ഏറെ നേരമായ് രാവിന്റെ മൗനമീ

നീലപ്പരപ്പിൽ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്നു

ഒരുനിലാച്ചീളിന്റെ ചിരിയിളക്കം

ഒരു കുഞ്ഞുകാറ്റിന്റെ കയ്യിളക്കം

അത്ര മാത്രം മതി

ഒരു കടലോളമോർമ്മകൾ

തിരയടിച്ചെത്തുവാൻ

ആഴത്തിലായിരം

കണ്ണീർപ്പൊടിപ്പുകൾ

മുത്തായി മാറുവാൻ

പവിഴത്തുരുത്തുകൾ

താനേ കുരുക്കാൻ

അടിത്തട്ടിലെന്തോ

തുടിക്കുന്ന മാത്രയിൽ

തീ തിന്നുവിങ്ങുമൊരു

ദ്വീപായൊതുങ്ങാൻ

ഒരു നിലാച്ചീളിന്റെ ചിരിയിളക്കം

ഒരു കുഞ്ഞുകാറ്റിന്റെ കയ്യിളക്കം

അത്ര മാത്രം മതി…

ശിരസ്സരിഞ്ഞിട്ട സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊപ്പം

മുറിഞ്ഞുപോയ നിദ്രയുടെ

അനേകരാവുകൾക്കൊടുവിൽ

ശയനശയ്യയിലൊരുവൾ

കൂടെയിരിക്കാൻ വന്നു

നിലാവു് പൊടിച്ചുവാർത്ത ഗുളികകൾക്കൊപ്പം

ആയിരത്തൊന്നു് കഥകൾ പറഞ്ഞു

നൂറായിരം വിരൽസ്പർശങ്ങൾ

ഇഴചേർത്തുതുന്നിയ

മൃദുവായ പുതപ്പുകൾക്കടിയിൽ

അത്തറിന്റെ മണമുള്ള ചുംബനങ്ങൾ

പൂക്കളെന്നപോൽ വിതറിയിട്ടു

നനഞ്ഞ നീല പടർന്ന ആകാശത്തിലേക്കു്

അലക്ഷ്യമായ് നിവർത്തിയിട്ട

അബോധത്തിന്റെ കപ്പൽപ്പായകൾക്കൊത്തു്

സിൻബാദു് യാത്രയാരംഭിച്ചു

കുടത്തിലേക്കു് തിരിച്ചുകയറിയ

അഹങ്കാരിയായ ഭൂതത്തെപ്പോലെ

എടുത്തെറിയപ്പെടാൻ പോകുന്ന ഒരു ജീവിതം

കപ്പൽത്തട്ടിൽ കാത്തുകിടന്നു

(ഓർമ്മപ്പുസ്തകങ്ങൾ അടുക്കിവെച്ച

കണ്ണാടിയലമാരയ്ക്കുള്ളിലെ

അറേബ്യൻ രാവുകളിൽ നിന്നു്

നിശാവസ്ത്രമണിഞ്ഞ പിംഗളകേശിനി

മുഖപടമഴിച്ചുവെച്ചു്

ആരോഗ്യനികേതനിലേക്കു് നടന്നുകയറി)

ഒടുവിൽ

അടയാളങ്ങൾ ബാക്കിവെയ്ക്കാതെ

തുറന്നടഞ്ഞുപോയ ഒരു നിലവറയ്ക്കുമുമ്പിൽ

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടപോലെ

ഉണർന്നെണീക്കുന്ന വരെ

ഏകാകിയായ ഷഹരിയാറിന്റെ

നാഡിയിൽ വിരൽ തൊട്ടിരുന്നതു്

ആരാണു്…!?