ഇതെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ എന്റെ മന​സ്സു് നീ​ല​ത്ത​ടാ​കം പോലെ പ്ര​സ്സ​ന്നം. ഒരു ചി​ന്ത​യു​ടെ തിര അതി​ലു​യർ​ന്നാൽ കലു​ഷ​ര​ച​ന​യു​ടെ പ്ര​ച​ണ്ഡ​ര​ശ്മി അതിനെ തപി​പ്പി​ക്കാ​നെ​ത്തും. ചൂ​ടാർ​ന്ന ആ തി​ര​ക​ളാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ സ്പർ​ശി​ക്കുക. അതോടെ അവർ അസ്വ​സ്ഥ​രാ​കു​ന്നു. ആ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യ്ക്കു കാ​ര​ണ​ക്കാ​രൻ ഞാ​നാ​ണെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, കു​ത്സി​ത​ര​ച​ന​ക​ളാ​ണു് എന്റെ ചി​ന്ത​കൾ​ക്കു് ഊഷ്മ​ളത നൽ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് വി​ന​യ​പൂർ​വ്വം പറ​യ​ട്ടെ.

ചി​ന്ത​യെ തി​ര​യാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള എന്റെ ഈ സമാ​രം​ഭം അത്ര ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു ഇപ്പോൾ. അതിനെ പക്ഷി​യാ​ക്കി​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം ‘മനോ​രാ​ജ്യ’ത്തിൽ കമ​ലാ​നാ​രാ​യ​ണൻ എഴു​തിയ ‘ലക്ഷ​ണം’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ പ്ര​ധാ​ന​ക​ഥാ​പാ​ത്രം പക്ഷി​യാ​ണു് എന്ന​ത​ത്രേ. ആ പക്ഷി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് കാർ​ഡെ​ടു​പ്പി​ച്ചു് വന്നെ​ത്തു​ന്ന​വ​ന്റെ പണം പി​ടു​ങ്ങി ഒരു​ത്തൻ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ‘മു​ഖ​ല​ക്ഷണ’വും പറയും. പക്ഷി​യു​ട​മ​സ്ഥൻ മി​ക്ക​വാ​റും ഒരേ രീ​തി​യിൽ ഫലം പറ​ഞ്ഞും ഒരേ രീ​തി​യിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു​വ​ച്ച ചീ​ട്ടു് കി​ളി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് എടു​പ്പി​ച്ചും പണം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് ഒരു യു​വാ​വി​നു് നൈ​രാ​ശ്യ​വും വി​ഷാ​ദ​വും. കാലം കഴി​ഞ്ഞ ഒരു ലോ​ട്ട​റി ടി​ക്ക​റ്റ് പക്ഷി​ശാ​സ്ത്ര​ക്കാ​ര​നു നൽ​കി​യി​ട്ടു് അയാൾ ബലാൽ​ക്കാ​ര​മാ​യി കി​ളി​യേ​യും ചീ​ട്ടു​ക​ളേ​യും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും തങ്ങ​ളെ വഞ്ചി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു് പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്കു് അറി​യാം. അവ​രൊ​ന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു തി​രി​ക്കു​ന്ന എക്സ്പ്ര​സ്സ് ബസ്സിൽ കയ​റി​യാൽ അഞ്ചു മണി​ക്കൂർ കൊ​ണ്ടു് എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു് എത്താം. ഒരു​ദ്ദേ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത യാത്ര. ബസ്സ് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ കു​റേ​നേ​രം ചു​റ്റി​ക്ക​റ​ങ്ങി​യി​ട്ടു് അടു​ത്ത ബസ്സിൽ​ക്ക​യ​റി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് മട​ങ്ങി​യെ​ത്താം. എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു​പോ​യി എന്നൊ​രു തോ​ന്നൽ മാ​ത്രം ജനി​ക്കും. എന്നാൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു് ഏതാ​നും നാഴിക മാ​ത്രം സഞ്ച​രി​ച്ചു് തോ​ന്ന​യ്ക്കൽ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​ചെ​ന്നു ‘കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ സ്മാ​ര​കം’ കണ്ടി​ട്ടു തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു് സം​തൃ​പ്തി​യാ​ണു്. ആശാ​ന്റെ കൊ​ച്ചു​വീ​ടു്: കണ്ണാ​ടി​ക്കൂ​ട്ടിൽ വച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന കൈ​യ​ക്ഷ​രം ഇവ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് സം​തൃ​പ്തി ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. ‘തോ​ന്നല’ല്ല ‘സം​തൃ​പ്തി’യാണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യ​തു്. അതു് ഇക്കഥ ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന ആശയ വി​ഹം​ഗ​മം ചി​റ​കു​വി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും പ്ര​തി​കൂല ചി​ന്താ​ഗ​തി​ക്കാ​രു​ടെ കോ​പ​മാ​കു​ന്ന വർ​ഷാ​പാ​ത​ത്തിൽ അതി​ന്റെ പക്ഷ​ങ്ങൾ കു​ഴ​യു​ന്നു. അവ​യൊ​തു​ക്കി ആ വി​ഹം​ഗ​മം എന്റെ മന​സ്സിൽ ചേ​ക്കേ​റു​ന്നു. പക്ഷീ, നീ അവി​ടി​രു​ന്നു​കൊ​ള്ളൂ.

