SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Kosmisches_Alphabet.jpg
Kosmisches Alphabet, a painting by Mariel Loko .
മാ­ന്യം അ­മാ­ന്യം: മ­ല­യാ­ള­വ­ഴി­കൾ
പി. എം. ഗി­രീ­ഷ്

‘എടാ നി­ന്ദ­ക്ക­ഴു­വേ­റീ, ഇവൻ നി­മി­ത്തം ഒരു കാ­ര്യ­ത്തിൽ മ­ന­സ്സി­രു­ത്തു­വാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നാ­യ­ല്ലൊ. ക­ച്ചേ­രി­ക്കു പോ­കു­ന്ന കാ­ര്യം അ­ന്വേ­ഷി­ക്കേ­ണ്ട­വർ നീയോ ഞാനോ? എ­ന്തെ­ടാ? ക­ഴു­വേ­റി, പറ. ഇ­നി­ക്ക­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടേ അ­തി­നു­ള്ള നേരം? നി­ന്നെ ഇ­ങ്ങ­നെ കൂ­ടെ­ക്കൂ­ടെ ഇ­തി­ന്റെ മു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു വരണോ?’ സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ പുതിയ പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ല­വും ജ­ന­പ്രി­യ­സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ല­വും ത­മ്മി­ലു­ള്ള സം­ഘർ­ഷ­ങ്ങ­ളും പി­രി­മു­റു­ക്ക­ങ്ങ­ളും നി­റ­ഞ്ഞ­കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ, അ­ച്ച­ടി­യു­ടെ­യും എ­ഴു­ത്തി­ന്റെ­യും ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­വൽ­ക്ക­ര­ണ­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ട[1] ‘നാ­ലു­പേ­രി­ലൊ­രു­ത്തൻ അഥവാ നാ­ട­കാ­ദ്യം ക­വി­ത്വം’ എന്ന പേരിൽ സി. അ­ന്ത­പ്പാ­യി എ­ഴു­തി­യ നോവൽ ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­തു് കി­ഴ­ക്കേ­സ്രാ­മ്പി­യിൽ ക­രു­ണാ­ക­ര­മേ­നോൻ എന്ന ക­ഥാ­പാ­ത്രം ഇ­പ്ര­കാ­രം ഭൃ­ത്യ­നെ തെറി പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്. മാ­ന്യ­രേ… മാ­ന്യ­മ­ഹാ­ജ­ന­ങ്ങ­ളേ, മാ­ന്യ­വാ­യ­ന­ക്കാ­രേ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള സം­ബോ­ധ­ന­കൾ­കേ­ട്ടു ത­ഴ­മ്പി­ച്ച മ­ല­യാ­ളി­ക­ളു­ടെ കാ­തു­ക­ളി­ലാ­ണു് ഇ­തു­വ­ന്നു­വീ­ഴു­ന്ന­തു്. സ്വാമി-​ഭൃത്യബന്ധത്തിൽ അ­ധി­ഷ്ഠി­ത­മാ­യ അധികാര-​വിധേയത്വത്തിന്റെ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ തെറി പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടൊ­രു നോവൽ ആ­രം­ഭി­ക്കു­ക­യെ­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­യി കാ­ണാ­നി­ട­യി­ല്ല­ല്ലോ. സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ നി­ല­വാ­രം കു­റ­യു­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­ണെ­ന്നു് കരുതി, നി­ല­വാ­രം­കു­റ­ഞ്ഞ നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളോ­ടു­ള്ള പ്ര­തി­ഷേ­ധ­മാ­യി എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ട ഈ നോവൽ ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­തു­ത­ന്നെ അ­മാ­ന്യ­മാ­യ രീ­തി­യി­ലാ­ണെ­ന്നു് ക­രു­തു­ന്ന­വ­രു­ണ്ടാ­കാം. അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ലാ­ത്ത­വ­രും കാണാം. മാ­ന്യാ­മാ­ന്യ­വി­വേ­ച­നം എ­ങ്ങ­നെ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്നു­വെ­ന്ന­താ­ണു് ഈ തോ­ന്ന­ലു­കൾ­ക്കു് അ­ടി­സ്ഥാ­നം.

മാ­ന്യ­വും അ­മാ­ന്യ­വും

ബ­ഹു­മാ­നം അർ­ഹി­ക്കു­ന്ന സ്വ­ഭാ­വ­മോ പ്ര­വൃ­ത്തി­യോ ആണു് മാ­ന്യം. അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ലാ­ത്ത­വ അ­മാ­ന്യം. ധനം, ബ­ന്ധു­ബ­ലം, പ്രാ­യം, ധർ­മാ­ചാ­രം, വേ­ദാർ­ഥ­ജ്ഞാ­നം എ­ന്നി­വ­യാ­ണു് മാ­ന്യ­താ­ഹേ­തു­ക്ക­ളെ­ന്നു് ശ­ബ്ദ­താ­രാ­വ­ലി.[2] മാ­ന്യം/അ­മാ­ന്യം എന്ന സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­നം ഏ­റെ­ക്കു­റെ ആ­പേ­ക്ഷി­ക­വും സ­ന്ദർ­ഭാ­ധി­ഷ്ഠി­ത­വു­മാ­ണു്. സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന­നു­സ­രി­ച്ചും കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ന­നു­സൃ­ത­മാ­യും മാ­ന്യ­താ­സ­ങ്ക­ല്പ­ങ്ങൾ മാറും.

മാ­ന്യ­മാ­യ പെ­രു­മാ­റ്റ­മാ­ണു് അ­ഭി­കാ­മ്യം. മ­റ്റു­ള്ള­വ­രെ അ­ലോ­സ­ര­പ്പെ­ടു­ത്താ­തെ, ശ­രീ­ര­ചേ­ഷ്ട­ക­ളും വാ­ക്കും നി­യ­ന്ത്രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള പെ­രു­മാ­റ്റ­മാ­ണു് മാ­ന്യ­മാ­യി ക­ല്പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. സ്വയം ബ­ഹു­മാ­ന­വും മ­റ്റു­ള്ള­വർ­ക്കു് അവർ അർ­ഹി­ക്കു­ന്ന ത­ര­ത്തിൽ കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന ബ­ഹു­മാ­ന­വു­മാ­ണു് മാ­ന്യം. അർ­ഹ­ത­യ്ക്കു് ഇവിടെ വളരെ പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ണ്ടു്. അ­നർ­ഹ­രാ­യ­വ­രെ ബ­ഹു­മാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­ണെ­ന്നും മ­ല­യാ­ളി­ക്ക­റി­യാം. സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ മ­റ്റു് അം­ഗ­ങ്ങ­ളോ­ടു­ള്ള പെ­രു­മാ­റ്റ­മാ­ണു് മാ­ന്യ­ത­യെ നി­ശ്ച­യി­ക്കു­ന്ന ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളി­ലൊ­ന്നു്; അ­മാ­ന്യ­മു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലേ മാ­ന്യ­മു­ള്ളൂ.

മാ­ന്യം/അ­മാ­ന്യം എന്ന ദ്വ­ന്ദ്വ­ക­ല്പ­ന സാ­മൂ­ഹി­ക­ബോ­ധ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന വർ­ഗ്ഗീ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­മാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ അതു് ന­മ്മു­ടെ സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ എ­പ്ര­കാ­രം രൂ­പ­പ്പെ­ട്ടു­വെ­ന്നു് അ­ന്വേ­ഷി­ക്കു­ന്ന­തു് കൗ­തു­ക­ക­ര­മാ­ണു്. ദാ­യ­ക്ര­മ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ചി­ന്തി­ക്കു­മ്പോൾ ‘അമ്മ വഴി’ വ­ന്ന­താ­ണോ ‘അച്ഛൻ വഴി’ വ­ന്ന­താ­ണോ എന്ന ചോ­ദ്യം പ്ര­സ­ക്ത­മാ­ണു്. മ­റ്റൊ­രു­ത­ര­ത്തിൽ പ­റ­ഞ്ഞാൽ മ­ക്ക­ത്താ­യ­മാ­ണോ മ­രു­മ­ക്ക­ത്താ­യ­മാ­ണോ ഇ­തി­നു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മെ­ന്നർ­ഥം.

ദാ­യ­ക്ര­മ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് രാ­ഘ­വ­വാ­രി­യർ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ച കാ­ര്യം ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ പ്ര­സ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ‘അ­മ്മ­വ­ഴി­യെ­ത്ത­ന്നെ അ­നു­സ­രി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് മ­ല­യാ­ളി­ക­ളു­ടെ കു­ടും­ബ­വ്യ­വ­സ്ഥ. അതു് അ­വ­ന്റെ ഉ­ല്പാ­ദ­ന­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളോ­ടും ജീ­വി­ത­രീ­തി­യോ­ടും ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. അനേകം തായ് വ­ഴി­ക­ള­ട­ങ്ങു­ന്ന ഒ­ന്നാ­ണു് ത­റ­വാ­ടു് എന്ന ഘടന. തായ് വഴി (താവഴി എന്നു ലോപം) എന്ന പേ­രു­ത­ന്നെ നോ­ക്കൂ. താ­യി­ന്റെ/അ­മ്മ­യു­ടെ വ­ഴി­യാ­ണു്. ത­ന്ത­വ­ഴി­ക്കാ­രാ­യ ചി­ല­രും മു­ഖ്യ­ത­റ­വാ­ട്ടി­ലെ ശാ­ഖ­ക്കാ­രെ താ­വ­ഴി­ക്കാ­രെ­ന്നു­ത­ന്നെ­യാ­ണു് വ്യ­വ­ഹ­രി­ക്കു­ക. മ­ല­യാ­ളി­യു­ടെ ഭാ­ഷ­യും മ­സ്തി­ഷ്ക­വും അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തെ­ന്നു സാരം’.[3] ആൺ­കോ­യ്മ­യെ മ­ല­യാ­ളി­ക­ളു­ടെ ത­റ­വാ­ട്ടു­സ്വ­ത്താ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ക്കേ­ണ്ട­തി­ല്ലെ­ന്ന ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യം പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചാൽ ‘അ­മ്മ­വ­ഴി വ­ന്ന­താ­ണു് ’ മാന്യ/അ­മാ­ന്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ വഴികൾ എന്നു പറയാം. ഇ­വ­രോ­ടൊ­പ്പം അ­മ്മാ­വ­നെ­യും ചേർ­ക്ക­ണം. അ­ങ്ങ­നെ വ­രു­മ്പോൾ ‘അമ്മ’, ‘അച്ഛൻ’, ‘അ­മ്മാ­വൻ’ എ­ന്നി­വർ വ­ഴി­യാ­ണു് മാ­ന്യം/അ­മാ­ന്യം സ­ങ്ക­ല്പ­ങ്ങൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ സ്ഥാ­നം പി­ടി­ച്ച­തെ­ന്നു് വരും. അ­മ്മാ­വ­ന്മാർ­ക്കു് അ­മ്മ­വ­ഴി­യിൽ അർ­ഹി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­വി­യു­ണ്ടു്. ‘അ­മ്മ­വ­ഴി ആ­ങ്ങ­ള­മാ­രു­ടെ വഴി’യു­മാ­ണു്. ഇ­തി­ന്റെ അ­ട­യാ­ളം ഭാ­ഷ­യിൽ­ത­ന്നെ­യു­ണ്ടു്. ‘ആങ്ങള’ എന്ന പ­ദം­ത­ന്നെ സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ സ്വ­ന്ത­മാ­ണു്. സം­ബോ­ധ­ന ചെ­യ്യാ­നും പ­രാ­മർ­ശി­ക്കാ­നും സ്ത്രീ­കൾ­മാ­ത്ര­മേ ‘ആങ്ങള’ എന്ന പദം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കൂ. അ­താ­യ­തു് ഒരു പു­രു­ഷൻ സ­ഹോ­ദ­ര­നെ ‘ആങ്ങള’ എ­ന്നു് പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ക­യോ സം­ബോ­ധ­ന ചെ­യ്യു­ക­യോ ഇല്ല.

ദാ­യ­ക്ര­മ­മാ­ണു് ചാർ­ച്ച­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള മാന്യ-​അമാന്യങ്ങളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ചാർ­ച്ച (ര­ക്ത­ബ­ന്ധം) കൂ­ടാ­തെ ജാ­തി­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള സാ­മൂ­ഹി­ക­ശ്രേ­ണീ­ക­ര­ണ­വും മാന്യ-​അമാന്യങ്ങളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്ന ഘ­ട­ക­മാ­ണു്. ജാതി മാ­ത്ര­മ­ല്ല അ­ധി­കാ­ര­ത്തെ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന ഏതു ശ്രേ­ണീ­ക­ര­ണ­നി­ദാ­ന­ങ്ങ­ളും മാന്യ-​അമാന്യതകളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ ലിംഗം, മതം, സ­മ്പ­ത്തു്, വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം, തൊഴിൽ, കു­ടി­യേ­റ്റം എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള സാ­മൂ­ഹി­ക­ച­ര­ങ്ങ­ളും ഈ ച­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന പെ­രു­മാ­റ്റ­വും ലൈം­ഗി­ക­ത, വൈ­ക­ല്യം, രോഗം, വി­ശ­പ്പു്, പക്ഷി-​മൃഗാദികൾ, കല, താളം എ­ന്നി­വ­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട മ­നോ­ഭാ­വ­വും മ­റ്റു് ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങൾ എ­ന്നി­വ­യും മാന്യ-​അമാന്യസങ്കല്പങ്ങളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു് കാണാം.

