കാലം! അതി​നൊ​ട്ടും കാ​രു​ണ്യ​മി​ല്ല. വസ്തു സു​ന്ദ​ര​മാ​ക​ട്ടെ, അസു​ന്ദ​ര​മാ​ക​ട്ടെ. അതിനെ നശി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​കാ​ലം പുതിയ വസ്തു​വി​നെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. അതി​നെ​യും നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നൂ​ത​ന​മാ​യ​തി​നെ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. ശു​ചീ​ന്ദ്ര​ത്തു​നി​ന്നു് ഏതാ​നും​നാ​ഴിക കി​ഴ​ക്കോ​ട്ടു​പോ​യാൽ മരു​ത്വാ​മ​ല​യിൽ ചെ​ല്ലാം. അതി​ന്റെ താ​ഴ്‌​വ​ര​യിൽ വലിയ ചു​റ്റ​ള​വിൽ ഒരു കോ​ട്ട​യു​ടെ അവ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങൾ കാണാം. ഏതോ രാ​ജാ​വു് ശത്രു​ക്ക​ളെ ഭയ​ന്നു കെ​ട്ടി​യ​താ​വ​ണം ആ കോട്ട. അതി​നു​ള്ളിൽ അദ്ദേ​ഹം ഭയ​ര​ഹി​ത​നാ​യി, ആഹ്ളാ​ദ​ഭ​രി​ത​നാ​യി വാ​ണ​രു​ളി​യി​രി​ക്ക​ണം. കാലം കൈ​യ​മർ​ത്തി. രാ​ജാ​വു് പോയി. കോട്ട പോയി. എന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ചെ​മ്മ​ണ്ണു നി​റ​ഞ്ഞ വഴി​ക​ളിൽ​കൂ​ടി സന്ധ്യാ​വേ​ള​യിൽ നട​ന്നാൽ ഓരോ ഭവ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നും “രാമ രാമ പാ​ഹി​മാം” എന്നു് ഈണ​ത്തിൽ പ്രാർ​ത്ഥ​നാ​ഗാ​ന​മു​യ​രു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാം. നോ​ക്കൂ. കത്തി​ച്ചു​വ​ച്ച വി​ള​ക്കി​ന്റെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ ദീ​പ​ത്തി​നു​ചു​റ്റും ബാ​ലി​ക​മാർ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ ചെറിയ ഗള​നാ​ള​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു​യ​രു​ന്ന ആ ഗാ​ന​ങ്ങൾ ഹി​ന്ദു​ക്ക​ള​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ​യും കോ​രി​ത്ത​രി​പ്പി​ക്കും. കാലം കൈ​യ​മർ​ത്തി. അവർ പോയി. ഇന്നു നി​ല​വി​ള​ക്കി​ല്ല. പകരം ടെ​ലി​വി​ഷ​നു​ണ്ടു്. പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു് അതി​ന​ടു​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ന്നു. ‘ചി​ത്ര​ഗീ​തം.’ കു​ളി​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഈറൻ തു​ണി​യോ​ടെ കര​യ്ക്കു​ക​യ​റു​ന്ന നാ​യി​ക​യെ നേ​ര​ത്തെ കു​ള​ത്തിൽ ചാ​ടി​യി​ട്ടു് കരയിൽ കയ​റി​നി​ന്ന നായകൻ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ചും​ബ​നം പാ​ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു ചും​ബ​ന​ത്തോ​ളം എത്തു​ന്ന അധ​ര​സ്പർ​ശം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് നായിക ഡാൻസ് എന്ന മട്ടിൽ ചന്തി​യും മു​ല​യും കു​ലു​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. നായകൻ ഒട്ടിയ പൃ​ഷ്ഠം പാ​ന്റ്സി​ലൂ​ടെ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഉഡാൻ​സായ ഡാൻസ് നട​ത്തു​ന്നു. പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ​ക്കും ആൺ​കു​ട്ടി​കൾ​ക്കും രസം. കാലം കൈ​യു​യർ​ത്തി നിൽ​ക്കു​ന്നു. വളരെ വൈ​കാ​തെ അതു താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു പോരും. പക്ഷേ “കാ​ല​ത്തി​ന്റെ കരു​ത്തേ​റിയ കര​ങ്ങൾ”ക്കു് ഒന്നും ചെ​യ്യാ​നാ​വാ​ത്ത​തായ ഒരെ​ണ്ണ​മു​ണ്ടു്. അതാ​ണു് ‘തപ്പും തു​ടി​യും’. പല്ലു​പോയ ചില കി​ഴ​വ​ന്മാർ തോ​ലു​പൊ​തി​ഞ്ഞ ഒരു വട്ടം കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു് അതി​ല​ടി​ച്ചു ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് സം​ഗീ​ത​ത്തെ കൊ​ല്ലു​ന്നു. ‘ഫോൾ​ക്ക് ആർട്’ എന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ പേരു്. അതിനെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കാൻ സർ​ക്കാർ ബാ​ദ്ധ്യ​സ്ഥ​മാ​ണു്. കാലം പല സർ​ക്കാ​രു​ക​ളെ​യും തകർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും തപ്പും തു​ടി​യും എന്ന​തി​നോ​ടു് അതി​നു് ഒന്നും​ചെ​യ്യാൻ​പ​റ്റി​ല്ല. അതി​നാൽ ടെ​ലി​വി​ഷൻ ഉള്ള​കാ​ലം​വ​രം ഈ ബീ​ഭ​ത്സത മനു​ഷ്യ​രെ ആക്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

