SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Thunchatu_ezhuthachan.jpg
thunchatu ezhuthachan, a painting by Thunchangramam .
മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളും എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നും
എൻ. മു­കു­ന്ദൻ
images/Ezhuthachan.jpg
എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ

മലയാള ക­വി­താ­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­യ ഘ­ട്ട­ങ്ങ­ളിൽ അ­പൂർ­വ്വ­മാ­യ ചൈ­ത­ന്യം പ്ര­സ­രി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ത­ല­യു­യർ­ത്തി നി­ല്ക്കു­ന്ന ചില കാ­വ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­തി­വൃ­ത്ത­മാ­യി തീർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് രാ­മ­ക­ഥ­യാ­ണു്. ചീ­രാ­മ­ക­വി­യു­ടെ ‘രാ­മ­ച­രി­ത’ ത്തെ (എ. ഡി. പ­ന്ത്ര­ണ്ടാം­ശ­ത­ക­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­രാർ­ദ്ധം) ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ട്ടി­പ്പ­റ­യാം മ­ല­യാ­ള­ക­വി­ത ക­ണ്ണു­തു­റ­ക്കു­ന്ന­തു് രാമകഥ കേ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് എ­ന്നു്. ലീ­ലാ­തി­ല­ക­സൂ­ത്രം നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­വി­ധ­ത്തിൽ പാ­ട്ടു­പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ല­ക്ഷ­ണം മു­ഴു­വൻ ഒ­ത്തി­ണ­ങ്ങി­യ­താ­യി കാ­ണു­ന്ന ആ­ദ്യ­ത്തെ കൃതി എന്ന പ്രാ­ധാ­ന്യ­വും രാ­മ­ച­രി­ത­ത്തി­നു­ണ്ടു്. ഈ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഗ­തി­പ­രി­ണാ­മ­ത്തി­ന്റെ സു­വ്യ­ക്ത­മാ­യ ര­ണ്ടാം­ദ­ശ­യെ ക­ണ്ണ­ശ്ശ­കൃ­തി­കൾ ആ­ണ­ല്ലോ പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. ക­ണ്ണ­ശ്ശ­ദ­ശ­യെ സം­പു­ഷ്ട­മാ­ക്കി­യ ക­വി­ത്ര­യ­ത്തിൽ പ്ര­മു­ഖ­നാ­യ രാ­മ­പ്പ­ണി­ക്ക­രു­ടെ മി­ക­ച്ച സം­ഭാ­വ­ന രാ­മ­ക­ഥാ­ഖ്യാ­ന­മാ­യ ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണ മാണു്. (പ­തി­നാ­റാം ശതകം) ഭാ­ഷ­യു­ടെ പ്രാ­ദേ­ശി­ക­സ്വ­ഭാ­വം ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ക­വ­ഴി ക­ലർ­ന്ന ത­മി­ഴ്പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ധി­ക്യം കാരണം ദ്രാ­വി­ഡ സം­സ്കാ­ര­പ­രി­മ­ളം പ­ര­ത്തു­ന്ന­താ­ണു് രാ­മ­ക­ഥ­പ്പാ­ട്ടു് എന്ന ജനകീയ മ­ഹാ­കാ­വ്യം. (പ­തി­ന­ഞ്ചാം­ശ­ത­കം) പ്ര­സ്തു­ത­ശ­ത­ക­ത്തിൽ മ­റ്റൊ­രു സ­മ്പൂർ­ണ്ണ രാ­മാ­യ­ണം കൂടി കൈ­ര­ളി­ക്കു് ല­ഭി­ച്ചു: ഭാഷാ രാ­മാ­യ­ണം ചമ്പു. പ­തി­മൂ­ന്നാം­ശ­ത­കം മുതൽ പ­തി­ന­ഞ്ചാം­ശ­ത­കം­വ­രെ നി­ല­നി­ന്ന മ­ണി­പ്ര­വാ­ള പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ഉൾ­പ്പെ­ട്ട­തും സം­സ്കൃ­ത­ച­മ്പു­ക്ക­ളെ അ­നു­സ­രി­ച്ചു് വ­ളർ­ന്നു­വ­ന്ന ഭാ­ഷാ­ച­മ്പു­ക്ക­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും സ്ഥൂ­ല­വും ആയ ഭാ­ഷാ­രാ­മാ­യ­ണം ചമ്പു കാ­വ്യ­ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­യ സ്ഥാ­നം ക­ര­സ്ഥ­മാ­ക്കു­ന്നു. പാ­ട്ടു, മ­ണി­പ്ര­വാ­ളം എന്നീ കൈ­വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ ഒ­ഴു­കി­യ മ­ല­യാ­ള­ക­വി­ത ഏ­ക­പ്ര­വാ­ഹി­യാ­യി അ­ലി­ഞ്ഞു ചേർ­ന്ന ഘട്ടം സാ­ക്ഷാൽ­ക്ക­രി­ച്ച എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ കിളി ആ­ദ്യ­മാ­യി ക­ള­ഗാ­നം ചെ­യ്ത­തു്, രാ­മ­ക­ഥ­യാ­ണു് (രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ത­ന­തു­ക­ല­യാ­യ ക­ഥ­ക­ളി­യ്ക്കു­ള്ള പ്ര­ഥ­മ­സാ­ഹി­ത്യ­രൂ­പ­മാ­യി ഭ­വി­ച്ച ‘രാ­മ­നാ­ട്ടം’ (പ­തി­നേ­ഴാം­ശ­ത­കം) രാമകഥ എട്ടു ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ഭി­ന­യി­ക്കാൻ­വേ­ണ്ടി ര­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു്. ദൃ­ശ്യ­ക­ല­യേ­യും സാ­ഹി­ത്യ­ത്തേ­യും ജ­ന­കീ­യ­മാ­ക്കി മാ­റ്റി­യ കു­ഞ്ചൻ­ന­മ്പ്യാർ തന്റെ തു­ള്ള­ലു­കൾ ചി­ല­തി­നു്—സീ­താ­സ്വ­യം­വ­രം, അ­ഹ­ല്യാ­മോ­ക്ഷം, ല­ങ്കാ­മർ­ദ്ദ­നം, രാ­വ­ണോ­ത്ഭ­വം, ഐ­രാ­വ­ണ­വ­ധം, കും­ഭ­കർ­ണ്ണ­വ­ധം എ­ന്നി­വ—രാ­മ­ക­ഥ­യാ­ണു് ഇ­തി­വൃ­ത്തം. സം­സ്കൃ­ത മ­ഹാ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ല­ക്ഷ­ണം പി­ന്തു­ടർ­ന്നു ഭാ­ഷ­യിൽ നിർ­മ്മി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ആ­ദ്യ­ത്തെ മ­ഹാ­കാ­വ്യ­മാ­യ രാ­മ­ച­ന്ദ്ര­വി­ലാ­സ (1908) ത്തിൽ രാമകഥ ആ­ഖ്യാ­നം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ഇ­രു­പ­താം ശ­ത­ക­ത്തി­ന്റെ ഉ­ദ­യ­ത്തിൽ മലയാള ക­വി­ത­യെ ഒരു കാൽ­പ­നി­ക­പ്പു­ല­രി­യിൽ കു­ളി­പ്പി­ച്ച കു­മാ­ര­നാ­ശാൻ പൗരാണിക-​ഹൈന്ദവേതിവൃത്തം സ്വീ­ക­രി­ച്ചു് ര­ചി­ച്ച ഉ­ദാ­ത്ത ഭാ­വ­ന­യാർ­ന്ന ഏ­ക­കൃ­തി ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീത’(1919)യാണു്.[1] ഇ­ങ്ങ­നെ, പ്ര­സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ വ­ളർ­ന്നു­വ­ന്ന മലയാള ക­വി­ത­യി­ലെ ഓരോ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലും മു­ഖ്യ­കൃ­തി­യാ­യി ഉ­യർ­ന്നു­നി­ല്ക്കു­ന്ന­തും കാലിക ക­വി­താ­പ്ര­വ­ണ­ത­കൾ സ­മ­ഗ്ര­മാ­യി പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു­മാ­യ കാ­വ്യ­ങ്ങൾ രാമകഥ കൈ­കാ­ര്യം ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­യാ­ണു് എ­ന്നു് കാണാം. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ക­വ­ന­പ്ര­തി­ഭ­ക­ളെ രാമകഥ എ­ക്കാ­ല­ത്തും സ­വി­ശേ­ഷ­മാ­യി ആ­കർ­ഷി­ച്ചു­പോ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു് എ­ന്നു് ഈ നി­രീ­ക്ഷ­ണം വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കി­ത്ത­രു­ന്നു.

എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് ഈ പ്രാ­ധാ­ന്യം കൈ­വ­ന്നു?
images/Kunchannambiar.png
കു­ഞ്ചൻ­ന­മ്പ്യാർ

ആ­ദി­കാ­വ്യ­മാ­യാ­ലും അ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും വാ­ല്മീ­കി­രാ­മാ­യ­ണം മർ­ത്ത്യ മ­ഹി­മ­യു­ടെ മ­ധു­രോ­ദാ­ര­മാ­യ സ­ങ്കീർ­ത്ത­ന­മ­ന്ത്രം മു­ഴ­ങ്ങു­ന്ന കാ­വ്യ­മാ­ണു്. പി­തൃ­ഭ­ക്തി, പു­ത്ര­വാ­ത്സ­ല്യം, പാ­തി­വ്ര­ത്യം, ത്യാ­ഗ­സ­ന്ന­ദ്ധ­ത, തി­ന്മ­യോ­ടു­ള്ള പോ­രാ­ട്ടം, ല­ക്ഷ്യ­സാ­ക്ഷാ­ത്കാ­ര­ത്തി­നു് വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള ക്ലേ­ശ­പൂർ­ണ­വും ഏ­കാ­ഗ്ര­വു­മാ­യ യത്നം എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ വൈ­യ­ക്തി­ക­മൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളെ ഉ­യർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ആ­രോ­ഗ്യ­ദൃ­ഢ­മാ­യ ഒരു സ­മൂ­ഹ­ത്തെ വ്യ­വ­സ്ഥാ­പ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന­തി­നു് പ­ര്യാ­പ്ത­മാ­യ ഉ­ത്തേ­ജ­നോർ­ജ്ജം ന­ല്കു­ന്ന­താ­ണു് ഈ ആർ­ഷേ­തി­ഹാ­സം. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് തന്നെ പ്രാ­ദേ­ശി­ക­ഭാ­ഷ­കൾ വഴി ഇതിലെ സ­ന്ദേ­ശാ­മൃ­തം ഒരു മ­ധു­ര­ഗാ­ന­മാ­യി ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലാ­കെ വ്യാ­പി­ച്ചു. ഓരോ പ്ര­ദേ­ശ­ത്തി­ന്റെ­യും സാം­സ്കാ­രി­ക­വും സാ­മു­ഹ്യ­വു­മാ­യ വ­ളർ­ച്ച­യി­ലു­ള്ള വ്യ­തി­രി­ക്ത­ഭാ­വം­കൊ­ണ്ടു് പല കാ­ല­ഘ­ട്ട­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി­ട്ടാ­ണു് രാമകഥ മ­നു­ഷ്യ­ക­ഥാ­നു­ഗാ­യി­ക­ളാ­യ ക­വി­ക­ളെ ആ­കർ­ഷി­ച്ച­തെ­ന്നു് മാ­ത്രം.

മാ­നു­ഷ്യ­ക­ത്തി­ന്റെ മി­ക­വു­റ്റ മൂ­ല്യ­സം­ഭ­ര­ണി­യാ­യ ഈ ഇ­തി­ഹാ­സ­ത്തി­ന്റെ അ­ള­വ­റ്റ സാ­ധ്യ­ത­ക­ളെ മ­ല­യാ­ള­ക­വി­കൾ എ­ങ്ങ­നെ പ്ര­യോ­ജ­ന­പ്പെ­ടു­ത്തി?

images/Kumaranasan.jpg
കു­മാ­ര­നാ­ശാൻ

ന­മ്മു­ടെ കവികൾ രാ­മ­ക­ഥ­യെ­യും രാ­മ­സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തേ­യും സ­മീ­പി­ക്കു­ന്ന­തിൽ ഒരു പ­രി­ധി­വ­രെ നി­ശ്ചി­ത­മാ­യ ക്രമം അ­നു­സ­രി­ച്ചു പോ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­താ­യി കാണാം. ക­വി­ക­ളു­ടെ സ­മീ­പ­ന­ക്ര­മ­ത്തെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി­രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് മൂ­ന്നു് ദ­ശ­യു­ണ്ടു് എ­ന്നു് നി­രീ­ക്ഷി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നു് മു­മ്പു­ള്ള പ്രാ­ചീ­ന­ദ­ശ, എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ ഭ­ക്തി­ദ­ശ, ഇ­രു­പ­താം­ശ­ത­ക­ത്തോ­ടെ രൂ­പം­കൊ­ണ്ടു് ആ­ധു­നി­ക ദശ. വാൽ­മീ­കി­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി, രാമകഥ കേ­ര­ളീ­യർ­ക്കു് കാ­വ്യ­രൂ­പ­ത്തിൽ പ­കർ­ന്നു നൽ­കു­ന്ന­താ­ണു് പ്രാ­രം­ഭ­ദ­ശ. ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ ത­ട്ടും­വി­ധം കഥ പ­റ­യു­മ്പോൾ ആ ആ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലൂ­ടെ കഥ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ജീ­വി­ത­മൂ­ല്യ­വും ആ­സ്വാ­ദ­ക­രി­ലേ­ക്കു് പ­ക­രു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ഭം­ഗി­യാ­യി കഥ പറയുക ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു ആ­ദ്യ­കാ­ല­ദ­ശ­യി­ലെ ക­വി­ല­ക്ഷ്യം. ഐ­തി­ഹാ­സി­ക ക­ഥാ­മൂ­ല്യം കേ­ര­ളീ­യ­രിൽ നി­റ­യ്ക്കു­ക എന്ന സാ­മൂ­ഹ്യ­മാ­യ ആ­വ­ശ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു ഇ­തി­ന്റെ ഉ­ത്തേ­ജ­നം. ‘ഊ­ഴി­യിൽ ചെ­റി­യ­വർ­ക്ക­റി­യു­മാ­റു­ര­ചെ­യ്വാൻ’[2] എ­ന്നും ‘മ­ന്ദ­പ്ര­ജ്ഞ­ന്മാർ­ക്ക­റി­വാ­നാ­യ് മ­നു­കു­ല­ത്തി­ല­ക­നു­ടേ വൃ­ത്താ­ന്തം’[3] പറയാൻ തു­നി­യു­ന്നു എ­ന്നും അവർ പറയും. ഇവിടെ ക­ഥാ­ഘ­ട­ന­യി­ലും ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചു മൗലിക സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തി­ലും പ­റ­യ­ത്ത­ക്ക­മാ­റ്റ­മൊ­ന്നും കാ­ണു­ക­യി­ല്ല. കവി തന്റെ സാ­ന്നി­ധ്യം പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ക്കു­മാ­റു് ചി­ല­പ്പോൾ ചില ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും മറ്റു ചി­ല­പ്പോൾ പുതിയ അ­ല­ങ്കാ­ര­ങ്ങ­ളും ക­ലർ­ത്തി സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളെ മോ­ടി­പി­ടി­പ്പി­ക്കു­മെ­ന്നു് മാ­ത്രം. രാമൻ ഇവിടെ ഒരു വീ­ര­പു­രു­ഷ­നാ­ണു്. ഏതു് പ്രാ­ചീ­ന­കാ­വ്യ­ത്തി­ലേ­യും എ­ന്ന­പോ­ലെ പൗ­രു­ഷം മു­ഴു­ത്ത ക­ഥാ­നാ­യ­കൻ. രാ­മ­ച­രി­തം, രാ­മ­ക­ഥ­പ്പാ­ട്ടു്, ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം, രാ­മാ­യ­ണം ചമ്പു എന്നീ കൃ­തി­ക­ളി­ലെ രാമൻ വീ­ര­പു­രു­ഷൻ എന്ന നി­ല­യി­ലാ­ണു് പൊ­തു­വെ ന­മ്മു­ടെ മു­മ്പിൽ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ര­ണ്ടാം­ഘ­ട്ടം എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ പ­രി­പോ­ഷി­പ്പി­ച്ച ഭ­ക്തി­യു­ടെ ഘ­ട്ട­മാ­ണു്. രാമകഥ അ­ട­ക്ക­മു­ള്ള പു­രാ­ണേ­തി­ഹാ­സ­ക­ഥ­കൾ കേ­ര­ളീ­യർ ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ടു­ക­ഴി­ഞ്ഞ ഘ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ജീ­വി­ച്ച­തു്. അ­പ്പോൾ കേവലം ക­ഥ­പ­റ­യു­ക എ­ന്ന­തു് ഒരു ക­വി­യു­ടെ മുഖ്യ ല­ക്ഷ്യ­മാ­യി­ത്തീ­രാ­നു­ള്ള സാ­ധ്യ­ത ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്നു. കഥ ഇവിടെ ഒരു ഉ­പാ­ധി­യാ­യി മാ­റു­ന്നു—മ­റ്റൊ­രു ല­ക്ഷ്യ­ത്തി­ന്റെ സാ­ക്ഷാ­ത്കാ­ര­ത്തി­നു് വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗം. അ­ദ്വൈ­ത­വേ­ദാ­ന്ത­ത്തി­ന്റെ വ്യാ­ഖ്യാ­ന­മാ­യി രാ­മ­ക­ഥ­യെ ഉ­പ­യോ­ഗ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ ‘അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണം’ എന്ന സം­സ്കൃ­ത കാ­വ്യ­ത്തെ എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ സ്വീ­ക­രി­ച്ച­തു് തന്റെ പ്ര­ത്യേ­ക ല­ക്ഷ്യം സാ­ക്ഷാ­ത്ക­രി­ക്കാ­നാ­ണു്. ഇ­ന്ത്യ­യി­ലാ­ക­മാ­നം വ്യാ­പി­ച്ച ഭ­ക്തി­യെ—പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും രാ­മ­ഭ­ക്തി­യെ—ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് മു­ഖ്യ­കാ­ര­ണ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്ന അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണം വി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യു­ക­വ­ഴി ജീർ­ണ്ണി­ച്ച, മ­ര­വി­ച്ച ഒരു സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു് പു­ന­രു­ജ്ജീ­വ­ന­മ­ന്ത്ര­മാ­യി അതു മാറും എ­ന്നു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ക­രു­തി­യി­രി­ക്ക­ണം. അവിടെ രാമൻ ഈ­ശ്വ­ര­നാ­ണു്; പ­ര­മാ­ത്മാ­വാ­ണു്. മ­നു­ഷ്യ­സ­ഹ­ജ­മാ­യ ദൗർ­ബ­ല്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് അവിടെ സ്ഥാ­ന­മി­ല്ല. അ­ങ്ങ­നെ ആ­ദർ­ശ­വ­ത്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മാ­നു­ഷ്യ­ക­ത്തെ—അഥവാ ഈ­ശ്വ­ര­ത്വ­ത്തെ—അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കാ­നാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ശ്ര­മി­ച്ച­തു്. രാമൻ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സീ­ത­യും, ല­ക്ഷ്മ­ണ­നും, രാ­വ­ണ­നും പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന സ്വ­ഭാ­വ­ത്തി­ന്റെ സ­മ്പൂർ­ണ്ണ­ത പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ത്ത­രു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യ­നു് ആ­രാ­ധ്യ­മാ­വു­ന്ന ഗു­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മൃ­ദ്ധി­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി ല്ക്കു­ക­യാ­ണു് രാമൻ. സാ­മൂ­ഹ്യ­മാ­യ സു­ര­ക്ഷാ­ബോ­ധം ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട ഒരു ജ­ന­ത­യ്ക്കു മൂല്യ സം­ര­ക്ഷ­ക­നും മൂ­ല്യ­നിർ­മ്മാ­താ­വും ആയ ഒരു മാ­തൃ­കാ­പു­രു­ഷ­നെ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ. തന്റെ ഈ പ്ര­ത്യേ­ക­ല­ക്ഷ്യം നിർ­വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ത­കു­മാ­റും അ­ദ്ദേ­ഹം സ്തു­തി­യും ത­ത്ത്വ­ചി­ന്ത­യും ഗ­ണ്യ­മാ­യ അളവിൽ ക­ലർ­ത്തി ശു­ക­ഗാ­ന­ത്തി­നു് ആന്തര ഗൗ­ര­വ­വും ശോ­ഭ­യും വർ­ദ്ധി­പ്പി­ച്ചു. മൂ­ന്നാം­ഘ­ട്ടം, ഈ നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ന്റെ പി­റ­വി­യോ­ടെ ആ­രം­ഭി­ച്ചു എ­ന്നു് മൊ­ത്ത­ത്തിൽ പറയാം. പൗ­രാ­ണി­ക സം­സ്കാ­ര­ത്തോ­ടും അ­തി­ന്റെ മൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളോ­ടും വി­മർ­ശാ­ത്മ­ക­മാ­യ സ­മീ­പ­നം കൈ­ക്കൊ­ള്ളു­ക­യും ആം­ഗ­ല­വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം വഴി നേ­ടു­ന്ന പുതിയ വെ­ളി­ച്ചം ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ടു് പുതിയ മാ­ന­വി­ക­ത­യെ സൃ­ഷ്ടി­ക്കാൻ പോ­രു­ന്ന ആ­ശ­യ­പ­രി­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു് വി­ധേ­യ­മാ­വു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന സാ­മൂ­ഹ്യ­പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­മാ­ണു് ഈ മൂ­ന്നാം­ഘ­ട്ട­ത്തെ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്ന­തു്. എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ഉ­ണർ­ത്തി­വി­ട്ട ഭ­ക്തി­പ­ര­വും ആ­ദ്ധ്യാ­ത്മി­ക­വു­മാ­യ അ­ന്ത­രീ­ക്ഷം എ­ക്കാ­ല­വും നി­ല­നി­ല്ക്കു­ക­യി­ല്ല­ല്ലോ. എ­ങ്കി­ലും പ­തി­നാ­റാം­ശ­ത­കം മുതൽ നാ­ലു­ശ­ത­ക­ത്തോ­ളം ഭാ­ഷ­യി­ലു­ണ്ടാ­യ രാ­മ­ക­ഥാ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ പല കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളി­ലും രാമൻ ഭ­ക്തി­കാ­ര­ണ­നാ­യ ഈ­ശ്വ­രൻ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ഒരു പ­രി­ധി­വ­രെ, മ­ല­യാ­ളി­കൾ­ക്കു് ഇ­ന്നും എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ രാ­മ­നാ­ണു് രാമൻ. രാമനെ എ­ന്നാൽ, മാ­നു­ഷി­ക­ത­ല­ത്തിൽ വി­ഭാ­വ­നം ചെയ്ത തു­ള്ളൽ­കൃ­തി­കൾ ഈ കാ­ല­യ­ള­വിൽ ത­ന്നെ­യാ­ണു് ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്. പക്ഷേ, അതു കു­ഞ്ചൻ­ന­മ്പ്യാ­രു­ടെ ഒരു തമാശ എന്നേ കേ­ര­ളി­യർ വി­ചാ­രി­ച്ചു­ള്ളു. എ­ന്താ­യാ­ലും ഈ ശ­ത­ക­ത്തി­ന്റെ ആ­രം­ഭ­ത്തിൽ വി­മർ­ശ­വി­ധേ­യ­നാ­യ രാമനെ നാം കാ­ണു­ന്നു. ഈ വി­മർ­ശ­ഘ­ട്ട­ത്തെ ഭം­ഗി­യാ­യി പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന കാ­വ്യ­മാ­ണു് ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീത’. ആർ­ഷ­ചി­ന്ത­ക­ളു­ടെ സ­ദം­ശ­ങ്ങ­ളെ സ്വാം­ശീ­ക­രി­ച്ച കു­മാ­ര­നാ­ശാൻ സം­ഘ­ടി­ത­മ­ത­മെ­ന്ന നി­ല­യിൽ ഹി­ന്ദു­മ­ത­ത്തെ വി­മർ­ശാ­ത്മ­ക­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് അ­ഭി­വീ­ക്ഷി­ച്ച­തെ­ന്നു് പറയാം. സാം­സ്കാ­രി­ക ന­വോ­ത്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ വ­ക്താ­വാ­യ ആശാൻ മാ­മൂൽ­ത­ത്ത്വ­ങ്ങ­ളെ വി­മർ­ശി­ക്കാൻ ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീത’യി­ലൂ­ടെ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്നു. ശ്രു­തി­യേ­യും സ്മൃ­തി­യേ­യും പി­ഴ­യ്ക്കാ­തെ അ­നു­സ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­ലൂ­ടെ മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ നന്മ അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­കു­ന്നു­വെ­ന്നും, അ­വ­യേ­ക്കാൾ ഭൂ­മി­യെ ധ­ന്യ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു മ­നു­ഷ്യ­ഗു­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു് എ­ന്നും ആശാൻ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ട്ടു­ന്നു.[4] രാ­മ­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­ത്തി­ലെ ദൗർ­ബ­ല്യ­ത്തി­ലേ­ക്കും ദ­യാ­രാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കും അ­ദ്ദേ­ഹം സ­ഹൃ­ദ­യ­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധ­ക്ഷ­ണി­ക്കു­ന്നു. ഇവിടെ രാ­മാ­യ­ണ­ക­ഥ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന മൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളിൽ ചി­ല­തി­നെ വി­മർ­ശി­ച്ചു് പു­നർ­മൂ­ല്യ­നിർ­ണ്ണ­യ­ത്തി­നു് വി­ധേ­യ­മാ­ക്കു­ക­യാ­ണു് കു­മാ­ര­നാ­ശാൻ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്.

