സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​വും മല​യാ​ളം, ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഈ ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ സാ​മാ​ന്യ​മായ അറി​വു​മു​ള്ള ഒരാ​ളോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു കൊ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​യ്ക്കു വട​ക്കു​ള്ള ഒരു വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ന്റെ വാർ​ഷിക സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു ഞാൻ പോയി, കൂടെ പ്ര​ശ​സ്ത​നായ ഒരു കഥാ​കാ​ര​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പണ്ഡി​ത​നും കഥാ​കാ​ര​നും സം​ഭാ​ഷ​ണ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധർ. അതു​കൊ​ണ്ടു സമയം പോ​യ​തു് അറി​ഞ്ഞേ​യി​ല്ല. സമ്മേ​ള​നം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​രായ നമ്പൂ​തി​രി​മാ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ടി വന്നു. ഉച്ച​യ്ക്കു​ള്ള ഊണും അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ. ഉണ്ണാൻ സമ​യ​മാ​യ​പ്പോൾ ആരോ ഒരാൾ വന്നു ഞങ്ങ​ളെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. പണ്ഡി​ത​നായ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നും പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​രും നായർ വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് പായോ തടു​ക്കോ നല്കി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇരി​ക്കാൻ ഒരു വാ​ഴ​യില. ഉണ്ണാൻ വേ​റൊ​രു വാ​ഴ​യില. അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കാ​ര​നാ​ണു്. “ഏതിൽ ഇരി​ക്ക​ണം? ഏതിൽ നി​ന്നു് ഉണ്ണ​ണം?” എന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചോ​ദ്യം. ഇരു​ന്നു. ഊണു് ആരം​ഭി​ച്ചു. സാ​മ്പാ​റൊ​ഴി​ച്ച​പ്പോൾ ഊണു് തു​ട​രാൻ സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ലെ​ന്നാ​യി. അത്ര​യു​ണ്ടു് ഉപ്പി​ന്റെ ചുവ. അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ കഥാ​കാ​ര​നോ​ടു്: “ഉപ്പു് തീ​രെ​യി​ല്ല സാ​മ്പാ​റി​നു് അല്ലേ?” ചോറു വി​ള​മ്പു​ന്ന നായർ (നമ്പൂ​തി​രി​മാ​രെ​ല്ലാ​വ​രും ആ സമ​യ​ത്തു് മറ​ഞ്ഞു​നി​ന്നി​രു​ന്നു. നാ​യ​ന്മാർ ഉണ്ണു​ന്നി​ട​ത്തു നോ​ക്കു​ക​പോ​ലും പാ​ടി​ല്ല​ത്രേ.) ഓടി​യെ​ത്തി ‘ഉപ്പു് വേണോ?’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ മറു​പ​ടി നൽകി: “ എനി​ക്കു് ഇത്ര​യും മതി ഉപ്പു്. പക്ഷേ ഈ കഥാ​കാ​ര​നു​ണ്ട​ല്ലോ വലിയ ഉപ്പു​തീ​റ്റ​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് കുറെ ഉപ്പു​കൂ​ടി സാ​മ്പാ​റിൽ ഇട്ടു കൊ​ടു​ക്കൂ.” അയാൾ ഉപ്പു് കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് ഞങ്ങൾ ഊണു മതി​യാ​ക്കി.

