്തി​നു പക​ര​മായ വാ​ചി​കാ​ക്ര​മ​ണം. കവി​യ​ര​ങ്ങു​ക​ളിൽ കേൾ​ക്കു​ന്ന കവി​ത​കൾ ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള ആക്ര​മ​ണ​ങ്ങൾ​ത​ന്നെ. വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​ന്ന കഥ​ക​ളും വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ള​ല്ല. വി​ന​യ​ന്റെ കഥയും വാ​ചി​കാ​ക്ര​മ​ണ​മ​ത്രേ. ഒരു​ത്തൻ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്നു. അപ്പോൾ വേ​റൊ​രു​ത്തൻ അയാളെ കു​ളി​ക്കാൻ​പോ​ലും സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ അതു​മി​തും പറ​യു​ന്നു. വിനയൻ വന്ന​വ​ന്റെ മരണം വർ​ണ്ണി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് കഥ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. വേ​ദ​നാ​ജ​ന​ക​മാ​ണു് ഈ കഥ​യു​ടെ പാ​രാ​യ​ണം. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ മന​സ്സു് ചി​ന്ത​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അല​ഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞാൽ​പ്പോ​ലും എനി​ക്കു പരാ​തി​യി​ല്ല. ശൂ​ന്യ​മായ മന​സ്സു് പ്രി​ട്ടെൻ​ഷൻ നട​ത്തു​മ്പോൾ—നാ​ട്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ എനി​ക്കു സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല.

കാലം, സ്ഥലം ഇവയിൽ ഉട​ക്കി​പ്പോ​യ​വ​യാ​ണു് പ്രേ​ത​ങ്ങൾ. അപ​ക​ട​മ​ര​ണ​മാ​ണു് ഉണ്ടാ​യ​തെ​ങ്കിൽ ആ സ്ഥ​ല​ത്തു് പ്രേ​ത​ങ്ങൾ അല​ഞ്ഞു തി​രി​യും എന്നാ​ണു് വി​ശ്വാ​സം. പ്രേ​തം നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ വന്നാൽ പേ​ടി​ച്ചോ​ട​രു​തു്. അതി​നോ​ടു് ദയ​യോ​ടെ സം​സാ​രി​ച്ചാൽ മതി. അതു പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളും. വധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട രാ​ജാ​വി​ന്റെ പ്രേ​തം ഡന്മാർ​ക്കിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഹാം​ലെ​റ്റ് രാ​ജ​കു​മാ​രൻ അതി​നോ​ടു് സം​സാ​രി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ അതു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. കഥാ​ഗോ​സ്റ്റു​ക​ളേ വരൂ. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാം.

