യേശു അവ​രോ​ടു മറ്റൊ​രു ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​രൂപ കഥ പറ​ഞ്ഞു: “സ്വർ​ഗ്ഗ​രാ​ജ്യം ഇതു പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഒരു​ത്തൻ വയലിൽ നല്ല വി​ത്തു വി​ത​ച്ചു. ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി എല്ലാ​വ​രും ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു ശത്രു വന്നു് ഗോ​ത​മ്പി​നി​ട​യിൽ കള വി​ത​ച്ചി​ട്ടു് പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ചെ​ടി​കൾ വളർ​ന്നു ധാ​ന്യ​ശീർ​ഷ​ക​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യ​പ്പോൾ കള​ക​ളും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി. അയാ​ളു​ടെ പരി​ചാ​ര​കർ വന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘പ്രഭോ, അങ്ങ് വയലിൽ നല്ല വി​ത്താ​ണു വി​ത​ച്ച​തു്. കളകൾ എവിടെ നി​ന്നു് വന്നു?’ അയാൾ മറു​പ​ടി നൽകി: ‘ഏതോ ശത്രു ചെ​യ്ത​താ​ണി​തു്.’ അവർ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘ഞങ്ങൾ ചെ​ന്നു് കള​പ​റി​ച്ചു് കളയണോ.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘വേണ്ട. കള​പ​റി​ക്കു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ഗോ​ത​മ്പു​ചെ​ടി​ക​ളും പി​ഴു​തെ​ടു​ത്തെ​ന്നു് വരും. കൊ​യ്ത്തു​കാ​ലം വരെ ഗോ​ത​മ്പും കള​ക​ളും ഒരു​മി​ച്ചു് വള​ര​ട്ടെ. അപ്പോൾ ഞാൻ കൊ​യ്ത്തു​കാ​രോ​ടു പറയാം കളകൾ ആദ്യം പറി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ഒരു​മി​ച്ചു​കെ​ട്ടി കരി​ച്ചു​ക​ള​യാൻ; എന്നി​ട്ടു് ഗോ​ത​മ്പു എന്റെ അറ​പ്പു​ര​യിൽ ഇടാ​നും”. (മാ​ത്യു 13:24—തർ​ജ്ജമ സ്വ​ന്തം). മനോ​ഹ​ര​മായ ഈ ഹി​തോ​പ​ദേ​ശ​ക​ഥ​യ്ക്കു് ഏതോ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി വി​ഭി​ന്ന​മായ പര്യ​വ​സാ​നം നൽ​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതി​ങ്ങ​നെ:

പരി​ചാ​ര​കർ ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടി. അവർ പറ​ഞ്ഞു: “ഇപ്പോൾ കള പറി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് നല്ല​തു്. പക്ഷേ, ഉട​മ​സ്ഥൻ തെ​റ്റു പറ​ഞ്ഞാ​ലും നമ്മൾ അനു​സ​രി​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് ആരാ​ണു് ശത്രു​വെ​ന്നു് നമു​ക്കു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാം. അവർ അന്വേ​ഷ​ണം തു​ട​ങ്ങി. പക്ഷേ, കു​റ്റ​ക്കാ​ര​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അപ്പോൾ ഒരു പരി​ചാ​ര​കൻ വന്നു് പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട പരി​ചാ​ര​ക​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഈ രഹ​സ്യം എനി​ക്കി​നി ഒളി​ച്ചു വയ്ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ല. കള വി​ത​ച്ച ശത്രു ആരാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു് ആളിനെ ഞാൻ കണ്ടു. എന്റെ അടു​ത്തു​കൂ​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് ആ മനു​ഷ്യൻ പോ​യ​തു്. അയാൾ എന്നെ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​ല്ല; ഞാൻ അറി​യു​ക​യും ചെ​യ്തു”. ക്ഷോ​ഭ​ത്തോ​ടു കൂടി പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട പരി​ചാ​ര​കൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “ആരാ​ണു് അയാൾ? എന്നോ​ടു വേഗം പറയു. അയാൾ​ക്കു് ശിക്ഷ നൽ​ക​ട്ടെ ഞാൻ”. പരി​ചാ​ര​കൻ തല​താ​ഴ്ത്തി വളരെ പതു​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു: “ഉട​മ​സ്ഥൻ തന്നെ​യാ​ണു് അതു് ചെ​യ്ത​തു്”. ആ രഹ​സ്യം പു​റ​ത്തു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ലെ​ന്നു രണ്ടു​പേ​രും തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

സാ​ഹി​ത്യ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പാ​ഴ്ചെ​ടി​കൾ ധാ​രാ​ളം വളർ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്നോ? ഉണ്ടു്. എങ്കിൽ അതിനു കാ​ര​ണ​ക്കാർ സാ​ഹി​ത്യം രചി​ക്കു​ന്ന​വർ തന്നെ​യാ​ണു്. സമു​ദാ​യ​മാ​കെ ജീർ​ണ്ണി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ധി​യായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ജീർ​ണ്ണി​ച്ച മട്ടിൽ സാ​ഹി​ത്യം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു എന്നു് കരു​തേ​ണ്ട​തി​ല്ല. കള​വി​ത​ച്ചി​ട്ടു് അയാൾ അക്കാ​ര്യം രഹ​സ്യ​മാ​യി വയ്ക്കു​ന്നു. അതു​ക​ണ്ട ആളുകൾ രഹ​സ്യം ഒളി​ച്ചു വയ്ക്കു​ക​യ​ല്ല വേ​ണ്ട​തു്. ഗോ​ത​മ്പു​വ​യ​ലിൽ കള​വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി “ആ മനു​ഷ്യൻ നീ തന്നെ” എന്നു ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​യ​ണം. അതിനു മടി​ക്ക​രു​തു്. “ചി​ത്തം ചലി​പ്പ​തി​നു ഹേതു മു​തിർ​ന്നു​നിൽ​ക്കെ നെ​ഞ്ചിൽ കു​ലു​ക്ക​മെ​വ​നി​ല്ല​വ​നാ​ണു ധീരൻ”.