ഉപ്പി​നെ​തി​രാ​യി അമേ​രി​ക്ക​യിൽ ബഹളം തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി. സകല രോ​ഗ​ങ്ങ​ളും ഉപ്പു കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഉണ്ടാ​കു​ന്നു എന്നാ​ണു് ചി​ല​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം. അതു സത്യ​മോ അസ​ത്യ​മോ ആക​ട്ടെ. ഉപ്പു് ചേർ​ക്കാ​തെ കറികൾ കഴി​ക്കാ​നൊ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. കു​റ​ഞ്ഞാ​ലും വയ്യ. കു​റ​ഞ്ഞാൽ ഉപ്പു് ചേർ​ക്കാം. കൂ​ടി​യാ​ലോ? കൂ​ട്ടാ​നെ​ടു​ത്തു ദൂ​രെ​ക്ക​ള​യു​ക​യേ തര​മു​ള്ളൂ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ ഊണു മതി​യാ​ക്കി എഴു​ന്നേ​റ്റു പോകണം. കറി​യു​പ്പു​പോ​ലെ​യാ​ണു് സന്മാർ​ഗ്ഗം. അതു കു​റ​ഞ്ഞാൽ ആപ​ത്തു്, കൂ​ടി​യാ​ലും ആപ​ത്താ​ണു്. വാ തോ​രാ​തെ സന്മാർ​ഗ്ഗം പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നട​ക്കു​ന്ന ഒരു​ത്തൻ വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കൂ. ആ വീടു് നര​ക​മാ​യി​മാ​റും. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക്കു ജയി​ക്കാൻ നൂറിൽ മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചു് മാർ​ക്കു വേണം. മു​പ്പ​ത്തി​നാ​ലേ​മു​ക്കാൽ മാർ​ക്കു് കൊ​ടു​ത്ത ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സ​റെ എനി​ക്ക​റി​യാം. മു​പ്പ​ത്തി​നാ​ലര എന്ന​തു മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചാ​യി പരി​ഗ​ണി​ക്കു​മെ​ങ്കി​ലും അയാൾ അതു കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. കാൽ​മാർ​ക്കിൽ അയാ​ളു​ടെ സന്മാർ​ഗ്ഗ നിഷ്ഠ അർ​ക്ക​കാ​ന്തി​യോ​ടെ വിലസി. ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഏതു് ആഭാ​സ​നും ഈ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സ​റെ​ക്കാൾ മാ​ന്യ​നാ​ണു്. വീ​ട്ടി​ലെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​വാ​ദി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് നമ്മൾ പറ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന​തു്. അയാൾ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു്: “എടീ, മല​ക്ക​റി ആറു​രൂപ തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​യ​ഞ്ചു പൈ​സ​യ​ല്ലേ ആയു​ള്ളൂ. ബാ​ക്കി അഞ്ചു പൈസ എവിടെ? എന്തു്? കട​ക്കാ​ര​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു വാ​ങ്ങി​ച്ചി​ല്ല എന്നോ? ദ്രോ​ഹി. (വേ​ല​ക്കാ​ര​നോ​ടു്) എടാ ശങ്ക​രാ ആ ബാ​ക്കി അഞ്ചു പൈസ ചെ​ന്നു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വാ. (ഉറ​ങ്ങാൻ കി​ട​ന്ന മക​നോ​ടു്) എടാ സന്ധ്യ​യ്ക്കു് ആറു​മ​ണി​തൊ​ട്ടു് രാ​ത്രി പത്തു​മ​ണി​വ​രെ പഠി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ? ഒൻപതു അൻ​പ​ത്ത​ഞ്ച് ആയ​പ്പോൾ കി​ട​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞോ? എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു് അഞ്ചു​മി​നി​റ്റു​കൂ​ടെ പഠി​ച്ചി​ട്ടു് കി​ട​ന്നാൽ മതി.” ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള സന്മാർ​ഗ്ഗ​വാ​ദി ഭാ​ര്യ​യു​ടെ​യും കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ജീ​വി​തം നശി​പ്പി​ക്കും.

കറി​യു​പ്പു​പോ​ലെ​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ സന്മാർ​ഗ്ഗ ചിന്ത. കു​റ​ഞ്ഞാൽ വെ​ണ്മ​ണി ക്ക​വി​ത​പോ​ലെ നി​ന്ദ്യ​മാ​കും. കൂ​ടി​യാൽ ഉള്ളൂർ ക്ക​വി​ത​കൾ​പോ​ലെ അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​കും. അദ്വൈ​ത​ചി​ന്ത ഏറി​യാൽ, മാർ​ക്സി​സം ഏറി​യാൽ, ക്രൈ​സ്തവ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾ ഏറി​യാൽ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി തകരും. നി​ശ്ച​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട അളവിൽ ഈ കറി​യു​പ്പു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ചേർ​ക്കാം. അതു കു​റ​യ​രു​തു്, കൂ​ട​രു​തു്.

കു​റ്റ​ത്തി​നും അതി​നോ​ടു​ചേർ​ന്ന സാ​ഹ​സ​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ​ക്കും ആധി​ക്യ​മു​ണ്ടാ​യാ​ലും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മേ​ന്മ​യ്ക്കു കുറവു സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്ന​തി​നു തെ​ളി​വു നല്കു​ന്നു ജേംസ് ഹഡ്ലി ചേ​സി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ. അവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു സാ​മാ​ന്യ​മാ​യും No Orchids for Miss Blandish എന്ന ത്രി​ല്ല​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സവി​ശേ​ഷ​മാ​യും എം. ഹരി​കു​മാർ കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (ചേസ് എത്ര കേമൻ — ലക്കം 493). ചേ​സി​ന്റെ “ …ബ്ളൻ​ഡി​ഷ്” എന്ന നോവൽ വാ​യി​ക്കാൻ രസ​മു​ണ്ടു്. ഒരു കോ​ടീ​ശ്വ​ര​ന്റെ മകളായ ബ്ളൻ​ഡി​ഷി​നെ ഒരു കൊ​ള്ള​സം​ഘം അപ​ഹ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. ആ സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു മറ്റൊ​രു സംഘം അവളെ അപ​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. മോ​ച​ന​ദ്ര​വ്യം കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അവളെ കൊ​ല്ലാ​നാ​യി​രു​ന്നു രണ്ടു സം​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഉദ്ദേ​ശ്യം. രണ്ടാ​മ​ത്തെ സം​ഘ​ത്തെ നയി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു സ്ത്രീ​യാ​ണു്. അവ​രു​ടെ മകൻ ബ്ളൻ​ഡി​ഷി​നെ ലൈം​ഗിക ലക്ഷ്യ​ത്തോ​ടെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. അവൻ ധ്വ​ജ​ഭം​ഗ​മു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. ബ്ളൻ​ഡി​ഷി​നെ അവൻ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്താൽ ആ ധ്വ​ജ​ഭം​ഗം മാ​റു​മെ​ന്നാ​ണു് അമ്മ​യു​ടെ വി​ചാ​രം. പൊ​ലീ​സ് കൊ​ള്ള​ക്കാ​രെ തോൽ​പ്പി​ച്ചു. ബ്ളൻ​ഡി​ഷി​നു വീ​ട്ടിൽ പോകാം. പക്ഷേ അവൾ പാർ​ത്തി​രു​ന്ന കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ നി​ന്നു താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു ചാടി ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്തു. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ പ്രേ​മ​പ്ര​ക​ട​ന​ങ്ങൾ അവൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടെ​ന്നും അവനെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​കാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അവൾ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്ത​തെ​ന്നും ഓർവെൽ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഓർ​വെ​ല്ലി​ന്റെ ഈ വാദം ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു കോളിൻ വിൽസൻ പറ​യു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​പ​ര​മായ മേ​ന്മ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ​ഗ​ണി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത സം​ഭ്രമ കഥ​യാ​ണു് “ …മി​സ്സ് ബ്ളൻ​ഡി​ഷ്.”

