പത്താം അദ്ധ്യാ​യ​ത്തിൽ ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വി​ന്റേ​യും നാ​രാ​യ​ണീ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും കർ​ത്താ​വു് പുനം അല്ലെ​ന്നു ഖണ്ഡി​ത​മാ​യും, ഏതോ ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ക​വി ആയി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് സം​ശ​യ​രൂ​പ​ത്തി​ലും പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. എന്നാൽ ഈയിടെ എന്റെ കൈവശം വന്നു​ചേർ​ന്ന “തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യം” ചമ്പു​വിൽ നി​ന്നു് ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ചില വി​വ​ര​ങ്ങൾ ലഭി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇവിടെ കവി, തന്നെ​പ്പ​റ്റി ‘ചെ​ല്ലൂ​ര​പൂർ​ണ്ണ​ത്ര​യീ​ശ​ശ്രീ​മൽ കാ​രു​ണ്യ​പാ​ത്ര​മാ​യി’ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു് കവി​യെ​പ്പ​റ്റി​യും കവി​യു​ടെ കാ​ല​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​യും ചി​ല​തൊ​ക്കെ ഊഹി​ക്കാൻ വഴി​യു​ണ്ടു്. ‘സാ​മ്രാ​ജ്യേ’തി​പ​ദ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പൂർ​വ​ഗാ​മി ‘അഭി​ന​വേ വയസി സാ​മ്രാ​ജ്യാ​ധി​കൃ​ത​നാ’യശേഷം ‘ദ്വി​ഷാം​വർ​ഗ്ഗ’ത്തെ​ആ​ക്ര​മി​ച്ചു വി​ജ​യ​ശ്രീ​യാൽ ലാ​ളി​ത​നാ​യി ഏറെ​ക്കാ​ലം രാ​ജ്യം ഭരി​ക്ക​യും ഒടു​വിൽ തു​ലാ​പു​രു​ഷ​ദാ​നം നട​ത്തി​യി​ട്ടു് കാ​ശി​യിൽ പോയി അവി​ടെ​വ​ച്ചു് ശി​വ​ലോ​കം പ്രാ​പി​ക്ക​യും ചെയ്ത ‘ശ്രീ​രാ​മ​വർ​മ്മ’ എന്ന കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താം. ഈ വി​വ​ര​ണം കാ​ശി​യ്ക്കു് എഴു​ന്ന​ള്ളിയ തമ്പു​രാ​നു വളരെ യോ​ജി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ആ തമ്പു​രാൻ തീ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് തു​ലാ​ഭാ​രം കഴി​ച്ച​താ​യും അതി​ന​ല്പം മു​മ്പു അതാ​യ​തു് 775 മക​ര​ത്തിൽ സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടു​മാ​യി യു​ദ്ധം നട​ത്തി​യ​താ​യും ആ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടു് വെ​ടി​കൊ​ണ്ടു മരി​ച്ച​താ​യും കൊ​ച്ചീ​രാ​ജ്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തും ഈ പദ്യ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നോ​ടു് യോ​ജി​ക്കു​ന്നു. ഈ രാ​മ​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​നെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു രാ​ജ്യം ഭരി​ച്ച​തു് വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ തമ്പു​രാ​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​ഴ്ച​ക്കാ​ലം 776 മുതൽ 790 വരേ ആയി​രു​ന്ന​തി​നാൽ നമ്മു​ടെ കവി തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യം രചി​ച്ച​തു് അക്കാ​ല​ത്തി​നി​ട​ക്കാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ഊ​ഹി​ക്കാം. എന്നാൽ അതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘പപ്ര​ഥേ തൽ​പൃ​ഥി​വ്യാം’ എന്ന ഭാഗം കലി​സം​ഖ്യ​യാ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. അങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കിൽ അതു കറ​തീർ​ന്ന​തു് 773 മക​ര​ത്തിൽ ആണെ​ന്നു വരും. എന്നാൽ അന്നു് വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ രാ​ജ്യ​ഭാ​രം തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നൊ​രു അസാ​മ​ഞ്ജ​സ്യം ഉണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നു​കിൽ രാ​മ​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാൻ നാ​ടു​നീ​ങ്ങി​യ​തു 776-ൽ അല്ലെ​ന്നു വരണം, അല്ല​ങ്കിൽ “പപ്ര​ഥേ തൽ​പൃ​ഥി​വ്യാം” എന്ന​തു കലി​ദി​നം അല്ലാ​തി​രി​ക്ക​ണം. അതു കലി​ദി​ന​ത്തെ കു​റി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥം തന്നെ സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. എന്തു കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ: ശി​വ​രാ​ത്രി​മ​ഹോ​ത്സ​വ​ത്തി​നു് എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്ന അവ​സ​ര​ത്തി​ലാ​ണ​ല്ലോ കൊ​ച്ചി​ത​മ്പു​രാൻ കവി​യോ​ടു് പ്ര​സ്തു​ത​ഗ്ര​ന്ഥം നിർ​മ്മി​ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഗ്ര​ന്ഥം പൂർ​ത്തി​യാ​യ​തു് കും​ഭ​ത്തി​ലോ അതിനു ശേഷമോ ആയി​രി​ക്ക​ണം. മക​ര​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അതി​നും പുറമേ ‘പപ്ര​ഥേ തൽ​പൃ​ഥി​വ്യാം’ എന്നു നാ​രാ​യ​ണീ​യ​ത്തി​ലും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. കവി​യു​ടെ പേരു് നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ എന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് അടു​ത്ത ശ്ലോ​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ഈ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി​യേ​പ്പ​റ്റി കൂ​ടു​തൽ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും നമു​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ അദ്ദേ​ഹം ചെ​ല്ലൂർ ഗ്രാ​മ​വാ​സി​യും കൊ​ച്ചി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ ആശ്രി​ത​നും വി​ദ്യാ​വ​ല്ല​ഭ​നും ആയി​രു​ന്നു എന്നു​മാ​ത്രം അറി​യാം.

നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി​യും നാ​രാ​യണ ഭട്ട​തി​രി​യും സമ​കാ​ലി​ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ശേ​ഷി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ഒരി​ക്കൽ ഒരു വി​ദ്വാൻ ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി മഹാ​രാ​ജാ​വി​നെ കാ​ണാ​നാ​യി ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, വാ​തു​ക്കൽ നി​ന്നി​രു​ന്ന ഭട്ട​തി​രി​യെ കണ്ടു് ‘മുഖം കാ​ണി​ക്കാൻ നല്ല സമ​യ​മാ​ണോ?’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​താ​യും ഭട്ട​തി​രി,

എന്നു ശ്ലോ​ക​രൂ​പ​ത്തിൽ മറു​പ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞ​താ​യും ഒരു ഐതി​ഹ്യം, ഉണ്ടു്. ഈ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കാം നാ​രാ​യ​ണീ​യം, ചെ​ല്ലൂ​ര​നാ​ഥോ​ദ​യം, തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യം ഇത്യാ​ദി​കൃ​തി​കൾ രചി​ച്ച​തു്.

ഭാ​ര​ത​ച​മ്പു​വി​ന്റേ​യും നാ​രാ​യ​ണീ​യ​ത്തി​ന്റേ​യും കർ​ത്താ​വു് ഒരാൾ​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ.

തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യം തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ പ്ര​തി​ഷ്ഠ​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഉത്ത​മ​കാ​വ്യ​മാ​കു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു് അക്കാ​ല​ത്തെ ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി പലതും ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. അന്ന​ത്തേ യോ​ദ്ധാ​ക്ക​ളു​ടെ വേ​ഷ​ഭൂ​ഷാ​ദി​ക​ളും യു​ദ്ധ​സം​പ്ര​ദാ​യ​വും ആയു​ധ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും, അതിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വട​ക്കു​ന്നാഥ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ശി​വ​രാ​ത്രി​മ​ഹോ​ത്സ​വം കാ​ണാൻ​വ​ന്ന ജന​ങ്ങ​ളെ കവി സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാൽ, ഈ പ്ര​ബ​ന്ധം ദേ​ശ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നു് അത്യ​ന്തം പ്ര​യോ​ജ​കീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വം 776-നു മു​മ്പാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മു​ണ്ടു്. നാ​യ​ക​നായ രാ​മ​വർ​മ്മ വലി​യ​ത​മ്പു​രാൻ കാ​ശി​യ്ക്കു എഴു​ന്ന​ള്ളിയ തമ്പു​രാ​നെ​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ കൊ​ച്ചീ​രാ​ജാ​വാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ആ തമ്പു​രാ​ന്റെ പ്രിയ ജന​നി​യു​ടെ വി​ദ്യാ​സ​മ്പ​ത്തി, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ല്യ​കാ​ല​വും വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​വും, ദി​ന​ച​ര്യ, പ്ര​ഭാ​വം മു​ത​ലാ​യ​വ​യെ ഈ കൃ​തി​യിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

കവി ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. തെ​ങ്കൈ​ലാ​സ​നാ​ഥോ​ദ​യം മു​ത​ലായ കൃ​തി​ക​ളു​ടെ കർ​ത്തൃ​ത്വം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വി​നേ​യും അചി​രേണ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​മെ​ന്നു ആശി​ക്കു​ന്നു. മേ​ല്പ​ത്തൂർ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഒരു “കോ​ടി​വി​ര​ഹം” [1] രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിനെ കാ​വ്യ​മാ​ല​യു​ടെ നാ​ലാം​ഭാ​ഗ​മാ​യി നിർ​ണ്ണ​യ​സാ​ഗര പ്ര​സ്സു​കാർ അച്ച​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ കവി അതിൽ​നി​ന്നാ​ണു് ഇതി​വൃ​ത്ത​ത്തേ സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. മി​സ്റ്റർ കെ. ശങ്ക​ര​മേ​നോൻ “കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹം” എന്ന പേരിൽ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘കോ​ടി​വി​ര​ഹം’ എന്ന പേ​രു​മാ​റ്റി കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹം എന്നാ​ക്കി​യ​തു അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള യു​ക്തി​കൾ മതി​യാ​വാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ പഴേ​പേ​രു തന്നെ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. തൽ​കർ​തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം അവ​താ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളെ വേ​റൊ​രി​ട​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം സ്വയം ഖണ്ഡി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു്, പ്ര​സാ​ധ​ക​നു് ഇപ്പോ​ഴും ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ സന്ദേ​ഹ​നി​വൃ​ത്തി വന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

“ഭാ​ഷാ​ക​വി​യായ പു​ന​ത്തി​നു സം​സ്കൃത പദ്യ​ങ്ങൾ എഴു​താൻ പാ​ട​വ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​ന​ത്തി​ന്റെ മേൽ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​തൃ​ത്വം ആരോ​പി​യ്ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല” എന്നു ഒരി​ട​ത്തു​പു​ന​ത്തി​നെ സം​സ്കൃ​താ​ന​ഭി​ജ്ഞ​നാ​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ മി. മേനോൻ രാ​മാ​യണ ചമ്പു​വി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ ആ മഹാ​പാ​പ​ത്തി​നു പ്ര​തി​വി​ധി​യാ​യി സകല ചമ്പു​ക്ക​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണം എന്നു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രി​ക്കാം.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഒരു നല്ല പണ്ഡി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ആ പാ​ണ്ഡി​ത്യം മു​ഴ​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു എന്നു​കൂ​ടി പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. “മഴ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യേ​ക്കാൾ നല്ല​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു് കൊ​ടി​യ​വി​ര​ഹം എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്” എന്നു് പ്ര​സാ​ധ​കൻ പറ​യു​ന്നു. എന്നാൽ പ്രാ​ചീന ചമ്പു​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒന്നാം​സ്ഥാ​നം നൈ​ഷ​ധ​ത്തി​നു​ത​ന്നെ കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലെ സം​സ്കൃത പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ മി​ക്ക​വ​യും കാ​ളി​ദാ​സ​കൃ​തി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും മറ്റും അവ​സ​രോ​ചി​ത​മാ​യി എടു​ത്തു ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്.

ഉ:

ഇങ്ങ​നെ സം​സ്കൃത കവി​ത​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് പദ്യ​ങ്ങ​ളെ പകർ​ത്തു​ന്ന സം​പ്ര​ദാ​യം ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചാ​ക്യാ​ന്മാ​രും അവ​സ​രോ​ചി​തം സം​സ്കൃ​ത​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ ചേർ​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഒരി​ക്കൽ മം​ഗ​ല്യ​രം​ഗ​ഭൂ​മി​യും മദ​ന​മ​ഹാ​രാ​ജ​ഭാ​ഗ്യ​പ​രി​പാ​ടി​യും ആയ “ശൃം​ഗാ​ര​ച​ന്ദ്രിക” എന്നൊ​രു യുവതി ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ക്രീ​ഡാ​വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും വി​ലാ​സ​ങ്ങ​ളേ​യും കവി മൂ​ന്നു​നാ​ലു പദ്യ​ങ്ങ​ളെ​കൊ​ണ്ടു മനോ​ഹ​ര​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

അക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നേ സം​ഗീ​ത​കേ​തു എന്ന ഒരു യു​വാ​വു് ഒരു ധനപതി കു​ടും​ബ​ത്തിൽ വളർ​ന്നു​വ​ന്നു.

ഗു​ണ​ഗ്രാ​ഹി​ക​ളായ യു​വ​ജ​ന​ങ്ങൾ സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഇവർ പര​സ്പ​രം കേ​ട്ട​റി​ഞ്ഞു്,

പര​സ്പ​രം കാ​ണു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ അവ​രു​ടെ അനു​രാ​ഗം തഴ​ച്ചു വളർ​ന്നു​വ​ന്നു. “ശൃം​ഗാ​ര​ച​ന്ദ്രി​കാ​ക​ഥാ​ര​സാ​യ​ന​മൊ​ഴി​ഞ്ഞു് മറ്റൊ​രു​പ​ജീ​വ​ന​വും” സം​ഗീ​ത​കേ​തു​വി​നു് ഇല്ലെ​ന്നു​ള്ള മട്ടാ​യി. നാ​യി​ക​യു​ടെ സ്ഥി​തി​യോ?

ഇങ്ങ​നെ ഇവർ രണ്ടു​പേ​രും ‘മെ​ത്തു​ന്ന കാ​മ​ക്ക​ടൽ നടു​വി​ല​ക​പ്പെ​ട്ടു​ഴ​ന്നീ​ടു’ന്ന​കാ​ല​ത്തു് ഗൌ​രീ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പൂ​രോ​ത്സ​വ​വും വന്നു​കൂ​ടി.

“ശി​വ​ശിവ പൂ​ര​മ​ഹോ​ത്സ​വ​ഘോ​ഷം ചെ​വി​പൊ​ടി​യു​മോ​രി​ടി​നി​ടി​നെ​ന്നി​ടി​പൊ​ടി​യാ​ക്കും വെ​ടി​ക​ളൊ​രോ​രോ ദി​ശി​ദി​ശി പെ​രു​കി ത്രി​ഭു​വ​ന​മൊ​ക്കെ മു​ഴ​ങ്ങി​ന​ടു​ങ്ങും, ബാ​ല​വ​യോ​ധിക കു​ഞ്ജ​ര​സം​ഘം, ഭഗ​വ​തി​മാ​രോ​ടൊ​പ്പം വന്നു ഞെ​രി​ച്ചീ​ടും ചി​ല​വാ​ദ്യ​വി​ശേ​ഷം, ബാ​ല​ഭ​യം​ക​രി വൃ​ദ്ധ​വി​മോ​ഹി​നി മത്ത​മ​ദം​ഗ​ജ​യാ​ത്രാ​ശാ​ലി​നി, ഭു​വ​ന​മി​ള​ക്കി​ക​ളെ​ന്നു തു​ട​ങ്ങും ചെ​ണ്ട​കൾ തി​മി​ല​ക​ളി​ട​ക്ക​യു​ടു​ക്കു​കൾ, നി​ഷാ​ണം തപ്പു​മി​ഴാ​വും പെരിയ പെ​രു​മ്പറ ചെ​ല്ല​രി​വെ​മ്പറ മദ്ധ്യേ, പല വെ​ടി​നീർ വെ​ടി​ക​യർ വെടി പൂ​വെ​ടി കമ്പം പഴുതേ പാ​യു​ന്നെ​ലി​വെ​ടി, ച്ചെ​റു​മി​കൾ വെ​ന്തു​പി​ട​ഞ്ഞും കൈ​യ്യർ തകർ​ത്തും മമ്മാ ഘോഷം കുഹചന ഭാഗേ…”

ഈ പൂ​ര​മ​ഹോ​ത്സ​വം കാ​ണു​ന്ന​തി​നു് നമ്മു​ടെ നാ​യി​കാ​നാ​യ​ക​ന്മാ​രും വന്നു​ചേർ​ന്നു. ശൃം​ഗാ​ര​ച​ന്ദ്രിക ദേ​വി​യെ പ്ര​ണ​മി​ച്ചി​ട്ടു് പു​റ​ത്തു​വ​ന്നു കേ​സ​ര​വേ​ദി​ക​യിൽ സ്വൈ​ര​മാ​യി നി​ല്ക്ക​വേ, സം​ഗീ​ത​കേ​തു അവളെ കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യി.

ഇവിടെ കവി സ്വ​കീ​യ​വും പര​കീ​യ​വു​മായ ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നാ​യി​ക​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കാൻ ഉദ്യ​മി​ക്കു​ന്നു. ആ ഉദ്യ​മ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ആത്മ​വി​സ്മൃ​തി കൂടി പറ്റി​പ്പോ​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. നോ​ക്കുക:

ഈ വർ​ണ്ണ​ന​യു​ടെ അസാം​ഗ​ത്യം പ്ര​ക​ട​മാ​ണ​ല്ലോ.

‘നി​ര​വ​ധി​ജ​ന​സ​മ്മർ​ദ്ദം’ കൊ​ണ്ടു് അവളെ അടു​ത്തു​കാ​ണാൻ കഴി​യാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് നായകൻ അശോ​ക​ത്ത​റ​യിൽ കയ​റി​നി​ന്നു നോ​ക്കി​യ​ത്രേ. ഈ നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ നാ​യി​ക​യ്ക്കും കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യി. അവ​ളു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ കവി ഭം​ഗി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മണി​പ്ര​വാ​ള​ര​ച​നാ​പാ​ട​വം നല്ല​പോ​ലെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു.

രണ്ടു​പേർ​ക്കും പര​സ്പ​രം വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​തി​നു മന​സ്സി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി. അടു​ത്ത ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് കവി നാ​യി​കാ​നാ​യ​ക​ന്മാ​രു​ടെ അയോ​ഗ​വി​പ്ര​ലം​ദേ​ശ​യേ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

നാ​യി​ക​യു​ടെ ദയ​നീ​യ​സ്ഥി​തി കണ്ടു് ഒരു​ദി​വ​സം അവ​ളു​ടെ തോഴി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു;

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു് ശൃ​ഗാ​ര​ച​ന്ദ്രിക തന്റെ ദുഃ​ഖ​ഹേ​തു​വി​നെ തോ​ഴി​യോ​ടു തു​റ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. സഖി ചെയ്ത ശീ​തോ​പ​ചാ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അവളിൽ ഫലി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ നാ​യ​ക​ന്റെ സ്ഥി​തി കു​റേ​ക്കൂ​ടി കഷ്ട​ത​ര​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു​പ​റ​യാം. അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ,

അന​ന്ത​രം കു​റേ​ക്കാ​ലം അവർ പ്രേ​മ​സാ​ഗ​ര​ത്തിൽ മു​ഴു​കി,അത്യ​ന്ത​ഹൃ​ദ്യ​ങ്ങ​ളായ വി​വി​ധ​ക്രീ​ഡ​ക​ളെ ക്കൊ​ണ്ടു് കാലം നയി​ച്ചു. ഇതിലെ സം​ഭോ​ഗ​വർ​ണ്ണന ഇക്കാ​ല​ത്തു​ള്ള​വർ​ക്കു രു​ചി​ക്കു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണു്. എന്നാൽ ഈ ഘട്ട​ത്തി​ലെ ഗദ്യ​വും പദ്യ​വും ഒരു​പോ​ലെ അകൃ​ത്രി​മ​ര​മ​ണീ​യ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വള​രെ​ക്കാ​ലം അവർ​ക്കി​ങ്ങ​നെ സു​ഖ​മാ​യി കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ചില ഏഷ​ണി​ക്കാ​രു​ടെ വാ​ക്കു​കേ​ട്ടു് നായിക സം​ഗീ​ത​കേ​തു​വി​നെ അക​റ്റി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി പൂർ​വ​ഭാ​ഗം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ നാ​യി​കാ​നാ​യ​ക​ന്മാ​രു​ടെ വി​ര​ഹ​ദുഃ​ഖ​വും പു​ന​സ്സ​മാ​ഗ​മ​വും വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വി​ധ​ത്തി​ലും ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗം പൂർ​വ​ഭാ​ഗ​ത്തെ അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു പറയാം. പദ്യ​ങ്ങൾ മി​ക്ക​വാ​റും നല്ല ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു്. കവി​യു​ടെ വർ​ണ്ണ​നാ​പാ​ട​വ​വും വശ്യ വാ​ക്ത്വ​വും ഈ ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പൂർ​വാ​ധി​കം പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു പദ്യം മാ​ത്രം താഴെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

പു​ന​പ്ര​ഭൃ​തി​കൾ രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലേ​യും ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലേ​യും പ്ര​ധാന ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ചമ്പു​ക്ക​ളാ​യി രചി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ഭാ​ഗ​വ​ത​ക​ഥ​ക​ളേ​യും രചി​ച്ചു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. പാ​രി​ജാ​ത​ഹ​ര​ണം ഭാ​ഗ​വ​ത​ന്തർ​ഗ്ഗ​ത​മാ​ണെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. കവി ആരെ​ന്നു തൽ​ക്കാ​ലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. എന്നാൽ,

ഇത്യാ​ദി പാ​രി​ജാ​ത​ഹ​ര​ണ​പ​ദ്യ​ത്തി​ന്നും,

ഇത്യാ​ദി രാ​മാ​യ​ണ​പ​ദ്യ​ത്തി​ന്നും കാ​ണു​ന്ന സാ​ദൃ​ശ്യ​ത്തേ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി, ഈ കൃ​തി​യും പു​ന​ത്തി​ന്റെ​താ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ വന്നു​കൂ​ടാ​യ്ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ചമ്പു​ക്ക​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഈ മാ​തി​രി സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ഒന്നും ഊഹി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യാ​ണു് ഭേദം.

കഥാ​ഗ​തി​യിൽ കവി പു​രാ​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വലിയ ഭേ​ദ​ഗ​തി​യൊ​ന്നും​വ​രു​ത്തീ​ട്ടി​ല്ല. ആദ്യ​മാ​യി​ദ്വാ​ര​കാ​പു​രി​യെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ ഒന്നു രണ്ടു പദ്യ​മൊ​ഴി​ച്ചാൽ ശേ​ഷ​മൊ​ക്കെ സം​സ്കൃ​ത​മ​യ​മാ​ണു്. അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ മി​ക്ക​വാ​റും നല്ല മണി​പ്ര​വാ​ള​പ​ദ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും ഭാ​ഷാ​ഗ​ദ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും മാ​ത്ര​മേ കാ​ണ്മാ​നു​ള്ളു. ദേ​വ​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​ഭൂ​മാ​വായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ ‘വാനോർ പു​ര​ത്തിൻ പെ​രു​മ​യെ മു​റി​മാ​ട​മ്പി​യാ​ക്കു​ന്ന’ ദ്വാ​ര​വ​തി​യി​ലേ കന​ക​മ​ണി​മ​യ​മായ സത്യ​ഭാ​മാ​നി​കേ​ത​ന​ത്തിൽ സത്യ​ഭാ​മ​യു​ടെ ഉപാ​സ​ന​യിൽ രമി​ച്ചു വസി​ക്ക​വേ, ഇന്ദ്രൻ അവി​ടെ​വ​ന്നു് ഇങ്ങ​നെ സം​ക​ട​മു​ണർ​ത്തി​ച്ചു:

ഇന്ദ്ര​ന്റെ വാ​ക്കു​കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഭഗ​വാ​ന്റെ കണ്ണു ചു​വ​ന്നു. മധു​ര​വാ​ക്കു​ക​ളാൽ അദ്ദേ​ഹം സു​രാ​ധി​പ​തി​യേ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ച ശേഷം, വൈ​ന​തേ​യ​നെ സ്മ​രി​ച്ച​മാ​ത്ര​യിൽ,

ർത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഗരുഡൻ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തൃ​ക്കാൽ​ക്കൽ പതി​ച്ചു. ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ ഭഗവാൻ പത്നി​യോ​ടും​കൂ​ടി ഗരു​ഡ​നിൽ ആരോ​ഹ​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു് നേരെ നര​കാ​സു​രൻ വാ​ഴു​ന്ന ദി​ക്കി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. തൽ​ക്ഷ​ണം,

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ വല​ത്തേ​ക്ക​യ്യിൽ,

ആയ തൃ​ച്ച​ക്രം

മട്ട് വി​ള​ങ്ങി. മറ്റൊ​രു കൈയിൽ,

ആയ പള്ളി​ശം​ഖം. ഉൽ​ഫു​ല്ല​മായ ശ്രീ​സ​രോ​ജ​ത്തിൽ നവ​ന​വ​മായ അര​യ​ന്നം എന്ന​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ​കൈ​യിൽ:

വും ഖല​ന്മാ​രു​ടെ പ്രാ​ണാ​ന്വേ​ഷി​യും വി​ബു​ധ​ജന മനോ​ന​ന്ദ​ക​വും ആയ നന്ദ​കം ഒരു തൂ​മി​ന്നൽ എന്ന​പോ​ലെ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

നാ​ലാ​മ​ത്തെ തൃ​ക്കൈ​യിൽ:

നാ​മ​ക​മായ ഗദ ശോ​ഭി​ച്ചു. യാ​ത്രാ​സ​മ​യ​ത്തു്,

യു​ദ്ധ​വർ​ണ്ണന ഗദ്യ​ത്തി​ലാ​ണു്. യു​ദ്ധം ഭയം​ക​ര​മാ​യി നട​ക്ക​വേ,

***

ദേ​വി​യു​ടെ ഈ ഭാ​വ​ത്തെ അതി​ശ​യ​ച​മൽ​ക്കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കവി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അപ്പോൾ, ‘പു​ത്ര​ക്ഷ​യ​രു​ദി​ത​ര​യ​സ്തം​ഭിത’യായ ‘ഭൂ​ത​ധാ​ത്രീ’ സ്വ​പൌ​ത്ര​നെ​യെ​ങ്കി​ലും രക്ഷി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അദി​തി​യു​ടെ കു​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഭഗ​വാ​ന്റെ തി​രു​മു​മ്പിൽ വന്നു് സ്തോ​ത്ര​പു​ഷ്പാ​ഞ്ജ​ലി​ചെ​യ്തു. ഈ സ്തോ​ത്ര​ത്താൽ പ്രീ​ണി​ത​നായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ നര​കാ​സു​ര​പു​ത്ര​നായ ഭഗ​ദ​ത്ത​നെ കൊ​ല്ലാ​തെ വി​ട്ടു. അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം നര​ക​നാൽ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ല​ട​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന “സഹ​സ്ര​സം​ഖ്യാ​ത​ക​മം​ഗ​നാ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തെ” മോ​ചി​പ്പി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് സത്യ​ഭാ​മാ​സ​മേ​തം അദ്ദേ​ഹം സു​രേ​ന്ദ്ര​ഭ​വ​ന​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് അദി​തി​യു​ടെ കു​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളേ തി​രി​ച്ചേൽ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു​പോ​കാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ, ദേ​വി​യു​ടെ അപേ​ക്ഷ​പ്ര​കാ​രം പാ​രി​ജാ​ത​വൃ​ക്ഷം പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ “ഇതാ​മ​ല്ലൊ​രു​വ​നും” എന്നു് ഉദ്യാ​ന​പാ​ല​ക​ന്മാർ തടു​ത്തു. എന്നാൽ അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പ്ര​യോ​ജ​ന​വും ഇല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ, അവർ ചെ​ന്നു് ‘ദേ​വേ​ന്ദ്ര​ന്നു​പാ​ന്തേ വി​ല​സു​മൊ​രു​ശ​ചീ​ദേ​വി​യോ’ടി​പ്ര​കാ​രം അറി​വി​ച്ചു:

“ത്രൈ​ലോ​ക്യൈ​ശ്വ​ര്യ ധാ​രാ​പ​രി​മ​ള​ല​ഹ​രീ​പാ​ത്ര​മേ! കേ​ളി​ദാ​നീം പൌ​ലോ​മി​ദേ​വി! സാ​ക്ഷാൽ​ക്കു​ലി​ശ​ധ​ര​മ​ണീ മാ​ളി​കാ​തൂ​നി​ലാ​വേ! ബാലേ! നീ​ന​ട്ടു നീതാൻ വി​വ​ശ​മൊ​ടു നന​ച്ചു​ന്ന​തം പാ​രി​ജാ​തം ബാലൻ കപ്പാൻ​തു​ട​ങ്ങു​ന്നി​തു കപ​ട​മ​ഹാ​ദേ​ശി​കൻ കേ​ശി​ഹ​ന്താ. പൌ​ലേ​മി​ക്കേ വരാവൂ ദൃ​ഢ​മ​രി​കി​ല​വൾ​ക്കേ തൊ​ടാ​വൂ നന​പ്പാൻ പോലും; താൻ വേ​ണ​മ​ത്ര സത​ത​മ​പി ജയ​ന്താ​ദ​സൌ ലോ​ഭ​നീ​യഃ” മാ​ലാ​യൈ പൂ​വ​റു​പ്പാൻ വരു​മ​ള​വി​ല​മു​ഷ്മാൽ പ്ര​സൂ​ന​ങ്ങൾ മു​ന്നോ നാലോ മെ​ല്ലെ​ന്ന​റു​ക്കും പു​ന​ര​വൾ​ക​ര​താർ​കൊ​ണ്ടു മന്ദം തലോ​ടും.

