SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/An_Old_Woman.jpg
An Old Woman: The Artist’s Mother, a painting by Rembrandt (1606–1669).
പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന—തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ വിധവ
റോ­സ്സ് ജോര്‍ജ്ജ്

അ­ട­പ്പി­ല്ലാ­ത്ത പ­ഴ­യൊ­രു അ­ല­മാ­ര­യു­ടെ മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ ത­ട്ടിൽ നി­ന്നാ­ണു് അവരെ ഞാൻ വ­ലി­ച്ചെ­ടു­ത്ത­തു്. മാ­ക്സിം ഗോർ­ക്കി യുടെ ‘അമ്മ’യിലെ പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന അ­വ­രു­ടെ ശ്രേ­ഷ്ഠ­സാ­ന്നി­ദ്ധ്യം കൊ­ണ്ടു് എന്നെ അ­മ്പ­ര­പ്പി­ക്കാൻ ത­യ്യാ­റാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും വായന പൂർ­ത്തി­യാ­ക്കാ­നോ മു­ന്നോ­ട്ടു് പോ­കാ­നോ സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. പത്തു വ­യ­സ്സിൽ എ­ത്തി­വ­ലി­ഞ്ഞു അ­തെ­ടു­ത്തു തു­റ­ക്കു­മ്പോൾ ഇ­ളം­ചു­വ­പ്പു നി­റ­ത്തി­ലു­ള്ള പു­റം­ച­ട്ട­യിൽ നി­ന്നു് അ­വ­രു­ടെ മകൻ ഉ­രു­ക്കു­മ­നു­ഷ്യ­നാ­യ പാവേൽ വ്ലാ­സോ­വി­ന്റെ രേ­ഖാ­ചി­ത്രം മാ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു. കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു വാ­യി­ക്കാൻ ഇ­നി­യും സ­മ­യ­മാ­യി­ല്ലെ­ന്നു കേ­ട്ട­തു കൊ­ണ്ടാ­കാം ചില കാ­ഴ്ച­കൾ മാ­ത്രം ക­ണ്ടു് പാ­തി­യിൽ പു­സ്ത­കം അ­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു­ണ്ടാ­യ­തു്. എ­ങ്കി­ലും ഫാ­ക്ട­റി സൈറൺ കേൾ­ക്കു­മ്പോൾ ചാ­ര­നി­റ­മാർ­ന്ന കൂ­ര­ക­ളിൽ നി­ന്നും ഭ­യ­പ്പാ­ടോ­ടെ പാ­റ്റ­ക­ളെ­പ്പോ­ലെ നീ­ങ്ങു­ന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളും ഈർ­പ്പ­മു­ള്ള ച­തു­പ്പു­ക­ളും താ­മ്ര­വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളും വൈ­കു­ന്നേ­ര­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള യു­വാ­ക്ക­ളു­ടെ അർ­ക്കേ­ഡ്യൻ സം­ഗീ­ത­മേ­ള­ക­ളും മ­ന­സ്സിൽ തങ്ങി നി­ന്നു. അ­തി­ലു­പ­രി മ­യ­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ­രു­ടെ പെ­രു­മാ­റ്റ­ങ്ങൾ­ക്കു് സൗ­മ്യ­മാ­യ ആ­തി­ഥ്യ­മ­ര്യാ­ദ­കൊ­ണ്ട് പ്ര­തി­വി­ധി കാ­ണു­ന്ന ഒ­ര­മ്മ­യും. അവർ സമോവർ ഒ­രു­ക്കാൻ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന വ്യ­ഗ്ര­ത­യും ചായ പകരാൻ കാ­ണി­ച്ച ശു­ഷ്കാ­ന്തി­യും ഏ­റ്റ­വും ഹൃ­ദ്യ­മാ­യി ആ വാ­യ­ന­യിൽ തോ­ന്നി. ര­ണ്ടാം ഭാ­ഗ­ത്തു എ­ത്തു­ന്ന­തി­നു് മുൻപേ അ­ല­മാ­ര­യു­ടെ മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ ത­ട്ടി­ലേ­യ്ക്കു് പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന അ­തി­വേ­ഗം മ­ട­ങ്ങി­പ്പോ­യി! മാ­പ്പു്!! മാ­ക്സിം ഗോർ­ക്കി­യോ­ടു്!

വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം പു­നർ­വാ­യ­ന തന്ന ആ­ന­ന്ദ­ത്തിൽ നി­ന്നും ബോ­ധ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു­മാ­ണു് അവരെ ഞാൻ സ­മ­ക്ഷ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു വീ­ണ്ടും കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു വ­രു­ന്ന­തു്. കാലം ഉ­ഴു­തു­മ­റി­ച്ച നി­ല­ത്തു ഗോർ­ക്കി­യു­ടെ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ പു­തു­ജീ­വൻ പ്രാ­പി­ച്ചു ആ­ഴ്‌­ന്നി­റ­ങ്ങി­യ­തു­പോ­ലെ. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ച അ­ധ­ര­ങ്ങ­ളു­മാ­യി വി­സ്മൃ­തി­യിൽ ല­യി­ച്ചി­ട്ടും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളിൽ ജീ­വി­ക്കു­ന്ന എ­ഴു­ത്തു­കാർ, അവർ മ­നോ­മു­കു­ര­ത്തിൽ ജീവൻ കൊ­ടു­ത്ത ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങൾ! മ­ഹാ­മാ­രി­യു­ടെ ദ­ണ്ഡ­ന­പാ­ടു­കൾ മാ­യ്ക്കാൻ പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ­ക്കു് ആ­വു­മെ­ന്നു് സ­ത്യ­മാ­യും വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ.

images/mother-chinthan-books_FrontImage_986.jpg

1902-ൽ നി­ഷ്നി­യോ നോവ്-​ന്റെ പ്രാ­ന്ത­പ്ര­ദേ­ശ­ത്തി­ലെ സൊർ­മോ­വ എന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി കേ­ന്ദ്ര­ത്തിൽ നടന്ന മെ­യ്ദി­ന പ്ര­ക­ട­ന­മാ­ണ­ല്ലോ ‘അമ്മ’ എന്ന കൃതി എ­ഴു­താൻ ഗോർ­ക്കി­യെ പ്രേ­രി­പ്പി­ച്ച­തു്. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ ‘അമ്മ’യി­ലേ­യ്ക്കു് ക­ണ്ണു­കൂർ­പ്പി­ക്കു­മ്പോൾ മ­ഹ­ത്താ­യ അ­തി­ന്റെ ഇ­തി­വൃ­ത്ത­ത്തിൽ നി­ന്നും സജീവ സാ­ന്നി­ദ്ധ്യ­മാ­യി നി­റ­ഞ്ഞു നി­ല്ക്കു­ന്ന ‘തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ വിധവ’ എ­ന്നു് സ്വയം അ­ഭി­മാ­നി­ച്ച പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന­യെ പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യി ഓർ­ത്തെ­ടു­ക്കു­ക­യാ­ണി­വി­ടെ.

ക­രി­പു­ര­ണ്ട അ­സ­മ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ നേർ­ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളോ­ടൊ­പ്പം സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കും ആ­ന്ത­രി­ക­പ­രി­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­ലേ­യ്ക്കും അവർ ക­ട­ന്നു വ­ന്ന­തു് കൂ­ടു­തൽ തെ­ളി­മ­യോ­ടെ കാ­ണാ­നാ­യി.

