തിരൂർ—പൊ​ന്നാ​നി​പ്പു​ഴ​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന വള്ള​ത്തോ​ളി ന്റെ അന്തർ​ല്ലോ​ച​നം പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ തു​ഞ്ചൻ​പ​റ​മ്പി​നെ കാ​ണു​ക​യും അദ്ദേ​ഹം താ​ന​റി​യാ​തെ ഇങ്ങ​നെ ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​രാർ​ദ്ധം ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന അദ്ഭു​താം​ശ​മാ​ണു് മഹ​ത്ത്വ​മാർ​ന്ന കവി​ത​യ്ക്കു് ആസ്പ​ദം. ഇനി മറ്റൊ​രു ഭാഗം നോ​ക്കാം. വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യു​ടെ രക്ത​മാ​കെ ഒഴു​കി​പ്പോ​യി. സിരകൾ ശൂ​ന്യ​മാ​യി. പ്രാ​ണ​പാ​ശം അറ്റു​പോ​കാ​റാ​യി. എങ്കി​ലും അങ്ങ​നെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ഉപ​ഗു​പ്ത​നെ കാ​ണാ​നാ​യി തല ഉയർ​ത്തു​ന്നു. ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ പറ​യു​ക​യാ​ണു്:

ഇവി​ടെ​യും ഈ വരികൾ ഉത്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന അദ്ഭു​താം​ശ​മാ​ണു് കവി​ത​യ്ക്കു മഹ​നീ​യത നൽ​കു​ന്ന​തു്. കാ​ണാ​വു​ന്ന​തി​നും സ്പർ​ശി​ക്കാ​വു​ന്ന​തി​നും അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള അജ്ഞാ​ത​വും അജ്ഞേ​യ​വും ആയ​തി​നെ അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കാൻ ആർ​ക്കു കഴി​യു​ന്നു​വോ ആ ആളാ​ണു് കവി. ഈ സി​ദ്ധി​വി​ശേ​ഷം ഏറ്റ​വും കൂടിയ അളവിൽ വ്യാ​സ​നും ഹോമർ ക്കും ഷേ​ക്സ്പി​യ​റി​നും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഇത്ര​യും എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. അതും കൂടി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ഏകാ​ന്തത നി​റ​ഞ്ഞ കട​പ്പു​റ​ത്തു് ഒറ്റ​യ്ക്കു​നി​ന്നു് ചൂ​ണ്ട​യി​ട്ടു് മീൻ​പി​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ഒരു മു​ക്കു​വ​ബാ​ല​നോ​ടു് കവി ചോ​ദി​ച്ചു, അവനു് പേ​ടി​യി​ല്ലേ​യെ​ന്നു്. പേടി ഒട്ടു​മി​ല്ലെ​ന്നു് മറു​പ​ടി നൽ​കി​യ​ശേ​ഷം അവൻ പറ​ഞ്ഞു:

തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ ചന്ദ്ര​നു​ദി​ക്കു​ന്ന​തു് നമ്മൾ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ പട്ടി കു​ര​യ്ക്കു​ന്ന​തു് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ഈ പ്രാ​പ​ഞ്ചിക സം​ഭ​വ​ത്തിൽ അട​ങ്ങിയ അദ്ഭു​താം​ശം കവി—ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്—എടു​ത്തു് കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു വരെ നമ്മൾ അറി​യു​ന്നി​ല്ല.