ഇപ്ര​കാ​രം ഭട​ജ​ന​ങ്ങൾ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ,

യായ പു​ലോ​മ​ജ​യ്ക്കു് കോപം കലർ​ന്നു. അവ​ളു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ ഭാവം കവി എത്ര​ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി​വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വെ​ന്നു​നോ​ക്കുക:

കൊ​പി​ഷ്ഠ​യായ ശചീ​ദേ​വി ഇന്ദ്ര​നേ കണ​ക്കി​നു ശകാ​രി​ച്ചു അതു​കൊ​ണ്ടും തൃ​പ്തി​യാ​കാ​തെ ‘നാനാ വി​ബു​ധ​നി​വ​ഹ​ത​ന്വീ​ഭി​ന്വീ​യ​മാ​ന​യാ​യി’, സത്യ​ഭാമ നി​ല്ക്കു​ന്നി​ട​ത്തേ​ക്കു മണ്ടി​ച്ചെ​ന്നു.

സത്യ​ഭാ​മ​യും പു​ലോ​മ​ജ​യും തമ്മി​ലു​ണ്ടായ വാ​ക്സ​മ​രം സ്ത്രീ​ചാ​പ​ല്യ​ത്തെ സവി​ശേ​ഷം ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. സത്യ​ഭാ​മ​യു​ടെ വാ​ക്ശ​ര​ത്തി​നു​ള്ള നി​ശി​ത​ത്വം ഒന്നു വേ​റെ​ത​ന്നെ. എന്തി​ന​ധി​കം പറ​യു​ന്നു.

അതു​കൊ​ണ്ടു് വാ​സ​വ​നും ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നും തമ്മിൽ ഈ സ്ത്രീ​കൾ നി​മി​ത്തം പോ​രാ​ടേ​ണ്ട​താ​യി​വ​ന്നു. നാ​ര​ദ​നും ‘നഖവും ചു​റു​കി​ച്ചി​രി​ച്ചു​മെ​ല്ലെ​യ​ക​മേ’ അവിടെ വന്നു​ചേർ​ന്നു. സ്ത്രീ​കൾ രണ്ടു​പേ​രും തങ്ങ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ യു​ദ്ധം​ചെ​യ്യു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​നി​ന്നു.

എന്നാൽ ഇന്ദ്ര​ന്റെ സ്ഥി​തി​യോ?

ഭഗവാൻ–

ഏകൈകം ബാ​ണ​മെ​യ്താൻ” അതു കണ്ടു് ഓരോ ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലും പു​ലോ​മ​ജ​യിൽ​നി​ന്നു ഹാ​ഹാ​കാ​രം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒടു​വിൽ അമ​രാ​ധീ​ശ്വ​ര​ന്റെ അമ​ര​ത്വം അസ്ത​മി​ക്കു​മെ​ന്ന മട്ടാ​യി. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഭഗ​വൽ​പാ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ വീണു ക്ഷ​മാ​യാ​ച​നം ചെ​യ്തു. ദേ​വ​ക​ളും ഭഗ​വാ​നെ പു​കൾ​ത്തി. അതു​കൊ​ണ്ടു് പരി​തൂ​ഷ്ട​നായ കൃ​ഷ്ണൻ ദേ​വ​ന്ദ്ര​നു അഭയം നൽ​കി​യ​ശേ​ഷം പാ​രി​ജാ​ത​വും കൊ​ണ്ടു് ദ്വാ​ര​ക​യി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു്,

കവി നല്ല മനോ​ധർ​മ്മ​മു​ള്ള ഒരു ഒന്നാ​ന്ത​രം മണി​പ്ര​വാള വ്യാ​പാ​രി​യാ​ണെ​ന്നു ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു തെ​ളി​യു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. കോ​ടി​വി​ര​ഹം തു​ട​ങ്ങിയ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളിൽ, പേ​രി​നു മാ​ത്രം മല​യാ​ള​പ​ദ​ങ്ങൾ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള മണി​പ്ര​വാ​ള​പ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണ​ധി​കം. നോ​ക്കുക:

ഈ പദ്യ​ത്തിൽ ‘ഉം’ എന്നൊ​രു മല​യാ​ള​പ​ദ​മേ​യു​ള്ളു. ഇത്ത​രം ‘വവ്വാൽ’ ജാ​തി​യു​ള്ള പദ്യ​ങ്ങൾ ഒന്നും ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലി​ല്ല. എന്നാൽ ഭാഷ കുറെ നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ഇതിനു അർ​വാ​ചീ​ന​ത്വം കല്പി​ക്കാ​മോ? അങ്ങ​നെ​യൊ​രു​മി​ഥ്യാ​ബോ​ധം പല​രി​ലും കട​ന്നു കൂ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ആദ്യ​കാ​ല​ത്തെ മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നും നമു​ക്കു ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​മ​ല്ലോ. ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ത്ത​വി​ധ​ത്തിൽ ചേർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഭാ​ഷ​യ്ക്കു പ്രാ​ധാ​ന്യം നൽ​ക​ണ​മെ​ന്നും ആയി​രു​ന്നു അന്ന​ത്തേ വ്യ​വ​സ്ഥ. കാ​ല​ക്ര​മേണ മണി​പ്ര​വാ​ള​രീ​തി ദു​ഷി​ച്ചു എന്നു​വേ​ണം പറയാൻ. അതു​കൊ​ണ്ടു മണി​പ്ര​വാ​ള​ശു​ദ്ധി​ക​ണ്ടാ​ലു​ട​നെ ഒരു കവിത ആധു​നി​ക​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. നമ്മു​ടെ ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ നാ​ണിൻറ, കുശൽ, മേതു് മു​ത​ലാ​യി കണ്ണ​ശ്ശ​കൃ​തി​ക​ളി​ലും, രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലും മറ്റും ധാ​രാ​ളം കാ​ണു​ന്ന പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഒട്ടു​വ​ള​രെ​യു​ണ്ടു്.

ഈ കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വും തൽ​ക്കാ​ലം അജ്ഞാ​ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. മണി​പ്ര​വാ​ള​ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള ഗദ്യ​പ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഇതിൽ അധി​ക​മാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. മാ​തൃ​ക​ക്കാ​യി ഒന്നു​ര​ണ്ടു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഗദ്യം–

***

ഇത്യാ​ദി.

കർ​ത്താ​വാ​രെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. ഇതും ഒരു സര​സ​മായ പ്ര​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. ചമ്പു​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​നും ഒരു​ത്ത​മ​സ്ഥാ​നം നൽകാം. കംസൻ അക്രൂ​ര​നെ അയ​ക്കു​ന്ന​ഘ​ട്ടം മുതൽ കം​സ​വ​ധം വരെ​യു​ള്ള പു​രാ​ണ​ക​ഥ​യെ ഇതിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ മം​ഗ​ള​പ​ദ്യം മാ​ത്രം മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

ഇതും ഭാ​ഗ​വ​താ​ന്തർ​ഗ്ഗ​ത​മായ സ്യ​മ​ന്ത​ക​ക​ഥ​യെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു ഉത്ത​മ​പ്ര​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. കവി ആരെ​ന്നു ഇനി​യും കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു പദ്യം മാ​ത്രം ചുവടേ ചേർ​ത്തു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

കവി​താ​രീ​തി നന്നു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നാ​രെ​ന്നു് നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. മണി​പ്ര​വാള ശു​ദ്ധി​യി​ലും കവി​താ​ഗു​ണ​ത്തി​ലും മിക്ക ചമ്പു​ക്ക​ളും കാ​മ​ദ​ഹ​ന​ത്തി​നു് അടി​മ​പ്പെ​ടു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യു​ന്നു.

കാ​മ​ദേ​വ​ന്റെ മണി​ന​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണ​ന​നോ​ക്കുക.

കാ​മ​ദേ​വൻ ഇപ്ര​കാ​രം ശ്രീ​താ​വു​ന്ന തന്റെ രാ​ജ​ധാ​നി​യിൽ ഒരു​ദി​വ​സം, ‘മല​യ​ജ​ത​രു​ഷ​ണ്ഡ​ങ്ങൾ ചൂഴും ചൂ​തോ​ദ്യാന’ത്തിൽ വച്ചി​രു​ന്ന ‘മണം മേവിന മര​ത​ക​സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തിൽ’ ‘ജാ​താ​ന​ന്ദം നി​ജാ​ങ്കേ മരു​വിന രതി​ദേ​വീ​മു​ഖം പാർ​ത്തു പാർ​ത്തു’കൊ​ണ്ടു ഇരി​ക്ക​വേ, ചില രസി​ക​ക്കു​ട്ട​ന്മാർ വന്നു് ഇങ്ങ​നെ വാ​ഴ്ത്തി.

ഈ സ്തു​തി കേ​ട്ട​പ്പോൾ, ശ്രീ​മാ​ര​ക്ഷ്മാ​പ​തി ‘വാ​ര​സ്ത്രീ​ജ​ന​വീ​ജ്യ​മാ​ന​ക​ന​ക​ശ്രീ​ചാ​മ​രാ​ലം​കൃത’മായ ദി​വ്യ​സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തി​ലി​രു​ന്നു് ഒന്നു ഞെ​ളി​ഞ്ഞു.

അവരിൽ ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടേ​യും സങ്ക​ട​ങ്ങൾ കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം,

അവ​രെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. അങ്ങ​നെ ‘ഭു​വ​ന​ത​ല​മ​ശേ​ഷം വെ​ന്നൊ​രോ​കാ​മി​നീ​നാ​മി​ള​മു​ല​ക​ളി​ലാ​ക്കി​ച്ചി​ത്ത​കാ​മ്പം​ഗ​ഭാ​ജാം’ തെ​ളി​നി​നോ​ടി​രി​ക്കും കാ​ല​ത്തു ‘പ്ര​ഥി​ത​ക​ല​ഹ​കാ​മി’യായ നാരദൻ അവിടെ വന്നു​ചേർ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും കാ​മ​ദേ​വ​നെ ഒട്ടു​വ​ള​രെ​പ്പു​ക​ഴ്ത്തി​യി​ട്ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു.

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ ‘പൊ​ങ്ങ​ച്ച​നായ’ കാമൻ ചില വീ​ര​വാ​ദ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ‘ശി​വ​ന്റെ തപോ​ഭം​ഗം ഉടനേ ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്’ എന്നു ശപഥം ചെ​യ്തു.

കാ​മ​ദേ​വൻ ‘വെ​ന്നി​ക്കാ​ളം’ വി​ളി​പ്പി​ച്ചു് ഉദി​ത​ധൃ​തി​യാ​യി പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ,

ദണ്ഡ​കം–

എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് വന്നു തൊ​ഴു​തു നി​ന്നു.

‘മല​യ​പ​വ​നൻ’ എന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ മാ​ട​മ്പി ‘കുല ചില’ ധരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കാ​മ​ന്റെ അടു​ത്തു വന്നു നി​ന്നി​ട്ടു് ‘മലയജ രസ​വാ​ഹീ വല്ല​രീ​മ​ഞ്ജ​രീ​ണാ​മി​ള​കിന പൊടി’യെ അം​ബ​ര​ത്തിൽ നാ​ലു​പാ​ടും പര​ത്തി. വസ​ന്തം ‘പൊൽ​പ്പു​തു​പ്പൂം​പ​രി​മ​ളം’ അണി​ഞ്ഞു് ഉപാ​ത്താ​നു​ഭാ​വ​നാ​യി അളി​പ​ട​ല​ത്തെ​യെ​ല്ലാം ഘോഷണം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു നളി​ന​വി​ശി​ഖ​ന്റെ സമീ​പ​ത്തെ​ത്തി. സർ​വർ​ത്തു​ക​ളും വി​ബു​ധാം​ഗ​ന​ങ്ങ​ളും കാ​മ​ദേ​വ​ന്റെ തു​ണ​യ്ക്കാ​യി വന്നു ചേർ​ന്നു.

ഇപ്ര​കാ​രം ഉദ്ധ​താ​ത്മാ​വാ​യി ചാ​ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട മദ​ന​ഭ്ര​പ​തി​ക്കു പറ്റിയ അപ​ക​ട​മാ​ണു് ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പു​രാ​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് കവി അവി​ട​വി​ടെ വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന വ്യ​തി​യാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അവ​സ​രോ​ചി​ത​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ശി​വ​ത​പോ​വർ​ണ്ണ​നെ​യും മറ്റും വളരെ ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലെ പദ്യ​ങ്ങൾ എല്ലാം ഭാ​ഷാ​ര​സ​പ്ര​ധാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ക​യാൽ ഉത്ത​മ​മ​ണി​പ്ര​വാ​ള​കോ​ടി​യിൽ ഗണി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ അതി വി​ര​ള​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു.

ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തെ ഈയി​ടെ​യ്ക്കു കൊ​ച്ചീ​ഭാ​ഷാ​പ​രി​ഷ്ക്ക​ര​ണ​ക്ക​മ്മ​റ്റി​ക്കാർ അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതിലെ ഇതി​വൃ​ത്തം ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് എടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. പണ്ടു്, “കണ്ടോ​ളം​പേ​ടി ചേരും ബഹു​വി​ധ​കു​ഹ​നാം ശക്തി​ശാ​ലീ​സു​ര​സ്ത്രീ വണ്ടാർ പൂ​ങ്കൈ​ശി​കാ​കർ​ഷ​ണ​സു​ര​ഭി​ല​ദുർ​വാ​ര​ദോ​വീ​ര്യ ഭൂമാ” വാ​യി​മ​ഹി​ഷാ​സു​രൻ എന്നൊ​രു അസു​ര​ച​ക്ര​വർ​ത്തി, ഓരോ ലോ​ക​ങ്ങ​ളിൽ​ചെ​ന്നു് അവി​ട​വി​ടെ മേ​വു​ന്ന നാ​നാ​ജ​നൌ​ഘ​ങ്ങ​ളെ ദൂ​രെ​ത്താ​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ​ശേ​ഷം തത്തൽ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ അഭിമൽ സചി​വ​ന്മാ​രെ വാ​ഴി​ക്ക​യും സു​ര​ന്മാ​രെ തോ​ല്പി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ പദ​വി​ക​ളെ​ല്ലാം അപ​ഹ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു്, ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ്യോ​പ​ഭോ​ഗ്യ​മായ സ്വാ​രാ​ജ്യൈ​ശ്വ​ര്യ​ത്തെ അവ്യാ​ഹ​ത​മാ​യി അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വാ​ണി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് അസു​ര​ന്മാർ നട​ത്തിയ ബ്ര​ഹ്മ​ഹ​ത്യാ​ദി പാ​പ​ങ്ങൾ​ക്കും ഹോ​മ​വി​ഘാ​ത​ങ്ങൾ​ക്കും കണ​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കേ, ഒരി​ക്കൽ അഖില ജഗൽ​പ​തി​യായ മഹാ​വി​ഷ്ണു പാ​ലാ​ഴി​യിൽ​നി​ന്നു് ഝടിതി പു​റ​പ്പെ​ട്ടു്, ‘കൈ​ലാ​സാ​ച​ല​മു​ക​ളിൽ’ എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്ന പര​മ​ശി​വ​നെ​ക്ക​ണ്ടു്, അദ്ദേ​ഹ​വു​മാ​യി “മഹി​ഷ​വ​ധ​ത്തി​ന്നെ​ന്തൊ​രു കഴി​വെ​ന്നൊ​ക്കെ​ക്കൂ​ടി നി​രൂ​പണ കലകൾ പലതും ചെ​യ്തു.” ആ അവ​സ​ര​ത്തിൽ ഇന്ദ്രാ​ദ്യ​മ​ര​കൾ ‘നാടും വീടും, പാടെ കൈ​വി​ട്ടു്’ അം​ബു​ജ​യോ​നി​യെ മു​മ്പിൽ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു്, ‘ജഗ​ത്ത്ര​യ​ര​ക്ഷ​ണ​ദീ​ക്ഷി​ത​രായ മഹേശ’ന്മാ​രോ​ടു് തങ്ങ​ളു​ടെ ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളെ ഉണർ​ത്തി​ച്ചു. ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ അർ​ത്ത​ഗീ​രു​കൾ കേ​ട്ട​പ്പോൾ,

അവിടെ ആവിർ​ഭൂ​ത​യാ​യ​കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി ഹരി​യാൽ സം​ഭാ​വി​ത​മായ ചക്ര​ത്തോ​ടും, സമു​ദ്ര​ത്താൽ ദത്ത​മായ ശം​ഖ​പ​ത്മാ​ദി​ക​ളോ​ടും, ശിവൻ നൽകിയ ശൂ​ല​ത്തോ​ടും, അനില വി​തീർ​ണ്ണ​മായ പോർ​വി​ല്ലി​നോ​ടും, അക്ഷ​യ​സാ​യ​ക​തൂ​ണീ​യു​ഗ​ത്തോ​ടും, അഗ്നി​കൊ​ടു​ത്ത ശക്ത്യാ​യു​ധ​ത്തോ​ടും, വല​മ​ഥ​നാർ​പ്പി​ത​മായ വജ്ര​ത്തോ​ടും, കാലൻ നൽകിയ വാൾ, പരിച മു​ത​ലാ​യ​വ​ക​ളോ​ടും​കൂ​ടി ‘ചടുല സടാ​വ​ലി ഭാ​സു​ര​ഘോ​രേ കേ​സ​രി​വി​രേ ഝടി​തി​ക​രേ​റി’ ‘ത്രി​ഭു​വ​ന​മൊ​ക്കെ വി​റ​ക്കും​പ​രിച’ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി ഒന്നു അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു. അപ്പോൾ ദർ​പ്പാ​ന്ധ​നായ മഹിഷൻ, ആ ‘സിം​ഹ​പ്ര​ണാ​ദം പു​ല​മ്പും’ ദി​ഗ്ഭാ​ഗം, നോ​ക്കി “കല്പാ​ന്താം ഭോ​ധി​പോ​ലേ ദി​ശി​ദി​ശി പടരും വാ​ഹി​നീ​ഭി​സ്സ​മേ​തം” തി​രി​ച്ചു. ദേവി ആ ദു​ഷ്ട​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം ഗണ​സ​മൂ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി തു​ഹി​ന​ഗിര’തട​കാ​ന​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു മന്ദ​മ​ന്ദം യാ​ത്ര​യാ​യി. ശ്രീ​ഗൌ​രി അവിടെ തന്റെ തോ​ഴി​മാ​രോ​ടും​കൂ​ടി ക്രീ​ഡി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, ഗവി​ഷ്ഠ​ന്മാ​രും ലോ​ക​ക​ണ്ട​ക​രു​മായ സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ന്മാ​രു​ടെ ദൂ​ത​ന്മാ​രായ ചണ്ഡ​മു​ണ്ഡ​ന്മാർ ദേ​വി​യെ കാ​ണു​ക​യും വി​വ​ര​ങ്ങൾ തങ്ങ​ളു​ടെ യജ​മാ​ന​നെ അറി​വി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. അസു​ര​ന്മാർ ആ ദൂ​ത​ന്മാർ​മു​ഖേന അം​ബി​ക​യെ വശീ​ക​രി​ക്കാൻ നോ​ക്കി. ആ ശ്രമം ഫലി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പേ​ാൾ അവർ യു​ദ്ധ​ത്തി​നു ഒരു​മ്പെ​ട്ടു. ദേവി സപ്ത​മാ​താ​ക്ക​ളെ​യും വീ​ര​ഭ​ദ്രാ​ദി​ക​ളെ​യും സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു് അസു​ര​നി​ഗ്ര​ഹം നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം സാ​ധി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ന്മാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ​നേ​യ​നായ രക്ത​ബീ​ജൻ യു​ദ്ധ​ത്തി​ന​ണ​ഞ്ഞു. അവനും യു​ദ്ധ​ത്തിൽ മരി​ച്ചു. ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടെ സ്തു​തി​യോ​ടും ആപൽ​ക്കാ​ല​ത്തു ലോ​ക​ര​ക്ഷാർ​ത്ഥം ഇനി​യും അവ​ത​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള ദേ​വി​യു​ടെ വാ​ഗ്ദാ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

കവി​താ​രീ​തി സാ​മാ​ന്യം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​വാൻ തര​മി​ല്ല.

ഈ കൃതി അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. കവിത വലിയ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. പര​ശു​രാ​മ​നും കാർ​ത്ത​വീ​ര്യാർ​ജ്ജു​ന​നും തമ്മിൽ നടന്ന യു​ദ്ധ​ത്തെ വി​ഷ​യീ​ക​രി​ച്ചു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു് രാ​മാർ​ജ്ജു​നീ​യം എന്നു പേർ നൽ​കി​യി​രി​ക്ക​ന്ന​തു്. കവി ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങ​ളും ഒരു ഗദ്യ​വും ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​യ്ക്കു് മറ്റു ചമ്പു​ക്ക​ളോ​ളം പഴ​ക്കം തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. സ്വ​യം​വ​ര​ത്തി​നു് ആളുകൾ തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി വരു​ന്ന​തി​നെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

ശ്രീ​മ​തി വി​വാ​ഹ​മ​ണ്ഡ​പ​ത്തിൽ വന്ന​പ്പോൾ ഓരോ​രു​ത്തർ​ക്കു​ണ്ടായ അവ​സ്ഥ​ക​ളെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു ഗദ്യ​ശ​ക​ലം കൂടി മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ചേർ​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​ക്കു പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു നല്ല സ്ഥാ​നം കല്പി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല.

ഇനി​യും അസം​ഖ്യം ചമ്പു​ക്കൾ ഭാ​ഷ​യിൽ ഇക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യെ​ല്ലാം ഒരു കാ​ല​ത്തു പു​റ​ത്തു വരു​മെ​ന്നു് നമു​ക്കു് പ്ര​ത്യാ​ശി​ക്കാം. എന്നാൽ അക്കാ​ല​ത്തു​വാ​യി​ച്ചു രസി​ക്കാൻ ആളു​ക​ളു​ണ്ടാ​കു​മോ എന്നേ സം​ശ​യ​മു​ള്ളു. ഇപ്പോൾ​ത​ന്നെ ചമ്പു​ക്ക​ളോ​ടു കണ്ണു​രു​ട്ടു​ന്ന പണ്ഡി​ത​ന്മാർ വേ​ണ്ടു​വോ​ള​മു​ണ്ടു്. സം​സ്കൃ​ത​പ​ദം എന്നു കേ​ട്ടാൽ​ത​ന്നെ കണ്ണു ചു​വ​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​ക​ളു​ടെ സംഖ്യ വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ സന്തോ​ഷ​മോ സന്താ​പ​മോ ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു അറി​യു​ന്നി​ല്ല. മു​ഖ​ന​ഖാ​ദി​പ​ദ​ങ്ങൾ മല​യാ​ള​മാ​ണെ​ന്നു ഈ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​കൾ പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കാം. അല്ലാ​തെ​ന്തു​നി​വൃ​ത്തി? സാ​മു​ദാ​യി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് മു​ഖ​വും നഖവും വേ​ണ്ടേ? മു​ഖ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ പഞ്ചാ​ര​വാ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞു് ആളു​ക​ളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്താം. നഖം ആയു​ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ല​ത്തു് ശത്രു​സം​ഹാ​ര​ത്തി​നു ഉപ​ക​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യും. ഇവ രണ്ടും മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു ഇല്ലെ​ന്നു ആരെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​മോ? പക്ഷേ ചമ്പു​ക്ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന​ന​ല്ല ഭാ​ഷാ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ഇക്കൂ​ട്ടർ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​മോ എന്തോ? ഇന്ന​ത്തെ നി​ല​യ്ക്കു് സം​സ്കൃ​തം കൂ​ടാ​തെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​തെ​യാ​ണു് തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങൾ മി​ക്ക​വാ​റും പ്ര​ചാ​ര​ലു​പ്ത​ങ്ങ​ളാ​യ് ഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ഷാ​ശു​ദ്ധി​യിൽ എഴു​ത്ത​ച്ഛ​കൃ​തി​ക​ളെ​പ്പോ​ലും അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​ഗാഥ ഇന്നു​ള്ള​വർ വാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ലെ​ന്നു​ത​ന്നേ പറയാം. അതിൽ തമി​ഴു​പ​ദ​ങ്ങൾ അധി​ക​മാ​ണു​പോ​ലും. അഹോ! എന്തൊ​രു ദയ​നീ​യ​സ്ഥി​തി? നമ്മു​ടെ സ്വ​ന്ത​വാ​ക്കു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം തമി​ഴാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​മോ പാ​ടി​ല്ല​താ​നും. എന്നാൽ സം​സ്കൃ​ത​ത്തെ​പ്പ​ഴി​ച്ചു് ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​കൾ എഴു​തു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​പോ​ലും തൊ​ണ്ണൂ​റു ശത​മാ​നം സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്ന​താ​ണു് ആശ്ച​ര്യം. യഥാർ​ത്ഥ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നം ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ചമ്പു​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ പാ​രാ​യ​ണം ചെ​യ്ക​യും അതി​ലു​ള്ള നല്ല ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും ഭാ​ഷാ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും പു​നർ​ജീ​വി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​ണു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ നമ്മു​ടെ പദ​ദാ​രി​ദ്ര്യം വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രി​ക​യും നാം വി​ദേ​ശീ​യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ തേ​ടി​പ്പോ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരി​ക​യും ചെ​യ്യും‘ഏഴ’ ‘കോഴ’ ഈ രണ്ടു പദ​ങ്ങൾ​ത​ന്നെ നോ​ക്കുക. ഇവ തമ്മി​ലു​ള്ള അർ​ത്ഥ​വ്യ​ത്യാ​സം ഇന്നു​ള്ള​വ​രിൽ പലർ​ക്കു അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​യും പറയാം. മു​റു​വൽ എന്നു കേ​ട്ടാൽ മു​റു​മു​റു​ക്കു​ന്ന​വ​രും മന്ദ​ഹാ​സം തൂ​കു​ന്ന​വ​രും ധാ​രാ​ളം ഉണ്ടു്. സത്യ​വാ​ദി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു അഭി​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രും പട്ടാ​ങ്ങു​പ​റ​യാ​റി​ല്ല. സം​സ്കൃ​ത​ത്തോ​ടു വെ​റു​പ്പു​ള്ള​വ​രും വെറും ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങ​ളോ​ടു് സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​ത്യ​യം ചേർ​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ‘മണ്ട​ത്തി’ എന്നു പ്രാ​ചീന മണി​പ്ര​വാ​ള​ക്കാ​ര​ന്മാർ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച​തു ആക്ഷേ​പ​മാ​യി​പ്പോ​യെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന ശ്വാ​സ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ തങ്ങ​ളു​ടെ ‘ബു​ദ്ധി​കൂർ​മ്മത’യെ​പ്പ​റ്റി പു​ക​ഴ്ത്തു​ന്ന​വർ അന​വ​ധി​യു​ണ്ടു്. ബു​ദ്ധി​ക്കു കൂർ​മ്മ ആവ​ശ്യം വേ​ണ്ട​തു​ത​ന്നെ. കൂർ​മ്മത നി​ന്ദ്യ​വും ആണു്. കൂർ​മ്മം മന്ദ​ഗാ​മി ആണെ​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണ​ല്ലോ? ആ സ്ഥി​തി​യ്ക്കു് അതി​ന്റെ അവസ്ഥ ബു​ദ്ധി​ക്കു വരു​ന്ന​തു എങ്ങ​നെ പ്ര​ശം​സാർ​ഹ​മാ​കും? പണ്ഡി​ത​രാ​ജ​രാ​ജ​നായ ഏ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​ന​വി​ജൃം​ഭ​ണ​ത്താൽ ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ കഴി​യു​ന്ന​തും പു​നർ​ജ്ജീ​വി​പ്പി​ക്കാൻ “മേ​ഘ​സ​ന്ദേ​ശാ​ദി” കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ തർ​ജ്ജി​മ​വ​ഴി​യ്ക്കു് ശ്ര​മി​ച്ചു. എന്നാൽ അവയെ ദേ​ശ്യ​പദ പ്ര​ചു​ര​ങ്ങ​ളെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് പരി​ഹ​സി​ക്കാൻ നമ്മു​ടെ സം​സ്കൃത വി​ദ്വേ​ഷി​കൾ​ത​ന്നേ ഒരു​മ്പെ​ടു​ന്നു. ശാ​കു​ന്ത​ള​ത്തെ ആവു​ന്ന​ത്ര അർ​ത്ഥം കള​യാ​തെ അദ്ദേ​ഹം ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു് വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തു. എന്നാൽ “തർ​ജ്ജി​മ​യ്ക്കു മാ​ധു​ര്യ​മി​ല്ല; ഒഴു​ക്കി​ല്ല” എന്നൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു അപ​ഹ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഈ ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​ക​ളാ​ണു്. ആധു​നിക ഗദ്യ​ത്തിൽ സം​സ്കൃ​തം കൂ​ടി​പ്പോ​യെ​ന്നു നി​ല​വി​ളി​ക്ക മാ​ത്ര​മ​ല്ല; ആ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ചെറിയ ഗ്ര​ന്ഥം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​കൂ​ടി ചെയ്ത ഒരു പണ്ഡി​തൻ ഈയിടെ എഴു​തിയ ഒരു ഗദ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം കൂടി ചേർ​ത്തു് ഈ പ്ര​കൃ​ത​ത്തെ ഉപ​സം​ഹ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

“ആ മഹാ​റാ​ണി​റീ​ജ​ന്റു് തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ സം​ഗ​തി​യിൽ നാം ഉത്ത​രോ​ത്ത​രം അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ പാടവം സൌ​ശീ​ല്യം, സു​ജ്ഞാ​നം, സർ​വാ​ശ്ലേ​ഷ​ക​മായ അനു​ഭാ​വം എന്നി​വ​യെ​ല്ലാം ദൈ​ന​ന്ദി​നം കര​ത​ലാ​മ​ല​ക​മാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ നേർ​ക്കു പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യാൽ ഹല്ലോ​ല​ക​ല്ലോ​ലി​ത​മാ​കാ​ത്ത ഹൃദയം നമ്മ​ളിൽ ഏതു വ്യ​ക്തി​ക്കെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടോ?”