ജീ​വി​ത​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് അധ​മ​വും സങ്കു​ചി​ത​വും ആയ വീ​ക്ഷ​ണ​ഗ​തി​യു​ള്ള പല​രേ​യും നമു​ക്ക​റി​യാം. അവർ എപ്പോ​ഴും സ്വാർ​ത്ഥ​ത്തെ മുൻ​നിർ​ത്തി പര്യാ​ലോ​ചന ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. എന്തും സ്വാ​യ​ത്ത​മാ​ക്കുക എന്ന​താ​ണു് അക്കൂ​ട്ട​രു​ടെ ലക്ഷ്യം. അവർ പണം സമ്പാ​ദി​ച്ചു കൂ​ട്ടു​ന്നു; വസ്തു​ക്കൾ വാ​ങ്ങി​ക്കു​ന്നു; ഒരു ബന്ധു വസ്തു​ക്ക​ളിൽ തല്പ​ര​ന​ല്ല​ങ്കിൽ അവ​ന്റെ ‘വക’യും പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കൊ​ന്നു കയറൂ. ഈട്ടി​യും തേ​ക്കും കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഫർ​ണി​ച്ചർ. അവ​യു​ടെ ആധി​ക്യം കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു കാലു തട്ടാ​തെ നട​ക്കാൻ ഒക്കു​ക​യി​ല്ല. സ്റ്റീൽ പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ബഹളം. സേ​ഫി​ന​ക​ത്തു് കറൻ​സി​നോ​ട്ടും സ്വർ​ണ്ണ​വും വെ​ള്ളി​യും നി​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. മുൻ​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കു. കാറ്, സ്കൂ​ട്ടർ, മോ​ട്ടോർ​സൈ​ക്കിൾ, ബൈ​സി​ക്കിൾ. എനി​ക്ക​റി​യാ​വു​ന്ന ഒരാ​ളി​നു മൂ​ന്നു കാ​റു​ണ്ടു്. ഫി​യ​റ്റിൽ സാ​യാ​ഹ്ന​സ​വാ​രി. ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു് ഓടി​ക്കാൻ ആ കാ​റാ​ണു് സൗ​ക​ര്യം. ഓഫീ​സിൽ പോകാൻ അം​ബാ​സി​ഡർ. അതാ​ണു് അന്ത​സ്സു്. മകനു കൊ​ണ്ടു പോകാൻ മാ​രു​തി. ഇവ​യ്ക്കു പു​റ​മേ​യാ​ണു് സ്കൂ​ട്ട​റും മറ്റും. ഇവർ​ക്കു ഇ. എഫ്. ഷൂ​മാ​ഹ​റു ടെ enough—മതി—എന്ന സി​ദ്ധാ​ന്തം മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ‘ചെ​റു​താ​ണു സു​ന്ദ​രം’—Small is beautiful —എന്ന​തും ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. (E. F. Schumacher ജർ​മ്മ​നി​യിൽ ജനി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരു് ഷൂ​മാ​ഹർ എന്നാ​ണു്. ഷൂ​മേ​ക്കർ എന്നു കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തി​യി​രു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ല). ഈ രീ​തി​യിൽ കൊ​തി​യാർ​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ​യെ​യാ​ണു് ബി. മാ​ധ​വ​മേ​നോൻ “മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന ഭാഷ”യിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. അവർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന ഭാഷ പണ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​ണു്. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു് പണ​ത്തി​ന്റെ മൂ​ല്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ജീ​വി​ച്ച അവർ​ക്കു് തി​രി​ച്ച​ടി കി​ട്ടു​ന്നു. അന്യ​ദേ​ശ​ത്തു് ജോ​ലി​ക്കു​പോയ മരു​മ​കൻ (മക​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു്) പണം മു​റ​യ്ക്കു് അയ​യ്ക്കു​ന്നു. നാ​ട്ടിൽ ഭാ​ര്യ​യെ കാണാൻ, കു​ഞ്ഞി​നെ കാണാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. മക​ളു​ടെ ദുഃഖം കണ്ട​പ്പോൾ ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് തനി​ക്കു​ള്ള മാ​ന​സി​ക​നില തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു് അവർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. ആശ​യ​ത്തി​ന്റെ ചാ​രു​ത​യു​ള്ള ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട കഥ (കഥ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ).