അനു​വാ​ച​ക​നു് എപ്പോ​ഴും വേ​ണ്ട​തു് ഈ വി​സ്മ​യാം​ശ​മാ​ണു്. അതി​ന്റെ കൂടെ അയാൾ പലതും ചോ​ദി​ക്കും. ആ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നെ​യു​ള്ളൂ. അർ​ത്ഥാ​ന്ത​ര​ങ്ങൾ, ലയം, ബാ​ഹ്യ​സം​ഗീ​തം (ആന്ത​ര​സം​ഗീ​ത​മാ​ണു് ലയം) ഇവ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് അയാൾ​ക്കു് വേ​ണ്ട​തു്. ഒരു കൊ​ച്ചു​കഥ കൊ​ണ്ടു് ഇതു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാം. ജനി​ച്ച നാൾ തൊ​ട്ടു് അന്ധ​നാ​യി​രു​ന്നു, ആ യാചകൻ. നി​ര​ന്ത​ര​മായ പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യാൽ അയാൾ ഈശ്വ​ര​നെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ചു. ഈശ്വ​രൻ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി അയാ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു: “ഒരു വരം മാ​ത്രം ചോ​ദി​ക്കൂ”. കു​റ​ച്ചു നേരം യാചകൻ കു​ഴ​ങ്ങി. പക്ഷേ, എല്ലാ യാ​ച​ക​രും ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “ഒറ്റ വരമേ ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ. എന്റെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി ഏഴു് നി​ല​യു​ള്ള കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ അനേകം ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രാൽ പരി​സേ​വി​ത​നാ​യി സ്വർ​ണ്ണ​നിർ​മ്മി​ത​മായ പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് വി​ശി​ഷ്ട​ഭോ​ജ്യ​ങ്ങൾ കഴി​ക്കു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് കാണണം” (യാചകൻ സം​സ്കൃ​തം പഠി​ച്ചി​രു​ന്നോ എന്നു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ ചോ​ദി​ക്ക​രു​തേ). ഒരു വരം മാ​ത്രം സം​ശ​യ​മി​ല്ല. പക്ഷേ, അതി​ലെ​ന്തെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടു്? കാഴ്ച വീ​ണ്ടു​കി​ട്ടുക, ദീർ​ഘാ​യു​സ്സു് ലഭി​ക്കുക, സമ്പ​ത്തു് ഉണ്ടാ​വുക, യാ​ച​ക​നു് തന്നെ ഭാ​ര്യ​യെ കി​ട്ടുക ഇങ്ങ​നെ പലതും. കവി​ത​യിൽ നി​ന്നു് അദ്ഭു​താം​ശം ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന അനു​വാ​ച​കൻ ഇയാ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. അർ​ത്ഥാ​ന്ത​ര​ങ്ങൾ തു​ട​ങ്ങി​യ​വ​യെ​ല്ലാം അതിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ വി​സ്മ​യാം​ശം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ വിജയം കൈ​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു, ‘പഴയ കളികൾ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ആന​ന്ദ് (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്—ലക്കം 46). ‘കെ​ട്ടി നിൽ​ക്കു​ന്ന ചെ​ളി​വെ​ള്ള​ത്തിൽ മഴ​വി​ല്ലി​ന്റെ നേർ​ത്ത നി​റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതു ചെ​ളി​വെ​ള്ളം തന്നെ​യാ​ണ​ല്ലോ?’ എന്നു് ഹം​ഗേ​റി​യൻ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന ദൊർ​ദ്യ ലൂ​ക്കാ​ച്ച് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. (After all, a puddle can never be more than dirty water, even though it may contain rainbow tints—Lukacs against Bloch എന്ന ലേഖനം. “Aesthetics and politics—Debates between Bloch, Lukacs, Brecht, Benjamin, Adorno” എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം). വി​ര​സ​ങ്ങ​ളായ ആയിരം വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന കഥാ​കാ​ര​ന്റെ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ രസാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളാ​യെ​ന്നു വരാം. ആന​ന്ദി​ന്റെ കഥ അമ്മ​ട്ടി​ല​ല്ല. അതു നിർ​മ്മ​ല​മായ ജലാ​ശ​യ​മാ​ണു്. അതിൽ മഴ​വി​ല്ലി​ന്റെ ഉജ്ജ്വ​ല​വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളാ​കെ​യു​ണ്ടു്. പ്രാ​യം ചെന്ന മനു​ഷ്യ​രെ​യും പ്രാ​യം കൂടിയ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും കൊ​ണ്ടു് സർ​ക്ക​സ്സ് കാ​ണി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ ഒരു പാ​വ​ത്തി​ന്റെ കഥ പറ​യു​ക​യാ​ണു് കഥാ​കാ​രൻ. അയാൾ കാ​ണി​ച്ച​തൊ​ക്കെ പഴയ കളികൾ. ജന​ത്തി​നു് അതു കാ​ണേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അവർ സർ​ക്ക​സ്സ് കമ്പ​നി​ക്കാ​രെ കൂ​വി​യോ​ടി​ച്ചു. എന്നാൽ നേ​ര​ത്തേ ഒരു കൂ​ട്ടർ വന്നു് വാ​ളു​കൾ കൊ​ണ്ടു് വി​ദ്യ​കൾ കാ​ണി​ച്ച​പ്പോൾ ബഹു​ജ​നം കൈ​യ​ടി​ച്ചു് അവരെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളൂ. ലളി​ത​മായ ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ സമ​കാ​ലി​ക​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രം ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി വര​യ്ക്കു​ന്നു ആന​ന്ദ്. ഇവിടെ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ങ്ങ​ളെ​ന്നാ​ലും പുതുമ നശി​ച്ച പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ ആർ​ക്കും വേണ്ട. ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന, രക്തം പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കളികൾ ഉണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ കാ​ണി​ക്കു എന്നാ​ണു് ജനത ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. മനു​ഷ്യൻ എങ്ങ​നെ​യി​രു​ന്നാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, ഉള്ളി​ലു​ള്ള​തു മാ​ത്രം പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ച്ചാൽ മതി എന്നോ മറ്റോ ഒഥ​ല്ലോ നാ​ട​ക​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്. നാ​ട്യ​മു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നു ആന​ന്ദി​നെ വഞ്ചി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം അവരെ യഥാർ​ത്ഥ​വർ​ണ്ണ​ത്തിൽ തന്നെ കാ​ണു​ന്നു. കൊ​തി​യാർ​ന്ന, ക്രൂ​ര​ത​യാർ​ന്ന മനു​ഷ്യ​നെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യും സ്നേ​ഹ​വാ​യ്പും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യെ അദ്ദേ​ഹം ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

“മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​യ്ക്കു പു​ണ്യ​വാ​ള​ത്തി പദം തി​രു​സഭ നൽ​കി​യി​ല്ല. അതു തീരെ ശരി​യാ​യി​ല്ല.” എന്നു എം. ഗോ​വി​ന്ദൻ പറ​ഞ്ഞ​തി​നു് ഏറെ എതിർ​പ്പു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ എതിർ​പ്പു​ക​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ഇപ്പോൾ പറ​യു​ന്നു: “അപ്പോ​സ്തല പാ​ര​മ്പ​ര്യ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​ത്തി​ന്റെ ‘സെ​യി​ന്റ് ഹുഡ്’ പോലും രണ്ടാം കി​ട​യിൽ​പ്പെ​ടു​ന്നു.” ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തേ​യും മത​പ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ എതിർ​ക്കു​മെ​ന്നു ഗോ​വി​ന്ദൻ കരു​തു​ന്നു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം തു​ടർ​ന്നെ​ഴു​തു​ന്നു: “ഇത്ര​യും ഞാ​നി​വി​ടെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ മറ്റു ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ വരാ​നി​ട​യു​ണ്ടെ​ന്നും ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​ത്തെ പു​ണ്യ​വാ​ള​ത്തി​യാ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു താ​ങ്കൾ പരാതി ഉന്ന​യി​ച്ചു. അതിൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു് ഇപ്പോൾ എന്നാ​ലും വേ​ണ്ട​പ്പോ​ലെ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന നി​ഗ​മ​നം വച്ചു നീ​ട്ടു​ന്നു. ഇതി​നെ​ന്തർ​ത്ഥം?” (കലാ​കൗ​മു​ദി, ലക്കം 542). സാ​ങ്ക​ല്പി​ക​മായ ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നും ഗോ​വി​ന്ദൻ ഉത്ത​രം നല്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇത്ത​രം വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ സു​പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ത​മെ​ന്നു കരു​താ​വു​ന്ന ഒരു തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ലും ആർ​ക്കും എത്താ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ലൂ​ക്കി​ന്റെ സു​സം​വാ​ദ​ത്തിൽ (7–36) അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പേ​രി​ല്ലാ​ത്ത സ്ത്രീ​യെ മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​മാ​യി​ട്ടോ ബഥ​നി​യി​ലെ മേ​രി​യാ​യി​ട്ടോ കരു​തു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല​ന്നു ബൈബിൾ പണ്ഡി​ത​ന്മാർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. (82 മാർ​ക്ക് 14 3−4 ജോൺ 121−8). യേ​ശു​വി​നെ ഒരു സ്ത്രീ സു​ഗ​ന്ധ​തൈ​ലം പൂ​ശി​ച്ച രണ്ടു കഥ​ക​ളും തമ്മിൽ “ഇന്റ​റാ​ക്ഷൻ”—പര​സ്പ​ര​പ്ര​വർ​ത്ത​നം—ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് അവർ​ക്കു മത​മു​ണ്ടു്. (ജോൺ 12−3, ലൂ​ക്ക് 738) (Saint Luke, G. B. Caird, Penguin Book, Page 115) ‘സെ​യി​ന്റ് ഹുഡി’നെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഇതു തന്നെ​യാ​ണു് പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്. ഫാ​ക്റ്റ് ഏതു്, ഫി​ക്ഷ​നേ​തു്? എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം. മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​ത്തെ പു​ണ്യ​വാ​ള​ത്തി​യാ​യി​ട്ടു തന്നെ​യാ​ണു് ക്രൈ​സ്ത​വ​ലോ​ക​ത്തിൽ പലരും കരു​തി​പ്പോ​രു​ന്ന​തു്. St. Mary Magdalene (മഗ്ദ​ലൻ എന്നു് ഉച്ചാ​ര​ണം) എന്നാ​ണു് ക്രി​സ്ത്യാ​നി​കൾ അവരെ പരാ​മർ​ശി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