ചി​ന്ത​കൾ മന​സ്സി​ന​ക​ത്തോ? ആ പഞ്ജ​രം ഭേ​ദി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​ക്കു​പോ​രൂ. നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഉയരൂ. ദൂരെ ദൂരെ സഞ്ച​രി​ക്കൂ. തീ​ക്ഷ്ണ​മ​യൂ​ഖ​ങ്ങ​ളും ജല​ശീ​ക​ര​ങ്ങ​ളും നി​ന്റെ ഗതി​ക്കു തട​സ്സം സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ.

പക്ഷേ, അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്തു പ്ര​യോ​ജ​നം? എന്റെ ചി​ന്ത​കൾ എനി​ക്കു പരി​ചി​ത​ങ്ങൾ: വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കും പരി​ചി​ത​ങ്ങൾ. “ചി​ര​പ​രി​ച​യ​ക്കാർ​ക്കും മാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​ക്കും” എന്നു കവി. സത്യ​മാ​ണു് ആ പ്ര​സ്താ​വം. അതു​കൊ​ണ്ടു് മറ്റു സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ നോ​ക്കാം. വൃ​ക്ഷ​ശി​ഖ​ര​ത്തി​ലെ ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പു് അന​ങ്ങു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, കു​റ്റി​ക്കാ​ടു് ചല​നം​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ കി​ളി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കരുതി നമ്മൾ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കും. പഞ്ജ​ര​ത്തി​ന​ക​ത്തെ പക്ഷി ആ ആഹ്ളാ​ദം നല്കി​ല്ല. ഇതാ വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഒരി​ല​പ്പ​ടർ​പ്പു്. വി. പി. ഷണ്മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ‘പകുതി’ എന്ന കാ​വ്യ​മാ​ണു് ഇതു്. (മനോ​രാ​ജ്യം) അതി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം. പക്ഷി​യു​ടെ ചല​ന​മു​ണ്ടോ എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ത​ന്നെ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചാൽ മതി.

അല​ങ്കാ​ര​മൊ​ക്കെ​യ​ങ്ങു​പോ​ക​ട്ടെ. മാ​ന്യ​ത​യ്ക്കേ അല​ങ്കാ​രം പറ്റൂ. ഇതു​പോ​ലു​ള്ള അമാ​ന്യ​മായ പ്ര​വർ​ത്ത​നം നട​ക്കു​മ്പോൾ കി​ളി​യും വേണ്ട, ഇല​ച്ചാർ​ത്തും വേണ്ട. സം​സ്കാ​ര​ത്തെ ധ്വം​സി​ക്കു​മ്പോൾ അല​ങ്കാ​ര​മോ? നഖ​ത്തി​ന​ടി​യിൽ മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി കയ​റ്റി​യാൽ സഹി​ക്കാം. ഇരു​മ്പു​ല​ക്ക​കൊ​ണ്ടു് ഉരു​ട്ടി​യാൽ സഹി​ക്കാം. തല​കീ​ഴാ​യി കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി ആട്ടു​ക​യും തലയിൽ ആഞ്ഞ​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താൽ സഹി​ക്കാം. മഹാ​ക​വി ഷണ്മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഈ ടോർ​ച്ചർ സഹി​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല.

“ഈശ്വ​രൻ ഉള്ള​ങ്കൈ വി​ടർ​ത്തി സ്വ​ല്പ​സ​മ​യം നി​ങ്ങ​ളെ അതിൽ നി​റു​ത്തി നൃ​ത്തം​ചെ​യ്യി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് അതു് അട​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ​തു്. അത്ര​യി​റു​ക്കി അട​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു കര​യാൻ​പോ​ലും കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.”— കതറിൻ മൻ​സ്ഫീൽ​ഡ് എന്ന ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി. അവ​രു​ടെ Journal വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു്.

ഞാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണു്. സേ​തു​ല​ക്ഷ്മി​ബാ​യി യുടെ റീ​ജൻ​സി തൊ​ട്ടു​ള്ള ഭര​ണ​കാ​ലം എനി​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്. അന്നു പതി​നാ​റു​കാ​ശു ഒരു ചക്രം. നാ​ലു​ച​ക്രം ഒരു​പ​ണം. ഏഴു​പ​ണം ഒരു സർ​ക്കാര്‍ രൂപ. കൊ​ച്ചു കാശു്, നാ​ലു​കാ​ശു്, എട്ടു​കാ​ശു്, ഒരു ചക്രം, പണം, സർ​ക്കാർ അര രൂപ ഇവ നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അന്നെ​ങ്ങാ​നും കൊ​ച്ചി​യി​ലെ നാ​ണ​യ​മോ ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​ര​ന്റെ അണയോ കണ്ടാൽ ഇന്ന​ത്തെ എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റു​കൾ പറ​യു​ന്ന ‘അന്യ​വ​ത്ക​രണ ബോധം’ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അഞ്ച​ലാ​പ്പീ​സ് എന്റേ​തു്; പോ​സ്റ്റോ​ഫീ​സ് മറ്റൊ​രാ​ളി​ന്റേ​തു്. ചി​ങ്ങം, കന്നി, തുലാം എന്നൊ​ക്കെ കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ, കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 1145 എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​മ്പോൾ എന്റെ മന​സ്സു് അതിൽ വിലയം കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അന്നു് ജൂലൈ 1935 എന്നാ​രെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞാൽ അയാളെ വി​ദേ​ശി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഞാൻ കരു​തി​യി​രു​ന്ന​തു്. സമ​യ​ത്തി​നും വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് കാ​ല​ത്തു് മണി പത്താ​കു​മ്പോൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​ര​ന്റെ ഇൻ​ഡ്യൻ സമയം പത്തു്, ഇരു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടാ​കും. 10:22നു് തി​രി​ക്കു​ന്ന തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയ​റ​ണ​മെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ വാ​ച്ച് പത്തു​മ​ണി കാ​ണി​ക്കു​മ്പോൾ തന്നെ തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സിൽ എത്തി​യി​രി​ക്ക​ണം. കാലം കഴി​ഞ്ഞു. ഇൻഡ്യ ഭരി​ച്ച ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാ​ര​ന്റെ സമ​യ​വും തി​രു​വി​താം​കൂർ ഭരി​ച്ച രാ​ജാ​വി​ന്റെ സമ​യ​വും ഒന്നാ​യി. കാശും ചക്ര​വും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. പകരം അണ വന്നു. അഞ്ച​ലാ​പ്പീ​സി​നു് പകരം പോ​സ്റ്റാ​ഫീ​സ്. കാലം പി​ന്നെ​യും കഴി​ഞ്ഞു. അണ പോയി, നയാ പൈസ വന്നു. റാ​ത്തൽ പോയി, കി​ലോ​ഗ്രാം വന്നു. ഔൺസ് പോയി, ലി​റ്റർ വന്നു. ഇഞ്ച്, മൈൽ, ഏക്കർ ഇവ​യെ​ല്ലാം അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി. പകരം മറ്റെ​ന്തോ വന്നു. എനി​ക്കു് അന്യ​വൽ​ക്ക​ര​ണ​ബോ​ധം. ഇന്നും കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ ആര്യ​വൈ​ദ്യ​ശാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നു് നാലു് ഔൺസ് ബലാ​ഗു​ളു​ച്യാ​ദി എണ്ണ എന്നേ എനി​ക്കു് പറ​യാ​ന​റി​യൂ.

ഈ അന്യ​വ​ത്ക​ര​ണ​ബോ​ധ​മാ​ണു് നവീന സാ​ഹി​ത്യം കാ​ണു​മ്പോൾ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​വുക. അതു് ഒര​ള​വിൽ സഹി​ക്കാം. തീ​രെ​സ്സ​ഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​തു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പേ​രി​ലു​ള്ള വ്യ​ഭി​ചാര കർ​മ്മ​മാ​ണു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യെ കാ​ണു​ന്നു, സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ആ സ്നേ​ഹം അവൾ നി​രാ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അവൾ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അവൻ അവളെ കൈ​യൊ​ഴി​യു​ന്നു. അപ്പോൾ അവൾ ആദ്യ​ത്തെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്നു. അയാ​ളും അവളെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ബി​ന്ദു തു​റ​വൂർ എന്നു് സ്ത്രീ​യു​ടെ പേരിൽ ‘കു​മാ​രി’ വാ​രി​ക​യിൽ വന്ന ‘ഡയറി’ എന്ന കഥാ​ഭാ​സ​ത്തി​ന്റെ ചു​രു​ക്ക​മാ​ണി​തു്. കടലിൽ നി​ന്നു് ഒരു തു​ള്ളി വെളളം എടു​ത്തു നോ​ക്കി​യാൽ മതി കട​ലി​ന്റെ​യാ​കെ​യു​ള്ള സ്വ​ഭാ​വം അറി​യാം. ഈ സം​ക്ഷി​പ്ത രൂ​പ​ത്തിൽ നി​ന്നു് കഥ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​വും ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള കു​ത്സിത രച​ന​ക​ളും എനി​ക്കു് അന്യ​വ​ത്ക​രണ ബോധം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഈ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഏതും നശി​ക്കും. സൂ​ര്യൻ വരെ കെ​ട്ടു​പോ​കും, എന്നാൽ ഇത്ത​രം പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ​ക്കു് ഒരു കാ​ല​ത്തും നാ​ശ​മി​ല്ല.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള മൂ​ക്കു​ന്നി​മല ഹി​മാ​ല​യ​പർ​വ്വ​തം പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. കര​മ​ന​യാ​റി​നു് ഗം​ഗ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ‘എയർ ഇൻഡ്യ’യുടെ സേവന സന്ന​ദ്ധ​ത​യ്ക്കു് പ്ര​തീ​ക​മാ​യി കൊ​ണ്ടു വച്ചി​ട്ടു​ള്ള ആ കൊ​മ്പൻ മീ​ശ​ക്കാ​ര​ന്റെ പടം കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? അതി​ന്റെ ഒരു കൊ​ച്ചു ദാ​രു​പ്ര​തിമ, ഉത്സ​വ​സ​മ​യ​ത്തു് പദ്മ​നാ​ഭ​സ്വാ​മി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ കെ​ട്ടി വയ്ക്കു​ന്ന ഭീ​മ​ന്റെ പ്ര​തി​മ​യ്ക്കു് തു​ല്യ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് പറയാൻ പാ​ടി​ല്ല. അതു​പൊ​ലെ രാ​ജാ​മ​ണി​യു​ടെ “ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലെ ചിരി” എന്ന കഥ​യ്ക്കു് ഉറൂബി ന്റെ കഥ​യ്ക്കു​ള്ള ഭം​ഗി​യി​ല്ലെ​ന്നും അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​കൂ​ടാ. പക്ഷേ, മൂ​ക്കു​ന്നി​മ​ല​യ്ക്കും, കര​മ​ന​യാ​റി​നും, എയർ ഇൻ​ഡ്യ​യു​ടെ കൊ​ച്ചു പ്ര​തി​മ​യ്ക്കും സ്വ​കീ​യ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. കു​ന്നി​ക്കു​രു​വി​നു് അതി​ന്റേ​തായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള​തു​പോ​ലെ. ആ അല്പ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യം രാ​ജാ​മ​ണി​യു​ടെ കഥ​യ്ക്കി​ല്ല. കമ്പ​നി​യിൽ ജോ​ലി​ക്കു് പോ​കു​ന്ന വി​വാ​ഹി​ത​നായ യു​വാ​വു്, അവി​വാ​ഹി​ത​യായ പദ്മാ​വ​തി​യെ കാ​ണു​ന്നു. അവളിൽ താ​ത്പ​ര്യം ഉള്ള​വ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ആ താ​ത്പ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഭാര്യ ഒരു ദിവസം അവ​ളെ​ക്കാ​ണാ​നാ​യി അയാ​ളു​ടെ കൂടെ പോകാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ട്രി​വി​യൽ മസ്കി​റ്റോ—ക്ഷു​ദ്ര മശകം—മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഇക്കഥ. സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്ന​തു് ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇതു സാ​ഹി​ത്യ​മ​ല്ല. മു​ണ്ടൻ ആറ​ടി​പ്പൊ​ക്ക​മു​ള്ള​വ​നെ നോ​ക്കി പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ, പുൽ​ക്കൊ​ടി വന്മ​ര​ത്തെ നോ​ക്കി പു​ച്ഛി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ ഇക്കഥ ഉത്കൃ​ഷ്ട സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ നോ​ക്കി കൊ​ഞ്ഞ​നം കാ​ട്ടു​ന്നു. തന്റെ പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യം മറ്റു സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ച രാ​ജാ​മ​ണി ഈ അവി​ദ​ഗ്ദ്ധത മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

