ശാരദ യുടെ ലജ്ജ പു​ര​ണ്ട കണ്ണു​കൾ ഷീല യ്ക്ക് ഇല്ലാ​ത്ത​തെ​ന്താ​ണു്? ഷീ​ല​യു​ടെ നട​ത്ത​ത്തി​ന്റെ മാ​ദ​ക​ത്വം സീമ യ്ക്ക് ഇല്ലാ​ത്ത​തെ​ന്ന​താ​ണു്? ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ങ്ങ​ളായ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണിവ. ഓഴ്സൺ വെൽസ്, മക്‍ബ​ത്താ യി അഭി​ന​യി​ക്കു​മ്പോൾ ജനി​ക്കു​ന്ന ഉദാ​ത്ത​മായ അനു​ഭൂ​തി പൃ​ഥ്വി​രാ​ജ്, അല​ക്സാ​ണ്ട​റാ​യി അഭി​ന​യി​ക്കു​മ്പോൾ ജനി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തു് എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തി​നും സാം​ഗ​ത്യ​മി​ല്ല. ഓരോ വ്യ​ക്തി​ക്കും സവി​ശേ​ഷ​ത​യു​ണ്ടു്. ആ സവി​ശേ​ഷത അവർ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ആളുകൾ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതു ശരി​യാ​ണു്. തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള സി.വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള യെ​പ്പോ​ലെ എഴു​ത​ണം എന്നു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ ഒരർ​ത്ഥ​വു​മി​ല്ല. ഈ സത്യം സി​തോ​പ​ലം പോലെ തെ​ളി​ഞ്ഞ​താ​ണു്. അതി​നാൽ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ എഴു​ത​ണം എന്നാ​രും പറ​യു​ക​യി​ല്ല. ഈ ലേഖകൻ അങ്ങ​നെ ഒരി​ക്ക​ലും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. കലാ​ശൂ​ന്യ​മായ ഒരു കഥ​യു​ടെ വൈ​രൂ​പ്യം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാൻ കലാ​ത്മ​ക​മായ ഒരു പടി​ഞ്ഞാ​റൻ കഥ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം എടു​ത്തു​കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ താ​ര​ത​മ്യ​വി​വേ​ച​ന​മി​ല്ലാ​തെ സാ​ഹി​ത്യാ​സ്വാ​ദ​നം സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല തന്നെ. എന്റെ വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന പു​ഷ്പ​ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ലെ പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​വി​ധാ​നം നന്നാ​യി​ല്ല എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ, അതിനു ഹേതു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ പു​ഷ്പ​സം​വി​ധാ​നം രമ​ണീ​യ​മാ​ണു് എന്ന​ത​ത്രേ. റ്റോ​മാ​സ് മാനി ന്റെ ‘ബു​ഡ്ഡൻ​ബ്രോ​ക്ക്സ്’ എന്ന നോവൽ മഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. കേ​ശ​വ​ദേ​വി ന്റെ ‘അയൽ​ക്കാർ’ മോ​ശ​മായ നോ​വ​ലാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് ഞാൻ ബു​ഡ്ഡൻ ബ്രോ​ക്ക്സ് വാ​യി​ച്ചു് അതി​ന്റെ ഔജ്ജ്വ​ല്യം കണ്ട​റി​ഞ്ഞു എന്ന​താ​ണു്. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞു: ആദ്യ​രാ​ത്രി, വരൻ വധു​വി​നോ​ടു് “തങ്കം, ജയ​ഭാ​ര​തി​യെ​പ്പോ​ലെ ചി​രി​ക്കൂ” എന്നു ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാൽ അയാൾ ഫൂ​ളാ​ണു്.