വെ​സേ​ലേ സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ മേരി മഗ്ദ​ല​ന​യു​ടെ അസ്ഥി​പ​ഞ്ജ​രം സമ്പൂർ​ണ്ണ​വ​സ്ഥ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തീർ​ത്ഥാ​ട​കർ അവി​ടേ​ക്കു പ്ര​വ​ഹി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന പു​ണ്യ​വാ​ള​ത്തി പാ​പി​ക​ളായ തീർ​ത്ഥാ​ട​കർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഒരു നല്ല​വാ​ക്കെ​ങ്കി​ലും പറ​യാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല​ന്നാ​ണു് The Christians എന്ന നല്ല പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തിയ ബംബർ ഗസ്കോ​യിൻ (Bamber Gascoigne) പറ​യു​ന്ന​തു്. മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യം പാപം ചെ​യ്ത​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു, വേ​ശ്യ​യാ​യി​രു​ന്നു, യേ​ശു​ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ പ്ര​ത്യേക കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ​ക്കു അതു മന​സ്സി​ലാ​കും. അവർ​ക്കു് അതു് വി​വ​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കും. (She had herself been a sinner, it was believed even a prostitute, and yet she was a special friend of Jesus. She would understand; she could explain—Page 95). വെ​സേ​ല​യിൽ വച്ച​ല്ല വേറേ എവി​ടെ​യോ വച്ചു് മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​ത്തി​ന്റേ​താ​യി കരു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒര​സ്ഥി​യു​ടെ അറ്റം ഒരു ബി​ഷ​പ്പു് നമ​സ്ക​രി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ കടി​ച്ചു മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് തന്റെ പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യെ​ന്നും ഗസ്കോ​യിൻ എഴു​തു​ന്നു. ഹം​ഗ​റി​യി​ലെ ഇലി​സ​ബ​ത്തു് പു​ണ്യാ​ള​ത്തി 1231-ൽ മരി​ച്ചു. ആ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഭക്ത​ന്മാർ അവ​രു​ടെ മു​ടി​യും നഖ​ങ്ങ​ളും മു​ല​ക്ക​ണ്ണു​ക​ളും മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി എന്നും അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ഭക്തി​പ്ര​കർ​ഷം എന്ന​ല്ല​തെ എന്തെ​ഴു​താൻ? വെസേല സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തി​ലെ അസ്ഥി​പ​ഞ്ജ​ര​ത്തെ പ്രൊ​ട്ട​സ്റ്റ​ന്റു​കാർ പി​ന്നീ​ടു് എരി​ച്ചു കള​ഞ്ഞ​താ​യും ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വ​മു​ണ്ടു്. ഇതൊ​ക്കെ കൊ​ണ്ടാ​ണു് ആരു പു​ണ്യ​വാ​ളൻ ആരു പു​ണ്യ​വാ​ള​ത്തി എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ വൈ​ഷ​മ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് ഇവിടെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​തു്. ഭക്ത​ന്മാർ ആരാ​ധി​ക്കു​ന്ന പല പു​ണ്യ​വാ​ള​ന്മാ​രും യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​വ​ര​ല്ലെ​ന്നും മത​പ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ​ക്കു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്. A History of Christianity എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​തിയ പോൾ ജോൺസൺ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും: “A great many primitive biographies of the earliest monks survive, but most of them are pure fiction. This is certainly true of the life of the St. Barlaam, who probably never existed; and the life of Joasaph is based on Budha (Page 139 ഒടു​വി​ല​ത്തെ ഖണ്ഡിക).

വലിയ പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് അഭി​വ​ന്ദ്യ​നായ ഗോ​വി​ന്ദ​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ എതിർ​ക്കു​ന്ന പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രും തർ​ക്കി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്ന​തു് സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കു​ന്നു ഇതെ​ല്ലാം.

ഞാൻ വി​ദ്യാര്‍ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു്, മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ഫ്രെ​ഞ്ച് പാ​തി​രി എഴു​തിയ ഒരു വലിയ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ പേരു് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി കോ​ളേ​ജ് ലൈ​ബ്ര​റി​യിൽ നി​ന്നാ​ണു് ആ പു​സ്ത​കം എനി​ക്കു കി​ട്ടി​യ​തു്. എം. ഗോ​വി​ന്ദ​നും പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രും വി​ദ്വ​ജ്ജ​നോ​ചി​ത​മായ ആ ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ച്ചാൽ കൊ​ള്ളാം.

നെ​ഹ്രു സ്വർ​ണ്ണ​ക്ക​പ്പ് ഫു​ട്ബോ​ളി​ന്റെ ‘റണ്ണി​ങ് കമ​ന്റ​റി’ നട​ത്തു​ന്ന​വർ:

അതി​സു​ന്ദ​ര​മായ മല​യാ​ളം പറ​യു​ന്ന അനു​ഗൃ​ഹീ​തർ. സ്വർ​ണ്ണാ​ഭ​ര​ണ​ത്തിൽ രത്നം വച്ച​തു​പോ​ലു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ നട​ത്താൻ കെൽ​പു​ള്ള​വർ. ഒന്നു​ര​ണ്ടു രത്ന​ങ്ങൾ ഇതാ: പന്തു് മെ​ല്ലെ പതു​ക്കെ മന്ദ​മാ​യി ഉരു​ളു​ന്നു. കളി വീ​ണ്ടും പു​ന​രാ​രം​ഭി​ക്കു​ക​യാ​യി (ഇതു എഴു​തു​ന്ന​തു് 24-01-86-ൽ).

ഇന്ത്യൻ ഫു​ട്ബോൾ കളി​ക്കാർ:

പണ്ടൊ​രു കൊ​ച്ചി​രാ​ജാ​വു് ഫു​ട്ബോൾ​ക​ളി കണ്ടി​ട്ടു് ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞ​തു് അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വർ. പതി​നൊ​ന്നു പേർ വേറെ പതി​നൊ​ന്നു പേ​രോ​ടു് കളി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ രാ​ജാ​വു്: എന്തി​നു എല്ലാ​വ​രും കൂടെ ഒരു പന്തി​നു വേ​ണ്ടി അടി​പി​ടി കൂ​ടു​ന്നു? ഇട്ടു​കൊ​ടു​ക്ക​ട്ടേ ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഓരോ പന്തു്.