അതാ ആ മര​ത്തി​ന്റെ പി​റ​കി​ലാ​യി കടൽ​പോ​ലെ പര​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഇരു​ട്ടിൽ ഒരു കൊ​ച്ചു​ദീ​പ​മെ​ങ്കി​ലും കത്തി​ച്ചു​വ​യ്ക്കാൻ ആളി​ല്ലേ? അങ്ങ​ക​ലെ​നി​ന്നു ചെറിയ തി​ര​യാ​യി ആരം​ഭി​ച്ചു് പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ ലയ​മാ​കു​ന്ന കാ​റ്റ​ടി​യേ​റ്റു് മഹാ​ത​രം​ഗ​മാ​യി മാറി ആ വൃ​ക്ഷ​ത്തിൽ വന്ന​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ കാണാൻ ആർ​ക്കും കണ്ണി​ല്ലേ? ആ ദീപം കത്തി​ച്ചു​വ​യ്ക്ക​ലാ​ണു് സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പ്ര​വർ​ത്ത​നം. മനു​ഷ്യൻ കണ്ണു​തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ ഇരു​ട്ടു​മാ​ത്രം. രണ്ടു കല്ലു​കൾ കൂ​ട്ടി​യി​ടി​ച്ചു് അവൻ അഗ്നി​സ്ഫു​ലിം​ഗം ഉണ്ടാ​ക്കി. ഉണ​ങ്ങിയ മര​ച്ചി​ല്ല​യിൽ അതു പകർ​ന്നു. തനി​ക്കു​ചു​റ്റും നേരിയ വെ​ളി​ച്ചം. പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ വെ​ളി​ച്ചം സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​ലാ​യി മനു​ഷ്യ​ന്റെ ജോലി. ആദ്യ​ത്തെ കൊ​ച്ചു​തോ​ണി കട​ലി​ലി​റ​ക്കി​യ​പ്പോൾ തരം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും മഹാ​ത​രം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും തന്റെ ആജ്ഞാ​നു​വർ​ത്തി​ക​ളാ​ക്കി മാ​റ്റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അവൻ. ഇന്നു​രാ​ത്രി പട്ട​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങി​യാൽ ഇരു​ട്ടി​ല്ല. വെ​ള്ളി​വെ​ളി​ച്ചം ഒഴു​കു​ക​യാ​ണു് എങ്ങും. പകൽ​സ​മ​യ​ത്തു് കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യാൽ അതി​ന്റെ വി​രി​മാ​റും കീ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് യാ​ന​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ പോ​കു​ന്ന​തു കാണാം. ഇതൊ​ക്കെ സത്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു ഇരു​ട്ടാ​കെ. അതിൽ ചെറിയ തി​ര​ക​ളും വലിയ തി​ര​ക​ളും. ആ ഇരു​ട്ടിൽ ഒരു നെ​യ്ത്തി​രി​ക​ത്തി​ച്ചു വയ്ക്കാൻ, തി​ര​ക​ളെ മെ​രു​ക്കു​ന്ന കൊ​ച്ചു തോ​ണി​യി​റ​ക്കാൻ ആരു​ണ്ടു്? കവി​ക​ളു​ണ്ടു്, കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ണ്ടു്. മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി ഈ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ കത്തി​ച്ചു വയ്ക്കു​ന്ന ദീ​പ​ത്തി​ന്റെ സു​വർ​ണ്ണ​മ​യൂ​ഖ​ങ്ങൾ എന്റെ മന​സ്സി​നെ പ്ര​ഭാ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കു​ന്നു. “എനി​ക്കി​നി പാടാൻ വയ്യ” എന്ന ഭാ​വ​ഗാ​നം പോലെ മനോ​ഹ​ര​മായ രചന കാണൂ (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ ദുഃഖം. ആ ദുഃഖം മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടേ​തു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, നമ്മു​ടെ എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും ദുഃ​ഖ​മാ​ണു്. ഈ ഗദ്യ കവിത വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ നമ്മൾ നമ്മ​ളെ​ത്ത​ന്നെ അതിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ വി​ഷാ​ദം നമ്മൾ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അതു കല​യി​ലൂ​ടെ ലഭി​ക്കു​മ്പോൾ നമു​ക്ക് ആഹ്ലാ​ദം. മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി ജീ​നി​യ​സ്സാ​ണെ​ന്ന സത്യം ഈ രച​ന​യും വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു.

ആന്റ​പ്പൻ മരി​ച്ചു​പോ​യ​താ​യി അനിൽ കെ. സാ​മു​വൽ, മല്ല​ശ്ശേ​രി സ്വ​പ്നം കണ്ടു. സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ കണ്ട​തു് യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​മാ​യി. ആന്റ​പ്പൻ ഇടി​ത്തീ​യേ​റ്റു മരി​ച്ചു. ‘ഇതി​നൊ​രു വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണം നൽകാൻ ആരെ​ക്കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കും’ എന്നു് സാ​മു​വൽ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു (മനോ​രാ​ജ്യം, ലക്കം 10, സ്വ​പ്ന​സ​ന്ദേ​ശം).