മാന്യ-​അമാന്യങ്ങളെ ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ര­ണ്ടു് വ­ഴി­ക­ളു­ണ്ടു്. അ­മാ­ന്യ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളെ ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളും വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളെ മാ­ന്യ­മാ­ക്കു­ന്ന ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളു­മാ­ണ­വ.

വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ

മ­റ­ച്ചു­വെ­യ്ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് സമൂഹം നി­ഷ്കർ­ഷി­ക്കു­ന്ന ചില അ­വ­യ­വ­ങ്ങൾ ശ­രീ­ര­ത്തി­ലു­ള്ള­തു­പോ­ലെ മാ­ന്യ­ത­യു­ടെ പേരിൽ മ­റ­ച്ചു­വെ­യ്ക്കു­ന്ന ചില പ­ദ­ങ്ങ­ളും ശൈ­ലി­ക­ളും എല്ലാ ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലു­മു­ണ്ടു്. ഇവയെ ‘വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ’ എ­ന്നു് മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലും ‘ടാ­ബൂ­വേർ­ഡ്സ്’ എ­ന്നു് ഇം­ഗ്ലീ­ഷി­ലും വ്യ­വ­ഹ­രി­ക്കു­ന്നു. ലൈം­ഗി­ക­ത, മരണം, ഭ­ക്ഷ­ണം, ചില ആ­ചാ­ര­ങ്ങൾ, ദു­ര­ന്തം, ക­ഠി­ന­രോ­ഗം എ­ന്നി­വ­യെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങൾ നേ­രി­ട്ടു് ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു് സമൂഹം വി­ല­ക്കു് ക­ല്പി­ക്കു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണി­വ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ എ­ന്ന­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളെ ശാപം, ശകാരം, മ­ത­നി­ന്ദ, ദൈ­വ­നി­ന്ദ, മൃ­ഗ­നി­ന്ദ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ പ­ല­താ­യി തി­രി­ക്കാം. വി­വേ­ച­നം കാ­ണി­ക്കാ­നും നി­ന്ദി­ക്കാ­നും ആഭാസം പ­റ­യാ­നും ശ­കാ­രി­ക്കാ­നും വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നു.

ശ­കാ­ര­പ­ദാ­വ­ലി

വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളിൽ പ്ര­ധാ­നം ശ­കാ­ര­പ­ദാ­വ­ലി­യാ­ണു്. ഒരു പദം തെ­റി­യാ­യി മാ­റു­ന്ന­തി­നു് പല കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­മു­ണ്ടു്. ശ്ലീ­ലം/അ­ശ്ലീ­ലം, മാ­ന്യം/അ­മാ­ന്യം, നല്ല/ചീത്ത എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ദ്വ­ന്ദ്വ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ശ്ലീ­ലം, അ­മാ­ന്യം, ചീത്ത എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ഓരോ സ­മൂ­ഹ­വും ആ­രോ­പി­ക്കു­ന്ന അ­വ­സ്ഥ­ക­ളാ­ണു് തെ­റി­പ്പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­ധാ­ന നി­ദാ­ന­ങ്ങൾ. വ്യ­ക്തി­യു­ടെ സാ­മൂ­ഹി­ക­നി­ല­യും മാ­ന­സി­ക­നി­ല­യു­മാ­യി ഇവ ബ­ന്ധ­പ്പെ­ടു­ന്നു. വ്യ­ക്തി പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പു­ച്ഛ­വും ശ­കാ­ര­മാ­യി മാ­റു­ന്നു­ണ്ടു്.

ത­ന്ത­യ്ക്കും ത­ള്ള­യ്ക്കും വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തും മാ­മാ­വി­ളി­യും ചാർ­ച്ച­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന ശ­കാ­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. വ്യ­ക്തി­യു­ടെ ജാ­തി­യെ പു­ച്ഛി­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് ‘കൊ­ശ­വ­നും’ ‘ചെ­റു­മ­നും’ ‘പ­റ­യ­നും’ സ­വർ­ണ­രു­ടെ ‘തെറി’കളായി മാ­റു­ന്ന­തു്. തൊ­ഴി­ലി­ന്റെ മാ­ന്യാ­മാ­ന്യാ­വ­സ്ഥ­യിൽ ‘തോ­ട്ടി’യും ‘വേശ്യ’യും ‘അ­മ്പ­ട്ട­നും’ തെ­റി­പ്പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ദാ­രി­ദ്ര്യ­വും സ­മ്പ­ന്ന­രെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം അ­ശ്ലീ­ലാ­വ­സ്ഥ­യാ­കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ‘തെ­ണ്ടി’യും ‘പെ­റു­ക്കി’യും ‘ചെറ്റ’യും ‘പു­റ­മ്പോ­ക്കും’ തെ­റി­പ്പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യി മാ­റു­ന്ന­തു്.

ലിം­ഗ­വി­വേ­ച­ന­ത്തി­ന്റെ മേൽ-​കീഴു പ­രി­ഗ­ണി­ക്കു­മ്പോൾ ‘ആ­ണു­പെ­ണ്ണും കെ­ട്ട­വൻ’, ‘ഒ­മ്പ­തു്’, ‘ഹിജഡ’, ‘ശി­ഖ­ണ്ഡി’ എ­ന്നി­വ തെ­റി­വാ­ക്കു­ക­ളാ­യി മാ­റു­ന്നു. (ഇ­വ­യൊ­ന്നും തന്നെ സ്ത്രീ­ക­ളെ കു­റി­ക്കാൻ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ക­യി­ല്ല). ശാ­രീ­ര­ക­വും മാ­ന­സി­ക­വു­മാ­യ വൈ­ക­ല്യ­ങ്ങ­ളും ശ­കാ­ര­ത്തി­നു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ‘ഞൊ­ണ്ടി’യും ‘മു­ച്ചു­ണ്ട­നും’ ‘മൂ­ക്കു­ച­പ്പി’യും ‘കോ­ങ്ക­ണ്ണ­നും’ ‘മ­ന്ദ­ബു­ദ്ധി’യും ‘നൊ­സ്സും’ ‘ഭ്രാ­ന്ത­നും’ ‘ഭ്രാ­ന്തി’യു­മൊ­ക്കെ അ­ങ്ങ­നെ വ­രു­ന്ന­വ­യാ­ണു്. ഉ­യ­ര­ക്കു­റ­വും അ­സാ­മാ­ന്യ­മാ­യ ഉ­യ­ര­വും മ­ല­യാ­ളി­കൾ മാ­നി­ക്കാ­റി­ല്ല. ‘ക­ള്ള­നെ ന­മ്പി­യാ­ലും കു­ള്ള­നെ ന­മ്പ­രു­തു്’ എ­ന്നാ­ണു് പ­ഴ­മൊ­ഴി. ഇതിനെ പ്ര­തി­രോ­ധി­ക്കു­ക­യു­മാ­വാം. ‘പൊ­ക്ക­മി­ല്ലാ­യ്മ­യാ­ണെ­ന്റെ പൊ­ക്ക­മെ­ന്ന­റി­യു­ന്നു ഞാൻ’ എ­ന്നു് കു­ഞ്ഞു­ണ്ണി­മാ­ഷ് പ­റ­യു­ന്ന­തു് അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്. പൊ­ക്ക­ത്തോ­ടൊ­പ്പം ഊ­ക്കി­നും പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ണ്ടു്. അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് ‘ക­യ്യൂ­ക്കു­ള്ള­വൻ കാ­ര്യ­ക്കാ­ര­നാ­കു­ന്ന­തു്’. ശക്തി കു­റ­ഞ്ഞ­വൻ ‘കു­ഴ­ഞ്ഞാ­ടി’യോ ‘ശവ’മോ ആണു്.

‘എ­നി­ക്കു് പൊ­ക്കം കുറവാ

ണെ­ന്നെ പൊ­ക്കാ­തി­രി­ക്കു­വിൻ

എ­നി­ക്കൂ­ക്കു് കു­റ­വാ­ണെ­ന്നെ

ത്താ­ങ്ങാ­തി­രി­ക്കു­വിൻ’

എ­ന്നും കു­ഞ്ഞു­ണ്ണി­മാ­ഷ് എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ചി­ല­രു­ടെ ക­ണ്ണിൽ വി­ശ­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്ന­റി­യി­ക്ക­ലും ഭ­ക്ഷ­ണം കൂ­ടു­തൽ ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തും മാ­ന്യ­മാ­യ ഏർ­പ്പാ­ട­ല്ല; കാശു കൊ­ടു­ത്തു വാ­ങ്ങു­മ്പോൾ­പോ­ലും. ഭ­ക്ഷ­ണം അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി­യു­ള്ള ശ­കാ­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. ‘കഞ്ഞി’, ‘ശാ­പ്പാ­ട്ടു­രാ­മൻ’, ‘കൊ­തി­യൻ’, ‘നുണയൻ’, ‘ആർ­ത്തി പ­ണ്ടാ­രം’, ‘തീറ്റ ഭ്രാ­ന്തൻ’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ.

കു­ടി­യേ­റ്റ­വും ശ­കാ­ര­ത്തി­നു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ണു്. ‘തെ­ക്കൻ’, ‘വ­ട­ക്കൻ’, ‘വ­രു­ത്തൻ’, ‘പു­റ­മ്പോ­ക്കു്’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ശ­കാ­ര­പ­ദ­ങ്ങൾ കു­ടി­യേ­റ്റം ആ­ധാ­ര­മാ­ക്കി­യു­ണ്ടാ­യ­വ­യാ­ണു്. പ്രാ­യ­മാ­ണു് ശ­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ മ­റ്റൊ­രു നി­ദാ­നം. ‘ലോ­ക­ത്തി­ലെ­ല്ലാ­വർ­ക്കും/പ്രാ­യ­മൊ­പ്പ­മാ­ണ­ല്ലോ’ എ­ന്നു് കു­ഞ്ഞു­ണ്ണി­മാ­ഷ് പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും സംഗതി അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ല. ‘കി­ള­വ­നും കി­ള­വി­യും’, ‘മു­തു­ക്ക­നും മു­തു­ക്കി­യും’, ‘വ­യ­സ്സ­നും വ­യ­സ്സി­യും’ പ്രാ­യ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളാ­കു­ന്നു. ‘പാ­ണ്ടി’, ‘ജ­പ്പാൻ’, ‘അ­ണ്ണാ­ച്ചി’ എ­ന്നി­വ ദേ­ശ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന തെ­റി­പ്പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. പാ­ര­മ്പ­ര്യ­മി­ല്ലാ­ത്ത­തും തെ­റി­ക്കു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ‘ഇ­ന്ന­ലെ മു­ള­ച്ച തകര’യും, ‘ഇ­ന്ന­ലെ വ­ന്ന­വ­നും’ ഈ ഗ­ണ­ത്തിൽ­പെ­ടു­ന്ന ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളാ­ണു്. താ­ള­വും ശ­കാ­ര­പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ത­രി­കി­ട, തി­ത്തി­ത്തോ എന്നീ പ­ദ­ങ്ങ­ളും ചെണ്ട കൊ­ട്ടി­യ്ക്കും ആ­രെ­യും, ശ്രു­തി­ഭം­ഗം, അ­പ­ശ്രു­തി എന്നീ ശൈ­ലി­ക­ളും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ. ആ­ട്ട­ക്കാ­രി­യും കൂ­ത്താ­ടി­യും കൂ­ത്ത­ച്ചി­യും പൊ­ട്ടൻ­തെ­യ്യ­വും ക­ല­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടു രൂ­പ­പ്പെ­ട്ട ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളാ­ണു്.

പു­രു­ഷ­മേ­ധാ­വി­ത്വ­സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ഘ­ട­ന­യിൽ ലിം­ഗാ­വ­സ്ഥ­യിൽ പു­രു­ഷ­നാ­ണു് മു­ക­ളിൽ. അ­തി­നാൽ പു­രു­ഷ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ പ­ത­ന­ത്തെ സ്ത്രീ­യു­ടെ അ­വ­സ്ഥ­കൊ­ണ്ടു് സൂ­ചി­പ്പി­ച്ചും മ­ല­യാ­ളി­കൾ അ­ശ്ലീ­ല­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു. അ­വ­യോ­ടൊ­പ്പം ലൈം­ഗി­കാ­വ­യ­വ­ങ്ങ­ളും ലൈം­ഗി­ക­പ്ര­വൃ­ത്തി­സൂ­ച­ക­പ­ദ­ങ്ങ­ളും ആം­ഗ്യ­ങ്ങ­ളും ശ­കാ­ര­ത്തി­നു­പ­യോ­ഗി­ക്കാം. പു­രു­ഷൻ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന വ­സ്തു­ക്കൾ മാ­ന്യ­വും സ്ത്രീ­കൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന വ­സ്തു­ക്കൾ അ­മാ­ന്യ­വു­മാ­ണെ­ന്നു് കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു­പോ­ലും അ­റി­യാം. ‘അയ്യേ അതു് പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളു­ടെ ബേ­ഗാ­ണു്, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളു­ടെ ചെ­രി­പ്പാ­ണു്’ എ­ന്നൊ­ക്കെ ആൺ­കു­ട്ടി­കൾ പ­റ­യു­ന്ന­തു് ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ക. ജാ­തി­ശ്രേ­ണീ­ബ­ദ്ധ­മാ­യ സാ­മൂ­ഹി­ക­ബോ­ധ­മാ­ണു് കീ­ഴാ­ള­ജാ­തി­കൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തും വ­രേ­ണ്യ­രു­ടെ ക­ണ്ണിൽ അ­മാ­ന്യ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘പ­റ­ച്ചി­യു­ടെ മാ­തി­രി­യു­ണ്ടു് കാണാൻ’ എ­ന്നു­പ­റ­യു­ന്ന­തും ‘ചെ­റു­മ­ച്ചാ­ള’, ‘ചെ­റു­മ­ക്ക­ളു­ടെ നിറം’ എ­ന്നൊ­ക്കെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തും അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്.

പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ല­വും വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളും

മാന്യ/അ­മാ­ന്യ­ത­ല­ങ്ങ­ളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തു് സ്വ­കാ­ര്യം/പൊതു എന്നീ ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു്. രാ­ഷ്ട്രീ­യ­വും സാ­ഹി­ത്യ­വും സി­നി­മ­യും പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തെ പ്ര­തി­നി­ധീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ അ­വി­ടെ­യും പ്ര­സ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തിൽ നി­ര­ന്ത­ര­മാ­യി ഇ­ട­പെ­ടു­ന്ന രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ക്കാർ മാ­ന്യ­ത കൈ­വെ­ടി­യ­രു­തു് എ­ന്നാ­ണു് വെ­യ്പു്. കേ­ര­ള­ത്തിൽ കാ­ണു­ന്ന­തു് ഇ­തി­നു് വി­പ­രീ­ത­മാ­യ കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ‘പി­ണ­റാ­യി വി­ജ­യ­നെ­യും വി. എസ്. അ­ച്യു­താ­ന­ന്ദ­നെ­യും പാർ­ട്ടി­യിൽ­നി­ന്നു് പു­റ­ത്താ­ക്ക­ണം. മാ­ന്യൻ­മാർ എന്നു ന­ടി­ക്കു­ന്ന ഇവർ പ­ര­സ്പ­രം ചീത്ത പ­റ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഇവരെ മാ­ന്യൻ­മാർ എന്നു വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തു­ത­ന്നെ ഗ­തി­കേ­ടാ­ണു്. ജ­ന­ങ്ങ­ളോ­ടു് ഇവർ മാ­പ്പു് പറയണം’. സി. പി. എം. മാ­ന്യ­ന്മാ­രു­ടെ പാർ­ട്ടി­യാ­ണെ­ന്ന ധ്വ­നി­യേ­ക്കാൾ പൊ­തു­പ്ര­വർ­ത്ത­കർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കേ­ണ്ട ഭാഷ എ­പ്ര­കാ­ര­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം എന്ന കാ­ര്യ­ത്തി­ലാ­ണു്, ജ­സ്റ്റി­സ് കൃ­ഷ്ണ­യ്യ­രു­ടെ ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യം വിരൽ ചൂ­ണ്ടു­ന്ന­തു്. പ്ര­തി­ലോ­മ­പ­ര­മാ­യ ഓരോ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­സം­ഭ­വ­വും രൂ­പം­കൊ­ള്ളു­മ്പോൾ മ­ല­യാ­ളി­ക­ളു­ടെ പൊ­തു­ഭാ­ഷ ശ­കാ­ര­ഭാ­ഷ­യാ­യി മാ­റു­ക­യാ­ണു്. ക്രൂ­ര­മാ­യ് കൊ­ല­ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ട ടി. പി. ച­ന്ദ്ര­ശേ­ഖ­ര­നെ ‘കു­ലം­കു­ത്തി’ എ­ന്നു് പി­ണ­റാ­യി വിജയൻ പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­മ്പോൾ, ‘ഡാ­ങ്കേ­യ്ക്കു് സം­ഭ­വി­ച്ച­തു­പോ­ലെ പി­ണ­റാ­യി വി­ജ­യ­നും സം­ഭ­വി­ക്കു’മെ­ന്നു് വി. എസ്. അ­ച്യു­താ­ന­ന്ദൻ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­മ്പോൾ, പി­ണ­റാ­യി­യെ ‘മാ­ട­മ്പി’യെ­ന്നു് വിമതർ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­മ്പോൾ, ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള സി. പി. എ­മ്മി­നെ ‘ക്വ­ട്ടേ­ഷൻ സംഘ’മെ­ന്നു് പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­മ്പോൾ, ലീ­ഗി­ന്റെ അ­ഞ്ചാം മ­ന്ത്രി­പ­ദ­വി­യെ ക­ളി­യാ­ക്കി, ‘അ­ഞ്ചാം മ­ന്ത്രി­യും പ­ട്ടി­യ്ക്കൊ­രു പാർ­ട്ടി’യും എന്ന പോ­സ്റ്റർ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­മ്പോൾ, പൊ­തു­ഭാ­ഷ, പോ­രാ­ട്ട­ത്തി­നു­ള്ള ശ­കാ­ര­ഭാ­ഷ­യാ­യി മാ­റു­ക­യാ­ണു്.[4]

മി­മി­ക്രി ആ­സ്വ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ ശ­കാ­ര­ഭാ­ഷ ആ­സ്വ­ദി­ക്കാൻ പൊ­തു­ജ­ന­ങ്ങ­ളും ആ­ഘോ­ഷി­ക്കാ­നും പ്ര­ച­രി­പ്പി­ക്കാ­നും മാ­ധ്യ­മ­ങ്ങ­ളും സ­ജീ­വ­മാ­യി ശ്ര­മി­ക്കു­ന്നു. ഇ­തോ­ടൊ­പ്പം മാ­ന്യ­മ­ല്ലാ­ത്ത ഭാ­ഷാ­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ ആരുടെ ഭാ­ഗ­ത്തു­നി­ന്നു­ണ്ടാ­യാ­ലും പ്ര­തി­ക­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­മു­ണ്ടു്. ഇവ വ്യ­ത്യ­സ്ത മ­നോ­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ കാ­ണി­ക്കു­ന്നു.

മാ­ന്യാ­മാ­ന്യ­സ­ങ്ക­ല്പ­വും ഭാ­വു­ക­ത്വ­വും

മാ­ന്യാ­മാ­ന്യ­സ­ങ്ക­ല്പ­ങ്ങൾ സാ­ഹി­ത്യ­ഭാ­വു­ക­ത്വ­ത്തെ­യും നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്നു. പ്രാ­ചീ­ന­കൃ­തി­കൾ മുതൽ പു­തു­സാ­ഹി­ത്യം വരെ ഇ­തു­കാ­ണാം. സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ലും സി­നി­മ­യി­ലും ശ­കാ­ര­ഭാ­ഷ­യു­ടെ വി­വി­ധ­വ­ഴി­കൾ മ­ല­യാ­ളി­കൾ­ക്കു് പ­രി­ച­യ­മു­ണ്ടു്. അ­മാ­ന്യ­ത്തെ മാ­ന്യ­മാ­ക്കു­ക­യാ­ണി­വ­രിൽ പലരും. യ­ഥാർ­ഥ­ത്തിൽ ന­ന്നാ­യി ശ­കാ­രി­ക്കാൻ അ­റി­യു­ക എ­ന്നാൽ ന­ന്നാ­യി ഭാഷ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­ന­റി­യു­ക എ­ന്നാ­ണെ­ന്നു് ഇവരിൽ ചിലർ ക­രു­തു­ന്നു. തെ­റി­മ­ല­യാ­ള­മാ­ണു് തെ­ളി­മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു­ള്ള വ­ഴി­യെ­ന്നും ഇ­വർ­ക്ക­റി­യാം.

അനൂപ് മേ­നോ­ന്റെ ‘ട്രി­വൻ­ഡ്രം ലോ­ഡ്ജ്’ എന്ന സിനിമ മാന്യ-​അമാന്യങ്ങളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് നല്ല ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. സർ­വ­ത്ര ലൈം­ഗി­ക­മ­യ­മാ­യ കേ­ര­ള­ത്തെ­യാ­ണു് അതിൽ ചി­ത്രീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും കി­ട്ടു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­നി­ക്കു­മാ­ത്രം ഒ­ന്നു­മി­ല്ല. രാ­ത്രി­യാ­കു­മ്പം സ­ങ്ക­ടം വരും’ (അബ്ദു എന്ന ക­ഥാ­പാ­ത്രം പ­റ­യു­ന്ന­തു്) പെ­ണ്ണി­നെ അ­ത്താ­ഴ­ത്തി­നു­ശേ­ഷ­മു­ള്ള തൊ­ട്ടു­കൂ­ട്ട­ലാ­യി കാ­ണു­ന്ന ആ­ണി­ന്റെ ആ­ത്മ­ഗ­തം ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന അതേ സി­നി­മ­യിൽ ത­ന്നെ­യാ­ണു്’നി­ന്നെ കി­ട­ക്ക­യി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചി­ടാൻ എ­ളു­പ്പ­മാ­ണു്. അതു് വേ­ണ്ടെ­ന്നു് വ­യ്ക്കാ­നാ­ണു് വിഷമം. ഞാൻ വേ­ണ്ടെ­ന്നു് വ­യ്ക്കു­ന്നു്’ (ധ്വനി ന­മ്പ്യാ­രോ­ടു് പ­റ­യു­ന്ന­തു്). ഇ­തി­ലാ­ക­ട്ടെ ലൈം­ഗി­കാ­ഭി­രു­ചി­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട മാന്യ/അ­മാ­ന്യ­ഭേ­ഭ­ങ്ങ­ളെ നിർ­ണ­യി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ‘ക്യാൻ ഐ ഹാവ് സെ­ക്സ് വി­ത്ത് യൂ’ എന്ന നേ­രി­ട്ടു് സ്ത്രീ­യോ­ടും ചോ­ദി­ക്കു­ന്ന­തും ‘ഞാൻ നി­ങ്ങൾ ഉ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ ക­ന്യ­ക­യ­ല്ലെ­ന്നു്’ സ്ത്രീ പ­റ­യു­ന്ന­തും പു­തു­ത­രം­ഗ­സി­നി­മ­ക­ളു­ടെ മാ­ന്യ­വ­ഴി­ക­ളാ­ണു്. ‘ഒന്നു മു­റു­ക്കാൻ തരുമോ’ എ­ന്നു് സ്ത്രീ­യെ നോ­ക്കി ഇതേ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ വ­ട­ക്കൻ­പാ­ട്ടി­ലെ പു­രു­ഷ­ന്മാ­രും ചോ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നു­വ­ല്ലോ.

ക്ലാ­സ്സു­ക­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും കൂ­ടു­തൽ അ­ശ്ലീ­ലം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് സാ­ഹി­ത്യം പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­രാ­ണെ­ന്നു് പ­റ­യാ­റു­ണ്ടു്. ചില സാ­ഹി­ത്യ­വി­മർ­ശ­കർ എ­ഴു­ത്തു­കാ­രെ ത­ങ്ങൾ­ക്കു് ശാ­സി­ക്കാ­നു­ള്ള വി­ദ്യാർ­ഥി­ക­ളാ­യി കാ­ണു­ന്നു. (മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യം മാ­ത്ര­മ­ല്ല ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം) അവർ നി­രൂ­പ­ക­രാ­കു­മ്പോൾ സാ­ഹി­ത്യ­ഭാ­ഷ ‘ശകാരം പ­റ­യ­ലാ­കു­ന്നു’. കോ­പ്പി­യ­ടി­ച്ചി­ട്ടാ­ണു് ത­നി­ക്കു് ഇത്ര മാർ­ക്ക് കി­ട്ടി­യ­തെ­ന്നു് ഇ­ഷ്ട­മി­ല്ലാ­ത്ത കു­ട്ടി­യോ­ടു് പ­റ­യു­ന്ന­തു­പോ­ലെ, സർ­ഗ­ധ­ന­രാ­യ എ­ഴു­ത്തു­കാ­രെ അവർ മോ­ഷ്ടാ­ക്ക­ളാ­ക്കു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ വൈ­ക്കം മു­ഹ­മ്മ­ദ് ബഷീർ എന്ന വി­ശ്വ­സാ­ഹി­ത്യ­കാ­രൻ ഇ­വർ­ക്കു് അ­ശ്ലീ­ല എ­ഴു­ത്തു­കാ­ര­നോ മോ­ഷ്ടാ­വോ ആ­കു­ന്നു. അ­പ്പോൾ ബ­ഷീ­റി­നും പ­റ­യേ­ണ്ടി വ­രു­ന്നു: ‘വാ­ക്കു­കൾ ആ­രു­ടെ­യും അ­മ്മ­യ്ക്കു് സ്ത്രീ­ധ­ന­മാ­യി കി­ട്ടി­യ­ത­ല്ലെ­ന്നു്’. ഇ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞും പ­റ­യി­പ്പി­ച്ചു­മാ­ണു് പൊ­തു­ഭാ­ഷ അ­സ്വ­സ്ഥ­ത­യു­ടെ ഭാ­ഷ­യാ­യി പ­രി­ണ­മി­ക്കു­ന്ന­തു്.

വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളി­ലെ പ്ര­ധാ­ന­വി­ഭാ­ഗ­മാ­യ ആഭാസം, സാ­ഹി­ത്യ­ഭാ­വു­ക­ത്വ­ത്തിൽ നിർ­ണ­യാ­ക­ഘ­ട­ക­മാ­യി തീ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. സ­മൂ­ഹ­ത്തെ ഞെ­ട്ടി­ക്കു­ക എന്ന ഉ­ദ്ദേ­ശ്യ­ത്തോ­ടെ എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ട ആ­ധു­നി­ക സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ ഇതു് ന­ന്നാ­യി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. ഒ. വി. വി­ജ­യ­ന്റെ ‘ധർ­മ­പു­രാ­ണ’ത്തി­ലെ ‘പ്ര­ജാ­പ­തി­ക്കു് തൂറാൻ മു­ട്ടി’ എന്ന പ്ര­യോ­ഗം ഓർ­ക്കു­ക. ഇ­ത്ത­രം എ­ഴു­ത്തി­നെ മാ­ന്യ­മോ അ­മാ­ന്യ­മോ എ­ന്നു­തീ­രു­മാ­നി­ക്കു­ന്ന­തിൽ പല ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളും പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

അ­മാ­ന്യ­മെ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് നി­രോ­ധി­ച്ച പലതും പിൽ­ക്കാ­ല­ത്തു് തി­രി­ച്ചു­വ­ന്നി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. ഇ­ര­യ­മ്മൻ­ത­മ്പി­യു­ടെ ‘പ്രാ­ണ­നാ­ഥൻ എ­നി­ക്കു് നൽകിയ…’ എന്ന കൃതി ച­ല­ച്ചി­ത്ര­ഗാ­ന­മാ­യി മാ­റി­യ­പ്പോൾ ആ­കാ­ശ­വാ­ണി അതു പ്ര­ക്ഷേ­പ­ണം­ചെ­യ്യു­ക­യും പി­ന്നീ­ടു് നി­രോ­ധി­ക്കു­ക­യും ഇ­പ്പോൾ വീ­ണ്ടും പ്ര­ക്ഷേ­പ­ണം ചെ­യ്യു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം. (ഇ­തി­ന്റെ ആ­ലാ­പ­ന­ത്തി­നു് പി. മാ­ധു­രി­ക്കു് നല്ല ഗാ­യി­ക­യ്ക്കു­ള്ള സം­സ്ഥാ­ന­സർ­ക്കാ­റി­ന്റെ അ­വാർ­ഡും ല­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു). വി. കെ. എൻ. എ­ഴു­തി­യ അ­ധി­കാ­രം എന്ന കൃ­തി­യും തോമസ് മാ­ന്റെ മാ­റ്റി­വെ­ച്ച തലകൾ (വിവ) എന്ന കൃ­തി­യും സി­ല­ബ­സിൽ വ­ന്ന­പ്പോൾ ഉ­ണ്ടാ­യ കോ­ലാ­ഹ­ലം ഓർ­ക്കു­ക. അ­പ്പോ­ഴും മ­ണി­പ്ര­വാ­ള­വും വെ­ണ്മ­ണി­ക­വി­ത­ക­ളും പാ­ഠ്യ­വി­ഷ­യ­മാ­യി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു; ഇ­പ്പോ­ഴു­മു­ണ്ടു്. സ്ത്രീ­ശ­രീ­ര­വർ­ണ്ണ­ന മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­വു­ക­ത്വ­ഘ­ട­ന­യു­ടെ അ­വി­ഭാ­ജ്യ­ഘ­ട­ക­മാ­ണു്. പക്ഷേ, കാ­ണു­ന്ന രീ­തി­യ്ക്കു് അ­നു­സ­രി­ച്ചു് അവ മാ­ന്യ­വും അ­മാ­ന്യ­വു­മാ­കു­ന്നു.

‘ആ­റ്റിൽ കി­ട­ന്നു ചില ക­ന്യ­ക­മാർ കു­ളി­ച്ചു

നി­ന്നി­ന്റെ നേ­ര­മൊ­രു നീ­ര­ജ­ലോ­ച­നാ­യാ

കാ­ണാ­മി­രു­ണ്ടു­തു­ട­തൻ നടുവേ കറുത്തി-​

ട്ടി­ന്ദീ­വ­ര­ത്തി­ന്നി­ത­ള­ല്ലൊ­രു­മീ­നു­മ­ല്ല’

എന്ന വ­രി­ക­ളേ­ക്കാൾ മാ­ന്യം ഇവിടെ കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന വ­ള്ള­ത്തോ­ളി­ന്റെ വ­രി­ക­ളാ­ണെ­ന്നു് തോ­ന്നാം:

വെണ്ണ തോൽ­ക്കു­മു­ട­ലിൽ സുഗന്ധിയാ-​

മെണ്ണ തേ­ച്ച­ര­യി­ലൊ­റ്റ മു­ണ്ടു­മാ­യ്

തി­ണ്ണ­മേ­ല­മ­രു­മാ ന­താം­ഗി മു-

ക്ക­ണ്ണ­നേ­കി മി­ഴി­കൾ­ക്കൊ­രു­ത്സ­വം.

സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ ലൈം­ഗി­കാ­കർ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­മാ­യും അ­തു­ണ്ടാ­ക്കാ­നു­ള്ള ഉ­പാ­ധി­യാ­യും കണ്ട വ­രേ­ണ്യ­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണി­വ. ‘ശൃം­ഗാ­ര­ശ്ലോ­ക­ങ്ങ­ളും സ്ത്രീ­ശ­രീ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വർ­ണ­ന­യും കാ­മ­വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ര­തി­ക്രീ­ഡ­ക­ളു­ടെ­യും പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­വു­മൊ­ക്കെ സാം­സ്കാ­രി­ക­മാ­യി താണ അ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ചി­ഹ്ന­ങ്ങ­ളാ­യി കാ­ണു­ന്ന­രീ­തി ആ­ധു­നി­ക­ത­യു­ടെ­ത­ന്നെ ല­ക്ഷ­ണ­മാ­യി പല എ­ഴു­ത്തു­കാ­രും പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടിൽ­ത­ന്നെ ക­ണ്ടി­രു­ന്നു. സം­ബ­ന്ധ­ത്തെ നായർ വി­വാ­ഹ­രീ­തി­യാ­യി­ക്ക­ണ്ടു് ന്യാ­യീ­ക­രി­ച്ച ച­ന്തു­മേ­നോ­ന്റെ ഇ­ന്ദു­ലേ­ഖ­ത­ന്നെ ഇ­തി­നു് തെ­ളി­വാ­ണെ­ന്നു്’ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്.[5] സമൂഹം ക­ല്പി­ക്കു­ന്ന മാ­ന്യാ­മ­ന്യ­വ­ഴി­ക­ളും രാ­ഷ്ട്രീ­യം പ്ര­മേ­യ­ഘ­ട­ന­യിൽ എ­ങ്ങ­നെ­യുൾ­ക്കൊ­ള്ളു­മെ­ന്ന യു­ക്തി­യു­ടെ ആ­വി­ഷ്കാ­രം­കൂ­ടി­യാ­ണി­തു്. ഈ വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ ലൈം­ഗി­കാ­ഭി­രു­ചി­യാ­ണു് ഈയിടെ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ച വി­ഷ്ണു­പ്ര­സാ­ദി­ന്റെ ‘ലിം­ഗ­വി­ശ­പ്പു്’ എന്ന ക­വി­ത­യി­ലും കാ­ണു­ന്ന­തു്.

ഒ­ന്നു് പ­ണി­യാൻ തരുമോ എ­ന്നു്

അ­വ­ളോ­ടു് ചോ­ദി­ക്കാ­ഞ്ഞ­തി­ന്റെ ഖേദം

ഇ­ന്നും തീർ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല

(ലിം­ഗ­വി­ശ­പ്പു്) വി­ഷ്ണു­പ്ര­സാ­ദ്[6] കാ­മ­വി­ശ­പ്പി­നെ പ­ര­സ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തു­വെ­ന്നു് കു­റ്റ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന ഈ കവിത ചെ­ന്നു­നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്, ഉ­ണ്ണാ­യി­വാ­ര്യ­രു­ടെ ന­ള­ച­രി­ത­ത്തി­ലെ

‘ആ­കൃ­തി­ക­ണ്ടാൽ അ­തി­രം­ഭേ­യം

ആരാൽ ഇ­വ­ളു­ടെ അ­ധ­രം­പേ­യം’

എന്ന അ­ഭി­രു­ചി­യി­ലാ­ണു്.

ശ­കാ­ര­വും പാ­ര­മ്പ­ര്യ­വും സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ

മാ­ന്യം/അ­മാ­ന്യം എ­ന്നി­വ­യിൽ പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തി­നു വ­ള­രെ­യ­ധി­കം പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ണ്ടു്. പാ­ര­മ്പ­ര്യ­മു­ള്ള കു­ടും­ബ­ത്തി­നും സ­മു­ദാ­യ­ത്തി­നും സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ മാ­ന്യ­ത ക­ല്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു­പോ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. വ്യ­ക്തി­മ­ഹി­മ­യേ­ക്കാൾ ത­റ­വാ­ടു് മ­ഹി­മ­യ്ക്കാ­ണു് വി­വാ­ഹാ­ലോ­ച­ന­ക­ളിൽ പ്രാ­മു­ഖ്യം. പാ­ര­മ്പ­ര്യ­മ­ഹി­മ­യെ ഊ­ന്നി­പ്പ­റ­യു­ന്ന കാ­ര്യ­ത്തിൽ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ സാ­ഹി­ത്യ­കൃ­തി­ക­ളും ഒ­ട്ടും പി­ന്നി­ല­ല്ല. എ­ന്നാൽ മു­സ്ലീ സ­മു­ദാ­യ­ത്തി­ലെ അ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങ­ളെ എ­തിർ­ത്തു, പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തെ മ­റ്റൊ­രു രീ­തി­യിൽ പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ക്കാ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­മാ­ണു് ൻ­റു­പ്പു­പ്പാ­ക്കൊ­രാ­നേ­ണ്ടാർ­ന്നു് എന്ന നോ­വ­ലിൽ, വൈ­ക്കം മു­ഹ­മ്മ­ദു് ബഷീർ ന­ട­ത്തു­ന്ന­തു്. ആ­ഷ­റി­നു് ബഷീർ എ­ഴു­തി­യ ക­ത്തിൽ ഇ­പ്ര­കാ­രം പ­റ­യു­ന്നു: ‘ഇ­സ്ലാ­മി­ന്റെ പഴയ പ്രൗ­ഢി­യെ വ­ര­ച്ചു­കാ­ട്ടു­ക എ­ന്നു­ള്ള­താ­യി­രു­ന്നു എന്റെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം. അ­തോ­ടൊ­പ്പം ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തി­ന്റെ ചു­മ­ടും താ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടു ഇ­ക്കാ­ല­ത്തും മു­സ്ലി­ങ്ങൾ വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­ജീ­വി­ത­ത്തോ­ടു് പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ടാൻ ക­ഴി­യാ­തെ വീർ­പ്പു­മു­ട്ടു­ന്ന­തി­നെ­യും ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. പി­ച്ച­ക്കാ­രാ­യാ­ലും ശരി, അ­റ­വു­കാ­രാ­യാ­ലും ശരി, മ­ഹാ­നാ­യ അ­ക്ബ­റു­ടെ നേർ­താ­വ­ഴി­യാ­ണു് ഞങ്ങൾ എ­ന്നു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വ­രാ­ണ­ധി­ക­വും. ആന ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തി­ന്റെ പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ ചി­ഹ്ന­മാ­ണു്.[7] കു­ഞ്ഞു­പ്പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ക­ണ്ണി­ലാ­ക­ട്ടെ മാ­ന്യം, അ­മാ­ന്യ­മാ­യി മാ­റു­മ്പോൾ ലോകം അ­വ­സാ­നി­ക്കും. ‘ഈ ലോകം ഒ­രി­ക്കൽ ന­ശി­ക്കും. അതു് നേ­ര­ത്തെ അ­റി­യു­ന്ന­തി­നു ചില അ­ട­യാ­ള­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. അതു് കു­ഞ്ഞു­പാ­ത്തു­മ്മ വി­സ്ത­രി­ച്ചു­പ­റ­യും താണവർ ഉയരും. ഉ­യർ­ന്ന­വർ താഴും’. ഇവിടെ പ­റ­യു­ന്ന ‘താ­ഴ്‌­ന്ന­വർ­ക്ക’് മാ­ന്യ­ത­യി­ല്ലാ­ത്ത­വർ എ­ന്നർ­ഥ­മാ­ണു് സ­ന്ദർ­ഭം­കൊ­ണ്ടു ല­ഭി­ക്കു­ക. അ­ല്ലാ­തെ സാ­മൂ­ഹി­ക­ശ്രേ­ണീ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ ത­ഴ­യ­പ്പെ­ട്ട­വ­ര­ല്ല. അ­മാ­ന്യർ­ക്കു് ല­ഭി­ക്കു­ന്ന അ­നർ­ഹ­മാ­യ അം­ഗീ­കാ­രം ലോ­ക­ത്തെ മൂ­ല്യ­ച്യു­തി­യി­ലേ­ക്കു് ന­യി­ക്കു­മെ­ന്നും അതു് ലോ­കാ­വ­സാ­ന­ത്തി­ലെ­ത്തി­ക്കു­മെ­ന്നു­മാ­ണു് അർ­ഥ­മാ­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ‘പി­ച്ച­ക്കാർ’, ‘അ­റ­വു­കാർ’ തു­ട­ങ്ങി­യ­വർ പാ­ര­മ്പ­ര്യം അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ടാൻ യോ­ഗ്യ­ര­ല്ലെ­ന്ന ധ്വനി ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും ഇ­ട­ശ്ശേ­രി­യെ­പോ­ലെ (ഇ­ത്ത­റ­വാ­ടി­ത്ത ഘോ­ഷ­ണ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ/വൃ­ത്തി­ക്കെ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല മ­റ്റൊ­ന്നു­മൂ­ഴി­യിൽ—ക­റു­ത്ത­ചെ­ട്ടി­ച്ചി­കൾ) ബ­ഷീ­റും ത­റ­വാ­ടി­ത്ത­ഘോ­ഷ­ണ­ത്തെ­ത്ത­ന്നെ­യ­ല്ലേ ശ­കാ­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു തോ­ന്നാം. പക്ഷേ, ര­ണ്ടു­വ­ഴി­ക­ളി­ലാ­ണെ­ന്നു­മാ­ത്രം. ഒരേ വർഷ(1951)മി­റ­ങ്ങി­യ­താ­ണു് രണ്ടു കൃ­തി­ക­ളെ­ന്ന കാ­ര്യ­വും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ക. ബ­ഷീ­റിൽ­നി­ന്നു് വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­യി കൃ­ഷി­യു­ടെ­യും അ­ദ്ധ്വാ­ന­ത്തി­ന്റെ­യും മ­ഹ­ത്വ­ത്തെ കാ­ണു­ന്ന­താ­ണു് മാ­ന്യ­മെ­ന്നു് ഇ­ട­ശ്ശേ­രി ക­രു­തു­ന്നു. അ­ത­ല്ലാ­തെ പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തെ ഘോ­ഷി­ച്ചു് അ­ദ്ധ്വാ­ന­ത്തെ ത­ള്ളി­പ്പ­റ­യു­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­ണു്. ‘ആന മെ­ലി­ഞ്ഞാ­ലും തൊ­ഴു­ത്തിൽ കൊ­ട്ടി­ല്ല’ എന്ന പ­ഴ­മൊ­ഴി ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ അ­മാ­ന്യ­മാ­കു­ന്നു. മ­റി­ച്ചു് ‘എ­ല്ലു­മു­റി­യേ പ­ണി­യെ­ടു­ത്താൽ പ­ല്ലു­മു­റി­യേ തി­ന്നാ­മെ­ന്ന’ ചൊ­ല്ലു് മാ­ന്യ­മാ­കു­ന്നു. ന­മ്മു­ടെ പ­ഴ­ഞ്ചൊ­ല്ലു­കൾ പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാൽ മാ­ന്യാ­മാ­ന്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ വ­ലി­യൊ­രു പ്ര­പ­ഞ്ചം­ത­ന്നെ കാ­ണാ­നാ­കും.