താടി:

സു​ന്ദ​ര​മായ മു​ഖ​ത്തെ വി​രൂ​പ​മാ​ക്കാ​നാ​യി ചല​ച്ചി​ത്ര​സം​വി​ധാ​യ​ക​രും ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രും വളർ​ത്തു​ന്ന രോ​മ​സ​മൂ​ഹം.

ഭാര്യ:

‘ഞാൻ നി​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു ഒരു മി​നി​റ്റിൽ അറു​പ​തു സെ​ക്കൻ​ഡും ഭർ​ത്താ​വു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ മാ​ത്രം സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ.

വയറു്:

സ്കൂ​ട്ട​റി​ന്റെ​യോ മോ​ട്ടോർ സൈ​ക്കി​ളി​ന്റെ​യോ പി​റ​കി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന തരു​ണി​യ്ക്കു് കൈ​വ​യ്ക്കാ​നു​ള്ള പു​രു​ഷ​ന്റെ അവയവം. അതി​ന്റെ വൈ​പു​ല്യം കൂ​ടു​ന്തോ​റും കാഴ്ച ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കും.

ഭർ​ത്താ​വു്:

സു​ന്ദ​ര​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു പരി​ച​യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ആളുകൾ താ​മ​സി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തും ‘സക​ല​മാന’ ബന്ധു​ക്കൾ പാർ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തും ഭാര്യ കൂ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന ഒരു ഹത​ഭാ​ഗ്യൻ.

ഞാൻ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക മാ​ത്ര​മ​ല്ല ദി​ന​പ​ത്ര​വും പതി​വാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആളാ​ണു്. ജനു​വ​രി 23-ആം തീ​യ​തി​യി​ലെ പത്ര​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ: “തൊ​ഴി​ലാ​ളി​വർ​ഗ്ഗ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തെ നീ​റി​പ്പു​ക​യു​ന്ന നെ​രി​പ്പോ​ടാ​യി ഇപ്പോൾ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പ് അടി​യ​ന്ത​രാ​വ​സ്ഥ​യെ സ്തു​തി​ച്ചു് കവി​ത​യെ​ഴു​തി​യ​തും ജന​ങ്ങൾ മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഇവരെ മു​ന്നിൽ നി​റു​ത്തി പി​ന്നിൽ നേ​താ​ക്കൾ നിൽ​ക്കു​ന്ന ഈ കൃഷി ഇനി സി. പി. ഐ. നി​റു​ത്ത​ണം—വി. എസ്. താ​ക്കീ​തു​നൽ​കി” (പുറം 5). ഞാൻ പതി​നേ​ഴു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഈ പം​ക്തി എഴു​തു​ന്നു. ഇതെ​ഴു​താൻ വേ​ണ്ടി കേ​ര​ള​ത്തി​ലും പു​റ​ത്തും പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന എല്ലാ വാ​രി​ക​ക​ളും മാ​സി​ക​ക​ളും വാ​യി​ക്കു​ന്നു. എമെർ​ജൻ​സി​ക്കാ​ല​ത്തു് എല്ലാ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും കാ​വ്യ​സ​മാ​ഹാ​ര​ങ്ങ​ളും കഥാ​സ​മാ​ഹാ​ര​ങ്ങ​ളും കൂ​ടു​തൽ ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു. ഒ. എൻ. വി. എമെർ​ജൻ​സി​യെ സ്തു​തി​ച്ചു് ഒരി​ട​ത്തും ഒരു വാ​ക്കു​പോ​ലും പറ​ഞ്ഞ​താ​യി ഞാൻ കണ്ടി​ല്ല, കേ​ട്ടി​ല്ല. മാ​ത്ര​മ​ല്ല അദ്ദേ​ഹം അക്കാ​ല​ത്തു തന്നെ അതിനെ നി​ന്ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു ഒരു കാ​വ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ. ‘ജാലകം’ എന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ പേരു്, ‘കറു​ത്ത പക്ഷി​യു​ടെ പാ​ട്ടു്’ എന്ന കാ​വ്യ​സ​മാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ അതു ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അന്ധ​കാ​രം നി​റ​ഞ്ഞ ആതു​രാ​ല​യ​ത്തിൽ അക​പ്പെ​ട്ടു​പോയ കവി ജാലകം തു​റ​ന്നി​ട്ടു, വെ​ളി​ച്ചം കട​ന്നു​വ​ര​ട്ടെ എന്നു് നി​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ആ കാ​വ്യ​ത്തിൽ. രാ​ഷ്ട്ര​ത്തി​ന്റെ ചൈ​ത​ന്യം കെ​ട്ടു പോ​കു​മ്പോൾ, അങ്ങ​നെ അന്ധ​കാ​രം വ്യാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ സെൻ​സി​റ്റീ​വ് ആർ​ട്ടി​സ്റ്റായ കവി​ക്കു് ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ വാ​ഴ്ത്താ​നാ​വി​ല്ല. സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശം വരേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ലയാ​ത്മ​ക​മെ​ങ്കി​ലും സു​ശ​ക്ത​മാ​യി പാ​ടാ​നേ കഴിയൂ. കവി ചെ​യ്ത​തു് അതാ​ണു്. സ്നേ​ഹ​ല​താ റെ​ഡ്ഡി​യു​ടെ മര​ണ​ത്തിൽ ദുഃ​ഖി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ഒരു കൊ​ച്ചു കാ​വ്യ​വും എന്റെ സ്മൃ​തി​പ​ഥ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. പു​രോ​ഗ​മ​നാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ ചി​ന്ത​കൾ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചു്, വി​പ്ല​വാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ സം​ഘ​ട്ട​ന​ങ്ങൾ​ക്കു പ്രാ​ധാ​ന്യം കൽ​പ്പി​ച്ചു് എപ്പോ​ഴും കാ​വ്യ​ര​ചന നട​ത്തിയ ഈ കവിയെ എമെർ​ജൻ​സി​യു​ടെ സ്രോ​താ​വാ​യി വി. എസ്. കണ്ട​തു് എങ്ങ​നെ​യാ​ണു്?