ക­ല­ഹ­പ്രി­യ­നാ­യ മി­ഖാ­യിൽ വ്ലാ­സോ­വ് എന്ന മെ­ക്കാ­നി­ക് വോ­ഡ്ക­യു­ടെ ഗന്ധം ക­ലർ­ന്ന ഫ­ലി­ത­ങ്ങ­ളിൽ നൃ­ത്ത­വും സം­ഗീ­ത­വും കൂ­ടി­ക്ക­ലർ­ന്ന ഒരു ഇ­രു­ണ്ട ഇ­ട­നാ­ഴി­യിൽ വെ­ച്ചു ഭി­ത്തി­യോ­ടു് ചേർ­ത്തു പി­ടി­ച്ചു നിർ­ത്തി നേ­ടി­യെ­ടു­ത്തൊ­രു മൗ­നാ­നു­വാ­ദ­മാ­ണു് പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന­യു­ടെ ജീ­വി­ത­മെ­ന്നു് ഗോർ­ക്കി എ­ഴു­തു­ന്നു. കു­ത്ത­ഴി­ഞ്ഞ ജീ­വി­ത­വും മ­ദ്യ­പാ­ന­വും ഭർ­ത്താ­വി­നെ മ­ര­ണ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു ത­ള്ളി­വി­ട്ട­പ്പോൾ അവരിൽ ജ്വ­ല­ന­മു­ണർ­ത്താൻ പാവേൽ വ്ലാ­സോ­വ് എന്ന ക്ഷു­ഭി­ത­യൗ­വ­നം ചോ­ദി­ച്ച ഒരു ചോ­ദ്യം ഉ­ണ്ടു് “അമ്മ എന്തു സു­ഖ­മാ­ണു് അ­റി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ള്ള­തു്? ഓർ­മ്മി­ക്കാ­നാ­യി എ­ന്താ­ണു കൈ­വ­ശ­മു­ള്ള­തു്?”

ഇതു് കാ­ല­പ്പ­ഴ­ക്ക­ത്താൽ തേ­ഞ്ഞു­പോ­യൊ­രു ചോ­ദ്യ­മ­ല്ല. കേൾ­ക്കാ­നും കാ­ണാ­നും തു­റ­വി­യു­ള്ള ഇ­ക്കാ­ല­ത്തും ഏ­തൊ­രാൾ­ക്കും പ­ര­സ്പ­രം ചോ­ദി­ക്കാ­വു­ന്നൊ­രു ചോ­ദ്യ­മാ­ണി­തു്. നി­ലോ­വ്ന­ക്കു് ഇ­രു­പ­ത്തൊ­ന്നാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടി­ലെ സ്ത്രീ­ക­ളോ­ടു് ഏറെ പ­റ­യാ­നു­ണ്ടു്. അ­വ­രു­ടെ മകൻ ഉ­യർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ച ചെ­ങ്കൊ­ടി മാ­ന­വ­സ­മ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ സ­ന്ദേ­ശം പേ­റു­മ്പോ­ഴും ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലെ ഈ ‘അമ്മ’ എന്റെ ഉ­റ­ക്കം കെ­ടു­ത്തു­ക­യും അ­വ­രു­ടെ സൗ­മ്യ­മാ­യ ച­ല­ന­ങ്ങ­ളാൽ ചി­ന്ത­കൾ പൊ­ലി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ ഉ­യർ­ന്ന വ­ല­ത്തേ പു­രി­ക­ക്കൊ­ടി ഉ­യർ­ത്തി തി­ടു­ക്ക­ത്തി­ലും ജാ­ഗ്ര­ത­യി­ലും ചെ­യ്തു കൂ­ട്ടു­ന്ന കാ­ര്യ­ങ്ങൾ പു­തു­ജീ­വൻ നേടിയ ഒ­രാ­ത്മാ­വി­ന്റെ പ്ര­ഭ­യാൽ കൂ­ടു­തൽ അർ­ത്ഥ­വ­ത്താ­ക്കു­ക­യാ­ണു് ജീ­വി­തം തന്നെ.

അവർ ഇ­ന്നിൽ ജീ­വി­ക്കു­ക­യും പ്ര­വ­ച­നാ­തീ­ത­മാ­യി കുറേ ഏറെ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ പ­റ­ഞ്ഞു വ­ച്ചി­രി­ക്ക­യും ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്ന പോലെ.