മഹ​നീ​യ​മായ കാലമേ, നി​ന്നെ ക്ഷു​ദ്ര​മായ ‘തപ്പും തു​ടി​യും’ എന്ന ഗർ​ഹ​ണീ​യ​ത​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ എന്റെ അനൗ​ചി​ത്യ​ത്തി​നു മാ​പ്പു​ത​രൂ. നി​ന​ക്കു പരാ​ജ​യം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളും സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും വേ​റെ​യു​ണ്ടു്. വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തെ, മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തെ, കാ​ളി​ദാ​സ​കൃ​തി​ക​ളെ, ഷേക്‍സ്പി​യർ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ നി​ന​ക്കു സ്പർ​ശി​ക്കാ​നാ​വു​മോ? ഇല്ല. അതു പറ​ഞ്ഞാൽ നി​ന​ക്കു വല്ലാ​യ്മ​യു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. അപ​കൃ​ഷ്ട​മാ​യ​തി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി നി​ന്റെ പരാ​ജ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ പറയാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

പറയാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു പി​ന്നീ​ടു പല​പ്പോ​ഴും തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന കാ​ലം​വ​രെ പറ​യേ​ണ്ട​താ​യും​വ​രും. കു​ത്സിത രചനകൾ സമു​ദാ​യ​ദ്രോ​ഹ​മാ​ണ​ല്ലോ. അതു കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു മൗനം അവ​ലം​ബി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. കഴി​വു​കേ​ടി​ന്റെ വി​രൂ​പ​മായ ആകൃതി കണ്ണാ​ടി​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ണ്ടു് ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ 50-ആം ലക്ക​ത്തിൽ. സു​പ്ര​സാ​ദ് തറോ​പ്പൊ​യിൽ എഴു​തിയ ‘എങ്കി​ലും അച്ഛാ ഇതു വേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു’ എന്ന കഥ. അച്ഛ​നെ​ന്താ​ണു് മകനെ വി​ഷാ​ദ​ത്തിൽ എറി​യു​ന്ന മട്ടിൽ ചെ​യ്തു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു്? മകൻ ഒന്നാം​ക്ലാ​സ്സിൽ ജയി​ച്ചി​ട്ടും അവനു ജോ​ലി​കി​ട്ടി​യി​ല്ല. പെൺ​പി​ള്ളേർ സ്ഥി​രം ശൈ​ലി​യിൽ പു​ര​നി​റ​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ന്നു. കി​ട്ടു​ന്ന പണം​കൊ​ണ്ടു് റേ​ഷ​ന​രി​പോ​ലും വാ​ങ്ങാൻ വയ്യ. ഈ കഷ്ട​ത​യ്ക്കൊ​ക്കെ എളു​പ്പ​മാർ​ന്ന പരി​ഹാ​ര​മു​ണ്ടു്. അച്ഛൻ ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്തു. ഇങ്ങ​നെ എത്ര​യെ​ത്ര ആത്മ​ഹ​ത്യ​കൾ ഈ ലോ​ക​ത്തു നട​ക്കു​ന്നു! അതു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു വി​ഷ​യ​മാ​കാം. വി​ഷ​യ​മാ​യാൽ മാ​ത്രം പോ​ര​ല്ലോ. അസ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യിൽ അതു പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ട​ണം. നൂ​ത​ന​മായ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച വേണം. ആയി​ര​മാ​യി​രം വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി ആ വിഷയം ആരും മഷി​കൊ​ണ്ടു​തൊ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല എന്നു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു തോ​ന്ന​ണം. ഇതൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ങ്കിൽ എഴു​ത്തു​കാ​രൻ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഈ കഥാ​കാ​രൻ പ്ര​തി​ഭാ​ദ​രി​ദ്ര​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കഥ​യെ​ഴു​താ​ന​റി​ഞ്ഞു കൂടാ. ഉപ​ന്യാ​സ​മെ​ഴു​താ​നേ അറിയൂ. ജോ​ലി​ചെ​യ്തു തഴ​മ്പു​വീണ കൈ​കൊ​ണ്ടു പതി​നെ​ട്ടു​വ​യ​സ്സായ ജോ​ലി​ക്കാ​രി​പ്പെ​ണ്ണു് ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​ന്റെ മകനും സു​ന്ദ​ര​നു​മായ യു​വാ​വി​ന്റെ പട്ടു​പോ​ലു​ള്ള കൈയിൽ കയ​റി​പ്പി​ടി​ച്ചാൽ അവനു് എന്തു​തോ​ന്നും? എന്തു​തോ​ന്നു​മോ അതാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യ​തു്. കൈ മരം​പോ​ലെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും പി​ടി​ച്ച​തു പെ​ണ്ണ​ല്ലേ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ മി​ണ്ടാ​തെ​നി​ന്നെ​ന്നു വരും. ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നി​ല്ല.