ഓരോ സ്വ​പ്ന​വും അഭി​ലാ​ഷ​സാ​ഫ​ല്യ​മാ​ണെ​ന്നു് ഫ്രാ​യി​റ്റ് സ്ഥാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ അഭി​ലാ​ഷ​സാ​ഫ​ല്യം സ്വ​പ്ന​ദർ​ശ​ക​നു് വൈ​ഷ​മ്യ​മു​ള​വാ​ക്കും. അതി​നാൽ അയാളെ രക്ഷി​ക്കാ​നാ​യി സ്വ​പ്നം പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​മാ​യി ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ഫ്രാ​യി​റ്റ് പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ സാ​മു​വ​ലി​ന്റെ അബോധ മന​സ്സു് ആന്റ​പ്പ​ന്റെ മരണം അഭി​ല​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നാ​കും. യു​ങ്ങി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​നം മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തി​ല​ത്രേ. ഫ്രാ​യി​റ്റി​ന്റെ ‘വ്യ​ക്തി​പ​ര​മായ അബോ​ധ​മ​ന​സ്സി’നോടു മാ​ത്രം ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ല സ്വ​പ്നം. അതു മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ‘കല​ക്ടീ​വ് അൺ​കോൺ​ഷ്യ​സി’നോടു ചേർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. [ലോ​ക​മാ​കെ ശക്തി വി​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടു്. സാർ​വ്വ​ലൗ​കി​ക​മായ ഈ ശക്തി വി​ശേ​ഷം മനു​ഷ്യ​രെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​മായ ഈ ശക്തി വി​ശേ​ഷ​ണം തന്നെ​യാ​ണു് ആർ​ക്കി​ടൈ​പ്പ് അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്രാ​ക്തന രൂപം. ഇതിനെ യുങ് കല​ക്ടീ​വ് അൺ​കോൺ​ഷ്യ​സ് എന്നു വി​ളി​ച്ചു.]

സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ വ്യ​ക്തി​പ​ര​മായ അബോധ മന​സ്സി​നെ​യും സമ​ഷ്ടി​ഗ​ത​മായ അബോ​ധ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തെ​യും വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കും. ഭാവി സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​യും അവ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കും. യു​ങി​ന്റെ ഈ മതം ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ സാ​മു​വ​ലി​ന്റെ സ്വ​പ്നം, വരാൻ പോ​കു​ന്ന സം​ഭ​വ​ത്തെ നേ​ര​ത്തേ​ത​ന്നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യി​ച്ചു.

“ഈ ജിങ് ” (I ching) ഭാ​വി​ക​ഥ​നം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ചീന ചൈ​നീ​സ് ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു്. മി​സ്റ്റി​ക്കായ യുങ് ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ വി​ശ്വാ​സം അർ​പ്പി​ക്കു​ന്നു. “ഈ ജിങി”ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ ഭാവി സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന യുങ് സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ ഭാ​വി​ക​ഥ​ന​സാ​ദ്ധ്യ​ത​യിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ച​തിൽ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല.

