കീർ​ത്തി എന്ന​തു പണ​മെ​റി​യു​മ്പോൾ പൊ​ന്മേ​നി കാ​ണി​ക്കു​ന്ന വേ​ശ്യ​യ​ല്ല. ചാ​ടു​വ​ച​ന​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞും എഴു​ത്തു​കൊ​ടു​ത്തും വശീ​ക​രി​ക്കാ​വു​ന്ന കോ​ളേ​ജ് വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​യു​മ​ല്ല. “ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ പാൽ​ക്ക​ട​ലിൽ​നി​ന്നു് ഉയർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി”ക്കു സദൃ​ശ​യായ നവ​വ​ധു​വാ​ണു് അവൾ. വര​നോ​ടൊ​ത്തു് അവൾ രമി​ക്കു​മ്പോൾ എന്നും പ്ര​ഥ​മ​രാ​ത്രി​യാ​ണു് അയാൾ​ക്കു്. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു പെ​രു​മാ​റി​യാൽ എല്ലാ​ക്കാ​ല​വും അയാൾ​ക്കു് ആ ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി ഉണ്ടാ​കും. വള്ള​ത്തോ​ളം ചങ്ങ​മ്പുഴ യും ഇട​പ്പ​ള്ളി യും അവ​ളു​ടെ മടി​യിൽ തല​വ​ച്ചു കി​ട​ന്ന​വ​രാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ പട്ടു​പോ​ല​ത്തെ തല​മു​ടി തട​വി​ത്ത​ട​വി പു​ള​കം​കൊ​ണ്ട​വ​രാ​ണു്.

കീർ​ത്തി വേറെ, ലോ​ക​പ്രി​യത വേറെ. ലോ​ക​പ്രി​യ​ത​യ്ക്ക് പടി​ഞ്ഞാ​റു​ള്ള​വർ പോ​പ്യു​ലാ​രി​റ്റി എന്നാ​ണു് പേ​രി​ട്ട​തു്. ഇന്ന​ത്തെ പല കവി​ക​ളും നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രും നി​രൂ​പ​ക​രും പോ​പ്യു​ലാ​രി​റ്റി ഉള്ള​വ​രാ​ണു്. അവർ കീർ​ത്തി​യാർ​ജ്ജി​ച്ച​വ​ര​ല്ല. ധൈ​ഷ​ണിക ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വർ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ പ്ര​തി​ഭ​ക​ണ്ടു് അതിനെ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ ജനി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് കീർ​ത്തി, യശ​സ്സു്. ധി​ഷ​ണാ​പ​ര​മാ​യി ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു് ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ക്ഷു​ദ്ര​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന കൃ​തി​ക​ളെ​മാ​ത്രം നെ​ഞ്ചേ​റ്റി​ലാ​ളി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു പ്ര​തിഭ കണ്ട​റി​യാൻ പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യ​മി​ല്ല. അവർ പത്താം​ത​രം എഴു​ത്തു​കാ​രെ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ആ അം​ഗീ​കാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ജനി​ക്കു​ന്ന പോ​പ്യു​ലാ​രി​റ്റി—ലോ​ക​പ്രി​യത വെറും കാ​പ​ട്യ​മാ​ണു്. ആ കാ​പ​ട്യ​ത്തെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​മാ​യി – യശ​സ്സാ​യി – കരു​തു​ന്നു ഈ എഴു​ത്തു​കാർ. യശ​സ്സി​നെ​യും ലോ​ക​പ്രി​യ​ത​യെ​യും വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യേ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു നമ്മൾ.