മഹാ​നായ അല​ക്സാ​ണ്ടർ ചക്ര​വർ​ത്തി ഒരു​ത്ത​നെ വധി​ക്കാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. “നി​ന​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​യാ​നു​ണ്ടോ?” എന്നു അല​ക്സാ​ണ്ടർ ചോ​ദി​ച്ചു. “ഉണ്ടു്” എന്നു മറു​പ​ടി. അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ “എനി​ക്കു അപ്പീ​ലി​നു പോകണം” എന്നു ഉത്ത​രം. ചക്ര​വർ​ത്തി​യ്ക്കു കോ​പ​മാ​യി. “എന്തു്? ഞാ​നാ​ണു് ചക്ര​വർ​ത്തി, ഞാ​നാ​ണു് പ്രാ​ഡ്വി​വാ​കൻ. ആരോ​ടാ​ണു് നീ അപ്പീ​ലി​നു പോ​കു​ന്ന​തു്?” അപ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “അല്പ​നായ അല​ക്സാ​ണ്ട​റിൽ നി​ന്നു് മഹാ​നായ അല​ക്സാ​ണ്ട​റി​ലേ​യ്ക്കാ​ണു് ഞാൻ പോകുക” അന്യ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും നമ്മൾ മഹ​ത്ത്വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്ക​ണം. സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ക്കാ​ര​നും അനു​സ​രി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു തത്ത്വ​മാ​ണി​തു്.

മു​ക​ളിൽ പറഞ്ഞ തത്ത്വം സാ​ഹി​ത്യ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ലും കൂ​ടി​യേ തീരൂ എന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നി​ഷ്പ​ക്ഷ​ചി​ന്താ​ഗ​തി​യ്ക്കു സ്ഥാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ‘വലിയ വീടു്’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ എന്റെ യു​വ​സ്നേ​ഹി​തൻ അക്ബർ കക്ക​ട്ടി​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു വാ​ക്യം മാ​ത്ര​മെ​ഴു​ത​ട്ടെ: “എന്റെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി, എട്ടു വയ​സ്സു​ള്ള ഋതേഷ് ഇതി​നേ​ക്കാൾ നല്ല കഥ​യെ​ഴു​തും. അതു ഒരു വാ​രി​ക​യി​ലും പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യു​മി​ല്ല.”

മരി​ച്ച​യാ​ളി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഈ വി​ചാ​രം എ. പി. നളിനൻ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘കയ്പ​വ​ല്ല​രി’ എന്ന ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് എന്നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ ലേഖകൻ കണ്ട​തും ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു കൂ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടു പോ​യ​തു​മാ​ണു് വിഷയം. ആകെ അമ്പ​തു വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ ഇരു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടു തവണ വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ ‘മഹാ​ക​വി’ എന്നു വി​ളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. (ഒന്നാം കോളം 7 മഹാ​ക​വി + രണ്ടാം കോളം 4 മഹാ​ക​വി + മൂ​ന്നാം കോളം 11 മഹാ​ക​വി. ആകെ 22 മഹാ​ക​വി.) കു​ഴി​കു​ഴി​ച്ചു തൂ​ണി​റ​ക്കി അതു​റ​പ്പി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി കു​ലു​ക്കി​ക്കു​ലു​ക്കി താ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യു​ള്ള കൃ​ത്യ​മാ​ണി​തു്. ആദ്യം ഏഴു തവണ കു​ലു​ക്കി. ക്ഷീ​ണം കൊ​ണ്ടു രണ്ടാ​മ​ത്തെ തവണ നാലു കു​ലു​ക്കേ കു​ലു​ക്കി​യു​ള്ളൂ. ലേഖനം തീ​രാ​റാ​യി. തൂണു വീ​ണെ​ങ്കി​ലോ എന്നു പേടി നളി​ന​നു്. അവ​സാ​ന​മാ​യി പതി​നൊ​ന്നു തവണ കു​ലു​ക്കി. തൂ​ണു​റ​ച്ചോ സു​ഹൃ​ത്തേ? ലജ്ജാ​വ​ഹം എന്ന​ല്ലാ​തെ​ന്തു പറയാൻ.