“വിവിധ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​ക​ളി​ലും ശാ​ന്ത​ജ​ല​സു​ര​ക്ഷി​ത​നൌ​കാ​ശ​യ​മാ​ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം പ്ര​സ്തു​ത​നൌ​കാ​ശാ​യം ചി​ര​കാ​ലാ​ന​ന്ത​രം പ്ര​ത്യാ​ഗ​മി​ച്ച അഹേ​തു​ക​പ്ര​കൃ​തി​വി​ധാ​ന​മായ ചെ​ളി​ക്ക​ര​യാൽ പരി​വൃ​ത​മാ​യ​താ​ണു് ഈ ഭാ​ഗ്യോ​ദ​യ​ത്തി​നു കാരണം.”

“സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ സമ്മർ​ദ്ദം​കൊ​ണ്ടു് മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു് ആശാ​സ്യ​മ​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പരി​ണാ​മം സം​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കേവലം പ്രൌ​ഢി​ക്കും പ്ര​താ​പ​ത്തി​നു​മാ​യി വേ​ണ്ടി​ട​ത്തും വേ​ണ്ടാ​ത്തി​ട​ത്തും അപ്ര​സി​ദ്ധ​ങ്ങ​ളായ സം​സ്കൃത ശബ്ദ​ങ്ങൾ കു​ത്തി​ത്തി​രു​കി​വ​യ്ക്കാ​ത്ത കൃ​തി​കൾ ഇന്നും പ്രാ​യേണ ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​ണെ​ന്നു തന്നെ പറയാം” എന്നും,

“ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നാ​യി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വർ പല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും അറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. ഒന്നാ​മ​തു് ഉഭ​യ​ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും നല്ല പാ​ണ്ഡി​ത്യം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ മർ​മ്മം ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​തെ നി​ഘ​ണ്ടു നി​വർ​ത്തി​വ​ച്ചു ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാൽ മൂ​ല​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ജീവൻ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ കണി​കാ​ണു​ക​പോ​ലും ഇല്ല.” എന്നും ഉപ​ന്യ​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വി​ദ്വാ​നാ​ണു് മു​ക​ളിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഗദ്യ​ഭാ​ഗം എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള​തു്. പറയാൻ ഒരു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല; പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മേ വി​ഷ​മ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ളു.

സം​സ്കൃ​ത​പ്ര​ഭാ​വ​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​ര​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലും പലേ പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ, ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​ക​ളിൽ ചി​ത​ലി​ന്റെ മു​ത​ലാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഈ പാ​ട്ടു​ക​ളെ​ല്ലാം സാ​ഹി​ത്യ​ര​സ​പ്ര​ചു​ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്നു അത്യ​ന്തം ഉപ​യോ​ഗ​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു.

ഈ കൃതി ഈയി​ട​യ്ക്കു് എന്റെ മാ​ന്യ​സു​ഹൃ​ത്ത​യാ മഹോ​പാ​ധ്യായ മി. കേ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള കണ്ടു പി​ടി​ച്ച ഒരു പഴയ പാ​ട്ടാ​കു​ന്നു. രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലേ​യും കണ്ണ​ശ്ശ​കൃ​തി​ക​ളി​ലേ​യും വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ഇതിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി ‘മു​മ്മു​നി​യൂർ അമരിന ശങ്കര’നാ​ണെ​ന്നു

എന്ന ഭാ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു് അറി​യാം. ഇരു​ന്നൂ​റ്റി ഇരു​പ​ത്തി അഞ്ചു പാ​ട്ടു​കൾ ഇതിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കവി​ത​യ്ക്കു കണ്ണ​ശ്ശൻ പാ​ട്ടു​ക​ളോ​ടു​ള്ള സാ​ജാ​ത്യം പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു നല്ല ഒഴു​ക്കും ഭം​ഗി​യു​മു​ണ്ടു്. രണ്ടു പാ​ട്ടു​കൾ താഴെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു. കവിത കൊ. വ. ഏഴാം ശത​ക​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

കേ​ര​ള​ത്തിൽ പല കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി ഒട്ടു​വ​ള​രെ പട​പ്പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. “ഹര്യ​ക്ഷ സമ​രോ​ത്സ​വം” ഈ ഇന​ത്തിൽ​പെ​ട്ട ഒരു പാ​ട്ടാ​ണു്. അതിനു മറ്റം​പാ​ട്ടെ​ന്നു​കൂ​ടി പേരു പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ അക്കാ​ല​ത്തു നട​ന്നി​രു​ന്ന ഓണ​ത്ത​ല്ലി​നേ​പ്പ​റ്റി പലതും നമു​ക്കു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥം ഇതേ​വ​രെ അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒരു പകർ​പ്പു മല​യാ​ളം ക്യു​റേ​റ്റർ ആഫീ​സി​ലും മറ്റൊ​ന്നു കൊ​ട്ടാ​രം ഗ്ര​ന്ഥ​പ്പു​ര​യി​ലും ഇരി​പ്പു​ള്ള​താ​യി അറി​യാം. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വും ചെ​പ്പു​കാ​ട്ടി​ലെ ഒരു തി​രു​നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ ആയി​രു​ന്നു. ചെ​പ്പു​കാ​ട് എന്നു് പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ചേ​പ്പാ​ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. പേ​രി​ന്റെ മു​മ്പിൽ തിരു എന്നു കൂ​ട്ടി​ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലും, താൻ മട​പ​തി​മാ​രിൽ ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നു് കവി തന്നേ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാ​ലും, അദ്ദേ​ഹം ചേ​പ്പാ​ട്ടു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു നായർ നാ​ടു​വാ​ഴി ആയി​രു​ന്നു എന്നൂ​ഹി​ക്കാം.

ചി​ങ്ങ​മാ​സ​ത്തിൽ തി​രു​വോ​ണ​ത്തി​നു കണ്ടി​യൂ​രി​നു സമീ​പ​ത്തു​ള്ള കര​ക്കാർ രണ്ടു ചേ​രി​ക​ളാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു നട​ത്താ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സമ​ര​മാ​ണു് ഇതിലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​പോ​ലും ഈ സമരം കാ​ണു​ന്ന​തി​നു് എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രി​ക്ക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു.

എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്ന​ത്രേ.

ഈ സമരം കാ​ണ്മാൻ വന്നി​രു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ

എന്നു തു​ട​ങ്ങി പലരും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​ക്കു പറ​യ​ത്ത​ക്ക കവിതാ ഗു​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

മറ്റ​ത്തി​നു സമീ​പ​മു​ള്ള ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേ നാ​ട്ടു​കാർ രണ്ടു ചേ​രി​ക​ളാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു് മത്സ​രി​ച്ചു നട​ത്തിയ ഒരു ഓണ​ത്ത​ല്ലാ​ണു് ഈ പാ​ട്ടി​ലെ വിഷയം എന്നു് മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. മിക്ക നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളും ഓണ​ക്കാ​ല​ത്തു ഈ മാ​തി​രി തല്ലു നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. തി​രു​വോ​ണ​മൂ​ണു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഉടു​ത്തൊ​രു​ങ്ങി ഉത്സാ​ഹ​പൂർ​വ്വം നാ​യ​ന്മാർ തല്ലി​നു പോ​കു​ന്ന​പോ​ക്കു് കാ​ണേ​ണ്ട ഒരു കാ​ഴ്ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ഹര്യ​ക്ഷ​സ​മ​ര​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് ഇന്നു അക്ഷ​സ​മ​ര​മാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്. പന്തു​ക​ളി​യിൽ​പോ​ലും ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ അത്ര ഉത്സാ​ഹം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​റി​ല്ല. മറ്റ​ത്തു പട​യ്ക്കു് ഉത്ത​ര​ദ​ക്ഷിണ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രും നാ​ടു​വാ​ഴി​ക​ളും പ്ര​ഭു​ക്ക​ളും സന്നി​ഹി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു് പട​യാ​ളി​ക​ളെ യഥോ​ചി​തം പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക പതി​വാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​യെ എന്റെ മാ​ന്യ​മി​ത്ര​മായ മഹോ​പാ​ദ്ധ്യായ മി. കേ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പി​ള്ള അഭി​ന​വ​ക​ല്പ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ല​യിൽ തൊ​ടു​ത്തു് അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല പഴ​ക്കം​തോ​ന്നു​ന്നു. ചമ്പു​കാ​ല​ത്തു് പ്ര​ചു​ര​മാ​യും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ശേ​ഷം വി​ര​ള​മാ​യും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്ന അനേകം പദ​ങ്ങൾ ഇതിൽ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. രു​ക്മാം​ഗ​ദ​നെ മയ​ക്കി, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വ്ര​ത​ഭം​ഗം ചെ​യ്‍വാ​നാ​യി വി​രി​ഞ്ച​നാൽ നി​യു​ക്ത​യായ മോ​ഹി​നി, ആ രാ​ജർ​ഷി​യു​ടെ മു​മ്പിൽ വരു​ന്ന​തി​നെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

കവി സാ​മാ​ന്യം നല്ല മനോ​ധർ​മ്മ​മു​ള്ള ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്,

ഇത്യാ​ദി​യായ ഉപ​മ​ക​ളിൽ​നി​ന്നു കാണാം.

വി​ഷ്ണു​വി​ന്റെ കേ​ശാ​ദി​പാ​ദ​വർ​ണ്ണ​ന​യും ഒരു വിധം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ കവി ഭക്താ​ഗ്ര​ണി​യായ പൂ​ന്താ​നം നമ്പൂ​തി​രി​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നൊ​രു പ്ര​ബ​ല​മായ സംശയം ആർ​ക്കും ഉണ്ടാ​കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്തം കണ്ടു പി​ടി​ച്ച​തു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​ണെ​ന്നാ​ണു് പര​ക്കെ​യു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം. എന്നാൽ മഹാ​ക​വി​കൾ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ കണ്ടു പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി സാ​ധാ​രണ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​റി​ല്ല. ഇതി​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​പോ​ലും അവർ നിർ​മ്മി​ക്ക പതി​വി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കേ, ഈ വി​ശ്വാ​സം തീരെ അസം​ഗ​ത​മാ​കു​ന്നു. രാ​മാ​യ​ണാ​ദി കൃ​തി​ക​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ എല്ലാം മു​മ്പു തന്നെ നട​പ്പി​ലി​രു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ യശ​സ്സു് കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്ത​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ച​ല്ല നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ആ വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​ചാ​രം നല്കി​യ​തു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​കു​ന്നു. പര​മാർ​ത്ഥം പറ​യു​ന്ന​താ​യാൽ കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്തം എന്നൊ​രു വൃ​ത്ത​മേ ഇല്ല. ഹം​സ​പ്പാ​ട്ടി​ലും, വരി​വ​ണ്ടിൻ പാ​ട്ടി​ലും, കു​യിൽ​പാ​ട്ടി​ലും, ഒക്കെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വൃ​ത്തം രാ​മാ​യ​ണാ​ദി കൃ​തി​ക​ളിൽ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വൃ​ത്തം തന്നെ​യാ​കു​ന്നു. ഒരു കവി കു​യി​ലി​നേ​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ടി​ക്കു​മ്പോൾ മറ്റൊ​രു​വൻ അന്ന​ത്തി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടും, മൂ​ന്നാ​മ​തൊ​രു​വൻ കി​ളി​യേ​ക്കൊ​ണ്ടും, വേ​റൊ​രു​ത്തൻ വണ്ടി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടും പാ​ടി​ക്കു​ന്നു. എന്ന​ല്ലാ​തെ വൃ​ത്ത​ത്തി​നു ഭേ​ദ​മൊ​ന്നും ഇല്ല. ഏകാ​ദ​ശീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം വരി​വ​ണ്ടിൻ പാ​ട്ടിൽ നാലു പാ​ദ​ങ്ങ​ളു​ള്ള​വ​യിൽ ഒന്നാം​പാ​ദ​ത്തെ വരി​വ​ണ്ടി​നേ​ക്കൊ​ണ്ടും, രണ്ടാം​പാ​ദ​ത്തെ കു​യി​ലി​നേ​ക്കൊ​ണ്ടും, മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​തി​നേ കി​ളി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടും, അവ​സാ​ന​പാ​ദ​ത്തെ അന്ന​ത്തേ​ക്കൊ​ണ്ടു​മാ​ണു് പാ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഈ കൃതി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മു​മ്പോ പി​മ്പോ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു ഖണ്ടി​ച്ചു പറവാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പ്രാ​ചീ​ന​മാ​ണെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തേ അഭി​ജ്ഞോ​ത്ത​മ​രായ നന്ത്യാ​രു​വീ​ട്ടിൽ മി. കേ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പി​ള്ള​യു​ടേ​യും, മഹോ​പാ​ദ്ധ്യായ മി. കേ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യു​ടേ​യും പ്ര​സാ​ധ​ക​ത്വ​ത്തിൽ അഭി​ന​വ​ക​ല്പ​മാ​ല​യു​ടെ നാലാം ലക്ക​മാ​യി അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ഒന്നു തന്നെ എന്നു​കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി നാലു പാ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നും ഒന്നു രണ്ടു വരി​കൾ​വീ​തം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒന്നാം​പാ​ദം.

രണ്ടാം​പാ​ദം.

മൂ​ന്നാം​പാ​ദം.

നാ​ലാം​പാ​ദം.

കവി​യേ​പ്പ​റ്റി​യോ കാ​ല​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​യോ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

മു​ക​ളിൽ​പ​റ​ഞ്ഞ കഥ​യേ​ത്ത​ന്നെ നാലു വൃ​ത്ത​മാ​യി മറ്റൊ​രു കവിയോ അതേ കവി​ത​ന്നെ​യോ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതി​നേ​യും അഭി​ന​വ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ല​യു​ടെ അഞ്ചാം​പു​സ്ത​ക​മാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്ക​ന്നു. കവി മറ്റൊ​രാ​ളാ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് അധി​ക​സാം​ഗ​ത്യം. അക്ഷ​ര​മാ​ലാ​ക്ര​മ​ത്തി​ലാ​ണു് ഈ കൃതി രചി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഇങ്ങ​നെ ‘ക’യിയൽ തു​ട​ങ്ങി, കാ, കീ എന്നീ മു​റ​യ്ക്കു് ഒടു​വിൽ ‘ക’യിൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ രണ്ടാം​വൃ​ത്തം ‘അ’യിൽ​ത്തു​ട​ങ്ങി ‘ആ, ഇ, ഈ’ എന്നീ അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​ത്തിൽ ‘അ’യിൽ​ത്ത​ന്നെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇതു് ഗാ​ഥാ​വൃ​ത്തം തന്നെ​യാ​കു​ന്നു.

മൂ​ന്നാം​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ അക്ഷ​ര​ക്ര​മം രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തി​ലെ​പ്പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ.

നാ​ലാം​വൃ​ത്തം ഇങ്ങ​നെ മ, മാ, മി എന്നീ ക്ര​മ​ത്തി​ലാ​കു​ന്നു. ഇതു പാ​ന​വൃ​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

ഈ നാ​ലു​വൃ​ത്തം വളരെ പ്രാ​ചീ​ന​മാ​കു​ന്നു. എല്ലാം ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കവിത സാ​മാ​ന്യം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കു​ചേ​ല​പ​ത്നി​യു​ടെ വി​ലാ​പ​ത്തേ​യും ശ്രീ​ഷ്ണാ​നു​ഗ്ര​ഹ​ത്താൽ കു​ചേ​ല​ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു സം​ഭ​വി​ച്ച വലു​തായ മാ​റ്റ​ത്തേ​യും പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന ഘട്ട​ങ്ങ​ളെ താഴെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു പാ​ന​വൃ​ത്തം തന്നെ.

***

ഈ വർ​ണ്ണന ചെ​റു​ശേ​രി നമ്പൂ​രി​പ്പാ​ടി​നെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. വൃ​ത്തം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു വൃ​ത്ത​ത്തോ​ടു ഏതാ​ണ്ടു സദൃ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

കവി​യേ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​വാൻ തര​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മു​മ്പോ പി​മ്പോ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു് നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​വും പ്ര​യാ​സ​മാ​ണു്. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല പഴ​ക്കം ഉണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്രം തൽ​ക്കാ​ലം പറയാം.

ശാ​സ്താം​പാ​ട്ടു്, അം​ബ​രീ​ക്ഷ​ച​രി​തം പന്ത്ര​ണ്ടു​വൃ​ത്തം, ദശാ​വ​താ​രം ഹം​സ​പ്പാ​ട്ടു്, വി​ഷ്ണു​മാ​യാ​ച​രി​തം പാന, കു​ചേ​ല​വൃ​ത്തം​പാ​ട്ടു്, ബാ​ണ​യു​ദ്ധം​പാ​ട്ടു്, യാ​ത്ര​ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു്, ഭാ​ര​തം​പാ​ട്ടു്, ഭദ്ര​കാ​ളി​പ്പാ​ട്ടു്, കീ​ച​ക​വ​ധം​പാ​ട്ടു്, ഭസ്മ​യോ​ഗി​മാ​ഹാ​ത്മ്യം​പാ​ട്ടു്, മൂ​കാം​ബി​കാ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം, സേ​തു​ബ​ന്ധം, ചി​ത്ര​ഗു​പ്ത​ച​രി​തം, എന്നി​ങ്ങ​നെ അസം​ഖ്യം പാ​ട്ടു​കൾ ഇക്കാ​ല​ത്തും അതി​നോ​ട​ടു​ത്തും, ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇവയിൽ മിക്ക കൃ​തി​ക​ളും അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. സേ​തു​ബ​ന്ധം​മാ​ത്രം എനി​യ്ക്കു കാ​ണ്മാൻ ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​യിൽ​നി​ന്നും ഉള്ളൂർ മി. എസ്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തെ പദ്യ​മ​ഞ്ജ​രി ഏഴാം​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ ചേർ​ത്തു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. കവി​ത​യ്ക്കു നല്ല പഴ​ക്കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു.

ശ്രീ​രാ​മൻ വഴി​യാ​ചി​ച്ചി​ട്ടു മൂ​ന്നു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും മൌ​ന​ഭാ​വം​പൂ​ണ്ടി​രു​ന്ന വരു​ണ​നോ​ടു് ഭഗ​വാ​നു​ണ്ടായ കോ​പ​ത്തെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം, ‘പക​ഴി​ര​ത്ന​മെ​ടു​ത്ത​ഭി​മ​ന്ത്രി​ച്ചു മെ​ല്ലെ​യെ​ടു​ത്തു​വ​ലി’ച്ച​പ്പോൾ,

ഈ കൃതി വളരെ ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കവി പര​മ​ഭ​ക്ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഇതിലേ ഓരോ വരി​യും വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു.

ഗോ​പ​സു​ന്ദ​രി​മാ​രെ​ല്ലാം,

വൃ​ന്ദാ​വ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നു​മാ​യി​ര​മി​ക്കു​ന്നു. ആ ക്രീ​ഡ​ക​ളെ കവി മന​ശ്ച​ക്ഷ​സ്സു​കൊ​ണ്ടു കണ്ടു് ആന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, മങ്ക​മാ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അഹ​ങ്കാ​ര​സ്ഫു​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​ക​യാൽ,അദ്ദേ​ഹം‘കാനലി’ൽ മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. തത്സ​മ​യം ഗോ​പി​ക​മാ​രിൽ​നി​ന്നു പൊ​ങ്ങിയ വി​ലാ​പം അത്യ​ന്തം കരു​ണ​ര​സ​നിർ​ഭ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഓരോ​ത​രം വി​ല​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവർ കാ​ടു​തോ​റും അന്വേ​ഷി​ച്ചു​ന​ട​ന്നു. ഒടു​വിൽ അവർ മന​മ​ഴി​ഞ്ഞു്, ഭഗ​വാ​നെ സ്തു​തി​ച്ച​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം വീ​ണ്ടും അവിടെ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ സന്താ​പ​ങ്ങ​ളെ എല്ലാം അക​റ്റി അവർ​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും ഭഗവാൻ. “എന്നു​ടെ​യ​രി​കി​ലു മെ​ന്നു​ടെ​യ​രി​കി​ലും” ഉണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നി.

കവി ഇവിടെ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നേ കേവലം ഒരു രസി​ക​നാ​യി​ട്ടും ഗോ​പി​മാ​രെ, വെറും സ്ത്രീ​ക​ളാ​യി​ട്ടും അല്ല കാ​ണു​ന്ന​തു്. “ഉപ​നി​ഷ​ത്തു​ക​ളാം ഗോ​പ​സ്ത്രീ​കൾ” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തു രൂപണം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

എന്നും അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​ന്നു. ഈ കൃ​തി​ക്കു നാലു പാ​ദ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവയിൽ ഒന്നും മൂ​ന്നും നാലും പാ​ദ​ങ്ങൾ.

എന്നി​ങ്ങ​നെ കേകാ വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും രണ്ടാം​വൃ​ത്തം കാ​ക​ളി​യി​ലും എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃതി പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റേ​താ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു.

‘പൂ​ന്തേ​നാം പല കാ​വ്യം​ക​ണ്ണ​നു നി​വേ​ദി​ച്ച’ ഒരു പരമ ഭാ​ഗ​വ​ത​നാ​യി​രു​ന്നു പൂ​ന്താ​നം നമ്പൂ​തി​രി. അദ്ദേ​ഹം എഴു​നൂ​റ്റി മു​പ്പ​താ​മാ​ണ്ടി​ട​യ്ക്കു് വള്ളു​വ​നാ​ടു​താ​ലൂ​ക്കിൽ നെ​ന്മേ​നി അം​ശ​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. “തെ​ങ്കൈ​ല​നാ​ഥോ​ദ​യം” മു​ത​ലായ കൃ​തി​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വായ ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ക​വി​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ? അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗുരു.

എന്നു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​കർ​ണ്ണാ​മൃ​ത​ത്തിൽ സ്തു​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാൽ ഹരി​നാ​മ​കീർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ സം​സ്കൃ​ത​നായ ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ഗു​രു​വും ഒരാൾ​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ണ്ടു്. പൂ​ന്താ​ന​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നും സമ​കാ​ലി​ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

ഇക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നേ ഉണ്ടായ ‘മനു​ഷ്യാ​ലയ ചന്ദ്രിക’ എന്ന സം​സ്കൃത ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലേ.

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ സൂ​ചി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തി​രു​മം​ഗ​ല​ത്തു നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ മൂ​സ്സ​താ​ണെ​ന്നു് പ്ര​സ്തു​ത​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വു പറ​യു​ന്നു. തി​രു​മം​ഗ​ലം തൃ​പ്ര​ങ്ങോ​ട്ടു​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു സമീപം സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു​വ​ത്രേ. ഇദ്ദേ​ഹം പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ഗു​രു​വാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കാൻ അധികം സാം​ഗ​ത്യ​മു​ണ്ടു്.

‘ശ്രീ​മൻ മു​കു​ന്ദ ജയ വാ​മ​പു​രാ​ധി​നാ​ഥാ!’ എന്നു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ കർ​ണ്ണാ​മൃ​ത​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന വാ​മ​പു​രാ​ധി​നാ​ഥൻ പു​ന​ത്തി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള ‘എട​ത്തു​പു​റം’ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ വി​ഷ്ണു​മൂർ​ത്തി​യാ​ണു്. ഈ മൂർ​ത്തി​യാ​യി​രു​ന്നു പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ട​ദേ​വത.