പ്ര​ഭാ​ത​ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ശോഭ നി​മി​ഷം​തോ​റും മങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നമ്മു​ടെ ചെ​റു​ക​ഥാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ശോ​ഭ​യും മങ്ങി​വ​രു​ന്നു.

ശോ​ഭ​മ​ങ്ങു​ന്ന​തു കഥ​യു​ടേ​തു മാ​ത്ര​മ​ല്ല; കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റേ​തു​മാ​ണു്. “വെ​റു​തേ സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു”ന്ന ശര​ത്ച​ന്ദ്ര​ലാ​ലി​ന്റെ (ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) ഒരു കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം കേ​ട്ടാ​ലും;

ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ എഴു​താൻ ചങ്കൂ​റ്റ​മ​ല്ലാ​തെ വേറെ വല്ല​തും വേ​ണ്ട​തു​ണ്ടോ?

എന്നു ഞാ​നെ​ഴു​തു​ന്ന​തും ശര​ത്ച​ന്ദ്ര​ലാൽ എഴു​തു​ന്ന​തും തമ്മിൽ എന്തേ വ്യ​ത്യാ​സം? ഉണ്ടു് ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം. ലാൽ അക്ഷ​ര​സം​ഖ്യ ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്റെ വരി​ക​ളിൽ അതി​ല്ല.

ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നോ​ടും ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യോ​ടും ജോ​ലി​ക്കാർ ദേ​ഷ്യം തീർ​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ണാ​ടി​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങൾ പൊ​ട്ടി​ച്ചാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവരെ അത്ത​രം പാ​ത്ര​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ച്ചേ​ല്പി​ക്കാൻ വയ്യ. കവിയെ ജോ​ലി​ക്കാ​ര​നാ​യി ഞാൻ കരു​തു​ക​യ​ല്ല. അല​ങ്കാ​രം തോ​ന്നി​യ​തു് വെ​റു​തെ കള​യേ​ണ്ട, പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​ക​ള​യാം എന്നു തോ​ന്നി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. കവിത ഒരു സ്ഫ​ടിക ഭാ​ജ​ന​മാ​ണു്. ശര​ത്ച​ന്ദ്ര​ലാൽ അതു കൈ​കൊ​ണ്ടു തൊ​ട്ടാൽ അദ്ദേ​ഹ​മ​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ അതു താഴെ വീഴും, പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റും. “പൊ​ട്ടി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞാ​ന​വൻ എന്റെ നേരേ” എന്നു പഴയ കവി​യെ​പ്പോ​ലെ എനി​ക്കു പറ​യേ​ണ്ട​താ​യും വരും.

മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ, രാ​മാ​യ​ണ​ത്തിൽ, രഘു​വം​ശ​ത്തിൽ ഞാൻ മി​ഴി​ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ധർ​മ്മ​പു​ത്ര​രും രാ​മ​നും രഘു​വും എഴു​ന്നേ​റ്റു​വ​രു​ന്നു. മേഘ സന്ദേ​ശം നോ​ക്കു​മ്പോൾ സം​ഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ​യും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ​യും മഹാ​ത്ഭു​ത​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴോ? ബ്ലാ​ക്ക് ഹോൾ മാ​ത്രം…

നവീന ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? എങ്കിൽ റേ​മ​ണ്ട് കാർ​വ​റു ടെ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്ക​ണം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘കത്തീ​ഡ്രൽ’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മൾ കലാ​സൗ​ഭ​ഗം കണ്ടു അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടും. ഒരു അന്ധൻ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ആഹാ​ര​മെ​ല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ ടെ​ലി​വി​ഷൻ പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു. കത്തീ​ഡ്ര​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഡോ​ക്യു​മെ​ന്റ​റി​ച്ചി​ത്ര​മാ​ണു് ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അന്ധ​നു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്താൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടു് ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നു്. പക്ഷേ, അയാൾ​ക്കു് ആശ​യ​ങ്ങ​ളി​ല്ല; ആവി​ഷ്ക​രണ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് “ഒന്നു​മി​ല്ല വെറും കത്തീ​ഡ്രൽ” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഒഴി​യു​ന്നു. അജ്ഞ​ത​യു​ടെ അന്ധ​കാ​ര​വും കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത​തി​ന്റെ ഫലമായ അന്ധ​കാ​ര​വും ഒരു​മി​ച്ചു​ചേർ​ന്നു് കൂ​രി​രു​ട്ടി​ന്റെ ലോകം നമ്മു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തു​ന്നു. വല്ലാ​ത്ത ആർ​ദ്രീ​ക​രണ ശക്തി​യാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യ്ക്ക്.