അ­സം­തൃ­പ്തി­യു­ടെ മർ­മ്മ­ര­ത്താൽ തള്ളി നീ­ക്കി­യ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ഏ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത­യിൽ നി­ന്നു് മൂരി നി­വർ­ത്തി­യ നി­ലോ­വ്ന വെ­റു­മൊ­രു ക­ണ്ണീ­രി­ന്റെ അ­മ്മ­യ­ല്ല. മകൻ പാ­വ്ലോ­വ് കൈ­മാ­റി­യ നീ­തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള സ്വ­പ്ന­ങ്ങ­ളി­ലേ­യ്ക്കു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ പ്ര­യാ­ണ­ത്തി­നു് നി­ര­വ­ധി മാ­ന­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. അ­നി­വാ­ര്യ­മാ­യ ഉ­യിർ­ത്തെ­ഴു­നേൽ­പ്പി­നു് അവർ തോ­ളിൽ­നി­ന്നി­റ­ക്കി വച്ച മൂ­ന്നു് ഭാ­ര­ങ്ങൾ—ഗോർ­ക്കി പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന­വ—തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ, കു­ടും­ബ­ത്തി­ന്റെ, പി­ന്നെ സ്വ­ന്തം ആ­ത്മാ­വി­ന്റെ—കാരണം അവർ ഒരേ സമയം മ­ത­ത്തി­ന്റെ അ­ധീ­ന­ത­യിൽ പെ­ട്ട­വ­ളും അ­ടി­ച്ച­മർ­ത്ത­പ്പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ ഭാ­ഗ­വും ആ­യി­രു­ന്നു.

മകനും കൂ­ട്ടു­കാ­രും വാ­യി­ക്കു­ന്ന പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ നേരു പ­റ­യു­ന്ന­താ­യ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് വി­ല­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­താ­വു­ന്ന­തു് എ­ന്നു് അവർ തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞൊ­രു നി­മി­ഷ­മു­ണ്ടു്. നി­ശ്ശ­ബ്ദ­മാ­യ ഒരു അ­കൽ­ച്ച­യോ­ടെ അ­തി­ലേ­റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തോ­ട­ടു­ത്ത ഒരു അ­ടു­പ്പ­ത്തോ­ടെ അന്നു മുതൽ അവർ തി­ള­ങ്ങു­ന്ന പി­ച്ച­ള­സ­മോ­വ­റിൽ മാ­റു­ന്ന അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ച്ഛാ­യ നോ­ക്കി­യി­രു­ന്നു. മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ഒരു രൂ­പാ­ന്ത­രീ­ക­ര­ണം! എ­ങ്ങ­നെ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്ന­ല്ല ഇ­നി­യും എ­ങ്ങ­നെ ജീ­വി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് അവർ ഉ­റ­പ്പി­ച്ച നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ.

അവർ പാ­ട്ടു് പാടി. വാ തു­റ­ന്നു സം­സാ­രി­ച്ചു, സ്വ­ന്തം വാ­ക്കു­കൾ കേ­ട്ടു വി­സ്മ­യ­പ്പെ­ട്ടു. പുക നി­റ­ഞ്ഞ വാ­യു­വിൽ തന്നെ ച­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഒരു ശക്തി അവർ ക­ണ്ടെ­ത്തി നീ­തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള സ്വ­പ്ന­ങ്ങ­ളിൽ ജ്വ­ലി­ച്ചു.