പൂ​ന്താ​ന​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ലം പാന നിർ​മ്മി​ച്ച​ശേ​ഷം, അതിനെ നാ​രാ​യണ ഭട്ട​തി​രി​യേ​ക്കാ​ണി​ച്ചു​വ​ത്രേ. എന്നാൽ ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​യിൽ എന്തു നോ​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പു​ച്ഛി​ച്ചു​ക​ള​ക​യാൽ, ഭക്താ​ഗ്ര​ണി​യായ നമ്പൂ​രി തീ​വ്ര​മായ ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. അന്നു​രാ​ത്രി ഭട്ട​തി​രി ഉറ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആരോ ഒരാൾ തട്ടി​യു​ണർ​ത്തീ​ട്ടു്, ആ ഭക്തൻ നി​ദ്രാ​ഭം​ഗ​ദുഃ​ഖം അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ “നീ സു​ഖ​മാ​യി ഉറ​ങ്ങു​ന്നോ? ഭട്ട​തി​രി​യു​ടെ വി​ഭ​ക്തി​യേ​ക്കാൾ പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ഭക്തി​യ്ക്കു മാ​റ്റു​കൂ​ടും. വേ​ഗം​ചെ​ന്നു് അയാളെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തൂ” എന്നു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി. ഭട്ട​തി​രി ഉടൻ​ത​ന്നെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്, പാന വാ​ങ്ങി വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി പ്ര​ശം​സി​ക്ക​യാൽ, നമ്പൂ​തി​രി​ക്കു വലിയ സമാ​ധാ​ന​മാ​യി.

നമ്പൂ​രി സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ലം എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, വൈ​കു​ണ്ഠ​ത്തെ എങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കേ​ണ്ടു എന്ന​റി​യാ​തെ വി​ഷ​മി​ച്ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ നി​ദ്രാ​ധീ​ന​നാ​യി ഭവി​ക്ക​യും മഹാ​വി​ഷ്ണു സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ വൈ​കു​ണ്ഠം കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​താ​യി വേ​റൊ​രു ഐതി​ഹ്യ​വും ഉണ്ടു്. സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ല​ത്തി​ലെ വൈ​കു​ണ്ഠ​വർ​ണ്ണന വളരെ നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു​താ​നും.

വേ​റൊ​രു കഥ​യു​ള്ള​തു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി രസാ​വ​ഹ​മാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ ഈ നമ്പൂ​രി ഗു​രു​വാ​യൂർ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ​വ​ച്ചു്, ‘പത്മ​നാ​ഭോ മര​പ്ര​ഭുഃ’ എന്നു​ള്ള സ്തോ​ത്ര​ത്തെ തെ​റ്റി ഉച്ച​രി​ച്ച​തു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു വി​ദ്വാൻ ‘വി​ഡ്ഢി! മര​പ്ര​ഭു​വ​ല്ല; അമ​ര​പ്ര​ഭു​വാ​ണു്’ എന്നു ആക്ഷേ​പി​ച്ച​പ്പോൾ, ‘പി​ന്നെ മര​പ്ര​ഭു​വാ​രാ​ണു്? മര​പ്ര​ഭു​വും ഞാൻ​ത​ന്നെ’ എന്നൊ​രു അശ​രീ​രി കോ​വി​ലി​നു​ള്ളിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി​പോൽ. അതു​കേ​ട്ടു് ആ വി​ദ്വാൻ വല്ലാ​തെ ലജ്ജി​ച്ചു​പോ​യ​ത്രേ.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭക്തി​പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തേ​യും തജ്ജ​ന്യ​മായ നിർ​ഭ​യ​ത്വ​ത്തേ​യും ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന അസം​ഖ്യം ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു​സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടു കോ​വി​ല​ക​ത്തേ​ക്കു ക്ഷ​ണി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു്, അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു് ഏതാ​നും ദിവസം താ​മ​സി​ച്ചു. അതി​നി​ട​യ്ക്കു് സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി ഗ്ര​ഹി​ച്ചു്, ഒട്ടു​വ​ള​രെ ധനം ദാ​നം​ചെ​യ്തു. നമ്പൂ​രി ആ പണവും കൊ​ണ്ട് ഏകാ​കി​യാ​യി ഗു​രു​വാ​യൂ​രേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു. മാ​പ്പി​ള​മാ​രു​ടെ കേ​ന്ദ്ര​മായ കു​ണ്ടു​കെ​ട്ടി​അ​ങ്ങാ​ടി​യിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ, ഏതാ​നും രാ​ക്ഷ​സോ​പ​മ​ന്മാ​രായ പരി​ഷ​ക​ളു​ടെ കൈയിൽ അക​പ്പെ​ട്ടു​വ​ത്രേ. കൈയിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പണ​ക്കി​ഴി താ​ഴെ​വെ​ച്ചി​ട്ടു എവിടെ എങ്കി​ലും ഓടി​പ്പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളാൻ മാ​പ്പി​ള​മാർ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം പണ​ത്തെ താ​ഴ​ത്തു​വെ​ച്ചി​ട്ടു്, “വേ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഈ പണം നി​ങ്ങൾ എടു​ത്തു​കൊ​ള്ളുക. ഞാൻ ഒരി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പേ​ടി​ച്ചു ഓടി​പ്പോ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. ദൈ​വ​ത്തെ അല്ലാ​തെ മറ്റാ​രെ​യും ഞാൻ ഭയ​പ്പെ​ടാ​റി​ല്ല” എന്നു ശാ​ന്ത​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. ആ മൂ​ഷ്ക​ര​ന്മാർ ഇതു കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ ഒരു​ങ്ങി. അപ്പോൾ ആ ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി, നി​ലം​പ​തി​ച്ചു്

എന്ന ഒരു ശ്ലോ​കം നിർ​മ്മി​ച്ചു് ഭക്ത​ദാ​സ​നായ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നെ ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, പന്തം കൊ​ളു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച അനേകം സൈ​നി​ക​ന്മാ​രാൽ അനു​ഗ​ത​നായ ഒരു സൈ​ന്യാ​ധി​പൻ താൻ നിൽ​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തേ​യ്ക്കു വരു​ന്ന​തു കണ്ടു്, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കാ​രു​ണ്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ സം​സ്മ​രി​ച്ചു്, അശ്രു​ക്കൾ തൂകി. മാ​പ്പി​ള​മാ​രു​ടെ നി​ഴൽ​പോ​ലും കാ​ണാ​നി​ല്ലാ​താ​യി. കരു​ണാ​ക​ര​മേ​നോൻ എന്ന സേ​നാ​പ​തി നമ്പൂ​രി​യെ തി​രി​ച്ചു കോ​വി​ല​ക​ത്താ​ക്കു​ക​യും മാ​പ്പി​ള​മാ​രെ തേ​ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു വേ​ണ്ട​വി​ധം ശി​ക്ഷി​ക്കു​ക​യും​ചെ​യ്തു.

കൂ​ട​ല്ലൂർ​മ​ന​യ്ക്കൽ​വെ​ച്ചു​ണ്ടായ ഒരു സഹ​സ്ര​നാ​മ​കാ​ല​ത്തു ആ മന​യ്ക്ക​ലേ വി​ദ്വാ​നായ മൂ​സ്സു് ഓത്തി​ല്ലാ​ത്ത പൂ​ന്താ​ന​ത്തേ​യും ക്ഷ​ണി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി കാൽ​ക​ഴു​കി​ച്ചൂ​ട്ടു നട​ത്തി​യ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി മറ്റു നമ്പൂ​രി​മാർ​ക്കു ഈർ​ഷ്യ​തോ​ന്നി. ബു​ദ്ധി​മാ​നായ നമ്പൂ​രി അവരെ ഒരു പാഠം പഠി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി അന്നു​ച്ച​യ്ക്കു് ഒരു ഭാ​ഗ​വ​തം വായന നട​ത്തി. വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ പൂ​ന്താ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലൊ. ഭഗ​വാ​ന്റെ അന​ന്ത​ക​ല്യാ​ണ​ഗു​ണ​ഗ​ണ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ച്ചു ചി​ന്തി​ച്ചു്, ഭക്തി​സാ​ഗ​ര​ത്തിൽ നി​മ​ഗ്ന​നായ നമ്പൂ​രി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അമൃ​ത​ഝ​രി​പോ​ലെ പ്ര​വ​ഹി​ച്ച വചഃ​പ്ര​സ​രം ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ പര​മാ​ന​ന്ദ​ത്തിൽ ലയി​പ്പി​ച്ചു. വായന തീർ​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി ആഢ്യൻ​ന​മ്പൂ​രി​മാ​രു​ടെ അസൂ​യ​യും ദൂ​രെ​ത്തെ​റി​ച്ചു​പോ​യി.

വേ​റൊ​രി​ക്കൽ ഏതാ​നും​പേ​രോ​ടു​കൂ​ടി നമ്മു​ടെ നമ്പൂ​രി​യും മറ്റു ചി​ല​രും തൃ​പ്ര​ക്കു​ന്ന​ത്തു് ഉത്സ​വ​ത്തി​നു പോ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. മി​ഥു​ന​മാ​സം​മു​തൽ​ക്കു് ആറു മാ​സം​വ​രെ ആ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ആർ​ക്കും പോകാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്തു സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന ആ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി ദുർ​ഗ്ഗ​മ​വും ‘ഝി​ല്ലി​ഝം​കാ​ര​നാ​ദ​മ​ണ്ഡി​ത​സിം​ഹ​വ്യാ​ഘ്ര​ശ​ല്യാ​ദി​മൃ​ഗ​ഗ​ണ​നി​ഷേ​വി​ത​വും’ ആയ ഒരു വന​ത്തിൽ കൂടെ ആയി​രു​ന്നു. നമ്പൂ​രി​യും കൂ​ട്ട​രും ഉത്സ​വം കഴി​ഞ്ഞു​വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ച​പ്പോൾ രാ​ത്രി അധികം ഇരു​ട്ടി. ഏതാ​നും വഴി നട​ന്നു​പോ​ന്ന ശേഷം ആണു് നമ്പൂ​രി തന്റെ ഭാ​ഗ​വ​ത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്ത​തു്. അതിനെ പി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​കാ​ര്യം നമ്പൂ​രി​ക്കു വി​ഷ​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇനി എന്താ​ണു് ചെയ്ക! നമ്പൂ​രി തി​രി​ച്ചു പോവാൻ തന്നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. കൂ​ട്ടു​കാർ വളരെ തട​സ്സം​പ​റ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. “എനി​ക്കു് ഒരാ​പ​ത്തും സം​ഭ​വി​ക്ക​യി​ല്ല. അഥവാ മരി​ച്ചു​പോ​യാൽ​ത​ന്നെ, ഭാ​ഗ​വ​ത​വാ​യന മു​ട​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ ഭേ​ദ​മ​ല്ലേ?” എന്നു പറ​ഞ്ഞു അദ്ദേ​ഹം ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. അവിടെ എത്തി​യ​പ്പോൾ അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. വാതിൽ അല്പം തു​റ​ന്നു​കി​ട​ന്നു. നമ്പൂ​രി അക​ത്തു​ക​ട​ന്ന​പ്പോൾ കണ്ട​കാ​ഴ്ച ‘അത്ഭു​ത​മ​ത്ഭു​ത​മ​ത്ഭു​ത​മേ’ എന്നു പറ​യേ​ണ്ടു. ‘മന്മ​ഥ​കോ​ടി​സു​ഷമ’ കല​രു​ന്ന ഒരു യു​വാ​വു് സൌ​ന്ദ​ര്യ​ക്ക​ടൽ കട​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​തോ എന്നു് ആരും ശങ്കി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന ഒരു യു​വ​തീ​ര​ത്ന​ത്തി​നെ ഭാ​ഗ​വ​തം വാ​യി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. നമ്പൂ​രി സാ​ല​ഭ​ഞ്ജി​ക​പോ​ലെ നി​ന്നു പോയി. അവർ വായന നിർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, നമ്പൂ​രി മു​മ്പോ​ട്ടു​ചെ​ന്നു താ​ണു​വ​ണ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു ‘അടി​യ​ന്റെ ഭാ​ഗ​വ​തം തരണെ’ എന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. ‘നി​ന്റെ ഭാ​ഗ​വ​ത​ഗ്ര​ന്ഥം വട​ക്കു​ന്നാ​ഥ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ തൃ​പ്പ​ടി​യിൽ ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്. നി​ന​ക്കു മംഗളം ഭവി​ക്ക​ട്ടെ’ എന്നു അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു് ലോ​ക​പി​താ​ക്ക​ളായ പാർ​വ​തീ​പ​ര​മേ​ശ്വ​ര​ന്മാർ അന്തർ​ദ്ധാ​നം​ചെ​യ്തു. പൂ​ന്താ​നം നമ്പൂ​രി തന്റെ ഭാ​ഗ്യ​പ​രി​പാ​ക​ത്തെ ഓർ​ത്തു് ആന​ന്ദ​തു​ന്ദി​ല​നാ​യി സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു. ആ വന​പ്ര​ദേ​ശം സർ​വർ​ത്തു​ര​മ​ണീ​യ​മാ​യി തോ​ന്നി. മാർ​ഗ്ഗം തെ​ളി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ വേ​റെ​യും പല ഐതി​ഹ്യ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ വി​സ്ത​ര​ഭ​യ​ത്താൽ ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണാ​കർ​ണ്ണാ​മൃ​തം ജ്ഞാ​ന​പ്പാന, സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ലം പാന, ഘന​സം​ഘ​സ്തോ​ത്രം, പാർ​ത്ഥ​സാ​ര​ഥി​സ്ത​വം, ആന​ന്ദ​നൃ​ത്തം ഇവ​യാ​കു​ന്നു.

ഈ കൃതി കൃ​ഷ്ണാ​വ​താ​ര​ക​ഥ​യെ സ്തോ​ത്ര​രൂ​പേണ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. അക്ലി​ഷ്ട​ര​ച​നാ​സൌ​കു​മാ​ര്യം​കൊ​ണ്ടും ഭക്തി​ര​സ​പ്ര​ചു​രി​മ​കൊ​ണ്ടും ഈ കവിത അത്യു​ത്ത​മ​മാ​കു​ന്നു. ഒന്നു രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ശിശു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന പര്യ​ങ്ക​ത്തി​ന്മീ​തെ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പത്നി അറി​യാ​തെ തന്റെ പുടക ഇട്ടും​വെ​ച്ചു് അടു​ക്ക​ള​ജോ​ലി​ക്കു പോ​ക​യാൽ, അതു ശ്വാ​സ​മ്മു​ട്ടി മരി​ച്ചു​പോ​യ​ത്രേ. തന്മൂ​ല​മു​ണ്ടായ ദുഃ​ഖ​നി​വൃ​ത്തി​ക്കാ​യി രചി​ച്ച കൃ​തി​യാ​ണു് “ജ്ഞാ​ന​പ്പാന.”

ഇത്യാ​ദി പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ജ്ഞാ​ന​പ്പാ​ന​യി​ലു​ള്ള​വ​യാ​ണു്.

ഇതു് പൂ​ന്താ​ന​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഖണ്ഡ​കൃ​തി​യാ​കു​ന്നു. ഒന്നു രണ്ടു ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ഇത്യാ​ദി പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ കീർ​ത്ത​ന​മാ​ണു് ആന​ന്ദ​നൃ​ത്തം!

ഇതു സാ​മാ​ന്യം ഒരു നല്ല കൃ​തി​യാ​ണു്. ഈ കൃ​തി​യ്ക്കു നാലു പാ​ദ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തി​ലും കവി തന്റെ ഗു​രു​വായ ശ്രീ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നെ സ്തു​തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ഒന്നാം​പാ​ദ​ത്തിൽ, ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ, തന്റെ പത്നി പ്ര​സ​വി​ച്ച ഒമ്പ​തു​കു​ട്ടി​ക​ളും മരി​ച്ചു​പോ​യ​തു നി​മി​ത്തം ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി​ട്ടു് ദ്വാ​ര​ക​യിൽ​ചെ​ന്നു് ഭഗ​വാ​നെ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അതു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ദു​ഷ്ട​ദാ​വാ​ന​ല​നായ അർ​ജ്ജു​നൻ,

കൊ​ണ്ടു് അവിടെ കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന ജന​ങ്ങ​ളോ​ടു്,

എന്നു് സഗർവം പറ​ഞ്ഞു്, അടു​ത്ത പ്ര​സ​വ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കു​ട്ടി​യേ താൻ രക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്യു​ന്ന​തും ആ വാ​ക്കു കേട്ട ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ,

എന്നു പു​ച്ഛി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കു​റേ​യൊ​ക്കെ ആത്മ​പ്ര​ശംസ ചെ​യ്ത​ശേ​ഷം,

എന്നു വീ​ണ്ടും വാ​ഗ്ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തും അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രണ്ടാം​പാ​ദം വി​പ്ര​പ​ത്നി ഈറ്റി​ല്ലം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​സ​വം അടു​ത്ത​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ ദുഃഖം അതിരു കവി​ഞ്ഞു.

‘വാ​ട്ടം​ചേ​രു​ന്ന തന്റെ പ്രി​യ​പ​ത്നി​യേ’ ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ ശപ​ഥ​ത്തെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ച്ചു സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ നോ​ക്കി. എന്നാൽ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നോ ബല​ഭ​ദ്ര​നോ പ്ര​ദ്യു​മ്‍നാ​ദി​ക​ളോ അർ​ജ്ജു​ന​നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ഒരു​മ്പെ​ട്ടു കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

എന്നു അവൾ സസ​ന്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞു ബ്രാ​ഹ്മ​ണൻ അവളെ സമാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു. എങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹം നേർ​ച്ച​കൾ പലതും ചെ​യ്യാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. വി​പ്ര​പ​ത്നി​ക്കു പ്ര​സ​വ​വേ​ദന തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അർ​ജ്ജു​നൻ,

എന്നി​ട്ടു് ഒരു ബാ​ണ​കൂ​ടം നിർ​മ്മി​ച്ചു ഈറ്റി​ല്ല​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി,

എന്നാൽ ഇത്ത​വണ പ്ര​സ​വി​ച്ച ശി​ശു​വി​ന്റെ ശരീ​രം​പോ​ലും ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നു കി​ട്ടി​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു ദുഃ​ഖി​ത​നായ അഗ്നി​ഹോ​ത്രി ‘അഗ്നി​പോ​ലെ ജ്വ​ലി​ച്ചോ​രു കാ​ന്തി​പൂ​ണ്ടു്’

താൻ ഒരു ഭോ​ഷൻ​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നും മറ്റും പരു​ഷ​മാ​യി ഒട്ടു​വ​ള​രെ അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചു. അതു കേ​ട്ടു വർ​ദ്ധി​ത​പൌ​രു​ഷ​നായ അർ​ജ്ജു​നൻ നേരെ അന്ത​ക​പു​രി​യി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി രണ്ടാം​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. അന്ത​ക​പു​രി​യിൽ ചെ​ന്ന​ന്വേ​ഷി​ച്ച​തിൽ,

നോ​ക്കുക എന്നു് പി​തൃ​പ​തി ചൊ​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് അർ​ജ്ജു​നൻ എല്ലാ​യി​ട​ത്തും നോ​ക്കി; എന്നാൽ ഒരി​ട​ത്തും വി​പ്ര​ബാ​ല​നെ​ക്ക​ണ്ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​നി​ന്നു് സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലും പാ​താ​ള​ത്തി​ലും ഒക്കെ​ച്ചെ​ന്നു അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തി. ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വന്ധ്യ​മാ​യി പരി​ണ​മി​ക്ക​യാൽ ഇനി തീ​യിൽ​ചാ​ടി മരി​ക്ക​യേ നിർ​വാ​ഹ​മു​ള്ളു എന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അഗ്നി​കു​ണ്ഡം നിർ​മ്മി​ച്ചു.

‘അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ വി​ശേ​ഷ​ത്തെ വൈ​കാ​തെ അച്ഛ​നോ​ട​റി​യി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നി​ട്ടു സ്വർ​ഗ്ഗ​ലോ​ക​ത്തേ​ക്കെ​ന്ന കണ​ക്കി​നെ’ അഗ്നി​ജ്വാ​ല​കൾ നിർ​ഗ്ഗ​മി​ച്ചു.

അഗ്നി​യിൽ ചാ​ടാ​നൊ​രു​മ്പെ​ട്ട അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ ഭാവം കവി ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കവി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ ‘അതി​മോ​ഹ​ന​മെ​ന്നേ പറ​യാ​വൂ’ അല്പ​നേ​രം അദ്ദേ​ഹം ധ്യാ​ന​ത്തിൽ മു​ഴു​കി നി​ന്നു. തത്സ​മ​യം,

ജ്ഞാ​നം ധന​ഞ്ജ​യ​ന്റെ ഉള്ളിൽ ഉറ​ച്ചു.

‘അന്നേ​രം ജഗ​ദാ​ശ്ര​യ​നാം മുകിൽ വർ​ണ്ണൻ,’ ‘വാ​ജി​മേ​ധ​മ​ഹാ​മ​ഖ​ശാ​ല​യിൽ’ നി​ന്നു് ഞെ​ട്ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു്, ‘കണ്ണീർ നി​റ​ഞ്ഞു​ട​നി​ട​നെ​ഞ്ഞു വി​റ​ച്ചു’ കൊ​ണ്ടു് ആ സ്ഥ​ല​ത്തേ​യ്ക്കു എഴു​ന്ന​രു​ളി​യി​ട്ടു് അർ​ജ്ജു​ന​നെ ഈ സാ​ഹ​സ​കർ​മ്മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വി​ര​മി​പ്പി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം അദ്ദേ​ഹം വി​പ്ര​ബാ​ല​ന്മാ​രെ വീ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നാ​യി വൈ​കു​ണ്ഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി മൂ​ന്നാം​പാ​ദ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

അവർ അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ പലേ കാ​ഴ്ച​കൾ കണ്ടു കണ്ടു്, ഒടു​വിൽ വൈ​കു​ണ്ഠ​ത്തി​ലെ​ത്തി.

***

ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ വി​പ്ര​ബാ​ല​ന്മാ​രെ വീ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കൊ​ടു​ത്തു് അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ സത്യ​ത്തെ നി​റ​വേ​റ്റി​യ​തു വരെ​യാ​ണു് കഥ.

അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന കവിത സാ​മാ​ന്യം നന്നു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വാ​രെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

ഈ കൃതി വക്ഷ്യ​മാ​ണ​മായ വി​ഷ്ണു​ഗീ​ത​ഹം​സ​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മാ​കു​ന്നു. തൽ​കർ​ത്താ​വു് ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു​കാ​ര​നാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു്,

പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​താ​രം​ഭ​ത്തി​ലും, വി​ഷ്ണു​ഗീ​താ​രം​ഭ​ത്തി​ലും പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നി​ന്നൂ​ഹി​ക്കാം. അതി​നും​പു​റ​മെ കവി, ശ്രീ​കു​ബേ​ര​നെ​ന്ന പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ഒരു ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്,

‘ശ്രീ​കു​ബേ​രാ​ഖ്യ​നാം പാ​ലി​യാ​ധീ​ശ​നെ’ വാ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. പത്താം ശത​ക​ത്തിൽ ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു​കാ​ര​നായ ഒരു രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തെ വി​ഷ്ണു​മൂർ​ത്തി​യേ​പ്പ​റ്റി ഒരു സ്തോ​ത്ര​വും രാ​ഘ​വീ​യം എന്നൊ​രു കാ​വ്യ​വും രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​തം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നും തൽ​പ്ര​സാ​ധ​ക​നായ ഉള്ളൂർ മി. എസ്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ ശങ്കി​ക്കു​ന്നു.

രാ​ഘ​വീ​യ​കർ​ത്താ​വു് ആരെ​ന്നു നമു​ക്കു അറി​വാൻ യാ​തൊ​രു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല. ആ കാ​വ്യ​ത്തിൽ, ‘ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​ഗു​രു​പാ​ദാ​നാം പ്ര​സാ​ദോ​ദ​യാൽ’ എന്നു പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു് കവി ഒരു നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​തി​രി​യു​ടെ ശി​ഷ്യ​നാ​ണെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണ​ല്ലൊ. ഈ കവി​ത​ന്നേ അം​ബ​ര​ന​ദീ​ശ​വി​ഷ്ണു​സ്തോ​ത്രം എന്നൊ​രു ശത​ക​വും സീ​താ​രാ​ഘ​വാ​ദി​നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളും രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​യി​ലും നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദ​സ്തു​തി കാ​ണു​ന്നു.

എന്ന പദ്യം അദ്ദേ​ഹം ചെ​മ്പ​ക​ശ്ശേ​രി രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആശ്രി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു ലക്ഷ്യ​മാ​ണ​ല്ലോ. പ്ര​സ്തുത സ്തോ​ത്ര​ത​ല്ല​ജ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ

‘രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദ​വി​ര​ചി​തം അം​ബ​ര​ന​ദീ​ശ​സ്തോ​ത്രം സമാ​പ്തം’ എന്നും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇനി നമു​ക്കു സീ​താ​രാ​ഘ​വീ​യം നാടകം നോ​ക്കുക. അതി​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വ​ന​യിൽ,

എന്നും,

എന്നും കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഈ രാ​മ​പാ​ണി​വാ​ദൻ കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു തന്നെ എന്നൊ​രൂ​ഹ​ത്തി​നു വഴി കി​ട്ടു​ന്നു. മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വി​നെ ‘പത്മ​നാ​ഭ​സ​മർ​പ്പി​ത​സ​മ​സ്ത​നി​ജ​വി​ഭവ’നായി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ചെ​മ്പ​ക​ശേ​രി രാ​ജാ​വി​നേ​യും പി​ന്നീ​ടു മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വി​നേ​യും ആശ്ര​യി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ച​തായ ഒരു രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രെ മാ​ത്ര​മേ നാം അറി​യു​ന്നു​ള്ളു. നമ്പ്യാ​രു​ടെ ഗു​രു​വാ​യി ഒരു തെ​ക്കേ​ട​ത്തു ഭട്ട​തി​രി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി ഒരു ഐത്യ​ഹ്യ​വു​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ആ ഭട്ട​തി​രി ആയി​രി​ക്ക​ണം ഇതിൽ സം​സ്കൃ​ത​നായ നാ​രാ​യ​ണ​ഭ​ട്ട​പാ​ദൻ.

കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ടെ പേരു ‘രാമൻ’ എന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നേ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​പ്പാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഒരു പഞ്ച​ത​ന്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ,

എന്നു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ട്. അതി​നും​പു​റ​മേ വഞ്ചി​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് ഏതെ​ങ്കി​ലും സ്ഥാ​വ​ര​മായ വസ്തു​വിൽ ഉറ​പ്പി​ക്ക​ണം എന്നു അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തിട നമ്പ്യാർ​ക്കു നല്കിയ പണ​ക്കി​ഴി​കൊ​ണ്ടു് ആ വി​ര​ക്ത​ക​വി കി​ള്ളി​ക്കു​റി​ശ്ശി​മം​ഗ​ല​ത്തു ഒരു ബലി​ക്ക​ല്പുര തീർ​പ്പി​ക്ക​യും അതിൽ,

എന്നു കൊ​ത്തി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രാ​യി​രി​ക്കാൻ ഇട​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം പാ​ലി​യ​ത്ത​ച്ഛ​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യി ഒരു തെ​ളി​വു​മി​ല്ല​ല്ലോ. വി​ഷ്ണു​ഗീ​ത​യിൽ നമ്പ്യാ​രു​ടെ ശൈലി കണി​കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലെ​ന്നും നമു​ക്കു കാണാം. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ലാ​സ​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വാ​യി ഒരു രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാ​രു​ള്ള​താ​യി നമു​ക്കു് അറി​യാം. അദ്ദേ​ഹ​വും ഒരു ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണ​ഭൂ​സു​ര​ന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും കു​ഞ്ചൻ​ന​മ്പ്യാ​രിൽ നി​ന്നു ഭി​ന്ന​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ചേ​ന്ന​മം​ഗ​ല​ത്തു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. വേ​റൊ​രു രാ​മ​പാ​തി​വാ​ദ​നു​ള്ള​തു​രാ​മ​പ​ഞ്ച​ശ​തി​യു​ടെ​വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​കു​ന്ന കവി ഭാ​സ്ക​ര​ന്റെ പ്ര​ച​ണ്ഡ​ജ്യോ​തി​സ്സി​നാൽ വി​ലു​പ്മ​ഭാ​സ്സാ​യി തീർ​ന്ന ഏതോ ഒരു കവി​താ​രം രചി​ച്ച​താ​ണു് ഈ കൃതി എന്നു മാ​ത്ര​മേ തല്ക്കാ​ലം പറവാൻ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു.

പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​തം ഒരു മനോ​ഹ​ര​മായ ചെ​റു​കാ​വ്യ​മാ​കു​ന്നു. അദി​തി​യു​ടെ ‘സു​ത​ന​നു​ജ​ന​തി കഠി​ന​മാ​ന​സ​നായ’ ഹി​ര​ണ്യ​ക​ശി​പു എന്ന അസുരൻ ‘അഗ്ര​ജാ​പാ​യം ഗ്ര​ഹി​ച്ച’ ഉടനെ വി​ശ്വം മു​ഴു​വ​നും ആക്ര​മി​ച്ചു കീ​ഴ​ട​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. ഉദ്ദേ​ശം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി ‘ഗോ​കർ​ണ്ണ​മെ​ന്നു​ള്ള പു​ണ്യ​ദേ​വാ​ല​യം’ പ്രാ​പി​ച്ചു് അയാൾ തപ​സ്സു​ചെ​യ്തു തു​ട​ങ്ങി.

ഇങ്ങ​നെ തീ​വ്ര​മായ തപം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, ബ്ര​ഹ്മാ​വു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു്,

‘ഇര​വു​മഥ പക​ലു​മു​ട​ന​ടി​യ​നേ’ ആരും​ത​ന്നേ വധി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ‘അസി​മു​സ​ല​ശ​ര​പ​രിഘ പരശു ഗദ​യാ​ദി​യാ​മാ​യുധ’ങ്ങ​ളാൽ താൻ അവ​ധ്യ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും അയാൾ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ആ വരം നൽ​കി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അദ്ദേ​ഹം തി​രോ​ധാ​നം ചെ​യ്തു. അന​ന്ത​രം ഈ അസു​ര​ന്റെ പരാ​ക്ര​മം നി​മി​ത്തം ദേവകൾ എല്ലാ​വ​രും സ്ഥാ​ന​ഭ്ര​ഷ്ട​രാ​യ് ചമ​ഞ്ഞു. അവൻ ദുർ​മ്മ​ദാ​ന്ധ്യം നി​മി​ത്തം ‘ഉര​ഗ​വ​ര​ശ​യ​ന​നു​ടെ പു​ര​വ​ര​മ​ണ​ഞ്ഞു​ടൻ’ തി​ര​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ സർ​വ​ജ്ഞ​നായ ഭഗവാൻ അവ​ന്റെ മന​സ്സിൽ ആവേ​ശി​ച്ചു് ഒളി​ച്ചു​ക​ള​യു​ക​യാൽ,

***

അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ അയാ​ളു​ടെ പത്നി​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു മൂ​ത്ത​വൾ ഗർഭം ധരി​ക്ക​യും, ‘നര​ക​രി​പു ചരണതല കമ​ല​മ​ധു​ഭൃം​ഗ​മാം’ നാരദൻ അവി​ടെ​ചെ​ന്നു് സൂ​ത്ര​ത്തിൽ ഗർ​ഭ​സ്ഥ​മായ ശി​ശു​വി​നു് ജ്ഞാ​നോ​പ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്തു. തന്നി​മി​ത്തം ആ കു​ട്ടി ജനി​ച്ച അന്നു​മു​ത​ല്ക്കേ വി​ഷ്ണു​ഭ​ക്ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. ആ ശി​ശു​വ​ത്രേ വി​ഷ്ണു​ഭ​ക്താ​ഗ്ര​ണി​യായ പ്ര​ഹ്ലാ​ദൻ. പ്ര​ഹ്ലാ​ദ​ന്റെ ശൈ​ശ​വ​ത്തെ കവി ഇങ്ങ​നെ​വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

ഹി​ര​ണ്യ​ക​ശി​പു ഈ കു​ട്ടി​യേ അഞ്ചു​വ​യ​സ്സു തി​ക​ഞ്ഞ ഉടനേ തന്നെ ദൈ​ത്യ​ധർ​മ്മം ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തീ​നാ​യി ഗു​രു​വി​നേ ഏൾ​പ്പി​ച്ചു. എന്നാൽ അവൻ,

നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു്,

ഒരു​ദി​വ​സം അസു​രാ​ധി​പ​തി തന്റെ പു​ത്ര​നേ അരി​കിൽ വി​ളി​ച്ചു്,

എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ‘സാ​രം​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തു വി​ഷ്ണു​പാ​ദാർ​ച്ച​നം’ എന്നു​ള്ള മറു​പ​ടി കേ​ട്ട​പ്പോൾ, അവൻ, രണ്ടു​കൈ​കൊ​ണ്ടും ശ്രോ​ത്ര​ങ്ങൾ പൊ​ത്തി​യി​ട്ടു്, പു​ത്ര​നേ തല​മു​ടി​ക്കു പി​ടി​ച്ചു നി​ല​ത്തി​ടു​ക​യും തെ​രു​തെ​രെ​ത്താ​ഡി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വെ​ങ്കി​ലും,

എന്നു​ള്ള തി​രു​നാ​മ​ങ്ങ​ളെ ആ ബാ​ല​ക​ന്റെ നാ​വിൽ​നി​ന്നും പൊ​ങ്ങി​യു​ള്ളു. പി​ന്നീ​ടു് ആ ദു​ഷ്ട​നായ അസുരൻ പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​നെ അപാ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു കഴി​യു​ന്ന ശ്ര​മ​ങ്ങൾ എല്ലാം​ചെ​യ്തു. എന്നാൽ ഒന്നും ഫലി​ച്ചി​ല്ല. പ്ര​ഹ്ലാ​ദ​ന്റെ ഭക്തി ഉത്ത​രോ​ത്ത​രം വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഒടു​വിൽ ഒരു ദിവസം ഹി​ര​ണ്യ​ക​ശി​പു ആചാ​ര്യ​മ​ന്ദി​ര​ത്തിൽ​ചെ​ന്നു് അസിലത ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് ‘ഇപ്പോൾ നി​ന​ക്കു് ആരാ​ണു് തുണ കാ​ണ​ട്ടേ’ എന്നു പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പ്ര​തി​വ​ചി​ച്ചു.

അതു കേ​ട്ട​പ്പോൾ

എന്നാ​യി അസു​രാ​ധി​പ​തി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം.

എന്നു പു​ത്രൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

എന്നു പി​താ​വു് ഗർ​ജ്ജ​ച്ചു.

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അസുരൻ തൂ​ണി​നേ ഒന്നു വെ​ട്ടി. അപ്പൊ​ഴ​ത്തെ അവസ്ഥ കവി ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ നാ​ര​സിം​ഹം ചണ്ഡ​പ​രാ​ക്ര​മി​യായ ഹി​ര​ണ്യ​ക​ശി​പു​വി​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഘട്ട​വും പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​സ്തു​തി​യും മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​ക്കു ഒരു വി​ശേ​ഷ​ണം കാ​ണു​ന്നു. കവി ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും തന്നേ പറയാം. എന്നാൽ ആദ്യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം നി​യ​മേന പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. അവി​ട​വി​ടെ ആം​ഗ​ല​പ്രാ​സ​വും കാ​ണു​ന്നു. ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു വലിയ ഗാം​ഭീ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, കവി​യു​ടെ പദ​സ്വാ​ധീ​നത പ്ര​ശം​സാർ​ഹ​മാ​ണു്. വി​ഷ്ണു​ഗീ​ത​യി​ലാ​ക​ട്ടെ ആദ്യ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​വും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​വ​രി​കി​ലും, അതിനു പ്ര​ഹ്ളാ​ദ​ച​രി​ത​ത്തോ​ടു സാ​ഹോ​ദ​ര്യം പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. [2]

ഈ കൃ​തി​യു​ടെ ആദി​യും അവ​സാ​ന​വും താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

അവ​സാ​ന​ത്തി​ലേ ഫല​ശ്രു​തി ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഇതു കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥ​യെ അനു​ക​രി​ച്ചു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു വലിയ കൃ​തി​യാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ സാ​ഹി​ത്യ​ഗു​ണ​ങ്ങ​ളേ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഇവ​യ്ക്കു​ത​മ്മിൽ അജ​ഗ​ജാ​ന്ത​ര​മു​ണ്ടു്. രാ​മാ​യ​ണ​ക​ഥ​യെ ആറു കാ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചു് ഇതിൽ സവി​സ്ത​രം പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കവി ആരെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. ഈ ഗാഥയെ ഇതേ​വ​രെ അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​യു​ന്നി​ല്ല. ബാ​ല​കാ​ണ്ഡം​മാ​ത്രം ക്യു​റേ​റ്റർ ആഫീ​സിൽ പകർ​ത്തി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഏക​ദേ​ശം സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി ഒരു പ്രതി, കൈ​ര​ളി​യു​ടേ​യും അസ്മാ​ദൃ​ശ​ന്മാ​രായ സു​ഹൃ​ന്മി​ത്രാ​ദി​ക​ളു​ടേ​യും ഭാ​ഗ്യ​ദോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു ഈയി​ട​യ്ക്കു ഇഹ​ലോ​ക​ജീ​വി​തം വെ​ടി​ഞ്ഞ നി​ര​ന്ത​ര​സാ​ഹി​ത്യ​വ്യ​വ​സാ​യി​യും അഭി​ജ്ഞ​കു​ലോ​ത്തം​സ​വും ആയ മി. കെ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ കൈവശം വന്നു​ചേർ​ന്നി​രു​ന്നു. അതിനെ വി​ദ്വൽ​ക്കുല ഭൂ​ഷ​ണ​മായ നന്ത്യാ​രു​വീ​ട്ടിൽ മി. കേ. പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പി​ള്ള അചി​രേണ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കു​മെ​ന്നു നമു​ക്കു പ്ര​ത്യാ​ശി​ക്കാം. ഈ കൃ​തി​യി​ലും ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷര പ്രാ​സ​ത്തി​നു പകരം ആദ്യ​ക്ഷര പ്രാ​സം​മാ​ത്രം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നു തൊ​ന്നൂൽ​വി​ള​ക്ക​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ മോന, സാർ​വ​ത്രി​ക​മാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം.

ഇതു ചമ്പൂ​കാ​ല​ത്തു​ണ്ടായ ഒരു സാ​മാ​ന്യം നല്ല കൃ​തി​യാ​ണു്. ഓരോ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഒരു പദ്യം​വീ​തം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

1. ഗണ​പ​തി​ഭ​ഗ​വാൻ തന്തി​രു​വ​ടി​യും കവി​മ​കൾ​താ​നും തു​ണ​ചെ​യ്തി​ടുക; തു​ണ​ചെ​യ്തി​ടുക ഗു​രു​ജ​ന​വും മമ; കഴ​ലി​ണ​പ​ണി​വേൻ ഹര​ശ​ങ്കര ജയ.
2. അമ്‍ലാ​ന​കാ​ന്തി തട​വീ​ടും ധന​ഞ്ജ​യ​നെ മു​ന്നേ​തി​ലും പെ​രി​കെ ലാ​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​നിയ ധർ​മ്മാ​ത്മ​ജൻ തദനു മമ്മാ! തെ​ളി​ഞ്ഞു​ബത! ചോ​ന്നാ​നി​വ​ണ്ണ​മര ഹര​ച​ന്ദ്ര​ചൂഡ ജയ.
3. അം​ഗ​രാ​ര​ജ​രൻ​ത​ന്റെ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളും​വാ​യ്പും മഹി​മ​യും​ക​ണ്ടു തൊ​ഴു​ന്നേ​രം ഭഗ​വാ​നേ​ക്ക​ണ്ടു തൊ​ഴു​തോ​ളം​ത​ന്നേ സു​ഖം​വ​ന്നു​പാർ​ത്ഥ ഹര​ശം​ഭോ!
4. വൃ​ത്രാ​രി​പു​ത്ര​ങ്ക​ലീ​വ​ണ്ണ​മേ​റ്റം വർ​ദ്ധി​ച്ച​തേ​ജ​സ്സു​ക​ണ്ടോ​രു​നേ​രം വൃ​ത്രാ​രി​മു​മ്പായ വിണ്ണോർക്കുമപ്പോ-​ ളുൽ​ത്താ​പ​മെ​ത്തീ മഹാ​ദേ​വ​ശം​ഭോ
5. കാ​ട്ടാ​ള​വേ​ഷം​പൂ​ണ്ട കാ​ന്ത​നെ​ക്ക​ണ്ട​പ്പോൾ പാർ​വ​തീ​ദേ​വി​താ​നു​മ​മ്പി​ല​ന്നേ​ര​മൊ​രു കാ​ട്ടാ​ള​സ്ത്രീ​യെ​പ്പോ​ലെ നന്നാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞാൾ​പോൽ വാ​ട്ട​മെ​ന്നി​യേ ഹര ശങ്കര ശിവ ശിവ.
6. ആരെടോ ഞാ​നെ​യ്ത പന്നിയേക്കൂടെവ-​ ന്നെ​യ്ത​നീ​ക​ള്ള​നോ കാടനോ മൂഢനോ? നേ​രു​ചെ​ാ​ല്ലീ​ട​ത​ല്ലാ​യ്കിൽ നന്നാ​യ്‍വ​രാ കാ​രി​യം താവകം ചന്ദ്ര​ചൂ​ഡ​വി​ഭോ!
7. പര​മേ​ശ്വ​ര​നും പാർ​ത്ഥ​നും തങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള സമ​രം​ക​ണ്ടു​നി​ല്ക്കും മല​മാ​തി​ന്നൊ​രു തൃ​ക്ക​ണ്ണു​ചു​വ​ന്ന​തു കണ്ടകതാരി-​ ലധികം ഭയം​വ​ന്നു ഹര ശംഭോ.
8. ഇന്ദു​ശേ​ഖ​രാ പാ​ഹി​ര​മാ​വ​രൻ സന്ത​തം​ക​രു​തും കരു​ണാ​നി​ധേ കു​ന്നി​ന്മാ​തു​ക​നി​ഞ്ഞു പു​ണർ​ന്നീ​ടും പു​ണ്യ​പൂ​ര​മേ ശങ്കര ഹരേ ജയ.

ഈ കൃതി വളരെ ചെ​റു​തെ​ങ്കി​ലും ഗം​ഭീ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റേ​താ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നു​പോ​ലും ചിലർ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇതു അക്ഷ​ര​മാ​ലാ​ക്ര​മ​ത്തിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്തോ​ത്ര​മാ​ണു്. ഓരോ പാ​ദ​ത്തിൽ​നി​ന്നും ഏതാ​നും​ഭാ​ഗം വീതം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇങ്ങ​നെ പ്ര​ഥ​മ​പാ​ദം–ക കാ–കീ എന്ന അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​ത്തിൽ നിർ​മ്മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ രണ്ടു​പാ​ദ​ങ്ങ​ളും അകാ​രാ​ദി​ക്ര​മ​ത്തി​ലാ​ണു്.

ഇതു പ്ര​ഥ​മ​പാ​ദം​പോ​ലെ ക. കാ. കീ​ക്ര​മ​ത്തി​ല​ത്രേ.

കാ​ളീ​യ​മർ​ദ്ദ​നം ഗജേ​ന്ദ്ര​മോ​ക്ഷം എന്നു രണ്ടു ചമ്പു​ക്കൾ​കൂ​ടി ഈയി​ട​യ്ക്കു കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അവ​യ്ക്കു മറ്റു ചമ്പു​ക്ക​ളോ​ളം പഴ​ക്കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാ​ളീ​യ​മർ​ദ്ദ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഏതാ​നും ഭാഗം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇതു കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കൃ​ഷി​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന ഒരു കൃ​തി​യാ​കു​ന്നു. ഒന്നാം​പാ​ദ​ത്തിൽ നെ​ല്ലു, പല​മാ​തി​രി കാ​ക​നി​കൾ, സസ്യാ​ദി​കൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യു​ടെ വി​ത്തു​ക​ളേ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘കൃ​ഷി​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ ചെ​യ്യും​പ്ര​കാര’ങ്ങ​ളാ​ണു് ദ്വി​തീ​യ​പാ​ദ​ത്തി​ലെ വിഷയം. എന്നാൽ കൃ​ഷി​യ്ക്കു​പ​ക​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി​യും അതിൽ വി​സ്ത​ര​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

കൃ​ഷി​ചെ​യ്താൽ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ഫലി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ, കർ​ഷ​ക​ന്മാർ ധർ​മ്മ്യ​ജീ​വി​തം നയി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് മൂ​ന്നാം​പാ​ദ​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു.

കേ​ര​ള​ത്തിൽ ആറു​മാ​സം വർ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​ത​ന്നേ ധർ​മ്മാ​നു​ഷ്ഠാ​നം കൊ​ണ്ടാ​ണ​ത്രേ.

മാ​ഷാ​ദി​വി​ത്തു​കൾ വി​ത​യ്ക്കുക, പറി​ച്ചു​ന​ടുക, മു​ത​ലായ സം​ഗ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി​യും, തെ​ങ്ങു പ്ലാ​വു മു​ത​ലാ​യ​വ​യേ വയ്ക്കേ​ണ്ട ക്ര​മ​ങ്ങ​ളേ​പ്പ​റ്റി​യും ഈവ​ക​വൃ​ക്ഷ​ങ്ങൾ നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഗു​ണ​ങ്ങ​ളേ പറ്റി​യും ഈ അദ്ധ്യാ​യ​ത്തിൽ ഭം​ഗി​യാ​യി വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

നാ​ലാം​പാ​ദ​ത്തിൽ കൃഷി ആരം​ഭി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ല​ത്തേ​യും മറ്റു​മാ​ണു് വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ച്ചാൽ കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടെ കൃ​ഷി​സം​പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​പു​ല​മായ ജ്ഞാ​നം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​താ​ണു്.

നട​ക്കാ​വു​കൾ, പൂ​ന്തോ​ട്ട​ങ്ങൾ മു​ത​ലാ​യവ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​തു ഉത്ത​മ​മായ മനു​ഷ്യ​ധർ​മ്മ​മാ​ണെ​ന്നു് അന്ന​ത്തേ മല​യാ​ളി​കൾ വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഇത്യാ​ദി​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക.

പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി പോർ​ത്തു​ഗീ​സു​കാ​രു​ടെ വര​വി​നു​ശേ​ഷ​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നോ​ട​ടു​ത്തും നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഈ ചെ​റു​കാ​വ്യം ‘ശ്രീ ചി​ത്രാ​വ​ലി’യിൽ ഒന്നാം നമ്പ​രാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉത്ത​ര​രാ​മാ​യ​ണാ​ന്തർ​ഗ്ഗ​ത​മായ ശ്രീ​രാ​മാ​ശ്വ​മേ​ധ​മാ​ണു് ഇതിലേ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. ഭാ​ഷാ​രീ​തി ലളി​ത​വും സു​ഗ​മ​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നാ​രെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. ചി​ത്തി​ര​തി​രു​നാൾ വാ​യ​ന​ശാ​ല​ക്കാർ​ക്കു കി​ട്ടിയ ആദർ​ശ​ഗ്ര​ന്ഥം എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത​തു ൮൦൬-​മാണ്ടിടയിലായതുകൊണ്ടു് അതി​ന്റെ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം അതിനു മു​മ്പാ​ണെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​യി​ലേ,

എന്ന വരി​ക​ളെ അല്പം മാ​റ്റി​യി​ട്ടു്,

എന്നി​ങ്ങ​നെ പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാൽ, ഇതു രാ​മാ​നു​ജ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഉണ്ടാ​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം.

രാ​മാ​യ​ണ​ഗാ​ഥ​യു​ടേ​യും ഈ കൃ​തി​യു​ടേ​യും ഭാഷ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്കി​യ​തിൽ അത്ഭു​താ​വ​ഹ​മായ സാ​ദൃ​ശ്യം കാ​ണു​ന്നു. പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ആശ​യ​സാ​മ്യ​വും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അതുകൊ​ണ്ടു് രണ്ടും ഒരാ​ളു​ടെ കൃതി ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. കവി വട​ക്ക​നാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​ന്റെ സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

വർ​ണ്ണ​ന​കൾ​ക്കു നല്ല ജീ​വ​നു​ണ്ടു്.

അശ്വ​മേ​ധം നട​ത്തു​ന്ന​തി​നു് അദ്ദേ​ഹം തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് വൈ​ദി​ക​ന്മാ​രെ പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു വരു​ത്തി. രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രും നാ​നാ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു്, ‘കളത്ര സന്താ​ന​സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി’ വന്നു​ചേർ​ന്നു.

കു​ക്ഷി നി​റ​പ്പാൻ ഇത്യാ​ദി വരി​ക​ളിൽ കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ ‘ആസൻ യത്ര ക്രി​യാ​വി​ഘ്നാ രാ​ക്ഷ​സാ ഏവ രക്ഷി​ണഃ’ എന്ന രഘു​വം​ശ​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​കാ​ണു​ന്നു.

രാമൻ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ എങ്ങ​നെ യാഗം നട​ത്തും? അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം സ്വർ​ണ്ണ​ത്തിൽ ഒരു സീ​താ​വി​ഗ്ര​ഹം നിർ​മ്മി​ച്ചു് മു​റ​യ്ക്കു് വ്ര​ത​ങ്ങൾ തു​ട​ങ്ങി. അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ, വാ​ല്മീ​കി​യും ‘ഭൂ​രി​ത​പോ​ധ​ന​ന്മാ​രോ​ടു’ കൂടി അവിടെ എത്തി.

അപ്പേ​ാൾ,

മാ​ലോ​ക​രെ​ല്ലാ​വ​രും വണ​ങ്ങി​നി​ന്നു. ശ്രീ​രാ​മ​നാ​ക​ട്ടെ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അർ​ഘ്യ​പാ​ദ്യാ​ദി​ക​ളാൽ പൂ​ജി​ക്ക​യും മധു​രോ​പാ​ചാ​ര​വാ​ക്കു​ക​ളാൽ പ്രീ​ണി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു് ആസ​ന​ത്തിൽ ഉപ​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം വാ​ല്മീ​കി തന്റെ​കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കു​ശ​ല​വ​ന്മാ​രോ​ടു്,

എന്നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു്, അവർ അതിനെ ഗാനം ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളു​ടെ അപ്പൊ​ഴ​ത്തെ അവസ്ഥ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

കാ​ണി​ക​ളിൽ ചിലർ ഈ ബാ​ല​ന്മാ​രിൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി​ക്ക​ണ്ടി​ട്ടു്, പലതും പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി. ബന്ധു​ജ​ന​ങ്ങൾ ഈ വർ​ത്ത​മാ​നം അറി​ഞ്ഞു്, രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നെ അറി​വി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം,

ശ്രീ​രാ​മൻ സാ​ക്ഷാൽ പര​മാ​ത്മാ​വാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും,

മ്ലാ​ന​വ​ദ​ന​നാ​യി ഭവി​ച്ചു.

ക്ഷ​ണ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വേർ​വി​ട്ടു. എന്നാൽ ഉള്ളി​ലു​ണ്ടായ വി​ഷാ​ദ​ത്തെ ഒട്ടൊ​ക്കെ അട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം ആ ബാ​ല​ന്മാ​രു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു് “ഈ കൃതി ആരു​ടേ​താ​ണു്? നി​ങ്ങൾ ആരു്?”

പര​മാർ​ത്ഥം അറി​വാൻ ഞങ്ങൾ​ക്കു വളരെ കൊ​തു​ക​മു​ണ്ടു്. തേ​ജ​സ്സു കണ്ടി​ട്ടു് നി​ങ്ങൾ രണ്ടു ഭാ​സ്ക്ക​ര​ന്മാ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടി​ട്ടു് ആ കു​മാ​ര​ന്മാർ,

എന്നി​പ്ര​കാ​രം വാ​ല്മീ​കി​യേ​പ്പ​റ്റി​യ​ല്ലാ​തെ തങ്ങ​ളാ​രെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നേരെ വാ​ല്മീ​കി​യോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു. അതിനു മറു​പ​ടി​യാ​യി,

എന്നു വാ​ല്മീ​കി സീ​താ​പ​രി​ത്യാ​ഗാ​ന​ന്ത​രം ദേ​വി​യ്ക്കു​ണ്ടായ അവ​സ്ഥ​ക​ളേ​യും മറ്റും വി​വ​രി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് ആ സാ​ധ്വി​യെ വീ​ണ്ടു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു. ഈ വരി​ക​ളിൽ കവി ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തി​നു പകരം ഇരി​ക്കു​ന്നു, നിൽ​ക്കു​ന്നു ഇത്യാ​ദി വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്രി​യ​കൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു സ്ഫു​ട​ത​വ​രു​ത്താൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്.

ഇക്ക​ഥ​കേ​ട്ട​പ്പോൾ തത്ര​സ്ഥ​രായ എല്ലാ​ജ​ന​ങ്ങ​ളും,

ഈ വർ​ണ്ണന വളരെ ചമൽ​കാ​ര​ജ​ന​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​മ​ഭ​ദ്രൻ വാ​ല്മീ​കി​യു​ടെ ഉപ​ദേ​ശാ​നു​സൃ​തം സീതയെ കൈ​ക്കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു. എന്നാൽ തനി​ക്കു് സീ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സംശയം ദേ​വി​യു​ടെ അഗ്നി​പ്ര​വേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നീ​ങ്ങി​യെ​ങ്കി​ലും ലോ​കാ​പ​വാ​ദ​ത്തെ ഭയ​പ്പ​ടേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, അതിനെ തീർ​ത്തു തരേ​ണ​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം അരു​ളി​ച്ചെ​യ്തു. ഇവിടെ രാ​മ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് ഒരു വലിയ ന്യൂ​നത കവി​വ​രു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വാ​ല്മീ​കി​യു​ടെ രാ​മ​നു് സീ​ത​യു​ടെ പാ​തി​വ്ര​ത്യ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ശങ്ക​യേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് പ്ര​സ്തുത കവി​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് സാ​ക്ഷാൽ യജ​ന​സം​ഭ​വ​യും സക​ല​ലോ​ക​നാ​രീ​കു​ല​ഭൂ​ഷാ​മ​ണി​യും ആയ ശ്രീ​ജാ​ന​കീ​ദേ​വി​യിൽ ‘ചി​ത്ത​ച​ഞ്ച​ലം’ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി ഒരു പ്ര​തീ​തി​ജ​നി​ക്കു​ന്നു.

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം പ്രാ​തഃ​കാ​ല​ത്തിൽ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഉറ്റ​വ​രേ​യും മാ​ലോ​ക​രേ​യും ഒക്കെ സഭയിൽ വരു​ത്തീ​ട്ടു് വാ​ല​മീ​കി​മു​ഖാ​ന്തി​രം ആ സ്ത്രീ രത്ന​ത്തെ അവിടെ ആന​യി​ച്ചു. ദേ​വി​യാ​ക​ട്ടേ,

എന്നാൽ വീ​ണ്ടും പരീ​ക്ഷ​ന​ട​ത്താ​നു​ള്ള ഭാവം ഉണ്ടെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആ സ്ത്രീ​ര​ത്നം,

രം​ഗാ​ങ്ക​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ദുഃ​ഖ​സാ​ഗ​ര​നി​മ​ഗ്ന​യാ​യി​ട്ടു്,

അതു​ക​ണ്ട​പ്പോൾ അവി​ടെ​നി​ന്ന മഹാ​ലോ​കർ​ക്കും കു​ണ്ഠി​ത​മു​ണ്ടാ​യി. ഇവിടെ കവി.

എന്ന രഘു​വം​ശ​പ​ദ്യ​ത്തെ ഇങ്ങ​നെ വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചു ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.

***

‘വി​ശ്വ​ത്തി​നേ​ക​വി​ദ്വാ​നായ വാ​ല്മീ​കി’ മഹാ​ലോ​ക​രു​ടെ ശങ്ക നീ​ങ്ങാ​തി​രു​ന്ന​തു കണ്ടു് വി​സ്മ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സീ​ത​യോ​ടു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു.