ഈ തി​രി​ച്ച​റി​വു് ആർ​ക്കി​ല്ല​യോ ആ ആൾ കലാ​കാ​ര​ന​ല്ല എന്ന​തു നി​ശ്ച​യം. ഒരു ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു് ഒരു പൂ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പൂ​ച്ച​യ്ക്കു കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വീ​ട്ടി​നു പു​റ​ത്തു പോകണം. തി​രി​ച്ചു​വ​ര​ണം. ഓരോ തവ​ണ​യും വാതിൽ തു​റ​ന്നു​കൊ​ടു​ത്തും അട​ച്ചും ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ നന്നേ​ത​ളർ​ന്നു. അയാൾ ഒരു കല്ലാ​ശാ​രി​യെ വി​ളി​ച്ചു ചു​വ​രിൽ ഒരു ദ്വാ​രം ഇടാൻ പറ​ഞ്ഞു. പി​ന്നീ​ടു് ആ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​യി പൂ​ച്ച​യു​ടെ പോ​ക്കും വരവും. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ആ പൂച്ച പ്ര​സ​വി​ച്ചു. ശാ​സ്ത്ര​കാ​രൻ ആശാ​രി​യെ വീ​ണ്ടും വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി ഭി​ത്തി​യിൽ ഒരു ചെറിയ ദ്വാ​ര​മി​ടാൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ ഒരു വലിയ ദ്വാ​ര​വും ഒരു ചെറിയ ദ്വാ​ര​വും. എന്നാൽ വലിയ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി​ക്കും കട​ന്നു​പോ​കാ​മെ​ന്ന വി​ചാ​രം ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു് ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. മാനസി കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ (ലക്കം 513) എഴു​തിയ ‘ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണ​നും അച്ഛ​നും’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കോർ​മ്മ​വ​ന്ന​തു് ഈ പൂ​ച്ച​ക്ക​ഥ​യാ​ണു്. വൃ​ദ്ധ​നായ അച്ഛ​നോ​ടു് മകനു സ്നേ​ഹ​വും കട​പ്പാ​ടും. മക​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു് അവ​യി​ല്ല എന്ന​തിൽ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല. ആദ്യം ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അച്ഛ​നോ​ടു​കൂ​ടി താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന അവൾ അയാളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു് ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ജോ​ലി​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പോ​ന്നു. വൃ​ദ്ധ​നു രോഗം കൂടി. ദാ​രി​ദ്ര്യം കൂടി. മകൻ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ വളയും കു​ഞ്ഞി​ന്റെ മാ​ല​യും വി​റ്റു് അച്ഛ​നു പണ​മ​യ​ച്ചു. അതോടെ കഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​നം. വൃ​ദ്ധ​നോ മകനോ മരി​ക്കു​ന്നു. ‘ക്ലം​സി’യായ രച​ന​യാ​ണു മാ​ന​സി​യു​ടേ​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് മരി​ച്ച​തു് ആരാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു പി​ടി​കി​ട്ടി​യി​ല്ല. ആരു ചത്താ​ലും കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല. ആരു​ടെ​യും നേർ​ക്കു സഹ​താ​പ​ത്തി​ന്റെ നീർ​ച്ചാ​ലു് ഒഴു​കാ​തി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് മാ​ന​സി​യു​ടെ രചന. വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൈയിൽ കലാ​ശി​ല്പ​മാ​യി​ത്തീ​രേ​ണ്ട ഒരു വിഷയം ഇവിടെ വി​രൂ​പ​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു; ചുട്ട പപ്പ​ടം പോലെ. ഇക്ക​ഥ​യി​ലെ പ്ര​ധാന വി​കാ​രം കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന അച്ഛ​നെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണു്. അതൊരു വലിയ ദ്വാ​ര​മാ​ണു്. അതി​ലൂ​ടെ വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ ഗതാ​ഗ​തം നട​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളും. പക്ഷേ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ നിർ​ബ​ന്ധ​ത്താ​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ‘അനേ​ക​മ​നേ​കം’ കൊ​ച്ചു ദ്വാ​ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അല​ങ്കാ​ര​മു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞാൽ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥി​ത​മായ വി​കാ​ര​ത്തെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​തെ മറ്റു വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു മാനസി ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഫലം പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട വി​കാ​രം ദുർ​ബ്ബ​ല​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ഫലം കഥ ദയ​നീ​യ​മായ പരാ​ജ​യം. തള്ള​പ്പൂ​ച്ച കട​ക്കു​ന്ന ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ തന്നെ പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി​യും കട​ക്കു​മെ​ന്നു് നമ്മു​ടെ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാർ അറി​ഞ്ഞാൽ നന്നു്. ഒറ്റ വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് ഈ കഥ​യെ​വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാം. അതു് പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. എങ്കി​ലും ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു; ക്ലം​സി.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഒരു കോ​ളേ​ജിൽ ഒരു ഫി​ലോ​സ​ഫി പ്രൊ​ഫ​സ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സു് വി​ചി​ത്ര​മായ രീ​തി​യി​ലാ​ണു് പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. “കീ​ട​നാ​ശി​നി ചേർ​ന്ന പഞ്ചാര ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടാ​യി​ര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് ആളുകൾ മരി​ച്ചു.” എന്ന വാർ​ത്ത പത്ര​ത്തിൽ വന്നെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. ഉടനെ പ്രൊ​ഫ​സർ ചോ​ദി​ക്കും. “ഓ, കീ​ട​നാ​ശി​നീ കീടം എന്നാൽ പുഴു—അല്ലേ? ക്യാ​റ്റർ പി​ല്ലർ. ക്യാ​റ്റർ പി​ല്ലർ ക്യാ​റ്റ് പൂ​ച്ച​യ​ല്ലേ? പൂ​ച്ച​യെ​ന്നാൽ സു​ന്ദ​രി​യെ​ന്ന​ല്ലേ.