മാർ​ഗ​റീ​ത് ദൂ​റാ​സ് (Marguerite Duras) ഫ്രാൻ​സി​ലെ നവീന സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രി​യാ​ണു്. പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ അതി​ന്റെ അത്യ​ന്ത​ത​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു ചെന്ന എഴു​ത്തു​കാ​രി​യാ​ണു്. ‘ഇന്ത്യ​സോ​ങ്ങ്’ അവരെ മഹാ​യ​ശ​സ്ക​യാ​ക്കി, അതിൽ ഇതി​വൃ​ത്ത​മി​ല്ല. രം​ഗ​ത്തു വരു​ന്ന കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ആളുകൾ കാ​ണു​ന്നു​മി​ല്ല. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സി​നി​മ​യ്ക്കു് തു​ല്യ​മാ​ക്കുക, സി​നി​മ​യെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് സദൃ​ശ​മാ​ക്കുക ഇതാ​ണു് ദൂ​റാ​സി​ന്റെ ജോലി. അവ​രു​ടെ ചില കൃ​തി​കൾ മാ​ത്ര​മേ ഈ ലേഖകൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളൂ.

ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യായ ഐറിസ് മർ​ഡോ​ക്ക് ഇവ​രു​ടെ ഒരാ​രാ​ധി​ക​യാ​ണു്. ദൂ​റാ​സി​ന്റെ ‘The Square’ എന്ന നോവൽ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​തു് മർ​ഡോ​ക്കാ​ണു്. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ‘മ’ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ ഉള്ള​തു പോലെ ഫ്രാൻ​സി​ലു​മു​ണ്ടു്, അവ​യ്ക്കു് സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ. ഇവി​ട​ത്തെ സ്ത്രീ​കൾ അവ പര​സ്യ​മാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്നു. ഫ്രാൻ​സി​ലെ സ്ത്രീ​കൾ അവ​യ്ക്കു് പക​ര​മാ​യി ദൂ​റാ​സി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​ണു് പര​സ്യ​മാ​യി വാ​യി​ക്കുക. നോബൽ സമ്മാ​ന​ത്തി​നു വരെ യോ​ഗ്യ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു് ആരാ​ധ​കർ വാ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ സ്ത്രീ, അവ​സ​ര​വാദ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ശ്വാ​സം. സമൂ​ഹിക മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലും രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലും അവ​സ​ര​വാ​ദി​ക​ളു​ണ്ടു്. സാ​ഹി​ത്യ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടു് അക്കൂ​ട്ടർ. ദൂ​റാ​സ് ആ വി​ധ​ത്തിൽ ഒരു ഓപ്പർ​റ്റ്യൂ​നി​സ്റ്റ​ത്രേ.