“ഇതിൽ വല്ല മേ​നി​പ​റ​ച്ചി​ലും ഉള്ള​താ​യി ‘അമ്പ​ല​മ​ണി’ അനു​ഭാ​വ​പൂർ​വ്വം പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്ന ആർ​ക്കും തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ല” എന്ന വാ​ക്യം കെ. പി. ശങ്ക​ര​ന്റേ​താ​ണു്. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ ഒരു ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ കണ്ട​തു​മാ​ണു്. അനു​ഭാ​വം എന്നു് ലേഖകൻ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച​തു്, ‘മന​സ്സ​ലി​വോ​ടെ, അനു​ക​മ്പ​യോ​ടെ’ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു് ‘സാധു സാധു’ എന്നു ‘ബഹുശഃ പ്ര​ഘോ​ഷി​ക്കാൻ’ വയ്യ. ‘അനു​ഭാ​വഃ പ്ര​ഭാ​വേ ച സതാം ച മതി നി​ശ്ച​യഃ’ എന്നു് അമരം. പ്ര​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ​യും (തേ​ജ​സ്സി​ന്റെ​യും), സജ്ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​നി​ശ്ച​യ​ത്തി​ന്റേ​യും പേ​രാ​ണു് അതു്. ഭയം തു​ട​ങ്ങിയ മനോ​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു് അറി​യി​ക്കു​ന്ന ചേ​ഷ്ടാ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ​യും പേ​രാ​ണു് അനു​ഭാ​വം (അനു​ഭാ​വഃ). “അനു​ഭാവ വി​ശേ​ഷാ​ന്തു സേ​നാ​പ​രി​വൃ​താ​വിവ” എന്നു് രഘു​വം​ശ​ത്തിൽ (സർ​ഗ്ഗം 1, ശ്ലോ​കം 35). “അധൃ​ഷ്യത തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന തേ​ജോ​വി​ശേ​ഷ​മ​ത്രേ അനു​ഭാ​വം” എന്നു് കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാർ. ഇനി പത്ര​ക്കാർ​ക്കു് പറയാം “മന്ത്രി അനു​ഭാ​വ​പൂർ​വ്വം മറു​പ​ടി നൽകി”യെ​ന്നു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് കെ. പി. ശങ്ക​ര​നും പറയാം. അദ്ദേ​ഹം അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഏറിയ കൂറും പത്ര​ഭാ​ഷ​യിൽ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന ആളാ​ണ​ല്ലോ. ഇനി ഇതിനു മറു​പ​ടി​യാ​യി ‘ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി’യിൽ അനു​ഭാ​വ​ത്തി​നു് ഉള്ള​ഴി​ഞ്ഞ കാ​രു​ണ്യം എന്നു് അർ​ത്ഥം നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ആരും ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​രു​തേ. ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി പ്രാ​മാ​ണിക ഗ്ര​ന്ഥ​മ​ല്ല.

‘വാർ​ദ്ധ​ക്യം വരു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു് സാ​ക്ഷ​യി​ട്ടി​ട്ടു് “വീ​ട്ടി​ലി​ല്ല” എന്നു് പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു’—ഈ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഒരു ജപ്പാ​നീ​സ് കവിത ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വാ​തി​ലിൽ തട്ടു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ അതു് തു​റ​ന്നു് നോ​ക്കി. വാർ​ദ്ധ​ക്യ​മ​ല്ല, യൗവനം തേ​ജ​സ്സാർ​ന്നു് നിൽ​ക്കു​ന്നു, എന്റെ മുൻ​പിൽ. പ്ര​ശ​സ്ത​നായ കഥാ​കാ​രൻ സക്ക​റിയ. ആകൃതി സൗ​ഭ​ഗ​ത്താൽ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. ഞാ​നാ​ദ്യം പറ​ഞ്ഞ​തു് “പട​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ല​ല്ലോ ആള് നേ​രി​ട്ടു് കാണാൻ”. കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന എസ്സ്. ജയ​ച​ന്ദ്രൻ നായർ പറ​ഞ്ഞു, ‘സു​മു​ഖൻ, അല്ലേ?” “അതേ” എന്നു ഞാൻ. സു​ജ​ന​മ​ര്യാ​ദ​യു​ടേ​യും വി​ന​യ​ത്തി​ന്റേ​യും പ്ര​തി​രൂ​പ​മാ​ണു് സക്ക​റിയ. ഞങ്ങൾ മൂ​ന്നു​പേ​രും പല വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സം​സാ​രി​ച്ചു. സക്ക​റി​യ​യ്ക്കും ജയ​ച​ന്ദ്രൻ നാ​യർ​ക്കും ഏതു വി​ഷ​യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും മൗ​ലി​ക​മാ​യി പലതും പറ​യാ​നു​ണ്ടു്. ഹൈൻ​റി​ഹ് ബോയ്ൽ, താ​രി​ഖ് അലി, ഒ. വി. വിജയൻ ഇവ​രു​ടെ സം​ഭാ​വ​ന​ക​ളെ അവർ വി​ല​യി​രു​ത്തി. അപ്പോൾ സക്ക​റിയ പറ​ഞ്ഞു: ‘വി​ജ​യ​ന്റെ “ധർ​മ്മ​പു​രാ​ണം ” റി​വൈ​സ് ചെ​യ്തു് പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ പോ​കു​ന്നു. വെരി ഗ്രേ​റ്റ് എന്നു വേണം ആ നോ​വ​ലി​നെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ’. റി​വി​ഷ​നിൽ മഹ​നീ​യത കൈ​വ​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. പുതുമ പഴ​മ​യാ​കു​മ്പോൾ പഴ​മ​യ്ക്കു് നവീ​ക​ര​ണം നൽകാം. അപ്പോൾ പഴമ പു​തു​മ​യാ​കും.ആ നവീനത വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീറി നു​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് സക്ക​റി​യ​യു​ടെ മതം. ബഷീ​റി​ന്റെ “പാ​ത്തു​മ്മ​യു​ടെ ആടു്” ചേ​തോ​ഹ​ര​വും ഉജ്ജ്വ​ല​വും ആണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. രണ്ടു​മ​ണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം ആ നല്ല സു​ഹൃ​ത്തു​ക്കൾ യാത്ര പറ​ഞ്ഞു. ശൂ​ന്യത. വാർ​ദ്ധ​ക്യം വീ​ണ്ടും വാ​തി​ലി​ലെ​ത്തി യൗ​വ​ന​ത്തെ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കൈയിൽ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യു​ണ്ടു്. ബഷീ​റു​മാ​യി, വൈ​ക്കം ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ നാ​യ​രും ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീ​റും‌ നട​ത്തിയ ഇന്റർ​വ്യൂ​വി​ന്റെ റി​പ്പോർ​ട്ടു​ണ്ടു് ആർ. പവി​ത്ര​ന്റേ​താ​യി. വാ​യി​ച്ചു. ഒട്ടൊ​ക്കെ രസ​മു​ണ്ടു്, ബഷീ​റി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ള​റി​യാൻ.

