SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Sunset_in_the_Rockies.jpg
Sunset in the Rockies, a painting by Albert Bierstadt (1830–1902).

ജാതീയ…

വംശീയ…

അ­ടി­മ­ത്തം…

ഭ­ര­ണ­കൂ­ട ഭീകരത…

ഇരുൾ വ­ഴി­ക­ളിൽ വെ­ളി­ച്ച­ത്തി­ന്റെ പൊൻ­താ­ര­കം

പെൺ ക­രു­ത്തി­ന്റെ ആൾ­രൂ­പം

സ­ഖാ­വു് പി. സി. കു­റു­മ്പ

പി. സി. കു­റു­മ്പ
ലി­ല്ലി തോമസ് പാ­ലോ­ക്കാ­രൻ
സ­മർ­പ്പ­ണം

സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­കൾ ഏതു കാ­ല­ത്തും അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­ലു­കൾ­ക്കാ­യി അ­വർ­ക്കാ­വ­ശ്യ­മു­ള്ള ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളും കരുതി വ­യ്ക്കു­ന്നു, പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ കാൽ­ചു­വ­ട്ടിൽ നി­ന്നു ജീ­വ­ശ്വാ­സം തി­രി­ച്ചു കി­ട്ടി­യ അ­പൂർ­വ്വം ചില പെൺ­ജീ­വി­ത­ങ്ങൾ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു മാ­തൃ­ക­ക­ളാ­യെ­ങ്കി­ലും, ഉ­ചി­ത­മാ­യ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്ത­ലു­ക­ളി­ല്ലാ­തെ പോയി. പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീ­വി­തം അ­ത്ത­ര­ത്തി­ലൊ­ന്നാ­ണു്. സ­മാ­നാ­വ­സ്ഥ­ക­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­യ സ്ത്രീ­ജ­ന്മ­ങ്ങൾ കെ­ടാ­വി­ള­ക്കു­ക­ളും വ­ഴി­കാ­ട്ടി­ക­ളു­മാ­ണു്. സ­ഹ­ന­വും ത്യാ­ഗ­വും ചെ­റു­ത്തു­നി­ല്പും മ­ന­സ്സാ­ന്നി­ധ്യ­വും ത­ന്റേ­ട­വും മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വർ­ക്കു കൈ­മു­തൽ. അവരെ മ­റ­ന്നാൽ വി­മോ­ച­ന സ­മ­ര­ച­രി­ത്രം മാ­പ്പു നൽ­കു­ക­യി­ല്ല. അ­വ­രു­ടെ ധീ­ര­സ്മ­ര­ണ­കൾ­ക്കു മു­മ്പിൽ ന­മി­ക്കു­ന്നു. ചെ­ന്നി­റ­മാർ­ന്ന ആ പാ­ദ­മു­ദ്ര­ക­ളിൽ ഈ ആമുഖ ലി­പി­കൾ സ­മർ­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

മുൻ­മൊ­ഴി

അ­രു­താ­ത്ത­തും അ­റു­തി­യി­ല്ലാ­ത്ത­തും സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത­തും അ­ന്നേ­വ­രെ കേ­ട്ടു­കേൾ­വി പോ­ലു­മി­ല്ല­ത്ത­തു­മാ­യ പീ­ഡ­ന­മു­റ­കൾ ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങി­യി­ട്ടും, ഒരു വി­പ്ല­വ­കാ­രി എന്ന നി­ല­യിൽ ഉ­റ­ച്ചു­നി­ന്നു്, ആ­ത്മ­വീ­ര്യം ല­വ­ലേ­ശം പോലും ചോർ­ന്നു പോ­കാ­തെ, സർ­വ്വം­സ­ഹ­യാ­യി, തന്റെ അ­ന്ത്യം­വ­രെ മു­ഖ­ത്തും മ­ന­സ്സി­ലും മ­ന്ദ­ഹാ­സം ചോർ­ന്നു­പോ­ക­തെ നി­ല­നിർ­ത്തി­യ ആ­ത്മ­വി­ശ്വാ­സ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ട­മ­യാ­യ, പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന വ്യ­ക്തി­യു­ടെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ പ്ര­ത്യേ­ക­ത­യും വി­പ്ല­വ­വി­ജ­യ­വു­മാ­ണു്, എന്നെ അ­വ­രി­ലേ­ക്കു് ആ­കർ­ഷി­ച്ച­തും കാണാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞ­തും!

വളരെ കു­റ­ച്ചു കാ­ല­ത്തേ­ക്കാ­ണെ­ങ്കി­ലും, അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു കേട്ട ദിവസം മുതൽ അ­ന്ത്യ­ദി­നം­വ­രെ അ­വ­രു­ടെ കൂടെ ആ­യി­രി­ക്കാ­നും കൂ­ടു­തൽ ഇ­ട­പ­ഴ­കാ­നും സാ­ധി­ച്ച­തി­ന്റെ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ, ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം നി­സ്വ­യും സാ­ത്വി­ക­യും ആയ മ­റ്റൊ­രു സ്ത്രീ­വ്യ­ക്തി­ത്വ­ത്തെ ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല, കേ­ട്ടി­ട്ടു പോ­ലു­മി­ല്ല എ­ന്നും അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

പെ­ണ്ണു് സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന ദു­ര­ന്ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വീ­ര­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളും അ­പ­ദാ­ന­ങ്ങ­ളും പാടി നടന്ന കാലം ഒ­രി­ക്ക­ലും ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടി­ല്ല! പി­ന്നെ­യാ­ണോ, സൗ­ന്ദ­ര്യ­കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടിൽ അ­ടു­ത്തെ­ങ്ങു­മെ­ത്താ­ത്ത, കീ­ഴ്ജാ­തി­ക്കാ­രി­യാ­യ, പെ­ണ്ണി­ന്റെ, ജെ­യി­ല­റ­ക്കു­ള്ളിൽ കി­ട­ന്നു കി­രാ­ത­വും മൃ­ഗീ­യ­വു­മാ­യ തേർ­വാ­ഴ്ച നേ­രി­ടേ­ണ്ടി­വ­ന്ന­വ­ളു­ടെ, അ­പ­ദാ­ന­ങ്ങൾ പാ­ടി­ന­ട­ക്കാൻ!

ച­രി­ത്രം (ഹി­സ്റ്റ­റി) എ­ന്നും അ­വ­ന്റെ സ്റ്റോ­റി (ഹിസ് സ്റ്റോ­റി) മാ­ത്രം ആ­യി­രു­ന്ന­ല്ലൊ; അവിടെ അ­വ­ളു­ടെ (ഹെർ സ്റ്റോ­റി) ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല­ല്ലോ!

പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ കു­റി­ച്ചു കേ­ട്ട­തി­ന്റെ മാ­ത്രം വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ അവരെ ആദ്യം നേ­രി­ട്ടു ചെ­ന്നു കണ്ടു. അ­വ­രു­മാ­യി കൂ­ടി­യി­രു­ന്നു സം­സാ­ര­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടു. വ്യ­ക്തി കാ­ഴ്ച­ക്ക­തീ­ത­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടെ സം­ഭാ­ഷ­ണം ആ ആ­ദ്യ­കാ­ഴ്ച­യി­ലും എ­ന്ന­താ­ണു് അ­വ­രി­ലേ­ക്കു് കൂ­ടു­തൽ ഇ­റ­ങ്ങി­ച്ചെ­ല്ലാ­നു­ണ്ടാ­യ മ­റ്റൊ­രു­പ്ര­ധാ­ന­ഘ­ട­കം. അവർ അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത രാ­ഷ്ട്രീ­യ, സാ­മൂ­ഹി­ക, സാം­സ്കാ­രി­ക പ­രി­പാ­ടി­ക­ളും സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തിൽ ക­ട­ന്നു­വ­ന്നു. സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി വി­വ­രി­ച്ചു. അ­തി­ന്റേ­യും അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ത്തിൽ ല­ഭ്യ­മാ­യ രേ­ഖ­ക­ളു­ടെ­യും വെ­ളി­ച്ച­ത്തി­ലാ­ണു് ഈ പു­സ്ത­കം ത­യ്യാ­റാ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഇ­ങ്ങ­നൊ­രു പു­സ്ത­കം ഇ­റ­ങ്ങു­ന്ന­തി­നു സ­ഹാ­യി­ച്ച ധാ­രാ­ളം പേ­രോ­ടു ഞാൻ വ്യ­ക്തി­പ­ര­മാ­യി ക­ട­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. ആ­ദ്യ­മാ­യി നന്ദി രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്താ­നു­ള്ള­തു് ഏ­റ്റ­വും അധികം പ്രോ­ത്സാ­ഹ­നം നൽകി, ന­ല്ലൊ­രു അ­വ­താ­രി­ക എ­ഴു­തി­ത­ന്ന, പ്രിയ സു­ഹൃ­ത്തും ജ­ന­യു­ഗം പ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ എ­ഡി­റ്റ­റു­മാ­യ രാ­ജാ­ജി മാ­ത്യു തോ­മ­സി­നോ­ടാ­ണു്. പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ എ­ഡി­റ്റർ എന്ന നി­ല­യിൽ ഫാ. ഡൈജു, ഡാ­റ്റാ എൻ­ട്രി ചെയ്ത ജെ­സ്സി തി­രു­ത്തേൽ, മാ­നു­സ്ക്രി­പ്റ്റ് ത­യ്യാ­റാ­ക്കാൻ സ­ഹാ­യി­ച്ച ആര്യ, ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ ച­രി­ത്ര പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ സമയ നി­ഷ്ഠ­യോ­ടെ, അ­യ­ച്ചു­ത­ന്ന നൗ­ഷാ­ദ് കൊ­ല്ലം എ­ന്നി­വ­രെ പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും ഇവിടെ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു; ഒപ്പം കൂടെ നിന്ന എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും ഹൃ­ദ­യ­ഭാ­ഷ­യിൽ നന്ദി രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു.

പ്ര­സാ­ധ­കർ­ക്കും നന്ദി.

അ­വ­താ­രി­ക

രാ­ജാ­ജി മാ­ത്യു തോമസ്

പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­പ­റ്റി താ­നെ­ഴു­തി­യ ജീ­വ­ച­രി­ത്ര­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തി­നു് അ­വ­താ­രി­ക എ­ഴു­തി­നൽ­ക­ണ­മെ­ന്ന എന്റെ പ്രി­യ­സ്നേ­ഹി­ത ലി­ല്ലി തോമസ് പാ­ലോ­ക്കാ­ര­ന്റെ ആ­വ­ശ്യ­ത്തി­നു് ഏതാനം വർ­ഷ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­ഴ­ക്ക­മു­ണ്ടു്. പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ എ­ഡി­റ്റ് ചെ­യ്യാ­ത്ത ഒരു പ­കർ­പ്പു് ഏ­താ­ണ്ടു് ര­ണ്ടു­വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു് മു­മ്പു­ത­ന്നെ എ­നി­ക്കു് അ­യ­ച്ചു­ത­രി­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്നു. ഇ­ക്കാ­ല­യ­ള­വിൽ എ­നി­ക്കു­ണ്ടാ­യ ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­വും വ്യ­ക്തി­പ­ര­വു­മാ­യ തി­ര­ക്കു­കൾ­കാ­ര­ണം ആ ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്തം നിർ­വ­ഹി­ക്കാൻ എ­നി­ക്കാ­യി­ല്ല. ഇ­പ്പോൾ ല­ഭി­ച്ച അ­തി­ന്റെ അ­ന്തി­മ­രൂ­പം ഞാൻ ശ്ര­ദ്ധാ­പൂർ­വം വാ­യി­ച്ചു. ലി­ല്ലി ഇ­തി­നു­മു­മ്പു് ഏ­തെ­ങ്കി­ലും പു­സ്ത­ക­ര­ച­ന നിർ­വ­ഹി­ച്ച­താ­യി എ­നി­ക്കു് അ­റി­യി­ല്ല. അ­ങ്ങി­നെ­യെ­ങ്കിൽ മ­ല­യാ­ള­ഭാ­ഷ­യിൽ നല്ല രാ­ഷ്ട്രീ­യ, സാ­മൂ­ഹി­ക അ­വ­ബോ­ധ­മു­ള്ള ഒരു എ­ഴു­ത്തു­കാ­രി ജ­നി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നു ചാ­രി­താർ­ഥ്യ­ത്തോ­ടെ ന­മു­ക്കു പ­റ­യാ­നാ­വും.

തന്റെ ഉ­ദ്യ­മ­ത്തി­ന്റെ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­പ്പും അ­തി­ന്റെ ല­ക്ഷ്യ­വും അ­തി­നോ­ടു­ള്ള അ­ദ­മ്യ­മാ­യ പ്ര­തി­ബ­ദ്ധ­ത­യു­മാ­ണു് ലി­ല്ലി­യു­ടെ പു­സ്ത­ക­ത്തെ സ­വി­ശേ­ഷ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ, വി­ശി­ഷ്യ പഴയ കൊ­ച്ചി­രാ­ജ്യ­ത്തിൽ ഉൾ­പ്പെ­ട്ട മേ­ഖ­ല­യി­ലെ, ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പു­രോ­ഗ­മ­ന പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളി­ലും അ­തി­ന്റെ പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രി­ലും പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സാ­ഹ­സി­ക­വും ത്യാ­ഗ­പൂർ­ണ്ണ­വും ആ­ത്മാർ­ത്ഥ­വു­മാ­യ രാ­ഷ്ട്രീ­യ, സാ­മൂ­ഹി­ക വി­മോ­ച­ന­പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി കേ­ട്ട­റി­വെ­ങ്കി­ലും ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വർ കു­റ­വാ­യി­രി­ക്കും. എ­ന്നാൽ, സ്വാതന്ത്ര്യപൂർവ-​സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര ഇ­ന്ത്യ­യിൽ, കേ­ര­ള­ത്തി­ലും വി­ശി­ഷ്യ കൊ­ച്ചി­യി­ലും, നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന അ­ത്യ­ന്തം പ്ര­തി­ലോ­മ­ക­ര­മാ­യ രാ­ഷ്ട്രീ­യ, സാ­മൂ­ഹി­ക, സാ­മ്പ­ത്തി­ക സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളിൽ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­നും സാ­മൂ­ഹി­ക വി­മോ­ച­ന­ത്തി­നും സാ­മ്പ­ത്തി­ക അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ­ക്കും സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ തു­ല്യ­ത­ക്കും വേ­ണ്ടി നടന്ന പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ചെ­റു­ത്തു­നി­ല്പു­ക­ളു­ടെ­യും ച­രി­ത്ര­പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സ­മ­ര­ജീ­വി­ത­ക­ഥ വ­ര­ച്ചു­കാ­ട്ടു­ക­യാ­ണു് ലി­ല്ലി തന്റെ പു­സ്ത­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്.

കു­റു­മ്പ­യു­ടെ­യും അ­വ­രു­ടെ സ­മ­ര­സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ­യും കു­ട്ടം­കു­ളം, പാ­ലി­യം സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലെ പ­ങ്കാ­ളി­ത്തം, അതിൽ അ­വർ­ക്കു് സ­ഹി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്ന കൊടിയ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങൾ, അ­പ­മാ­ന­ങ്ങൾ ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട ജ­യി­ലിൽ അ­വർ­ക്കും അ­വ­രോ­ടൊ­പ്പം ഒരേ ത­ട­വു­മു­റി­യിൽ അ­ട­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ട ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­നേ­താ­വു് പി. കെ. കു­മാ­ര­നും മ­നു­ഷ്യാ­ധ­മ­ന്മാ­രാ­യ പോ­ലീ­സ് ഉ­ദ്യോ­ഗ­സ്ഥ­രിൽ­നി­ന്നും നേ­രി­ടേ­ണ്ടി­വ­ന്ന സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത മർ­ദ്ദ­ന­ത്തി­ന്റെ­യും അ­പ­മാ­ന­ത്തി­ന്റെ­യും ഞെ­ട്ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ക­ഥ­ക­ളും പ­ല­പ്പോ­ഴും എ­ഴു­ത­പ്പെ­ടു­ക­യും വി­വ­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ അതു് കേ­ര­ള­ത്തി­ലും കൊ­ച്ചി­യി­ലും നടന്ന അ­പൂർ­വ്വ­മോ അ­സാ­ധാ­ര­ണ­മോ ആയ സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ള­ല്ലെ­ന്നും മ­റി­ച്ചു്, അ­ങ്ങേ­യ­റ്റം പ്ര­തി­ലോ­മ­ക­ര­വും മ­നു­ഷ്യ­വി­രു­ദ്ധ­വു­മാ­യ ഒരു സാ­മൂ­ഹി­ക വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ അ­നി­വാ­ര്യ­മാ­യ ഭീ­ക­ര­ത­യെ­യാ­ണു് തു­റ­ന്നു­കാ­ട്ടു­ന്ന­തെ­ന്നും ലി­ല്ലി അ­ക്കാ­ല­ത്തെ ച­രി­ത്ര സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ വ­ര­ച്ചു­കാ­ട്ടു­ന്നു. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ­യും അ­വ­രു­ടെ സ­മ­ര­സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ­യും ജീ­വി­തം­ത­ന്നെ ആ കാ­ട­ത്ത വ്യ­വ­സ്ഥ­ക്കെ­തി­രെ മ­നു­ഷ്യ­രാ­യി ജീ­വി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­ധഃ­സ്ഥി­ത ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും മാ­ന­വി­ക­ശ­ക്തി­ക­ളു­ടെ­യും വി­ട്ടു­വീ­ഴ്ച­യി­ല്ലാ­ത്ത പോ­രാ­ട്ട­മാ­യി­രു­ന്നു, ആ­ത്മ­സ­മർ­പ്പ­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. ജാ­തീ­യ­ത­യും വർ­ഗീ­യ­ത­യും മ­ത­മൗ­ലി­ക­ക­വാ­ദ­വും ഫ­ണം­വി­ടർ­ത്തു­ന്ന ഇ­ന്നു് അതു് ന­മ്മു­ടെ ച­രി­ത്ര­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള ഒരു ഓർ­മ്മ­പ്പെ­ടു­ത്തൽ കൂ­ടി­യാ­ണു്.

കു­റു­മ്പ­യും സ­ഖാ­ക്ക­ളും വ­സ്ത്രം­ധ­രി­ക്കാ­നും വ­ഴി­ന­ട­ക്കാ­നും ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന­ത്തി­നും­വേ­ണ്ടി മാ­ത്രം ന­ട­ത്തി­യ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല അതു്. കു­റു­മ്പ­യ­ട­ക്കം ആ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങൾ­ക്കു് നേ­തൃ­ത്വം­കൊ­ടു­ത്ത പ­ലർ­ക്കും ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­നം ഒരു മൗലിക വി­ഷ­യ­മേ ആ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. കു­റു­മ്പ­യോ അ­വർ­ക്കൊ­പ്പ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന നേ­താ­ക്ക­ളിൽ പ­ല­രു­മോ ക്ഷേ­ത്ര­ദർ­ശ­നം ന­ട­ത്തി­യ­താ­യി ലി­ല്ലി­യ­ട­ക്കം ആരും പ­റ­ഞ്ഞു­കേ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല, എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­മി­ല്ല. കു­റു­മ്പ സ­ജീ­വ­പ­ങ്കാ­ളി­ത്തം വ­ഹി­ച്ച പാ­ലി­യം സ­ത്യ­ഗ്ര­ഹ­ത്തിൽ അ­വ­സാ­ന­ഘ­ട്ടം ക്ഷേ­ത്ര­ത്തിൽ കടന്ന പു­ല­യ­മ­ഹാ­സ­ഭ നേ­താ­വു് കെ. കെ. അ­യ്യ­പ്പ­ന്റെ ഭാര്യ കെ. സി. കാളി ഉ­റ­ക്കെ­വി­ളി­ച്ച മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം ‘അ­യി­ത്തം ന­ശി­ക്ക­ട്ടെ’ എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. പാ­ലി­യം സ­മ­ര­ത്തിൽ ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­ത്വം വ­ഹി­ച്ച എ. ജി. വേ­ലാ­യു­ധൻ മ­ര­ണ­ത്തെ മു­ഖാ­മു­ഖം ക­ണ്ട­പ്പോ­ഴും ദേ­വ­സ്തു­തി­കൾ­ക്കു­പ­ക­രം ക്ഷീ­ണി­ച്ച­സ്വ­ര­ത്തിൽ ഉ­ച്ച­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു് ‘അ­യി­ത്തം ന­ശി­ക്ക­ട്ടെ, സ­ഖാ­ക്ക­ളെ മു­ന്നോ­ട്ടു്, ഇൻ­ക്വി­ലാ­ബ് സി­ന്ദാ­ബാ­ദ്’ എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളും ജീ­വ­ത്യാ­ഗ­മ­ട­ക്കം മ­ഹാ­ത്യാ­ഗ­ങ്ങ­ളും അ­ത്യ­ന്തം പ്ര­തി­ലോ­മ­ക­ര­വും മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­ഹീ­ന­വു­മാ­യ ഒരു സാ­മൂ­ഹ്യ­വ്യ­വ­സ്ഥ­ക്കെ­തി­രെ, അ­ഭി­ജാ­ത­വർ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കൊ­പ്പം അ­ന്ത­സാ­യി തു­ല്യ­ത­യോ­ടെ ജീ­വി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള­താ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ന്നു് മ­ത­ത്തി­ന്റെ­പേ­രിൽ സ­മൂ­ഹ­ത്തെ വി­ദ്വേ­ഷം­കൊ­ണ്ടു് വി­ഷ­ലി­പ്ത­മാ­ക്കു­ന്ന­വർ, ഹി­ന്ദു­ത്വ­ത്തി­ന്റെ­പേ­രിൽ മ­നു­വാ­ദ­ത്തെ­യും ജാ­തി­വ്യ­സ്ഥ­യെ­യും നി­ല­നിർ­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു വോ­ട്ടു­ബാ­ങ്ക് സൃ­ഷ്ടി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന­വർ, യ­ഥാർ­ത്ഥ ച­രി­ത്ര­വ­സ്തു­ത­ക­ളെ­യാ­ണു് വ­ള­ച്ചൊ­ടി­ക്കാ­നും ത­മ­സ്ക­രി­ക്കാ­നും ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­വി­ടെ­യാ­ണു് കു­റു­മ്പ­യു­ടെ­യും സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ­യും ജീ­വി­ത­വും പോ­രാ­ട്ട­വും പ്ര­സ­ക്ത­മാ­കു­ന്ന­തു്.

അ­ധ്യാ­യം 1
images/kurumba.jpg
പി. സി. കു­റു­മ്പ

മ­ന­സ്സി­നു കാ­രി­രു­മ്പി­ന്റെ ക­രു­ത്തു­ള്ളൊ­രു പെ­ണ്ണൊ­രു­ത്തി ഹൃ­ദ­യ­വാ­തിൽ ത­ള്ളി­ത്തു­റ­ന്നു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു കയറിയ നി­മി­ഷ­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. അ­വ­ളെ­പ്പോ­ലെ ഒ­രു­വ­ളെ നാ­ള­തു­വ­രെ ഞാൻ ക­ണ്ടു­മു­ട്ടി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അഥവാ അ­നീ­തി­ക­ളോ­ടു് അ­ത്ര­മേൽ തീ­വ്ര­മാ­യി പോ­രാ­ടു­ക­യും അ­തി­ന്റെ പേരിൽ സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത ക്രൂ­ര­ത­കൾ­ക്കു് ഇ­ര­യാ­വു­ക­യും അവയെ എ­ല്ലാം സ­ധൈ­ര്യം നേ­രി­ടു­ക­യും ചെയ്ത ഒരുവൾ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം അ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി പോ­യി­ട്ടു­മി­ല്ല.

അ­വ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ആ ഹ്ര­സ്വ­വി­വ­ര­ണ­ത്തിൽ എന്റെ മ­ന­സ്സാ­ക്ഷി ഞെ­ട്ടി­വി­റ­ച്ചു. അ­ത്ര­മേൽ ഭ­യാ­ന­ക­മാ­യ നി­മി­ഷ­ങ്ങ­ളെ നേ­രി­ട്ട­വൾ ഇ­പ്പോ­ഴും ജീ­വ­നോ­ടെ­യു­ണ്ടോ എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു എന്റെ ആ­ദ്യ­ത്തെ ചോ­ദ്യം. ഉ­ണ്ടെ­ന്ന­റി­ഞ്ഞ നി­മി­ഷം മുതൽ മ­ന­സ്സു് എ­രി­തീ­യിൽ വെ­ന്തു­നീ­റു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അവളെ കാണണം, അ­വൾ­ക്ക­രി­കി­ലി­രി­ക്ക­ണം. അ­വ­ളു­ടെ ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ അ­റി­യ­ണം, മ­ന­സ്സു­കൊ­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അ­വ­ളോ­ടൊ­ത്തു സ­ഞ്ച­രി­ക്ക­ണം. അ­വ­ള­നു­ഭ­വി­ച്ച ഉ­ഗ്ര­പീ­ഡ­ന­താ­ണ്ഡ­വ­ങ്ങൾ എന്റെ പ്ര­ജ്ഞ­യെ­പ്പോ­ലും മ­ര­വി­പ്പി­ച്ചേ­ക്കാം. എ­ങ്കി­ലും ഓർ­മ്മ­യി­ലെ­ങ്കി­ലും ആ ക­നൽ­വി­രി­ച്ച പാ­ത­യി­ലൂ­ടെ എ­നി­ക്കു സ­ഞ്ച­രി­ച്ചേ മ­തി­യാ­കൂ!

തൃ­ശൂ­രി­ന്റെ തെ­ക്കു­പ­ടി­ഞ്ഞാ­റേ മൂ­ല­യി­ലെ വ­ട­ക്കേ­ക്കാ­ടു് എന്ന സ്ഥ­ല­ത്തു് ഒരു പൊ­തു­പ­രി­പാ­ടി­യിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കാ­നാ­യി പോകവെ, കെ. പി. ആർ. എ­ന്ന­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന സ­ഖാ­വു് കെ. പി. രാ­ജേ­ന്ദ്ര­നാ ണു് പോ­രാ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ സ­ഹ­ന­ത്തി­ന്റെ, പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ത്തി­ന്റെ, ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പി­ന്റെ പ്ര­തീ­ക­മാ­യ പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന കു­റു­മ്പ­ക്കു­ട്ടി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് പ­റ­ഞ്ഞ­തു്. അതും അ­വി­ചാ­രി­ത­മാ­യി. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു സ­ഖാ­ക്ക­ളാ­യ തങ്ങൾ ര­ചി­ച്ച വീ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു് ആ യാ­ത്ര­യിൽ ഉ­ട­നീ­ളം കെ. പി. ആർ. പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു്. ‘ന­വോ­ത്ഥാ­ന സ­മ­ര­ങ്ങ­ളിൽ സ­ഖാ­ക്കൾ­ക്കൊ­പ്പം വീ­രോ­ജ്ജ്വ­ല­മാ­യി പോ­രാ­ടി­യ സ്ത്രീ­ക­ളെ ഏതു കു­പ്പ­ത്തൊ­ട്ടി­യി­ലാ­ണു് നി­ങ്ങൾ കു­ഴി­ച്ചു­മൂ­ടി­യ­തു്’ എന്ന എന്റെ ചോ­ദ്യ­മാ­ണു് പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു പറയാൻ കെ. പി. ആറിനെ പ്രേ­രി­പ്പി­ച്ച­തു്.

ആ ന­വോ­ത്ഥാ­ന സ­മ­ര­ങ്ങ­ളിൽ ജീ­വ­നോ­ടെ ശേ­ഷി­ച്ച­വ­രും കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ട­വ­രും മൃ­ത­പ്രാ­യ­രാ­യ­വ­രു­മാ­യ നി­ര­വ­ധി നേ­താ­ക്ക­ളു­ണ്ടു്. ജീ­വ­നോ­ടെ ശേ­ഷി­ച്ച­വ­രെ­ല്ലാം പി­ന്നീ­ടു് ഭ­ര­ണ­സി­രാ­കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ലു­റ­പ്പി­ച്ചു; സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങൾ നേ­ടി­യെ­ടു­ത്തു. എ­ന്നാൽ, അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ചു്, അ­തി­ന്റെ പേരിൽ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി വേ­ട്ട­യാ­ട­പ്പെ­ട്ട, അ­വ­യെ­യെ­ല്ലാം അ­തി­ജീ­വി­ച്ച കു­ട്ടൻ­കു­ളം സ­മ­ര­നാ­യി­ക പി. സി. കു­റു­മ്പ എവിടെ? ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ പു­ല്ലൂർ, കു­ട്ടം­കു­ളം പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ പു­രു­ഷ­ന്മാ­രെ­ക്കാൾ ശ­ക്ത­മാ­യി സമരം ന­യി­ച്ച­വൾ. പു­രു­ഷൻ നേ­രി­ട്ട­തി­നെ­ക്കാൾ ക്രൂ­ര­മാ­യ പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോയവൾ. പോ­ലീ­സ് ന­രാ­ധ­മ­ന്മാർ അ­വ­ളു­ടെ ശ­രീ­ര­ത്തിൽ പൈ­ശാ­ചി­ക­മാ­യി അ­ഴി­ഞ്ഞാ­ടു­മ്പോ­ഴും അ­ക്ഷോ­ഭ്യ­യാ­യി അതിനെ നേ­രി­ട്ട അ­സാ­മാ­ന്യ മ­ന­ക്ക­രു­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തീ­കം! അവൾ എ­വി­ടെ­പ്പോ­യ് മ­റ­ഞ്ഞു എന്റെ മ­ന­സ്സി­ല­പ്പോൾ ചി­ന്ത­കൾ ഈ മ­ണ്ണി­ലെ സമര പു­രു­ഷേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ളു­ടെ വാ­ലു­ക­ളാ­ണു്. അവിടെ, അ­വ­ളെ­വി­ടെ? അവൾ സ­ഹി­ച്ച ത്യാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­വി­ടെ? അവൾ ക­ട­ന്നു പോയ പീ­ഡാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ­വി­ടെ? അ­വ­ളു­ടെ ജീ­വി­ത­വും സ്വ­പ്ന­ങ്ങ­ളു­മെ­വി­ടെ? വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ­ന്നു മു­ദ്ര­കു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ സി­ര­ക­ളിൽ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സം പ­ടർ­ന്നു­പി­ടി­ച്ച കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ, അ­ധി­കാ­രി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ ക­ണ്ണിൽ­പ്പെ­ടാ­തെ പു­രു­ഷ­നു് ഒ­ളി­ച്ചി­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞ­തു് അ­വ­ന്റെ മാ­ത്രം മി­ടു­ക്കു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നോ? ആ സ­മ­ര­ഭൂ­വിൽ അ­വൾ­ക്കു ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട ജീ­വി­ത­വും അ­വ­ളു­ടെ ശരീരം എ­റ്റു­വാ­ങ്ങി­യ കൊടിയ പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളും എ­വി­ടെ­യാ­ണു് പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ള്ള­തു്…? അഥവാ എ­വി­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ­ത്ത­ന്നെ അ­വൾ­ക്കു പേ­രി­ല്ല. പേ­രി­ല്ലാ­ത്ത, മു­ഖ­മി­ല്ലാ­ത്ത അ­നേ­ക­മ­നേ­കം സ്ത്രീ­ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ക­ണ്ണീ­രി­ലും ചോ­ര­യി­ലും അ­തി­തീ­വ്ര­മാ­യ ദു­രി­ത­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലും ന­ട്ടു­ന­ന­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ടു് പു­കൾ­പെ­റ്റ­താ­ണു് ഓരോ പു­രു­ഷ­വീ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ളും, ഏതൊരു നാ­ടി­ന്റെ­യും ച­രി­ത­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും പുരുഷ നോ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ സൃ­ഷ്ടി­ക­ളാ­ണു്. അവൻ നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ ക­ണ്ട­തെ­ല്ലാം അ­വ­ന്റെ വീ­ര­പ­രാ­ക്ര­മ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു തന്നെ അവൻ ര­ചി­ച്ച­തെ­ല്ലാം അ­വ­ന്റെ മാ­ത്രം വീ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ളാ­യി. ആ ക­ണ്ണു­കൾ കൊ­ണ്ട­വൻ നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ തെ­ളി­ഞ്ഞു ക­ണ്ട­തു് അ­നീ­തി­യെ ക­രു­ത്തോ­ടെ എ­തിർ­ത്ത പെ­ണ്ണി­ന്റെ ച­ങ്കു­റ­പ്പോ സ്വ­ന്തം അ­ഭി­മാ­ന­വും അ­ന്ത­സ്സും സം­ര­ക്ഷി­ക്കാൻ അവൾ ന­ട­ത്തി­യ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളോ ആ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. മ­റി­ച്ചു്, അ­വ­ളു­ടെ മു­ല­ക­ളും ച­ന്തി­യും മേ­നി­യ­ഴ­കും മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ത്ത­രം മ്ലേ­ച്ഛ കാ­ഴ്ച­യിൽ അ­വ­ളു­ടെ വീ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങൾ അവൻ എ­ങ്ങ­നെ കു­റി­ക്കാ­നാ­ണു് ഇ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങൾ ര­ചി­ച്ചു തി­രി­കെ­യെ­ത്തു­ന്ന പു­രു­ഷ­ന്റെ ശരീര ദാഹം തീർ­ക്കു­വാ­നു­ള്ള വെറും മാം­സ­ക്ക­ഷ­ണ­മാ­യി അവൾ അ­ധഃ­പ­തി­ച്ചു­പോ­യ­തി­നു കാ­ര­ണ­വും പു­ഴു­ക്കു­ത്തേ­റ്റ അ­വ­ന്റെ ക­ണ്ണു­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു.

ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­കാ­രെ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അവരെ അ­നു­കൂ­ലി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നു സം­ശ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ­പ്പോ­ലും കൊ­ല്ലാ­ക്കൊ­ല ചെ­യ്യു­ന്നൊ­രു കാ­ല­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു കേ­ര­ള­ത്തിൽ. മ­നു­ഷ്യ­രെ അ­റ­പ്പോ­ടെ­യും വെ­റു­പ്പോ­ടെ­യും ആ­ട്ടി­യ­ക­റ്റു­ക­യും ദ്രോ­ഹി­ക്കു­ക­യും പി­ഞ്ചു­കു­ഞ്ഞു­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലും പി­ച്ചി­ച്ചീ­ന്തു­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്ന നെ­റി­കെ­ട്ട കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. എ­തിർ­ക്കു­ന്ന­വ­രെ പേ­പ്പ­ട്ടി­യെ­പ്പോ­ലെ ത­ച്ചു­കൊ­ന്നി­രു­ന്ന കാലം! അ­ന്നു്, ഈ ക്രൂ­ര­ത­കൾ­ക്കെ­തി­രെ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്തി­യ­വ­രെ­ല്ലാം രാ­ജ്യ­ദ്രോ­ഹി­ക­ളാ­യി. കീ­ഴാ­ളർ, പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും സ്ത്രീ­കൾ സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത ക്രൂ­ര­ത­കൾ­ക്കും പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു­മാ­ണു് ഇ­ര­യാ­യ­തു്. വേ­ദ­ന­കൊ­ണ്ടു പി­ട­യു­ന്ന­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­നീ­രും നി­ല­വി­ളി­യും സ­വർ­ണ്ണ­രെ­യും അ­ധി­കാ­രി­ക­ളെ­യും ഉ­ന്മ­ത്ത­രാ­ക്കി­യി­രു­ന്ന കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്.

മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളോ­ടു പോലും ചെ­യ്യാൻ മ­ടി­ക്കു­ന്ന ക്രൂ­ര­ത­ക­ളാ­ണു് ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാർ എന്നു സ്വയം അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­പ്പി­ശാ­ചു­ക്കൾ അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ കീ­ഴാ­ള­രോ­ടു ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്. കേ­ര­ള­ത്തിൽ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് സി­ദ്ധാ­ന്തം അ­ല­യ­ടി­ക്കു­ന്ന­തി­നു മുൻപേ തന്നെ അടിമ ജീ­വി­തം ത­ങ്ങ­ളിൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ച­വർ­ക്കെ­തി­രെ അവർ പോ­രി­നി­റ­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു. ആ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് സ­ഖാ­ക്കൾ കൂടി ഇ­റ­ങ്ങി­വ­ന്ന­തോ­ടെ, അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ­യു­ള്ള ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­ക്കു് മൂർ­ച്ച കൂടി. നാ­ടി­ന്റെ നാ­നാ­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ശ­ക്ത­മാ­യ എ­തിർ­പ്പു­ക­ളു­യർ­ന്ന­പ്പോൾ അ­ധി­കാ­രി­ക­ളിൽ നി­ന്നും അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ തി­രി­ച്ച­ടി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­ക­ളെ പി­ടി­കൂ­ടി­യാൽ അ­വർ­ക്കു­മേൽ ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തു് കിരാത മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ഈ ക­ടു­ത്ത അ­നീ­തി­ക­ളെ ചെ­റു­ത്തു തോ­ല്പി­ക്ക­ണ­മെ­ങ്കിൽ, പി­ടി­കൊ­ടു­ക്കാ­തെ പൊ­രു­തു­ക എന്ന വഴി മാ­ത്ര­മേ അ­വർ­ക്കു മു­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു.

അ­ത്ത­ര­ത്തിൽ, പി­ടി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­തി­രി­ക്കാൻ ഒളിവു ജീ­വി­തം ന­യി­ച്ച ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­ക­ളു­ടെ മു­ന്ന­ണി­പ്പോ­രാ­ളി­കൾ സ്ത്രീ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. സ്വ­ന്തം വീ­ടി­ന്റെ ഉ­ള്ള­റ­ക­ളിൽ ഒ­ളി­ച്ചു പാർ­ക്കാൻ മാ­ത്ര­മ­ല്ല സ­ഖാ­ക്ക­ളെ അവർ സ­ഹാ­യി­ച്ച­തു്. അ­വ­രു­ടെ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­പ­ദ്ധ­തി­ക­ളെ­ല്ലാം ആ­വി­ഷ്ക­രി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു് സ്ത്രീ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­ളി­വിൽ ക­ഴി­ഞ്ഞ സ­ഖാ­ക്ക­ളെ അവർ സം­ര­ക്ഷി­ച്ച­തു് അ­തി­സാ­ഹ­സി­ക­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു. ചു­വ­ടൊ­ന്നു പി­ഴ­ച്ചാൽ, ശ്ര­ദ്ധ­യൊ­ന്നു മാ­റി­യാൽ അവരെ കാ­ത്തി­രു­ന്ന­തു് സം­ഹാ­ര­താ­ണ്ഡ­വ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ, സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ സൗ­ഖ്യ­ദാ­യ­കർ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അ­വ­രു­ടെ അ­ന്ന­ദാ­താ­ക്ക­ളും സ­ന്ദേ­ശ­വാ­ഹ­ക­രും ആ­രോ­ഗ്യ­സം­ര­ക്ഷ­ക­രും സ്ത്രീ­കൾ ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­ടി­മ­ക­ളാ­യ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ സമൂല മാ­റ്റം വ­രു­ത്തു­വാ­നും ഈ മ­ണ്ണിൽ അ­ന്ത­സ്സോ­ടെ, ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­ന­ത്തോ­ടെ, ത­ങ്ങൾ­ക്കും ജീ­വി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്നൊ­രു പു­ല­രി­ക്കു­വേ­ണ്ടി­യും സ­ഖാ­ക്കൾ­ക്കൊ­പ്പം സ്ത്രീ­ക­ളും ഇ­ള­കാ­തെ നി­ല­കൊ­ണ്ടു. ജീവൻ വെ­ടി­യേ­ണ്ടി വ­ന്നാ­ലും സ­ഖാ­ക്ക­ളെ തങ്ങൾ സം­ര­ക്ഷി­ക്കു­മെ­ന്നു് അവർ മ­ന­സ്സി­ലു­റ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഓരോ ചു­വ­ടു­വെ­പ്പി­ലും അവർ അ­ത്ര­മേൽ ശ്ര­ദ്ധ പ­തി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. വി­ശ­ന്നു പൊ­രി­യു­ന്ന ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വ­യ­റു­ക­ളെ ഉ­ടു­തു­ണി­കൊ­ണ്ടു വ­രി­ഞ്ഞു­മു­റു­ക്കി, ചേ­റി­ലും ചെ­ളി­യി­ലും അവർ അ­ടി­മ­പ്പ­ണി ചെ­യ്തു. അ­ങ്ങ­നെ­യു­ണ്ടാ­ക്കി­യ നാ­ണ­യ­ത്തു­ട്ടു­കൾ കൊ­ണ്ടു് സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ വയർ നി­റ­ച്ചി­രു­ന്നു ആ സ്ത്രീ­കൾ.

ഒ­ളി­വിൽ ക­ഴി­യു­ന്ന സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ അ­ല­ക്കി ഉ­ണ­ക്കി­യെ­ടു­ക്കാ­നാ­ണു് അ­ന്നു് സ്ത്രീ­കൾ ഏറെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­തു്. പ­രാ­ധീ­ന­ത­കൾ മാ­ത്ര­മു­ള്ള വീ­ടു­ക­ളിൽ പു­റം­ലോ­ക­മ­റി­യാ­തെ തു­ണി­യ­ല­ക്കു­ക­യും ഉ­ണ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് വളരെ ശ്ര­മ­ക­ര­മാ­യി­രു­ന്നു. പു­റ­ത്തൊ­രു മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി പോ­ലു­മ­റി­യാ­തെ ആ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ ഒ­ളി­പ്പി­ച്ചു വെ­യ്ക്കു­ക­യും വേണം. ദി­വാ­ന്റെ കി­ങ്ക­ര­ന്മാ­രും പോ­ലീ­സു­കാ­രു­മെ­ല്ലാം വേഷം മാ­റി­യും അ­ല്ലാ­തെ­യും, ഒ­ളി­ഞ്ഞും തെ­ളി­ഞ്ഞും റോ­ന്തു ചു­റ്റു­ന്ന സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­തെ­ത്ര­ത്തോ­ളം ക­ഠി­ന­മാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­തു് ഊ­ഹി­ക്കാ­വു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളു. കൊ­ടും­കു­റ്റ­വാ­ളി­ക­ളെ­ന്നു മു­ദ്ര­കു­ത്തി­യ സ­ഖാ­ക്ക­ളെ ഒ­ളി­പ്പി­ച്ചു­വെ­ന്ന­തു് അ­ക്കാ­ല­ത്തു് ഏ­റ്റ­വും മാ­ര­ക­മാ­യ കു­റ്റ­കൃ­ത്യ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നു­ള്ള ശി­ക്ഷ­യും അ­തി­ക­ഠി­ന­മാ­യി­രു­ന്നു.

സ­ത്യ­ത്തി­നും നീ­തി­ക്കും സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­നും അ­ന്ത­സ്സു­റ്റ ജീ­വി­ത­ത്തി­നും വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള ഓരോ പോ­രാ­ട്ട­വും മ­നു­ഷ്യർ ന­ട­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള­തു് പേരോ മുഖമോ പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­ത്ത അനവധി സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ജീ­വ­നി­ലും ചോ­ര­യി­ലും ക­ണ്ണു­നീ­രി­ലും കാ­ലു­റ­പ്പി­ച്ചു കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. കൃ­ശ­ഗാ­ത്ര­യാ­യ പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന പു­ല­യ­സ്ത്രീ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് കെ. പി. ആർ. പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ എ­ന്റെ­യു­ള്ളിൽ എ­ക്കാ­ല­വും ക­ത്തി­യെ­രി­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ത്തി­ന്റെ തീ­ജ്വാ­ല­കൾ­ക്കു വീ­ണ്ടും ശ­ക്തി­യേ­റി.

വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം ആ­ദ്യ­മ­വ­രെ കീ­ഴാ­ള­രെ­ന്നു മു­ദ്ര­കു­ത്തി ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി, വി­ശ്ര­മ­മി­ല്ലാ­തെ പ­ണി­യെ­ടു­പ്പി­ച്ചു, ഒരു നേരം പോലും വയർ നി­റ­ച്ചു് ആഹാരം കൊ­ടു­ക്കാ­തെ അവരെ പീ­ഡി­പ്പി­ച്ചു. മ­ണ്ണിൽ കു­ഴി­കു­ത്തി നൽ­കു­ന്ന ഒ­രി­റ്റു് ആഹാരം പോലും സ­മാ­ധാ­ന­പൂർ­വ്വം ക­ഴി­ക്കാൻ മേ­ലാ­ളർ അവരെ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. കൺ­മു­ന്നിൽ­പ്പോ­ലും കാ­ണാ­തെ മാറി ന­ട­ക്ക­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു അവർ. മൃ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു പോലും ഇ­തി­നെ­ക്കാൾ മു­ന്തി­യ പ­രി­ഗ­ണ­ന മ­നു­ഷ്യർ കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. ത­ങ്ങ­ളോ­ടു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ഈ കൊടിയ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ­ക്കും ക്രൂ­ര­ത­കൾ­ക്കു­മെ­തി­രെ തന്റെ 15-​ാമത്തെ വ­യ­സു­മു­തൽ പ­ട­യ്ക്കി­റ­ങ്ങി­യ­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ.

ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടി­മ­ക­ളിൽ നി­ന്നും എ­തിർ­പ്പി­ന്റെ ക­ടു­ത്ത സ്വ­ര­മു­യ­രു­ന്ന­തു് ജാ­തി­ക്കോ­മ­ര­ങ്ങ­ളെ തെ­ല്ലൊ­ന്നു­മ­ല്ല ചൊ­ടി­പ്പി­ച്ച­തു്. സമരം ന­ട­ത്തു­ക­യും ജ­ന­ങ്ങ­ളെ ത­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ തി­രി­ക്കു­ക­യും ചെയ്ത കു­റു­മ്പ­യെ ഒരു പാഠം പ­ഠി­പ്പി­ക്കാൻ അവർ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. അവളെ കൊ­ല്ലാ­തെ കൊ­ല്ല­ണം എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടെ തീ­രു­മാ­നം. അ­ധി­കാ­രി­ക­ളു­ടെ ആ­ജ്ഞ­യ്ക്കൊ­ത്തു ച­ലി­ച്ചി­രു­ന്ന പോ­ലീ­സ് കു­റു­മ്പ­യെ അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു. പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­ന­ഗ്ന­യാ­ക്കി അ­വ­ര­വ­ളെ ഇ­രു­മ്പ­ഴി­യ്ക്കു­ള്ളിൽ തള്ളി. ച­രി­ത്ര രേ­ഖ­ക­ളിൽ ഇ­തെ­ല്ലാം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു് കെ. പി. ആർ. വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കി.

എന്റെ മ­ന­സ്സി­ല­പ്പോൾ മൃ­ഗീ­യ­മാ­യി ആ­ക്ര­മി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന കു­റു­മ്പ­യു­ടെ മുഖം തെ­ളി­ഞ്ഞു. ത­നി­ക്കു മു­ന്നിൽ ന­ര­ക­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും പെ­യ്തി­റ­ങ്ങി­യ­പ്പോ­ഴും അ­ക്ഷോ­ഭ്യ­യാ­യി അവൾ നി­ന്നു. കൊടിയ വേ­ദ­ന­യിൽ ശ­രീ­ര­ത്തി­ന്റെ അകവും പു­റ­വും നു­റു­ങ്ങി വേ­ദ­നി­ക്കു­മ്പോ­ഴും ആ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ ക­ണ്ണു­നീ­രി­ന്റെ നേർ­ത്തൊ­രു ലാ­ഞ്ഛ­ന പോ­ലു­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. സ­ക­ല­തി­നെ­യും ചു­ട്ടെ­രി­ക്കാൻ ശേ­ഷി­യു­ള്ളാ­രു അ­ഗ്നി­ഗോ­ളം അ­വ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ ജ്വ­ലി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു പോലെ എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി.

ജീ­വി­തം ക­ര­ഞ്ഞു­തീർ­ക്കു­ന്നൊ­രു പെ­ണ്ണ­ല്ല അ­വ­ളെ­ന്നു് എന്റെ മ­ന­സ്സു മ­ന്ത്രി­ച്ചു. അ­തി­നാൽ, ക­ണ്ണീ­ര­ണി­ഞ്ഞൊ­രു കു­റു­മ്പ­യെ സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തിൽ­പ്പോ­ലും കാണാൻ എ­നി­ക്കാ­വി­ല്ല.

കു­റു­മ്പ­യൊ­ഴി­ച്ചു മ­റ്റെ­ല്ലാം എന്റെ ബോ­ധ­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തിൽ നി­ന്നും മാ­ഞ്ഞു­പോ­യി. വീ­ര­പെൺ­ച­രി­ത­ങ്ങൾ തേടി നാ­ടൊ­ട്ടാ­കെ അലഞ്ഞ എ­ന്നിൽ നി­ന്നും കു­റു­മ്പ­യെ­ങ്ങ­നെ ഇ­ത്ര­കാ­ലം മ­റ­ഞ്ഞു നി­ന്നു? ഇ­ക്കാ­ല­മ­ത്ര­യും അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു കേൾ­ക്കാ­തെ പോ­യ­തെ­ങ്ങ­നെ?

ഞങ്ങൾ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കേ­ണ്ട പ­രി­പാ­ടി­ക്കാ­യി ഹാ­ളി­ലേ­ക്കു ക­യ­റു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും എന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ന്റെ ഒത്ത ന­ടു­വിൽ, പി. സി. കു­റു­മ്പ ഇ­രി­പ്പു­റ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഇനി നീ കു­റി­ക്കു­ന്ന അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളും വാ­ക്കു­ക­ളും എ­ന്നെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­വ­ണ­മെ­ന്ന ഭാ­വ­ത്തോ­ടെ.

ആ സ്റ്റേ­ജി­ലേ­ക്കു ഞാ­നൊ­ന്നു ക­ണ്ണോ­ടി­ച്ചു. സ­മ­ര­ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ നി­ന്നും കു­റു­മ്പ ശൂ­ന്യ­മാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു് ഏതു വി­ധ­മാ­ണോ ഈ ഇ­രു­പ­ത്തി­യൊ­ന്നാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ലും അതു തു­ട­രു­ന്നു. പെൺ സ­മൂ­ഹ­ത്തെ ഒ­ന്ന­ട­ങ്കം പാർ­ശ്വ­വ­ത്ക്ക­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. സ്ത്രീ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­നും അ­വ­രു­ടെ പു­രോ­ഗ­മ­ന­ത്തി­നും വേ­ണ്ടി പോ­ര­ടി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ബു­ദ്ധ­രെ­ന്നും അ­ന്ത­സ്സു­റ്റ­വ­രെ­ന്നും സ്വയം ഊറ്റം കൊ­ള്ളു­ന്ന­വ­രിൽ നി­ന്നു­മാ­ണു് ഈ ശൂ­ന്യ­മാ­ക്കൽ. ഞാനും വി­മ­ല­യും ക്ഷ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട അ­തി­ഥി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, ഞ­ങ്ങൾ­ക്കാ സ്റ്റേ­ജിൽ സ്ഥാ­ന­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ക്ഷ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട പു­രു­ഷ­ന്മാ­രിൽ ചിലർ വ­രാ­ത്ത­തി­നാൽ സ്റ്റേ­ജി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ഞ­ങ്ങ­ളോ­ടു് മൈ­ക്കി­ലൂ­ടെ ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. പക്ഷേ, ആ ക്ഷണം സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­നം അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­ല്ല. ഞ­ങ്ങ­ളി­ലെ ക­ഴി­വു­ക­ളെ ഈ സമൂഹം അം­ഗീ­ക­രി­ക്കേ­ണ്ട രീതി ഇതല്ല. ഇ­താ­ക­ട്ടെ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആദ്യ പ്ര­തി­ഷേ­ധം.

അ­ധ്യാ­യം 2

മ­ന­സ്സി­ന്റെ ശാ­ന്ത­ത­യ­ത്ര­യും എ­നി­ക്കു ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. ഇ­ള­കി­മ­റി­യു­ന്ന പു­രു­ഷാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ നി­ന്നും രണ്ടു ക­ണ്ണു­ക­ളെ­ന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്ന പോലെ. എ­വി­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ളി­ക്കാ­ല­വും? ആ­രാ­ണ­വ­ളെ എന്റെ കാ­ഴ്ച­യിൽ നി­ന്നും മ­റ­ച്ച­തു്? കെ. പി. ആ­റി­നൊ­പ്പ­മു­ള്ള ആ വ­ട­ക്കേ­ക്കാ­ടു് യാ­ത്ര­യ്ക്കു് അവസരം ല­ഭി­ച്ചി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ കു­റു­മ്പ ഇ­പ്പോ­ഴും കാ­ണാ­മ­റ­യ­ത്തു തന്നെ നിൽ­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലേ?

പ­രി­പാ­ടി ക­ഴി­ഞ്ഞു് തി­രി­ച്ചു­ള്ള യാ­ത്ര­യി­ലും ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ചർ­ച്ചാ­വി­ഷ­യം ന­വോ­ത്ഥാ­ന സ­മ­ര­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. ചൂ­ടേ­റി­യ വാ­ദ­പ്ര­തി­വാ­ദ­ങ്ങൾ കൈ­യ്യാ­ങ്ക­ളി­യിൽ വ­രെ­യെ­ത്തി. സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചും സ­മ­ത്വ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചും അവളിൽ നി­ന്നും അം­ഗീ­കാ­ര­ങ്ങൾ ത­ട്ടി­പ്പ­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­മു­ള്ള ചർ­ച്ച­കൾ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു പോലും ബോ­ധ്യ­മാ­കു­ന്നി­ല്ല. വി­ശാ­ല­മാ­യ മനസും ചി­ന്ത­ക­ളു­മു­ള്ള വി­മ­ല­ടീ­ച്ച­റിൽ­പ്പോ­ലും സ­ങ്കു­ചി­ത­മാ­യി ചി­ന്തി­ക്കു­ന്നൊ­രു സ്ത്രീ­യു­ണ്ടെ­ന്നു ഞാൻ തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞു. എന്റെ ചി­ന്ത­കൾ­ക്കു പോലും തീ­പി­ടി­ക്കു­ന്നു!

‘ലി­ല്ലി­യെ­പ്പോ­ലെ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി ചി­ന്തി­ക്കാ­നും ജീ­വി­ക്കാ­നും ലി­ല്ലി­ക്കു മാ­ത്ര­മേ സാ­ധി­ക്കൂ. എത്ര യു­ഗ­ങ്ങൾ താ­ണ്ടി­യാ­ലാ­ണു് ലി­ല്ലി­യു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടി­ലേ­ക്കു വളരാൻ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ക്കു­ക എ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­റി­യി­ല്ല,’ എന്ന ടീ­ച്ച­റി­ന്റെ വാ­ക്കു­കൾ ഒ­ട്ടൊ­രു നി­സ്സം­ഗ­ത­യോ­ടെ ഞാൻ കേ­ട്ടി­രു­ന്നു. പു­രോ­ഗ­മ­നാ­ശ­യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ടീ­ച്ചർ സ്വയം പിൻ­വ­ലി­യു­ക­യാ­ണോ എ­ന്നു­പോ­ലും ഞാൻ സം­ശ­യി­ച്ചു. അതു് മ­റ്റൊ­രു വാ­ദ­പ്ര­തി­വാ­ദ­ത്തി­നു് ഇ­ട­യാ­ക്കി. പക്ഷേ, വ്യ­ക്തി­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­ന വ­ള­രെ­യേ­റെ പ്രാ­ധാ­ന്യം നൽ­കു­ന്ന­വ­രാ­യി­രു­ന്നു ഞ­ങ്ങ­ളി­രു­വ­രും. അ­തി­നാൽ­ത്ത­ന്നെ, സ്നേ­ഹാ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തെ അ­തേ­പോ­ലെ നി­ല­നിർ­ത്താൻ ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞു. യാത്ര ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഞ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം അ­വ­ര­വ­രു­ടെ മേ­ഖ­ല­യി­ലേ­ക്കു തി­രി­ഞ്ഞെ­ങ്കി­ലും കു­റു­മ്പ മ­ന­സ്സിൽ സ്ഥി­ര­താ­മ­സ­മാ­ക്കി­യ­തി­നാൽ എന്റെ പി­ന്നീ­ടു­ള്ള എല്ലാ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളും ചി­ന്ത­ക­ളും കു­റു­മ്പ എന്ന വ്യ­ക്തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു മാ­ത്ര­മാ­യി.

നെ­രി­പ്പോ­ടു പോലെ മ­ന­സ്സെ­രി­യു­ക­യാ­ണു്. കു­റു­മ്പ­യെ കാണണം, സം­സാ­രി­ക്ക­ണം. അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അവരിൽ നി­ന്നു തന്നെ പ­ഠി­ക്ക­ണം. പി­ന്നെ അവരെ ഈ ലോ­ക­ത്തി­നു പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ടു­ക്ക­ണം. പക്ഷേ, അവരെ കാണും മു­മ്പു് അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു കി­ട്ടാ­വു­ന്ന­ത്ര വി­വ­ര­ങ്ങൾ ശേ­ഖ­രി­ക്കാ­നാ­യി­രു­ന്നു എന്റെ ശ്രമം. അ­വ­രു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങി­ച്ചെ­ല്ലാൻ അ­താ­ണു് എ­ളു­പ്പ­വ­ഴി. കൂ­ടാ­തെ, അ­ന്ന­ത്തെ സാ­മൂ­ഹി­ക സാം­സ്കാ­രി­ക സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങൾ കൂടി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യേ തീരൂ.

പക്ഷേ, കു­റു­മ്പ­യെ അ­റി­യു­ന്ന എത്ര പേ­രു­ണ്ടാ­കും? കേ­ര­ള­മൊ­ട്ടാ­കെ­യും ചു­റ്റി­സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ക­യും അ­സാ­മാ­ന്യ സ്ത്രീ വ്യ­ക്തി­ത്വ­ങ്ങ­ളെ തേ­ടി­ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കാൻ പ­രി­ശ്ര­മി­ക്കു­ക­യും ചെയ്ത ഞാൻ പോലും അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ച­റി­യാൻ എ­ത്ര­യോ വൈ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­പ്പോൾ മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ കാ­ര്യം കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ, ആ­വേ­ശോ­ജ്ജ്വ­ല­മാ­യ സ­മ­ര­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യ ഒ­ട്ട­ന­വ­ധി സ്ത്രീ­ക­ളു­ണ്ടു്. ഈ സ്ത്രീ മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങ­ളെ­യെ­ല്ലാം നാലു ഘ­ട്ട­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടാ­ണു് തരം തി­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. 1850 മുതൽ 1900 വ­രെ­യു­ള്ള­താ­ണു് ഒ­ന്നാം ഘട്ടം. മാ­റു­മ­റ­യ്ക്കൽ സ­മ­ര­കാ­ല­ഘ­ട്ട­മെ­ന്നു് ഇതു് അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ജാതി വ്യ­വ­സ്ഥ­യ്ക്കെ­തി­രെ സ്ത്രീ­കൾ ന­ട­ത്തി­യ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ സ­മ­ര­മു­ന്നേ­റ്റ­മാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഈ സ­മ­ര­ത്തോ­ടൊ­പ്പം ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­ദ്യ­വി­ത്തു­കൾ അവരിൽ പി­റ­വി­കൊ­ള്ളു­ക­യും ചെ­യ്തു. സ്വ­ന്തം ശ­രീ­ര­ത്തിൽ അ­ധി­കാ­ര സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങ­ളും ജാ­തി­മ­ത ശ­ക്തി­ക­ളും ന­ട­ത്തി­യ അ­ധീ­ശ­ത്വ­ത്തോ­ടു­ള്ള അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ പ്ര­തി­ഷേ­ധ­മാ­യി­രു­ന്നു മാ­റു­മ­റ­യ്ക്കൽ സമരം.

1900 മുതൽ 1960 വ­രെ­യു­ള്ള കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ ന­ട­ന്ന­തു് സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു.

1960 മുതൽ 1985 വ­രെ­യു­ള്ള കാ­ല­ഘ­ട്ടം നി­ര­വ­ധി സ്ത്രീ­മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങൾ­ക്കാ­ണു് സാ­ക്ഷ്യം വ­ഹി­ച്ച­തു്. ലോ­ക­ത്തെ­ത്ത­ന്നെ ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ക്കു­ന്ന അനവധി സ്ത്രീ മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങ­ളും പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളും സ്ത്രീ­വാ­ദ സി­ദ്ധാ­ന്ത­ങ്ങ­ളും നി­യ­മ­നിർ­മ്മാ­ണ­ങ്ങ­ളും കേ­ര­ള­ത്തി­ലും പിറവി കൊ­ണ്ടു. ബോധന, പ്ര­ചോ­ദ­ന, അ­ന്വേ­ഷി, മാ­നു­ഷി, സമത തു­ട­ങ്ങി­യ സ്വ­ത­ന്ത്ര സ്ത്രീ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങൾ നി­ല­വിൽ വ­ന്ന­തും ഇ­ക്കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണു്. അ­രി­കു­വ­ത്ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ക്കൂ­ടി ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു് സ്ത്രീ­കൾ ന­യി­ച്ച വി­പ്ല­വ മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങ­ളാ­ണു് 1985 മുതൽ ന­ട­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

നി­യ­മ­നിർ­മ്മാ­ണ­ത്തി­ലും നീ­തി­നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­ലും മാ­തൃ­കാ­പ­ര­മാ­യ ശൈലി പി­ന്തു­ടർ­ന്നു എ­ന്ന­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന കേ­ര­ള­ത്തി­നു പോലും സ്ത്രീ­കൾ­ക്കും കു­ട്ടി­കൾ­ക്കും നിർ­ഭ­യ­മാ­യി പൗ­രാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ ആ­സ്വ­ദി­ച്ചു ജീ­വി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന ഇ­ട­മാ­ക്കി ഈ നാ­ടി­നെ മാ­റ്റാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. അ­തി­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളും വി­വേ­ച­ന­ങ്ങ­ളും മാ­ത്ര­മ­ല്ല അ­വ­ളു­ടെ വ്യ­ക്തി­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം പോലും ഇവിടെ നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു. പു­രു­ഷ­മേ­ധാ­വി­ത്വ­ത്തി­ന്റെ നീ­രാ­ളി­പ്പി­ടി­യിൽ ന­വോ­ത്ഥാ­ന പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളും സ്ത്രീ മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങ­ളും പു­രോ­ഗ­മ­ന ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും ഞെ­രി­ഞ്ഞ­മ­രു­ക­യാ­ണു്. സ­മ­ര­മു­ഖ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് സ­ധൈ­ര്യ­മെ­ത്തു­ന്ന സ്ത്രീ­ക­ളെ ക­ട­ന്നാ­ക്ര­മി­ച്ചു് മൂ­ല­യ്ക്കി­രു­ത്തു­ന്ന­തു് പു­രു­ഷ­മേ­ധാ­വി­ത്വ­ത്തി­നു സ്തു­തി­പാ­ടു­ന്ന സ്ത്രീ­ക­ളും പു­രു­ഷ­ന്മാ­രു­മാ­ണു് എ­ന്ന­താ­ണു് പരമ ദ­യ­നീ­യം.

ഇ­ത്ര­യും കാ­ല­ത്തെ അ­നു­ഭ­വം എന്നെ ഒരു കാ­ര്യം പ­ഠി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. അ­സാ­ധാ­ര­ണ വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള, ഇ­പ്പോ­ഴും സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു സ്ത്രീ­യ്ക്കും അർ­ഹ­മാ­യ പ­ദ­വി­യോ സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങ­ളോ ഈ സമൂഹം നൽ­കി­യി­ട്ടി­ല്ല. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ക­ഴി­വി­നും അ­റി­വി­നും സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു­മ­പ്പു­റ­മു­ള്ള മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള­വ­രെ­പ്പോ­ലും അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാ­നും സമൂഹം ത­യ്യാ­റാ­യി­ട്ടി­ല്ല. അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട, പാർ­ശ്വ­വ­ത്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട, അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു വേ­ണ്ടി പോ­രാ­ടി­യ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി പോലും അ­ധി­കാ­രം ല­ഭി­ച്ച­പ്പോൾ അ­ടി­സ്ഥാ­ന വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ ത­മ­സ്ക­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ചെ­യ്ത­തു്. ശ­ക്ത­മാ­യ കേഡർ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­നം സ്ത്രീ­ക­ളോ­ടു കാ­ണി­ച്ച അനീതി ക്ഷ­മി­ക്കാ­വു­ന്ന­തോ പൊ­റു­ക്കാ­വു­ന്ന­തോ അല്ല. പാർ­ട്ടി­യു­ടെ അ­ധി­കാ­ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങൾ പു­രു­ഷൻ കൈ­യ്യാ­ളു­ന്ന­തു് അ­വ­ന്റെ ക­ഴി­വി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, മ­റി­ച്ചു് പെ­ണ്ണി­നു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ട­തു കൂടി ത­ട്ടി­പ്പ­റി­ച്ചെ­ടു­ത്തു്, അവളെ പി­ന്നാ­മ്പു­റ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു തൊ­ഴി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞി­ട്ടു കൂ­ടി­യാ­ണു്. പൊ­രു­തി നേ­ടി­യ­താ­ണു് അ­വ­ളു­ടെ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും.

പി. സി. കു­റു­മ്പ ക­റു­ത്ത­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു. പു­ല­ച്ചി­യാ­യി­രു­ന്നു. വി­ദ്യ­യി­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ആണിനെ ആ­കർ­ഷി­ക്ക­ത്ത­ക്ക ശാ­രീ­രി­കാ­വ­യ­വ­ങ്ങൾ ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു. സർ­വ്വോ­പ­രി, ആർ­ക്കു­മു­ന്നി­ലും വ­ള­യാ­ത്ത ന­ട്ടെ­ല്ലി­ന്റെ ഉടമ കൂ­ടി­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ, അ­ധി­കാ­രി വർ­ഗ്ഗ­മ­വ­ളെ തെ­മ്മാ­ടി­ക്കു­ഴി­യി­ലേ­ക്കു് എ­റി­ഞ്ഞു ക­ള­ഞ്ഞു. അ­വ­ളു­ടെ ഓർ­മ്മ­കൾ പോലും ഈ മ­ണ്ണിൽ ശേ­ഷി­ക്ക­രു­തെ­ന്ന വ്യ­ക്ത­മാ­യ ഉ­ദ്ദേ­ശ­ല­ക്ഷ്യ­ത്തോ­ടെ. കാ­ല­മേ­റെ ക­ട­ന്നു­പോ­യി, എ­ങ്കി­ലും, ഇ­നി­യെ­ങ്കി­ലു­മ­വൾ ആ­ദ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട­ണം. അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ എ­ല്ലിൻ­ക­ഷ­ണ­ത്തി­നാ­യു­ള്ള ക­ടി­പി­ടി­യ്ക്കി­ട­യിൽ വ­ലി­ച്ചെ­റി­യ­പ്പെ­ട്ടു­പോ­യി അവൾ. പക്ഷേ, തീർ­ത്തും അ­വ­ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഒരു വ്യ­ക്തി­യാ­യി കാ­ല­യ­വ­നി­ക­യ്ക്കു­ള്ളിൽ മറയാൻ കു­റു­മ്പ­യെ ഞാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കി­ല്ല.

അ­ധ്യാ­യം 3

വേ­ദ­ന­കൾ­ക്കു ജാ­തി­യു­ണ്ടോ? മ­ത­മു­ണ്ടോ? ഇ­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് നി­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ഭി­പ്രാ­യ­മെ­ങ്കിൽ മ­നു­ഷ്യ­നെ­യും അ­വ­രു­ടെ ദു­രി­ത­ജീ­വി­ത­ത്തെ­യും നി­ങ്ങൾ അ­ടു­ത്ത­റി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു സാരം. അ­വ­രി­ല്ലാ­തെ ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ ഒരു ദിനം പോലും മു­ന്നോ­ട്ടു പോ­കി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. സർ­വ്വ­തി­നും അവർ വേണം. ജ­ന്മി­മാർ­ക്കു തി­ന്നാ­നും കു­ടി­ക്കാ­നു­മു­ള്ള­തെ­ല്ലാം ന­ട്ടു­ന­ന­ച്ചു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കേ­ണ്ട­തും അ­വ­രാ­ണു്. മേ­ലാ­ള­രു­ടെ ആർഭാട ജീ­വി­ത­ത്തി­നു് അ­ത്യ­ധ്വാ­നം ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തും അവർ തന്നെ ആ­യി­രു­ന്നു. മ­ഴ­യെ­യും കഠിന വെ­യി­ലി­നെ­യും വി­ശ­പ്പി­നെ­പ്പോ­ലും വ­ക­വ­യ്ക്കാ­തെ ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ മ­ണ്ണിൽ പൊ­ന്നു­വി­ള­യി­ക്കാ­ന­വർ വേണം. അവർ കാ­ള­യെ­പ്പോ­ലെ ജ­ന്മി­മാർ­ക്കു വേ­ണ്ടി പ­ണി­യെ­ടു­ക്ക­ണം.

കീ­ഴാ­ള­രെ ദ്രോ­ഹി­ക്കു­ക­യും വേ­ദ­നി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­തിൽ ജ­ന്മി­മാർ ആ­ന­ന്ദം ക­ണ്ടെ­ത്തി­യി­രു­ന്നു. പാടം ഉ­ഴു­തു­മ­റി­ക്കാ­നു­ള്ള കാ­ള­യ്ക്കു പ­ക­ര­മാ­യി കീ­ഴാ­ള­രെ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു ര­സി­ച്ചി­രു­ന്നു. പാ­ട­ത്തു പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ച­ന്തി­യിൽ ഊ­ന്നു­വ­ടി­കൊ­ണ്ടു കു­ത്തു­ക, ക­ഴി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ ഇ­ല­യി­ലേ­ക്കു മു­റു­ക്കി­ത്തു­പ്പു­ക എ­ന്ന­തും ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ വി­നോ­ദ­മാ­യി­രു­ന്നു.

ജ­ന്മി­മാർ ആ­ദ്യ­മ­വ­രെ വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രാ­യി മു­ദ്ര­കു­ത്തി. അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി പ­ണി­ചെ­യ്യി­ച്ചു. ഭ­ക്ഷ­ണം പോലും നി­ഷേ­ധി­ച്ചു. കീ­ഴാ­ള­പെൺ­ശ­രീ­രം ക­ണ്ടാ­സ്വ­ദി­ക്കു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി തു­ണി­യു­ടു­ക്കാൻ പോലും അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. തങ്ങൾ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി­യ­വർ­ക്കു മേൽ വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം ന­ര­ക­ത്തീ­മ­ഴ പെ­യ്യി­ച്ചു്, അ­വ­രു­ടെ യാ­ത­ന­കൾ ക­ണ്ടാ­സ്വ­ദി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ മാം­സ­ദാ­ഹം തീർ­ക്കാ­നു­ള്ള വെറും ഉ­പ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു കീഴാള സ്ത്രീ­കൾ, അ­വ­രു­ടെ വേ­ദ­ന­ക­ളിൽ ആ­ഹ്ലാ­ദം ക­ണ്ടെ­ത്തി­യി­രു­ന്ന­വർ അ­വ­രു­ടെ സ­ഹ­ന­ങ്ങ­ളെ­യും പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളെ­യും അ­നു­ഭാ­വ­പൂർ­വ്വം പ­രി­ഗ­ണി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ?

കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു ഞാൻ ന­ട­ത്തി­യ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളെ­ങ്ങു­മെ­ത്തി­യി­ല്ല. സാം­സ്കാ­രി­ക­നാ­യ­കർ, രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ക്കാർ തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന വി­പ്ല­വ­വീ­ര്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് കൂ­ടു­തൽ അ­റി­യാൻ താ­ല്പ­ര്യ­പ്പെ­ട്ടി­ല്ല. കു­റു­മ്പ എ­ന്നും ഇ­രു­ളി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ആർ­ക്കൊ­ക്കെ­യോ നിർ­ബ­ന്ധ­മു­ള്ള­തു­പോ­ലെ. കു­റു­മ്പ ജീ­വി­ച്ച സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചും അ­നു­ഭ­വി­ച്ച പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ഴ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചും കൂ­ടു­ത­ലാ­യി അ­റി­യ­ണ­മെ­ങ്കിൽ കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന ജാതി-​മത-ആചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചു് കൂ­ടു­ത­ലാ­യി അ­റി­ഞ്ഞേ­തീ­രൂ. അ­തി­നാൽ അ­തേ­ക്കു­റി­ച്ചു കൂ­ടു­തൽ പഠനം ന­ട­ത്താൻ ഞാൻ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു.

യേ­ശു­ക്രി­സ്തു­വി­നും മു­മ്പു നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന പൗ­രാ­ണി­ക ഗ്രീ­ക്ക് തു­ട­ങ്ങി­യ നാ­ഗ­രി­ക­ത പോലെ സം­സ്കാ­ര സ­മ്പ­ന്ന­മാ­യി­രു­ന്നു പ്രാ­ചീ­ന ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ നാ­ഗ­രി­ക­ത­യും. ഇ­വി­ടു­ത്തെ ജ­ന­ത­യു­ടെ ബൗ­ദ്ധി­ക നി­ല­വാ­ര­ത്തി­ന്റെ ഔ­ന്ന­ത്യം ന­ള­ന്ദ­യും ത­ക്ഷ­ശി­ല­യും ന­മു­ക്കു കാ­ണി­ച്ചു തന്നു. എ­ന്നാൽ, മറ്റു നാ­ഗ­രി­ക­ത പോലെ തന്നെ ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ­യും കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ­യും നാ­ഗ­രി­ക­ത പി­ന്നോ­ട്ടു പോ­യ­തി­ന്റെ­യും അ­ത്യ­ന്തം മ­ലീ­മ­സ­മാ­യ­തി­ന്റെ­യും പി­ന്നിൽ ജാ­തീ­യ­മാ­യ ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ഒരു നാ­ടി­ന്റെ സം­സ്കാ­രം രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് അതതു കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ ജീ­വി­ക്കു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ചി­ന്ത­യു­ടെ­യും മാ­ന­സി­ക വി­കാ­സ­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു്. ജാ­തി­യു­ടെ­യും മ­ത­ത്തി­ന്റെ­യും ഇ­ടു­ങ്ങി­യ വേ­ലി­ക്കെ­ട്ടു­ക­ളി­ലൂ­ടെ മ­നു­ഷ്യർ സ­ഞ്ച­രി­ക്കാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ച­തോ­ടെ സം­സ്കാ­രം ത­കർ­ന്ന­ടി­ഞ്ഞു. പി­ന്നീ­ടു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­പ്ര­യ­ത്ന­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും ദു­ഷി­ച്ച ആ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­ര­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള­താ­യി­രു­ന്നു. അതു് ഇ­പ്പോ­ഴും അ­ന­സ്യൂ­തം തു­ട­രു­ന്നു. സാം­സ്കാ­രി­ക മേ­ഖ­ല­ക­ളിൽ പോലും അ­തി­നു് കാ­ര്യ­മാ­യ മാ­റ്റം സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്നി­ല്ല എ­ന്ന­താ­ണു് ഏ­റ്റ­വും ദുഃ­ഖ­ക­രം.

സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ അ­നീ­തി­യു­ടെ വേ­രു­കൾ­ക്കു് മ­നു­ഷ്യൻ ചി­ന്തി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ കാ­ല­ത്തോ­ളം പ­ഴ­ക്ക­മു­ണ്ടു്. മ­റ്റു­ള്ള­വ­നു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ട­തു ത­ട്ടി­യെ­ടു­ക്കാ­നും ച­തി­വിൽ­പ്പെ­ടു­ത്താ­നും അവർ സ്വ­ന്തം ബു­ദ്ധി ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്താൻ ആ­രം­ഭി­ച്ചു. ശ­ക്തി­യാൽ ജയം സാ­ധ്യ­മ­ല്ലെ­ന്നു ക­രു­തു­ന്ന അ­വ­സ­ര­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം മ­നു­ഷ്യർ ബു­ദ്ധി­പൂർ­വ്വം ച­തി­ച്ചു മു­ന്നേ­റി. ഈ ച­തി­യു­ടെ ചരിതം ഈ ഭൂ­മി­യി­ലെ അ­വ­സാ­ന­ത്തെ മ­നു­ഷ്യ­നും മ­രി­ച്ചു വീഴും വരെ തു­ട­രു­ക­യും ചെ­യ്യും. കു­റു­മ്പ­യെ തൽ­ക്കാ­ല­ത്തേ­ക്കെ­ങ്കി­ലും മ­ന­സ്സിൽ നി­ന്നും മാ­റ്റി­നി­റു­ത്തി­യാൽ മാ­ത്ര­മേ ഇ­ത്ത­രം ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വേ­രു­ക­ളി­ലേ­ക്കും വ­ളർ­ച്ചാ വ­ഴി­ക­ളി­ലേ­ക്കും യാത്ര ചെ­യ്യാൻ സാ­ധി­ക്കു­ക­യു­ള്ളു. അ­തി­നെ­നി­ക്കു സാ­ധി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­തി­നാൽ, കു­റു­മ്പ­യി­ലേ­ക്കു മാ­ത്ര­മാ­യി ഞാ­നെ­ന്റെ ക­ണ്ണു­ക­ളും കാ­തു­ക­ളും പ്ര­ജ്ഞ­യെ­ത്ത­ന്നെ­യും കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു.

ച­രി­ത്ര­മെ­പ്പോ­ഴും വാ­ഴ്ത്തി­പ്പാ­ടി­യി­ട്ടു­ള്ള­തു് അ­വ­ന്റെ അ­പ­ദാ­ന­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അ­നീ­തി­കൾ­ക്കും അ­ക്ര­മ­ങ്ങൾ­ക്കു­മെ­തി­രെ നെ­ഞ്ചു­വി­രി­ച്ചു് സ­ധൈ­ര്യം പോ­രാ­ടു­ന്ന അവനെ തോ­ളി­ലേ­റ്റി ന­ട­ക്കാ­നി­വി­ടെ ആളുകൾ മ­ത്സ­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ളു­ടെ ച­രി­ത­ങ്ങൾ നാ­വു­കൊ­ണ്ടു പോലും പറയാൻ മ­ടി­ക്കു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രെ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് വെ­റു­പ്പോ­ടെ അ­ക­റ്റി­നിർ­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്നൊ­രു പു­ല­യ­സ്ത്രീ­യു­ടെ വീ­ര­ച­രി­ത­ങ്ങൾ അം­ഗീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു്? അവൾ വെറും അ­ടി­ച്ചു­ത­ളി­ക്കാ­രി! അ­ല­ക്കു­കാ­രി! ! വെ­പ്പു­കാ­രി! വെ­പ്പാ­ട്ടി! ചൂ­ട്ടു­പി­ടു­ത്ത­ക്കാ­രി. ന­വോ­ത്ഥാ­ന നാ­യ­ക­രെ ഒ­ളി­വിൽ പാർ­പ്പി­ക്കേ­ണ്ട­തു് അ­വ­ളു­ടെ ക­ട­മ­യ­ല്ലേ? അ­വൾ­ക്കു കൂടി വേ­ണ്ടി­യ­ല്ലേ അവർ ത്യാ­ഗം സ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു്? സ്വ­ന്തം കടമ ചെ­യ്ത­തി­നു് ഇ­വ­റ്റ­ക­ളെ എ­ന്തി­നു് ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണം? അതേ, ഈ ചി­ന്താ­ധാ­ര­യാ­ണു് കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന പു­ല­യി­പ്പെ­ണ്ണി­നെ ച­രി­ത്ര രേ­ഖ­ക­ളിൽ നി­ന്നും മാ­യി­ച്ചു ക­ള­ഞ്ഞ­തു്. അ­വ­ളു­ടെ ദാ­രു­ണാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും സ­ഹ­ന­ങ്ങ­ളും അ­പ്ര­സ­ക്ത­ങ്ങ­ളാ­ക്കി­യ­തു്!

കു­റു­മ്പ ഒ­രി­ട­ത്തും പ്ര­സം­ഗി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല, ആ­രെ­യും കൊ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല, ത­ല്ലി­യി­ട്ടി­ല്ല, തീ­വ­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. ച­രി­ത്ര പു­രു­ഷ­ന്മാർ­ക്കൊ­പ്പം പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ടാൻ മാ­ത്രം എന്തു പ്ര­വർ­ത്തി­യാ­ണു് അവൾ ചെ­യ്ത­തു്? ന­വോ­ത്ഥാ­ന നാ­യ­ക­രെ പോ­ലീ­സ് കി­ങ്ക­ര­ന്മാർ­ക്കു കാ­ണി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കാ­തി­രു­ന്ന­തോ? യു­വ­ത്വം തു­ളു­മ്പു­ന്ന പ്രാ­യ­ത്തിൽ ന­ഗ്ന­യാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു ജ­യി­ലി­ല­ട­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തോ? അ­വ­ളു­ടെ മാ­റി­ട­വും യോ­നി­യും കാ­രു­ണ്യ­മേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ ത­ച്ചു­ട­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തോ? അ­തു­കൊ­ണ്ടും ക­ലി­യ­ട­ങ്ങാ­തെ അ­വ­ളു­ടെ ശ­രീ­ര­ത്തി­ലെ ഓരോ ഇഞ്ചു സ്ഥ­ല­വും ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ചു്, ച­വി­ട്ടി­യ­ര­ച്ചു് ഇ­ല്ലാ­യ്മ ചെ­യ്ത­തി­നോ? മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ അ­ട­ച്ചു­കെ­ട്ടി സ­ഞ്ചാ­ര സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം തടഞ്ഞ പൊ­തു­വ­ഴി തന്റെ കൂ­ട്ടർ­ക്കാ­യി തു­റ­ന്നു കൊ­ടു­ത്ത­തി­നോ? പു­ഴു­ത്ത നാ­യ്ക്ക­ളോ­ടെ­ന്ന­തി­നെ­ക്കാ­ളും ക്രൂ­ര­മാ­യി ത­ങ്ങ­ളെ ആ­ട്ടി­യ­ക­റ്റു­ന്ന മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കെ­തി­രെ ന­ട്ടെ­ല്ലു നി­വർ­ത്തി­നിൽ­ക്കാൻ സ്വ­ന്തം കൂ­ട്ട­രെ ക­രു­ത്ത­രാ­ക്കി­യ­തി­നോ? അ­വ­ളു­ടെ ച­രി­ത­ങ്ങൾ ഈ വ­രി­ക­ളിൽ ഒ­തു­ക്കി­നി­റു­ത്താ­നാ­വി­ല്ല. അ­തി­നു് അ­വൾ­ക്കൊ­പ്പം സ­ഞ്ച­രി­ക്ക­ണം. ഹൃദയം കീ­റി­മു­റി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട അ­വ­ളു­ടെ നി­ല­വി­ളി­കൾ­ക്കൊ­പ്പം ഓരോ രോ­മ­കൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു­മൊ­ലി­ച്ചി­റ­ങ്ങി­യ ചോ­ര­ച്ചാ­ലു­കൾ­ക്കു­മൊ­പ്പം കൊടിയ വേ­ദ­ന­ക­ളി­ലും തല ഉ­യർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു നിന്ന കു­റു­മ്പ­യ്ക്കൊ­പ്പം, അ­വ­ളി­ലൊ­രാ­ളാ­യ് അല്ല, അ­വ­ളാ­യി­ത്ത­ന്നെ സ­ഞ്ച­രി­ക്ക­ണം.

അ­ധ്യാ­യം 4

ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജീവൻ ഉ­രു­വാ­യ കാലം മുതൽ ആ­രം­ഭി­ച്ച­താ­ണു് ആ­ധി­പ­ത്യം. ഒന്നു മ­റ്റൊ­ന്നി­നെ കീ­ഴ­ട­ക്കി­യാ­ണു് ഇവിടെ ജീ­വി­ത­ങ്ങൾ മു­ന്നോ­ട്ടു പോ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഈ ഭൂ­മി­യി­ലെ ജീ­വി­ത­ച­ക്രം തന്നെ അതിനു തെ­ളി­വാ­ണു്. വെ­ള്ള­വും മ­ണ്ണും ചെ­ളി­യും ആ­ഹാ­ര­മാ­ക്കു­ന്ന സ­സ്യ­ല­താ­ദി­ക­ളും ജീ­വി­വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളും ആ­ദ്യ­മു­ണ്ടാ­യ­താ­യി ശാ­സ്ത്രം പ­റ­യു­ന്നു. പി­ന്നെ ആ സ­സ്യ­ങ്ങ­ളെ­യും ജീ­വി­ക­ളെ­യും തി­ന്നു­ന്ന ജീവി വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളും അവയെ തി­ന്നു­ന്ന­വ­യു­മു­ണ്ടാ­യി. ഒന്നു മ­റ്റൊ­ന്നി­നു ഭ­ക്ഷ­ണം. ആ­ധി­പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­ദ്യ­വി­ത്തു­കൾ മു­ള­യ്ക്കു­ന്ന­തു് അവിടെ നി­ന്നാ­ണു്.

നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യ ഏ­റ്റു­മു­ട്ട­ലു­കൾ. എ­തി­രി­ടാൻ ശേ­ഷി­യി­ല്ലാ­തെ തോ­റ്റു­വീ­ഴു­ന്ന­വർ വി­ജ­യി­ക്കു ഭ­ക്ഷ­ണ­മാ­യി. എ­ന്നാൽ ജീ­വ­ലോ­ക­ത്തു നി­ന്നും വി­ഭി­ന്ന­മാ­യി മ­നു­ഷ്യ­കു­ല­ത്തി­ലേ­ക്കെ­ത്തു­മ്പോൾ, അവിടെ അ­തി­ഭീ­ക­ര­മാ­യ ഒ­ര­നീ­തി ന­ട­ക്കു­ന്നു. അ­പ­ര­ന്റെ വേ­ദ­ന­യിൽ പു­ള­കി­ത­രാ­കു­ന്ന, ആ­ന­ന്ദ­നൃ­ത്തം ച­വി­ട്ടു­ന്ന ജീ­വി­ക­ളെ മ­നു­ഷ്യ­കു­ല­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ കാണാൻ ക­ഴി­യു­ക­യു­ള്ളു. കാ­രു­ണ്യ­ത്തി­ന്റെ­യും സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ന­ന്ത­സാ­ഗ­ര­മാ­ണു മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗം. അ­തേ­സ­മ­യം ക്രൂ­ര­ത­യു­ടെ അവസാന പേരും മ­നു­ഷ്യ­നെ­ന്നു തന്നെ. ഭൂ­മി­യിൽ മ­നു­ഷ്യ­നൊ­ഴി­കെ­യു­ള്ള ജീവി വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം വി­ശ­ക്കു­മ്പോൾ മാ­ത്രം ഇര തേ­ടു­ന്നു. ആ­വ­ശ്യ­മു­ള്ള­പ്പോൾ മാ­ത്രം ഇണ ചേ­രു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. എ­ന്നാൽ മ­നു­ഷ്യ­നാ­ക­ട്ടെ, അ­വ­ന­വ­ന്റെ വ­യ­റി­നു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള­തു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അ­വ­ന്റെ അനവധി ത­ല­മു­റ­യ്ക്കു ക­ഴി­യാ­നു­ള്ള­തു­കൂ­ടി ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യെ­ടു­ക്കാൻ ആർ­ത്തി മൂ­ത്തു ന­ട­ക്കു­ന്നു. കൈ­യ്യ­ട­ക്കു­ക, വെ­ട്ടി നേടുക, കീ­ഴ­ട­ക്കു­ക, മു­ന്നിൽ ത­ല­ഉ­യർ­ത്തി നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു് ആ­രാ­യാ­ലും തച്ചു ത­കർ­ക്കു­ക! എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും അ­ട­ക്കി­ഭ­രി­ക്കു­ക!

പ­രി­ണാ­മ­ത്തി­നും മു­ന്നേ­റ്റ­ത്തി­നു­മ­നു­സ­രി­ച്ചു്, അവരിൽ മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­വും രൂ­പ­പ്പെ­ട്ടു. ദുർ­ബ­ല­നെ­ക്കൂ­ടി ചേർ­ത്തു പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു മു­ന്നേ­റാ­നു­ള്ള തീ­രു­മാ­ന­മു­ണ്ടാ­യ­തും ആ മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­ത്തിൽ നി­ന്നു തന്നെ. പക്ഷേ, സ്വ­കാ­ര്യ­സ്വ­ത്തെ­ന്ന ചി­ന്താ­ധാ­ര­യി­ലൂ­ടെ ഇവിടെ ന­ട­പ്പി­ലാ­യ­തു് വെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­ന്റെ തൃ­ഷ്ണ­യെ തൃ­പ്തി­പ്പെ­ടു­ത്താ­നു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. സർ­വ്വ­ച­രാ­ച­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും അ­ധി­പ­തി­യാ­വു­ക എ­ന്ന­തു് അ­വ­ന്റെ അ­ട­ക്കാ­നാ­വാ­ത്ത ആ­ഗ്ര­ഹ­മാ­യി മാറി. അ­തി­നാ­യി അവൻ മ­ത­ങ്ങൾ­ക്കും ദൈ­വ­ങ്ങൾ­ക്കും രൂപം നൽകി. അ­ങ്ങ­നെ അവൻ സൃ­ഷ്ടി­ച്ച ദൈ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പേരിൽ, മ­റ്റു­മ­നു­ഷ്യ­രെ അവൻ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി. അതിൽ ഏ­റ്റ­വും കി­രാ­ത­മാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു് സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ­യും കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ­യും ജീ­വി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു.

ശ­ക്തി­യും ബു­ദ്ധി­യും ക­ഴി­വും സ­മ്പ­ത്തു­മു­ള്ള­വർ അ­തി­ല്ലാ­ത്ത­വ­ന്റെ മേൽ സ്ഥാ­പി­ക്കു­ന്ന അ­ധീ­ശ­ത്വ­മാ­ണു് ജാ­തീ­യ­ത. സ്വ­ന്തം നീ­ച­പ്ര­വൃ­ത്തി ദി­വ്യ­ത്വം നൽ­കു­ന്ന­തി­നു് മ­നു­ഷ്യൻ ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു മതവും ദൈ­വ­വു­മെ­ല്ലാം. ബ­ല­ഹീ­ന­രെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി­യും പ­ട്ടി­ണി­ക്കി­ട്ടും പ­ണി­യെ­ടു­പ്പി­ച്ചു. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ തൃ­ഷ്ണ­ക­ളെ ശ­മി­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള വെറും ഭോ­ഗ­വ­സ്തു­ക്കൾ മാ­ത്ര­മാ­ക്കി സ്ത്രീ­ക­ളെ­യ­വർ മാ­റ്റി.

ജാ­തീ­യ­ത എ­ന്ന­തു് മ­നു­ഷ്യ­കു­ല­ത്തി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ പെ­ട്ടെ­ന്നൊ­രു ദിവസം പൊ­ട്ടി­വി­ടർ­ന്ന ഒരു സംഭവ വി­കാ­സ­മ­ല്ല. മ­നു­ഷ്യ­നു­ണ്ടാ­യ കാലം മുതൽ കീ­ഴ­ട­ക്ക­ലി­ന്റെ­യും വെ­റു­പ്പി­ന്റെ­യും അ­നീ­തി­യു­ടെ­യും വി­ത്തു­കൾ ഈ മ­ണ്ണിൽ പിറവി കൊ­ണ്ടു. മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ വ­ളർ­ച്ച­യ്ക്കും വി­കാ­സ­ത്തി­നു­മൊ­പ്പം അവയും വ­ളർ­ന്നു. മ­നു­ഷ്യ­രെ പ്ര­ത്യേ­ക ത­ട്ടു­ക­ളി­ലാ­ക്കി വി­ഭ­ജി­ച്ചു് ഓരോ വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­നും ഓരോരോ ജോ­ലി­ക­ളാ­യി നി­ജ­പ്പെ­ടു­ത്തി. നി­രാ­ലം­ബ­രും നി­സ്സ­ഹാ­യ­രു­മാ­യ ഓരോ മ­നു­ഷ്യ­നെ­യും സ്വ­ന്തം കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു ച­വി­ട്ടി­യ­ര­യ്ക്കു­ന്ന­തി­നു് മേൽ­ത്ത­ട്ടു­കാർ രൂപം കൊ­ടു­ത്ത ജാതി വ്യ­വ­സ്ഥ അ­ന്ന­ത്തെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഒ­ര­വ­ശ്യ­ഘ­ട­ക­മാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് ച­രി­ത്ര­കാ­ര­ന്മാർ പോലും രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു. നീ­ച­മാ­യൊ­രു കാ­ര്യ­മാ­ണു് ജാ­തീ­യ­ത എ­ന്ന­തു് വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­മു­ള്ള­വർ­ക്കു­പോ­ലും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാൻ പ­റ്റാ­ത്ത വി­ധ­ത്തിൽ അ­വ­യ്ക്കു് ദി­വ്യ­ത്വം വന്നു എന്നു സാരം.

വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­വും ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളും സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം അ­ധി­കാ­ര­മു­ള്ള­വർ­ക്കു മാ­ത്ര­മാ­യി നി­ല­നി­റു­ത്തു­ക­യും താ­ഴെ­ക്കി­ട­യി­ലു­ള്ള­വർ­ക്കു് അ­തെ­ല്ലാം നി­ഷേ­ധി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. ചെ­യ്യു­ന്ന പ­ണി­ക്കു് കൂലി കൊ­ടു­ത്തി­ല്ലെ­ന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ആ­വ­ശ്യ­ത്തി­നു് ആഹാരം പോലും കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്നി­ല്ല. ചെറിയ രീ­തി­യിൽ പോലും എ­തിർ­ക്കാൻ ഈ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു ക­ഴി­യു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ദൈവം പോലും ത­ങ്ങൾ­ക്കു കൂ­ട്ടി­നി­ല്ലെ­ന്നും ഇ­താ­ണു് ദൈവ തീ­രു­മാ­ന­മെ­ന്നും ത­ങ്ങ­ളി­തി­നെ എ­തിർ­ക്കാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നും അവർ വി­ശ്വ­സി­ച്ചു. ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ ഇ­ട­നി­ല­ക്കാ­രെ­ന്ന­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം പ­റ­യു­ന്ന­തെ­ല്ലാം ദൈവം പ­റ­യു­ന്ന­താ­യി ഇവർ അം­ഗീ­ക­രി­ച്ചു. ഭൂ­മി­യു­ടെ­യും സ­മ്പ­ത്തി­ന്റെ­യും വി­ദ്യ­യു­ടേ­യു­മെ­ല്ലാം അ­വ­കാ­ശി­ക­ളാ­യ ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു വേ­ണ്ടി മ­രി­ക്കു­വോ­ളം പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ക എ­ന്ന­തു മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജീവൻ നി­ല­നിർ­ത്താൻ അ­വർ­ക്കു മു­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഏ­ക­മാർ­ഗ്ഗം. യു­ക്തി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന വെറും മൃഗം മാ­ത്ര­മാ­ണു് മ­നു­ഷ്യ­നെ­ന്ന അ­ഭി­പ്രാ­യം അ­ര­ക്കി­ട്ടു­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു മ­നു­ഷ്യൻ മ­നു­ഷ്യ­നോ­ടു­ചെ­യ്തി­രു­ന്ന ക്രൂ­ര­ത. മ­നു­ഷ്യൻ ഉൽ­ഭ­വി­ച്ച കാലം മുതൽ ശാ­സ്ത്ര­ത്തെ­യും ഈ­ശ്വ­ര­നെ­യും അവർ വേർ­തി­രി­ച്ചു കാണാൻ ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. ശാ­സ്ത്രീ­യ­മാ­യ എ­ല്ലാ­റ്റി­ലും ദൈ­വി­ക­ത കാ­ണു­വാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന­വ­രാ­ണു് മ­നു­ഷ്യർ. സൂ­ര്യ­നും ച­ന്ദ്ര­നും ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങ­ളും ജലവും അ­ഗ്നി­യും പർ­വ്വ­ത­ങ്ങ­ളും വാ­യു­വു­മെ­ല്ലാം മ­നു­ഷ്യ­നു ദൈ­വ­ങ്ങ­ളാ­യി. ശാ­സ്ത്രം ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം പു­രോ­ഗ­തി കൈ­വ­രി­ച്ച ഈ ആ­ധു­നി­ക യു­ഗ­ത്തി­ലും മ­നു­ഷ്യ­നെ ന­യി­ക്കു­ന്ന­തു് യു­ക്തി­യോ ശാ­സ്ത്ര ചി­ന്ത­ക­ളോ അല്ല, മ­ത­ത്തി­ന്റെ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടു­ക­ളാ­ണു്. ഉ­യർ­ന്ന­വ­രെ­ന്ന­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന ഒരു ജ­ന­വി­ഭാ­ഗം ഇ­ന്നും ക­റു­ത്ത­വ­രെ­യും പ­ട്ടി­ണി­പ്പാ­വ­ങ്ങ­ളെ­യും സാ­ധു­ക്ക­ളെ­യും ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു് ച­വി­ട്ടി­യ­ര­യ്ക്കു­ന്നു.

ശി­ല­ക­ളിൽ വ­സി­ക്കു­ന്ന ദൈ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട­വ­രാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളെ­ന്നു് ചിലർ അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്നു. അ­വ­രോ­ടു മാ­ത്രം സം­വ­ദി­ക്കാ­നേ ആ ദൈ­വ­ത്തി­നു താൽ­പ­ര്യ­മു­ള്ളു­വ­ത്രെ! സാ­ധു­ക്ക­ളും സാ­ധാ­ര­ണ­ക്കാ­രു­മാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രു­മാ­യി ആ­ശ­യ­വി­നി­മ­യം ന­ട­ത്താൻ ത­ങ്ങ­ളെ ദൈ­വ­ങ്ങൾ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­താ­യി ചിലർ പ്ര­ഖ്യാ­പി­ക്കു­ന്നു. ദൈ­വ­ത്തി­നും മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു­മി­ട­യി­ലു­ള്ള ഇ­ട­നി­ല­ക്കാ­രാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളെ­ന്നും ത­ങ്ങൾ­ക്കു് പ്ര­ത്യേ­ക അ­ധി­കാ­ര­ങ്ങ­ളു­ണ്ടെ­ന്നും അവർ അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്നു.

സർ­വ്വ­ജ്ഞ­നും സർ­വ്വ­വ്യാ­പി­യും സർ­വ്വ­ജ്ഞാ­നി­യും ആ­ദ്യാ­ന്ത­മി­ല്ലാ­ത്ത­തും അ­പ­രി­മേ­യ­വു­മാ­യ കേ­വ­ല­സ­ത്ത­യെ, സ്വ­ന്തം അ­ധി­കാ­ര­വും വാ­ക്ചാ­തു­രി­യും വ­ക്ര­ബു­ദ്ധി­യും ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു്, ആ കേ­വ­ല­സ­ത്ത­യു­ടെ അ­സ്തി­ത്വ­ത്തെ­പ്പോ­ലും തകിടം മ­റി­ച്ചു് ഒ­രു­കൂ­ട്ടർ ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തി­പു­രു­ഷ­ന്മാ­രാ­യി മാ­റു­ന്നു. ദൈവം ത­ങ്ങ­ളെ പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യി തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­താ­യി സാ­ധു­ക്ക­ളെ പ­റ­ഞ്ഞു വി­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ഈ കേവല സ­ത്ത­യു­മാ­യി ആ­ശ­യ­വി­നി­മ­യം ന­ട­ത്താ­നും സ­മ്പർ­ക്ക­ത്തി­ലേർ­പ്പെ­ടാ­നും ത­ങ്ങൾ­ക്കു മാ­ത്ര­മേ അ­ധി­കാ­ര­മു­ള്ളു­വെ­ന്നു് ഇവർ അ­ഹ­ങ്ക­രി­ക്കു­ന്നു. ദൈവം നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് അവർ പ­റ­യു­ന്ന ആ പ്ര­ത്യേ­ക അ­ധി­കാ­ര­മു­പ­യോ­ഗി­ച്ചു് സാ­ധു­ക്ക­ളെ അവർ അ­ട­ക്കി­ഭ­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ എല്ലാ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ­യും ത­ട്ടി­പ്പ­റി­ക്കു­ന്നു. ഈ ലോ­ക­ത്തി­ലു­ള്ള സകല മ­ത­ങ്ങ­ളി­ലെ­യും അവസ്ഥ ഇ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്.

വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളെ­ന്നു് ഇവർ സ്വയം അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ക­യും അ­തി­ന്റെ പേരിൽ പ്ര­ത്യേ­ക അ­ധി­കാ­ര­ങ്ങ­ളും അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളും കൈ­ക്ക­ലാ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ഈ പ്ര­ത്യേ­കാ­ധി­കാ­ര­മു­പ­യോ­ഗി­ച്ചു്, ത­ങ്ങൾ­ക്കി­ഷ്ട­മി­ല്ലാ­ത്ത സ­ക­ല­തി­നെ­യും ഇവർ ശി­ക്ഷി­ക്കു­ക­യും സം­ഹ­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ത്യേ­ക ജനമായ ത­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഈ ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ അ­വ­കാ­ശി­ക­ളെ­ന്നും മ­റ്റു­ള്ള­വ­രെ­ല്ലാം ത­ങ്ങ­ളെ അ­നു­സ­രി­ച്ചു ജീ­വി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും ഇവർ ക­ല്പി­ക്കു­ന്നു.

ജീ­വ­നാ­ണു് ജീ­വ­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ കേ­ന്ദ്ര­ബി­ന്ദു. ജീ­വ­ന്റെ ജനിതക നിർ­ണ്ണ­യ­ത്വം ഡാർ­വി­ന്റെ പ­രി­ണാ­മ പ്ര­ക്രി­യ­യിൽ അ­ധി­ഷ്ഠി­ത­മാ­ണു്. ഈ പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യ­നെ നി­യ­ന്ത്രി­ക്കു­ന്ന­തു് പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക ശ­ക്തി­യാ­ണു്. ഒരു ബ്രാ­ഹ്മ­ണ സ്ത്രീ കീ­ഴാ­ള­നു­മാ­യി സം­ഭോ­ഗ­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടാൽ ജ­നി­ക്കു­ന്ന കു­ഞ്ഞു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­നോ കീ­ഴാ­ള­നോ മൃ­ഗ­വർ­ഗ്ഗ ജീ­വി­യോ അല്ല, മ­റി­ച്ചു് മ­നു­ഷ്യ­നാ­ണു്. അ­തി­നാൽ ജാ­തി­യു­ടെ പേരിൽ ന­ട­ത്തു­ന്ന ഈ വേർ­തി­രി­വു­കൾ ഈ ആ­ധു­നി­ക യു­ഗ­ത്തി­ലും ന­ട­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്ന­തു് മ­നു­ഷ്യ­കു­ല­ത്തി­നു തന്നെ അ­പ­മാ­ന­മാ­ണു്.

ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജ­നി­ച്ചു വീ­ഴു­ന്ന ഓരോ മ­നു­ഷ്യ­നും ഒ­രു­പോ­ലെ അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു് ഈ പ്ര­കൃ­തി­യി­ലെ എല്ലാ വി­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും. വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നേ­ടാ­നും ഭൗതിക സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങൾ മെ­ച്ച­പ്പെ­ടു­ത്താ­നും മി­ക­ച്ച രീ­തി­യിൽ ജീ­വി­ക്കു­വാ­നും അ­വ­കാ­ശ­മു­ള്ള­വ­രാ­ണു് ഓരോ മ­നു­ഷ്യ­നും. കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ! പക്ഷേ, ജാ­തി­വെ­റി­യിൽ വെ­ന്തെ­രി­ഞ്ഞു­പോ­യി അ­വ­ളു­ടെ ത്യാ­ഗോ­ജ്ജ്വ­ല­മാ­യ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും.

അ­ധ്യാ­യം 5

ഒരു മ­നു­ഷ്യൻ, പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും ഒരു പെ­ണ്ണു് ക­ട­ന്നു­പോ­യ അ­തി­ദാ­രു­ണ പീ­ഡാ­നു­ഭ­വ­ത്തി­ന്റെ ആഴവും വ്യാ­പ്തി­യും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണ­മെ­ങ്കിൽ അ­വ­ളോ­ടൊ­പ്പം സ­ഞ്ച­രി­ക്ക­ണം, അ­വ­ളു­ടെ മ­ന­സ്സു വാ­യി­ക്ക­ണം. അവൾ ക­ട­ന്നു­പോ­യ ജീവിത സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ക­യും വേണം. ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ, കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ച­റി­യ­ണ­മെ­ങ്കിൽ, മ­റ്റൊ­രു കു­റു­മ്പ­യാ­യി ഇവിടെ പു­നർ­ജ്ജ­നി­ക്ക­ണം! കേ­ര­ള­ത്തിൽ ന­ട­മാ­ടി­യ ജാ­തീ­യ­ത­യു­ടെ നാൾ­വ­ഴി­ക­ളും ഭീ­ക­ര­ത­യും അ­റി­ഞ്ഞാൽ മാ­ത്ര­മേ ആ പു­നർ­ജ്ജ­നി പോലും സാ­ധ്യ­മാ­കു­ക­യു­ള്ളു.

സി­ന്ധു ന­ദീ­ത­ട­സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ സ്ര­ഷ്ടാ­ക്ക­ളും മെ­ഡി­റ്റ­റേ­നി­യൻ വം­ശ­ജ­രു­മാ­യ ദ്രാ­വി­ഡർ സി­ന്ധു­ന­ദീ­ത­ട­സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ പ­ത­ന­ത്തോ­ടെ­യാ­ണു് ഇ­ന്ത്യ­യി­ലു­ട­നീ­ളം വ്യാ­പി­ക്കു­ന്ന­തു്. എ­ന്നാൽ ദ­ക്ഷി­ണേ­ന്ത്യ­യിൽ സി­ന്ധു­ന­ദീ­ത­ട സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ­ത്ത­ന്നെ വ്യ­തി­രി­ക്ത­മാ­യൊ­രു സം­സ്കാ­രം (ദ്രാ­വി­ഡ­സം­സ്കാ­രം) വി­ക­സി­പ്പി­ച്ചെ­ടു­ക്കാൻ ദ്രാ­വി­ഡർ­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. മാ­ത്ര­മ­ല്ല ഉ­ത്ത­രേ­ന്ത്യ­യി­ലെ ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി, പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും സി­ന്ധു­ന­ദീ­ത­ട­പ്ര­ദേ­ശ­ത്തെ പ­രി­ഷ്കൃ­ത ജ­ന­ത­യു­മാ­യി സാം­സ്കാ­രി­ക വാ­ണി­ജ്യ­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ നി­ല­നിർ­ത്താ­നും ഇ­വർ­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.

ദ്രാ­വി­ഡ­സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ അ­ന്തഃ­സ­ത്ത ജാ­തി­രാ­ഹി­ത്യ­മാ­യി­രു­ന്നു. തൊ­ഴി­ലി­ന്റെ­യും വാ­സ­സ്ഥ­ല­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള വി­ഭ­ജ­നം മാ­ത്ര­മേ അ­ക്കാ­ല­ത്തു് നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നു­ള്ളു. കു­റി­ഞ്ഞി (കു­ന്നും മലയും നി­റ­ഞ്ഞ പ്ര­ദേ­ശം) നി­ല­ത്തു­ള്ള­വൻ കുറവൻ, മു­ല്ലൈ (മേ­ച്ചിൽ സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളും കു­റ്റി­ക്കാ­ടു­ക­ളും നി­റ­ഞ്ഞ ഇ­ട­നാ­ടൻ പ്ര­ദേ­ശം) നി­ല­ത്തു­ള്ള­വൻ ഇടയൻ, മ­രു­തു് (പു­ഴ­ക­ളും വ­യ­ലേ­ല­ക­ളും നി­റ­ഞ്ഞ പ്ര­ദേ­ശം) നി­ല­ത്തു­ള്ള­വൻ ഉഴവൻ, നെ­യ്തൽ (തീ­ര­പ്ര­ദേ­ശം) നി­ല­ത്തു­ള്ള­വൻ വലയൻ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യാ­യി­രു­ന്നു ആ വി­ഭ­ജ­നം.

ഗോ­ത്ര­ത്ത­ല­വ­ന്മാ­രു­ടെ (വെ­പ്പൻ അഥവാ വടല) കീഴിൽ ഗോ­ത്ര­ങ്ങ­ളാ­യാ­ണു് മ­നു­ഷ്യർ അ­ന്നു് ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ഗോ­ത്ര­ത്ത­ല­വ­ന്മാ­രാൽ നി­യ­ന്ത്രി­ത­മാ­യ ഇ­ത്ത­രം ഭ­ര­ണ­സം­വി­ധാ­ന­ത്തി­ന്റെ വി­ക­സി­ത­രൂ­പ­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രി­ക്കാം പി­ല്ക്കാ­ല ഗോ­ത്ര­രാ­ജ­വം­ശ­ങ്ങ­ളും ഗോ­ത്ര­സാ­മ്രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളും രൂ­പം­കൊ­ള്ളു­ന്ന­തു്. അ­ധ്വാ­ന­ത്തി­ന്റെ മ­ഹ­ത്ത്വം എ­വി­ടെ­യും അം­ഗീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. കുറവർ, വേടർ, മറവർ, പാണർ മു­ത­ലാ­യ­വർ അ­ക്കാ­ല­ത്തെ സാം­സ്കാ­രി­ക നാ­യ­ക­ന്മാ­രാ­യി­രു­ന്നു. അവർ രാ­ജ­സ­ദ­സ്സു­ക­ളിൽ­പ്പോ­ലും ആ­ദ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ ഐ­ശ്വ­ര്യ­ത്തി­നു കാ­ര­ണ­ക്കാ­രാ­യ കൃ­ഷി­ക്കാർ പ­ര­ക്കെ ബ­ഹു­മാ­നി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. സ്ത്രീ-​പുരുഷസമത്വം നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നു. എല്ലാ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കും വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം അ­നു­വ­ദി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു.

ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ താ­ഴ്ത്ത­പ്പെ­ട്ട ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു പാണർ, പറയർ, കുറവർ തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ. എ­ന്നാൽ ഈ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ ദ്ര­വീ­ഡി­യൻ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാ­രും ക­വി­ക­ളു­മാ­യി­രു­ന്നു. പരണർ, കപിലർ തു­ട­ങ്ങി­യ കവികൾ പാ­ണ­ന്മാ­രാ­യി­രു­ന്നു. സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ ഉന്നത പദവി ന­ല്കി­യി­രു­ന്നു. വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­മുൾ­പ്പെ­ടെ എല്ലാ സാ­മൂ­ഹി­ക സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­വും സ്ത്രീ­കൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു. സം­ഘം­കൃ­തി­ക­ളി­ലെ പാ­ട്ടു­കാ­രിൽ ന­ല്ലൊ­രു ശ­ത­മാ­നം സ്ത്രീ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­തു് അ­ക്കാ­ല­ത്തു് സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഔ­ന്ന­ത്യ­ത്തി­ന്റെ നി­ദർ­ശ­ന­മാ­ണു്. വി­വാ­ഹ­ത്തി­നു് പെൺ­പ­ണം കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന പ­തി­വു് അ­ന്നു് നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നു.

പൊ­തു­വേ പ­റ­ഞ്ഞാൽ സം­ഘ­കാ­ല­ത്തോ അതിനു മു­മ്പോ തെ­ക്കേ ഇ­ന്ത്യ­യിൽ ഇന്നു കാ­ണു­ന്ന മ­ട്ടി­ലു­ള്ള ജാതി വ്യ­വ­സ്ഥ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നി­ല്ല. ഉ­ത്ത­രേ­ന്ത്യൻ ജ­ന­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് ക്രി. വ. നാലാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­മു­ത­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണം തെ­ക്കൻ ദേ­ശ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് കൂ­ട്ട­ത്തോ­ടെ­യു­ള്ള അ­ധി­നി­വേ­ശം ആ­രം­ഭി­ച്ച­തു്. അതിനു മു­മ്പു­ത­ന്നെ ഉ­ത്ത­രേ­ന്ത്യ­യിൽ അ­നി­ഷേ­ധ്യ മേ­ധാ­വി­ത്വം ഉ­റ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന അവർ ആദ്യം ചെറിയ കു­ല­ങ്ങ­ളേ­യും മ­റ്റും എ­തിർ­ത്തു് തോൽ­പ്പി­ച്ചു. കൂ­ടു­തൽ എ­തിർ­പ്പു് പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ച്ച­വ­രേ­യും അ­വർ­ക്കു് ഭ­യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന വർ­ഗ്ഗ­ത്തേ­യും അവർ ദ­സ്യു­ക്കൾ എ­ന്നാ­ണു് വി­ളി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­വർ­ക്കു് കീ­ഴ്പെ­ട്ട­വ­രെ അ­ഭി­മ­ത­രാ­യ ജാ­തി­ക്കാ­രാ­ക്കി മാ­റ്റി. എ­ന്നാൽ അ­വർ­ക്കു് കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്താ­നാ­വാ­ത്ത­വ­രു­ടെ മേൽ ആ­ധി­പ­ത്യം സ്ഥാ­പി­ക്കാൻ അവർ ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ മാർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു് ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ. ദ്രാ­വി­ഡ രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രു­മാ­യി സൗ­ഹൃ­ദ­ത്തി­ലാ­യി അ­വർ­ക്കു് ക്ഷ­ത്രി­യ പദവി ക­ല്പി­ച്ചു നൽകി ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ­ക്കു് തൊ­ട്ടു താ­ഴെ­യു­ള്ള സ്ഥാ­ന­ക്കാ­രാ­ക്കി. ദ്രാ­വി­ഡ ദൈ­വ­ങ്ങ­ളെ വേദ പ­രി­വർ­ത്ത­നം ന­ട­ത്തി ആ­ര്യ­ന്മാ­രാ­ക്കി. വ­ട­ക്കേ ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ അ­ന്ന­ത്തെ ദൈ­വ­മാ­യ പ­ശു­പ­തി ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­ദൈ­വ­മാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു, ദ­ക്ഷി­ണേ­ന്ത്യ­യി­ലെ കു­റ­വ­രു­ടെ ദൈ­വ­മാ­യ മു­രു­ക­നെ ശി­വ­പു­ത്ര­നാ­യ കാർ­ത്തി­കേ­യ­നാ­യും മ­റ­വ­രു­ടെ കൊ­റ്റ­വ­യെ പാർ­വ­തി­യാ­യും ആ­യ­ന്മാ­രു­ടെ ദൈ­വ­മാ­യ മാ­യോ­നെ കൃ­ഷ്ണ­നാ­യും വെ­ള്ളാ­ള­രു­ടെ ഇ­ന്ദ്ര­നെ ആ­ര്യ­ന്മാ­രു­ടെ ഇ­ന്ദ്ര­നാ­യും പ­ര­വ­രു­ടെ വ­രു­ണ­നെ വി­ഷ്ണു­വാ­യും സ്വാം­ശീ­ക­രി­ച്ചു. ഇ­തോ­ടൊ­പ്പം രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ കു­ല­ത്തെ മ­ഹാ­ഭാ­ര­ത പ­രാ­മർ­ശി­ത­മാ­യ സൂര്യ, ച­ന്ദ്ര, യദു വം­ശ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ബ­ന്ധി­ച്ചു. അവരെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം ഇതു് മ­ഹ­ത്താ­യ പാ­ര­മ്പ­ര്യം ദാ­ന­മാ­യി ല­ഭി­ക്കു­ന്ന­തി­നു തു­ല്യ­മാ­യി­രു­ന്നു. തെ­ക്കേ ഇ­ന്ത്യ­യി­ലാ­ണു് അ­വർ­ക്കു് കൂ­ടു­തൽ എ­തിർ­പ്പു­കൾ നേ­രി­ടേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തു്.

ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­രു­ടെ കു­ടി­യേ­റ്റ­ത്തോ­ടെ­യാ­ണു് കേ­ര­ള­ത്തിൽ ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യും ജ­ന്മി­ത്വ­വും രൂ­പം­കൊ­ള്ളു­ന്ന­തു്. സം­ഘ­കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ കേ­ര­ള­ത്തിൽ ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ രൂ­പ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­ധി­വാ­സ­കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും തൊ­ഴി­ലി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ജ­ന­ങ്ങൾ വിവിധ പേ­രു­ക­ളിൽ അ­റി­യ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും സവർണർ എന്നോ അ­വർ­ണ­രെ­ന്നോ ഉള്ള വി­ഭ­ജ­നം സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നി­ല്ല. ബ്രാ­ഹ്മ­ണൻ എന്ന പദം പോലും സം­ഘ­കൃ­തി­ക­ളിൽ കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാൽ പി­ല്ക്കാ­ല­ത്തു് വ­ട­ക്കേ­യി­ന്ത്യ­യിൽ നി­ന്നും ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ കേ­ര­ള­ത്തിൽ കു­ടി­യേ­റാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ച­തോ­ടെ­യാ­ണു് ഇവിടെ ജാ­തി­കേ­ന്ദ്രി­ത­മാ­യൊ­രു സമൂഹം രൂപം കൊ­ള്ളു­ന്ന­തു്. വൈ­ദി­ക­പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തിൽ അ­ഭി­ര­മി­ച്ചി­രു­ന്ന ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ­യും ധ­നി­ക­രു­ടെ­യും ഐ­ശ്വ­ര്യ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി യാ­ഗാ­ദി­കർ­മ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ അ­വ­രു­ടെ ആ­ധി­പ­ത്യം സ്ഥാ­പി­ച്ചെ­ടു­ത്ത­തു്. ആ­ര്യ­ന്മാ­രു­ടെ തെ­ക്കോ­ട്ടു­ള്ള വരവു് ആദ്യം വളരെ പ­രി­മി­ത­മാ­യ തോ­തി­ലാ­യി­രു­ന്നു. ചെറിയ സം­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യി ഇ­ന്ത്യ­യു­ടെ കി­ഴ­ക്കേ­തീ­രം വഴി തെ­ക്കോ­ട്ടു­ള്ള ആ കൂ­ടി­യേ­റ്റം നാല് ത­ല­മു­റ­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യാ­ണു് സം­ഭ­വി­ച്ച­തു്.

ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ കേ­ര­ള­ത്തിൽ സ്ഥാ­പി­ച്ച ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ ജാ­തി­ക­ളും ഉ­പ­ജാ­തി­ക­ളു­മാ­യി 64 എണ്ണം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ 8, ന്യൂനവർഗം-​2, ആ­ന്ത­രാ­ള ജാതി-12, ശൂദ്രൻ-​18, ശി­ല്പി 6, പതിതൻ 1, താണജാതി-​8 എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് ആ ത­രം­തി­രി­വു്. മ­റ്റൊ­രു ക­ണ­ക്ക­നു­സ­രി­ച്ചു് ജാ­തി­ക­ളും ഉ­പ­ജാ­തി­ക­ളും കൂടി 420-ഓളം വരും.

കേ­ര­ള­ത്തിൽ രൂ­പം­കൊ­ണ്ട ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ ആ­ചാ­ര­ക്ര­മ­മ­നു­സ­രി­ച്ചും സ്വ­ജാ­തി­യിൽ വി­വാ­ഹം, തീ­ണ്ടൽ, തൊടീൽ, ആ­ഹാ­ര­ക്ര­മം എ­ന്നി­വ­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­യി­ത്താ­ചാ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ മ­റ്റൊ­രു പ്ര­ത്യേ­ക­ത. ത­ദ്ദേ­ശീ­യ­രാ­യ ദ്രാ­വി­ഡ ഗോത്ര വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ബുദ്ധ-​ജൈന മ­ത­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ അ­ടി­ത്ത­ട്ടിൽ ക­ണ്ണി­ചേർ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ­യാ­യി­രു­ന്നു അ­യി­ത്ത­ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യി ക­ണ­ക്കാ­ക്കി­യി­രു­ന്ന­തു്. ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ അ­തി­ന്റെ മു­കൾ­ത്ത­ട്ടിൽ­പ്പെ­ട്ട സവർണ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­ധി­കാ­ര­വും സ­മ്പ­ത്തും പ­ദ­വി­യും ചൂഷണം ചെ­യ്യാൻ അവസരം സൃ­ഷ്ടി­ച്ച­പ്പോൾ അ­ടി­ത്ത­ട്ടു­കാർ­ക്കു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന പൗ­രാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ പോലും നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. അ­ടി­ത്ത­ട്ടു­കാ­രു­ടെ സാ­മീ­പ്യം അ­ശു­ദ്ധി­യു­ണ്ടാ­ക്കു­മെ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തി­നാൽ, സ­ഞ്ചാ­ര­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം പോലും ഇ­വർ­ക്കു് നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു.

കേ­ര­ള­ത്തിൽ ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ സ്ഥാ­പി­ച്ച ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ ക്ഷ­ത്രി­യ­രും വൈ­ശ്യ­രും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­രു­ടെ കു­ടി­യേ­റ്റ കാ­ല­ത്തു് അ­വ­രു­ടെ പൗ­രോ­ഹി­ത്യ­വും ഉ­പ­ദേ­ശ­വും സ്വീ­ക­രി­ക്കാ­നും അ­വ­രു­ടെ വൈദിക പാ­ര­മ്പ­ര്യം അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാ­നും ത­യ്യാ­റാ­യ ഭ­ര­ണാ­ധി­കാ­രി­ക­ളെ പി­ല്ക്കാ­ല­ത്തു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണൻ ക്ഷ­ത്രി­യ പദവി നല്കി അ­ധി­കാ­ര­ത്തിൽ പു­നഃ­പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്ന രാ­ജ­വാ­ഴ്ച­യു­ടെ­യും ജ­ന്മി­ത്ത­ത്തി­ന്റെ­യും നാ­ടു­വാ­ഴി­ത്ത­ത്തി­ന്റെ­യും ആ­ധി­പ­ത്യ­കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ കൂ­ടു­തൽ ശ­ക്തി­പ്പെ­ടു­ക­യും രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രും ദേ­ശ­വാ­ഴി­ക­ളും നാ­ടു­വാ­ഴി­ക­ളും അ­വ­രു­ടെ സാ­മ­ന്ത­ന്മാ­രും ഉൾ­പ്പെ­ട്ട ഭ­ര­ണ­വർ­ഗ­വും സ­വർ­ണ­രും ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ പ­രി­പാ­ല­ക­രും സം­ര­ക്ഷ­ക­രു­മാ­യി വർ­ത്തി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. ജാ­തി­നി­യ­മ­ങ്ങൾ കർ­ശ­ന­മാ­യി പാ­ലി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തിൽ ഇവർ ബ­ദ്ധ­ശ്ര­ദ്ധ­രാ­യി­രു­ന്നു. ജാ­തി­നി­യ­മ­ങ്ങൾ സ­മൂ­ഹ­ത്തെ ലം­ബ­ദി­ശ­യിൽ സ­വർ­ണ­രെ­ന്നും അ­വർ­ണ­രെ­ന്നും ര­ണ്ടാ­യി വി­ഭ­ജി­ക്കു­ക മാ­ത്ര­മ­ല്ല അ­ധി­കാ­രം, സ­മ്പ­ത്തു്, പദവി എ­ന്നി­വ സ­വർ­ണർ­ക്കു് ചൂഷണം ചെ­യ്യാൻ അ­വ­സ­ര­മൊ­രു­ക്കു­ക­യും അ­വർ­ണ­രെ നീ­ച­ജാ­തി­ക­ളാ­യി ചി­ത്രീ­ക­രി­ച്ചു് അ­വ­രു­ടെ പൗ­രാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ പോലും നി­ഷേ­ധി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു­പോ­ന്നു.

ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ഏ­റ്റ­വും അ­ടി­ത്ത­ട്ടി­ലു­ള്ള­വ­രെ അ­ടി­മ­ജാ­തി­കൾ അഥവാ അ­ടി­യാ­ളർ എ­ന്നാ­ണു് ക­ണ­ക്കാ­ക്കി­യി­രു­ന്ന­തു്. പുലയർ, ചെ­റു­മർ, പറയർ, വേ­ട്ടു­വർ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­രെ അ­ടി­മ­ജാ­തി­കൾ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. പാ­ട­ങ്ങ­ളി­ലെ ഭാ­രി­ച്ച കാർ­ഷി­ക­വൃ­ത്തി­ക­ളെ­ല്ലാം ഈ അ­ടി­മ­ജാ­തി­ക­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടാ­ണു ചെ­യ്യി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ബാർ­ത്ത­ലോ­മ്യാ, ബു­ക്കാ­നൻ തു­ട­ങ്ങി­യ സ­ഞ്ചാ­രി­കൾ അ­ടി­മ­ജാ­തി­ക­ളു­ടെ ദു­ര­ന്ത­പൂർ­ണ­മാ­യ ജീ­വി­ത­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ്ര­തി­പാ­ദി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­ല­ബാ­റി­ലെ പുലയർ അ­ടി­മ­ജാ­തി­ക­ളാ­ണെ­ന്നും അ­വ­രു­ടെ സേവനം വളരെ വി­ല­പ്പെ­ട്ട­താ­ണെ­ന്നും ബാർ­ത്ത­ലോ­മ്യാ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു: ‘അവർ ഭൂ­മി­യി­ലെ വി­ള­വു­കൾ സം­ര­ക്ഷി­ക്കു­ക­യും പോ­ത്തു­ക­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു് നിലം ഉ­ഴു­ക­യും കൊ­യ്യു­ക­യും മെ­തി­ച്ചു് നെ­ന്മ­ണി­കൾ വേർ­പെ­ടു­ത്തു­ക­യും മറ്റു ഭാ­രി­ച്ച കൃ­ഷി­പ്പ­ണി­കൾ നിർ­വ­ഹി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു.’

ഈ ഹ­ത­ഭാ­ഗ്യ­രെ­പ്പ­റ്റി ബു­ക്കാ­നൻ ഇ­പ്ര­കാ­രം രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു: ‘പാ­ട­ത്തെ ഏറിയ പ­ങ്കും ജോ­ലി­കൾ ചെ­യ്തു­തീർ­ക്കു­ന്ന­തു് അ­ടി­മ­കൾ അഥവാ ചെ­റു­മർ ആ­കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ­മേൽ യ­ജ­മാ­ന­നു പൂർ­ണ­മാ­യ ഉ­ട­മാ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടു്. അ­വ­രെ­ക്കൊ­ണ്ടു് യ­ജ­മാ­ന­നു് ഇ­ഷ്ട­മു­ള്ള തൊഴിൽ ചെ­യ്യി­ക്കാം. അവർ മ­ണ്ണി­നോ­ടു ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട അ­ടി­മ­ക­ളാ­ണു്. അവരെ ഇ­ഷ്ട­മു­ള്ള രീ­തി­യിൽ വി­ല്ക്കു­ക­യോ കൈ­മാ­റ്റം ചെ­യ്യു­ക­യോ ആവാം. ഭർ­ത്താ­വി­നെ­യും ഭാ­ര്യ­യെ­യും വേറെ വേറെ വി­ല്ക്കു­വാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നു മാ­ത്രം. എ­ന്നാൽ കു­ട്ടി­ക­ളെ ര­ക്ഷി­താ­ക്ക­ളിൽ നി­ന്നു വേർ­പെ­ടു­ത്താം. സ­ഹോ­ദ­രീ സ­ഹോ­ദ­ര­ന്മാ­രെ­യും വേർ­പെ­ടു­ത്താം. പറയൻ, വ­ള്ളു­വൻ, ക­ണ­ക്കൻ, ഊരാളി തു­ട­ങ്ങി­യ പേ­രി­ലു­ള്ള അ­ടി­മ­ജാ­തി­ക­ളു­ണ്ടു്. ഈ ഓരോ ജാ­തി­യി­ലെ­യും വി­വാ­ഹ­സ­മ്പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ത്യേ­ക­ത അ­നു­സ­രി­ച്ചു് അ­ടി­മ­ക­ളി­ലു­ണ്ടാ­കു­ന്ന കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ മേൽ യ­ജ­മാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തിൽ ഗ­ണ്യ­മാ­യ വ്യ­ത്യാ­സ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. തൊഴിൽ ചെ­യ്യാൻ ആ­രോ­ഗ്യ­മു­ള്ള കാ­ല­ത്തു് അ­ടി­മ­ക­ളാ­യ പു­രു­ഷ­നും സ്ത്രീ­ക്കും അ­ല­വൻ­സ് നൽകാൻ യ­ജ­മാ­നൻ ബാ­ധ്യ­സ്ഥ­നാ­ണു്. ഇതു് ആ­ഴ്ച­യിൽ ര­ണ്ടി­ട­ങ്ങ­ഴി നെ­ല്ലാ­ണു്. ഏതു പ്രാ­യ­ത്തി­ലു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­നും ന്യാ­യ­മാ­യി ന­ല്കേ­ണ്ട­തി­ന്റെ ഏഴിൽ രണ്ടു ഓഹരി മാ­ത്ര­മാ­ണു് ഇ­തെ­ന്നു് ഞാൻ ക­രു­തു­ന്നു. കു­ട്ടി­കൾ­ക്കും തൊഴിൽ ചെ­യ്യാൻ ക­ഴി­യാ­ത്ത വൃ­ദ്ധൻ­മാർ­ക്കും ഇ­തി­ന്റെ പകുതി മാ­ത്രം ന­ല്കു­ന്നു. ശി­ശു­ക്കൾ­ക്കു് ഒ­ന്നും കൊ­ടു­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ജീ­വി­ക്കാൻ ഇതു് ഒ­ട്ടും പ­ര്യാ­പ്ത­മ­ല്ല. എ­ന്നാൽ കൃ­ഷി­യിൽ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­വേ­ണ്ടി വി­ള­വി­ന്റെ ഇ­രു­പ­ത്തി­യൊ­ന്നിൽ ഒരു ഭാഗം അ­ടി­മ­കൾ­ക്കാ­യി നൽ­കു­ന്നു. പു­രു­ഷ­നാ­യ അ­ടി­മ­യ്ക്കു് ഒരു വർ­ഷ­ത്തിൽ 7 മുഴം തുണി ല­ഭി­ക്കും; സ്ത്രീ­ക്കു് 14 മു­ഴ­വും. വലിയ കു­ട്ട­യെ­ക്കാൾ വ­ലു­ത­ല്ലാ­ത്ത കു­ടി­ലു­ക­ളി­ലാ­ണു് അവർ താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന­തു്. കൊ­യ്ത്തു­ക­ഴി­യു­ന്ന­തു­വ­രെ പാ­ട­ത്തി­ന്റെ വ­ര­മ്പി­ലാ­യി­രി­ക്കും അ­വ­രു­ടെ സ്ഥാ­നം. മെ­തി­ക്കു­ന്ന കാ­ല­ത്തു് ഈ കു­ടി­ലു­കൾ ക­ള­ത്തി­ന്റെ അ­രി­കി­ലേ­ക്കു മാ­റ്റി വ­യ്ക്ക­പ്പെ­ടും.’

ഈ ജാ­തി­കൾ ത­മ്മിൽ ഐക്യം ഉ­ണ്ടാ­വു­ക­യും അതു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭാ­വി­ക്കു് അപകടം സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­വാൻ ഇ­ട­യാ­വു­ക­യും ചെ­യ്യാ­തി­രി­ക്കാൻ താ­ഴ്‌­ന്ന ജാ­തി­ക്കാ­രോ­ടു് തൊടൽ തീ­ണ്ടൽ എന്നീ അതിർ വ­ര­മ്പു­കൾ സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു. എല്ലാ ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കും ഇതു് താ­ഴ്‌­ന്ന ജാ­തി­ക്കാ­രോ­ടു് പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു് ചാ­രി­താർ­ത്ഥ്യം അടയാൻ പ­റ്റു­ന്ന ഒരു അ­ഭി­മാ­ന­പ്ര­ശ്ന­മാ­ക്കി മാ­റ്റി. ഇതു് സം­ഘ­ടി­ത ശക്തി ചെ­റു­ക്കാ­നു­ള്ള ജന്മി മേ­ധാ­വി­ത്വ­ത്തി­ന്റെ വ­ജ്രാ­യു­ധ­മാ­യി­രു­ന്നു.

അ­ധ്യാ­യം 6

ജാ­തി­യോ മതമോ ലിം­ഗ­വ്യ­ത്യാ­സ­ങ്ങ­ളോ ഇ­ല്ലാ­തെ, ക­ഴി­വി­ന്റെ­യും അ­റി­വി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ആ­ദ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടും ബ­ഹു­മാ­നി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടും ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന ദ്രാ­വി­ഡ സം­സ്കാ­ര­ത്തി­നു മേൽ അ­ധി­നി­വേ­ശം ന­ട­ത്തി, അവരെ കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി, അ­വ­രു­ടെ വ­സ്തു­വ­ഹ­കൾ കൈ­ക്ക­ലാ­ക്കാൻ ഒരു വി­ഭാ­ഗം മ­നു­ഷ്യർ മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു മതം. അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­ലി­ന്റെ­യും പി­ടി­ച്ച­ട­ക്ക­ലി­ന്റെ­യും ചു­ഴ­ലി­ക്കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റിൽ നാ­മാ­വ­ശേ­ഷ­രാ­യ­തു് ഈ മ­ണ്ണി­ന്റെ അ­വ­കാ­ശി­ക­ളാ­ണു്. നാളതു വരെ മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­രാ­യി­രു­ന്ന­വർ അ­ങ്ങ­നെ അടിമ വർ­ഗ്ഗ­മാ­യി, വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രും തൊ­ട്ടു കൂ­ടാ­ത്ത­വ­രും തീ­ണ്ടാ­പ്പാ­ട­ക­ലെ നിൽ­ക്കേ­ണ്ട­വ­രു­മാ­യി. ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­രെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി മാ­റ്റി­യ താ­ന്ത്രി­ക­വി­ദ്യ­യു­ടെ പേ­രാ­ണു് മതം. ജാ­തീ­യ­ത അ­തി­ന്റെ ഏ­റ്റ­വും പൈ­ശാ­ചി­ക­മാ­യ ഉ­പോൽ­പ്പ­ന്ന­മാ­യി­രു­ന്നു.

നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­കൾ­ക്കു­മു­മ്പു് ന­മ്മു­ടെ നാടു് അ­റി­യ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തു് ചേര, ചോള, പാ­ണ്ഡ്യ ദേ­ശ­ങ്ങ­ളെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. അരയർ, പുലയർ, മലയർ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ മൂ­ന്നു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ദ്രാ­വി­ഡ സം­സ്കാ­ര­മാ­ണു് ഇവിടെ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന­തു്. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ തീ­ര­ദേ­ശ, നി­ര­പ്പു ദേശ, മ­ല­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് ഈ വി­ഭ­ജ­ന­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തെ­ന്നു് ‘അ­ഞ്ഞൂ­റു വർ­ഷ­ത്തെ കേരള ച­രി­ത്രം’ എന്ന പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ സ്ക­റി­യ സ­ക്ക­റി­യ വി­വ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

പു­ല­മെ­ന്നാൽ വ­യ­ലെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു അർ­ത്ഥം. പു­ല­യ­നെ­ന്നാൽ പു­ല­ത്തി­നു് അഥവാ വ­യ­ലി­നു്, ഭൂ­മി­ക്കു് ഉടയോൻ എ­ന്നും. ഭൂ­മി­യു­ടെ ഉ­ട­മ­യാ­യ പു­ല­യ­രെ­യും മ­ല­യ­രെ­യും അ­ര­യ­രെ­യും വെ­റും­കൈ­യ്യോ­ടെ ആ ഭൂ­മി­യിൽ നി­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞ­യ­ക്കാ­നും അ­വ­രു­ടെ­യും അ­വ­രു­ടെ കു­ല­ത്തി­ന്റെ­യും വം­ശ­ത്തി­ന്റെ­യും മേൽ സർ­വ്വാ­ധി­കാ­രം നേ­ടാ­നും ചിലർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ച ത­ന്ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു ബ്ര­ഹ്മ­സ്വ­വും ദേ­വ­സ്വ­വും.

കൈ­യ്യൂ­ക്കു­കൊ­ണ്ടും ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യും കീ­ഴ­ട­ക്കി­യും പു­രോ­ഹി­ത­രും ഭ­ര­ണ­കർ­ത്താ­ക്ക­ളു­മാ­യ ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­രും ക്ഷ­ത്രി­യ­രും സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ നേ­തൃ­സ്ഥാ­ന­ങ്ങൾ കൈ­യ്യ­ട­ക്കി. ത­ദ്ദേ­ശീ­യ­രാ­യ ജ­ന­ങ്ങ­ളെ വേ­ല­ക്കാ­രും അ­ടി­മ­ക­ളു­മാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്തു. അ­തി­നാ­യി അ­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­ര­മ്പ­ര തന്നെ അവർ അ­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടു. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സു­ഖ­ലോ­ലു­പ­ത­യ്ക്കും അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­നും സു­ഖ­ജീ­വി­ത­ത്തി­നും യാ­തൊ­രു ഭം­ഗ­വും വ­രാ­തി­രി­ക്കാൻ ജ­ന­ങ്ങ­ളെ­യ­വർ പല ജാ­തി­ത്ത­ട്ടു­ക­ളി­ലാ­ക്കി. അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട ഈ മ­നു­ഷ്യ­രിൽ നി­ന്നും യാ­തൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള എ­തിർ­പ്പു­ക­ളും ത­ങ്ങൾ­ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­കാ­തി­രി­ക്കാ­നാ­യി തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­യ്മ­യും തീ­ണ്ടി­ക്കൂ­ടാ­യ്മ­യും ന­ട­പ്പാ­ക്കി. ക­ണ്ണി­നു നേരെ കാണാൻ പോലും കൊ­ള്ളാ­ത്ത ജാ­തി­യാ­ക്കി മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­രെ­യ­വർ വെ­റു­ത്തു് അ­ക­റ്റി നി­റു­ത്തി. ജാ­തി­കൾ ത­മ്മിൽ കൂ­ടി­ച്ചേ­രു­ന്ന­തു് കർ­ശ­ന­മാ­യി നി­രോ­ധി­ച്ചു. വി­വാ­ഹ­വും പ­ന്തി­ഭോ­ജ­ന­വും നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

ഭൂ­മി­യു­ടെ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലി­ന്നോ­ളം മ­നു­ഷ്യൻ ന­ട­ത്തി­യ ഏ­റ്റ­വും വലിയ നെ­റി­കേ­ടി­നു് മ­ത­മെ­ന്നാ­ണു് പേർ. മ­ണ്ണി­നെ­യും പ്ര­കൃ­തി­യെ­യും സ്നേ­ഹി­ച്ചും പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ സ്പ­ന്ദ­ന­ങ്ങൾ­ക്കൊ­ത്തു ജോലി ചെ­യ്തു ജീ­വി­ക്കു­ക­യും ചെയ്ത മ­നു­ഷ്യ­രെ ഐ­തി­ഹ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും വി­ശ്വാ­സ സം­ഹി­ത­ക­ളു­ടെ­യും ക­ള്ള­ക്ക­ഥ­കൾ പ­റ­ഞ്ഞു പ­ര­ത്തി അ­ടി­മ­ക­ളാ­യി നി­ല­നിർ­ത്തി. ഇ­ത്ത­രം ജാതി വ്യ­വ­സ്ഥ­യെ­യും മ­ത­വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങ­ളെ­യും നി­ഷേ­ധി­ച്ച­വ­രെ തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­ത്ത­വ­രും തീ­ണ്ടി­ക്കൂ­ടാ­ത്ത­വ­രു­മാ­ക്കി മാ­റ്റി. അ­വ­രു­ടെ മേൽ കൊടിയ സംഹാര താ­ണ്ഡ­വ­മ­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടു. ജാ­തി­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും താ­ഴെ­ത്ത­ട്ടി­ലു­ള്ള­വർ പോലും ഈ നി­ഷേ­ധി­കൾ­ക്കൊ­പ്പ­മി­രു­ന്നു ഭ­ക്ഷ­ണം ക­ഴി­ക്കു­ന്ന­തും പ­ര­സ്പ­രം കാ­ണു­ന്ന­തു പോലും കർ­ശ­ന­മാ­യി വി­ല­ക്കി.

ജാ­തീ­യ­ത­യു­ടെ ഏ­റ്റ­വും വി­കൃ­ത­വും മ്ലേ­ച്ഛ­വു­മാ­യ വ­ശ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­യി­ത്താ­ചാ­രം. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭൂ­മി­യിൽ നി­ന്നും പു­റ­ത്താ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട, അ­ധ്വാ­ന ശീ­ല­രാ­യ ഈ സാ­ധു­മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ­മേൽ മതം അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ച ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ­യും ചെ­റു­ത്തു തോ­ല്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­യി നി­ര­വ­ധി ശ്ര­മ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അ­വ­യെ­ല്ലാം വി­ഫ­ല­ങ്ങ­ളാ­യി. ജാതീയ ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളോ­ളം മ­നു­ഷ്യ­നെ വ­ലി­ഞ്ഞു­മു­റു­ക്കി. അ­ടി­മ­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും മോചനം നേ­ടാ­നാ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു്, ത­ങ്ങ­ളെ വ­ലി­ഞ്ഞു­മു­റു­ക്കി­യ മത, പൗ­രോ­ഹി­ത്യ, സാ­മൂ­ഹി­ക, സാ­മ്പ­ത്തി­ക ച­ങ്ങ­ല­ക­ളെ പൊ­ട്ടി­ച്ചെ­റി­യാൻ ധൈ­ര്യ­പൂർ­വ്വം മു­ന്നി­ട്ടി­റ­ങ്ങി­യ­വ­രിൽ മുൻ­പ­ന്തി­യിൽ നി­ന്ന­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ വ­സ്ത്രം ധ­രി­ക്കാൻ പോലും അ­നു­വാ­ദ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ആ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ ത­ങ്ങ­ളോ­ടു് അ­നീ­തി­കൾ മാ­ത്രം ചെ­യ്തി­രു­ന്ന പൗ­രോ­ഹി­ത്യ അ­ധി­കാ­ര വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ഉറച്ച കാ­ലു­ക­ളോ­ടെ, പ­ത­റാ­ത്ത ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ, ഉറച്ച മ­ന­സോ­ടെ കു­റു­മ്പ പോ­രാ­ടി. അ­വൾ­ക്കും അ­വ­ളു­ടെ കൂ­ട്ടർ­ക്കും വേ­ണ്ടി മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഇനി വ­രാ­നി­രി­ക്കു­ന്ന ത­ല­മു­റ­യ്ക്കു് കൂടി വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു ആ പോ­രാ­ട്ടം.

അ­ധ്യാ­യം 7

പാ­പ­ശാ­പ­ങ്ങ­ളു­ടെ ചി­ന്ത­കൾ മ­നു­ഷ്യ­മ­ന­സ്സു­ക­ളിൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചു്, അ­വ­രു­ടെ ഭൂമി ത­ട്ടി­യെ­ടു­ത്തു് അ­വ­രു­ടെ മ­ണ്ണിൽ അവരെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി­യ ശേഷം ഈ സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളും സ­മ്പ­ത്തും സൗ­ഭാ­ഗ്യ­ങ്ങ­ളും അ­ധി­കാ­ര­വും എ­ക്കാ­ല­വും ത­ങ്ങ­ളിൽ­ത്ത­ന്നെ നി­ല­നിൽ­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി­യാ­ണു് വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം കേരള മ­ണ്ണിൽ ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ പെ­രു­മ­ഴ തീർ­ത്ത­തു്. അ­നു­സ­രി­ക്കാ­ത്ത­വ­രെ ദൈവം ശ­പി­ക്കു­മെ­ന്ന­വർ പ­റ­ഞ്ഞു­പ­റ്റി­ച്ചു. അ­ങ്ങ­നെ ദൈവം ശ­പി­ച്ച­വ­രു­ടെ­യും ശി­ക്ഷി­ച്ച­വ­രു­ടെ­യും കഥകൾ അവർ പാടി ന­ട­ന്നു. അ­ടി­മ­ത്ത­വും അ­സ­മ­ത്വ­വും അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­യി അ­യി­ത്ത­വും തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­യ്മ­യും തീ­ണ്ടി­ക്കൂ­ടാ­യ്മ­യും സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു. മ­നു­ഷ്യ­നെ ആദ്യം പല ജാ­തി­ക­ളാ­യി അവർ തി­രി­ച്ചു, പി­ന്നെ ആ ജാ­തി­ക­ളു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ അവരെ പല ത­ട്ടു­ക­ളാ­യി തി­രി­ച്ചു. ഈ ത­ട്ടു­ക­ളി­ലും ക­ള­ങ്ങ­ളി­ലും പെ­ടാ­ത്ത­വ­രെ മ്ലേ­ച്ഛ­രും അ­ധ­മ­രും അ­ടി­മ­ക­ളു­മാ­ക്കി മാ­റ്റി.

നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളാ­യി അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­ലു­കൾ­ക്കു വി­ധേ­യ­രാ­യ അ­ടി­സ്ഥാ­ന വർ­ഗ്ഗം ഹീ­ന­വും മ­നു­ഷ്യ­ത്വം തെ­ല്ലു­മി­ല്ലാ­ത്ത­തു­മാ­യ ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ വെ­ല്ലു­വി­ളി­കൾ ഉ­യർ­ത്താൻ ആ­രം­ഭി­ച്ച­തു് 19-ാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടു മു­ത­ലാ­ണു്. ഈ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ, പല ത­ര­ത്തി­ലും ത­ല­ത്തി­ലു­മു­ള്ള പ­രി­ഷ്കാ­ര പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളും കൊ­ളോ­ണി­യൽ വാ­ഴ്ച­യി­ലൂ­ടെ സം­ജാ­ത­മാ­യ നി­യ­മ­ങ്ങ­ളും അ­വർ­ക്കു തു­ണ­യാ­യി. ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ പ­ര­സ്യ­മാ­യി പ്ര­തി­ക­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് നി­ര­വ­ധി സാ­മൂ­ഹി­ക പ­രി­ഷ്കർ­ത്താ­ക്ക­ളും രം­ഗ­ത്തെ­ത്തി.

വി­ശു­ദ്ധി­യെ­പ്പ­റ്റി സവർണർ നി­ല­നിർ­ത്തി­പ്പോ­ന്ന സാ­മൂ­ഹി­ക സ­ങ്ക­ല്പ­മാ­ണു് അ­യി­ത്തം നിർ­ണ­യി­ച്ച­തു്. വി­ശു­ദ്ധി­യു­ടെ സ­ങ്ക­ല്പ­വു­മാ­യി പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ടാ­ത്ത തൊ­ഴി­ലു­ക­ളിൽ ഏർ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വർ­ക്കു് അ­യി­ത്തം പു­ല­യർ­ക്കും പ­റ­യർ­ക്കും മ­റ്റും ഈ­ഴ­വ­ന്റെ അ­ടു­ത്തു ചെ­ല്ലാൻ പോലും പാ­ടി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ഈ അ­യി­ത്താ­ചാ­ര­ത്തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി അ­വർ­ണർ­ക്കു സാ­ധാ­ര­ണ പൗ­രാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ പോലും നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. എ­ന്നാൽ ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളും, മു­സ്ലി­ങ്ങ­ളും ഇവയിൽ നി­ന്നും ഒ­ഴി­വാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. അതു കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു അവർണ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ഈ മ­ത­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ഒ­ഴു­ക്കു് ആ­രം­ഭി­ച്ച­തു്.

ന­ട­ക്കാൻ പോലും അ­യി­ത്ത­ക്കാ­രെ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ കയറി ആരാധന ന­ട­ത്താൻ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. വി­ദ്യാ­ല­യ­ങ്ങൾ, പോ­സ്റ്റാ­ഫീ­സു­കൾ തു­ട­ങ്ങി­യ പൊ­തു­സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങ­ളി­ലും അ­വർ­ക്കു പ്ര­വേ­ശ­ന­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ഈ സാ­മൂ­ഹി­കാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ നി­ല­നിർ­ത്തി­പ്പോ­ന്ന ഭ­ര­ണ­കൂ­ട­ങ്ങ­ളാ­ണു് നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളാ­യി കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന­തു്.

അ­യി­ത്തോ­ച്ചാ­ട­നം
images/Ayyaswamy.png
തൈ­ക്കാ­ടു് അയ്യാ സ്വാ­മി

ശി­വ­രാ­ജ യോഗി തൈ­ക്കാ­ടു് അയ്യാ സ്വാ­മി അ­യി­ത്തം പാ­പ­മാ­ണെ­ന്നു പ­റ­യാ­റു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ മുതൽ പുലയർ വ­രെ­യു­ള്ള­വർ ശി­ഷ്യ­രാ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. തൈ­പ്പൂ­യം തു­ട­ങ്ങി­യ വി­ശേ­ഷ­ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ ‘പ­ന്തി­ഭോ­ജ­നം’ ന­ട­ത്തി വ­ന്ന­തിൽ നാ­നാ­ജാ­തി­മ­ത­സ്ഥ­രും പ­ങ്കെ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു. ഗാ­ന്ധി­ജി യുടെ ഹ­രി­ജ­നോ­ദ്ധാ­ര­ണ­ത്തി­നു മു­മ്പു തന്നെ ശ്രീ അയ്യാ സ്വാ­മി മ­നു­ഷ്യ­നെ മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി കാണാൻ ലോകരെ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചു. ജാ­തി­യു­ടേ­യോ മ­ത­ത്തി­ന്റേ­യോ വർണ്ണ-​വർഗ്ഗത്തിന്റെയോ പേരിൽ നടന്ന എല്ലാ ചൂ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളേ­യും അ­ദ്ദേ­ഹം വെ­ല്ലു­വി­ളി­ച്ചു. അ­ന്ന­ത്തെ ഭ­ര­ണ­കാ­ല­ത്തു് സ­വർ­ണ്ണ­രു­ടെ ജാ­തി­ഭ്രാ­ന്തു് അ­തി­ഭ­യ­ങ്ക­ര­മാ­യി­രു­ന്നു. സ്വാ­മി സ­മാ­ധി­യാ­കു­ന്ന­തു വരെ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ എ­തിർ­ക്കാൻ ആർ­ക്കും ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല.

images/Aaryapallam.jpg
ആര്യ പള്ളം

അ­യ്യാ­സ്വാ­മി­യെ മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ ‘പറയൻ, പാ­ണ്ടി­പ്പ­റ­യൻ’ എ­ന്നെ­ല്ലാം വി­ളി­ച്ചു് ആ­ക്ഷേ­പി­ച്ചു. ഇതിൽ വിഷമം തോ­ന്നി­യ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മൂത്ത പു­ത്രൻ ലോ­ക­നാ­ഥ­പ­ണി­ക്കർ വി­മർ­ശി­ച്ച­വ­രു­ടെ പേരിൽ കേസു കൊ­ടു­ത്തു. മ­ദ്രാ­സ്സിൽ നി­ന്നും ചെ­മ്പു­പ­ട്ട­യം ഹാ­ജ­രാ­ക്കി തെ­ളി­വു നൽകി കോ­ട­തി­യിൽ നി­ന്നു ‘വെ­ള്ളാ­ളർ’ എന്നു വിധി വാ­ങ്ങി.

‘ഇന്ത ഉ­ല­ക­ത്തി­ലേ ഒരേ ഒരു ജാതി താൻ, ഒരേ ഒരു മതം താൻ, ഒരേ ഒരു കടവുൾ താൻ’ എന്നു ശി­ഷ്യ­രോ­ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം പ­റ­യു­മാ­യി­രു­ന്നു. സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലെ വ­ജ്ര­സൂ­ചി­കോ­പ­നി­ഷ­ത്തി­ന്റെ വ്യാ­ഖാ­നം എല്ലാ ശി­ഷ്യ­രേ­യും പ­ഠി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹം തന്റെ സി­ദ്ധാ­ന്തം ശി­ഷ്യ­രിൽ കൂ­ടി­യും ലോ­ക­ത്തെ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചു. ശി­ഷ്യ­പ്ര­മു­ഖ­നാ­യ ച­ട്ട­മ്പി­സ്വാ­മി­ക­ളു­ടെ ‘വേ­ദാ­ധി­കാ­ര നി­രൂ­പ­ണം’ ഇ­തി­നൊ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്.

images/KR_Gouriamma.jpg
കെ. ആർ. ഗൗരി

ശ്രീ­നാ­രാ­യ­ണ­ഗു­രു ആ­ക­ട്ടെ അ­യി­ത്ത­ത്തി­നെ­തി­രാ­യി അ­തി­തീ­വ്ര­മാ­യി പ­ട­പൊ­രു­തി. കു­ള­ത്തൂർ സ്വയം പ്ര­കാ­ശ­യോ­ഗി­നി അ­മ്മ­യും ഹ­രി­ജ­നോ­ദ്ധാ­ര­ണ­പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി. മേൽ­ജാ­തി­ക്കാ­രിൽ നി­ന്നും ക­ഠി­ന­മാ­യ എ­തിർ­പ്പു­ണ്ടാ­യി­ട്ടും അയ്യാ സ്വാ­മി­യു­ടെ സി­ദ്ധാ­ന്തം ശി­ഷ്യർ ലോകരെ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചു. സാ­ധു­ജ­ന­പ­രി­പാ­ല­ന­സം­ഘ­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­കൻ, കേരള സാ­മൂ­ഹി­ക ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലെ തി­ള­ങ്ങു­ന്ന അ­ദ്ധ്യാ­യ­മാ­യ, മ­ഹാ­ത്മാ അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി യും അ­യി­ത്ത­ത്തി­നെ­തി­രെ പൊ­രു­തി.

images/E_M_S_Namboodiripad.jpg
ഇ. എം. എസ്. ന­മ്പൂ­തി­രി­പ്പാ­ട്

ശ­ക്ത­മാ­യ സാ­മൂ­ഹി­ക മാ­റ്റ­ത്തി­നു് ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രു­ന്ന­വർ 1937-ൽ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു തു­ട­ക്ക­മി­ട്ട­തോ­ടെ, കീ­ഴാ­ള­രു­ടെ നി­ല­വി­ളി­കൾ കൂ­ടു­തൽ പേർ ഏ­റ്റെ­ടു­ത്തു. അ­വ­രു­ടെ എ­തിർ­പ്പു­ക­ളും പ്രാർ­ത്ഥ­ന­ക­ളും വി­ലാ­പ­വും പ്ര­തി­ഷേ­ധ­വും പ്ര­ത്യാ­ശ­യു­മെ­ല്ലാം സാ­ഹി­ത്യ­സൃ­ഷ്ടി­ക­ളാ­യി. അ­ടി­മ­ക­ളാ­യി മാ­റ്റ­പ്പെ­ട്ട ഈ ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­നു­ഭ­വ­സാ­ക്ഷ്യ­ങ്ങൾ ജീ­വി­ത­ക­ഥാ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ തെ­ളി­മ­യോ­ടെ വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്ത­പ്പെ­ട്ടു. ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­കൾ­ക്കും അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങൾ­ക്കു­മെ­തി­രെ സ­ന്ധി­യി­ല്ലാ സമരം ന­ട­ത്താൻ കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ പ­രി­ഷ്ക­ര­ണ­വാ­ദി­കൾ തു­നി­ഞ്ഞി­റ­ങ്ങി. അ­ങ്ങ­നെ, ജാ­തി­വെ­റി­യി­ലും സു­ഖ­ലോ­ലു­പ­ത­യി­ലും മു­ഴു­കി നിന്ന മേ­ലാ­ള­വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ എ­തിർ­ത്തു തോൽ­പ്പി­ക്കാ­നും സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ സ­മൂ­ല­മാ­യ ശു­ദ്ധി­ക­ല­ശം ന­ട­ത്തു­വാ­നും നി­ര­വ­ധി­പേർ രം­ഗ­ത്തി­റ­ങ്ങി. ശ്രീ­നാ­രാ­യ­ണ ഗുരു, വി. ടി. ഭ­ട്ട­തി­രി­പ്പാ­ട്, ഇ. എം. എസ്. ന­മ്പൂ­തി­രി­പ്പാ­ട്, അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി, സ­ഹോ­ദ­രൻ അ­യ്യ­പ്പൻ, അ­ക്കാ­മ്മ ചെ­റി­യാൻ, ഇ­ട്ട്യാ­നം കു­ട്ടി­മാ­ളു, കെ. ആർ. ഗൗരി, ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി, കൂ­ത്താ­ട്ടു­കു­ളം മേരി, സുശീല ഗോ­പാ­ലൻ, റോ­സ­മ്മ പൊ­ന്നൂ­സ്, ആര്യ പള്ളം, ആര്യ അ­ന്തർ­ജ്ജ­നം തു­ട­ങ്ങി­യ പു­രോ­ഗ­മ­ന ചി­ന്താ­ഗ­തി­ക്കാർ­ക്കൊ­പ്പം പേ­രു­ക­ളിൽ ഒ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യു­ടേ­തും. സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ സമൂല മാ­റ്റ­ത്തി­നാ­യി പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ക മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സ്വ­ന്തം ജാ­തി­യി­ലും മാ­റ്റ­ങ്ങൾ വ­രു­ത്തു­ന്ന­തി­നാ­യി അവർ അ­ക്ഷീ­ണം പ്ര­യ­ത്നി­ച്ചു.

അ­ധ്യാ­യം 8

ഇ­രി­ഞ്ഞാ­ല­ക്കു­ട­യ്ക്ക­ടു­ത്തു് പു­ല്ലൂ­രിൽ, ചാ­ത്ത­ന്റെ­യും കാ­ളി­യു­ടെ­യും മ­ക­ളാ­യി 1921 ൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ പി­റ­ന്നു വീ­ഴു­മ്പോൾ, അവൾ പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെയ്ത പുലയ സ­മു­ദാ­യ­ത്തെ മ­നു­ഷ്യ­ഗ­ണ­ത്തിൽ­പ്പോ­ലും ആരും പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ നി­ന്നും എ­ല്ലാ­ത്ത­ര­ത്തി­ലും ബ­ഹി­ഷ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രാ­യി­രു­ന്നു പു­ല­യ­രും പ­റ­യ­രും ഉൾ­പ്പെ­ടു­ന്ന സ­മു­ദാ­യ­ങ്ങൾ. കൃഷി ചെ­യ്യാൻ ജ­ന്മി­മാർ­ക്കു് വേണ്ട ഒരു ഉ­പ­ക­ര­ണം മാ­ത്ര­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് അവരെ ക­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു്. അ­യി­ത്താ­ചാ­രം മൂലം റോ­ഡി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കാ­നും വ­സ്ത്രം ധ­രി­യ്ക്കാ­നും വിദ്യ നേ­ടു­ന്ന­തി­നും ഇ­വർ­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ നെ­ല്ല­റ­കൾ നി­റ­യ്ക്കാൻ അ­ഹോ­രാ­ത്രം പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ക എ­ന്ന­തു മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ അ­ന്ന­ത്തെ സാ­മൂ­ഹി­ക വ്യ­വ­സ്ഥി­തി അ­ധഃ­സ്ഥി­തർ­ക്കു ക­ല്പി­ച്ചു നൽകിയ ധർ­മ്മം. പാ­ട­ത്തു പ­ണി­യെ­ടു­ത്തു ത­ളർ­ന്നെ­ത്തു­മ്പോൾ മ­ണ്ണിൽ കു­ഴി­കു­ത്തി അതിൽ ഇല വ­ച്ചാ­യി­രു­ന്നു ഇ­വർ­ക്കു ഭ­ക്ഷ­ണം നൽ­കി­യി­രു­ന്ന­തു്. കു­ടി­ക്കാ­നു­ള്ള വെ­ള്ളം ചി­ര­ട്ട­യിൽ ഒ­ഴി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കും. പൊ­തു­സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം ഇ­വർ­ക്കു പ്ര­വേ­ശ­നം നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. രോഗം ബാ­ധി­ച്ചു് ഇവർ കി­ട­പ്പി­ലാ­യാൽ­പ്പോ­ലും വൈ­ദ്യ­ന്മാർ തൊ­ട്ടു പ­രി­ശോ­ധി­ക്കി­ല്ല. ആ­ശു­പ­ത്രി­ക­ളിൽ ഇ­വർ­ക്കു പ്ര­വേ­ശ­ന­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ഗു­ളി­ക­കൾ എ­റി­ഞ്ഞാ­ണു കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്ന­തു്. ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ, ഭീ­ക­ര­മാ­യ ബ­ഹി­ഷ്ക­ര­ണ­ങ്ങൾ മൂലം ദു­രി­ത­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ന്ന അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രു­ടെ ജീ­വി­തം.

ചു­റ്റും ന­ട­മാ­ടി­യ ഉ­ച്ച­നീ­ച­ത്വ­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രു­ടെ ഇടയിൽ നി­ന്നും ആ­ദ്യ­മു­യർ­ന്ന സ്വ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി­യു­ടേ­തു്. സ്വ­സ­മു­ദാ­യ­ത്തിൽ­നി­ന്നു­ത­ന്നെ ഉ­യർ­ന്ന എ­തിർ­പ്പു­കൾ അ­വ­ഗ­ണി­ച്ചു് മു­പ്പ­താം വ­യ­സ്സിൽ കിരാത നി­യ­മ­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ അ­ദ്ദേ­ഹം പോ­രി­നി­റ­ങ്ങി. തു­ട­ക്ക­ത്തിൽ അ­ദ്ദേ­ഹം ഏ­ക­നാ­യി­രു­ന്നു. പി­ന്നീ­ടു് ഏ­താ­നും യു­വാ­ക്ക­ളെ സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു. ജ­ന്മി­ക­ളു­ടെ ത­ടി­മി­ടു­ക്കി­നോ­ടു മ­ല്ലി­ടാൻ കാ­യി­കാ­ഭ്യാ­സി­യെ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു് അ­ടി­ത­ട­കൾ പ­രി­ശീ­ലി­പ്പി­ച്ചു. തന്റെ കൂ­ടെ­യു­ള്ള­വ­രെ ഒരു ഏ­റ്റു­മു­ട്ട­ലി­നു സ­ജ്ജ­മാ­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി.

അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി­യു­ടെ ന­ട­പ­ടി­ക­ളെ ജ­ന്മി­മാർ ധി­ക്കാ­ര­മാ­യി­ക്ക­ണ്ടു. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ­യും കൂ­ട്ട­രെ­യും എ­ങ്ങ­നെ­യും അ­ടി­ച്ചൊ­തു­ക്കാ­നാ­യി­രു­ന്നു പി­ന്നീ­ട­വ­രു­ടെ ശ്രമം. മ­ണ്ണിൽ പൊ­ന്നു­വി­ള­യി­ച്ചു് കർ­ഷ­ക­ന്റെ കൂലി മ­ണ്ണിൽ കുഴി കു­ത്തി നൽ­കു­ന്ന ആഹാരം മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തു­പോ­ലും വയർ നിറയെ അ­വർ­ക്കു കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്നി­ല്ല. ഇ­തി­നെ­തി­രെ ആ­ദ്യ­മാ­യി പ­ണി­മു­ട­ക്കു സമരം ന­ട­ത്തി­യ­തു് അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­ധഃ­സ്ഥി­ത വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു് വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നി­ഷേ­ധി­ക്കു­ന്ന സ­വർ­ണ്ണ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ നീതി നി­ഷേ­ധ­ത്തി­നെ­തി­രേ ആ­യി­രു­ന്നു ആദ്യ സമരം. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ മ­നു­ഷ്യ­രാ­യി­പ്പോ­ലും അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാൻ ജ­ന്മി­മാർ ത­യ്യാ­റ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. എല്ലാ മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളും ത­ങ്ങൾ­ക്കു നി­ഷേ­ധി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ പാ­ട­ത്തു പ­ണി­യെ­ടു­ക്കി­ല്ലെ­ന്നു് അ­ധഃ­സ്ഥി­ത വി­ഭാ­ഗ­വും തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. അ­തി­നെ­തി­രെ സ്വയം കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കി പി­ടി­ച്ചു­നിൽ­ക്കാൻ ജ­ന്മി­മാർ ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും പ­രാ­ജ­യ­പ്പെ­ട്ടു. പാ­ട­ശേ­ഖ­ര­ങ്ങൾ ത­രി­ശി­ട്ടു് അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രോ­ടു പക വീ­ട്ടാൻ മാ­ട­മ്പി­കൾ ശ്ര­മി­ച്ചു. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ കൊടിയ പ­ട്ടി­ണി­യി­ലാ­യി. ജീവൻ വെ­ടി­യേ­ണ്ടി വ­ന്നാ­ലും തോ­റ്റു പി­ന്മാ­റാൻ അവർ ത­യ്യാ­റ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ നി­ല­വ­റ­ക­ളും ശൂ­ന്യ­മാ­യി­ത്തു­ട­ങ്ങി. ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളോ­ളം പ­ട്ടി­ണി കി­ട­ന്നു ശീ­ലി­ച്ച അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രു­ടെ മ­ന­ക്ക­രു­ത്തി­നു മു­ന്നിൽ ഒരു നേ­ര­ത്തെ ആഹാരം പോലും ത്യ­ജി­ച്ചു ശീ­ല­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ജ­ന്മി­മാർ തോ­റ്റു. അ­ങ്ങ­നെ അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രാ­യ കു­ട്ടി­കൾ­ക്കും സ്കൂൾ പ്ര­വേ­ശ­നം സാ­ധ്യ­മാ­യി. 1905-​ലായിരുന്നു ഇതു്. ജാ­തി­നി­യ­മ­ങ്ങൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ കർ­ശ­ന­മാ­യി പാ­ലി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു് തി­രു­വി­താം­കൂർ രാ­ജാ­ക്കൻ­മാർ ഉ­റ­പ്പു­വ­രു­ത്തി­യി­രു­ന്നു. 1850 വരെ തി­രു­വി­താം­കൂർ സമൂഹം ജാതി വ­ഴ­ക്ക­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ഒരു പ്ര­ദേ­ശ­ത്തു ജ­നി­ച്ചു് അവിടെ തന്നെ ജീ­വി­ച്ചു് അവിടെ തന്നെ മ­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു നി­ശ്ച­ല സ­മൂ­ഹ­മാ­യി­രു­ന്നു പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ന്റെ ആരംഭം വരെ കേ­ര­ളീ­യ സമൂഹം. ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒരു സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നു വന്ന കോ­ളോ­ണി­യൽ ശ­ക്തി­ക­ളാ­ണു് പ­ര­മ്പ­രാ­ഗ­ത സാ­മൂ­ഹ്യ ഘടനയെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­പ­ര­മാ­യി പ്ര­ക­മ്പ­നം കൊ­ള്ളി­ച്ച­തു്. ആ പ്ര­ക­മ്പ­ന­മാ­ണു് കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ന­വോ­ത്ഥാ­ന പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ സ­മൂ­ഹ­ഘ­ട­ന­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും അ­ടി­ത്ത­ട്ടിൽ ദു­രി­ത­ജീ­വി­തം ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന കീ­ഴാ­ള­രിൽ നി­ന്നാ­രം­ഭി­ക്കാൻ കാ­ര­ണ­മാ­യ­തു്.

എല്ലാ ജാ­തി­മ­ത­സ്ഥർ­ക്കും ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാ­നാ­യി 1886-ൽ രാ­ജ­വീ­ഥി തു­റ­ന്നു കൊ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ടെ­ങ്കി­ലും അതു് അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാൻ മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ ത­യ്യാ­റ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. പു­ല­ച്ചി­യാ­യി ജ­നി­ച്ച കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് കു­ഞ്ഞു­ന്നാൾ മുതൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തും അ­തി­ക­ഠി­ന­മാ­യ സാ­മൂ­ഹി­ക അ­സ­മ­ത്വ­മാ­ണു്.

അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ, അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രാ­യ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് അ­ര­യ്ക്കു മു­ക­ളിൽ വ­സ്ത്രം ധ­രി­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. മു­ട്ടി­നു മു­ക­ളി­ലും അ­ര­യ്ക്കു താ­ഴെ­യു­മാ­യി­രു­ന്നു അവർ വ­സ്ത്രം ധ­രി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്ന­തു്. മേൽ­വ­സ്ത്രം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നും അവരെ കർ­ശ­ന­മാ­യി വി­ല­ക്കി­യി­രു­ന്നു. പുതിയ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങി­യാൽ അതിൽ മ­ണ്ണു് പു­ര­ട്ടി വൃ­ത്തി­ഹീ­ന­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു് വേ­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു ധ­രി­ക്കാൻ. അ­ടി­മ­ക്ക­ച്ച­വ­ട­ത്തി­നും ഇ­ര­യാ­യി­രു­ന്നു ഈ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ട്ട­വർ.

കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ജ­യ­ത്തിൽ നി­ന്നും ല­ഭി­ച്ച ഊർ­ജ്ജ­വു­മാ­യി അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി ഈ അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ പോ­രാ­ടാ­നു­റ­ച്ചു. തന്റെ ജാ­തി­യി­ലു­ള്ള സ്ത്രീ­കൾ മു­ല­ക്ക­ച്ച­യ­ണി­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കാൻ അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­ഹ്വാ­നം ചെ­യ്തു. അ­ടി­മ­ത്ത­ത്തി­ന്റെ അ­ട­യാ­ള­മാ­യി അ­ധഃ­സ്ഥി­ത വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ടു­ന്ന സ്ത്രീ­കൾ ക­ഴു­ത്തിൽ ക­ല്ലു്, കു­പ്പി­ച്ചി­ല്ലു തു­ട­ങ്ങി­യ ഭാ­ര­മേ­റി­യ വ­സ്തു­ക്കൾ കൊ­ണ്ടു­ള്ള മാ­ല­യും കാതിൽ ഇ­രു­മ്പു­വ­ള­യ­ങ്ങ­ളും ധ­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു­ള്ള ജാ­തി­ശാ­സ­ന­ക­ളെ ധി­ക്ക­രി­ക്കാൻ അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. അ­യി­ത്താ­ച­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ വ­ക്താ­ക്കൾ ഇതു ധി­ക്കാ­ര­മാ­യി കരുതി. അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി­യെ അ­നു­സ­രി­ച്ച സാ­ധു­ജ­ന­ങ്ങ­ളെ അവർ വേ­ട്ട­യാ­ടി. അ­ധഃ­സ്ഥി­ത സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ മു­ല­ക്ക­ച്ച­കൾ മാ­ട­മ്പി­മാർ വ­ലി­ച്ചു­കീ­റി. പി­താ­വി­ന്റെ­യും സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും മു­ന്നി­ലി­ട്ടു് ഭീ­ക­ര­മാ­യി മർ­ദ്ദി­ച്ചു. കൊ­ല്ലം ജി­ല്ല­യി­ലെ പെ­രി­നാ­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ ഏ­റ്റ­വും ക്രൂ­ര­മാ­യ മർ­ദ്ദ­ന­മു­റ­കൾ അ­ര­ങ്ങേ­റി­യ­തു്.

സ­വർ­ണ്ണ­രു­ടെ കി­രാ­ത­പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ ഏ­റി­യ­പ്പോൾ മർ­ദ്ദി­ത ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ ഉ­ണർ­ന്നു. അവർ പ്ര­ത്യാ­ക്ര­മ­ണ­ത്തി­നു ത­യ്യാ­റാ­യി. തി­രു­വ­താം­കൂ­റി­ലെ വിവിധ പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങൾ ക­ലാ­പ­ഭൂ­മി­ക­ളാ­യി.

ര­ക്ത­ച്ചൊ­രി­ച്ചിൽ ഭീ­ക­ര­മാ­യ­തി­നെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് ജ­ന­ങ്ങൾ കൊ­ല്ല­ത്തെ പീ­ര­ങ്കി മൈ­താ­ന­ത്തു സ­മ്മേ­ളി­ക്കാൻ അ­യ്യൻ­കാ­ളി ആ­ഹ്വാ­നം ചെ­യ്തു. ആ­ക്ര­മ­ണ­ത്തെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് നാടും വീടും വി­ട്ട­വർ ഈ സ­മ്മേ­ള­ന­വേ­ദി­യി­ലേ­ക്കു് ഇ­ര­ച്ചെ­ത്തി. 1915-ൽ നടന്ന ച­രി­ത്ര­പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­യ ഈ മ­ഹാ­സ­ഭ­യിൽ വ­ച്ചു് ജാ­തീ­യ­ത­യു­ടെ അ­ട­യാ­ള­മാ­യ ക­ഴു­ത്തി­ലെ ക­ല്ല­യും മാ­ല­യും ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കാൻ അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­ഹ്വാ­നം ചെ­യ്തു. സാ­ധു­ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ഈ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ പ്ര­ഖ്യാ­പ­ന­ത്തെ ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാർ മാ­നി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി­യു­ടെ ആ­ഹ്വാ­നം കേ­ട്ടു് സ്ത്രീ­കൾ ആ­വേ­ശ­ത്തോ­ടെ ക­ല്ല­യും മാ­ല­യും വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞു. വി­പ്ല­വ­ക­ര­മാ­യ സാ­മൂ­ഹി­ക മു­ന്നേ­റ്റ­മാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ക­ല്ലു­മാ­ല സമരം എന്ന പേ­രി­ലാ­ണു് ഈ സമരം അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്.

പുലയർ, പറയർ തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ­ക്കു് പൊ­തു­വ­ഴി ന­ട­ക്കാ­ന­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. സ്വ­ന്ത­മെ­ന്നു പറയാൻ ഒരു തു­ണ്ടു ഭൂ­മി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. വി­ദ്യാ­ല­യ പ്ര­വേ­ശ­നം താണ ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു് ന­ട­ക്കാ­ത്ത സ്വ­പ്ന­മാ­യി­രു­ന്നു. മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ എതിരെ വ­രു­ന്ന­തു ക­ണ്ടാൽ ഓ­ടി­യൊ­ളി­ക്ക­ണം. ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­രി­സ­ര­ത്തു കൂടി പോലും പോകാൻ അ­വർ­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

നാ­ടു­ഭ­രി­ക്കു­ന്ന രാ­ജാ­വി­നെ കാണാൻ അ­വർ­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. പു­ല­യ­രും പ­റ­യ­രും ജീ­വി­ക്കു­ന്ന കു­ടി­ലു­ക­ളെ ‘കു­പ്പ­പ്പാ­ടു്’ എന്നു വി­ളി­ക്കാ­നേ അവരെ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നു­ള്ളു. അ­ടി­മ­ക­ളെ പോലെ വ­യ­ലു­ക­ളിൽ പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാൻ വി­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യ സ­മൂ­ഹ­മാ­യി­രു­ന്നു അവർ. ക്രൂ­ര­മാ­യ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ അ­നു­ദി­നം ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങി­യി­രു­ന്ന ഈ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി ശ­ബ്ദി­ക്കാൻ ആ­രു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജൻ­മി­യു­ടെ വ­യ­ലി­ന്റെ ഒ­ര­റ്റ­ത്തു് കു­പ്പ­പ്പാ­ടു കെ­ട്ടി­യാ­ണു് അവർ താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. മ­ണ്ണിൽ പ­ണി­യെ­ടു­ത്തു് പൊ­ന്നു­വി­ള­യി­ക്കേ­ണ്ട­തു് അ­വ­രാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, ആ വി­ള­ക­ളിൽ ഒരു തരി പോലും എ­ടു­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കു് അ­നു­വാ­ദ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. കീ­ഴാ­ളർ­ക്കു് ച­ന്ത­യിൽ പോലും പ്ര­വേ­ശി­ക്കാൻ അ­നു­വാ­ദ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അവർ ന­ട്ടു­ന­ന­ച്ചു­ണ്ടാ­ക്കി­യ കാർ­ഷി­ക ഉ­ല്പ­ന്ന­ങ്ങൾ ഒ­രി­ട­ത്തു കൂ­ട്ടി­വെ­ച്ചു് ദൂരെ മാ­റി­നിൽ­ക്ക­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. സാ­ധ­ന­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങാൻ വ­രു­ന്ന­വ­രാ­ണു് അ­തി­ന്റെ വില നി­ശ്ച­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഉ­ല്പ­ന്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ പണം അ­വർ­ക്കു് എ­റി­ഞ്ഞു കൊ­ടു­ക്കു­ക­യാ­ണു് ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്. ഈ ക­ടു­ത്ത അ­നീ­തി­കൾ­ക്കെ­തി­രെ ചെ­റു­താ­യൊ­ന്നു ശ­ബ്ദി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ­പ്പോ­ലും ജ­ന്മി­മാ­രും മാ­ട­മ്പി­ക­ളും മർ­ദ്ദി­ച്ചു് മൃ­ത­പ്രാ­യ­രാ­ക്കും.

വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ സ്വാ­ധീ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് രാ­ജാ­വും ഭരണം ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ, രാ­ജാ­വിൽ നി­ന്നും ഇ­വർ­ക്കു കരുണ ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. എ­ണ്ണ­ത്തിൽ അവർ ഏ­റെ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, അ­സം­ഘ­ടി­ത­രാ­യി­രു­ന്നു ഇവർ. അ­തി­നാൽ, ആ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ അ­ലി­ഖി­ത ഉ­ഗ്ര­ശാ­സ­ന­കൾ എ­തിർ­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കു ശേ­ഷി­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജ­ന്മി­മാ­രു­ടേ­യും മാ­ട­മ്പി­ക­ളു­ടേ­യും ക­യ്യി­ലെ വെറും ക­ളി­പ്പാ­ട്ട­മാ­യി­രു­ന്നു ഹ­ത­ഭാ­ഗ്യ­രാ­യ ഈ മ­നു­ഷ്യ­ജ­ന്മ­ങ്ങൾ.

അ­ധ്യാ­യം 9
images/Vaikom_chandrasekaran_nair.jpg
വൈ­ക്കം ച­ന്ദ്ര­ശേ­ഖ­രൻ നായർ

മ­ണ്ണി­നെ­യും പ്ര­കൃ­തി­യെ­യും സ്നേ­ഹി­ച്ചു് വെ­യി­ലും മഴയും വ­ക­വ­യ്ക്കാ­തെ, ക­ഠി­നാ­ധ്വാ­നം ചെ­യ്താ­ണു് ദ്രാ­വി­ഡ സമൂഹം ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­ധ്വാ­ന­ത്തെ­യും അ­ധ്വാ­നി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ­യും അവർ ബ­ഹു­മാ­നി­ച്ചി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ, അവരെ എ­തിർ­ത്തു തോൽ­പ്പി­ച്ചു് അ­വ­രു­ടെ വ­സ്തു­വ­ക­കൾ ത­ട്ടി­യെ­ടു­ത്തു് അ­വ­രു­ടെ മ­ണ്ണിൽ അവരെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി­യ ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ നിറം വെ­ളു­പ്പാ­യി­രു­ന്നു. വെ­യി­ലോ മഴയോ ഏൽ­ക്കാ­തെ, പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാ­തെ, മി­നു­സ­മാർ­ന്ന ശരീരം സൗ­ന്ദ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ­യും ആ­ഢ്യ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ­യും പ്ര­തീ­ക­മാ­യി അവർ വാ­ഴ്ത്തി. ക­റു­ത്ത നിറം അ­നാ­കർ­ഷ­ക­വും വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു­മാ­ക്കി മാ­റ്റി. സ്വയം ശ്രേ­ഷ്ഠ­രെ­ന്നു വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട വ­രേ­ണ്യ സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ പു­രു­ഷാ­ധി­പ­ത്യ­മാ­ണു് നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന­തു്. ഏ­താ­ണ്ടു് 3800 വർഷം മു­മ്പാ­യി­രു­ന്നു ഈ കു­ടി­യേ­റ്റം ന­ട­ന്ന­തു്. വേ­ദ­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. അ­ങ്ങ­നെ ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തി­പു­രു­ഷ­ന്മാ­രാ­യി, വ­രേ­ണ്യ­രാ­യി ചിലർ സ്വയം അ­വ­രോ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. അവരെ അ­നു­സ­രി­ച്ച­വ­രെ ച­ക്ര­വർ­ത്തി­മാ­രും നാ­ടു­വാ­ഴി­ക­ളും പ്ര­ഭു­ക്ക­ന്മാ­രു­മാ­യി വാ­ഴി­ച്ചു. പ്രഥമ സ്ഥാ­ന­ങ്ങൾ നൽകി. അ­നു­സ­രി­ക്കാ­ത്ത­വർ വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രും അ­യി­ത്ത­ക്കാ­രു­മാ­യി മു­ദ്ര­കു­ത്ത­പ്പെ­ട്ടു.

images/Ponkunnam_Varkey.jpg
പൊൻ­കു­ന്നം വർ­ക്കി

നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളാ­യു­ള­ള അ­ടി­മ­ത്ത­വും ന­ര­ക­ജീ­വി­ത­വും കീ­ഴാ­ള­രു­ടെ മ­ന­സ്സി­നെ­ത്ത­ന്നെ മാ­റ്റി­മ­റി­ച്ചു. വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ച മ­ത­ചി­ന്ത അവരിൽ ആ­ഴ­ത്തിൽ വേ­രു­റ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ ശാപം പേറിയ ഒരു ജ­ന­ത­യാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളെ­ന്നും തങ്ങൾ ജീ­വി­ക്കേ­ണ്ട­തു് ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ പു­ഴു­ക്ക­ളെ­പ്പോ­ലെ­യാ­ണെ­ന്നും സ്വയം വി­ശ്വ­സി­ച്ചി­രു­ന്നു അവർ. ത­ങ്ങൾ­ക്കു നേരെ വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു് ക­ടു­ത്ത നീ­തി­കേ­ടാ­ണെ­ന്നു പോലും തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ അ­വർ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. ഇതു ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വി­ധി­യാ­ണു്, തങ്ങൾ ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ ജീ­വി­ക്കേ­ണ്ട­വ­രാ­ണു് എന്ന ചിന്ത അവരിൽ ദൃ­ഢ­മാ­യി­രു­ന്നു.

images/Jagathy_NK_Achary.png
ജഗതി എൻ. കെ. ആചാരി

വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി മാ­റ്റി­യ നി­രാ­ലം­ബ­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ഗോ­ത്ര­ത്തിൽ പെ­ട്ട­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യും. വി­ശ്ര­മ­മി­ല്ലാ­തെ, ഭ­ക്ഷ­ണ­വും വെ­ള്ള­വു­മി­ല്ലാ­തെ, പ­ക­ല­ന്തി­യോ­ളം അ­വ­രെ­ക്കൊ­ണ്ടു പണി ചെ­യ്യി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടും വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗം ത­ങ്ങ­ളെ എ­ന്തി­നാ­ണു് വെ­റു­പ്പോ­ടെ ആ­ട്ടി­യ­ക­റ്റു­ന്ന­തെ­ന്നു് അവൾ സ്വയം ചോ­ദി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടേ­യി­രു­ന്നു. കു­ഞ്ഞാ­യി­രി­ക്കു­മ്പോൾ മുതൽ കു­റു­മ്പ­യും കേ­ട്ടു­വ­ളർ­ന്ന­തു് ഈ അ­ശു­ദ്ധി­യു­ടെ ക­ഥ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. തന്റെ അ­ശു­ദ്ധി­യും ജ­ന്മ­നാ­ലു­ള്ള­താ­ണെ­ന്നു അവളും വി­ശ്വ­സി­ച്ചു, അം­ഗീ­ക­രി­ച്ചു, അതൊരു ജീ­വി­ത­ച­ര്യ­പോ­ലെ ആ­ച­രി­ച്ചും പോ­ന്നു. ഇതാണു ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ധാർ­മ്മി­ക­ത­യെ­ന്നു് വ­ളർ­ച്ച­യു­ടെ ഓരോ പ­ട­വു­ക­ളി­ലും അവർ മ­ന­സ്സി­ലു­റ­പ്പി­ച്ചു.

അ­വർ­ണ്ണ­രു­ടെ­മേൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന അ­തി­ഹീ­ന­മാ­യ അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങ­ളും അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളും ചോ­ദ്യം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടു തു­ട­ങ്ങി­യ­തു് പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ന്റെ പകുതി മു­ത­ലാ­ണു്. ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ നി­ന്നും അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ എ­തിർ­പ്പാ­ണു് ഇ­ത്ത­രം ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്.

images/Cherukad.jpg
ചെ­റു­കാ­ട്

പ­ട്ടി­ക ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യ കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു് അ­യ്യ­ങ്കാ­ളി സമരം ന­ട­ത്തി­യ­തു് പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ന്റെ അവസാന ദ­ശ­ക­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി­രു­ന്നു. പി­ന്നീ­ടു്, സ­വർ­ണ്ണ മേ­ധാ­വി­ത്വ­ത്ത പ­ര­സ്യ­മാ­യി വെ­ല്ലു­വി­ളി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം വി­ല്ലു­വ­ണ്ടി പ്ര­ക­ട­ന­വും ന­ട­ത്തി. അ­ധഃ­സ്ഥി­തർ­ക്കു് വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­വും നേ­ടി­യെ­ടു­ത്തു.

images/Dr-palpu.jpg
ഡോ. പൽ­പ്പു

ദു­രാ­ചാ­ര­ത്തി­ന്റെ കു­പ്പ­ത്തൊ­ട്ടി­യി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചെ­റി­യ­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യ­രെ ന­വോ­ത്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ പാ­ത­യി­ലേ­ക്കു ന­യി­ക്കു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി ശ്രീ­നാ­രാ­യ­ണ ഗു­രു­വി­നെ മുൻ­നി­റു­ത്തി ഡോ. പൽ­പ്പു വും കു­മാ­ര­നാ­ശാ­നും ചേർ­ന്നു് 1905-ൽ ശ്രീ­നാ­രാ­യ­ണ ധർമ്മ പ­രി­പാ­ല­ന­യോ­ഗ­ത്തി­നു തു­ട­ക്ക­മി­ട്ടു.

അ­ധ്വാ­നി­ക്കു­ന്ന ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ന്ത­സ്സു് ഉ­യർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­വേ­ണ്ടി രൂപം കൊ­ണ്ട­താ­ണു് ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി. 1940-കളിൽ, ജ­ന­ങ്ങ­ളിൽ വൻ­തോ­തിൽ സ്വാ­ധീ­നം ചെ­ലു­ത്തു­വാൻ പാർ­ട്ടി­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞു. കയർ ഉൾ­പ്പ­ടെ­യു­ള്ള പ­ര­മ്പ­രാ­ഗ­ത വ്യ­വ­സാ­യ മേ­ഖ­ല­ക­ളിൽ തൊ­ഴി­ലെ­ടു­ത്തി­രു­ന്ന­വ­രിൽ ഏ­റെ­യും പി­ന്നോ­ക്ക വി­ഭാ­ഗ­ക്കാ­രാ­യി­രു­ന്നു. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­ടെ വർ­ഗ്ഗ­സ­മ­ര സി­ദ്ധാ­ന്തം അ­ടി­സ്ഥാ­ന­വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ വലിയ സ്വാ­ധീ­നം ചെ­ലു­ത്തി.

images/Edasseri_Govindan_Nair.jpg
ഇ­ട­ശ്ശേ­രി

മാ­ന­വി­ക­ബോ­ധം ഊ­ട്ടി­യു­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന നാ­ട­ക­സ­ങ്ക­ല്പം കേ­ര­ള­ത്തിൽ പിറവി കൊ­ണ്ട­തു് സാ­മൂ­ഹി­ക അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളും അ­സ­മ­ത്ത­ങ്ങ­ളും കൊ­ടി­കു­ത്തി വാണ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നു. ലോ­ക­മെ­മ്പാ­ടും സം­ഭ­വി­ച്ച സാ­മൂ­ഹി­ക­പ­രി­ണാ­മ­ങ്ങ­ളും രാ­ഷ്ട്രീ­യ സം­ഭ­വ­വി­കാ­സ­ങ്ങ­ളും അതിനു പ്ര­ചോ­ദ­ന­മാ­യി. 1929-ൽ വി. ടി. ഭ­ട്ട­തി­രി­പ്പാ­ടു് ര­ചി­ച്ച ‘അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ നി­ന്നു് അ­ര­ങ്ങ­ത്തേ­ക്കു്’ എന്ന സാ­മൂ­ഹി­ക നാടകം കേ­ര­ള­ത്തിൽ കോ­ളി­ള­ക്ക­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു. ബ്രാ­ഹ്മ­ണ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ പു­റ­ത്തു­കാ­ട്ടി­യ ആ നാടകം മലയാള നാ­ട­ക­വേ­ദി­ക്കു് പു­തി­യൊ­രു സാ­മൂ­ഹ്യ­ദർ­ശ­നം പ­കർ­ന്നു നൽകി. എം. ആർ. ബി.-യുടെ ‘മ­റ­ക്കു­ട­യ്ക്കു­ള്ളി­ലെ മ­ഹാ­ന­ര­കം’ (1931), പ്രേം­ജി യുടെ ‘ഋ­തു­മ­തി’ (1938) തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യും അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ച നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു.

images/Pulimana_Parameswaran_pillai.png
പു­ളി­മാ­ന പ­ര­മേ­ശ്വ­രൻ­പി­ള്ള

ഫ്യൂ­ഡ­ലി­സ­ത്തി­നെ­തി­രെ നാ­ട­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യി ആ­ക്ര­മ­ണം ന­ട­ത്താൻ പു­ളി­മാ­ന പ­ര­മേ­ശ്വ­രൻ­പി­ള്ള യുടെ ‘സ­മ­ത്വ­വാ­ദി’ (1944) എന്ന നാ­ട­ക­ത്തി­നു ക­ഴി­ഞ്ഞു. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ആ­ദ്യ­ത്തെ എ­ക്സ­പ്ര­ഷ­ണി­സ്റ്റു നാ­ട­ക­മാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഇ­ട­ശ്ശേ­രി യുടെ കൂ­ട്ടു­കൃ­ഷി (1949) യും ഏറെ ചർച്ച ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടു. ജ­ന്മി­കു­ടി­യാൻ ബ­ന്ധ­വും ഹിന്ദു-​മുസ്ലിം ഐ­ക്യ­വു­മാ­യി­രു­ന്നു ഈ നാ­ട­ക­ത്തി­ന്റെ പ്ര­മേ­യം.

images/Kainikkara_KumaraPillai.jpg
കൈ­നി­ക്ക­ര കു­മാ­ര­പി­ള്ള

കൈ­നി­ക്ക­ര കു­മാ­ര­പി­ള്ള, കൈ­നി­ക്ക­ര പ­ദ്മ­നാ­ഭ­പി­ള്ള, പൊൻ­കു­ന്നം വർ­ക്കി, നാ­ഗ­വ­ള്ളി ആർ. എസ്. കു­റു­പ്പു് തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ എൻ. കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള യുടെ സ്വാ­ധീ­ന­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്നു വന്ന നാ­ട­ക­കൃ­ത്തു­ക്ക­ളാ­യി­രു­ന്നു.

ന­വോ­ത്ഥാ­ന മൂ­ല്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് ആക്കം കൂ­ട്ടി­യ­തു് 1940-കളിൽ ആ­രം­ഭി­ച്ച ഇ­ന്ത്യൻ പീ­പ്പിൾ­സ് തി­യേ­റ്റർ അ­സോ­സി­യേ­ഷൻ ആ­യി­രു­ന്നു. ഇതിൽ നി­ന്നും ഊർ­ജ്ജം ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ടു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് കേരള പീ­പ്പിൾ­സ് തി­യേ­റ്റർ ജ­ന്മ­മെ­ടു­ത്ത­തു്.

images/Thoppil_Bhasi.jpg
തോ­പ്പിൽ ഭാസി

ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ മൂ­ല്യ­ങ്ങൾ കേ­ര­ള­ത്തിൽ വേ­രു­പി­ടി­ച്ച കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. കെ. പി. എ. സി.-യുടെ നാ­ട­ക­ങ്ങൾ ഈ ചി­ന്താ­ധാ­ര­യ്ക്കു് മൂ­ല്യ­വും ക­രു­ത്തു­മേ­കി. തോ­പ്പിൽ ഭാസി യുടെ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു് കെ. പി. എ. സി.-യെ ശ­ക്തി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­തു്. സാ­മൂ­ഹി­ക പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ കാ­ലാ­ത്മ­ക­മാ­യി അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന രാ­ഷ്ട്രീ­യ പ്ര­ചാ­ര­ണ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു കെ. പി. എ. സി.-​യുടേതു്. ഇവ ജ­ന­ങ്ങൾ ഇ­രു­കൈ­ക­ളും നീ­ട്ടി സ്വീ­ക­രി­ച്ചു. കേ­ര­ളീ­യ മ­ണ്ണി­ന്റെ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ഗ­തി­വി­ഗ­തി­ക­ളിൽ ഭാ­സി­യു­ടെ നാ­ട­ക­ങ്ങൾ ആ­വേ­ശ­പൂർ­വ്വം പ­ടർ­ന്നു­ക­യ­റു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. നി­ങ്ങ­ളെ­ന്നെ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റാ­ക്കി (1952), സർ­വ്വേ­ക്ക­ല്ലു് (1955), മു­ടി­യ­നാ­യ പു­ത്രൻ (1956), മൂ­ല­ധ­നം (1958) എന്നീ നാ­ട­ക­ങ്ങൾ ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ­മൂ­ല്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് ജ­ന­കീ­യാം­ഗീ­കാ­രം നേ­ടി­ക്കൊ­ടു­ത്തു. പുതിയ ആകാശം പുതിയ ഭൂമി, തു­ലാ­ഭാ­രം, ശ­ര­ശ­യ്യ, അ­ശ്വ­മേ­ധം തു­ട­ങ്ങി­യ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത്തി­ന്റെ വൈ­കാ­രി­ക ത­ല­ങ്ങൾ ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ മ­ണ്ണിൽ വി­പ്ല­വ­ത്തി­ന്റെ പുതിയ മാ­ന­ങ്ങൾ തീർ­ക്കാൻ പി. ജെ. ആ­ന്റ­ണി ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞു. വി­ശ­പ്പു്, ച­ക്ര­വാ­ളം, ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ണ്ണു്, ഇൻ­ക്വി­ലാ­ബി­ന്റെ മക്കൾ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­യ നാ­ട­ക­ങ്ങൾ. യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക വ്യ­വ­സ്ഥി­തി­യെ അ­തി­ക­ഠി­ന­മാ­യി വി­മർ­ശി­ച്ച എസ്. എൽ. പുരം സ­ദാ­ന­ന്ദൻ തന്റെ ര­ച­ന­ക­ളി­ലൂ­ടെ കേ­ര­ള­മ­ണ്ണിൽ മാ­റ്റ­ത്തി­ന്റെ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ വി­ത്തു­പാ­കി. ഒരാൾ കൂടി ക­ള്ള­നാ­യി, അ­ഗ്നി­പു­ത്രി, ചി­രി­ക്കാ­ത്ത വീ­ടു­കൾ, വില കു­റ­ഞ്ഞ മ­നു­ഷ്യൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ കേ­ര­ള­ത്തെ ഇ­ള­ക്കി­മ­റി­ക്കു­ക തന്നെ ചെ­യ്തു.

images/Pjantony.jpg
പി. ജെ. ആ­ന്റ­ണി

സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ പു­ഴു­ക്കു­ത്തു­ക­ളെ സി. എൽ. ജോസ് വി­മർ­ശി­ച്ച­തു് ജീവിത പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ചി­ത്രീ­ക­രി­ച്ച നാ­ട­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ന­ക്ഷ­ത്ര­വി­ള­ക്കു്, ഭൂ­മി­യി­ലെ മാലാഖ, തീ­പി­ടി­ച്ച ആ­ത്മാ­വു് തു­ട­ങ്ങി­യ­വ മ­നു­ഷ്യ ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ അ­തി­സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യി നി­രീ­ക്ഷി­ച്ചു് എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ട­വ­യാ­യി­രു­ന്നു.

images/Slpuram-sadanandan.jpg
എസ്. എൽ. പുരം സ­ദാ­ന­ന്ദൻ

കടവൂർ ജി. ച­ന്ദ്രൻ­പി­ള്ള ര­ചി­ച്ച ജീ­വി­തം വ­ഴി­മു­ട്ടി നിൽ­ക്കു­ന്നു, ശാ­ന്ത­മാ­കാ­ത്ത കടൽ, കാ­നൽ­ജ­ലം, നി­കും­ഭി­ല എ­ന്നി­വ­യും പറവൂർ ജോർ­ജ്ജ് എ­ഴു­തി­യ അ­ക്ഷ­യ­പാ­ത്രം, ഒ­ഴു­ക്കി­നെ­തി­രെ, ദി­വ്യ­ബ­ലി എ­ന്നി­വ­യും പി. ആർ. ച­ന്ദ്ര­ന്റെ അ­ക്കൽ­ദാ­മ, അനഘ എ­ന്നി­വ­യും ന­വോ­ത്ഥാ­ന മൂ­ല്യ­ങ്ങൾ­ളെ നൽകി പ­രി­പോ­ഷി­പ്പി­ച്ച നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ദു­രാ­ചാ­ര­മ­ന­സ്സു­ക­ളെ മാ­ന­വി­ക­ത­യു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രാ­ക്കി മാ­റ്റു­ന്ന­തിൽ പൊൻ­കു­ന്നം ദാ­മോ­ദ­രൻ, ജഗതി എൻ. കെ. ആചാരി, വൈ­ക്കം ച­ന്ദ്ര­ശേ­ഖ­രൻ നായർ എ­ന്നി­വ­രു­ടെ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളും പ്ര­ധാ­ന പങ്കു വ­ഹി­ച്ചു.

images/Paravoor_George.jpg
പറവൂർ ജോർ­ജ്ജ്

ചെ­റു­കാ­ടി­ന്റെ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­ക­ട്ടെ, അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ ഉറച്ച ശ­ബ്ദ­മാ­യി­രു­ന്നു. ത­റ­വാ­ടി­ത്തം, അ­ണ­ക്കെ­ട്ടു്, ജ­ന്മ­ഭൂ­മി തു­ട­ങ്ങി­യ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ക്കാൻ അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­നു് അ­ദ്ദേ­ഹം ക­രു­ത്തും ഊർ­ജ്ജ­വും പ­കർ­ന്നു­നൽ­കി. ജീ­വി­തം, ക­ന്യാ­ദാ­നം, കർ­ഷ­ക­ന്റെ കി­രീ­ടം, മ­ഹാ­ഭാ­ര­തം, പു­തു­പ്പ­ണം, പ്ര­സ­വി­ക്കാ­ത്ത അമ്മ, പു­ഷ്പ­വൃ­ഷ്ടി തു­ട­ങ്ങി­യ തി­ക്കോ­ടി­യൻ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളും സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ ച­ല­ന­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു.

images/Ponkunnam_Damodaran.png
പൊൻ­കു­ന്നം ദാ­മോ­ദ­രൻ

സ്വ­ത­ന്ത്ര ഇ­ന്ത്യ സ­മ­ത്വ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം എന്ന ദൃ­ഢ­നി­ശ്ച­യ­ത്തിൽ അ­യി­ത്ത നിർ­മ്മാർ­ജ്ജ­നം മൗ­ലി­കാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളി­ലെ പ­തി­നേ­ഴാം വ­കു­പ്പാ­യി ഇ­ന്ത്യൻ ഭ­ര­ണ­ഘ­ട­നാ ശി­ല്പി­യാ­യ ബാബാ സാ­ഹി­ബ് അം­ബേ­ദ്ക്കർ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തി. അ­യി­ത്ത­വും അ­സ­മ­ത്വ­വും വി­വേ­ച­ന­വും കു­റ്റ­ക­ര­മാ­ണെ­ന്നു് ഭ­ര­ണ­ഘ­ട­ന പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചി­ട്ടും ഈ ദു­രാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ തു­ട­ച്ചു മാ­റ്റാൻ അനവധി നി­യ­മ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നി­ട്ടും അ­തി­പ്പോ­ഴും തു­ട­രു­ന്ന ദാരുണ കാ­ഴ്ച­യാ­ണു് കാണാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു്. അ­യി­ത്ത നിർ­മ്മാർ­ജ്ജ­ന­ത്തി­നാ­യി 1955-ലും 1967-ലും രണ്ടു നിയമ നിർ­മ്മാ­ണ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നി­ട്ടു­പോ­ലും ഇ­ന്ത്യൻ മ­ണ്ണിൽ നി­ന്നും അ­യി­ത്ത­മെ­ന്ന മ­ഹാ­വി­പ­ത്തി­നെ പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും തു­ട­ച്ചു നീ­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. അ­യി­ത്തം മ­ഹ­ത്ത­ര­മാ­യി പ്ര­ഘോ­ഷി­ക്കു­ന്ന ജാ­തി­വെ­റി­പൂ­ണ്ട മ­നു­ഷ്യ­രു­ള്ളി­ട­ത്തോ­ളം കാലം ഈ ദു­രാ­ചാ­ര­മി­വി­ടെ നി­ല­നിൽ­ക്കും.

അ­ധ്യാ­യം 10

2012 ഡി­സം­ബർ 4

ഏറെ കാ­ത്തു­കാ­ത്തി­രു­ന്ന ആ ദിനം ഒ­ടു­വിൽ വ­ന്നെ­ത്തി. ഈ യാത്ര കു­റു­മ്പ­യെ കാ­ണാ­നാ­ണു്. വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രാ­യ സി. വിമല, ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ ലീ­ല­ച്ചേ­ച്ചി, കു­ന്നം­കു­ള­ത്തെ സ­രോ­ജി­നി ടീ­ച്ചർ എ­ന്നി­വർ എ­നി­ക്കൊ­പ്പ­മു­ണ്ടു്. പോ­കു­ന്ന വ­ഴി­യിൽ, ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ സി. പി. ഐ.-യുടെ ഓ­ഫീ­സിൽ കയറി. അവിടെ നി­ന്നും ര­ണ്ടു­പേർ കൂടി ഞ­ങ്ങൾ­ക്കൊ­പ്പം ചേർ­ന്നു. ഞാനും വിമല ടീ­ച്ച­റും ചേർ­ന്നാൽ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­സാ­രം സ്ത്രീ വിഷയം മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ, അ­ന്നു് ഞാൻ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­യാ­യി­രി­ക്കാ­നാ­ണു് ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ച­തു്.

എന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ഏ­റ്റ­വും നിർ­ണ്ണാ­യ­ക­മാ­യൊ­രു മു­ഹൂർ­ത്ത­ത്തി­നു സാ­ക്ഷ്യം വ­ഹി­ക്കാൻ പോ­കു­ന്നൊ­രു യാ­ത്ര­യാ­ണി­തു്. മ­ന­സ്സി­ല­പ്പോൾ സ­മ്മി­ശ്ര­വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വേ­ലി­യേ­റ്റ­മാ­യി­രു­ന്നു. കു­റു­മ്പ ന­ട­ന്നു തീർ­ത്ത വ­ഴി­ത്താ­ര­കൾ, അ­വ­രു­ടെ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു മു­ഖ­രി­ത­മാ­യ അ­ന്ത­രീ­ക്ഷം. സ്വ­ന്തം ജീ­വി­ത­ത്തെ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു ഞെ­രി­ച്ച­മർ­ത്തി­യ­വ­രെ ച­ങ്കു­റ­പ്പു കൊ­ണ്ടു പൊ­രു­തി­ത്തോൽ­പ്പി­ച്ച പെൺ­ക­രു­ത്തു്. അ­വ­ളു­ടെ പാ­ദ­ങ്ങൾ പ­തി­ഞ്ഞ മ­ണ്ണാ­ണി­തു്. പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ത്തി­ന്റെ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ന്ന അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­മാ­ണി­തു്. അ­വ­ളു­ടെ ക­ണ്ണിൽ നി­ന്നും ചി­ത­റി­ത്തെ­റി­ച്ച തീ­പ്പൊ­രി­ക­ളും ഈ മ­ണ്ണിൽ ത­ന്നെ­യു­ണ്ടാ­വും. കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു നാ­ടൊ­ട്ടു­ക്കു തി­ര­ക്കി­യി­രു­ന്നു. അവർ ജീ­വി­ച്ച ചു­റ്റു­പാ­ടു­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചും സാ­മൂ­ഹി­ക അ­വ­സ്ഥ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചും ആ­ഴ­ത്തിൽ പഠനം ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്നു. അവരെ നേരിൽ കാണും മുൻപേ നി­ര­വ­ധി മു­ന്നൊ­രു­ക്ക­ങ്ങ­ളും ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്നു.

ആ വീ­ട്ടു­മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു ക­ട­ന്നു ചെ­ല്ലു­മ്പോൾ, പി. സി. കു­റു­മ്പ വീ­ടി­ന്റെ വ­രാ­ന്ത­യിൽ നി­ല­ത്തു ചു­രു­ണ്ടു­കൂ­ടി ഇ­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­ന്ന­ര­യ­ടി വീ­തി­യു­ള്ള ചെ­റി­യൊ­രു വ­രാ­ന്ത­യാ­യി­രു­ന്നു അതു്. മു­ട്ടി­നു താ­ഴെ­യും അ­ര­യ്ക്കു മു­ക­ളി­ലു­മു­ള്ള ശ­രീ­ര­ഭാ­ഗം മ­റ­യ്ക്കാൻ അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രാ­യ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ആ കാ­ല­ത്തു്, മേൽ­വ­സ്ത്രം ധ­രി­ച്ച­തി­നു് വാ­യി­ലെ മു­റു­ക്കാൻ തു­പ്പ­ലിൽ കു­ളി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ജ­ന്മി­മാർ അ­തി­നോ­ടു പ്ര­തി­ക­രി­ച്ച­തു്.

മേൽ­വ­സ്ത്രം അവർ വ­ലി­ച്ചു കീറി. വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ ആ അ­ഹ­ന്ത­യ്ക്കെ­തി­രെ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യി പോ­രാ­ടി­യ, എ­തിർ­ത്തു തോൽ­പ്പി­ച്ച ഈ തീ യൗ­വ്വ­നം ഇതാ എ­നി­ക്കു മു­ന്നിൽ പ­ച്ച­ജീ­വ­നോ­ടെ ഞാനാ രൂ­പ­ത്തി­ലേ­ക്കൊ­ന്നു സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി. ശോ­ഷി­ച്ചു­ണ­ങ്ങി­യൊ­രു സ്ത്രീ­രൂ­പം. മു­ണ്ടും ബ്ലൗ­സു­മാ­ണു് വേഷം. ജാ­തി­വെ­റി­പൂ­ണ്ടു് വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ മു­ട്ടു­കു­ത്തി­ച്ചു് സ്ത്രീ. മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി ജീ­വി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി പോ­രാ­ടി­യ ഇ­വർ­ക്കു മു­ന്നിൽ ഭ­യ­ന്നു വി­റ­ച്ചു­പോ­യി അ­ന്ന­ത്തെ ജ­ന്മി­ത്വം. അ­വ­രു­ടെ അ­രി­കിൽ എ­നി­ക്കൊ­ന്നി­രി­ക്ക­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­രെ­യൊ­ന്നു തൊ­ടാ­നാ­യി എന്റെ ഉള്ളം കൊ­തി­ച്ചു. എ­ന്നോ­ട­ടു­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കു വി­മു­ഖ­ത­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും അ­വർ­ക്ക­രി­കി­ലാ­യി ഞാൻ നി­ല­ത്തി­രു­ന്നു. അവരെ എന്റെ ശ­രീ­ര­ത്തോ­ടു ചേർ­ത്തു പി­ടി­ച്ചു. നി­ര­വ­ധി പേർ ഇ­തു­പോ­ലെ വ­ന്നു­പോ­യി നി­ര­വ­ധി വാ­ഗ്ദാ­ന­ങ്ങ­ളും താ­ദാ­ത്മ്യം പ്രാ­പി­ക്ക­ലു­ക­ളും ന­ട­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­വാം, സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി എ­ന്നോ­ടു് ഇ­ട­പ­ഴ­കാൻ അ­വർ­ക്കു പ­റ്റു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നെ­നി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

images/kurumba-1.jpg

പക്ഷേ, കു­റു­മ്പ സ­ഞ്ച­രി­ച്ച വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ എ­നി­ക്കു യാത്ര ചെ­യ്തേ മ­തി­യാ­കൂ. അ­തി­നു് എ­നി­ക്കു് അ­വ­രാ­യി മാ­റി­യേ തീരൂ. ആ അ­വ­സ്ഥ­യി­ലേ­ക്കു മാ­റ­ണ­മെ­ങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ത­മ്മിൽ യാ­തൊ­രു അ­ന്ത­ര­വും പാ­ടി­ല്ല. ഞാൻ അ­വ­രാ­വ­ണം, അവർ ഞാ­നു­മാ­വ­ണം. അ­തി­നു് ഈ അ­പ­രി­ചി­ത­ത്വം അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ച്ചേ തീരൂ.

ഞാ­ന­വ­രെ പി­ടി­ച്ചെ­ഴു­ന്നേൽ­പ്പി­ച്ചു. എന്റെ നിർ­ബ­ന്ധ­പ്ര­കാ­രം വെ­ളി­യി­ലൂ­ടെ­യ­വർ കു­റ­ച്ചി­ട ന­ട­ന്നു. പോ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ബാ­ക്കി­പ­ത്ര­മാ­യി ശ­രീ­ര­മാ­കെ രോ­ഗ­ങ്ങൾ കീ­ഴ­ട­ക്കി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞു. ന­ട­ക്കാൻ ഏറെ പ്ര­യാ­സ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. കാൽ നീ­ട്ടി­വ­ച്ചു മാ­ത്ര­മേ ഇ­രി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു. ഏ­ക­ദേ­ശം 3 മ­ണി­ക്കൂർ അ­വർ­ക്കൊ­പ്പം ഞങ്ങൾ ചെ­ല­വ­ഴി­ച്ചു.

ഞാനാ പ­രി­സ­ര­മെ­ല്ലാം ചു­റ്റി­ന­ട­ന്നു കണ്ടു. ആ വീടു് ഇ­പ്പോ­ഴും കുടിൽ ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. ഒരു കി­ട­പ്പു­മു­റി മാ­ത്ര­മു­ള്ളൊ­രു കൊ­ച്ചു­വീ­ടു്. അ­ടു­ക്ക­ള­യും പിൻ­വ­ശ­വും ചാണകം മെ­ഴു­കി­യി­രു­ന്നു. ഓ­ടു­മേ­ഞ്ഞ ആ കൊ­ച്ചു വീ­ടി­ന്റെ അ­ടു­ക്ക­ള ഭാ­ഗ­ത്തു് ഓ­ല­മേ­ഞ്ഞ ചാർ­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ അ­നി­യ­ത്തി­യു­ടെ മകളും മ­രു­മ­ക­നും അ­വ­രു­ടെ രണ്ടു കു­ട്ടി­ക­ളു­മാ­ണു് കു­റു­മ്പ­യ്ക്കൊ­പ്പം അ­പ്പോൾ അവിടെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്.

മ­ണ്ണി­ന്റെ മ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു അവൾ. കേ­ര­ള­മ­ണ്ണിൽ മാ­റ്റ­ത്തി­ന്റെ കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റാ­യി അവൾ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ചു. വീ­റു­റ്റ രാ­ഷ്ട്രീ­യ പ്ര­വർ­ത്ത­ക മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല, സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര സേ­നാ­നി­യും ന­വോ­ത്ഥാ­ന സ­മ­ര­നാ­യി­ക­യു­മാ­യി­രു­ന്നു അവൾ. കീ­ഴാ­ളർ­ക്കു് വിദ്യ നി­ഷേ­ധി­ച്ചി­രു­ന്ന കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ത്തി­ന്റെ പ­രി­സ­ര­ത്തു കൂടി അ­റി­യാ­തെ പോലും പോകാൻ അ­വർ­ക്കു് അ­നു­വാ­ദ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­റി­യാ­തെ പ­റ്റി­പ്പോ­കു­ന്ന ഇ­ത്ത­രം പി­ഴ­വു­കൾ­ക്കു പോലും ക­ടു­ത്ത ശിക്ഷ നൽ­കി­യി­രു­ന്ന കാലം. അ­തി­നാൽ, വിദ്യ അ­വൾ­ക്കു നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ തീ­ച്ചൂ­ള­യിൽ നി­ന്നും അവൾ ആർ­ജ്ജി­ച്ചെ­ടു­ത്ത അ­റി­വി­നൊ­പ്പ­മെ­ത്താൻ ഞാൻ നേടിയ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­മൊ­ന്നും മ­തി­യാ­കി­ല്ലെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി. ഇ­നി­യും കാ­ണാ­മെ­ന്ന ഉ­റ­പ്പു പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാനാ വീ­ടി­ന്റെ പ­ടി­യി­റ­ങ്ങി.

അ­ധ്യാ­യം 11

നേ­രിൽ­ക്ക­ണ്ടു ഞാ­ന­വ­രെ! വി­ണ്ണിൽ നി­ന്നും മ­ണ്ണി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങി വന്ന താ­ര­ക­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല അവൾ. മ­റി­ച്ചു്, മ­ണ്ണിൽ നി­ന്നും പൊ­ട്ടി­മു­ള­ച്ചു് ധീ­ര­ത­യു­ടെ ആൾ­രൂ­പ­മാ­യി­രു­ന്നു. ഞെ­രി­ച്ചു­കൊ­ല്ലാൻ പ­ല­കു­റി നോ­ക്കി­യി­ട്ടും മ­രി­ക്കാൻ മ­ന­സ്സി­ല്ലെ­ന്ന വാ­ശി­യോ­ടെ പൊ­രു­തി­ക്കാ­ണി­ച്ച­വൾ. അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ ചാ­ട്ടു­ളി­യാ­യി പ­തി­ച്ചു അ­വ­ളു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളും പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളും നി­ല­പാ­ടു­ക­ളും. എ­ന്നി­ട്ടും സ­മൂ­ഹ­മ­ധ്യ­ത്തിൽ സാ­ന്നി­ധ്യ­മോ ഇ­രി­പ്പി­ട­മോ ഇ­ല്ലാ­തെ പോയി അ­വൾ­ക്കു്.

ഈ കേ­ര­ള­ത്തിൽ അ­വ­ളോ­ളം ധീ­ര­ത­യോ­ടെ പോ­രാ­ടി­യ­വ­രി­ല്ല. അ­തി­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളെ അ­വ­ളോ­ളം തീ­വ്ര­മാ­യി ചെ­റു­ത്തു­നി­ന്ന മ­റ്റൊ­രു സ്ത്രീ­യും കാ­ണി­ല്ലാ­യി­രി­ക്കും. എ­ന്നി­ട്ടും അ­വൾ­ക്കു ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ ഇ­ട­മി­ല്ലാ­തെ പോയി അ­വ­ളു­ടെ ലിംഗം, ജാതി, വർ­ഗ്ഗം, വർ­ണ്ണം, ആകാരം, നിറം, വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം, സൗ­ന്ദ­ര്യം, എ­ന്നി­വ­യെ­ല്ലാം അതിനു കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­യി. അവിടെ പോ­രാ­ട്ട­വീ­ര്യ­ത്തി­നും ക­ഴി­വി­നും ക­രു­ത്തി­നും ഇ­ട­മി­ല്ലാ­താ­യി. പൊതു ഇ­ട­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ക­ഴി­വു­റ്റ­വ­രെ അ­ക­റ്റി­നി­റു­ത്താ­നു­ള്ള കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണ­ല്ലോ ഇ­വ­യെ­ല്ലാം.

ഈ ആ­ധു­നി­ക യു­ഗ­ത്തി­ലും, ജാ­തീ­യ­ത­യെ എ­തിർ­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ മ­ന­സ്സി­ന്റെ ഉ­ള്ള­റ­യിൽ­പ്പോ­ലും ആ­ഢ്യ­ത്വം തെ­ളി­ഞ്ഞു ക­ത്തു­ന്നു എ­ന്ന­താ­ണു് പ­ര­മാർ­ത്ഥം. ഔ­ന്ന­ത്യ­ത്തി­ന്റെ അ­ട­യാ­ള­ങ്ങ­ളാ­യി ഇവിടെ ആ­ഘോ­ഷി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന നി­റ­വും വർ­ണ്ണ­വും ആ­കാ­ര­വും സൗ­ന്ദ­ര്യ­വു­മെ­ല്ലാം ക­ഴി­വു­ക­ളു­ടെ അ­ള­വു­കോ­ലാ­യി മാ­റു­ന്ന ജീർ­ണ്ണി­ച്ച കാ­ഴ്ച­കൾ! പക്ഷേ, കു­റു­മ്പ­യെ എ­ക്കാ­ല­വും ന­യി­ച്ച­താ­ക­ട്ടെ, ശ­രീ­ര­ത്തിൽ ജീവൻ നി­ല­നിൽ­ക്കു­ന്ന കാ­ലം­വ­രെ­യും അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ പോ­രാ­ടു­ക എന്ന ഒറ്റ ല­ക്ഷ്യം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­നോ അം­ഗീ­കാ­ര­ത്തി­നോ വേ­ണ്ടി അവർ മു­റ­വി­ളി കൂ­ട്ടി­യി­ല്ല. ത­നി­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ട­തു വേ­ണ­മെ­ന്നു പോലും ആ വൈകിയ വേ­ള­യി­ലും അവർ ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല. കേ­ര­ള­ത്തിൽ ഐ­തി­ഹാ­സി­ക­മാ­യ നി­ര­വ­ധി സ­മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു നേ­തൃ­ത്വം നൽകിയ ആ ധീര വനിത ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന­താ­ക­ട്ടെ, അ­ത്യ­ന്തം ല­ളി­ത­മാ­യ ജീ­വി­ത­വു­മാ­യി­രു­ന്നു.

‘ഈ ലോകം നി­ങ്ങ­ളെ­യ­റി­യ­ണം, നി­ങ്ങ­ളി­വി­ടെ ര­ചി­ച്ച സ­മ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ള­റി­യ­ണം, സർ­വ്വോ­പ­രി നി­ങ്ങ­ളാ­രാ­ണെ­ന്നും ഈ നാ­ട­റി­യ­ണം. അ­തി­നാ­യി, നി­ങ്ങ­ളെ ആ­ദ­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു ച­ട­ങ്ങു ന­ട­ത്താ­നാ­ണു്, വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി പ്ര­വർ­ത്ത­കർ ഇവിടെ എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ അ­വ­സ­ര­ത്തിൽ, നി­ങ്ങൾ­ക്കെ­ന്താ­ണു് ഞങ്ങൾ നൽ­കേ­ണ്ട­തു്? ഈ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഇനി നി­ങ്ങൾ­ക്കെ­ന്താ­ണു് ആ­ഗ്ര­ഹം?’, ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു. അ­തി­നു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ മ­റു­പ­ടി ഞ­ങ്ങ­ളെ വ­ല്ലാ­തെ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ത്തി!

നി­ല­ത്തി­രു­ന്ന അവർ തന്റെ കാ­ലു­കൾ കു­റ­ച്ചു­കൂ­ടി നി­വർ­ത്തി വച്ചു. കൈകൾ ര­ണ്ടും കാ­ലു­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ കൂ­പ്പി വച്ചു. വാ­യി­ലെ മു­റു­ക്കാൻ തെ­ല്ലൊ­ന്നൊ­തു­ക്കി, പ­ല്ലി­ല്ലാ­ത്ത മോ­ണ­കാ­ട്ടി മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ആ ചിരി വീ­ണ്ടും ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു സ­മ്മാ­നി­ച്ചു, എ­ന്നി­ട്ടു തു­ടർ­ന്നു.

‘ഈ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഞാൻ സം­തൃ­പ്ത­യാ­ണു്. എ­നി­ക്കു് സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­സേ­നാ­നി പെൻ­ഷ­നും ക­ശു­വ­ണ്ടി തൊ­ഴി­ലാ­ളി പെൻ­ഷ­നും കി­ട്ടു­ന്നു­ണ്ടു്. ഇ­ത്ര­യും ചെറിയ മ­നു­ഷ്യ­ത്തി­യാ­യ എ­നി­ക്കു് ഒരു ചെറിയ കഷണം മു­ണ്ടും അ­ര­മീ­റ്റർ തു­ണി­കൊ­ണ്ടു­ള്ള റൗ­ക്ക­യും (ബ്ലൗ­സു പോ­ലു­ള്ള മേൽ­വ­സ്ത്രം) മാ­ത്ര­മേ ആ­വ­ശ്യ­മു­ള്ളു. ഒരു കയിൽ കഞ്ഞി എ­നി­ക്കു മൂ­ന്നു നേ­ര­വും കി­ട്ടു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­നി­ക്കു യാ­തൊ­രു കു­റ­വു­മി­ല്ലാ­തെ, മുറ തെ­റ്റാ­തെ, എന്റെ മ­ക്ക­ളെ­ന്നെ (അ­നു­ജ­ത്തി­യു­ടെ മക്കൾ) നോ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­നി­ക്കു് മ­റ്റൊ­രാ­വ­ശ്യ­വു­മി­ല്ല, അ­തി­നാൽ പ­ണ­ത്തി­നു ചെലവു കു­റ­വാ­ണു്. ഈ­യ­ടു­ത്ത കാ­ല­ത്തു് വീ­ടി­നു­ള്ളിൽ­ത്ത­ന്നെ ഒന്നു വീണു. അതിനു ശേഷം ന­ട­ക്കാൻ അല്പം ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടു­ണ്ടു്. ശാ­രീ­രി­ക­മാ­യ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളൊ­ഴി­ച്ചാൽ ഞാൻ തി­ക­ച്ചും സം­തൃ­പ്ത­യാ­ണു്.’

കു­റു­മ്പ­ച്ചേ­ച്ചി സ­മ്പൂർ­ണ്ണ­മാ­യൊ­രു പാ­ഠ­പു­സ്ത­ക­മാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നി­യ നി­മി­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു അതു്. ധീ­ര­ത­യു­ടെ ആൾ­രൂ­പ­മാ­യ ഈ സ്ത്രീ­യിൽ നി­ന്നും ധാ­രാ­ളം പ­ഠി­ക്കാ­നു­ണ്ടെ­ന്നും ഞാൻ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി. അ­വ­രു­ടെ വി­വേ­ച­ന ശ­ക്തി­യും വി­വേ­ക­വും അ­റി­വും ദർ­ശ­ന­വു­മെ­ല്ലാം ലോ­ക­ത്തി­ലി­ന്നേ­വ­രെ പ­ഠി­പ്പി­ച്ച­തും പ­ഠി­ച്ച­തു­മാ­യ ത­ത്വ­ജ്ഞാ­ന­ങ്ങൾ­ക്കും ഉ­പ­രി­യാ­യി­രു­ന്നു എന്ന സത്യം ഞാൻ തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞു. ആ മു­ഖ­ത്തു­നി­ന്നും സദാ പ്ര­സ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന ശാ­ന്ത­ത­യി­ലും പ്ര­സ­ന്ന­ത­യി­ലും അ­ലി­ഞ്ഞി­ല്ലാ­തെ­യാ­വാൻ ഞാ­നാ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു. അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു അവർ ഈ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു നൽകിയ ആ­ദർ­ശ­വും ദർ­ശ­ന­വും. ജീ­വി­തം സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത സ­മ­ര­ഭൂ­മി­യാ­യി­രു­ന്നി­ട്ടും യാ­തൊ­രു പ­രി­ഭ­വ­ങ്ങ­ളോ പ­രാ­തി­ക­ളോ ഇ­ല്ലാ­തെ സ­മ്പൂർ­ണ്ണ ചാ­രി­താർ­ത്ഥ്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി വാർ­ദ്ധ­ക്യം മു­ന്നോ­ട്ടു കൊ­ണ്ടു­പോ­കു­ന്നു അവർ.

കു­റു­മ്പ­യെ കണ്ടു മ­ട­ങ്ങും­വ­ഴി, യാ­ത്ര­യി­ലു­ട­നീ­ളം ഞങ്ങൾ സം­സാ­രി­ച്ച­തു് അവർ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളും അ­തി­ലൊ­ന്നും ത­ക­രാ­തെ, പ­ത­റാ­തെ, ത­ള­രാ­തെ അവർ ന­യി­ച്ച സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ത്ര­യും ക്രൂ­ര­വും മൃ­ഗീ­യ­വു­മാ­യ പോ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളേ­റ്റ ഒ­രാ­ളു­പോ­ലും ഇ­പ്പോൾ ജീ­വി­ച്ചി­രി­പ്പി­ല്ലെ­ന്നു് സ­ഖാ­വു് ശ്രീ­കു­മാ­റും ലീ­ല­ച്ചേ­ച്ചി­യും ഒരേ സ്വ­ര­ത്തിൽ പ­റ­ഞ്ഞു. കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വ­രെ തേ­ടി­ക്ക­ണ്ടെ­ത്തി ആ­ദ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സി­ര­ക­ളി­ലും പ­ട­രു­ന്ന­തു് ആ ആ­വേ­ശ­ത്തി­ര­മാ­ല­ക­ളാ­ണെ­ന്നു് അവർ വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കി. ഈ മ­ണ്ണിൽ സ്ത്രീ­കൾ നേ­രി­ട്ടു്, അ­തി­ജീ­വി­ച്ച സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളും പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളും വർ­ണ­നാ­തീ­ത­മാ­ണു്. എ­ന്നി­ട്ടും, അ­വ­രു­ടെ ധീ­ര­ത­യെ­യും പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളെ­യും സ­ഹ­ന­ങ്ങ­ളെ­യും ത­മ­സ്ക­രി­ക്കാൻ പു­രു­ഷാ­ധി­കാ­ര കേ­ന്ദ്രി­ത സമൂഹം എ­ല്ലാ­ക്കാ­ല­ത്തും കി­ണ­ഞ്ഞു പ­രി­ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ത­ല­ച്ചോ­റിൽ ഭ്രാ­ന്തൻ ചി­ന്ത­കൾ കൂ­ടു­കൂ­ട്ടു­മ്പോൾ എന്റെ മ­ന­സ്സു് ല­ക്ഷ്യ­മേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ അ­ല­യാ­റു­ണ്ടു്. അതു് ചില യാ­ത്ര­ക­ളി­ലേ­ക്കും അ­ത്ത­രം യാ­ത്ര­കൾ ചി­ല­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും ചില ത­മ­സ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ജീ­വി­ത­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും അ­വ­രു­ടെ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും എന്നെ കൊ­ണ്ടു­ചെ­ന്നെ­ത്തി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. അ­ങ്ങ­നെ എന്റെ ചി­ന്ത­കൾ ഭ്രാ­ന്ത­വും പ്ര­ക്ഷു­ബ്ധ­വു­മാ­യി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്താ­ണു് കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള അ­റി­വു­കൾ എ­ന്നി­ലേ­ക്കെ­ത്തി­യ­തു്. ആ അ­ന്വേ­ഷ­ണം എ­ത്തി­യ­താ­ക­ട്ടെ, കാലം ത­ങ്ക­ലി­പി­ക­ളാൽ രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്തേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്ന, എ­ന്നാൽ, ബോ­ധ­പൂർ­വ്വം ത­മ­സ്ക­രി­ച്ച കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന പോ­രാ­ട്ട വീ­ര്യ­ത്തി­ലേ­ക്കാ­ണു്. ആ നി­മി­ഷം ഞാ­നൊ­രു തീ­രു­മാ­ന­മെ­ടു­ത്തു. ഞാൻ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­യാ­യാൽ, കു­റു­മ്പ എന്ന സ­മ­ര­വീ­ര്യം എ­ന്നെ­ന്നേ­ക്കു­മാ­യി വി­സ്മൃ­തി­യി­ലാ­ണ്ടു­പോ­കും. പാർ­ട്ടി­യും നാടും അവളെ മ­റ­ക്കും. ഒന്നു തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു, പു­റ­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­രി­ക തന്നെ വേണം, കു­റു­മ്പ­യെ­യും അ­വ­ളി­ലെ പോ­രാ­ട്ട­വീ­ര്യ­ത്തെ­യും പെ­ണ്ണ­ത്ത­ത്തെ­യും. എന്റെ ഹൃദയം എ­ന്നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു, നി­ശ്ശ­ബ്ദ­യാ­യി­രി­ക്കാൻ എ­നി­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലെ­ന്ന ഈ ചി­ന്ത­യിൽ നി­ന്നു­മെ­ന്നെ ഉ­ണർ­ത്തി­യ­തു് വി­മ­ല­ടീ­ച്ച­റാ­ണു്.

അവർ പ­റ­ഞ്ഞു, ‘അ­തു­ല്യ­സ്ത്രീ വ്യ­ക്തി­ത്വ­ങ്ങ­ളെ ക­ണ്ടെ­ത്താ­നും അവരെ ഈ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു മു­ന്നിൽ കൊ­ണ്ടു­വ­രു­വാ­നും ലി­ല്ലി­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വർ ന­ട­ത്തു­ന്ന പ­രി­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളും അ­തി­നാ­യി അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന ഈ­റ്റു­നോ­വു­ക­ളും ഇ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ധീ­ര­സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളും ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പു­ക­ളും ആ­രാ­ലും അ­റി­യ­പ്പെ­ടാ­തെ പോ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു.’

അ­ധ്യാ­യം 12
images/KP_RAJENDRAN.jpg
കെ. പി. രാ­ജേ­ന്ദ്രൻ

കു­റു­മ്പ­യെ ആ­ദ്യ­മാ­യി കണ്ടു മ­ട­ങ്ങി­യെ­ത്തി­യ ശേഷം മ­ന­സ്സു് അ­ത്യ­ന്തം പ്ര­ക്ഷു­ബ്ധ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു പ്ര­തി­ഫ­ലി­ച്ച തീ­ക്ഷ്ണ­ത എന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ മ­ങ്ങാ­തെ നി­ന്നു. അവർ പ­റ­ഞ്ഞ­തും അവരിൽ നി­ന്നും കേ­ട്ട­തു­മാ­യ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തി ഒരു ലേ­ഖ­ന­മാ­ക്കി ജ­ന­യു­ഗം പ­ത്ര­ത്തി­ന­യ­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ക­യാ­ണു് ഞാൻ ആദ്യം ചെ­യ്ത­തു്. സ. രാ­ജാ­ജി മാ­ത്യു തോമസ് സർ­വ്വ­വി­ധ ആ­ത്മ­ബ­ല­വും നൽകി എന്നെ പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ച്ചു. സി. പി. ഐ. സം­സ്ഥാ­ന സെ­ക്ര­ട്ട­റി സ­ഖാ­വു് കാനം രാ­ജേ­ന്ദ്ര­നോ ടും ഞാൻ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ച്ചു. സി. പി. ഐ. തൃശൂർ ജി­ല്ലാ ക­മ്മ­റ്റി ഓ­ഫീ­സിൽ പോയി ജി­ല്ലാ സെ­ക്ര­ട്ട­റി സ. സി. എൻ. ജ­യ­ദേ­വ­നെ ക­ണ്ടു് പോയ കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി­യും ഇനി ന­ട­ത്താ­നി­രി­ക്കു­ന്ന പ­രി­പാ­ടി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചും ചർച്ച ചെ­യ്തു. കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് എ­ന്നോ­ടു് ആ­ദ്യ­മാ­യി സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച സ­ഖാ­വും വ­ക്കീ­ലു­മാ­യ കെ. പി. രാ­ജേ­ന്ദ്ര­നെ മുഖ്യ പ്ര­ഭാ­ഷ­ണം ന­ട­ത്താ­നാ­യി ക്ഷ­ണി­ച്ചു. പ­രി­പാ­ടി­യു­ടെ കൺ­വീ­ന­റാ­യ ടി. കെ. വി­ക്ര­മ­നോ­ടും കാ­ര്യ­ങ്ങൾ വി­ശ­ദ­മാ­യി അ­വ­ത­രി­പ്പി­ച്ചു.

പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് മു­മ്പു് എ­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടോ എ­ന്നാ­യി പി­ന്നീ­ടു­ള്ള എന്റെ അ­ന്വേ­ഷ­ണം. അതിൽ കാ­ര്യ­മാ­യ പു­രോ­ഗ­തി­യൊ­ന്നും ക­ണ്ടി­ല്ല. എ. കൃ­ഷ്ണ­കു­മാ­രി­യു­ടെ ‘സ­മ­ര­പ­ഥ­ങ്ങ­ളിൽ പെൺ­പെ­രു­മ’ എന്ന പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു ചെ­റു­താ­യി അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള­തു് പി­ന്നീ­ടു് എന്റെ ശ്ര­ദ്ധ­യിൽ പെ­ട്ടു. ജ­ന­യു­ഗം പ­ത്ര­ത്തിൽ വന്ന വി. എസ്. വ­സ­ന്ത­ന്റെ ലേ­ഖ­ന­വും എ­നി­ക്കു തു­ണ­യാ­യി.

കു­റു­മ്പ­യെ ആ­ദ­രി­ക്കു­ന്ന പ­രി­പാ­ടി­ക­ളി­ലേ­ക്കു് മ­ന­സ്സും ശ­രീ­ര­വും പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളും ഞാൻ പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു. ഡി­സം­ബർ 15-ാം തീയതി ശ­നി­യാ­ഴ്ച രണ്ടു മ­ണി­ക്കു് ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട ന­ട­വ­ര­മ്പു് വൈ­ക്ക­ര­യിൽ അ­വ­രു­ടെ വീ­ട്ടു­മു­റ്റ­ത്തു­വ­ച്ചു പൊതു ആദരം നൽകാൻ തീ­രു­മാ­ന­മാ­യി. അതിനു വേണ്ട നോ­ട്ടീ­സും അ­റി­യി­പ്പു­ക­ളും തു­ടർ­പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളും ആ­രം­ഭി­ച്ചു. സ­മാ­ദ­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യി അവരെ പൊ­ന്നാ­ട അ­ണി­യി­ക്കാ­നും പ്ര­ശം­സാ­പ­ത്രം സ­മർ­പ്പി­ക്കാ­നു­മാ­ണു് തീ­രു­മാ­നി­ച്ച­തു്.

കു­റു­മ്പ­യെ ആ­ദ­രി­ക്കു­ന്ന പ­രി­പാ­ടി­യി­ലേ­ക്കു് സാ­ധി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ­യെ­ല്ലാം നേ­രി­ട്ടു ക്ഷ­ണി­ച്ചു. വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി സം­സ്ഥാ­ന ഭാ­ര­വാ­ഹി­ക­ളാ­യ ഗീത നസീർ, ശാരദ മോഹൻ, ഐഷ ബീവി, എസ്. ശാ­ന്ത­മ്മ എ­ന്നി­വ­രെ­യും ക്ഷ­ണി­ച്ചു. മ­റ്റു­ള്ള­വ­രി­ലേ­ക്കും ഈ വാർ­ത്ത എ­ത്തി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് അ­വ­രോ­ടു് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. പ­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം നോ­ട്ടീ­സോ­ടു കൂടി പ­രി­പാ­ടി­യു­ടെ അ­റി­യി­പ്പും നൽകി.

സി. പി. ഐ. ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട മ­ണ്ഡ­ലം ക­മ്മ­റ്റി­യു­ടെ ആ­ഭി­മു­ഖ്യ­ത്തിൽ പ്ര­ചാ­ര­ണ­വും നൽകി. വേ­ണ്ട­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ­യെ­ല്ലാം നോ­ട്ടീ­സ് നൽകി അ­റി­യി­ക്കു­ക­യും ക്ഷ­ണി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. കു­റു­മ്പ­യ്ക്ക സ­മർ­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള പ്ര­ശ­സ്തി പ­ത്ര­വും പ­രി­പാ­ടി­യു­ടെ നോ­ട്ടീ­സും ത­യ്യാ­റാ­ക്കി. അവരെ ആ­ദ­രി­ക്കാ­നു­ള്ള ന­ല്ലൊ­രു ഷാളും വാ­ങ്ങി പൊ­തി­ഞ്ഞു­വ­ച്ചു.

ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ മേ­ശ­ക­ളും ക­സേ­ര­ക­ളും പ­രി­പാ­ടി­യു­ടെ വേ­ദി­യിൽ സ­ജ്ജ­മാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള ക്ര­മീ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തു­ന്ന­തി­നു­ള്ള ചുമതല സ. വി­ക്ര­മും സ. ശ്രീ­കു­മാ­റും ഏ­റ്റെ­ടു­ത്തു. വ­രു­ന്ന­വർ­ക്കു് ചായ നൽ­കാ­നു­ള്ള ഏർ­പ്പാ­ടു­ക­ളൊ­രു­ക്കി­യ­തും അവർ ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം തീ­രു­മാ­നി­ച്ച­തു­പോ­ലെ തന്നെ മു­ന്നോ­ട്ടു നീ­ങ്ങി.

അ­ധ്യാ­യം 13

2012 ഡി­സം­ബർ 15. സമയം പകൽ രണ്ടു മണി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ന­ട­വ­ര­മ്പി­ലെ വീ­ട്ടു­മു­റ്റ­ത്തു് ഞങ്ങൾ ഒ­രു­മി­ച്ചു കൂടി. വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി, യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി പ്ര­വർ­ത്ത­കർ, ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി ഓഫ് ഇ­ന്ത്യ­യു­ടെ തൃ­ശൂ­രി­ലും ചു­റ്റു­വ­ട്ട­ത്തു­മു­ള്ള സ­ഖാ­ക്കൾ എ­ന്നി­വ­രാ­ണു് അവിടെ ഒ­ത്തു­കൂ­ടി­യ­തു്. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ അ­വർ­ക്കു് ആ­ദ്യ­മാ­യി കി­ട്ടു­ന്ന സമൂഹ ആദരം.

ആ ക­ണ്ണു­ക­ളി­ലേ­ക്കു ഞാ­നൊ­ന്നു സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി. അവിടെ, ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­ന­ത്തി­ന്റെ വ­ജ്ര­ത്തി­ള­ക്കം. ഇ­രി­പ്പും മോണ കാ­ട്ടി­യു­ള്ള ചി­രി­യും മ­ന­സ്സിൽ നി­റ­ച്ച­തു് സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ആ­വേ­ശ­ത്തി­ര­ത­ള്ള­ലാ­യി­രു­ന്നു. കാ­ണു­ന്ന മാ­റി­ലേ­ക്കു ചേർ­ത്തു­പി­ടി­ച്ചു് ഇ­റു­കെ­പ്പു­ണ­രാൻ തോ­ന്നി­ക്കു­ന്ന­ത്ര സ്നേ­ഹം എ­ന്റെ­യു­ള്ളിൽ അ­ല­യ­ടി­ക്കു­ന്ന­തു ഞാൻ തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.

വ­ള­രെ­ക്കാ­ല­ത്തി­നു ശേഷം അ­ന്ന­വർ സ­മൂ­ഹ­ത്തോ­ടു സം­സാ­രി­ച്ചു. ശബ്ദം വ­ല്ലാ­തെ പ­ത­റി­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ, അ­വ­രു­ടെ സം­ഭാ­ഷ­ണം റെ­ക്കോർ­ഡ് ചെ­യ്തെ­ങ്കി­ലും അതിനു വ്യ­ക്ത­ത­യി­ല്ലാ­തെ പോയി. എ­ന്നി­രു­ന്നാ­ലും സ്വ­ന്തം ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ ഓർ­ത്തെ­ടു­ത്തു് അവർ സ­മൂ­ഹ­ത്തോ­ടു വി­ശ­ദീ­ക­രി­ച്ചു. കു­റു­മ്പ­യു­മാ­യു­ള്ള എന്റെ മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ കൂ­ടി­ക്കാ­ഴ്ച­യാ­യി­രു­ന്നു അതു്. സം­ഘാ­ട­ന­ത്തി­ന്റെ തി­ര­ക്കി­ലാ­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ അ­വ­രു­മാ­യി അധികം സം­സാ­രി­ക്കാൻ അ­ന്നെ­നി­ക്കു് അവസരം ല­ഭി­ച്ചി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും ആ വ്യ­ക്തി­പ്ര­ഭാ­വം എ­ന്നി­ലു­ണർ­ത്തി­യ ആവേശം വളരെ വ­ലു­താ­യി­രു­ന്നു. വാർ­ദ്ധ­ക്യ­ത്താൽ സ്വരം ചി­ല­മ്പി­ച്ചി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും ഏ­വ­രെ­യും ത­ന്നി­ലേ­ക്ക­ടു­പ്പി­ക്കു­ന്നൊ­രു മാ­സ്മ­രി­ക­ത അ­വ­രു­ടെ സം­സാ­ര­ത്തി­നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഈ ശാ­ന്ത­സ്വ­രൂ­പ­ത്തിൽ നി­ന്നു­മാ­ണോ അ­നാ­ചാ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ഷ­വി­ത്തു­ക­ളെ­യ­പ്പാ­ടെ വെ­ന്തെ­രി­പ്പി­ച്ച അ­ഗ്നി­സ്ഫു­ലിം­ഗ­ങ്ങൾ ഉ­ത്ഭ­വി­ച്ച­തു് എ­ന്നൊ­രു ചി­ന്ത­യും എ­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­യി. ക­ണ്ണി­മ ചി­മ്മാ­തെ അവരെ ഞാൻ നോ­ക്കി­യി­രു­ന്നു. അ­വ്യ­ക്ത­മെ­ങ്കി­ലും ആ വാ­ക്കു­ക­ളെ­നി­ക്കു മൊ­ഴി­മു­ത്തു­ക­ളാ­യി.

ഈ നാ­ട്ടിൽ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ അലകടൽ തന്നെ തീർ­ത്തി­ട്ടും ഇ­ന്നും ഈ സമൂഹം മ­നു­ഷ്യ­രെ അം­ഗീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു് ക­ഴി­വി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ല­ല്ല എന്ന ന­ഗ്ന­സ­ത്യം എ­ന്നിൽ നോ­വാ­യി പ­ടർ­ന്നു. ജീ­വി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശം ഈ ഭൂ­മി­യി­ലെ ഒരു ജാ­തി­ക്കും കു­ല­ത്തി­നു­മാ­യി പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യി നൽ­ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല. ഒ­രാ­ളു­ടെ­യും അ­നു­വാ­ദ­മോ സ­മ്മ­ത­മോ ചോ­ദി­ച്ചി­ട്ട­ല്ല ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജീവൻ പിറവി കൊ­ള്ളു­ന്ന­തു്. ഈ മ­ണ്ണിൽ മു­ള­പൊ­ട്ടു­ന്ന ഒരു പുൽ­നാ­മ്പി­നു പോലും അ­തി­ന്റെ­താ­യ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്, ധർ­മ്മ­വും. ഏതു ഗർ­ഭ­പാ­ത്ര­ത്തിൽ, ആരുടെ ബീ­ജ­ത്തിൽ പിറവി കൊ­ള്ള­ണ­മെ­ന്നു തീ­രു­മാ­നി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­വും ഈ പ്ര­കൃ­തി ആർ­ക്കും നൽ­കി­യി­ട്ടി­ല്ല. എ­ന്നി­ട്ടും ജ­ന്മ­ത്തി­ന്റെ പേരിൽ ചി­ല­രി­വി­ടെ ഊറ്റം കൊ­ള്ളു­ന്നു. ചിലരെ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു് ച­വി­ട്ടി­യ­ര­യ്ക്കു­ന്നു. അ­പ്പോ­ഴും ക­ലി­യ­ട­ങ്ങാ­തെ വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ്ഗ­മി­വി­ടെ വി­റ­ളി­പൂ­ണ്ടു ന­ട­ക്കു­ന്നു. ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ എത്ര കൊടിയ കു­റ്റ­കൃ­ത്യം ചെ­യ്താ­ലും അ­തൊ­ന്നും കു­റ്റ­മാ­യി ക­രു­തി­യി­രു­ന്ന­തു പോ­ലു­മി­ല്ല. എ­ന്നാൽ, കീ­ഴാ­ളർ അ­റി­യാ­തെ ചെ­യ്യു­ന്ന ചെറിയ തെ­റ്റു­കൾ പോലും അ­തി­മാ­ര­ക­മാ­യ കു­റ്റ­കൃ­ത്യ­മാ­യി ക­ണ­ക്കാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. അ­തി­നെ­ല്ലാ­മെ­തി­രെ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ചു് കു­റു­മ്പ എന്ന ക­നൽ­സൂ­ര്യ­നു ചേർ­ന്ന­തോ മു­ഖ­ത്തു മി­ന്നി­നിൽ­ക്കു­ന്ന ഈ പ്ര­ശാ­ന്ത­ത? നോ­ക്കി­നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കെ ഞാൻ അ­വ­രാ­കു­ന്ന­തു പോലെ എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി.

അ­ധ്യാ­യം 14

ഇ­രി­ഞ്ഞാ­ല­ക്കു­ട ന­ട­വ­ര­മ്പു് ഗ്രാ­മ­ത്തിൽ പുലയ സ­മു­ദാ­യ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ളി­ലാ­ളി­ക­ളാ­യ പാ­റ­പ്പു­റ­ത്തു് വീ­ട്ടിൽ ചാ­ത്ത­ന്റെ­യും കാ­ളി­യു­ടെ­യും അഞ്ചു മ­ക്ക­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും മൂത്ത മ­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ. അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ മോ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ വ­ള­രെ­ക്കൂ­ടു­ത­ലാ­യി­രു­ന്നു. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കൃ­ഷി­യി­ട­ങ്ങ­ളും കാർ­ഷി­ക വി­ള­ക­ളും മ­റ്റും മോ­ഷ്ടി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­തി­രി­ക്കാൻ അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ നിയമ സം­വി­ധാ­ന­ങ്ങ­ളെ­യ­ല്ല ജ­ന്മി­മാർ ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തു്. മ­റി­ച്ചു്, കീ­ഴാ­ള­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രെ­യാ­യി­രു­ന്നു. ഇവരെ കാ­വ­ലേ­ല്പി­ച്ച ശേഷം ഒരു കൊ­തു­മ്പിൻ ക­ഷ­ണ­മെ­ങ്കി­ലും പ­റ­മ്പിൽ നി­ന്നും ആ­രെ­ങ്കി­ലും കൊ­ണ്ടു­പോ­യ­താ­യി ജ­ന്മി­മാർ അ­റി­ഞ്ഞാൽ കാവൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന­വ­രെ ചാ­ട്ട­വാ­റി­നു ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ചി­രു­ന്നു. ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ, ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കാർ­ഷി­ക ഉ­ല്പ­ന്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ കാ­വ­ലി­നാ­യും അം­ഗ­ര­ക്ഷ­ക­രാ­യും ന­ട­വ­ര­മ്പി­ലെ നെ­ല്ലൂർ മന കു­ടും­ബം കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പി­താ­വി­നെ­യും അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളെ­യും. ഏ­ക്ക­റു­ക­ളോ­ളം വ്യാ­പി­ച്ചു കി­ട­ക്കു­ന്ന നെ­ല്ലൂർ മ­ന­യു­ടെ പാ­ട­ശേ­ഖ­ര­ത്തി­ന്റെ ന­ടു­വി­ലാ­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു അവർ താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്.

ആ­ക്ക­പ്പി­ള്ളി, ചാ­മി­ക്കു­ട്ടി, കുറു, കു­റു­മ്പ­ക്കു­ട്ടി എ­ന്നി­വ­രാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങൾ. പ­ട്ടി­ണി കൊ­ടി­കു­ത്തി വാണ കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. വി­ശ­ന്നു പൊ­രി­യു­ന്ന വ­യ­റി­നു് ആ­ശ്വാ­സ­മാ­യി ഒരു വ­റ്റു­പോ­ലും കി­ട്ടാ­തി­രു­ന്ന കാലം. നേരം പു­ല­രും മുൻപേ പ­ണി­ക്കി­റ­ങ്ങി, രാ­വേ­റു­വോ­ളം പണി ചെ­യ്തി­ട്ടും ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നു വ­ക­യി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന കാലം.

കു­ഞ്ഞു­ന്നാൾ കു­റു­മ്പ­യ്ക്കും സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും നേ­രി­ടേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തു് ക­ടു­ത്ത വി­വേ­ച­ന­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ത­ങ്ങ­ളെ കാ­ണു­മ്പോൾ മ­നു­ഷ്യ­രെ­ന്തി­നാ­ണു് ആ­ട്ടി­യ­ക­റ്റു­ന്ന­തെ­ന്നും അ­റ­പ്പോ­ടെ­യും വെ­റു­പ്പോ­ടെ­യും പെ­രു­മാ­റു­ന്ന­തെ­ന്നും അ­വർ­ക്കു് അ­റി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ മാ­താ­പി­താ­ക്കൾ പ­ക­ല­ന്തി­യോ­ളം പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് അവർ കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നി­ട്ടും വി­ശ­ന്നു­വ­ല­യു­ന്ന വ­യ­റി­ന്റെ ക­ത്ത­ല­ട­ക്കാൻ ഒ­രി­റ്റു ക­ഞ്ഞി­വെ­ള്ളം പോലും ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. പ­ട്ടി­ണി­യെ­യും കൊടിയ ദാ­രി­ദ്ര്യ­ത്തെ­യും അ­തി­ജീ­വി­ച്ചു്, രോഗം വ­രു­മ്പോൾ ചി­കി­ത്സ­യി­ല്ലാ­തെ, പ­ഠി­ക്കാ­നാ­വാ­തെ, പൊ­തു­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കാ­നാ­വാ­തെ, സ­വർ­ണ്ണ­രെ കാ­ണു­മ്പോൾ ഓ­ടി­യ­ക­ന്നു ക­ഴി­ച്ചു കൂ­ട്ടി­യ ബാ­ല്യ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടേ­തു്.

ഏതൊരു സ­ഹ­ന­ത്തി­നും ഒ­ര­വ­സാ­ന­മു­ണ്ടാ­കും. ഇ­തി­ന­പ്പു­റ­ത്തേ­ക്കു സ­ഹി­ക്കാൻ ത­ങ്ങൾ­ക്കാ­വി­ല്ല എന്നു തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന ഒരു നി­മി­ഷം. പ­ട്ടി­ണി­യു­ടേ­യും അ­വ­ഗ­ണ­ന­യു­ടേ­യും അടിമ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ­യും തീ­ച്ചു­ള­യിൽ വെ­ന്തു­രു­കി­യ ജീ­വി­ത­ങ്ങൾ. ഇ­നി­യൊ­ര­ടി­കൂ­ടി മു­ന്നോ­ട്ടു വ­ച്ചാൽ കാ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു മ­ര­ണ­മാ­ണെ­ന്ന തി­രി­ച്ച­റി­വു് അ­വ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലു­മു­ണ്ടാ­യി.

ന­ട­വ­ര­മ്പു് കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു് പി. കെ. ചാ­ത്തൻ മാഷ് പാർ­ട്ടി­യു­ണ്ടാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന ഒരു കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യർ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ആ­കർ­ഷി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന കാലം, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളാ­യ ആ­ക്ക­പ്പി­ള്ളി­യും ചാ­മി­ക്കു­ട്ടി­യും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടു­ള്ള പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളിൽ മു­ഴു­കി. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജനത നേ­രി­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ക­ടു­ത്ത നീ­തി­കേ­ടി­നെ­തി­രെ പോ­രാ­ടാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു. സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ പാത പി­ന്തു­ടർ­ന്നു് കു­ഞ്ഞു­പ്രാ­യ­ത്തിൽ തന്നെ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ഇ­റ­ങ്ങി­ച്ചെ­ന്ന­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യും.

അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന ആ­ചാ­ര­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് 15-​ാമത്തെ വ­യ­സ്സിൽ കു­റു­മ്പ വി­വാ­ഹി­ത­യാ­യി. ന­ട­വ­ര­മ്പി­നു തൊ­ട്ട­ടു­ത്ത പ്ര­ദേ­ശ­മാ­യ പു­ല്ലൂ­രിൽ താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന ചാ­ത്ത­നാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യെ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ച്ച­തു്. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­ടെ പ്ര­വർ­ത്ത­ക­നാ­യി­രു­ന്ന ചാ­ത്ത­നു­മാ­യു­ള്ള വി­വാ­ഹ­ത്തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് ക­ടു­ത്ത അ­നീ­തി­ക്കും ഉ­ച്ച­നീ­ച­ത്വ­ത്തി­നു­മെ­തി­രെ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യി പോ­രാ­ടാൻ കു­റു­മ്പ ഇ­റ­ങ്ങി­ത്തി­രി­ച്ച­തു്. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു പാർ­ട്ടി­യു­മാ­യി കൂ­ടു­തൽ അ­ടു­ക്കാ­നും ഇ­ട­പ­ഴ­കാ­നും ചാ­ത്ത­ന്റെ ബ­ന്ധു­വാ­യി­രു­ന്ന കെ. കെ. അ­യ്യ­പ്പ­നും കു­റു­മ്പ­യെ വ­ള­രെ­യേ­റെ സ­ഹാ­യി­ച്ചു.

കു­റു­മ്പ­യെ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ക്കു­മ്പോൾ, ഒരു ക­റു­ത്ത ചരടിൽ തൂ­ക്കി­യ താലി ക­ഴു­ത്തിൽ കെ­ട്ടി­ക്കൊ­ടു­ക്കാൻ മാ­ത്ര­മേ ചാ­ത്ത­നു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു­ള്ളു. കൊടിയ ദാ­രി­ദ്ര്യ­ത്തിൽ ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്ന അ­ക്കാ­ല­ത്തു്, ആ താലി പോലും അ­വർ­ക്കു് ആർ­ഭാ­ട­മാ­യി­രു­ന്നു. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­ടെ സജീവ പ്ര­വർ­ത്ത­ക­നാ­യി­രു­ന്ന ചാ­ത്ത­നാ­ക­ട്ടെ, ഭ­ര­ണ­കർ­ത്താ­വാ­യ ദി­വാ­ന്റെ പോ­ലീ­സി­ന്റെ­യും പ­ട്ടാ­ള­ത്തി­ന്റെ­യും നോ­ട്ട­പ്പു­ള്ളി­യാ­യി­രു­ന്നു. മു­ട്ടി­നു മു­ക­ളിൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന കാ­ക്കി ട്രൗ­സ­റും കൂർ­ത്ത തൊ­പ്പി­യും അ­ര­ക്കൈ­യ്യൻ ഷർ­ട്ടും ധ­രി­ച്ച പോ­ലീ­സി­നെ കാ­ണു­മ്പോൾ തന്നെ ഭീ­തി­യാൽ ശരീരം ന­ടു­ങ്ങി വി­റ­ച്ചി­രു­ന്നു. ഷർ­ട്ട് ഉ­ള്ളി­ലേ­യ്ക്കാ­ക്കി, ട്രൗ­സ­റി­നു മു­ക­ളിൽ ര­ണ്ടേ­കാ­ലോ­ളം ഇ­ഞ്ചു് വീ­തി­യും കട്ട ബ­ക്കി­ളു­മു­ള്ള ബെൽ­റ്റു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന പോ­ലീ­സി­നു് കാൽ വി­ര­ലു­കൾ മുതൽ മു­ട്ടി­നു താഴെ വരെ കാ­ക്കി നി­റ­ത്തി­ലു­ള്ള പ­ഞ്ഞി­ത്തു­ണി കൊ­ണ്ടു­ള്ള മൂ­ന്നു മീ­റ്റ­റോ­ളം നീ­ള­മു­ള്ള പട്ട രണ്ടു കാ­ലി­ലും ചു­റ്റി­യി­രു­ന്നു. എല്ലാ പോ­ലീ­സു­കാ­രും ബൂ­ട്ടാ­ണു് ധ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­തി­ന്റെ അ­ടി­ഭാ­ഗ­ത്താ­യി ലാടം പോ­ലു­ള്ള വ­ള­യ­വും ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അവരെ കാ­ണു­ന്ന മാ­ത്ര­യിൽ, ഭ­യ­ത്താൽ കു­ട്ടി­ക­ളെ­ല്ലാം ഓ­ടി­യൊ­ളി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നു.

ചാ­ത്ത­നോ കു­റു­മ്പ­യ്ക്കോ ഒരു തു­ണ്ടു ഭൂമി പോലും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ കൃ­ഷി­യി­ട­ത്തിൽ പ­ക­ല­ന്തി­യോ­ളം പ­ണി­യെ­ടു­ത്താൽ ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നു­ള്ള വക പോലും ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു­മി­ല്ല. അ­ടു­പ്പിൽ വച്ചു ക­ത്തി­ക്കാൻ ഒരു കഷണം ചു­ള്ളി­ക്ക­മ്പു പോലും എ­ടു­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. എ­ങ്കി­ലും എവിടെ നി­ന്നെ­ങ്കി­ലും കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന പച്ച മാ­റാ­ത്ത ക­മ്പു­ക­ളിൽ തീ­പി­ടി­പ്പി­ക്കാ­നാ­യി അ­ടു­പ്പി­ന­രി­കിൽ കു­നി­ഞ്ഞു് തീ­യൂ­ത­ണം. നേരം വെ­ളു­ത്തു വ­രു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും പാ­ട­ത്തും പ­റ­മ്പി­ലും പണി ചെ­യ്യ­ണം. രാ­ത്രി­യാ­കു­മ്പോൾ, കു­ടി­ലി­ലെ­ത്തി­യാൽ അ­ല­ക്കും തീ­യൂ­ത­ലും, ഒ­ടു­വിൽ, ന­ടു­വൊ­ന്നു നി­വർ­ത്താ­നാ­യി പാ­യി­ലേ­ക്കു കി­ട­ക്കു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും കോഴി കൂവും. അതോടെ, അ­ടു­ത്ത ദി­വ­സ­ത്തേ­ക്കു­ള്ള പ­ണി­ക­ളു­ടെ തു­ട­ക്ക­മാ­യി. വി­ശ്ര­മ­മെ­ന്തെ­ന്നു് അ­റി­യാൻ കൂടി ക­ഴി­യാ­തി­രു­ന്ന അവസ്ഥ. പ­ട്ടി­ണി­യും ദാ­രി­ദ്ര്യ­വും മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളും അ­പ­മാ­ന­വും സ­ഹി­ക്ക­ണം. മൃ­ഗ­ങ്ങൾ പോലും ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു് ഇ­തി­നെ­ക്കാൾ എ­ത്ര­യോ മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട ജീ­വി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു!

പകൽ സ­മ­യ­ങ്ങ­ളിൽ കീ­ഴാ­ള­രെ ക­ണ്ടാൽ അ­റ­പ്പോ­ടെ­യും വെ­റു­പ്പോ­ടെ­യും മാ­റ്റി­നി­റു­ത്തു­ന്ന മേ­ലാ­ളർ രാ­ത്രി­കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ഈ കു­ടി­ലു­കൾ തേ­ടി­യെ­ത്തും. കീ­ഴാ­ള­രിൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലു­മൊ­രു­വൻ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ച്ചാൽ, ആ പെ­ണ്ണി­നെ ആദ്യം ഭോ­ഗി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശം ജ­ന്മി­ക്കാ­യി­രു­ന്നു. അ­ത്ത­ര­ത്തിൽ, സ­വർ­ണ്ണർ കൈ­വ­ശ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ പെ­ണ്ണി­നെ വി­ട്ടു­കി­ട്ടു­ന്ന­തും ഏറെ ശ്ര­മ­ക­ര­മാ­യി­രു­ന്നു. ഭർ­ത്താ­വു് ചാ­ത്തൻ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു പാർ­ട്ടി­യു­ടെ സജീവ പ്ര­വർ­ത്ത­ക­നാ­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ, കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് ഇ­ത്ത­ര­മൊ­രു അ­വ­സ്ഥ­യി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­കേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ല്ല. കാരണം, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ദേ­ഹ­ത്തു കൈ­വ­യ്ക്കാൻ ജ­ന്മി­മാർ ഭ­യ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു.

അ­ധ്യാ­യം 15

കു­റു­മ്പ­യു­മാ­യു­ള്ള ആ­ദ്യ­കൂ­ടി­ക്കാ­ഴ്ച­യിൽ­ത്ത­ന്നെ അ­വ­രു­ടെ സംസാര ശൈ­ലി­യും ചി­ന്ത­യു­ടെ ഔ­ന്ന­ത്യ­വും എന്റെ മ­ന­സ്സി­നെ പി­ടി­ച്ചു­ല­ച്ചു. എ­നി­ക്കു പ­രി­ചി­ത­മാ­യ വി­ദ്യാ­സ­മ്പ­ന്ന­രെ­ക്കാ­ളും ഉ­ന്ന­തി­യി­ലാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ ചി­ന്താ­ധാ­ര എ­ന്ന­തു് എന്നെ വി­സ്മ­യി­പ്പി­ച്ചു. പ്രാ­യ­ത്തി­ന്റെ പ­ക്വ­ത­യും ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ത്തി­ന്റെ തീ­ക്ഷ്ണ­ത­യും അ­വ­രു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളിൽ ജ്വ­ലി­ച്ചു നി­ന്നു. അ­തേ­സ­മ­യം സൗ­മ്യ­വും ല­ളി­ത­വു­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടെ സം­സാ­രം. ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ത്തി­ന്റെ തീ­ച്ചു­ള­യിൽ നി­ന്നും അവർ നേടിയ അ­റി­വു­കൾ പു­സ്ത­ക­ത്താ­ളു­ക­ളിൽ നി­ന്നും ക്ലാ­സ് മു­റി­ക­ളിൽ നി­ന്നും നേ­ടു­ന്ന­തി­നെ­ക്കാൾ വളരെ ഉ­യർ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ത്തോ­ടൊ­പ്പം സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ക മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സ്വയം ഒരു ച­രി­ത്ര­മാ­യി മാ­റു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ, അ­ധഃ­സ്ഥി­തർ അ­ക്ഷ­രം പ­ഠി­ച്ചാൽ ചെ­വി­ക­ളിൽ ഈയം ഉ­രു­ക്കി­യൊ­ഴി­ക്ക­ണ­മെ­ന്ന നിയമം നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്നു. പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ങ്ങ­ളിൽ അ­വർ­ക്കു് പ്ര­വേ­ശ­ന­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വീ­ട്ടു­മു­റ്റ­ത്തെ കു­ഴി­യിൽ നി­ന്നും ന­ക്കി­ത്തി­ന്നേ­ണ്ട വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി മാ­ത്ര­മേ അവരെ പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചി­രു­ന്നു­ള്ളു, അ­തി­നാൽ അവർ പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ങ്ങ­ളിൽ­പ്പോ­യി വിദ്യ അ­ഭ്യ­സി­ക്കു­ന്ന­തു് സ­ഹി­ക്കാ­നാ­വു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജ­ന്മി­മാർ­ക്കു്.

മു­ട്ടി­നു മു­ക­ളിൽ ഒ­രൊ­റ്റ മു­ണ്ടു മാ­ത്രം ധ­രി­ക്കാൻ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്ന അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ഇവരെ പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ത്തി­ന്റെ മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് പ്ര­വേ­ശി­പ്പി­ക്കു­മോ? ഭ­ക്ഷ­ണം ക­ഴി­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന അവരെ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി ജീ­വി­ക്കാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ? പൊതു കി­ണ­റു­ക­ളിൽ നി­ന്നും വെ­ള്ള­മെ­ടു­ക്കു­വാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കാ­തി­രു­ന്ന­വർ അവരെ അ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു പ­ഠി­ക്കു­വാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ? കാ­ണു­ന്ന­തു പോലും അ­ശു­ദ്ധി­യാ­യി ക­ണ്ടി­രു­ന്ന­വ­രെ ഒരു ക്ലാ­സ് മു­റി­യിൽ പ്ര­വേ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ? മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ ന­ട­ക്കു­ന്ന വ­ഴി­ക­ളിൽ നി­ന്നു­പോ­ലും ഓ­ടി­യൊ­ളി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്ന­വ­രെ, ചെയ്ത പ­ണി­ക്കു് ഭ­ക്ഷ­ണം പോലും നൽ­കാ­തി­രു­ന്ന­വ­രെ, വി­ദ്യ­നേ­ടി അറിവു നേ­ടാ­നും അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­റി­യാ­നും അ­നു­വ­ദി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ?

ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­ട­യോ­രാ­യ മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ ക­ല്പി­ക്കു­ന്ന­തു് എന്തു തന്നെ ആ­യാ­ലും ‘റാൻ’ എ­ന്നും ‘അ­ടി­യ­നെ’ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു്, വ­ള­ഞ്ഞു­കു­ത്തി നി­ന്നു സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ വി­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട അ­ടി­മ­വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ വിദ്യ അ­ഭ്യ­സി­ക്കാ­ന­വർ വി­ടു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ? അ­തി­നാൽ, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പഠനം പ്രാ­ഥ­മി­ക വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തി­ലൊ­തു­ങ്ങി. എ­ന്നാ­ല­വർ പ­ഠി­ച്ച­തി­ലേ­റെ­യും ഈ പ്ര­കൃ­തി­യിൽ നി­ന്നാ­യി­രു­ന്നു, മ­ണ്ണിൽ നി­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ളു­ടെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ ഗുരു.

പൊതു ഇ­ട­ങ്ങ­ളും കി­ണ­റു­ക­ളും റോ­ഡു­ക­ളും കു­ള­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം അ­യി­ത്ത ജാ­തി­ക്കാർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു കല്പന. ആ­രെ­ങ്കി­ലും ഈ നിയമം ലം­ഘി­ച്ചാൽ കൊടിയ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളോ മരണമോ ആ­യി­രി­ക്കും ശിക്ഷ. കീ­ഴ്ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ധ്വാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഫ­ല­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യ ഭൂ­വു­ട­മ­കൾ പി­ടി­ച്ചു­പ­റി­ച്ചെ­ടു­ത്തി­രു­ന്ന കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. അ­തി­നു് മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ വി­ളി­ച്ചി­രു­ന്ന പേ­രാ­യി­രു­ന്നു കർ­മ്മ­യോ­ഗം എ­ന്ന­തു്.

ചാ­ത്ത­നെ­ന്നും യ­ക്ഷി­യെ­ന്നും അ­മ്മ­നെ­ന്നും ഒ­ടി­യ­നെ­ന്നും പേരിൽ അ­വർ­ക്കു ചില ദൈ­വ­ങ്ങ­ളെ­യും ക­ല്പി­ച്ചു നൽ­കി­യി­രു­ന്നു മേൽ­ത്ത­ട്ടു­കാ­രെ­ന്ന­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വർ തങ്ങൾ ആ­രാ­ധി­ക്കു­ന്ന വ­രേ­ണ്യ ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ കൺ­മു­ന്നിൽ­പ്പോ­ലും ചെ­ല്ലാ­ന­വ­രെ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ദൈ­ന്യ­ത­യിൽ നി­ന്നും ക­ര­ക­യ­റു­ന്ന­തി­നാ­യി അവർ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചി­രു­ന്ന ഭീ­ക­ര­മൂർ­ത്തി­ക­ളാ­യ ദൈ­വ­ങ്ങ­ളെ­യും അവരെ പ്രീ­തി­പ്പെ­ടു­ത്താ­നു­പ­യോ­ഗി­ച്ചി­രു­ന്ന ആ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ­യും അ­വ­രു­ടെ തനതായ ശ­ത്രു­സം­ഹാ­ര മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളാ­യ ഒ­ടി­വി­ദ്യ­യും കൂ­ടോ­ത്ര­വു­മെ­ല്ലാം മേ­ലാ­ളർ വീ­ക്ഷി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു് ഭ­യ­ത്തോ­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു.

അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ ശ­ബ്ദി­ക്കാൻ പോ­ലു­മു­ള്ള ശേഷി ഇ­വർ­ക്കു­ണ്ടാ­ക­രു­തു് എന്ന കൃ­ത്യ­മാ­യ ല­ക്ഷ്യ­ത്തോ­ടെ ത­ന്നെ­യാ­ണു് സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത ക്രൂ­ര­ത­കൾ അ­ടി­യാ­ള­രു­ടെ­മേൽ മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ച­തു്.

പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ത്തി­ന്റെ പടി പോലും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ലാ­യി­രി­ക്കാം, പക്ഷേ, ത­ങ്ങ­ളോ­ടു ചെ­യ്യു­ന്ന അ­തി­നീ­ച­വും നി­കൃ­ഷ്ട­വു­മാ­യ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്താ­നും ചെ­റു­ത്തു തോൽ­പ്പി­ക്കാ­നും സ്വ­ന്തം ജീ­വി­താ­നു­ഭ­വ­ത്തിൽ നി­ന്നും പ­ഠി­ച്ച പാ­ഠ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം മ­തി­യാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ എന്ന ധീ­ര­യോ­ദ്ധാ­വി­നു്.

അ­ധ്യാ­യം 16

കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ന­വോ­ത്ഥാ­ന ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ എന്ന പേരു് ഏ­ഴു­തി­ച്ചേർ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട കു­ട്ടൻ­കു­ളം സ­മ­ര­ത്തി­നു ശേഷം നി­ര­വ­ധി സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലും പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ങ്ങ­ളി­ലും ന­വോ­ത്ഥാ­ന പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളി­ലും കു­റു­മ്പ പ­ങ്കാ­ളി­യാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­നം പ­റ­യു­ന്ന­തു് പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­ടെ ച­രി­ത്രം കൂ­ടി­യാ­ണു്. അവയിൽ, ഏ­റ്റ­വും ക്രൂ­ര­മാ­യ പൊ­ലീ­സ് പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ര­യാ­വേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള ര­ണ്ടു് വനിതാ വി­പ്ല­വ­കാ­രി­ക­ളാ­ണു് പി. സി. കു­റു­മ്പ­യും കൂ­ത്താ­ട്ടു­കു­ളം മേരി യും. ഏ­റ്റ­വും ഭ­യാ­ന­ക­മാ­യ പൊ­ലീ­സ് പീ­ഡ­ന­മു­റ­ക­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­കേ­ണ്ടി വ­ന്ന­വർ. ഒരു മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ക്കും താ­ങ്ങാൻ ക­ഴി­യാ­ത്ത വിധം ഭീ­ക­ര­മാ­യ ആ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ട്ടും ചാ­വാ­തെ ശേ­ഷി­ച്ച­തു് മ­ന­ക്ക­രു­ത്തി­ന്റെ ബലം കൊ­ണ്ടു­മാ­ത്രം.

ഇവരിൽ കൂ­ത്താ­ട്ടു­കു­ളം മേ­രി­യെ കേ­ര­ള­മ­റി­യും. പക്ഷേ, മേ­രി­യേ­ക്കാൾ കൂ­ടു­തൽ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളേ­റ്റ കു­റു­മ്പ വി­സ്മ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. അതിനു കാരണം കു­റു­മ്പ ഒരു കീഴാള സ്ത്രീ ആ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു. നി­റ­ത്തി­ന്റെ പേരിൽ, ജ­ന്മ­ത്തി­ന്റെ പേരിൽ അവൾ വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­ളാ­യി­രു­ന്നു. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ വി­പ്ല­വ­പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ സ­മാ­ന­ത­ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത ഭ­ര­ണ­കൂ­ട ഭീ­ക­ര­ത­യ്ക്കു് ഇ­ര­യാ­യി­ട്ടും ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം അ­വ­ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ടാൻ കാരണം കു­റു­മ്പ­യു­ടെ കീഴാള അ­സ്തി­ത്വ­മാ­ണു്. അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കാൻ ക­ച്ച­കെ­ട്ടി­യ ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു പോലും ആ­വ­ശ്യം ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അ­വ­ളെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വ­രെ വേ­ണ്ടാ­താ­യി.

ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­രോ­ധി­ച്ച­തു് 1943-ൽ കൽ­ക്ക­ട്ട തീ­സി­സി­ന്റെ പേ­രി­ലാ­യി­രു­ന്നു. അതിനു ശേഷം പ­ര­സ്യ­മാ­യ പാർ­ട്ടി­പ്ര­വർ­ത്ത­നം അ­സാ­ദ്ധ്യ­മാ­യി. പാർ­ട്ടി­പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­യും നേ­താ­ക്ക­ളെ­യും അ­നു­ഭാ­വി­ക­ളെ­പ്പോ­ലും അ­തി­നി­ഷ്ഠു­ര­മാ­യാ­ണു് ഭ­ര­ണ­കൂ­ടം ഈ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ വേ­ട്ട­യാ­ടി­യ­തു്. നി­ര­വ­ധി സ­ഖാ­ക്കൾ ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­ക­ളാ­യി. പൊ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദ­നം കൊ­ണ്ടു് ജീ­വ­ച്ഛ­വ­ങ്ങ­ളാ­യി മാ­റി­യ­വർ അ­ന­വ­ധി­യാ­ണു്. വി­വ­ര­ണാ­തീ­ത­മാ­യ ക­ഷ്ട­പ്പാ­ടു­കൾ ഈ കാ­ല­ത്തു് സ­ഖാ­ക്കൾ­ക്കു് അ­നു­ഭ­വി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്നു. പ­ര­സ്യ­മാ­യ പാർ­ട്ടി­പ്ര­വർ­ത്ത­നം വി­ല­ക്കി­യി­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് നേ­താ­ക്കൾ ഒ­ളി­വി­ലി­രു­ന്നാ­ണു് സം­ഘ­ട­നാ­പ്ര­വർ­ത്ത­നം ന­യി­ച്ച­തു്. പാർ­ട്ടി­നേ­താ­ക്കൾ­ക്കു് ഒ­ളി­ത്താ­വ­ളം ക­ണ്ടെ­ത്താ­നാ­ണു് അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­വർ­ത്ത­കർ ഏറെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­തു്. മു­കു­ന്ദ­പു­രം താ­ലൂ­ക്കിൽ സു­ര­ക്ഷി­ത­മാ­യ ഷെൽ­ട്ട­റു­കൾ ഒ­രു­ക്കു­ന്ന­തി­നു് അ­സാ­മാ­ന്യ­മാ­യ ധൈ­ര്യം കാ­ണി­ച്ചി­രു­ന്ന സ­ഖാ­വാ­ണു് പി. കെ. കു­മാ­രൻ. ത­ന്നെ­ത്ത­ന്നെ പ­രി­ത്യ­ജി­ച്ചു് പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി ജീ­വി­ച്ച ഒരു മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി­രു­ന്നു അ­ദ്ദേ­ഹം. പി. സി. കു­റു­മ്പ­യും അ­ങ്ങ­നെ തന്നെ ആ­യി­രു­ന്നു. പാർ­ട്ടി പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ ഒ­ളി­പ്പി­ച്ച കു­റ്റ­ത്തി­നാ­ണു് പി. കെ. കു­മാ­ര­നേ­യും കു­റു­മ്പ­യേ­യും അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്തു് ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട സബ് ജ­യി­ലി­ല­ട­ച്ച­തു്. നേ­താ­ക്ക­ളെ ഒ­ളി­പ്പി­ക്കാൻ കു­മാ­ര­നെ സ­ഹാ­യി­ച്ചു­വെ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു മേ­ലു­ള്ള കു­റ്റം.

images/E_Gopalakrishna_Menon.jpg
ഇ. ഗോ­പാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­മേ­നോൻ

ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട സബ് ജയിൽ ഇ­തി­ന­കം കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ കു­പ്ര­സി­ദ്ധി നേടിയ ജ­യി­ല­റ­ക­ളിൽ ഒ­ന്നാ­യി മാറി ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. കെ. കെ. വാ­രി­യർ, സി. ജ­നാർ­ദ്ദ­നൻ, ഇ. ഗോ­പാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­മേ­നോൻ, വി. എസ്. മേനോൻ തു­ട­ങ്ങി നി­ര­വ­ധി നേ­താ­ക്ക­ളെ നിർ­ദ്ദ­യം ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച­തു് ഇവിടെ വെ­ച്ചാ­ണു്. മർ­ദ്ദ­ക­വീ­ര­ന്മാ­രാ­യ പാ­പ്പാ­ളി­യും യു. പി. ആർ. മേ­നോ­നും ശ­ങ്കു­ണ്ണി­യുൾ­പ്പെ­ടെ­യു­ള്ള പൊ­ലീ­സ് ഉ­ദ്യോ­ഗ­സ്ഥർ പുതിയ മർ­ദ്ദ­ന­മു­റ­കൾ പ­രീ­ക്ഷി­ച്ച­തു് ഇ­വി­ടെ­യാ­ണു്.

images/PR_Madhavan_Pillai.jpg
പ­ന്ത­ളം പി. ആർ. മാ­ധ­വൻ­പി­ള്ള

കു­റു­മ്പ­യ്ക്കും പി. കെ. കു­മാ­ര­നും ഉ­ണ്ടാ­യ അ­നു­ഭ­വം അതിനു മുൻപോ ശേഷമോ മ­റ്റാർ­ക്കു­മു­ണ്ടാ­യ­താ­യി അ­റി­വി­ല്ല. അ­തു­വ­രെ ഒ­രാ­ളോ­ടും പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത പീ­ഡ­ന­മു­റ­ക­ളും പ­രീ­ക്ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു് പോ­ലീ­സ് ഇ­വ­രോ­ടു ചെ­യ്ത­തു്. സർ­ക്കിൾ ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ യു. പി. ആർ. മേ­നോ­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലു­ള്ള പൊ­ലീ­സ് ന­രാ­ധ­മ­ന്മാ­രാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ മേൽ മൃ­ഗീ­യ­മാ­യ മർ­ദ്ദ­ന­മു­റ­കൾ അ­ഴി­ച്ചു­വി­ട്ട­തു്. അ­ന്നു് കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് കേവലം ഇ­രു­പ­തു വ­യ­സു­പോ­ലും തി­ക­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

images/Parur_T_K_Narayana_Pillai.png
പറവൂർ ടി. കെ. നാ­രാ­യ­ണ­പി­ള്ള

തിരു-​കൊച്ചി നി­യ­മ­സ­ഭ­യിൽ അം­ഗ­മാ­യി തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഇ. ഗോ­പാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­മേ­നോൻ മു­ഖ്യ­മ­ന്ത്രി പറവൂർ ടി. കെ. നാ­രാ­യ­ണ­പി­ള്ള യോടു് കൈ­ചൂ­ണ്ടി രോ­ഷാ­കു­ല­നാ­യി ഈ സംഭവം വി­വ­രി­ച്ച­പ്പോൾ സ­ഭ­യി­ലെ മ­റ്റം­ഗ­ങ്ങൾ സ്ത­ബ്ധ­രാ­യി ഇ­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് ഗോ­പാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­മേ­നോൻ അ­നു­സ്മ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ജ­യി­ലിൽ നി­ന്നു പു­റ­ത്തു­വ­ന്ന പി. കെ. കു­മാ­രൻ ത­ങ്ങൾ­ക്കേ­റ്റ അ­പ­മാ­ന­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഒരു പ­ത്ര­പ്ര­സ്താ­വ­ന ന­ട­ത്തി. പാർ­ട്ടി സം­സ്ഥാ­ന­ക­മ്മി­റ്റി ശ­ക്ത­മാ­യ പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ക്കു­റി­പ്പു് ഇ­റ­ക്കി. മ­ല­യാ­റ്റൂർ രാ­മ­കൃ­ഷ്ണൻ പ­ത്രാ­ധി­പ­രാ­യ ‘ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷം’ എന്ന വാ­രി­ക­യിൽ പി. കെ. കു­മാ­രൻ വി­ശ­ദ­മാ­യ ഒരു ലേഖനം എഴുതി. എ­ന്നാൽ പൊ­ലീ­സി­നെ അ­പ­മാ­നി­ച്ചു­വെ­ന്നാ­രോ­പി­ച്ചു് പി. കെ. കു­മാ­ര­നെ­തി­രെ പൊ­ലീ­സ് ക­ള്ള­ക്കേ­സ് ചു­മ­ത്തി വീ­ണ്ടും അ­റ­സ്റ്റു­ചെ­യ്തു.

images/Ramakrishnan_Malayattur.jpg
മ­ല­യാ­റ്റൂർ രാ­മ­കൃ­ഷ്ണൻ

കു­ട്ടം­കു­ളം സമരം ന­ട­ക്കു­ന്ന­തി­നു തൊ­ട്ടു­മുൻ­പാ­ണു് സമസ്ത കൊ­ച്ചി പുലയ മ­ഹാ­സ­ഭ­യു­ടെ വാർ­ഷി­ക സ­മ്മേ­ള­നം ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യിൽ വെ­ച്ചു് ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. പി. ചാ­ത്തൻ മാ­സ്റ്റ­റു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഈ സ­മ്മേ­ള­നം പു­ല­യ­രു­ടെ ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­നം ഉ­ണർ­ത്തി. സ­മ്മേ­ള­ന­ത്തോ­ട­നു­ബ­ന്ധി­ച്ചു് പു­ല­യ­സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ഒരു പ്ര­ക­ട­നം കു­ട്ടം­കു­ളം പ­രി­സ­ര­ത്തു­കൂ­ടി ന­ട­ന്നു. ജാതി പി­ശാ­ചു­ക്ക­ളാ­യ ഏ­താ­നും സവർണർ അവരെ മു­റു­ക്കി­തു­പ്പി അ­പ­മാ­നി­ച്ചു. പി. സി. കു­റു­മ്പ, ചാ­ത്തൻ മാ­സ്റ്റ­റു­ടെ ഭാര്യ കെ. വി. കാളി, കെ. കെ. ചക്കി, കെ. കെ. അ­യ്യ­പ്പ­ന്റെ ഭാര്യ കാളി എ­ന്നി­വ­രാ­യി­രു­ന്നു പ്ര­ക­ട­ന­ത്തി­നു് നേ­തൃ­ത്വം നൽ­കി­യി­രു­ന്ന­തു്.

images/Akg.jpg
എകെജി

പ­രി­യേ­ട­ത്തു് നാ­രാ­യ­ണ­മേ­നോൻ എന്ന ജന്മി തന്റെ കു­ടി­കി­ട­പ്പു­കാ­ര­നാ­യ ചാ­മി­യെ­ന്ന കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ കൃഷി ചെ­യ്യാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കാ­തെ ഭൂ­മി­യിൽ നി­ന്നും ആ­ട്ടി­പ്പു­റ­ത്താ­ക്കി. ഇ­തി­നെ­തി­രെ നടന്ന സമരം പാ­ലി­യം സ­മ­ര­മെ­ന്ന പേരിൽ അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. എകെജി, പ­ന്ത­ളം പി. ആർ. മാ­ധ­വൻ­പി­ള്ള, ഇ. ഗോ­പാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­മേ­നോൻ, വി. വി. രാഘവൻ തു­ട­ങ്ങി­യ നേ­താ­ക്കൾ സ­മ­ര­ക്കാർ­ക്കു് പി­ന്തു­ണ­യു­മാ­യെ­ത്തി. സ­മ­ര­മു­ഖ­ത്തു് ചാ­മി­ക്കു് ധൈ­ര്യം പ­കർ­ന്നു് കു­റു­മ്പ ആ­ദ്യാ­വ­സാ­നം കൂടെ നി­ന്നു. പു­ല­യ­സ്ത്രീ­കൾ സാ­രി­യു­ടു­ത്ത­താ­ണു് സ­വർ­ണ­രെ പ്ര­കോ­പി­പ്പി­ച്ച­തു്. പ്ര­തി­ഷേ­ധം നാ­ടെ­ങ്ങും അ­ല­യ­ടി­ച്ചു. പി. കെ. കു­മാ­ര­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ ഇ­തി­നെ­തി­രെ കു­ട്ടം­കു­ള­ത്തേ­ക്കു് പ്ര­തി­ഷേ­ധ മാർ­ച്ച് സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു. കു­ട്ടം­കു­ളം സ­മ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം നടന്ന പാ­ലി­യം സ­മ­ര­ത്തി­ലും കു­റു­മ്പ മു­ന്ന­ണി­പ്പോ­രാ­ളി­യാ­യി­രു­ന്നു. മാ­സ­ങ്ങൾ നീ­ണ്ടു­നി­ന്ന പാ­ലി­യം സ­മ­ര­ത്തി­നു് ഐ­ക്യ­ദാർ­ഢ്യം പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചു് നാ­ടി­ന്റെ വിവിധ കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും പ്ര­ക­ട­ന­ങ്ങൾ പോ­യി­രു­ന്നു. ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യിൽ നി­ന്നും തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട വ­ള­ണ്ടി­യർ­മാ­രിൽ ഒരു പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട മു­ന്ന­ണി­പ്പോ­രാ­ളി കു­റു­മ്പ­യാ­യി­രു­ന്നു. കൊ­ടു­ങ്ങ­ല്ലൂർ പ­ടാ­കു­ള­ത്തെ ക്യാ­മ്പി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­യ സ­ഖാ­ക്കൾ അ­വി­ടെ­നി­ന്നു് ബാ­ച്ചു­ക­ളാ­യാ­ണു് സ­മ­ര­കേ­ന്ദ്ര­ത്തി­ലേ­ക്കു പോ­യി­രു­ന്ന­തു്. കെ. വി. ഉ­ണ്ണി­യു­ടേ­യും പി. കെ. കു­മാ­ര­ന്റെ­യും എം. എസ്. കു­മാ­ര­ന്റെ­യും നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നു സ­മ­ര­ഭ­ട­ന്മാ­രു­ടെ നീ­ക്കം.

അ­തി­ഭീ­ക­ര­മാ­യ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങൾ സ­ഹി­ച്ചു പോ­രാ­ടി­യി­ട്ടും പാർ­ട്ടി­ക്കു വേ­ണ്ടി ത­ന്നെ­ത്ത­ന്നെ സ­മർ­പ്പി­ച്ചി­ട്ടും സ്വ­ന്തം ജീ­വ­നും ജീ­വി­ത­വും പാർ­ട്ടി­ക്കാ­യി തീ­റെ­ഴു­തി­യി­ട്ടും പാർ­ട്ടി­യ­വ­ളെ കൈ­വി­ട്ടു ക­ള­ഞ്ഞു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ പോ­രാ­ട്ട ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലൊ­രി­ട­ത്തും പി. സി. കു­റു­മ്പ എ­ത്ത­രു­തെ­ന്നു് പാർ­ട്ടി­ക്കു നിർ­ബ­ന്ധ­മു­ള്ള­തു പോലെ.

അ­ധ്യാ­യം 17

മൂ­ന്നാ­മ­തും കു­റു­മ്പ­യു­ടെ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­ച്ചെ­ല്ലു­മ്പോൾ മ­ന­സ്സിൽ ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ച ഒ­ന്നു­മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു അ­കൽ­ച്ച­യേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ അവർ എ­ന്നോ­ടു് അ­ടു­ത്തി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ എന്ന ചിന്ത. എ­ന്റെ­യാ ആ­ഗ്ര­ഹം പോലെ, ഇ­ത്ത­വ­ണ അവർ കൂ­ടു­തൽ വാ­ചാ­ല­യാ­യി. അ­വ­രു­ടെ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ മ­ടി­യേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ തു­റ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

‘അ­ന്നു് ഞ­ങ്ങ­ളെ­യെ­ല്ലാം ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു ഭ­യ­മാ­യി­രു­ന്നു. ഞ­ങ്ങ­ളോ­ടു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന നെ­റി­കേ­ടി­നെ­തി­രെ ചെറിയ രീ­തി­യി­ലെ­ങ്കി­ലും ചെ­റു­ത്തു നി­ന്നാൽ കി­ട്ടു­ന്ന­തു് മ­ര­ണ­ത്തോ­ളം ഭീ­ക­ര­മാ­യ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. കു­ടി­പ്പ­ക­യാ­യി­രു­ന്നു അ­ക്കാ­ല­ത്തെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ ന­ര­ക­ങ്ങ­ളി­ലൊ­ന്നു്. ക­ണ്ണി­നു പകരം ക­ണ്ണു് എ­ന്ന­തിൽ­പ്പോ­ലും ചെ­റി­യൊ­ര­ള­വിൽ ദ­യ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ ക­ണ്ണെ­ടു­ത്ത­വ­ന്റെ ക­ണ്ണു­മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ശ­രീ­ര­ത്തി­ലെ ഓരോ അ­വ­യ­വ­വും ചൂ­ഴ്‌­ന്നെ­ടു­ക്കു­ന്ന അ­വ­സ്ഥ­യാ­ണു് അ­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. ഏ­റ്റ­വും മാ­ര­ക­മാ­യ കു­റ്റ­കൃ­ത്യം ചെ­യ്താ­ലും ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ­ക്കു് യാ­തൊ­രു ശി­ക്ഷ­യു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഇനി മേ­ലി­ലി­തു ചെ­യ്യ­രു­തു് എന്ന താ­ക്കീ­തു മാ­ത്ര­മേ അ­വർ­ക്കു ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു­ള്ളു. ചില അ­വ­സ­ര­ങ്ങ­ളിൽ മാ­ത്രം ഭ്ര­ഷ്ട­രാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ കീ­ഴ്ജാ­തി­യിൽ­പ്പെ­ട്ട ആ­രെ­ങ്കി­ലും കൊ­ല­ക്കു­റ്റ­ത്തിൽ പ്ര­തി­യാ­യാൽ, കൊ­ല­യാ­ളി­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ട­വ­ന്റെ ശവം കൊ­ണ്ടു ചെ­ന്നു വ­യ്ക്കും. എ­ന്നി­ട്ടു് കൊ­ല­യാ­ളി­യെ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അ­വ­ന്റെ വീ­ട്ടി­ലു­ള്ള സ­ക­ല­രെ­യും ആ വീ­ടോ­ടു കൂടി ചു­ട്ടെ­രി­ക്കും. ഈ ശി­ക്ഷ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് തന്റെ അ­ച്ഛ­നും അ­മ്മ­യും പ­റ­യു­മ്പോൾ ഭയം മൂലം അ­വ­രു­ടെ ശ­രീ­ര­മാ­കെ വി­റ­ച്ചി­രു­ന്നു. എല്ലാ ശി­ക്ഷ­യും ജാതി നോ­ക്കി മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. പു­ല­യ­രും പ­റ­യ­രും കു­റ­വാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ഭീ­ക­ര­ശി­ക്ഷ­യു­ടെ എ­ക്കാ­ല­ത്തെ­യും ഇരകൾ.’

സു­ഖ­ലോ­ലു­പ­ത­യി­ലും സ­മ്പ­ന്ന­ത­യി­ലും അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ലും പു­ള­ച്ചി­രു­ന്ന­വ­രാ­യി­രു­ന്നു ഉന്നത ജാ­തി­ക്കാർ. എ­ന്നാൽ, ഞ­ങ്ങ­ളെ ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന­താ­ക­ട്ടെ, ദാ­രി­ദ്ര്യ­വും പ­ട്ടി­ണി­യും നി­ര­ക്ഷ­ര­ത­യും ഭീ­തി­യിൽ അ­ധി­ഷ്ഠി­ത­മാ­യ ആ­ശ്ര­യ­ത്വ­വു­മാ­യി­രു­ന്നു. ചെറിയ പി­ഴ­വു­കൾ­ക്കു പോലും ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു് അ­തി­ദാ­രു­ണ­മാ­യ മ­ര­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ, ഈ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കൊ­ന്നും എതിരെ ചെ­റു­താ­യി പ്ര­തി­ക­രി­ക്കാൻ പോലും ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു ക­ഴി­യു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ആ­ചാ­ര­വും അ­ടി­മ­ത്ത­വും അ­യി­ത്ത­വും അ­ശു­ദ്ധി­യു­മെ­ല്ലാം ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ മേൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു. അ­വ­യെ­ല്ലാം അ­ത്യ­ന്തം ഭ­യാ­ന­ക­വും മ്ലേ­ച്ഛ­വു­മാ­യി­രു­ന്നു.

പ­ക­ലെ­ന്നോ രാ­ത്രി­യെ­ന്നോ ഇ­ല്ലാ­തെ, വി­ശ്ര­മ­മേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ, ഒ­ട്ടി­യ വ­യ­റോ­ടെ ഞങ്ങൾ അ­ധ്വാ­നി­ച്ചു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തെ­ല്ലാം ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യ ഭൂ­വു­ട­മ­കൾ എ­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടു­പോ­കു­മ്പോൾ മ­റു­ത്തൊ­ര­ക്ഷ­രം പോലും പ­റ­യാ­തെ, വി­ധി­യെ­ന്ന ര­ണ്ട­ക്ഷ­ര­ത്തിൽ വേ­ദ­ന­ക­ളെ­യൊ­തു­ക്കി നോ­ക്കി നിൽ­ക്കു­ക­യേ ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു നി­വൃ­ത്തി­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു. ഇ­ത്ര­യും മ്ലേ­ച്ഛ­മാ­യ അ­നീ­തി­കൾ ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു മേൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചി­ട്ടും പ­രാ­തി­ക­ളേ­തു­മി­ല്ലാ­തെ അതു സ­ഹി­ക്കേ­ണ്ടി വരിക. ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­ങ്ക­ട­ങ്ങൾ കേൾ­ക്കാൻ ഒരു ദൈവം പോലും ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് ഇ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു പ്ര­വേ­ശ­ന­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. കു­ട്ടം­കു­ളം സമരം വരെ നാ­ട്ടി­ലു­ള്ള പല വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യും ന­ട­ക്കാൻ പോലും ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­നു­വാ­ദ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. പി­ന്നെ ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ലേ­ക്കു് എ­ങ്ങ­നെ പോ­കാ­നാ­ണു് ഉ­ത്സ­വ­കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ക്ഷേ­ത്രാ­ധി­കാ­രി­ക­ളു­ടെ കി­ങ്ക­ര­ന്മാർ ഞ­ങ്ങ­ളെ ക­ണ്ടാൽ ഉടൻ അ­ധി­കാ­രി­ക­ളു­ടെ ചെ­വി­യിൽ ആ വാർ­ത്ത എ­ത്തി­ക്കും. അ­തി­നു­ള്ള ശിക്ഷ അ­പ്പോൾ­ത്ത­ന്നെ ല­ഭി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. കൂ­ടെ­യു­ള്ള­വ­രെ വേ­ദ­നി­പ്പി­ക്കാ­തെ­യും സ­ങ്ക­ട­പ്പെ­ടു­ത്താ­തെ­യു­മി­രി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­ണു് ഞാൻ പ­ഠി­ച്ച ധർ­മ്മം. ഓണമോ വി­ഷു­വോ ആ­ഘോ­ഷ­ങ്ങ­ളോ ഒ­ന്നും ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

എ­ങ്കി­ലും ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മു­ദാ­യ­ത്തി­ലെ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് അ­ന്ത­പ്പു­ര­ങ്ങ­ളി­ലെ സ്ത്രീ­ക­ളെ­ക്കാൾ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് മ­റ­ക്കു­ട കൊ­ണ്ടു­ന­ട­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാൽ, പൊ­തു­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ, ‘ഓയ്, ഓയ്’ എന്ന ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്ക­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. മു­ന്തി­യ ജാ­തി­ക്കാ­രു­ടെ മു­ന്നി­ലെ­ത്താൻ അ­നു­വാ­ദ­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. തെ­റ്റു­ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ഉ­യർ­ന്ന ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യാൽ­പ്പോ­ലും ശിക്ഷ ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്ന­തു് ഞ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു.

തെ­ല്ലു നേ­ര­ത്തെ മൗ­ന­ത്തി­നു ശേഷം കു­റു­മ്പ തു­ടർ­ന്നു. ‘പാ­ല­വും വ­ര­മ്പും മ­തി­ലും മ­റ്റും പ­ണി­യു­മ്പോൾ, ആ കെ­ട്ടി­നു ബലം കൂ­ട്ടാ­നും പണി വളരെ വേഗം പൂർ­ത്തി­യാ­ക്കാ­നു­മാ­യി ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളെ ആ കെ­ട്ടി­നോ­ടു ചേർ­ത്തു­വ­ച്ചു കെ­ട്ടി കൊ­ന്നു­ക­ള­യു­മാ­യി­രു­ന്നു.’

ഇ­ത്ത­ര­ത്തി­ലൊ­രു കെട്ട കാ­ല­ത്താ­ണു് ന­വോ­ത്ഥാ­ന ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും വീ­ക്ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­കാർ നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും കോ­ള­നി­ക­ളി­ലേ­ക്കും ആ­ശ്വാ­സ സ­ന്ദേ­ശ­ങ്ങ­ളും സ­ഹാ­യ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി എ­ത്തി­യ­തു്. എന്റെ സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളും ആ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­കൃ­ഷ്ട­രാ­യി. എ­ന്റെ­യു­ള്ളി­ലും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ മു­ള­പൊ­ട്ടി­യ­തു് അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ സജീവ പ്ര­വർ­ത്ത­ക­നാ­യി­രു­ന്നു ചാ­ത്തൻ. അ­ദ്ദേ­ഹ­മെ­ന്നെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലേ­ക്കു് കൂ­ടെ­ക്കൂ­ട്ടി­യ­തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് ഞാനും ഇ­തി­ലേ­ക്കു് ആ­ഴ­ത്തിൽ ഇ­റ­ങ്ങി­ച്ചെ­ന്ന­തു്. അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ­യും അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ­ക്കു­വേ­ണ്ടി­യും ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ര­മു­യ­രു­ന്ന­തു് സ­ഹി­ക്കാ­നാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല ഇ­വി­ടെ­യു­ള്ള ജ­ന്മി­മാർ­ക്കു്. അവർ എ­ല്ലാ­ത്ത­ര­ത്തി­ലും തി­രി­ച്ച­ടി­ച്ചു. നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യ പോ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങൾ, കൊടിയ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ, അ­വ­യെ­ല്ലാം വാ­ക്കു­കൾ കൊ­ണ്ടു വി­വ­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­തി­ലും അ­പ്പു­റ­മാ­ണു്.

കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സ്വരം വി­റ­ച്ചു­വോ…? ഒ­രു­മാ­ത്ര ഞാ­നൊ­ന്നു സം­ശ­യി­ച്ചു പോയി.

അ­ധ്യാ­യം 18

സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളാ­യ ആ­ക്ക­പ്പി­ള്ളി­യും ചാ­മി­ക്കു­ട്ടി­യും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യി മാ­റി­യ­തോ­ടെ കു­റു­മ്പ­യും അ­തി­ലേ­ക്കു് ആ­കർ­ഷി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. കർഷക സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലും ന­വോ­ത്ഥാ­ന സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലും സജീവ സാ­ന്നി­ധ്യ­മാ­യി അവർ മാ­റി­യ­തു് ചാ­ത്ത­നു­മാ­യു­ള്ള വി­വാ­ഹ­ശേ­ഷ­മാ­യി­രു­ന്നു. ചാ­ത്ത­ന്റെ ജ­ന്മ­നാ­ടാ­യ പു­ല്ലൂ­രി­നു ചു­റ്റു­പാ­ടു­മു­ള്ള സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­ളി­വിൽ താ­മ­സി­ച്ചു് ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­നം കെ­ട്ടി­പ്പ­ടു­ത്ത നേ­താ­ക്ക­ന്മാർ­ക്കു് സ­ഹാ­യ­മെ­ത്തി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു അവർ ആ­ദ്യ­മാ­യി ചെ­യ്ത­തു്.

നി­ര­വ­ധി ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് നേ­താ­ക്കൾ കു­റു­മ്പ­യു­ടെ വീ­ട്ടി­ലും ഒ­ളി­ച്ചു താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്നു. ജന്മി വി­രു­ദ്ധ, ജാതി വി­രു­ദ്ധ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളിൽ അ­ധ­സ്ഥി­ത വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ ഒ­രു­മി­പ്പി­ച്ചു് അ­ണി­നി­ര­ത്തു­ന്ന­തി­നു് കു­റു­മ്പ അ­ട­ങ്ങു­ന്ന പുലയ മ­ഹാ­സ­ഭ­യും എസ്. എൻ. ഡി. പി.-യും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­ന­വും തോ­ളോ­ടു തോൾ ചേർ­ന്നു പോ­രാ­ടി.

‘അ­ന്നു്, അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­നാ­യി മ­നു­ഷ്യർ ന­ട­ത്തു­ന്ന എല്ലാ സ­മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും അ­ഭൂ­ത­പൂർ­വ്വ­മാ­യ പി­ന്തു­ണ­യാ­ണു് ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ആ­ളു­കൾ­ക്കു ന­ല്ല­തു വ­രു­ന്ന­തു കാണാൻ സ­മ­ര­നേ­താ­ക്കൾ­ക്കും ആ­വേ­ശ­മാ­യി­രു­ന്നു.’ ഈ വാ­ക്കു­കൾ പ­റ­യു­മ്പോൾ കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ ആ പഴയ ആവേശം അ­ല­ത­ല്ലു­ന്ന­തു ഞാൻ കണ്ടു. അവർ കൂടി പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത പ്ര­തി­ഷേ­ധ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു സം­സാ­രി­ക്കു­മ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ശ­ബ്ദ­ത്തി­നു മൂർ­ച്ച­യും തീ­ക്ഷ്ണ­ത­യും കൂ­ടി­യി­രു­ന്നു.

‘ജീ­വി­തം ദുഃ­ഖ­ദു­രി­ത­ങ്ങ­ളാൽ നി­റ­യു­മ്പോൾ അതിൽ നി­ന്നെ­ല്ലാം ര­ക്ഷ­നേ­ടു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി പ്ര­തി­ജ്ഞാ­ബ­ദ്ധ­ത­യോ­ടെ­യാ­ണു് വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങൾ­ക്കു പി­ന്നാ­ലെ പോ­യി­രു­ന്ന­തും ആ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളും അ­നു­ഷ്ഠാ­ന­ങ്ങ­ളും ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തും. ജന്മം കൊ­ണ്ടു് ജാ­തി­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ല­ഭി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് അ­ശു­ദ്ധി എ­ന്നാ­ണു് ഇ­ന്നും പല ജാതി മ­ത­സ്ഥ­രും വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­ണി­നും പെ­ണ്ണി­നും വെ­വ്വേ­റെ അ­ശു­ദ്ധി­യു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും പെ­ണ്ണി­ന്റെ­താ­യി­രു­ന്നു അ­തി­ക­ഠി­നം. സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ആർ­ത്ത­വ­വും പ്ര­സ­വ­വും മ­ര­ണ­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടു് അ­നു­ഷ്ഠി­ക്കു­ന്ന ‘പെല’ അഥവാ ബ­ഹി­ഷ്ക­ര­ണം (ശ­പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­ളാ­യി ക­ണ­ക്കാ­ക്കി പു­റ­ത്താ­ക്കു­ക) അ­തി­ക­ഠി­ന­മാ­യി­രു­ന്നു. ആർ­ത്ത­വ­ത്തെ­ത്തു­ടർ­ന്നു പു­റ­ത്താ­ക്കു­ന്ന പെൺ­കു­ട്ടി­കൾ­ക്കോ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കോ ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ സു­ര­ക്ഷി­ത­ത്വം പോലും നൽ­കി­യി­രു­ന്നി­ല്ല.’

കീ­ഴ്ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യ പു­രു­ഷ­ന്മാർ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ച്ചാൽ ‘പ­ടി­കാ­ണി­ക്കു­ന്ന’ സ­മ്പ്ര­ദാ­യം ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ ഇ­ട­യി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഭൂ­പ്ര­ഭു­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ മ­റ്റൊ­രു മു­ഖ­മാ­ണു് ഇവിടെ തെ­ളി­ഞ്ഞു ക­ണ്ട­തെ­ന്നു കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു. ‘ഞങ്ങൾ കു­ടി­കി­ട­പ്പു­കാ­രെ ജ­ന്മി­മാർ കൂ­ലി­യ­ടി­മ­ക­ളാ­യാ­ണു് പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ഇ­ത്ത­രം കു­ടി­കി­ട­പ്പു­കാ­രു­ടെ­യും കീ­ഴാ­ള­രു­ടെ­യും വീ­ടു­ക­ളി­ലെ ആ­ണു­ങ്ങൾ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന പെ­ണ്ണി­നെ പി­റ്റേ­ന്നു് രാ­വി­ലെ ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ ‘പ­ടി­കാ­ണി­ക്ക­ണം’, അ­ങ്ങ­നെ, പു­തു­പ്പെ­ണ്ണും ഭർ­ത്താ­വും ബ­ന്ധു­ക്ക­ളും ജ­ന്മി­യു­ടെ വീ­ട്ടു­പ­ടി­ക്ക­ലെ­ത്തും. ജന്മി ഇ­റ­ങ്ങി­വ­ന്നു് പെ­ണ്ണി­നെ ക­ണ്ടു് ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടാൽ പി­ന്നെ മൂ­ന്നു­മാ­സം ആ പെ­ണ്ണു് ജ­ന്മി­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ താ­മ­സി­ക്ക­ണം. അ­ടി­മ­പ്പ­ണി­ക്കു നി­റു­ത്തു­ന്നു എ­ന്നാ­ണു് പ­റ­യു­ന്ന­തെ­ങ്കി­ലും അവിടെ ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു് അ­തി­ക്രൂ­ര­വും പൈ­ശാ­ചി­ക­വു­മാ­യ സ്ത്രീ പീ­ഡ­ന­മാ­ണു്. അ­വൾ­ക്കു് അ­തി­നെ­തി­രെ ഒ­ര­ക്ഷ­രം പോലും ശ­ബ്ദി­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ല. അ­തേ­സ­മ­യം ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ കാ­മ­ഭ്രാ­ന്തു­കൾ­ക്കു് വ­ഴ­ങ്ങി­ക്കൊ­ടു­ക്കു­ക­യും വേണം. പെ­ണ്ണി­നെ കാണാൻ ഭം­ഗി­യി­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­പ്പോൾ­ത്ത­ന്നെ ഭർ­ത്താ­വി­നും ബ­ന്ധു­ക്കൾ­ക്കു­മൊ­പ്പം വി­ട്ട­യ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും.’

ഇ­ങ്ങ­നെ ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ വീ­ട്ടിൽ ചെ­ന്നെ­ത്തു­ന്ന പെ­ണ്ണി­നെ വി­ട്ടു­കി­ട്ടാൻ ഭർ­ത്താ­വാ­യ കീ­ഴാ­ളൻ വ­ള­രെ­യേ­റെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്നു. തൊ­ണ്ണൂ­റാം ദിവസം പെൺ­കു­ട്ടി­യു­ടെ ഭർ­ത്താ­വു് ബ­ന്ധു­ക്ക­ളു­മാ­യി ഭൂ­പ്ര­ഭു­വി­ന്റെ വീ­ട്ടി­ലെ­ത്തു­ന്നു. വെ­ട്ടി­യ പ­ച്ച­യോ­ല കീ­റാ­തെ മെ­ട­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത മൂ­ന്നു് ഓ­ല­മ­ട­ലും മൂ­ന്നു പൂ­വൻ­കോ­ഴി­യും ഏഴു് ക­ളി­ത്തേ­ങ്ങ­യും ജ­ന്മി­യു­ടെ പ­ടി­ക്കൽ വ­യ്ക്ക­ണം. എ­ന്നാൽ മാ­ത്ര­മേ പെ­ണ്ണി­നെ വി­ട്ടു­കി­ട്ടു­ക­യു­ള്ളു. പെൺ­കു­ട്ടി തി­രി­ച്ചു പോ­രു­മ്പോൾ ജന്മി അ­വൾ­ക്കു് ഒരു ഒ­റ്റ­മു­ണ്ടു കൊ­ടു­ക്കും. ആ മു­ണ്ടു് ഭ­ക്ത്യാ­ദ­ര­പൂർ­വ്വം വാ­ങ്ങി­വേ­ണം അവൾ കൂ­ര­യി­ലേ­ക്കു മ­ട­ങ്ങാൻ.

‘അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ ഇ­ത്ത­രം ര­തി­വൈ­കൃ­ത­ങ്ങ­ളെ­യും അ­ത്യ­ന്തം നി­ന്ദ്യ­മാ­യ ആ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ­യും അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ക്കാ­നാ­ണു് ഞങ്ങൾ സ­മ­ര­ത്തി­നി­റ­ങ്ങി­യ­തു്. ഇ­വ­യ്ക്കെ­ല്ലാം അറുതി വ­രു­ത്താൻ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു സാ­ധി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു,’ കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു.

പൊ­തു­യി­ട­ങ്ങ­ളും റോ­ഡു­ക­ളും പൊ­തു­കു­ള­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി­യും അ­യി­ത്ത­ക്കാ­രാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വർ സമരം ചെ­യ്തു. വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നാ­യി, വെ­ള്ളം കു­ടി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­യി, ഭ­ക്ഷ­ണം ക­ഴി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­യി, പ­ണി­യെ­ടു­ത്ത­തി­ന്റെ കൂ­ലി­ക്കാ­യി, തൊ­ഴി­ലി­ട­ങ്ങ­ളിൽ സ­മ­യ­ക്ലി­പ്ത­ത­യ്ക്കു് വേ­ണ്ടി നി­ര­വ­ധി പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളും രക്തം ചി­ന്ത­ലു­ക­ളു­മു­ണ്ടാ­യി. നി­ര­വ­ധി ജീ­വ­നു­കൾ ബ­ലി­യർ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. നി­ര­വ­ധി­പേർ­ക്കു് അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങേ­ണ്ടി വന്നു. ഇ­ന്നു് മ­നു­ഷ്യർ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ങ്ങ­ളും അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളും നി­ര­വ­ധി പേ­രു­ടെ ചോ­ര­യി­ലും ക­ണ്ണീ­രി­ലും അവർ സ­ഹി­ച്ച പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളി­ലും കെ­ട്ടി­പ്പ­ടു­ത്ത­താ­ണു്.

അ­ധ്യാ­യം 19

പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും ശ്ര­ദ്ധേ­യ­വും പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട­തു­മാ­യ ഒ­ന്നാ­ണു് 1946-ൽ നടന്ന കു­ട്ടം­കു­ളം സമരം. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ നാ­ഴി­ക­ക്ക­ല്ലും ഈ സ­മ­ര­മാ­ണു്. അ­യി­ത്താ­ച­ര­ണം അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ക്കാ­നും വഴി ന­ട­ക്കാ­നും ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്ത ഭ­ര­ണ­ത്തി­നു­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു ഈ സമരം.

കു­റു­മ്പ­യു­ടെ നി­റ­യൗ­വ്വ­ന കാ­ല­ത്താ­യി­രു­ന്നു ഈ സമരം. അ­ന്നു് അവർ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച മൃഗീയ പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ­ന്ന­ല്ല, ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ഒരു ഒരു സ്ത്രീ­യ്ക്കും അ­നു­ഭ­വി­ക്കേ­ണ്ടി­യും വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടാ­കി­ല്ല. രാ­ജ്യ­ത്തു് നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന അ­യി­ത്താ­ച­ര­ണ­ത്തി­നും തീ­ണ്ടി­ക്കൂ­ടാ­യ്മ­യ്ക്കു­മെ­തി­രെ പ്ര­തി­ഷേ­ധാ­ഗ്നി ജ്വ­ലി­ച്ചു നി­ന്നി­രു­ന്നു. ഈ മ­ണ്ണിൽ മാ­ടി­നും പോ­ത്തി­നും പ­ട്ടി­ക്കും പൂ­ച്ച­യ്ക്കും വരെ ഏ­തി­ട­ത്തു കൂ­ടി­യും വ­ഴി­ന­ട­ക്കാം. പക്ഷേ, മ­നു­ഷ്യ­രാ­യ ത­ങ്ങൾ­ക്കു മാ­ത്രം പൊ­തു­നി­ര­ത്തു­കൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാൻ പാ­ടി­ല്ല എ­ന്ന­തു് അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രെ രോ­ക്ഷം കൊ­ള്ളി­ച്ചു. ആ­രാ­ധ­നാ­ല­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ മു­ന്നി­ലൂ­ടെ പോയാൽ ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­വും ഉ­ച്ചാ­ട­ന­വും ന­ട­ത്തു­ന്ന­തും അ­തി­ക­ഠി­ന­മാ­യി ശി­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­തും ഇ­നി­യും സ­ഹി­ക്കാ­നാ­വി­ല്ലെ­ന്നു് അവർ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.

അ­തി­തീ­വ്ര പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­ടെ ഫ­ല­മാ­യി വൈ­ക്കം സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹം വി­ജ­യ­ക­ര­മാ­യി പ­ര്യ­വ­സാ­നി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും അ­തി­ന്റെ അ­ല­യൊ­ലി­കൾ കേ­ര­ള­ത്തിൽ മ­റ്റൊ­രി­ട­ത്തും പ്ര­തി­ഫ­ലി­ച്ചി­ല്ല. അ­തി­നാൽ, വ­ഴി­ന­ട­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നാ­യി കേ­ര­ള­ത്തി­ല­ങ്ങോ­ള­മി­ങ്ങോ­ളം കീ­ഴാ­ളർ­ക്കു് അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ സ­മ­ര­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തേ­ണ്ടി വന്നു. ശ­ക്ത­മാ­യ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ വഴി ന­ട­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ നേ­ടി­യെ­ടു­ത്താ­ലും ജ­ന്മി­മാർ അതു വീ­ണ്ടും കെ­ട്ടി­യ­ട­ച്ചു് സ­ഞ്ചാ­ര സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നി­ഷേ­ധി­ച്ചു കൊ­ണ്ടേ­യി­രു­ന്നു.

സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ നേടിയ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ കീ­ഴ്ജാ­തി­ക്കാ­രാ­യി മാ­റ്റി­നി­റു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട പറയ പുലയ വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലെ കു­ട്ടി­കൾ പ­ഠി­ക്കാ­നാ­യി സ്കൂ­ളി­ലെ­ത്തി­യ­തി­നെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് ഉ­യർ­ന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ­ല്ലാം സ്കൂ­ളു­കൾ ബ­ഹി­ഷ്ക­രി­ച്ചു.

images/P_Gangadharan.jpg
പി. ഗം­ഗാ­ധ­രൻ

ഈ അ­നീ­തി­കൾ­ക്കെ­ല്ലാ­മെ­തി­രെ, 1946 ജൂ­ലാ­യ് ആ­റി­നു് ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ കൂ­ടൽ­മാ­ണി­ക്യം ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ ചു­റ്റു­പാ­ടു­ള്ള­വർ ചേർ­ന്നു് ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന കർ­മ്മ­സ­മി­തി രൂ­പീ­ക­രി­ച്ചു് ഒരു യോഗം സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു. വ­ഴി­ന­ട­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നാ­യി ന­ട­ക്കു­ന്ന സമരം ശ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. പി. സി. കു­റു­മ്പ, പി. ഗം­ഗാ­ധ­രൻ, കെ. വി. ഉണ്ണി, കെ. എം. കാ­ട്ടു­പ­റ­മ്പൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­രാ­ണു് സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ നേ­തൃ­സ്ഥാ­ന­ത്തു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്.

ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ കൂ­ടൽ­മാ­ണി­ക്യം ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ മുൻ­വ­ശ­ത്തെ ന­ട­പ്പാ­ത­യി­ലൂ­ടെ അ­വർ­ണ്ണർ ക­ട­ക്കാ­നും വ­ഴി­ന­ട­ക്കാ­നും പാ­ടി­ല്ലെ­ന്ന തീ­ണ്ടാ­പ്പ­ല­ക മാ­റ്റി­ക്കി­ട്ടാൻ വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു ഈ സമരം. അതൊരു പൊ­തു­വ­ഴി­യാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ, നി­ന­ച്ചി­രി­ക്കാ­തെ ഒ­രു­നാൾ, യാ­തൊ­ര­റി­യി­പ്പു­മി­ല്ലാ­തെ ആ വഴി കെ­ട്ടി­യ­ട­ച്ചു. ഇ­തേ­ത്തു­ടർ­ന്നു് നൂ­റു­ക­ണ­ക്കി­നു കു­ടും­ബ­ങ്ങൾ ദു­രി­ത­ത്തി­ലാ­യി. കി­ലോ­മീ­റ്റ­റു­കൾ ചു­റ്റി­വ­ള­ഞ്ഞു പോ­കേ­ണ്ട ഗ­തി­കേ­ടി­ലാ­യി അവർ. ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­നു തെ­ക്കു പ­ടി­ഞ്ഞാ­റു് ഭാ­ഗ­ത്തെ പെ­രു­വ­ല്ലി പാ­ട­ശേ­ഖ­ര­ങ്ങ­ളിൽ താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന ദളിത് കു­ടും­ബ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഏറെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­തു്. അ­തേ­സ­മ­യം സ­വർ­ണ­രും അ­മ്പ­ല­വാ­സി­ക­ളും താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന വ­ട­ക്കു പ­ടി­ഞ്ഞാ­റു ഭാ­ഗ­ത്തെ റോ­ഡു­കൾ അ­ട­ച്ചു കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, അ­നീ­തി­യെ­യും അ­യി­ത്ത­ത്തെ­യും എ­തിർ­ക്കു­ന്ന സകല മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ­യും പി­ന്തു­ണ­യും ഈ സ­മ­ര­ത്തി­നു ല­ഭി­ച്ചു.

പ്ര­ത്യ­ക്ഷ സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യി ജൂലൈ ആ­റി­നു് അ­യ്യ­ങ്കാ­വു് മൈ­താ­ന­ത്തു് (ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ മു­നി­സി­പ്പൽ മൈ­താ­നം) സ­മ­ര­ക്കാർ ഒ­ത്തു­കൂ­ടി. പി. ഗം­ഗാ­ധ­ര­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ ഒരു യോഗം ന­ട­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ സ­മ­ര­ജാ­ഥ പു­റ­പ്പെ­ട്ടു. ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന സ­മ­ര­സ­മി­തി സം­ഘ­ത്തോ­ടൊ­പ്പം പ്ര­ജാ­മ­ണ്ഡ­ലം സം­ഘ­ട­ന­യി­ലെ പ്ര­തി­നി­ധി­ക­ളാ­യ പുതൂർ അ­ച്യു­ത­മേ­നോ­നും കൂ­ട്ട­രും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. കോൺ­ഗ്ര­സ് നി­രോ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തി­നാൽ ഇവർ പ്ര­ജാ­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തി­ന്റെ ബാ­ന­റിൽ­ത്ത­ന്നെ­യാ­ണു് സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­തു്. പി. കെ. ചാ­ത്തൻ മാ­സ്റ്റർ, ഗം­ഗാ­ധ­രൻ എ­ന്നി­വർ ജാ­ഥ­യു­ടെ മുൻ­നി­ര­യി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കാൻ ചാ­ല­ക്കു­ടി­യിൽ നി­ന്നും ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചി­ല­ധി­കം പേർ പു­റ­പ്പെ­ട്ടെ­ങ്കി­ലും അവരെ പോ­ലീ­സ് ന­ഗ­രാ­തിർ­ത്തി­യിൽ ത­ട­ഞ്ഞു. പോ­ലീ­സു­മാ­യി ന­ട­ത്തി­യ ചർ­ച്ച­യു­ടെ ഫ­ല­മാ­യി അവർ ജാഥ അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ച്ചു.

ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന കർമ്മ സ­മി­തി­യു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ ജാഥ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യി, അ­ത്യാ­വേ­ശ­ത്തോ­ടെ മു­ന്നേ­റി. കീഴാള സ്ത്രീ­കൾ ജാ­ഥ­യിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­തു് ശു­ഭ്ര­വ­സ്ത്രം ധ­രി­ച്ചാ­യി­രു­ന്നു. അ­ധഃ­സ്ഥി­ത­രിൽ ഈ കാഴ്ച ആവേശം നി­റ­ച്ചു. എ­ന്നാൽ ഈ കാ­ഴ്ച­ക­ണ്ടു് മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ ദേ­ഷ്യം കൊ­ണ്ടു വി­റ­ച്ചു. പ്ര­ക­ട­ന­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ വ­സ്ത്ര­ത്തി­ലേ­ക്ക­വർ മു­റു­ക്കി­ത്തു­പ്പി. ഇ­തി­നി­ട­യിൽ, വഴി ന­ട­ക്കൽ നി­രോ­ധി­ച്ചു­ള്ള പ്ര­ഖ്യാ­പ­ന ഉ­ത്ത­ര­വി­ന്റെ തീ­ണ്ടാ­പ്പ­ല­ക കു­ട്ടം­കു­ളം റോഡിൽ നി­ന്നും ആരോ പ­റി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞു. ജനം അ­ക്ര­മാ­സ­ക്ത­രാ­യി. സ­മ­ര­ക്കാ­രെ മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ വ­ള­ഞ്ഞി­ട്ടാ­ക്ര­മി­ച്ചു. എ­ങ്കി­ലും പ്ര­ക­ട­നം അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ക്കാൻ അവർ ത­യ്യാ­റാ­യി­ല്ല. സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­വ­രെ­ല്ലാം കു­ട്ടം­കു­ള­ത്തി­ന­പ്പു­റ­ത്തേ­ക്കു മാർ­ച്ചു ചെ­യ്തു. ത­ങ്ങൾ­ക്കു വ­ഴി­ന­ട­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലെ­ന്നു മേ­ലാ­ളർ വി­ധി­യെ­ഴു­തി­യ വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ അവർ നെ­ഞ്ചു­വി­രി­ച്ചു ന­ട­ന്നു.

പി. സി. കു­റു­മ്പ, കെ. കെ. ചക്കി, കെ. വി. കാളി, കെ. കെ. അ­യ്യ­പ്പ­ന്റെ ഭാര്യ കാളി എ­ന്നി­വ­ര­ട­ങ്ങു­ന്ന സ­മ്മേ­ള­ന പ്ര­ചാ­ര­ക സം­ഘ­ത്തി­നു നേരെ കൂ­ടൽ­മാ­ണി­ക്യം ക്ഷേ­ത്ര­പ­രി­സ­ര­ത്തു വ­ച്ചു് സവർണർ മു­റു­ക്കി­ത്തു­പ്പി. ഈ അ­തി­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം വളരെ പെ­ട്ടെ­ന്നു തന്നെ യോ­ഗ­വേ­ദി­യി­ലു­മെ­ത്തി. തീ­ണ്ടാ­പ്പ­ല­ക റ­ദ്ദാ­ക്കി­യ­താ­ണെ­ന്നും അ­തി­നു് ഇ­പ്പോൾ നി­യ­മ­പ്രാ­ബ­ല്യ­മി­ല്ലെ­ന്നും അ­തി­നാൽ ഈ വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കാൻ എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടെ­ന്നും നേ­താ­ക്കൾ പ­റ­ഞ്ഞു. ആ­രെ­ങ്കി­ലും ത­ങ്ങ­ളെ ത­ട­ഞ്ഞാൽ നേ­രി­ടാ­നു­റ­ച്ചു ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു ആ നീ­ക്കം.

അ­ധ്യാ­യം 20

“സ്വ­ത­ന്ത്ര­ഭാ­ര­ത നൂതന ചരിതം

സ്വ­ന്തം ചോ­ര­യിൽ എ­ഴു­തു­ന്ന­വ­രെ…”

പ്ര­ശ്ന­സ്ഥ­ല­ത്തേ­ക്കു് ജാഥ ന­യി­ച്ച ഏ­വ­രു­ടേ­യും നാ­വു­ക­ളിൽ നി­ന്നും ഈ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യ­ഗാ­ന­മു­യർ­ന്നു. ‘ക്ഷേ­ത്ര പ്ര­വേ­ശ­ന­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യും ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്വ ഭ­ര­ണ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യും നാ­മെ­ല്ലാം ഒ­ന്നി­ച്ചു സമരം ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­രാ­ണു്. ന­മു­ക്ക­തിൽ അ­ഭി­പ്രാ­യ വ്യ­ത്യാ­സ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­കാ­നും പാ­ടി­ല്ല. കൊ­ച്ചി രാ­ജ്യ­ത്തു് അ­യി­ത്തം വച്ചു പു­ലർ­ത്താൻ ഇ­നി­യൊ­രു ശ­ക്തി­ക്കും സാ­ധ്യ­മ­ല്ല. എ­ന്നി­ട്ടും കു­ട്ടം­കു­ളം റോഡിൽ നി­രോ­ധ­ന­മോ? ന­മു­ക്കെ­ല്ലാം പ്ര­ക­ട­ന­മാ­യി അ­ങ്ങോ­ട്ടു നീ­ങ്ങാം,’ പി. ഗം­ഗാ­ധ­ര­ന്റെ വാ­ക്കു­കൾ എ­ല്ലാ­വ­രി­ലും ആവേശം നി­റ­ച്ചു.

വ­ഴി­യിൽ കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്ന വേ­ലി­യും പൊ­ളി­ച്ചു സ­മ­ര­ക്കാർ മു­ന്നേ­റി. കു­ട്ടം­കു­ള­ത്തി­നു കി­ഴ­ക്കു ഭാ­ഗ­ത്തു വ­ച്ചു് പോ­ലീ­സ് ഓ­ഫീ­സർ­മാ­രാ­യ സൈമൺ മാ­ഞ്ഞൂ­രാ­ന്റെ­യും ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ ശ­ങ്കു­ണ്ണി­യു­ടെ­യും നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ ഒ­രു­പ­റ്റം സാ­യു­ധ­രാ­യ പോ­ലീ­സു­കാർ പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­ക­രെ ത­ട­ഞ്ഞു­നിർ­ത്തി. കൈയിൽ ചൂ­ര­ലും തോളിൽ ലാ­ത്തി­യു­മാ­യി ഡി. വൈ. എസ്. പി.-യും സിവിൽ ഗാർ­ഡു­ക­ളും നി­ര­ന്നു നി­ന്നു.

പോ­ലീ­സു­കാ­രെ മ­റി­ക­ട­ന്നു് പി. ഗം­ഗാ­ധ­രൻ മു­ന്നോ­ട്ടു നീ­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ പോ­ലീ­സ് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ പി­ന്നി­ലേ­ക്കു തള്ളി. പോ­ലീ­സ് വലയം ഭേ­ദി­ച്ചു മു­ന്നോ­ട്ടു നീ­ങ്ങാൻ ശ്ര­മി­ച്ച ജാ­ഥ­ക്കാ­രെ യാ­തൊ­രു പ്ര­കോ­പ­ന­വു­മി­ല്ലാ­തെ പോ­ലീ­സ് ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ചു. തു­ടർ­ന്നു് പോ­ലീ­സു­കാ­രും സ­മ­ര­ക്കാ­രും ത­മ്മിൽ ഉ­ന്തും ത­ള്ളു­മാ­യി. ഇ­തി­നി­ടെ പോ­ലീ­സ് ലാ­ത്തി­ച്ചാർ­ജ്ജ് ആ­രം­ഭി­ച്ചു. ധാ­രാ­ളം പേർ അ­ടി­യേ­റ്റു വീണു. വ­ഴി­നീ­ളെ സ­മ­ര­ക്കാ­രു­ടെ ചോ­ര­യൊ­ഴു­കി. മർ­ദ്ദ­ന­മേ­റ്റു സ­ഹി­കെ­ട്ടു് കെ. വി. ഉണ്ണി പോ­ലീ­സി­നെ തി­രി­ച്ചു തല്ലി. അതോടെ പോ­ലീ­സു­കാ­രു­ടെ ദേ­ഷ്യം വർ­ദ്ധി­ച്ചു. ഉ­ണ്ണി­യെ­യും ഗം­ഗാ­ധ­ര­നെ­യും കു­ള­ത്തി­ന­ടു­ത്ത ഇ­ല­ക്ട്രി­ക് പോ­സ്റ്റിൽ കെ­ട്ടി­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു പി­ന്നീ­ടു് പോ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദി­ച്ച­തു്.

സ­മ­ര­ക്കാർ­ക്കി­ട­യിൽ പോ­ലീ­സു­കാർ ഒരു വര വ­ര­ച്ചു. ആ വ­ര­യ്ക്ക­ക­ത്തു പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ­യെ­ല്ലാം പേരിൽ പോ­ലീ­സ് കേ­സെ­ടു­ത്തു. കു­റു­മ്പ­യും ഭർ­ത്താ­വു് ചാ­ത്ത­നു­മ­ട­ക്കം നി­ര­വ­ധി പേർ പോ­ലീ­സ് പി­ടി­യി­ലാ­യി. എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട സ­ബ്ജ­യി­ലിൽ എ­ത്തി­ച്ചു. പി­ടി­കൂ­ടി­യ­വ­രിൽ പ­ല­രെ­യും ലോ­ക്ക­പ്പി­ലി­ട്ടു കൊ­ല്ലാ­നാ­യി­രു­ന്നു പോ­ലീ­സ് പ­ദ്ധ­തി. എ­ന്നാൽ, ഒരു പോ­ലീ­സു­കാ­രൻ അതീവ ര­ഹ­സ്യ­മാ­യി ലോ­ക്ക­പ്പി­ന്റെ താ­ക്കോൽ മാ­റ്റി­യ­തി­നാൽ ആ പ­ദ്ധ­തി പൊ­ളി­ഞ്ഞു.

ഇ­രി­ഞ്ഞാ­ല­ക്കു­ട­യു­ടെ സാ­മൂ­ഹി­ക സാം­സ്കാ­രി­ക ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്ന ഒ­ന്നാ­ണു് കൂ­ടൽ­മാ­ണി­ക്യ­ക്ഷേ­ത്രം. ഈ ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ കി­ഴ­ക്കേ ന­ട­യി­ലെ കു­ള­മാ­ണു് കു­ട്ടം­കു­ളം. ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ കി­ഴ­ക്കേ വാ­ര്യ­ത്തു­ള്ള കു­ട്ടൻ വാ­ര്യ­രാ­ണു് ഈ കുളം നിർ­മ്മി­ച്ച­തു്. അ­തി­നാ­ലാ­ണു് ഈ കു­ള­ത്തി­നു് കു­ട്ടൻ­കു­ളം എന്ന പേരു വ­ന്ന­തു്.

വെ­ള്ള­ത്തിൽ ഒ­രി­ക്ക­ലും നിഴൽ വീ­ഴാ­ത്ത വിധം ദീർ­ഘ­ച­തു­രാ­കൃ­തി­യി­ലാ­ണു് ഈ നിർ­മ്മി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. കൊ­ച്ചി രാ­ജാ­വാ­ണു് ഈ കു­ള­ത്തി­നു് അതു നിർ­മ്മി­ച്ച­യാ­ളു­ടെ പേരു നൽ­കി­യ­തു്.

ഈ കു­ള­ത്തി­ന്റെ കി­ഴ­ക്കേ ന­ട­യു­ടെ മ­തി­ലി­നോ­ടു ചേർ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു തീ­ണ്ടാ­പ്പ­ല­ക സ്ഥാ­പി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് അവിടെ നടന്ന സ­മ­ര­ത്തി­നു് കു­ട്ടൻ­കു­ളം സ­മ­ര­മെ­ന്ന പേരു ല­ഭി­ച്ച­തു്. കു­ള­ത്തി­ന്റെ വ­ശ­ത്തു കൂടി തീ­ണ്ടൽ­ജാ­തി­ക്കാർ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ ക്ഷേ­ത്ര­വും കു­ള­വും അ­ശു­ദ്ധ­മാ­കു­ന്നു­വെ­ന്നും തു­ടർ­ച്ച­യാ­യ പു­ണ്യാ­ഹ­ത്തി­നു് ഇ­ട­വ­രു­ത്തു­ന്നു­വെ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞാ­ണു് തീ­ണ്ടാ­പ്പ­ല­ക സ്ഥാ­പി­ച്ച­തു്. മ­നു­ഷ്യ­രെ വെ­റു­ത്ത­ക­റ്റി നി­റു­ത്തു­ന്ന­തി­നു് സർ­വ്വ­ച­രാ­ച­ര­ങ്ങ­ളെ­യും ഏ­ക­മാ­യി ക­ണ്ടി­രു­ന്ന ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ കൂ­ട്ടു­പി­ടി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു അവർ.

സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ മുൻ­നി­ര­യിൽ തന്നെ കു­റു­മ്പ­യു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. പോ­ലീ­സ് പി­ടി­കൂ­ടി­യ­വ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ചാ­ത്ത­നും കു­റു­മ്പ­യു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ക­മി­ഴ്ത്തി­ക്കി­ട­ത്തി കാ­ലി­ന്റെ വെ­ള്ള­യിൽ 24 തവണ അ­ടി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു അ­വർ­ക്കു­ള്ള ശിക്ഷ. തു­ടർ­ന്നു് വീ­ട്ടു ത­ട­ങ്ക­ലിൽ പാർ­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു.

ഇ­ക്കാ­ര്യ­ങ്ങൾ വി­വ­രി­ക്കു­മ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളിൽ ആ­വേ­ശ­വും ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ കൊടിയ മർ­ദ്ദ­ന­ത്തി­ന്റെ വേ­ദ­ന­ക­ളും ഞ­ങ്ങൾ­ക്ക­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ടു.

അ­ധ്യാ­യം 21

പാ­ലി­യം ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­നു മു­ന്നി­ലു­ള്ള ചേ­ന്ന­മം­ഗ­ലം റോഡ് വ­ഴി­യു­ള്ള സ­ഞ്ചാ­രം അ­ഹി­ന്ദു­ക്കൾ­ക്കും താ­ഴ്‌­ന്ന ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കും നി­ഷേ­ധി­ച്ചി­രു­ന്ന­തി­നെ­തി­രെ നടന്ന സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­മാ­യി­രു­ന്നു പാ­ലി­യം സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹം (1947–48). സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യാ­ന­ന്ത­ര കേ­ര­ള­ത്തിൽ നടന്ന ആ­ദ്യ­ത്തെ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­വും ഇ­തു­ത­ന്നെ.

കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ സ­മ­ര­ത്തിൽ വൈ­ക്കം സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­വും ഗു­രു­വാ­യൂർ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­വും പോലെ തന്നെ ഏറെ ച­രി­ത്ര­പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ള്ള സ­ഞ്ചാ­ര സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­മാ­ണു് പാ­ലി­യം സമരം. മ­ഹാ­ത്മാ­ഗാ­ന്ധി യുടെ ദേശീയ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­ത്തി­ലെ ഒരു പ്ര­ധാ­ന കർ­മ­പ­ദ്ധ­തി­യാ­യി­രു­ന്നു അ­യി­ത്തോ­ച്ചാ­ട­നം. ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന വി­ളം­ബ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ഒരു വ്യാ­ഴ­വ­ട്ട­ക്കാ­ലം ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടും കൊ­ച്ചി സം­സ്ഥാ­ന­ത്തു് അ­ധഃ­സ്ഥി­തർ­ക്കു് പൊ­തു­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശം അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­ല്ല. പാ­ലി­യം പുതിയ തൃ­ക്കാ­വു് ശി­വ­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­നു മു­ന്നി­ലെ വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യും സ­മീ­പ­പ്ര­ദേ­ശ­ത്തും അ­യി­ത്ത­ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു് സ­ഞ്ചാ­ര സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നൽ­കാ­തി­രി­ക്കാൻ കൊ­ച്ചി­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ ജ­ന്മി­മാ­രും മ­ഹാ­രാ­ജാ­വി­ന്റെ പ്ര­ധാ­ന­മ­ന്ത്രി­സ്ഥാ­നം കൈ­കാ­ര്യം ചെ­യ്യു­ന്ന പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ചൻ­മാ­രും സ്വീ­ക­രി­ച്ച സ­വർ­ണാ­ധീ­ശ­ത്വ നി­ല­പാ­ടു­കൾ­ക്കെ­തി­രെ നടന്ന ബ­ഹു­ജ­ന­പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­മാ­ണു് പാ­ലി­യം സമരം. പഴയ കൊ­ച്ചി സം­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രാ­ജാ­വു് ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ പി­ന്നെ പ്ര­ധാ­നി പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­നാ­യി­രു­ന്നു എന്നു പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. പാ­ലി­യ­ത്തെ മേ­നോൻ­മാർ­ക്കു് അച്ചൻ എന്ന സ്ഥാ­ന­പ്പേ­രു് രാ­ജാ­വു് നൽ­കി­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്. കൊ­ച്ചി സം­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലെ പ്ര­ധാ­ന­മ­ന്ത്രി സ്ഥാ­ന­വും, മു­ഖ്യ­സൈ­ന്യാ­ധി­പ­സ്ഥാ­ന­വും പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ചൻ­മാർ­ക്കു് ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. താ­നു­മാ­യു­ണ്ടാ­യ ഒരു പ്ര­ശ്ന­ത്തിൽ പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ചൻ ഡച്ച് ഈ­സ്റ്റ് ഇ­ന്ത്യാ ക­മ്പ­നി­യു­ടെ പ്ര­തി­നി­ധി­യെ വെ­ട്ടി­ക്കൊ­ല­പ്പെ­ടു­ത്തി. എ­ന്നാൽ, പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­ന്റെ സ്വാ­ധീ­ന­ശ­ക്തി അ­റി­യാ­വു­ന്ന ഡ­ച്ചു­കാർ പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­നോ­ടു് എ­തി­രി­ടാൻ മു­തിർ­ന്നി­ല്ല. അ­ത്ര­ക്കു ഉ­ഗ്ര­പ്ര­താ­പി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­ന്മാർ. അ­തു­പോ­ലെ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­താ­പ­ത്തെ അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാ­ത്ത കീ­ഴാ­ള­രെ യാ­തൊ­രു കൂ­സ­ലും കൂ­ടാ­തെ വ­ധി­ക്കാ­നും ഈ കു­ടും­ബ­ക്കാർ­ക്കു് മ­ടി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

സ്വ­കാ­ര്യ­ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങൾ എല്ലാ ഹി­ന്ദു­ക്കൾ­ക്കു­മാ­യി തു­റ­ന്നു­കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തിൽ താൻ എ­തി­ര­ല്ലെ­ന്നു് തന്നെ വന്നു കണ്ടു നി­വേ­ദ­നം സ­മർ­പ്പി­ച്ച പ്ര­ജാ­മ­ണ്ഡ­ലം പ്ര­തി­നി­ധി­ക­ളോ­ടാ­യി രാ­ജാ­വു് പ­റ­യു­ക­യു­ണ്ടാ­യി. അ­ത്ത­രം ഒരു നീ­ക്ക­ത്തി­നു് രാ­ജ­കൊ­ട്ടാ­രം അ­നു­കൂ­ല­മാ­യി­രി­ക്കു­മെ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹം പ­റ­ഞ്ഞു. എ­ന്നാൽ സർ­ക്കാർ ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങൾ എല്ലാ ഹി­ന്ദു­ക്കൾ­ക്കു­മാ­യി തു­റ­ന്നു­കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തിൽ സാ­ങ്കേ­തി­ക­മാ­യ ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടു­കൾ ഉ­ണ്ടു് എ­ന്നും രാ­ജാ­വു് ഇ­വ­രോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ എല്ലാ ഹി­ന്ദു­ക്കൾ­ക്കും പ്ര­വേ­ശ­നം സാ­ധ്യ­മാ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള ഒരു നി­വേ­ദ­നം കൊ­ച്ചി­യി­ലെ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ ത­യ്യാ­റാ­ക്കി. ഏ­താ­ണ്ടു് 60000-​ത്തോളം ആളുകൾ ഈ ഭീ­മ­ഹർ­ജി­യിൽ ഒ­പ്പി­ട്ടി­രു­ന്നു. കൊ­ച്ചി­യി­ലെ മു­ഴു­വൻ ഹി­ന്ദു­ക്ക­ളും സ­മ്മ­തി­ച്ചാൽ ഈ നി­വേ­ദ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ന­ട­പ്പി­ലാ­ക്കാം എ­ന്നാ­ണു് രാ­ജാ­വു് നി­വേ­ദ­ന­ത്തി­നു മ­റു­പ­ടി­യാ­യി പ­റ­ഞ്ഞ­തു്. രാ­ജ­ഭ­യം­കൊ­ണ്ടു് കു­റെ­പ്പേ­രെ­ങ്കി­ലും ഇതിനു സ­മ്മ­തി­ക്കി­ല്ലെ­ന്നു് രാ­ജാ­വി­നു് അ­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു.

images/Sahodaran_Ayyappan.jpg
സ­ഹോ­ദ­രൻ അ­യ്യ­പ്പൻ

പാ­ലി­യം സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­രി­സ­ര­ത്തു­കൂ­ടി അ­യി­ത്ത­ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു വ­ഴി­ന­ട­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശം നി­ഷേ­ധി­ച്ച സംഭവം പ­ല­പ്പോ­ഴും സം­ഘർ­ഷ­ങ്ങ­ളിൽ എ­ത്തി­യി­രു­ന്നു. സ­ഹോ­ദ­രൻ അ­യ്യ­പ്പ­ന്റെ ആ­ത്മ­സു­ഹൃ­ത്തു് കേ­ള­പ്പ­നാ­ശാ­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ നടന്ന ധീ­ര­മാ­യ ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പു­ക­ളും കു­ട്ടം­കു­ളം സ­മ­ര­വു­മെ­ല്ലാം അ­യി­ത്ത­ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു് പാ­ലി­യ­ത്തെ റോ­ഡു­ക­ളിൽ സ­ഞ്ച­രി­ക്കാ­നു­ള്ള ആ­ത്മ­ധൈ­ര്യം നൽ­കി­യി­രു­ന്നു. വ­ട­ക്കും­പു­റം കൊ­ച്ച­ങ്ങാ­ടി തൈ­പ്പു­ര­യിൽ ടി. ആർ. രാഘവൻ എന്ന ക­യർ­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ സ­വർ­ണ­രു­ടെ ഗു­ണ്ട­കൾ കു­ത്തി­യ­തോ­ടെ വൻ പ്ര­തി­ഷേ­ധ­മു­യർ­ന്നു.

പാ­ലി­യം കൊ­ട്ടാ­രം ആ­ക്ര­മി­ക്കാ­നും റോ­ഡി­ലെ നി­രോ­ധ­നാ­ജ്ഞ ലം­ഘി­ക്കാ­നും ജ­ന­ങ്ങൾ ഒ­ന്ന­ട­ങ്കം തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. ഇ­തി­നി­ട­യിൽ പ്ര­ജാ­മ­ണ്ഡ­ലം, എസ്. എൻ. ഡി. പി., ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി, പുലയർ മഹാസഭ പ്ര­തി­നി­ധി­കൾ തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ ചേർ­ന്നു് 1947 ജൂണിൽ പാ­ലി­യം റോഡ് സമര കർ­മ­സ­മി­തി രൂ­പീ­ക­രി­ച്ചു. സ­മ­ര­ക്കാ­രെ പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­ന്റെ ഗു­ണ്ട­കൾ ആ­ക്ര­മി­ച്ചു. സ­മ­ര­സ­മി­തി­ക്കാർ പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ച­നെ ക­ണ്ടു് നി­വേ­ദ­നം സ­മർ­പ്പി­ച്ചു. 1947 നവംബർ 26-നു് സ­മ­ര­സ­മി­തി അ­ന്ത്യ­ശാ­സ­നം പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചു. ഡി­സം­ബർ മൂ­ന്നി­നു­മു­മ്പു് പാ­ലി­യം റോഡ് തു­റ­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ നി­രോ­ധി­ത വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹി­കൾ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­മെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു അതു്.

images/CKeshavan.jpg
സി. കേശവൻ

ഡി­സം­ബർ നാ­ലി­നു് സി. കേശവൻ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ സമരം ഉ­ദ്ഘാ­ട­നം ചെ­യ്തു. അ­ട­യ്ക്കാ­ത്ത­റ ഇ­ട്ട്യാ­തി­രി­യും വെ­ള്ളാ­യി നാ­രാ­യ­ണ­നു­മാ­യി­രു­ന്നു നി­രോ­ധി­ത വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ച്ച ആ­ദ്യ­ത്തെ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹി­കൾ. പാ­ലി­യം റോഡ് സ്വ­കാ­ര്യ­വ­ഴി­യാ­ണെ­ന്നു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ടു് പാ­ലി­യ­ത്ത­ച്ചൻ­മാർ കോ­ട­തി­യിൽ­നി­ന്നു് നി­രോ­ധ­ന ഉ­ത്ത­ര­വു് സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു. വ­ലി­യൊ­രു പൊ­ലീ­സ് സേനയെ വി­ന്യ­സി­ച്ചു. സമരം ശ­ക്തി­പ്പെ­ട്ടു. സ­മ­ര­സ­മി­തി സെ­ക്ര­ട്ട­റി ടി. ഇ. ബാലൻ, ആവൻ വൈ­ദ്യൻ എ­ന്നി­വ­രെ­ല്ലാം പൊ­ലീ­സ് മർ­ദ­ന­ത്തിൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു. പ്ര­ജാ­മ­ണ്ഡ­ല­വും എസ്. എൻ. ഡി. പി.-യും സ­മ­ര­രം­ഗ­ത്തു­നി­ന്നു് പി­ന്മാ­റി. സ­മ­ര­ത്തി­നു് കൊ­ച്ചി എസ്. എൻ. ഡി. പി.-യുടെ പി­ന്തു­ണ­യി­ല്ലെ­ന്നു് ജനറൽ സെ­ക്ര­ട്ട­റി ടി. കെ. കു­ഞ്ഞ­യ്യ­പ്പൻ പ്ര­സ്താ­വ­ന ഇ­റ­ക്കി­യെ­ങ്കി­ലും എസ്. എൻ. ഡി. പി. പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­ല്ലാം സ­മ­ര­ത്തോ­ടൊ­പ്പം അ­ണി­നി­ര­ന്നു. അ­യി­ത്ത­ജാ­തി­ക്കാ­രും ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­ക്കാ­രും മാ­ത്ര­മ­ല്ല അ­ണി­നി­ര­ന്ന­തു്. ആര്യാ പ­ള്ള­ത്തി­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ജ­ന­ങ്ങൾ എത്തി. ഇ. എസ്. സ­ര­സ്വ­തി, ഐ. സി. പ്രി­യ­ദ­ത്ത്, പി. പ്രി­യ­ദ­ത്ത, ദേ­വ­സേ­ന തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ കൊ­ടും­മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ര­യാ­യി.

കൊ­ടു­ങ്ങ­ല്ലൂർ കോ­വി­ല­ക­ത്തെ കു­ഞ്ഞി­ക്കു­ട്ടി­ത്ത­മ്പു­രാ­ട്ടി, ഇ­ന്ദി­ര­ത്ത­മ്പു­രാ­ട്ടി, ര­മ­ത്ത­മ്പു­രാ­ട്ടി എ­ന്നി­വ­രും കൊ­ച്ചി കോ­വി­ല­ക­ത്തെ പി. ര­വി­വർ­മ, കേ­ര­ള­വർ­മ എന്നീ യു­വാ­ക്ക­ളും അ­ണി­നി­ര­ന്നു. എ. കെ. ജി.-യുടെ സാ­ന്നി­ധ്യം സ­മ­ര­ത്തി­നു് പു­ത്ത­നു­ണർ­വു് നൽകി. വിവിധ പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു­വ­രു­ന്ന ജാഥകൾ മൂ­ന്നി­ട­ത്തു കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു് അ­വി­ടെ­നി­ന്നു് പാ­ലി­യ­ത്തേ­ക്കു് ശ­ക്ത­മാ­യ ബഹുജന മു­ന്നേ­റ്റം ന­ട­ത്താ­നാ­യി­രു­ന്നു തീ­രു­മാ­നം. ഇ­തി­നി­ട­യിൽ മാർ­ച്ച് ആ­റി­നു് കോ­ഴി­ക്കോ­ട്ടു­വ­ച്ചു് എ. കെ. ജി. അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടു.

1947 ഡി­സം­ബർ 20-നു് മ­ഹാ­രാ­ജാ­വു് ഒരു വി­ളം­ബ­രം ന­ട­ത്തി. 1948 ഏ­പ്രിൽ 14 മുതൽ തൃ­പ്പൂ­ണി­ത്തു­റ ശ്രീ പൂർ­ണ­ത്ര­യീ­ശ­ക്ഷേ­ത്രം ഒ­ഴി­കെ­യു­ള്ള ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങൾ മു­ഴു­വൻ അ­വർ­ണർ­ക്കു് തു­റ­ന്നു­കൊ­ടു­ക്കാ­മെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു അതിലെ പ്ര­ഖ്യാ­പ­നം. പക്ഷേ, പാ­ലി­യം വ­ഴി­തു­റ­ക്കു­ക­യി­ല്ലെ­ന്നു­ള്ള വ്യ­വ­സ്ഥ­യും അ­തി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. സ­മ­ര­സ­മി­തി­യിൽ അ­ഭി­പ്രാ­യ­വ്യ­ത്യാ­സം വ­ളർ­ന്നു. എ­ന്നാൽ, ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി സമരം തു­ട­രാൻ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. ഈ ഘ­ട്ട­ത്തിൽ എ. കെ. ജി. സ­മ­ര­ഭൂ­മി­യിൽ എത്തി. അ­ധി­കാ­രി­കൾ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ചേ­ന്ദ­മം­ഗ­ല­ത്തേ­ക്കു­ള്ള പ്ര­വേ­ശ­ന­വും യോ­ഗ­വും നി­രോ­ധി­ച്ചു. എ. കെ. ജി.യുടെ സാ­ന്നി­ധ്യ­ത്തിൽ സ­മ­ര­സ­മി­തി ര­ഹ­സ്യ­മാ­യി യോഗം ചേർ­ന്നു. 1948 മാർ­ച്ച് ഒ­മ്പ­തി­നു് നി­രോ­ധ­നാ­ജ്ഞ പ­ര­മാ­വ­ധി ലം­ഘി­ക്ക­ണ­മെ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു ആ പ­ദ്ധ­തി. എ­ന്നാൽ, മാർ­ച്ച് ആ­റി­നു് കോ­ഴി­ക്കോ­ട്ടു­വ­ച്ചു് എ. കെ. ജി. വീ­ണ്ടും അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടു. എം. എസ്. കു­മാ­രൻ, എം. എൻ. നായർ എ­ന്നി­വ­രു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലു­ള്ള ജാഥ കൊ­ടു­ങ്ങ­ല്ലൂർ പ­ടാ­കു­ളം കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു് മാർ­ച്ച് ഒ­മ്പ­തി­നു് സം­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യി തി­രി­ഞ്ഞു് ചേ­ന്ദ­മം­ഗ­ല­ത്തേ­ക്കു നീ­ങ്ങി. പുലയ മ­ഹാ­സ­ഭാ നേ­താ­വു് കെ. കെ. അ­യ്യ­പ്പ­ന്റെ ഭാര്യ കെ. സി. കാളി സ­മ­ര­രം­ഗ­ത്തേ­ക്കു് കു­തി­ച്ചു. ജോസഫ് പു­ലി­ക്കോ­ടൻ, കെ. എൻ. ന­മ്പൂ­തി­രി, ടി. എ. വേ­ലാ­യു­ധൻ, സി. എ. കു­മാ­രൻ മാ­സ്റ്റർ, കെ. എസ്. ശ­ങ്ക­രൻ, കെ. സി. ചേ­ന്നൻ എ­ന്നി­വർ­ക്കെ­ല്ലാം മർ­ദ­ന­മേ­റ്റു. കെ. സി. കാളി ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന­ക­ത്തു് കയറി ഉ­റ­ക്കെ ‘അ­യി­ത്തം ന­ശി­ക്ക­ട്ടെ’ എ­ന്നു് മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­ച്ചു. കാ­ളി­യെ പൊ­ലീ­സു­കാർ മർ­ദ്ദി­ച്ച­വ­ശ­യാ­ക്കി.

ഗു­രു­വാ­യൂർ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­സ­മ­ര­കാ­ല­ത്തു് പി. കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള ശ്രീ­കോ­വി­ലി­നു മു­മ്പി­ലു­ള്ള മണി അ­ടി­ച്ച അതേ ച­രി­ത്ര­പ്രാ­ധാ­ന്യം കാ­ളി­യു­ടെ ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന­ക­ത്തെ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­യി­ലും കാണാം. കൊ­ച്ചി ജാഥ ന­യി­ച്ച­തു് ഇ. കെ. നാ­രാ­യ­ണ­നാ­യി­രു­ന്നു. അ­ഴീ­ക്കൽ എ­ത്തി­യ­പ്പോൾ സ­മ­ര­ജാ­ഥ­യു­ടെ നേ­തൃ­ത്വം വേ­ലാ­യു­ധൻ ഏ­റ്റെ­ടു­ത്തു. രോ­ഗി­യും അ­വ­ശ­നു­മാ­യ അ­ദ്ദേ­ഹം ന­യി­ച്ച ജാഥ എ­ത്തി­യ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും സ­മ­രാ­വേ­ശം അ­ല­യ­ടി­ച്ചു. പൊ­ലീ­സ് അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ മർദനം ന­ട­ത്തി. ആ­ദ്യ­ത്തെ അ­ടി­യിൽ­ത്ത­ന്നെ എ. ജി. വേ­ലാ­യു­ധൻ വീണു. കൈ­കാ­ലു­കൾ ഒ­ടി­ഞ്ഞ അ­ദ്ദേ­ഹം അ­പ്പോ­ഴും അ­യി­ത്ത­ത്തി­നും നാ­ടു­വാ­ഴി­ത്ത­ത്തി­നു­മെ­തി­രെ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­ച്ചു.

സ­മ­ര­ക്കാ­രെ മർ­ദ്ദി­ച്ചൊ­തു­ക്കി മ­ട­ങ്ങി­പ്പോ­യ പൊ­ലീ­സ് സംഘം ചോ­ര­യിൽ കു­ളി­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്ന എ. ജി. വേ­ലാ­യു­ധൻ ‘അ­യി­ത്തം ന­ശി­ക്ക­ട്ടെ, സ­ഖാ­ക്ക­ളേ മു­ന്നോ­ട്ടു്, ഇൻ­ക്വി­ലാ­ബ് സി­ന്ദാ­ബാ­ദ്’ എന്നു ക്ഷീ­ണി­ച്ച സ്വ­ര­ത്തിൽ വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തു് കേൾ­ക്കാ­നി­ട­യാ­യി. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ പൊ­ലീ­സ് തോ­ക്കി­ന്റെ പാ­ത്തി­കൊ­ണ്ടു് ഇ­ടി­ക്കു­ക­യും ബ­യ­ണ­റ്റ് നെ­റു­ക­യിൽ കു­ത്തി­യി­റ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. ആ മർ­ദ്ദ­ന­ത്തിൽ എ. ജി. വേ­ലാ­യു­ധൻ എന്ന സ­മ­ര­പോ­രാ­ളി ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­ത്വം വ­രി­ച്ചു. ച­ല­ന­മ­റ്റ വേ­ലാ­യു­ധ­നെ കാ­ളി­യു­ടെ സ­മീ­പ­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നി­ട്ടു. വേ­ലാ­യു­ധൻ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ട­തു് ലോ­ക­ത്തോ­ടു വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­ഞ്ഞ­തു് ദൃ­ക്സാ­ക്ഷി­യാ­യ കാ­ളി­യാ­ണു്.

എ. ജി. വേ­ലാ­യു­ധ­ന്റെ ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­ത്വ­ത്തോ­ടെ പാ­ലി­യം സമരം നിർ­ത്തി­വ­യ്ക്കാൻ സ­മ­ര­സ­മി­തി തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. 1947 ഡി­സം­ബർ നാ­ലി­നു് ആ­രം­ഭി­ച്ച അ­യി­ത്തോ­ച്ചാ­ട­ന സമരം 1948 മാർ­ച്ച് ഒ­മ്പ­തു­വ­രെ നീ­ണ്ടു. 97 ദിവസം നീണ്ട കീ­ഴാ­ള­ജ­ന­ത­യു­ടെ സ­ഞ്ചാ­ര­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ സ­മ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഈ സ­മ­ര­ത്തിൽ അതീവ ശ­ക്ത­മാ­യി, സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ മു­ന്നിൽ നി­ന്നു പോ­രാ­ടാൻ കു­റു­മ്പ­യു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ, ച­രി­ത്ര­കാ­ര­ന്മാ­രും അ­ക്കാ­ദ­മി­ക് ബു­ദ്ധി­ജീ­വി­ക­ളും ഈ വീ­രോ­ജ്ജ്വ­ല സ­മ­ര­ത്ത ത­മ­സ്ക­രി­ച്ചു. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പേ­രു­പോ­ലും പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­തി­രി­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കു് ഒ­ട്ടേ­റെ പ­ണി­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്.

കീ­ഴാ­ള­ന്റെ ചോ­ര­കൊ­ണ്ടെ­ഴു­തി­യ സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ തീ­വ്ര­ത­യിൽ, അ­തേ­വർ­ഷം തന്നെ സ­വർ­ണാ­ധി­കാ­രി­കൾ കീഴാള ജ­ന­ത­യ്ക്കു് വ­ഴി­ന­ട­പ്പു് അ­വ­കാ­ശ­വും ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന­വും നൽകാൻ നിർ­ബ­ന്ധി­ത­രാ­യി. അ­യി­ത്താ­ചാ­ര­ത്തി­നും ജാ­ത്യാ­ധി­ഷ്ഠി­ത സാ­മൂ­ഹ്യ­വ്യ­വ­സ്ഥ­യ്ക്കും ബ്രാ­ഹ്മ­ണി­ക്കൽ ഹൈ­ന്ദ­വ മ­ത­ത്തി­ന്റെ നീ­തി­ശാ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കും എ­തി­രാ­യി കീഴാള ജ­ന­ത­യു­ടെ സ­ഞ്ചാ­ര സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യാ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള പോ­രാ­ട്ട ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ കീ­ഴാ­ള­ന്റെ ചോര കൊ­ണ്ടെ­ഴു­തി­യ അ­ധ്യാ­യ­മാ­ണു് പാ­ലി­യം സമരം.

അ­ധ്യാ­യം 22

പി. സി. കു­റു­മ്പ ന­യി­ച്ച അ­തി­ശ­ക്ത­വും ധീ­ര­വു­മാ­യ മ­റ്റൊ­രു സ­മ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു പ­രി­യാ­രം കർഷക സമരം. ഈ സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കാൻ കു­റു­മ്പ­യും കൂ­ട്ട­രും ന­ട­വ­ര­മ്പിൽ നി­ന്നു ന­ട­ന്നാ­ണു് പോ­യി­രു­ന്ന­തു്. സ­മ­ര­ക്കാ­രെ ബ­സ്സിൽ ക­യ­റ്റാൻ ആരും ത­യ്യാ­റാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ബ­സ്സു­ക­ളും കു­റ­വാ­യി­രു­ന്നു. മഴ ന­ന­ഞ്ഞു, മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­ച്ചു്, തൃശൂർ വരെ ന­ട­ന്നാ­ണു് സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കാൻ തങ്ങൾ പോ­യ­തെ­ന്നു് കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു. ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലും പു­ല്ലൂ­രും നടന്ന കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലും കു­റു­മ്പ സജീവ സാ­ന്നി­ധ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു.

ചാ­ല­ക്കു­ടി­യി­ലെ കോ­ട­ശേ­രി പ­ഞ്ചാ­യ­ത്തി­ലെ നാ­യ­ര­ങ്ങാ­ടി മേ­ട്ടി­പ്പാ­ട­ത്തു് 1948-ൽ നടന്ന കർ­ഷ­ക­രു­ടെ ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പാ­ണു് പ­രി­യാ­രം കർഷക സമരം. മ­ണ്ണി­നു വേ­ണ്ടി മ­ണ്ണി­ന്റെ മക്കൾ ന­ട­ത്തി­യ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഇ­ന്ന­ത്തെ പ­രി­യാ­രം, കോ­ട­ശേ­രി, അ­തി­ര­പ്പി­ള്ളി പ­ഞ്ചാ­യ­ത്തു­കൾ ചേർ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു പഴയ പ­രി­യാ­രം പ­ഞ്ചാ­യ­ത്തു്. പ­രി­യാ­രം പ­ഞ്ചാ­യ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യി­രു­ന്ന കോ­ട­ശേ­രി ഉൾ­പ്പെ­ടെ­യു­ള്ള പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങൾ കോ­ട­ശേ­രി കർ­ത്താ­ക്കൾ എന്ന ഭ­ര­ണാ­ധി­കാ­രി­യു­ടെ കീ­ഴി­ലാ­യി­രു­ന്നു. കോ­ട­ശേ­രി കർ­ത്താ­ക്ക­ളു­ടെ കാ­ല­ത്താ­ണു് ജ­ന്മി­ത്വം ഇവിടെ ശ­ക്തി­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ബ്രി­ട്ടീ­ഷ് ഭരണം വ­ന്ന­പ്പോ­ഴും ജ­ന്മി­ത്വം എല്ലാ പ്ര­താ­പ­ങ്ങ­ളോ­ടെ­യും നി­ല­നി­ന്നു.

ചാ­ല­ക്കു­ടി­യു­ടെ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലാ­ദ്യ­മാ­യി ജ­ന്മി­ത്വ­ത്തി­നും അ­തി­ക്ര­മ­ങ്ങൾ­ക്കു­മെ­തി­രാ­യ ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പു് ഉ­യ­രു­ന്ന­തു് പ­രി­യാ­ര­ത്താ­ണു്. 1939-ൽ ഏ­താ­നും അ­ഭ്യ­സ്ത­വി­ദ്യ­രാ­യ ചെ­റു­പ്പ­ക്കാർ ചേർ­ന്നു് പ­രി­യാ­രം കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു് കർ­ഷ­ക­സം­ഘം രൂ­പീ­ക­രി­ച്ച­തോ­ടെ ഈ ചെ­റു­ത്തു­നിൽ­പ്പി­നു സം­ഘ­ടി­ത­രൂ­പ­മാ­യി. അ­ക്കൊ­ല്ലം തന്നെ ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി സെൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ക­യും കർ­ഷ­ക­സം­ഘം പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ വി­പു­ലീ­ക­രി­ക്ക­യും ചെ­യ്തു. കോ­ട­ശേ­രി­യി­ലെ മേ­ട്ടി­പ്പാ­ടം, നാ­യ­ര­ങ്ങാ­ടി, കു­ണ്ടു­കു­ഴി­പ്പാ­ടം, കു­റ്റി­ച്ചി­റ പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങൾ അ­തി­വേ­ഗം ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ശ­ക്തി­കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളാ­യി മാറി.

1944-ൽ അഖില കൊ­ച്ചി കർഷക സ­മ്മേ­ള­നം പ­രി­യാ­ര­ത്താ­ണു് ന­ട­ന്ന­തു്. ആ സ­മ്മേ­ള­നം ഉ­ദ്ഘാ­ട­നം ചെ­യ്ത­തു് എ. കെ. ജി.-​യായിരുന്നു. വി. വി. ദാ­മോ­ദ­രൻ, ഗാർ­ഡ്സൺ ദേ­വ­സി­ക്കു­ട്ടി, പി. സി. പൈ­ലി­ക്കു­ട്ടി, കാ­ട്ടു­പ­റ­മ്പൻ കോ­ര­പ്പൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­രാ­യി­രു­ന്നു സം­ഘാ­ട­കർ. ഈ സ­മ്മേ­ള­ന­ത്തി­നു ശേഷം ജ­ന്മി­ത്വ­ത്തി­നെ­തി­രാ­യ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങൾ­ക്കു് പുതിയ മാനം കൈ­വ­ന്നു. കു­ടി­യൊ­ഴി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന കർ­ഷ­ക­രെ സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു് വ­ന­ഭൂ­മി­യും പു­റ­മ്പോ­ക്കും കൈ­യേ­റി കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കി. ഇ­ങ്ങ­നെ 11 ദളിത് കു­ടും­ബ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി ഭൂമി പി­ടി­ച്ചെ­ടു­ത്തു് രൂ­പ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു് കോ­ട­ശേ­രി­യി­ലെ ഇ­ന്ന­ത്തെ മ­ണ­ലാ­യി കോളനി.

മേ­ട്ടി­പ്പാ­ടം പ്ര­ദേ­ശ­ത്തു് കർ­ഷ­ക­സം­ഘം മുൻ­കൈ­യെ­ടു­ത്തു് പാർ­പ്പി­ച്ച ഏ­താ­നും കു­ടും­ബ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭൂമി ഒരു ക്രി­സ്ത്യൻ മാ­നേ­ജ്മെ­ന്റ് സ്ഥാ­പ­ന­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി ഒ­ഴി­പ്പി­ക്കാൻ ന­ട­ത്തി­യ ശ്ര­മ­ങ്ങൾ­ക്കെ­തി­രെ ഉ­യർ­ന്ന പ്ര­തി­ഷേ­ധ­മാ­ണു് പ­രി­യാ­രം കർ­ഷ­ക­സ­മ­രം എന്ന ഉജ്വല പോ­രാ­ട്ട­മാ­യി രൂ­പ­പ്പെ­ട്ട­തു്.

കർ­ഷ­ക­രു­ടെ കൃഷി ന­ശി­പ്പി­ച്ചു് ഭൂമി പി­ടി­ച്ചെ­ടു­ക്കാ­നു­ള്ള നീ­ക്കം കർ­ഷ­ക­സം­ഘം ത­ട­ഞ്ഞു. പ്ര­തി­ഷേ­ധം അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്താൻ ശ­ങ്കു­ണ്ണി എന്ന കു­പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ ഇൻ­സ്പെ­ക്ട­റു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ പൊ­ലീ­സ് സം­ഘ­ത്തെ സർ­ക്കാർ നി­യോ­ഗി­ച്ചു. 1948 മെയ് 28-നു് കർഷകർ പ്ര­ക­ട­ന­മാ­യെ­ത്തി ചെ­ങ്കൊ­ടി നാ­ട്ടി അ­വ­കാ­ശം സ്ഥാ­പി­ച്ചു് കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കി. ഇ­ത­റി­ഞ്ഞെ­ത്തി­യ പൊ­ലീ­സ് സ­മ­ര­ക്കാ­രെ മർ­ദ്ദി­ച്ചു. കർഷകർ തി­രി­ച്ച­ടി­ച്ചു. സം­ഘ­ട്ട­ന­ത്തിൽ ശ­ങ്കു­ണ്ണി ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു. തു­ടർ­ന്നു് പ്ര­ദേ­ശ­ത്തു് എം. എസ്. പി. ക്യാ­മ്പ് ആ­രം­ഭി­ച്ചു് ക­ടു­ത്ത മർ­ദ­ന­വാ­ഴ്ച തു­ട­ങ്ങി. 56 പേ­രു­ള്ള പ­ട്ടി­ക­യാ­ണു് കോ­ട­തി­യിൽ ഹാ­ജ­രാ­ക്കി­യ­തു്. സ്ത്രീ­ക­ളും കു­ട്ടി­ക­ളു­മ­ട­ക്കം പോ­ലീ­സ് തേർ­വാ­ഴ്ച­യ്ക്കു് വി­ധേ­യ­രാ­യി.

പി. ഗം­ഗാ­ധ­രൻ, എം. കെ. കാ­ട്ടു­പ­റ­മ്പൻ, പി. സി. പൈ­ലി­ക്കു­ട്ടി, വി. വി. ദാ­മോ­ദ­രൻ, കെ. കെ. പൈലി, കെ. കെ. കൃ­ഷ്ണൻ, കെ. കെ. കു­ട്ടൻ വൈ­ദ്യൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­രെ പത്തു വർ­ഷ­ത്തെ ത­ട­വി­നു വി­ധി­ച്ചു. 1957-ലെ ഇ. എം. എ­സി­ന്റെ മ­ന്ത്രി­സ­ഭാ കാ­ല­ത്താ­ണു് ഇവരെ മോ­ചി­പ്പി­ച്ച­തു്.

‘കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി യൂ­ണി­യ­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലെ ചോര ചി­ന്തി­യ അ­ധ്യാ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ക­ത്തു­ക കൂ­ടി­യാ­ണു് ഇ­ന്ന­ത്തെ കേരളം. കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ­യാ­ണു് കേ­ര­ളീ­യ­രു­ടെ ജീവിത സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു വലിയ മാ­റ്റം വ­ന്ന­തു്. ഈ മ­ണ്ണിൽ ന­ട­ത്തി­യ കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­ങ്ങൾ ലോ­ക­ത്തി­ലെ തന്നെ വി­പ്ല­വ­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലെ തി­ള­ക്ക­മു­ള്ള ഏ­ടു­ക­ളാ­യാ­ണു് അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്,’ ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­ന­ത്തോ­ടെ കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ധ്യാ­യം 23

ന­ട­വ­ര­മ്പു് കർഷക സ­മ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത മ­റ്റൊ­രു വലിയ സമരം. ഈ സ­മ­ര­വും അ­തി­ശ­ക്ത­വും തീ­വ്ര­വു­മാ­യി­രു­ന്നു. കർ­ഷ­ക­ന്റെ കൈ­വ­ശ­ഭൂ­മി തി­രി­ച്ചെ­ടു­ക്കാൻ പൊ­ലീ­സും ഗു­ണ്ട­ക­ളു­മാ­യി­ചേർ­ന്നു ജന്മി ന­ട­ത്തി­യ നീ­ക്ക­ത്തി­നെ­തി­രെ 1961 സെ­പ്റ്റം­ബ­റി­ലാ­യി­രു­ന്നു ന­ട­വ­ര­മ്പു് സമരം ന­ട­ന്ന­തു്. ഇ. എം. എസ്. സർ­ക്കാർ കാർ­ഷി­ക­ബിൽ പാ­സാ­ക്കി രാ­ഷ്ട്ര­പ­തി­യു­ടെ അ­നു­മ­തി­ക്ക­യ­ച്ച സ­മ­യ­ത്താ­ണു് 1959-ൽ വി­മോ­ച­ന­സ­മ­ര­ത്തെ­തു­ടർ­ന്നു് സർ­ക്കാ­രി­നെ പി­രി­ച്ചു­വി­ട്ട­തു്. തു­ടർ­ന്നു വന്ന സർ­ക്കാർ നിയമം ന­ട­പ്പാ­ക്കാൻ താ­ല്പ­ര്യം കാ­ണി­ച്ചി­ല്ല. ബി­ല്ലി­നു പ്ര­സി­ഡ­ന്റി­ന്റെ അ­നു­മ­തി­ക്കു സ­മ്മർ­ദം ചെ­ലു­ത്ത­ണ­മെ­ന്നു് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു് എ. കെ. ജി.-യുടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ കേ­ര­ള­മാ­കെ കർ­ഷ­ക­ജാ­ഥ സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചു. ബി­ല്ല് അ­സ്ഥി­ര­പ്പെ­ടു­ത്താൻ ജ­ന്മി­മാ­രും സ്ഥാ­പി­ത താ­ല്പ­ര്യ­ക്കാ­രും ശ്ര­മി­ച്ചു.

ഇ­തേ­ത്തു­ടർ­ന്നു് കർ­ഷ­ക­രു­ടെ കൈ­വ­ശ­ഭൂ­മി­യു­ടെ റ­ജി­സ്റ്റർ ഉ­ണ്ടാ­ക്കാൻ സർ­ക്കാർ ത­യ്യാ­റാ­യി­ല്ല. ഇ­തി­ന്റെ മറവിൽ രേ­ഖ­യി­ല്ലാ­ത്ത കർ­ഷ­ക­രെ ഒ­ഴി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ജ­ന്മി­മാർ നീ­ക്കം തു­ട­ങ്ങി. ന­ട­വ­ര­മ്പു് പ­രി­യാ­ട­ത്തു് നാ­രാ­യ­ണ­മേ­നോ­ന്റെ ഭൂമി കൈവശം വച്ചു കൃഷി ചെ­യ്തി­രു­ന്ന സ­മീ­പ­വാ­സി­യാ­യ ചാ­മി­യോ­ടു് നിലം ഒ­ഴി­യാൻ ജന്മി ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. ഒ­ഴി­യ­രു­തെ­ന്നു് കർ­ഷ­ക­സം­ഘ­വും നിർ­ദേ­ശി­ച്ചു. ബലം പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ ചെ­റു­ക്കാ­നും കർ­ഷ­ക­സം­ഘം തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. ഇ­തി­നി­ടെ കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കാൻ ചാമി വീ­ണ്ടും നി­ല­മൊ­രു­ക്കി. ചാമി കൈ­വ­ശ­ഭൂ­മി­യിൽ ക­ട­ക്കു­ന്ന­തു ത­ട­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് ജന്മി കോ­ട­തി­വി­ധി സ­മ്പാ­ദി­ച്ചു. കൈ­വ­ശ­ഭൂ­മി കൈ­വി­ടാ­തെ, കോ­ട­തി­വി­ധി ലം­ഘി­ച്ചു കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കാ­നാ­യി­രു­ന്നു കർ­ഷ­ക­സം­ഘം തീ­രു­മാ­നം. കർ­ഷ­ക­രും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളും ചേർ­ന്നു് ഭൂമി സം­ര­ക്ഷ­ണ സേ­ന­യു­ണ്ടാ­ക്കി. നി­ല­മൊ­രു­ക്കി ഞാ­റു­ന­ടു­ന്ന­തി­നു ത­യ്യാ­റാ­യി. മറ്റു കേ­സു­ക­ളിൽ അ­റ­സ്റ്റ് വാ­റ­ണ്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന കർ­ഷ­ക­സം­ഘം നേ­താ­ക്ക­ളാ­യ കെ. കെ. കോ­പ്പ­ക്കു­ട്ടി­യും പി. കെ. കു­മാ­ര­നും സ­മ­ര­കേ­ന്ദ്ര­ത്തി­ലെ­ത്തി.

വിധി സ­മ്പാ­ദി­ച്ച ജന്മി കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കാ­നാ­യി ഭൂമി സം­ര­ക്ഷ­ണ­സേ­ന­യ്ക്കു രൂപം നൽകി, ഒപ്പം അ­റ­സ്റ്റ് വാ­റ­ണ്ടും നേ­ടി­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ, ചെ­ങ്കൊ­ടി­യു­മാ­യി നൂ­റു­ക­ണ­ക്കി­നു തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ വ­യൽ­വ­ര­മ്പിൽ അ­ണി­നി­ര­ന്നു. മ­റു­വ­ശ­ത്തു് എ­ന്തി­നും ത­യ്യാ­റാ­യി നി­റ­തോ­ക്കു­മാ­യി പൊ­ലീ­സും ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ ഗു­ണ്ട­ക­ളും. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടെ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഞാ­റു­മാ­യി കെ. കെ. കോ­പ്പ­ക്കു­ട്ടി­യും ചാ­മി­യും ഭാര്യ ച­ക്കി­യും വ­യ­ലി­ലി­റ­ങ്ങി.

ഞാറു നട്ടു തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും പൊ­ലീ­സ് ഇവരെ അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു. ഉടനെ മ­റ്റൊ­രു സംഘം ഞാ­റു­മാ­യി­റ­ങ്ങി. നാ­ടി­ന്റെ നാ­നാ­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും കർ­ഷ­ക­രും കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളും ന­ട­വ­ര­മ്പി­ലേ­ക്കു് വ­ന്നു­തു­ട­ങ്ങി­യ­തോ­ടെ പൊ­ലീ­സ് സ­മ­ര­ക്കാ­രെ അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു ജ­യി­ലി­ലാ­ക്കി. സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത തെ­ക്കേ­ട­ത്തു് കു­ഞ്ഞ­ന്റെ ഭാര്യ കാർ­ത്യാ­യ­നി­യെ 14 ദിവസം പ്രാ­യ­മു­ള്ള കൈ­ക്കു­ഞ്ഞു­മാ­യാ­ണു ജ­യി­ലി­ല­ട­ച്ച­തു്. മാ­സ­ങ്ങൾ നീണ്ട സ­മ­ര­ത്തിൽ ജി­ല്ല­യി­ലെ വിവിധ ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് സ­ഖാ­ക്കൾ മാ­റി­മാ­റി പ­ങ്കെ­ടു­ത്തു. സമരം വിജയം കാ­ണു­മ്പോൾ മൂ­വാ­യി­ര­ത്തി­ല­ധി­കം പേർ അ­റ­സ്റ്റു­വ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഇ­വർ­ക്കെ­തി­രെ കേ­സെ­ടു­ത്തു ശി­ക്ഷി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. ഈ സമരം നാ­ടാ­കെ കർ­ഷ­ക­പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങൾ­ക്കു് വീ­റു­പ­ക­രു­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു.

‘ന­ട­വ­ര­മ്പു് സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത ശേഷം പോ­ലീ­സി­ന്റെ ക്രൂ­ര­മർ­ദ്ദ­ന­വും ക­ഴി­ഞ്ഞു് വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു തി­രി­കെ വ­ന്ന­പ്പോൾ ഞ­ങ്ങ­ളെ ബ­സ്സു­കാർ ബ­സ്സിൽ നി­ന്നും വ­ലി­ച്ചി­റ­ക്കി താ­ഴെ­യി­ട്ടു. ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ എ­ല്ലാ­വ­രു­ടെ­യും കൈ­കാ­ലു­കൾ മു­റി­ഞ്ഞു ചോ­ര­യൊ­ഴു­കി. ഇ­ത­റി­ഞ്ഞ പാർ­ട്ടി പ്ര­വർ­ത്ത­കർ ബ­സ്സു­കാ­രു­മാ­യി വ­ഴ­ക്കി­ട്ടു. അതോടെ, പി­ന്നീ­ടു് ഒരു ബ­സ്സി­ലും ഞ­ങ്ങ­ളെ ക­യ­റ്റാ­താ­യി.’

images/C_achuthamenon.jpg
സി. അ­ച്യു­ത­മേ­നോൻ

ന­ട­വ­ര­മ്പു്, ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട, ചാ­ല­ക്കു­ടി, തൃശൂർ തു­ട­ങ്ങി കേ­ര­ള­മ­പ്പാ­ടെ ഈ സ­മ­ര­ത്തിൽ­പ­ങ്കാ­ളി­യാ­യി­രു­ന്നു. ബ­ല­മാ­യി അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടു­പോ­യ­വ­രിൽ ഞാ­നുൾ­പ്പ­ടെ കുറെ പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളും ഉൾ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. പോ­ലീ­സ് സ്റ്റേ­ഷ­നിൽ എ­ത്തി­യ ഉടൻ യാ­തൊ­ന്നും ചോ­ദി­ക്കാ­തെ പോ­ലീ­സ് അടി തു­ട­ങ്ങി, അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് അവർ ഞ­ങ്ങ­ളെ ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച­തു്. ഇനി മേലിൽ സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്ക­രു­തെ­ന്ന താ­ക്കീ­തു നൽ­കി­യാ­ണു് ഞ­ങ്ങ­ളെ­യ­ന്നു് പോ­ലീ­സ് പ­റ­ഞ്ഞു വി­ട്ട­തു്. എ­ന്നാൽ, അ­ടു­ത്ത ആഴ്ച തന്നെ ഞ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാ­വ­രും പാ­ട­ത്തി­റ­ങ്ങി. അ­ന്നും ഞ­ങ്ങ­ളെ പോ­ലീ­സ് പി­ടി­കൂ­ടി മർ­ദ്ദി­ച്ചു. എ­ന്നാൽ, ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി നേ­താ­ക്ക­ളു­ടെ നിർ­ബ­ന്ധ­പ്ര­കാ­രം എല്ലാ പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളേ­യും വെ­റു­തെ വി­ട്ടു, കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു. ‘സി. അ­ച്യു­ത­മേ­നോ­നെ ക്കു­റി­ച്ചും കെ. കെ. വാ­ര്യ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചും സ­മ­ര­വേ­ദി­ക­ളിൽ കേ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല. ന­ട­വ­ര­മ്പു് സമരം കു­റെ­ക്കാ­ലം നീ­ണ്ടു­നി­ന്ന സ­മ­ര­മാ­ണു്,’ കു­റു­മ്പ കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ത്തു.

അ­ധ്യാ­യം 24

‘ഞങ്ങൾ താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു് ചാ­ത്ത­ന്റെ പു­ല്ലൂ­രു­ള്ള കു­ടും­ബ വീ­ട്ടി­ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­ങ്ങേ­രു് മ­രി­ക്കും വരെ രാ­ഷ്ട്രീ­യ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു് എ­ന്നെ­യും കൂ­ട്ടി­യി­രു­ന്നു. അ­ന്നു് സ­മ­ര­ത്തി­നു പോ­യി­രു­ന്ന­തെ­ല്ലാം ന­ട­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. തൃശൂർ ജി­ല്ല­യിൽ നടന്ന എല്ലാ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലും ഞാ­നു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഇന്നു കാ­ണു­ന്ന പോലെ അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­രി­ട­ത്തും മ­തി­ലു­കൾ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. പ­റ­മ്പു­ക­ളിൽ നി­ന്നും പ­റ­മ്പു­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യാ­ണു് അ­ന്നു് ന­ട­ന്നു പോ­യി­രു­ന്ന­തു്. ചി­ല­രെ­ല്ലാം ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭൂ­മി­ക്കു ചു­റ്റും വേലി കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും അ­ങ്ങോ­ട്ടു­മി­ങ്ങോ­ട്ടും ക­ട­ക്കാ­നു­ള്ള കഴ വ­യ്ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ, ഓരോ പ­റ­മ്പി­ലൂ­ടെ­യു­ള്ള യാ­ത്ര­കൾ­ക്കു ത­ട­സ്സ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ­യും സ­മ­ര­ക്കാ­രെ­യും ബ­സ്സു­ക­ളിൽ ക­യ­റ്റി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഉൾ­നാ­ടു­ക­ളി­ലൂ­ടെ സമരം ക­ഴി­ഞ്ഞു് തി­രി­ച്ചു വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും രാ­വേ­റെ­യാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു.

പു­ല്ലൂർ ചെ­ട്ടി­യാ­ന്മാ­രു­ടെ ഏ­റ്റ­വും പ­ഴ­ക്കം ചെന്ന ഒരു അ­ണ്ടി­ക്ക­മ്പ­നി­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ചാ­ത്തൻ മ­രി­ച്ച­തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് എ­നി­ക്ക­വി­ടെ പണി കി­ട്ടി­യ­തു്. കു­റെ­ക്കാ­ലം അ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ പ­ണി­യെ­ടു­ത്തു. സ­മ­ര­ത്തി­നാ­യി പാർ­ട്ടി­ക്കാർ വന്നു വി­ളി­ക്കു­മ്പോൾ ഒ­രാ­ളെ­യോ ര­ണ്ടു­പേ­രേ­യോ വി­ടു­മാ­യി­രു­ന്നു.

കെ. വി. ഉ­ണ്ണി­യു­ടെ നിർ­ബ­ന്ധ­പ്ര­കാ­രം എ­പ്പോ­ഴും എ­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു കൊ­ണ്ടു­പോ­യി­രു­ന്ന­തു്. എ­നി­ക്കു് ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങൾ വളരെ കു­റ­വാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­താ­വാം അതിനു കാരണം. സ­മ­ര­ത്തി­നു പോ­കു­മ്പോൾ കൈയിൽ നി­ന്നും കാ­ര്യ­മാ­യി കാശു് ചെ­ല­വ­ഴി­ക്കേ­ണ്ടി വ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല. ചാ­യ­യും വെ­ള്ള­വും അ­വി­ടെ­നി­ന്നും കി­ട്ടു­മാ­യി­രു­ന്നു. ബ­സ്സിൽ കയറി പോ­കാ­നും വ­രാ­നും ക­ഴി­യു­ന്ന സാ­ഹ­ച­ര്യ­മാ­ണെ­ങ്കിൽ അ­തി­നു­ള്ള കാശു ത­രു­മാ­യി­രു­ന്നു.

ഞ­ങ്ങൾ­ക്കോ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കു­ടും­ബ­ത്തി­നോ സ്വ­ന്ത­മാ­യി കൃ­ഷി­ഭൂ­മി­യോ പു­ര­യി­ട­മോ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജീ­വി­ത­ത്തിൽ യാ­തൊ­രു സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളും ഞാൻ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­മി­ല്ല. ഒ­രു­തു­ണ്ടു ഭൂ­മി­പോ­ലും സ്വ­ന്ത­മാ­യി ഇ­ല്ലാ­ത്ത എ­നി­ക്കു് ഭൂ­പ­രി­ഷ്ക­ര­ണ നിയമം അ­ഭി­മാ­ന­ത്തി­ന്റെ നി­മി­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നെ­പ്പോ­ലു­ള്ള, ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഒ­രി­ത്തി­രി മ­ണ്ണെ­ങ്കി­ലും സ്വ­ന്ത­മാ­യി ഉ­ണ്ടാ­വു­മെ­ന്നു സ്വ­പ്നം കാണാൻ പോലും അ­വ­കാ­ശ­മോ പാ­ങ്ങോ ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തി­നാ­ണു് അതു് അർ­ത്ഥം നൽ­കി­യ­തു്. ഞ­ങ്ങൾ­ക്കും ഈ ഭൂ­മി­യിൽ അ­വ­കാ­ശ­മു­ണ്ടെ­ന്നും അ­തി­ലൊ­രു കൂര വ­യ്ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കു­മെ­ന്നും തെ­ളി­യി­ച്ചു ത­ന്നി­ല്ലേ?’

ഇ­ന്ത്യ­യ്ക്കു് സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം കി­ട്ടി വോ­ട്ട­വ­കാ­ശം ല­ഭി­ച്ച­പ്പോൾ ആ­ദ്യ­മാ­യി വോ­ട്ടു ചെ­യ്ത­തു് അ­ച്യു­ത­മേ­നോ­നാ­യി­രു­ന്നു എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ മുഖം അ­ഭി­മാ­ന­ത്താൽ തി­ള­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു.

‘എന്റെ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ­ക്കു ല­ഭി­ച്ച അം­ഗീ­കാ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു പാർ­ട്ടി അം­ഗ­ത്വം. എന്റെ അ­ഭി­മാ­ന നി­മി­ഷ­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. സ­മ­ര­ത്തി­നും പാർ­ട്ടി സ­മ്മേ­ള­ന­ത്തി­നും മ­റ്റും പോ­കു­മ്പോ­ഴെ­ല്ലാം തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളോ­ടും മ­റ്റു­ള്ള­വ­രോ­ടും നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യി വർ­ത്ത­മാ­നം പ­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളാ­യ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­വർ­ക്കു­കൂ­ടി മ­ന­സ്സി­ലാ­കു­ന്ന രീ­തി­യിൽ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ക്കും വിധം ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു. വോ­ട്ട­വ­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ മ­ഹ­ത്വ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു് ഏ­റ്റ­വും ആ­വേ­ശ­പൂർ­വ്വം ഞാ­ന­വർ­ക്കു ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ടു­ത്ത­തു്. വോ­ട്ടു ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തി­ന്റെ ആ­വ­ശ്യ­ക­ത­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­ച്ചു. വോ­ട്ട­വ­കാ­ശം ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണ­മെ­ന്നും അതു് അ­ഭി­മാ­ന­മാ­യി കാ­ണ­ണ­മെ­ന്നും ഞാൻ പ­തി­വാ­യി പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു. ഈ അ­വ­കാ­ശം നമ്മൾ ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ല്ലെ­ങ്കിൽ ദി­വാ­ന്റെ ശി­ങ്കി­ടി­ക­ളെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വ­രു­ടെ­യും പോ­ലീ­സി­ന്റെ­യും തേർ­വാ­ഴ്ച­യും മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളും പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളെ അ­പ­മാ­നി­ക്ക­ലും തു­ടർ­ന്നു­കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കു­മെ­ന്നും ഞാ­ന­വ­രെ പ­റ­ഞ്ഞു ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി,’ കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു.

താൻ ഏ­റ്റെ­ടു­ത്ത ഏതൊരു ദൗ­ത്യ­വും കു­റു­മ്പ ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു് സ്വ­തഃ­സി­ദ്ധ­മാ­യ ആ­ത്മ­സ­മർ­പ്പ­ണ­ത്തോ­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് തന്റെ അമ്മ സ­ത്യ­ഭാ­മ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ള്ള­താ­യി വിമല ടീ­ച്ചർ ഓർ­മ്മ­പ്പെ­ടു­ത്തി. അവർ ഓരോ സമരം ന­യി­ച്ച­തും നി­സ്വാർ­ത്ഥ­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഈ ഭൂ­മി­യിൽ സ്നേ­ഹ­വും നി­സ്വാർ­ത്ഥ­ത­യും ആ­ത്മാർ­ത്ഥ­ത­യും എ­ടു­ക്കാ­ത്ത നാ­ണ­യ­ങ്ങ­ളാ­യ­തി­നാൽ കു­റു­മ്പ­യും നി­ഷ്ക­രു­ണം വ­ലി­ച്ചെ­റി­യ­പ്പെ­ട്ടു.

അ­ധ്യാ­യം 25

പല ഓർ­മ്മ­ക­ളും മ­റ­വി­യു­ടെ ക­യ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­ണ്ടു­പോ­യെ­ങ്കി­ലും പ്ര­ജ്ഞ­യിൽ മാ­യാ­തെ ശേ­ഷി­ച്ച കാ­ര്യ­ങ്ങൾ കു­റു­മ്പ എ­നി­ക്കു മു­ന്നിൽ നി­ര­ത്തി. കാ­ണെ­ക്കാ­ണെ, ഞങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള അകലം കു­റ­ഞ്ഞു­കു­റ­ഞ്ഞു് ഇ­ല്ലാ­തെ­യാ­യി. അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് കു­റു­മ്പ തന്റെ ജീ­വി­തം എ­നി­ക്കു മു­ന്നിൽ തു­റ­ന്നു വ­ച്ച­തു്. അ­ന്നൊ­രു­നാൾ, 2013 ജ­നു­വ­രി­യിൽ, കു­റു­മ്പ­യു­മാ­യി സം­സാ­രി­ച്ചു മ­ട­ങ്ങാ­നൊ­രു­ങ്ങു­മ്പോൾ, അ­വ­രു­ടെ സ­ഹോ­ദ­രി­യു­ടെ മകൻ മ­ണി­യാ­ണു് എ­ന്നോ­ട­ക്കാ­ര്യം സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച­തു്. ‘അ­മ്മാ­മ നി­ങ്ങ­ളോ­ടു പ­റ­യാ­ത്ത വളരെ പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട ഒരു കാ­ര്യ­മു­ണ്ടു്.’ അതു് എ­ന്താ­ണെ­ന്ന­റി­യാൻ കു­റു­മ്പ­യെ ഞാൻ ചോ­ദ്യ­പൂർ­വ്വം നോ­ക്കി. അ­ക്കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ഇ­നി­യും മ­റ­ച്ചു പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു കാ­ര്യ­മി­ല്ലെ­ന്ന പോലെ കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങി.

‘ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ഒരു മൃ­ഗ­ത്തി­നു കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന പ­രി­ഗ­ണ­ന പോലും നൽ­കാ­തെ, ജീ­വി­ക്കാ­നു­ള്ള ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­കാ­ശം പോലും നി­ഷേ­ധി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു്, നാണം മ­റ­യ്ക്കാൻ ഒ­രി­ത്തി­രി തുണി പോലും ഉ­ടു­ക്കാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കാ­തെ, ഞ­ങ്ങ­ളെ ച­വി­ട്ടി­മെ­തി­ച്ച­തി­നെ­തി­രെ സമരം ന­ട­ത്തി­യ ഞ­ങ്ങ­ളെ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി കൊ­ന്നു­ത­ള്ളാ­നാ­യി­രു­ന്നു ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ­യും അ­വർ­ക്കു് ഒ­ത്താ­ശ ഭ­ര­ണ­കൂ­ട­ത്തി­ന്റെ­യും തീ­രു­മാ­നം. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­ക്കു കീഴിൽ, ഞങ്ങൾ അ­ണി­നി­ര­ന്നു, ഞ­ങ്ങ­ളോ­ടു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന നെ­റി­കേ­ടു­ക­ളെ ചോ­ദ്യം ചെ­യ്തു. അ­തൊ­ന്നും സ­ഹി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല ഇ­വി­ടെ­യു­ള്ള നാ­ട്ടു­പ്ര­മാ­ണി­മാർ­ക്കും ഭ­ര­ണ­കൂ­ട­ത്തി­നും.

അ­വ­രു­ടെ നാ­ടു­ഭ­രി­ക്കു­ന്ന രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാർ സം­ര­ക്ഷി­ച്ചു പോ­ന്നി­രു­ന്ന­തു് ജ­ന്മി­മാ­രു­ടെ­യും പ്ര­മാ­ണി­മാ­രു­ടെ­യും ഇ­ഷ്ടാ­നി­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു. പോ­ലീ­സും ഭരണ സം­വി­ധാ­ന­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം ആ­ജ്ഞാ­നു­വർ­ത്തി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. പോ­ലീ­സി­നെ കാ­ണു­ന്ന മാ­ത്ര­യിൽ­ത്ത­ന്നെ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട­വർ ഒന്നു വി­റ­ച്ചി­രു­ന്നു.

പോ­ലീ­സി­ന്റെ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് ചാ­ത്ത­നും മറ്റ് ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി നേ­താ­ക്ക­ളും ഒ­ളി­വിൽ പോ­യി­രു­ന്നു. അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ സമരം ന­ട­ത്തി­യ­തി­ന്റെ പേരിൽ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഒ­ളി­വി­ലു­ള്ള പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ കാ­ണി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടും എന്നെ പോ­ലീ­സ് പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു പോയി. പോ­ലീ­സു­കാ­രു­ടെ ബൂ­ട്ടി­ന്റെ അ­ടി­ഭാ­ഗ­ത്തു് ലാടൻ പോ­ലു­ള്ള വ­ള­യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. തു­റു­ങ്കി­ലെ­ത്തു­ന്ന­തു വരെ ആ ബൂ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടു് ഞ­ങ്ങ­ളെ അവർ ച­വി­ട്ടു­മാ­യി­രു­ന്നു. ആ ബൂ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള ഒ­റ്റ­ച്ച­വി­ട്ടിൽ­ത്ത­ന്നെ ജീവൻ വെ­ടി­ഞ്ഞ­വർ നി­ര­വ­ധി­യാ­ണു് എ­ന്ന­റി­യു­മ്പോൾ അ­തി­ന്റെ ഭീ­ക­ര­ത­യും തീ­വ്ര­ത­യും എ­ത്ര­മാ­ത്ര­മാ­ണെ­ന്നു ബോ­ധ്യ­മാ­കും. തു­ട­യി­ടു­ക്കി­ലെ മർ­മ്മ­ഭാ­ഗ­ത്തും മാ­ര­ക­മാ­യി ച­വി­ട്ടു­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ ച­വി­ട്ടു­കൊ­ണ്ട­വർ­ക്കാർ­ക്കും മൂ­ത്ര­മൊ­ഴി­ക്കാൻ പോലും ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല. വെറും നാ­ല­ടി­മാ­ത്രം ഉ­യ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു എ­നി­ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. ബൂ­ട്ടി­ട്ടു് കാലു കൊ­ണ്ടു് പോ­ലീ­സ് ആദ്യം എന്റെ നാ­ഭി­യിൽ ച­വി­ട്ടി. പി­ന്നീ­ടു് തു­ട­യി­ടു­ക്കി­ലും. ജീവൻ എന്റെ ശ­രീ­ര­ത്തിൽ നി­ന്നും ന­വ­ദ്വാ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ പ­റ­ന്നു പോ­കു­ന്ന­തു പോ­ലെ­യാ­ണു് എ­നി­ക്ക­പ്പോൾ അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ട­തു്,’ തെ­ല്ലി­ട അവർ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­യാ­യി, പി­ന്നെ തു­ടർ­ന്നു.

‘അ­ന്നു് അ­നു­ഭ­വി­ച്ച വേ­ദ­ന­യും ഭയവും എ­ന്താ­ണെ­ന്നു് വാ­ക്കു­കൾ കൊ­ണ്ടു വി­വ­രി­ക്കാൻ പ­റ്റ­ണി­ല്ല. മു­റി­വു­കൾ ഉ­ണ­ങ്ങി­യ പാ­ടു­കൾ ശ­രീ­ര­ത്തിൽ ശേ­ഷി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ വേ­ദ­ന­യെ­ക്കു­റി­ച്ചോർ­ക്കു­മ്പോൾ ഇ­ന്നും ശരീരം കി­ടു­ങ്ങി­വി­റ­യ്ക്കു­ന്നു.’ അവർ പ­റ­ഞ്ഞു.

‘ന­ഖ­ത്തി­നി­ട­യി­ലൂ­ടെ പ­ച്ച­യീർ­ക്കി­ലി കു­ത്തി­ക്ക­യ­റ്റു­ക­യും കാൽ­വെ­ള്ള­യിൽ പോ­ലീ­സി­ന്റെ ക­ലി­യ­ട­ങ്ങും വരെ അ­ടി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്ത­തി­നെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് കാൽ ര­ണ്ടും പ­ഴു­ത്തു് ന­ട­ക്കാൻ വ­യ്യാ­തെ­യാ­യി. തു­ടർ­ന്നു് കു­റെ­ക്കാ­ലം ചി­കി­ത്സ­യി­ലാ­യി­രു­ന്നു.’

‘സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ക്കു­ന്ന­വ­രെ­യും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­കാ­രെ­യും സ­ഹാ­യി­ക്ക­രു­തെ­ന്ന കർശന നിർ­ദ്ദേ­ശ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ, അ­വ­രെ­യെ­ല്ലാം അതീവ ര­ഹ­സ്യ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് പാർ­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. പോ­ലീ­സു­കാ­രും പ്ര­മാ­ണി­മാ­രും കാ­ണാ­തെ ഇ­വർ­ക്കു് ഭ­ക്ഷ­ണ­പ്പൊ­തി­കൾ വീ­ട്ടി­നു­ള്ളി­ലേ­ക്കു് എ­റി­ഞ്ഞു­കൊ­ടു­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു ഞങ്ങൾ ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്.’

ചാ­ത്ത­നെ­യും മറ്റു സ­മ­ര­ക്കാ­രെ­യും കാ­ണി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു് പോ­ലീ­സ് ഞ­ങ്ങ­ളെ പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­പോ­യി. ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട സ­ബ്ജ­യി­ലി­ലെ ഒരു ചെറിയ ഹാളിൽ കമ്പി റാ­ന്ത­ലി­ന്റെ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ എ­ന്നെ­യും പി. കെ. കു­മാ­ര­നെ­യും കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ര­ണ്ടു­പേ­രു­ടേ­യും ശ­രീ­ര­ത്തി­ലെ തു­ണി­ക­ളെ­ല്ലാം അവർ ഉ­രി­ഞ്ഞെ­റി­ഞ്ഞു. ഞ­ങ്ങ­ളെ ര­ണ്ടു­പേ­രെ­യും ന­ഗ്ന­രാ­ക്കി വെറും തറയിൽ കി­ട­ത്തി പോ­ത്തി­നെ ത­ല്ലും പോലെ തല്ലി പ­ഞ്ച­റാ­ക്കി. ത­ല്ലു­കൊ­ണ്ട­വ­ശ­യാ­യ എന്നെ നോ­ക്കി പോ­ലീ­സു­കാ­രി­ലൊ­രാൾ കു­മാ­ര­നെ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു, ‘അവനെ നീ­യൊ­ന്നു ക­ളി­ച്ചേ­ടീ, ഞ­ങ്ങ­ളൊ­ന്നു കാ­ണ­ട്ടെ’ എ­ന്നു്. എന്റെ സ­ഹോ­ദ­ര­നാ­ണു്, എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ക്കി­ല്ല എന്നു ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു. അതോടെ അവർ കു­മാ­ര­നു നേരെ തി­രി­ഞ്ഞു. ‘അവളെ മൊ­ത്ത­ത്തി­ല­ങ്ങു ന­ക്കി­ത്തോർ­ത്ത­ടാ. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ അ­വ­ളു­ടെ പൂ…ലും ന­ക്കു്. അവള് കു­റ­ച്ചു സു­ഖി­ക്ക­ട്ടെ.’

‘എന്റെ സ­ഹോ­ദ­രി­യാ­ണു്, എ­നി­ക്ക­തു ക­ഴി­യി­ല്ല,’ എന്നു കു­മാ­ര­നും പ­റ­ഞ്ഞു.

‘നീ­യി­നി ആണായി ജീ­വി­ക്ക­ണ്ട­ടാ’ എ­ന്നാ­ക്രോ­ശി­ച്ചു് പോ­ലീ­സ് കു­മാ­ര­നെ ച­വി­ട്ടി­ക്കൂ­ട്ടി.

‘എന്റെ കാ­ലു­കൾ ര­ണ്ടു­വ­ശ­ത്തേ­ക്കാ­യി അവർ ക­വ­ച്ചു വച്ചു. ഓരോ പോ­ലീ­സു­കാ­രാ­യി എന്റെ രണ്ടു കാ­ലി­ലും കയറി നി­ന്നു. അ­ടി­വ­യ­റ്റി­ലും തു­ട­യി­ടു­ക്കി­ലും ലാ­ട­നി­ട്ട ബൂ­ട്ടു­കൊ­ണ്ട­വർ ഊ­ക്കോ­ടെ ച­വി­ട്ടി­പ്പ­റി­ച്ചു. എന്റെ കു­ടൽ­മാ­ല­യും ഗർ­ഭ­പാ­ത്ര­വു­മെ­ല്ലാം വെ­ളി­യിൽ വ­രു­ന്ന­താ­യി എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി. ഞാൻ അ­ല­റി­ക്ക­ര­ഞ്ഞു. ശബ്ദം വെ­ളി­യിൽ വ­രാ­തി­രി­ക്കാ­നാ­യി അവർ എന്റെ വായിൽ തുണി തി­രു­കി വച്ചു. എന്റെ യോ­നി­യി­ലൂ­ടെ അവർ പ­ല­വ­ട്ടം ലാ­ത്തി­കു­ത്തി­യി­റ­ക്കി. വായിൽ നി­ന്നും തു­ണി­യെ­ടു­ത്തു മാ­റ്റി വാ­യി­ലൂ­ടെ­യും ലാ­ത്തി­ക­യ­റ്റി. പു­റ­ത്തു നിന്ന കാ­ട്ടാ­ള­ത്തൊ­പ്പി­ക്കാ­രാ­യ പോ­ലീ­സു­കാർ ഇ­തെ­ല്ലാം ക­ണ്ടു് ആ­സ്വ­ദി­ച്ചു് എ­ന്നെ­യും കു­മാ­ര­നെ­യും പ­ച്ച­ത്തെ­റി വി­ളി­ച്ചു. ഉ­ഗ്ര­വേ­ദ­ന­യിൽ ഞങ്ങൾ പു­ള­യു­ന്ന­തു ക­ണ്ടു് അവർ ആ­സ്വ­ദി­ച്ചു് അ­ട്ട­ഹ­സി­ച്ചു. പല ത­വ­ണ­ക­ളാ­യി ഞ­ങ്ങ­ളെ പോ­ലീ­സു­കാർ ഞ­ങ്ങ­ളെ ച­വി­ട്ടി­യ­ര­ച്ചു. എന്റെ യോ­നി­യിൽ കാ­ര­മു­ള്ള് കു­ത്തി­യി­റ­ക്കി. ഇ­രി­ക്കാ­നോ കി­ട­ക്കു­വാ­നോ നിൽ­ക്കു­വാ­നോ എ­നി­ക്കാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ശ­രീ­ര­മാ­കെ ക­ട്ടു­ക­ഴ­പ്പും നീ­റി­പ്പു­ക­ച്ചി­ലു­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ത്ര­യും നീ­ച­മാ­യി പോ­ലീ­സു­കാർ എന്റെ ശ­രീ­ര­ത്തോ­ടു പെ­രു­മാ­റി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ മ­ക്ക­ളു­ണ്ടാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു. പെ­ണ്ണി­ന്റെ ഗർ­ഭ­പാ­ത്രം ച­വി­ട്ടി­ക്ക­ല­ക്കി ക­ള­ഞ്ഞാൽ, യോ­നി­യി­ലൂ­ടെ ലാ­ത്തി­ക­യ­റ്റി അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന ശേ­ഷി­പ്പു­കൂ­ടി ത­കർ­ത്തെ­റി­ഞ്ഞാൽ പി­ന്നെ­യാ ശരീരം എ­ന്തി­നു കൊ­ള്ളാം! എ­ന്റെ­യീ ശ­രീ­ര­ത്തിൽ ഇ­പ്പോ­ഴും ജീ­വ­നു­ണ്ടു് എന്നു മാ­ത്ര­മേ­യു­ള്ളു. പോ­ലീ­സു­കാർ എന്റെ മേൽ തേർ­വാ­ഴ്ച ന­ട­ത്തി­യ­തി­ന്റെ ജീ­വ­നു­ള്ള സ്മാ­ര­കം മാ­ത്ര­മാ­ണി­ന്നെ­ന്റെ ശരീരം,’ കു­റു­മ്പ പ­റ­ഞ്ഞു.

‘സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത കൊ­ല്ല­ങ്ങ­ളി­ലും അതിനു ശേ­ഷ­വും അധികം പേ­രൊ­ന്നും ഇ­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു സം­സാ­രി­ക്കാ­റി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. കുറെ കൊ­ല്ല­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം, അതും ഈ അ­ടു­ത്ത കാ­ല­ത്താ­ണു് നി­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വർ എന്നെ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു വരാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­തു്. 90 വ­യ­സ്സു ക­ഴി­ഞ്ഞ എന്റെ ഓർ­മ്മ­ക­ളെ­ല്ലാം ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. എന്റെ ശരീരം ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങി­യ മു­റി­വു­ക­ളെ­ല്ലാം പൊ­റു­ത്തു് അ­ട­യാ­ള­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­യി ചു­രു­ങ്ങി. ഇ­നി­യി­പ്പോൾ, ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ഈ സാ­യാ­ഹ്ന­ത്തിൽ, ഇ­തിൽ­ക്കൂ­ടു­ത­ലാ­യി എ­നി­ക്കൊ­ന്നും പ­റ­യാ­നി­ല്ല. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് സർ­ക്കാർ പെൻഷൻ ത­ര­പ്പെ­ടു­ത്തി ത­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. രാപകൽ ഭേ­ദ­മി­ല്ലാ­തെ ത­ല്ലു­കൊ­ണ്ട­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­ത്ര­യും ഗു­ണ­മു­ണ്ടാ­യി.’

വി­റ­ങ്ങ­ലി­ച്ച മ­ന­സ്സോ­ടെ കു­റു­മ്പ­യു­ടെ വാ­ക്കു­കൾ ഞാൻ കേ­ട്ടി­രു­ന്നു. ശബ്ദം എന്റെ തൊ­ണ്ട­യിൽ കു­രു­ങ്ങി. ശ്വാ­സ­മെ­ടു­ക്കാൻ പോലും എ­നി­ക്കു ക­ഴി­യാ­തെ­പോ­യി. അ­ത്ര­യേ­റെ ഭീ­തി­ദ­മാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ എ­ന്നി­ലേൽ­പ്പി­ച്ച വേ­ദ­ന­യു­ടെ ആഴം. അ­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളി­ലേ­ക്കു ഞാ­നൊ­ന്നു സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി. അവിടെ ശാ­ന്ത­ത ക­ളി­യാ­ടി­യി­രു­ന്നു. ഇ­നി­യൊ­രു വാ­ക്കു പോലും പറയാൻ കു­റു­മ്പ­യ്ക്കോ കേൾ­ക്കാൻ എ­നി­ക്കോ സാ­ധി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

അ­ന്നു് കു­റു­മ്പ­യെ ക­ണ്ടു­മ­ട­ങ്ങു­മ്പോൾ, കാ­ലു­കൾ നി­ല­ത്തു­റ­യ്ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. എന്റെ പ്ര­ജ്ഞ പോലും മ­ര­വി­ച്ചി­രു­ന്നു. കു­റു­മ്പ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച വേ­ദ­ന­യു­ടെ ആഴം എത്ര തീ­വ്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. ബോധം ന­ശി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി… മ­ന­സാ­കെ നീ­റി­പ്പു­ക­യു­ന്ന­തു പോ­ലെ­യും…!

അ­ധ്യാ­യം 26

‘ച­വി­ട്ടി­മെ­തി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു് പ്രാ­ന്ത­വ­ത്ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ക­ണ്ണീ­രി­നും സ­ഹ­ന­ങ്ങൾ­ക്കും ദുരിത ജീ­വി­ത­ത്തി­നും അ­റു­തി­യു­ണ്ടാ­വാൻ എ­നി­ക്കു ക­ഴി­യും വിധം പോ­രാ­ട­ണ­മെ­ന്ന ചി­ന്ത­യാ­ണു് എന്നെ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു ന­യി­ച്ച­തു്. ഞാ­നുൾ­പ്പെ­ടു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ അടിമ ജീ­വി­തം അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ക്കാൻ എ­ന്തും സ­ഹി­ക്കാൻ ഞാൻ ഒ­രു­ക്ക­മാ­യി­രു­ന്നു. ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു പി­ന്നാ­ലെ വ­രു­ന്ന ത­ല­മു­റ­യെ­ങ്കി­ലും ഈ പു­ഴു­ത്ത ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും ര­ക്ഷ­പ്രാ­പി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു ഞാ­നാ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു.’ അതു പ­റ­യു­മ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ ചി­ത­റി­ത്തെ­റി­ക്കു­ന്ന ആ­വേ­ശ­ത്തി­ന്റെ തീ­ജ്വാ­ല ഞാൻ കണ്ടു.

ഏ­റെ­ക്കാ­ല­മാ­യി എന്റെ മ­ന­സ്സി­നെ കു­ത്തി­നോ­വി­ച്ച ആ സംശയം അ­പ്പോൾ ഞാ­ന­വ­രോ­ടു ചോ­ദി­ച്ചു. ഇ­ത്ര­യേ­റെ ധീ­ര­മാ­യി പോ­രാ­ടി­യി­ട്ടും കേരള മ­ണ്ണിൽ പോ­രാ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ പു­തു­ച­രി­ത്രം തന്നെ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടും എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ച­രി­ത്ര­ത്താ­ളു­ക­ളിൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് ഇടം കി­ട്ടാ­തെ പോ­യ­തു്?

ഒ­ട്ടൊ­രു നി­സം­ഗ­ത­യോ­ടെ അവർ പ­റ­ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ ഒരു പുലയ സ്ത്രീ­യാ­ണു്, ക­റു­ത്ത­വ­ളും. സൗ­ന്ദ­ര്യ­മോ ആ­കർ­ഷ­ണീ­യ­ത­യോ ഇല്ല. വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­മി­ല്ല, ഉ­യ­ര­മി­ല്ല, പോ­രാ­ത്തി­നു് പ­ട്ടി­ണി­ക്കോ­ല­വും. എന്നെ പി­ന്തു­ണ­യ്ക്കാ­നും ആ­രു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. എന്റെ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും ചെ­റു­ത്തു നിൽ­പ്പു­ക­ളും അതിനു വേ­ണ്ടി എ­നി­ക്കു ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ത്തേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തൊ­ക്കെ­യും ആരും പ­രി­ഗ­ണി­ച്ച­തു­മി­ല്ല. മു­ഖ്യ­ധാ­ര­യിൽ നി­ന്നും എന്നെ മാ­റ്റി­നി­റു­ത്താൻ ഇ­തിൽ­പ്പ­രം എ­ന്താ­ണു വേ­ണ്ട­തു്?’

ഏതൊരു നാ­ട്ടി­ലും സാം­സ്കാ­രി­ക വ­ളർ­ച്ച­യും ഉ­യർ­ച്ച­യും സാ­ധ്യ­മാ­ക്കി­യ­തു് കൂ­ട്ടാ­യ ഇ­ട­പെ­ട­ലു­ക­ളും പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളും സമര മു­ന്നേ­റ്റ­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. അതിൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ എ­ന്ന­തു് ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ നി­ന്നും ഒ­ഴി­ച്ചു­കൂ­ടാ­നാ­വാ­ത്ത ഒ­രേ­ടാ­ണു്. അ­വർ­ക്കു് വേ­ണ്ട­ത്ര പ്രാ­ധാ­ന്യ­വും ആരും നൽ­കി­യി­ല്ല. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ച്ച­പ്പോൾ ക­ണ്ടും അ­നു­ഭ­വി­ച്ചും അ­റി­ഞ്ഞ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ നി­ര­വ­ധി സ­ത്യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു വെ­ളി­ച്ചം വീ­ശു­ന്ന­വ­യാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­ന്നിൽ നി­ന്നും മ­റ്റൊ­ന്നി­ലേ­ക്കു് ഒഴുകി നീ­ങ്ങു­ന്ന­തു പോലെ, എ­ന്നി­ട്ടും പു­രോ­ഗ­തി­യു­ടെ ഒരംശം പോലും അവരെ ത­ലോ­ടു­ക­യോ അവർ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക­യോ ചെ­യ്തി­ല്ല. സ്ത്രീ­യെ മാ­നി­ക്കു­ന്ന­തിൽ ചില മാ­ന­ദ­ണ്ഡ­ങ്ങൾ ഈ സമൂഹം വ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. പൊ­ങ്ങ­ച്ച സ­ദ­സ്സു­ക­ളിൽ പ്ര­ദർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട­ത്ത­ക്ക രീ­തി­യി­ലു­ള്ള ആ­ട­യാ­ഭ­ര­ണ­ങ്ങൾ അ­ണി­ഞ്ഞ­വ­ളാ­ക­ണം. ആ­കർ­ഷ­ക­മാ­യ വെ­ളു­ത്തു തു­ടു­ത്ത ശ­രീ­ര­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം. പ­ട്ടി­ണി­യു­ടെ അ­ട­യാ­ള­ങ്ങ­ളാ­യ ചു­ളി­വു­ക­ളൊ­ന്നും ദേ­ഹ­ത്തു് ഉ­ണ്ടാ­കു­വാൻ പാ­ടി­ല്ല. അവൾ പു­രു­ഷ­കേ­ന്ദ്രീ­കൃ­ത സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ആ­ജ്ഞാ­നു­വർ­ത്തി­ക­ളാ­യി­ക്ക­ണം.

കു­റു­മ്പ ആദ്യം ക­ല­ഹി­ച്ച­തു് ആൺ­കോ­യ്മ­യിൽ അ­ധി­ഷ്ഠി­ത­മാ­യ അ­ധി­കാ­ര­ത്തോ­ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ന്റെ പ­രി­ണി­ത ഫ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ അ­വർ­ക്കു നേ­രി­ടേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തും അ­നു­ഭ­വി­ക്കേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തു­മാ­യ ദു­ര­ന്ത­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും. മേൽ­ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കു ഭോ­ഗി­ക്കാ­നും ച­വി­ട്ടി മെ­തി­ക്കാ­നും മാ­ത്ര­മാ­യ ഒരു മാം­സ­ക്ക­ഷ­ണ­മാ­യി ഇ­നി­യും ജീ­വി­ക്കാൻ സാ­ധ്യ­മ­ല്ലെ­ന്നു് കു­റു­മ്പ­യു­ടെ തീ­രു­മാ­നം ഉ­റ­ച്ച­താ­യി­രു­ന്നു. ത­നി­ക്കും തന്റെ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നും മാ­ന്യ­മാ­യി വ­സ്ത്രം ധ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നും പൊതു നി­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നും വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നേ­ടു­ന്ന­തി­നും ചെയ്ത പ­ണി­ക്കു ത­ക്ക­താ­യ കൂലി കി­ട്ടു­ന്ന­തി­നു­മെ­ല്ലാം വേ­ണ്ടി അവൾ പോ­രാ­ടി.

കൊടിയ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങൾ താ­ങ്ങാൻ ശേ­ഷി­യി­ല്ലാ­തെ ച­ത്തൊ­ടു­ങ്ങു­മെ­ന്നു ക­രു­തി­യ അ­ധി­കാ­രി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു മു­ന്നി­ല­വൾ ത­ല­യെ­ടു­പ്പോ­ടെ നി­ന്നു. കു­റു­മ്പ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച­ത്ര­യും ക്രൂ­ര­മാ­യ ശാ­രീ­രി­ക പീ­ഡ­ന­ങ്ങൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചു് മ­റ്റൊ­രു സ്ത്രീ­യും കേ­ര­ള­മ­ണ്ണി­ലി­ല്ല. അവൾ ന­ട­ത്തി­യ സ­മ­ര­ത്തി­നും ചെ­റു­ത്തു നിൽ­പ്പി­നും ഒപ്പം നിൽ­ക്കു­ന്ന മ­റ്റൊ­രു മ­നു­ഷ്യ­സ്ത്രീ­യും കേ­ര­ള­മ­ണ്ണി­ലി­ല്ല. പക്ഷേ, അ­വർ­ക്കു വേ­ണ്ടി സം­സാ­രി­ക്കാ­നും ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്താ­നും ആ­രു­മു­ണ്ടാ­യി­ല്ല. പാ­പ്പ­രാ­സി­ക­ളും പി. ആർ. ഓ.-​മാരും അ­വർ­ക്കു വേ­ണ്ടി വാ­ദി­ച്ചി­ല്ല. കാരണം അവൾ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്തി­യ­തും പോ­ര­ടി­ച്ച­തു­മെ­ല്ലാം പെ­ണ്ണി­ന്റെ അ­ന്ത­സ്സി­നും ആ­ത്മാ­ഭി­മാ­ന­ത്തി­നും അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ­ക്കും സാ­മൂ­ഹ്യ­നീ­തി­ക്കും വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു. സാ­മൂ­ഹ്യ­നീ­തി എ­ക്കാ­ല­വും പു­രു­ഷ­കേ­ന്ദ്രി­ത­മാ­ക­യാൽ, അ­വ­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധാ­കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ള­വു­കോ­ലു­കൾ വ­ച്ച­ള­ന്ന­പ്പോൾ പി. സി. കു­റു­മ്പ പി­ന്ത­ള്ള­പ്പെ­ട്ടു.

2012 ലെ ക്രി­സ്മ­സ് കു­റു­മ്പ­യ്ക്കൊ­പ്പം ചെ­ല­വ­ഴി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ഞാ­നാ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഞാ­ന­വർ­ക്കു വാ­ക്കും നൽ­കി­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, നി­ന­ച്ചി­രി­ക്കാ­തെ എ­ത്തി­യ പനി എ­ന്റെ­യാ ആ­ഗ്ര­ഹ­ത്തെ ന­ശി­പ്പി­ച്ചു ക­ള­ഞ്ഞു. ലി­ല്ലി­ച്ചേ­ച്ചി വ­രു­മെ­ന്നു കരുതി ഞങ്ങൾ കാ­ത്തി­രു­ന്നു എന്ന മ­ണി­യു­ടെ വാ­ക്കു­കൾ എന്റെ മ­ന­സ്സിൽ ഒരു നോ­വാ­യി പ­ടർ­ന്നു. ഇനി വ­രു­ന്നൊ­രു ആഘോഷ ദിവസം അ­വർ­ക്കൊ­പ്പം ചെ­ല­വ­ഴി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു ഞാൻ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു. പക്ഷേ, വിധി എന്നെ അ­തി­നു് അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­ല്ല.

അ­ധ്യാ­യം 27

കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള അ­നേ­കാ­യി­രം മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ജീ­വ­ന്റെ­യും ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ­യും വി­ല­യാ­ണു് നമ്മൾ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന സ്വ­ത­ന്ത്ര്യം. മ­റ്റൊ­രു ത­ര­ത്തിൽ പ­റ­ഞ്ഞാൽ, ന­മ്മു­ടെ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മെ­ന്നാൽ നി­സ്വാർ­ത്ഥ­രാ­യ അ­നേ­കാ­യി­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീ­വ­നെ­ന്നർ­ത്ഥം. അ­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണീ­രി­ലും ചോ­ര­യി­ലു­മാ­ണു് ന­മ്മു­ടെ ജ­നാ­ധി­പ­ത്യം പ­ടു­ത്തു­യർ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. എ­ന്നാൽ, തങ്ങൾ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു ച­വി­ട്ടി­യ­ര­ച്ചി­രു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രെ അ­ത്ര­വേ­ഗം സ്വ­ത­ന്ത്ര­രാ­ക്കാൻ ഇ­വി­ടെ­യു­ള്ള മ­ത­കേ­ന്ദ്രി­ത വ­രേ­ണ്യ സമൂഹം ത­യ്യാ­റ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ക്ഷേ­മ­ത്തി­ലും ന­ന്മ­യി­ലും ശ്ര­ദ്ധ കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു്, ഏ­റ്റ­വും താ­ഴെ­ക്കി­ട­യി­ലു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ജീവിത നി­ല­വാ­രം ഉ­യർ­ത്തു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി ജ­ന­ങ്ങ­ളാൽ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട സർ­ക്കാർ അ­ക്ഷീ­ണം പ്ര­യ­ത്നി­ക്കു­മ്പോൾ അതിനു തു­ര­ങ്കം വ­യ്ക്കാ­നാ­യി മ­ത­നേ­താ­ക്ക­ളും പ്ര­മാ­ണി­മാ­രും അ­വ­രു­ടെ പി­ണി­യാ­ളു­ക­ളും തീ­വ്ര­മാ­യി പ­രി­ശ്ര­മി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. സർ­ക്കാ­രി­നെ­തി­രെ അവർ സമരം പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചു. ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ത്തി­നും ജീ­വ­നും സർ­വ്വ­നാ­ശം വ­രു­മെ­ന്ന ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള പ്ര­ചാ­ര­ണ­ങ്ങൾ കെ­ട്ട­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടു. ജ­ന­ങ്ങ­ളെ ജാ­തി­യു­ടെ­യും മ­ത­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ വി­ഭ­ജി­ക്കു­ക­യും ത­മ്മി­ല­ടി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. ജ­ന­മ­ന­സ്സു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് മ­ത­ചി­ന്ത­യു­ടെ വി­ഷ­വി­ത്തു­കൾ കൂ­ടു­തൽ ശ­ക്തി­യി­ലും തീ­വ്ര­ത­യി­ലും ക­ട­ത്തി­വി­ട്ടു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ വ­ളർ­ച്ച­യ്ക്കു് തു­ര­ങ്കം വ­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്. ജ­ന­ങ്ങ­ളെ ത­മ്മി­ല­ടി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്, മാ­ന­വി­ക­ത­യെ ത­ല്ലി­ത്ത­കർ­ത്തു കൊ­ണ്ടു് പു­തി­യൊ­രു സമര പ­രി­പാ­ടി­ക്കു് മു­ത­ലാ­ളി­ത്ത സമൂഹം രൂപം നൽകി. അ­തി­ന­വർ വി­മോ­ച­ന സ­മ­ര­മെ­ന്ന പേരും നൽകി.

ജ­ന­ങ്ങ­ളാൽ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട സർ­ക്കാർ, മ­നു­ഷ്യ­രെ എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും തു­ല്യ­രാ­യി ക­ണ്ടു്, അ­ടി­മ­കൾ ഉടമകൾ എന്ന വേർ­തി­രി­വു­കൾ അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ച്ചു്, എല്ലാ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ­യും ക്ഷേ­മ­ത്തി­നും ഐ­ശ്വ­ര്യ­ത്തി­നും പു­രോ­ഗ­തി­ക്കു­മാ­യു­ള്ള ന­ട­പ­ടി­കൾ സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ക­യും നാ­ടി­നെ മു­ന്നോ­ട്ടു ന­യി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്ത­പ്പോൾ അതിൽ വിറളി പൂണ്ട ജാ­ത്യാ­ധി­ഷ്ഠി­ത ഫ്യൂ­ഡൽ മാ­ട­മ്പി­കൾ രാ­ഷ്ട്രീ­യ വി­രോ­ധ­വും വെ­റു­പ്പും മ­ത­ചി­ന്ത­യും കൂ­ട്ടി­ക്ക­ലർ­ത്തി ജ­ന­ങ്ങ­ളെ ത­മ്മി­ല­ടി­പ്പി­ച്ചു. വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തി­ന്റെ അ­ധി­കാ­രം കൈ­യ്യാ­ളി­യി­രു­ന്ന കു­ത്ത­ക­കൾ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളെ പ­ര­മാ­വ­ധി ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്തി. ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ സി­ര­ക­ളി­ലേ­ക്കു് അ­സ­ത്യ­ങ്ങ­ളും അർ­ദ്ധ­സ­ത്യ­ങ്ങ­ളും കു­ത്തി­നി­റ­ച്ചു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ തെ­രു­വീ­ഥി­കൾ അ­സ­ത്യ­ങ്ങ­ളാൽ നി­റ­ഞ്ഞു. അ­ങ്ങ­നെ, ജ­ന­ങ്ങ­ളാൽ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട സർ­ക്കാ­രി­നെ പു­റ­ത്താ­ക്കാ­നു­ള്ള പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­മാ­ക്കി അതിനെ മാ­റ്റാൻ ഫ്യൂ­ഡൽ മാ­ട­മ്പി­കൾ­ക്കു വ­ള­രെ­വേ­ഗം സാ­ധി­ച്ചു.

സ­ദാ­ചാ­ര­വാ­ദി­ക­ളു­ടെ വ­ലി­യൊ­രു കൂ­ട്ടം അ­ന്നു് ഉ­ട­ലെ­ടു­ത്തു. അവർ ല­ഘു­ലേ­ഖ­ക­ളും നോ­ട്ടീ­സു­ക­ളും പു­റ­ത്തി­റ­ക്കി. ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീ­വ­നും ജീ­വി­ത­വും മ­തേ­ത­ര­ത്വ­വും ത­ക­രു­ന്നു എന്ന രീ­തി­യിൽ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളും നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളും ക­ഥ­ക­ളും ക­വി­ത­ക­ളും ര­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ ശ­ക്ത­മാ­യ സ്വാ­ധീ­നം ചെ­ലു­ത്താൻ ശേ­ഷി­യു­ള്ള ക­ലാ­സാ­ഹി­ത്യ രംഗം അവർ ക­യ്യ­ട­ക്കി. സ­ദാ­ചാ­ര­വാ­ദി­ക­ളും ആചാര സം­ര­ക്ഷ­ക­രു­മാ­യി അവർ സ്വയം അ­വ­രോ­ധി­ച്ചു.

സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ അ­തി­ശ­ക്ത­വും അ­നി­യ­ന്ത്രി­ത­വു­മാ­യ രീ­തി­യിൽ സ്പർ­ദ്ധ വ­ളർ­ത്താൻ ജാ­തി­മ­ത­ക്കോ­മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചു. ഒ­രു­കൂ­ട്ടം സാ­ഹി­ത്യ­കാ­ര­ന്മാ­രും ചി­ന്ത­ക­രു­മെ­ല്ലാം വി­മോ­ച­ന സ­മ­ര­പ്ര­ക്ഷോ­ഭ­കർ­ക്കൊ­പ്പ­മെ­ത്തി­യ­തോ­ടെ നെ­റി­കേ­ടു­കൾ­ക്കു് ആ­ധി­കാ­രി­ക­ത­യും മാ­ന്യ­ത­യും കൈ­വ­ന്നു. ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ അ­ക്ര­മാ­സ­ക്ത­മാ­യ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ സം­വി­ധാ­ന­ത്തെ­യും ജ­ന­ക്ഷേ­മ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളെ­യും തകിടം മ­റി­ക്കാ­ന­വർ­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞു.

സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ഉ­ച്ച­നീ­ച­ത്വ­ങ്ങ­ളെ­യും അ­ടി­മ­ത്ത­ത്തെ­യും ജാ­തീ­യ­ത­യെ­ന്ന വി­ഷ­ത്തെ­യും മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ എ­ല്ലാ­ത്ത­ര­ത്തി­ലും അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്തു­ന്ന­തി­നെ­തി­രെ­യും സ്വ­ന്തം ജീ­വ­നും ജീ­വി­ത­വും ബ­ലി­ക­ഴി­ച്ചു് കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വർ പോ­രാ­ടി­യി­ട്ടും പല രൂ­പ­ത്തിൽ, ഭാ­വ­ത്തിൽ അ­വ­യി­പ്പോ­ഴും സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ വാഴ്ച ന­ട­ത്തു­ന്നു. കേരള മ­ണ്ണിൽ നി­ന്നും ജാ­തീ­യ­ത­യെ പി­ഴു­തു­ക­ള­യാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­മ്പോൾ, അവ അനേക മ­ട­ങ്ങു ശ­ക്തി­യോ­ടെ പു­നർ­ജ്ജ­നി­ക്കു­ന്ന കാഴ്ച അ­ത്യ­ന്തം ഭ­യാ­ന­ക­മാ­ണു്.

അ­ധ്യാ­യം 28

കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ആ­ധി­കാ­രി­ക­മാ­യ രേഖകൾ തേ­ടി­യു­ള്ള യാ­ത്ര­യി­ലാ­യ­തി­നാൽ, ഫെ­ബ്രു­വ­രി മാർ­ച്ച് മാ­സ­ങ്ങ­ളിൽ അവരെ കാണാൻ പോകാൻ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ അ­നു­ജ­ത്തി­യു­ടെ മകൻ മ­ണി­യു­മാ­യി നി­ര­ന്ത­രം സം­സാ­രി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നു. ഈ സ­മ­യ­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം അ­വ­രോ­ടു വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ആ­രാ­യാൻ മ­റ­ന്നി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­വ­രു­ടെ സം­ഭാ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ എ­നി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാൻ പ്ര­യാ­സ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും, എന്റെ ഫോൺ­വി­ളി­കൾ അവരെ ഏറെ സ­ന്തോ­ഷി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന­താ­യി അ­വ­രു­ടെ ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ നി­ന്നു­മെ­നി­ക്കു ബോ­ധ്യ­മാ­യി. അ­ങ്ങ­നെ കു­റു­മ്പ­യു­മാ­യു­ള്ള ബന്ധം മ­ണി­യി­ലൂ­ടെ നി­ല­നി­റു­ത്തി. അ­വ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യ രേഖകൾ തേടി അവർ പ­ഠി­ച്ച ന­ട­വ­ര­മ്പു് സർ­ക്കാർ സ്കൂ­ളിൽ പലതവണ സ­ന്ദർ­ശ­നം ന­ട­ത്തി­യെ­ങ്കി­ലും യാ­തൊ­ന്നും ക­ണ്ടെ­ടു­ക്കാൻ സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. പൊ­ടി­യും മാ­റാ­ല­യും മൂടിയ പഴയ രേ­ഖ­ക­ളെ­ല്ലാം പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചി­ട്ടും കാ­ര്യ­മാ­യ ഫലം ക­ണ്ടി­ല്ല. പി­ന്നീ­ടു് പു­ല്ലൂർ ക­ശു­വ­ണ്ടി ക­മ്പ­നി­യിൽ അ­ന്വേ­ഷ­ണം ന­ട­ത്തി. ആ ക­മ്പ­നി പൂ­ട്ടി­ക്കി­ട­ന്ന­തി­നാൽ, അവിടെ നി­ന്നും രേ­ഖ­ക­ളൊ­ന്നും ല­ഭ്യ­മ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

ഇ­ങ്ങ­നെ, അ­ന­ന്ത­മാ­യ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി ന­ട­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ, 2013 ഏ­പ്രിൽ ര­ണ്ടി­നു് വൈ­കി­ട്ടു് ഏ­ഴു­മ­ണി­യോ­ടെ മ­ണി­യു­ടെ ഫോൺ എത്തി.

‘വ­ല്യ­മ്മ­യെ ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട സഹകരണ ആ­ശു­പ­ത്രി­യിൽ പ്ര­വേ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഇ­പ്പോൾ ഐ സി യു­വി­ലാ­ണു്. വേ­ണ്ട­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ­യെ­ല്ലാം അ­റി­യി­ക്കാൻ ഡോ­ക്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു. ഐ സി യു­വി­ലാ­ണെ­ങ്കി­ലും താ­ല്പ­ര്യ­മു­ള്ള­വർ­ക്കെ­ല്ലാം വന്നു കാ­ണാ­മെ­ന്നാ­ണു് ഡോ­ക്ടർ പ­റ­ഞ്ഞ­തു്,’ മണി പ­റ­ഞ്ഞു.

images/Rajaji_Mathew_Thomas.jpg
സ. രാ­ജാ­ജി മാ­ത്യു തോമസ്

ആ വാർ­ത്ത എന്റെ മ­ന­സ്സി­നെ ത­ളർ­ത്തി. എ­ങ്കി­ലും, മ­ന­സ്സാ­ന്നി­ധ്യം കൈ­വി­ടാ­തെ, സി. ശ്രീ­കു­മാർ, ഇ. എം. സതീശൻ, ഗീത നസീർ, ശാരദ മോഹൻ, സ. സി. എൻ. ജ­യ­ദേ­വൻ, സ. രാ­ജാ­ജി മാ­ത്യു തോമസ് എ­ന്നി­വ­രെ വി­ളി­ച്ചു് വിവരം പ­റ­ഞ്ഞു. ജീവിത പ­ങ്കാ­ളി­യാ­യ തൊ­മ്മി­ച്ച­നെ­യും കൂ­ട്ടി ആ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലേ­ക്കു പു­റ­പ്പെ­ട്ടു. ഏ­ക­ദേ­ശം ഒ­മ്പ­തു് മ­ണി­യോ­ടു കൂടി ആ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലെ­ത്തി. കു­റു­മ്പ­യെ കാ­ണാ­നാ­ണു് വ­ന്ന­തെ­ന്നു് വാ­ച്ച്മാ­നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ, എന്റെ പേരു ചോ­ദി­ച്ചു. ഞാൻ മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു. എ­ന്നെ­യും കാ­ത്തു് ഡോ­ക്ടർ മു­റി­യിൽ ഇ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു് എ­ന്നു് വാ­ച്ച്മാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­തോ­ടെ ഞാൻ അ­വി­ടേ­ക്കു പോയി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ആ­രോ­ഗ്യ­സ്ഥി­തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു സം­സാ­രി­ച്ചു.

‘അവർ അതീവ ഗു­രു­ത­രാ­വ­സ്ഥ­യി­ലാ­ണു്. ഏതു നി­മി­ഷ­വും എ­ന്തും സം­ഭ­വി­ക്കാം,’ ഡോ­ക്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു. ഡോ­ക്ടർ നൽകിയ വി­വ­ര­ങ്ങൾ പാർ­ട്ടി നേ­താ­ക്ക­ളെ­യും പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­യും വനിതാകലാസാഹിതി-​യുവകലാസാഹിതി പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­യും അ­റി­യി­ച്ചു. ഐ­സി­യു­വിൽ അ­വ­രു­ടെ സ­മീ­പ­ത്താ­യി ഞാൻ നി­ല­യു­റ­പ്പി­ച്ചു. സാ­മീ­പ്യ­വും ത­ലോ­ട­ലു­മ­ല്ലാ­തെ മ­റ്റൊ­ന്നും ചെ­യ്യാ­നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. കു­റു­മ്പ ഈ ലോകം വി­ട്ടു­പോ­കു­ന്ന­തു് ക­ണ്ടു­നിൽ­ക്കാ­നു­ള്ള ശേ­ഷി­യു­മെ­നി­ക്കി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു.

എന്തു സം­ഭ­വി­ച്ചാ­ലും എ­പ്പോൾ സം­ഭ­വി­ച്ചാ­ലും അ­റി­യി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു മണിയെ പ­റ­ഞ്ഞേൽ­പ്പി­ച്ചു് രാ­ത്രി ഒരു മ­ണി­യോ­ടെ ഞാ­ന­വി­ടെ നി­ന്നു­മി­റ­ങ്ങി.

അ­ധ്യാ­യം 29

രാ­ത്രി, വളരെ വൈകി കി­ട­ന്ന എന്നെ ഉ­റ­ക്ക­ത്തിൽ നി­ന്നും വി­ളി­ച്ചു­ണർ­ത്തി­യ­തു് ഒരു ഫോൺ­കോൾ ആ­യി­രു­ന്നു. ക്ഷീ­ണ­വും ത­ളർ­ച്ച­യും ക­ണ്ണിൽ ഉ­റ­ക്ക­ച്ച­ട­വും ബാ­ധി­ച്ച എ­നി­ക്കു് ശരീരം ഒ­ന്ന­ന­ക്കാൻ പോലും ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും വളരെ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ട്ടു ഞാ­നെ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. സമയം വെ­ളു­പ്പി­നു് അ­ഞ്ചു­മ­ണി. ഫോൺ എ­ടു­ത്തു നോ­ക്കി. അ­ങ്ങേ­ത്ത­ല­യ്ക്കൽ മണി. ത­ല­ച്ചോ­റിൽ അപായ സൂചന മു­ഴ­ങ്ങി. അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും ഫോൺ ബെൽ നി­ന്നി­രു­ന്ന­തി­നാൽ ഞാൻ തി­രി­ച്ചു വി­ളി­ച്ചു.

‘വ­ല്യ­മ്മ പോയി മാഡം’ എ­ന്നു് മണി പ­റ­ഞ്ഞു. പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചി­രു­ന്നു ഈ വാർ­ത്ത. എ­ങ്കി­ലും മ­ന­സ്സി­നു­ള്ളിൽ ഒരു നീ­റ്റൽ. സ­ങ്ക­ട­ങ്ങ­ളെ മ­ന­സ്സി­ല­ട­ക്കി, എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­യി ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തു­ണ്ടോ എന്നു ഞാൻ ആ­രാ­ഞ്ഞു. വേ­ണ്ട­തു ചെ­യ്തു കൊ­ള്ളാ­മെ­ന്നും ആ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലെ നടപടി ക്ര­മ­ങ്ങൾ പൂർ­ത്തി­യാ­ക്കി കു­റു­മ്പ­യെ ഒരു മ­ണി­ക്കൂ­റി­ന­കം വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു കൊ­ണ്ടു­പോ­കു­മെ­ന്നും മണി അ­റി­യി­ച്ചു.

സ­ഖാ­ക്ക­ളെ­യും യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­യും ദേ­ഹ­വി­യോ­ഗം അ­റി­യി­ച്ചു. വൈ­കി­ട്ടു് നാ­ലു­മ­ണി­ക്കു് വീ­ട്ടു­വ­ള­പ്പിൽ കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ശ­വ­സം­സ്കാ­ര­ച­ട­ങ്ങു­കൾ ന­ട­ത്താ­നാ­ണു് തീ­രു­മാ­ന­മെ­ന്നും എ­ല്ലാ­വ­രോ­ടും പ­റ­ഞ്ഞു. ഏ­ക­ദേ­ശം 12 മ­ണി­യോ­ടെ യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി പ്ര­വർ­ത്ത­കർ കു­റു­മ്പ­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ എ­ത്തി­ച്ചേ­ര­ണ­മെ­ന്നു് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. സാം­സ്കാ­രി­ക പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­ക്കൂ­ടാ­തെ പാർ­ട്ടി പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രും നാ­ട്ടു­കാ­രും ച­ട­ങ്ങി­ന്റെ ആ­ദ്യാ­വ­സാ­നം കൂടെ നി­ന്നു. കു­റു­മ്പ ഇവിടെ മ­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും വി­പ്ല­വം ഇവിടെ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും മു­ഴ­ങ്ങി­യ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ എ­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­ക്കി­യ ആവേശം ചെ­റു­ത­ല്ല. സം­സ്കാ­ര­ച്ച­ട­ങ്ങി­നു ശേഷം വൈ­കി­ട്ടു് ആറര മ­ണി­ക്കു് ന­ട­വ­ര­മ്പു് ജം­ഗ്ഷ­നിൽ അ­നു­ശോ­ച­ന യോഗം കൂടി. പാർ­ട്ടി­യു­ടെ സ­മു­ന്ന­ത നേ­താ­ക്ക­ളെ­ല്ലാം ആ­ദ­രാ­ഞ്ജ­ലി­കൾ അർ­പ്പി­ച്ചു സം­സാ­രി­ച്ചു. കു­റു­മ്പ എന്ന വി­പ്ല­വ നാ­യി­ക­യു­ടെ പോ­രാ­ട്ട­വീ­ര്യം വി­ളി­ച്ചോ­തു­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു ശ­വ­സം­സ്കാ­ര­ച്ച­ട­ങ്ങു്. അ­തെ­ല്ലാം ക­ണ്ട­പ്പോൾ കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന വി­പ്ല­വ­താ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ ജീ­വി­തം സാർ­ത്ഥ­ക­മാ­യ­താ­യി എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി.

സാ­മൂ­ഹി­ക പ­രി­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നും ന­വോ­ത്ഥാ­ന­ത്തി­നു­മാ­യി തന്നെ പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും വി­ട്ടു­നൽ­കി­യ ഒരു ധീര നേ­താ­വാ­യി­രു­ന്നു പി. സി. കു­റു­മ്പ. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ നെ­റി­കെ­ട്ട സാ­മൂ­ഹി­ക വ്യ­വ­സ്ഥി­തി­യെ മാ­ത്ര­മ­ല്ല അവർ എ­തി­രി­ട്ടു തോൽ­പ്പി­ച്ച­തു്, എല്ലാ മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ­യും ത­ങ്ങൾ­ക്കു നി­ഷേ­ധി­ച്ച സകല തി­ന്മ­കൾ­ക്കെ­തി­രെ­യും അവർ ആ­ഞ്ഞ­ടി­ച്ചു. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീവൻ ആ ശരീരം വി­ട്ടു പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. പക്ഷേ, അവർ ര­ചി­ച്ച സ­മ­രേ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങൾ എ­ക്കാ­ല­വും ഓർ­മ്മി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ക തന്നെ ചെ­യ്യും. അ­ത്ര­മേൽ തീ­വ്ര­വും തീ­ക്ഷ്ണ­വും ദൃ­ഢ­വു­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­രു­ടെ ചി­ന്ത­ക­ളും സ­മ­ര­ങ്ങ­ളും ജീ­വി­ത­വീ­ക്ഷ­ണ­വും.

അ­ധ്യാ­യം 30

കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ചി­ന്ത­ക­ളി­ലും ജീ­വ­നി­ലും അ­ലി­ഞ്ഞു­ചേർ­ന്നു്, അവർ സ­ഞ്ച­രി­ച്ച വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ യാത്ര ചെ­യ്യാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ച ഘട്ടം മുതൽ അ­വ­രു­ടെ ധീ­ര­ത­യും നി­ശ്ച­യ­ദാർ­ഢ്യ­വും ലാ­ളി­ത്യ­വും സ്നേ­ഹ­വു­മെ­ല്ലാം എന്നെ അ­ദ്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രു­ന്നു. അവരെ ആ­ദ­രി­ച്ച ച­ട­ങ്ങിൽ എ­ത്തി­ച്ചേർ­ന്ന­തു് വൻ ജ­നാ­വ­ലി­യാ­യി­രു­ന്നു. ജ­ന­ങ്ങൾ അവരെ എ­ത്ര­മാ­ത്രം സ്നേ­ഹി­ക്കു­ക­യും ബ­ഹു­മാ­നി­ക്കു­ക­യും ആ­ദ­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു എ­ന്ന­തി­ന്റെ തെ­ളി­വാ­യി­രു­ന്നു അതു്. ഉ­ത്കൃ­ഷ്ഠ­മാ­യ ജീ­വി­താ­ശ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­ച്ചേ­രാ­നും അവ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ പാ­ലി­ക്കാ­നും ഉ­യർ­ന്ന വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നേ­ടി­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു നിർ­ബ­ന്ധ­മി­ല്ലെ­ന്നു് അവർ എന്നെ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചു. ഒ­ന്നി­നോ­ടും അ­മി­ത­മാ­യ ഒ­രാ­ഗ്ര­ഹ­വും അ­വർ­ക്കി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ജീ­വി­തം തന്നെ പോ­രാ­ട്ട ഭൂ­മി­യാ­യി മാ­റി­യി­ട്ടും മ­ര­ണ­ത്തോ­ളം ഭീ­ക­ര­മാ­യ ജീവിത സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­യി­ട്ടും ആ­രോ­ടും പ­രാ­തി­യോ പ­രി­ഭ­വ­മോ അ­വർ­ക്കി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. സ്വ­ന്തം ശ­രീ­ര­ത്തി­ന്റെ പു­റ­വും അകവും ഒ­രേ­പോ­ലെ കു­ത്തി­ക്കീ­റ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടും അർ­ഹി­ക്കു­ന്ന യാ­തൊ­രു പ്രാ­ധാ­ന്യ­വും ല­ഭി­ക്കാ­തി­രു­ന്നി­ട്ടും ജീ­വി­ത­ത്തി­ല­വർ പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­സം­തൃ­പ്ത­യാ­യി­രു­ന്നു.

ആ­രാ­ണു് യ­ഥാർ­ത്ഥ മ­നു­ഷ്യൻ എ­ന്ന­തി­ന്റെ, മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹി എ­ന്ന­തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­ര­മാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ. അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ അവർ പോ­രാ­ടി. ജീ­വി­തം തന്നെ ന­ര­ക­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ട്ടും സ്വ­ന്തം കർ­ത്ത­വ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നും അ­ണു­വി­ട പി­ന്നോ­ട്ടു മാറാൻ അവർ കൂ­ട്ടാ­ക്കി­യി­ല്ല. കു­ഞ്ഞു­ന്നാൾ മുതൽ ജീ­വി­തം സ­മർ­പ്പി­ച്ച­തു് ഏതു നീ­തി­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നോ അ­തിൽ­ത്ത­ന്നെ മരണം വരെ ഉ­റ­ച്ചു നിൽ­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചു. സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങ­ളൊ­ന്നും വേ­ണ­മെ­ന്നു പോലും അവർ ചി­ന്തി­ച്ചി­ല്ല. ഒരു യ­ഥാർ­ത്ഥ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹി­യാ­യ വി­പ്ല­വ­കാ­രി­ക്കു മാ­ത്രം സാ­ധ്യ­മാ­യ വിശാല മ­ന­സ്ക­ത!

കാ­രു­ണ്യം, സ്നേ­ഹം, വി­ശാ­ല­മ­ന­സ്ക­ത, ലാ­ളി­ത്യം, അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ വി­ട്ടു­വീ­ഴ്ച­യി­ല്ലാ­ത്ത നി­ല­പാ­ടു­കൾ, നീ­തി­ക്കു­വേ­ണ്ടി പൊ­രു­താ­നു­ള്ള ച­ങ്കു­റ­പ്പു് എ­ന്നി­വ­യെ­ല്ലാം ഓരോ മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ­യും ഉ­ള്ളിൽ മു­ള­പൊ­ട്ടി വ­ളർ­ന്നു­പ­ന്ത­ലി­ക്കേ­ണ്ട ഗു­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ­യോ പ­ണ­ത്തി­ന്റെ­യോ അ­പ്പ­ക്ക­ഷ്ണ­ങ്ങൾ വച്ചു നീ­ട്ടു­മ്പോൾ ഈ ഗു­ണ­ങ്ങൾ ബ­ലി­ക­ഴി­ക്കാൻ യ­ഥാർ­ത്ഥ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹി­ക്കു ക­ഴി­യു­ക­യി­ല്ല. എല്ലാ മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ­ങ്ങ­ളെ­യും ത­കർ­ത്തെ­റി­ഞ്ഞു്, ത­ങ്ങൾ­ക്കു മേൽ നരകം അ­ഴി­ച്ചു വിട്ട ജാ­തി­മ­ത വി­ഷ­വി­ത്തു­കൾ­ക്കെ­തി­രെ പോ­രാ­ടു­മ്പോൾ വിജയം മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ല­ക്ഷ്യം. തി­രി­ച്ച­ടി എത്ര തീ­വ്ര­വും മാ­ര­ക­വു­മാ­യാ­ലും ഒരു മാത്ര പോലും പി­ന്മാ­റി­ല്ലെ­ന്ന തീ­രു­മാ­ന­ത്തിൽ അവർ ഉ­റ­ച്ചു നി­ന്നു. ത­നി­ക്കു വേ­ണ്ടി മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അവർ ജീ­വി­ച്ച­തു് അ­വ­രെ­പ്പോ­ലെ ദു­രി­ത­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ഓരോ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കും വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു.

പ്ര­വൃ­ത്തി­യാ­ണു ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ല­ക്ഷ്യ­മെ­ന്നും അ­ധി­കാ­ര­വും സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങ­ളു­മ­ല്ലെ­ന്നും കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വർ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നു.

ഉ­യർ­ന്ന ചി­ന്താ­ഗ­തി­ക­ളും ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും ഈ നാ­ടി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഉ­യർ­ന്ന കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടു­ക­ളു­മു­ള്ള കു­റു­മ്പ ഭ­ര­ണ­സാ­ര­ഥ്യ­ത്തി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ, ക­ടു­ത്ത നീ­തി­കേ­ടു­ക­ളെ­യും അ­നീ­തി­ക­ളെ­യും സ­ഹി­ക്കേ­ണ്ടി വ­രു­ന്ന മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു് അ­ത്യ­ന്തം പ്ര­യോ­ജ­ന­ക­ര­മാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു. നിർ­ഭാ­ഗ്യ­വ­ശാൽ, അ­വ­രു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൻ കീഴിൽ അ­ണി­നി­ര­ക്കാൻ കേരള ജ­ന­ത­യ്ക്കു യോ­ഗ­മി­ല്ലാ­തെ പോയി!

അ­ധ്യാ­യം 31

നാ­ട്ടു­കാർ­ക്കെ­ല്ലാം പ്രി­യ­ങ്ക­രി­യാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­ക്കു­ട്ടി എ­ന്നു് അവർ സ്നേ­ഹ­ത്തോ­ടെ വി­ളി­ച്ചി­രു­ന്ന പി. സി. കു­റു­മ്പ. ‘ഇ­രി­ങ്ങാ­ല­ക്കു­ട­യി­ലെ എല്ലാ സ­മ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും മുൻ­നി­ര­യിൽ അ­വ­രു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. കൊടി പി­ടി­ക്കു­ന്ന­തും ജാഥ ന­യി­ക്കു­ന്ന­തു­മെ­ല്ലാം അ­വ­രാ­യി­രു­ന്നു. നാ­ട്ടു­കാ­രാ­യ ഞ­ങ്ങ­ളോ­ടും വളരെ സ്നേ­ഹ­ത്തോ­ടെ­യും സൗ­ഹൃ­ദ­ത്തോ­ടെ­യു­മാ­ണു് പെ­രു­മാ­റി­യി­രു­ന്ന­തു്. സൗ­മ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു കു­റു­മ്പ­യു­ടെ സം­സാ­രം. ഒ­രി­ക്കൽ­പ്പോ­ലും ഗൗ­ര­വ­ത്തിൽ അവരെ ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല. പോ­ലീ­സ് അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി അവർ വ­ള­രെ­യേ­റെ ക്ഷീ­ണി­ത­യാ­യി മാറി. സം­സാ­രം പോലും വ്യ­ക്ത­മ­ല്ലാ­താ­യി. അവസാന നാ­ളു­ക­ളിൽ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി അ­വർ­ക്കു് പെൻ­ഷ­നും ശ­രി­യാ­ക്കി കൊ­ടു­ത്തു. ആ പെൻഷൻ കൊ­ണ്ടാ­ണു് അവർ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്,’ അ­വ­രു­ടെ നാ­ട്ടു­കാ­രിൽ ചിലർ വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കി.

‘അ­വ­രു­ടെ ശരീരം ഏ­റ്റു­വാ­ങ്ങി­യ മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളു­മാ­യി തുലനം ചെ­യ്യു­മ്പോൾ ഇ­തെ­ല്ലാം വെറും നി­സ്സാ­ര­മാ­ണു്. അത്ര ക്രൂ­ര­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് പോ­ലീ­സു­കാർ അവരെ ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച­തു്. ഉ­ള്ളം­കാ­ലിൽ പോ­ലീ­സ് ത­ല്ലി­യ­തി­നെ­ത്തു­ടർ­ന്നു് രണ്ടു കാ­ലു­ക­ളും പ­ഴു­ത്തു വ്ര­ണ­മാ­യി ന­ട­ക്കാൻ പോലും പ­റ്റാ­തെ മാ­സ­ങ്ങ­ളും വർ­ഷ­ങ്ങ­ളും വീ­ട്ടി­ലി­രി­ക്കേ­ണ്ടി വന്നു. ഇ­ത്ര­മേൽ പോ­ലീ­സ് ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച മ­റ്റൊ­രു സ്ത്രീ­യും ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­കി­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് ഞങ്ങൾ ക­രു­തു­ന്ന­തു്,’ അവർ തു­ടർ­ന്നു.

‘അവർ സ­ഹി­ക്കേ­ണ്ടി വന്ന മർ­ദ്ദ­ന­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് എ­ഴു­താ­നോ പ­റ­യാ­നോ ആരും ത­യ്യാ­റ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­രി­ട­ത്തും അ­വ­യൊ­ന്നും രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­മി­ല്ല. സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­തി­നും ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് നേ­താ­ക്ക­ളെ­യും സ­മ­ര­ക്കാ­രെ­യും ഒ­ളി­പ്പി­ച്ച­തി­നും പോ­ലീ­സ് അ­വർ­ക്കു നേരെ ന­ട­ത്തി­യ­തു് അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ ന­ര­നാ­യാ­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു. പോ­ലീ­സ് സ്റ്റേ­ഷൻ ആ­ക്ര­മി­ച്ചു പോ­ലീ­സു­കാ­രി­ലൊ­രാ­ളെ കൊന്ന കേസിൽ അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടു് ജ­യി­ലി­ലാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട കർ­ഷ­ക­സം­ഘം നേ­താ­വു് പി. കെ കു­മാ­ര­നെ­യും കു­റു­മ്പ­ക്കു­ട്ടി­യെ­യും പാർ­പ്പി­ച്ച­തു് ഒറ്റ ജ­യി­ല­റ­യി­ലാ­യി­രു­ന്നു. ര­ണ്ടു­പേ­രെ­യും ന­ഗ്ന­രാ­ക്കി ജ­യി­ലി­ലി­ട്ട ശേഷം കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ശ­രീ­ര­മാ­കെ­യും ജ­ന­നേ­ന്ദ്രി­യ­വും ന­ക്കി­ത്തു­ട­യ്ക്കാൻ കു­മാ­ര­നോ­ടു് പോ­ലീ­സ് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു. പോ­ലീ­സ് അ­വ­രോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞ­ത­ത്ര­യും അ­ശ്ലീ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു. ജ­യി­ല­ഴി­ക്കു പു­റ­ത്തു നിന്ന പോ­ലീ­സു­കാർ ഇ­തെ­ല്ലാം ക­ണ്ടു് ആ­സ്വ­ദി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു,’ അവർ പ­റ­ഞ്ഞു.

ഈ വാ­ക്കു­ക­ളെ­ല്ലാം കു­റു­മ്പ­യിൽ നി­ന്നും നേ­രി­ട്ടു കേ­ട്ടി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും അതു വീ­ണ്ടും വീ­ണ്ടും കേൾ­ക്കേ­ണ്ടി വ­രു­മ്പോൾ ചോര മ­ര­വി­ക്കു­ന്ന­തു പോലെ എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി.

പോ­ലീ­സു­കാർ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച­തു കു­റു­മ്പ­യെ മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട അനേകം സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ന്മാർ­ക്കു­മേൽ പോ­ലീ­സ് കി­രാ­ത­മാ­യ തേർ­വാ­ഴ്ച ന­ട­ത്തി. എ­ന്നാൽ, ഉയരം കു­റ­ഞ്ഞ, ഭാരം കു­റ­ഞ്ഞ കു­റു­മ്പ­യോ­ടു് ഇ­ത്ര­മേൽ ക്രൂ­ര­മാ­യി പോ­ലീ­സ് പെ­രു­മാ­റാൻ കാരണം അവർ ന­ട­ത്തി­യ സ­മ­ര­ത്തി­ന്റെ തീ­വ്ര­ത കൊ­ണ്ടു തന്നെ. മ­റ്റാ­രു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തു നി­ന്നും ഉ­ണ്ടാ­കാ­ത്ത രീ­തി­യിൽ ശ­ക്ത­മാ­യ ചെ­റു­ത്തു നിൽ­പ്പു് കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തു നി­ന്നും ഉ­ണ്ടാ­യി. അ­തി­നാൽ അവർ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി ആ­ക്ര­മി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

അ­വ­ളു­ടെ സി­ര­ക­ളിൽ ഒ­ഴു­കി­യി­രു­ന്ന­ത­ത്ര­യും ധീ­ര­ത­യാർ­ന്ന പു­ല­യ­രു­ടെ ര­ക്ത­മാ­ണു്. മ­ണ്ണിൽ അ­ധ്വാ­നി­ച്ചു്, മ­ണ്ണി­നെ­യും പ്ര­കൃ­തി­യെ­യും വി­നീ­ത­മാ­യി സ്നേ­ഹി­ച്ചാ­ദ­രി­ച്ചു്, എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും ബ­ഹു­മാ­നി­ക്കു­ക­യും ചെയ്ത പ­ച്ച­മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ രക്തം. അവൾ ന­ട­ത്തി­യ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളോ ഈ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു് അവൾ നൽകിയ സം­ഭാ­വ­ന­ക­ളോ അവൾ ഉൾ­പ്പ­ടെ­യു­ള്ള­വ­രു­ടെ ജീ­വ­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി അ­ടി­മ­യാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ല­ഭി­ച്ച അ­ഭി­മാ­ന­നേ­ട്ട­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചോ ആരും എ­ഴു­തി­വ­ച്ചി­ല്ല.

അ­ധ്യാ­യം 32

ഈ ലോ­ക­ത്തി­ലെ പൂ­ക്ക­ളെ­ല്ലാം ഇ­റു­ത്തെ­ടു­ത്തു് ജീ­വ­ന­റ്റ ശരീരം പൊ­തി­ഞ്ഞാ­ലും ഒരു തരി സു­ഗ­ന്ധം പോലും മൂ­ക്കി­ലേ­ക്കാ­വാ­ഹി­ക്കാൻ ആ ശ­രീ­ര­ത്തി­നാ­വി­ല്ല. ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്തൊ­ന്നും കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് അ­വ­ളർ­ഹി­ച്ചി­രു­ന്ന അം­ഗീ­കാ­ര­മോ ആദരമോ ല­ഭി­ച്ചി­ല്ല. പോ­രാ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ ബാ­ക്കി­പ­ത്ര­മെ­ന്നോ­ണം ശരീരം ക­ടു­ത്ത രോ­ഗ­പീ­ഡ­ക­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­യ­പ്പോ­ഴും അ­വർ­ക്ക­തിൽ പ­രി­ഭ­വ­മേ­തു­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. മ­ര­ണ­ശേ­ഷം, അവരെ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്താ­നും ആ­ദ­രി­ക്കാ­നും കു­റ­ച്ചു പേർ മു­ന്നോ­ട്ടു വന്നു. ജ­ന­യു­ഗം പ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ എ­ഡി­റ്റോ­റി­യൽ പേജിൽ എ­ഡി­റ്റർ തന്നെ കു­റു­മ്പ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു ലേ­ഖ­ന­മെ­ഴു­തി. ഞ­ങ്ങ­ള­വ­രെ ആ­ദ­രി­ക്കു­ക­യും അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യും ചെയ്ത 2012 ഡി­സം­ബർ 15-നു ശേഷം നി­ര­വ­ധി പേർ അ­വർ­ക്കു് ആ­ദ­ര­വു­മാ­യി എ­ത്തു­ക­യു­ണ്ടാ­യി. അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­റി­ഞ്ഞ നി­മി­ഷം മുതൽ അ­വ­രു­ടെ നി­ഴ­ലാ­യി, അവരിൽ അ­ലി­ഞ്ഞു­ചേർ­ന്നു് ഞാ­നു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അവരിൽ നി­ന്നും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യ­തും അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ­തു­മാ­യ വി­വ­ര­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു വ­ച്ചു് ലേ­ഖ­ന­മെ­ഴു­തി പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു.

യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി, വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി എ­ന്നി­വ­യു­ടെ സം­സ്ഥാ­ന ക­മ്മ­റ്റി­യിൽ കല, സാ­ഹി­ത്യം, സാം­സ്കാ­രി­കം എന്നീ മൂ­ന്നു മേ­ഖ­ല­ക­ളിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന മൂ­ന്നു മഹദ് വ്യ­ക്തി­കൾ­ക്കു് എല്ലാ വർ­ഷ­വും അ­വാർ­ഡ് നൽകാൻ ഞങ്ങൾ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചി­രു­ന്നു. സാം­സ്കാ­രി­ക ത­ല­ത്തി­ലു­ള്ള അ­വാർ­ഡ് കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പേരിൽ ആ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു തീ­രു­മാ­നി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. ഏ­റ്റ­വും ശ­ക്ത­മാ­യി വി­വേ­ച­ന­ത്തി­നെ­തി­രെ­യും സാ­മൂ­ഹി­ക ഉ­ന്ന­തി­ക്കാ­യും പു­രോ­ഗ­തി­ക്കാ­യും പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ­കൾ­ക്കാ­ണു് ഈ അ­വാർ­ഡ് നൽ­കു­ന്ന­തു്.

കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ത­ല­സ്ഥാ­ന­മാ­യ തി­രു­വ­ന­ന്ത­പു­ര­ത്തു് 2019-ൽ പി. സി. കു­റു­മ്പ­യു­ടെ പേരിൽ ഒരു റോഡ് നി­ല­വിൽ വന്നു എ­ന്ന­തു് ഞ­ങ്ങൾ­ക്കെ­ല്ലാം അ­ഭി­മാ­ന­ക­ര­മാ­യ നേ­ട്ട­മാ­യി. പെ­രു­മ്പാ­വൂർ ഹൈ­സ്കൂ­ളിൽ വ­ച്ചു് വ­നി­താ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി­യു­ടെ ആദ്യ സം­സ്ഥാ­ന സ­മ്മേ­ള­നം ന­ട­ത്തി­യ­പ്പോൾ സ­മ്മേ­ള­ന ന­ഗ­രി­ക്കു ഞങ്ങൾ നൽകിയ പേർ ‘പി. സി. കു­റു­മ്പ നഗർ’ എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു.

വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം, യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി സം­സ്ഥാ­ന ക­മ്മ­റ്റി, ‘ജാ­തി­യ­ല്ല, മ­ത­മ­ല്ല, മ­നു­ഷ്യ­നാ­ണു് പ്ര­ധാ­നം’ എന്ന പേരിൽ എല്ലാ ജി­ല്ലാ കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങ­ളി­ലും മ­നു­ഷ്യ സംഗമം ന­ട­ത്തി. തൃശൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ സംഗമം കോർ­പ്പ­റേ­ഷൻ ക­വാ­ട­ത്തി­ന്റെ പ­രി­സ­ര­ത്തു വ­ച്ചാ­ണു് ന­ട­ത്തി­യ­തു്. എല്ലാ ക­ലാ­സാ­ഹി­ത്യ­സാം­സ്കാ­രി­ക പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ­യും പ­ങ്കെ­ടു­പ്പി­ച്ചു ന­ട­ത്തി­യ ഈ പ­രി­പാ­ടി­യു­ടെ വേ­ദി­യു­ടെ പേരും ‘പി. സി. കു­റു­മ്പ നഗർ’ എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. വ­മ്പി­ച്ച ജ­ന­സാ­ന്നി­ധ്യ­മാ­ണു് ഈ പ­രി­പാ­ടി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്.

സാ­ധ്യ­മാ­യ എല്ലാ ത­ല­ങ്ങ­ളി­ലും കു­റു­മ്പ­യെ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്താ­നും ലോ­ക­ത്തി­നു പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ടു­ക്കാ­നും ല­ഭി­ക്കു­ന്ന എല്ലാ അ­വ­സ­ര­ങ്ങ­ളും സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളും ഞാൻ എ­ന്നെ­ന്നും ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. കു­റു­മ്പ­യെ­യും കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള നി­സ്വാർ­ത്ഥ­സേ­വ­ക­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രെ­യും ജ­ന­മ­റി­യ­ണം. മ­നു­ഷ്യ­മ­ന­സ്സിൽ നി­ന്നും ക­രു­ണ­യും സ്നേ­ഹ­വും ആർ­ദ്ര­ത­യും അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രെ പൊ­രു­താ­നു­ള്ള ധൈ­ര്യ­വും പാടെ പൊ­യ്പ്പോ­യി­ട്ടി­ല്ല. കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള ധീ­ര­മ­നു­ഷ്യർ ഇവിടെ ഉ­ണ്ടാ­യി­ക്കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കും. ഈ ലോ­ക­ത്തെ മ­നോ­ഹ­ര­മാ­ക്കു­ന്ന­തും അ­വ­രു­ടെ ധീ­ര­ത­യാർ­ന്ന പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

അ­ധ്യാ­യം 33

കേ­ര­ള­ത്തിൽ ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ച­രി­ത്രം ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­തു് 1925-​ലാണു്. അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി ഇ­ന്ത്യൻ റെ­യിൽ­വേ തൊ­ഴി­ലാ­ളി പ്ര­സ്ഥാ­നം തു­ട­ങ്ങി­യ പോ­രാ­ട്ട­ത്തോ­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു ആരംഭം. വി. ആർ. നാ­യ­നാ­രും സൂ­ര്യ­നാ­രാ­യ­ണ റാ­വു­വു­മാ­ണു് മ­ല­ബാ­റി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു തു­ട­ക്ക­മി­ടു­ന്ന­തു്. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ­ക്കു നേരെ ന­ട­ക്കു­ന്ന അ­തി­ക്ര­മ­ത്തി­നും അ­ന്യാ­യ­മാ­യ പി­രി­ച്ചു വി­ട­ലി­നും മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­ര­ഹി­ത­മാ­യ പെ­രു­മാ­റ്റ­ത്തി­നു­മെ­തി­രെ പ്ര­തി­ക­രി­ക്കാ­നാ­യി­രു­ന്നു പ്ര­സ്ഥാ­നം ല­ക്ഷ്യ­മി­ട്ടി­രു­ന്ന­തു്. ക്ര­മേ­ണ, കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളി­ലേ­ക്കും മറ്റു പലവിധ തൊഴിൽ രം­ഗ­ത്തേ­ക്കും ഈ പ്ര­സ്ഥാ­നം വ­ളർ­ന്നു.

1964-ൽ, ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി ര­ണ്ടാ­യി പി­ളർ­ന്നു് ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി ഓഫ് ഇ­ന്ത്യ (CPI(I)), ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി ഓഫ് ഇ­ന്ത്യ (മാർ­ക്സി­സ്റ്റ്) (CPI(M)) എന്നീ പേ­രു­ക­ളിൽ രണ്ടു സം­ഘ­ട­ന­കൾ നി­ല­വിൽ വന്നു. തൊ­ഴി­ലാ­ളി പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു് കൂ­ടു­തൽ പ്രാ­ധാ­ന്യം നൽകിയ പ്ര­സ്ഥാ­ന­മാ­യി­രു­ന്നു സി. പി. ഐ. കർ­ഷ­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ­യും ഫാ­ക്ട­റി തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ­യു­മെ­ല്ലാം ആ­ദ്യ­മാ­യി സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന­തും ഇ­വ­രാ­യി­രു­ന്നു. ഓൾ ഇ­ന്ത്യ ട്രെ­യ്ഡ് യൂ­ണി­യൻ കോൺ­ഗ്ര­സ് (AITUC) എന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി സം­ഘ­ട­ന­യും സി. പി. ഐ.-യുടെ കീ­ഴി­ലാ­ണു് പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു്.

മരണം വ­രെ­യും കു­റു­മ്പ­യും സി. പി. ഐ.-യിൽ അം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു. പാർ­ട്ടി­യെ­ന്നാൽ നി­സ്വാർ­ത്ഥ­രാ­യ ഇ­ത്ത­രം മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ജീ­വ­നെ­ന്നാ­ണു് അർ­ത്ഥം. കാരണം, കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള­വർ ഈ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി സ്വയം സ­മർ­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

മു­ത­ലാ­ളി­ത്ത­ത്തി­നും ജ­ന്മി­ത്വ­ത്തി­നും ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­നും അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­ലി­നും അ­യി­ത്ത­ത്തി­നും മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ ലം­ഘ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു­മെ­ല്ലാ­മെ­തി­രെ മാ­നു­ഷി­ക ന­ന്മ­യിൽ അ­ടി­യു­റ­ച്ചു വി­ശ്വ­സി­ച്ചു് കു­റ­ച്ചു മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ജീ­വ­ശ്വാ­സ­ത്തിൽ കെ­ട്ടി­പ്പ­ടു­ത്ത­താ­യി­രു­ന്നു ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി. പക്ഷേ, ഭ­ര­ണ­വും അ­ധി­കാ­ര­വും ല­ഭി­ച്ച­പ്പോൾ, ഈ നാടു് അ­ട­ക്കി ഭ­രി­ച്ച ജ­ന്മി­ക­ളെ­ക്കാ­ളും നീ­ച­മാ­യ രീ­തി­യിൽ പല ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് നേ­താ­ക്ക­ളും അ­ധ­പ്പ­തി­ച്ചു പോയോ?

പണവും അ­ധി­കാ­ര­വും കി­ട്ടി­യാൽ, ആരെ വേ­ണ­മെ­ങ്കി­ലും ഒ­റ്റു­കൊ­ടു­ക്കാ­മെ­ന്നും കൊ­ന്നു ത­ള്ളാ­മെ­ന്നും ച­തി­ക്കാ­മെ­ന്നും ഇ­ന്ന­വർ തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്നു. പി. സി. കു­റു­മ്പ­യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള നന്മ നി­റ­ഞ്ഞ മ­നു­ഷ്യ­രെ ഭ­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നും മാ­റ്റി­നി­റു­ത്ത­പ്പെ­ടാ­നു­ള്ള കാരണം അ­വ­രു­ടെ നിറമോ ജാ­തി­യോ മതമോ ഒ­ന്നു­മ­ല്ല, മ­റി­ച്ചു് നീ­തി­യിൽ അ­ടി­യു­റ­ച്ച അ­വ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­മാ­ണു്.

സത്യം നീതി സ­മ­ത്വം കാ­രു­ണ്യം എന്നീ മാ­നു­ഷി­ക മൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും വ്യ­തി­ച­ലി­ച്ചൊ­രു നി­മി­ഷം പോലും ജീ­വി­ക്കാൻ കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു് ആ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. പ­ണ­ത്തി­നോ പ­ദ­വി­യ്ക്കോ അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­നോ പി­ന്നാ­ലെ പോ­കാ­നും അ­വർ­ക്കാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അവർ ജീ­വി­ച്ച­തു് അ­വ­രെ­പ്പോ­ലെ ക­ഷ്ട­ത­യ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­നി­ല­വാ­രം ഉ­യർ­ത്തു­ന്ന­തി­നും സ­ന്തോ­ഷ­ത്തോ­ടെ­യും സ­മാ­ധാ­ന­ത്തോ­ടെ­യും ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജീ­വി­ക്കാൻ അ­വർ­ക്കും അ­വ­സ­ര­മൊ­രു­ക്കു­ന്ന­തി­നും വേ­ണ്ടി­യാ­യി­രു­ന്നു. അവർ ഒരു യ­ഥാർ­ത്ഥ മ­നു­ഷ്യ­സ്ത്രീ ആ­യി­രു­ന്നു. പണവും അ­ധി­കാ­ര­വും കണ്ടു ക­ണ്ണു­മ­ഞ്ഞ­ളി­ച്ചു് ഈ നാ­ട്ടി­ലെ ആ­ധു­നി­ക ജ­ന്മി­പ്ര­മാ­ണി­മാർ­ക്കും ഉ­ന്ന­ത­കു­ല ജാ­തർ­ക്കും ദ­ഹി­ക്കു­ന്ന ഒ­ന്ന­ല്ല കു­റു­മ്പ­യെ­ന്ന ആദർശ ധീരത. അ­തി­നാൽ അവർ കു­റു­മ്പ­യെ ത­മ­സ്ക­രി­ച്ചു. അ­തി­ന­വർ അ­വ­രു­ടെ നി­റ­ത്തെ­യും ജാ­തി­യെ­യും പെ­ണ്ണ­ത്ത­ത്തെ­യും കൂ­ട്ടു­പി­ടി­ച്ചു എ­ന്നു­മാ­ത്രം!

ജാ­തി­യു­ടെ, അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ, ജ­ന്മി­ത്വ­ത്തി­ന്റെ, മ­ത­ദ്വേ­ഷ­ത്തി­ന്റെ, ആ­ചാ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ഷ­വി­ത്തു­കൾ ത­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യ­രി­ലേ­ക്കും പ­ടർ­ന്നു പ­ന്ത­ലി­ക്കു­ന്ന­തു കണ്ടു വേ­ദ­നി­ച്ചി­രി­ക്ക­ണം ആ വി­പ്ല­വ­പോ­രാ­ളി­യു­ടെ മ­ന­സ്സു്. ഭ­ര­ണ­വും അ­ധി­കാ­ര­വും കൈ­യ്യാ­ളു­ന്ന­വർ അ­ശ­ര­ണർ­ക്കു വേ­ണ്ടി പ­ട­വാ­ളേ­ന്തി പോ­രാ­ടു­ന്ന­വ­രാ­ക­ണ­മെ­ന്ന അ­ടി­യു­റ­ച്ച വി­ശ്വാ­സ­വും കു­റു­മ്പ­യ്ക്കു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

അ­ധ്യാ­യം 34

പെ­ണ്ണു് ആണിനു ഭോ­ഗി­ക്കാ­നു­ള്ള വ­സ്തു­വി­ന­പ്പു­റം ബു­ദ്ധി­കൊ­ണ്ടും കർ­മ്മം കൊ­ണ്ടും ധീരത കൊ­ണ്ടും ഈ ലോ­ക­ത്തെ വി­സ്മ­യി­പ്പി­ച്ച സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് അർ­ഹ­മാ­യ അം­ഗീ­കാ­ര­വും ആ­ദ­ര­വും ബ­ഹു­മാ­ന­വും നൽ­കു­ന്ന­തിൽ എ­ന്നെ­ന്നും പുരുഷ കേ­ന്ദ്രി­ത സമൂഹം വളരെ പി­ന്നി­ലാ­ണു്. ലിംഗ, വർണ്ണ, വർഗ്ഗ ഭേ­ത­മി­ല്ലാ­തെ, മ­നു­ഷ്യ­രെ ഏ­വ­രെ­യും തു­ല്യ­രാ­യി കാ­ണ­ണ­മെ­ന്ന മ­ഹ­ത്താ­യ ആശയം പി­ന്തു­ട­രു­ന്ന ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പ്ര­സ്ഥാ­ന­വും ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തിൽ മാ­പ്പർ­ഹി­ക്കാ­ത്ത തെ­റ്റാ­ണു് ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

നെ­റി­കെ­ട്ട ആ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും അ­നീ­തി­കൾ­ക്കും ജ­ന്മി­ത്ത­ത്തി­നു­മെ­തി­രെ പ­ട­പൊ­രു­തി­യ പു­രു­ഷ­ന്മാർ അ­ധി­കാ­ര കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങൾ കൈ­യ്യാ­ളി­യ­പ്പോൾ, പാർ­ട്ടി­യി­ലെ പ്ര­മു­ഖ സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളിൽ അ­വ­രോ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. എ­ന്നാൽ, സ്ത്രീ­പ്ര­വർ­ത്ത­ക­രെ ആ­ദ­രി­ക്കാ­നോ ബ­ഹു­മാ­നി­ക്കാ­നോ അ­വ­രർ­ഹി­ക്കു­ന്ന സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങൾ നൽ­കാ­നോ ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ പാർ­ട്ടി­കൾ­ക്കു പോലും ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല.

‘വ­സു­ധൈ­വ കു­ടും­ബ­കം’ എന്ന അ­തി­മ­ഹ­ത്താ­യ ഭാരത ദർ­ശ­ന­ത്തി­നു് ഈ ഭൂ­മി­യിൽ പി­റ­ന്നു വീണ മ­നു­ഷ്യ­രെ­ല്ലാം തു­ല്യ­രാ­ണെ­ന്നു കൂടി അർ­ത്ഥ­മു­ണ്ടു്. ഈ ഭൂ­മി­യിൽ ജീ­വ­നോ­ടെ­യു­ള്ള സ­ക­ല­രും ഒരു കു­ടും­ബ­ത്തി­ലെ അം­ഗ­മാ­ണു് എ­ന്നും അ­വ­രെ­യെ­ല്ലാം സ­മ­ഭാ­വ­ന­യോ­ടെ കാ­ണ­ണ­മെ­ന്നു­മാ­ണു് ഈ ദർ­ശ­ന­ത്തി­നു് അർ­ത്ഥം. അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള മ­ഹ­ത്താ­യ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടി­നു് ഉ­ട­മ­ക­ളാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രാ­ണു് മൃ­ഗീ­യ­വും കി­രാ­ത­വു­മാ­യി ചില മ­നു­ഷ്യ­രെ അ­വ­രു­ടെ നി­റ­ത്തി­ന്റെ പേ­രി­ലും ക­ഠി­നാ­ധ്വാ­നം ചെ­യ്യി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­മാ­യി അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി വ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

images/Aaryapallam.jpg
ആ­ര്യാ­പ­ള്ളം

ഈ നെ­റി­കേ­ടു­കൾ­ക്കെ­തി­രെ പോ­രാ­ടി­യ­തു് പു­രു­ഷ­ന്മാർ മാ­ത്ര­മ­ല്ല. സ്ത്രീ­ക­ളും അ­വർ­ക്കൊ­പ്പം ത­ന്നെ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. മ­റ­ക്കു­ട­യി­ല്ലാ­തെ പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങാൻ ന­മ്പൂ­തി­രി സ്ത്രീ­ക­ളെ അ­നു­വ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. ഇ­തി­നെ­തി­രെ, മ­റ­ക്കു­ട ബ­ഹി­ഷ്ക­ര­ണ സ­മ­ര­ത്തി­നു് നേ­തൃ­ത്വം നൽ­കി­യ­തു് ആ­ര്യാ­പ­ള്ള­വും പാർ­വ്വ­തി നെൻ­മ­ണി മം­ഗ­ല­വു­മാ­യി­രു­ന്നു. മ­റ­യി­ല്ലാ­തെ അവർ ഘോ­ഷ­യാ­ത്ര ന­ട­ത്തി സമരം വി­ജ­യി­പ്പി­ച്ചു. സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തോ­ടെ പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങി ന­ട­ക്കാൻ ന­മ്പൂ­തി­രി സ്ത്രീ­കൾ­ക്കും സാ­ധ്യ­മാ­കു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി ‘അ­ന്ത­പ്പു­ര മർ­ദ്ദ­നേ­ശ­നം’ എന്ന പ്ര­മേ­യം അവർ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ച്ചു.

കേ­ര­ള­ത്തിൽ ഒ­ട്ട­ന­വ­ധി പോ­രാ­ട്ടം ന­ട­ത്തി­യ ധീര വ­നി­ത­യാ­യി­രു­ന്നു ആ­ര്യ­പ­ള്ളം. വിധവ വി­വാ­ഹം, മി­ശ്ര­വി­വാ­ഹം, പ­ന്തി­ഭോ­ജ­നം, ഹ­രി­ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­നം, ഗു­രു­വാ­യൂർ സ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹം, ക­ല്ലു­മാ­ല സമരം തു­ട­ങ്ങി­യ നി­ര­വ­ധി പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളിൽ പ­ങ്കാ­ളി­യാ­യി­രു­ന്നു അവർ.

പാർ­വ്വ­തി നെൻ­മ­ണി­മം­ഗ­ലം ന­മ്പൂ­തി­രി കു­ടും­ബ­ങ്ങ­ളി­ലെ സ്ത്രീ­ക­ളെ പു­ന­രു­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന­തിൽ പ്ര­ധാ­ന പ­ങ്കു­വ­ഹി­ച്ച­വ­രിൽ ഒ­രാ­ളാ­യി­രു­ന്നു. ന­മ്പൂ­തി­രി വി­ധ­വ­കൾ­ക്കു പു­നർ­വി­വാ­ഹം സാ­ധ്യ­മ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നെ­തി­രെ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ സമരം ന­യി­ച്ച ഒ­രാ­ളാ­യി­രു­ന്നു പാർ­വ്വ­തി നെൻ­മ­ണി മംഗലം. ‘മം­ഗ­ല്യ­സൂ­ത്ര­ത്തിൽ കെ­ട്ടി­യി­ടാൻ അ­ങ്ക­ന­മാർ അ­ടി­മ­ക­ള­ല്ല’ എന്ന മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം മു­ഴ­ക്കി അ­ന്ത­പ്പു­ര മർ­ദ്ദ­നേ­ശ­നം അ­വ­ത­രി­പ്പി­ച്ചു് സ്ത്രീ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം സാ­ധ്യ­മാ­ക്കു­ന്ന­തിൽ അവർ വളരെ വലിയ പ­ങ്കാ­ണു് വ­ഹി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

images/Kuttimalu_Amma.jpg
കു­ട്ടി­മാ­ളു അമ്മ

മ­ദ്രാ­സ് അ­സം­ബ്ലി­യി­ലേ­ക്കു തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട കു­ട്ടി­മാ­ളു അമ്മ യും വളരെ പ്രാ­ധാ­ന്യ­മേ­റി­യൊ­രു വ്യ­ക്തി­ത്വ­മാ­ണു്. സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­തി­ന്റെ പേരിൽ അവർ ജ­യി­ലി­ല­ട­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. തന്റെ ര­ണ്ടു­മാ­സം പ്രാ­യ­മാ­യ കു­ഞ്ഞി­നെ­യും കൊ­ണ്ടാ­ണു് അവർ ജയിൽ വാസം അ­നു­ഭ­വി­ച്ച­തു്. പാ­ല­ക്കാ­ടു് ജി­ല്ല­യി­ലെ ആ­ന­ക്ക­ര­യാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ സ്വ­ദേ­ശം.

images/Akkamma_Cherian.jpg
അ­ക്കാ­മ്മ ചെ­റി­യാൻ

സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­ത്തി­ലെ പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട മ­റ്റൊ­രു പേ­രാ­ണു് അ­ക്കാ­മ്മ ചെ­റി­യാൻ. ‘ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്ത ഭരണം’ എന്ന മു­ദ്രാ­വാ­ക്യ­മു­യർ­ത്തി പ്ര­ക്ഷോ­ഭം ന­ട­ത്തി­യ­തി­നും സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­ത്തിൽ പ­ങ്കെ­ടു­ത്ത­തി­നും അവരെ ജോ­ലി­യിൽ നി­ന്നും പി­രി­ച്ചു­വി­ട്ടു. അ­നീ­തി­ക­ളെ ചോ­ദ്യം ചെ­യ്യു­ക­യും എ­തിർ­ത്തു തോൽ­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്ത­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി നി­ര­വ­ധി തവണ പോ­ലീ­സ് അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു ലോ­ക്ക­പ്പി­ലി­ട്ടു മർ­ദ്ദി­ച്ചു. കാ­ഞ്ഞി­ര­പ്പ­ള്ളി­യി­ലെ നി­ര­വ­ധി സ്ത്രീ­ക­ളെ സ­മ­ര­ത്തി­നാ­യി കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന മി­ക­ച്ചൊ­രു നേ­താ­വാ­യി­രു­ന്നു അ­ക്കാ­മ്മ ചെ­റി­യാൻ. കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് സാരി ധ­രി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശ­ത്തി­നാ­യി 1939-ൽ രാ­ജാ­വി­ന്റെ പി­റ­ന്നാ­ളി­നു് സമരം ന­ട­ത്തി ആ അ­വ­കാ­ശം നേ­ടി­യെ­ടു­ക്കാൻ ഇ­വർ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചു.

images/ROSAMMA.jpg
റോ­സ­മ്മ പൊ­ന്നൂ­സ്

അ­ക്കാ­മ്മ ചെ­റി­യാ­ന്റെ സ­ഹോ­ദ­രി­യാ­യി­രു­ന്ന റോ­സ­മ്മ പൊ­ന്നൂ­സ് ആ­യി­രു­ന്നു മ­റ്റൊ­രു മി­ക­ച്ച പ്ര­വർ­ത്ത­ക. ഐ­ക്യ­കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ആ­ദ്യ­നി­യ­മ സ­ഭ­യി­ലെ പ്രോ ടേം സ്പീ­ക്ക­റും എം. എൽ. എ.-​യുമായിരുന്നു ഈ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര സേ­നാ­നി. ഇ­ന്ത്യൻ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി പോ­രാ­ടി­യ­തി­നു് ഇ­വർ­ക്കു് മൂ­ന്നു­വർ­ഷം തു­ടർ­ച്ച­യാ­യി ജ­യിൽ­വാ­സ­വും അ­നു­ഭ­വി­ക്കേ­ണ്ടി വന്നു.

images/CSChandrika.jpg
സി. എസ്. ച­ന്ദ്രി­ക

ഇ­ന്ത്യൻ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­കാ­ല­ത്തു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ഭ­ര­ണ­ങ്ങൾ മു­ഴു­വ­നും നാ­ടി­ന്റെ മോ­ച­ന­ത്തി­നാ­യി പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ ക്ഷേ­മ­ത്തി­നാ­യി നൽകിയ ധാ­രാ­ളം സ്ത്രീ­ക­ളു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, അ­വ­രു­ടെ പേ­രു­കൾ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ­മ­ര­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലോ മറ്റു രേ­ഖ­ക­ളി­ലോ പ­രാ­മർ­ശി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. സ്ത്രീ എ­ഴു­ത്തു­കാ­രാ­യ സി. എസ്. ച­ന്ദ്രി­ക യെ­പ്പോ­ലു­ള്ള നി­ര­വ­ധി സ്ത്രീ­ക­ളു­മു­ണ്ടു്. ഇ­രു­പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ന്റെ അ­ന്ത്യ­ത്തി­ലും ഇ­രു­പ­ത്തി­യൊ­ന്നി­ന്റെ ആ­രം­ഭ­ത്തി­ലു­മാ­ണു്. അ­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രു­ന്ന­തു­പോ­ലും.

1970-കളിൽ തൃശൂർ കണ്ട ഏ­റ്റ­വും ക­രു­ത്ത­യാ­യ കർഷക സമര നേ­താ­ക്ക­ളിൽ ഒ­രാ­ളാ­യി­രു­ന്നു ശ്രീ­മ­തി ഇ­ട്ടി­യാ­നം. മു­ക്കാ­ട്ടു­ക­ര ഇ­ഷ്ടി­ക ക­ള­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യാ­യി­രു­ന്നു അവർ. വി­ത­യ്ക്കാ­നും കൊ­യ്യാ­നും ന­ടാ­നും മ­റ്റെ­ല്ലാ പ­ണി­കൾ­ക്കും ത­ങ്ങ­ളെ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും ഒ­രി­റ്റു ക­ഞ്ഞി­വെ­ള്ളം പോലും ത­ങ്ങൾ­ക്കു ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല എ­ന്നാ­ണു് അവർ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

images/CPRamaswami_Aiyar.jpg
സർ സി. പി.

കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ വി­പ്ല­വ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലെ മ­റ്റൊ­രു തി­ള­ക്ക­മാർ­ന്ന പേ­രാ­ണു് കൂ­ത്താ­ട്ടു­കു­ളം മേരി യു­ടേ­തു്. ക്രൈ­സ്ത­വ കു­ടും­ബ­ത്തിൽ ജ­നി­ച്ച അവർ പോ­രാ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ­യും വി­പ്ല­വീ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ­യും പ്ര­തീ­ക­മാ­യി­രു­ന്നു. ലോ­ക്ക­പ്പിൽ, ഭർ­ത്താ­വി­ന്റെ മു­ന്നി­ലി­ട്ടു് പോ­ലീ­സു­കാർ അവരെ അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യി മർ­ദ്ദി­ച്ചു. സർ സി. പി.-യുടെ ദുർ­ഭ­ര­ണ­ത്തി­നെ­തി­രെ അവർ മു­ദ്രാ­വാ­ക്യം വി­ളി­ച്ച­തു് സ്കൂൾ പ­ഠ­ന­കാ­ല­ത്താ­ണു്. മു­ണ്ടും ഷർ­ട്ടും ട്രൗ­സ­റു­മി­ട്ടാ­ണു് അവർ ഒളിവു ജീ­വി­തം ന­യി­ച്ച­തു്. അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്തു ലോ­ക്ക­പ്പി­ലി­ട്ടു് അ­വ­രു­ടെ കാലു ര­ണ്ടും പോ­ലീ­സു­കാർ ത­ല്ലി­ത്ത­കർ­ത്തു. അ­വ­രു­ടെ മുടി ര­ണ്ടാ­യി പ­കു­ത്തു് പോ­ലീ­സ് ജീ­പ്പിൽ കെ­ട്ടി­യി­ട്ടു വ­ലി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­പോ­യി. ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് പാർ­ട്ടി­യു­ടെ ഐക്യം സ്വ­പ്നം ക­ണ്ടി­രു­ന്ന വ്യ­ക്തി­യാ­യി­രു­ന്നു കൂ­ത്താ­ട്ടു­കു­ളം മേരി.

തൃശൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ ഈ­ഴ­വ­രും കീ­ഴ്ജാ­തി­ക്കാ­രും മാ­റു­മ­റ­യ്ക്കാ­തെ താ­ല­മെ­ടു­ക്കാൻ ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ എ­ത്ത­ണ­മെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു ആചാരം. സ­വർ­ണ്ണ മേ­ധാ­വി­ത്തം കൊ­ടി­കു­ത്തി വാണ ആ കാ­ല­ത്തു് വെ­ള്ള­റോ­ട്ടിൽ മീ­നാ­ക്ഷി വേ­ലൂ­രി­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ സ്ത്രീ­കൾ സെ­റ്റു മു­ണ്ടും ബ്ലൗ­സും അ­ണി­ഞ്ഞു താ­ല­മെ­ടു­ത്തു. ക്ഷേ­ത്ര­ന­ട­യി­ലേ­ക്കു കടന്ന അവരെ ശാ­പ­വാ­ക്കു­കൾ കൊ­ണ്ടാ­ണു് വെ­ളി­ച്ച­പ്പാ­ടു് എ­തി­രേ­റ്റ­തു്. നാ­ടാ­കെ വസൂരി വി­ത­റു­മെ­ന്നു് അയാൾ ആ­ക്രോ­ശി­ച്ചു. കൈയിൽ ക­രു­തി­യ നെ­ല്ലു് വ­സൂ­രി­യെ­ന്ന ഭാ­വ­ത്തിൽ വി­ത­റാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റ് നേ­താ­ക്ക­ളാ­യി­രു­ന്ന എ. എസ്. എൻ. ന­മ്പീ­ശൻ, കെ. എസ്. ശ­ങ്ക­രൻ എ­ന്നി­വ­രു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലു­ള്ള­വർ അതു പി­ടി­ച്ചു വാ­ങ്ങാ­നൊ­രു­ങ്ങി­യ­തു് വെ­ളി­ച്ച­പ്പാ­ടി­നെ കൂ­ടു­തൽ പ്ര­കോ­പി­പ്പി­ച്ചു. സ­വർ­ണ്ണ­മേ­ധാ­വി­കൾ ഇ­തി­നെ­തി­രെ പ്ര­തി­ക­രി­ച്ച­തു് അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ അ­ക്ര­മം അ­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഉ­ത്സ­വ­പ്പ­റ­മ്പു് യു­ദ്ധ­ക്ക­ള­മാ­യി മാറി.

images/Dakshayani_Velayudhan.png
ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി വേ­ലാ­യു­ധൻ

തി­രു­ക്കൊ­ച്ചി­യെ പ്ര­തി­നി­ധീ­ക­രി­ച്ചെ­ത്തി­യ ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി വേ­ലാ­യു­ധ­നാ ണു് ഇ­ന്ത്യൻ ഭ­ര­ണ­ഘ­ട­ന നിർ­മ്മാ­ണ സ­ഭ­യി­ലെ ഏക ദളിത് വനിത. ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ പ­ട്ടി­ക വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലെ ഏക ബി­രു­ദ­ധാ­രി­യും കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ആദ്യ നി­യ­മ­സ­ഭ സാ­മാ­ജി­ക­യും ഇ­വ­രാ­ണു്. ക­ടു­ത്ത വി­വേ­ച­ന­ങ്ങ­ളെ അ­തി­ജീ­വി­ച്ചാ­ണു് ഇവർ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നേ­ടി­യ­തു്. പൊ­തു­സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലും വി­ദ്യാ­ല­യ­ങ്ങ­ളി­ലും ആ­ഘോ­ഷ­ങ്ങ­ളി­ലു­മെ­ല്ലാം അ­തി­നീ­ച­മാ­യ വി­വേ­ച­ന­മാ­ണു് ഇ­വർ­ക്കു് നേ­രി­ടേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തു്. ത­ങ്ങൾ­ക്കു പി­റ­ക്കു­ന്ന കു­ഞ്ഞി­നു പേ­രി­ടാ­നു­ള്ള അ­വ­കാ­ശം പോലും അ­വർ­ക്കു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ചക്കി, കാളി കു­റു­മ്പ, താറ, കി­ളി­പ്പ­ക്ക, പൂമാല തു­ട­ങ്ങി ഓരോ ജാതി തി­രി­ച്ചു­ള്ള പേ­രു­ക­ളാ­ണു് ജ­ന്മി­മാർ അ­വർ­ക്കു നൽ­കി­യി­രു­ന്ന­തു്.

എ­റ­ണാ­കു­ളം ജി­ല്ല­യി­ലെ ക­ണ­യ­ന്നൂർ താ­ലൂ­ക്കി­ലെ ചെറിയ ദ്വീ­പാ­യ മു­ള­വു­കാ­ടാ­ണു് ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി ജ­നി­ച്ച­തു്. പു­ല­യ­ക്കു­ഞ്ഞാ­യ ത­നി­ക്കു് ദ­ക്ഷ­ന്റെ മകൾ എ­ന്നർ­ത്ഥ­മു­ള്ള ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി എന്ന പേരു് നൽ­കി­യ­തോ­ടെ ജാ­ത്യാ­ചാ­ര­ത്തോ­ടു് സ­ന്ധി­യി­ല്ലാ­ത്ത സമരം പ്ര­ഖാ­പി­ച്ചു അവർ. കു­ട്ടി­ക്കാ­ലം മുതൽ തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­യ്മ­യ്ക്കും അ­യി­ത്താ­ചാ­ര­ത്തി­നും എതിരെ പൊ­രു­തി.

കോളജ് പ­ഠ­ന­കാ­ല­ത്തു്, അ­യി­ത്തോ­ച്ചാ­ട­ന ഫണ്ട് പി­രി­ക്കാ­നെ­ത്തി­യ സ­ഹ­പാ­ഠി­ക­ളോ­ടു് അ­യി­ത്തം ഏർ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­തു് നി­ങ്ങ­ളാ­ണു് എ­ന്നും അ­തി­നാൽ അതു നിർ­മ്മാർ­ജ്ജ­നം ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തും നി­ങ്ങൾ ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നും അ­തി­നാൽ എ­ന്നിൽ നി­ന്നും പണം പി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് ഉ­ചി­ത­മ­ല്ലെ­ന്നു­മാ­യി­രു­ന്നു ദാ­ക്ഷാ­യ­ണി­യു­ടെ മ­റു­പ­ടി. തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­ത്ത­വർ എന്ന ഒരു വി­ഭാ­ഗം ഇ­നി­യി­വി­ടെ ഉ­ണ്ടാ­കാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നും അ­ത്ത­ര­ത്തിൽ ആ­രെ­ങ്കി­ലും ശ്ര­മി­ച്ചാൽ അ­വർ­ക്കു ക­ടു­ത്ത ശിക്ഷ നൽ­കാ­നു­ള്ള വ­കു­പ്പു­കൾ ഭ­ര­ണ­ഘ­ട­ന­യിൽ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണ­മെ­ന്നും അവർ ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ടു.

കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­ല­നി­ന്നി­രു­ന്ന നെ­റി­കേ­ടു­കൾ­ക്കെ­തി­രെ അ­തി­ധീ­രം പോ­രാ­ടി­യ നി­ര­വ­ധി സ്ത്രീ­ക­ളു­ണ്ടു്. അ­വ­രു­ടെ പോ­രാ­ട്ട­വീ­ര്യ­ത്തി­നും മ­ന­ക്ക­രു­ത്തി­നും മു­ന്നിൽ തോ­റ്റു­മ­ട­ങ്ങി ഇ­വി­ടു­ത്തെ നെ­റി­കെ­ട്ട ആ­ചാ­രാ­നു­ഷ്ഠാ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ വ­ക്താ­ക്കൾ. സ്ഥാ­ന­മാ­ന­ങ്ങൾ­ക്കോ ബ­ഹു­മാ­ന­ങ്ങൾ­ക്കോ വേ­ണ്ടി ആ സ്ത്രീ­കൾ മു­റ­വി­ളി കൂ­ട്ടി­യി­ല്ല. സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ സ­മൂ­ല­മാ­യ മാ­റ്റ­മു­ണ്ടാ­ക­ണ­മെ­ന്നും മ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും വി­ശ്വാ­സ­ത്തി­ന്റെ­യും പേരിൽ കെ­ട്ടി­യേൽ­പ്പി­ക്കു­ന്ന എല്ലാ നെ­റി­കേ­ടു­ക­ളും അ­വ­സാ­നി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും ത­ങ്ങൾ­ക്കും ഈ നാ­ട്ടിൽ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തോ­ടെ അ­ഭി­മാ­ന­ത്തോ­ടെ ജീ­വി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു­മാ­ണു് അവർ ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ച­തു്. കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ടി വ­രു­ന്ന­തു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീവൻ ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നു് അ­വർ­ക്കു് ഉത്തമ ബോ­ധ്യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ക്രൂ­ര­മാ­യ പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­രു­മാ­ത്ര­പോ­ലും പതറി നിൽ­ക്കാൻ അവർ ഒ­രു­ക്ക­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നി­ട്ടും അ­തു­ല്യ­മാ­യ ആ സ്ത്രീ പോ­രാ­ട്ട വീ­ര്യ­ങ്ങൾ ത­മ­സ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. മേ­നി­യ­ഴ­കും വെ­ളു­പ്പും മി­നു­പ്പു­മു­ള്ള, പു­രു­ഷ­ന്റെ കാ­മ­ക്ക­ണ്ണു­ക­ളെ തൃ­പ്തി­പ്പെ­ടു­ത്താൻ ശേ­ഷി­യു­ള്ള കു­ല­സ്ത്രീ­കൾ ആ­ദ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

ഇ­ന്ത്യൻ ജ­ന­സം­ഖ്യ­യു­ടെ പ­കു­തി­യി­ലേ­റെ­യും സ്ത്രീ­ക­ളാ­ണു്. പക്ഷേ, ഇ­ന്ത്യ­യിൽ ഭരണം കൈ­യ്യാ­ളി­യി­ട്ടു­ള്ള അ­ധി­കാ­ര സ്ഥാ­ന­ത്തു­ള്ള സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ എണ്ണം പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാ­ല­റി­യാം അ­വർ­ക്കു പുരുഷ കേ­ന്ദ്രി­ത സമൂഹം നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന സ്ഥാ­നം എ­വി­ടെ­യാ­ണെ­ന്നു്. ഇ­നി­യു­മെ­ത്ര പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യാ­ലാ­ണു് അ­റി­വി­ന്റെ­യും ക­ഴി­വി­ന്റെ­യും അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യർ പ­രി­ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന ആ സു­വർ­ണ്ണ­കാ­ല­ത്തി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­പ്പെ­ടു­ക?

അ­ധ്യാ­യം 35

ക­മ്മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­പാർ­ട്ടി കേ­ര­ള­ത്തിൽ വേ­രു­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നും വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു മു­മ്പു് അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­നു­ഷ്യർ ത­ങ്ങൾ­ക്കു­മേൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട നെ­റി­കേ­ടു­കൾ­ക്കെ­തി­രെ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്താൻ ആ­രം­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു. അ­ടി­മ­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും ര­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തി­നു­ള്ള ന­ല്ലൊ­രു വ­ഴി­യാ­യി ക്രി­സ്ത്യൻ മി­ഷ­ണ­റി­മാ­രു­ടെ ക­ട­ന്നു­വ­ര­വി­നെ അവർ കണ്ടു. അ­ങ്ങ­നെ ക്രി­സ്തു മ­ത­ത്തി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­യൊ­രു കു­ത്തൊ­ഴു­ക്കു തന്നെ ആ­രം­ഭി­ച്ചു. പക്ഷേ, ജാ­തീ­യ­ത­യു­ടെ വേ­റൊ­രു പ­തി­പ്പു് അവിടെ പു­നർ­ജ്ജ­നി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ക്രി­സ്തു ശി­ഷ്യ­നാ­യ തോ­മ­ശ്ലീ­ഹ­യിൽ നി­ന്നും സ്നാ­നം സ്വീ­ക­രി­ച്ചു് മു­ന്തി­യ തരം ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളും മാർ­ഗ്ഗ­വാ­സി­ക­ളാ­യ ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളു­മെ­ന്ന രണ്ടു വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി. അ­വ­രി­ലും പല പി­രി­വു­ക­ളും ഉ­പ­പി­രി­വു­ക­ളു­മു­ണ്ടാ­യി. ഒരു കാ­ലി­ലെ മ­ന്തു് മ­റു­കാ­ലി­ലേ­ക്കു മാ­റി­യ­തി­നു സ­മ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­ടി­മ­ജാ­തി­യിൽ നി­ന്നും ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തി­ലേ­ക്കു പോ­യ­വ­രെ കാ­ത്തി­രു­ന്ന­തു്.

അടിമ ജനതയെ നരക ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും ര­ക്ഷി­ക്കു­വാൻ പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ച ശ­ക്ത­നാ­യ ന­വോ­ത്ഥാ­ന നേ­താ­വാ­യി­രു­ന്നു പൊ­യ്ക­യിൽ യോ­ഹ­ന്നാൻ എന്ന പൊ­യ്ക­യിൽ ശ്രീ­കു­മാ­ര­ദേ­വൻ (1878–1938). പ്ര­ത്യ­ക്ഷ ര­ക്ഷാ­ദൈ­വ­സ­ഭ എന്ന മ­ത­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­ക­നാ­യ ഇ­ദ്ദേ­ഹം അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് പൊ­യ്ക­യിൽ അ­പ്പ­ച്ചൻ എന്ന പേ­രി­ലാ­ണു്. മ­ധ്യ­തി­രു­വി­താം­കൂ­റിൽ തി­രു­വ­ല്ല താ­ലൂ­ക്കിൽ ഇ­ര­വി­പേ­രൂർ എന്ന ഗ്രാ­മ­ത്തിൽ 1878 ഫെ­ബ്രു­വ­രി 17-നു് മ­ല്ല­പ്പ­ള്ളി പു­തു­പ­റ­മ്പിൽ കണ്ടൻ, പൊ­യ്ക­യിൽ വീ­ട്ടിൽ കു­ഞ്ഞു­ണ്ണി എ­ന്നി­വ­രു­ടെ മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ മ­ക­നാ­യി പ­റ­യ­സ­മു­ദാ­യ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട മ­ണി­ക്കൽ പൊ­യ്ക­യിൽ എന്ന കു­ടും­ബ­ത്തി­ലാ­ണു് ഇ­ദ്ദേ­ഹം ജ­നി­ച്ച­തു്.

ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ അ­ഴു­ക്കു­ചാ­ലിൽ നി­ന്നും ര­ക്ഷ­തേ­ടി ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തിൽ ചേർ­ന്ന­വ­രാ­യി­രു­ന്നു അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കു­ടും­ബം. എ­ന്നാൽ, ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തി­ലെ ജാതീയ ഉ­ച്ച­നീ­ച­ത്വ­ങ്ങൾ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു തന്നെ പൊ­യ്ക­യിൽ അ­പ്പ­ച്ചൻ തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞു. ഹി­ന്ദു­മ­ത­ത്തി­ലെ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ള പ്ര­തി­വി­ധി ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തി­ലെ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ പുൽ­കു­ക എ­ന്ന­ത­ല്ലെ­ന്നു് അ­ദ്ദേ­ഹം ഉ­റ­ക്കെ­പ്പ­റ­ഞ്ഞു. ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും നേ­രി­ടേ­ണ്ടി വന്ന ക­ടു­ത്ത ജാ­തി­വി­വേ­ച­ന­ത്തിൽ പൊ­റു­തി­മു­ട്ടി 1908-ൽ അ­ദ്ദേ­ഹം ബൈ­ബി­ളു­കൾ കൂ­ട്ടി­യി­ട്ടു ക­ത്തി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും പി­ന്മാ­റി. ക്രൈ­സ്ത­വ­നും ഹി­ന്ദു­വു­മ­ല്ലാ­ത്ത ദ്രാ­വി­ഡ ദളിതൻ എന്ന ആശയം അ­ദ്ദേ­ഹം ഉ­യർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു.

ദളിത് ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളു­ടെ അ­ടി­മ­ജീ­വി­ത­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള നി­ര­വ­ധി പാ­ട്ടു­കൾ അ­ദ്ദേ­ഹം എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

‘കാ­ണു­ന്നീ­ലൊ­ര­ക്ഷ­ര­വും എന്റെ വം­ശ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി

കാ­ണു­ന്നു­ണ്ട­നേ­കം വം­ശ­ത്തി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­ങ്ങൾ

നാ­ണ­മി­ല്ലെ­നി­ക്കു സ്വ­ന്ത­ജാ­തി­കൾ­ക്കു­ള്ള

ബ­ല­ഹീ­ന­ത­ക­ളോ­രു­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞി­ടു­വാ­നാ­യി

ഓർ­ത്തി­ടു­മ്പോൾ ഖേ­ദ­മു­ള്ളിൽ ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­യ­വർ

ചേർ­ത്തി­ട­ട്ടെ സ്വ­ന്ത­രാ­ഗ­ത്തിൽ ചി­ല­തെ­ല്ലാം’

എന്ന പാ­ട്ടു് ഏ­റ്റ­വും പ്ര­ചാ­രം നേടിയ ഒ­ന്നാ­ണു്. മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ ക­ഴു­ത്തി­ലൊ­രു കയർ കെ­ട്ടി അ­ടി­മ­ച്ച­ന്ത­യിൽ കൊ­ണ്ടു­പോ­യി ത­ങ്ങ­ളെ വിൽ­ക്കു­ക­യും വാ­ങ്ങു­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്നു. ഈ മ­നു­ഷ്യ­രെ­ക്കാൾ മി­ക­ച്ച ജീ­വി­ത­മാ­ണു് അ­ക്കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ മൃ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു പോലും ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ആ അ­ടി­മ­ത്ത­ത്തിൽ നി­ന്നും തന്റെ ജനതയെ ര­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്താൻ അവരിൽ ആ­ത്മ­വി­ശ്വാ­സ­വും സ്വ­ന്തം ക­ഴി­വിൽ അ­ഭി­മാ­ന­വും വ­ളർ­ത്തു­ന്ന­തി­ലൂ­ടെ മാ­ത്ര­മേ സാ­ധ്യ­മാ­കു­ക­യു­ള്ളു­വെ­ന്നു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ഉ­റ­പ്പു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഒപ്പം ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജനത ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന തീവ്ര നരക വേ­ദ­ന­ക­ളെ ല­ഘൂ­ക­രി­ക്കാൻ ഉടമ വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തു­ന്ന പ­രി­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളെ­യും അ­ദ്ദേ­ഹം ചെ­റു­ത്തു തോൽ­പ്പി­ച്ചു.

അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വർ അന്നു ന­യി­ച്ചി­രു­ന്ന ജീ­വി­തം എ­ന്താ­ണെ­ന്നു് താ­ഴെ­പ്പ­റ­യു­ന്ന പാ­ട്ടിൽ നി­ന്നും കൂ­ടു­തൽ വ്യ­ക്ത­മാ­കും.

‘അ­യ്യ­യ്യോ ദൈവമേ

കേൾ­ക്ക­ണ­മേ ഈ മു­റ­വി­ളി­കൾ

കാ­ടു­വെ­ട്ടീ നാ­ടാ­ക്കി മാടം വച്ചു വീ­ടാ­ക്കി

ഈ കൂ­ട്ട­രേ പി­ടി­ച്ചു കെ­ട്ടി

ചാ­കും­വ­രെ കാ­ട്ടിൽ വ­ലി­ച്ചെ­റി­യും

അ­യ്യ­യ്യോ ദൈവമേ

കേൾ­ക്ക­ണ­മേ ഈ മു­റ­വി­ളി­കൾ

കാ­ള­യോ­ടും പോ­ത്തി­നോ­ടും

ഇ­ണ­ച്ചു­കെ­ട്ടി നി­ല­മു­ഴു­തി­ടു­ന്നു

ന­ട­ക്കാൻ വ­യ്യാ­തെ­യാ­കു­മ്പോൾ

അ­ടി­ച്ചി­ടി­ച്ചു കൊ­ന്നു കു­ഴി­ച്ചു മൂടും

ന­ട­ക്കാൻ വ­യ്യാ­തെ­യാ­കു­മ്പോൾ

അ­ടി­ച്ചി­ടി­ച്ചു കൊ­ന്നു കു­ഴി­ച്ചു മൂടും

സൃ­ഷ്ടി­നാ­ഥൻ ഈ ക­ര­ച്ചിൽ കേ­ട്ടു

ക്രൂ­ശിൽ കാ­ട്ടി­യ­താം അൻപിൻ

നി­റ­വാർ­ത്തു­ഭാ­ര­മേ­റും ചുമടു ചു­മ്മി

ന­ട­ന്നി­ടു­ന്നേ­രം ത­ളർ­ന്നു വീഴും

ആ നേരം അ­ടി­ച്ചി­ടി­ച്ചു

ചാകും മു­മ്പേ കാ­ട്ടിൽ വ­ലി­ച്ചെ­റി­യും

അ­യ്യ­യ്യോ ദൈവമേ

കേൾ­ക്ക­ണ­മേ ഈ മു­റ­വി­ളി­കൾ

പെ­റ്റാ­റു ദിനം ക­ഴി­ഞ്ഞു തള്ള

പി­ള്ള­യെ കി­ട­ത്തി വൃ­ക്ഷ­ച്ചു­വ­ട്ടിൽ

തി­രി­കെ വന്നു നോ­ക്കു­ന്നേ­രം

പി­ള്ള­യെ ഹാ ഉ­റു­മ്പ­രി­ച്ചു പോയി

സൃ­ഷ്ടി­നാ­ഥൻ ഈ ക­ര­ച്ചിൽ കേ­ട്ടു

ക്രൂ­ശിൽ കാ­ട്ടി­യ­താം അൻപിൻ നി­റ­വാർ­ത്തു

യൂ­റോ­പ്യൻ­മാർ ഇ­റ­ങ്ങി വന്നു

അ­ടി­മ­യെ വി­ടു­വി­ച്ചു സു­വി­ശേ­ഷ­ത്താൽ

യൂ­റോ­പ്യ­ന്മാർ ഇ­റ­ങ്ങി­വ­ന്നു

അ­ടി­മ­യെ വി­ടു­വി­ച്ചു സു­വി­ശേ­ഷ­ത്താൽ

അ­യ്യ­യ്യോ ദൈവമേ

കേൾ­ക്ക­ണ­മേ ഈ മു­റ­വി­ളി­കൾ’

ആ­യി­ര­ക്ക­ണ­ക്കി­നു് വർ­ഷ­ങ്ങൾ അ­ടി­മ­യാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു് ന­ര­ക­ജീ­വി­തം ന­യി­ച്ച ആ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ക­ണ്ണീ­രും വി­ലാ­പ­വും വാ­ക്കു­കൾ­ക്കു വി­വ­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തി­നും അ­പ്പു­റ­മാ­ണു്. ക­ഴി­വു­കെ­ട്ട­വ­ര­ല്ല ആ മ­നു­ഷ്യർ, ജാ­തീ­യ­ത­യു­ടെ പേരിൽ അ­ധി­ക്ഷേ­പി­ച്ചാൽ താ­ഴ്ത്തി നിൽ­ക്കേ­ണ്ട­വ­രു­മ­ല്ല. അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ അ­ന­ന്ത­മാ­യ ക­ഴി­വു­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­വർ­ക്കു് സ്വയം ബോ­ധ്യ­മു­ണ്ടാ­ക­ണം. ആ­രു­ടേ­യും കാ­രു­ണ്യ­ത്തി­നോ സ­ഹാ­യ­ത്തി­നോ പി­ന്തു­ണ­യ്ക്കോ കാ­ത്തു നിൽ­ക്കാ­തെ അ­വ­ര­വ­രു­ടെ ക­ഴി­വിൽ വി­ശ്വ­സി­ച്ചു് മു­ന്നേ­റി­യേ തീരൂ. ജാ­തി­യു­ടേ­യോ നി­റ­ത്തി­ന്റെ­യോ ലിം­ഗ­ത്തി­ന്റെ­യോ പേരിൽ ആ­രെ­ങ്കി­ലും ച­വി­ട്ടി­ത്താ­ഴ്ത്താൻ ശ്ര­മി­ച്ചാൽ ഓർ­ക്കു­ക, നി­ങ്ങ­ളി­ലെ ക­ഴി­വി­നെ അവർ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു എ­ന്നാ­ണു് അ­തി­നർ­ത്ഥം. ആ അ­ധി­ക്ഷേ­പ­ങ്ങ­ളിൽ മ­ന­സ്സു പ­ത­റാ­തെ ത­ളർ­ന്നു പോ­കാ­തെ മു­ന്നോ­ട്ടു കു­തി­ക്കാ­നു­ള്ള ശക്തി ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ക­യാ­ണു് വേ­ണ്ട­തു്. അ­ല്ലാ­ത്ത­പ­ക്ഷം അ­ടി­മ­ത്തം വീ­ണ്ടും നി­ങ്ങ­ളിൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടും.

ക­ഴി­വു­കൊ­ണ്ടു് ഒരാളെ തോൽ­പ്പി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കി­ല്ലെ­ന്നു തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന നി­മി­ഷം മുതൽ, മ­നു­ഷ്യൻ ച­തി­യി­ലൂ­ടെ എ­തി­രാ­ളി­യെ തോൽ­പ്പി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കും. മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ പ്ര­കൃ­തി­യിൽ ല­യി­ച്ചു ചേർ­ന്നു­ള്ള ജീ­വി­ത­ത്തെ യാ­തൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലും തോൽ­പ്പി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കി­ല്ലെ­ന്നു തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞ, അ­ധ്വാ­നി­ക്കാ­നു­ള്ള കായിക ശേ­ഷി­യോ അറിവോ മ­ന­സ്സോ ഇ­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന തൊ­ലി­വെ­ളു­ത്ത മ­ത­മ­നു­ഷ്യർ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ച കു­ത­ന്ത്ര­ത്തിൽ മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉടയോർ നി­ല­തെ­റ്റി വീ­ണു­പോ­യി. ആ വീ­ഴ്ച­യ്ക്കു് അവർ നൽ­കേ­ണ്ടി വ­ന്ന­തു് അ­വ­ര­വ­രു­ടെ­യും വരും ത­ല­മു­റ­ക­ളു­ടേ­യും ജീ­വ­നും ജീ­വി­ത­വു­മാ­യി­രു­ന്നു.

അവർ വെ­ളു­പ്പി­നു് ആ­ഢ്യ­ത്വം നൽകി, ക­റു­പ്പു് വെ­റു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­താ­ക്കി മാ­റ്റി. വെ­ളു­ത്തു കൊ­ഴു­ത്ത ദേഹം പ്രൗ­ഢി­യു­ടെ പ­ര്യാ­യ­മാ­ക്കി മാ­റ്റി. പൂ­ജ­യും കർ­മ്മ­വും വേ­ദ­പ­ഠ­ന­വു­മാ­ണു് മ­ഹ­ത്ത­ര­മെ­ന്നു് അവർ പാടി ഘോ­ഷി­ച്ചു. മ­ണ്ണിൽ പ­ണി­യെ­ടു­ത്തും വെ­യി­ലും മ­ഴ­യു­മേ­റ്റു ത­ളർ­ന്നി­രു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­ര­തു വി­ശ്വ­സി­ച്ചു. തങ്ങൾ ചെ­യ്യു­ന്ന ജോ­ലി­ക്കും തൊ­ലി­യു­ടെ നി­റ­ത്തി­നും എന്തോ പ്ര­ശ്ന­മു­ണ്ടെ­ന്ന ചിന്ത അ­വ­രി­ലേ­ക്കു് അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

കാ­റ്റി­നെ­യും മ­ഴ­യെ­യും സൂ­ര്യ­പ്ര­കാ­ശ­ത്തെ­യും ആ­കാ­ശ­ത്തു മി­ന്നി­ത്തെ­ളി­യു­ന്ന ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങ­ളെ­യും ആ­ദ­ര­വോ­ടും ബ­ഹു­മാ­ന­ത്തോ­ടും കൂടി ക­ണ്ടി­രു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ഉ­ള്ളി­ലേ­ക്കു് ആ­ദ്യ­മ­വർ ഭയം ക­ട­ത്തി­വി­ട്ടു. ആ ഭ­യ­ത്തി­ന­വർ ഈ­ശ്വ­ര­നെ­ന്ന പേ­രു­നൽ­കി. പ്ര­കൃ­തി­ക്ഷോ­ഭ­ങ്ങ­ളും മ­ഹാ­മാ­രി­ക­ളും ഈ­ശ്വ­ര­കോ­പ­മാ­യി വ്യാ­ഖ്യാ­നി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ കോ­പ­ത്തി­ന്റെ­യും ശാ­പ­ത്തി­ന്റെ­യും അ­നു­ഗ്ര­ഹ­ത്തി­ന്റെ­യും കഥകൾ ആ മ­നു­ഷ്യ­രെ കൂ­ടു­തൽ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി. അ­ങ്ങ­നെ വെ­ളു­ത്ത നി­റ­മു­ള്ള മ­നു­ഷ്യർ പ്ര­കൃ­തി ശ­ക്തി­ക­ളെ­പ്പോ­ലും നി­യ­ന്ത്രി­ക്കാൻ ശേ­ഷി­യു­ള്ള ദേ­വാം­ശ­മു­ള്ള­വ­രാ­യി സ്വയം അ­വ­രോ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ക­യും ക­റു­ത്ത­വ­രെ അവർ അ­സു­ര­വ­ത്ക­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. അ­തി­ലൂ­ടെ വെ­ളു­ത്ത­വർ ക­റു­ത്ത­വർ­ക്കു­മേൽ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ധീ­ശ­ത്വം ഉ­റ­പ്പി­ച്ചു.

ദൈ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പേരിൽ അവർ ഈ മണ്ണു ന­ശി­പ്പി­ച്ചു. പ്ര­കൃ­തി­യെ­യും അ­വ­യി­ലെ സകല ച­രാ­ച­ര­ങ്ങ­ളെ­യും ഒപ്പം ക­റു­ത്ത­വ­രെ­യും അവർ സൃ­ഷ്ടി­ച്ച ദൈ­വ­ങ്ങൾ­ക്കു ബ­ലി­നൽ­കി. പ്ര­കൃ­തി അ­തി­നെ­തി­രെ ശ­ക്ത­മാ­യി തി­രി­ച്ച­ടി­ച്ചു. തി­രി­ച്ച­ടി­ക­ളു­ടെ പാ­പ­ഭാ­ര­മെ­ല്ലാം മ­ണ്ണി­നെ സ്നേ­ഹി­ച്ച­വ­രു­ടെ­മേൽ മ­താ­ധി­ഷ്ഠി­ത മ­നു­ഷ്യർ കെ­ട്ടി­യേൽ­പ്പി­ച്ചു. അ­വ­യെ­ല്ലാം സ­ത്യ­മെ­ന്നു വി­ശ്വ­സി­ച്ചു്, ഈ അ­നീ­തി­കൾ സ­ഹി­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി­യാ­ണു് തങ്ങൾ ജ­നി­ച്ച­തെ­ന്നു വി­ശ്വ­സി­ച്ചു്, ആ മ­നു­ഷ്യർ ജീ­വ­ച്ഛ­വ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ ജീ­വി­ച്ചു.

ത­ങ്ങ­ളു­ടെ നി­റ­വും ക­ഠി­നാ­ധ്വാ­നം ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള മനസും മോ­ശ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണെ­ന്ന­വർ ചി­ന്തി­ച്ചു, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­വ­രെ­ക്കൊ­ണ്ട­ങ്ങ­നെ ചി­ന്തി­പ്പി­ക്കാൻ മ­ത­മ­നു­ഷ്യർ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചു. ആ പ­രി­ശ്ര­മ­ത്തിൽ അവർ വി­ജ­യി­ച്ചു. അ­ങ്ങ­നെ, വ­ള­രെ­യെ­ളു­പ്പ­ത്തിൽ മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­രെ മ­ത­മ­നു­ഷ്യർ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി മാ­റ്റി. എ­ന്നി­ട്ടും തീർ­ന്നി­ല്ല അ­വ­രു­ടെ വർണ്ണ മ­ത­വെ­റി.

ദൈവം ശ­പി­ച്ചു വിട്ട മ­നു­ഷ്യ­രാ­ണു് ക­റു­ത്ത­വ­രാ­യി ജ­നി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്ന വി­ശ്വാ­സം അവരിൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചു. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളെ­യും പ്ര­താ­പ­ത്തെ­യും അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാ­ത്ത­വർ­ക്കു് ഈ മ­ണ്ണിൽ അ­ടി­മ­യാ­യി­പ്പോ­ലും ജീ­വി­ച്ചി­രി­ക്കാൻ അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലെ­ന്ന­വർ വ­രു­ത്തി­ത്തീർ­ത്തു.

പ­റ­യ­നെ­ന്നോ പു­ല­യ­നെ­ന്നോ കു­റ­വ­നെ­ന്നോ വി­ളി­ക്ക­പ്പെ­ടു­മ്പോൾ ഇ­ന്നും ഈ മ­നു­ഷ്യർ എ­ന്തി­നാ­ണു് മുഖം കു­നി­ക്കു­ന്ന­തു് ? എ­ന്തി­നാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ ശി­ര­സ്സു് അ­പ­മാ­ന­ത്താൽ ചൂ­ളു­ന്ന­തു്? പ­റ­യ­നെ­ന്നാൽ, പു­ല­യ­നെ­ന്നാൽ മ­ണ്ണി­ന്റെ ഉ­ട­യോ­നെ­ന്നാ­ണു് അർ­ത്ഥ­മെ­ന്നും ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മ്പ­ത്തു് ത­ട്ടി­പ്പ­റി­ച്ചു സ­മ്പ­ന്ന­രാ­യ­വർ­ക്കു് എന്തു യോ­ഗ്യ­ത­യാ­ണു് ഉ­ള്ള­തെ­ന്നും തി­രി­ച്ചു ചോ­ദി­ക്കാൻ അ­വ­രു­ടെ നാവു പൊ­ങ്ങാ­ത്ത­തു് എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു്?

വി­ത­യ്ക്കാ­നും കൊ­യ്യാ­നും വി­ള­വി­റ­ക്കാ­നും ന­ടാ­നും നിലം ഉ­ഴു­തു­മ­റി­ക്കാ­നു­മെ­ല്ലാം കീ­ഴാ­ള­രെ­ന്നു മു­ദ്ര­കു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട ഈ അ­ധ്വാ­ന­ശീ­ല­രാ­യ മ­നു­ഷ്യർ വേ­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. മ­ണ്ണി­ന്റെ മ­ന­സ്സ­റി­ഞ്ഞു്, കാ­റ്റി­ന്റെ­യും മ­ഴ­യു­ടേ­യും ഗ­തി­വി­ഗ­തി­ക­ള­റി­ഞ്ഞു് കൃ­ഷി­യി­റ­ക്കാൻ പോലും അ­റി­യാ­ത്ത മ­നു­ഷ്യർ ജാ­തി­യു­ടേ­യും മ­ത­ത്തി­ന്റെ­യും വെ­റു­പ്പി­ന്റെ­യും വി­ഷ­വി­ത്തു പാകി കൃ­ഷി­യി­ട­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും പി­ടി­ച്ചെ­ടു­ത്തു. മ­ണ്ണി­ന്റെ അ­വ­കാ­ശി­ക­ളെ അവർ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു ച­വി­ട്ടി മെ­തി­ച്ചു. എ­തിർ­ത്താൽ ദൈ­വ­കോ­പ­മു­ണ്ടാ­കു­മെ­ന്ന ക­ള്ള­സ­ത്യം അ­വ­രു­ടെ മ­ന­സ്സു­ക­ളിൽ അ­ടി­ച്ചേൽ­പ്പി­ച്ചു. അ­റി­വെ­ന്നാൽ ഈ പ്ര­കൃ­തി­യെ­ന്നു ക­രു­തി­യി­രു­ന്ന ആ ശു­ദ്ധ­മ­നു­ഷ്യ­രെ ച­തി­വി­ലൂ­ടെ­യും വ­ഞ്ച­ന­യി­ലൂ­ടെ­യും കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി

ശ­രീ­ര­മ­ന­ങ്ങി­യു­ള്ള യാ­തൊ­രു പ­ണി­യു­മെ­ടു­ക്കാ­തെ, ഉ­ണ്ടു­റ­ങ്ങി­യും ഭോ­ഗി­ച്ചും ക­ഴി­യാൻ ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­രും ജാ­തി­ക്കോ­മ­ര­ങ്ങ­ളും ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ ഏ­റ്റ­വും ഫ­ല­പ്ര­ദ­മാ­യ മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു ദൈ­വ­വും കോ­പ­വും ശാ­പ­വു­മെ­ല്ലാം. അ­വ­രു­ടെ വാ­ദ­ഗ­തി­കൾ ബ­ല­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തി­നാ­യി അവർ പ്ര­കൃ­തി ക്ഷോ­ഭ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും നാ­ടെ­ങ്ങും പ­ടർ­ന്നു പി­ടി­ച്ച മ­ഹാ­മാ­രി­ക­ളു­ടെ­യും കൂ­ട്ടു­പി­ടി­ച്ചു. കൃഷി ചെ­യ്തും പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ താ­ള­ത്തി­നൊ­പ്പം ജീ­വി­ക്കു­ക­യും ചെയ്ത മ­ണ്ണി­ന്റെ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ അ­ജ്ഞ­ത­യാ­ണു് മ­ത­മ­നു­ഷ്യർ ചൂഷണം ചെ­യ്ത­തു്.

കു­റു­മ്പ ഒരു പ്ര­തീ­ക­മാ­ണു്. വി­പ്ല­വ­പോ­രാ­ട്ട വീ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തീ­കം. ത­ങ്ങ­ളെ കാൽ­ക്കീ­ഴി­ലി­ട്ടു ച­വി­ട്ടി­യ­ര­ച്ച­വർ­ക്കു നേരെ സ­ധൈ­ര്യം ചൂ­ണ്ടി­യ വിരൽ. അ­റു­ത്തു­മാ­റ്റാ­നാ­വി­ല്ല ഈ ഭൂ­മി­യിൽ നി­ന്നു­മ­വ­രെ­യും അ­വ­രു­ടെ ചെ­യ്തി­ക­ളെ­യും ഓർ­മ്മ­ക­ളെ­യും. ജാ­തി­യു­ടെ പേരിൽ, മ­ത­ത്തി­ന്റെ പേരിൽ, വർ­ണ്ണ­ത്തി­ന്റെ­യും വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ­യും പേരിൽ അ­ക­റ്റി നി­റു­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്ന ഓരോ നി­മി­ഷ­വും കു­റു­മ്പ ന­യി­ച്ച പോ­രാ­ട്ട­വും വി­പ്ല­വ­വും ചെ­റു­ത്തു നിൽ­പ്പു­ക­ളും അവർ ക­ട­ന്നു­പോ­യ ഭീ­ക­രാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട ഓരോ മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ­യും ഓർ­മ്മ­യിൽ തെ­ളി­യ­ണം. പെ­ണ്ണെ­ന്നും വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­മ­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളെ­ന്നും ക­റു­ത്ത­വ­ളെ­ന്നും അ­ധി­ക്ഷേ­പി­ച്ചു് അ­ക­റ്റി നി­റു­ത്തി­യ­വർ­ക്കു മു­ന്നിൽ ഒരണു പോലും തോൽ­ക്കാൻ ത­യ്യാ­റാ­വാ­തെ, ആ­ത്മ­വീ­ര്യ­ത്തോ­ടെ കു­റു­മ്പ ന­മു­ക്കു മു­ന്നിൽ പ­ല്ലി­ല്ലാ­ത്ത മോണ കാ­ട്ടി ഇ­ന്നും ചി­രി­തൂ­കി നിൽ­ക്കു­ന്നു! എ­നി­ക്കി­താ­കാ­മെ­ങ്കിൽ, കൂ­ട്ട­രേ, ഇതു നി­ങ്ങൾ­ക്കും സാ­ധ്യം. ഇ­നി­യു­മെ­ത്ര നാൾ നി­ങ്ങൾ സ­ഹി­ക്കും? നി­ങ്ങ­ളു­ടെ മൗനം നി­ങ്ങ­ളെ­യും നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ത­ല­മു­റ­ക­ളെ­യും ത­കർ­ക്കു­മെ­ന്നു് കു­റു­മ്പ ന­മ്മ­ളെ ഓർ­മ്മി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

കു­റു­മ്പ സാ­ക്ഷി, കു­റു­മ്പ­യു­ടെ ജീ­വി­തം സാ­ക്ഷി, തോൽ­ക്കാൻ മ­ന­സ്സു­കൊ­ണ്ടു തീ­രു­മാ­നി­ച്ച­വ­രെ മാ­ത്ര­മേ തോൽ­പ്പി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കു­ക­യു­ള്ളു!

ലി­ല്ലി തോമസ് പാ­ലോ­ക്കാ­രൻ
images/lilly.jpg

1950, ജൂ­ലാ­യ് 1-നു ജനനം. പി­താ­വു്, കൈ­താ­രൻ ഔ­സേ­പ്പ് തോമൻ; അമ്മ, മ­റി­യം­കു­ട്ടി.

ഭർ­ത്താ­വു്: തോമസ് ഫ്രാൻ­സീ­സ് പാ­ലോ­ക്കാ­രൻ. മകൻ: പി­ഞ്ചു തോമസ്, മ­രു­മ­കൾ: നമിത, കൊ­ച്ചു­മ­ക്കൾ: തോമസ്, പോൾ.

സെ­യ്ന്റ് ആ­ന്റ­ണീ­സ് ഹൈ­സ്ക്കൂൾ മാള; കെ. സി. കോ­ളേ­ജ്, എൽ­ഫിൻ­സ്റ്റൺ കോ­ളേ­ജ്, ബോംബെ, ബോംബെ യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി, മ­ദ്രാ­സ് യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി, ഇ­ന്ത്യൻ ഇൻ­സ്റ്റി­റ്റ്യൂ­ട്ട് ഓഫ് ഇൻ­ഷൂ­റൻ­സ്, ബോംബെ; ജ്ഞാ­ന­ദീ­പ് വി­ദ്യാ­പീ­ഠ്, പൂനെ; നിപ് സീഡ്, ബാം­ഗ­ളൂർ; ഇ­ന്ത്യൻ ഇൻ­സ്റ്റി­റ്റ്യൂ­ട്ട് ഓഫ് ടി. എ. എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം.

ഓ­റി­യ­ന്റൽ ഇൻ­ഷൂ­റൻ­സ് ക­മ്പ­നി, ബോംബെ, തൃ­ശ്ശൂർ എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ പല ത­ല­ത്തിൽ സേവനം. 2002-ൽ സ്വ­മേ­ധ­യാ വി­ര­മി­ച്ചു.

ചൈൽഡ് വെൽ­ഫെ­യർ ക­മ്മ­റ്റി അംഗം തൃ­ശ്ശൂർ (2006–2009); ജ­ന­നീ­തി ഡ­യ­റ­ക്റ്റർ ബോർഡ് അംഗം; ലൈഫ് മെ­മ്പർ, ഫൗ­ണ്ടർ ട്ര­ഷ­റർ, ഹ­രി­ശ്രീ വി­ദ്യാ­നി­ധി ഹൈ­സ്ക്കൂൾ; പ്ര­സി­ഡ­ണ്ട്, വി­ബ്ജ്യോർ ഫിലിം ക­ള­ക്റ്റീ­വ് (2013–2015).

ലേ­ഖ­ന­ങ്ങൾ, ക­വി­ത­കൾ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. സി. ആർ. ദാ­സി­ന്റെ മാ­ക്കാ­ച്ചി­ക­ഥ­കൾ, (കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ ക­ഥാ­പു­സ്ത­കം) ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് വി­വർ­ത്ത­ന­ത്തിൽ പൂർ­ണ്ണ­പ­ങ്കാ­ളി­ത്തം, തെ­രു­വ് നാടകം ‘ഇ­ര­ക­ള­ല്ല വേ­ട്ട­ക്കാർ വേണ്ട’ എന്ന തെ­രു­വു് നാ­ട­ക­ത്തി­നു് ടൈ­റ്റിൽ നൽകി, സം­വി­ധാ­ന­വും എ­ഡി­റ്റി­ങും നിർ­വ­ഹി­ച്ചു; അ­ഭി­ന­യി­ച്ചു. മ­ല­യാ­ളം വീ­ഡി­യോ ആൽബം “ഏ­മാ­ന്മാ­രേ ഏ­മാ­ന്മാ­രേ” സ്ത്രീ വെർഷൻ, സോങ് ഫോർ ജൻഡർ ജ­സ്റ്റീ­സ്—പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ത്തിൽ പ­ങ്കാ­ളി­യാ­യി, അ­ഭി­ന­യി­ച്ചു. അനിൽ പ­റ­ക്കാ­ട് ഡ­യ­റ­ക്റ്റ് ചെയ്ത “ഒരു വട്ടം കൂടി” ടെ­ലി­ഫി­ലി­മിൽ അ­ഭി­ന­യി­ച്ചു.

ആഗോള ക­ത്തേ­ലി­ക്കാ സ­ഭ­യു­ടെ, സീറോ മലബാർ സഭയിൽ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലാ­ദ്യ­മാ­യി ന­ട­ത്ത­റ തി­രു­ഹൃ­ദ­യ ദേ­വാ­ല­യ­ത്തിൽ, പള്ളി സ്ത്രീ­കൈ­ക്കാർ (ട്ര­സ്റ്റി) ആയി (2006–07) ച­രി­ത്രം സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു. യു­വ­ക­ലാ­സാ­ഹി­തി സം­സ്ഥാ­ന വൈസ് പ്ര­സി­ഡ­ണ്ട്, വ­നി­ത­ക­ലാ സാ­ഹി­തി സം­സ്ഥാ­ന പ്ര­സി­ഡ­ണ്ട് (2003–2013) എന്നീ നി­ല­ക­ളി­ലും പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ചു.

Colophon

Title: P. C. Kurumba (ml: പി. സി. കു­റു­മ്പ).

Author(s): Lilly Thomas Palokkaran.

First publication details: Not available;;

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Biography, Lilly Thomas Palokkaran, P. C. Kurumba, ലി­ല്ലി തോമസ് പാ­ലോ­ക്കാ­രൻ, പി. സി. കു­റു­മ്പ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 8, 2023.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Sunset in the Rockies, a painting by Albert Bierstadt (1830–1902). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.