തനി​ക്കു് അർ​ഹ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​തു് സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ നി​ന്നു്, പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് അവ​സ​ര​വാ​ദം. പണ​മി​ല്ലാ​ത്ത സു​ന്ദ​രി തന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കൊ​ണ്ടു് ഒരു​ത്ത​നെ പാ​ട്ടി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതി​നൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു്. അങ്ങ​നെ വശ​ത്താ​ക്കി​യാൽ അവൾ അയാളെ ഭരി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങും. ചങ്ങ​മ്പുഴ യു​ടേ​യും മാ​റ്റൊ​ലി​ക്ക​വി​ക​ളു​ടെ​യും കവി​ത​കൾ വാ​യി​ച്ചു് ‘ചൊ​ടി​ച്ച’ മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു് പുതുമ വേ​ണ​മെ​ന്നാ​യി. ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തെ​യും ആഗ്ര​ഹ​ത്തെ​യും ചൂഷണം ചെ​യ്തു് നവീ​ന​ക​വി​കൾ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു. സു​ന്ദ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ ഇവർ കു​റേ​ക്കാ​ലം ആധി​പ​ത്യം പു​ലർ​ത്തും. അതിരു ലം​ഘി​ക്കു​മ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വു് അവ​ളു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​യു​മ​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ നവീന കവി​ക​ളോ​ടു് എതിർ​പ്പി​നു് സന്ന​ദ്ധ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

എല്ലാ​പ്പ​ക്ഷി​കൾ​ക്കും അര​യ​ന്ന​ങ്ങ​ളാ​യി ജനി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. ചി​ല​തു് താ​റാ​വു​ക​ളാ​യേ പറ്റൂ. പൊ​റ്റെ​ക്കാ​ടും ബഷീ​റും കാ​രൂ​രും കു​റ​ച്ചു​പേർ മാ​ത്രം. മറ്റു​ള്ള​വർ വെറും പെൻ​പു​ഷേ​ഴ്സ്—തൂ​ലി​ക​യു​ന്തു​ന്ന​വർ. അവ​രു​ടെ രച​ന​ക​ളാ​ണു് വാ​രി​ക​ക​ളിൽ. അവ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് പി​രി​മു​റു​ക്കം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ വി​മർ​ശ​നം ആ പി​രി​മു​റു​ക്ക​ത്തി​നു് ആക്കം കൂ​ട്ടു​ന്നു. അപ്പോൾ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് ആശ്വാ​സം ഉണ്ടാ​യേ മതി​യാ​വൂ. ആ ആശ്വാ​സ​ത്തി​നു് മലയാള മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ ടോംസി ന്റെ ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം നോ​ക്കി​യാൽ മതി. തീ​മ​ണ്ണെ​ണ്ണ എത്ര​യോ പേ​രു​ടെ ജീവൻ അപ​ഹ​രി​ച്ചു. അതിനെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു് ടോംസ് വരച്ച ഈ ചി​ത്രം നോ​ക്കി ഞാൻ ഉള്ളു കു​ളിർ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു. ചി​രി​ക്കൂ, ലോകം നി​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം ചി​രി​ക്കും. കരയൂ, നി​ങ്ങൾ ഒറ്റ​ക്കു കരയും. ടോംസ് ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നമ്മ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ “ചെറിയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം” എന്ന സ്ഥി​രം പം​ക്തി​യിൽ ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി എഴു​തു​ന്നു:

“ബഷീ​റും ഞാ​നു​മാ​യി മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂ​റി​ല​ധി​കം സം​സാ​രി​ച്ചു. ഇട​ക്കു ബഷീർ: ‘ആ’ കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലൊ എന്റെ ബാ​ല്യ​കാല സഖി​യും പാ​ത്തു​മ്മ​യു​ടെ ആടും എല്ലാം നോർ​വീ​ജി​യ​നിൽ നി​ന്നോ മറ്റോ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു്. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ പറ​യു​ന്ന നോ​വ​ലു​കൾ ഉള്ള​താ​ണെ​ങ്കിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു് ഒന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താ​മോ?”