വസ്തു​ക്കൾ നി​ര​ത്തി കുറെ കട​ലാ​സ്സു ചു​രു​ളു​ക​ളു​മാ​യി വഴി​വ​ക്കിൽ നി​ന്നു് “വരൂ, വരൂ. ഭാ​ഗ്യം പരീ​ക്ഷി​ക്കു” എന്നു് ആഹ്വാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ പണ്ടു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ചക്രം അങ്ങോ​ട്ടു് ഇടണം. അപ്പോൾ ഒരു കട​ലാ​സ്സു ചു​രു​ളെ​ടു​ക്കാൻ അനു​വ​ദി​ക്കും. അതു വാ​ങ്ങി തു​റ​ന്നു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് വാ​ണി​ഭ​ക്കാ​രൻ പറയും: “ഭാ​ഗ്യ​വാൻ അടി​ച്ച​ല്ലോ മൂ​ന്നു മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി,” പല​ക​പ്പു​റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ചന്ത​മു​ള്ള പാവ, തെർ​മ​സ്ഫ്ളാ​സ്ക്, സേ​ഫ്റ്റി റെ​യ്സർ ഇവ​യി​ലേ​തെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു് വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​മെ​ന്നു കരുതി തു​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ഈ പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം. എല്ലാ​വർ​ക്കും കി​ട്ടു​ന്ന​തു മൊ​ട്ടു​സൂ​ചി​യോ സേ​ഫ്റ്റി പി​ന്നോ താ​ക്കോൽ വളയമോ ആയി​രി​ക്കും. അക്കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്നു. ചാ​ല​യിൽ നി​ന്നു പൂ​ജ​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു സി​റ്റി ബസ്സിൽ പോ​കാ​നു​ള്ള ഒരു ചക്രം കൈ​യി​ലു​ണ്ടു്. നാലു നാഴിക നട​ന്നാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല തെർ​മ​സ്ഫ്ളാ​സ്ക് കര​സ്ഥ​മാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന ആഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടെ ആ നാണയം തട്ടി​ലേ​ക്കി​ട്ടു. കട​ലാ​സ്സു ചു​രു​ളെ​ടു​ത്തു. അയാൾ നോ​ക്കി​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “അടി​ച്ച​ല്ലോ ഭാ​ഗ്യ​വാൻ മൂ​ടി​ല്ലാ​ത്ത മഷി​ക്കു​പ്പി​യൊ​ന്നു്.” ഞാൻ ഏന്തി​വ​ലി​ഞ്ഞു് പൂ​ജ​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു.

കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യു​ടെ 44-ആം ലക്കം. ആകർ​ഷ​ക​ങ്ങ​ളായ വി​ല്പ​ന​വ​സ്തു​ക്കൾ അതിൽ നി​ര​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ചക്ര​മ​ല്ല ഒന്നര രൂപ ഇടണം. ഇട്ട കൈയിൽ കി​ട്ടി​യ​തു “മൂ​ടി​ല്ലാ​ത്ത മഷി​ക്കു​പ്പി​യൊ​ന്നു്.” ഈ മഷി​ക്കു​പ്പി​ക്കു വേ​റൊ​രു പേ​രു​ണ്ടു് “ലി​ല്ലി​പ്പൂ​ക്കൾ.” അതു നിർ​മ്മി​ച്ച​തു ദേ​വ​സ്സി ചി​റ്റ​മ്മൽ. പട്ട​ണ​ത്തിൽ രണ്ടു സ്നേ​ഹി​തർ അവരിൽ ഒരു​ത്തൻ ലി​ല്ലി​യെ​ന്ന സു​ന്ദ​രി​യെ​ക്ക​ണ്ടു് പ്രേ​മ​ത്തിൽ വീ​ഴു​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് ഒരു കത്തു വരു​ന്നു, അയാ​ളു​ടെ കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പണ​മ​യ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ച്. ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തോ​ടെ അയാൾ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നെ​ച്ചെ​ന്നു കണ്ടു കാ​ര്യ​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് എത്തി​യ​വ​നും വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പണ​മ​യ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു വന്ന എഴു​ത്തു് അയാ​ളെ​ടു​ത്തു കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് തന്റെ അവ​ഗ​ണ​ന​യ്ക്കു ഹേതു പ്രേ​മ​മാ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നാ​യി അയാൾ ഒരു ഫോ​ട്ടോ​യെ​ടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഫോ​ട്ടോ ലി​ല്ലി​യു​ടേ​തു്. തങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും ഒരേ പെ​ണ്ണി​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചാ​ണ​ല്ലോ ജാ​ഡ്യ​ത്തിൽ വീ​ണ​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അവർ അദ്ഭു​താ​ദി​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ധേ​യ​രാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഇതു കഥ​യ​ല്ല, കഥാ​ഭാ​സ​മാ​ണു്; ഇതു കല​യ​ല്ല, കലാ​ഭാ​സ​മാ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ പൂർ​വ​ക​ല്പിത രൂ​പ​ങ്ങ​ളിൽ വാർ​ന്നു വീ​ഴു​ന്ന വൈ​രു​പ്യ​ങ്ങ​ളെ ഒരു കാ​ല​ത്തും സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി പരി​ഗ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. ഇതു പൈ​റോ​ടെ​ക്നി​ക്സാ​ണു്; കമ്പ​ക്കെ​ട്ടാ​ണു്. മൂ​ടി​ല്ലാ​ത്ത മഷി​ക്കു​പ്പി​യാ​ണു്.

വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട ജേ​ണ​ലാ​ണു് German Book Review (Published by Hans Winterberg Goethe Institute Boston). എന്റെ കൈയിൽ കി​ട്ടിയ ഏറ്റ​വും പുതിയ ജേണൽ 2/1984. അതിൽ Karl Marx and World Literature എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വും ഓക്സ്ഫോ​ഡി​ലെ ജർ​മ്മൻ പ്രൊ​ഫ​സ​റു​മായ S. S. Prawer കാഫ്ക യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഏറ്റ​വും പുതിയ പു​സ്ത​കം – The Nightmare of Reason: A Life of Franz Kafka – റി​വ്യൂ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ആസ്ട്രി​യൻ നാടക കർ​ത്താ​വു് പേ​റ്റർ ഹൻ​ഡ്കെ (Peter Handke) ഇന്നു വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ The Weight of the world എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ വി​മർ​ശ​ന​വും ഇതു് ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു. പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​ക്കാൻ അതിൽ​നി​ന്നു് ഒരു​ഭാ​ഗം എടു​ത്തെ​ഴു​തു​ന്നു. (വി​മർ​ശ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നാ​ണു്. പു​സ്ത​കം ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല.)

“Defiantly the woman in the cafe butters her bread, enjoying a brief respite from her routine unhappiness. The moment I enter the department store I seem automatically, under the neon light, to put an idiotic face. I prepare myself for the hug, but also for the embarrassment after it. Brief feeling of warmth during the day when I know that a rare film or a football game will be shown on television that evening (even when, a usual, I have no intention of tuning in). A beautiful, serious-​looking woman. Suddenly her frozen face bursts into a smile—it’s as. If she were making water.”

നി​ത്യ​ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ത്തെ ഹൻ​ഡ്കെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി കാ​ണു​ക​യാ​ണി​വി​ടെ എന്നു് ഗ്ര​ന്ഥം നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന സ്റ്റാൻ​ലി കൗ​ഫ്മാൻ.

ഹൈൻ​റി​ഹ് ബോ​യ്ലി ന്റെ പുതിയ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ നി​രൂ​പ​ണം, ഉജ്ജ്വ​ല​ങ്ങ​ളായ ചല​ച്ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ഇവ​യെ​ല്ലാം ഈ ജേ​ണ​ലി​ന്റെ മോ​ടി​കൂ​ട്ടു​ന്നു. വാ​യി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വയ്ക്കേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ ഔത്കൃ​ഷ്ട്യ​മു​ണ്ടു് ഇതി​നു്.

ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ടം ഏതു് മഹ​നീ​യ​മായ കൃ​തി​യി​ലും ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളായ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് വ്യ​ക്തി അഭി​മു​ഖീ​ഭ​വി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവയിൽ ഏതു് അനു​ഷ്ഠി​ക്ക​ണം എന്ന​തിൽ സംശയം. ഇതി​നെ​യാ​ണു് ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ട​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. ‘മഹാ​ഭാ​രത’ത്തി​ലെ​ങ്ങും ഈ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങൾ കാണാം. എല്ലാ​വർ​ക്കും അറി​യാ​വു​ന്ന അവ എടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് പടി​ഞ്ഞാ​റൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​വു​ക​യാ​ണു്. വി​ക്തർ യൂഗോ യുടെ ‘’ എന്ന നോവൽ. അതിലെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ഒരു കന്യാ​സ്ത്രീ​യു​ടെ മു​റി​യിൽ ഷാ​ങ്വൽ ഷാങ് കട​ന്നു ചെ​ന്നു. അയാളെ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഷാവേൽ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു കണ്ടു് അവൾ മു​ട്ടു​കു​ത്തി പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്ന കന്യാ​സ്ത്രീ​യു​ടെ മു​റി​യിൽ ആർ​ക്കും പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു​കൂ​ടാ, ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ കത​കി​നു പി​റ​കിൽ മറ​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ന്ന ഷാ​ങ്വൽ ഷാ​ങ്ങി​നെ കാ​ണാ​തെ ചോ​ദി​ച്ചു:

“സി​സ്റ്റർ, ഭവതി മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളോ ഈ മു​റി​യിൽ?” “കന്യാ​സ്ത്രീ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് മറ്റാ​രെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​വു​മോ?” എന്നു് അവ​രു​ടെ മറു ചോ​ദ്യം. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലും കള്ളം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആ സി​സ്റ്റർ ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ട​ത്തി​നു തെ​ല്ലു​നേ​രം വി​ധേ​യ​യാ​യ​തി​നു​ശേ​ഷ​മാ​ണു് ആ കള്ളം പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഈ അസ​ത്യ​പ്ര​സ്താ​വം അവർ​ക്കു മാ​ലാ​ഖ​മാ​രു​ടെ ഇടയിൽ സ്ഥാ​നം നേ​ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തെ​ന്നു് യൂഗോ. ഇതി​നെ​ക്കാൾ ഹൃ​ദ​യാ​വർ​ജ്ജ​ക​മായ മറ്റൊ​രു ഭാഗം ആ നോ​വ​ലി​ലു​ണ്ടു്. ഷാ​ങ്വൽ ഷാ​ങ്ങാ​ണെ​ന്നു സം​ശ​യി​ച്ചു് ഒരു പാ​വ​ത്തി​നെ അറ​സ്റ്റു ചെ​യ്തു കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു, താൻ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി​രു​ന്നാൽ തന്റെ ഭാ​വി​ജീ​വി​തം സു​ര​ക്ഷി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഷാ​ങ്വൽ ഷാ​ങ്ങി​നു തോ​ന്നി. പക്ഷേ, ആ ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അയാൾ മോചനം നേടി. രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ മു​റി​യിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു അയാൾ. നേരം വെ​ളു​ക്കാ​റാ​യ​പ്പോൾ തലേ​ദി​വ​സം ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കു​തി​ര​വ​ണ്ടി വന്നു​നി​ന്നു. താ​ന​റി​യാ​തെ ഷാങ് വൽ​ഷാ​ങ് അതിൽ​ക്ക​യ​റി വി​ചാ​രണ നട​ക്കു​ന്ന പട്ട​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു യാ​ത്ര​യാ​യി. വി​കാ​ര​വി​വ​ശ​രാ​കാ​തെ നമു​ക്കു് ഈ രംഗം കാണാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. മു​ര​ളീ​ധ​രൻ ചെ​മ്പ്ര ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “ഇയ്യാ​ത്തു​മ്മ, ഉണ്ണൂ​നീ​ലി, കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി.” എന്ന കഥ​യി​ലു​മു​ണ്ടു് ഒരു ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ട​പ്ര​തി​പാ​ദ​നം. താൻ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ശു​പാർ​ശ​യു​മാ​യി എത്തി​യ​വ​ളോ​ടു അയാൾ പറ​ഞ്ഞൊ​ഴി​ഞ്ഞു തനി​ക്കു അധി​കാ​ര​മി​ല്ലെ​ന്നു്. ഹെഡ് മാ​സ്റ്റ​റാ​യി കയ​റ്റം കി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ അധി​കാ​രം കൈ​വ​ന്നു. പക്ഷേ അപ്പോൾ നീ​തി​യും അനീ​തി​യും പരി​ഗ​ണി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. ഒരു​ഭാ​ഗ​ത്തു് കാ​രു​ണ്യം, മറു​ഭാ​ഗ​ത്തു് ധർ​മ്മ​ചി​ന്ത. ഈ സം​ഘ​ട്ട​ന​ത്തെ കഥാ​കാ​രൻ ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട രീ​തി​യിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പ്ര​ചാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ന്ന തു​ണി​യെ​ടു​ത്തു വീ​ശാ​തെ തന്നെ ഇന്ന​ത്തെ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മലി​ന​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ കഥാ​കാ​രൻ നമു​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു തരു​ന്നു.

സാ​മു​ദാ​യിക ഘടന ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പാ​ര​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ ആന്ന അക്മാ​ത്തവ എന്ന റഷ്യൻ കവി (കവ​യി​ത്രി) സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യി​ലാ​ണു്. വ്യ​ക്ത​മ​ല്ലാ​ത്ത കു​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ടെ പേരിൽ അവ​രു​ടെ മകനെ ഇരു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടു കൊ​ല്ലം കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ പാർ​പ്പി​ച്ചു സർ​ക്കാർ. പതി​നേ​ഴു മാസം എല്ലാ ദി​വ​സ​വും അവർ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ ക്യൂ​വിൽ നി​ന്നി​രു​ന്നു. മകനെ കണ്ടി​ല്ല. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അവ​രെ​ഴു​തിയ ആർ​ദ്രീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി​യു​ള്ള ഒരു കാ​വ്യം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ:

കാ​വ്യം പ്രാ​ചീ​ന​മാ​വ​ട്ടെ, നവീ​ന​മാ​ക​ട്ടെ. അതിനു വൈ​കാ​രി​ക​സ്വാ​ഭാ​വം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഈ വൈ​കാ​രി​ക​ത്വം ആശ​യ​ത്തോ​ടും ലയ​ത്തോ​ടും ചേർ​ന്നു​വ​രു​മ്പോൾ അതിനു രൂ​പ​ശി​ല്പം ലഭി​ക്കു​ക​യാ​യി. ‘കന്യാ​കു​മാ​രി’ എന്ന കാ​വ്യം രമേശൻ നായരു ടേ​താ​ണു് (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, ലക്കം 17). ദേ​വി​യെ അഭി​സം​ബോ​ധന ചെ​യ്തു കൊ​ണ്ടു രചി​ച്ച ഈ കാ​വ്യ​ത്തിൽ വൈ​കാ​രി​ക​ത്വം ഒട്ടു​മി​ല്ല. തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യാർ​ന്ന വി​കാ​ര​മി​ല്ല എന്ന​ല്ല പറ​യേ​ണ്ട​തു്. വി​കാ​ര​മേ​യി​ല്ല.