വ്യ​ക്തി സ്പർ​ശ​ക​ങ്ങ​ളായ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് സ്ത്രീ​ക്കു താൽ​പ​ര്യം. ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യു​ള്ള ബന്ധ​ത്തി​ലാ​ണു് അവൾ അവ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തു്. അപ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വു് അക​ന്നു​നി​ന്നാൽ അവൾ ശണ്ഠ​കൂ​ടും. മിക്ക ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളും തക​രു​ന്ന​തു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ​യും ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ​യും ഈ അകൽ​ച്ച​യി​ലാ​ണു്. മു​ഹ​മ്മ​ദ് റോഷൻ കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ​ഴു​തിയ “പോ​യ​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ വി​ത്തു​കൾ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ ‘പേർ​സ​നൽ റി​ലേ​ഷൻ’ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ ചി​ത്രം കാണാം. വി​ര​ള​മാ​യേ അയാൾ അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തു​ന്നു​ള്ളൂ. വ്യ​ക്തി​ബ​ന്ധം തക​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കണ്ട അവൾ വീ​ട്ടി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു പൂ​ന്തോ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ഭൂമി കി​ള​ച്ചു മറി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് നടാൻ വി​ത്തു​ക​ളി​ല്ലെ​ന്നു അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു. അവൾ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഓടു​ന്നു. പക്ഷേ അവി​ടെ​യും വി​ത്തു​ക​ളി​ല്ല. ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഉദ്യാ​നം നശി​ച്ചു​പോ​യി. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ബീജം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​വാൻ സന്ന​ദ്ധ​മായ ഗർ​ഭാ​ശ​യം. ആ വി​ത്തു വീണു സന്ത​ത്യു​ല്പാ​ദ​നം നട​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വ്യം​ഗ്യം. ഈ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വ​വും ആഖ്യാ​ന​വും മോരും മു​തി​ര​യു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ചേ​രാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ ന്യൂ​നത. അതു് ആന്റി ക്ലൈ​മാ​ക്സിൽ ചെ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് വേ​റൊ​രു ന്യൂ​നത.

റോ​ഷ​ന്റെ സിം​ബ​ലി​സം ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മ​ല്ല. ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യു​ള്ള​തു് വി. ആർ. സു​ധീ​ഷി​ന്റെ ‘തയ്യൽ​ക്കാ​രൻ’ എന്ന കഥ​യി​ലെ സിം​ബ​ലി​സ​ത്തി​നാ​ണു്. തയ്യൽ​ക്കാ​രൻ കു​പ്പാ​യം തു​ന്നി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തും തയ്യൽ​ക്ക​ട​യ്ക്ക​ക​ത്തു് ഒരു സ്ത്രീ കയ​റി​പ്പോ​യി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു​വ​രാ​ത്ത​തു​മൊ​ക്കെ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത​യു​ള്ള സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആഖ്യാ​ന​പാ​ട​വം പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്ന ആ കഥ​യി​ലെ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യാർ​ന്ന ഈ സിം​ബ​ലി​സം ഹൃ​ദ​യ​സം​വാ​ദ​ത്തി​നു പ്ര​തി​ബ​ന്ധം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. സാർ​വ​ലൗ​കിക പ്രാ​ധാ​ന്യ​മാർ​ജ്ജി​ക്കാ​ത്ത ഇത്ത​രം സ്വ​കീയ പ്ര​തി​രൂ​പ​ങ്ങൾ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളെ പരാ​ജ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു തള്ളി​വി​ടു​ന്നു.

ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​യിൽ അനേകം പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഒരാൾ​ക്കു് ഒരു സമയം ഒരു പു​സ്ത​ക​മ​ല്ലേ വാ​യി​ക്കാ​നാ​വൂ എന്നു നവീന സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നു പറ​യ​ണ​മെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അങ്ങ​നെ ‘നേ​രേ​ചൊ​വ്വേ’ അയാ​ള​തു പറ​യു​ക​യി​ല്ല. പറ​യു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​വാം. കാ​ട്ടിൽ മര​ങ്ങൾ അന​വ​ധി​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഒരു കി​ളി​ക്കു് ഒരു സമ​യ​ത്തു് ഒരു മര​ക്കൊ​മ്പി​ല​ല്ലേ ഇരി​ക്കാൻ പറ്റൂ?

