ഇ­പ്പോൾ തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ കാ­ല­മാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലി­തൊ­രു പുതിയ പ്ര­സ്ഥാ­ന­മാ­യി­രി­ക്ക­യാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കാം ചി­ത്ര­നിർ­മ്മാ­ണ­ഭ്ര­മം ഇത്ര ക­ല­ശ­ലാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തു­മാ­ത്ര­മ­ല്ല, എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും കുറെ എ­ഴു­തി­പ്പി­ടി­പ്പി­ക്കാൻ എ­ളു­പ്പ­മു­ള്ളൊ­രു മാർ­ഗ്ഗ­വു­മാ­ണി­തു്. വി­ഷ­യം­തേ­ടി വി­ഷ­മി­ക്കേ­ണ്ട­തി­ല്ല. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ത­ര­ത്തിൽ പൊ­തു­ജ­ന­ദൃ­ഷ്ടി­ക്കു വി­ഷ­യീ­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­വർ ധാ­രാ­ള­മി­ല്ലേ? അ­വ­രി­ലൊ­രു­വ­ന്റെ പേർ ത­ല­ക്കെ­ട്ടാ­ക്കി­യാൽ മ­തി­യ­ല്ലോ. പി­ന്നെ ഇ­ഷ്ടം­പോ­ലെ തൂ­ലി­ക­യോ­ടി­ക്കാം. ആർ­ക്കും ആ­രെ­പ്പ­റ്റി­യും എ­ന്തും പറയാം; അ­തി­ലൊ­രു വ്യ­വ­സ്ഥ­യും വ­ക­തി­രി­വും മ­ര്യാ­ദ­യും പ­രി­പാ­ലി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല എന്നു തോ­ന്നും ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ ചില ചി­ത്ര­ങ്ങൾ ക­ണ്ടാൽ. തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്രം എന്ന പേ­രു­കൊ­ണ്ടു് എ­ന്തും പ­റ­യാ­നു­ള്ള ‘ലൈ­സൻ­സ് ’ കി­ട്ടു­മെ­ന്നോ! ചി­ത്ര­കാ­ര­ന്റെ ഇ­ഷ്ടാ­നി­ഷ്ട­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് ഒ­ന്നു­കിൽ അ­ന്ധ­മാ­യ പ്ര­ശം­സ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­തി­ര­റ്റ ആ­ക്ഷേ­പം, മേ­മ്പൊ­ടി­ക്കൊ­രു ആ­കാ­ര­വർ­ണ്ണ­ന­വും. ഈ ഒ­ടു­വി­ല­ത്തേ­തു യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­വു­മാ­യി ഒ­ത്തി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല; ചാ­യ­ക്കോ­ലു­കാ­ര­ന്റെ മ­നോ­മർ­ക്ക­ട­ത്തി­നു തോ­ന്നി­യ­മാ­തി­രി ക­റു­പ്പ­ടി­ച്ചോ വെ­ളു­പ്പ­ടി­ച്ചോ കാ­ണി­ക്കാം. ഏ­താ­ണ്ടീ­മ­ട്ടിൽ അ­ധഃ­പ­തി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ണ്ടു് ന­മ്മു­ടെ തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­പ്ര­സ്ഥാ­നം. എ­ന്നി­രു­ന്നാ­ലും ഇ­തി­നൊ­രു മ­റു­വ­ശം ഉ­ണ്ടെ­ന്നു­ള്ള സംഗതി വി­സ്മ­രി­ക്കാ­വ­ത­ല്ല. സാ­ഹി­ത്യ­ഭൂ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളാ­യ ചില നല്ല ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളും കൈ­ര­ളി­ക്കു ല­ഭി­ച്ചി­ടു­ണ്ടു്. വാ­സ­നാ­നു­ഗൃ­ഹീ­ത­രും നി­രീ­ക്ഷ­ണ­പ­ടു­ക്ക­ളും ആയ ക­ലാ­കാ­ര­ന്മാർ മാ­ത്രം ഈ തൊ­ഴി­ലി­ലേർ­പ്പെ­ട്ടാൽ ഇ­നി­യും ആ­ശ­യ്ക്കു­വ­ഴി­യു­ണ്ടാ­കും. ലേ­ഖ­നീ­പാ­ണി­ക­ളാ­യി­ട്ടു­ള്ള സ­ക­ലർ­ക്കും സ­ഞ്ച­രി­ക്കാ­വു­ന്ന സു­ഗ­മ­സ­ര­ണി­യ­ല്ല ഇ­തെ­ന്ന ബോധം ആ­ദ്യ­മാ­യി ഉ­റ­പ്പിൽ വരണം.