ബഷീ​റി​ന്റെ ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ന​യി​ലും എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രെ ‘ആ’ കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രാ​ക്കി​യ​തിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന പു​ച്ഛ​ത്തി​ലും എനി​ക്കു വി​പ്ര​തി​പ​ത്തി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം തെ​ളി​യി​ക്കാൻ ഞാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതു് ഇനി ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ഇപ്പോൾ പറ​യു​ന്നു. ഏതാ​ണ്ടു് ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ‘കൗ​മു​ദി’ വാ​രി​ക​യി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ച ചില മത​ങ്ങൾ കൊ​ല്ല​ത്തെ ‘കാർ​ത്തിക’ ഹോ​ട്ട​ലി​ലി​രു​ന്നു ചില ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ വീ​ണ്ടും പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അവ ടേ​പ്പിൽ പതി​യു​ന്ന​തു കണ്ടു വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ലെ​ത്തിയ ഒരു മാ​ന്യ​നെ, സം​സ്കാ​ര​സ​മ്പ​ന്ന​നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാൻ എനി​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു് പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്ത​രു​തെ​ന്നു് ഞാൻ വാ​രി​ക​യു​ടെ പ്ര​വർ​ത്ത​ക​രോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു. മാ​റ്റർ approval വാ​ങ്ങി​യ​തി​നു ശേഷമേ അച്ച​ടി​ക്കൂ എന്നു് മറു​പ​ടി കി​ട്ടി. പക്ഷേ, എന്റെ നിർ​ഭാ​ഗ്യം കൊ​ണ്ടു് മാ​റ്റർ എന്നെ കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല. അപ്രൂ​വൽ ഉണ്ടാ​യ​തു​മി​ല്ല. എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ അച്ച​ടി​ച്ച വാരിക കണ്ട​പ്പോൾ ഞാൻ ദുഃ​ഖി​ച്ചു. ഇനി ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നും മി​ണ്ടു​കി​ല്ല എന്ന തീ​രു​മാ​നം ബഷീ​റി​നെ ഇനി​യും വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്ക​രു​തു് എന്നു കരു​തി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണു്. കേ​ശ​വ​ദേ​വി ന്റെ “ഓടയിൽ നി​ന്നു് ” എന്ന നോവൽ വി​ക്തർ യൂഗോ യുടെ ‘പാ​വ​ങ്ങ​ളി’ലെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥി​ത​മായ ആശ​യ​മാ​ണെ​ന്നു ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ദേവ് എന്റെ പേരിൽ കേസ് കൊ​ടു​ക്കാൻ പോയി. ഹാസ്യ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നായ കെ. എസ്. കൃ​ഷ്ണ​നാ​ണു് ദേ​വി​നെ അതിൽ നി​ന്നു പി​ന്തി​രി​പ്പി​ച്ച​തു്. ദേവ് നേ​രി​ട്ടു് എന്നെ ചീത്ത വി​ളി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നാൽ ബഷീർ തന്റെ കോപം ‘ആ’ എന്ന​തിൽ ഒതു​ക്കു​ന്നു. സം​സ്കാ​ര​മു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇനി വി​മർ​ശ​നം കൊ​ണ്ടു് വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്ക​രു​തു് എന്നാ​ണു് എന്റെ ദൃ​ഢ​നി​ശ്ച​യം. ട്രൊ​ട്സ്കി യെ വധി​ച്ച മെർ​കേ​ഡർ താൻ അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നും പറ​യു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ചു.

ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യുടെ The power of darkness എന്ന നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ ദുഷ്ട കഥാ​പാ​ത്രം പാ​പ​നി​വേ​ദ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു് ‘ഞാ​നി​നി മി​ണ്ടു​ക​യി​ല്ല’ എന്നു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ചു. പാ​പ​നി​വേ​ദ​നം നട​ത്താ​തെ ഇയാ​ഗോ​യും അതു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു. മെർ​കേ​ഡ​റെ​പ്പോ​ലെ, ടോൾ​സ്റ്റോ​യി​യു​ടെ കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ​പ്പോ​ലെ, ഇയാ​ഗോ​യെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ ദു​ഷ്ട​ന​ല്ല. അതു് എന്നോ​ടു് അടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് അറി​യാം. ഞാനും ശപഥം ചെ​യ്യു​ന്നു: ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഞാൻ ഇനി മൗനം അവ​ലം​ബി​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​ത്യ​ഭി​ജ്ഞാ​നം (recognition), ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച (insight) ഇങ്ങ​നെ രണ്ടം​ശ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ന്നു് ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ (Daiches) പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. നമ്മൾ എന്നും കാ​ണു​ന്ന കട​പ്പു​റ​ത്തെ അതേ രീ​തി​യിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചു​വ​ച്ചാൽ, അല്ലെ​ങ്കിൽ തി​ര​ശ്ശീ​ല​യിൽ നി​ഴ​ലാ​യി വീ​ഴ്ത്തി​യാൽ ആ കട​പ്പു​റം നമ്മൾ തി​രി​ച്ച​റി​യും. അതാ​ണു് പ്ര​ത്യ​ഭി​ജ്ഞാ​നം. അതു രസ​ക​ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും കല​യാ​യി​ല്ല. കല​യാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ണ്ടാ​ക​ണം. കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള​തും എന്നാൽ നമ്മൾ എത്ര ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും കാണാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​മായ വസ്തു​ത​കൾ കലാ​കാ​രൻ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച എന്ന അംശം ഉണ്ടാ​വുക. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ഖാ​ലി​ദ് എഴു​തിയ ‘ശേഷം തി​ര​ശ്ശീ​ല​യിൽ’ എന്ന കഥയിൽ പ്ര​ത്യ​ഭി​ജ്ഞാ​ന​മെ​ന്ന അം​ശ​മു​ണ്ടു്. ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യി​ല്ല. ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ത്തിൽ പോയി തി​രി​ച്ചെ​ത്തിയ ഒരു​ത്തൻ പെ​ട്ടി വീ​ട്ടിൽ​വ​ച്ചി​ട്ടു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. അയാളെ കാ​ണാ​തെ​യാ​യ​പ്പോൾ ബന്ധു​ക്കൾ പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു നോ​ക്കു​ന്നു. അതിൽ അയാൾ കട​ക്കാ​ര​നാ​യി​പ്പോ​യി എന്ന​തി​ന്റെ തെ​ളി​വു​കൾ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു പോയ അയാൾ തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ ചാടി മരി​ക്കു​ന്നു. ഇതു നി​ത്യ​ജീ​വിത സം​ഭ​വ​മാ​കാം പക്ഷേ, ആ സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ— പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​സ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ—പി​റ​കി​ലു​ള്ള പരോ​ക്ഷ​സ​ത്യ​ത്തെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കാൻ കഥാ​കാ​ര​നു കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​തു യഥാ​ത​ഥ​മായ വർ​ണ്ണന മാ​ത്രം. വർ​ണ്ണന മാ​ത്ര​മാ​യ​തു ജർ​ണ്ണ​ലി​സ​മാ​ണു്, കല​യ​ല്ല.

