SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Jens_Juel_for_Kunst.jpg
Mountainous Landscape with a Waterfall, Sunrise, a painting by Jens Juel (1745–1802).
കൗൺ­സി­ലർ
നജീബ് കാ­ഞ്ഞി­രോ­ട്

‘സുഗത കു­മാ­രൻ.’

റി­സ­പ്ഷ­നി­ലെ സു­ന്ദ­രി­യു­ടെ കി­ളി­നാ­ദം അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തെ പു­ണർ­ന്നു നിന്ന ത­ണു­ത്ത മൗ­ന­ത്തെ ത­ളർ­ത്തി­യ­തോ­ടെ, ദി­വാ­ക­രൻ മനം മ­ടു­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഓർ­മ്മ­ക­ളു­ടെ ഗർ­ത്ത­ത്തിൽ ചൂ­ഴ്‌­ന്നു നിൽ­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്ന മ­ന­സ്സി­നെ വ­ലി­ച്ചൂ­രി­യെ­ടു­ത്തു് അല്പം സ­ങ്കോ­ച­ത്തോ­ടെ സു­ഗ­ത­നെ നോ­ക്കി.

തി­ര­ക്കേ­റി­യ അർ­ദ്ധ­ന­ഗ­ര­ത്തി­നു് ആ­ഡം­ബ­രം സ­മ്മാ­നി­ച്ചു് പു­തു­താ­യി നിർ­മ്മി­ച്ച ഷോ­പ്പിം­ഗ് മാ­ളി­ലെ ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ നി­ല­യി­ലു­ള്ള കൗൺ­സി­ലിം­ഗ് സെ­ന്റ­റി­ലെ ചി­ല്ലു­കൂ­ടി­ന­ക­ത്തു­ള്ള മ­ഞ്ഞ­യും നീ­ല­യും ക­ലർ­ന്ന ഫൈബർ ക­സേ­ര­യിൽ, അ­തു­വ­രെ മു­ക­ളി­ലെ വെ­ളു­ത്ത പ്ര­ത­ല­ത്തി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി മ­ന്ദി­പ്പോ­ടെ­യി­രു­ന്ന മെ­ലി­ഞ്ഞ വൃ­ദ്ധൻ വെ­പ്രാ­ള­ത്തോ­ടെ അ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ­യെ തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കി. ആ ന­ഗ­ര­ത്തി­ലെ പ്ര­ശ­സ്ത­നാ­യ കൗൺ­സി­ല­റാ­ണു് അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ. ഒരു മ­ണി­ക്കൂർ സം­സാ­രി­ക്കാൻ അ­യാൾ­ക്കു് കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­തു് മൂ­വാ­യി­രം രൂ­പ­യാ­ണു്.

“വാ മോനെ.”

പതറിയ നോ­ട്ട­വു­മാ­യി ശോ­ക­ത്തി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന സു­ഗ­ത­കു­മാ­ര­നെ നോ­ക്കി ദി­വാ­ക­രൻ ഹൃ­ദ­യ­വി­ക്ഷോ­ഭ­ത്തോ­ടെ മ­ന്ത്രി­ച്ചു. അ­യാ­ളു­ടെ ഇടറിയ വാ­ക്കു­ക­ളും മി­ഴി­ക­ളി­ലെ ഉ­ത്ക­ണ്ഠ­യും സു­ഗ­ത­കു­മാ­ര­നിൽ യാ­തൊ­രു പ്ര­തി­ക­ര­ണ­വും സൃ­ഷ്ടി­ച്ചി­ല്ല. വി­ശാ­ല­മാ­യ മു­റി­യെ പൊ­തി­ഞ്ഞു പി­ടി­ച്ച എ. സി.യുടെ കു­ളി­രി­നി­ട­യി­ലും ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ ഉ­ള്ളിൽ ക­ന­ലെ­രി­ഞ്ഞു. ഒ­ഴി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ക­സേ­ര­ക­ളി­ലേ­ക്കു് ക­ണ്ണു­കൾ ന­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന അ­യാ­ളിൽ മകനെ പ­റ്റി­യു­ള്ള ആ­കു­ല­ത­കൾ പെ­രു­മ്പാ­മ്പി­നെ പോലെ ഇ­ഴ­ഞ്ഞു കയറി വ­രി­ഞ്ഞു മു­റു­ക്കി ശ്വാ­സം മു­ട്ടി­ച്ചു.

സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ സ്കൂ­ളിൽ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന കാ­ല­ത്തേ ക­ടു­ത്ത അ­ല­സ­നാ­യി­രു­ന്ന­തു് കൊ­ണ്ടാ­ണു് നാ­ട്ടു­കാർ അവനെ ത­ണു­പ്പ­നെ­ന്നും മ­ണു­ക്കൂ­സ­നെ­ന്നു­മൊ­ക്കെ വി­ളി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­തു്. ഏ­കാ­ന്ത­വും വി­ര­സ­വു­മാ­യ അ­യാ­ളു­ടെ ഒ­റ്റ­യ­ടി­പ്പാ­ത­ക­ളിൽ എ­ന്നും മടിയൻ എന്ന വാ­ക്കു് മ­റ്റു­ള്ള­വ­രാൽ നി­ര­ന്ത­രം തെ­റി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ആ­രോ­ടും അധികം സം­സാ­രി­ക്കാ­തെ, മൗ­ന­ത്തി­ന്റെ താ­ഴ്‌­വാ­ര­ങ്ങ­ളിൽ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ അ­ല­ഞ്ഞു. വാ­യ­ന­ശാ­ല­യും പു­സ്ത­ക­വു­മാ­യി ല­ക്ഷ്യ­ബോ­ധ­മി­ല്ലാ­തെ വി­രാ­ജി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്ന കു­മാ­ര­നെ, സു­ഹൃ­ത്താ­യ തോ­മാ­ച്ച­ന്റെ കടയിൽ പ­ണി­ക്കു് നിർ­ത്തി­യ­തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് ദി­വാ­ക­രൻ ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­പ്പി­ച്ച­തു്. കാലം ക­ട­ന്നു പോകവേ കു­മാ­ര­നു പ്രാ­യം വർ­ധി­ക്കു­ക­യും സു­ഗ­ന്ധി­യിൽ ര­ണ്ടു് മക്കൾ ഉ­ണ്ടാ­വു­ക­യും അ­യാ­ളു­ടെ ആ­ല­സ്യം പെ­റ്റു പെ­രു­കു­ക­യും ചെ­യ്തു. സു­ഗ­ന്ധി പ­ര­മാ­വ­ധി അ­യാ­ളോ­ടു് പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ട്ടു ജീ­വി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും ഈ­യി­ടെ­യാ­യി അവൾ സ­ഹ­ന­ത്തി­ന്റെ അവസാന പ­ടി­യിൽ എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ക­ട­യി­ലെ വ­രു­മാ­ന­ത്തിൽ ജീ­വി­തം മു­ന്നോ­ട്ടു് കൊ­ണ്ടു് പോകുക അ­സാ­ധ്യ­മാ­ണു് എന്ന തി­രി­ച്ച­റി­വിൽ ഭാ­വി­ജീ­വി­ത­മെ­ന്ന പ്ര­തി­സ­ന്ധി­ക്കു് മു­ന്നിൽ സു­ഗ­ന്ധി വ്യാ­കു­ല­പ്പെ­ടു­മ്പോൾ കു­മാ­രൻ അ­തൊ­ന്നും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാ­തെ എ­ന്നും രാ­വി­ലെ തോ­മാ­ച്ച­ന്റെ ക­ട­യി­ലേ­ക്കു് പോ­വു­ക­യും വൈ­കു­ന്നേ­രം പുതിയ പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളു­മാ­യി ആ­ഹ്ലാ­ദ­ത്തോ­ടെ തി­രി­ച്ചു വ­രി­ക­യും ചെ­യ്തു. വാ­യ­ന­ശാ­ല­യിൽ നി­ന്നും പുതിയ പു­സ്ത­കം കി­ട്ടു­മ്പോൾ നിധി കി­ട്ടി­യ­തു് പോലെ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ ഉ­ന്മാ­ദ­വാ­നാ­കും. മ­ക്ക­ളു­ടെ ഭാവി ഓർ­ത്തു സു­ഗ­ന്ധി പ­രി­ഭ്ര­മി­ക്കു­മ്പോ­ഴും കു­മാ­രൻ അ­തി­ലൊ­ന്നും ഉ­ത്സു­ക­നാ­വാ­തെ പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ അ­ക­ത്ത­ള­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് നൂ­ണ്ടി­റ­ങ്ങു­ന്ന­തു് പ­തി­വാ­യ­തോ­ടെ­യാ­ണു് അവൾ പ­രാ­തി­യു­മാ­യി അച്ഛൻ ദി­വാ­ക­ര­നെ സ­മീ­പി­ക്കു­ന്ന­തു്. അതോടെ ദി­വാ­ക­രൻ മ­ക­നെ­യും കൂ­ട്ടി, സ­ദാ­ന­ന്ദൻ മാ­ഷി­ന്റെ അ­ഭി­പ്രാ­യം മാ­നി­ച്ചു് കൗൺ­സി­ല­റാ­യ അരുൺ പ്ര­ഭാ­ക­റി­ന്റെ ഓ­ഫീ­സിൽ എ­ത്തു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