എന്റെ മക​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു സെൽ​വ​രാ​ജ്. ആ പയ്യൻ നൈ​രാ​ശ്യം കൊ​ണ്ടു ഉറക്ക ഗുളിക കഴി​ച്ചു ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. സംശയം തോ​ന്നി ലോ​ഡ്ജ് ഉട​മ​സ്ഥൻ വാ​തി​ലു ചവി​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ച്ച​പ്പോൾ സെൽ​വ​രാ​ജ് ബോ​ധ​ശൂ​ന്യ​നാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ജന​റ​ലാ​ശു​പ​ത്രി​യിൽ കൊ​ണ്ടു ചെന്ന അയാളെ കാണാൻ ഞാൻ പോയി. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ബോധം വീ​ണ്ടു​കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നു ആ ബാ​ല​നു്. കു​ട​ലൊ​ക്കെ പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു തു​ള്ളി വെ​ള്ളം പോലും കൊ​ടു​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് ഡോ​ക്ടർ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്നെ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ സെൽ​വ​രാ​ജ് ‘Sir, give me a drop of water’ എന്നു ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു. എന്റെ മന​സ്സു് പി​ട​ഞ്ഞു. മു​റി​യിൽ ഞാനും ആ പയ്യ​നും മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. ‘Sir, a drop of water, sir… ’ സ്വ​ല്പം വെ​ള്ളം അയാ​ളു​ടെ വാ​യി​ലൊ​ഴി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്താ​ലെ​ന്തെ​ന്നു് ഞാൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. പാ​ടി​ല്ല. മരി​ക്കും അയാൾ. സെൽ​വ​രാ​ജ് മരി​ക്കു​ന്ന​തു് എനി​ക്ക് ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മാ​ണു്. ഞാൻ അതു​കൊ​ണ്ടു് അവിടെ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. “സേർ, സേർ എ… ” അത്ര​യും വരാ​ന്ത​യിൽ നി​ന്നു ഞാൻ കേ​ട്ടു. സെൽ​വ​രാ​ജ് ഒരു തു​ള്ളി വെ​ള്ളം പോലും കു​ടി​ക്കാ​തെ ഇഹ​ലോ​കം വി​ട്ടു​പോ​യി. ഈ സംഭവം അതി​ന്റെ എല്ലാ വൈ​കാ​രിക തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യോ​ടും കൂടി പ്ര​ത്യാ​ന​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ ഒരു കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു്. ബേബി മേ​നോ​നും കണ്ണൻ മേ​നോ​നും കൂടി എഴു​തിയ ബലി​മൃ​ഗ​ങ്ങൾ എന്ന കഥ. മരി​ക്കാ​റായ അമ്മ മക​ളോ​ടു ഒരി​റ്റു വെ​ള്ളം ചോ​ദി​ച്ചു. വെ​ള്ളം കൊ​ടു​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് വൈ​ദ്യൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് മകൾ അമ്മ​യു​ടെ അപേ​ക്ഷ ചെ​വി​ക്കൊ​ണ്ടി​ല്ല. വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കാ​തെ അമ്മ മരി​ച്ചു. മകൾ ബലി​യി​ട്ട​പ്പോൾ ബലി​ക്കാ​ക്ക ചോറു കൊ​ത്തി​യി​ല്ല. വെ​ള്ളം കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത തന്റെ ക്രൂ​ര​കൃ​ത്യം കൊ​ണ്ടാ​ണു് അമ്മ​യു​ടെ ആത്മാ​വു് കാ​ക്ക​യാ​യി വന്നു് ചോറു കൊ​ത്താ​ത്ത​തെ​ന്നു് നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​യായ മകൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. സെൽ​വ​രാ​ജി​ന്റെ ആത്മ​ഹ​ത്യ​യി​ലേ​ക്കും പി​ന്നീ​ടു​ള്ള സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും എന്നെ നയി​ക്കാൻ ഈ കഥാ​സം​ഭ​വം പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടു. അല്ലാ​തെ സാ​ഹി​ത്യ​വു​മാ​യി ഇതി​നു് ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ല. കഥ എഴു​താൻ അറി​യു​ന്ന​വൻ ഹൃദയം മഥി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു സംഭവം ബേബി മേ​നോ​ന്റെ​യും കണ്ണൻ മേ​നോ​ന്റെ​യും കൈ​ക​ളിൽ ചവ​റാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘കലാ​കൗ​മു​ദി’യുടെ എത്ര പേ​ജു​കൾ ഇവർ നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു!

നോ​വ​ലു​കൾ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അവ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ വളരെ കു​റ​വു്. കവിത വാ​യി​ക്കാൻ പലർ​ക്കും കൗ​തു​കം. എന്നാൽ നല്ല കവിത ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. വി​ര​സ​ങ്ങ​ളായ കഥകൾ വാ​യി​ച്ചു​വാ​യി​ച്ച് കഥ അച്ച​ടി​ച്ച വാരിക കണ്ടാൽ പേടി. വി​മർ​ശ​ന​മോ നി​രൂ​പ​ണ​മോ വാ​യി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ അവ​യി​ലൊ​ക്കെ പച്ച​ക്ക​ള്ളം.

നല്ല നോ​വ​ലു​കൾ ഉണ്ടാ​കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് നല്ല നി​രൂ​പ​ണം ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് നി​രൂ​പ​കർ. നല്ല നി​രൂ​പ​ണം ഇല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് നല്ല നോ​വ​ലു​കൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് വി​ലാ​സി​നി ചി​ല​പ്പോൾ പറ​ഞ്ഞേ​ക്കും. “ഒരു സു​കു​മാ​ര​ക്കു​റു​പ്പി നെ പി​ടി​കൂ​ടാൻ നമ്മു​ടെ ഷെർ​ലോ​ക്ക് ഹോംസ് സ്കൂ​ളു​കൾ​ക്ക് സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. അപ്പോൾ​പ്പി​ന്നെ നമ്മു​ടെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തിൽ നല്ല ഡി​റ്റ​ക്ടീ​വ് നോ​വ​ലു​ക​ളും അവ എഴു​തു​ന്ന​വ​രും എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​കും?” എന്നു മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഷെർ​ല​ക്ക് ഹോം​സും അഗഥാ ക്രി​സ്റ്റി യും മോ​ശ​ക്കാ​രാ​ണോ എന്നും അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ലെ കാരേ (ലകാരേ എന്നു വേണം—ലേഖകൻ) നോബൽ സമ്മാ​നം നേ​ടു​മെ​ന്നു് റ്റൈം വാരിക ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച​തു രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ നമ്മെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