എല്ലാ അ­വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങ­ളു­ടെ പി­ന്നി­ലും ഒരു വി­ശ്വാ­സ­മു­ണ്ടെ­ന്നു് ആ­ശ്വ­സി­ച്ചു. നി­കൃ­ഷ്ട­മാ­യ തന്റെ ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തിൽ തന്നെ മ­റ­ന്ന­തോർ­ത്തു അവർ ല­ജ്ജി­ച്ചു. വി­പ്ല­വ­കാ­രി­യാ­യ മ­ക­ന്റെ കാ­ല­ടി­ക­ളെ പി­ന്തു­ടർ­ന്ന­പ്പോൾ അർ­ത്ഥ­സ­മ്പു­ഷ്ട­മാ­യ ഒരു ജീ­വി­തം അവരും സ്വ­പ്നം കണ്ടു. നി­ലോ­വ്ന­യും ചി­ന്തി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി ചു­റ്റു­മു­ള്ള സ­ഹ­ജർ­ക്കു­വേ­ണ്ടി. അതു കണ്ടു പാവേൽ വ്ലാ­സോ­വ് എന്ന മകൻ പ­റ­യു­ന്നു “ഒ­രാ­ളു­ടെ അമ്മ അ­യാ­ളു­ടെ ആ­ദർ­ശ­ത്തിൽ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ക കൂടി ചെ­യ്യു­മ്പോൾ അ­യാൾ­ക്ക­തു് ഒരു അ­പൂർ­വ്വ­ഭാ­ഗ്യ­മാ­കു­ന്നു” എ­ന്നു്.

images/Maxim_Gorky.jpg
മാ­ക്സിം ഗോർ­ക്കി

സ്വ­ത­ന്ത്ര മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ വിശേഷ ദി­വ­സ­മെ­ന്നു് വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ച്ച മെ­യ്ദി­ന­ജാ­ഥ­യിൽ ന്യാ­യ­ത്തി­ന്റെ­യും നീ­തി­യു­ടെ­യും സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­ന്റെ­യും പ­താ­ക­യു­മാ­യി പാവേൽ വ്ലാ­സോ­വ് ന­ട­ന്നു നീ­ങ്ങു­മ്പോൾ അ­മ്മ­ക്കൊ­രു അ­ന്തർ­ഗ­ത­മു­ണ്ടു് “അ­വ­രു­ടെ ല­ക്ഷ്യം പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­ണു്.” മ­ക­ന്റെ അ­റ­സ്റ്റി­നു­ശേ­ഷം ഒ­സ്യ­ത്താ­യി കി­ട്ടി­യ ആ­ത്മീ­യ­ത­യിൽ ഒ­ടി­ഞ്ഞ കൊ­ടി­ക്കാ­ലിൽ മു­റു­കെ പി­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് അവർ ആ­ത്മ­ഗ­തം ന­ട­ത്തു­ന്നു “ആളുകൾ ത­നി­ക്കു വേ­ണ്ടി മ­രി­ക്കാൻ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ ക്രി­സ്തു തന്നെ കാ­ണു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.” സാർ­വ­ത്രി­ക സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ഭാ­വ­ല­യ­ത്തിൽ അ­വ­രു­ടെ അ­ധ­ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു പ്ര­വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു് ദൈവ വ­ച­ന­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു് പോലും ആ­ളു­കൾ­ക്കു് തോ­ന്നി­പ്പോ­വു­ന്നു.

നല്ല മ­നു­ഷ്യർ സ­ഹ­ത­പി­ക്കു­മോ? ഇല്ലാ എ­ന്നു് ഗോർ­ക്കി പ­റ­യു­ന്നു. പ­ഴ­യ­തു് മാ­ഞ്ഞു പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. തീ­വ്ര­മാ­യ ഒരു ആ­ഗ്ര­ഹ­ത്തി­ന്റെ കു­ടു­ക്കി­ലേ­യ്ക്കു് നി­ലോ­വ്ന­യെ ഗോർ­ക്കി­യു­ടെ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ ഉ­യർ­ത്തു­ന്നു. മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ഒരു വാ­ങ്മ­യ­ചി­ത്രം. പു­റ­ത്തൊ­രു ഭാ­ണ്ഡ­വും ക­യ്യി­ലൊ­രു വ­ടി­യു­മാ­യി കാ­ടു­ക­ളും ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളും ക­ട­ന്നു് നാടു ചു­റ്റാ­നൊ­രു മോഹം. ദാ­ക്ഷി­ണ്യ­മി­ല്ലാ­തെ ത­ന്നോ­ടു തന്നെ ആ­ലോ­ചി­ക്കാ­നാ­വു­ക, പ­ഴ­യ­തി­ലും അല്പം കൂടി ഉ­യർ­ന്നു ചാ­ടാ­നു­ള്ള മോ­ഹ­ങ്ങൾ, വേ­ഷ­പ്പ­കർ­ച്ച­കൾ. മാ­ന­വ­രാ­ശി­യു­ടെ വെ­ളി­ച്ച­മാ­കാൻ ഓടി ന­ട­ന്നൊ­രു സ്ത്രീ.