വീ­ട­ക­വും പ­രി­സ­ര­വും ദു­സ്സ­ഹ­മാ­വു­മ്പോൾ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ തന്റെ പഴയ റാ­ന്ത­ലും പു­സ്ത­ക­വു­മെ­ടു­ത്തു് മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങും. നി­ല­ത്തു വീണു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഉ­ണ­ക്ക­യി­ല­ക­ളെ നോ­വി­ക്കാ­തെ കു­റ്റി­ച്ചെ­ടി­ക­ളും പ­ടർ­പ്പും നി­റ­ഞ്ഞ, അയാൾ സ്ഥി­ര­മാ­യി ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു് കൊ­ണ്ടു് മാ­ത്രം സൃ­ഷ്ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട കയർ പോ­ലെ­യു­ള്ള ഒ­റ്റ­യ­ടി­പ്പാ­ത­യി­ലൂ­ടെ മു­ന്നോ­ട്ടു് നീ­ങ്ങി, രാ­ത്രി­മ­ഞ്ഞു് പു­ക­യു­ന്ന നാ­ട്ടു­വ­ഴി­യി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങി ത­ണു­ത്ത ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു് അ­ലി­ഞ്ഞു ചേരും. ക­ലു­ഷി­ത­മാ­യ അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തിൽ നി­ന്നും ശാ­ന്തി­യു­ടെ കു­ളിർ­മ്മ­യി­ലേ­ക്കു­ള്ള തീർ­ത്ഥാ­ട­നം പോ­ലെ­യാ­യി­രു­ന്നു അതു്. മു­ന്നൂ­റു് മീ­റ്റർ താ­ഴേ­ക്കി­റ­ങ്ങി­യാൽ കാ­ടാ­ണു്. അ­തി­ലേ­ക്കു് ക­ട­ക്കു­ന്ന വ­ഴി­യി­ലെ വലിയ മ­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ഏ­റു­മാ­ട­മാ­ണു് അ­യാ­ളു­ടെ ല­ക്ഷ്യം.

വീ­ട്ടി­ന­ക­ത്തെ തർ­ക്ക­ങ്ങ­ളും ‘ഗൾഫിൽ പോയി വ­ല്ല­തും ഉ­ണ്ടാ­ക്കി സ്വ­ന്ത­മാ­യി ഒരു വീ­ടെ­ടു­ക്കാൻ നോ­ക്ക­ടാ’ എ­ന്നു­ള്ള അമ്മ നാ­രാ­യ­ണി­യു­ടെ നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യ ശ­കാ­ര­വും സു­ഗ­ന്ധി­യു­ടെ ഇ­രു­ണ്ട മു­ഖ­വു­മെ­ല്ലാം മ­റ­ന്നു് നി­സ്സീ­മ­മാ­യ സ­മാ­ധാ­ന­ത്തി­ന്റെ നനവു് തേടി സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ ഇ­ട­ക്കു് അവിടെ പോയി താ­മ­സി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.

ഏ­റു­മാ­ട­ത്തിൽ ക­യ­റി­യാൽ അയാൾ കുറെ സമയം ആ­ര­ണ്യ­വി­ദൂ­ര­ത­യി­ലേ­ക്കു് ന­യ­ന­ങ്ങൾ അ­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടു് നി­ശ്ച­ല­നാ­യി ഇ­രി­ക്കും. ച­ന്ദ­ന­ത്തോ­ടി­നു മു­ക­ളിൽ പൊ­തി­യു­ന്ന പ്ര­ഭാ­ത­മ­ഞ്ഞി­നെ പോലെ വി­ഷാ­ദം അയാളെ ആവരണം ചെ­യ്യും. അ­പ്പോ­ഴ­യാൾ വ­നാ­ന്ത­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ദൃ­ഷ്ടി­ക­ള­യ­ച്ചു് ഉ­ച്ച­ത്തിൽ കൂവും. അ­തി­ന്റെ പ്ര­തി­ധ്വ­നി ശ്ര­വി­ച്ചു് പു­സ്ത­കം ക­യ്യി­ലെ­ടു­ക്കും. മാ­ട­ത്തി­ന്റെ ഒരു ഭാ­ഗ­ത്തു കാ­പ്പി­ത്തോ­ട്ട­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അ­തി­നു് പി­ന്നി­ലെ മൺ­പാ­ത­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നാൽ പ്ര­ധാ­ന റോ­ഡി­ലേ­ക്കു് കയറാം. ആ റോഡിൽ മി­ക്ക­പ്പോ­ഴും കാ­ട്ടാ­ന­ക­ളു­ടെ­യും ക­ടു­വ­ക­ളു­ടെ­യും ആ­ക്ര­മ­ണ­മു­ണ്ടാ­വാ­റു­ണ്ടു്. ആ ഭാ­ഗ­ത്തു­ള്ള എ­സ്റ്റേ­റ്റി­ലാ­ണു് അ­യാ­ളു­ടെ അച്ഛൻ ദി­വാ­ക­രൻ പ­ണി­ക്കു് പോ­കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നി­ട­യി­ലൂ­ടെ ച­ന്ദ­ന­ത്തോ­ടു് സു­ഗ­ത­നോ­ടു് ഐ­ക്യ­ദാർ­ഢ്യം പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ച്ചു് മൂ­ക­മാ­യി ഒ­ഴു­കു­ന്നു. അയാൾ രാ­ത്രി വൈ­കു­വോ­ളം റാ­ന്തൽ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ നോവലോ കഥകളോ വാ­യി­ച്ചി­രി­ക്കും. മ­ന്ദ­മാ­രു­ത­ന്റെ ന­നു­ത്ത നി­ശ്വാ­സ­വും കി­ളി­ക­ളു­ടെ നി­ശാ­കൂ­ജ­ന­ങ്ങ­ളും ചു­റ്റും തങ്ങി നിൽ­ക്കു­മ്പോൾ അയാൾ ഏ­കാ­കി­യ­ല്ലാ­താ­വും. ആ­രൊ­ക്കെ­യോ ചു­റ്റിൽ നി­ന്നും അ­യാ­ളോ­ടു് സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് പോലെ തോ­ന്നും. അയാൾ അതിനു മ­റു­പ­ടി പറയും. കാ­ട്ടു­പു­ഷ്പ­ങ്ങ­ളെ ത­ഴു­കി­യെ­ത്തു­ന്ന സു­ഗ­ന്ധ­വാ­ഹി­യാ­യ ശീ­ത­ക്കാ­റ്റിൽ ഉ­ല­യു­ന്ന വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളു­ടെ പാ­ശ്ചാ­ത്ത­ല സം­ഗീ­ത­ത്തിൽ പ­ക്ഷി­കൾ പാ­ടു­മ്പോൾ അയാൾ പതിയെ വാ­ന­ത്തേ­ക്കു് ഉ­യർ­ന്നു പോകും. അ­യാൾ­ക്കു് ചു­റ്റും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ നൃ­ത്തം വെ­ക്കും.