സൗ​ര​ഭ്യ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു് ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു വരു​ന്ന സെ​ന്റു​കൾ​ക്കു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ഫോറിൻ പെർ​ഫ്യൂ​മും എനി​ക്കു് സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. താ​മ​ര​പ്പൂ​വി​ന്റെ​യോ റോ​സാ​പ്പൂ​വി​ന്റെ​യോ പരി​മ​ള​ത്തി​നു ഹൃ​ദ്യ​ത​യു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആ പരി​മ​ള​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണത വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു. ആ മണം അപ്പോൾ അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​വും. ഷർ​ട്ടും പാ​ന്റ്സു​മൊ​ക്കെ മനു​ഷ്യ​നു വേണം. നി​റ​മു​ള്ള സാരി സ്ത്രീ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കൂ​ട്ടും. എന്നാൽ അറേ​ബ്യൻ കടലു കട​ന്നു് തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ചില മല​യാ​ളി​കൾ കോ​മാ​ളി​വേ​ഷം കെ​ട്ടി നട​ക്കു​മ്പോൾ വി​വേ​ക​മു​ള്ള​വർ പു​ച്ഛി​ക്കും. വി​ദേ​ശ​വ​സ്തു​ക്ക​ളോ​ടു​ള്ള താ​ല്പ​ര്യ​ത്താൽ നമ്മു​ടെ സ്ത്രീ​കൾ വർ​ണ്ണോ​ജ്ജ്വ​ല​ങ്ങ​ളായ സാ​രി​കൾ ഉടു​ക്കു​മ്പോൾ അവ​രു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. കാ​ഴ്ച​ക്കാർ​ക്കു പു​ച്ഛ​വും, ‘സാർ​ടോ​റി​യിൽ സ്പ്ലെൻ​ഡർ’—വേ​ഷ​വി​ധാ​ന​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഉജ്ജ്വ​ലത പരി​ഹാ​സ​ജ​ന​ക​മാ​ണു്. ആഭരണം ഭംഗി വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കും. പക്ഷേ, തെ​ക്കൻ​തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ലെ – ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ തമി​ഴ്‌​നാ​ട്ടി​ലെ – ചില പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ ആഭ​ര​ണ​ക്ക​ട​യാ​യി നട​ക്കാ​നാ​ണു് ഭാ​വ​മെ​ങ്കി​ലോ? കാർ​ക്കി​ച്ചു തു​പ്പാൻ തോ​ന്നും. ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ; ഒന്നും അതിരു കട​ക്ക​രു​തു്. വി​കാ​രം അതി​ന്റെ പാ​ക​ത്തി​നു വീ​ഴ​ട്ടെ കഥ​യി​ലും കവി​ത​യി​ലും, നന്നു്. അതിരു ലം​ഘി​ച്ചാൽ അപ​ഹാ​സ്യ​മാ​വും സം​ശ​യ​മി​ല്ല. വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഈ അതി​രു​ക​ട​ക്ക​ലി​നെ​യാ​ണു് അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വം എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​മാ​ണു ‘കളി​പ്പാ​ട്ട​ങ്ങൾ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ മുദ്ര (കു​ങ്കു​മം വാരിക, ബി. അശോക് കുമാർ) രണ്ടാ​മ​ത്തെ വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി പ്രഥമ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഫലമായ കു​ഞ്ഞി​നെ അനാ​ഥാ​ല​യ​ത്തി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അമ്മ വി​ദേ​ശ​ത്തു പോ​കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വു​മാ​യി നാ​ലു​വർ​ഷം അവിടെ താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു നാ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്നു. കു​ട്ടി​യെ​ക്കാ​ണാൻ അനാ​ഥാ​ല​യ​ത്തിൽ അവൾ എത്തു​ന്നു. മകനെ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് വള​രെ​ദൂ​രം അവളെ നട​ത്തി​ക്കു​ന്നു അനാ​ഥാ​ല​യ​ത്തി​ലെ ഫാദർ. ഒടു​വിൽ ഒരു ശവ​ക്കു​ഴി​യു​ടെ അടു​ത്തു് അവളെ എത്തി​ച്ചി​ട്ടു് ഇതാ നി​ന്റെ മകൻ എന്നോ മറ്റോ പറ​യു​ന്നു. ശബ​രി​മ​ല​യിൽ പോ​കു​ന്ന​വർ അങ്ങു ദൂ​രെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ശാ​സ്താ​വി​നു കേൾ​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി “സ്വാ​മി​യേ അയ്യ​പ്പോ” എന്നു ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ തൊണ്ട പൊ​ട്ടു​മാ​റു് വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു് കഥാ​കാ​രൻ. എന്റെ ഈ ‘കഥാ​സാ​മ​ഗ്രി​കൾ വാ​ങ്ങൂ’ എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​ല​വി​ളി. പ്ലാ​സ്റ്റി​ക് സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ വഴി​വ​ക്കിൽ നി​ര​ത്തി​യി​ട്ടു് കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ ഏതെ​ടു​ത്താ​ലും ഒരു രൂപ എന്നു നി​ല​വി​ളി​ക്കാ​റി​ല്ലേ. ഭക്തി​യു​ള്ള​വൻ ഉറ​ക്കെ ശരണം വി​ളി​ക്കി​ല്ല. വി​ല്പ​ന​വ​സ്തു​ക്ക​ളു​ടെ നന്മ​യിൽ വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​വൻ ഏതു വസ്തു​വി​നും ഒരു​രൂപ എന്നു പറ​യു​ക​യി​ല്ല. അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വം അസ​ത്യ​മാ​ണു്. അസ​ത്യം വി​റ്റേ​തീ​രൂ കഥാ​കാ​ര​നു്. അദ്ദേ​ഹം ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. മാ​റി​ന​ട​ക്കൂ സാ​ഹി​ത്യ​പ​ല​ത്തിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രേ.

വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ഹെർ​ബർ​ട്ട്റീ​ഡ് An extraordinary book എന്ന Prose style of astonishing beauty എന്നും വാ​ഴ്ത്തിയ The Journals of Anais Nin എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ (ആറു് വാ​ല്യ​ങ്ങൾ) അമേ​രി​ക്കൻ കവി ഗിൻസ് ബർ​ഗ്ഗി ന്റെ ഒരു അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗിൻ​സ്ബർ​ഗ്ഗ് തന്റെ പ്ര​ഖ്യ​ത​മായ Howl എന്ന കാ​വ്യം വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കേൾ​ക്കാ​നെ​ത്തി​യ​വ​രിൽ നി​ന്നു് ഒരാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു് കവി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “ചേ​രി​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നി​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? നമു​ക്കു് അതു് ആവ​ശ്യ​ത്തി​ല​ധി​ക​മാ​യി ഉണ്ട​ല്ലോ.” ഗിൻ​സ്ബർ​ഗ്ഗ് കോ​പ​ത്താൽ ഭ്രാ​ന്ത​നാ​യി. അദ്ദേ​ഹം ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന ഓരോ​ന്നും വാരി ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു്. പൂർ​ണ്ണ നഗ്ന​നാ​യി നി​ന്നു. തന്നെ​പ്പോ​ലെ വി​കാ​ര​വും ആത്മാ​വും നഗ്ന​മാ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദ്യ​കർ​ത്താ​വി​നെ വെ​ല്ലു​വി​ളി​ച്ചു. “ഇവി​ടെ​വ​ന്നു് ആളു​ക​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ നഗ്ന​നാ​യി​നിൽ​ക്കു…കവി എപ്പോ​ഴും ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നഗ്ന​നാ​യി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.” ചോ​ദ്യ​കർ​ത്താ​വു് ‘സ്ഥ​ലം​വി​ടാൻ’ ഒരു​മ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഗിൻ​സ്ബർ​ഗ്ഗ് വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞു: “താൻ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് നഗ്ന​മാ​യി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കവിയെ അപ​മാ​നി​ക്കാൻ ആരെ​ങ്കി​ലും ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടു​മോ എന്നു കാ​ണ​ട്ടെ” ആളുകൾ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ച​യാ​ളി​നെ കൂവി അയാൾ പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ കൂവി. അവർകൾ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു ഗിൻ​സ്ബർ​ഗ്ഗി​നു്. എന്നി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം അവ​യെ​ടു​ത്തു് ധരി​ച്ചി​ല്ല. കവി​യു​ടെ ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ നീ​തി​മ​ത്ക​രി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് അനൈസ് നീൻ എഴു​തു​ന്ന​തു്. സം​സ്കാ​ര​ശൂ​ന്യ​മായ നാ​ട്ടിൽ സം​സ്കാ​ര​ര​ഹി​ത​രായ കുറെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ! ഒരാൾ ഒരു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചാൽ ട്രൗ​സേ​ഴ്സ് അഴി​ച്ചു കാ​ണി​ക്കു​ക​യാ​ണോ വേ​ണ്ട​തു്? അയാൾ കവി​യാ​യാ​ലെ​ന്തു്? അല്ലെ​ങ്കി​ലെ​ന്തു്? എങ്കി​ലും കലാ​കാ​രൻ ആത്മാ​വി​നെ അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ കഞ്ചു​ക​മ​ണി​യി​ക്കാ​തെ നഗ്ന​മാ​ക്കി കാ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു് എന്ന ആശ​യ​ത്തോ​ടു ഞാൻ യോ​ജി​ക്കു​ന്നു (The Journals of Anais Nin, Vol VI, Quartet Books, London, PP. 64, 65.).