ഒരോ യാ­ത്ര­ക­ളി­ലും മ­ട­ങ്ങി­വ­ര­വു­ക­ളി­ലും അ­വ­രു­ടെ ചി­ന്താ­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തിൽ സ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ വി­ത്തു­കൾ മു­ള­ച്ചു.

ഒ­രു­ക്ക­മു­ള്ള മ­ണ്ണിൽ ത­ന്നാ­ലാ­വു­ന്ന­തു പോലെ അവരതു വി­ത­ച്ചു.

ഇനി വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­ത്തി­ലോ­ട്ടു വരാം. നീ­തി­ക്കും സ­മ­ത്വ­ത്തി­നും സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­നും വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള മു­റ­വി­ളി എ­ങ്ങു­മു­ണ്ടു്. സോ­ഷ്യൽ മീ­ഡി­യ­യിൽ ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു. പ്ര­തി­കൂ­ല­മാ­യ എല്ലാ സാ­മൂ­ഹ്യ അ­വ­സ്ഥ­ക­ളെ­യും നി­ല­നിർ­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു ത­ന്നെ­യ­ല്ലേ നി­ങ്ങൾ അ­വ­യ്ക്കു വേ­ണ്ടി വാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നു്. അ­യി­ത്തം നി­ല­നിർ­ത്തി­കൊ­ണ്ടു് ജാ­തീ­യ­ത­ക്കെ­തി­രാ­യും മ­ന­സ്സി­ന്റെ അ­തി­രു­കൾ ഭേ­ദി­ക്കാ­തെ ദേ­ശീ­യ­ത­ക്കു­വേ­ണ്ടി­യും സ്ത്രീ­യെ തു­ല്യ­യാ­യി കാ­ണാ­തെ സ­മ­ത്വ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യും എ­ന്തി­നാ­ണു് നി­ങ്ങൾ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്തു­ന്ന­തു് എ­ന്നു്?

ബ­ഹു­മാ­ന­വും ആ­ദ­ര­വും തോ­ന്നി ആ യു­വാ­വി­നോ­ടു്. പെ­ട്ടെ­ന്നു് ഓർ­മ്മ­യിൽ വ­ന്ന­തു് ആ ദൃ­ശ്യ­മാ­ണു് നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ള­പ്പു­റ­ത്തു നി­ന്നും. ചിറകു വി­രി­ച്ചു പ­റ­ക്കാ­നൊ­രു­ങ്ങു­ന്ന പക്ഷി പോലെ ജ­ന­ക്കൂ­ട്ടം. അ­തി­ന്റെ കൊ­ക്കാ­യി അയാൾ—പാവേൽ വ്ലാ­സോ­വ് “പഴയ ലോ­ക­ത്തോ­ടു് വിട പറയാം പാദം കു­ട­ഞ്ഞ­തിൻ പൊടി കളയാം”