ഗോ​പി​നാ​ഥ് പന​ങ്ങാ​ടു് മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് “തി​മിം​ഗ​ല​ങ്ങ​ളേ തി​രി​ച്ചു വരൂ” എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അവ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഞാൻ പന​ങ്ങാ​ട്ടു ചെ​ന്നു​നി​ന്നു് ഗോ​പ​നാ​ഥേ എന്നോ ഗോ​പ​നാ​ഥാ എന്നോ വി​ളി​ച്ചാൽ ഗോ​പി​നാ​ഥ് ഞാൻ നിൽ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് എത്തു​മോ? ഇല്ലേ​യി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ ‘തി​മിം​ഗ​ല​ങ്ങ​ളേ തി​രി​ച്ചു​വ​രൂ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചാ​ലും തി​മിം​ഗി​ല​ങ്ങൾ വരി​ല്ല. ‘തി​മിം​ഗി​ല​ങ്ങ​ളേ തി​രി​ച്ചു​വ​രൂ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു നോ​ക്കൂ. വരും. തിമി ഒരു​ത​രം മത്സ്യ​മാ​ണു്. ‘ഗില’ ശബ്ദ​ത്തി​നു വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​തു്, ഗ്ര​സി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നർ​ത്ഥം. തി​മി​യെ വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​തു് തി​മിം​ഗി​ലം.

ഭാഷ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​കും. അതിനു ചാൾസ് ബർ​ലി​റ്റ്സി നെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു സംഭവം ചു​രു​ക്കി​യെ​ഴു​താം. ജപ്പാ​നീ​സ് ഭാ​ഷ​യി​ലെ mokusatsu എന്ന വാ​ക്കി​നു “അവ​ഗ​ണി​ക്കുക” “അഭി​പ്രാ​യം തൽ​ക്കാ​ലം പറ​യാ​തി​രി​ക്കുക” “അഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല” എന്ന അർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ഹീ​രോ​ഷി​മ​യി​ലും നാ​ഗ​സാ​ക്കി​യി​ലും ആറ്റം ബോംബ് ഇടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് അമേ​രി​ക്കൻ ഗവ​ണ്മെ​ന്റ് ജപ്പാ​നീ​സ് ഗവ​ണ്മെ​ന്റി​നു മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു് നൽകി. തങ്ങ​ളു​ടെ കൈയിൽ മാ​ര​കാ​യു​ധ​മു​ണ്ടെ​ന്നും അതു ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചാൽ പട്ട​ണ​ങ്ങൾ മരു​ഭൂ​മി​ക​ളാ​യി മാ​റു​മെ​ന്നും അതു​കൊ​ണ്ടു് കീ​ഴ​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു വേ​ണ്ട​തെ​ന്നും അമേ​രി​ക്ക അറി​യി​ച്ചു. ക്യാ​ബി​ന​റ്റ് ഡി​സ്ക​ഷൻ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ Mokusatsu പരി​പാ​ലി​ക്കു​ക​യാ​ണു് തങ്ങ​ളെ​ന്നു ജപ്പാ​നീ​സ് സർ​ക്കാർ മറു​പ​ടി കൊ​ടു​ത്തു. ഭാ​ഗ്യ​ക്കേ​ടു​കൊ​ണ്ടു് ആ വാ​ക്കു് ‘അവ​ഗ​ണി​ക്കു​ന്നു’ (ignore) എന്നു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ‘അഭി​പ്രാ​യം പി​ന്നീ​ടു പറയാം’ എന്നാ​ണു് അവർ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു്. പക്ഷേ തർ​ജ്ജമ കേട്ട അമേ​രി​ക്കൻ സർ​ക്കാർ ആറ്റം​ബോം​ബ് ഇട്ടു.

അത്യു​ക്തി ഇല്ലാ​തെ ‘വസ്തു​നി​ഷ്ഠ​ത്വം’ പരി​പാ​ലി​ച്ചു് എഴു​തു​ന്ന ആളാ​ണു് പ്രൊ​ഫ​സർ എസ്. ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ. അത്യു​ക്തി ബാ​ലി​ശ​മായ മന​സ്സി​ന്റെ സന്ത​തി​യാ​ണെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യാം. ‘കളി​യിൽ പ്രാ​ണ​ര​ക്ഷ​യ്ക്കും ഗോ​ബ്രാ​ഹ്മണ ഹി​ത​ത്തി​നും വേ​ളി​ക്കും വൃ​ത്തി​ര​ക്ഷ​യ്ക്കും പൊ​ളി​ചൊ​ല്ലു​ന്ന​തു​ത്ത​മം’ എന്നു വ്യാ​സൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ അവ​താ​രിക എഴു​തു​മ്പോ​ഴും സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തു​മ്പോ​ഴും ചര​മാ​ന​ന്തര പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അത്യു​ക്തി​യാ​കാ​മെ​ന്നു നി​സ്സാ​ര​നായ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ അവ​യി​ലും അത്യു​ക്തി കലർ​ത്താ​റി​ല്ല. അന്ത​രി​ച്ച സെ​ബാ​സ്റ്റ്യൻ കു​ഞ്ഞു​കു​ഞ്ഞു ഭാ​ഗ​വ​ത​രെ ക്കു​റി​ച്ചു അദ്ദേ​ഹം മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ലേഖനം നോ​ക്കൂ. അത്യു​ക്തി​യും സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​വും തന്റെ ശത്രു​ക്ക​ളാ​ണെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹം പരോ​ക്ഷ​മാ​യി പറ​യു​ന്നു. അന്ത​രി​ച്ച വ്യ​ക്തി​യു​ടെ കഴി​വു​ക​ളും സ്വ​ഭാവ സവി​ശേ​ഷ​ത​യും എടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഹൃ​ദ്യ​മായ ലേ​ഖ​ന​മാ​ണ​തു്.