ജോൺ ല കാരേ എന്ന​തു തൂ​ലി​കാ നാ​മ​മാ​ണു്. ഡേ​വി​ഡ് ജോൺ മൂർ കോൺ​വെൽ എന്ന​താ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശരി​യായ പേരു്. 1931-ൽ ജനനം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​സ്റ്റർ പീസായ The Little Drummer Girl ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. Panoramic display of brutal human endeavor എന്നു് ഒര​മേ​രി​ക്കൻ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച ഈ നോവൽ ത്രി​ല്ല​റു​ക​ളിൽ താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത എന്നെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ച്ചു.

Beautiful woman എന്ന​തി​നും charming woman എന്ന​തി​നും വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. Beauty—സൗ​ന്ദ​ര്യം—ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മാ​ണു്. സം​ശ​യ​മി​ല്ല. എന്നാൽ അതു പു​രു​ഷ​നെ വശീ​ക​രി​ച്ചെ​ന്നു വരി​ല്ല. Charm—വശീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി—ഉള്ള സ്ത്രീ​യു​ടെ പിറകേ ചെ​ല്ലും പു​രു​ഷൻ. വശീ​ക​രണ ശക്തി​യു​ള്ള സ്ത്രീ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മി​ല്ല. Charm എന്ന​തു് എന്തെ​ന്നു വി​ശ​ദ​മാ​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ലിൻ യു ടാങ് എന്ന ചൈ​നീ​സ് എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം നൽ​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. അതോ ഞാൻ തന്നെ പണ്ടെ​ങ്ങോ എഴു​തി​യ​തോ? ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല.

ജോ​ലി​ക്കു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഇന്റർ​വ്യൂ നട​ക്കു​ന്നു. സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ ചെ​റു​പ്പ​കാ​രി​കൾ പലരും വന്നു. ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ, ഉത്ത​ര​ങ്ങൾ. ഒടു​വിൽ അത്ര സൗ​ന്ദ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു യുവതി വന്നു. “ഇരി​ക്കൂ”. ഇരു​ന്നു. ഇന്റ​വ്യൂ നട​ത്തു​ന്ന ആൾ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി. ഉടനെ അവൾ കണ്ണു​കൾ താ​ഴ്ത്തി. ചോദ്യ കർ​ത്താ​വു് എന്തോ കു​റി​ച്ചി​ട്ടു് വീ​ണ്ടും അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക് നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളി​ട​ഞ്ഞു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൾ താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി. ഇങ്ങ​നെ മൂ​ന്നു നാലു തവണ. അതോടെ ചോദ്യ കർ​ത്താ​വു വശീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അയാൾ അവളെ ജോ​ലി​ക്കു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇന്റർ​വ്യൂ​വി​നു പോ​കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ മാ​റി​മാ​റി താ​ഴ​ത്തേ​ക്കും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കും നോ​ക്കി​യാൽ ജോലി കി​ട്ടു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചേ​ക്ക​രു​തു്. Charm—വശീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി—പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ഒര​നു​ഗ്ര​ഹ​മാ​ണു്.

വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​കൊ​ള്ളൂ. ‘ചാം’ ഉള്ള സ്ത്രീ​കൾ ആരെ​ക്ക​ണ്ടാ​ലും ചി​രി​ക്കും. ആരെ​ക്ക​ണ്ടാ​ലും ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വർ ‘ആത്മാർ​ത്ഥത’ (Sincerity എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ) ഉള്ള​വ​ര​ല്ല. പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതു ശരി​ത​ന്നെ. ഒരു സ്ത്രീ​ക്കു സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, മറ്റൊ​രു സ്ത്രീ​ക്കു വശീ​ക​രണ ശക്തി​യു​ള്ള​തു​പോ​ലെ കഥ​യ്ക്കു​മു​ണ്ടു് ഈ ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ. മോ​പ​സാ​ങ്ങി ന്റെ കഥകൾ സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്; ചെ​ക്കോ​വി ന്റെ കഥകൾ വശീ​ക​രണ ശക്തി​യു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. ബഷീറി ന്റെ ‘പൂ​വ​മ്പ​ഴം’ എന്ന കഥ സു​ന്ദ​രം. കാ​രൂ​രി ന്റെ ‘മര​പ്പാ​വ​കൾ’ എന്ന കഥ ‘ചാ​മി​ങ്’ (Charming). സുജാത കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘മഴ​വൈ​ദ്യൻ’ വശീ​ക​രണ ശക്തി​യാർ​ന്ന​താ​ണു്. അതിലെ കലാം​ഗന ഞാൻ നേരെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ കണ്ണു​കൾ താ​ഴ്ത്തു​ന്നു. ഞാൻ നോ​ക്കാ​ത്ത​പ്പോൾ അവൾ എന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കു​ന്നു…

ഹാസ്യ പ്ര​ധാ​ന​മാ​ണു് സു​ജാ​ത​യു​ടെ കഥ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു കൂ​ടി​യാ​വ​ട്ടെ. ചൈ​ന​യി​ലോ ജപ്പാ​നി​ലോ പ്ര​ച​രി​ക്കു​ന്ന ഫലി​ത​മാ​ണി​തു്.

ഭർ​ത്താ​വു് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലിൽ തട്ടി​യ​പ്പോൾ ഭാര്യ കതകു തു​റ​ന്നു. ജാരൻ ജന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടു​ന്ന​തു അയാൾ കണ്ടു. ചാടിയ വേ​ള​യിൽ അയാ​ളു​ടെ ഒരു ‘ഷൂ’ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു വീ​ണു​പോ​യി. ഭർ​ത്താ​വു് അതെ​ടു​ത്തു കട്ടി​ലി​നു താഴെ വച്ചി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “നാളെ ഞാൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കും ഈ ഷൂ ആരു​ടേ​തെ​ന്നു്”. അയാൾ നല്ല ഉറ​ക്ക​മാ​യി​യെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ അവൾ ആ ഷൂ എടു​ത്തു് കള​ഞ്ഞി​ട്ടു് അയാ​ളു​ടെ​ത​ന്നെ ഒരു ഷൂ കട്ടി​ലി​ന്റെ താഴെ വച്ചു. നേരം വെ​ളു​ത്തു് ഭർ​ത്താ​വു് ആ ഷൂ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞു: “ഓ ശരി ഇന്ന​ലെ രാ​ത്രി ജന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടി​യ​തു് ഞാൻ തന്നെ​യാ​ണു്”.