മ­ക­ന്റെ കാ­രാ­ഗൃ­ഹ­വാ­സ­ത്തിൽ അ­വ­ന്റെ കൈ­ക­ളാ­വു­ക­യാ­ണു് പി­ന്നീ­ടു­ള്ള ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ലോ­വ്ന. ല­ഘു­ലേ­ഖ­ക­ളു­മാ­യി സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­മ്പോൾ ചാ­ര­ന്മാ­രു­ടെ സം­ശ­യാ­സ്പ­ദ­മാ­യ നോ­ട്ട­ത്തെ എത്ര സ­മർ­ത്ഥ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് അവർ മ­റി­ക­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­ന്ത­രി­ക­മാ­യ ഉ­ണർ­വാൽ ഭ­യ­ത്തെ കു­ട­ഞ്ഞു ക­ള­യു­ന്ന­തു്. മ­ഹാ­മാ­രി­യു­ടെ ഇ­രു­ണ്ട നാ­ളു­ക­ളിൽ ശൈശവം മുതൽ വാർ­ദ്ധ­ക്യം വ­രെ­യു­ള്ള ജീ­വി­താ­വ­സ്ഥ­ക­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­കു­ന്ന എ­ല്ലാ­വ­രും ശീ­ല­മാ­ക്കേ­ണ്ട ഒ­ന്നാ­ണു് ഭ­യ­ത്തി­നെ­തി­രാ­യ സ്വയം പ്ര­തി­രോ­ധ­ത്തി­ന്റെ ഈ നി­ലോ­വ്ന ടെ­ക്നി­ക്. “ഇല്ലാ ഞാൻ ഒ­ന്നി­നെ­യും ഭ­യ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാ­ലാ­വും വിധം ഞാൻ പ്ര­തി­രോ­ധി­ക്കും” നെ­റ്റി­യിൽ അ­ത്ത­ര­മൊ­രു മുദ്ര പേ­റു­ന്ന­താ­ണു് ആ അ­തി­ജീ­വ­ന­ത­ന്ത്രം.

മാ­റ്റ­ത്തി­നാ­യി കൊ­തി­ക്കു­ന്നൊ­രു ആ­ന്ത­രി­ക­ത­ലം സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ വി­ദ­ഗ്ദ്ധ­മാ­യി ഒ­ളി­ഞ്ഞി­രി­പ്പു­ണ്ടു്. അ­നു­കൂ­ല­മാ­യോ പ്ര­തി­കൂ­ല­മാ­യോ പോലും പ്ര­തി­ക­രി­ക്കാ­നാ­വാ­ത്ത­വർ. ഞാനും കാ­ഴ്ച­കൾ കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടു്, കേൾ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്, അ­റി­യു­ന്നു­ണ്ടു്, എ­ഴു­ത­ണ­മെ­ന്നു­മു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, സമൂഹം എന്തു വി­ചാ­രി­ക്കും? പലരും ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു. ഒരു വിരൽ തു­മ്പാൽ അവരെ വ­ലി­യൊ­രു പ്ര­ത­ല­ത്തിൽ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്താൻ വി­സി­ബി­ലി­റ്റി­യു­ടെ പ­രി­മി­തി­ക­ളിൽ മുഖം പൂ­ഴ്ത്താ­തെ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം അ­നു­ഭ­വി­പ്പി­ക്കാൻ സ­മ­യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­വി­ടെ­യാ­ണു് മാ­ക്സിം ഗോർ­ക്കി­യു­ടെ പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന എന്ന ആ­ദർ­ശ­വ­തി­യാ­യ ച­രി­ത്ര­നാ­യി­ക ഉ­ത്ത­ര­വു­മാ­യെ­ത്തു­ന്ന­തു്. അവർ പ­റ­യു­ന്നു.

“വൈ­കി­യും പു­ഷ്പി­ക്കാം, ഒ­രി­ക്കൽ ആ­രാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് ഓർ­ത്തെ­ടു­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യാം.” സ­മോ­വ­റിൽ നി­ന്നു് ചായ പ­കർ­ന്നു ത­ന്നു് ലോ­ക­ത്തെ അവർ ഉ­ണർ­ത്തു­ക­യാ­ണു്.