വെ­ളു­ത്ത പ­ട്ടു­തു­ണി പോലെ ചു­റ്റും പൊ­തി­യു­ന്ന കാ­ട്ടു­മ­ഞ്ഞി­ന്റെ ശൈ­ത്യ­ത്തിൽ വ­ന്യ­മാ­യ ഇരുൾ, ശി­ഖ­ര­ങ്ങ­ളിൽ പ­തി­ഞ്ഞു­കി­ട­ക്കു­ന്ന വി­ള­റി­യ നി­ലാ­വി­നെ ത­ളർ­ത്തി പ­രി­സ­ര­ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ മാ­യ്ച്ചു ക­ള­യു­മ്പോൾ വായന മ­തി­യാ­ക്കി ഉ­റ­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കു് വ­ഴു­ത­വെ, പു­സ്ത­കം മാ­റ്റി വെ­ച്ചു് അയാൾ മുളകൾ കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ ഒ­രാൾ­ക്കു് നീ­ണ്ടു നി­വർ­ന്നു കി­ട­ക്കാൻ മാ­ത്രം ദീർ­ഘ­മു­ള്ള ക­ട്ടി­ലി­ലേ­ക്കു് ചെ­രി­യും. ചു­റ്റും ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന, അയാൾ എ­പ്പോ­ഴൊ­ക്കെ­യൊ എഴുതി പൂർ­ത്തി­യാ­വാ­ത്ത കഥകൾ നി­റ­ഞ്ഞ വെ­ളു­ത്ത ക­ട­ലാ­സു­ക­ളു­ടെ ഇ­ള­ക്ക­വും മ­ര­ച്ചി­ല്ല­കൾ ഉ­ല­യു­ന്ന­തി­ന്റെ നിർ­മ്മ­ല­മാ­യ ച­ല­ന­ങ്ങ­ളും ഉ­ള്ളി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചെ­ടു­ത്തു് മ­യ­ക്ക­ത്തി­ന്റെ ആ­ദ്യ­പ­ടി­യി­ലേ­ക്കു് തെ­ന്നി വീഴും. ഇളം തെ­ന്ന­ലി­ന്റെ വി­തു­മ്പ­ലോ പ­ച്ചി­ല­ക­ളു­ടെ മർ­മ്മ­ര­ങ്ങ­ളോ കാ­ടി­ന്റെ അ­സ്പ­ഷ്ട­മാ­യ പി­റു­പി­റു­ക്ക­ലു­ക­ളോ അയാളെ ഒ­രി­ക്ക­ലും വ്യ­സ­ന­പ്പെ­ടു­ത്താ­റി­ല്ല. ഇ­ട­ക്കൊ­രു ദിവസം അ­ഗാ­ധ­മാ­യ നി­ദ്ര­യു­ടെ ഏതോ യാ­മ­ത്തിൽ സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ­ന്ന പോലെ ദേ­ഹ­ത്തൂ­ടെ എന്തോ ഇ­ഴ­യു­ന്ന­താ­യി തോ­ന്നി­യ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ ഉ­ഷ­സ്സി­ന്റെ ക­ല­മ്പ­ലു­കൾ കേ­ട്ടു് ഞെ­ട്ടി­യു­ണർ­ന്ന­പ്പോൾ ഒരു പ­ച്ചോ­ല­പ്പാ­മ്പു് നി­ല­ത്തു വീണു കി­ട­ക്കു­ന്ന ക­ട­ലാ­സി­ലി­ഴ­ഞ്ഞു് അ­യാ­ളു­ടെ കഥ വാ­യി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

ക­ടു­ത്ത വൈ­ഷ­മ്യ­ത്തോ­ടെ ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ കൂടെ അ­ക­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ കു­മാ­ര­ന്റെ ചി­ന്ത­കൾ ചി­ന്നി­ച്ചി­ത­റി. വീ­ട്ടി­ലി­രു­ന്നു വാ­യി­ക്കു­മ്പോൾ അ­മ്മ­യു­ടെ ക്ഷോ­ഭ­വും, ‘കു­ട്ടി­ക­ളെ­യൊ ത­ന്നെ­യൊ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാൻ സ­മ­യ­മി­ല്ലാ­തെ എ­പ്പോ­ഴും പു­സ്ത­ക­ത്തെ കെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചു കി­ട­ന്നോ മ­നു­ഷ്യാ’ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു­ള്ള സു­ഗ­ന്ധി­യു­ടെ പ­രി­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം കെ­ട്ടു­പി­ണ­ഞ്ഞു് അ­യാ­ളി­ലേ­ക്കു് ഉ­തിർ­ന്നു വീഴും. മ­റ്റു­ള്ള­വർ മൊ­ബൈ­ലിൽ സമയം തള്ളി നീ­ക്കു­മ്പോൾ അയാൾ വാ­യി­ച്ചു കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കും. അതു് കാ­ണു­മ്പോൾ പലരും മുഖം ചു­ളി­ക്കും. പ­തി­വു് ശീ­ല­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­യ­തു് ഉൾ­കൊ­ള്ളാൻ ക­ഴി­യാ­ത്ത­വർ, ഈ കാ­ല­ത്തും ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­ക്കെ ഉ­ള്ള­വ­രു­ണ്ടോ എന്ന അ­മ്പ­ര­പ്പു് ക­ലർ­ന്ന ഭാ­വ­വു­മാ­യി അ­യാ­ളി­ലേ­ക്കു് ഈർ­ച്ച­വാൾ പോ­ലെ­യു­ള്ള നോ­ട്ട­മെ­റി­യു­മ്പോൾ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ മു­ഷി­പ്പോ­ടെ അൽ­പ­നേ­രം മൊബൈൽ എ­ടു­ക്കും. താനും അ­വ­രെ­യൊ­ക്കെ പോ­ലെ­യാ­ണു് എ­ന്നു് കാ­ണി­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി, മ­റ്റു­ള്ള­വർ­ക്കു് വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള ച­ല­ന­ങ്ങൾ മാ­ത്രം. മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ ക­ഥ­ക­ളി­ലും ജീ­വി­ത­ങ്ങ­ളി­ലും എത്തി നോ­ക്കാ­നോ അതിലെ ദുർ­ഗ­ന്ധം വ­മി­ക്കു­ന്ന ജീർ­ണ്ണ­ത­കൾ വ­ലി­ച്ചു പു­റ­ത്തേ­ക്കി­ട്ടു് ആ­സ്വ­ദി­ക്കാ­നോ കൗ­തു­കം കാ­ണി­ക്കാ­ത്ത അയാൾ തി­ക­ച്ചും വ്യ­തി­രി­ക്ത­നാ­യി കാ­ല­ത്തി­നു പുറം തി­രി­ഞ്ഞു നി­ന്നു.

images/The_School_Forest.png

ചു­റ്റും മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ കർ­ട്ട­നി­ട്ട ഗ്ലാ­സ് റൂമിൽ എ­ല്ലാ­വ­രു­ടെ­യും പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തീർ­ക്കാൻ ലോ­ക­ത്തു് ഞാൻ മാ­ത്ര­മേ ഉള്ളൂ എന്ന ക­ന­ത്തോ­ടെ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ അഹന്ത പ­റ്റി­യ ചി­രി­യോ­ടെ അവരെ സ്വാ­ഗ­തം ചെ­യ്തു. അയാൾ ഹി­ന്ദി സി­നി­മാ താ­ര­ങ്ങ­ളെ അ­നു­സ്മ­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന വിധം മീ­ശ­യി­ല്ലാ­ത്ത സു­ന്ദ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു. ദേ­ഹ­ത്തെ ക­വ­ച്ചു പി­ടി­ച്ച ക­റു­ത്ത കോ­ട്ടിൽ അയാൾ വി­ള­ങ്ങി.

“ഇ­രി­ക്കൂ. എ­ന്താ­ണു് നി­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­ശ്നം? പറയൂ… എ­ല്ലാം തു­റ­ന്നു പറയൂ.”

അയാൾ മു­ന്നി­ലെ ഗ്ലാ­സ്സ് ടേ­ബി­ളിൽ തൃ­കോ­ണാ­കൃ­തി­യിൽ കൈകൾ ചേർ­ത്തു വെ­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് പ്രാ­യ­ത്താ­ലും മ­നോ­വ്യ­ഥ­യാ­ലും ത­കർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ ന­ര­ച്ചു ചു­ളി­ഞ്ഞ മു­ഖ­ത്തേ­ക്കു് സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി. സു­ഗ­ത­ന്റെ സാ­ന്നി­ധ്യ­ത്തിൽ എ­ല്ലാം തു­റ­ന്നു പ­റ­യാ­നു­ള്ള വൈ­മു­ഖ്യ­ത്തോ­ടെ­യു­ള്ള ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ ഇ­രി­പ്പി­ലെ പ­ക­പ്പു് തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞ അരുൺ ബെ­ല്ലിൽ വി­ര­ല­മർ­ത്തി. ദ്രു­ത­ഗ­തി­യിൽ അ­ക­ത്തേ­ക്കു് ക­ട­ന്നു വന്ന സു­ന്ദ­രി­യോ­ടു് സു­ഗ­ത­കു­മാ­ര­നെ കൂ­ട്ടി പു­റ­ത്തേ­ക്കു് പോകാൻ ആം­ഗ്യം കാ­ണി­ച്ചു.

സുഗതൻ പതിയെ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് മ്ലാ­ന­ത­യ­ടി­ച്ച മി­ഴി­കൾ അ­ല­ക്ഷ്യ­മാ­യി ചു­വ­രു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ, കുറെ കാ­ല­മാ­യി ത­ല­യി­ലേ­റ്റി നടന്ന കാ­പ്പി­ച്ചാ­ക്കു് നി­ല­ത്തി­റ­ക്കി വെ­ക്കാ­നു­ള്ള വ്യ­ഗ്ര­ത­യോ­ടെ ദി­വാ­ക­ര­നിൽ നി­ന്നും വാ­ക്കു­കൾ പ്ര­വ­ഹി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി.