ഐൻ​സ്റ്റൈ​ന്റെ ആപേ​ക്ഷി​ക​താ​സി​ദ്ധാ​ന്തം ഡൊൽ​റ്റ​ന്റെ അറ്റോ​മിക്‍ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തെ​ക്കാൾ മഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. ടാ​ഗോ​റി ന്റെ ‘ഗീ​താ​ഞ്ജ​ലി’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ഉദ്യാ​ന​പാ​ലക’നെ​ക്കാൾ മഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. സി.വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള യുടെ ‘മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ’യെ​ക്കാൾ മഹ​നീ​യം ‘ധർ​മ്മ​രാ​ജാ’; ധർ​മ്മ​രാ​ജാ​യെ​ക്കാൾ മഹ​നീ​യം ‘രാ​മ​രാ​ജാ ബഹദൂർ.’ മഹ​ത്ത്വ​ത്തി​ന്റെ മാ​ന​ദ​ണ്ഡം ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണു്. എത്ര​ക​ണ്ടു പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലാൻ കലാ​കാ​ര​നു കഴി​യു​മോ അത്ര​ക​ണ്ടു് കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യു​ടെ മഹ​ത്ത്വം കൂടും. ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യും ഗഹ​ന​ത​യും വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ ഔജ്ജ്വ​ല്യ​വും ‘യു​ദ്ധ​വും സമാ​ധാ​ന​വും’ എന്ന നോ​വ​ലി​നു് മഹ​ത്ത്വ​മെ​ന്ന ഗുണം നല്കു​ന്നു. ഹെ​ല്ല​റു ടെ Catch-​22 എന്ന നോ​വ​ലിൽ ഈ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളി​ല്ല. അതി​നാൽ അതു മഹ​നീ​യ​മായ കൃ​തി​യ​ല്ല. സങ്കീർ​ണ്ണ​ത​യും രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​ന്റെ അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​വും കലാ​ശി​ല്പ​ത്തി​നു മഹ​ത്ത്വം നൽ​കു​ന്നു.

ധൈ​ഷ​ണിക ജീ​വി​തം നയി​ച്ച ഒരു വി​യ​ന്നാ​ക്കാ​ര​ന്റെ ദു​ര​ന്തം ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് “ഇന്റ​ല​ക്വ​ച്ചൽ​സി”ന്റെ​യാ​കെ​യു​ള്ള ദു​ര​ന്ത​ത്തെ വ്യ​ജ്ഞി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ‘Auto da Fe’ എന്ന നോവൽ (1981-ൽ നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ ഈല്യാ​സ് കനേ​റ്റി എഴു​തി​യ​തു്) പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ലും രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​ലും ഒക്കെ മഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. സങ്കീർ​ണ്ണ​ത​യി​ലും ഔജ്ജ്വ​ല്യ​ത്തി​ലും അതു നി​സ്തു​ല​മാ​ണു്. ഇതു ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​ത​ല്ല. മഹാ​ന്മാ​രായ നി​രൂ​പ​ക​രും വി​മർ​ശ​ക​രും അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. ഈ രീ​തി​യിൽ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ‘Auto da Fe’ ബഷീറി ന്റെ ‘പാ​ത്തു​മ്മ​യു​ടെ ആടി’നെ​ക്കാൾ മോ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​ട്ട​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പരോ​ക്ഷ​മാ​യി എം. മു​കു​ന്ദൻ പറ​യു​ന്നു. (മനോ​രാ​ജ്യം, ലക്കം 30) “ഈയിടെ നോവൽ പു​ര​സ്കാ​രം ലഭി​ച്ച കാ​ന​റ്റി​യേ​ക്കാൾ ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​ണു് ബഷീർ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ആരും തർ​ക്കി​ക്കാൻ വരു​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ.” എന്നും അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തു​ന്നു. ഇതു തി​ക​ഞ്ഞ അജ്ഞ​ത​യാ​ണു്. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ വഴി​തെ​റ്റി​ക്ക​ലാ​ണു്. ഇത്ത​രം ‘ഇന്റ​ലക്‍ച്ച ്വൽ ഡി​സോ​ണ​സ്റ്റി’ നമ്മു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തെ തകർ​ത്തു​ക​ള​യും.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​ള്ള ഒരു പു​സ്ത​ക​ക്ക​ട​യിൽ യാ​ദൃ​ച്ഛി​ക​മാ​യി ചെ​ന്നു കയ​റി​യ​പ്പോൾ ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ആകൃ​തി​യി​ലു​ള്ള നി​റ​മാർ​ന്ന ‘മെ​ഴു​കു​തി​രി’ കണ്ടു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു കൗ​തു​കം. വില നോ​ക്കി. ഇരു​പ​ത്തെ​ട്ടു​രൂപ. കൗ​തു​കം കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി. (വി​ല​ക്കൂ​ടു​തൽ കൊ​ണ്ട​ല്ല) കണ്ണു​കൾ മറ്റു ‘കൗതുക വസ്തു​ക്ക’ളി​ലേ​ക്കു തി​രി​യു​ക​യാ​യി. ഒറ്റ നോ​ട്ടം. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും കണ്ട​തു​മ​തി എന്ന തോ​ന്നൽ. എന്നാൽ മ്യൂ​സി​യ​ത്തിൽ വച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചി​ത്രം നോ​ക്കു​മ്പോൾ – നി​ക്ക​ലൗ​സ് റോ​റി​ഹ് വരച്ച ഹി​മാ​ലയ പർ​വ്വ​ത​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രം നോ​ക്കു​മ്പോൾ – കണ്ട​തു പോര എന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​വാം? ഒരു ഹി​മാ​ല​യ​ദൃ​ശ്യം ജനി​പ്പി​ച്ച വി​കാ​ര​ത്തെ റോ​റി​ഹ് ചാ​യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. ആ ചി​ത്രം നോ​ക്കു​മ്പോൾ റോ​റി​ഹി​ന്റെ വി​കാ​രം എന്റേ​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. വി​കാ​രം ജീ​വി​ത​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ത്രം ജീ​വി​താ​വ​ബോ​ധം ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​താ​വ​ബോ​ധം സത്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു തു​ല്യ​മാ​ണു്. സത്യ​ദർ​ശ​നം ആഹ്ളാ​ദ​ദാ​യ​ക​മ​ത്രേ. അതി​നാൽ ഞാൻ രസി​ക്കു​ന്നു. ചി​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ക്കാ​തെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.

