ജെ​റോ​ണ്ട്, ലൂ​സി​യു​ടെ അച്ഛൻ. ലി​യാ​ണ്ടർ, ലൂ​സി​യു​ടെ കാ​മു​കൻ. സ്യാ​ന​റൽ, മാർ​ട്ടി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു്. റോ​ബർ​ട്ട്, സ്യാ​ന​റ​ലി​ന്റെ അയൽ​ക്കാ​രൻ. ലൂ​ക്കാ​സ്, യാ​ക്വെ​ലി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു്. വലേറി, ജെ​റോ​ണ്ടി​ന്റെ ഭൃ​ത്യൻ. തി​ബോ​ട്ട്, പെറി, കൃ​ഷി​ക്കാർ. ലൂസി, ജെ​റോ​ണ്ടി​ന്റെ പു​ത്രി. മാർ​ട്ടി, സ്വാ​ന​റ​ലി​ന്റെ ഭാര്യ. യാ​ക്വെ​ലി (ഒരു നഴ്സ്) ലൂ​ക്കാ​സി​ന്റെ ഭാര്യ. (രംഗം ഒരു കാ​ടാ​ണു്)

(സ്യാ​ന​റ​ലും മാർ​ട്ടി​യും വഴ​ക്ക​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു.)

സ്യാ​ന​റൽ:

ഞാ​ന​ല്ലേ പറ​യു​ന്ന​തു്, ഇല്ലാ​ന്നു്? എനി​ക്കാ​ണി​വി​ടെ കല്പി​ക്കാ​ന​വ​കാ​ശം. ഞാ​നാ​ണു വീ​ട്ടു​കാർ​ന്നോ​രു്!

മാർ​ട്ടി:

ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ താൻ ജീ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു ഞാനും പറ​യു​ന്ന​തു് തന്റെ ഈ തോ​ന്ന്യാ​സ​മെ​ല്ലാം സഹി​യ്ക്കാ​ന​ല്ല ഞാൻ തന്നെ കെ​ട്ടി​യ​തു്.

സ്യാന:

കഷ്ടം! പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് എന്തൊ​രു ശല്യ​മാ​ണു്! അരി​സ്റ്റോ​ട്ടി​ല​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സ്ത്രീ പി​ശാ​ചി​നേ​ക്കാൾ ചീ​ത്ത​യാ​ണെ​ന്നു്? അതു ശരി​യാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

ഓ! ഒരു വി​ദ്വാ​നെ നോ​ക്കു്! അയാ​ളു​ടെ മണ്ടൻ അരി​സ്റ്റോ​ട്ടി​ലും!

സ്യാന:

അതേ, വി​ദ്വാൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണു്! അല്ലെ​ങ്കിൽ നീ​യൊ​ന്ന​ന്വേ​ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ! എന്നെ​പ്പോ​ലെ എല്ലാ കാ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും യു​ക്തി​വാ​ദം ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു വി​റ​കു​വെ​ട്ടി വേറെ ഉണ്ടോ എന്നൊ​ന്ന​ന്വേ​ഷി​ക്കു. ഒരു പേ​രു​കേ​ട്ട ഡോ​ക്ട​റി​ന്റെ കൂടെ ആറു​കൊ​ല്ലം താ​മ​സി​ച്ച ആളാ​ണു് ഞാൻ. എന്റെ ചെ​റു​പ​ത്തിൽ ലത്തീൻ വ്യാ​ക​ര​ണം ഞാൻ പച്ച​വെ​ള്ളം പോലെ ഉരു​വി​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. നി​ന​ക്കെ​ന്ത​റി​യാം!

മാർ​ട്ടി:

ഈ കഴു​ത​യെ കാ​ല​നും വേ​ണ്ട​ല്ലോ!

സ്യാന:

ഈ തലയിൽ തെ​റി​ച്ച പെ​ണ്ണി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ചുടു്!

മാർ​ട്ടി:

ഞാൻ “മന​സ്സാ​കു​ന്നു” എന്നു പറഞ്ഞ ദി​വ​സ​വും വി​നാ​ഴി​ക​യും ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.

സ്യാന:

എന്റെ നാ​ശ​ത്തി​നു് വിവാഹ ഉട​മ്പ​ടി​ക്കു് എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒപ്പു​വെ​യ്പ്പി​ച്ച പടു​കി​ഴ​വൻ തു​ല​ഞ്ഞു​പോ​ക​ട്ടെ!

മാർ​ട്ടി:

താ​നെ​ന്നെ കെ​ട്ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് തനി​യ്ക്കെ​ന്തു ദോ​ഷ​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്? എന്നെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി കി​ട്ടി​യ​തി​നു് തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഓരോ നി​മി​ഷ​വും ദൈ​വ​ത്തെ സ്തു​തി​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്. എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു പെ​ണ്ണി​നെ കെ​ട്ടാൻ തനി​യ്ക്കെ​ന്തു യോ​ഗ്യ​ത​യാ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. പറയൂ.

സ്യാന:

ശരി​യാ​ണു്! നീ എനി​യ്ക്കു് ബഹു​മ​തി​യാ​ണു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്. കെ​ട്ടിയ ദിവസം തന്നെ എനി​യ്ക്ക​തു ബോ​ദ്ധ്യ​മാ​ക​യും ചെ​യ്തു. നാശം വെ​റു​തേ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു അതു​മി​തും പറ​യി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട അല്ലെ​ങ്കിൽ ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ…

മാർ​ട്ടി:

എന്തു​കാ​ര്യ​മൊ​ക്കെ! എന്താ​ണു് തനി​യ്ക്കു് പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്?

സ്യാന:

പറ​യാ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നല്ല​തു് എനി​യ്ക്ക​റി​യാ​വു​ന്ന​തു് എനി​യ്ക്ക​റി​യാം എന്നെ നി​ന​ക്കു കി​ട്ടി​യ​തു ഭാ​ഗ്യ​ക്കു​റി കി​ട്ടി​യ​തു​പോ​ലെ​യാ​യി.

മാർ​ട്ടി:

തന്നെ കി​ട്ടി​യ​തു് ഭാ​ഗ്യ​ക്കു​റി! എന്നെ പി​ച്ച​പ്പാള എടു​ക്കാ​റാ​ക്കിയ മനു​ഷ്യൻ! കള്ളു​കു​ടി​ച്ചു തട്ടി​പ്പും​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്ന ദ്രോ​ഹി! എന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ല്ലാം തി​ന്നു മു​ടി​ച്ചു…

സ്യാന:

തി​ന്നു​മു​ടി​ച്ചെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ല. ഒരു പങ്കു കു​ടി​ച്ചാ​ണു് കള​ഞ്ഞ​തു്.

മാർ​ട്ടി:

വീ​ട്ടു സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഓരോ​ന്നാ​യി പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് വിൽ​ക്കു​ന്ന ധൂർ​ത്തൻ!…

സ്യാന:

അവ​ന​വ​ന്റെ മു​ത​ലു​കൊ​ണ്ടു് ജീ​വി​യ്ക്കു​ന്ന​തു് അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

ഞാൻ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന കി​ട​ക്ക​പോ​ലും വിറ്റ…

സ്യാന:

അതു​കൊ​ണ്ടു് നീ നേ​ര​ത്തെ​ത​ന്നെ എണി​യ്ക്കും.

മാർ​ട്ടി:

ഇവിടെ വീ​ട്ടു സാ​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷ​ണം​പോ​ലും ശേ​ഷി​ക്കാ​തെ വിറ്റ…

സ്യാന:

അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇതി​ന​ക​ത്തു് തട​സം​കൂ​ടാ​തെ നട​ക്കാം.

മാർ​ട്ടി:

നേരം വെ​ളു​ത്താൽ അന്തി​യാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ കു​ടി​യും ചൂ​തു​ക​ളി​യും…

സ്യാന:

അതു വി​ഷാ​ദ​മി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

ഞാനീ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളേ​യും​കൊ​ണ്ടു് എന്തു ചെ​യ്യും!

സ്യാന:

നി​ന്റെ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ ചെ​യ്തോ.

മാർ​ട്ടി:

നാ​ലു​കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാരം എന്റെ തല​യി​ലാ​ണ​ല്ലോ.

സ്യാന:

അവരെ താ​ഴ​ത്തി​റ​ക്കു നി​റു​ത്ത​ണം.

മാർ​ട്ടി:

അതു​ങ്ങ​ളെ​പോ​ഴും ചോറു ചോറു എന്നു് പറ​ഞ്ഞു കര​യു​ന്നു.

സ്യാന:

നന്നാ​ലു് ചുട്ട അടി​യ​ങ്ങു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. ഞാൻ തി​ന്നു കു​ടി​ച്ചു തൃ​പ്ത​നാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ എല്ലാ​വ​രും സു​ഖ​മാ​യി കഴി​യ​ണ​മെ​ന്നാ​ണെ​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം.

മാർ​ട്ടി:

എടോ കള്ളു​കു​ടി​യാ! എന്നും ഇതു​പോ​ലെ കഴി​യാ​മെ​ന്നാ​ണോ നി​ന്റെ വി​ചാ​രം?

സ്യാന:

ഒച്ച​യെ​ടു​ക്കാ​തെ!

മാർ​ട്ടി:

തന്റെ ഈ ധൂർ​ത്തും ധി​ക്കാ​ര​വും ഞാൻ എന്നും സഹി​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണോ തന്റെ…

സ്യാന:

ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടാ​തെ പെ​ണ്ണേ.

മാർ​ട്ടി:

ഇതി​നു് തന്നെ നല്ല പാഠം ഞാൻ പഠി​പ്പി​യ്ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നാ​ണോ തന്റെ…

സ്യാന:

എന്റെ ക്ഷ​മ​ക്കു് അതി​രു​ണ്ടെ​ന്നു നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ, എന്റെ പൊൻ​കു​ടം! എന്റെ കൈ​യി​ന്റെ ബലവും നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലൊ.

മാർ​ട്ടി:

താൻ എന്നെ അത്ര പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യൊ​ന്നും വേണ്ട.

സ്യാന:

എന്റെ കു​ഞ്ഞു​പ്പെ​ണ്ണേ എന്റെ കണ്മ​ണി! നി​ന്റെ പുറം പതി​വു​പോ​ലെ ഞാൻ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം.

സ്യാന:

എന്റെ പൊ​ന്നും​ക​ട്ടേ! നീ എന്നെ പരീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു് കുറെ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.

മാർ​ട്ടി:

തനി​യ്ക്കെ​ന്നെ പേ​ടി​പ്പി​യ്ക്കാ​മെ​ന്നാ​ണോ വി​ചാ​രം?

സ്യാന:

എന്റെ ഭൂ​ലോ​ക​രം​ഭേ! നി​ന്റെ കര​ണ​ക്കു​റ്റി ഞാൻ പൊ​ടി​ക്കും.

മാർ​ട്ടി:

കള്ളു​കു​ടി​യാ!

സ്യാന:

തല്ലു​കൊ​ള്ളും!

മാർ​ട്ടി:

കള്ളിൻ​കു​ടം!

സ്യാന:

നി​ന്റെ എല്ലു് തവിടു പൊ​ടി​യാ​ക്കും!

മാർ​ട്ടി:

ചതിയാ! കോ​ന്താ! കോ​മ​ട്ടി! ഏഭ്യാ! തെ​ണ്ടി! ശപ്പാ! നീ വാ! പോ​ക്കി​രി! കേഡീ! കള്ളാ!

സ്യാന:

അപ്പോൾ നീ കൊ​ണ്ടേ അട​ങ്ങൂ; അല്ലേ?

(ഒരു വടി​യെ​ടു​ത്തു് ഭാ​ര്യ​യെ പ്ര​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു)

മാർ​ട്ടി:

(നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്നു) അയ്യോ! യ്യോ! എന്നെ കൊ​ന്നേ!

സ്യാന:

നി​ന്റെ നാ​വ​ട​ക്കാൻ ഇതേ വഴി​യു​ള്ളു.

(റോ​ബർ​ട്ട് പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു)

റോ​ബർ​ട്ട്:

നിർ​ത്തു! നിർ​ത്തു മതി മോശം! എന്താ​ണി​തി​നു് കാരണം? നാ​ണ​മി​ല്ല​ല്ലോ എന്തൊ​രു ദു​ഷ്ട​ത​യാ​ണു് ഭാ​ര്യ​യെ ഇങ്ങ​നെ തല്ലു​ന്ന​തു്!

മാർ​ട്ടി:

(കൈ​ര​ണ്ടും എളി​യിൽ കു​ത്തി, റോ​ബർ​ട്ടി​ന്റെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു അയാളെ പി​ന്നോ​ക്കം ഓടി​ച്ചു്, അയാ​ളി​ന്റെ ചെ​കി​ട്ട​ത്തൊ​ന്നു പൊ​ട്ടി​യ്ക്കു​ന്നു) തല്ലു​കൊ​ള്ളൂ​ന്ന​തു് എനി​യ്ക്കൊ​ഷ്ട​മാ​ണെ​ങ്കിൽ തനി​യ്ക്കെ​ന്താ​ണു്?

റോബ:

(അടി​കൊ​ണ്ട സ്ഥലം തട​വി​ക്കൊ​ണ്ട്) കൊ​ണ്ടോ​ളു, എനി​ക്കു പൂർ​ണ്ണ​സ​മ്മ​ത​മാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

തനി​യ്ക്കെ​ന്താ ഇവിടെ കാ​ര്യം?

റോബ:

തെ​റ്റി​പ്പോ​യി.

മാർ​ട്ടി:

തന്നോ​ടി​വി​ടെ വരാൻ വല്ലോ​രും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടോ?

റോബ:

ഇല്ല. എന്റെ അബ​ദ്ധം. നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

കെ​ട്ടി​യ​വൻ കെ​ട്ടി​യ​വ​ളെ തല്ലു​ന്ന​തു് തടയാൻ വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന ധി​ക്കാ​രി!

റോബ:

ഞാൻ പിൻ​വ​ലി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

മാർ​ട്ടി:

തനി​യ്ക്കു വല്ല​തും പറ​യാ​നു​ണ്ടോ?

റോബ:

ഇല്ല.

മാർ​ട്ടി:

തനി​യ്ക്കു് ഇവിടെ തല​യി​ടു​വാ​ന​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടോ?

റോബ:

ഇല്ല; ഇല്ല.

മാർ​ട്ടി:

താൻ തന്റെ കാ​ര്യം​നോ​ക്കു്,

റോബ:

എനി​യ്ക്കൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല.

മാർ​ട്ടി:

തല്ലു​കൊ​ള്ളാൻ എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണു്.

റോബ:

നല്ല​തു​ത​ന്നെ.

മാർ​ട്ടി:

തനി​യ്ക്ക​ല്ല​ല്ലോ കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു്.

റോബ:

ശരി​യാ​ണു്.

മാർ​ട്ടി:

ക്ഷ​ണി​യ്ക്കാ​ത്തി​ട​ത്തു വലി​ഞ്ഞു​കേ​റാൻ താ​നൊ​രു ഏഭ്യ​നാ​ണു്. (അയാ​ളു​ടെ ചെ​കി​ട്ട​ത്തു ഒന്നു​കൂ​ടി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു; അയാൾ ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി സ്യാ​ന​റ​ലി​ന്റെ അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു; സ്യാ​ന​റ​ലും അയാളെ ശകാ​രി​ച്ചു ഒരു വടി​കൊ​ണ്ട​ടി​യ്ക്കു​ന്നു.)

റോബ:

സ്നേ​ഹി​താ! എനി​യ്ക്കു തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. ഞാൻ ഹൃ​ദ​യ​പൂർ​വം മാ​പ്പ​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യെ കണ​ക്കി​നു തല്ലി​ക്കൊ​ള്ള​ണം. ഞാൻ മു​ട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാനും സഹാ​യി​ക്കാം.

സ്യാന:

എനി​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല.

റോബ:

എന്നാൽ വേണ്ട.

സ്യാന:

എനി​യ്ക്കു തോ​ന്നു​മ്പോൾ ഞാ​ന​വ​ളെ തല്ലും. എനി​ക്കു തോ​ന്നാ​ത്ത​പ്പോൾ തല്ലു​ക​യി​ല്ല.

റോബ:

അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ.

സ്യാന:

അവ​ളെ​ന്റെ കെ​ട്ടി​യോ​ള​ല്ലേ? തന്റെ​യ​ല്ല​ല്ലോ?

റോബ:

സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

സ്യാന:

എന്നോ​ടു​ക​ല്പി​ക്കു​വാൻ തനി​യ്ക്കെ​ന്തു​കാ​ര്യം?

റോബ:

ഒന്നു​മി​ല്ല.

സ്യാന:

എനി​ക്കു തന്റെ സഹാ​യ​മാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല.

റോബ:

അങ്ങ​നെ​യാ​ക​ട്ടെ.

സ്യാന:

മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ തല​യി​ടാൻ നട​ക്കു​ന്ന താൻ ഒരു ധി​ക്കാ​രി​യാ​ണു്. വി​ര​ലി​നും മര​ത്തി​നു​മി​ട​യ്ക്കു തൊ​ലി​ട​രു​തെ​ന്നു സിസറോ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് ഓർ​മ്മ​യി​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ.

(റോ​ബർ​ട്ടി​നെ തള്ളോ​യോ​ടി​ച്ചു്, ഭാ​ര്യ​യു​ടെ അടു​ക്കൽ തി​രി​ച്ചു വന്നു്, അവ​ളു​ടെ കൈ​യ്ക്കു പി​ടി​യ്ക്കു​ന്നു.)

സ്യാന

ആട്ടെ, സാ​ര​മി​ല്ല. നമ്മു​ടെ വഴ​ക്കു തീർ​ക്കാം. കൈതരൂ.

മാർ​ട്ടി:

അതേ, കൈ​ത​രാൻ പോണു്! ഈ മാ​തി​രി എന്നെ തല്ലി​ക്കൊ​ല്ലാ​റാ​ക്കി​യി​ട്ടു്!

സ്യാന:

സാ​ര​മി​ല്ലെ​ന്നേ. കൈതരൂ.

മാർ​ട്ടി:

ഇല്ല; ഞാൻ തരി​ല്ല.

സ്യാന:

തരി​ല്ലേ?

മാർ​ട്ടി:

ഇല്ല.

സ്യാന:

എന്റെ കണ്മ​ണി​യ​ല്ലേ!

മാർ​ട്ടി:

ഇല്ല. ഞാൻ തരി​ല്ല.

സ്യാന:

ഹാ! തന്നാ​ട്ടെ! തന്നാ​ട്ടെ!

മാർ​ട്ടി:

ഇല്ല; എന്റെ ദേ​ഷ്യം തീർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.

സ്യാന:

ഓ! അതു​പോ​ട്ടെ. മറ​ന്നു കളയൂ. കൈതരൂ.

മാർ​ട്ടി:

ചു​മ്മാ​തി​രി​ക്ക​ണം.

സ്യാന:

കൈതരൂ; ഞാ​ന​ല്ലേ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്?

മാർ​ട്ടി:

തനെ​ന്നെ കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു​മ​ല്ല തല്ലി​യ​തു്.

സ്യാന:

അതു പോ​ക​ട്ടേ​ന്നു്. ഇതാ! ഞാൻ മാ​പ്പ​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. കൈതരൂ.

മാർ​ട്ടി:

ആട്ടെ; ക്ഷ​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. (സ്വാ​ഗ​തം) ഇതിനു പകരം വീ​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ പെ​ണ്ണ​ല്ല.

സ്യാന:

ഇതൊ​ക്കെ ഇത്ര കാ​ര്യ​മാ​ക്കാൻ നീ എന്തൊ​രു മണ്ടി​യാ​ണു്! പ്ര​ണ​യ​ത്തിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു് ഈ ചി​ല്ലറ കല​ഹ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. വടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള അഞ്ചോ ആറൊ അടി ഭാ​ര്യാ​ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു് അന്യോ​ന്യ​മു​ള്ള സ്നേ​ഹം പു​തു​ക്കാൻ അത്യാ​വ​ശ്യ​മാ​ണു്. കൊ​ള്ളാം! ഞാൻ നി​ന​ക്കു് നൂറു വി​റ​കു​കൊ​ള്ളി​യി​ല​ധി​കം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തരും. ഞാ​ന​ല്ലെ പറ​യു​ന്ന​തു്? (സ്യാ​ന​റൽ പോ​കു​ന്നു)

മാർ​ട്ടി:

(സ്വാ​ഗ​തം) സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു് എത്ര നടി​ച്ചാ​ലും ഞാ​നി​തു മറ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു കി​ട്ടിയ തല്ലി​നു് തന്നോ​ടു് പകരം ചോ​ദി​ച്ചേ ഞാ​ന​ട​ങ്ങൂ. ഒരു ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു് ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള വഴി​യെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് എനി​യ്ക്ക​റി​യാം പക്ഷേ, ആ വഴി​യ്ക്കു് പോയാൽ എന്റെ തടി​മാ​ട​നു് യാ​തൊ​രു കു​ലു​ക്ക​വു​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ​കൊ​ണ്ടേ അയാൾ പഠി​യ്ക്കൂ. ദുർ​മ്മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, എനി​യ്ക്കു കി​ട്ടിയ തല്ലി​നു തക്ക പ്ര​തി​കാ​ര​മാ​ക​യി​ല്ല.

(ലൂ​ക്കാ​സും വലേ​റി​യും പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു)

ലൂ​ക്കാ​സ്:

(മാർ​ട്ടി​യേ കാ​ണു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് വലേ​റി​യോ​ടു്) എന്തൊ​രു നാശം പി​ടി​ച്ച ജോ​ലി​ക്കാ​ണു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്! അതി​ന്റെ ഫലം എന്താ​ണോ ആരു് കണ്ടു?

വലേറി:

(മാർ​ട്ടി​യേ​ക്കാ​ണു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു്) എന്തു​ചെ​യ്യും, ചി​റ്റ​പ്പാ? നമു​ക്കു നമ്മു​ടെ ഏമാ​ന്റെ കല്പന അനു​സ​രി​ക്ക​ണ്ടേ? എന്നു​ത​ന്നെ​യ​ല്ല ഏമാ​ന്റെ മക​ളു​ടെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തിൽ നമു​ക്കു താൽ​പ്പ​ര്യ​മി​ല്ലേ? ഈ സു​ഖ​ക്കേ​ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലൊ കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​ടെ കല്യാ​ണം നീ​ണ്ടു​പോ​യ​തു്. കല്യാ​ണം നട​ക്കു​മ്പോൾ, നമു​ക്കു തക്ക സമ്മാ​നം കി​ട്ടാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അതു​ത​ന്നെ​യു​മ​ല്ല, കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ കെ​ട്ടാൻ പോ​കു​ന്ന ഹോ​റ​സ്സ് നല്ല ഔദാ​ര്യ​മു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്. കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​ടെ സു​ഖ​ക്കേ​ടു​കൊ​ണ്ടു അയാൾ വളരെ കു​ണ്ഠി​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. കൊ​ച്ച​മ്മ​യ്ക്കു്, “ലി​യാ​ണ്ടർ” എന്ന ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നോ​ടു് കുറേ താൽ​പ​ര്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അയാളെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്വാൻ ഏമാൻ കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ ഒരി​ക്ക​ലും സമ്മ​തി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു്, ചി​റ്റ​പ്പ​ന​റി​യാ​മ​ല്ലോ.

മാർ​ട്ടി:

(ഇരു​വ​രേ​യും കാ​ണു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് സ്വാ​ഗ​തം) പക​രം​വീ​ട്ടാ​നു​ള്ള ഒരു വഴി എനി​ക്കു തോ​ന്നാ​തി​രി​ക്കു​മോ?

ലൂക്ക:

(വലേ​റി​യോ​ടു്) ഡോ​ക്ടർ​മ്മാർ എല്ലാം കൈ​യൊ​ഴി​ഞ്ഞ​സ്ഥി​തി​യ്ക്കു്, ഏമാ​ന്റെ തലയിൽ ഇപ്പോൾ എന്താ​ണു് കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്, ആവോ!

വലേ:

വി​ടാ​തെ അന്വേ​ഷി​ച്ചാൽ, നമ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടെ​ത്തും; ഒരി​ക്ക​ലും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​ത്തെ സ്ഥ​ല​ത്താ​യി​രി​ക്കും ചി​ല​പ്പോൾ കണ്ടെ​ത്തുക.

മാർ​ട്ടി:

(തനി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) എന്തു​വ​ന്നാ​ലും ഞാൻ പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യാ​തെ അട​ങ്ങു​ക​യി​ല്ല! എനി​ക്കു കി​ട്ടി​റ്റ തല്ലു ദഹി​ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. (ഇങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നട​ക്കു​മ്പോൾ അറി​യാ​തെ അവൾ അവരെ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടു​ന്നു) അയ്യോ! ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം! ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ കണ്ടി​ല്ല. ഞാൻ ഒരു കാ​ര്യം ആലോ​ചി​ച്ചു തല​കാ​ഞ്ഞു് അങ്ങ​നെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

വലേ:

ഞങ്ങ​ളും തല​കാ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്; എന്തു​കൊ​ടു​ത്താ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല; ഞങ്ങ​ള​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു കി​ട്ടി​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു.

മാർ​ട്ടി:

എനി​യ്ക്കു സഹാ​യി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന വല്ല​തു​മാ​ണോ?

വലേറി:

ആർ​ക്ക​റി​യാം? നി​ങ്ങൾ​ക്കു കഴി​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഞങ്ങൾ ഒരു സമർ​ത്ഥ​നായ ഡോ​ക്ടർ അന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ക്ക​യാ​ണു്. ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഏമാ​ന്റെ മകൾ​ക്കാ​ണു് സു​ഖ​ക്കേ​ടു്. കാരണം എന്താ​ണെ​ന്നു് കണ്ടെ​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, കൊ​ച്ച​മ്മ പെ​ട്ടെ​ന്നു ഊമ​യാ​യി​പ്പോ​യി. യാ​തൊ​ന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. ഈ രോഗം ചി​കി​ത്സി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന ഒരാ​ളെ​യാ​ണു് ഞങ്ങൾ തേ​ടു​ന്ന​തു്. പല ഡോ​ക്ടർ​മാ​രും പഠി​ച്ചു് പണി​യെ​ല്ലാം നോ​ക്കി​യി​ട്ടും യാ​തൊ​രു ഫല​വു​മി​ല്ല. ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ചില രഹ​സ്യ​ങ്ങൾ — ചില ഒറ്റ​മൂ​ലി​കൾ — കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള ചില ആളു​ക​ളു​ണ്ടു്. മറ്റു​ള്ള​വർ ഒക്കെ​യൊ​ഴി​ഞ്ഞ​തു് അവർ ചി​കീ​ത്സി​ച്ചു സു​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തും അങ്ങ​നെ​യൊ​രാ​ളെ​യാ​ണു് ഞങ്ങൾ​ക്കു് കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു്.

മാർ​ട്ടി

(സ്വാ​ഗ​തം) ഹ! കി​ട്ടി​പ്പോ​യി! അതു​ത​ന്നെ​വേല! എന്റെ ആ ദു​ഷ്ട​നെ നല്ല​പാ​ഠം പഠി​പ്പി​ക്കു​വാൻ ഇതാ​ണ​വ​സ​രം (ഉറ​ക്കെ) നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ കണ്ട​തു​ന​ന്നാ​യി ഇവിടെ അടു​ത്തു​ത​ന്നെ അസാ​മാ​ന്യ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മു​ള്ള ഒരു ഡോ​ക​ട​റു​ണ്ടു്. അസാ​ദ്ധ്യ​മെ​ന്നു തള്ള​പ്പെ​ട്ട പല രോ​ഗ​ങ്ങ​ളും അയാൾ ചി​കീ​ത്സി​ച്ചു സു​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

വലേറി:

അദ്ദേ​ഹം എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​വാൻ ദയ​വു​ണ്ടാ​കു​മോ!

മാർ​ട്ടി:

പറയാം. ഈ നേ​ര​ത്തു് അയാൾ അക്കാ​ണു​ന്ന ചെ​റു​കാ​ട്ടിൽ വി​റ​കു​വെ​ട്ടി രസി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം.

ലൂ​ക്കാ:

എന്തു! ഒരു ഡോ​ക്ടർ വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​ക​യോ?

വലേറി:

മരു​ന്നു​ചെ​ടി​കൾ അന്വേ​ഷി​യ്ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നാ​യി​രി​ക്കാം നി​ങ്ങൾ പറ​യാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു്?

മാർ​ട്ടി:

അല്ല. അയാൾ സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രെ​പ്പോ​ലെ​യ​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് അയാൾ​ക്കി​ഷ്ട​മാ​ണു്. തല​യ്ക്കു് നൊ​സ്സു​ണ്ടേ​ന്നു തോ​ന്നും അയാ​ളു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ കണ്ടാൽ. ആളെ കണ്ടാൽ ഡോ​ക്ട​റാ​ണെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ഉടു​പ്പും മറ്റും കണ്ടാൽ വലിയ കോ​പ്രാ​യ​മാ​ണു്. ചി​ല​പ്പോൾ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്നു നടി​ക്കും. അയാ​ളു​ടെ അറിവു അയാൾ മറ​ച്ചു​വ​യ്ക്കും. ഈശ്വ​രൻ അയാൾ​ക്കു കൊ​ടു​ത്ത ചി​കി​ത്സാ സാ​മർ​ത്ഥ്യം കാ​ണി​ക്കു​വാ​നാ​ണു് അയാൾ​ക്കു ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം മടി.

വാ​ലേ​റി:

വലിയ ആളു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം ഈവക നൊസ്സുകാണും-​ — അവ​രു​ടെ അപാ​യ​മായ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ​കൂ​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​ന്റെ ഒരം​ശ​വും.

മാർ​ട്ടി:

നി​ങ്ങൾ ഊഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാ​ളൊ​ക്കെ വളരെ അധി​ക​മാ​ണു് ഈ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ ഭ്രാ​ന്തു്. അയാൾ ഡോ​ക്ട​റാ​ണെ​ന്നു സമ്മ​തി​യ്ക്കു​വാൻ ചി​ല​പ്പോൾ രണ്ടു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​വ​രും. ഈ നൊ​സ്സു് അയാളെ പി​ടി​കൂ​ടി​യാൽ നി​ങ്ങ​ളൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യ​ണം ഓരോ വടി​യെ​ടു​ത്തു് കണ​ക്കി​നു അയാളെ പ്ര​ഹ​രി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ സമ്മ​തി​ച്ചേ​ക്കാം, അയാൾ ഡോ​ക്ട​റാ​ണെ​ന്നു്. ഞങ്ങൾ​ക്കു് അയാ​ളു​ടെ സഹായം ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ചെ​യ്യാ​റു്.

വലേ:

ഇതു വലിയ നേ​രം​പോ​ക്കാ​ണ​ല്ലൊ.

മാർ​ട്ടി:

ശരിയാ; പക്ഷേ, ആ ഭ്രാ​ന്തു മാ​റി​ക്കി​ട്ടി​യാൽ, അയാ​ളു​ടെ ചി​കി​ത്സ കണ്ടു് നി​ങ്ങൾ ഭ്ര​മി​ച്ചു​പോ​കും.

വലേ:

ആളി​ന്റെ പേ​രെ​ന്താ​ണു്?

മാർ​ട്ടി:

സ്യാ​ന​റൽ എന്നാ​ണു്, അളെ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് കറു​ത്തു​കൊ​ഴു​ത്ത താ​ടി​യു​ണ്ടു്. ധരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് മഞ്ഞ​യും പച്ച​യും ഇട​ക​ലർ​ന്ന ഒരു കോ​ട്ടാ​ണു്.

ലൂ​ക്കാ:

മഞ്ഞ​യും പച്ച​യും ഇട​ക​ലർ​ന്ന കോ​ട്ടോ? എന്നാൽ തത്ത​യെ ചി​കി​ത്സി​ക്കു​ന്ന ഡോ​ക്ട​റാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

വലേ:

നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​ത്ര സമർ​ത്ഥ​നാ​ണോ അയാൾ?

മാർ​ട്ടി:

സം​ശ​യ​മു​ണ്ടോ? അയാൾ അത്ഭു​തം പ്ര​വർ​ത്തി​യ്ക്കും. ആറു​മാ​സ​ത്തി​നു​മു​മ്പു് എല്ലാ ഡോ​ക്ടർ​മാ​രും കൈ​വെ​ടി​ഞ്ഞ ഒരു സ്ത്രീ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആറു മണി​ക്കൂർ​നേ​ര​ത്തേ​യ്ക്കു് ആ സ്ത്രീ മരി​ച്ചു​വെ​ന്നു​ത​ന്നെ എല്ലാ​വ​രും വി​ചാ​രി​ച്ചു. അവളെ ശവ​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലാ​ക്കു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു്, ഞാൻ പറഞ്ഞ ഡോ​ക്ട​റെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു്. അയാൾ അവളെ ഒന്നു നോ​ക്കി. എന്തോ ഒരു സാധനം അവ​ളു​ടെ വാ​യി​ലി​ട്ടു. ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു മു​റി​യിൽ അങ്ങു​മി​ങ്ങും നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അവൾ​ക്കു് രോ​ഗ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കഥ​ത​ന്നെ മറ​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി.

ലൂ​ക്കാ:

ഹ!

വലേ:

തങ്ക​ദ്രാ​വ​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു തു​ള്ളി​യാ​യി​രി​യ്ക്ക​ണം വാ​യി​ലി​ട്ട​തു്.

മാർ​ട്ടി:

ആയി​രി​യ്ക്കാം. മൂ​ന്നാ​ഴ്ച​ക്കു മു​മ്പാ​ണു് പന്ത്ര​ണ്ടു​വ​യ​സ്സു​ള്ള ഒരു കു​ട്ടി പള്ളി​യു​ടെ മണി​മാ​ളി​ക​യു​ടെ മു​ക​ളിൽ നി​ന്നു തെ​രു​വിൽ വീ​ണ​തു്. തലയും, കാലും, കൈ​യു​മെ​ല്ലാം തകർ​ന്നു് നമ്മു​ടെ ആളെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അയാൾ എന്തോ കു​ഴ​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് — അതു അയാൾ തന്നെ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു് — കു​ട്ടി​യെ ആസകലം തടവി, കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, കു​ട്ടി ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു കളി​യ്ക്കാ​നൊ​രോ​ട്ടം കൊ​ടു​ത്തു.

ലൂക്ക:

ഹാ!

വലേ:

ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൈയിൽ സർവ്വ രോ​ഗ​സം​ഹാ​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രി​യ്ക്ക​ണം.

മാർ​ട്ടി:

സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

ലൂക്ക:

അയ്യ​യ്യ! നമു​ക്കു പറ്റിയ ആൾ അതു​ത​ന്നെ. വേഗം ചെ​ന്നു അയാളെ വളരെ നന്ദി.

മാർ​ട്ടി:

ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ട​ല്ലോ — തല്ലി​ന്റെ കാ​ര്യം?

ലൂ​ക്കാ:

കൊ​ള്ളാം! അതു ഞങ്ങ​ളേ​റ്റു. കു​റ​ച്ചു പ്ര​ഹ​രാ​ദി​ക​ഷാ​യം മാ​ത്ര​മേ വേ​ണ്ടു​വെ​ങ്കിൽ. ആളെ കൈയിൽ കി​ട്ടി​യ​തു​ത​ന്നെ.

വലേ:

(ലൂ​ക്കാ​സി​നോ​ടു്) ആ സ്ത്രീ​യെ കണ്ടു​മു​ട്ടി​യ​തു എന്തു ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി! ഇനി കാ​ര്യം പറ്റി​യ​തു​ത​ന്നെ. (മാർ​ട്ടി പോ​കു​ന്നു)

യൂ​റോ​പ്യൻ നാ​ട​ക​വേ​ദി​യി​ലെ ആധു​നിക കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​നു് തു​ട​ക്കം കു​റി​ച്ച പ്ര​ശ​സ്ത ഫ്ര​ഞ്ച് നാ​ട​ക​കൃ​ത്താ​ണു് മോ​ളി​യേ എന്ന സ്റ്റേ​ജ് നാ​മ​ത്തിൽ അറി​യ​പ്പെ​ട്ട ജീൻ-​ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് പോ​ക്വെ​ലിൻ (15 ജനു​വ​രി 1622–17 ഫെ​ബ്രു​വ​രി 1673). ഒരു ഫ്ര​ഞ്ചു നാ​ട​ക​കൃ​ത്തും നടനും ആയി​രു​ന്നു. പ്ര​ഹ​സ​ന​രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഗദ്യ​നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ വി​ശി​ഷ്ട മാ​തൃ​ക​ക​ളാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രചനകൾ. മനു​ഷ്യ​സ​ഹ​ജ​മായ ദൌർ​ബ​ല്യ​ങ്ങൾ, സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രായ മിക്ക മനു​ഷ്യ​രു​ടെ​യും പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ലെ അനാ​ശാ​സ്യത, പല മനു​ഷ്യ​രും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​റു​ള്ള സ്വ​ഭാ​വ​വൈ​കൃ​ത​ങ്ങൾ തു​ട​ങ്ങി​യവ അവി​സ്മ​ര​ണീ​യ​മായ രീ​തി​യിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഹ​സ​ന​ങ്ങൾ.

പ്രാ​ചീന ഗ്രീ​സി​ലെ കോ​മ​ഡി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് വ്യ​ത്യ​സ്ത​മായ ഒരു ഹാ​സ്യ​നാ​ട​ക​രൂ​പം അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ മോ​ളി​യേ തി​ക​ച്ചും വി​ജ​യി​ച്ചു. ഇതി​നു​പു​റ​മേ മറ്റൊ​രു പ്രാ​ധാ​ന്യം കൂടി മോ​ളി​യേ​റു​ടെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​നു​മു​മ്പു​ണ്ടായ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഭൂ​രി​പ​ക്ഷ​വും പദ്യ​രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഗദ്യ​നാ​ട​ക​ത്തി​നു് രം​ഗ​വേ​ദി​യിൽ വി​ജ​യി​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു് മോ​ളി​യേ​റു​ടെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ തെ​ളി​യി​ച്ചു. ഉള്ള​ട​ക്ക​ത്തി​ലും രൂ​പ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള സവി​ശേ​ഷ​ത​കൾ മൂലം ലോ​ക​ത്തി​ലെ പല​ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും ഇത്ത​രം ഫാ​ഴ്സു​കൾ (പ്ര​ഹ​സ​ന​ങ്ങൾ) രചി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ ഇട​യാ​യി. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും പ്ര​ഗ​ല്ഭ​നായ ഹാ​സ്യ​നാ​ട​ക​കൃ​ത്താ​യി അദ്ദേ​ഹം കണ​ക്കാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു.

എം. പി. പോൾ (മേയ് 1, 1904–ജൂലൈ 12, 1952) മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ശ്ര​ദ്ധേ​യ​നായ സാ​ഹി​ത്യ വി​മർ​ശ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തിൽ പു​രോ​ഗ​മന സാ​ഹി​ത്യ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു തു​ട​ക്കം കു​റി​ക്കു​ന്ന​തിൽ മഹ​ത്തായ പങ്കു​വ​ഹി​ച്ചു. എഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു് അർ​ഹ​മായ പ്ര​തി​ഫ​ലം ലഭി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കാ​യി സാ​ഹി​ത്യ പ്ര​വർ​ത്തക സഹ​ക​ര​ണം സംഘം രൂ​പ​വ​ത്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​കൈ​യ്യെ​ടു​ത്തു. സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ പ്ര​സി​ഡ​ണ്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം.

1904-ൽ എറ​ണാ​കു​ളം ജി​ല്ല​യി​ലെ പു​ത്തൻ​പ​ള്ളി​യാ​ണു പോ​ളി​ന്റെ ജന്മ​ദേ​ശം.

കോളജ് അദ്ധ്യാ​പ​കൻ എന്ന നി​ല​യി​ലും പേ​രെ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു എം. പി. പോൾ. “എം. പി. പോൾസ് ട്യൂ​ട്ടോ​റി​യൽ കോളജ്” എന്ന പേരിൽ സമാ​ന്തര വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ സ്ഥാ​പ​നം നട​ത്തി. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും ശ്ര​ദ്ധ​നേ​ടിയ സമാ​ന്തര വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ സം​രം​ഭ​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

നവ​കേ​ര​ളം എന്ന പേരിൽ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പും ചെ​റു​പു​ഷ്പം എന്ന പേരിൽ മാ​സി​ക​യും പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. കേരളാ പു​രോ​ഗ​മന സാ​ഹി​ത്യ സം​ഘ​ട​ന​യു​ടെ അധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും അഭി​പ്രായ വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളെ​ത്തു​ടർ​ന്നു് പി​ന്നീ​ടു് സം​ഘ​ട​ന​യിൽ നി​ന്നും അകലം പാ​ലി​ച്ചു.

മലയാള സാ​ഹി​ത്യ വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​നു് ആധു​നിക പരി​പ്രേ​ക്ഷ്യം നൽ​കി​യ​തു് പോ​ളാ​യി​രു​ന്നു. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ അഗാ​ധ​മായ അറി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം പാ​ശ്ചാ​ത്യ സാ​ഹി​ത്യ വി​മർ​ശന ശൈ​ലി​കൾ മല​യാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കും പറി​ച്ചു​ന​ട്ടു. പ്രൌ​ഢ​വും സര​സ​വു​മായ ഗദ്യ​ശൈ​ലി​ക്കു​ട​മ​യാ​യി​രു​ന്നു പോൾ. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം ഇംഗ്ലീഷ്-​മലയാളം നി​ഘ​ണ്ടു​വി​നു രൂപം നൽകാൻ ശ്ര​മി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും അതിനു മുൻപു മര​ണ​മ​ട​ഞ്ഞു.