കാ­തു­കൾ കൂർ­പ്പി­ച്ചു പു­റ­ത്തെ ക­സേ­ര­യിൽ ഇ­രി­ക്കു­മ്പോൾ സു­ഗ­ത­ന്റെ മ­ന­സ്സിൽ ത­ന്നെ­പ­റ്റി അച്ഛൻ അ­യാ­ളോ­ടു് എ­ന്തൊ­ക്കെ പ­റ­യു­ന്നു­ണ്ടാ­വും എന്ന ചി­ന്ത­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­യാൾ­ക്ക­പ്പോൾ സു­ഗ­ന്ധി­യെ­യും മ­ക്ക­ളെ­യും ഓർമ്മ വന്നു. പക്ഷേ, ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളാ­യി അ­വ­ളു­മാ­യി യാ­തൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­വും ഇ­ല്ലാ­തി­രി­ക്കു­ന്ന­തിൽ സുഗതൻ അ­സ്വ­സ്ഥ­നാ­യി­രു­ന്നു. ത­ലേ­ന്നു് രാ­ത്രി നോവൽ വായന മ­തി­യാ­ക്കി ലൈ­റ്റ­ണ­ച്ചു് ഉ­റ­ക്കം വരാതെ തി­രി­ഞ്ഞും മ­റി­ഞ്ഞും കി­ട­ക്കു­മ്പോൾ അവൾ മു­റി­യി­ലേ­ക്കു് വ­രു­മെ­ന്നു് അയാൾ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, നി­ദ്ര­യു­ടെ ചു­ര­ത്തി­ലേ­ക്കു് വഴുതി വീ­ഴു­ന്ന­തി­നു് മു­മ്പു് നി­ശാ­നി­ശ­ബ്ദ­ത­യെ കീറി മു­റി­ച്ചു് കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ മു­റി­യിൽ നി­ന്നും സു­ഗ­ന്ധി­യു­ടെ കൂർ­ക്കം വലി ചെ­വി­ക­ളിൽ തു­ള­ച്ച­തോ­ടെ അ­യാ­ളിൽ തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ തൃ­ഷ്ണ­കൾ ഉ­ണ­രു­ക­യും ക­ടു­ത്ത നൈ­രാ­ശ്യ­ത്തോ­ടെ മൈബൈൽ എ­ടു­ത്തു് ബാ­ത്റൂ­മി­ലേ­ക്കു് ക­യ­റു­ക­യും ചെ­യ്തു.

കാലം തെ­റ്റി ജ­നി­ച്ച­താ­ണോ അതോ കാലം അയാളെ ധൃ­തി­യിൽ തള്ളി മാ­റ്റി ക­ട­ന്നു പോ­യ­താ­ണോ എ­ന്നു് തോ­ന്നും വിധം സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ ദുർ­ബ്ബ­ല­നും വേഗത കു­റ­ഞ്ഞ­വ­നു­മാ­യി ജീ­വി­ച്ചു. ഭാ­ര്യ­യു­മാ­യി ഇ­ട­ക്കെ­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന രതി പോലും അയാൾ വളരെ പ­തു­ക്കെ­യാ­യി­രു­ന്നു നിർ­വ്വ­ഹി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. ആർ­ക്കോ വേ­ണ്ടി അ­ഭി­ന­യി­ക്കു­ന്ന സി­നി­മാ­രം­ഗം പോ­ലെ­യു­ള്ള നിർ­വ്വി­കാ­ര­മാ­യ അ­യാ­ളു­ടെ ച­ല­ന­ങ്ങ­ളിൽ അമർഷം പൂ­ണ്ടു് ചി­ല­പ്പോൾ സു­ഗ­ന്ധി അയാളെ വെ­റു­പ്പോ­ടെ തള്ളി മാ­റ്റി അ­ടു­ത്ത മു­റി­യി­ലേ­ക്കു് നീ­ങ്ങും. പഴയ പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളു­ടെ വേ­വി­ച്ച ക­പ്പ­ക്കി­ഴ­ങ്ങി­ന്റേ­തു് പോ­ലെ­യു­ള്ള മ­ടു­പ്പി­ക്കു­ന്ന വാട നി­റ­ഞ്ഞ ആ മു­റി­യിൽ പ്ര­വേ­ശി­ക്കു­മ്പോൾ സു­ഗ­ന്ധി­ക്കു് മനം പു­ര­ട്ട­ലു­ണ്ടാ­വു­ക­യും വ­യ­റ്റിൽ നി­ന്നും പു­ളി­ച്ച­തെ­ന്തോ പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ചാടാൻ വെ­മ്പു­ക­യും ചെ­യ്യും. അയാൾ പ­ല­പ്പോ­ഴും പു­സ്ത­കം നെ­ഞ്ചോ­ടു് ചേർ­ത്തു് നി­ഷ്ക­ള­ങ്ക­മാ­യി ഉ­റ­ങ്ങു­ന്ന­തു് കാ­ണു­മ്പോൾ താനും ഒരു പു­സ്ത­ക­മാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ എ­ന്നു് സു­ഗ­ന്ധി ചി­ന്തി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.

“താൻ എ­ല്ലാം തു­റ­ന്നു പറയണം.”

കൗൺ­സി­ലർ അ­യാ­ളു­ടെ വൈ­ദ­ഗ്ധ്യ­ത്തി­നു യോ­ജി­ച്ച ഗാം­ഭീ­ര്യ­മ­ണി­ഞ്ഞു്, രൂ­പ­ത്തി­നു് ചേ­രു­ന്ന ഗൗ­ര­വ­ത്തോ­ടെ തു­ട­ക്ക­മി­ട്ടു. സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ കുറെ സമയം ഒ­ന്നും മി­ണ്ടാ­തെ മൂ­ടി­ക്കെ­ട്ടി­യ കാർ­മേ­ഘം പോലെ ഇ­രു­ന്നു. ദി­വാ­ക­രൻ അയാളെ പ­റ്റി­യു­ള്ള വി­വ­ര­ങ്ങൾ കൃ­ത്യ­മാ­യി നൽ­കി­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ ക്ഷ­മ­യോ­ടെ അ­വ­ന്റെ മു­ഖ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി. കു­റ്റി­ത്താ­ടി­യും കൈ­ത­ച്ചെ­ടി­യു­ടെ ക­മ്പു­കൾ പോലെ നെ­റ്റി­യി­ലേ­ക്കു് വീണു ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒ­തു­ക്ക­മി­ല്ലാ­ത്ത മു­ടി­യി­ഴ­ക­ളു­മാ­യി ആ­ത്മ­നി­ന്ദ­യിൽ ഉ­ഴ­ലു­ന്ന­തു് പോലെ മു­ന്നി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­ര­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് ആ­രോ­ടൊ­ക്കെ­യൊ ഉള്ള നീരസം ഒ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് പോലെ തോ­ന്നി അ­രു­ണി­നു്. പക്ഷേ, ആ രൂപം അ­ത്ത­രം സ്വ­ഭാ­വ വ്യ­തി­രി­ക്ത­ത­യു­ള്ള അ­യാൾ­ക്കു് യോ­ജി­ച്ച ദൃ­ശ്യ­പൂർ­ണ്ണ­ത സ­മ്മാ­നി­ച്ചി­രു­ന്നു.

പതിയെ, വളരെ പതിയെ കാർ­മേ­ഘ­ങ്ങൾ ചാ­റ്റൽ മ­ഴ­യാ­യി പൊ­ടി­ഞ്ഞു വീ­ഴു­ന്ന­തു് പോലെ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ പ­റ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങി. രാ­ത്രി­മ­ഴ­യു­ടെ ബാ­ക്കി­പ­ത്ര­മാ­യി പ്ര­ഭാ­ത­ത്തി­ലെ മ­ര­പ്പെ­യ്ത്തി­ന്റെ പൊ­ടി­ച്ചിൽ പോലെ അ­യാ­ളു­ടെ ശബ്ദം എ. സി.യുടെ മൂ­ള­ക്ക­ത്തോ­ടു് താ­ദാ­ത്മ്യം പ്രാ­പി­ച്ചു.

“ഡോ­ക്ടർ, എ­നി­ക്കു് മ­റ്റു­ള്ള­വ­രെ പോ­ലെ­യാ­വാൻ പ­റ്റു­ന്നി­ല്ല. ക­ഠി­ന­മാ­യ ജോലി ചെ­യ്യാ­നോ കൂ­ടു­തൽ പൈസ ഉ­ണ്ടാ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നോ ആ­ഗ്ര­ഹ­മി­ല്ല. പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാ­തെ എ­പ്പോ­ഴും പു­സ്ത­കം വാ­യി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കാൻ തോ­ന്നു­ന്നു.”

അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ സു­ഗ­ത­കു­മാ­ര­നെ തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കി.