വ്യാ­ക­ര­ണ­സം­വർ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ­പോ­ലും മാ­ന്യം അ­മാ­ന്യം എന്ന ദ്വ­ന്ദ്വ­ക­ല്പ­ന ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. വൈ­യാ­കാ­ര­ണ­രു­ടെ മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തെ­യാ­ണു് ഇതു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്. കേ­ര­ള­പാ­ണി­നീ­യ­ത്തിൽ അ­വ്യ­യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭം ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം. ദ്യോ­ത­കം എന്ന ഇ­ന­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട പ­ദ­ങ്ങൾ നി­പാ­തം, അ­വ്യ­യം ഇ­ങ്ങ­നെ ര­ണ്ടു­ത­ര­ത്തി­ലു­ണ്ടു്. അതിൽ നി­പാ­ത­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം സ്വ­ഭാ­വ­ത്താൽ­ത്ത­ന്നെ ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. അ­വ്യ­യ­ങ്ങൾ ആ­ദി­കാ­ല­ത്തിൽ വാ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്ന ചില പ­ദ­ങ്ങൾ കാ­ല­ക്ര­മ­ത്തിൽ അ­ക്ഷ­ര­ലോ­പം വ­ന്നി­ട്ടും വി­ഭ­ക്തി­കൾ ചേർ­ക്കാ­തെ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു­വ­ന്നി­ട്ടും വാ­ച­ക­ത്വം­പോ­യി ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­ത്തീർ­ന്ന­വ­യാ­ണ്. വാചകം എന്ന വർ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണു് ജ­നി­ച്ച­തെ­ങ്കി­ലും ചില വൈ­ക­ല്യ­ങ്ങൾ­വ­ന്ന­തു­നി­മി­ത്തം ആ വാ­ച­ക­ത്വ­ധർ­മം പോയി ദ്യോ­ത­ക­വർ­ഗ­ത്തിൽ ചേർ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ അ­വ്യ­യ­ങ്ങൾ എന്നു ചു­രു­ക്കം. ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­വർ­ഗ­ത്തിൽ ജ­നി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­വ­രാ­ണെ­ങ്കി­ലും വൈ­ക­ല്യം­കൊ­ണ്ടു ബ്രാ­ഹ്മ­ണ്യം­പോ­യി ച­ണ്ഡാ­ല­വർ­ഗ­ത്തിൽ ചേർ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­വ­രെ­പ്പോ­ലെ­യാ­ണു് അ­വ്യ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്ഥി­തി.[8] ജാ­ത്യാ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള മാ­ന്യ­താ­ബോ­ധ­മാ­ണു് ഇവിടെ വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു്. സ­വർ­ണ­രു­ടേ­തെ­ല്ലാം മാ­ന്യ­വും കീ­ഴാ­ള­ന്റെ അവസ്ഥ അ­മാ­ന്യ­വു­മാ­ണെ­ന്നു് വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ക­യാ­ണി­വി­ടെ. ഏ.ആ­റി­ന്റെ ഈ പ്രത്യയ-​ഉൽപത്തിബോധം ജാതി ഉൽ­പ­ത്തി­ബോ­ധ­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടു­കി­ട­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്. ബ്ര­ഹ്മാ­വി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു­നി­ന്നു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­രും മാ­റിൽ­നി­ന്നു് ക്ഷ­ത്രി­യ­രും അ­ര­യിൽ­നി­ന്നു് വൈ­ശ്യ­രും പാ­ദ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് ശൂ­ദ്ര­രും ഉ­ണ്ടാ­യി. ഈ നാലു് ജാ­തി­ക­ളിൽ പ­ല­കാ­ല­ത്തിൽ പ­ല­ത­ര­ത്തിൽ പ­തി­ത്വം വ­ന്നു് മ­റ്റു­ജാ­തി­കൾ ഉ­ണ്ടാ­യി. ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ശാ­സ്ത്ര­ബോ­ധം ഏ. ആ­റി­ന്റെ ചി­ന്ത­യു­ടെ സ്രോ­ത­സ്സാ­യി നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു് കാണാം.

ഇ­പ്ര­കാ­രം നോ­ക്കു­മ്പോൾ കേ­ര­ളീ­യ­രു­ടെ സം­സ്കാ­ര­ത്തി­നു മ­ര്യാ­ദ കു­റ­യു­ന്ന­തു­പോ­ലെ ഭാ­ഷ­യ്ക്കും മാ­ന്യ­ത­യി­ല്ലെ­ന്നു് നി­രീ­ക്ഷി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്.’മാ­നു­ഷി­ക­സ്വ­ത്വം­ത­ന്നെ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­നി­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് ചി­ല­രു­ടെ നി­ല­പാ­ടു്. ഉ­ച്ച­നീ­ച­ത്വ­ത്തി­ന്റെ അ­നേ­ക­ല­ക്ഷം പ­ട­വു­ക­ളാൽ രൂ­പം­നൽ­ക­പ്പെ­ട്ട­തും ഓരോ ജാ­തി­ക്കും പ്ര­ത്യേ­കം പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യ സർ­വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളും അ­ഭി­സം­ബോ­ധ­നാ­ക്ര­മ­ങ്ങൾ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യും നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു­മാ­യ ഒരു ഭാ­ഷ­യാ­ണു് മ­ല­യാ­ളം. മാ­നു­ഷി­ക­സ­മ­ത്വം എന്ന സ­ങ്ക­ല്പം­ത­ന്നെ ഈ ഭാ­ഷ­യു­ടെ ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന ജീ­വ­വാ­യു­വി­നു വി­രു­ദ്ധ­മാ­യി­ട്ടാ­യി­രു­ന്നു ഇ­ന്ന­ലെ­വ­രെ­യു­ള്ള നില, ഒ­ര­തി­രു­വ­രെ ഇ­ന്നും’[9] വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു­മാ­ത്രം ചി­ന്തി­ക്കു­മ്പോൾ സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന കാ­ര്യ­മാ­ണു് ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­ന്റെ വാ­ക്കു­ക­ളി­ലെ­ന്നു് കാണാം. വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളെ വി­ദ്ഗ്ധ­മാ­യി മ­റ­ച്ചു­വെ­യ്ക്കാ­നും ഭാ­ഷ­യിൽ വ­ഴി­ക­ളു­ണ്ടു്; ആ വ­ഴി­യാ­ണു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യു­ടെ­തു്.

ശി­ഷ്ടോ­ക്തി

വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളി­ലെ അ­മാ­ന്യ­മാ­യ­വ ഒ­ഴി­വാ­ക്കി, മാ­ന്യ­മാ­ക്കി­യ­തി­നു­ശേ­ഷം, അതേ അർ­ഥ­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള, മറ്റു പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ഷാ­ത­ന്ത്ര­മാ­ണു് ഭാ­ഷ­ക­സ­മൂ­ഹം അ­വ­ലം­ബി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇതിനെ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി(ഋ­ൗ­ു­വ­ലാ­ശാ­െ) എന്നു വി­ളി­ക്കാം. സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ല­ക്കു­ള്ള­തും പ്ര­തി­ലോ­മ­പ­ര­വു­മാ­യ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ തു­റ­ന്നു വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­യി ഓരോ സ­മൂ­ഹ­വും ക­രു­തി­പ്പോ­രു­ന്നു. ‘തീട്ട’ത്തെ ‘മല’മാ­ക്കി­യാൽ മാ­ന്യ­മാ­യി, വി­സർ­ജ്ജ്യ­വ­സ്തു­വെ­ന്നാ­ക്കി­യാൽ കൂ­ടു­തൽ മാ­ന്യ­മാ­യി. ഇ­തു­പോ­ലെ ലൈം­ഗി­കാ­വ­യ­വ­ങ്ങ­ളെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭം വ­രു­മ്പോൾ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യെ­ന്ന ഭാ­ഷാ­പ­ര­മാ­യ ‘വളഞ്ഞ വഴി’യാണു് മാ­ന്യ­സ­മൂ­ഹം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ക. പ­ല­പ്പോ­ഴും അ­ന്യ­ഭാ­ഷാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളെ­യാ­ണു് ഇ­തി­നാ­യി ആ­ശ്ര­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഏ­റെ­യും സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളോ ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് പ­ദ­ങ്ങ­ളോ ആണു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക്കാ­യി മ­ല­യാ­ളം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­പ്പോൾ ലിം­ഗ­വും യോ­നി­യും നി­തം­ബ­വും മാ­ന്യ­മാ­കു­ന്നു. ഇതേ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു് കൂ­ടു­തൽ മാ­ന്യ­രാ­കാം. തീ­ണ്ടാ­രി­യാ­യ­വൾ ര­ജ­സ്വ­ല­യോ ഋ­തു­മ­തി­യോ പു­ഷ്പ­വ­തി­യോ മ­ലി­നി­യോ ആ­കു­ന്നു. തീ­ണ്ടാ­രി­യാ­യ­വൾ, മിക്ക പ്ര­ദേ­ശ­ത്തും, സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ല­ക്കു­ള്ള­വ­ളാ­ണു്. അ­വ­ളു­ടെ മാ­സ­മു­റ, ‘പീ­രി­യി­ഡ്സാ­യാൽ’ മാ­ന്യ­മാ­യി. ഇതൊരു സാർ­വ­ലൗ­കി­ക­പ്ര­തി­ഭാ­സ­മാ­ണു്.