പഞ്ചാ​ര​യ​ടി—(ഞാൻ ചി​റ്റൂ​രിൽ ജോ​ലി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ അവി​ട​ത്തെ കോ​ളേ​ജിൽ പലരും പറ​ഞ്ഞു കേട്ട വാ​ക്കു് കാ​മു​കി​യു​ടെ​യും കാ​മു​ക​ന്റെ​യും സല്ലാ​പം എന്നർ​ത്ഥം.) ഇതു് ഏകാ​ന്ത​ത്തിൽ എത്ര​നേ​രം വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ആകാം. സ്റ്റാ​ഫ്റൂ​മി​ന​ക​ത്തു​വ​ച്ചു് അദ്ധ്യാ​പ​ക​നും വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​യും ഇതു നട​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ മറ്റ​ദ്ധ്യാ​പ​ക​രോ ആൺ​പി​ള്ളേ​രോ വന്നു​ക​യ​റു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് നി​റു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ണം. റോഡിൽ വച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ മൂ​ന്നു മി​നി​ട്ടിൽ കവി​യ​രു​തു്.

കാ​മ​ഗ്നി​ദീ​പ​നൗ​ഷ​ധം—അഫ്ര​ഡി​സി​യാ​ക് എന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വാ​ക്ക്. പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു മദ്യം നല്ക​ണം. സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു നൂ​റി​ന്റെ അനേകം കറൻസി നോ​ട്ടു​കൾ കൊ​ടു​ക്കുക.

കോ​ളേ​ജ് യൂ​ണി​യൻ ഉദ്ഘാ​ട​നം—തലയിൽ ചീ​ന​ച്ച​ട്ടി, നെ​ഞ്ച​ത്തു് ബു​ള്ള​റ്റ് പ്രൂ​ഫ് കഞ്ചു​കം, കാ​ലു​ക​ളിൽ ക്രി​ക്ക​റ്റ് കളി​ക്കാ​രൻ വച്ചു കെ​ട്ടു​ന്ന സാധനം. ഇത്ര​യും ധരി​പ്പി​ച്ചേ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നേ​യും പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​രേ​യും പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ കയ​റ്റാ​വൂ. ഈയർ പ്ല​ഗ്ഗു​ക​ളും കൂടി കൊ​ടു​ത്താൽ നന്നു്.

അധ​മ​ന്മാർ:

ആദ്യം പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​വ​രെ മൃ​ഗീ​യ​മാ​യി വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ.

അലർജി:

‘രോ​ഗ​കാ​ര​ണം എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നു പക​ര​മാ​യി ഡോ​ക്ടർ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പദം.

“സ്രീ കരു​ണാ​ക​രൻ അബ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു. വി​ധ്യാ​ബ്യാസ പത്ത​തി ലക്ഷ്യം കവി​ഞ്ഞു… ” എന്നൊ​ക്കെ ദൂ​ര​ദർ​ശ​നി​ലെ ശാ​രി​ക​പ്പൈ​ത​ലു​കൾ സം​പ്രേ​ക്ഷേ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ചേര ഇഴ​യു​ന്ന തോ​ന്നൽ സി. പി. നാ​യർ​ക്കു് (കലാ​കൗ​മു​ദി, ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​കൾ). ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. “ടെ​ലി​വി​ഷൻ മല​യാ​ളം എന്ന ഒരു ഭാഷ രൂ​പ​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​തിൽ എന്തി​നി​ത്ര അസൂയ?” സി. പി. നായർ പറഞ്ഞ സത്യ​ത്തിൽ ധി​ഷ​ണ​യു​ടെ രശ്മി​കൾ വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു ചരി​ത്ര​കാ​രൻ. ഇവിടെ എക്സെ​പ്ഷ​നു​ണ്ടു്. അതു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല​ങ്കിൽ എന്റെ പ്ര​സ്താ​വം സത്യ​വി​രു​ദ്ധ​മാ​കും. മല​യാ​ളം വാർ​ത്ത​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഹേ​മ​ല​ത​യ്ക്കു് ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ ദോ​ഷ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. കു​ലീ​ന​ത​യെ വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന മു​ഖ​ഭാ​വം. ശ്രോ​താ​വി​നു് ആഹ്ലാ​ദം നൽ​കു​ന്ന ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ മാ​ധു​ര്യം. ഇവ ഹേ​മ​ല​ത​യു​ടെ സി​ദ്ധി​ക​ളാ​ണു്. ഉച്ചാ​ര​ണ​ത്തി​ലെ ശു​ദ്ധി​യും പാ​രാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ ലയവും എടു​ത്തു​പ​റ​യേ​ണ്ട ഗു​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ദൂ​ര​ദർ​ശൻ കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​നു് ഈ കു​ട്ടി​യു​ടെ പേരിൽ അഭി​മാ​നി​ക്കാം.