ചി​ത്ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തു് കഥ​യ്ക്കും നോ​വ​ലി​നും ചേരും. പെ​രു​ന്ന പി. ആർ. എഴു​തു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്നു. ഇന്നു​വ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു രച​ന​യും ജീ​വി​താ​നു​ഭൂ​തി പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ‘ഒറ്റ​പ്പെ​ടു​ന്ന നെ​ടു​വീർ​പ്പു​കൾ’ എന്ന കഥ​യു​ടെ സ്ഥി​തി​യും വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന സ്ത്രീ വേ​റൊ​രു​ത്ത​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി. അയാൾ മരി​ച്ചു. അപ്പോൾ പൂർ​വ്വ​കാ​മു​കൻ ചെ​ന്നു് അവളെ വി​ളി​ച്ചു. പുതിയ ജീ​വി​തം തു​ട​ങ്ങാൻ അവൾ പോ​യി​ല്ല. ആയി​ര​മാ​യി​രം ആളുകൾ ചവ​ച്ചു​തു​പ്പിയ ഈ കരി​മ്പിൻ ചണ്ടി​യെ​ടു​ത്തു് കഥാ​കാ​രൻ കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യു​ടെ വെ​ള്ള​ത്താ​ളിൽ വച്ചു​ത​രു​ന്നു; നമ്മു​ടെ ഈസ്ത്തെ​റ്റി​ക് ഡി​ജ​സ്ച്ചെ​നു​വേ​ണ്ടി (aesthetic digestion) അന്യ​ന്റെ വാ​യിൽ​നി​ന്നു വീണ ചണ്ടി​തൊ​ടാൻ​പോ​ലും വയ്യ. പി​ന്നീ​ട​ല്ലേ ദഹ​ന​ക്രി​യ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി അതു ഇട്ടു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തു്? പെ​രു​ന്ന പി. ആറി​ന്റെ കഥയിൽ കൃ​ത്രി​മ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളു. ഭാ​വ​മി​ല്ല.

“ആവർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഞാൻ മെ​ന​ക്കെ​ടാ​റി​ല്ല” “ഞാൻ മെ​ന​ക്കെ​ടാ​റു​ണ്ടു്”

അധ്യാ​പ​ക​നോ​ടു ‘തർ​ക്കു​ത്ത​രം’ പറ​യു​ന്ന വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റെ നായിക സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒറ്റ​വാ​ക്യ​ത്തിൽ എഴു​താം—പെ​രു​ന്ന പി. ആർ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന​ല്ല.

വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ തന്റെ ‘മഴ​വി​ല്ലു്’ എന്ന കാ​വ്യം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ച്ചു​കൂ​ടിയ സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തി​ന്റെ സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തേ​ക്കു പോ​രു​മ്പോൾ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ​വ​ച്ചു കു​റി​ച്ച​താ​ണു് കാ​വ്യം എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കവി വായന തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. (എന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്ന പ്ര​ശ​സ്ത​നായ വേ​റൊ​രു കവി: “തീ​പ്പെ​ട്ടി​ക്കൂ​ടി​ന്റെ പു​റ​ത്താ​ണു് എഴു​തി​യ​തു്. അതു രാ​മ​വർ​മ്മ പറ​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു”). കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്കം ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു:

ഇതു​ചൊ​ല്ലിയ രാ​മ​വർ​മ്മ മരി​ച്ചു​പോ​യി​ല്ലേ? മരി​ച്ചെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ടൗൺ​ഹാ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നി​ശ്ചേ​ത​ന​ശ​രീ​രം മൂ​ക്കു കണ്ണാ​ടി​യും​വ​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാൻ കണ്ട​ല്ലോ? അതോ ഓർ​മ്മ​പ്പി​ശ​കോ? ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ വി. സു​ന്ദ​രേ​ശൻ എഴു​തിയ ചില വരികൾ വാ​യി​ച്ച് വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല.

ഫ്രാ​ന്റ്സ് കാഫ്ക യുടെ America എന്ന നോവൽ അടു​ത്തു​ണ്ടു്. അതിലെ ആദ്യ​ത്തെ വാ​ക്യം:

As Karl Ross-​mann, a boy of sixteen who had been packed off to America by his parents because a servant girl had seduced him and got herself with child by him, stood on the liner slowly entering the harbour of New Yourk, a sudden burst of sunshine seemed to illumine the Statue of Liberty, so that he saw it in a new light, although he had sighted it long before.

മുൻപു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലും നൂതന പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ എല്ലാം കാണുക എന്ന​താ​ണു പ്ര​ധാ​ന്യ​മർ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു കൊ​ണ്ടാ​ണു് അമേ​രി​ക്ക​യി​ലേ​ക്കും ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലേ​ക്കും പോ​യ​വ​രു​ടെ വി​വ​ര​ങ്ങൾ നമ്മ​ളെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​ത​ന്നെ എല്ലാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത എനി​ക്കു് ഈ വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങൾ തി​ക​ച്ചും രസ​ക​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. കാ​സാൻ​ദ് സാ​ക്കീ​സി ന്റെ​യും ലോ​റൻ​സ് ഡൂറലി ന്റെ​യും യാ​ത്രാ വി​വ​ര​ണ​ങ്ങൾ വി​സ്മ​യാ​ദി വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടെ​യാ​ണു് ഞാൻ വാ​യി​ക്കാ​റു്. പി. ഭാ​സ്ക​രൻ നായർ ഐ.പി.എസ്. നിർ​വ്വ​ഹി​ച്ച ഒരു യാ​ത്ര​യു​ടെ വി​വ​ര​ണം മാ​മാ​ങ്കം വാ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആകർ​ഷ​ക​ങ്ങ​ളായ കൊ​ച്ചു​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ രസി​പ്പി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അറി​യാം. നോ​ക്കുക:

“തി​ങ്ങി​ക്കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ശു​ഭ്ര​ധ​വ​ള​മായ പഞ്ഞി​ക്കെ​ട്ടു​കൾ പോലെ അന​ന്ത​മാ​യി വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന വെ​ള്ളി മേ​ഘ​പ​ട​ല​ങ്ങ​ളിൽ സു​ഖ​ര​ശ്മി പതി​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ആ തി​ള​ക്ക​മേ​റിയ ദൃ​ശ്യം എന്തെ​ന്തു് വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യാ​ണി​ള​ക്കി​വി​ടാ​ത്ത​തു്! ആദ്യ​ന്ത​വി​ഹീ​ന​മായ ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ നി​യാ​മ​ക​സൃ​ഷ്ടി​യേ​യും സ്ര​ഷ്ടാ​വി​ന്റെ അപ്ര​മേ​യ​ത്വ​ത്തേ​യും മനു​ഷ്യ​ന്റെ നി​സ്സാ​ര​ത​യേ​യും ഒക്കെ​ച്ചു​റ്റി അടു​ക്കി​ല്ലാ​തെ എന്റെ ചി​ന്ത​കൾ പാറി നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.”