വി​ര​സ​വും ക്ഷു​ദ്ര​വും അടു​ക്ക​ള​യിൽ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്രം രസി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ആയ ഒരു പം​ക്തി​യു​ണ്ടു് മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ: ‘ദാ​മ്പ​ത്യ ദുഃ​ഖ​ങ്ങൾ’ എന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ പേരു് ഇത്ത​വണ ഒരു പദ്മാ​വ​തി അമ്മ​യാ​ണു് ഈ പം​ക്തി​യിൽ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ (സ്ത്രീ) സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നീർ​ച്ചു​ഴി​യിൽ വീണു. വി​നോ​ദി​നെ​യാ​ണു് അവർ സ്നേ​ഹി​ച്ച​തു്. പക്ഷേ അയാൾ കടലിൽ വീണു ചത്തു​പോ​യി. കാലം കഴി​ഞ്ഞു് അവളെ വിജയൻ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു. ഒരു ദിവസം രതി​ക്രീ​ഡ​ക​ളിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ വി​ജ​യ​നെ അറി​യാ​തെ വി​നോ​ദേ എന്നു വി​ളി​ച്ചു പോയി. ഭർ​ത്താ​വി​നു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യു​മാ​യി. ഈ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ മാ​റ്റാൻ എന്താ​ണു് വഴി​യെ​ന്നു് കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ കഥാ​നാ​യിക ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഉത്ത​രം പറയാൻ കട​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രായ നമ്മൾ. സം​ഭ​വി​ച്ച​തു് അങ്ങു പോ​ക​ട്ടെ. വി​നോ​ദ് എന്നൊ​രു​ത്ത​നെ പരി​ച​യ​മി​ല്ലെ​ന്നു കള്ളം പറ​ഞ്ഞാൽ മതി. പി​ന്നെ ഇനി സം​ബു​ദ്ധി ഒന്നു മാ​റ്റ​ണം. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ പേ​രി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ അക്ഷ​ര​മാ​ണു് ‘ചെ​ല്ലം കൊ​ഞ്ചി’ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘നായേ ഇങ്ങോ​ട്ടു വരൂ’ എന്നു അവൾ വി​ളി​ച്ചാൽ നാ​രാ​യ​ണൻ നാ​യ​രെ​ന്ന ഭർ​ത്താ​വു് അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തും. അതു​കൊ​ണ്ടു് ‘വീ​യേ​ട്ട’ എന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ മതി അയാളെ. വി​നോ​ദി​നും വി​ജ​യ​നും അതു ചേ​രു​മ​ല്ലോ. തന്നെ​യാ​ണു അവൾ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് വിജയൻ കരു​തും. തന്റെ പൂർ​വ്വ കാ​മു​ക​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​ള്ള വി​ളി​യാ​ണു് അതെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു് അകമേ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാം. ഒരു വെ​ടി​യ്ക്കു് രണ്ടു പക്ഷി​കൾ.

മല​യാ​ക്കാർ പശു​ക്ക​ളെ എണ്ണു​മ്പോൾ അവ​യു​ടെ തല നോ​ക്കി​യ​ല്ല എണ്ണു​ന്ന​തു്. അവയെ തി​രി​ച്ചു​നി​റു​ത്തി വാലു് എണ്ണും. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ചന്തി​തൊ​ട്ടു് എണ്ണു​ന്ന രീ​തി​യാ​ണു് നമ്മു​ടെ എഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു് ഇഷ്ടം.

എം. പി. പോൾ ഖദർ വേ​ഷ​മ​ണി​ഞ്ഞു് തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു സു​ഹൃ​ത്തു് ചോ​ദി​ച്ചു: “അല്ല മാഷ് ഖദ​റാ​ക്കി​യോ വേ​ഷ​മൊ​ക്കെ?” പോൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ഓർ​ക്കാ​യ്ക​യ​ല്ല, വല്ല കരി​ഞ്ച​ന്ത​ക്കാ​ര​നോ കള്ള​നോ ആണെ​ന്നു് എന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കാ​നി​ട​യു​ണ്ടെ​ന്ന കാ​ര്യം.” ഖദ​റു​ടു​പ്പും ഖദർ മു​ണ്ടും പോ​യി​ട്ടു് തൊ​പ്പി​ക്കാ​യി പ്രാ​ധാ​ന്യം. നെ​ഹ്രു തൊ​പ്പി​വ​ച്ചി​രു​ന്ന​ല്ലോ. ഇന്നു ഷാ​ളി​നാ​ണു് പ്രാ​ധാ​ന്യ​മെ​ന്നു് അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ കാർ​ട്ടൂ​ണി​സ്റ്റ് യേ​ശു​ദാ​സ് ഹാ​സ്യ​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. (ഈയാ​ഴ്ച വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘കഴി​ഞ്ഞ​യാ​ഴ്ച’ എന്ന ചി​ത്ര​പ​ര​മ്പര). മദ്യ​ക്കു​പ്പി വലിയ ഷാ​ളി​ന​ക​ത്തു​വ​ച്ചു രണ്ടു​പേർ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അതി​നു് ഒരു കമ​ന്റും യേ​ശു​ദാ​സ​ന്റേ​താ​യി: “ഷാൾ പു​ത​ച്ചാൽ രാ​ജീ​വ് ഭക്ത​നാ​കി​ല്ല. ഷാൾ ഒരു കർ​ട്ട​നാ​ണു്. ഭക്ത​ന്മാ​രു​ടെ അറയും മറയും രാ​ജീ​വ് ഇഷ്ട​പ്പെ​ടി​ല്ല”. സാ​യ്പി​ന്റെ മട്ടിൽ പറ​യു​ക​യാ​ണു് ഞാൻ. യേ​ശു​ദാ​സ​ന്റെ മുൻ​പിൽ ഞാൻ തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു.