മ­ല­യാ­ളി­ക­ളെ­പോ­ലെ ആ­ഫ്രി­ക്ക­യി­ലെ യോറൂബ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നും തീ­ണ്ടാ­രി­യെ­ക്കു­റി­ക്കാൻ ധാ­രാ­ളം ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ഉ­ണ്ടു്. ഇം­ഗ്ലീ­ഷിൽ ക­ക്കൂ­സി­നെ­സൂ­ചി­പ്പി­ക്കാൻ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ധാ­രാ­ള­മു­ണ്ടു്. സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മാ­ന്യ­താ­സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തി­ന­നു­സ­രി­ച്ചു് ക­ക്കൂ­സി­നെ­ക്കു­റി­ക്കാ­നു­ള്ള ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളും മാ­റു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ ‘ലാ­വി­ട്രി­യിൽ തു­ട­ങ്ങി, ‘ടൊ­യ­ല­റ്റി­ലൂ­ടെ’ ‘റ­സ്റ്റു­റൂ­മി­ലെ­ത്തി­യ’ ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രി­പ്പോൾ ഫ്ര­ഞ്ചിൽ­നി­ന്നു് ക­ട­മെ­ടു­ത്ത ‘ലൂ’വിലും നെ­റ്റി­ലും (ച­ല്യേ­േ) എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ഫ്ര­ഞ്ചി­ലെ സ്ഥലം എ­ന്നർ­ഥ­ത്തി­ലു­ള്ള ‘ഹശലൗ’, ‘ി­ലീ്യേ­േ­ലൃ’ എന്നീ പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നാ­ണി­വ രൂ­പം­കൊ­ണ്ട­തു്. ക­ക്കൂ­സിൽ­നി­ന്നു് മ­ല­യാ­ളി­യും മെ­ല്ലെ ‘റ­സ്റ്റു് റൂ­മി­ലൂ­ടെ’ ‘ലൂ’വി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ‘ലണ്ടൻ’ എന്ന പ്ര­യോ­ഗം മ­ല­യാ­ളി­യു­ടെ ക­ക്കൂ­സി­നു് പ­ണ്ടേ­യു­ണ്ടു്. കു­ട്ടി­ക­ളോ­ടു് പ­റ­യു­മ്പോൾ ‘അ­പ്പി­യി­ട­ലാ­ണു്. ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ പറയാൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നു് വി­ല­ക്കു­ള്ള­വ­യ്ക്കെ­ല്ലാം ‘ശി­ശു­ഭാ­ഷ’യിൽ­ത­ന്നെ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളു­ണ്ടു്. മു­തിർ­ന്ന­വർ പ­കർ­ന്നു­കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് ഇവ.

ജാ­തി­ശ്രേ­ണീ­ബ­ദ്ധ­മാ­യ സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­സ്ഥ­യെ ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന ആ­ചാ­ര­ഭാ­ഷ­യി­ലും ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ കാണാം. മ­ര­ണ­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ­ക്കു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം: ത­മ്പു­രാ­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ മരണം ‘നാ­ടു­നീ­ങ്ങ­ലും’ ‘തീ­പ്പെ­ടു­ക­യും’ ന­മ്പൂ­തി­രി­മാ­രു­ടേ­തു് ‘മു­ടി­ഞ്ഞെ­ഴു­ന്ന­ള്ള­ലും’ ആ­യി­രു­ന്നു. ഇ­പ്പോ­ഴും ബി­ഷ­പ്പു് തി­രു­മേ­നി­മാർ ‘കാലം ചെ­യ്യു­ക’യാണു്. ഇ­ത്ത­രം ആ­ചാ­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ല­ല്ലാ­തെ വാ­മൊ­ഴി­യി­ലും മ­ര­ണ­മെ­ന്ന അ­സു­ഖ­ക­ര­മാ­യ­കാ­ര്യ­ത്തെ നേ­രി­ട്ടു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കാ­തി­രി­ക്കാ­നാ­ണു് നാം ശ്ര­മി­ക്കു­ക. അ­തി­നാൽ മ­ര­ണ­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ധാ­രാ­ള­മാ­യി കാണാം. സാ­മൂ­ഹി­ക­ക്ര­മം മാ­റു­മ്പോൾ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ലു­പ്ത­പ്ര­ചാ­ര­ങ്ങ­ളാ­കു­മെ­ന്നു് ആ­ചാ­ര­ഭാ­ഷ­യി­ലെ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ കാ­ണി­ക്കു­ന്നു.ഇം­ഗ്ലീ­ഷിൽ­നി­ന്നു് ക­ട­മെ­ടു­ത്ത ‘നോ മോർ’, ‘പാ­സ്ഡ് എവേ’ എ­ന്നി­വ­യും മ­ര­ണ­സൂ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­യ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളാ­ണ.് കൂ­ടാ­തെ, ‘ആ­ളു­പോ­യി’, ‘വി­ട്ടു­പി­രി­യ­ലും’, ‘ഓർ­മ­യാ­യി’, ‘പ­ര­ലോ­കം പൂകി’, ‘ദേഹം വെ­ടി­ഞ്ഞു’ തു­ട­ങ്ങി ഒ­ട്ടേ­റെ പ­ദ­ങ്ങൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ വേ­റെ­യു­മു­ണ്ടു്.

ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ­ക്കു് ഇ­പ്പോൾ പല സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­ന­ങ്ങ­ളും പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും സം­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­യ വി­വേ­ച­ന­ത്തി­നു് എ­തി­രാ­യും ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാം. തൊ­ട്ടു­കൂ­ടാ­ത്ത­വ­രെ­ന്നും തീ­ണ്ടി­ക്കൂ­ടാ­ത്ത­വ­രെ­ന്നും ദ­ളി­ത­രെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു് കരുതി ദ­ളി­തർ­ക്കു് ഗാ­ന്ധി­ജി കൊ­ടു­ത്ത ‘ഹരിജൻ’ എന്ന പദം ഇ­ത്ത­രം വി­വേ­ച­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് എ­തി­രാ­യു­ള്ള ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക്കു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­യ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി പൊ­തു­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­ത്ര­യും പ്ര­ബ­ല­മാ­യ രീ­തി­യിൽ ആദ്യം ന­ട­ത്തി­യ­തു് ഗാ­ന്ധി­ജി ത­ന്നെ­യാ­യി­രി­ക്ക­ണം. ഭാ­ഷ­യി­ലൂ­ടെ­യു­ള്ള സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ല­ക്കു­ക­ളെ ലം­ഘി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു ഗാ­ന്ധി­ജി. ത­ങ്ങ­ളെ ഹ­രി­ജ­ന­ങ്ങൾ എ­ന്നു­വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു് ഒരു കൂ­ട്ടം ദളിതർ പ­റ­യു­മ്പോൾ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യെ ചോ­ദ്യം ചെ­യ്യു­ക­യാ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ­ക്കു് എ­തി­രാ­യി രൂ­പം­കൊ­ള്ളു­ന്ന­വ­യെ പോർ­ചൊ­ല്ലു­കൾ എന്നു വി­ളി­ക്കാം.

മ­നു­ഷ്യാ­വ­കാ­ശ­സം­ര­ക്ഷ­ണം, സ്ത്രീ-​ദളിതു് വി­മോ­ച­നം, പ­രി­സ്ഥി­തി­സം­ര­ക്ഷ­ണം എൽ.ജി.ബി.ടി അ­വ­കാ­ശ­സം­ര­ക്ഷ­ണം തു­ട­ങ്ങി­യ­വ എ­ത്ര­ത്തോ­ളം ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­പ­ര­മാ­ണെ­ന്നു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാൽ അ­റി­യാ­നാ­കും. അ­തു­വ­ഴി കേ­ര­ളീ­യ­പൊ­തു­മ­ണ്ഡ­ലം എ­ത്ര­ത്തോ­ളം ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­പ­ര­മാ­ണെ­ന്നും കാ­ണാ­നാ­കും.

വേ­ശ്യ­യെ ‘ലൈം­ഗി­ക­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി’യാ­ക്കു­മ്പോൾ അ­മാ­ന്യ­മാ­യി­ക്ക­രു­തി­പ്പോ­ന്ന തൊ­ഴി­ലി­നെ മാ­ന്യ­മാ­ക്കു­ക­യാ­ണു്. അതു് മാ­ന്യ­മാ­കു­മ്പോൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­കാ­ശ­സ­മ­ര­ങ്ങൾ­ക്കാ­യി പൊതു ഇ­ട­ങ്ങ­ളിൽ തു­റ­ന്ന പോ­രാ­ട്ടം ന­ട­ത്താൻ അ­വർ­ക്കു് ക­ഴി­യു­ന്നു. നളിനി ജ­മീ­ല­യെ­പോ­ലു­ള്ള­വർ­ക്കു് ആ­ത്മ­ക­ഥ എ­ഴു­തു­വാ­നും ക­ഴി­യു­ന്നു.

കോ­ള­നി­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളെ കു­റി­ക്കാൻ ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ച പല പ­ദ­ങ്ങ­ളും വി­വേ­ച­ന­മു­ള്ള­താ­ക­യാൽ കൂ­ടു­തൽ ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­സ്വ­ഭാ­വ­മു­ള്ള­താ­ക്കാ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­ങ്ങൾ അ­വ­രു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തു­നി­ന്നും കാ­ണാ­നാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ‘ബാ­ക്ക്വേ­ഡ്’ സമൂഹം, നാൽ­പ­തു­ക­ളിൽ ‘അണ്ടർ ഡെ­വ­ല­പ്മെൻ­റ്’ സ­മൂ­ഹ­മാ­യ­തു്. അ­മ്പ­തു­ക­ളിൽ അതു് ‘ലെ­സ്സു് ഡെ­വ­ല­പ്മെൻ­റ്’ സ­മൂ­ഹ­വും അ­റു­പ­തു­ക­ളിൽ ‘ഡെ­വ­ല­പ്പി­ങ്’ സ­മൂ­ഹ­വും ഇ­പ്പോൾ ‘എ­മേർ­ജി­ങ് ’ സ­മൂ­ഹ­വു­മാ­യി മാറി. കൊ­ളോ­ണി­യൽ ഭൂ­താ­വേ­ശ­ത്തെ ഉ­ന്മു­ല­നം ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ തീ­വ്ര­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളും വി­വേ­ച­ന­ങ്ങ­ളെ ഒ­ഴി­വാ­ക്കാ­നു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ തേ­ടു­ന്നു. അം­ഗ­വൈ­ക­ല്യ­മു­ള്ള­വ­രെ കു­റി­ക്കാൻ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ഭി­ന്ന­ശേ­ഷി­യു­ള്ള­വർ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള പു­തു­പ­ദ­ങ്ങൾ ഇ­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ‘ഒ­മ്പ­തു്’ എ­ന്നു് വി­ളി­ച്ചു് സമൂഹം ക­ളി­യാ­ക്കി­യി­രു­ന്ന ‘ഹി­ജ­ഡ­കൾ’, ‘ട്രാൻ­സ്ജെൻ­ഡർ’ ആ­കു­ന്ന­തു് നാം വി­വേ­ച­ന­ര­ഹി­ത­മാ­യ മാ­ന്യ­ഭാ­ഷ തേ­ടു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്.[10]

ഭർ­ത്താ­വി­ന്റെ പേരു് വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തും പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന­തും സം­ബോ­ധ­ന­ചെ­യ്യു­ന്ന­തും വി­ല­ക്കാ­യു­ള്ള സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ ലിം­ഗ­പ­ര­മാ­യ സ­മ­ത്വ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള, അ­താ­യ­തു് ലിം­ഗ­വി­വേ­ച­ന­ര­ഹി­ത­മാ­യ ഭാ­ഷ­യ്ക്കു­വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ നമ്മൾ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു് ക­ണ്ടെ­ത്തു­ന്നു. ലൈം­ഗി­ക­ചു­വ­യു­ള്ള അ­ശ്ലീ­ലം പ­റ­യു­ന്ന­തി­നു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളെ ചിലർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ദ്വ­യാർ­ഥ­പ്ര­ക­ട­ന­മെ­ന്നു് പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­ത്തിൽ തോ­ന്നു­ന്ന കാ­ര്യ­മാ­ണി­തു്. ഇ­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്: ഒരു സ്കൂ­ളി­ലെ സ്റ്റാ­ഫ്റൂ­മിൽ വി­ല്പ­ന­യ്ക്കു് കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന സാരി വാ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ടീ­ച്ച­റോ­ടു് വ­രാ­ന്ത­യിൽ നി­ന്നു് ഒരു അ­ധ്യാ­പ­കൻ വി­ളി­ച്ചു­പ്പ­റ­യു­ന്നു:’ടീ­ച്ച­റെ ആ സാ­രി­യൊ­ന്നു് പൊ­ക്കി കാ­ണി­ക്കൂ’. ടീ­ച്ച­റ­ട­ക്ക­മു­ള്ള ആളുകൾ ആ ഫലിതം ആ­സ്വ­ദി­ച്ചു. ഇവിടെ അ­ശ്ലീ­ല­ത്തെ നേ­രി­ട്ടു­സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാ­തെ തന്നെ അ­ശ്ലീ­ലം പ­റ­ഞ്ഞു. അ­താ­യ­തു് ഇ­ത്ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ദ്വ­യാർ­ഥ­പ്ര­ക­ട­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ ധാ­രാ­ള­മാ­യി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

ജാതി-​ലിംഗ-വരുമാന-വിദ്യാഭ്യാസം തു­ട­ങ്ങി­യ സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­വേ­ച­ന­ങ്ങൾ ഒ­ഴി­വാ­ക്കാൻ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ­ക്കാ­കും. അതു സാ­ധ്യ­മ­ല്ലാ­ത്ത സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളിൽ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ­ക്കു് എ­തി­രാ­യി പോർ­ച്ചൊ­ല്ലു­കൾ ഉ­ട­ലെ­ടു­ക്കു­ന്നു.