“പറയൂ… കൗൺ­സി­ല­റോ­ടും വ­ക്കീ­ലി­നോ­ടും കള്ളം പ­റ­യ­രു­തു്.” അയാൾ അ­ങ്ങേ­യ­റ്റം മൃ­ദു­വാ­യ ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ച്ചു.

“പി­ന്നെ… എ­നി­ക്കു് ഭാ­ര്യ­യു­മാ­യി ഒ­ന്നി­നും താ­ല്പ­ര്യ­മി­ല്ല ഡോ­ക്ടർ… പക്ഷേ,…”

“പക്ഷേ,…?”

“മറ്റു സ്ത്രീ­ക­ളെ കാ­ണു­മ്പോൾ അ­ട­ക്കാ­നാ­വാ­ത്ത വി­കാ­രം അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്നു. അവരെ പറ്റി മോ­ശ­മാ­യ രീ­തി­യിൽ ചി­ന്തി­ക്കു­ന്നു. വ­ഴി­യിൽ കാ­ണു­ന്ന ഭം­ഗി­യാ­യി വ­സ്ത്രം ധ­രി­ച്ച സ്ത്രീ­ക­ളോ­ടൊ­ക്കെ വ­ല്ലാ­ത്ത മോഹം തോ­ന്നു­ന്നു. അതു് എന്റെ ഭാ­ര്യ­യു­ടെ­യ­ത്ര സു­ന്ദ­രി­യ­ല്ലാ­ത്ത­വ­രാ­യാ­ലും. സു­ഗ­ന്ധി സാ­രി­യു­ടു­ത്തു് വ­രു­ന്ന­തു് എ­നി­ക്കി­ഷ്ട­മാ­ണു്. പക്ഷേ, അവൾ മാ­സ­ത്തിൽ ഒ­രി­ക്കൽ ച­ട­ങ്ങു് പോലെ എന്റെ അ­രി­കി­ലേ­ക്കു് വരും. നി­റ­മി­ല്ലാ­ത്ത മ­ങ്ങി­യ നൈ­റ്റി­യു­ടു­ത്തു്. അ­ല­ക്കാ­നി­ട്ട മു­ഷി­ഞ്ഞ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ കൂ­ട്ട­മാ­യി അ­ടു­ത്തു് വ­രു­ന്ന­തു് പോ­ലെ­യു­ള്ള അ­സ­ഹ്യ­മാ­യ വി­യർ­പ്പു് ഗന്ധം മു­റി­യി­ലാ­കെ പൊ­തി­യു­ന്ന­തു് പോലെ തോ­ന്നും. എ­നി­ക്കു് വ­ല്ലാ­ത്ത മ­ടു­പ്പ­ടി­ക്കും. എന്റെ അ­ഭി­ലാ­ഷ­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ അ­വ­ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു. അ­കാ­ല­ത്തിൽ വാർ­ദ്ധ­ക്യം ബാ­ധി­ച്ച ദാ­മ്പ­ത്യ­മാ­ണു സാർ എ­ന്റേ­തു്. ക­റു­ത്ത മു­ടി­യും ചു­ളി­യാ­ത്ത മു­ഖ­ങ്ങ­ളു­മു­ള്ള വൃ­ദ്ധ­ദ­മ്പ­തി­കൾ. ശ­രീ­ര­ത്തേ­ക്കാൾ വേ­ഗ­ത്തിൽ വാർ­ദ്ധ­ക്യം ബാ­ധി­ക്കു­ന്ന­തു് മ­ന­സ്സി­നെ­യാ­ണു്.”

കനത്ത മൂ­ള­ലോ­ടെ ചെ­യ­റി­ലേ­ക്കു് ചാ­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­മ്പോൾ അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ ഗാ­ഢ­മാ­യ ആ­ലോ­ച­ന­യി­ലാ­യി­രു­ന്നു. പെ­ട്ടെ­ന്ന­യാൾ പ്ര­സ­രി­പ്പോ­ടെ ത­ല­യു­യർ­ത്തി.

“നോ­ക്ക്, സുഗതൻ, ഭാ­ര്യ­യും ഭർ­ത്താ­വും ഒരേ ച­ങ്ങ­ല­യി­ലെ ര­ണ്ടു് ക­ണ്ണി­കൾ പോലെ തുല്യ പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ള്ള­വ­രാ­ണു്. ഭാ­ര്യ­ക്കു് കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­തു് കൃ­ത്യ­സ­മ­യ­ത്തു് കൊ­ടു­ക്ക­ണം. ഇ­ല്ലെ­ങ്കിൽ…” അയാൾ അ­ശ്ലീ­ലം നി­റ­ഞ്ഞ ചി­രി­യോ­ടെ കു­മാ­ര­നെ നോ­ക്കി. ഏതോ ഗു­ഹ­യു­ടെ ആ­ഴ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും പു­റ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് പോ­ലെ­യു­ള്ള മു­ഴ­ക്ക­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു അ­യാ­ളു­ടെ ഗർ­വ്വു് നി­റ­ഞ്ഞ ശ­ബ്ദ­ത്തി­നു്.

“പക്ഷേ, പ­ല­പ്പോ­ഴും നി­സ്സ­ഹാ­യ­ത എന്നെ വ­രി­ഞ്ഞു മു­റു­ക്കു­ന്ന­തു് പോലെ. യാ­തൊ­രു ക­ഴി­വു­മി­ല്ലാ­ത്ത നി­സ്സാ­ര­നാ­ണെ­ന്ന അ­പ­കർ­ഷ­താ ബോ­ധ­മാ­ണെ­നി­ക്കു്. പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളോ­ടു് മാ­ത്ര­മേ കൂ­ട്ടു് കൂടാൻ തോ­ന്നു­ന്നു­ള്ളൂ സാർ. അതു് കഥകളോ ക­വി­ത­ക­ളോ നോവലോ ച­രി­ത്ര­മൊ ലേ­ഖ­ന­മൊ എ­ന്താ­യാ­ലും. ആയിരം പേ­ജു­ള്ള പു­സ്ത­കം കി­ട്ടി­യാ­ലും ഒരു പേജ് പോലും ഒ­ഴി­വാ­ക്കാ­തെ വാ­യി­ക്കും. അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളോ­ടു് വ­ല്ലാ­ത്ത ദാ­ഹ­മാ­ണു്. അ­രി­മ­ണി പൊ­റു­ക്കി തി­ന്നു­ന്ന­തു് പോലെ ഓരോ അ­ക്ഷ­ര­വും ഞാൻ മെ­ല്ലെ ഭ­ക്ഷി­ക്കും. സാ­റി­ന­റി­യു­മോ നമ്മൾ കാ­ണു­ന്ന അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ വെറും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ള­ല്ല, ഓരോ അ­ക്ഷ­ര­ത്തി­നും ഉ­ള്ളിൽ വേ­റെ­യും കുറെ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ ഒ­ളി­ഞ്ഞി­രി­ക്കും. വാ­ക്കു­കൾ­ക്കു് പി­ന്നിൽ കുറെ വാ­ക്കു­കൾ, ചി­ല­പ്പോൾ അ­ദ­മ്യ­മാ­യ ആ­വേ­ശ­ത്തോ­ടെ പു­സ്ത­ക­ത്തെ പ്രാ­പി­ക്കാൻ തോ­ന്നു­ന്നു. എ­നി­ക്കു് സ­മ്പ­ത്തി­നോ­ടു് ആർ­ത്തി­യി­ല്ല ഡോ­ക്ടർ… പക്ഷേ, അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളോ­ടു് തീ­വ്ര­മാ­യ പ്ര­ണ­യ­മാ­ണു്. അതു് മ­റ്റു­ള്ള­വർ­ക്കു് ദ­ഹി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ചി­ല­പ്പോൾ ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ ച­ങ്ങ­ല­ക്കെ­ട്ടു­കൾ ന­മ്മു­ടെ ഏ­റ്റ­വും നല്ല ഇ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളെ പോലും റദ്ദ് ചെ­യ്തു കളയും. എന്റെ ജീ­വി­തം മ­റ്റു­ള്ള­വ­രെ എ­ന്തി­നാ­ണു് അ­ലോ­സ­ര­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു്? ഞാൻ ആ­രെ­യും ഉ­പ­ദ്ര­വി­ക്കു­ന്നി­ല്ല­ല്ലോ സാർ. പാ­ര­മ്പ­ര്യ വീ­ഥി­ക­ളിൽ നി­ന്നും വഴി മാറി സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രോ­ടു് എ­ന്തി­നാ­ണു് ഇ­ത്ര­യും വി­ദ്വേ­ഷം? മ­റ്റു­ള്ള­വർ വെ­ട്ടി­ത്തെ­ളി­ക്കു­ന്ന വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യാ­ണോ നമ്മൾ സ­ഞ്ച­രി­ക്കേ­ണ്ട­തു്? എ­ന്തി­നാ­ണു് എ­ല്ലാ­വ­രും അ­പ­ര­ന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലേ­ക്കു മാ­ത്രം നോ­ക്കു­ന്ന­തു്?”