To take off one’s hat to എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ബഹു​മാ​നം കാ​ണി​ക്കുക, പ്ര​ശം​സി​ക്കുക എന്നർ​ത്ഥം. ചെ​റു​ക​ഥ​യ്ക്കു് ഒരു വി​കാ​സ​വും ഇല്ലാ​തി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ‘മധു​മ​തി’ എന്ന കാ​ല്പ​നിക കഥ രചി​ച്ച പൂർ​ണ്ണ​ച​ന്ദ്ര ചട്ടോ​പാ​ദ്ധ്യാ​യ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ എനി​ക്കു തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ക്കാൻ വയ്യ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​നാ​ണെ​ന്നു കരു​ത​ണം. കരുതൂ. എങ്കി​ലും തൊ​പ്പി എന്റെ തല​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്ക​ട്ടെ.

ഡോ​ക്ട​റു​ദ്യോ​ഗം കി​ട്ടിയ ഒരു യു​വാ​വു് ജോ​ലി​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്ക് പോ​കു​മ്പോൾ നദീ​തീ​ര​ത്തു് മര​ണ​ത്തോ​ട​ടു​ത്തു കി​ട​ന്ന ഒരു യു​വ​തി​യെ കണ്ടു. ആ അതി​സു​ന്ദ​രി​യെ അയാൾ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ച്ചു, ജീവൻ നൽകി. അവൾ ആ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി. പക്ഷേ അവൾ നേ​ര​ത്തേ തന്നെ വി​വാ​ഹി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. ആപ​ത്തു് സം​ഭ​വി​ച്ച​പ്പോൾ പൂർ​വ്വ​കാ​ല​ജീ​വി​തം വി​സ്മ​രി​ച്ചു പോയി, അവൾ. അങ്ങ​നെ ഡോ​ക്ട​റോ​ടൊ​ത്തു് താ​മ​സി​ക്കു​മ്പോൾ ആദ്യ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വു് പാ​ട്ടു​പാ​ടി അല​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ ഗാനം കേട്ട അവൾ​ക്ക് പൂർ​വ്വ​സ്മൃ​തി ഉണ്ടാ​യി. ഡോ​ക്ട​റെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ അവൾ അശക്ത. ആദ്യ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ വേ​ണ്ടെ​ന്നു് വയ്ക്കാ​നും വയ്യ. ഗം​ഗ​യിൽ ചാടി അവളും ആദ്യ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വും ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. സ്നേ​ഹം, ചാ​രി​ത്ര്യം ഈ മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​കീർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ഈ കഥ 1873-​ലാണു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. ബം​ഗാ​ളി ഭാ​ഷ​യി​ലെ ആദ്യ​ത്തെ ചെ​റു​ക​ഥ​യാ​ണി​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് നവീ​ന​ക​ഥ​കൾ​ക്ക് പറ്റിയ മാ​ന​ദ​ണ്ഡം കൊ​ണ്ടു് ഇതിനെ അള​ക്കാൻ വയ്യ. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ആന്ത​ര​ച​രി​ത്ര​ത്തോ​ടു് ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ ജനനം. ആ രണ്ടു ചരി​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടും ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കു​മ്പോൾ, അക്കാ​ല​ത്തെ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടും ചി​ന്ത​ക​ളോ​ടും ചേർ​ത്തു​വ​ച്ച് സവീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഇതി​ന്റെ നേർ​ക്ക് ഒരു കല്ലു പോലും എറി​യാൻ വയ്യെ​ന്നു വരും.

എന്നാൽ തി​ക​ച്ചും വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളായ ഇന്ന​ത്തെ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​ക​ളിൽ ഇതു രോ​ഗാർ​ത്ത​മായ റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​മാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതി​നാ​ലാ​ണു് തൊ​പ്പി തലയിൽ തന്നെ ഇരി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു് ഞാൻ ആദ്യ​മേ പറ​ഞ്ഞ​തു് (കഥ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ. തർ​ജ്ജമ പ്രൊ​ഫ​സ്സർ പി. കൃ​ഷ്ണ​ന്റേ​തു്).