ചില ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­യ അം­ഗീ­കാ­രം നേടി നി­ഘ­ണ്ടു­വിൽ പുതു അർ­ഥ­മാ­യി നി­ല­കൊ­ള്ളും. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു് ഇം­ഗ്ലീ­ഷി­ലെ കെ­യർ­ടേ­ക്ക­റി­നു് ‘ശ­വ­സം­സ്കാ­ര­ക്രി­യ ചെ­യ്യു­ന്ന­വൻ’, ‘ശ്മ­ശാ­നം സൂ­ക്ഷി­പ്പു­കാ­രൻ’ എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­യി­രു­ന്നു അർഥം. ഇ­പ്പോൾ ‘കാ­ര്യ­ങ്ങൾ നോ­ക്കി ന­ട­ത്തു­ന്ന­യാ­ളാ­യി’. സാ­മൂ­ഹി­ക­മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ക­ട­ന­ങ്ങൾ­ക്കൊ­പ്പം ഭാ­ഷ­യും മാ­റു­ന്നു. സാ­മൂ­ഹി­ക­ച­ല­ന­ക്ഷ­മ­ത­യെ ആദ്യം ഏറ്റു വാ­ങ്ങു­ന്ന­തു് ഭാ­ഷ­യാ­ണു്. അ­തി­നു് ഉ­ത്ത­മ­ദൃ­ഷ്ടാ­ന്ത­മാ­ണു്, സാ­മൂ­ഹി­ക­ച­ല­ന­ത്തോ­ടൊ­പ്പം പ­രി­ണ­മി­ച്ചു­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ.

അല്പം അർ­ഥ­വി­ചാ­രം

ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളു­ടെ ഭാ­ഷാ­സ്വ­ഭാ­വം പ­രി­ഗ­ണി­ക്കു­മ്പോൾ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാ­വു­ന്നൊ­രു കാ­ര്യം ആ­ദ­ത്ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യി ധാ­രാ­ളം പ­ദ­ങ്ങൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ വ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­റ­ബി­ക്, ത­മി­ഴു്, ഇം­ഗ്ലീ­ഷ്, ഹി­ന്ദി മു­ത­ലാ­യ­വ­യിൽ­നി­ന്നു­ള്ള സ്വാം­ശീ­ക­ര­ണം മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളി­ലു­മു­ണ്ടെ­ന്നു് കാണാം. ‘സു­വ­റും’ ‘പു­റ­മ്പോ­ക്കും’ ‘ക­ച്ച­റാ­ലോ­കും’ ‘ച­പ്രാ­സി­യും’ ‘ഫ­ക്കും’ ‘ബാ­സ്റ­റാർ­ഡു’മൊ­ക്കെ അ­ങ്ങ­നെ വ­ന്ന­വ­യാ­ണു്. ഇ­വ­കൂ­ടാ­തെ ലൈം­ഗി­കാ­വ­യ­വ­ങ്ങ­ളെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തും വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ ഉ­ണ്ടാ­ക്കാം, കു­ണ്ണൻ, പൂറി എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ. (സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തിൽ വ­രു­മ്പോൾ ചില പ­ദ­ങ്ങൾ തെ­റി­യ­ല്ലാ­തെ­യും വരും.

ഉദാ: 1.നാറി എ­ന്ന­തു് കൈ­നാ­റി, ന­റും­നെ­യ്യ്,2. മ­യി­രു് ചെ­മ്മ­യി­രാ­ട്

‘ചൊപ്പ’ (മ­ദാ­മ്മ ചൊപ്പ) ഇ­വ­യെ­ല്ലാം എ­ങ്ങ­നെ ഒ­രു­കാ­ര്യം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യെ­ടു­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്ന­തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന­താ­ണു്.

ശ­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ തീ­വ്ര­ത കൂ­ട്ടാ­നും അതിനെ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യാ­ക്കാ­നും ആ­ദ­ത്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു് ക­ഴി­യു­ന്നു. വാ­ക്കു­കൾ­ക്കൊ­ണ്ടു­ള്ള ക്ഷ­ത­മാ­ണു് ശാ­പ­വാ­ക്കു­കൾ. ‘നീ ച­ത്തു­പോ­ട്ടെ’, ‘പ­ണ്ടാ­റ­ട­ക്ക­ട്ടേ’, ‘തു­ല­ഞ്ഞു­പോ­ട്ടെ’, ‘ഇ­ടി­ത്തീ­വീ­ഴ­ട്ടേ’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ. (ഈണവും ശ­കാ­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ തീ­വ്ര­ത നിർ­ണ­യി­ക്കു­ന്ന ഘ­ട­ക­മാ­ണു്). ൻ­റു­പ്പാ­പ്പ­ക്കൊ­രാ­നേ­ണ്ടാർ­ന്നു എന്ന നോ­വ­ലിൽ കു­ത്തു­താ­ച്ചു­മ്മ കു­ഞ്ഞു­പാ­ത്തു­മ്മ­യെ ശ­പി­ക്കു­ന്ന­തു് ഇ­ങ്ങ­നെ:’ഹ­റാ­മ്പി­റ­ന്നോ­ളേ എ­മ്പോ­ക്കി അ­പ­രാ­തി നി­ന്നെ കാ­ല­പാ­മ്പു് ക­ടി­ക്കും’. വാ­ച്യാർ­ഥ­ത്തെ­പോ­ലും ശ­കാ­ര­വാ­ക്കാ­ക്കു­ന്ന­തു് ഈ­ണ­മാ­ണു്. ചില മൂ­ള­ലു­കൾ അ­സ്ഥ­ത­യു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തും ദുർഥം സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തും ഈ­ണ­ത്തി­നു­ള്ള പ്രാ­ധാ­ന്യ­ത്തെ­യാ­ണു് കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­ത് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളും വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളും വൈ­കാ­രി­കാർ­ഥ­ത്തി­ന്റെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ഇവ വെറും വാർ­ത്താ­നി­വേ­ദ­ന­ങ്ങ­ള­ല്ല. മ­റ്റൊ­രാ­ളു­ടെ പെ­രു­മാ­റ്റ­ത്തെ­യും വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തെ­യും സ്വാ­ധീ­നി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ ഇ­വ­യ്ക്കു് നി­യോ­ജ­ക­ധർ­മ­മാ­ണു­ള്ള­തു്, വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ വ­ക്തൃ­പ­ക്ഷ­ത്തെ­യും ശി­ഷ്ടോ­ക്തി അ­ന്യ­രെ­യു­മാ­ണു് സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി ല­ക്ഷ്യ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്. വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ അ­ഭി­ധാർ­ഥ­ത്തി­ന്റെ അ­പ­ച­യ­മാ­ണെ­ന്നു് കാണാം. അതിനെ ഭം­ഗി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യാ­ണു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­കൾ. വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ­ക്കു് സമൂഹം വി­ല­ക്കു ക­ല്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ അവ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­മാ­ന്യ­മാ­ണു്. എ­ന്നാൽ അ­വ­യി­ലെ അ­മാ­ന്യ­ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളെ ഒ­ഴി­വാ­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യാ­യി; അതു് മാ­ന്യ­വു­മാ­യി. ഇവ ര­ണ്ടും സ­ങ്ക­ല്പ­ന­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട­വ­യാ­ണു്. ഒരു വ്യ­ക്തി ത­നി­ക്കു ചു­റ്റു­മു­ള്ള കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന പ്ര­ക്രി­യ­യാ­ണു് സ­ങ്ക­ല്പ­നം. ഭൗ­തി­ക­യാ­ഥാർ­ഥ്യ­ത്തിൽ വേ­രോ­ട്ട­മു­ള്ള മാ­ന­സി­ക­പ്ര­തി­ഭാ­സ­മാ­ണി­തു്. ഭാ­ഷാർ­ഥ­വും മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ ധി­ഷ­ണ­യും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ഭേ­ദ്യ­മാ­യ ബ­ന്ധ­ത്തി­ന്റെ വി­വി­ധ­മാ­ന­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇവയിൽ പ്ര­ക­ട­മാ­കു­ന്ന­തു്. അർ­ഥ­പൂർ­ണ­മാ­യ ആ­ശ­യ­ഗ്ര­ഹ­ണ­ത്തി­നു് അ­ടി­സ്ഥാ­നം സ­മ­ഗ്ര­ത­യാ­ണു്. ദൃ­ശ്യ­ങ്ങ­ളും സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളും സ്വ­മ­ന­സ്സി­ന്റെ ചില അം­ശ­ങ്ങ­ളും കൂ­ട്ടി­ക്ക­ലർ­ത്തി നാം ലോ­ക­ത്തെ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ക­യാ­ണു്. മ­നു­ഷ്യൻ കാ­ണു­ന്ന­തും ചി­ന്തി­ക്കു­ന്ന­തും ഒരു സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തി­ന്റെ സ­മ­ഗ്ര­ത­യിൽ വ്യ­ഖ്യാ­നി­ക്ക­പ്പെ­ടേ­ണ്ട­താ­ണു്. അം­ശ­ത്തേ­ക്കാൾ സാ­ക­ല്യ­ത്തി­നാ­ണു് ഇവിടെ പ്രാ­ധാ­ന്യം.

ന­മ്മു­ടെ സ­ങ്ക­ല്പ­ന­രീ­തി­യാ­ണു് ശ­കാ­ര­ഭാ­ഷ­യ്ക്കും നി­ദാ­ന­മെ­ന്ന­തി­നാൽ എ­ന്തും ന­മു­ക്കു് പ­ച്ച­ത്തെ­റി­യോ ചു­ട്ട­തെ­റി­യോ ആ­ക്കി­മാ­റ്റാം. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു്: ഇ­പ്പോൾ ‘മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ ആ­ശാ­ന്റെ ന­ളി­നി­യ­ല്ല ന­ളി­നി­ജ­മീ­ല­മാ­രാ­ണു­ള്ള­തു്’ എ­ന്നു് ഒരാൾ പ­റ­യു­മ്പോൾ ‘ന­ളി­നി­ജ­മീ­ല’ എന്ന വ്യ­ക്തി­നാ­മം തെ­റി­പ­ദ­മാ­യി മാ­റു­ക­യാ­ണു്. സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­സ്ഥ­ക­ളെ വ്യ­ക്തി­കൾ എ­ങ്ങ­നെ സ­ങ്ക­ല്പ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു­വെ­ന്ന­തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് ശ്ലീ­ല­വും അ­ശ്ലീ­ല­വും രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. അവ ഭാ­ഷ­യി­ലേ­ക്കു് ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­മാ­ണു് പി­ന്നീ­ടു് ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ അ­സ്വ­സ്ഥ­ത­ക­ളു­ടെ­യും കോപ-​താപനിലകളുടെയും തോ­ത­നു­സ­രി­ച്ചു് മെ­റ്റ­ഫ­റു­കൾ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്നു.

വ­സ്തു­പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം

വസ്തു-​പശ്ചാത്തലബന്ധം, അ­ടു­പ്പം, സാ­ദൃ­ശ്യം, തു­ടർ­ച്ച, അ­ട­ച്ചു­കാ­ണൽ, താ­ര­ത­മ്യം തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യെ­ല്ലാം കാ­ര്യ­ങ്ങൾ സ­മ­ഗ്ര­മാ­യി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാൻ വ്യ­ക്തി­യെ സ­ഹാ­യി­ക്കു­ന്നു. സ­മ­ഗ്ര­വീ­ക്ഷ­ണ­മാ­ണു് വ്യ­ക്തി­യു­ടെ ഉൾ­ക്കാ­ഴ്ച­ക്കു് നി­ദാ­നം. വ്യ­ക്തി­യും ചു­റ്റു­പാ­ടും കൂ­ടി­ക്ക­ലർ­ന്ന ഒരു തലം രൂ­പ­പ്പെ­ട്ടു­വ­രു­ന്നു. ഈ തലം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി അതിനെ ക്ര­മേ­ണ യോ­ജി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ക്രി­യ­യാ­ണു് ഉൾ­ക്കാ­ഴ്ച.

ജാതി, മതം, ലിംഗം, സ­മ്പ­ത്തു്, അ­റി­വു് എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള­വ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ന്ന ശ്രേ­ണീ­ക­ര­ണ­വും അ­തു­വ­ഴി വ­രു­ന്ന അ­ധി­കാ­ര­ബോ­ധ­വു­മാ­ണു് ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­ക­ളു­ടെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം. വസ്തു ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­കൾ­ത­ന്നെ. വ­രേ­ണ്യ­വർ­ഗ­ത്തി­നു് സ­മൂ­ഹ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള സ­ങ്ക­ല്പ­മാ­ണു് ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യു­ടെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം. വസ്തു ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യും. ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തെ സ­മ­ഗ്ര­മാ­യി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാ­വു­ന്ന ഒ­ന്നാ­ണു് ശ­കാ­ര­വാ­ക്കു­കൾ പലതും മുൻ­പു് സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച­തു­പോ­ലെ മെ­റ്റ­ഫർ അഥവാ ല­ക്ഷ­ക­മാ­ണു്.