അയാൾ അ­രു­ണി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തേ­ക്കു് തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കി.

“താൻ മ­റ്റു­ള്ള സ്ത്രീ­ക­ളി­ലേ­ക്കു് ആ­ക്രാ­ന്ത­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കു­മ്പോൾ സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തും അ­ത­ല്ലേ?”

“പക്ഷേ, ഞാൻ അ­വ­രു­ടെ ഇ­ട­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് അ­തി­ക്ര­മി­ച്ചു ക­യ­റു­ന്നി­ല്ല­ല്ലോ. എന്റെ തെ­റ്റു­കൾ അവരെ ബാ­ധി­ക്കാ­ത്തി­ട­ത്തോ­ളം പ്ര­ശ്ന­മി­ല്ല­ല്ലോ സാർ.”

“അതു് പോ­ട്ടെ, എ­ന്നാൽ ത­നി­ക്കു് ഭാ­ര്യ­യെ ഒരു പു­സ്ത­ക­മാ­യി കണ്ടു കൂടെ?”

“ഒരു പു­സ്ത­കം തു­റ­ന്നാൽ സു­ഗ­ന്ധ­മ­ല്ലേ സാർ അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ക? ഓരോ പു­സ്ത­ക­വും എ­നി­ക്കു് എന്റെ കു­ട്ടി­യെ പോ­ലെ­യാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് എന്റെ സ്വ­ന്തം മ­ക്ക­ളെ പോലും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാൻ പ­റ്റു­ന്നി­ല്ല. പു­സ്ത­ക­മ­ണ­മു­ള്ള മു­റി­യിൽ കി­ട­ന്നാ­ലേ എ­നി­ക്കു് ഉ­റ­ക്കം വരൂ. ഇതൊരു രോ­ഗ­മാ­ണോ സാർ?”

“ഒ­രി­ക്ക­ലു­മ­ല്ല സുഗതാ, വായന ന­ല്ല­ത­ല്ലേ. പക്ഷേ, അ­ധി­ക­മാ­വ­രു­തു്. താൻ എ­ഴു­താ­റു­ണ്ടോ?”

“ഉ­ണ്ടു് സാർ. പക്ഷേ, എന്റെ ജീ­വി­തം പോലെ എ­വി­ടെ­യും എ­ത്തു­ന്നി­ല്ല. ഞാൻ എ­ഴു­തി­യ കഥകൾ വാ­യി­ച്ചു നോ­ക്കാ­നോ അ­ഭി­പ്രാ­യം പ­റ­യാ­നോ ആ­രു­മി­ല്ല. എ­നി­ക്കു് സാ­ഹി­ത്യം ചർച്ച ചെ­യ്യാൻ ഒ­ത്തി­രി ഇ­ഷ്ട­മാ­ണു്. പക്ഷേ, എ­ല്ലാ­വ­രും സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് സി­നി­മ­യും രാ­ഷ്ട്രീ­യ­വും സ്പോർ­ട്സും മാ­ത്ര­മാ­ണു്. അ­തൊ­ക്കെ വ­ലി­യ­വ­രു­ടെ കാ­ര്യ­മ­ല്ലെ. വ­ഴി­യിൽ ഫു­ട്ബോൾ ക­ളി­ക്കാ­ര­ന്റെ വലിയ ഫോ­ട്ടോ കാ­ണു­മ്പോൾ ഓർ­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. എന്തു കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഒരു പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­തെ­ഴു­തി­യ എ­ഴു­ത്തു­കാ­ര­ന്റെ ഫോ­ട്ടോ വെ­ക്കാ­ത്ത­തു്? അ­ത­ല്ലേ സാർ വേ­ണ്ട­തു്. സ്വ­ന്ത­മാ­യി വീ­ടെ­ടു­ക്കാൻ ഗൾഫിൽ പോ­ക­ണ­മെ­ന്നാ­ണു് അ­മ്മ­ക്കു്. പക്ഷേ, എ­നി­ക്കു് എ­ങ്ങും പോ­ക­ണ്ട, വലിയ വീടും വേണ്ട. അ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും എ­ന്തി­നാ­ണു് എ­ല്ലാ­വ­രും ഇ­ത്ര­യും വലിയ കൊ­ട്ടാ­ര­ങ്ങൾ പ­ണി­യു­ന്ന­തു്. ഒ­രു­പാ­ടു് കു­ട്ടി­ക­ളും സ്ത്രീ­ക­ളും തെ­രു­വിൽ കി­ട­ക്കു­മ്പോൾ. അ­ത്ത­രം കാ­ഴ്ച­കൾ എ­ന്നിൽ വ­ല്ലാ­ത്ത നൊ­മ്പ­ര­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു. എ­നി­ക്കു് ല­ളി­ത­മാ­യി ജീ­വി­ച്ചാൽ മതി. എ­ല്ലാ­വ­രും വ­ലു­തു് മാ­ത്രം ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­മ്പോൾ ചെ­റു­തു് ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­നും ആ­രെ­ങ്കി­ലും വേ­ണ്ടേ സാർ. ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ ഇ­ച്ഛ­ക­ളോ­ടു് പി­ന്തി­രി­ഞ്ഞു നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു് അത്ര വലിയ പാ­പ­മാ­ണോ?”

“ഓ­രോ­രു­ത്തർ­ക്കും ഓരോ ഇ­ഷ്ട­ങ്ങ­ള­ല്ലേ. പി­ന്നെ, മടി മാ­റാ­നു­ള്ള വഴി ജീ­വി­ത­ത്തി­നു് ഒരു ല­ക്ഷ്യ­മു­ണ്ടാ­വു­ക എ­ന്ന­താ­ണു്. താ­നി­പ്പോൾ ന­ദി­യിൽ അ­ന­ന്ത­മാ­യി ഒ­ഴു­കു­ന്ന പൊ­ങ്ങു­ത­ടി പോ­ലെ­യാ­ണു്.”

അരുൺ ടേ­ബി­ളിൽ വെച്ച വെ­ള്ള­ത്തി­ന്റെ കു­പ്പി മൂടി തു­റ­ന്നു് വാ­യി­ലേ­ക്കു് ക­മി­ഴ്ത്തി.

“ത­നി­ക്കു് എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ദുഃ­ശീ­ല­ങ്ങൾ ഉണ്ടോ?”

“ഇല്ല. അതു് കാ­ര­ണ­മാ­യി­രി­ക്കു­മോ എ­നി­ക്കു് സു­ഹൃ­ത്തു­ക്ക­ളി­ല്ലാ­ത്ത­തു്? അ­വ­രോ­ടൊ­പ്പം ഓ­ടി­യെ­ത്താ­നാ­വു­ന്നി­ല്ല. ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ സൗ­ഹൃ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കും പ്ര­ണ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു­മൊ­ക്കെ നല്ല വേ­ഗ­മ­ല്ലേ സാറേ. അ­വ­രെ­യൊ­ക്കെ പോലെ കു­ടി­യോ വലിയൊ ക­ഞ്ചാ­വോ ഒ­ന്നു­മി­ല്ലാ­ത്ത­തു് കൊ­ണ്ടാ­ണോ എ­ല്ലാ­വ­രും എന്നെ അ­വ­ഗ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ കാ­ല­ത്തി­നു യോ­ജി­ക്കാ­ത്ത ജ­ന്മ­മാ­ണോ എ­ന്റേ­തു്. മു­മ്പു് ക­ഴി­ഞ്ഞു പോയ ഏതോ സ്റ്റോ­പ്പിൽ ഇ­റ­ങ്ങേ­ണ്ട ആ­ളാ­യി­രു­ന്നോ ഞാൻ? എന്റെ ലഹരി പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു്. പി­ന്നെ, മ­റ്റു­ള്ള­വർ­ക്കു് പ്ര­യാ­സ­ങ്ങൾ വ­രു­മ്പോൾ സ­ന്തോ­ഷി­ക്കു­ന്ന മ­ന­സ്സു­ണ്ടോ എന്ന സം­ശ­യ­വു­മു­ണ്ടു് സാറേ. അതു് ഏ­റ്റ­വും അ­ടു­ത്ത­വർ­ക്കാ­യാൽ പോലും. അ­വ­രു­ടെ വി­ഷ­മ­ങ്ങൾ എ­ന്നിൽ സ­ങ്ക­ട­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു­ള്ള ആ­രെ­ങ്കി­ലും മ­രി­ച്ചാൽ പോലും ക­ടു­ത്ത നി­സ്സം­ഗ­ത­യൊ അ­നിർ­വ­ച­നീ­യ­മാ­യ ആ­ന­ന്ദ­മോ അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്നു. പി­ന്നെ വേ­റൊ­രു കാ­ര്യം കൂ­ടി­യു­ണ്ടു് ഡോ­ക്ടർ.” പറയണോ വേ­ണ്ട­യോ എന്ന സം­ശ­യ­ത്തിൽ സുഗതൻ ഒരു നി­മി­ഷം മൗ­നി­യാ­യി.