നൂ​ത​ന​പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ വസ്തു​ക്ക​ളെ​യും വസ്തു​ത​ക​ളെ​യും അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കാൻ ലേ​ഖ​ക​നു കഴി​യ​ട്ടെ.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം:

1. ശീ​തോ​ഷ്ണാ​വ​സ്ഥ സു​ഖ​പ്ര​ദ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് വട​ക്കു നി​ന്നു ജോ​ലി​ക്കെ​ത്തു​ന്ന​വർ ഒരി​ക്ക​ലും വി​ട്ടു​പോ​കാ​ത്ത​സ്ഥ​ലം.
2. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ ഉപ​ജാ​പ​ങ്ങ​ളും അപ​വാ​ദ​വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങ​ളും നട​ത്തു​ന്ന സ്ഥലം.
3. ഇവി​ട​ത്തെ റോ​ഡു​കൾ പശു​ക്കൾ​ക്കു് അലയാൻ ഉള്ള​താ​ണു്. കൃ​ഷി​ക്കാർ​ക്കു വൈ​ക്കോൽ ഉണ​ക്കാ​നു​ള്ള​വ​യാ​ണു്.

പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ:

ആദ്യം പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​വ​നെ പു​ല​ഭ്യം പറ​യു​ന്ന സം​സ്കാ​ര​ഹീ​നൻ.

ഡോ​ക്ടർ:

നമ്മ​ളെ മര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു രക്ഷി​ക്കു​ന്ന ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് പത്തു​രൂപ (ആയിരം പൈസ) വെ​ള്ള​ക്ക​വ​റി​ലാ​ക്കി ഭക്ത്യാ​ദ​ര​പൂർ​വ്വം കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചെ​ങ്കി​ലും കാ​ണു​മെ​ന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടെ അതു സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന പരോ​പ​കാ​രി.

ഭാര്യ:

ഏതു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഭർ​ത്താ​വി​നെ​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ മുൻ​പിൽ യോ​ഗ്യ​നാ​യി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ്യം കെ​ട്ട​വൾ.

ഭർ​ത്താ​വു്:

1. ഏതു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഭാ​ര്യ​യെ​യും കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​വൾ എന്നു് പര​സ്യ​മാ​യി പറ​യു​ന്ന ആൾ.
2. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ചവി​ട്ടു​കി​ട്ടു​ന്തോ​റും മീ​ശ​യു​ടെ നീ​ളം​കൂ​ട്ടി പൗ​രു​ഷം തനി​ക്കു​ണ്ടെ​ന്നു് അന്യ​രെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മാ​ന്യൻ.

സ്ത്രീ​ജി​തൻ:

സ്ത്രീ​കൾ രഹ​സ്യ​മാ​യി ആദ​രി​ക്കു​ക​യും പര​സ്യ​മാ​യി നി​ന്ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വൻ.

പെ​ങ്ങ​ളേ!:

തന്റെ സെ​ക്സ് മറ​യ്ക്കാ​നാ​യി കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ കേൾ​ക്കേ അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ നേർ​ക്കു് ഒരുവൻ നട​ത്തു​ന്ന സം​ബു​ദ്ധി. (വി​ളി​ക്കു​ന്ന​വ​നു്, അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മ​റി​യാം; കേൾ​ക്കു​ന്ന​വൾ​ക്കു് അറി​യാം; പക്ഷേ, ഭർ​ത്താ​വെ​ന്ന തടി​മാ​ട​നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ).

അനു​ശോ​ച​ന​യോ​ഗ​ത്തി​ലും സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലും കവി​ത​യി​ലും അത്യു​ക്തി​യാ​കാം. വേ​റൊ​രി​ട​ത്തും പാ​ടി​ല്ല. രണ്ടാ​യി​രം ആളുകൾ കൂടിയ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തെ മനു​ഷ്യ​ശി​ര​സ്സു​ക​ളു​ടെ മഹാ​സ​മു​ദ്രം എന്നു് വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ ജന​വ​ഞ്ചന നട​ത്തു​ക​യാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് “മയ്യ​ഴി​യെ അന​ശ്വ​ര​മാ​ക്കിയ കഥാ​കാ​രൻ” എന്ന തല​ക്കെ​ട്ടു് (ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ) വഞ്ച​നാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്. വാ​ല്മീ​കി, ഹോമർ, വ്യാ​സൻ ഇവർ​ക്കു​പോ​ലും മയ്യ​ഴി​യെ അന​ശ്വ​ര​മാ​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല.

അരു​വി​ക്കര വി​ജ​യ​കു​മാ​റി​ന്റെ ‘മു​ത്തു​മാ​ല​തേ​ടി’ എന്ന മി​നി​ക്കഥ പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യിൽ. മു​ത്തു​മാല വിൽ​ക്കു​ന്ന​വൾ തന്റെ അനു​ജ​ത്തി​യെ​പ്പോ​ലെ സു​ന്ദ​രി​യാ​ണെ​ന്നു് ഒരു​ത്തൻ പറ​യു​മ്പോൾ അവൾ സാ​രി​യു​ടെ തോ​ള​റ്റം മാ​റ്റി ഒരു കൈ​യി​ല്ലെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം കഥകൾ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. കേ​ര​ളീ​യ​രെ​യാ​കെ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു്.