കല്പ​നാ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​വും സജീ​വ​വും അതേ സമയം സത്യ​സ​ന്ധ​വും ആയ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ രച​യി​താ​വാ​യി​രു​ന്നു വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി ശ്രീ​ധ​ര​മേ​നോൻ. ഏതു വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും തു​ള​ച്ചു കയ​റു​ന്ന ധി​ഷ​ണാ​വൈ​ഭ​വം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മൗ​ലി​ക​മായ ശൈ​ലി​യും ആ കവി സ്വാ​യ​ത്ത​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ഇതൊ​ക്കെ​യാ​ണു് സത്യം. അല്ലാ​തെ ‘തൊ​ടു​ന്ന​തി​നു് അഞ്ഞൂ​റു വട്ടം’ മഹാ​ക​വി എന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ സര​സ്വ​തീ​ദേ​വി ലജ്ജി​ക്കും. ആ ദേ​വി​യെ ഉപാ​സി​ച്ച കവി​യും ലജ്ജി​ക്കും.

“ഈ ലോ​ക​ത്തു് മൂ​ന്നു മഹാ​ന്മാ​രേ​യു​ള്ളൂ. ഒന്നു്: സ്റ്റാ​ലിൻ; രണ്ടു്: ഐൻ​സ്റ്റൈൻ; മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ​യാ​ളി​ന്റെ പേരു് വിനയം കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ പറ​യു​ന്നി​ല്ല”. ഇതു പറ​ഞ്ഞ​തു് ബർ​നാ​ഡ് ഷാ​യാ​ണു്. ഈ പ്ര​സ്താ​വം കേ​ട്ടു് ആളുകൾ ചി​രി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളൂ. കഴി​വു​ള്ള​വ​രു​ടെ അഹ​ങ്കാ​രം കലർ​ന്ന പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ വൈ​ര​സ്യ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളേ​യ​ല്ല. മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ തെ​റ്റു​ണ്ടെ​ന്നു് മാ​വേ​ലി​ക്ക​ര​ത്ത​മ്പു​രാ​നും, ചാ​ത്തു​ക്കു​ട്ടി മന്നാ​ടി​യാ​രും പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കു​ഞ്ഞി​ക്കു​ട്ടൻ തമ്പു​രാൻ പര​സ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ശ്ലോ​കം പ്ര​ഖ്യാ​ത​മാ​ണു്.

ഈ അഹ​മ്മ​തി​യും നീരസം ഉള​വാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്. അതേ കാ​ര​ണ​ത്താൽ വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യു​ടെ പരു​ഷ​ങ്ങ​ളായ പെ​രു​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളും അവ​യ്ക്കു് വി​ധേ​യ​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്ന​വർ​ക്കു് അസ​ഹ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​ല്ല. പരു​ക്കൻ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​നും ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ കവി​ത​യ്ക്കും പേ​രു​കേ​ട്ട വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി, എ. പി. ഉദ​യ​ഭാ​നു​വി​നോ​ടു് എപ്പോ​ഴും ഹൃ​ദ്യ​മാ​യേ പെ​രു​മാ​റി​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ​വെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഹൃ​ദ്യ​മായ രീ​തി​യിൽ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു (മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി’ എന്ന ലേഖനം). സാർ​ത്രി​ന്റെ ഒരേ​യൊ​രു ദാർ​ശ​നിക നോ​വ​ലായ ‘ല നോസേ’ യിലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്രം വസ്തു​ക്ക​ളു​ടേ​യും വസ്തു​ത​ക​ളു​ടേ​യും സാ​രാം​ശം പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​താ​യി നമ്മൾ ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. താൻ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഏതു വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും, ഏതു വ്യ​ക്തി​യു​ടേ​യും സാ​രാം​ശം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും അതിനെ അത്യു​ക്തി​യി​ല്ലാ​തെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാ​നും ഉദ​യ​ഭാ​നു​വി​നു് കഴി​യും. ആ പ്ര​ഗൽ​ഭത മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലും ദർ​ശി​ക്കാം.