“എ­നി­ക്കു് ഭാ­ര്യ­യോ­ടു് ബ­ന്ധ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തി­നേ­ക്കാൾ ഇഷ്ടം ഒ­റ്റ­ക്കു്…”

images/Prisoner_Reading.jpg

അയാൾ അർ­ദ്ധോ­ക്തി­യിൽ നിർ­ത്തി.

വളരെ ശോ­ച­നീ­യ­മാ­യ അ­വ­സ്ഥ­യി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­കു­ന്ന അ­സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യ വി­ഷ­യാ­സ­ക്തി­യു­ള്ള ലൈം­ഗി­ക ദാ­രി­ദ്ര്യം അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന സൈ­ക്കോ­യാ­ണു് തന്റെ മു­ന്നിൽ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്ന യാ­ഥാർ­ഥ്യം ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ട്ട അരുൺ അ­ല്പ­നേ­രം സ്ത­ബ്ധ­നാ­യി ഇ­രു­ന്നു പോയി. ഒ­രു­പാ­ടു് നി­ഗൂ­ഢ­ത­ക­ളു­ള്ള വാ­യി­ച്ചാൽ മ­ന­സ്സി­ലാ­വാ­ത്ത ഗ­ഹ­ന­മാ­യ ഒരു പു­സ്ത­ക­മാ­ണി­യാൾ. അ­യാ­ളു­ടെ കൈ­യ്യി­ലെ സ്പി­ന്നർ വേ­ഗ­ത്തിൽ ക­റ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

“നോ­ക്കു് കു­മാ­രാ, ഒരു ക­ണ­ക്കി­നു് നോ­ക്കി­യാൽ ഭൂ­രി­പ­ക്ഷം മ­നു­ഷ്യ­രും സ്വാർ­ത്ഥ­രാ­ണു്. ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യി തന്നെ മാ­ത്രം സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്ന ജീ­വി­കൾ. ലോ­ക­ത്തി­ലെ സകല മ­നു­ഷ്യർ­ക്കും ഒരു ത­ര­ത്തി­ല­ല്ലെ­ങ്കിൽ മ­റ്റൊ­രു ത­ര­ത്തിൽ കൗൺ­സി­ലിം­ഗ് ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. ലൈം­ഗി­ക­ത വി­ജ­ന­മാ­യ കാ­ട്ടു­പാ­ത­ക­ളിൽ കൂ­ടി­യു­ള്ള ഊ­ഷ്മ­ള­മാ­യ ഡ്രൈ­വിം­ഗ് പോ­ലെ­യാ­ണു്. ഡ്രൈ­വർ പു­രു­ഷ­നാ­ണെ­ങ്കി­ലും ഇ­ട­ക്കു് ഭാ­ര്യ­യു­ടെ ക­യ്യി­ലേ­ക്കു് സ്റ്റി­യ­റി­ങ്ങ് വി­ട്ടു കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു് ഭർ­ത്താ­വു് സീ­റ്റിൽ ചാ­രി­യി­രി­ക്ക­ണം. സാ­ധാ­ര­ണ മ­നു­ഷ്യർ ചി­ല­പ്പോൾ മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ കാ­ഴ്ച­കൾ­ക്കു് അ­നു­സൃ­ത­മാ­യാ­ണു് ജീ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്. ന­മു­ക്കു് എ­ല്ലാം ശ­രി­യാ­ക്കാം. അ­ടു­ത്ത തവണ വ­രു­മ്പോൾ തന്റെ ഭാ­ര്യ­യെ­യും കൂടി കൊ­ണ്ടു് വരിക. ഞാൻ അ­ച്ഛ­നോ­ടു് പറയാം.”

അതു് പ­റ­യു­മ്പോൾ അ­യാ­ളു­ടെ ക­ണ്ണി­ലെ തി­ള­ക്കം കു­മാ­ര­നു് മ­ന­സി­ലാ­യി­ല്ല. കാ­പ­ട്യ­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നു­ള്ള ശേഷി അ­യാൾ­ക്കി­ല്ലാ­യി­രു­ന്ന­ല്ലോ.

പു­റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­മ്പോൾ സു­ഗ­ത­കു­മാ­ര­നിൽ നേർ­ത്തൊ­രു ആ­ത്മ­വി­ശ്വാ­സ­വും ഉ­ണർ­വ്വും പ്ര­ക­ട­മാ­യി­രു­ന്നു.

ക­ന­മു­ള്ള അ­ന്ധ­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ജ­ന­ത­യിൽ ‘ലൗ വില്ല’ യുടെ ഗേ­റ്റ് തു­റ­ന്നു് അയാൾ വണ്ടി അ­ക­ത്തേ­ക്കു് ക­യ­റ്റി പാർ­ക്ക് ചെ­യ്യു­മ്പോൾ പാ­തി­രാ ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.

“നി­ങ്ങൾ ഇ­തെ­ന്തു് ഭാ­വി­ച്ചാ­ണു്? മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു് കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങ­ണ്ടേ. നാടു് മു­ഴു­വൻ ചു­റ്റി ബോ­ധ­മി­ല്ലാ­തെ അർ­ദ്ധ­രാ­ത്രി തി­രി­ച്ചു വരും.” പ്ര­സ­ന്ന­യു­ടെ അ­നി­ഷ്ടം നി­റ­ഞ്ഞ വാ­ക്കു­കൾ കേ­ട്ട­പ്പോൾ അ­യാ­ളിൽ കോപം നു­ള­ഞ്ഞു കയറി.

“ഫ, ഞാൻ എ­നി­ക്കു് തോ­ന്നു­മ്പോ കയറി വരും. ഇ­തെ­ന്റെ വീ­ടാ­ണു്. നി­ന­ക്കു് സൗ­ക­ര്യ­മു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ നി­ന്നാൽ മതി. കേ­ട്ടോ­ടീ. പു­ല്ലേ…” അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ അ­ലർ­ച്ച­യോ­ടെ ചു­വ­ന്ന ക­ണ്ണു­ക­ളും ഇടറിയ കാ­ലു­ക­ളു­മാ­യി അ­ക­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു. പെ­ട്ടെ­ന്നു് തി­രി­ഞ്ഞു നി­ന്നു് അവളെ പി­ടി­ച്ചു നെ­ഞ്ചോ­ടു് ചേർ­ത്തു് ബ­ല­മാ­യി ചും­ബി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു.

“വ­ല്ലാ­ത്ത നാ­റ്റം…” അവൾ കുതറി മാറി അയാളെ തള്ളി മാ­റ്റി.

“അതേടീ നി­ന­ക്കി­പ്പോ എന്റെ കൊണം പി­ടി­ക്കി­ല്ല. പു­ല്ല­ത്തി.” അയാൾ ചീറി.

“കുറെ പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു് എ­ന്തി­നാ­ണു്? ഒരു കു­ട്ടി­യെ തരാൻ നി­ങ്ങൾ­ക്കു് പ­റ്റി­യൊ? പ­ണ­മു­ണ്ടാ­ക്കി ന­ട­ന്നോ. ബന്ധം ആ­കാ­ശ­വും ഭൂ­മി­യും പോ­ലെ­യാ­ണെ­ങ്കി­ലും ഇ­ട­ക്കെ­ങ്കി­ലും ആർ­ത്തു പെ­യ്തു ഭൂ­മി­യിൽ വ­ല്ല­തും കി­ളിർ­പ്പി­ക്ക­ണം.” അവളും വി­ട്ടു കൊ­ടു­ത്തി­ല്ല.

“ഡീ… പൂ മോളെ. നി­ന്റെ­യൊ­രു സാ­ഹി­ത്യം. കുറെ കൂറ പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളും വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു്. എ­നി­ക്കു് പൈസ ത­ന്നെ­യാ­ണു് വ­ലു­തു്. ഇ­നി­യും ഞാൻ പ­ണ­മു­ണ്ടാ­ക്കും. നി­ന്നെ പോ­ലെ­യു­ള്ള ഒ­രു­ത്ത­നെ ഞാ­നി­ന്നു് കണ്ടു. അവനു് പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളോ­ടാ­ണ­ത്രെ ക­ഴ­പ്പു്. നി­ന­ക്കു് പ­റ്റി­യ­വൻ തന്നെ, വി­ഡ്ഢി­യാ­യ മ­ണു­ക്കൂ­സൻ… ത്ഫൂ.” അയാൾ രോ­ഷ­ത്തോ­ടെ അവളെ അ­ടി­ക്കാൻ കൈ ഉ­യർ­ത്തി­യെ­ങ്കി­ലും പ­തർ­ച്ച­യോ­ടെ വേ­ച്ചു കി­ട­ക്ക­യി­ലേ­ക്കു് വീണു.