***

ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു് സീ​താ​ദേ​വി പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കൾ അത്യ​ന്ത​ക​രു​ണ​വും വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ അശ്രു​ക്ലി​ന്ന​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു പര്യാ​പ്ത​വു​മാ​കു​ന്നു.

***

‘ചു​ട്ടെ​ഴു​ന്നു​ള്ളൊ​ടു​കൂ​ടി’ സീ​താ​ദേ​വി ഇങ്ങ​നെ ‘പട്ടാ​ങ്ങു​ത​ന്നെ പറഞ്ഞ’ടങ്ങി​യ​പ്പോൾ,

സർ​വ​ജ​ന​ങ്ങ​ളും ഈ ഘോഷം കേ​ട്ടു് കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കിയ സമ​യ​ത്തു,

സകല മു​നി​ജ​ന​ങ്ങ​ളും ഭൂ​ദേ​വി​യെ വന്ദി​ച്ചു നി​ന്നു. ദേ​വി​യാ​ക​ട്ടെ അവ​രു​ടെ,

തത്സ​മ​യം ഇന്ദ്ര​ലോ​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു്,

മന്ദാ​ര​പു​ഷ്പം പൊ​ഴി​ഞ്ഞു. വി​ശ്വം​ഭ​ര​യാ​ക​ട്ടെ, തന്റെ പ്രി​യ​പു​ത്രി​യെ മെ​ല്ലെ​ന്നെ​ടു​ത്തു് മടി​യിൽ​വെ​ച്ചു​ലാ​ളി​ച്ചി​ട്ടു്,

അന​ന്ത​രം ദേ​വി​പ​വി ത്രി​താ​ശേ​ഷ​ലോ​ക​യായ ശ്രീ​ജാ​ന​കി​യെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ, ശ്രീ​രാ​മ​ന്റെ ഹൃദയം ‘ചെ​റ്റു വി​റ​ച്ചു’പോയി. അദ്ദേ​ഹം തടു​ത്തി​ട്ടും ഭൂ​ദേ​വി ‘കല്യാ​ണ​കാ​ന്തി​ക​ല​രു​ന്ന സീത’യേ​യും​കൊ​ണ്ടു മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ, ശ്രീ​രാ​മ​നു​ണ്ടായ ഭാ​വ​ഭേ​ദ​ത്തെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു.

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം വി​ല്ലും അമ്പു​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ന്നേ​റ്റു ‘കോ​ദ​ണ്ഡ​വും പൂ​ട്ടി ഞാ​ണൊ​ലി​ചെ​യ്ത’ മാ​ത്ര​യിൽ ആഖ​ണ്ഡ​ലാ​ല​യം​പോ​ലും ഒന്നു​കു​ലു​ങ്ങി.

‘മണ്ണി​ലും വി​ണ്ണി​ലും’ ഉള്ള മഹാ​ജ​ന​ങ്ങൾ ഓരോ വഴി​യ്ക്കു ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. “നാ​നാ​ജ​ന​ങ്ങ​ടെ സങ്ക​ടം കണ്ടി​ട്ടു്” വാ​ല്മീ​കി​മ​ഹർ​ഷി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ കോ​പ​മ​ട​ക്കാ​നാ​യി അജ​ന്റെ​യും ഇന്ദു​മ​തി​യു​ടെ​യും കഥ പറ​ഞ്ഞു​കേൾ​പ്പി​ക്ക​യും, ഒട്ടു​വ​ള​രെ സദു​പ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു്, കു​ശ​ല​വ​ന്മാ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈയിൽ ഏൾ​പ്പി​ച്ചു. അജോ​പാ​ഖ്യാ​നം വളരെ ഹൃ​ദ​യം​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശ്രീ​രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ക്ര​മേണ ‘പൂർ​വ​പ​ക്ഷ​ത്തി​ലെ വെ​ണ്ണി​ലാ​വെ​ന്ന​പോ​ലെ’ മോദം വള​രു​ക​യും അന്ധ​കാ​രം ചു​രു​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം,

വി​ള​ങ്ങി. സക​ല​ജ​ന​ങ്ങ​ളും രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ സൌ​ഭാ​ഗ്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ മു​ക്ത​ക​ണ്ഠം പു​കൾ​ത്തി.

‘അന്നേ​ര​മു​ണ്ടായ വി​സ്മ​യ​മോർ​ക്കു​മ്പോൾ’ കവി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലും ‘ആമോ​ദ​ഭാ​രം പു​ല​മ്പു’മാ​റാ​യ​ത്രേ.

അന​ന്ത​രം രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ‘പു​ത്ര​മി​ത്ര​ഭ്രാ​തൃ’ജന​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി സത്ര​ശേ​ഷ​ത്തെ​നിർ​വ​ഹി​ച്ചു. തദ​വ​സ​ര​ത്തിൽ അർ​ത്ഥി​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇച്ഛി​ച്ച​തെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം നൽ​ക​യാൽ,

യാ​ഗ​സ​മാ​പ്തി​ക്കു​ശേ​ഷം മന്ന​വർ രാ​മ​പാ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ കു​മ്പി​ട്ട​സ​മ​യ​ത്തു

ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് കവി നല്ല മനോ​ധർ​മ്മ​മു​ള്ള ഒരാ​ളാ​ണെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

ഒടു​വിൽ ഭഗവാൻ രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാ​രേ​യും വാ​ന​ര​ന്മാ​രേ​യും സമ്മാ​നി​ച്ച​യ​ക്കു​ന്ന​തോ​ടു​കൂ​ടി കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കവി​ത​യിൽ അവി​ട​വി​ടെ ‘എയ്തി’ ‘അസ്ത​മി​ച്ചാ​യ്’ ഇത്യാ​ദി ചില തമി​ഴു​പ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും ചമ്പു​ക്ക​ളിൽ സാ​ധാ​രണ കാ​ണാ​റു​ള്ള അനേക പ്രാ​ചീ​ന​ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളും കാ​ണു​ന്നു. ഈ കൃ​തി​യും സേ​തു​ബ​ന്ധ​വും ഒരാ​ളു​ടേ​താ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നു ഞാൻ ശങ്കി​ക്കു​ന്നു. കവി​ക്കു ശബ്ദ​ഭം​ഗി​യിൽ വളരെ നി​ഷ്ഠ​യു​ണ്ടു്. ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം ഇല്ലാ​ത്തി​ട​ത്തൊ​ക്കെ ആദ്യ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മി​ക്ക​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ഈ രണ്ടു​ത​രം പ്രാ​സ​ങ്ങ​ളും മറ്റ​നു​പ്രാ​സ​ങ്ങ​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവി​ട​വി​ടെ കാ​ണു​ന്ന അർ​ത്ഥാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളും സഹൃ​ദ​യ​ഹൃ​ദയ ചമൽ​ക്ക​ര​ണ​ച​ണ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കൃ​തി​യ്ക്കു വള​രെ​പ്പ​ഴ​ക്കം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു. നു​റു​ങ്ങു, ചി​ന​ത്തു മു​തിർ​ന്തു, തോ​റ്റി, കൊ​റ്റ​വ​റു, മട​ന്ത​യർ, മകി​ഴ്‌​ന്തു, ഉവ​ന്നു, ഇത്യാ​ദി ചില പ്രാ​ചീ​ന​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഇതിൽ സു​ല​ഭ​മാ​ണു്. കവി​യേ​പ്പ​റ്റി, വെ​ള്ളൂ​രു​റ്റ​മർ​ന്ന ദേ​വ​നെ​പ്പ​ണി​ഞ്ഞു വസി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭൂ​സു​ര​നാ​ണെ​ന്നു​മാ​ത്ര​മേ, അറി​യാ​വൂ.

‘ബാ​ല​പ്ര​ബോ​ധ​നം’ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ ‘നവാ​ര​ണ്യ മഹാ​ദേ​വ​നാ​യി​രി​ക്കു​മോ പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യു​ടെ​യും കർ​ത്താ​വെ​ന്നു സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും വെ​ള്ളൂ​ര​മർ​ന്ന ഗൌ​രീ​ശ​നെ സ്തു​തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ സംശയം സം​ഗ​ത​മാ​ണെ​ങ്കിൽ പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വു് കോ​ട്ട​യം താ​ലൂ​ക്കി​നു സമീ​പ​ത്തു് പു​തു​മന എന്ന ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ആളാ​യി​രു​ന്നു. പു​തു​മന എന്ന പേരിൽ രണ്ടു​മൂ​ന്നി​ല്ല​ങ്ങൾ ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും, കോ​ട്ട​യ​ത്തെ പു​തു​മ​ന​യ്ക്കു സമീപം വെ​ള്ളൂ​രെ​ന്നു് ഒരു ക്ഷേ​ത്രം​കൂ​ടി ഉള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അതാ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് ഇട​യു​ള്ള​തു്. [5]

കി​രാ​തർ​ജ്ജു​നീ​യ​ത്തി​നു അഞ്ചു പാ​ദ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ഒന്നാ​മ​ത്തെ പാദം ഇങ്ങ​നെ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

കവി​യാൽ സം​ബു​ദ്ധ​മായ കിളി ‘കരു​നാ​ട്ടിൽ​നി​ന്ന​ങ്ങു​വ​ന്നു്’ അവി​ടെ​യു​ള്ള ഒരു വന ഭൂ​മി​യിൽ,

വസി​ക്ക ആയി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, നടന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ നല്ല​പോ​ലെ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത്രേ.

പാ​ണ്ഡ​വ​ന്മാർ ചൂ​തിൽ​ത്തോ​റ്റു് വന​ത്തിൽ വസി​ക്ക​വേ ഒരു ദിവസം, പാ​ഞ്ചാ​ലി,

ഓർ​ത്തു ‘മു​റ്റു​ന്ന കോ​പ​മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി’ ധർ​മ്മ​പു​ത്ര​രോ​ടു്,

എന്നു് ഉൽ​ബോ​ധി​പ്പി​ച്ചു. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടെ ദുഃ​ഖാ​തി​രേ​കം കണ്ട​പ്പോൾ ഭീ​മ​സേ​ന​ന്റെ ഭാവം പകർ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും യു​ദ്ധം ചെ​യ്തു കൌ​ര​വ​ന്മാ​രെ ഒടു​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നും ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ഇവിടെ ഭീ​മ​ന്റെ രൌ​ദ്ര​ഭാ​വ​ത്തെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് കവി അസ​മർ​ത്ഥ​നാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

അഹ​ങ്കാ​രം നന്ന​ല്ലെ​ന്നും സീ​താ​ദേ​വി അനു​ഭ​വി​ച്ച ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കു​മ്പോൾ “ദ്രൌ​പ​ദി​യ്ക്കെ​ന്തു​പി​ന്നെ ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളു”ണ്ടാ​യ​തെ​ന്നും മറ്റും പറ​ഞ്ഞു്, ധർ​മ്മ​പു​ത്രർ അവരെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വെ അവിടെ വ്യാ​സ​നും വന്നു​ചേർ​ന്നു അർ​ജ്ജു​നൻ ശത്രു​നി​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​നാ​യി ശിവനെ സേ​വി​ച്ചു് പാ​ശു​പ​താ​സ്ത്രം വാ​ങ്ങേ​ണ​മെ​ന്നു​പ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം മറ​ഞ്ഞു. അതി​നോ​ടു കൂടി ഒന്നാം പാ​ദ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഈ പാ​ദ​ത്തി​ലെ വൃ​ത്തം കേ​ക​യാ​ണെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ.

രണ്ടാം​പാ​ദ​ത്തിൽ, ധർ​മ്മ​സൂ​നു അർ​ജ്ജു​ന​നെ വി​ളി​ച്ചു് തപ​സ്സി​നാ​യി പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കു​ന്നു. അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ പു​റ​പ്പാ​ടു കണ്ട​പ്പോൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു്,

‘ഏടലർ വന്നു വണ​ങ്ങു​ന്ന’തായ ധന​ഞ്ജ​യൻ അവ​ളേ​ക്കാ​ണ്മാ​നാ​യി അങ്ങോ​ട്ടു ചെന്ന സമ​യ​ത്തു്,

സ്വ​പ​ത്നി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു കാൺ​ക​യാൽ, ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യി​ട്ടു്,

വേ​ഗ​ത്തിൽ തി​രി​ച്ചു വരു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് അവളെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു. ഈ വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു് അവൾ,

എന്നു ഉള്ള​മ​ഴി​ഞ്ഞു പറഞ്ഞ വാ​ക്കു​കേ​ട്ടു്, അർ​ജ്ജു​നൻ,

എന്നു ചൊ​ല്ലീ​ട്ടു് അവി​ടെ​നി​ന്നു നട​കൊ​ണ്ടു. പാ​ഞ്ചാ​ലി “അർ​ജ്ജു​നൻ പോ​യ്മ​റ​ഞ്ഞീ​ടു​വോ​ളം’ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു​കൂ​ടി അവ​ളു​ടെ മനവും പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു.

ഈ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ കവി അർ​ജ്ജു​ന​ന്റെ​യും പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടേ​യും സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു തെ​ല്ലും അപ​കർ​ഷം വരു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു വീ​ര​പ​ത്നി​യു​ടെ നില പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു കാ​ണു​ന്ന​തേ ഇല്ല അർ​ജ്ജു​നൻ കേവലം സ്ത്രീ​ലോ​ലൻ എന്ന​പോ​ലെ​യും കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ശൃം​ഗാ​ര​ര​സ​ത്തോ​ടാ​ണു് കവി​യ്ക്കു പ്ര​തി​പ​ത്തി. മറ്റു സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി​ത​യ്ക്കു ഒഴു​ക്ക​പോ​ലും കു​റ​വാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അർ​ജ്ജു​നൻ പോയ വഴി​ക്കു​ള്ള കാ​ഴ്ച​ക​ളേ​യും കവി ദീർ​ഘ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അർ​ജ്ജുന തപോ​വർ​ണ്ണന വളരെ ബാ​ലി​ശ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉഗ്ര​ത​പ​സ്സു​ക​ണ്ടു ദേവകൾ പേ​ടി​ച്ചു് ശ്രീ​പാർ​വ​തി​യോ​ടു് വി​വ​ര​മ​റി​യി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ദേവി പര​മേ​ശ്വ​ര​സ​ന്നി​ധി പ്രാ​പി​ച്ച്,

എന്നു അറി​വി​ച്ചു.

മൂ​ന്നാം പാ​ദ​ത്തിൽ പര​മ​ശി​വൻ പാ​ണ്ഡ​വ​ന്മാ​രു​ടെ പാ​ഞ്ചാ​ലീ​സ്വ​യം​വ​രം​വ​രെ​യു​ള്ള കഥയെ ‘മാ​മ​ല​ക​ന്നി’യോടു പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

പാ​ഞ്ചാ​ലീ​സ്വ​യം​വ​ര​ക​ഥാ​വി​വ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നാ​ലാം​പാ​ദം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

***

***

ഈ വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ കവി​ത്വ​സ്ഫു​ര​ണം നല്ല​പോ​ലെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. സന്ദർ​ഭാ​നു​രോ​ധേന രീതി മാ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക. ഓരോരോ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ വി​ല്ലെ​ടു​ത്തു കു​ല​പ്പാ​നാ​യി ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ,

അർ​ജ്ജു​ന​നാ​ക​ട്ടേ ശര​മെ​യ്തു​ല​ക്ഷ്യം ഭേ​ദി​ക്കാ​യാൽ, അതു കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ദ്രൌ​പ​തി,

ചേർ​ത്ത​പ്പോൾ “രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ എഴു​ന്നേ​റ്റു്, ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നി​വി​ടെ കാ​ര്യ​മ​ന്തു്” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എതിർ​ത്തു. വി​ജ​യ​നും ഭീ​മ​നും കൂടി അവരെ ഒക്കെ തോ​ല്പി​ച്ചു​വി​ട്ടു.

ശ്രീ​പ​ര​മേ​ശ്വ​രൻ കഥ മു​ഴു​വ​നും പറ​ഞ്ഞു​തീർ​ന്നി​ട്ടു്, അവൻ വലിയ അഭി​മാ​നി​യാ​ണെ​ന്നും, ആ അഭി​മാ​നം നശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നും അരു​ളി​ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു വേ​ട​ന്റെ വേ​ഷം​ധ​രി​ച്ചു.

മല​മ​ക​ളും ശബ​രി​വ​ടി​വു​ച​മ​ഞ്ഞു കൂടെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അവർ മറ്റു വേ​ട​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി അർ​ജ്ജു​നൻ തപ​സ്സു​ചെ​യ്യു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ദു​ര്യോ​ധ​ന​നാൽ അയ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന മൂ​കാ​സു​രൻ പന്നി​യു​ടെ വേ​ഷ​ത്തിൽ പതു​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ഒരു വേടൻ അവ​ന്റെ​നേർ​ക്കു് ശരം അയ​ച്ചു.

ആ വേ​ടൻ​നി​ല​ത്തു​വീ​ണു പി​ട​ച്ച പന്നി​യു​ടെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്

എന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു്, അവൻ അർ​ജ്ജു​ന​സ​ന്നി​ധി​യിൽ ചെ​ന്നു് അഭയം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി നാ​ലാം​വൃ​ത്ത​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. കഥാ​ശേ​ഷം മു​ഴു​വ​നും അഞ്ചാം​പാ​ദ​ത്തി​ലാ​ണു വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കി​രാ​ത​നും അർ​ജ്ജു​ന​നും തമ്മി​ലു​ള്ള യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണന വലിയ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല.

ഈ കൃ​തി​യു​ടെ നിർ​മ്മാ​ണ​കാ​ലം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു് അല്പം മു​മ്പാ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് ഇട​യു​ള്ള​തു്. ഇതി​നു​മു​മ്പു് അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​വി​ല്ല. ഈയി​ട​യ്ക്കു് എന്റെ സു​ഹൃ​ദ്വ​ര​നായ മഹോ​പാ​ധ്യായ കേ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള ഒരു ഗ്ര​ന്ഥം എവി​ടെ​നി​ന്നോ സമ്പാ​ദി​ച്ചു് അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു​വ​ന്ന​താ​യി എനി​ക്ക​റി​യാം. എന്നാൽ അവ​താ​രിക പൂർ​ത്തി​യാ​യോ എന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. അതി​നു​മു​മ്പു് ഹത​വി​ധി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ അപ​ഹ​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു.

ഇതു് ശ്രീ​ഹർ​ഷ​കൃ​തി​യായ നാ​ഗാ​ന​ന്ദം നാ​ട​ക​ത്തെ അധി​ക​രി​ച്ചു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു സര​സ​കൃ​തി​യാ​ണു്. അഭി​ന​വ​ക​ല്പ​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ല​യിൽ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ നമ്പ​രാ​യി​ചേർ​ത്തു് അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ ഊരും പേ​രു​മൊ​ന്നും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

നാ​ഗാ​ന​ന്ദം നാടകം അതി​പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കേ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ക്ഷേ​ത്രോ​പാ​സ​ന​യ്ക്കു​ള്ള ഒരു സാ​ധ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. പറ​ക്കു​കൂ​ത്തു മു​ത​ലായ അഭിനയ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങൾ നാ​ഗാ​ന​ന്ദ​ത്തെ അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി നട​പ്പിൽ വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ കൃ​തി​യെ ഇങ്ങ​നെ ഭാ​ഷാ​ഗാ​ന​മാ​യി ഒരു കവി വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല. കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ നാ​നാ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഈ പാ​ട്ടി​ന്റെ കൈ​യ്യെ​ഴു​ത്തു പ്ര​തി​കൾ കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഇതി​ന്റെ പ്ര​ചാ​ര​പ്രാ​ചു​ര്യം വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. പദ​ഘ​ട​നാ​സു​ന്ദ​ര​വും അക്ലി​ഷ്ടാർ​ത്ഥ​ര​മ​ണീ​യ​വും ആയ പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യെ പ്രൌ​ഢ​മായ ഒരു അവ​താ​രി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി ഭം​ഗി​യാ​യി അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച മി. കെ. പി. ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പി​ള്ള​യോ​ടു മല​യാ​ളി​കൾ എന്നെ​ന്നേ​യ്ക്കും കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കും.

സ്വർ​ല്ലോ​ക​ജ​ന​പ​രി​സേ​വ്യ​വും ദി​വ്യാ​ന​ന്ദ​പ്ര​ദ​വും ഭാ​ര​ത​ഖ​ണ്ഡ​ത്തി​നു് സേ​തു​പർ​വ​ത​വും ആയ ഹി​മ​വാ​ന്റെ പാർ​ശ്വ​ഭൂ​മി​യിൽ സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന വി​ദ്യാ​ധ​ര​പ്ര​വ​രാ​ശ്ര​മ​ത്തിൽ ജീ​മൂ​ത​കേ​തു എന്ന ധർ​മ്മ​പ​രാ​യ​ണ​നായ രാ​ജാ​വു് ധർ​മ്മ​ചാ​രി​ണി​യും മഹാ​പു​ണ്യ​വ​തി​യും ആയ സ്വ​പ​ത്നി​യോ​ടും​കൂ​ടി വാ​ണി​രു​ന്നു. ആ വി​ശി​ഷ്ട​ദ​മ്പ​തി​മാർ​ക്കു ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​നൻ എന്നൊ​രു പൂ​ത്ര​നു​ണ്ടാ​യി. അവൻ ‘ശ്വേ​ത​പ​ക്ഷ​ത്തിൽ ശീ​ത​ദീ​ധി​തി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ’ വളർ​ന്നു​വ​ന്നു. അവനു പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​വ​ന്ന​പ്പോൾ മല​യ​വ​തി എന്നൊ​രു കന്യ​ക​യെ പി​താ​വു വധു​വാ​യി നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം പു​ത്രേ​ച്ഛ​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് ജീ​മു​ത​കേ​തു മല​യ​പാർ​ശ്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു വാസം മാ​റ്റി​യി​ട്ടു് അവി​ടെ​വ​ച്ചു വി​വാ​ഹം ഭം​ഗി​യാ​യി നട​ത്തി.

അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കേ ഒരു​ദി​വ​സം ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​നൻ സമു​ദ്രം കാ​ണു​ന്ന​തി​നാ​യി പോ​ക​യും,

പര​മാ​ന​ന്ദ സാ​ഗ​ര​ത്തിൽ നി​മ​ഗ്ന​നാ​വു​ക​യും​ചെ​യ്തു. അപ്പോൾ അവിടെ കുറെ പാ​ന്ഥ​ന്മാർ വന്നു​ചേർ​ന്നു. അവ​രോ​ടു​കൂ​ടി​ചേർ​ന്നു നമ്മു​ടെ ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​നൻ മല​യ​പാർ​ശ്വ​ത്തിൽ കയറി. തത്സ​മ​യം അവിടെ ശ്വേ​ത​മ​യ​മായ ഒരു ദി​ക്കു​ക​ണ്ടി​ട്ടു്, ഇതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹം തന്റെ സഹ​ചാ​ര​ന​മാ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അവർ ഇങ്ങ​നെ അറി​വി​ച്ചു:

ഈ വാ​ക്കു​കേ​ട്ട​പ്പോൾ ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​ന്റെ ഹൃദയം അലി​ഞ്ഞു. ഗരു​ഡ​നി​ങ്ങ​നെ ഒരു കഠി​ന​ക്കൈ ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു. അവർ പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി.

ഈ വാ​ക്കു​കൾ വി​ദ്യാ​ധ​ര​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ തീ​വ്ര​മായ സഹ​താ​പം ജനി​പ്പി​ച്ചു.

എന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​നി​ന്നു സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. ഇതി​നോ​ടു​കൂ​ടി ഒന്നാം​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

പി​ന്നൊ​രി​ക്കൽ ജീ​മു​ത​വാ​ഹ​നൻ ലീ​ലാ​ര​ത​നാ​യി ചോലകൾ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ക്കു​ന്ന സമ​യ​ത്തു് എവി​ടെ​നി​ന്നോ ഒരു ആർ​ത്ത​നാ​ദം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​വ​ണ​പു​ട​ത്തിൽ പതി​ച്ചു. ആ ആർ​ത്ത​നാ​ദം പു​റ​പ്പെ​ട്ട സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം, ‘പു​ത്ര​മൃ​തി​നി​ന​ച്ച​ത്യാ​കു​ലം​പൂ​ണ്ടു’

വി​ത്ര​സ്ത​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു​ത്തി​യേ​ക​ണ്ടു. അവൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ പത്രീ​ശ്വ​ര​നാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​യാൽ കര​ഞ്ഞു​രു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു,

എന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. ഈ കാ​ഴ്ച​ക​ണ്ടു് കാ​രു​ണ്യ​ഭാ​വേന,

എന്നു പു​റ​കോ​ട്ടു​മാ​റി.

തത്സ​മ​യം ആ വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ പു​ത്ര​നായ ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ വന്നു്,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു പത്രീ​ശ്വ​ര​പ്ര​ഭാ​വ​ത്തെ ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

വൃ​ദ്ധ​യ്ക്കു അല്പം ആശ്വാ​സ​മാ​യി. അവ​ളോ​ടാ​യി​ട്ടു്; വി​ദ്യാ​ധ​രൻ

എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ​ക്കു​ണ്ടായ സന്തോ​ഷ​ത്തി​നു് അള​വി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഇവിടെ കവി നാ​ഗാ​ന​ന്ദം നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ,

എന്ന പദ്യ​ത്തെ എത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

ജീ​മു​ത​വാ​ഹ​നൻ ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്നു പകരം വദ്ധ്യ​ശി​ല​യിൽ പോ​യി​ക്കി​ട​ന്നു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ച​പ്പോൾ, ആ വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ മാ​തൃ​ഹൃ​ദ​യം അത്യ​ന്തം തപി​ച്ചു.

എന്ന​ത്രേ അവൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്. ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​നും മഹാ​മ​ന​സ്ക​നാ​യി​രു​ന്നു. തനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി മറ്റൊ​രാൾ മര​ണം​പ്രാ​പി​ക്കാൻ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ പോ​വാൻ​ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ വദ്ധ്യ​ചി​ഹ്ന​വും​കൊ​ണ്ടു് രാ​ജ​ഭൃ​ത്യ​നും വന്നു​ചേർ​ന്നു, വി​ദ്യാ​ധ​രൻ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു് “വദ്ധ്യ​ചി​ഹ്നം തരി​കെ​ന്നു’ യാ​ചി​ക്ക​വേ, ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ,

എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ശി​വ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നാ​യി പൊ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു. മാ​താ​വു് അതു കണ്ടു് അത്യ​ന്തം ദുഃ​ഖി​ച്ചു. എന്തു പ്ര​യോ​ജ​നം? ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​നാ​ക​ട്ടെ തന്റെ ശ്രമം വ്യർ​ത്ഥ​മാ​യ്പോ​യ​ല്ലോ എന്നു​വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഖേ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു പോകാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ, ശു​ഭ​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി. അന്നു് കന്യാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു് വസ്ത്രാ​ദി​ക​ളു​മാ​യി ഒരു ദൂതൻ ചെ​ന്നു് ‘ഉണ്ണി എവിടെ?’ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ,

‘അവൻ കടൽ​കാ​ണാൻ പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു’ എന്നു ജീ​മൂ​ത​കേ​തു പറ​ക​യാൽ ആ ദൂതൻ നേരേ സമു​ദ്ര​തീ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു നട​ക്ക​വേ, മദ്ധ്യേ​മാർ​ഗ്ഗം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നേ കണ്ടെ​ത്തു​ക​യും മാ​തു​ല​ദ​ത്ത​മായ വസ്ത്ര​ത്തെ ഏൽ​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.