ഗഹ​ന​മാ​യി ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു. ലജ്ജാ​വ​തി​യായ നവവധു താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ പടി​ഞ്ഞാ​റോ​ട്ടു് നോ​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ രണ്ടും ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​തും ശരി.

ജന​ങ്ങൾ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​യ​ച്ച​വർ മന്ത്രി​മാ​രാ​കു​മ്പോൾ അധി​കാ​ര​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ അഗ്ര​ത്തിൽ കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവ​രെ​ക്കാ​ണാൻ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഗോ​പു​രാ​ഗ്ര​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അവർ ദി​വ​സ​വും കള്ളം പറ​യു​ന്നു. ആ കള്ള​മൊ​ക്കെ സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു് കു​റേ​പ്പേ​രെ​ങ്കി​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സ്ത്രീ​കൾ അഹ​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്നു (പു​രു​ഷ​ന്മാ​രും അഹ​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അഹ​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ കാ​രി​ക്കേ​ച്ച​റാ​ണു്). കാ​മു​കി​യും കാ​മു​ക​നും, ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും, ബസ്സി​ലും, ട്രൈ​നി​ലും, പാ​ത​വ​ക്ക​ത്തും വച്ചു് കാ​മാ​വേ​ശം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അടി​യും ഇടി​യും കൊ​ല​പാ​ത​ക​വും സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണം. സന്ധ്യ​യ്ക്കു ശേഷം ഒരു സ്ത്രീ​ക്കും പട്ട​ണ​ത്തിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കു് പോകാൻ വയ്യ. ബസ്സ്സ്റ്റോ​പ്പിൽ ബസ്സ് കാ​ത്തു് തനി​ച്ചു് നിൽ​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ ആഭാ​സ​ന്മാർ വള​യു​ന്നു. മുൻ​പെ​ങ്ങു​മി​ല്ലാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ കൊതി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. കട​യു​ട​മ​സ്ഥൻ വിൽ​ക്കു​ന്ന സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു തോ​ന്നിയ വില വാ​ങ്ങു​ന്നു. കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി വഞ്ചി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ എത്ര​യെ​ത്ര പാ​പ​ങ്ങൾ. സംഘം ചേർ​ന്നു പാപം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രും ധാ​രാ​ളം. സാ​ഹി​ത്യം രചി​ച്ചു ആളു​ക​ളെ കു​ത്സി​ത​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന​വർ ഈ ഗ്രൂ​പ്പിൽ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവരിൽ ഒരാ​ളാ​ണു വഴി​ത്തല രവി. മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ “ഒടു​വിൽ ഒരു ദിവസം” എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു എനി​ക്ക​ങ്ങ​നെ തോ​ന്നി​യ​തു്. ബി. എ. പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ച​വ​ളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ ഒരു​ത്ത​നെ അവൾ ആട്ടി​യോ​ടി​ച്ചു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു അയാൾ ഉന്ന​ത​സ്ഥാ​ന​ത്തു എത്തു​മ്പോൾ അവൾ ജോലി വേ​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു അയാ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി. ആദ്യം അവളെ സം​ശ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു എറി​ഞ്ഞി​ട്ടു അയാൾ ജോലി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ദൈ​നം​ദിന ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അനു​ഭ​വ​ത്തെ തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു കല​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം. സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വ​ത്തിൽ അസാ​ധാ​ര​ണ​ത്വം കാ​ണു​ന്ന​വ​നാ​ണു കലാ​കാ​രൻ. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള കാ​ഴ്ച​യ്ക്കൊ​ന്നും ശക്ത​ന​ല്ല വഴി​ത്തല രവി. ശക്ത​ന​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അരോ​ഗാ​വ​സ്ഥ​യെ രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ​യാ​ക്കാൻ വി​രു​ത​നു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. പാ​പാ​ധി​ഷ്ഠി​ത​മായ ഒരു “ഗ്രൂ​പ്പ്തി​ങ്കി​ങ്ങി”ന്റെ വക്താ​വാ​ണു അദ്ദേ​ഹം. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ പേ​രു​കൾ ഇപ്പോൾ പറ​യു​ന്നി​ല്ല. എന്റെ ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ സംഖ്യ ക്ര​മേണ കൂ​ട്ടി​യാൽ മതി​യ​ല്ലോ.