ഇങ്ങ​നെ മി​ത്തി​നെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തൽ​പ​ര​നായ രമേ​ശൻ​നാ​യർ അതി​ല​ട​ങ്ങിയ വി​കാ​ര​ത്തെ താ​ന​റി​യാ​തെ ചോർ​ത്തി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. ഏത​നു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ വൈ​കാ​രി​കാം​ശ​ത്തെ കലാ​കാ​രൻ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​വോ ആ അനു​ഭ​വം വി​ര​സ​വും ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​വും ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​വു​മാ​യി പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്നു. ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ദോഷം അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. “വാ​ക്യ​ഝം​കൃ​തി​യിൽ” അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന കവി മി​ത്തി​നെ​യും അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട വി​കാ​ര​ത്തെ​യും അയ​ഥാർ​ത്ഥീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആ പ്ര​ക്രിയ നട​ക്കു​മ്പോൾ ഫലം ആഹ്ളാ​ദ​മ​ല്ല, യാ​ത​ന​യാ​ണു്. തീ​വ്ര​വേ​ദ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഞാൻ രമേ​ശൻ​നാ​യ​രു​ടെ കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ചു തീർ​ത്ത​തു്. ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഞാൻ ഇതു കു​റി​ക്കു​ന്ന​തു്. കാരണം രമേശൻ നായർ എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ​മി​ത്ര​മാ​ണു് എന്ന​ത​ത്രേ. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട വേറെ ഏതെ​ങ്കി​ലും രചന ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഈ കാ​വ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു എഴു​തു​കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വാ​രി​ക​യെ അവ​ഗ​യ​മി​ക്ക​രു​ത​ല്ലോ. പറ​യു​ന്ന​തു സത്യം ആകണം. അതി​നാ​ലാ​ണു് ഈ വി​മർ​ശ​നം.

“സെൻ ബു​ദ്ധിസ ”ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന പല ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും വാ​യി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് എനി​ക്കു്. ഏതോ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്നു കി​ട്ടിയ ഒരാ​ശ​യം ഇവിടെ എഴു​ത​ട്ടെ. ആചാ​ര്യൻ പറ​ഞ്ഞു: അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ചന്ദ്ര​ന്റെ സ്ഥാ​നം കാ​ണി​ക്കാ​നാ​യി ഞാൻ ഈ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ ചൂ​ണ്ടു​ന്നു. നോ​ക്കു. ചന്ദ്ര​നെ കാണാം. എന്നാൽ ചന്ദ്ര​നെ കാ​ണാ​നാ​യി എന്റെ ചൂ​ണ്ടു​വി​ര​ലിൽ നോ​ക്കി​യാൽ പോരാ. കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ കവി​ത​യു​ടെ അംശം ചന്ദ്ര​നെ​പ്പോ​ലെ തി​ള​ങ്ങ​ണം. വാ​ക്കാ​കു​ന്ന ചൂ​ണ്ടു​വി​ര​ലാ​ണു് ആ ചന്ദ്ര​നെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്ന​തു്. കവി, വാ​ക്കി​ലേ​ക്കു മാ​ത്രം നോ​ക്കി​യാൽ മതി​യാ​വി​ല്ല. (ആശയം മു​ഴു​വ​നും പര​കീ​യം.)

എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ അവി​വാ​ഹി​ത​യായ ഒരു കോ​ളേ​ജ​ദ്ധ്യാ​പി​ക​യെ വി​ളി​ച്ചി​രു​ത്തി ലേശം അശ്ളീ​ലം കലർ​ത്തി സം​സാ​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് ആ തെറി മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടിൽ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. അശ്ളീ​ല​ത്തി​ന്റെ അളവു കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി​വ​ന്നു. “എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു?” എന്നു ഞാൻ ഒരു ദിവസം അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ This is verbal seduction എന്നു് മറു​പ​ടി​കി​ട്ടി. യു​വ​തി​ക്കു് അശ്ലീ​ല​ഭാ​ഷ​ണം രസ​ക​ര​മാ​ണെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ സ്നേ​ഹി​തൻ ‘വെർബൽ സെ​ഡ​ക്ഷൻ’ വി​ട്ടു് ‘വെർബൽ കോ​യി​റ്റ’സി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു. അതു യഥാർ​ത്ഥ​മായ വേ​ഴ്ച​യാ​യി മാ​റി​യ​പ്പോൾ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​കത ഇല്ലാ​താ​യി. പി​ന്നീ​ടു് രണ്ടു​പേ​രും മൗനം. വാ​ക്കി​ന്റെ ശക്തി​യാ​ണു് ഇതു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ വെർബൽ കോ​യി​റ്റ​സാ​ണു നട​ത്തു​ന്ന​തെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. അതു് അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്, സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. പ്രൊ​ഫ​സർ ജോസഫ് മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ മന്ത്രി​യാ​യി​രു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ന​യ​ങ്ങ​ളെ എതിർ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ചിലർ ജാഥകൾ നട​ത്തി. ഒരു ജാ​ഥ​യിൽ ഞാൻ കേട്ട മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം ഇങ്ങ​നെ: “മണ്ടാ​മു​ണ്ടാ മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി…” ജോസഫ് മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു് മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം വി​ളി​ച്ച​വർ​ക്കു​മ​റി​യാം. എങ്കി​ലും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​മായ ലക്ഷ്യ​ത്തോ​ടെ അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മായ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം​വി​ളി​ച്ചു പ്ര​തി​യോ​ഗി​കൾ. “അരി​യെ​വി​ടെ തു​ണി​യെ​വി​ടെ? പറയൂ പറയൂ നമ്പൂ​രി” ആരു ഭരി​ച്ചാ​ലും അരി​ക്കും തു​ണി​ക്കും ക്ഷാ​മം​വ​രും. ജന​പ്പെ​രു​പ്പ​മാ​ണു് അതിനു കാരണം. അപ്പോൾ അരി​യു​ടെ​യും തു​ണി​യു​ടെ​യും ദൗർ​ല്ല​ഭ്യ​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​ക്കാ​രൻ നമ്പൂ​രി​യാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു കള്ളം. എങ്കി​ലും രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്കു് യോ​ജി​ച്ച മട്ടിൽ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം മു​ഴ​ക്കു​ന്നു. “ഇതു പോ​ലൊ​രു നാ​റി​യ​ഭ​ര​ണം കേ​ര​ള​മ​ക്കൾ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല” എന്നു വേ​റൊ​രു മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം. ഏതു സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​യാ​ലും ഇതു കള്ള​മാ​ണു്. അതി​നെ​ക്കാൾ നാറിയ ഭരണം പലതും കേ​ര​ള​മ​ക്കൾ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഇങ്ങ​നെ അസ​ത്യം കലർ​ന്ന മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ പല പരി​വൃ​ത്തി വി​ളി​ക്കു​മ്പോൾ അവ​യി​ലെ അസ​ത്യാം​ശം വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവ സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ജനം ഒരു​മി​ച്ചു​കൂ​ടു​മ്പോൾ ഒരു തര​ത്തി​ലു​ള്ള വിഷം വ്യാ​പി​ക്കും. ഈ വിഷം ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ തളർ​ത്തും. തളർ​ന്ന ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ​ക്കു അസ​ത്യ​ത്തെ സത്യ​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. ഞാ​നി​ത്ര​യും വി​ര​സ​മാ​യി എഴു​തി​യ​തു് സി. പി. നാ​യ​രു​ടെ ‘മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​സാ​ഹി​ത്യം സി​ന്ദാ​ബാ​ദ്’ എന്ന സര​സ​മായ ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​തി​നാ​ലാ​ണു്. (മനോരമ ദി​ന​പ​ത്രം ജൂലൈ 4) ഏതു ശു​ഷ്ക​മായ വി​ഷ​യ​വും സി. പി. നാ​യ​രു​ടെ തൂ​ലി​കാ​സ്പർ​ശം​കൊ​ണ്ടു് രസ​പ്ര​ദ​മാ​കും. ആ കഴി​വു് ഈ ഹാ​സ്യ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലും ദർ​ശി​ക്കാം. മന്ന​ത്തു പത്മാ​നാ​ഭൻ, എം. എൻ. ഗോ​വി​ന്ദൻ​നാ​യർ എന്നീ മഹാ​വ്യ​ക്തി​ക​ളെ രസി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ള്ള ചില മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള​തു് ഇവിടെ എടു​ത്തെ​ഴു​ത​ട്ടെ.