ജോ​ലി​ക്ക​യ​റ്റ​ത്തി​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം കാ​ണി​ച്ചു തരൂ. അന്യ​ന്റെ തെ​ങ്ങിൻ പു​ര​യി​ടം കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കാ​നു​ള്ള വഴി ഏതാ​ണു്? എല്ലാ ദു​ഷ്ട​പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളും ചെ​യ്യു​ന്ന ഞാൻ അന്യ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ മാ​ന്യ​നാ​യി നിൽ​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ? ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യെ കി​ട്ടാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗം ഏതു? ഇങ്ങ​നെ നല്ല ആളു​ക​ളും ചീത്ത ആളു​ക​ളും ഈശ്വ​ര​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അഭി​ലാഷ സാ​ഫ​ല്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സീ​നി​യ​റാ​യ​വ​ന്റെ മു​ക​ളിൽ പ്ര​മോ​ഷൻ വാ​ങ്ങി​യ​വ​നെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പണ​മി​ല്ലാ​ത്ത എന്റെ ഒരേ​യൊ​രു തെ​ങ്ങിൻ​പു​ര​യി​ടം ബലാൽ​ക്കാ​ര​മാ​യി സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കി അതിൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടു​ന്ന ആദായം ബാ​ങ്കിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു​ള്ള രൂ​പ​യോ​ടു ചേർ​ത്തു് കൂ​ടു​തൽ സമ്പ​ന്ന​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​വ​നെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഞാൻ തി​ര​ക്കേ​റിയ ബസ്സി​ന്റെ ഫു​ഡ്ബോർ​ഡിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു് യാത്ര ചെ​യ്യാ​നാ​യി ബസ്റ്റോ​പ്പിൽ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ അല്ലെ​ങ്കിൽ അവൾ പി​ടി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി​ച്ച പണം കൊ​ടു​ത്തു മേ​ടി​ച്ച പുതിയ കാറിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. സ്നേ​ഹി​ച്ച യു​വ​തി​യെ ലഭി​ച്ച യു​വാ​വു് പു​ള​ക​മ​ണി​യു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ഏതു് അഭി​ലാ​ഷ​ത്തി​നു സാ​ഫ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​യാ​ലും ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വം ഇവ​രെ​യൊ​ക്കെ അല​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. കട​ക്ക​ണ്ണു​കൊ​ണ്ടു കാ​മു​ക​ന്റെ ഹൃദയം പി​ളർ​ക്കു​ന്ന കാ​മു​കി മരി​ക്കും. പ്ര​തി​യോ​ഗി​യെ തൂ​ക്കി​ലി​ടു​ന്ന ഡി​ക്ടേ​റ്റർ മരി​ക്കും. ചക്ര​വർ​ത്തി മരി​ക്കും. തെ​ണ്ടി മരി​ക്കും. മരണം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഈ അന​ശ്ചി​ത​ത്വം. മര​ണ​മാ​ണു് അതി​ന്റെ പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്ര​മെ​ന്നു് ആരു​മ​റി​യു​ന്നു​മി​ല്ല. ഈ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വ​ത്തെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​യി ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു കഥ​യു​ണ്ടു്, ‘മഹി​ള​ര​ത്നം’ മാ​സി​ക​യിൽ. വൈ​ക്കം ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ നായർ എഴു​തി​യ​താ​ണ​തു്. സ്നേ​ഹി​ത​നെ കാണാൻ ഒരു​ത്തൻ പോ​കു​ന്നു. സ്നേ​ഹി​തൻ വീ​ട്ടി​ലി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​ക്കു പ്ര​സ​വ​വേ​ദന. സ്നേ​ഹി​ത​നെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ എണ്ണ​മ​റ്റ പ്ര​യാ​സ​ങ്ങൾ സഹി​ച്ചു ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. പ്ര​സ​വം കഴി​ഞ്ഞു. വന്നെ​ത്തിയ ആളാ​ണു് ഉപ​കർ​ത്താ​വെ​ന്നു് വീ​ട്ടിൽ വൈ​കി​യെ​ത്തിയ സ്നേ​ഹി​തൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഈ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ—നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സാ​ധാ​രണ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വം വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. ജലാ​ശ​യ​ത്തിൽ വീണ നി​ലാ​വു​പോ​ലെ, പൂ​വി​നെ തേ​ജോ​മ​യ​മാ​ക്കു​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​പോ​ലെ ഈ അനി​ശ്ചി​ത​ത്വം ശോ​ഭി​ക്കു​ന്നു. അതിനു ശോഭയോ? അതേ, കല​യി​ലൂ​ടെ പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്ന ദുഃ​ഖ​ത്തി​നും തി​ള​ക്ക​മാ​ണു്.

“എന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ലെ ‘കോമഡി’ സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് ഗു​ളി​ക​യെ പൊ​തി​യു​ന്ന പഞ്ചാ​ര​യാ​ണു്” എന്നു ബർ​നാ​ഡ്ഷാ, ഗ്രാൻ​വിൽ ബാർ​ക്ക​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ ബാർ​ക്ക​റു​ടെ മറു​പ​ടി: “പ്രേ​ക്ഷ​കർ എത്ര ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വർ! പഞ്ചാര മാ​ത്രം അവർ നക്കി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഗു​ളി​ക​യൊ​ട്ടു വി​ഴു​ങ്ങു​ന്നു​മി​ല്ല.” ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​വർ വി​ഭി​ന്ന​രാ​ണു്. എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യൽ ഗു​ളി​ക​യിൽ കട്ടി​യാ​യി എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യ​ലി​സം പു​ര​ട്ടി അവർ നമു​ക്കു തരു​ന്നു. അങ്ങ​നെ എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യൽ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യൽ നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങ​ളും. കല​യു​ടെ പഞ്ചാ​ര​മാ​ത്ര​മി​ല്ല.