1. ഷേർലി ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ അവളെ പറ്റി​ക്കു​ന്നു. ഷേർലി കന്യാ​സ്ത്രീ ആകു​ന്നു. യു​വാ​വു് കോൺ​വെ​ന്റിൽ ഭാ​ര്യ​യു​മൊ​ത്തു് അവരെ കാണാൻ വരു​ന്നു. പഴയ ഓർ​മ്മ​കൾ കന്യാ​സ്ത്രീ​യെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു — മേ​രി​ക്കു​ട്ടി നെ​ല്ലി​പ്പൊ​യിൽ ‘പൗ​ര​ദ്ധ്വ​നി’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “ഓർ​മ്മ​ക​ളേ ഇനി​യു​റ​ങ്ങൂ” എന്ന കഥ​യാ​ണി​തു്. ഇത്ത​രം കഥ​കൾ​ക്കെ​തി​രാ​യി ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തൂ. വസൂരി നിർ​മ്മാർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥാ​വ​സൂ​രി​ക്ക് മരു​ന്നി​ല്ല. ബഹു​ജ​ന​രോ​ഷ​മേ അതി​നു് പ്ര​തി​വി​ധി​യാ​യു​ള്ളൂ.
2. ദേവാ നി​ന്നാ​രാ​ധി​ക​യ്ക്കേ​കു​മീ
   നിർ​മ്മാ​ല്യ​ങ്ങൾ
   ഭാ​വ​സൂ​ന​മാ​യ് നീയെ-
   ന്മേ​നി​യിൽ ചൊ​രി​ഞ്ഞാ​ലും
   
   — ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ കോ​ട്ട​യ്കൽ ‘പൗ​ര​ധ്വ​നി’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “ഇനി ഞാൻ മട​ങ്ങ​ട്ടെ” എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​മാ​ണി​തു്. ക്ലീ​ഷേ കൊ​ണ്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ഇങ്ങ​നെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ നേടാൻ എന്തു ചെ​യ്യ​ണം? പോ​ലീ​സി​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാം. ടെ​ലി​ഫോൺ എവിടെ? നൂറു് എന്ന നമ്പർ കറ​ക്ക​ട്ടെ.
3. “വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീർ ഒരു മി​ഥ്യ​യോ?” എന്ന പേരിൽ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ഒരു റി​പ്പോർ​ട്ട്. ഡോ​ക്ടർ ജോർജ് ഇരു​മ്പയ ത്തി​ന്റെ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥം പ്ര​കാ​ശ​നം ചെ​യ്ത​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണ​തു്. ചി​ത്ര​ത്തിൽ ഡോ​ക്ടർ കെ. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നാ​യ​രു​ടെ ശി​ര​സ്സി​ന്റെ കാൽ ഭാഗം കാണാം. ഈ ലേ​ഖ​ക​ന്റെ ബ്ര​ഹ്മ​ക്ഷൗ​രം ചെയ്ത തല മു​ഴു​വ​നും. പ്രൊ​ഫ​സ്സർ എസ്. ഗു​പ്തൻ നായർ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്രൊ​ഫ​സ്സർ പി. സി. ദേ​വ​സ്യ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ ‘നി​രൂ​പ​ക​വ്യാ​ഘ്രം’ എന്നു് വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് ചി​രി​ക്കാ​ത്ത ഞാൻ ചി​രി​ച്ച​തു്. ആ ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ ചി​ത്ര​മാ​ണു് എന്റേ​തു്. ഭാ​ഗ്യം. ‘നി​രൂ​പ​ക​വ്യാ​ഘ്രം’ എന്ന​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളൂ. “നി​രൂ​പ​ക​ക്ക​ടുവ” എന്നു് ദേ​വ​സ്യ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. നന്ദി. പി​ന്നെ റി​പ്പോർ​ട്ട് നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. മലയാള ഭാഷ നല്ല​പോ​ലെ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യാൻ അറി​യാ​വു​ന്ന ആരോ ഒരാൾ എഴു​തി​യ​താ​ണി​തു്. ഡോ​ക്ടർ ജോർ​ജ്ജ് ഇരു​മ്പ​യം എഴു​തി​യാൽ എത്ര​ത്തോ​ളം നന്നാ​കു​മോ അത്ര​ത്തോ​ളം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എം. കെ. എൻ. പോ​റ്റി​യെ സവി​ന​യം അഭി​ന​ന്ദി​ക്ക​ട്ടെ.
4. സാ​വി​ത്രി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് മാധവൻ പണം അപ​ഹ​രി​ച്ചു എന്നു് വാർ​ത്ത പര​ന്നു. മാധവൻ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. സാ​വി​ത്രി മകനെ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വന്നു. പ്രാ​യം ചെ​ന്നെ​ത്തിയ മകൻ മറു​നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് വരു​മെ​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച് സാ​വി​ത്രി കാ​ത്തു് നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ കമ്പി സന്ദേ​ശം എത്തു​ന്നു. ‘മകൻ ആക്സി​ഡ​ന്റിൽ മരി​ച്ച​ത്രേ”. ഇതാ​ണു് ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ തേ​വ​ള്ളി കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ “വേ​ഴാ​മ്പ​ലി​ന്റെ ദുഃഖം” എന്ന ചെ​റു​കഥ — സർ, ദിസ് ഈസ് എ വെരി സീ​രി​യ​സ്സ് ഒഫൻസ്.
5. ചി​ല്ല​ക്കോ​ണിൽ​ച്ചി​റ​കു കു​ട​യും പക്ഷി​ജാ​ലം വിദൂര
   ത്ത​ല്ലി​ന്റാ​ഴം കു​റ​യു​മ​ക​ലെ​ച്ച​ക്ര​വാ​ളം ചു​വ​ക്കും
   മു​ല്ല​പ്പൂ​വിൻ മണ​മൊ​ടി​ള​കും മന്ദ​വാ​തം ചരി​ക്കും
   നല്ലൂർ ഗ്രാ​മം തെ​ളി​യു​മു​ണ​രാ​ന​ന്ത്യ​യാ​മം വി​ശേ​ഷം
   