ജർ​മ്മൻ കവി​യും നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു​മായ ഫ്രാ​ങ്ക് വേ​ഡ​കി​ന്റി ന്റെ (Frank Wedekind, 1864–1918) മാ​സ്റ്റർ പീ​സാ​ണു മാർ​ക്വി​സ് ഒഫ് കീ​ത്ത് എന്ന നാടകം. മാർ​ക്വി​സ് ഒഫ് കീ​ത്ത് എന്നു സ്വയം പേരു സ്വീ​ക​രി​ച്ച ഒരു കള്ള​ന്റെ കഥ പറ​ഞ്ഞു ഇട​ത്ത​രം വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ജീവിത വി​ജ​യ​ത്തെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണു വേ​ഡ​കി​ന്റ്. രണ്ടു പേർ തമ്മിൽ സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആരും മറ്റേ​യാൾ പറ​യു​ന്ന​തു് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റി​ല്ല എന്ന​തു് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ ഒരാ​ശ​യ​മാ​ണു്. ആ ആശയം നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു ഇങ്ങ​നെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു:

മോളി:

അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ബു​ക്ക്ബർ​ഗ്ഗിൽ വരു​ന്നി​ല്ലേ?

കീ​ത്ത്:

(ചു​രു​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത പ്ലാ​നെ​ല്ലാം ഭു​ജ​ത്തി​നു താഴെ വച്ചി​ട്ടു് നടു​ക്കു​ള്ള മേ​ശ​മേൽ നി​ന്നു ഹാ​റ്റെ​ടു​ത്തു് തലയിൽ ചരി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ന്നു) അയാ​ളെ​ങ്ങ​നെ വി​ഷ​യാ​സ​ക്ത​നാ​കാൻ പോ​കു​ന്നു എന്ന​തു് എനി​ക്കു ആലോ​ചി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാ​നേ വയ്യ (തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ പോ​കു​ന്നു).

ഒരാൾ മറ്റൊ​രാൾ പറ​യു​ന്ന​തു് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന ആശയം വേ​ഡ​കി​ന്റ് ഭം​ഗി​യാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. ക്ഷു​ദ്ര​ങ്ങ​ളായ കഥകൾ എഴു​തു​ന്ന നമ്മു​ടെ ആളു​കൾ​ക്കു ഒരാ​ശ​യ​വും പകർ​ന്നു​ത​രാ​നി​ല്ല (വേ​ഡ​കി​ന്റി​ന്റെ നാ​ട​ക​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ആശ​യ​ത്തി​നു മാർ​ട്ടിൻ എസ്ലി​നോ​ടു കട​പ്പാ​ടു്).

വ്യ​ക്തി​കൾ മരി​ക്കും, കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ മരി​ക്കു​ക​യി​ല്ല എന്ന ആശയം പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ച​തു് ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ മഹാ​നായ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു പീ​റാ​ന്തെ​ല്ലോ യാണു്. ഭാ​വ​ന​യു​ടെ സന്താ​ന​മായ കഥാ​പാ​ത്രം നാ​ട​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ ചിരം ജീ​വി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഈ ലോ​ക​ത്തെ വ്യ​ക്തി കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം മാ​ത്ര​മേ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു (“Six Characters in Search of an author” എന്ന തന്റെ ഉജ്ജ്വ​ല​മായ നാ​ട​ക​ത്തി​നു പീ​റ​ന്തെ​ല്ലോ എഴു​തിയ അവ​താ​രിക നോ​ക്കുക). ഈ വി​ചാ​ര​ത്തി​നു് അനു​രൂ​പ​മായ മട്ടിൽ അദ്ദേ​ഹം A Character in Distress എന്നൊ​രു ചെ​റു​ക​ഥ​യും എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ —പീ​റാ​ന്തെ​ല്ലോ — രോഗം ഭേ​ദ​മാ​യി ആരോ​ഗ്യം വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു ഒരു കഥാ​പാ​ത്രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണാൻ വന്നു. Old Music എന്നൊ​രു ചെ​റു​കഥ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അതിൽ നി​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ണു അയാൾ. കാ​ത​ര​മായ മന്ദ​ഹാ​സ​ത്തോ​ടു കൂടി ആ കഥാ​പാ​ത്രം പീ​റാ​ന്തെ​ല്ലോ​യു​ടെ മു​റി​യി​ലെ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു: “May I? …If you don’t mind… ” അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി നൽകി: “Yes do come in my dear little old man”.