രക്താം​ബ​രം കൈവശം വന്നു​ചേർ​ന്ന​തി​നാൽ വി​ദ്യാ​ധ​ര​വ​ത്സൻ സന്തു​ഷ്ട​നാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞു. അതും ധരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം, ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ ചെ​ന്നെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നേ, വദ്ധ്യ​ശി​ല​യെ പ്രാ​പി​ച്ചി​ട്ടു വദ്ധ്യ​ചി​ഹ്നം​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​ക്കി​ട​ന്നു. ഇവിടെ ദ്വി​തീ​യ​പാ​ദം അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ഗരു​ഡ​ന്റെ വര​വി​നോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് മൂ​ന്നാം​പാ​ദം ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അദ്ദേ​ഹം “ഉദ​ര​മ​തിൽ മരു​വി​നൊ​രു​ഹു​ത​വ​ഹ​വി​രോ​ധ​ത്താൽ” “ഉണ്ടോ മമ​ഭ​ക്ഷ​ണം?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു, വദ്ധ്യ​ശി​ല​യിൽ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, അവിടെ ഒരു പു​രു​ഷൻ ‘അതി​ക​രു​ണ​പൂ​ണ്ടു​ടൻ ആന​ന്ദ​നി​ദ്ര​യിൽ മു​ഴു​കി’യവ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു്, നേരേ കീ​ഴ്പോ​ട്ടു​പ​റ​ന്നു.

തത്സ​മ​യം,

ലോ​ക​മാ​സ​ക​ലം വി​ത്ര​സ്ത​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും, ഈ വധ്യ​പു​രു​ഷൻ ആർ​ത്തി​യൊ​ഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​പ്പ​തു് കാൺ​ക​യാൽ,

“എന്തി​ദം? അരു​ത​രു​തി​തു രഗ​കു​ല​മ​തി​ലൊ​രു​വ​ന​ല്ലി​വൻ ആഹാ​ര​മി​ന്നു​വേ​ണ്ട” എന്നു​റ​ച്ചു. അന​ന്ത​രം വ്യ​ഥ​യോ​ടു​കൂ​ടി മല​മു​ക​ളിൽ പറ​ന്നി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്, അദ്ദേ​ഹം പല ചി​ന്ത​ക​ളിൽ മു​ഴു​കി.

വൃ​ത്ത​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഇവിടെ കവി ‘ലതാ​ഗ​ണം’ എന്ന​തി​നു​പ​ക​രം ലതഗണം എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈവിധം പലതും ചി​ന്തി​ച്ചു​ചി​ന്തി​ച്ചു് ‘വി​ശ്വാ​ന്ത​ര​കോ​പന’വീ​ണ്ടും വദ്ധ്യ​ശി​ല​യി​ലേ​ക്കു പറ​ന്ന​ടു​ത്തു; പി​ന്നെ​യും ശങ്കി​ച്ചു പിൻ​വാ​ങ്ങി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. വി​ശ​പ്പു ദു​സ്സ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ,

എന്നു കരു​തി​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം മൂ​ന്നാ​മ​തും വദ്ധ്യ​ശി​ല​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി​യി​ട്ടു്, വി​ദ്യാ​ധ​ര​നെ​യും കൊ​ത്തി​കൊ​ണ്ടു് പറ​ക്ക​വേ,

അതു ദൈ​വേ​ച്ഛ​യാ വി​ദ്യാ​ധ​രാ​ങ്ക​ണ​ത്തി​ലാ​ണു് പതി​ച്ച​തു്. ജീ​മൂ​ത​കേ​തു ആര​ത്ന​ത്തേ കണ്ടി​ട്ടു്, അതിനെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നു് മല​യ​വ​തി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അതു സ്വ​ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ചൂ​ഡാ​ര​ത്ന​മാ​ണെ​ന്നു് ഒരു നോ​ട്ട​ത്തിൽ അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

ഗരു​ഡ​നാ​ക​ട്ടെ വി​ദ്യാ​ധ​ര​നെ മല​യ​ശി​ര​സ്സിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വെ​ച്ചി​ട്ടു ഭക്ഷി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി.

അദ്ദേ​ഹം തന്റെ ഭക്ഷ്യ​പു​രു​ഷ​നെ ഒന്നു നോ​ക്കി. ഉരഃ​പ​ല​ല​ത്തെ ഇവിടെ വൃ​ത്ത​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഉര​പ​ല​ല​മാ​ക്കി​യി​രി​കു​ന്നു.

എന്തൊ​രു വി​സ്മ​യം! അവ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് മന്ദ​ഹാ​സം കളി​യാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഗരുഡൻ ചി​ന്തി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി;

എന്നു​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം മാ​റി​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ. ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​നൻ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു:

ഈ ‘സ്മി​ത​മൃ​ദു​ല​മ​ധു​ര​ത​ര​വ​ച​നം’ കേ​ട്ടു് ഗരുഡൻ,

എന്നു പറ​ക​യാൽ; വി​ദ്യാ​ധ​രൻ വീ​ണ്ടും നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ അവർ​ത​മ്മിൽ തർ​ക്കി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​നും വദ്ധ്യ​ശി​ല​യിൽ വന്നു​ചേർ​ന്നു. വി​ദ്യാ​ധ​രൻ തന്നെ ചതി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു എന്നു അപ്പോ​ഴാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്റെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ അവസ്ഥ എങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​യ്ക്കേ​ണ്ടു? അദ്ദേ​ഹം രക്ത​പ​ങ്കി​ല​മായ ശി​ല​ക​ണ്ടു്,

എന്നു ദീ​ന​ദീ​നം വി​ല​പി​ച്ചു. ഇവി​ടെ​യും വൃ​ത്ത​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി കവി കരു​ണ​വാ​രി​ധേ എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്നു, ഒരു യു​ക്തി​തോ​ന്നി.

എന്നു കരു​തി​ക്കൊ​ണ്ടു ആ യു​വാ​വു് മല​മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റും​വ​ഴി​ക്ക് താ​ഴ​ത്താ​യി ഒരു ആശ്ര​മം​ക​ണ്ടു. അതു ജീ​മൂ​ത​കേ​തു​വി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​നെ​ക​ണ്ടു്, ആ വൃ​ദ്ധൻ,

“ഉര​ഗ​വ​ര​മ​കു​ട​മ​ണി​മ​ഹൃ​ത​കിം?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അതിനു മറു​പ​ടി​യാ​യി ആ യു​വാ​വു്,

എന്നു പ്ര​തി​വ​ചി​ച്ചു.

‘ആവേദയ തവ ദുഃ​ഖൈ​ക​കാ​ര​ണം’ എന്നു വൃ​ദ്ധൻ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​ന്റെ കഥയെ വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. അതു കേ​ട്ട​പ്പോൾ, വൃ​ദ്ധ​നും പത്നി​യും പു​ത്ര​ഭാ​ര്യ​യും മോ​ഹി​ച്ചു നി​ലം​പ​തി​ച്ചു​പോ​യി. അതു​ക​ണ്ടു ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ ഇങ്ങ​നെ വി​ല​പി​ച്ചു.

ഇവിടെ കവി, “അഹോ! പ്രാ​ണ​പ്ര​ദ​സ്യ​സ​ദൃ​ശം പ്ര​ത്യു പകൃതം ശം​ഖ​ചൂ​ഡാ​മ​ണേഃ” എന്ന നാ​ട​ക​വാ​ക്യ​ത്തെ എത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക.

ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്റെ ഈ വി​ലാ​പം ശി​ല​യു​മ​ലി​യു​മാ​റു​കു​രു​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇങ്ങ​നെ വി​ല​പി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം, “ഹി​മ​സ​ലി​ല​സ​മ​ജ​ല​വു​മി​ത​മൊ​ടു തളി​ച്ചു​ടൻ” ‘ഹേ​മ​ന്ത​ഭൂ​ത​സ​മാ​നം’ തണു​പ്പി​ച്ചു അവരെ പു​നർ​ജീ​വി​പ്പി​ച്ചു. അപ്പോൾ വൃ​ദ്ധൻ,

എന്നു അപേ​ക്ഷി​ക്ക​വേ, ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ, ‘അങ്ങ​യു​ടെ പു​ത്രൻ മരി​ച്ചു​കാ​ണു​ക​യി​ല്ല’ എന്നും മറ്റും പറ​ഞ്ഞു് സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് മല​യ​ശി​ര​സ്സി​ലേ​ക്കു കയറി.

കഥാ​ശേ​ഷ​ത്തെ നാ​ലാം​പാ​ദ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

പർ​വ​ത​ശൃം​ഗ​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ യു​വാ​വു് പോ​കു​മ്പോൾ ‘തോ​ണി​പോൽ രണ്ടി​ട​ത്തു്’ കു​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു​വ​ത്രേ. അതു്,

താ​യി​രി​ക്ക​മ​മെ​ന്നു ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ ഊഹി​ച്ചു.

പർ​വ​ത​ശി​രോ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള വൃ​ക്ഷ​വൃ​ന്ദ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം പക്ഷീ​ന്ദ്ര​നേ​ത്രാ​ഗ്നി​യാൽ ദഗ്ദ്ധ​മാ​യി​ട്ടു് വറ​ണ്ടു കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു.

പത്രീ​ശ​നെ​ക്ക​ണ്ട​മാ​ത്ര​യിൽ ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്

എന്നും, “എന്നെ നീ ഭു​ജി​ക്ക​വൻ തന്നെ നീ​യു​പേ​ക്ഷി​ക്ക” എന്നും പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് തന്റെ വക്ഷ​സ്ഥ​ല​ത്തെ ‘തു​ണ്ഡാ​ഗ്ര​ത്തിൽ’ ചേർ​ത്തു. എന്നാൽ ഗരുഡൻ ലജ്ജി​ച്ചു പിൻ​വാ​ങ്ങി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഇതു​ക​ണ്ടു് ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്റെ കോപം സീമയെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചു.

ഈ ഭർ​ത്സ​നം കേ​ട്ടി​ട്ടു് “വദ്ധ്യ​ചി​ഹ്ന​മു​ണ്ടി​രു​വർ​ക്കും” എന്നു ഗരു​ഡൻ​സ​മാ​ധാ​നം പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. അപ്പോൾ “വദ്ധ്യ​ചി​ഹ്ന​ത്തേ നോ​ക്കി​യ​ല്ല​യോ ഭു​ജി​ച്ചു നീ” എന്നാ​യി ചോ​ദ്യം? അദ്ദേ​ഹം ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​ന്റെ​കോ​പ​ത്തെ ശമി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​ത്ര നോ​ക്കി​യി​ട്ടും ഫലി​ച്ചി​ല്ല.

ഇപ്പോ​ഴാ​ണു് ഗരു​ഡ​നു കഥ മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​നേ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹ​വും കേ​ട്ടി​രു​ന്നു.

എന്നു അദ്ദേ​ഹം വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്നാൽ എങ്ങ​നെ മരി​ക്കും?

വഹ്നി​യിൽ​ച്ചാ​ടി മരി​ക്കാ​മെ​ന്നു​വ​ച്ചാൽ അതു അടു​ത്തെ​ങ്ങു​മി​ല്ല​താ​നും. ഇപ്ര​കാ​രം വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​നി​ല്ക്ക​വേ,

എന്നി​ങ്ങ​നെ കൌ​തു​കം​പൂ​ണ്ടു ഗരുഡൻ അവരെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു നി​ല്പാ​യി.

അതു​ക​ണ്ടു് അവർ വി​ദ്യാ​ധ​ര​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രും ഗൃ​ഹി​ണി​യു​മാ​ണെ​ന്നും അവർ പ്രാ​ണ​ത്യാ​ഗാർ​ത്ഥം ചി​ത​യു​ണ്ടാ​ക്കാ​നാ​യി കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന അഗ്നി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നൽ​കി​യി​ല്ലെ​ന്നും ശം​ഖ​ചൂ​ഡൻ പറ​ക​യാൽ ‘പത്രീ​ശൻ ത്ര​സ്താ​കു​ല​നാ​യ​തി​താ​പ​ത്തോ​ടും’ കൂടി ഇങ്ങ​നെ നി​രൂ​പി​ച്ചു.

ഗരു​ഡ​ന്റെ ഈ ഉദ്യ​മ​ത്തെ പര​മ​കാ​രു​ണി​ക​നായ വി​ദ്യാ​ധ​രൻ കണ്ടു്, ‘പശ്ചാ​ത്താ​പം എന്ന മന്ത്ര​ത്തെ അഹിം​സാ​വ്ര​ത​പൂർ​വം അനു​ഷ്ഠി​ക്കാൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു്’ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അയ​ച്ചു. അന്നു​മു​ത​ല്ക്കു സർ​പ്പ​ങ്ങൾ​ക്കു നിർ​ഭ​യം ജീ​വി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചു​വെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. ഇങ്ങ​നെ ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം സഫ​ല​മാ​യി.

ജീ​മൂ​ത​കേ​തു ‘ദുഃ​ഖാർ​ണ്ണ​വ​നി​മ​ഗ്ന​ഹൃ​ദ​യ​നാ​യ് ബാ​ഷ്പ​പൂർ​ണ്ണാ​ക്ഷ​നാ​യേ” വാ​വി​ട്ടു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പത്നി​യായ മഹാ​പു​ണ്യ​യാ​ക​ട്ടെ, വി​ഗ​ത​ധൈ​ര്യ​യാ​വാ​തേ, വൃ​ത്രാ​രാ​തി​യെ വി​ളി​ച്ചു്,

എന്നി​ങ്ങ​നെ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഗരു​ഡ​നു് അമൃ​ത​ത്തി​ന്റെ കഥ​യോർ​മ്മ​വ​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അമൃ​താ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം അദ്ദേ​ഹം ഉടൻ​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു.

ജീ​മൂ​ത​കേ​തു​വി​നു് ഒരു സമാ​ധാ​ന​വും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല: ഒരു ചിത തയ്യാ​റാ​ക്കാ​നാ​യി അദ്ദേ​ഹം ശം​ഖ​ചൂ​ഡ​നോ​ട​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രും ദുഃ​ഖി​ത​രാ​യി, ‘താർ​ണ്ണ്യ​പ​ല്യ​ങ്ക​സ്ഥല’ത്തിൽ വീ​ണു​മോ​ഹി​ക്ക​വേ ശൈ​ത്യ​സൌ​ര​ഭ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മന്ദ​മാ​രു​തൻ ഒന്നു വീശി. ഊർ​ദ്ധ്വ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഒരു ‘ഹൃ​ദ്യാ​ര​വം’ കേൾ​ക്കാ​യി. ഇതെ​ന്താ​ണു്? എന്നു് എല്ലാ​വ​രും മേ​ല്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ,

എല്ലാ​വ​രും ദേ​വി​യേ സാ​ഷ്ടാം​ഗം പ്ര​ണ​മി​ച്ചു. ഭക്ത​വ​ത്സ​ലാ​യ​ജ​ഗ​ദം​ബിക ജീ​മൂ​ത​വാ​ഹ​ന​നെ ജീ​വി​പ്പി​ച്ചു്, ചക്ര​വർ​ത്തി​യാ​യി അഭി​ഷേ​കം ചെ​യ്തു. ഗരുഡൻ ചെയ്ത പീ​യു​ഷ​വർ​ഷം പതി​ച്ച​പ്പോൾ അവിടെ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന സർ​പ്പാ​സ്ഥി​കൾ​പോ​യും പു​നർ​ജീ​വി​ച്ചു. ഇങ്ങ​നെ എല്ലാം മം​ഗ​ള​മാ​യി കലാ​ശി​ച്ചു എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ മതി​യ​ല്ലോ.

ഈ കവി​യു​ടെ പ്ര​തി​ഭാ​ശ​ക്തി പ്ര​കൃ​ത​കൃ​തി​യു​ടെ എല്ലാ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണാം. ഇതു നാ​ഗാ​ന​ന്ദം നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു തർ​ജ​മ​യാ​ണെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു്. പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കവി സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അപൂർ​വം ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്ര​മേ പദാ​നു​പ​ദ​തർ​ജ്ജിമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു.

കവി​യു​ടെ കാലം എട്ടാം​ശ​ത​ക​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തി​ലോ ഒൻ​പ​താം​ശ​ത​ക​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തി​ലോ ആയി​രി​ക്ക​ണം. പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ ഇതിൽ സു​ല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും, എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ രീ​തി​യോ​ടാ​ണു് ഇതി​നു് അധികം സാ​ദൃ​ശ്യം.

കവി​യേ​പ്പ​റ്റി​യൊ അദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തേ​പ്പ​റ്റി​യോ അറി​വി​ല്ല. വളരെ പ്രാ​ചീ​ന​മാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. മഹി​ഷ​മം​ഗ​ല​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. അതി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭം ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

***

***

ഇത്യാ​ദി.

ഈ വൃ​ത്തം ഒരു കാ​ല​ത്തു വളരെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലും ഇതി​നോ​ടു സദൃ​ശ​മായ ഒരു വൃ​ത്തം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഈ കൃതി എട്ടാം​ശ​ത​ക​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം. ചമ്പു​ക്ക​ളി​ലെ ഗദ്യ​ത്തി​ന്റെ രീ​തീ​യിൽ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗർ​ഭോ​ല്പാ​ദ​നം മുതൽ മര​ണം​വ​രെ മനു​ഷ്യൻ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന സങ്ക​ട​ങ്ങ​ളെ സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്, അതിൽ​നി​ന്നു വി​മോ​ച​നം സമ്പാ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള വഴിയേ കവി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.

***

***

***

***

***

***

മറ്റും യൌവന ദശയിൽ മനു​ഷ്യർ ‘പു​ത്രാ​ല​യ​പ​ശു​ഭൃ​ത്യർ’ നി​മി​ത്ത​മാ​യി അത്യ​ന്തം ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു​വ​ത്രേ!

പാർ​വ​തീ​സ്വ​യം​വ​രം​പാ​ട്ടു് ആരു​ടെ​താ​ണെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. കവി​താ​ഗു​ണ​വും വി​ര​ള​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നല്ല പഴ​ക്കം​തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

കവി​താ​രീ​തി വളരെ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കവി എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നോ​ടു അടു​ത്തു് മു​മ്പോ പി​മ്പോ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഒരു ഭാഗം ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടേ.

ഇവിടെ വി​വ​രി​ക്കാൻ​പോ​കു​ന്ന​തു് രാ​മ​ക​ഥ​പ്പാ​ട്ടു്, ‘ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പോർ’ എന്നീ രണ്ടു കൃ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു്. ഈ രണ്ടു കൃ​തി​ക​ളും മല​യാ​ള​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു എങ്ങ​നെ എന്നു അറി​യു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ തമി​ഴാ​ണോ? ശുദ്ധ തമി​ഴു​മ​ല്ല. മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ​സ​മ്പർ​ക്കം കൊ​ണ്ടു ദു​ഷി​ച്ച​ത​മി​ഴാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ വലി​യ​പി​ശ​കി​ല്ല. ഇത്ത​രം ചില ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. ‘തത്വ​മ​സി’ എന്നൊ​രു ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥം തെ​ക്കൻ​തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ പല ദി​ക്കു​ക​ളി​ലി​രു​പ്പു​ള്ള​താ​യി അറി​യാം. ഒരു പകർ​പ്പു ചി​ത്തി​ര​തി​രു​നാൾ വാ​യ​ന​ശാ​ല​യി​ലും മറ്റൊ​ന്നു മല​യാ​ളം ക്യൂ​റേ​റ്റർ ആഫീ​സി​ലും ഉണ്ടു്.

ഔവാ​ടു​തുറ അയ്യ​പ്പി​ള്ള​ആ​ശാ​നാ​ണു് രാ​മ​ക​ഥ​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു്. ഔവാ​ടു​തുറ നെ​യ്യാ​റ്റിൻ​ക​ര​ത്താ​ലൂ​ക്കിൽ തി​രു​വ​ല്ലം എന്ന സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു്. കവി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​കാ​ലം കൊ​ല്ല​വർ​ഷം അഞ്ചാം​ശ​ത​ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ പറ​യു​ന്നു. കണ്ണ​ശ്ശ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ രാ​മാ​യ​ണം കണ്ടി​ട്ടാ​ണു് ഈ രാ​മ​ക​ഥ​പ്പാ​ട്ടു രചി​ച്ച​തെ​ന്നു ചിലർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​വെ​ന്നും അതു ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ രാ​മ​ക​ഥ​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ മു​ഖ​വു​ര​യാ​യി പാ​ടി​വ​രു​ന്ന ഒരു പാ​ട്ടു​കാ​ണു​ന്നു. അതു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഈ ഗാ​ന​ത്തി​ന്റെ വേ​റൊ​രു​പാ​ഠം ഉള്ളൂർ. മി. എസു്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പ്രാ​ചീ​ന​മ​ല​യാ​ള​മാ​തൃ​ക​കൾ എന്ന കൃ​തി​യു​ടെ അവ​താ​രി​ക​യി​ലും ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ പാ​ട്ടി​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ കവി​യു​ടെ കാലം കണ്ണ​ശ്ശ​ന്റെ കാ​ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ആയി​രി​ക്ക​ണം. എന്നാൽ അങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​കാ​ര്യം കുറെ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി​ട്ടാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്ര​സ്തു​ത​ഗാ​ന​ത്തി​നു് മു​ഖ​വു​ര​യാ​യി പാ​ടി​വ​രു​ന്ന മറ്റു​ചില ഗാ​ന​ങ്ങൾ​കൂ​ടി​യു​ള്ള​താ​യി അറി​യു​ന്നു. ഏതോ ഒരാൾ ഏതോ​കാ​ല​ത്തു എഴു​തിയ ഒരു പാ​ട്ടി​നെ ആധാ​ര​മാ​ക്കി ഒന്നും ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. എന്നാൽ മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള പറ​യു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ഈ കൃ​തി​യ്ക്കു പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടോ എന്നു​ള്ള കാ​ര്യ​വും സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ ശേ​ഖ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള തെ​ളി​വു​ക​ളേ ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ അനു​ബ​ന്ധ​മാ​യി ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ​ത​ന്നെ ഈ അധ്യാ​യം വളരെ ദീർ​ഘ​മാ​യി​പ്പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇവിടെ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് തര​മി​ല്ല.

‘പഴം​തി​ന്നു’ കവി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ഒരാ​ളാ​ണ​ത്രേ ഔവ്വാ​ടു​തു​റ​ആ​ശാൻ. മി​ക​ച്ച​ക​വി​താ​വാ​സ​ന​യും സാ​മാ​ന്യം നല്ല​പ​ഠി​പ്പും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഇക്ക​വി​യ്ക്കു പ്ര​സ്തു​ത​കാ​വ്യം രചി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു് പഴ​ത്തി​ന്റെ അപേ​ക്ഷ​യൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. രസ​പു​ഷ്ടി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം രാമകഥ രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തെ അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ച​രി​തം വാ​ല്മീ​കി​രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഏകദേശ വി​വർ​ത്ത​നം മാ​ത്ര​മാ​ണു്. രാ​മ​ക​ഥ​യി​ലാ​ക​ട്ടേ കവി​യു​ടെ മനോ​ധർ​മ്മം കൂ​ടു​തൽ വ്യാ​പ​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലെ ഉത്സ​വ​ത്തി​നു രാ​മ​ക​ഥ​പ്പാ​ട്ടു​കാർ​ക്കും പടി​ത്ത​രം പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ ഇന്നും ചന്ദ്ര​വ​ള​യം കൊ​ട്ടി, താ​ള​മേ​ളാ​ദ്യ​വ​യ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​സ്തു​ത​ഗാ​നം പാ​ടി​വ​രു​ന്നു.

ഭാഷ ശു​ദ്ധ​ത​മി​ഴ​ല്ലെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ബാ​ധ​ക​മാ​യി ഒന്നു രണ്ടു സം​ഗ​തി​കൾ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. പു​രു​ഷ​പ്ര​ത്യ​യം പല ദി​ക്കു​ക​ളി​ലും വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​താ​യി സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ തത്സ​മ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ ലക്ഷ​ങ്ങ​ളേ​മാ​ത്രം ആധാ​ര​മാ​ക്കി, പ്ര​കൃത കൃ​തി​യെ ഭാ​ഷാ​കാ​വ്യ​മെ​ന്നു വ്യ​വ​ഹ​രി​ക്കാ​മോ എന്നു് ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​കൾ​ത​ന്നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്ത​ട്ടെ. ഒരു​ഭാ​ഗം മാ​ത്രം മാ​തൃ​ക​യ്ക്കു ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

***

ഇത്യാ​ദി.

രാ​മ​ച​രി​തം അന്ന​ത്തെ രാ​ജ​ഭാ​ഷ​യി​ലും രാമകഥ ദേ​ശ്യ​ഭാ​ഷ​യി​ലും രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ പറ​യു​ന്ന​തി​നോ​ടു യോ​ജി​ക്കാൻ തര​മി​ല്ല. രണ്ടു കൃ​തി​ക​ളും അക്കാ​ല​ത്തു് തെ​ക്കൻ തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ നട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു മി​ശ്ര​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു് രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവ​യേ​പ്പ​റ്റി മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു​ള്ള​തി​ല​ധി​കം അവ​കാ​ശ​വാ​ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കാൻ തമി​ഴർ​ക്കു ന്യാ​യ​മു​ണ്ടു്. ഈ അവ​കാ​ശ​വാ​ദ​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ സദിർ​ക്കോ​ട​തി തമി​ഴി​നു അനു​കൂ​ല​മായ വിധി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​പോ​യാൽ, അതു​കൊ​ണ്ടു മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വലിയ നഷ്ട​മൊ​ന്നും വരാ​നു​മി​ല്ല.

ഈ കൃ​തി​യും മി​ശ്ര​ഭാ​ഷ​യിൽ​ത​ന്നെ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ചരി​ത്ര​വി​ഷ​യ​ക​മാ​യി വളരെ പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ള്ള ഒരു പാ​ട്ടാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു്, അതി​നേ​പ്പ​റ്റി അല്പം കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഇവിടെ പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തെ​ക്കൻ​തി​രു​വി​താം​കൂർ പാ​ണ്ഡ്യ​ചോള രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടേ​യും മധു​ര​നാ​യ്ക്ക​ന്മാ​രു​ടേ​യും ആക്ര​മ​ണ​ത്തി​നു് കൂ​ടെ​കൂ​ടെ വശം​വ​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കു അടു​ത്ത​കാ​ലം വരെ ദക്ഷി​ണ​തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ അവർ ഏറെ​ക്കു​റെ അധി​കാ​രം നട​ത്തി​വ​ന്നി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് അസം​ഖ്യം​രേ​ഖ​കൾ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. പ്ര​സ്തു​ത​കഥ നട​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് ‘വഞ്ചി​വേ​ന്തൻ’ കല്ക്കു​ള​ത്തു് പു​ലി​യൂർ​ക്കു​റി​ച്ചി​യിൽ എഴു​ന്ന​ള്ളി​ത്താ​മ​സി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ തി​രു​മ​ല​നാ​യ്ക​ന്റെ സേ​നാ​പ​തി​യായ രാ​മ​പ്പ​യ്യൻ ആരു​വാ​മൊ​ഴി​യ്ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന പണ​ക്കു​ടി എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​വ​ന്നു പാ​ള​യ​മ​ടി​ച്ചു, വഞ്ചി​രാ​ജ്യ​ത്തെ ആക്ര​മി​യ്ക്കാൻ തരം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇതി​നു​മു​മ്പിൽ വേ​ല​യ്യൻ മല​യാ​ള​ത്തെ ഉപ​രോ​ധി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും അയാ​ളു​ടെ സൈ​ന്യ​ത്തെ ‘വീ​ര​നാ​യർ പടൈ​കൂ​ട്ടി​യൊ​രു നൊ​ടി​ത​ന്നി​ലേ​തു​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​ക്ക​വേ’

കത്തു​മൂ​ലം ഈ വിവരം അറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തി​രു​മ​ലേ​ന്തി​രൻ,

അന​ന്ത​രം മധു​ര​നാ​യി​ക്കൻ അയച്ച സൈ​ന്യ​മാ​ണു് ഇപ്പോൾ പണ​കു​ടി​യിൽ സ്ഥാ​ന​മു​റ​പ്പി​ച്ച​തു്. അവ പതു​ക്കേ അവി​ടെ​നി​ന്നും തി​രു​വി​താം​കോ​ട്ടിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു് കൊ​ള്ള​യ​ടി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി.