ഗി​രി​ജ​യു​ടെ “അതിർ​ത്തി​രേഖ” എന്ന ചെ​റു​കഥ മംഗളം വാ​രി​ക​യിൽ. നി​രു​പമ പൂർ​വ്വ​കാ​മു​ക​നെ—തന്റെ സന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ അച്ഛ​നെ—കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു. ആ മാറിൽ തല​ചാ​യ്ക്കു​ന്നു. അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ശത്രു​ക്ക​ളാ​ണു് ഇത്ത​രം കഥകൾ എഴു​തു​ന്ന​വർ. ശത്രു​വി​ന്റെ കൊ​ച്ചു​ഗോ​വി​ന്ദൻ മാ​മാ​ങ്കം വാ​രി​ക​യിൽ (ലക്കം 27). ഹാ​സ്യ​ചി​ത്ര​മാ​ണി​തു്. ഒന്നേ ഇതി​ലി​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ളൂ; ഹാ​സ്യം മാ​ത്രം.

40-ആം ലക്കം ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക തു​റ​ന്നു നോ​ക്കി. താ​യാ​ട്ടു് ശങ്ക​ര​ന്റെ പ്ര​ഗൽ​ഭ​ങ്ങ​ളും ചി​ന്തോ​ദ്ദീ​പ​ക​ങ്ങ​ളു​മായ കു​റി​പ്പു​കൾ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. കഷ്ടം, ഇനി കാ​ണു​ക​യു​മി​ല്ല. സമൂ​ഹ​ത്തി​നു പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ള്ള ഒരാൾ കട​ന്നു പോയി. നല്ല നി​രൂ​പ​കൻ, വാ​ഗ്മി, സു​ജ​ന​മ​ര്യാദ പാ​ലി​ച്ചു പെ​രു​മാ​റു​ന്ന വ്യ​ക്തി. ഇവ​യൊ​ക്കെ ആയി​രു​ന്നു താ​യാ​ട്ടു ശങ്ക​രൻ. ഒന്നി​നും ഒരർ​ത്ഥ​വു​മി​ല്ല. നമ്മൾ കു​റ​ച്ചാ​രോ​ഗ്യ​വു​മാ​യി ഇവിടെ വരു​ന്നു, ജീ​വി​ക്കു​ന്നു, പോ​കു​ന്നു. അത്രേ​യു​ള്ളൂ. അതി​നി​ട​യിൽ എല്ലാം വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

പണ്ടു് സം​സ്കൃത കോ​ളേ​ജി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളും യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി കോ​ളേ​ജി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളും തമ്മിൽ സം​ഘ​ട്ട​ന​മു​ണ്ടാ​യി. ഒരു ദിവസം ഞാനും മറ്റു ചില അദ്ധ്യാ​പ​ക​രും കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കാ​നാ​യി റോ​ഡി​ലേ​ക്കു പോ​യ​പ്പോൾ യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി കോ​ളേ​ജി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ എന്നെ​യൊ​ഴി​ച്ചു് മറ്റു​ള്ള എല്ലാ അദ്ധ്യാ​പ​ക​രെ​യും തല്ലി. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാ​രെ അടി​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടു് ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം, അക്കാ​ല​ത്തു മന്ത്രി​യാ​യി​രു​ന്ന ഡി. ദാ​മോ​ദ​രൻ പോ​റ്റി​യോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു ഞാൻ നെ​യ്യാർ​ഡാ​മി​ന​ടു​ത്തു് ഒരു മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോയി. എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കു​ട്ടി​കൾ എന്നെ ഉപ​ദ്ര​വി​ച്ചി​ല്ല എന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വി​ചാ​രം. എന്നാൽ അടി​യു​ടെ കാ​ര്യം എന്നിൽ നി​ന്ന​റി​ഞ്ഞ ദാ​മോ​ദ​രൻ പോ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു: “കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ പ്രാ​യ​മായ ആളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് തല്ലി​യി​ല്ല.” എനി​ക്കു് അതോടെ മോ​ഹ​ഭം​ഗം. ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാർ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അടി​മേ​ടി​ക്കു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് മൂർ​ക്കോ​ത്തു് കു​ഞ്ഞ​പ്പ ഗു​രു​ഭ​ക്തി​യെ​ന്ന മൂ​ല്യ​ത്തെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്നു (ജന​യു​ഗം വാരിക). അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഞാൻ സാദരം അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്നു.

ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് ഒരി​ക്കൽ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു “ഉത്സ​വ​സ്ഥ​ല​ത്തു​വ​ച്ചു് കി​ട്ടു​ന്ന സ്പർ​ശം ആഹ്ലാ​ദ​ജ​ന​ക​മാ​ണു്. ആ ആഹ്ലാ​ദ​മ​ല്ല സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു്.”