ഇതൊ​ക്കെ പല പരി​വൃ​ത്തി കണ്ട ഞങ്ങ​ളെ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ മാ​ങ്ങാ​ടു് “കഥ ഇതു​വ​രെ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തി ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ഒരു പെ​ണ്ണ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറ്റൊ​രു കഥാ​പാ​ത്ര​മായ യു​വാ​വി​നെ ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി കാ​ണു​ന്നു, അയാ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. അവൻ നല്ല​വ​ന​ല്ലെ​ന്നു കഥാ​കാ​രൻ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടും അവൾ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. “ഉള്ളിൽ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​യർ​ത്തി​വി​ട്ടു എല്ലാം കശ​ക്കി​യെ​റി​ഞ്ഞു ചവി​ട്ടി മെ​തി​ച്ച്” അവൾ നട​ന്നു പോ​കു​മ്പോൾ കഥാ​കാ​രൻ വധം നട​ത്താൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. പെ​ണ്ണി​നെ കൊ​ല്ല​ണ​മോ അതോ ആണിനെ കൊ​ല്ല​ണ​മോ എന്ന​തി​ലേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സം​ശ​യ​മു​ള്ളു. എന്തൊ​രു ദാ​സ്യം! എന്തൊ​രു ഹീ​ന​മായ ദാ​സ്യം! (കഥ ‘കലാ​കൗ​മു​ദി’യിൽ).

ദശരഥൻ യു​വാ​വാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു വന​ത്തിൽ വേ​ട്ട​യാ​ടി നട​ന്ന​പ്പോൾ അകലെ ആന വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യി​ലു​ള്ള ശബ്ദം കേ​ട്ടു. ശബ്ദ​ഭേ​ദി​യായ അസ്ത്രം അദ്ദേ​ഹം അയ​ച്ചു. മനു​ഷ്യ വി​ലാ​പം കേ​ട്ടു അദ്ദേ​ഹം ചെ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഒരു മു​നി​കു​മാ​രൻ അമ്പേ​റ്റു പി​ട​യ്ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ​ക്കു വേ​ണ്ടി കു​ട​ത്തിൽ വെ​ള്ളം മു​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ഉണ്ടായ ശബ്ദ​മാ​ണു ആന​യു​ടെ ജല​പാ​ന​നി​സ്വ​ന​മാ​യി ദശരഥൻ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ച​തു്. ഉള്ളൂ​രി​ന്റെ സാ​ങ്ക​ല്പി​ക​ങ്ങ​ളായ ഡയ​റി​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളെ​ഴു​തി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ഇത​നു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം “എന്റെ സാ​ഹി​ത്യ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലെ ഏതാ​നും പേ​ജു​കൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​ക്കു വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്താൽ പി. എച്ച്. ഡി. ലഭി​ക്കു​മോ?”

(സാ​ങ്ക​ല്പിക ഡയ​റി​ക്കു​റി​പ്പിൽ, ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് ‘നി​മി​ഷം’ എന്ന കവി​ത​യെ​ഴു​തി​യ​തി​ന്റെ പേ​രി​ലാ​ണു് സർ​ക്കാർ നട​പ​ടി​യെ​ടു​ത്ത​തെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു തെ​റ്റു്. ‘നാളെ’ എന്ന കവിത രചി​ച്ച​തി​ന്റെ പേ​രി​ലാ​യി​രു​ന്നു കേ​സ്സ്.)

1965-ൽ നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ ഫ്ര​ഞ്ച് മോ​ളി​ക്യു​ലർ ബയോ​ള​ജി​സ്റ്റ് ഷാ​ക്ക് മൊണോ യുടെ Chance and Necessity എന്ന പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു.

പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്കു കണ്ണു തു​റ​ന്ന നമ്മു​ടെ പൂർ​വി​കർ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ല്ല അവർ അന്യ​രാ​ണെ​ന്നു്. നമു​ക്കു് എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു നമ്മൾ അന്യ​രാ​ണെ​ന്നു്. നമു​ക്കു് അങ്ങ​നെ തോ​ന്നാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ പൂർ​വി​കർ​ക്കു് ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ആദ്യം കണ്ട​തു് മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും ചെ​ടി​ക​ളെ​യു​മാ​ണു്. ചെ​ടി​കൾ വള​രു​ന്നു. മൃ​ഗ​ങ്ങൾ ഇര​യു​ടെ പിറകേ പാ​ത്തും പതു​ങ്ങി​യും പോ​കു​ന്നു. ശത്രു​ക്ക​ളെ ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. സന്ത​തി​കൾ​ക്കു് ആഹാരം നല്കു​ന്നു. അവയെ രക്ഷി​ക്കു​ന്നു. പെ​ണ്ണി​നെ കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കാൻ ആണു് സമരം ചെ​യ്യു​ന്നു. ചെ​ടി​കൾ​ക്കും മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കും ലക്ഷ്യ​മു​ണ്ടു്; ജീ​വി​ക്കുക, സന്ത​തി​ക​ളി​ലൂ​ടെ ജീ​വി​ച്ചു് മര​ണ​ത്തെ തോ​ല്പി​ക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യം. പൂർ​വി​കർ പാ​റ​ക​ളും നദി​ക​ളും കണ്ടു. മി​ന്ന​ലും മഴയും ദർ​ശി​ച്ചു. അവ​യ്ക്കു് അസ്തി​ത്വ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​യ്ക്കും ലക്ഷ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് അവർ കരുതി. നദി​യു​ടെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലും പർ​വ​താ​ഗ്ര​ത്തി​ലും എന്തോ ശക്തി വി​ശേ​ഷം പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സർവ്വ വസ്തു​ക്ക​ളെ​യും ആനി​മേ​റ്റ് ചെ​യ്യു​ന്ന—ഉത്തേ​ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന—ശക്തി​വി​ശേ​ഷം. ഇതാ​ണു് ആനി​മി​സം എന്ന സി​ദ്ധാ​ന്തം. തന്റെ കേ​ന്ദ്ര നാ​ഡീ​വ്യൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​ങ്ങ​ളെ മനു​ഷ്യൻ അചേ​ത​ന​മായ പ്ര​കൃ​തി​യിൽ അധ്യാ​രോ​പം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ‘ആനി​മി​സം’ എന്ന അവാ​സ്ത​വി​ക​ത്വം ജനി​ക്കു​ന്നു. മാർ​ക്സി ന്റെ​യും എം​ഗൽ​സി ന്റെ​യും ഡയ​ല​ക്ടി​ക്കൽ മെ​റ്റീ​രി​യ​ലി​സം ഈ വി​ധ​ത്തിൽ ഒരു ആനി​മി​സ​മാ​ണെ​ന്നു് ഷാ​ക്ക് മൊണോ വാ​ദി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വ​ന്റെ ഉല്പ​ത്തി​കാ​ര​ണം ആക​സ്മി​ക​ത്വ​മാ​ണെ​ന്നും (Chance) അതി​നു് സാ​മാ​ന്യ​മായ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. റൊ​ളാ​ങ് ബാർ​തേ​ഷും (Roland Barthes—ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ) പ്യ​ജേ​യും (Piaget— സ്വി​സ്സ് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ) മൊ​ണോ​യു​ടെ വാദം നി​രർ​ത്ഥ​ക​മാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1976-ൽ മൊണോ മരി​ച്ചു.