എ­ന്താ­ണീ തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­മെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു്? ഒ­ന്നാ­മ­തു് അതൊരു ചി­ത്ര­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം; വെറും ച­രി­ത്ര­ക്കു­റി­പ്പോ നി­രൂ­പ­ണ­മോ ആ­ക­രു­തു്. ചി­ത്ര­ത്തി­നു വി­ഷ­യ­മാ­കു­ന്ന ആ­ളി­ന്റെ ഛായ—ആ­കൃ­തി­യും പ്ര­കൃ­തി­യും ഉൾ­പ്പെ­ടെ—വ്യ­ക്തീ­ഭ­വി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­ണു് പ്ര­ധാ­ന കാ­ര്യം. അയാൾ ഏതു ത­ര­ക്കാ­ര­നാ­ണെ­ന്നു തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­പ­ക­രി­ക്കു­ന്ന സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും സം­ഭാ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളും തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തു കൂ­ട്ടി­യി­ണ­ക്കു­ന്ന­തി­ലാ­ണു് ചി­ത്ര­കാ­ര­ന്റെ ക­ലാ­കൗ­ശ­ലം കാ­ണേ­ണ്ട­തു്. ഇ­ത്ത­രം സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും മ­റ്റും താ­ര­ത­മ്യേ­ന അ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളാ­കാം. എ­ന്നാ­ലും അവ സ്വ­ഭാ­വ­വ്യ­ക്തി­ക്കു കൂ­ടു­തൽ ഉ­പ­ക­രി­ക്കു­മെ­ങ്കിൽ അ­വ­യ്ക്കാ­യി­രി­ക്ക­ണം തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­ത്തിൽ പ്രാ­ധാ­ന്യം. ചി­ല­പ്പോൾ ഒരു നി­സ്സാ­ര­സം­ഗ­തി, അഥവാ ഒരു സം­ഭാ­ഷ­ണ­ശ­ക­ലം, ഒ­രാ­ളു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ള്ള­റ­ക­ളെ തു­റ­ന്നു­കാ­ണി­ച്ചു­വെ­ന്നു­വ­രാം. ത്യാ­ജ്യ­ഗ്രാ­ഹ്യ­വി­വേ­ച­നം—അതൊരു ക­ലാ­കാ­ര­നു കൂ­ടി­യേ കഴിയൂ. അ­നു­ചി­ത­വും അ­നാ­വ­ശ്യ­വു­മാ­യ­തു് ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കു­വാൻ അയാൾ മ­ടി­ക്ക­രു­തു്. ഔ­ചി­ത്യ­പൂർ­വ്വം വി­ട്ടു­ക­ള­യു­ന്ന­തു­വ­ഴി­യാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഒരു ക­ലാ­കാ­ര­ന്റെ യോ­ഗ്യ­ത വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. The artist may be known rather by what he omits എ­ന്നൊ­രു പ­ണ്ഡി­തൻ അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. ചി­ത്ര­കാ­ര­ന്മാർ പ്ര­ത്യേ­കം ഗൗ­നി­ക്കേ­ണ്ട ഒരു സം­ഗ­തി­യാ­ണി­തു്. ത­ള്ളേ­ണ്ട­തു ത­ള്ളാ­നും കൊ­ള്ളേ­ണ്ട­തു കൊ­ള്ളാ­നും അ­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ­ത്ത­വർ ചി­ത്രം വ­ര­യ്ക്കാൻ തു­നി­ഞ്ഞാൽ അതും വെറും തൂ­ലി­കാ­ചാ­പ­ല­മാ­യേ ക­ലാ­ശി­ക്കു. ആ­കാ­ര­ചി­ത്രീ­ക­ര­ണ­ത്തി­ലും ഇ­തു­പോ­ലെ ഒരു തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­പ്പു ന­ട­ത്തേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്. ഏതംശം ചൂ­ണ്ടി­യാൽ ഇ­ത­രാം­ശ­ങ്ങൾ സ്വയം വ്യ­ജ്ഞി­ത­ങ്ങ­ളാ­കു­മോ, അവയെ മാ­ത്ര­മേ ചി­ത്ര­കാ­രൻ ഉ­പ­ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ക്കേ­ണ്ട­തു­ള്ളു. ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ, മ­നു­ഷ്യ­സാ­മാ­ന്യ­ത്തിൽ­നി­ന്നു വ്യ­ക്തി­വി­ശേ­ഷ­ത്തെ പൃ­ഥഃ­ക­രി­ച്ചു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണം അ­യാ­ളു­ടെ മു­ഖ്യ­മാ­യ ശ്ര­ദ്ധ. ഒരു വ്യ­ക്തി­യു­ടേ­തു മാ­ത്ര­മാ­യ ചേ­ഷ്ടാ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളും (Mannerisms) ശീ­ല­ദേ­ദ­ങ്ങ­ളും അ­യാ­ളു­ടെ ചി­ത്രം നിർ­മ്മി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള ചാ­യ­ക്കൂ­ട്ടാ­കു­ന്നു. അതു വേ­ണ്ട­സ്ഥാ­ന­ത്തു വേ­ണ്ട­പോ­ലെ അ­ധി­ക­പ്പ­റ്റു­വ­രാ­തെ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള സാ­മർ­ത്ഥ്യ­മാ­ണു് ചി­ത്ര­കാ­ര­നു വേ­ണ്ട­തു്. ഒ­രു­വി­ധ­ത്തിൽ നോ­ക്കി­യാൽ തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്രം, ജീ­വ­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ കാ­വ്യ­ര­സം തു­ളു­മ്പു­ന്ന ഒരു കീ­ശ­പ്പ­തി­പ്പാ­ണെ­ന്നു (Pocket edition) പറയാം. ഒ­രു­വ­ന്റെ രൂ­പ­ശീ­ല­കർ­മ്മ­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കു­ന്ന ഉ­പ­ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു നെ­യ്തെ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ള്ള ഒരു ദീർ­ഘ­പ­ട­മാ­ണ­ല്ലോ അ­വ­ന്റെ ജീ­വ­ച­രി­ത്രം. അ­തി­ന്റെ ഏ­റ്റ­വും ചു­രു­ങ്ങി­യ­തും എ­ന്നാൽ സാ­രാം­ശ­ത്തിൽ എ­ല്ലാ­മുൾ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തും ആയ ഒരു ഫോ­ട്ടോ നല്ല തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­ത്തി­ലു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. ജീ­വി­ത­നി­രൂ­പ­ണ­ത്തി­നു് ഇതിൽ സ്ഥാ­ന­മി­ല്ലേ? ഉ­ണ്ടു്, തീർ­ച്ച­യാ­യും ന­ല്ലൊ­രു സ്ഥാ­ന­മു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അ­തി­ന്റെ പ­രി­മി­തി­യി­ലും പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­ത്തി­ലും ചി­ത്ര­കാ­ര­നു നോ­ട്ട­ക്കേ­ടു പ­റ്റ­രു­തെ­ന്നേ­യു­ള്ളു. ഒ­രു­വ­ന്റെ സ്വാ­ഭാ­വ­ത്തേ­യും പ്ര­വൃ­ത്തി­ക­ളേ­യും­പ­റ്റി ചി­ത്ര­കാ­ര­നു തോ­ന്നി­യി­ട്ടു­ള്ള കുറെ അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങൾ എ­ഴു­തി­ച്ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു­മാ­ത്രം അതൊരു ചി­ത്ര­മാ­കു­ന്നി­ല്ല. ഗു­ണ­ദോ­ഷ­നി­രൂ­പ­ണ­ത്തി­നു ചി­ത്ര­കാ­ര­നു് അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ അതു നിർ­വ്വ­ഹി­ക്കു­ന്ന രീതി ചി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ അം­ഗോ­പാം­ഗ­ഘ­ട­ന­യ്ക്കു് ഇ­ണ­ങ്ങി­യ­താ­യി­രി­ക്ക­ണം. ദോഷ ദർശനം കർ­ക്ക­ശ­മാ­യ ശ­കാ­ര­മോ ക­ളി­യാ­ക്ക­ലോ ആയി ക­ലാ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു തുലോം അ­നു­ചി­ത­മാ­കു­ന്നു. ചി­ത്ര­ത്തിൽ ക­റു­ത്ത രേഖകൾ വ­ര­യ്ക്കേ­ണ്ടി­വ­രു­മ്പോ­ഴും അ­നു­ക­മ്പാർ­ദ്ര­മാ­യ മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­വേ­ണം അതു ചെ­യ്യു­വാൻ. ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ എ. ജി. ഗാർ­ഡി­ന­രു­ടെ തൂ­ലി­കാ­ചി­ത്ര­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. താൻ ആരുടെ ചി­ത്രം വ­ര­യ്ക്കു­ന്നു­വോ, അയാളെ അ­നു­ക­മ്പാ­ര­ഹി­ത­മാ­യ ദൃ­ഷ്ടി­യോ­ടെ അ­ദ്ദേ­ഹം ഒരു ഘ­ട്ട­ത്തി­ലും നോ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. മു­സ്സോ­ളി­നി യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള അ­ഹ­ങ്കാ­ര­മൂർ­ത്തി­ക­ളെ­പ്പോ­ലും സ­ഹ­താ­പ­ത്ത­ണ­ലിൽ നിർ­ത്തി­യി­ട്ടേ അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­ക്ഷേ­പി­ക്കു­ന്നു­ള്ളു. മാ­ക്ഡോ­നാൾ­ഡ് ചെ­യ്തു­പോ­യ ഒരു തെ­റ്റി­നെ­പ്പ­റ്റി ഗാർ­ഡി­നർ പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു നോ­ക്കൂ:

‘He acted indiscretely in the acceptance of the endowment of a motor car from a man to whom he subsequently gave a title, but it was the indiscretion of an honest man and it is a tribute to his character that on one seriously believed that the gift and the honour had any connection.’

നി­രൂ­പ­ണം ചി­ല­പ്പോൾ നി­ശി­ത­മാ­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്നേ­യ്ക്കാം. എ­ന്നാ­ലും അ­തി­നൊ­രു ക­ഥാ­പ­ര­മാ­യ മാർ­ദ്ദ­വം ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­ണം. മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ക­റു­ത്ത­പു­ള്ളി­കൾ നിർ­ദ്ദ­യ­മാ­യി നിർ­ത്തി­ക്കാ­ണി­പ്പാൻ വെ­മ്പൽ­കൊ­ള്ളു­ന്നൊ­രു സ­മ്പ്ര­ദാ­യം ന­മ്മു­ടെ ചില ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ഴ­ലി­ച്ചു­കാ­ണു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഇ­തി­വി­ടെ ഇ­ത്ര­യും വി­സ്ത­രി­ച്ച­തു്. എ­ല്ലാ­റ്റി­നും പുറമേ ഭാ­ഷ­യി­ലും പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­രീ­തി­യി­ലും ചി­ത്ര­കാ­രൻ മ­ന­സ്സി­രു­ത്തേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്. ല­ളി­ത­സു­ന്ദ­ര­മാ­യ ഭാഷ, ച­തു­ര­മ­ധു­ര­മാ­യ പ്ര­തി­പാ­ദ­നം—നല്ല നല്ല ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ ഈവക ഗു­ണ­ങ്ങൾ തി­ക­ഞ്ഞി­രി­ക്കും. പെ­രു­മ്പാ­മ്പു­പോ­ലെ നീ­ണ്ടി­ഴ­ഞ്ഞ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളും ച­രി­ത്ര­കാ­ര­ന്മാ­രു­ടെ വി­വ­ര­ണ­രീ­തി­യും ചി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ വൈ­ശ­ദ്യ­ത്തി­നും വൈ­ചി­ത്ര­ത്തി­നും ഹാ­നി­ക­ര­മാ­കു­ന്നു. മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മു­ദ്ഗ­ര­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു ചി­ത്രം വ­ര­യ്ക്കാൻ നോ­ക്കു­ന്ന ചി­ല­രു­ണ്ടു്. ഒ­ര­റ്റ­ത്തു­നി­ന്നു വായന തു­ട­ങ്ങി­യാൽ മ­റ്റേ­യ­റ്റ­ത്തെ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­യ്ക്കും ആദ്യം വാ­യി­ച്ച­തു മ­റ­ന്നു­പോ­ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം ദീർ­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് അ­വ­രെ­ഴു­തി­വി­ടു­ന്ന­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ നീണ്ട നീണ്ട വാ­ച­ക­ങ്ങൾ കൂ­ട്ടി­ക്കെ­ട്ടി­ച്ച­മ­യ്ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­ജാ­ലം ചി­ത്രോ­ന്മീ­ല­ന­സ­മർ­ത്ഥ­മാ­കു­ക­യി­ല്ല. ചു­രു­ക്ക­ത്തി­ലൊ­ന്നേ പ­റ­യേ­ണ്ട­തു­ള്ളു: ‘അ­നൗ­ചി­ത്യ­മ­ല്ലാ­തെ മ­റ്റൊ­ന്നു­മ­ല്ല ര­സ­ഭം­ഗ­ത്തി­നു കാരണം’ എന്ന ആ­ചാ­ര്യ­വ­ച­ന­മി­ല്ലേ, അ­തു­ത­ന്നെ ഇ­വി­ടേ­യും അ­നു­സ­ന്ധേ­യം.