“മന്നം സിംഹം ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​മ്പോൾ എം. എൻ. ജം​ബു​ക​നോ​രി​യി​ടു​ന്നു” “എം. എൻ. ജം​ബു​ക​നാ​ണെ​ങ്കിൽ മന്നം കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞാ​ണു്.” “മന്നം കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞാ​ണെ​ങ്കിൽ എം. എൻ. വെ​റു​മൊ​രു ചി​ത​ലാ​ണു്” “എം. എൻ. വെ​റു​മൊ​രു ചി​ത​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ മന്നം വെ​റു​മൊ​രു മതി​ലാ​ണു്.” ചി​രി​പു​ര​ണ്ട കട​ക്ക​ണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് സി. പി. നായർ മു​ദ്രാ​വാ​ക്യം വി​ളി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ നോ​ക്കു​ന്നു. ആ നോ​ട്ടം എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വ​രെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​ന്റെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യും സു​ന്ദ​രി​യു​മായ ഭാ​ര്യ​യെ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ കട​ന്നു​പി​ടി​ക്കു​ന്നു. അവൾ അയാളെ അടി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു് ഒന്നും പറ​യു​ന്നി​ല്ല മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ (ലക്കം 32). രാ​ജ​ഗോ​പാൽ എഴു​തിയ കഥ​യു​ടെ സാ​ര​മാ​ണി​തു്. ചേ​ര​ച​ത്തു ചെ​ളി​യിൽ കി​ട​ക്ക​യോ?…? രണ്ടും അല്ല. രാ​ജ​ഗോ​പാ​ലി​ന്റെ കഥ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു വാ​രി​ക​യിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മൂ​ക്കു പൊ​ത്തു.

“സ്വ​ന്ത​മാ​യൊ​രു​പി​ടി പദ​ങ്ങൾ വേണം ഇന്നെ​ന്ന​ന്ത​രം​ഗ​ത്തിൽ തു​ടി​കൊ​ട്ടു​ന്ന വി​കാ​ര​ങ്ങൾ ഭാ​വ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യ് തീ​വ്ര​ശ​ക്ത​മാ​യ് പകർ​ന്നീ​ടാൻ” ഇതു് എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യിൽ ‘പദ​ങ്ങൾ’ എന്ന പദ്യ​മെ​ഴു​തിയ ധീ​ര​പാ​ലൻ ചാ​ളി​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ ആഗ്ര​ഹ​മാ​ണു്—ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കു​തി​ര​ക​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ യാചകർ കു​തി​ര​സ്സ​വാ​രി നട​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ജൊനതൻ ഷെ​ല്ലി ന്റെ The Fate of the Earth 1982-ൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ന്യൂ​ക്ളി​യർ ആയു​ധ​ങ്ങൾ നശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് ലോ​ക​ഗ​വ​ണ്മെ​ന്റ് രൂ​പ​വ​ത്ക​രി​ക്കാൻ ഷെൽ അതി​ലൂ​ടെ ആഹ്വാ​നം ചെ​യ്തു. 1984-ൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ The Abolition എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ ന്യൂ​ക്ലി​യർ ആയു​ധ​ങ്ങൾ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നും രാ​ഷ്ട്ര​ങ്ങൾ​ക്കു പര​മാ​ധി​കാ​രം നി​ല​നി​റു​ത്താൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു് എപ്ര​കാ​ര​മാ​ണെ​ന്നും ഷെൽ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ തന്നെ. ഡോ​ക്ടർ എം.എം. ബഷീർ ‘ജന​യു​ഗം’ വാ​രി​ക​യിൽ (ലക്കം 31) The Fate of the Earth എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​പ​ഞ്ചാ​ന​നൻ പി.കെ. യുടെ ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ ഇത്ത​രം പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ ആദ​ര​ണീ​യ​ങ്ങ​ളും സ്വീ​ക​ര​ണീ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു്.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ‘ചർ​ച്ചാ​വേ​ദി’യുടെ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്രൊ​ഫ​സർ എസ്. ഗു​പ്തൻ നായർ പറ​ഞ്ഞു പോലും “ഇട​പ്പ​ള്ളി രാഘവൻ പി​ള്ള​യെ​ക്കാൾ വലിയ കവി​യാ​ണു് വി. സി. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്ക”രെ ന്നു്. ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മ​ല്ല ആ പ്ര​സ്താ​വം. കവി​ത​യ്ക്കു ഭൂ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ ചാർ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​യി​രു​ന്നു ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ​ക്കു കൗ​തു​കം. “വി​ശ്വ​രൂ​പം” വാ​യി​ക്കു. കൺ​സീ​റ്റു​കൾ കൊ​ണ്ടു നി​റ​ച്ച ആ കാ​വ്യം നമു​ക്കു് ചെ​ടി​പ്പു് ഉണ്ടാ​ക്കും. ‘ഇട​പ്പ​ള്ളി രാഘവൻ പിള്ള ഭാഷ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച​തു് അല​ങ്കാ​ര​പ്പ​ണി​ക്ക​ല്ല; അല​ങ്കൃത സൗ​ധ​ത്തി​ന്റെ അക​ത്തു പാർ​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​രെ കാ​ണാ​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം അവരെ കണ്ടു. അവ​രു​ടെ വേ​ദ​ന​കൾ പകർ​ത്തി. ആ വേ​ദ​ന​കൾ നമ്മ​ളു​ടേ​തു​മാ​ണു്. ഇട​പ്പ​ള്ളി​ക്ക​വിത ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ‘ഇന്റി​മ​സി’ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ കവിത ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ​ക്കാൾ പൊ​ക്കം കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു് ഇട​പ്പ​ള്ളി​ക്ക്.