1. റി​ലേ​റ്റി​വി​റ്റി സി​ദ്ധാ​ന്തം കണ്ടു പി​ടി​ച്ച ഐൻ​സ്റ്റൈൻ വി​ന​യ​സ​മ്പ​ന്ന​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ‘ഭൂമി ഉരു​ണ്ട​താ​ണു്’ എന്ന​തു് സ്വ​ന്തം കണ്ടു​പി​ടി​ത്ത​മാ​യി തല​കു​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യു​ന്ന ഒരു സം​സ്കൃ​തം പ്രൊ​ഫ​സ്സ​റു​ണ്ടു്. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.
2. പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലി​ന്റെ നാദം നി​ശീ​ഥി​നി​യിൽ ഉയ​രു​മ്പോൾ സൂ​ക്ഷി​ക്കൂ. പാ​മ്പു​കൾ തല ഉയർ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.
3. എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ, വള്ള​ത്തോൾ, ചങ്ങ​മ്പുഴ എന്നീ പേ​രു​കൾ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കൂ. അനു​ഭൂ​തി​യു​ടെ തല​ത്തി​ലെ​ത്താം.
4. പ്രാ​യം കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വരു​ന്ന​വ​രെ മറ്റാ​ളു​കൾ വെ​റു​ക്കും. എന്നെ വെ​റു​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു് എനി​ക്കു് വെ​റു​പ്പി​ല്ല, പരാ​തി​യു​മി​ല്ല.
5. ടെ​ലി​വി​ഷ​നി​ലെ ചി​ത്ര​ഗീ​ത​വും ചി​ത്ര​ഹാ​റും ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും കാ​ണാ​തി​രി​ക്ക​രു​തു്. ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​യ്ക്കു് മുൻ​പു​ള്ള​തെ​ല്ലാം അവയിൽ നി​ന്നു് പഠി​ക്കാം.
6. പാ​ത്തു​മ്മ കൈ​പ്പു​ള്ളി ചന്ദ്രിക വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘തണൽ എത്ര അകലെ’ എന്ന കഥ. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എന്നു് അവ​സാ​ന​മാ​യി ഞാൻ പറ​യു​ന്നു. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും ഈ വാ​ക്കു് ഞാൻ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കി​ല്ല.

ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ അമേ​രി​ക്കൻ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ണ്ടു്. അക്കാ​ര​ണ​ത്താൽ​ത്ത​ന്നെ ഇതു വൈ​ര​സ്യ​മാർ​ന്ന​തു​മാ​യി​രി​ക്കാം. ഒരു സ്ത്രീ വേ​റൊ​രു സ്ത്രീ​യു​ടെ കു​ഞ്ഞി​നെ കണ്ടു് “നി​ന്റെ കു​ഞ്ഞു് എത്ര ഭം​ഗി​യു​ള്ള​തു?” എന്നു് പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവൾ “കു​ഞ്ഞു സാ​ര​മി​ല്ല, ഇതി​ന്റെ ഫോ​ട്ടോ കാണണം. അതി​നു് ഭംഗി കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്” എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ. യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ വി​ട്ടു് നി​ഴ​ലി​നെ ആരാ​ധി​ക്കു​ന്ന ദു​ഷി​ച്ച അമേ​രി​ക്കൻ സം​സ്കാ​ര​ത്തെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, ഈ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്. ഈ നി​ഴ​ലി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ “അമേ​രി​ക്ക എന്ന മൂ​ഢ​സ്വർ​ഗ്ഗം” എന്ന ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ജോസഫ് കൈ​മാ​പ്പ​റ​മ്പൻ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു (മനോരമ ആഴ​ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഉള്ളു് കു​ളിർ​ക്കു​മാ​റു് നമ്മെ ചി​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പല നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ക​ളും ഇതി​ലു​ണ്ടു്. ഒരെ​ണ്ണം പറയാം. ഒരു നാ​ട്ടു​കാ​രൻ കൈ​മാ​പ്പ​റ​മ്പി​ന്റെ മു​ന്നി​ലെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം കഥാ​പ്ര​സം​ഗ​വേ​ള​യിൽ ചൊ​ല്ലിയ മൂ​ന്നു വരികൾ—സഞ്ജ​യൻ എന്ന ഹാസ്യ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ മൂ​ന്നു വരികൾ—വന്ന​യാൾ പറ​ഞ്ഞു:

എന്നി​ട്ടു് കൈ​മാ​പ്പ​റ​മ്പ​നോ​ടു് ഒരു ചോ​ദ്യം “ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ മകൻ സഞ്ജ​യൻ മല​യാ​ള​ത്തിൽ കവിത എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ?” ഹാ​സ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശം വി​ഷാ​ദാ​ന്ധ​കാ​ര​ത്തെ അക​റ്റി​ക്ക​ള​യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് കൈ​മാ​പ്പ​റ​മ്പൻ ഇനി​യും ഇതു​പോ​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങൾ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യ​ട്ടെ.

കാ​മോ​ത്സു​ക​മായ സാ​ഹി​ത്യം അത്യ​ന്ത​ത​യി​ലെ​ത്തു​മ്പോ​ഴും ജു​ഗു​പ്സ​യി​ലേ​ക്കു് വീ​ഴു​ന്നി​ല്ല എന്ന​തി​നു് തെ​ളി​വു് നമ്മു​ടെ സം​സ്കൃ​ത​സാ​ഹി​ത്യം തന്നെ. എന്നാൽ ഹെൻ​ട്രി മി​ല്ല​റു​ടെ Tropic of Cancer തു​ട​ങ്ങിയ കൃ​തി​കൾ അശ്ലീല സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി കരു​തു​ന്നു. അതി​നു് ഹേതു എന്താ​വാം? ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട വി​ഷ​യ​മാ​ണി​തു്.