ഒ­ന്നി­നെ മ­റ്റൊ­ന്നി­നോ­ടു് ബ­ന്ധ­പ്പെ­ടു­ത്തി ചി­ന്തി­ക്കാ­നു­ള്ള ന­മ്മു­ടെ ക­ഴി­വി­ന്റെ പ്ര­തി­ഫ­ല­ന­മാ­ണു് മെ­റ്റ­ഫർ അഥവാ സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ല­ക്ഷ­ക­ങ്ങൾ. അ­ല­ങ്കാ­ര­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ലെ രൂ­പ­ക­ത്തിൽ­നി­ന്നു് വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­ണു് ധൈ­ഷ­ണി­ക­ഭാ­ഷാ­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ മെ­റ്റ­ഫ­റി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള വീ­ക്ഷ­ണം എ­ന്ന­തി­നാ­ലാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ ‘രീ­ി­ര­ലു­ൗ­മേ­ഹ ാ­ല­മേ­ു­വീ­ൃ’ എന്ന ആ­ശ­യ­ത്തെ കു­റി­ക്കാൻ ഇവിടെ സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ല­ക്ഷ­കം എന്നു ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്. നമ്മൾ ലോ­ക­ത്തെ എ­ങ്ങ­നെ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്ന­തി­ന്റെ ആ­വി­ഷ്കാ­ര­മാ­ണു് സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ല­ക്ഷ­കം. പ­രി­ചി­ത­മാ­യ അർ­ഥ­ത്തി­ന്റെ­യും (സ്രോ­ത­സ്ത­ല­ത്തി­ന്റെ­യും) പു­തു­വർ­ഥ­ത്തി­ന്റെ­യും (ല­ക്ഷ്യ­ത­ല­ത്തി­ന്റെ­യും) മാ­ന­സി­ക­മാ­യ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്ത­ലാ­ണു് സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ല­ക്ഷ­ക­ത്തിൽ ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു് ‘പു­ഷ്ടി എ­ന്നാൽ പ­ച്ച­പ്പാ­ണ’് എന്ന സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ത്തി­ന്റെ ല­ക്ഷ­കാ­വി­ഷ്കാ­ര­മാ­ണു് ‘നീ ഒന്നു പച്ച പി­ടി­ച്ച­ല്ലോ’ എന്ന പ്ര­യോ­ഗം. സ­സ്യ­ലോ­ക­മാ­ണു് ഇവിടെ സ്രോ­ത­സ്ത­ലം. മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ സാ­മ്പ­ത്തി­ക­മാ­യ ഉ­ന്ന­മ­ന­മാ­ണു് ല­ക്ഷ്യ­ത­ലം. മു­മ്പു് ക്ഷ­യി­ച്ചു­പോ­യ ആ­രോ­ഗ്യ­മു­ള്ള ഒ­രാ­ളു­ടെ മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട ആ­രോ­ഗ്യ­നി­ല­യെ കാ­ണി­ക്കു­വാ­നും ഇതു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാം.

വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലിൽ ല­ക്ഷ­കം­വ­രു­ന്ന­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:1. എ­ഴു­ത്തു­കാർ കു­ര­ച്ചാൽ ന­ട­ക്കി­ല്ല,2. അ­മേ­രി­ക്കൻ നക്കി,3. ക­മ്യൂ­ണി­സ്റ്റു­കാർ എന്ന ക­രി­മ്പാ­റ­യിൽ ക­ടി­ച്ചു പ­ല്ലു­ക­ള­യു­ന്ന­വൻ. നാ­യ­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട­കാ­ര്യ­മാ­ണു് മൂ­ന്നു­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലു­മു­ള്ള­തു്. അ­തി­നാൽ സ്രോ­ത­സ്ത­ലം നാ­യ­യു­ടെ ലോ­ക­മാ­ണു്. വി­വ­ര­ക്കേ­ടു് കാ­ഷ്ടി­ക്കു­ക എ­ന്നി­ട­ത്തു് സ്രോ­സ്ത­ലം പ­ക്ഷി­യാ­കു­ന്നു. വി­വ­ര­ക്കേ­ടു് എ­ഴു­ന്നെ­ള്ളി­ക്കൽ ആ­കു­മ്പോൾ ഉ­ത്സ­വ­ലോ­കം അ­തി­ന്റെ സ്രോ­ത­സ്ത­ല­മാ­കു­ന്നു.

കൂ­ടാ­തെ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളും ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്ന­തു് സർ­വ­വി­ജ്ഞാ­ന­പ­ര­ത­യു­ടെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു്. വാ­ച്യാർ­ഥ­ത്തേ­ക്കാൾ ല­ക്ഷ്യാർ­ഥ­മാ­ണു് പ്രാ­ഥ­മി­ക­മെ­ന്ന­കാ­ര്യം ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­യിൽ­നി­ന്നു് വ്യ­ക്ത­മാ­കും. ‘രാ­മ­നൊ­രു ബി­ജു­രാ­ധാ­കൃ­ഷ്ണ­നാ­ണെ­ന്ന’് പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘രാമൻ’ അ­മാ­ന്യ­നാ­ണു്. പക്ഷേ, അതു് അ­റി­യ­ണ­മെ­ങ്കിൽ ‘ബി­ജു­രാ­ധാ­കൃ­ഷ്ണൻ’ എന്ന ആ­ളെ­യും പ്ര­വൃ­ത്തി­യും അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്ക­ണം. അതു് അ­റി­യാ­ത്ത ഒരാളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചു് അതൊരു വ്യ­ക്തി­നാ­മം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ഈ അ­റി­വി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ എന്തു തെ­റി­യാ­കും. വാ­ച്യാർ­ഥം തെ­റി­യാ­കു­ന്ന­തി­നു് ചില ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക: നായർ എന്ന ജാ­തി­നാ­മം—‘നി­ന്റെ അ­മ്മേ­ടെ നാ­യ­രാ­ക’ു­മ്പോൾ ശ­കാ­ര­വാ­ക്കാ­കു­ന്നു. അ­തു­പോ­ലെ ‘മ­ല­പ്പു­റം’ എന്ന ദേ­ശ­നാ­മം ‘നി­ന്റെ ത­ന്തേ­ന്റെ മ­ല­പ്പു­റ­മാ­കു­മ്പോ­ഴും ശ­കാ­ര­വാ­ക്കാ­കു­ന്നു.

ഭാ­ഷ­യ്ക്കു­പ­രി­യാ­യി അവ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ നി­ല­പാ­ടാ­യി നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്. അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് അതു് സ­ങ്ക­ല്പ­ഘ­ട­ന­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തെ സ­ങ്ക­ല്പ­ന­ല­ക്ഷ­ക­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു് വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­വെ­ന്നു­മാ­ത്രം. സാ­മൂ­ഹി­ക­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളി­ലും കു­ടും­ബ­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളി­ലും അ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ അ­സ­മ­ത്വ­ങ്ങൾ ഉ­ള്ള­ട­ങ്ങി­യ ഭാ­ഷ­യാ­ണി­തു്. സ­വർ­ണ­രു­ടെ ജീ­വി­ത­സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തി­നു് ആ­ദ­ര­വു­കൊ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ മാ­ന്യ­താ­സ­ങ്ക­ല്പ­മാ­ണു് മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ഏ­റെ­യും. എ­ങ്കി­ലും ഇവ മു­ക­ളിൽ­നി­ന്നു് താ­ഴേ­ക്കു­മാ­ത്രം പ്ര­സ­രി­ക്കു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു് ക­രു­തു­ന്ന­തിൽ അർ­ഥ­മി­ല്ല.

ഉ­പ­സം­ഹാ­രം

ദാ­യ­ക്ര­മ­ത്തിൻ­റേ­യും നാ­ടു­വാ­ഴി­ത്ത­ത്തിൻ­റേ­യും അ­ധി­നി­വേ­ശ­ത്തിൻ­റേ­യും അ­ധി­കാ­ര­വ്യ­വ­സ്ഥ­ക­ളും പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു് മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ മാന്യ-​അമാന്യവഴികളെ നി­ശ്ച­യി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­ധി­നി­വേ­ശാ­ന­ന്ത­ര­സ­മൂ­ഹ­മാ­ക­ട്ടെ മ­റ്റൊ­രു­ത­ര­ത്തിൽ ചില മാ­ന­ദ­ണ്ഡ­ങ്ങൽ വച്ചു പു­ലർ­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്. വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­കൾ­ക്കു് സാ­മൂ­ഹി­ക­വും ധൈ­ഷ­ണി­ക­വു­മാ­യ പ്രാ­ധാ­ന്യ­മു­ണ്ടു്. കൂടതൽ മാ­ന്യ­രാ­കു­ക, സു­താ­ര്യ­മാ­കു­ക എ­ന്ന­താ­ണു് പൊ­തു­താ­ത്പ­ര്യം. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് രാ­ഷ്ട്രീ­യ­പ്ലീ­ന­ങ്ങൾ­പോ­ലും വ്യ­ക്തി­ശു­ദ്ധി­യു­ടെ പ്രാ­ധാ­ന്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ പ്ര­ത്യ­യ­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ വ്യ­തി­രി­ക്ത­മാ­ണെ­ങ്കി­ലും കൂ­ടു­തൽ മാ­ന്യ­മാ­കു­ക­യെ­ന്ന­താ­ണു് സ്വീ­കാ­ര്യം. അതു എ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ്രാ­വർ­ത്തി­ക­മാ­കു­ന്നു­വെ­ന്ന­റി­യാൻ ഭാ­ഷ­യി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യാൽ മതി. തെ­റി­മ­ല­യാ­ളം തെ­ളി­മ­ല­യാ­ള­മാ­കു­ന്ന­തും തെ­ളി­മ­ല­യാ­ളം മാ­ന്യ­മ­ല­യാ­ള­മാ­കു­ന്ന­തും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാ­നാ­കും. മാ­ത്ര­മ­ല്ല എ­ത്ര­ത്തോ­ളം ജ­നാ­ധി­പ­ത്യ­സ്വ­ഭാ­വം പു­ലർ­ത്തു­ന്ന­താ­ണു് ന­മ്മു­ടെ സ­മൂ­ഹ­മെ­ന്ന­റി­യാൻ വി­ല­ക്കു­ചൊ­ല്ലു­ക­ളും ശി­ഷ്ടോ­ക്തി­ക­ളും പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാൽ അ­റി­യാ­നാ­കും

കു­റി­പ്പു­കൾ

[1] ഉ­ദ­യ­കു­മാർ, 2013 കേ­ര­ളീ­യ­ന­വോ­ത്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഭൂമിക, പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ലെ മ­ല­യാ­ള­നോ­വ­ലു­കൾ ഇ­ന്നു് വാ­യി­ക്കു­മ്പോൾ എന്ന പേരിൽ നാ­ലി­ലൊ­രു­ത്തൻ… എന്ന നോ­വ­ലി­നു് എ­ഴു­തി­യ അ­വ­താ­രി­ക കാണുക.

[2] ശ്രീ­ക­ണ്ഠേ­ശ്വ­രം പ­ത്മ­നാ­ഭ­പി­ള്ള, 2010, ശ­ബ്ദ­താ­രാ­വ­ലി, കോ­ട്ട­യം ഡി. സി. ബു­ക്സ്.

[3] രാ­ഘ­വ­വാ­രി­യർ, എം. ആർ. 2006 അമ്മ വഴി കേരളം, തൃശൂർ: കേ­ര­ള­സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി.

[4] പി. എം. ഗി­രി­ഷ് സ­മ­കാ­ലി­ക­മ­ല­യാ­ള­വാ­രി­ക, 2012 മെയ്.

[5] ഉ­ദ­യ­കു­മാർ, 2013 കേ­ര­ളീ­യ­ന­വോ­ത്ഥാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഭൂമിക, പ­ത്തൊ­മ്പ­താം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ലെ മ­ല­യാ­ള­നോ­വ­ലു­കൾ ഇ­ന്നു് വാ­യി­ക്കു­മ്പോൾ എന്ന പേരിൽ നാ­ലി­ലൊ­രു­ത്തൻ… എന്ന നോ­വ­ലി­നു് എ­ഴു­തി­യ അ­വ­താ­രി­ക കാണുക.

[6] സ­മ­കാ­ലി­ക­മ­ല­യാ­ള­വാ­രി­ക, ഒ­ക്ടോ­ബർ, 2013–25.

[7] മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യ­പ­ഠ­ന­ങ്ങൾ, 1989 വിവ കെ.എം പ്ര­ഭാ­ക­ര­വാ­രി­യർ, കോ­ട്ട­യം: ഡി. സി. ബു­ക്സ്.

[8] രാ­ജ­രാ­ജ­വർ­മ്മ. ഏ. ആരു്. 1982 കേ­ര­ള­പാ­ണി­നീ­യം, കോ­ട്ട­യം: ഡി. സി. ബു­ക്സ്.

[9] ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണൻ, പി.കെ. 2008/2004 കേ­ര­ളീ­യ­ത­യും മ­റ്റും. കോ­ട്ട­യം: ഡി. സി.ബൂ­ക്സ്.

[10] പി.എം. ഗി­രി­ഷ്: h language café, www.saikatham.com.

പി. എം. ഗി­രീ­ഷ്
images/pmgireesh.jpg

Colophon

Title: Manyam Amanyam: Malayalavazhikal (ml: മാ­ന്യം അ­മാ­ന്യം: മ­ല­യാ­ള­വ­ഴി­കൾ).

Author(s): P. M. Gireesh.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-01-26.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, P. M. Gireesh, Manyam Amanyam: Malayalavazhikal, പി. എം. ഗി­രീ­ഷ്, മാ­ന്യം അ­മാ­ന്യം: മ­ല­യാ­ള­വ­ഴി­കൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: November 28, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Kosmisches Alphabet, a painting by Mariel Loko . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.