   സഖി വാ​രി​ക​യി​ലെ “ചന്ദ്ര​ലേ​ഖ​യ്ക്കൊ​രു സന്ദേ​ശം” എന്ന സന്ദേ​ശ​കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ ഒരു ശ്ലോ​കം. എഴു​തിയ ആളി​ന്റെ പേരു് അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ആറ​ന്മുള സത്യ​വ്ര​ത​നാ​യി​രി​ക്കും കവി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒഴു​ക്കു​ള്ള ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ രചി​ക്കാ​ന​റി​യാം.
6. ചന്ദ്രിക വാരിക 28-ആം ലക്കം, എത്ര തവണ മറി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​ട്ടും ചെ​റു​കഥ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല — കഥ മരി​ക്കു​ന്ന കല​യാ​ണെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​യി വരു​ന്നു.

ഹം​ഗ​റി​യൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ദ്യോർ​ദ്യ കോൺ​റാ​റ്റ് (Gyorgy Konrad, ജനനം 1933) ‘The Case Worker’ എന്ന നോ​വ​ലി​ന്റെ രച​ന​യോ​ടു കൂടി മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നാ​യി. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഈ പം​ക്തി​യിൽ മുൻ​പു് ഞാ​നെ​ഴു​തി​യി​രു​ന്നു. കോൺ​റാ​റ്റി​ന്റെ പുതിയ നോ​വ​ലാ​ണു് ‘The Loser’ എന്ന​തു്. “പ്ര​സ്ഥാ​ന​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ലോ​ക​മു​ത​ലാ​ളി​ത്തം അസാ​ദ്ധ്യ​ത​യാ​ണു്. ലോക കമ്മ്യൂ​ണി​സം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. വാ​ഗ്ദ​ത്ത ഭൂമി ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ അതി​രു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കാം. ഇരു​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ മത​പ​ര​ങ്ങ​ളായ സം​ഘ​ട​ന​ക​ളാ​ണു് കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് പാർ​ട്ടി​കൾ. ബു​ദ്ധ​മ​ത​ക്കാ​ര​നോ മു​ഹ​മ്മ​ദീ​യ​നോ ക്രി​സ്ത്യ​നാ​കാൻ പറ്റി​ല്ല. പക്ഷേ അയാൾ​ക്ക് കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റാ​കാം.” (പുറം 174) എന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു കൂടി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച ‘റ്റി’ എന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ മോ​ഹ​ഭം​ഗ​മാ​ണു് ഈ നോ​വ​ലി​ലെ വിഷയം.

‘റ്റി’ ജൂ​ത​നാ​ണു്. കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യായ അയാളെ നാ​ത്സി​കൾ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു. നാ​ത്സി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ നേടിയ അയാൾ സ്വ​ന്തം നാടു് (ഹംഗറി) ആക്ര​മി​ച്ച സോ​വി​യ​റ്റ് സേ​ന​യിൽ ചേർ​ന്നു കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങൾ വരെ ചെ​യ്യു​ന്നു. (After all, I too, had already committed murder — പുറം 138). കാലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കമ്മ്യൂ​ണി​സ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം അയാൾ​ക്ക് ഇല്ലാ​തെ​യാ​യി. പി​ന്നെ ആശ്ര​യ​സ്ഥാ​ന​മേ​തു? ഭ്രാ​ന്താ​ല​യം. ‘റ്റി’ ഹം​ഗ​റി​യി​ലെ ഒരു ഭ്രാ​ന്താ​ല​യ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് കയ്പാർ​ന്ന അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ഓർമകൾ ഫാ​ന്റ​സി​ക​ളു​മാ​യി യോ​ജി​ക്കു​ന്നു. ഒരു നീണ്ട രോ​ദ​ന​മാ​ണു് ഈ നോവൽ. ഭ്രാ​ന്താ​ല​യ​ത്തിൽ താൻ കഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് ‘റ്റി’ പറ​യു​മ്പോൾ നോവൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വധ പരി​പാ​ടി​കൾ അവ​സാ​നി​ച്ച തന്റെ രാ​ജ്യം (ഹംഗറി) ഭ്രാ​ന്താ​ല​യ​മാ​ണെ​ന്നു് കോൺ​റാ​റ്റ് അങ്ങ​നെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ശക്തി​വി​ശേ​ഷ​മു​ള്ള നോ​വ​ലാ​ണി​തു്.