മക​നു​മാ​യി പി​ണ​ക്ക​ത്തി​ലായ അച്ഛൻ അവനെ കാണാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തും തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സിൽ വന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്ന അവനെ കാണാൻ ശ്ര​മി​ക്കാ​തെ അയാൾ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു​മായ മറ്റൊ​രു കഥ—ട്രാ​ജ​ഡി​യു​ടെ തീ​ക്ഷ്ണത ആവ​ഹി​ക്കു​ന്ന വേ​റൊ​രു കഥ – ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കത്തീ​ഡ്രൽ എന്ന കഥ​യെ​പ്പോ​ലെ ഇതും മനോ​ഹ​ര​മാ​ണു്. (കഥ​യു​ടെ പേരു് ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നി​ല്ല) ഇതൊ​ക്കെ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വർ​ക്കും അഷിത യുടെ ‘സം​ശ​യാ​ലു​വായ തോമസ്’ എന്ന ചെ​റു​കഥ (ഗൃ​ഹ​ല​ക്ഷ്മി, ലക്കം 1) വെറും നാ​ട്യ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ തോ​ന്നും. തല​മു​റ​ക​ളു​ടെ അന്ത​രം ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​യായ ഒരു കോ​ളേ​ജ് അദ്ധ്യാ​പി​ക​യെ​യും കു​ടി​യ​നായ ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യെ​യും അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഇക്ക​ഥ​യിൽ പ്രി​ട്ടെൻ​ഷൻ അല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

ഗ്യു​ന്തർ​ഗ്രാ​സ്സി ന്റെ ‘തക​ര​ച്ചെ​ണ്ട’ എന്ന നോവൽ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു കാ​ല​മേ​റെ​യാ​യി. ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണു്. നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ആ മു​ണ്ടൻ (പേരു് മറ​ന്നു​പോ​യി) ആഹാരം കഴി​ക്കാ​നാ​യി മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ പാ​വാ​ട​യ്ക്ക​ക​ത്തേ​ക്കു് ഒരു​ത്ത​ന്റെ സ്റ്റോ​ക്കി​ങ് ഇട്ട കാ​ലു​യ​രു​ന്ന​തു് അവൻ കാ​ണു​ന്നു. ബ്രിട്ടീഷ്-​അമേരിക്കൻ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നായ ഫ്രാ​ങ്ക് ഹാ​രി​സി ന്റെ കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ My Life and Loves എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അതിൽ അദ്ദേ​ഹം താൻ കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു മറ്റു​ള്ള​വർ എടു​ത്തെ​ഴു​തി​യ​തു ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ ബാലൻ മേ​ശ​യ്ക്ക​ടി​യി​ലേ​ക്കു പെൻ​സിൽ ഉരു​ട്ടും. അതെ​ടു​ക്കാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ ‘നാ​ലു​കാ​ലിൽ’ ഇഴ​ഞ്ഞു മേ​ശ​യ്ക്ക​ടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലും. മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​റ്റു​മി​രി​ക്കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ കാ​ലു​കൾ കാ​ണാ​നു​ള്ള വി​ദ്യ​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഈ പെർ​വേർ​ഷ​നെ​ല്ലാം ഞാ​നി​വി​ടെ എഴു​തു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാർ നെ​റ്റി​ചു​ളി​ക്കു​ന്നോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ആ ധർ​മ്മ​രോ​ഷം ശരി. മലയാള മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ കൂ​ര്യ​നാ​ട് ചന്ദ്രൻ എഴു​തിയ ‘സു​ന​ന്ദ’ എന്ന കഥ​വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഗ്രാ​സ്സി​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്ര​വും ഫ്രാ​ങ്ക്ഹാ​രി​സും കാ​ണി​ച്ച പെർ​വേർ​ഷൻ എത്ര നി​സ്സാ​ര​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി​പ്പോ​യി. “സു​ന​ന്ദ പ്ര​സ​വി​ച്ചു. ദാസ് ആശി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ കു​ട്ടൻ തന്നെ” എന്ന കത്തു് ഭർ​ത്താ​വി​നു വന്ന​തു ഭാ​ര്യ​യെ​ടു​ത്തു് ഒളി​ച്ചു​വ​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു കര​യാൻ​തു​ട​ങ്ങി. കൂ​ത്താ​ട്ടു​കു​ള​ത്താ​ണു് സു​ന​ന്ദ പാർ​ക്കു​ന്ന​തു്. അന്നു തന്നെ അവി​ട​ത്തേ​ക്കു് അയാൾ​ക്കു ട്രാൻ​സ്ഫർ കി​ട്ടി. വാ​തോ​രാ​തെ കര​യു​ന്ന ഭാ​ര്യ​യെ​യും കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ കൂ​ത്താ​ട്ടു​കു​ള​ത്തു​ചെ​ന്നു. പ്ര​സ​വി​ച്ച സു​ന​ന്ദ​യെ കണ്ടു. സു​ന​ന്ദ പശു​വാ​ണു്. അപ്പോൾ അവൾ (ഭാര്യ) കണ്ണീ​രോ​ടെ ചി​രി​ച്ചു​പോ​ലും. ഇതു് പെർ​വേർ​ഷ​ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ​ന്താ​ണു്? ഹാ​വ്ല​ക് എല്ലി​സ് മഹാ​നായ ലൈം​ഗിക ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം കാ​മു​കി​മാ​രെ മൂ​ത്ര​വി​സർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്യി​ച്ചു് അതു​ക​ണ്ടു​ര​സി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ യൂ​റോ​ല​ഗ്നിയ (urolagnia) ഞെ​ട്ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. പക്ഷേ, എല്ലി​സ്, താ​ങ്ക​ളെ​ത്ര പാവന ചരിതൻ! താ​ങ്ക​ളെ​യും സാ​ഹി​ത്യം കൊ​ണ്ടു് തോ​ല്പി​ക്കു​ന്ന​വർ ഞങ്ങ​ളു​ടെ നാ​ട്ടി​ലു​ണ്ടു്.