അക്കാ​ല​ത്തു നാ​ടു​വാ​ണി​രു​ന്ന​തു് ഉണ്ണി​ക്കേ​ര​ള​വർ​മ്മ എന്ന ഭക്ത​നാ​യി​രു​ന്നു. ഈ രാ​ജാ​വി​നെ​യാ​ണു് കോ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​ത​മ്പു​രാൻ തന്റെ ആട്ട​ക്ക​ഥ​യിൽ വാ​ഴ്ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തു്. മധു​ര​പ്പട വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന വിവരം അറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു് ദ്രു​ത​ഗ​തി​യിൽ സൈ​ന്യ​ശേ​ഖ​രം ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി. പത്മ​നാ​ഭ​പു​ര​ത്തി​നു​സ​മീ​പം ആറേ​ഴു​മൈൽ കി​ഴ​ക്കു​മാ​റി സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന കണി​യാ​കു​ളം എന്ന​ദി​ക്കാ​യി​രു​ന്നു യു​ദ്ധ​രം​ഗം. യു​ദ്ധ​മാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തലേ​ദി​വ​സം, മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ മന്ത്രി​മാ​രിൽ ഏഴു​പേർ​ചേർ​ന്നു ഒരു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ചന നട​ന്നു.

എന്നു ‘ചങ്കു​ക്കൊ​ടി​വീ​രൻ കേശവൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു കേ​ശ​വ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം. മന്ത്രി​മാർ​ക്കു മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​മായ പ്രീ​തി​യ്ക്കു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യോ​ടു അസൂയ വർ​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണു്, അവർ ഇങ്ങ​നെ എലിയെ തോ​ല്പി​ച്ചു് ഇല്ലം​ചു​ടു​ന്ന​തി​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ച​തു്.

മഹാ​രാ​ജാ​വു് അവരെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി യു​ദ്ധ​സ​ന്നാ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അടു​ത്ത ദിവസം പട​യ്ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ള​ണം എന്നു ആജ്ഞാ​പി​ച്ച​പ്പോൾ,

എന്നാൽ ‘നെ​റ്റി​ക്കൈ​ക്കാ​ളി​ല്ല​ല്ലോ’ എന്നു് അവർ പറയവേ, അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള ‘നാൻ പോറേൻ ഇങ്ക വഞ്ചി​ക്ക​ര​ശ​നെ’ എന്നു അറി​വി​ച്ചു. ‘എന്നാൽ അങ്ങ​നെ​യാ​വ​ട്ടേ’ എന്നു ആ ദുർ​മ്മ​ന്ത്രി​കൾ ‘ചേ​ര​മാ​നെ​ത്തൊ​ഴു​വി​ടൈ വാ​ങ്ങി’ക്കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പ​ള്ള​യെ നശി​പ്പി​ക്കാൻ ഇതു​ത​ന്നെ നല്ല തരം എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു അവർ അത്യ​ന്തം സന്തോ​ഷി​ച്ചു.

മന്ത്രി​വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു ‘വീ​ര​ശൂ​ര​നി​ട​ത്ത​റ​ത്തേ​വ​നും, വെ​ങ്ക​ല​ക്കൊ​ടി​കു​ള​ത്തു​രു രാ​മ​നും, പേ​രി​ള​മ്പ​യിൽ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​രും’ മറ്റും ഇങ്ങ​നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യെ പോ​രി​ലി​റ​ക്കി​വി​ട്ടി​ട്ടു്,

ഇങ്ങ​നെ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് അവർ വി​വ​ര​ത്തി​നൊ​ക്കെ ഒരു കത്തെ​ഴു​തി ദൂ​തൻ​വ​ഴി​ക്കു് രാ​മ​പ്പ​യ്യ​നു അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു പ്ര​സ്തു​ത​ക​ത്തി​ലെ സാരം

ഈ കത്തു​ക​ണ്ട​പ്പോൾ രാ​മ​പ്പ​യ്യ​ന്റെ ‘മനം മകി​ഴ്‌​ന്തു’ രാ​ജ്യ​ഭ​ക്ത​നായ ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള ഇതൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.

അന്നു രാ​ത്രി ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ മാ​താ​വു് ഒരു ദു​സ്വ​പ്നം കണ്ടു. തന്നി​മി​ത്തം അവർ,

എന്നു​ത​ടു​ത്തു. ഇരവി അതു​കേ​ട്ടു

എന്നു മാ​താ​വി​നെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. പക്ഷേ, ഫലി​ച്ചി​ല്ല. അവർ പി​ള്ള​യു​ടെ പത്നി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടും പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഇര​വി​യു​ടെ പത്നി​യാ​ക​ട്ടേ,

ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ സമീപം പ്രാ​പി​ച്ചി​ട്ടു്,

എന്നു തടു​ത്തു. ഈ സാ​ധ്വി​യും താൻ കണ്ട ദു​സ്സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളെ വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഇവ​യൊ​ക്കെ കേ​ട്ടി​ട്ടും ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള തന്റെ ദൃ​ഢ​നി​ശ്ച​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നും വ്യ​തി​ച​ലി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഇര​വി​പോ​യി കളി​ക​ഴി​ഞ്ഞു കര​യ്ക്കു​ക​യ​റി​യി​ട്ടു നീ​ല​ക​ണ്ഠ​നെ ധ്യാ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, മര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ഒരു പല്ലി വന്നു വലം​തോ​ളിൽ വീ​ഴു​ക​യാൽ വീ​ണ്ടും ഒന്നു​കൂ​ടി സ്നാ​നം​ചെ​യ്തു. അന​ന്ത​രം ആ വീ​ര​പു​രു​ഷൻ ‘മു​ടി​യും പനൈ​ന്തു​കെ​ട്ടി നെ​റ്റി​ത​ന്നി​ലേ നീ​റു​മ​ണി​ന്തു​ടൻ’ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ന്റെ പാ​ദ​ത്തെ​യും ധ്യാ​നി​ച്ചി​ട്ടു് കസ്തൂ​രി​ക്കു​റി​യു​മി​ട്ടു് ഇട​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു കയറി.

കണ്ടി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​താ​വു് ‘കാ​ര്യ​മി​ന്റു നല​മ​ല്ല പാ​പി​യ​നേ പടൈ​ക്കിൻ​റു പോ​കാ​തെ’ എന്നു് ഒന്നു​കൂ​ടി തട​സ്സം പറ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. എന്താ​യി​രു​ന്നാ​ലും യു​ദ്ധ​ത്തി​നു പോ​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യും എന്നു ഇരവി ഉപ്പാ​യി​പ​റ​ഞ്ഞു.

യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​ങ്ങ​ളെ കവി ഇങ്ങ​നെ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പേ​ാൾ ആ വീ​ര​പ്ര​സു,

എന്നു അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്തു​ള്ളു. ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള വഴി​യിൽ ഇറ​ങ്ങിയ മാ​ത്ര​യിൽ, ‘നല്ല​വേ​തി​യാ​നെ​തിർ​വു​ന്തു തോൻ​റി​നാർ’

ആ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ന്റെ ഒരു കൈയിൽ ഉരു​ളി​യും അരി​യും​മ​റ്റേ​ക്ക​യ്യിൽ തീ​യു​മാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. ഈ ദു​ശ്ശ​കു​ന​ത്തേ​യും വക​വ​യ്ക്കാ​തെ അദ്ദേ​ഹം പട​ക്ക​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു. ‘മന്ന​വർ പവനി’യെ​പ്പോ​ലെ യു​ദ്ധ​രം​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു ‘മാർ​ത്താ​ണ്ഡ വാ​രി​ര​വി​തു​ര​യെ’ കണ്ടു പു​ര​സ്ത്രീ​കൾ ഓരോ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി.

മന്ത്രി​കു​ലോ​ത്ത​മ​നും അത്ഭു​ത​പാ​ക്ര​മി​യും ആയ ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള പു​ലി​യൂർ​ക്കു​റി​ച്ചി​യിൽ, ‘കു​രു​മ്പാ​റ​യിൽ മാ​ളി​ക​മീ​തി​ലേ കൊ​ത്ത​ള​ത്തിൽ’ എഴ​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്ന തമ്പു​രാ​നെ മുഖം കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു് യാത്ര പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കരു​ണാ​ശീ​ത​ള​സ്വാ​ന്ത​നായ ആ പൊ​ന്നു​തി​രു​മേ​നി അരു​ളി​ച്ചെ​യ്ത വാ​ക്കു​കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ആർ​ക്കും ഒരു തു​ള്ളി​ക്ക​ണ്ണീ​രെ​ങ്കി​ലും കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് അറി​യാ​തെ വീ​ണു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല.

ഇര​വി​യാ​ക​ട്ടേ, അടിയൻ ‘വി​ട​കൊ​ള്ളു​ന്നു, എന്തു​വ​ന്നാ​ലും യു​ദ്ധം ചെ​യ്യു​ക​ത​ന്നെ​ചെ​യ്യും. “പൊ​ന്നു​തി​രു​മേ​നി​യു​ടെ തി​രു​വാ​ശി​സ്സും’ ഉട​വാ​ളും ലഭി​ച്ചാൽ മതി” എന്നു വി​ട​ചോ​ദി​ച്ചു. വഞ്ചി​വേ​ന്ത​രു​ടെ പള്ളി​വാ​ളും ആശി​സ്സും വാ​ങ്ങി​കൊ​ണ്ടു് ഇര​വി​യു​ദ്ധ​ഭൂ​മി​ക്ക​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി സൈ​ന്യ​സ​മേ​തം നട​കോ​ണ്ട​പ്പോൾ വീ​ര​വ​നി​ത​കൾ കു​മ്മി​യ​ടി​ച്ചു​പാ​ടി​യും മറ്റും സേ​നാ​പ​തി​യേ​യും സൈ​ന്യ​ത്തേ​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു.

***

***

കു​മ്മി​യ​ടി​ച്ച മട​വാർ​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് മന്ത്രി​സ​ത്ത​മൻ, ഉടൻ തന്നെ കു​ങ്കു​മ​ച​ന്ദ​ന​ങ്ങൾ നൽ​കി​യി​ട്ടു്, ‘തങ്ക​യ​രേ! നീ​ങ്കൾ നി​ല്ലു​മെൻ​റു്’ എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് പട​യ്ക്കു​നേ​രേ നട​ന്നു​വ​ത്രേ.

***

യു​ദ്ധം പൊ​ടി​പൂ​ര​മാ​യി ആരം​ഭി​ച്ചു. വഞ്ചി​സേന അതി സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പോ​രാ​ടി.

ഒൻ​റു​പോ​ലെ അട​ന്തേ​റി ഉര​ത്തിൽ പൊ​രു​തു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ‘വടു​ക​പ്പട’ വളരെ പരു​ങ്ങി. ഇങ്ങ​നെ വിജയം അന​തി​ദൂ​ര​വ​ത്തി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് സ്വാ​മി​ദ്രോ​ഹി​ക​ളും കു​ല​ദ്രോ​ഹി​ക​ളു​മായ ‘ഇട​ത്ത​റ​പ്പോ​റ്റി​യും’ ‘ശങ്ക​രൻ കോതൻ മു​രു​ക​നും, വി​ന്ത​ചേ​രും കല​യ​പ്പെ​രു​മാ​ളും, വെ​ങ്ക​ല​ക്കോ​ടി​കു​ള​ത്തൂർ രാ​മ​നും തൂയ്യ ശങ്കു​ക്കോ​ടി​ക്കാ​രൻ കേ​ശ​വ​നും, തെ​ന്നി​ലം പുകൾ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​രും, ‘ശി​ങ്കം​പോ​ലെ മാർ​ത്താ​ണ്ഡൻ രാ​മ​നും’ മന്നർ​മെ​യ്ക്കും ചെ​റു​വ​ള്ളി​പ്പി​ള്ള​യും, ‘വലിയ വിള പനയറ രാ​മ​നും’ മുൻ​നി​ശ്ച​യ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് മു​ന്ന​ണി ഭേ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് വീ​ര​പ്പ​ട​യോ​ടു​കൂ​ടി പിൻ​വ​ലി​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു്. ഇര​വി​പ്പി​ള്ള ഈ ചതി​പ്ര​യോ​ഗം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും,

എന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വി​ജൃം​ഭി​ത​വീ​ര്യ​നാ​യി പോ​രാ​ടി. അനേകം പേർ മരി​ച്ചു​വീ​ണു. തന്റെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലും,

എന്നി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം പിൻ​വാ​ങ്ങി​യി​ല്ല. പതി​നെ​ട്ട​ട​വും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് ആ വീ​ര​കേ​സ​രി പൊ​രു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ, ചതി​യ​നായ കു​തി​ര​ക്കാ​രൻ പു​റ​കിൽ​നി​ന്നു ഒന്നു വെ​ട്ടി. ആ വെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം വക​വ​യ്ക്കാ​തെ വെ​ടി​യേ​റ്റ പന്നി​യെ​ന്ന​പോ​ലെ എതി​രാ​ളി​ക​ളെ​യ​രി​ഞ്ഞു നി​ല​ത്തു​പ​തി​പ്പി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ നി​ല​യി​ല്ലാ​താ​ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹ​ഹം ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ വെ​ട്ടേ​റ്റു വീ​ര​സ്വർ​ഗ്ഗം പ്രാ​പി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരി​ക​യും കു​ല​ദ്രോ​ഹി​ക​ളു​ടെ മനോ​ഗ​തം സഫ​ല​മാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. രാ​മ​പ്പ​യ്യൻ ഈ പു​രു​ഷ​കേ​സ​രി​യു​ടെ ശി​ര​സ്സി​നെ പട്ടിൽ​പൊ​തി​ഞ്ഞു് മധു​ര​നാ​യ്ക്ക​നു കാ​ഴ്ച​വെ​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​മാ​ക​ട്ടേ,

എന്നു വി​ല​പി​ക്ക​യും ഈ പു​രു​ഷ​ര​ത്ന​ത്തെ കൊ​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞ​തു് അനു​ചി​ത​മാ​യി​പ്പോ​യെ​ന്നു രാ​മ​പ്പ​യ്യ​നെ ശാ​സി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു്, ആ ശി​ര​സ്സി​നെ പാ​ള​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​പ്പാ​നേർ​പ്പാ​ടു​ചെ​യ്തു.

ദൂ​തൻ​വ​ഴി​ക്കു് സേ​നാ​പ​തി​യു​ടെ മര​ണ​വൃ​ത്താ​ന്ത​മ​റി​ഞ്ഞു മഹാ​രാ​ജാ​വു് ഒട്ടു​വ​ള​രെ വി​ല​പി​ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. ആ തി​രു​മേ​നി​യു​ടെ ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യും ആശ്രി​ത​വാ​ത്സ​ല്യ​വും അത്യ​ത്ഭു​തം! പി​ള്ള​യു​ടെ ‘താ​യാ​രെ’ എന്തു ചെ​യ്തി​ട്ടാ​ണു് താ​നി​നി സമാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​തു് എന്ന ഏക​വി​ചാ​ര​മാ​ണു് ആ രാ​ജ​കേ​സ​രി​ക്കു് ആദ്യ​മാ​യു​ണ്ടാ​യ​തു്. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു മകനെ എത്ര​കാ​ലം തപ​സ്സു​ചെ​യ്താൽ​കി​ട്ടും? കഷ്ടി​ച്ചു മു​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു വയ​സ്സാ​കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ പ്ര​ധാന സചി​വ​ത്വം സമ്പാ​ദി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്മ​മു​ള്ള നയ​കോ​വി​ദ​ത്വ​വും ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യും അത്ഭു​ത​വീ​ര്യ പരാ​ക്ര​മ​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ച്ച​പ്പോൾ സ്വർ​ണ്ണ​ത്തി​നു സൌ​ര​ഭ്യം കൂടി ഉണ്ടാ​യാ​ലു​ള്ള അവസ്ഥ പ്രാ​പി​ച്ചു.

മഹാ​രാ​ജാ​വു് കാൽ​ന​ട​യാ​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ ആ സാ​ദ്ധ്വി​യെ​ച്ചെ​ന്നു​ക​ണ്ടു. ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​നി​യായ ആ വീ​ര​പ്ര​സു​വി​നു പറ​യാ​തെ​ത​ന്നെ കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. അവ​രു​ടെ ‘ശാ​ല​യും അലി​ഞ്ഞു​പോക’ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണ​മു​ള്ള വി​ലാ​പം കേ​ട്ട​പ്പോൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു് ഇതി​കർ​ത്ത​വ്യ​താ മൂ​ഢ​നാ​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം അവരെ ഉചി​ത​ങ്ങ​ളായ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളാൽ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു്, ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ ശി​ര​സ്സു ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ പാ​ള​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മെ​ന്തെ​ന്നു ആലോ​ചി​ച്ചു. പക്ഷെ പു​ലി​ക്കൂ​ട്ടിൽ തല​യി​ടാൻ ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​കു​മോ? എന്നാൽ ‘കാ​ളി​നാ​യർ’ എന്നൊ​രു​വൻ ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ ആശ്രി​ത​വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അയാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നോ​ടു് തന്റെ യജ​മാ​ന​ന്റെ ശി​ര​സ്സു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നു കല്പ​ന​കി​ട്ട​ണം എന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. മഹാ​രാ​ജാ​വു് സന്തോ​ഷ​പൂർ​വം അനു​മ​തി​നൽ​കി. കാ​ളി​നാ​യർ ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ പാ​ള​യ​ത്തി​നു സമീപം എത്താ​റാ​യ​പ്പോൾ വടു​ക​പ്പ​ട​ചെ​ന്നു അയാളെ വള​ഞ്ഞു. കാ​ളി​നാ​യർ പറ​ഞ്ഞു:

മല​യാ​ളി മന​തു​റ​പ്പും ചീ​റ്റ​വും തന​ക്ക​ണ്ടു്’ ശത്രു​ക്കൾ ‘മനം​മ​ടി​ന്തു’ മാ​റി​നി​ന്നു. അവരിൽ ഒരുവൻ രാ​മ​പ്പ​യ്യ​നെ വി​വ​ര​മ​റി​യി​ച്ചു് ഉടനേ അയാളെ തന്റെ മു​മ്പിൽ​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നു അദ്ദേ​ഹം ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. എന്തി​നാ​യി​ട്ടു വന്നു? എന്നും മറ്റും സേ​നാ​പ​തി ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ‘ഞാൻ പാ​ദ​കാ​ണി​ക്ക​യ്ക്കു പോയി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പേ​ാൾ ശത്രു​ക്കൾ എന്റെ യജ​മാ​ന​നെ ചതി​ച്ചു നി​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​താ​യി അറി​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ര​സ്സു തന്നേ​ക്കുക! അല്ലെ​ങ്കിൽ നാം തമ്മിൽ വഴ​ക്കി​നി​ട​വ​രും’ എന്നു സധൈ​ര്യം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

എന്നാ​യി രാ​മ​പ്പ​യ്യ​ന്റെ ചോ​ദ്യം.

കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് കാ​ളി​നാ​യ​രെ അവൻ പാ​ള​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അവി​ടെ​ങ്ങും തല കണ്ടി​ല്ല. എന്തോ അപ​ക​ട​മു​ണ്ടെ​ന്നു സം​ശ​യി​ച്ചു്,

ഈ വീ​ര​ന്റെ സ്വാ​മി​ഭ​ക്തി​ക​ണ്ടു, പ്ര​സ​ന്ന​നായ രാ​മ​പ്പ​യ്യൻ പട്ടിൽ​പൊ​തി​ഞ്ഞ തലയെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ​യ്യിൽ​കൊ​ടു​ത്തു് അയാ​ളു​ടെ ദുഃ​ഖാ​തി​രേ​കം കണ്ട​പ്പോൾ വടു​ക​ന്മാർ​ക്കു​കൂ​ടി മന​സ്സ​ലി​ഞ്ഞു.

എന്നു അവർ ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു്

കാളി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

‘പ്ര​തി​മാ​സം മൂ​ന്നു പൊ​ന്നു​ത​രാം. ഞങ്ങ​ളു​ടെ സൈ​ന്യ​ത്തിൽ സേ​വി​ക്കാ​മോ?’ എന്നു രാ​മ​പ്പ​യ്യൻ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു അതിനു മറു​പ​ടി. രാ​മ​പ്പ​യ്യൻ കാ​ളി​നാ​യർ​ക്കു് വി​ല​യേ​റിയ ചില സമ്മാ​ന​ങ്ങൾ​കൊ​ടു​ത്തു പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു.

മഹാ​രാ​ജാ​വു് എഴു​ന്ന​ള്ളി​യി​രു​ന്നു​ത​ന്നേ ശവ​സം​സ്കാ​രം മു​റ​യ്ക്കു നട​ത്തി. ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ സൈ​ന്യം അണി​നി​ര​ന്നു ആചാരം ചെ​യ്തു.

കാ​ളി​നാ​യർ​ക്കു മഹാ​രാ​ജാ​വു് ‘കു​ഞ്ചി​കോ​ടു​ദേ​ശം പേരിൽ പതി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു​വ​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വം​ശ​ക്കാർ ഇപ്പോ​ഴും ഉണ്ടു്. ചില സർ​ക്കാ​രു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​ത്രി​മ​ഫ​ല​മാ​യി നാ​യ​രു​ടെ വം​ശ​ജ​ന്മാർ​ക്കു് ആ വസ്തു​ക്കൾ അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. കു​റേ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞു് വംശം അന്യം നി​ന്നു പോ​യെ​ന്നു ഒരു രേഖ എങ്ങ​നെ​യൊ അവ​രു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു് വസ്തു​ക്കൾ പാ​ട്ടം​കെ​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ സ്മാ​ര​ക​മായ ഒരു ശി​ലാ​വി​ഗ്ര​ഹം തല​യ​റ്റു് ഇപ്പോ​ഴും സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു. ഉള്ള ചരി​ത്രേ​ഖ​ക​ളെ നശി​പ്പി​ച്ചും ഇല്ലാ​ത്ത​തി​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി​യും വരു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് ആരു് ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള സ്മാ​ര​ക​ങ്ങ​ളെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു? അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​വും ഒന്നു രണ്ടു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു​വ​രെ നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്നു. അന്തഃ​പു​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഛാ​യ​യും എഴു​തി​വ​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്രേ. ഈ തറ​വാ​ടു​സം​ബ​ന്ധി​ച്ച വസ്തു​ക്ക​ളെ​ല്ലാം ഇപ്പോൾ അരുമന അമ്മ​വീ​ടു​വ​ക​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സർ​വ​രേ​ഖ​ക​ളും നശി​ച്ചാ​ലും ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ യശ​സ്സു ആച​ന്ദ്ര​താ​രം നി​ല​നി​ല്ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ചരി​ത്ര​ക​ഥ​ക​ളും മറ്റും എഴുതി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വർ, ഈ മാ​തി​രി മഹാ​പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ കഥ​കൾ​കൂ​ടി അവ​യു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, ബാ​ല​വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടെ ശാപം അവർ​ക്കു സമ്പാ​ദി​ക്കാ​തെ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ സംഭവം നട​ന്ന​കാ​ല​ത്തി​നോ​ടു അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്ക​ണം ഈ കൃ​തി​യും രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​രൻ കണി​യാ​കു​ള​ത്തിൽ പോർ​ന​ട​ന്ന​തു് 670-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കാണെന്നു പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. മി. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രാ​ക​ട്ടെ ‘ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള എന്ന നായർ യോ​ദ്ധാ​വു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ (രാ​മ​പ്പ​യ്യ​ന്റെ) സൈ​ന്യ​ത്തോ​ടെ​തിർ​ത്തു് യശ​ശ്ശ​രീ​ര​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തു ക്രി​സ്തു​വർ​ഷം 1635-ൽ ആയി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്’ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ പ്ര​സ്തു​ത​ഗാ​ന​ത്തിൽ​ത​ന്നെ,

യു​ദ്ധം​തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​യി രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു സം​ശ​യ​ത്തി​നൊ​ന്നും വഴി​യി​ല്ല.

ധർ​മ്മ​ബോ​ധോ​ദ്ദീ​പ​ക​മായ ഈ ചെ​റു​കൃ​തി അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് ഇക്കാ​ല​ത്തെ കൃ​തി​ക​ളിൽ സാ​ധാ​രണ കാ​ണാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ എതുക, മോന എന്നീ രണ്ടു​മാ​തി​രി പ്രാ​സ​ങ്ങ​ളും ഇതിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. എതു​ക​മാ​ത്രം സാർ​വ​ത്രി​ക​മാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. മാ​തൃ​ക​കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഒരു ഭഗം ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

***

ഇത്യാ​ദി.

ഈ വരി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം മോ​ന​പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും എതുക ചില ദി​ക്കിൽ മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ന്നു​ള്ളു. കവി ആരെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

ഇക്ക്യ​തി​ക്കു് ഇപ്പോൾ 35 പതി​പ്പോ​ളം കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു് സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യി​ലും മറ്റും ഈ ലഘു​കൃ​തി​യ്ക്കു് എത്ര​ത്തോ​ളം പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. കവി പണ്ഡി​ത​ന​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, സര​സ​മായ ചില ഘട്ട​ങ്ങൾ അവി​ട​വി​ടെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.

അര​ക്കി​ല്ലം​വെ​ന്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് കു​ന്തി​യും പു​ത്ര​രും ആയി ഒരു പു​ഴ​വ​ക്ക​ത്തു​ചെ​ന്നു​ചേർ​ന്നു, തോ​ണി​ക​ട​പ്പാൻ മാർ​ഗ്ഗം അന്വേ​ഷി​ച്ചു. കൈയിൽ കാ​ശി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ വലിയ ദുർ​ഘ​ട​മാ​യി.

എന്നു തോ​ണി​ക്കാ​രൻ ശഠി​ച്ചു. ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​യ്ക​യാൽ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്തി​ട്ടു്, അവർ അക്ക​ര​ക​ട​ന്നു. എന്നാൽ കു​ന്തി​യ്ക്കു വലിയ ദുഃ​ഖ​മാ​യി. അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കെ, തോ​ണി​ക്കാ​രൻ വാ​യു​ത​ന​യ​നെ നോ​ക്കി​യി​ട്ടു്, ‘ഭാ​ര്യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​കൾ ഒക്കെ നീയും വാ​ട്ടം​വ​രാ​തെ ചെ​യ്യ​ണം’ എന്നു ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ ആക​ട്ടെ എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഭീമൻ അവൾ​ക്കു കു​ളി​പ്പാൻ വെ​ള്ളം കാ​ച്ചു​വാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കു​ന്തി​ദേ​വി​ക്കു് ആല​സ്യം പി​ടി​പെ​ട്ടു. വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നാ​യി ഭീമനെ അയ​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ഹി​ഡം​ബ​വ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്ന​പ്പോൾ,

അവിടെ സ്നാ​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഹി​ഡും​ബി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കണ്ടു് മോ​ഹി​ച്ച് ചി​ല​തൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ,

എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ആട്ടി​പ്പാ​യി​ച്ചു. അവൾ​ത​ന്നെ സഹോ​ദ​ര​ന്റെ സമീപം പ്രാ​പി​ച്ചു ചില കള്ള​ങ്ങൾ തട്ടി​വി​ട്ടു. അപ്പോൾ ഹി​ഡു​ബ​നു​ണ്ടായ ഭാവം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തും മറ്റും യഥാർ​ത്ഥ കവി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഈഷൽ​സ്ഫു​ര​ണം കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

സാ​മാ​ന്യ​ജ​ന​ത​യു​ടെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​യി ഏതോ ഒരു കവി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്ക​ണം ഈ ഭീ​മൻ​പാ​ട്ടു്. ഇത്ത​രം കൃ​തി​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​രൂ​പ​ക​കേ​സ​രി​ക​ളു​ടെ ഭീ​ക​ര​ഗർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അവയേ നാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് ഓടി​ക്കാൻ പര്യാ​പ്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.