പൂർ­ണ­മാ­യും വി­ട്ടു­മാ­റാ­ത്ത ഉ­റ­ക്ക­ച്ച­ട­വി­ന്റെ ഭാ­ര­ത്തോ­ടെ പു­ലർ­ച്ചെ ക­ണ്ണു് തു­റ­ക്കു­മ്പോൾ, ചാ­യ­യു­മാ­യി വന്ന പ്ര­സ­ന്ന അ­യാ­ളു­ടെ അ­ടു­ത്തു് ബെ­ഡി­ലി­രു­ന്നു.

“ഞാൻ ഒരു കാ­ര്യം പ­റ­ഞ്ഞാൽ അ­രു­ണേ­ട്ടൻ കേൾ­ക്കു­മോ?”

“നീ പ­റ­ഞ്ഞു തു­ല­ക്കു്.” അയാൾ അമർഷം വാ­രി­ച്ചു­റ്റി എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് സോ­ഫ­യിൽ ഇ­രു­ന്നു.

“ഏട്ടൻ കൗൺ­സി­ല­റാ­ണു്, എ­ന്നാ­ലും എന്റെ കൂടെ പ­ഠി­ച്ച രമ്യ ടൗണിൽ ഒരു ക്ലി­നി­ക്ക് ന­ട­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­വൾ­ക്കു് ദാ­മ്പ­ത്യ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ന­ന്നാ­യി കൈ­കാ­ര്യം ചെ­യ്യാ­ന­റി­യാം. ഞാൻ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞാൽ അ­രു­ണേ­ട്ടൻ ഒ­ന്നു് അവിടെ വരെ പോ­കു­മോ?”

അതു് കേ­ട്ടു് അ­യാ­ളാ­ദ്യം ക്ഷു­ഭി­ത­നാ­യെ­ങ്കി­ലും പതിയെ പ്ര­ശാ­ന്ത­ത കൈ­വ­രി­ച്ചു. തന്നെ പോ­ലെ­യു­ള്ള പ്ര­ശ­സ്ത­നാ­യ കൗൺ­സി­ലർ ദാ­മ്പ­ത്യ പ­രി­ഹാ­ര­ത്തി­നാ­യി മ­റ്റൊ­രു കൗൺ­സി­ല­റെ തേടി പോ­കു­ന്ന­തി­ലു­ള്ള നാ­ണ­ക്കേ­ടി­നെ­ക്കാൾ അ­പ്പോൾ അ­യാ­ളു­ടെ മ­ന­സ്സിൽ പ്ര­സ­ന്ന­യു­ടെ സ്റ്റാ­റ്റ­സിൽ ഇ­ട­ക്കൊ­ക്കെ കാ­ണാ­റു­ള്ള ഡോ­ക്ടർ ര­മ്യ­യു­ടെ സു­ന്ദ­ര­മു­ഖ­മാ­യി­രു­ന്നു.

“ഇ­ന്ന­ലെ­യും എന്റെ ന­മ്പ­റിൽ കൗൺ­സി­ലർ അ­ല്ലേ­ന്നും ചോ­ദി­ച്ചു് ആരോ വി­ളി­ച്ചു. ഇ­നി­യെ­ങ്കി­ലും ആ നമ്പർ മാ­റ്റ­ണെ അ­രു­ണേ­ട്ടാ…” അവൾ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞ­തു് ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാ­തെ അയാൾ ബാ­ത്റൂ­മി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു.

ദി­ന­ങ്ങൾ കൊ­ഴി­ഞ്ഞു വീഴവേ അരുൺ പ്ര­ഭാ­ക­റി­ന്റെ­യും പ്ര­സ­ന്ന­യു­ടെ­യും ദാ­മ്പ­ത്യ ജീ­വി­തം കൂ­ടു­തൽ ദു­രി­ത­പൂർ­ണ്ണ­മാ­വു­ക­യും വ­ഴ­ക്കു് നി­ര­ന്ത­രം തു­ട­രു­ക­യും ചെയ്ത ഒരു പകൽ അയാൾ ഡോ­ക്ടർ ര­മ്യ­യെ കാണാൻ പു­റ­പ്പെ­ട്ടു.

അ­ക്ഷ­മ­യോ­ടെ ര­മ്യ­യു­ടെ ക്ലി­നി­ക്കി­ന്റെ പു­റ­ത്തു് അരുൺ പ്ര­ഭാ­കർ അ­വ­ളു­ടെ വ­ശ്യ­മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ ദർ­ശ­ന­ത്തി­നാ­യി കാ­ത്തി­രി­ക്കു­മ്പോൾ, ദൂരെ ഇ­രു­ണ്ട കാ­ന­ന­വീ­ഥി­യി­ലൂ­ടെ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രൻ പു­സ്ത­ക­വും റാ­ന്ത­ലു­മെ­ടു­ത്തു് ഏ­റു­മാ­ട­ത്തി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

നജീബ് കാ­ഞ്ഞി­രോ­ട്
images/najeeb.jpg

ക­ണ്ണൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ പു­റ­വൂ­രിൽ ജനനം. കാ­ലി­ക്ക­റ്റ് യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി­യു­ടെ കീഴിൽ കൊ­മേ­ഴ്സ് ബി­രു­ദം നേടി.

എ­ട­ക്കാ­ട് സാ­ഹി­ത്യ­വേ­ദി ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, പാനൂർ അ­ക്ഷ­ര­ക്കൂ­ട്ടം ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, ക­ഥ­ക്കു് ശ്രീ­ക­ണ്ഠ­പു­രം സാ­ഹി­ത്യ­തീ­രം അ­വാർ­ഡ്, സം­സ്ഥാ­ന പ­രി­സ്ഥി­തി­സം­ര­ക്ഷ­ണ സ­മി­തി­യു­ടെ അ­വാർ­ഡ് എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചു. ക­ഥ­ക്കും ലേ­ഖ­ന­ത്തി­നു­മു­ള്ള സ്നേ­ഹ­വീ­ടു് അ­വാർ­ഡി­നു് അർ­ഹ­നാ­യി. ആ­നു­കാ­ലി­ക­ങ്ങ­ളിൽ ക­ഥ­ക­ളും ലേ­ഖ­ന­ങ്ങ­ളും യാ­ത്രാ­വി­വ­ര­ണ­ങ്ങ­ളും ക­വി­ത­ക­ളും എ­ഴു­തു­ന്നു. പേ­ര­ക്ക ബു­ക്ക്സ് ക­ഥാ­പു­ര­സ്ക്കാ­ര­വും നോവൽ പു­ര­സ്കാ­ര­വും ല­ഭി­ച്ചു. സം­സ്ഥാ­ന ത­ല­ത്തിൽ ലേ­ഖ­ന­ത്തി­നു് മൂ­ന്നു് ബ­ഹു­മ­തി­കൾ നേടി. 2023-ലെ തകഴി സാ­ഹി­തീ­യം ചെ­റു­ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, പായൽ ബു­ക്ക്സ് ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, ചെ­റു­ക­ഥ­ക്കു് എ­രു­വ­ശ്ശി ഗ്ര­ന്ഥ­ശാ­ല അ­വാർ­ഡ് എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചു.

പത്തു വർ­ഷ­ത്തോ­ളം ദു­ബാ­യിൽ പ്ര­വാ­സി­യാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­പ്പോൾ കു­ട­കിൽ താമസം.

കൃ­തി­കൾ

കഥകൾ: മഴ പെയ്ത വ­ഴി­ക­ളിൽ, ഫുൾ മൂൺ ഫൈ­റ്റർ, മാ­ത­പ്പ കോളനി

നോവൽ: ട്വി­സ്റ്റ്, ചോര

യാത്ര: മ­ഞ്ഞു് പെ­യ്യും താ­ഴ്‌­വ­ര­ക­ളി­ലൂ­ടെ

ക­വി­ത­കൾ: പെ­യ്തൊ­ഴി­യാ­തെ…

Colophon

Title: Counsellor (ml: കൗൺ­സി­ലർ).

Author(s): Najeeb Kanjirod.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2023-05-12.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, Najeeb Kanjirod, Counsellor, നജീബ് കാ­ഞ്ഞി­രോ­ട്, കൗൺ­സി­ലർ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: May 12, 2023.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Mountainous Landscape with a Waterfall, Sunrise, a painting by Jens Juel (1745–1802). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.