മനു​ഷ്യ​നെ മൃ​ഗ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വേർ​തി​രി​ച്ചു നി​റു​ത്തു​ന്ന​തു് സം​സ്കാ​ര​മാ​ണു്. ഒരു ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളും ആചാര ക്ര​മ​ങ്ങ​ളും ഒരു​മി​ച്ചു ചേ​രു​ന്ന​തി​നെ സം​സ്കാ​ര​മെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അതു് ആ ദേ​ശ​ത്തി​ന്റേ​തു മാ​ത്ര​മാ​ണു്. പി​ന്നീ​ടു് പി​ന്നീ​ടു് വരു​ന്ന​വർ ആ ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും ആചാ​ര​ക്ര​മ​ങ്ങൾ​ക്കും ഭംഗമോ ലോപമോ വരു​ത്താ​തെ സ്വ​കീ​യ​ങ്ങ​ളായ സം​ഭാ​വ​ന​കൾ കൊ​ണ്ടു് അതിനു വി​കാ​സം വരു​ത്ത​ണം. ഇങ്ങ​നെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ കേ​ര​ള​ത്തി​നു് അതി​ന്റേ​തായ സം​സ്കാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. ആ സം​സ്കാ​ര​ത്തോ​ടു സർ​ക്കാർ പ്ര​സാ​ധ​ന​മായ ‘സം​സ്കാ​ര​കേ​രള’ത്തി​നു ഒരു ബന്ധ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അതിനെ അവ​ഗ​ണി​ക്കു​വാൻ പോലും അധി​പ​ന്മാർ ശ്ര​മി​ച്ചി​രു​ന്നു. ശങ്ക​ര​സൂ​രി​ക്കും ശ്രീ​ധ​ര​ക​വി​രാ​ജ​നും തപോ​വ​ന​ത്തി​നും വി​ഹ​രി​ക്കു​വാൻ പറ്റിയ ഒരു കളം ഈ മാസിക ഒരു​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു എന്ന​തു മാ​ത്ര​മാ​ണു സത്യം. ലോ​ക​ത്തു് ഒരു മാ​സി​ക​യും ഇവ​രു​ടെ രചനകൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു വി​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു് അവ. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് സർ​ക്കാ​രു​വക പു​റ​മ്പോ​ക്കായ “സം​സ്കാ​ര​കേ​ര​ളം” കി​ട​ക്കു​ന്നു. പു​റ​മ്പോ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ക്കാൻ നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട വ്യ​ക്തി​യു​ടെ സമ്മ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ രച​നാ​ഭാ​സ​ങ്ങൾ അവി​ടേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു. വള​രെ​ക്കാ​ലം കേ​ര​ളീ​യർ ക്ഷ​മി​ച്ചു; സർ​ക്കാ​രും ക്ഷ​മി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ സം​സ്കാ​ര​കേ​ര​ള​മി​ല്ല. അതു നി​റു​ത്തിയ സർ​ക്കാ​രി​നെ ഞാൻ സവി​ന​യം അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്നു.

ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ടി. വേണു ഗോ​പാ​ലൻ എഴു​തിയ ലേഖനം (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് ലക്കം 18) മന​സ്സി​രു​ത്തി​യാ​ണു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ച​തു്. ലേ​ഖ​ക​ന്റെ പല മത​ങ്ങ​ളോ​ടും യോ​ജി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. വേ​ണു​ഗോ​പാ​ലൻ തന്റേ​തായ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്റേ​ത​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചില അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഞാൻ യോ​ജി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. കേ​ര​ളീ​യ​രെ​യും കേ​ര​ള​സർ​ക്കാ​രി​നെ​യും അഴു​ക്കു ചാ​ലി​ലേ​ക്കു് എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു പ്ര​സാ​ധ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി​യ​തു​ത​ന്നെ വലിയ കാ​ര്യം.

കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഒരു​ജ്ജ്വ​ല​പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി എനി​ക്കെ​ഴു​തിയ ഒരു കത്തിൽ​നി​ന്നു ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ എടു​ത്തെ​ഴു​ത​ട്ടെ: “സം​സ്കാ​ര​കേ​ര​ളം ഇനി നമ്മെ ശല്യം ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. ആശ്വാ​സ​മാ​യി! പു​നർ​ജ​നി നേ​ടു​മോ എന്നു ശങ്ക​യി​ല്ലാ​തി​ല്ല. ‘ശവ സം​സ്കാ​ര​കേ​ര​ളം’ എന്ന അന്വർ​ത്ഥ​നാ​മ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യാ​ണു് അതു് അന്ത​രി​ച്ച​തു്. ഹോ, അതിലെ ‘നാ​യ​കാ​ഭ​ര​ണം’ പൊടി പോ​ടി​ച്ചു. ശൃം​ഗാ​ര​ക്കു​ഴ​മ്പു്; പഴ​കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം ഇത്ര നാ​റ്റം. മു​കി​ല​നോ​ടു യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​പോയ പട​യാ​ളി​കൾ (നാ​യ​ക​ന്മാർ) കള്ളു​ഷാ​പ്പു് വഴി വേ​ശ്യാ​ല​യ​ങ്ങ​ളിൽ തു​മു​ല​യു​ദ്ധം നട​ത്തി​വെ​ളു​പ്പി​ച്ചു. എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടു് സം​സ്കാ​രം? മൃ​ത​ഭാ​ഷ​യെ സം​സ്ക​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. വാ​ല്മീ​കി​വ്യാ​സ​കാ​ളി​ദാ​സ​ന്മാർ ചൈ​ത​ന്യ​മേ​കി വി​ക​സി​പ്പി​ച്ച അമൃത ഭാഷ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​ത്തി മൃ​ത​മാ​യി. പി​ന്നെ സം​സ്ക​രി​ക്കാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യു​ണ്ടോ? അതു സർ​ക്കാർ ചെ​ല​വിൽ തന്നെ മാ​ന്യ​മാ​യി നട​ന്നു”.

തി​ക​ച്ചും മനു​ഷ്യ​ത്വ​ശൂ​ന്യ​വും ഭീ​തി​ജ​ന​ക​വു​മായ കഥ​യാ​ണു് മേതിൽ രാ​ജേ​ശ്വ​രി​യു​ടെ “കഴു​ക​ന്മാർ” (കു​ങ്കു​മം, ലക്കം 45). വി​വാ​ഹി​ത​യായ കൂ​ട്ടു​കാ​രി ശാ​ലി​നി​യെ കാണാൻ റോസി തോമസ് വരു​ന്നു. ശാ​ലി​നി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ അവൾ​ക്കു കണ്ടേ​തീ​രൂ. അയാ​ളു​ടെ പടം ശാ​ലി​നി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. സു​ന്ദ​രൻ അതു​പോ​രെ എന്നു ശാ​ലി​നി. പോര, നേ​രി​ട്ടു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു റോ​സി​തോ​മ​സ്. പറ​മ്പു​താ​ണ്ടി അവർ ചെ​ന്നു. ഒരു ഭ്രാ​ന്ത​നെ ഒരൊ​ഴി​ഞ്ഞ വീ​ട്ടി​ലെ മു​റി​യിൽ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ശാ​ലി​നി വി​കാ​ര​വി​വ​ശ​യാ​യി അയാ​ളു​ടെ തല​യെ​ടു​ത്തു് സ്വ​ന്തം ശരീ​ര​ത്തിൽ ബന്ധി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. കഥ എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്കു് ജീ​വി​ത​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഏതു ‘വിഷനു’മാകാം. അതു് ഇക്ക​ഥ​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ രോ​ഗാർ​ത്ത​വു​മാ​ക​ട്ടെ. പക്ഷേ, പാ​രാ​യ​ണം കഴി​യു​മ്പോൾ പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ര​തി​യ​ല​ങ്കാ​രി​കൻ പറ​യു​ന്ന വി​ശ്രാ​ന്തി അനു​വാ​ച​ക​നു് ഉണ്ടാ​ക​ണം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ ക്രോ​ചെ പറഞ്ഞ “അനു​ധ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ശാ​ന്തത” ഉള​വാ​ക​ണം. വി​ശ്രാ​ന്തി​യോ പ്ര​ശാ​ന്ത​ത​യോ ജനി​പ്പി​ക്കാൻ ഇക്കഥ അസ​മർ​ത്ഥ​മാ​ണു്. അതിലെ ‘ഇമോ​ഷ​നൽ വയ​ലൻ​സ് രോ​ഗാർ​ത്ത​മാ​ക്കു​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മന​സ്സി​നെ. സം​സ്കൃത സാ​ഹി​ത്യ ചി​ന്ത​ക​ന്മാർ രണ്ടു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള വൃ​ത്തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. തദ്വൃ​ത്തി​യും തത്സ​മ​വൃ​ത്തി​യും. കൊ​ല​പാ​ത​കം നേ​രി​ട്ടു​ക​ണ്ടാൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ഭയവും ഞെ​ട്ട​ലു​മാ​ണു് കൊ​ല​പാ​ത​ക​വർ​ണ്ണ​നം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ആദ്യ​ത്തെ വൃ​ത്തി​യാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്. വർ​ണ്ണ​നം രസാ​നു​ഭൂ​തി​ക്ക് കാ​ര​ണ​മാ​യാൽ രണ്ടാ​മ​ത്തെ വൃ​ത്തി. ഒഥ​ല്ലോ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഇതാ​ണു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. അടു​ത്ത​വീ​ട്ടി​ലെ കൊ​ല​പാ​ത​ക​മോ ചില വാ​രി​ക​ക​ളി​ലെ കൊ​ല​പാ​തക റി​പ്പോർ​ട്ടു​ക​ളോ ആദ്യം എഴു​തിയ വൃ​ത്തി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മേതിൽ രാ​ജേ​ശ്വ​രി​യു​ടെ കഥ സാ​ഹി​ത്യ​മ​ല്ല! അതു് Vulgar depravity മാ​ത്രം.