(നി­രീ­ക്ഷ­ണം)

ജനനം: 1-8-1900

പി­താ­വു്: ഊ­രു­മ­ന­യ്ക്കൽ ശ­ങ്ക­രൻ ന­മ്പൂ­തി­രി

മാ­താ­വു്: കു­റു­ങ്ങാ­ട്ടു് ദേവകി അമ്മ

വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം: വി­ദ്വാൻ പ­രീ­ക്ഷ, എം. എ.

ആലുവാ അ­ദ്വൈ­താ­ശ്ര­മം ഹൈ­സ്ക്കൂൾ അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, ആലുവ യൂ­ണി­യൻ­ക്രി­സ്ത്യൻ കോ­ളേ­ജ് അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ് 1968–71, കേ­ന്ദ്ര സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അംഗം, ഭാഷാ ഇൻ­സ്റ്റി­റ്റ്യൂ­ട്ടു് ഭ­ര­ണ­സ­മി­തി­യം­ഗം, കേരള സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യു­ടെ സെ­ന­റ്റം­ഗം, ബോർഡ് ഓഫ് സ്റ്റ­ഡീ­സ് അംഗം, പാഠ്യ പു­സ്ത­ക ക­മ്മി­റ്റി കൺ­വീ­നർ (1958), ബാല സാ­ഹി­ത്യ ശി­ല്പ­ശാ­ല ഡ­യ­റ­ക്ടർ (1958), ‘ദാസ് ക്യാ­പി­റ്റൽ’ മ­ല­യാ­ള­പ­രി­ഭാ­ഷ­യു­ടെ ചീഫ് എ­ഡി­റ്റർ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ സമിതി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ്.