വീ­ണി­ട­ത്തു നി­ന്നും എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ത­ളർ­ന്ന കാൽ­മു­ട്ടു­കൾ­ക്കു് ബലം കൊ­ടു­ത്തു മു­ന്നോ­ട്ടു് മാൻ­പേ­ട­യെ പോലെ കു­തി­ക്കാൻ സ്നേ­ഹ­വും സ­മ­ര­വും ഇ­ഴ­ചേർ­ന്നോ­രു ജീ­വി­ത­കാ­വ്യം അ­നു­ഭ­വി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്. പു­നർ­വാ­യ­ന­യിൽ നോ­വ­ലി­ന്റെ മു­ഴു­വൻ ഇ­തി­വൃ­ത്ത­ത്തി­ന്റെ അ­ന്തഃ­സ­ത്ത ഉൾ­കൊ­ള്ളു­മ്പോ­ഴും മ­ന­സ്സു് ബാ­ല്യ­ത്തിൽ വാ­യി­ച്ച ആ വരികൾ ഓർ­ത്തെ­ടു­ത്തു.

“തറയിൽ ഈർ­പ്പ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്നി­ട്ടും

അവർ മ­ഴ­ച്ചെ­രി­പ്പു് ഇട്ടു

മ­ഴ­ക്കോ­ളി­ല്ലാ­ഞ്ഞി­ട്ടും കു­ട­യു­ള്ള­വർ

കു­ട­യെ­ടു­ത്തു.”

അ­ദ്ധ്വാ­ന­ത്തി­നു ശേഷം വി­ശ്ര­മം. കാ­യി­ക­മാ­യ അ­ടി­മ­ത്ത­ത്തെ വെ­ല്ലു­ന്ന മ­ന­സ്സി­ന്റെ തുറവി. “ന­മു­ക്കെ­ല്ലാ­വർ­ക്കും ഒരേ കൈകൾ ആ­ണു­ള്ള­തു്, ഞ­ങ്ങ­ളു­ടേ­തു് അ­മർ­ത്തി­യും ബലം കൊ­ടു­ത്തും ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു” എ­ന്നു് ഒ­രി­ക്കൽ എ­നി­ക്കു പ­റ­ഞ്ഞു­ത­ന്ന­യാ­ളെ ഞാൻ അ­പ്പോൾ ഓർ­ത്തു. പു­സ്ത­കം മ­ട­ക്കി വച്ചു ഞാനും ആ­ത്മാ­വിൽ ആ­ന­ന്ദി­ച്ചു.

റോ­സ്സ് ജോര്‍ജ്ജ്
images/rosegeorge.jpg

1972-ല്‍ കോ­ട്ട­യം ജി­ല്ല­യില്‍ ജനനം. കേരള യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി കാ­ര്യ­വ­ട്ടം ക്യാം­പ­സിൽ­നി­ന്നും പൊ­ളി­റ്റി­ക്കല്‍ സ­യന്‍സിൽ എം­ഫില്‍. ഏറെ നാ­ള­ത്തെ വി­ദേ­ശ­വാ­സ­ത്തി­നും അ­ധ്യാ­പ­ന­ത്തി­നും ശേഷം ഇ­പ്പോള്‍ കൊ­ച്ചി­യില്‍ സ്ഥി­ര­താ­മ­സം. Bitter Almonds എന്ന English സ­മാ­ഹാ­ര­ത്തില്‍ ക­ഥ­യെ­ഴു­തി മ­ഹാ­മാ­രി­ക്കാ­ല­ത്തു് ഇ­ഷ്ട­മേ­ഖ­ല­യി­ലേ­യ്ക്കു് പ്ര­വേ­ശം. വാ­യ­ന­യും സാ­ഹി­ത്യ­വും എ­ഴു­ത്തും ഏറെ പ്രി­യം.

ഭര്‍ത്താ­വു്: ജോര്‍ജ്ജ് മാ­ത്യു

മക്കൾ: മാ­രി­ബെല്‍, ഇ­സ­ബെല്‍

Colophon

Title: Pilageya Nilavna—Thozhilaliyude Vidhava (ml: പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന—തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ വിധവ).

Author(s): Rose George.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-05-29.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Rose George, Pilageya Nilavna—Thozhilaliyude Vidhava, റോ­സ്സ് ജോര്‍ജ്ജ്, പി­ലാ­ഗേ­യ നി­ലോ­വ്ന—തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ വിധവ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: December 13, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: An Old Woman: The Artist’s Mother, a painting by Rembrandt (1606–1669). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.