ഞാൻ രണ്ടു കൊ​ല്ല​ത്തി​ന​കം മരി​ക്കു​മെ​ന്നും അതോടെ വി​മർ​ശ​ന​മെ​ന്നു് ഉപ​ദ്ര​വം ഒഴി​യു​മെ​ന്നും കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യ​യി​ലെ ഒരു മാ​ന്യൻ അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് ഒരു ചെ​റു​കഥ എഴു​തി​യി​രു​ന്നു (ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് വൈ​കാ​തെ മരി​ക്കു​മെ​ന്നും അതി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു). ഞാൻ വാ​രി​ക​യെ​ടു​ത്തു് ഒളി​ച്ചു​വ​ച്ചു. എങ്കി​ലും അതു കണ്ടെ​ടു​ത്തു് ഭാ​ര്യ​യും മക്ക​ളും വാ​യി​ച്ചു. അവർ കര​ഞ്ഞു: “ഇതെ​ഴു​തി​യ​വ​നു ഭാ​ര്യ​യും പി​ള്ളേ​രു​മി​ല്ലേ?” എന്നു് ആരോ ചോ​ദി​ച്ചു. ചോ​ദി​ച്ച​യാ​ളി​നെ ഞാൻ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി. “അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്. അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യ​തു തന്നെ കാ​രു​ണ്യ​പൂർ​വ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു്. രണ്ടു വർ​ഷ​മ​ല്ല ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ള എനി​ക്കു ജീ​വി​തം. ചി​ല​പ്പോൾ മണി​ക്കൂ​റു​കൾ മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ക​യു​ള്ളു. ആര​റി​ഞ്ഞു?” കഥാ​കാ​രൻ ഇത്ര​യ​ല്ലേ എഴു​തി​യു​ള്ളു! അദ്ദേ​ഹം തോ​ക്കു​മാ​യി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ന്നു വെ​ടി​യു​ണ്ട എന്റെ നേർ​ക്ക​യ​ച്ചാൽ എനി​ക്കു് ആ വെ​ടി​യു​ണ്ട​യെ കൈ​കൊ​ണ്ടു തടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​മോ? ഇന്ത്യ​യു​ടെ വട​ക്കു​കി​ഴ​ക്കൻ ഭാ​ഗ​ത്തെ ഗ്രാ​മ​മായ പ്ലാ​സി​യിൽ 1757-ൽ ക്ലൈ​വ് ബംഗാൾ സൈ​ന്യ​ത്തെ തോ​ല്പി​ച്ചി​ല്ലേ? ഇന്നു് എനി​ക്കു് ആ സൈ​ന്യ​ത്തി​ലെ ഒരു ഭട​നാ​കാൻ പറ്റു​മോ? എന്നും രാ​ത്രി എവ​റ​സ്റ്റ് കൊ​ടു​മു​ടി​യിൽ ചെ​ന്നു കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കാ​ല​ത്തു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് എത്താൻ കഴി​യു​മോ എനി​ക്കു്? കലാ​ത്മ​ക​ത്വം ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​വ്യം ഉറ​ക്കെ​ച്ചൊ​ല്ലി അതു് ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കവി​ത​യാ​ണെ​ന്നു ശ്രോ​താ​ക്കൾ​ക്കു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യു​ണ്ടാ​ക്കാ​മോ? ആകാ​മെ​ന്നു് കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കവികൾ തെ​ളി​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു നട​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു്, പാ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന വെ​ടി​യു​ണ്ട കൈ​കൊ​ണ്ടു തടയാം. പ്ലാ​സി​യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ക്ലൈ​വി​നെ എതിർ​ക്കാം. ചൊ​ല്ലി​യാ​ലും അച്ച​ടി​ച്ചു വന്നാ​ലും കു​രീ​പ്പുഴ ശ്രീ​കു​മാ​റി ന്റെ കാ​വ്യ​ത്തി​നു് വി​ഭി​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ന്റെ വേ​ദ​ന​യെ പ്ര​ഗ​ല്ഭ​മാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ‘കാ​വൽ​ക്കാ​രൻ’ എന്ന കാ​വ്യം (കലാ​കൗ​മു​ദി) വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഇങ്ങി​നെ എഴു​തു​വാൻ തോ​ന്നി.