ഈ വൾഗർ ഡി​പ്രേ​വി​റ്റി—ആഭാ​സ​ത്ത​ര​ത്തോ​ളം ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​ഷ​ള​ത്തം—ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലാ​ണു് കൂ​ടു​ത​ലും കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഭാ​ര​തീ​യ​ക​വി​കൾ ഇതു മുൻ​കൂ​ട്ടി​ക്ക​ണ്ടു് മനു​ഷ്യ​രെ അതിൽ​നി​ന്നു രക്ഷി​ക്കാ​നാ​യി ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ “ആദർ​ശാ​ത്മ​ക​മാ​യി” ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു. സീ​ത​യു​ടെ​യും ശ്രീ​രാ​മ​ന്റെ​യും കഥ ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം. ദമ​യ​ന്തി​യു​ടെ​യും നള​ന്റെ​യും കഥ വേ​റൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണം. ഈ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ ദമ്പ​തി​മാർ​ക്കു സഞ്ച​രി​ക്കേ​ണ്ട മാർ​ഗ്ഗം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും കാ​പ​ട്യ​ത്തി​ന്റെ സന്ത​തി​ക​ള​ത്രേ. പടി​ഞ്ഞാ​റൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ റീ​യ​ലി​സ്റ്റി​ക്കാ​ണു്. റോമൻ സറ്റ​യ​റി​സ്റ്റ് പി​ട്രോ​ണി​യ​സി ന്റെ കഥ​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ. സർ​ക്കാർ ചില കള്ള​ന്മാ​രെ കു​രി​ശിൽ തറ​ച്ചു​കൊ​ന്നു. അവ​രു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ങ്ങൾ ബന്ധു​ക്കൾ മോ​ഷ്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ഒരു പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നെ​യും നി​യ​മി​ച്ചു. അന്നു​ത​ന്നെ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി മരി​ച്ച ഒരാ​ളി​ന്റെ ശരീരം ഒരു ഗു​ഹ​യ്ക്ക​ക​ത്താ​ക്കി വച്ചി​രു​ന്നു. (അവി​ട​ത്തെ ആചാരം അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.) അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ ദുഃഖം സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ ആ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തി​ന​ടു​ത്തു വന്നി​രു​ന്നു നെ​ഞ്ചി​ല​ടി​ക്കു​ക​യും മുടി പി​ച്ചി​പ്പ​റി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. കള്ള​ന്മാ​രു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ങ്ങൾ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​രൻ സു​ന്ദ​രി​യായ വി​ധ​വ​യു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി. ആശ്വാ​സ​വ​ച​ന​ങ്ങൽ അരുളി. ആഹാരം നല്കി. മു​ന്തി​രി​ച്ചാ​റു കു​ടി​ക്കാൻ കൊ​ടു​ത്തു. വി​ശ​പ്പു മാ​റി​യ​പ്പോൾ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ മറ്റാ​വ​ശ്യ​ങ്ങൾ ഉയർ​ന്നു. എന്തി​നേ​റെ​പ്പ​റ​യു​ന്നു അവർ രണ്ടു​പേ​രും രാ​ത്രി ഗു​ഹ​യ്ക്ക​ക​ത്തു​കി​ട​ന്നു. പട്ടാ​ള​ക്കാ​രൻ പോ​യെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ ബന്ധു​ക്കൾ വന്നു് ഒരു മൃ​ത​ദേ​ഹ​മെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. മൃ​ത​ദേ​ഹം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടാൽ സർ​ക്കാർ പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​നെ കൊ​ല്ലും. അയാൾ വാളു് വലി​ച്ചൂ​രി ആത്മ​ഹ​ത്യ​യ്ക്കു് ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ശവ​മെ​ടു​ത്തു് കു​രി​ശിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​യ്ക്കാൻ. രാ​ത്രി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട മൃ​ത​ദേ​ഹം പി​ന്നീ​ടു് കു​രി​ശിൽ വന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ആളുകൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു.