ലൗ​ഡ്സു വും (Lao Tzu) ജ്വാ​ങ്ഡ്സു വും (Chuang Tzu) രൂപം കൊ​ടു​ത്ത ചൈ​നീ​സ് തത്വ​ചി​ന്ത​യാ​ണു് തൗഇസം (Taoism). ജ്വാ​ങ്ഡ്സു​വി​ന്റെ വി​ശി​ഷ്ഠ​മായ ദാർ​ശ​നി​ക​ഗ്ര​ന്ഥം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരു നൽകി ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ​ക്കു് തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. (Chuang Tzu—Translated by Herbert A Giles) അതിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു സംഭവം. ഒരു വള്ളം നദി കട​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കൂ. അപ്പോൾ ആളി​ല്ലാ​ത്ത മറ്റൊ​രു വള്ളം അതിൽ വന്നു് ഇടി​ക്കാൻ പോ​കു​ക​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന മനു​ഷ്യ​നും ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടി​ല്ല എന്നാൽ രണ്ടാ​മ​ത്തെ വള്ള​ത്തിൽ ആരെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടെ​ന്നു കരുതൂ. അപ്പോൾ ആദ്യ​ത്തെ വള്ള​ത്തി​ലു​ള്ള​വൻ മാ​റി​പ്പോ​കാൻ വി​ളി​ച്ചു പറയും. മൂ​ന്നു തവണ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടും രണ്ടാ​മ​ത്തെ വള്ള​ക്കാ​രൻ കേ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ചീത്ത വാ​ക്കു​കൾ തീർ​ച്ച​യാ​യും ഉണ്ടാ​കും. ആദ്യ​ത്തെ സം​ഭ​വ​ത്തിൽ ദേ​ഷ്യ​മി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​ത്തെ​തിൽ ദേ​ഷ്യ​മു​ണ്ടു്. ദേ​ഷ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു് രണ്ടാ​മ​ത്തെ വള്ള​ത്തിൽ ആളി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്. ദേ​ഷ്യ​മു​ണ്ടാ​യ​തു് രണ്ടാ​മ​ത്തെ വള്ള​ത്തിൽ ആളു​ണ്ടു് എന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു്. ഇതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യാ​ണു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ സ്ഥി​തി​യും. അവൻ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൂ​ടെ ശൂ​ന്യ​നാ​യി അല​ഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞാൽ ആർ​ക്കു് അവനെ മു​റി​വേ​ല്പി​ക്കാൻ കഴി​യും?

ഞാൻ ശൂ​ന്യ​നാ​യി​ട്ട​ല്ല സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഏതാ​ണ്ടു് നാൽ​പ​ത്ത​ഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തെ വാ​യ​ന​യു​ണ്ടു് എനി​ക്കു്. മന​സ്സു് ആണു​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തിയ മാ​സ്റ്റർ​പീ​സു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് നി​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു് ഞാൻ തു​ഴ​ഞ്ഞു​വി​ടു​ന്ന വള്ള​മാ​ണു്. അതി​ലി​ടി​ക്കാൻ ആറ്റ​ക്കോയ പള്ളി​ക്ക​ണ്ടി “ഡാലിയ” എന്ന വള്ള​ത്തിൽ കയറി ‘കു​മാ​രി’ എന്ന ജലാ​ശ​യ​ത്തി​ലൂ​ടെ വരു​ന്നു. “ആറ്റ​ക്കോയ പള്ളി​ക്ക​ണ്ടീ താ​ങ്ക​ളു​ടെ ഡാലിയ വഞ്ചി​ക്കു വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ കനം കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്. ഒഴി​ഞ്ഞു​പോ​കൂ”.

‘പീ​ക്കി​ങ് ഈവ​നി​ങ് ന്യൂ​സി’ന്റെ എഡി​റ്റ​റാ​യി​രു​ന്നു തെങ് തോ. അദ്ദേ​ഹം ഒരു പഴയ ചൈ​നീ​സ് കഥ​യ്ക്കു വ്യാ​ഖ്യാ​നം നൽകി. കഥയും വ്യാ​ഖ്യാ​ന​വും സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചെ​ഴു​താം.

ഒരി​ക്കൽ ഒരു ദരി​ദ്ര​നു് ഒരു മുട്ട കള​ഞ്ഞു​കി​ട്ടി. അതെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് അയാൾ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ‘നമ്മൾ ഇതു​കൊ​ണ്ടു് ധനി​ക​രാ​വും പത്തു​കൊ​ല്ല​ത്തി​ന​കം’. ‘അതെ​ങ്ങ​നെ?’ എന്നു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. ആയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ കോ​ഴി​യെ കടം​വാ​ങ്ങി ഞാൻ ഈ മു​ട്ട​യു​ടെ മേൽ അട​യി​രു​ത്തും. കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു് വള​രു​മ്പോൾ മു​ട്ട​യി​ടും. അങ്ങ​നെ പതി​ന​ഞ്ചു കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ ഓരോ മാ​സ​വും കി​ട്ടും. ഒടു​വിൽ മൂ​ന്നു കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടു് പത്തു് ഔൺസ് വെ​ള്ളി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രും നമു​ക്കു്. പത്തു് ഔൺസ് വെ​ള്ളി കൊ​ണ്ടു് അഞ്ചു പശു​ക്കൾ വാ​ങ്ങാം. മൂ​ന്നു കൊ​ല്ലം​കൂ​ടി കഴി​യു​മ്പോൾ നൂ​റ്റൻ​പ​തു പശു​ക്കൾ ഉണ്ടാ​കും. അവയെ വി​റ്റാൽ മു​ന്നൂ​റു ഔൺസ് വെ​ള്ളി കി​ട്ടും. അതു നി​ര​ത​ദ്ര​വ്യ​മാ​ക്കി അഞ്ഞൂ​റു് ഔൺസ് വെ​ള്ളി​യു​ണ്ടാ​ക്കാം’. ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ അയാൾ ഭാ​ര്യ​യെ അറി​യി​ച്ചു ഒരു വെ​പ്പാ​ട്ടി​യെ​ക്കൂ​ടി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ പദ്ധ​തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു്. ഭാര്യ അതു​കേ​ട്ടു് ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു് മു​ട്ട​യിൽ ഒരടി. മുട്ട തകർ​ന്നു.

ഇനി​യാ​ണു് തെ​ങ്തോ​യു​ടെ കമ​ന്റ്. ധന​ത്തിൽ അത്യാർ​ത്തി​യു​ള്ള അയാൾ​ക്കു് അതാർ​ജ്ജി​ക്കാൻ കു​റേ​ക്കാ​ലം വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടാ​ണു് ഓരോ​ന്നും അയാൾ കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടി​യ​തു്. ഭാ​ര്യ​ക്കു ദേ​ഷ്യം തോ​ന്നി. മു​ട്ട​യും സമ്പാ​ദ്യ​വും തകർ​ത്ത​തിൽ കു​റ്റം പറ​യാ​നെ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു?

ഇതു​വാ​യി​ച്ച ചൈ​നീ​സ് അധി​കാ​രി​കൾ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചു: നമ്മു​ടെ സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് റീ​കൺ​സ്റ്റ്ര​ക്ഷൻ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു എന്നാ​ണു് തെ​ങ്തോ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇതു അപ​കീർ​ത്തി​ക​ര​മാ​ണു്. സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് റീ​കൺ​സ്റ്റ്ര​ക്ഷൻ നമ്മൾ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച​പ്പോൾ തി​രു​ത്തൽ വാദി ക്രൂ​ഷ്ചേ​വ് ‘നമു​ക്കു കാ​ത്തി​രു​ന്നു അതി​ന്റെ വി​കാ​സം കാണാ’മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ? നമ്മു​ടെ Great Leap forward തകർ​ന്നെ​ന്നു തി​രു​ത്തൽ വാ​ദി​കൾ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചി​ല്ലേ? തെ​ങ്തോ ‘വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു്’ എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​തു നമ്മു​ടെ പരാ​ജ​യ​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ലേ? അയാൾ ക്രൂ​ഷ്ചേ​വി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് യു​ഗ്മ​ഗാ​നം പാ​ടു​ക​യ​ല്ലേ?

1966-​നുശേഷം തെ​ങ്തോ​യെ ആരും കണ്ടി​ല്ല. ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ഴുതിയ ‘തത്ത​മ്മ’ എന്ന സറ്റ​യർ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ ഈ യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം ഓർ​മ്മി​ച്ചു​പോ​യി. മല​യാ​റ്റൂ​രി​നും എനി​ക്കും സർ​ക്കാ​റി​നെ വി​മർ​ശി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യം നൽ​കു​ന്ന ജനാ​ധി​പ​ത്യ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യാ​ണ​ല്ലോ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​തു്.