കു­റി­പ്പു­കൾ

[1] ബാ­ല­രാ­മാ­യ­ണ­മെ­ന്ന­പേ­രിൽ ഭാ­വ­ഗൗ­ര­വം കു­റ­ഞ്ഞ അ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യ­കൃ­തി­യും ആശാൻ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്: 1916-ൽ.

[2] രാ­മ­ച­രി­തം. 1:2.

[3] ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം ബാ­ല­കാ­ണ്ഡം. പാ­ട്ടു് 2.

[4] നി­രു­പി­ക്കിൽ മ­യ­ക്കി­ഭൂ­പ­നെ ത­രു­ണീ­പാ­ദ­ജ ഗർ­ഹി­ണീ­ശ്രു­തി. (ചി. സീ. 112). സ്മൃ­തി­വി­സ്മൃ­ത­മാ­കി­ലും സ്വയം ശ്രു­തി­കാ­ലാ­ബ്ധി­ലാ­ണ്ടു­പോ­കി­ലും അ­തി­പാ­പ­വ­ന­ശീ­ല­മേ­ലു­മി­സ്സ­തി­മാർ വാ­ണി­ടു­മൂ­ഴി ധ­ന്യ­മാം (69).

അ­പ്പോൾ എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ അ­ദ്ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ചു് രാമനെ ഈ­ശ്വ­ര­നാ­യി സ­ങ്ക­ല്പി­ക്കു­മ്പോൾ മ­റ്റു­ക­വി­കൾ പ്രാ­യേ­ണ വാ­ല്മീ­കീ­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തെ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചു് രാമനെ വീ­ര­പു­രു­ഷ­നാ­യി ചി­ത്രീ­ക­രി­ക്കു­ന്നു. ആ­ധു­നി­കർ രാമനെ വി­മർ­ശി­ക്കാ­വു­ന്ന മ­ഹാ­മ­നു­ഷ്യ­നാ­യും കാ­ണു­ന്നു.ക­വി­ക­ളു­ടെ ഈ സ­മീ­പ­ന­ത്ര­യ­ത്തെ നി­രീ­ക്ഷി­ക്കു­മ്പോൾ ഊ­റി­ക്കൂ­ടു­ന്ന വ­സ്തു­ത, സ­മീ­പ­ന­ത്തി­ലെ വ്യ­ത്യാ­സം വ്യ­ക്തി­നി­ഷ്ഠം എ­ന്ന­തി­നേ­ക്കാൾ സ­മൂ­ഹ­നി­ഷ്ഠ­മോ കാ­ല­നി­ഷ്ഠ­മോ ആണു് എ­ന്ന­താ­ണു്. ഓരോ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ലേ­യും ജ­ന­ത­യു­ടെ സൂ­ക്ഷ്മ­മോ സ്ഥൂ­ല­മോ ആയ സ്വ­ഭാ­വ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ക്കു­ക­യോ സാം­സ്കാ­രി­കാ­വ­ശ്യ­ങ്ങ­ളെ നി­റ­വേ­റ്റു­ക­യോ ആണു് രാമകഥ ചെ­യ്തു­പോ­ന്ന­തു്. ഒരു ജനത സ്വാം­ശീ­ക­രി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞ ക­ല­യ്ക്കു അ­തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­വ­ത്താ­യ വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലൂ­ടെ മാ­ത്ര­മേ തു­ടർ­ന്നും യു­ഗ­ധർ­മ്മ­ത്തെ നി­റ­വേ­റ്റാൻ ക­ഴി­യു­ക­യു­ള്ളു. അ­പ്പോൾ പു­രാ­ണ­ക­ഥ ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തി­ന്റെ നി­ശ്ച­ല­ത­യേ­യോ ജീർ­ണ്ണ­ത­യേ­യോ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ക­ണ്ണാ­ടി­യ­ല്ല; വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­സ്തോ­ഭ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്ന നി­ത്യ­ച­ല­മാ­യ ജ­ല­ധാ­ര­യ­ത്രേ. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, യു­ഗ­പ്ര­വ­ണ­ത­കൾ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളാ­നു­ള്ള ഉ­ദാ­ര­സ്വ­ഭാ­വം പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ക്കു­മ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ പു­രാ­ണ­ക­ഥ­യ്ക്കു് നി­ല­നി­ല്പു­ണ്ടാ­വു­ന്നു­ള്ളൂ എ­ന്നും പറയാം.

images/Kuttikrishnamarar.jpg
കു­ട്ടി­കൃ­ഷ്ണ­മാ­രാർ

മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ഒ­ട്ടേ­റെ രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്.[5] രാ­മ­ക­ഥ­സ­മ്പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന­വ­മു­തൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു സം­ഭ­വ­ത്തെ ആ­ഖ്യാ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന ല­ഘു­ക­വി­ത­കൾ വരെ. ഇതര വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ കൈ­കാ­ര്യം ചെ­യ്യു­മ്പോ­ഴും ക­വി­ത­യു­ടെ ഭാ­വ­സ്പൂർ­ത്തി­ക്കാ­യി രാമകഥ പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന നി­ല­യി­ലു­ള്ള ക­വി­ത­ക­ളും ആ­ധു­നി­ക­കാ­ല­ത്തു് ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇവയെ താ­ര­ത­മ്യം ചെ­യ്തു മൂ­ല്യ­നിർ­ണ്ണ­യം ന­ട­ത്തു­മ്പോൾ അ­വ­ലം­ബി­ക്കേ­ണ്ട മാ­ന­ദ­ണ്ഡം എ­ന്താ­വ­ണം? പു­രാ­ണ­പ്ര­മേ­യ­വും അതു പ്രാ­ഥ­മി­കാ­വ­സ്ഥ­യിൽ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ദർ­ശ­ന­വും പി­ല്കാ­ല­ക­വി­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പ­പെ­ടാ­നാ­വി­ല്ല. ക­ഥ­യ്ക്കോ ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ത്തി­നോ ക­വി­ന­ല്കു­ന്ന സ­ങ്കൽ­പ്പ­ത്തി­ലെ ന­വീ­ന­ത­യു­ടെ പേ­രി­ലും ക­വി­ത­യെ വി­ല­യി­രു­ത്താ­നാ­വി­ല്ല. കാരണം പുതിയ പ്ര­മേ­യം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന ഏതു ക­വി­യേ­യും ആ പ്ര­മേ­യ­ത്തി­ന്റെ­യും അ­തി­ല­ട­ങ്ങി­യ സ­ങ്കൽ­പ­ത്തി­ന്റേ­യും പേരിൽ അം­ഗീ­ക­രി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­രും. അ­പ്പോൾ പി­ന്നെ എ­ന്താ­വ­ണം നി­യാ­മ­ക­ത­ത്ത്വം? വി­ഖ്യാ­ത­മാ­യ ഇ­തി­വൃ­ത്തം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു കൃ­തി­ക്കു് ശാ­ശ്വ­ത­പ്ര­തി­ഷ്ഠ നേ­ട­ണ­മെ­ങ്കിൽ അതു ക­വി­യു­ടെ സ്വീ­യ­ഭാ­വ­ന­യു­ടെ സ­ജീ­വ­സാ­ന്നി­ദ്ധ്യം അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്ന സ്വ­യം­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ വി­കാ­ര­ശി­ല്പ­മാ­യി­തീ­ര­ണം. വ­സ്തു­ത­ക­ളെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ച്ചു സ­മ­ഗ്ര­മാ­യി ദർ­ശി­ക്കാ­നു­ള്ള സ­വി­ശേ­ഷ­വൈ­ഭ­വം എന്ന അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലാ­ണു് ഇവിടെ ഭാ­വ­ന­പ്ര­യു­ക്ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഇതു് പ്ര­ഖ്യാ­ത­മാ­യ ഇ­തി­വൃ­ത്തം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന ക­വി­ത­യു­ടെ­മാ­ത്രം മാ­ന­ദ­ണ്ഡ­മ­ല്ല­ല്ലോ എ­ന്നു­പ­റ­യാം. പക്ഷേ, പഴയ കൃ­തി­ക­ളി­ലെ ഒ­റ്റ­പ്പെ­ട്ട ‘ഹാ, എത്ര ആ­സ്വാ­ദ്യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു!’ എ­ന്നും ‘എ­ന്തൊ­രു മൗ­ലി­ക­പ്ര­തി­ഭ!’ എ­ന്നും വി­സ്മ­യം കൂ­റു­ന്ന സ­മീ­പ­ന­മാ­ണു് പ­ഴ­യ­കൃ­തി­ക­ളു­ടെ വി­ല­യി­രു­ത്ത­ലു­ക­ളെ ഇ­തു­വ­രെ നി­യ­ന്ത്രി­ച്ച­തു് എന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്. അ­തി­നാൽ, അ­വി­ട­വി­ടെ ചില പ­രി­ഷ്ക്കാ­ര­ങ്ങൾ വ­രു­ത്തി­യാൽ പോരാ. സ്വ­ന്ത­മാ­യ ദർ­ശ­നം­കൊ­ണ്ടു് മെ­ന­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത രൂ­പ­ശി­ല്പം ഉ­ണ്ടാ­വ­ണം; അ­ല­ങ്കാ­ര­ങ്ങൾ വി­ത­റി­യാൽ­പോ­രാ, ഇ­തി­വൃ­ത്ത­ത്തി­ന്റെ ഭാ­വ­ദാർ­ഡ്യം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന ഭാ­വ­ന­നി­റ­ഞ്ഞു നി­ല്ക്ക­ണം; സ്വ­ന്ത­മാ­യ വർ­ണ്ണ­ന­കൾ തി­രു­കി­വെ­ച്ചു് തൃ­പ്തി­യ­ട­ഞ്ഞാൽ പോരാ, അ­ന്ത­രം­ഗ­ക്രി­യ­കൾ സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യി ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കു­ക വഴി വൈ­കാ­രി­ക ദീ­പ്തി­കൊ­ണ്ടു് കാ­വ്യം തി­ള­ങ്ങ­ണം. ക­വി­വ്യ­ക്തി­ത്വം ജാ­ഗ­രൂ­ക­മാ­യി അ­തി­ന്റെ തേ­ജോ­ര­ശ്മി­കൾ ഇ­തി­വൃ­ത്ത­വു­മാ­യി ല­യി­ച്ചു­ചേർ­ന്ന­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യ­കാ­വ്യം­ത­ന്നെ രൂ­പ­പ്പെ­ട­ണം. അ­പ്പോൾ കാ­വ്യ­ത്തി­ലൂ­ടെ തെ­ളി­യു­ന്ന ക­വി­യു­ടെ വ്യ­ക്തി­ത്വ­ത്തി­നാ­ണു് പ്രാ­ധാ­ന്യം എന്നു വ­രു­ന്നു. പ്ര­മു­ഖ­നി­രൂ­പ­ക­നാ­യ കു­ട്ടി­കൃ­ഷ്ണ­മാ­രാർ പ­റ­യു­ന്നു: “ര­ച­നാ­ഭം­ഗി­യി­ലും ന­ഗ­രാ­ദി­വർ­ണ്ണ­ന­ക­ളി­ലു­മൊ­ക്കെ എ­ന്തെ­ല്ലാം വൈ­ജാ­ത്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യാ­ലും അ­വ­യ്ക്കൊ­ന്നു­മ­ല്ല ഇ­ത്ത­രം ഇ­തി­വൃ­ത്ത­പ­ര­മാ­യ കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളിൽ പ്രാ­ധാ­നം. ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വ്യ­ക്തി­ത്വ­ത്തി­നാ­ണു്. കാ­വ്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­ത്മാ­വെ­ന്നു് പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന രസവും മു­ഖ്യ­മാ­യി അതിനെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ച­ത്രേ വ്യ­ക്ത­മാ­വു­ന്ന­തു്.’[6] പാ­ത്ര­സൃ­ഷ്ടി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­ദ്ദേ­ഹം വീ­ണ്ടും പ­റ­യു­ന്നു. ‘ക­വി­യു­ടെ ലോ­ക­പ­രി­ച­യ­വും ജീ­വി­ത­വി­ജ്ഞാ­ന­വും ഓ­ചി­ത്യ­ബോ­ധ­വു­മെ­ല്ലാം ഇ­തിൽ­വേ­ണം വെ­ളി­പ്പെ­ട്ടു­കാ­ണു­ക. എ­ന്ന­ല്ല, പ­ലേ­ട­ത്തും വർ­ണ്ണ­ന­ക­ളു­ടേ­യും ഉ­ല്ലേ­ഖ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും ഔ­ചി­ത്യ­വും ച­മ­ത്കാ­ര­വും ഈ പാത്ര സൃ­ഷ്ടി­യെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ചാ­ണു് വ്യ­വ­സ്ഥ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തും.”[7]

പു­രാ­ണേ­തി­വൃ­ത്തം സ്വ­ന്തം അ­നു­ഭ­വ­മാ­ക്കി­മാ­റ്റു­ക­യും ആ അ­നു­ഭ­വം ത­ന്നി­ലു­ണർ­ത്തി­യ പ്ര­തി­ക­ര­ണം എന്ന നി­ല­യിൽ കാ­വ്യാ­വി­ഷ്കാ­രം ന­ട­ത്തു­ക­യും വേണം കവി. അ­ങ്ങ­നെ വ­രു­മ്പോൾ കൃ­തി­ക്കു് പുതിയ ‘മാനം’ ല­ഭി­ക്കു­ന്നു. കൃ­തി­യെ അ­ന­ശ്വ­ര­മാ­ക്കു­ന്ന­തും വ്യ­ക്തി­മു­ദ്ര­യു­ടെ തി­ള­ക്കം­കൊ­ണ്ടു കൈ­വ­രു­ന്ന മാനം തന്നെ.

ഈ നി­ല­യിൽ രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങൾ പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചു നോ­ക്കാം: രാ­മ­ച­രി­തം സ­മ്പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ രാ­മാ­യ­ണ­മ­ല്ല. ‘അ­ര­ച­നാ­യ് നി­ചി­ച­രാ­തി­പ­തി­യെ പോരിൽ മു­ന്നം മു­ടി­ത്ത’ യു­ദ്ധ­കാ­ണ്ഡ­ക­ഥ­യാ­ണു് ചീ­രാ­മ­ക­വി ഇ­തി­വൃ­ത്ത­മാ­യി സ്വീ­ക­രി­ച്ച­തു്. എ­ന്നാൽ അ­യോ­ദ്ധ്യാ­കാ­ണ്ഡ­ത്തി­ലേ­യും സു­ന്ദ­ര­കാ­ണ്ഡ­ത്തി­ലേ­യും ക­ഥാം­ശം മ­നോ­ജ്ഞ­മാം­വി­ധം കവി സം­ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ങ്ങ­നെ രാ­മാ­യ­ണ­ക­ഥ­യ്ക്കു് കവി, പൂർ­ണ്ണ­ത­ന­ല്കി. എ­ന്നാ­ലും യു­ദ്ധ­വർ­ണ്ണ­ന­ന­ട­ത്തി വീ­ര­ര­സം ഉ­ല്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തിൽ കവി ഏ­കാ­ഗ്ര­ശ്ര­ദ്ധ ചെ­ലു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. വീ­ര­ര­സ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കു­ന്നി­ല്ല എന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അവ കൂ­ടു­തൽ വി­ശ­ദ­മാ­യി പ്ര­തി­പാ­ദി­ച്ചു് സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തി­നു മി­ഴി­വും ദീ­പ്തി­യും കൈ­വ­രു­ത്തു­ന്നു. പോർ­വി­ളി­ക­ളും യു­ദ്ധ­സ­ന്നാ­ഹ­ങ്ങ­ളും യു­ദ്ധ­യാ­ത്ര­യും ദ്വ­ന്ദ­യു­ദ്ധ­വും മ­ര­ണ­വും വർ­ണ്ണി­ക്കു­മ്പോൾ ആ­ദി­കാ­വ്യ­ത്തി­ലെ ര­ണ്ടു് സർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളെ ര­ണ്ടു് പ­ട­ല­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഭാ­ഷാ­ക­വി വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. യു­ദ്ധ­രം­ഗ­ത്തെ സൂ­ക്ഷ്മ­വി­ശ­ദ­മാ­യി­ത്ത­ന്നെ പി­ന്തു­ടർ­ന്നു വീ­ര­രൗ­ദ്ര­ര­സ­ചൈ­ത­ന്യ­ത്തെ ആ­വാ­ഹ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു കവി എ­ന്നു് പറയാം. ഇ­ങ്ങ­നെ ഏ­ക­ര­സ­ത്തെ ഉ­ന്മീ­ല­നം ചെ­യ്യു­ക­വ­ഴി ഭാ­വൈ­കാ­ഗ്ര്യ­വും കാ­വ്യ­ശി­ല്പ­പ­ര­മാ­യ പൂർ­ണ്ണ­ത­യും കൃ­തി­ക്കു് കൈ­വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ക­ഥ­യു­ടെ­യോ ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളു ടെയോ കാ­ര്യ­ത്തിൽ സ്വ­ന്ത­മാ­യി ഒ­ന്നും ക­വി­ന­ല്കു­ന്നി­ല്ല. വൈ­യ­ക്തി­ക ദർ­ശ­ന­ത്തി­ന്റെ പ്ര­കാ­ശം കാ­വ്യ­ത്തിൽ കാ­ണു­ന്നി­ല്ല എ­ന്നർ­ത്ഥം. ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തി­ന്റേ­യും പ്ര­ത്യേ­ക­ത ക­വി­യു­ടെ സാ­ന്നി­ധ്യം അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്നു എ­ന്ന­താ­ണു്. ഭ­ക്തി­യു­ടെ നേർ­ത്ത സൗ­ര­ഭ്യം ഇതിൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കാം. ‘കാ­ച്ചി­ക്കു­റു­ക്കി­യ വാ­ല്മീ­കി­രാ­മാ­യ­ണം’ എന്ന വി­ശേ­ഷ­ണം[8] അർ­ത്ഥ­വ­ത്താ­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് ഇതിലെ സം­ഗ്ര­ഹം. മൂ­ല­കാ­വ്യ­ത്തി­ലെ ഓരോ ക­ഥാ­സ­ന്ദർ­ഭ­വും ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ടു് അവയിൽ ല­യി­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ഭാ­വ­ചൈ­ത­ന്യ­ത്തെ ചോർ­ന്നു­പോ­വാ­തെ ജീവൻ തു­ടി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ഷ­യി­ലൂ­ടെ സാ­ക്ഷാ­ത്ക­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു് രാ­മ­പ്പ­ണി­ക്കർ. ഭാ­വ­ദീ­പ്തി എന്ന ഗുണം ഈ കാ­വ്യ­ത്തെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. രസം, ഭാ­വ­സ്പൂർ­ത്തി, ശ­ബ്ദാർ­ത്ഥ സം­വി­ധാ­നം, രം­ഗ­സ­ജ്ജീ­ക­ര­ണം, അ­ല­ങ്കാ­ര­നി­വേ­ശം എ­ന്നി­വ­യിൽ നി­ശി­ത­വും സൂ­ക്ഷ്മ­വു­മാ­യ ഔ­ചി­ത്യം കവി പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ച­താ­യി കാണാം. ഇ­വ്വി­ധം സം­ക്ഷേ­പ­ണം ക­ലാ­ത്മ­ക­മാ­യെ­ങ്കി­ലും ആർ­ഷ­ക­വി­യു­ടേ­തിൽ നി­ന്നും വ്യ­തി­രി­ക്ത­മാ­യ ദർശനം കവി സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. ഗാ­നാ­ത്മ­ക­കാ­വ്യ­മാ­യ രാ­മ­ക­ഥാ­പ്പാ­ട്ടു് ശ്രോ­താ­ക്ക­ളിൽ ഝ­ടു­തി­യിൽ വി­കാ­രം ഉ­ണർ­ത്താൻ പാ­ക­ത്തിൽ ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു്. സ്വ­കീ­യാ­ശ­യ­ങ്ങ­ളും സ്വ­കൽ­പ­നാ­ശേ­ഖ­ര­ത്തി­ലെ വ­സ്തു­ക്ക­ളും സ്വീ­ക­രി­ച്ചു് സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളെ മോ­ടി­പി­ടി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ങ്കി­ലും ഏ­തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­ത്യേ­ക ല­ക്ഷ്യ­ത്തെ കേ­ന്ദ്ര­മാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ട­ല്ല കവി മൂ­ല­വ്യ­തി­യാ­നം ന­ട­ത്തി സ്വീ­യ­കൽ­പ­നാ­മ­ല­രു­കൾ കോർ­ത്തു­വെ­യ്ക്കു­ന്ന­തു്. രാമനെ ഒരു വീ­ര­പു­രു­ഷ­നാ­യി കാ­ണു­ന്ന അ­യ്യ­പ്പി­ള്ളി ആശാൻ മാ­നു­ഷി­ക­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കു­ന്ന­തിൽ സാ­മർ­ത്ഥ്യ­മൊ­ന്നും പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. രാ­മാ­യ­ണം ചമ്പു ഇതര മ­ണി­പ്ര­വാ­ള­ച­മ്പു­ക്ക­ളെ­പ്പോ­ലെ തന്നെ പൃഥുല വർ­ണ്ണ­ന­കൾ­കൊ­ണ്ടു് സ­മൃ­ദ്ധ­വും വാ­ഗ്വി­ലാ­സ്പൂർ­ണ്ണ­വും ആണു്. പ്രേ­ക്ഷ­ക­രിൽ ക്ഷി­പ്രാ­സ്വാ­ദ്യ­ത സൃ­ഷ്ടി­ക്കാൻ പാ­ക­ത്തിൽ ആണു് ര­ചി­ച്ച­തു് എന്നു തോ­ന്നു­ന്ന വി­ധ­ത്തി­ലാ­ണു് ഈ ച­മ്പു­വി­ന്റെ രചന. സ്ഥൂ­ല­മാ­യ വർ­ണ്ണ­ന­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഓരോ ആ­വി­ഷ്കൃ­ത­സ­ന്ദർ­ഭ­വും ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ഭാ­വ­ദീ­പ്തി ഉ­ന്മീ­ല­നം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടാ­തെ പോ­വു­ക­യാ­ണു്. ഭാ­വ­നാ­പ­ര­മാ­യി ഏ­റ്റ­വു­മ­ധി­കം സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ച രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­രൻ രാ­മാ­യ­ണം ച­മ്പു­വി­ന്റെ കർ­ത്താ­വാ­ണു്. പക്ഷേ, ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ സൂ­ക്ഷ്മ­സ്വ­ഭാ­വം ക­രു­പ്പി­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന കാ­ര്യ­ത്തിൽ കവി ശ്ര­ദ്ധാ­ലു­വ­ല്ല. ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങൾ, അ­വ­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം, സ്വ­ഭാ­വാ­നു­സാ­രി­യാ­യ വി­കാ­രോ­ന്മീ­ല­നം, വി­കാ­ര­പ്ര­കാ­ശ­ന­ത്തി­ന്നാ­വ­ശ്യ­മാ­യ ഭാ­വ­നാ­വി­നി­യോ­ഗം—ഈയൊരു സ്വാ­ഭാ­വി­ക ബ­ന്ധ­ത്തി­ന്റെ സൗ­ഭാ­ഗ്യ­ത്തി­ക­വു് രാ­മാ­യ­ണം ച­മ്പു­വി­നെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. സ്വ­ത­ന്ത്ര­വർ­ണ്ണ­ന­യി­ലൂ­ടെ സ­ഹൃ­ദ­യ­ന്മാർ­ക്കു് ര­സി­ക്കാ­വു­ന്ന­തെ­ല്ലാ­മു­ണ്ടു് എന്നു സ­മ്മ­തി­ക്കാം. കേ­ര­ളീ­യ­ത ഏ­റ്റ­വും കൂ­ടു­തൽ ക­ലർ­ന്ന രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യം എന്ന ശ്ര­ദ്ധേ­യ­ത­യും രാ­മാ­യ­ണ­ച­മ്പു­വി­ന്നു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ, ഒരു കാ­വ്യ­ശിൽ­പം എ­ന്ന­തി­നേ­ക്കാൾ രാ­മ­ക­ഥ­ക­ളു­ടെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­മാ­യ കുറേ കാ­വ്യ­ഖ­ണ്ഡ­ങ്ങൾ എന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി­രി­ക്കും രാ­മാ­യ­ണം ച­മ്പു­വി­നു് യോ­ജി­ക്കു­ക.

കു­റി­പ്പു­കൾ

[5] ബാ­ല­രാ­മാ­യ­ണ­മെ­ന്ന­പേ­രിൽ ഭാ­വ­ഗൗ­ര­വം കു­റ­ഞ്ഞ അ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യ­കൃ­തി­യും ആശാൻ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്: 1916-ൽ.

[6] രാ­മ­ച­രി­തം. 1:2.

[7] ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം ബാ­ല­കാ­ണ്ഡം. പാ­ട്ടു് 2.

[8] നി­രു­പി­ക്കിൽ മ­യ­ക്കി­ഭൂ­പ­നെ ത­രു­ണീ­പാ­ദ­ജ ഗർ­ഹി­ണീ­ശ്രു­തി. (ചി. സീ. 112). സ്മൃ­തി­വി­സ്മൃ­ത­മാ­കി­ലും സ്വയം ശ്രു­തി­കാ­ലാ­ബ്ധി­ലാ­ണ്ടു­പോ­കി­ലും അ­തി­പാ­പ­വ­ന­ശീ­ല­മേ­ലു­മി­സ്സ­തി­മാർ വാ­ണി­ടു­മൂ­ഴി ധ­ന്യ­മാം (69).

[9] മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ രാ­മ­ക­ഥാ­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച ഒരു ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ കാ­വ്യ­ത്തി­ന്റെ വിവിധ ശാ­ഖ­യിൽ­പ്പെ­ടു­ന്ന 62 കൃ­തി­കൾ പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. തു­ഞ്ചൻ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ, കെ. മ­ഹേ­ശ്വ­രൻ­നാ­യ­രു­ടെ ലേഖനം, സം­ശോ­ധ­നം, എസ്. ഗു­പ്തൻ­നാ­യർ, 1995.

[10] പഴയ മൂ­ന്നു് കൃ­തി­കൾ: രാ­ജാ­ങ്ക­ണം. പേജ് 17.

[11] അതേ പു­സ്ത­കം.

[12] പു­തു­ശ്ശേ­രി രാ­മ­ച­ന്ദ്രൻ: ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം യു­ദ്ധ­കാ­ണ്ഡം പേജ് 27 (1971).

ഇതിൽ നി­ന്നൊ­ക്കെ വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­ണു് രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടി­ന്റെ നില. രാ­മ­ക­ഥ­യി­ലൂ­ടെ തന്റെ ആ­ധ്യാ­ത്മി­ക­വും ഭ­ക്തി­ഭാ­വാർ­ദ്ര­വു­മാ­യ വ്യ­ക്തി­ത്വം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­വാൻ വേ­ണ്ടി­യാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ വാ­ല്മീ­കി­രാ­മാ­യ­ണം വി­ട്ടു് അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണം സ്വീ­ക­രി­ച്ച­തു്. എ­ന്നാൽ അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തെ കേവലം വി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്താൽ മതിയോ? കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തോ­ടു­ള്ള ബാ­ധ്യ­ത എന്ന നി­ല­യിൽ അ­തു­മ­തി­യാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, ക­ലാ­കാ­രൻ യോ­ജി­ച്ച നി­ല­യിൽ തന്റെ കൃതി സ്വീ­യ­രൂ­പം പൂണ്ട അ­ന്യൂ­ന­കാ­ന്തി­യാർ­ന്ന ക­ലാ­ശി­ല്പ­മാ­വേ­ണ്ട­താ­ണു് എന്നു അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്കാം. അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണം എന്ന അ­സം­സ്കൃ­ത­വി­ഭ­വ­ത്തോ­ടു­ള്ള ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ത­വും ജാ­ഗ്ര­ത്തു­മാ­യ ക­വി­ഭാ­വ­ന­യു­ടെ പ്ര­തി­ക­ര­ണ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നു രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­തി­ലൂ­ടെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ത­വും അ­ഖ­ണ്ഡ­വു­മാ­യ ദർശനം സ്വ­രൂ­പി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. അതെ, ആ­ത്മ­പ്ര­കാ­ശ­ന­രൂ­പ­ത്തി­ലു­ള്ള ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ത ജീ­വി­ത­ദർ­ശ­നം കൊ­ണ്ടു് കാ­വ്യ­ത്തെ ആ­ക­മാ­നം പു­നഃ­സം­ഘ­ടി­പ്പി­ച്ച എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ശു­ഷ്ക­മാ­യ സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളെ സ്വ­ന്തം വരികൾ നൽകി മോ­ടി­പി­ടി­പ്പി­ക്കു­ക എന്ന സാ­ധാ­ര­ണ ക­വി­ക­ളു­ടെ നി­ല­യിൽ നി­ന്നും ഏ­റ്റ­വും ഉ­യർ­ന്നു നി­ല്ക്കു­ന്നു. രാമൻ, സീത എ­ന്നി­വ­രെ അവർ പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെ­യു­ന്ന ആ­ദർ­ശ­ത്തി­ന്റെ അ­ധി­ത്യ­ക­യിൽ പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തിൽ കവി പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ച ശ്ര­ദ്ധ അ­ന്യാ­ദൃ­ശ­മാ­ണു്. ക­വി­മ­ന­സ്സിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന നായകൻ ഉ­ത്കർ­ഷ­മ­ണ­യ്ക്കാ­ത്ത ചില അം­ശ­ങ്ങൾ അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണ­ത്തിൽ തന്നെ ഉ­ണ്ടു്. അ­ത­റി­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് അ­ത്ത­രം അ­നൗ­ചി­ത്യ­ങ്ങൾ തു­ട­ച്ചു­നീ­ക്കി തി­ള­ക്കം കൂ­ട്ടു­ക­യാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ. ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക:

  • ശൈശവ വർ­ണ­ന­വേ­ള­യിൽ മൂ­ല­ക­വി രാ­മ­ന്റെ കു­സൃ­തി വർ­ണ്ണി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­മ്മ­യോ­ടു് ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നു് ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ ജോ­ലി­ത്തി­ര­ക്കു­കാ­ര­ണം ഗൗ­നി­ച്ചി­ല്ല. അ­പ്പോൾ രാമൻ കോ­പം­പൂ­ണ്ടു് വ­ടി­യെ­ടു­ത്തു ഉ­റി­യു­ട­ച്ചു വെ­ണ്ണ­യും പാലും ഒക്കെ ല­ക്ഷ്മ­ണ­നും ഭ­ര­ത­നും മ­റ്റും കൊ­ടു­ത്തു. അ­മ്മ­യ­റി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ രാമൻ ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ഓ­ടി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ അ­മ്പാ­ടി­കൃ­ഷ്ണ­ന്റെ ഛാ­യ­പ­തി­ഞ്ഞ ഈ ചി­ത്രം എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ വ­ര­ച്ചു­വെ­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള രാ­മ­സ­ങ്കൽ­പ­ത്തിൽ­നി­ന്നും വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­ണെ­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ക­യും ഈ ഭാഗം ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. കോ­പി­ക്കു­ക­യും വി­കൃ­തി­കാ­ട്ടു­ക­യും പ­രി­ഹ­സി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന രാ­മ­ന­ല്ല എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റേ­തു്.

“കോ­മ­ള­ന്മാ­രാ­യോ­രു സോ­ദ­ര­ന്മാ­രു­മാ­യി

ശ്യാ­മ­ള നി­റം­പൂ­ണ്ട ലോ­കാ­ഭി­രാ­മൻ ദേവൻ

കാ­രു­ണ്യാ­മൃ­ത പൂർ­ണ്ണാ­പാം­ഗ­വീ­ക്ഷ­ണം കൊ­ണ്ടും

സാ­ര­സ്യ വ്യ­ക്ത വർ­ണ്ണാ­ലാ­പ­പീ­യൂ­ഷം കൊ­ണ്ടും

വി­ശ്വ­മോ­ഹ­ന­മാ­യ രൂ­പ­സൗ­ന്ദ­ര്യം കൊ­ണ്ടും

നി­ശ്ശേ­ഷാ­ന­ന്ദ­പ്ര­ദ­ദേ­ഹ­മാർ­ദ്ദ­വം കൊ­ണ്ടും

ബ­ന്ധു­ക­ദ­ന്താം­ബ­ര ചുംബന ര­സം­കൊ­ണ്ടും

താ­ത­നു­മ­മ്മ­മാർ­ക്കും ന­ഗ­ര­വാ­സി­കൾ­ക്കും

പ്രീ­തി ന­ല്കീ­ടി­നാൻ സ­മ­സ്തേ­ന്ദ്രി­യ­ങ്ങൾ­ക്കും”

എന്ന ഉ­ദാ­ത്ത­മ­ധു­ര­മാ­യ ഒരു കൈ­ശോ­ര­ചി­ത്ര­മാ­ണു് ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ വാ­യ­ന­ക്കാ­രു­ടെ മു­മ്പിൽ സ­മർ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്.

  • കാ­ട്ടിൽ വ­സി­ക്കു­ന്ന രാ­മ­നെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­യു­മ്പോൾ ‘അ­ധ്യു­വാ­സ­സു­ഖം­രാ­മോ ദേ­വ­ലോ­ക ഇ­വാ­മ­രഃ’ (IV:10) എ­ന്നാ­ണു് കവി വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ അ­മ­ര­നെ­ന്ന­പോ­ലെ എന്ന സാ­ദൃ­ശ്യ ക­ല്പ­ന­യിൽ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­ത്യേ­ക സാ­ര­സ്യ­മു­ണ്ടോ? ‘ശ്രീ­രാ­മ­ന­യോ­ദ്ധ്യ­യിൽ വാ­ണ­തു­പോ­ലെ വാണാൻ’ എ­ന്നാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ ഉപമ. അ­യോ­ധ്യ­യി­ലെ രാ­ജ­രാ­ജോ­ചി­ത­മാ­യ സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ വെ­ടി­ഞ്ഞി­ട്ടും രാ­മ­നു് ആ­ര­ണ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ക്ലേ­ശം സ­മ­ചി­ത്ത­ത കൈ­വി­ടാ­തെ സ­ഹി­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞു എ­ന്നു് രാ­മ­ന്റെ സ്ഥി­തി­പ്ര­ജ്ഞ­ത­യി­ലേ­ക്കു് ഒ­രെ­ത്തി­നോ­ട്ട­മാ­ണു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ന­ട­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.
  • രാ­ജ്യം ഭരതനു കൊ­ടു­ത്തു് താൻ പ­തി­നാ­ലു­വർ­ഷം കാ­ട്ടിൽ വ­സി­ക്കാൻ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­പ്പോൾ രാമൻ യാ­തൊ­രു ചാ­ഞ്ച­ല്യ­വു­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നു് അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണം മൂ­ല­ത്തിൽ കാ­ണു­ന്നു. അവിടെ, പക്ഷേ, രാ­മ­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­ത്തി­നു് വ്യ­ക്ത­ത­ല­ഭി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നാ­ക­ട്ടെ രാ­മ­ന്റെ ഉ­ദാ­ത്ത­ഭാ­വം മു­ഴു­ക്കെ നി­വർ­ത്തി­ക്കാ­ട്ടു­ന്നു. രാമൻ പ­റ­യു­ന്നു:

‘രാ­ജ്യ­ത്തെ ര­ക്ഷി­പ്പ­തി­നു് മ­തി­യ­വൻ

രാ­ജ്യ­മു­പേ­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ഞാനും മതി.

ദ­ണ്ഡ­മ­ത്രേ രാ­ജ്യ­ഭാ­രം വ­ഹി­പ്പ­തു

ദ­ണ്ഡ­ക­വാ­സ­ത്തി­നേ­റ്റ­മെ­ളു­ത­ല്ലോ’

ഇവിടെ പി­താ­ക്കൾ­ക്കു് വേ­ണ്ടി ചെറിയ ത്യാ­ഗം അ­നു­ഷ്ഠി­ക്കാൻ സ­ന്ദർ­ഭം ല­ഭി­ച്ച­തിൽ അ­ഭി­മാ­നി­ക്കു­ന്ന പു­ത്ര­നെ ന­മു­ക്കു കാണാം. ആ­ദ്യ­ത്തെ ഈ­ര­ടി­യി­ലെ വ്യം­ഗ്യ­ഭം­ഗി, ത­നി­ക്കു് മാ­ത്രം ചെ­യ്യാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു് ആണു് ത്യാ­ഗം എന്ന അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ചെ­ന്നു­മു­ട്ടു­ന്നു. രാ­മ­നൊ­ത്ത­വി­ധ­ത്തിൽ അ­ന്യൂ­ന­യാ­യ സീ­ത­യേ­യും എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ഭർ­ത്താ­വോ­ടൊ­പ്പം കാ­ട്ടി­ലേ­ക്കു പോവാൻ ആ­വർ­ത്തി­ച്ചു് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ട സീത അല്പം കോ­പി­ച്ചു എ­ന്നു് മൂ­ല­ക­വി പ­റ­യു­ന്നു: “കി­ഞ്ചിൽ കോ­പ­സ­മ­ന്വി­താ.” പക്ഷേ, എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ സീത ഭർ­ത്താ­വി­നോ­ടു കോ­പി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. പ്ര­സ്തു­ത പ്ര­യോ­ഗം ഒ­ഴി­വാ­ക്കി­യ കവി,

“ഉണ്ടോ പു­രു­ഷൻ പ്ര­കൃ­തി­യെ വേ­റി­ട്ടു

ര­ണ്ടു­മൊ­ന്ന­ത്രേ വി­ചാ­രി­ച്ചു കാൺ­കി­ലോ?”

എ­ന്നു് സീ­ത­യെ­ക്കൊ­ണ്ടു് പ­റ­യി­ച്ചു സീ­താ­രാ­മ­ന്മാ­രു­ടെ തത്വം ഓർ­മ്മി­ക്കു­ന്നു. രാ­മാ­യ­ണ­ക­ഥ­യ്ക്കു മൂ­ല­ക­വി ന­ല്കി­യ വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ത്തെ പി­ന്തു­ട­രു­ക­യാ­ണു് ഇവിടെ എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ, രാ­മ­ക­ഥ­യു­ടെ ആ­ധ്യാ­ത്മി­ക വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ന്റെ പ്ര­യോ­ജ­നം പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും സാ­ക്ഷാ­ത്ക­രി­ക്കാൻ അ­ധ്യാ­ത്മ­രാ­മാ­യ­ണ­കാ­ര­നു് ക­ഴി­യാ­ത്തി­ട­ത്തു മൂ­ല­ക­വി­യു­ടെ ല­ക്ഷ്യം എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ പൂർ­ണ­മാ­ക്കി. മാ­തൃ­ക­യെ സ്വീ­ക­രി­ച്ചു് സ്വയം മാ­തൃ­ക­യാ­യി ഭ­വി­ച്ച­തി­ന്റെ ഒ­ന്നാ­ന്ത­രം ദൃ­ഷ്ടാ­ന്ത­മാ­യി തീർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു്.

രാമകഥ സ്വീ­ക­രി­ച്ചു അ­തു­കൊ­ണ്ടു് സി­ദ്ധി­ക്കാ­വു­ന്ന നേ­ട്ട­ങ്ങ­ളെ പൂർ­ണ്ണ­മാ­യും പ്ര­യോ­ജ­ന­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു സ്വയം നേ­ടി­യെ­ടു­ത്ത ഈ ഔ­ന്ന­ത്യ­ത്തി­ലേ­ക്കു രാ­മ­നാ­ട്ട­മോ ന­മ്പ്യാ­രു­ടെ തു­ള്ള­ലു­ക­ളോ രാ­മ­ച­ന്ദ്ര­വി­ലാ­സ­മോ എ­ത്തി­നോ­ക്കു­ന്നു­പോ­ലു­മി­ല്ല. ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീത’ മാ­ത്ര­മാ­ണു് ഈ വി­താ­ന­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്നു നി­ല്ക്കു­ന്ന ഒരു വ­രി­ഷ്ഠ­കൃ­തി. ഇതു് ആ­ഖ്യാ­ന­കാ­വ്യ­മ­ല്ല. നാ­ട­കീ­യ സ്വ­ഗ­താ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഭാ­വ­പൂർ­ണ്ണ­ത­യു­ള്ള ഈ കാ­വ്യം സീ­ത­യു­ടെ മാ­ന­സി­ക ലോകം അ­നാ­വ­ര­ണം ചെ­യ്യു­ന്നു. സ്വ­ന്തം ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തോ­ടു­ള്ള സീ­ത­യു­ടെ പ്ര­തി­ക­ര­ണ­മെ­ന്ന നി­ല­യിൽ വി­ഭാ­വ­നം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്ന ഈ കാ­വ്യ­ത്തിൽ മുഖ്യ രാ­മാ­യ­ണ­ക­ഥാ­സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങൾ വി­ചാ­ര­ഭാ­ഷ­യി­ലൂ­ടെ അ­ലി­ഞ്ഞു­ചേ­രു­ന്നു. ഇതു ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീ­ത­യ­ടെ’ മാ­ത്രം സ്വ­ഭാ­വ­മ­ല്ല. പ്ര­മേ­യം ക­വി­യിൽ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്ന പ്ര­തി­ക­ര­ണം ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കു­ക എന്ന സ­മീ­പ­ന­മാ­ണു് ആ­ധു­നി­ക കവികൾ സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­ധു­നി­ക­ക­വി എന്ന നി­ല­യിൽ­ത­ന്നെ ആ­ശാ­ന്റെ വ്യ­ക്തി­ത്വം രാ­മ­ക­ഥ­യിൽ അ­ലി­ഞ്ഞു­ചേ­രു­ന്നു. ‘ചി­ന്താ­വി­ഷ്ട­യാ­യ സീത’യിലെ സീത വാ­ല്മീ­കി­യു­ടേ­യും ആ­ശാ­ന്റേ­യും സീ­ത­യാ­ണു്. വാ­ല്മീ­കി­യു­ടെ സീത ചി­ന്തി­ക്കാ­ത്ത­തും, ഇ­രു­പ­താം­ശ­ത­ക­ത്തി­ലെ അ­ഭ്യ­സ്ത­വി­ദ്യ­യാ­യ സ്ത്രീ അഥവാ സ്ത്രീ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തോ­ടു് അ­നു­ഭാ­വ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ആശാൻ ചി­ന്തി­ക്കാ­വു­ന്ന­തു­മാ­യ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ആണു് സീത ചി­ന്തി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ കാ­വ്യം ആ­ധു­നി­ക കവി എ­ങ്ങ­നെ പ്രാ­ചീ­നേ­തി­വൃ­ത്തം സ്വീ­ക­രി­ക്ക­ണം എ­ന്ന­തി­ന്റെ നല്ല മാ­തൃ­ക­യാ­യി തീർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു. ക­വി­യു­ടെ വ്യ­ക്തി­ത്വ­വും യു­ഗ­പ്ര­വ­ണ­ത­യും ക­ലർ­ത്തി­കൊ­ണ്ടു് പു­രാ­ണ­ക­ഥ ത­ന്നി­ലു­ണർ­ത്തി­യ പ്ര­തി­ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളെ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആ­ധു­നി­ക രീതി ആശാൻ ഫ­ല­പ്ര­ദ­മാ­യി കൈ­കാ­ര്യം ചെ­യ്തു. പി­ല്കാ­ല കവി കു­റ­ച്ചു­കൂ­ടി മു­ന്നോ­ട്ടു പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു് വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ ല­ക്ഷ്മ­ണൻ, അ­ഹ­ല്യാ­മോ­ക്ഷം എന്നീ ക­വി­ത­കൾ നോ­ക്കു­ക.[9] ര­ണ്ടി­ലും ക­ഥാം­ശ­ത്തി­ലെ കാ­ലാ­തി­വർ­ത്തി­യാ­യ മ­നോ­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ചി­ക­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തു് പൗ­രാ­ണി­ക ക­ഥ­യ്ക്കു പുതിയ വ്യാ­ഖ്യാ­നം വഴിയോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യ മൂ­ല്യം നല്കി ശ­ശ്വൽ­ക്ക­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­ദ്യ­ത്തെ കവിത മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ എ­ക്കാ­ല­ത്തും അ­ക­പ്പെ­ടു­ന്ന ധർ­മ്മ­സ­ങ്ക­ട­ങ്ങ­ളു­ടെ ചുഴി കാ­ണി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് നി­സർ­ഗ്ഗ­ജ­മാ­യ ജീ­വി­ത­രീ­തി സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്ന ഐ­ന്ദ്രി­യ­ദാ­ഹ­ത്തി­ന്റെ തീ­ഷ്ണ­ജ്വാ­ല­ക­ളെ അ­നു­ഭ­വി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ രാമകഥ ഇ­ന്നും ക­വ­ന­പ്ര­തി­ഭ­ക­ളെ ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ച്ചു കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ന്നാ­ലും രാ­മ­ക­ഥ­യെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ പ്രാ­ധാ­ന്യം അ­വി­സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­യി­ത്ത­ന്നെ നി­ല­നി­ല്ക്കും. കാരണം, ക­വി­യു­ടെ ല­ക്ഷ്യ­ത്തി­നു് അ­നു­സൃ­ത­മാ­യി പുതിയ ക­ഥാ­വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങൾ സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ പി­ല്ക്കാ­ല ക­വി­കൾ­ക്കു് ധൈ­ര്യം ന­ല്കി­യ കവി എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നാ­യി­രു­ന്നു.

കു­റി­പ്പു­കൾ

[13] ബാ­ല­രാ­മാ­യ­ണ­മെ­ന്ന­പേ­രിൽ ഭാ­വ­ഗൗ­ര­വം കു­റ­ഞ്ഞ അ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യ­കൃ­തി­യും ആശാൻ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്: 1916-ൽ.

[14] രാ­മ­ച­രി­തം. 1:2.

[15] ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം ബാ­ല­കാ­ണ്ഡം. പാ­ട്ടു് 2.

[16] നി­രു­പി­ക്കിൽ മ­യ­ക്കി­ഭൂ­പ­നെ ത­രു­ണീ­പാ­ദ­ജ ഗർ­ഹി­ണീ­ശ്രു­തി. (ചി. സീ. 112). സ്മൃ­തി­വി­സ്മൃ­ത­മാ­കി­ലും സ്വയം ശ്രു­തി­കാ­ലാ­ബ്ധി­ലാ­ണ്ടു­പോ­കി­ലും അ­തി­പാ­പ­വ­ന­ശീ­ല­മേ­ലു­മി­സ്സ­തി­മാർ വാ­ണി­ടു­മൂ­ഴി ധ­ന്യ­മാം (69).

[17] മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ രാ­മ­ക­ഥാ­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച ഒരു ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ കാ­വ്യ­ത്തി­ന്റെ വിവിധ ശാ­ഖ­യിൽ­പ്പെ­ടു­ന്ന 62 കൃ­തി­കൾ പ­രാ­മർ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. തു­ഞ്ചൻ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ, കെ. മ­ഹേ­ശ്വ­രൻ­നാ­യ­രു­ടെ ലേഖനം, സം­ശോ­ധ­നം, എസ്. ഗു­പ്തൻ­നാ­യർ, 1995.

[18] പഴയ മൂ­ന്നു് കൃ­തി­കൾ: രാ­ജാ­ങ്ക­ണം. പേജ് 17.

[19] അതേ പു­സ്ത­കം.

[20] പു­തു­ശ്ശേ­രി രാ­മ­ച­ന്ദ്രൻ: ക­ണ്ണ­ശ്ശ­രാ­മാ­യ­ണം യു­ദ്ധ­കാ­ണ്ഡം പേജ് 27 (1971).

[21] സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചൊ­രു ഗീതം: 1968.

എൻ. മു­കു­ന്ദൻ
images/nmukunan.jpg

1948 ജൂൺ 30-നു് ക­ണ്ണൂർ എ­ട­ക്കാ­ട്ടു് ജ­നി­ച്ചു. അച്ഛൻ: ഒ. ചന്തു. അമ്മ: എൻ. ജാനകി. ക­ണ്ണൂർ എസ്. എൻ. കോളജ്, ത­ല­ശ്ശേ­രി ബ്ര­ണ്ണൻ കോളജ്, എ­റ­ണാ­കു­ളം മ­ഹാ­രാ­ജാ­സ് കോളജ്, കേരള സർ­വ­ക­ലാ­ശാ­ല മ­ല­യാ­ള­വി­ഭാ­ഗം എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം. കേരള സർ­വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യിൽ­നി­ന്നു് ഡോ. കെ. രാ­മ­ച­ന്ദ്രൻ­നാ­യ­രു­ടെ മേൽ­നോ­ട്ട­ത്തിൽ പി. എച്ച്. ഡി. ബി­രു­ദം നേടി (1976). 1975-ൽ ത­ല­ശ്ശേ­രി ബ്ര­ണ്ണൻ കോ­ള­ജിൽ ല­ക്ച­റ­റാ­യി ഓ­ദ്യോ­ഗി­ക ജീ­വി­തം ആ­രം­ഭി­ച്ചു. 1985-ൽ കേരള സർ­വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യിൽ അ­ധ്യാ­പ­ക­നാ­യി. 2004-ൽ മലയാള വി­ഭാ­ഗം പ്രൊ­ഫ­സ­റും വ­കു­പ്പ­ധ്യ­ക്ഷ­നു­മാ­യി. 2008-ൽ 33 വർ­ഷ­ത്തെ അ­ധ്യാ­പ­ന­ത്തി­നു് ശേഷം വി­ര­മി­ച്ചു. പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ: എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ രാ­മാ­യ­ണ­വും മറ്റു രാ­മാ­യ­ണ­ങ്ങ­ളും (1971), ഗാഥ (1984), കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു് (1984), കവിത: ധ്വ­നി­യും പ്ര­തി­ധ്വ­നി­യും (1989), മാ­ക്സിം ഗോർ­ക്കി­യു­ടെ സ്വാ­ധീ­നം മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ (1990), കു­ചേ­ല­വൃ­ത്തം വ­ഞ്ചി­പ്പാ­ട്ടു് പാ­ഠ­വും പ­ഠ­ന­വും (1990), ഗു­ജ­റാ­ത്തി സാ­ഹി­ത്യ­ച­രി­ത്രം—വി­വർ­ത്ത­നം (1994), ച­ങ്ങ­മ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള ജീ­വ­ച­രി­ത്രം (2003). പു­ര­സ്കാ­രം: ഗാ­ന്ധി­ജി­യു­ടെ ത­ത്ത്വ­ശാ­സ്ത്ര­ത്തെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി ആ­കാ­ശ­വാ­ണി­ക്കു­വേ­ണ്ടി ത­യാ­റാ­ക്കി­യ ഡോ­ക്യു­മെ­ന്റ­റി­യു­ടെ ര­ച­ന­യ്ക്കു് 2003-ലും 2009-ലും ദേശീയ പു­ര­സ്കാ­രം നേടി. 2009-ൽ യൂ­നി­വേ­ഴ്സി­റ്റി ഗ്രാ­ന്റ്സ് ക­മ്മീ­ഷ­ന്റെ എ­മി­ര­റ്റ­സ് ഫെ­ല്ലോ ആയി തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. ഭാര്യ: ആർ. ര­മാ­ബാ­യു്. മക്കൾ: ന­വ­നീ­ത്, നവീന.

Colophon

Title: Malayalathile Ramakadhakavyangalum Ezhuthachanum (ml: മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളും എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നും).

Author(s): N Mukundan.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2022-05-31.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, N Mukundan, Malayalathile Ramakadhakavyangalum Ezhuthachanum, എൻ. മു­കു­ന്ദൻ, മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ രാ­മ­ക­ഥാ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളും എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നും, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: July 1, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: thunchatu ezhuthachan, a painting by Thunchangramam . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Proofing: Abdul Gafoor; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: LJ Anjana.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.