“so speak of the woe that is in marriage” എന്ന​തു മിൽ​റ്റ​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണു് ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ യാ​ത​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആദ്യ​മാ​യി എഴു​തി​യ​തെ​ന്നു് എ. അൽ​വ​റ​സ് പറ​യു​ന്നു (Life after Marriage എന്ന പു​സ്ത​കം). ഭാ​ര​തീയ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ നല്ല ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പച്ച​ക്ക​ള്ളം പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ന്നു. പടി​ഞ്ഞാ​റു​ള്ള​വർ സത്യ​ത്തെ സത്യ​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. ഒരു വി​കാ​ര​ത്തി​നും സ്ഥി​ര​ത​യി​ല്ല എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​തം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വൻ ഒരാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല. അതു​പോ​ലെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​മ​ത്ര​യും ഒരാളെ വെ​റു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നും വയ്യ. വലിയ ശത്രു​ക്കൾ ഏതാ​നും ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് ഉറ്റ​മി​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​കും. ‘നീ​യ​ല്ലാ​തെ ഈ ലോ​ക​ത്തു് എനി​ക്കാ​രു​മി​ല്ല’ എന്നു മധു​വി​ധു​കാ​ല​ത്തു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ച ഭർ​ത്താ​വു് ഒരു മാസം കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് കോ​ടാ​ലി​ക്കൈ തട്ടി​യൂ​രി അവളെ അടി​ക്കും. മരി​ച്ചാൽ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കും. “it [the family] will give him power and authority when no one else will. It will extend to him the palm of success, when no sign of even basic respect is forthcoming from any other quarter.” എന്നു് Sex and Destiny എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ (Germaine Greer) പറ​യു​ന്ന​തു കള്ള​മാ​ണു്. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഈ അസ​ത്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു രാ​ജൂ​നാ​യർ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി കൈ​ചൂ​ണ്ടു​ന്നു. “വി​വാ​ഹ​വാർ​ഷി​ക​മ​ല്ലേ നാളെ. എന്താ​ണു സ്പെ​ഷ​ലാ​യി​ട്ടു് ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ട​തു്? പാ​ല്പാ​യ​സ​മോ അട​പ്ര​ഥ​മ​നോ പാ​ച്ചോ​റോ?” എന്നു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. “ഓർ​മ്മ​പു​തു​ക്കാ​നാ​ണോ? എന്നാൽ പാ​വ​യ്ക്ക​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഏതെ​ങ്കി​ലും കറി​യാ​യാ​ലോ?” എന്നു് ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അങ്ങോ​ട്ടു​ള്ള ചോ​ദ്യം (ദീപിക വാ​രി​ക​യി​ലെ കാർ​ട്ടൂൺ).

ഇരു​ട്ടി​ലാ​ണ്ട മുറി. ഭർ​ത്താ​വും ഭാ​ര്യ​യും വേറെ വേറെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു് ഉണർ​ന്നു്: “തങ്കം, ഉറ​ങ്ങി​യോ?” ഭാര്യ ഉണർ​ന്നു: “എന്തു വേണം?” ഭർ​ത്താ​വു്: “ഇങ്ങു​വാ” ഭാര്യ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അയാ​ളു​ടെ കട്ടി​ലി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ കാലു് കട്ടി​ലി​ന്റെ കാലിൽ തട്ടു​ന്നു. അവൾ​ക്കു വല്ലാ​ത്ത വേദന. “അയ്യോ” എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു് ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു അവളെ എടു​ത്തു കട്ടി​ലിൽ കി​ട​ത്തി വിരൽ തട​വി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ആശ്വാ​സ​വ​ച​ന​ങ്ങൾ അരു​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ രതി ക്രീഡ വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ. അഞ്ചു​മി​നി​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു് ഭാര്യ സ്വ​ന്തം കട്ടി​ലി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​മ്പോൾ വീ​ണ്ടും കാ​ലു​ത​ട്ടു​ന്നു. നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അതു​കേ​ട്ടു് ഭർ​ത്താ​വു് കോ​പി​ച്ചു് “എന്തെ​ടീ നോ​ക്കി നട​ന്നു​കൂ​ടേ. ശവം”.

കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ മരി​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു വർ​ഷ​മാ​യി. കാലം എത്ര വേഗം പോ​കു​ന്നു! ഒരു​മാ​സം​പോ​ലു​മാ​യി​ല്ല ചരമം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. നമു​ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ മരണം കാ​ല​ദൈർ​ഘ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​തി ഉള​വാ​ക്കു​കി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു വേണ്ട ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ മഹ​ത്ത്വം കേ​ര​ളീ​യർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ. “ബാലൻ ജീ​നി​യ​സ്സാ”ണെ​ന്നു് കൈ​നി​ക്കര പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള – പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങ​ളിൽ മി​ത​ത്വം പാ​ലി​ച്ചി​രു​ന്ന കൈ​നി​ക്കര പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള—രണ്ടു​ത​വണ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം പറഞ്ഞ സത്യം ഒന്നു​കൂ​ടെ വി​ശ​ദ​മാ​ക്കു​ന്നു കലാ​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ സ്റ്റാ​ഫ് ലേഖകൻ (കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നെ ഓർ​മ്മി​ക്കു​മ്പോൾ എന്ന ലേഖനം. പുറം 7, 8). മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കും പു​രു​ഷ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കും ഉയർ​ന്നു​ചെ​ന്നു് ഉത്കൃ​ഷ്ട​മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങൾ അനാ​വ​ര​ണം ചെയ്ത വലിയ വ്യ​ക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു. കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ.

“എടാ, ഉവ്വേ, ഞാൻ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യെ​ക്കാൾ വലിയ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണ​ടൊ” കേ​ശ​വ​ദേ​വ് ഇങ്ങ​നെ പല​പ്പോ​ഴും പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഈവി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള മതി​ഭ്ര​മ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നമ്മു​ടെ കവി​ക​ളും കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രും. കൊ​ച്ചു കു​ട്ടി​കൾ പാ​വ​ക​ളെ ലാ​ളി​ക്കു​മ്പോൾ അവാ​സ്ത​വി​ക​മായ ലോ​ക​ത്തു് പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​മ​ല്ലോ. അതിനു സദൃ​ശ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ ഇവരും അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മായ ലോ​ക​ത്തെ​ത്തു​ന്നു സ്വ​ന്തം കളി​പ്പാ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ.