SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Harvest-Rest.jpg
Harvest Rest, a painting by George Cole (1810–1883).
നിറ
സ­ന്തോ­ഷ് ഏ­ച്ചി­ക്കാ­നം

1197 കർ­ക്ക­ട­ക­മാ­സം ര­ണ്ടാം തീ­യ്യ­തി­യാ­ണു് ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ മൂ­ത്ര­നാ­ള­ത്തി­ലെ ചെ­റി­യൊ­രു മു­ഴ­യിൽ നി­ന്നും ഇ­ച്ചി­രി ചു­ര­ണ്ടി എ­ടു­ത്തു് ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദ് ബ­യോ­പ്സി­ക്ക­യ­ച്ച­തു്. ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ­യു­ണ്ടാ­വു­ന്ന മൂത്ര ശ­ങ്ക­യും ചെ­റി­യൊ­രു വേ­ദ­ന­യു­മൊ­ഴി­ച്ചാൽ പ­റ­യ­ത്ത­ക്ക ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടൊ­ന്നും അ­തു­വ­രെ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. പക്ഷേ, രാ­ത്രി­യിൽ ടോ­യ്ല­റ്റിൽ പോകാൻ കൂ­ടെ­ക്കൂ­ടെ എ­ണീ­ക്കു­ന്ന­തു കാരണം ഉ­റ­ക്കം മു­റി­ഞ്ഞു് ഒ­രു­മാ­തി­രി­യാ­യ­പ്പോൾ “നി­ങ്ങ­ളെ ബീ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ പൈ­പ്പ് പൊ­ട്ടി­യോ?” എന്നു ക­ളി­യാ­ക്കി ഭാര്യ ത­മ്പാ­യി ത­ന്നെ­യാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ കാ­സർ­കോ­ട്ടെ സ്വ­കാ­ര്യ ആ­ശു­പ­ത്രി­യിൽ എ­ത്തി­ച്ച­തു്.

ജനറൽ മെ­ഡി­സി­നി­ലെ യുവ ഡോ­ക്ടർ­ക്കു് ദേർ­മ്മൻ നായർ പറഞ്ഞ ല­ക്ഷ­ണ­ങ്ങൾ കേ­ട്ട­പ്പോൾ തന്നെ എന്തോ പ­ന്തി­കേ­ടു തോ­ന്നി. അയാൾ അ­പ്പോൾ­ത്ത­ന്നെ ഈ കേസ് യൂ­റോ­ള­ജി­യി­ലെ ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദി­നു കൈ­മാ­റി.

ആ­ശു­പ­ത്രി­യു­ടെ നെ­ടു­നീ­ളൻ വ­രാ­ന്ത­യി­ലൂ­ടെ ഒ. പി. യി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ ദേർ­മ്മൻ നായർ ഭാ­ര്യ­യോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു:

“ചി­ങ്ങ­ത്തി­ലെ നെ­റ­യും ഓണോം ക­യി­ഞ്ഞി­ട്ടു് പോരേ ത­മ്പാ­യി?”

“അ­തു­വ­രെ എ­ന­ക്കു് ഒ­റ­ങ്ങ­ണ്ടേ…” ത­മ്പാ­യി­ക്കു് ദേ­ഷ്യം വന്നു.

പി­ന്നെ ദേർ­മ്മൻ നായർ ഒ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല. അയാൾ കോണകം അ­ഴി­ച്ചു് ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദ് ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ച ബെ­ഡ്ഡിൽ മ­ലർ­ന്നു കി­ട­ന്നു. അ­യാ­ളു­ടെ പൗ­രു­ഷം അ­തു­വ­രെ ത­മ്പാ­യി ഒ­ഴി­ച്ചു് വേ­റെ­യാ­രും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ന്റെ ഒരു പ­ര­വേ­ശ­വും ജാള ്യ­ത­യും ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ നിഴൽ വീ­ഴ്ത്തു­ന്ന­തു് ഡോ­ക്ടർ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു. ഒരു ദ­ശാ­ബ്ദ­ത്തോ­ള­മാ­യി ഒ­ച്ച­യും അ­ന­ക്ക­വു­മി­ല്ലാ­തെ ഏ­താ­ണ്ടൊ­രു പാതി മ­യ­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കു് സ്വയം ഉൾ­വ­ലി­ഞ്ഞ ലിം­ഗ­ത്തെ ഒരു കു­ഞ്ഞി­നെ­പ്പോ­ലെ എ­ടു­ത്തു് ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദ് മാ­റ്റി­ക്കി­ട­ത്തി. പി­ന്നെ ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ മൂ­ത്ര­സ­ഞ്ചി­യിൽ പല ഭാ­ഗ­ത്തു­മാ­യി ഉ­ള്ളം­കൈ വെ­ച്ചു് പ­തു­ക്കെ അ­മർ­ത്തി. അ­പ്പോൾ ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ ല­ക്ഷ­ണ­ങ്ങൾ വെ­ച്ചു് കു­റ­ച്ചു കൂടി ഗ­ഹ­ന­മാ­യ പ­രി­ശോ­ധ­ന വേ­ണ­മെ­ന്നു ത­നി­ക്കു് തോ­ന്നു­ന്ന­താ­യി ഡോ­ക്ടർ ത­മ്പാ­യി­യോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു.

കർ­ക്ക­ട­കം ര­ണ്ടു് ഏ­താ­ണ്ടു് ഉച്ച ക­ഴി­ഞ്ഞ നേ­ര­ത്താ­യി­രു­ന്നു അതു്.

“നെ­റ­യും ഓണോം ക­യി­ഞ്ഞി­റ്റ് പോരേ ഡോ­ക്ട­റേ?” ദേർ­മ്മൻ നായർ വി­നോ­ദി­നു നേരെ നോ­ക്കി.

“പോര. പ്രോ­സ്റ്റ്രേ­റ്റി­നു് കു­റ­ച്ചു് പ്ര­ശ്ന­മു­ണ്ടു്. പെ­ട്ടെ­ന്നു നോ­ക്കി­യി­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­പ­ക­ട­മാ­ണു്. ഓണോം നി­റ­യു­മെ­ല്ലാം ഇ­നി­യും വരും. ജീവൻ ഒ­രി­ക്കൽ പോയാ പി­ന്നെ തി­രി­ച്ചു് വ­രി­ല്ല മി­സ്റ്റർ നായർ.” ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദ് ബെ­ഡ്ഡിൽ നി­ന്നും ക­യ്പ­വ­ള്ളി പോലെ താ­ഴേ­ക്കു് ഞാ­ന്നു­കി­ട­ന്ന കോ­ണ­ക­ത്തി­ന്റെ ചരടു് എ­ടു­ത്തു് ദേർ­മ്മൻ നാ­യർ­ക്കു് കൊ­ടു­ത്തു.

അ­ന്നു് വൈ­കു­ന്നേ­രം ആ­ശു­പ­ത്രി­യിൽ നി­ന്നു തി­രി­ച്ചു വ­രു­മ്പോൾ വി­ള­ഞ്ഞു ക­ട­ക്കു­ന്ന ക­ണ്ട­ത്തി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി ദേർ­മ്മൻ നായർ കാ­റി­ന്റെ പിൻ­സീ­റ്റിൽ ഇ­രു­ന്നു.

images/santhosh-nira-new.jpg

അയാൾ ത­മ്പാ­യി ചോ­ദി­ച്ച­തി­നൊ­ന്നും മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല.

ഇ­തി­ന്റെ പേരിൽ അയാൾ പി­ണ­ങ്ങു­ന്നെ­ങ്കിൽ പി­ണ­ങ്ങ­ട്ടെ എ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ച്ചു് അവരും മി­ണ്ടാ­തി­രു­ന്നു.

“സാരൂല ദേർ­മ്മൻ നായരേ എ­ല്ലാം ശ­രി­യാ­വും” എ­ന്നാ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കും പോലെ ക­ണ്ട­ത്തിൽ നി­ന്നും നെൽ­ക്ക­തി­രു­കൾ അ­യാൾ­ക്കു നേരെ കൈ­വീ­ശി.

ബ­യോ­പ്സി­യു­ടെ റി­സൾ­ട്ട് വ­ന്ന­പ്പോൾ ത­മ്പാ­യി പേ­ടി­ച്ച­തു പോ­ലെ­ത്ത­ന്നെ സം­ഭ­വി­ച്ചു. പ്രോ­സ്റ്റ്രേ­റ്റ് കാൻ­സ­റി­ന്റെ തു­ട­ക്ക­മാ­ണു്.

“എ­ത്ര­യും വേഗം ഓ­പ്പ­റേ­റ്റ് ചെ­യ്താൽ അ­ത്ര­യും ന­ല്ല­തു്.” ഡോ­ക്ടർ വി­നോ­ദ് പ­റ­ഞ്ഞു.

“അ­തെ­ല്ലാം നെറ ക­യി­ഞ്ഞി­ട്ടു് മതി ത­മ്പാ­യി.” ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ യാചന കേ­ട്ട­പ്പോൾ അ­ന്നു് ആ­ദ്യ­മാ­യി ത­മ്പാ­യി­ക്കും ക­ര­ച്ചിൽ വന്നു. റി­സൾ­ട്ട് മെയിൽ ചെ­യ്ത­തി­ന്റെ ര­ണ്ടാം ദിവസം ദു­ബാ­യിൽ നി­ന്നു മൂത്ത മകൾ സ്വ­പ്ന­യും കൊ­ച്ചി­യിൽ നി­ന്നു സു­രേ­ഷും വന്നു.

“ഈ­ട­ന്നു് ഏ­ടു­ന്നും ചെ­യ്യാൻ നി­ക്ക­ണ്ട. റി­സ്കാ­ണു്. മം­ഗ­ലാ­പു­ര­ത്തേ­ക്കു് തന്നെ പോകാം. സർ­ജ­റി­ക്കു് പൈശ കു­റ­ച്ചു് കൂ­ടി­പ്പോ­യാ­ലും അ­ച്ഛ­നെ തി­രി­ച്ചു കി­ട്ട്വ­ല്ലോ.” ചേ­ച്ചി പ­റ­യു­ന്ന­തു് ശ­രി­യാ­ണെ­ന്നു് സു­രേ­ഷി­നും തോ­ന്നി. ദേർ­മ്മൻ നായരെ അ­ശ്വിൻ കാ­ണു­ന്ന­തു് മം­ഗ­ലാ­പു­ര­ത്തു വെ­ച്ചാ­ണു്. പു­ക­വ­ലി കാരണം ശ്വാ­സ­കോ­ശം സ്പോ­ഞ്ച് പോ­ലെ­യാ­യി­ത്തീർ­ന്ന അ­മ്മാ­വ­ന്റെ ബൈ­സ്റ്റാ­ന്റ­റാ­യി വ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു അയാൾ. വലതു നെ­ഞ്ചും പ­ള്ള­യു­മൊ­ക്കെ തു­ള­ച്ചു് അ­തി­ലേ­ക്കു് തി­രു­കി ക­യ­റ്റി­യ ട്യൂ­ബിൽ നി­ന്നും സ­ദാ­സ­മ­യ­വും ഉറവ പോലെ പ്ലാ­സ്റ്റി­ക്ക് സ­ഞ്ചി­യി­ലേ­ക്കു് വീണു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന മഞ്ഞ ക­ലർ­ന്ന ക­റു­പ്പു വെ­ള്ള­ത്തി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി അ­മ്മാ­വൻ അ­ശ്വി­നോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു:

“നീ കു­ടി­ച്ചോ അ­ച്ചു­ട്ടാ. പക്ഷേ, ബെ­ലി­ച്ചർ ള[1] മോനേ” കു­റ­ച്ചു് ചി­ല­വു് കൂടിയ ആ­ശു­പ­ത്രി­യാ­യ­തു കൊ­ണ്ടു തന്നെ നാലു ബെ­ഡു­ള്ള ജനറൽ വാർ­ഡാ­യി­രു­ന്നു കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണ­നും തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തി­രു­ന്ന­തു്. അ­യാ­ളു­ടെ തൊ­ട്ട­പ്പു­റ­ത്താ­യി­രു­ന്നു ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ ക­ട്ടിൽ. ഓരോ ക­ട്ടി­ലി­നു മു­ന്നി­ലും കനം കൂടിയ വെ­ളു­ത്ത പ്ലാ­സ്റ്റി­ക്ക് ഷീ­റ്റു­കൾ പ­ര­സ്പ­രം കാണാൻ പ­റ്റാ­ത്ത­വ­ണ്ണം ഭി­ത്തി പോലെ തൂ­ക്കി­യി­ട്ടി­രു­ന്നു പക്ഷേ, ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രോ­ടു സ്വ­പ്ന­യും സു­രേ­ഷും സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് ഇ­പ്പു­റ­ത്തു് ഇ­രി­ക്കു­ന്ന അ­ശ്വി­നു് വ്യ­ക്ത­മാ­യും കേൾ­ക്കാ­മാ­യി­രു­ന്നു. സ്വ­പ്ന കു­റ­ച്ചു് ഇ­ഡ­ലി­യും ച­മ്മ­ന്തി­യും ചാ­യ­യു­മൊ­ക്കെ­യാ­യി­ട്ടു് രാ­വി­ലെ വരും. അ­തൊ­ക്കെ ക­ഴി­ച്ചു് സു­രേ­ഷ് പോകും. രാ­ത്രി സു­രേ­ഷ് ച­പ്പാ­ത്തി­യും ക­റി­യു­മാ­യി വരും. അതു ക­ഴി­ച്ചി­ട്ടു് സ്വ­പ്ന­യും പോകും.

ആ­ശു­പ്ര­തി­യോ­ടു ചേർ­ന്നു് ടൗണിൽ തന്നെ അ­വർ­ക്കു് ഒരു ബ­ന്ധു­വീ­ടു­ണ്ടു്. ഇ­ട­യ്ക്കു് ചായ കു­ടി­ക്കാ­നും അ­ച്ഛ­നു് ചൂ­ടു­വെ­ള്ള­മോ മ­രു­ന്നോ വാ­ങ്ങാ­നു­മൊ­ക്കെ വാർ­ഡി­നു വെ­ളി­യിൽ വ­രു­മ്പോൾ അ­ശ്വിൻ സു­രേ­ഷി­നെ കാണും. ആദ്യം അവർ പ­ര­സ്പ­രം നോ­ക്കി. പി­ന്നെ ചി­രി­ച്ചു. അതു ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ പ­തു­ക്കെ സം­സാ­രി­ച്ചു­തു­ട­ങ്ങി. വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ചോ­ദി­ച്ച­റി­ഞ്ഞു. അ­ശ്വിൻ നെ­ഹ്രു കോ­ളേ­ജിൽ ഡി­ഗ്രി അവസാന വർ­ഷ­ത്തി­നു പ­ഠി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ബാ­ങ്കിൽ ജോലി ചെ­യ്യു­ന്ന സു­രേ­ഷി­ന്റെ ഭാ­ര്യ­യും മകളും കൊ­ച്ചി­യിൽ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ഓ­ണ­ത്തി­നും വി­ഷു­വി­നും സ്ഥി­ര­മാ­യി അവർ കു­ടും­ബ സമേതം നാ­ട്ടിൽ വ­രാ­റു­ണ്ടു്. അ­ശ്വി­നു് എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ങ്കി­ലും കാനഡ പി­ടി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ­ണു് ആ­ഗ്ര­ഹം. പക്ഷേ, അതിനു മാ­ത്രം കാശു് അ­വ­ന്റെ അ­ച്ഛ­ന്റെ കൈ­യ്യിൽ ഇല്ല. ഇ­പ്പോൾ ലാ­ത്വി­യ നോ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. കോ­ഴ്സ് ക­ഴി­ഞ്ഞാ ഷെ­ങ്കൻ വി­സ­യു­ള്ള­തു­കാ­ര­ണം ഇ­റ്റ­ലി­ക്കു പോകാം. അവിടെ അ­ച്ഛ­ന്റെ ഒരു സു­ഹൃ­ത്തു് ഉ­ണ്ടു്. വലിയ ഷെ­ഫാ­ണു്. ഇവർ ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­ക്കെ പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രും കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണ­നും പ­ര­സ്പ­രം കാ­ണാ­തെ തന്നെ വ­ലി­യൊ­രു സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന കാ­ര്യം ആരും അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല.

ബൈ­സ്റ്റാ­ന്റർ­മാർ വാർ­ഡിൽ നി­ന്നും പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങി­യ­തും കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണ­ന്റെ നെ­ഞ്ചു് പ­റി­യു­ന്ന ചു­മ­യ്ക്കു് മു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ ആ­ദ്യ­ത്തെ ചോ­ദ്യം വീണു:

“നി­ങ്ങ­ളെ പേ­രെ­ന്ത്ന്നു് പ്പാ?”

“ഞാൻ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ.” ശ്വാ­സം വ­ലി­ക്കാൻ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ പ്ലാ­സ്റ്റി­ക്ക് വി­രി­ക്ക­പ്പു­റ­ത്തു നി­ന്നും അ­ശ്വി­ന്റെ അ­മ്മാ­വ­ന്റെ ഉ­ത്ത­രം വന്നു. രോഗ വി­വ­ര­മൊ­ക്കെ പ­ര­സ്പ­രം പങ്കു വെ­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ ദേർ­മ്മൻ നായർ ചോ­ദി­ച്ചു:

“നാ­ട്ടി­ലേ­ട നി­ങ്ങൊ?”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “ഞാൻ മ­ടി­ക്കെ തീയറ് പാലം. നി­ങ്ങ­ളോ?”

ദേർ­മ്മൻ: “ഞാൻ മാ­ങ്ങാ­ട്ട്… ഉദുമ.”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “അം­ബി­കാ­സു­തൻ മാ­ങ്ങാ­ടി­നെ അറിയോ?”

ദേർ­മ്മൻ: “അറിയോ ന്നോ… ഓ­നെ­ന്റെ അ­യ­ക്കു­ടി[2] യല്ലേ? ഓനെ ചെറിയ കു­ഞ്ഞ്യാ­യി­രി­ക്കു­മ്പോ­ളേ ന­മ്മ­ക്ക­റി­യാം. പി­ന്നെ­യ­ല്ലേ എ­ഴു­ത്ത്കാ­ര­നാ­യി­നേ?” (ചി­രി­ക്കു­ന്നു.)

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “നി­ങ്ങ­ക്കെ­ത്ര ബ­യ­സ്സാ­യി?”

ദേർ­മ്മൻ: “ഈ ചി­ങ്ങ­ത്തി­ലു് എ­ഴു­പ­ത്തെ­ട്ടു്… പൂർ­ത്തി­യാ­കും.”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “അപ്പൊ നി­ങ്ങ­ളെ എ­നി­ക്കു് ഏ­ട്ടാ­ന്നു് വി­ളി­ക്കാ­ല്ലേ?”

ദേർ­മ്മൻ: “അപ്പൊ നി­നി­ക്കെ­ത്രാ­യാ­യി കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ?”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “എ­ന­ക്കു് അ­മ്പ­ത്തി ര­ണ്ടു് ആ­വു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ.”

ദേർ­മ്മൻ (ഉ­റ­ക്കെ ചി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു്): “ബ­യ­സ്സ് അ­യ്മ്പ­താ­ന്നെ­ങ്കി­ലും നീ നൂറു കൊ­ല്ല­ത്തി­ന്റെ ബെ­ലി­ബെ­ലി­ച്ച ്വ­ല്ലേ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ?”

കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണൻ മി­ണ്ടി­യി­ല്ല. അതു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് ദേർ­മ്മൻ പ­റ­ഞ്ഞു: “നി­ന്നെ ബേ­ജാ­റാ­ക്കാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­ത­ല്ലാ ട്ട്വോ?”

കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണൻ: “എ­ന­ക്ക­റി­യാ ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ. ഇനി കു­റ്റ­ബോ­ധം ബ­ന്നി­റ്റ് കാ­ര്യ­ല്ല­ല്ലോ. പോ­കേ­ണ്ട­തു് പോ­യി­ല്ലേ? വീ­ട്ടി­ലെ പ്രാ­ര­ബ്ദം മ­റ­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­താ­ണു്. പി­ന്നെ ശീ­ല­മാ­യി. ഇപ്പൊ വ­ലി­പോ­യി­റ്റ് ബീഡി തീ­റ്റ­യാ­യി.”

ദേർ­മ്മൻ: “സാരൂല കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ, അ­തൊ­ന്നും തെ­റ്റ­ല്ല. ഒ­രാ­ളെ­പ്പോ­ലെ­യ­ല്ല­ല്ലോ മ­റ്റൊ­രാ­ള്. അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണെ­ങ്കിൽ പി­ന്നെ ഈ ലോ­ക­ണ്ടോ? ഇനി ബെ­രു­ന്ന­ടു­ത്തു് ബെ­ച്ചു് കാണാം.”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ: “മ­ക്ക­ള് ര­ണ്ടും ചെ­റി­യ­താ­പ്പാ. അതാ പേടി.”

ദേർ­മ്മൻ: “എ­ന­ക്കു് എ­ഴു­പ­ത്തെ­ട്ടാ­യി­ല്ലേ? എന്റെ ജീവൻ നി­ന­ക്കു് തരാൻ ഞാൻ ദൈ­വ­ത്തോ­ടു് പറയാം.”

കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണൻ: “നി­ങ്ങാ അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ലം പ­റ­ഞ്ഞു് എന്ന ക­ര­യി­പ്പി­ക്ക­ല്ല­പ്പാ.”

അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണ­ന­ടു­ത്തേ­ക്കു് ഡോ­ക്ടർ വന്നു.

“ആ­രോ­ടാ­ണു് നി­ങ്ങൾ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അധികം സം­സാ­രി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ലേ? പ­റ­ഞ്ഞാ മ­ന­സ്സി­ലാ­വ­ണം. ആർ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യാ­ണു് ഞാനീ പ­റ­യു­ന്ന­തു്. വല്ല ന്യൂ­മോ­ണി­യ­യും വന്നാ… ഉ­ത്ത­രം പ­റ­യേ­ണ്ട­തു് ഞ­ങ്ങ­ളാ.”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ ഒ­ന്നും മി­ണ്ടി­യി­ല്ല.

“ആരാ അ­പ്പു­റ­ത്തു്?” ഡോ­ക്ടർ ചോ­ദി­ച്ചു. ഡോ­ക്ടർ­ക്കു് ദേ­ഷ്യം പി­ടി­ച്ചെ­ന്നു ദേർ­മ്മൻ നാ­യർ­ക്കും തോ­ന്നി. പ­രി­ശോ­ധ­ന ക­ഴി­ഞ്ഞു് “ഇയാളെ കൂ­ടു­തൽ സം­സാ­രി­ക്കാൻ വി­ട­രു­തെ­ന്നു്” അ­ശ്വി­നെ ഏ­ല്പി­ച്ചു് ഡോ­ക്ടർ തി­രി­ച്ചു­പോ­കും­വ­രെ ദേർ­മ്മൻ നായർ ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു് ഉ­റ­ങ്ങി­യ­തു പോലെ കി­ട­ന്നു. ചി­ല­പ്പോൾ തന്നെ വ­ഴ­ക്കു പറയാൻ ആ ഡോ­ക്ടർ ഇ­ങ്ങോ­ട്ടു വ­ന്നാ­ലോ എ­ന്നു് അയാൾ പേ­ടി­ച്ചു. കു­റ­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണ­ന്റെ വിളി വീ­ണ്ടും വന്നു:

“ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ…”

“ഓൻ പോയോ.” ദേർ­മ്മൻ നായർ കണ്ണു തു­റ­ന്നു.

“പോയി.”

“എ­പ്പ­ളാ നി­ന്റെ ഓ­പ്പ­റേ­ഷൻ?” ദേർ­മ്മൻ നായർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“വ്യാ­ഴാ­ഴ്ച­യു­ണ്ടാ­വൂ ന്നാ ഡോ­ക്ടർ പ­റ­ഞ്ഞ­തു്. നി­ങ്ങ­ള­തോ ദേർ­മ്മ­ട്ടാ?”

“ഒ­രാ­യ്ച പി­ടി­ക്കും. കൊർ­ച്ചു് ഷു­ഗ­റ്ണ്ടു്. അതു് നോർ­മ­ലാ­യി­റ്റ് ചെ­യ്യു­ന്നാ പ­റ­യു­ന്നേ. എ­ന്തു് ഷുഗറ്. ആ­ശു­പ­ത്രി­ക്കാ­റെ ക­യ്ക്കു കി­ട്ടി­യാ യ­ക്ഷീ­ന്റെ കൈ­യ്മ്മ­ല് കി­ട്ടി­യ പോ­ലെ­യാ… എ­ല്ലാം ഊ­റ്റി­ക്കു­ടി­ച്ചു് എല്ലു വരെ ഊ­മ്പി­യെ­ട്ക്കും. കള്ള സു­വ­റ്ക­ള്.”

“ഞാൻ കണ്ടം ബി­റ്റി­ട്ടാ­ന്നു് ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ ഈ­ട്ക്ക് ബ­ന്ന­തു്.” കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ പ­റ­ഞ്ഞ­തു കേ­ട്ടു് ദേർ­മ്മൻ നായർ ഒരു ഞെ­ട്ട­ലോ­ടെ ക­ട്ടി­ലിൽ നി­ന്നു് എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു.

“നീ കണ്ടം ബി­റ്റ്വോ?”

“പി­ന്നെ­ന്ത്ന്നാ­ക്ക­ല്… ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ. പൈശ വേണ്ട?”

“ശ­രി­യെ­ന്നെ. പക്ഷേ, കണ്ടം ന്നൊ­ക്കെ പ­റ­ഞ്ഞാ­ല് മ­ഹാ­ല­ഷ്മി ബെ­ള­യു­ന്ന ജാ­ഗ­യ­ല്ലേ[3] കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ?”

“നി­ങ്ങ­ക്കു് കൃ­ഷി­യ്ണ്ടാ?” കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ ഒന്നു ചു­മ­ച്ചു.

“പി­ന്നി­ല്ലാ­ണ്ടു്. കൃഷി ബി­ട്ടി­റ്റ് ഒരു കളീം ന­മ്മ­ക്കി­ല്ല കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ. ന­ഷ്ടാ­ന്ന്. എ­ന്നാ­ലും എന്റെ മരണം വരെ ഞാ­ന­തു് കൊ­ണ്ട്വ­ട­ക്കും. പി­ന്നെ മ­ക്ക­ള്… അപ്യ[4] അ­പ്യേ­രെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെ­യ്യ­ട്ടു്. ഓണം ക­യി­ഞ്ഞി­റ്റി­ങ്ങോ­ട്ടു് ബരാനാ ഞാൻ വി­ചാ­രി­ച്ച­തു്. നെറേം ഇ­ണ്ട­ല്ലോ. അതു് ക­യി­ഞ്ഞി­റ്റ് പോരേ ഓ­പ്പ­റേ­ഷൻ എന്നു ചോ­യി­ച്ച­പ്പൊ ആ ഡോ­ക്ട­റും എന്റെ ഓള് ത­മ്പാ­യീം മ­ക്ക­ളും ആരും ഒ­ര­ണ­ക്കു് സ­മ്മ­തി­ച്ചി­ല്ല. അല്ല കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണാ… നി­ന്റെ ഭാര്യ ഏട പോ­യി­ന് ? ഓള ഇ­ങ്ങോ­ട്ടൊ­ന്നും ക­ണ്ടി­ട്ടേ­യി­ല്ല­ല്ലോ?”

“ഓള് ഇപ്പൊ ഈട ഇല്ല ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ.”

“ദു­ബാ­യി­ക്കു് പോ­യി­നാ?” ഒരു തമാശ പറഞ്ഞ മ­ട്ടിൽ ദേർ­മ്മൻ നായർ ഉ­റ­ക്കെ­ച്ചി­രി­ച്ചു. അ­പ്പോൾ വൃഷണം മു­ക­ളി­ലോ­ട്ടു് കയറി അയാളെ അല്പം വേ­ദ­നി­പ്പി­ച്ചു.

“ഓള് പോയി. ക­യി­ഞ്ഞ കർ­ക്ക­ട­ക­ത്തി­ല്.” കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ തന്റെ നെ­ഞ്ചു് അ­മർ­ത്തി തടവി. അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അവിടെ നി­ന്നും ഒരു നി­ല­വി­ളി കെ­ട്ടു പൊ­ട്ടി­ച്ചു് പു­റ­ത്തു­ചാ­ടു­മെ­ന്ന­യാൾ­ക്ക­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു. “കാ­റ്റി­ലും മ­യേ­ത്തും ഞ­ങ്ങ­ളെ ബീ­ട്ടി­ന്റെ മോ­ളി­ലേ­ക്കു് ഒരു തെ­ങ്ങു് പൊ­ട്ടി ബീണു.” കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “ഓ­ള­പ്പൊ നല്ല ഒ­റ­ക്കാ­യി­രു­ന്നു. അ­തോ­ണ്ടു് മ­രി­ച്ച­തു പോലും ഓ­ള­റി­ഞ്ഞി­ല്ല.”

അതു കേ­ട്ട­പ്പോൾ കു­റ­ച്ചു മു­മ്പേ ചി­രി­ച്ച­തിൽ അ­യാൾ­ക്കു് കു­റ്റ­ബോ­ധം തോ­ന്നി. ഇ­നി­യെ­ങ്കി­ലും കാ­ര്യ­മ­റി­യാ­തെ ഇ­ത്ത­രം മ­ണ്ട­ത്ത­ര­ങ്ങൾ കാ­ണി­ച്ചു കൂ­ട്ട­രു­തെ­ന്നു് അയാൾ സ്വയം കു­റ്റ­പ്പെ­ടു­ത്തി.

“ഞാളെ പ­റ­മ്പി­നു് മീത്ത ഒ­രു­ത്തൻ ജെ­സി­ബി വെ­ച്ചു് ഒരു കു­ന്നു് അ­ങ്ങ­നെ­ന്നെ ബാ­രി­ക്കൊ­ണ്ടു­പോ­യി. അതോടെ എ­ന്റേ­യും എന്റെ അ­യ­ക്കു­ടി­ക്കാ­രു­ടേ­യും പ­ത്തു് പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് തെ­ങ്ങു് പോയി. അ­യി­നൂ­ടെ എന്റെ സുമേം പോയി.”

കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ പ­റ­ഞ്ഞു നിർ­ത്തി­യ­പ്പോൾ ആ മരണം വി­ധി­യാ­ണെ­ന്നു സ­മാ­ധാ­നി­ക്കാൻ ദേർ­മ്മൻ നാ­യർ­ക്കു പ­റ്റി­യി­ല്ല. ചി­ല­ന്തി പ്രാ­ണി­യെ വ­ല­വെ­ച്ചു് പി­ടി­ക്കു­മ്പോൾ അതു് പ്രാ­ണി­യു­ടെ വി­ധി­യാ­ണെ­ന്നു് ആ­രെ­ങ്കി­ലും സ­മ്മ­തി­ക്കു­മെ­ങ്കിൽ ഇതും വി­ധി­യാ­ണു്. ഇ­ന്ന­ത്തെ കാ­ല­ത്തു് പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ മേൽ മൊ­ത്ത­ത്തിൽ ഒരു വല വീണു കി­ട­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. അതു് ശ­ക്ത­മാ­യി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ­തു് ഈ അ­ടു­ത്ത കാ­ല­ത്താ­ണു്.

“നീ കേ­സി­നു പോ­യി­ല്ലേ?” ദേർ­മ്മൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“കേസ് ” കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ കോ­ളാ­മ്പി­യി­ലേ­ക്കു് കാ­റി­ത്തു­പ്പു­ന്ന ശബ്ദം ദേർ­മ്മൻ നായർ കേ­ട്ടു. കു­റ­ച്ചു് നേ­ര­ത്തേ­ക്കു് അയാൾ ഒ­ന്നും മി­ണ്ടി­യി­ല്ല.

മ­റ്റ­ന്നാ­ള് ഉ­ത്രാ­ട­മാ­ണു്. പറഞ്ഞ പോലെ അ­ന്നാ­ണു് നെ­റ­ക്കേ­ണ്ട­തു്? ദേർ­മ്മൻ നായർ ബെ­ഡ്ഡിൽ നി­ന്നും എ­ഴു­ന്നേ­റ്റി­രു­ന്നു. ഈ മു­റി­യി­ലെ ത­ണു­പ്പിൽ കി­ട­ന്നു് ഓർ­മ്മ­ക­ളൊ­ക്കെ മ­ര­വി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി. സൂ­ര്യ­നു­ദി­ക്കു­ന്ന­തും അ­സ്ത­മി­ക്കു­ന്ന­തും അ­റി­യു­ന്നി­ല്ല. ഒന്നു വെ­യി­ലു കൊ­ണ്ടി­ട്ടു തന്നെ എത്ര ദി­വ­സാ­യി?

“എന്താ അച്ഛാ” അ­യാ­ളു­ടെ പ­ര­വേ­ശം ക­ണ്ട­പ്പോൾ സു­രേ­ഷ് ലാ­പ്പ്ടോ­പ്പ് ഷട്ട് ഡൗൺ ചെ­യ്തു് ക­ട്ടി­ലി­ന­രി­കി­ലേ­ക്കു് വന്നു. ഇ­വ­നോ­ടു് എ­ന്താ­ണു് താൻ പ­റ­യേ­ണ്ട­തു്. ദേർ­മ്മൻ നായർ ചി­ന്തി­ച്ചു. എ­നി­ക്കു് നെ­റ­ക്കാൻ പോ­ക­ണ­മെ­ന്നോ? രോ­ഗ­ത്തേ­ക്കാൾ വ­ലി­യൊ­രു തടവറ ഈ ലോ­ക­ത്തിൽ വേ­റെ­യി­ല്ലെ­ന്നു് അ­യാൾ­ക്കു തോ­ന്നി. വി­ചാ­ര­ണ കൂ­ടാ­തെ ശിക്ഷ വി­ധി­ക്കു­ന്ന ഒരു നിയമ പു­സ്ത­കം രോ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­ല­മാ­ര­യി­ലു­ണ്ടു്. കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ബീഡി വ­ലി­ച്ച­തു് എ­ന്നു് അതു ചോ­ദി­ക്കി­ല്ല. ശ്വാ­സ­കോ­ശം പോകാൻ വേ­ണ്ടി ഒരാൾ പു­ക­വ­ലി­ക്കു­മോ? കരള് ന­ശി­പ്പി­ക്കാൻ ആ­രെ­ങ്കി­ലും റാ­ക്ക് കു­ടി­ക്കു­മോ? ത­നി­ക്കി­പ്പോൾ മൂ­ത്ര­ക്കു­ഴ­ലിൽ ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­രു മുഴ വരാൻ കാ­ര­ണ­മെ­ന്തു്…?

രോഗം അ­തൊ­ന്നും മ­നു­ഷ്യ­രോ­ടു ചോ­ദി­ക്കി­ല്ല. ചോ­ദി­ച്ചാൽ അതിനു എ­ണ്ണി­ച്ചു­ട്ട അപ്പം പോ­ലു­ള്ള ഉ­ത്ത­ര­ങ്ങൾ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ക­യ്യി­ലു­ണ്ടു്. ഇ­തി­ന്റെ പേരിൽ ഒരു വാ­ദ­പ്ര­തി­വാ­ദം ന­ട­ന്നാൽ രോ­ഗ­ത്തി­നു് മ­നു­ഷ്യ­രെ വെ­റു­തേ വി­ടേ­ണ്ടി­വ­രും… താൻ ഇ­ക്കൊ­ല്ല­വും നി­റ­ക്കാൻ പോകും. അ­യൽ­പ­ക്ക­ത്ത കു­ട്ടി­ക­ളോ­ടൊ­പ്പം മു­റ്റ­ത്തു് പൂ­ക്ക­ള­മു­ണ്ടാ­ക്കും. വാതിൽ പ­ടി­ക­ളിൽ കുറി വ­ര­ച്ചു് ചീ­വോ­തി പൂ­ക്ക­ളി­ടും. ഊണു ക­ഴി­ച്ചു് ത­മ്പാ­യി­യു­ടെ നരച്ച മു­ടി­യി­ഴ­ക­ളിൽ മൂ­ക്കി­ന്റെ അറ്റം വെ­ച്ചു് ഉ­റ­ങ്ങി­യ­തു പോലെ കി­ട­ക്കും.

“എന്താ ദേർ­മ്മേ­ട്ടാ മി­ണ്ടാ­തെ” അ­പ്പു­റ­ത്തു­നി­ന്നും കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണൻ ചോ­ദി­ച്ചു. അയാൾ വ­ല്ലാ­തെ കി­ത­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അതു് ദേർ­മ്മൻ നായർ ഇ­പ്പു­റ­ത്തി­രു­ന്നു് ശ­രി­ക്കും കേ­ട്ടു.

“നി­ന­ക്കു് നാളെ ഓ­പ്പ­റേ­ഷ­ന­ല്ലേ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണാ. നീ കൊ­റ­ച്ചേ­രം വി­ശ്ര­മി­ക്കു്. ഡോ­ക്ടർ പ­റ­ഞ്ഞ­ത­ല്ലേ?”

“ഇനി ന­മ്മ­ക്ക് ത­മ്മി­ല് മി­ണ്ടാൻ പ­റ്റി­യി­ല്ലെ­ങ്കി­ലോ ദേർ­മേ­ട്ടാ?”

“വെ­റ്തേ വേ­ണ്ടാ­ത്ത കാ­ര്യ­ങ്ങ­ള് പ­റ­യാ­തെ മി­ണ്ടാ­ണ്ട് കെ­ട­ക്ക്ന്ന്ണ്ടോ നീ? അ­ടു­ത്ത ഓ­ണ­ത്തി­നു് ഞാൻ നി­ന്റെ ബീ­ട്ടി­ല് വരും. നി­ന്റെ കു­ഞ്ഞ­ളൊ­പ്പം ഇ­രു­ന്നു് സദ്യ ഉ­ണ്ണും. അ­റി­യ്യോ?”

കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണൻ ഒ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല. അയാൾ അപ്പൊ കൈയിൽ കി­ട്ടി­യ ശ്വാ­സ­ത്തി­ന്റെ മഞ്ഞ വ­ള്ളി­യി­ലൂ­ടെ മേ­ലോ­ട്ടു ക­യ­റി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ന്റെ മറ്റേ അ­റ്റ­ത്തു് തന്റെ ര­ണ്ടു് മ­ക്ക­ളും ഉ­റ­ക്കെ പി­ടി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അയാൾ കണ്ടു. അവർ സർ­വ്വ­ശ­ക്തി­യും എ­ടു­ത്തു് അ­ച്ഛ­നെ വ­ലി­ച്ചു് ക­യ­റ്റു­ക­യാ­ണു്. കാ­ല­ത്തെ­ണീ­റ്റു് പ­ല്ലു് തേ­ക്കു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പു് തന്നെ ദേർ­മ്മൻ നായർ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണ­നെ വി­ളി­ച്ചു. അ­പ്പോൾ സമയം ഏ­താ­ണ്ടു് ആറു് മ­ണി­യാ­യി­ക്കാ­ണും. മ­റു­പ­ടി കി­ട്ടാ­താ­യ­പ്പോൾ കു­ഞ്ഞി­ഷ്ണ­നെ ഓ­പ്പ­റേ­ഷൻ തി­യ­റ്റ­റി­ലേ­ക്കു കൊ­ണ്ടു­പോ­യി­ക്കാ­ണു­മെ­ന്നു് ദേർ­മ്മൻ നായർ ഊ­ഹി­ച്ചു.

ക്ലോ­സ­റ്റിൽ മൂ­ത്രം വീ­ണ­പ്പോൾ അ­തി­ന്റെ കൂടെ പ­തി­വാ­യി കാ­ണാ­റു­ള്ള ര­ക്ത­ത്തി­ന്റെ അളവു് ഇ­ന്നു് കൂ­ടു­ത­ലാ­ണെ­ങ്കി­ലും ദേർ­മ്മൻ നാ­യർ­ക്കു് അതിൽ വലിയ ആ­ശ­ങ്ക­യൊ­ന്നും തോ­ന്നി­യി­ല്ല. പക്ഷേ, ചെ­മ്പ­ര­ത്തി പൂ­ക്കൾ കൊ­ണ്ടു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ വലിയ ഒരു പൂ­ക്ക­ളം അ­യാ­ളു­ടെ ഓർ­മ്മ­യി­ലേ­ക്കു വന്നു.

സു­രേ­ഷ് വാ­ങ്ങി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന ഇഡലി അയാൾ ക­ഴി­ച്ചി­ല്ല.

കു­ളി­ക്കു­ക പോലും ചെ­യ്യാ­തെ ഇ­ത്ര­യും വി­ര­സ­മാ­യ ഒരു ഉ­ത്രാ­ടം തന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­താ­ണു്. സു­രേ­ഷ് ഒരു കപ്പ് കാ­പ്പി­യു­മാ­യി ലാ­പ്പ്ടോ­പ്പ് തു­റ­ന്നു് അ­വ­ന്റെ ഓഫീസ് വർ­ക്കി­ലേ­ക്കു് ക­യ­റി­യ­തും ദേർ­മ്മൻ നായർ വീ­ണ്ടും കി­ട­ക്ക­യി­ലേ­ക്കു് ചെ­രി­ഞ്ഞു.

എത്ര നേരം കി­ട­ന്നു എ­ന്ന­റി­യി­ല്ല. നെ­റ്റി­യിൽ ആരോ ത­ലോ­ടു­ന്നു. കണ്ണു തു­റ­ന്ന­തും അയാൾ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ട്ടു പോയി. മു­ന്നിൽ വ­ലി­യൊ­രു ബാ­ഗു­മാ­യി ത­മ്പാ­യി. അയാൾ ഭാ­ര്യ­യു­ടെ വി­ര­ലു­ക­ളിൽ പി­ടി­ച്ചു. അതു് പ­തി­വി­ല­ധി­കം വിറ കൊ­ള്ളു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

“നാ­ട്ടി­ല് കു­ഞ്ഞ്ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം നി­ങ്ങ­ളെ ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ദേർ­മ്മൻ ബെ­ല്ലി­ച്ചൻ[5] ഏട പോ­യീ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞാ­ണ്ടു്.”

അ­തു­കേ­ട്ടു് ദേർ­മ്മൻ നായർ ത­മ്പാ­യി­ക്കു നേരെ കു­റ്റ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു പോലെ ഒന്നു നോ­ക്കി. അ­മ്മ­യെ ക­ണ്ട­തും സു­രേ­ഷ് ലാപ് ടോ­പ്പ് ബാ­ഗി­ലി­ട്ടു് കു­ളി­യൊ­ക്കെ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു വ­രാ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് ബ­ന്ധു­വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു പോയി. ദേർ­മ്മൻ നായർ ഒ­ന്നും മി­ണ്ടാ­തെ ഫാ­നി­ന്റെ വെ­ളു­ത്ത ഇ­ത­ളു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി മ­ലർ­ന്നു കി­ട­ന്നു. ത­മ്പാ­യി ഫ്ലാ­സ്ക് തു­റ­ന്നു് കു­റ­ച്ചു് ചായ എ­ടു­ത്തു് ഭർ­ത്താ­വി­നു നീ­ട്ടി. അയാൾ വേ­ണ്ടെ­ന്നു് കൈ ഉ­യർ­ത്തി.

ആ ചായ ത­മ്പാ­യി തന്നെ കു­ടി­ച്ചു. ഇ­ത്ര­യും ദൂരം ബ­സ്സിൽ കയറി വ­ന്ന­തി­ന്റെ ക്ഷീ­ണം അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­പ്ര­തീ­ക്ഷി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു ഈ വ­ര­വെ­ങ്കി­ലും അ­തെ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണെ­ന്നു പോലും ദേർ­മ്മൻ നായർ ചോ­ദി­ച്ചി­ല്ല.

ഫ­ല­വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ല­കൾ­ക്കു് പകരം അയാൾ മ­ന­സ്സു് പ­രി­ഭ­വം കൊ­ണ്ടു് നി­റ­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ ഒരു നല്ല ദിവസം ഈ വക വി­ദ്വേ­ഷ­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ എണ്ണി പെ­റു­ക്കി­യെ­ടു­ത്തു് മ­ന­സ്സു് ക­ലു­ഷി­ത­മാ­ക്കേ­ണ്ട കാ­ര്യ­മി­ല്ല എന്നു കരുതി അയാൾ കു­ഞ്ഞി­കൃ­ഷ്ണ­ന്റെ ര­ണ്ടു് ചെറിയ മ­ക്ക­ളെ­പ്പ­റ്റി ആ­ലോ­ചി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി. അ­തി­നി­ട­യിൽ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു വട്ടം തന്റെ വി­ള­ഞ്ഞ പാ­ട­ങ്ങ­ളു­ടെ പച്ച ക­ലർ­ന്ന നേരിയ മ­ഞ്ഞ­നി­റ­വും അ­യാ­ളു­ടെ മ­ന­സ്സി­ലേ­ക്കു വന്നു.

ഒന്നു ര­ണ്ടു് ത­ത്ത­കൾ വ­ന്നു് അ­വ­യു­ടെ മ­ക്കൾ­ക്കാ­യി നെൽ­ക്ക­തി­രു­കൾ മു­റി­ച്ചെ­ടു­ത്തു് പ­റ­ന്നു പോയി. നീ­രൊ­ഴു­ക്കിൽ നി­ന്നും ഒരു തവള വ­ര­മ്പി­ലേ­ക്കു് കയറി വെ­യി­ലി­നു താഴെ തന്റെ ശ­രീ­ര­ത്തി­നെ വെ­ച്ചു് ഉ­ണ­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി. സു­ഖ­ക­ര­മാ­യ ഒരു സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലേ­ക്കു് അ­തി­ന്റെ ക­ണ്ണു­കൾ പ­തു­ക്കെ അ­ട­ഞ്ഞു.

പെ­ട്ടെ­ന്നു് അ­വി­ടെ­യാ­കെ കാ­ടി­ന്റെ മണം പ­ര­ന്നു. ക­ട്ടി­ലിൽ നി­ന്നും എ­ണീ­റ്റു നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ ത­മ്പാ­യി­യു­ടെ കൈ­യ്യി­ലെ ബാഗ് തു­റ­ന്നു കി­ട­ക്കു­ന്നു. നി­റ­യ്ക്കു­ള്ള എ­ല്ലാ­ത്ത­രം ഇ­ല­ക­ളു­മാ­യി അതൊരു തൊടി പോലെ മു­ന്നിൽ.

അത്തി, ഇത്തി, ആൽ, അരയാൽ, മാവ്, പ്ലാ­വ്, പുളി, നെ­ല്ലി, പൊ­ലി­വ­ള്ളി, ശൂദ്ര വള്ളി, ബാ­ട്ടാ­പ്പ­രം.

“എന്റെ പൊ­ട്ടൻ തെ­യ്യേ… വി­ഷ്ണു­മൂർ­ത്തി… പു­തി­യോ­തീ… പൊലിക പൊലിക…”

ത­മ്പാ­യി­യു­ടെ ചു­ളി­ഞ്ഞ വി­ര­ലു­ക­ളിൽ അ­മർ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ച­പ്പോൾ ദേർ­മ്മൻ നാ­യ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ നി­റ­ഞ്ഞു.

“നിങ്ങ വി­ജാ­രി­ച്ചു ഞാൻ ബെ­രൂ­ലാ­ന്ന്… അല്ലേ? നി­ങ്ങ­ടെ മ­ന­സ്സു് എ­ന­ക്ക­ല്ലാ­തെ വേറെ ആർ­ക്ക­റി­യ­ല്.” ത­മ്പാ­യി സ്നേ­ഹ­ത്തോ­ടെ ഭർ­ത്താ­വി­ന്റെ ക­വി­ളി­ലെ നരച്ച രോ­മ­ങ്ങ­ളിൽ തലോടി.

“കു­ളി­ച്ചി­ട്ടു് വാ… ന­മ്മ­ക്ക് നെ­റ­ക്കാ­ലോ.” അതു കേ­ട്ട­തും അയാൾ തോർ­ത്തെ­ടു­ത്തു് തോ­ള­ത്തി­ട്ടു് പെ­ട്ടെ­ന്നു് ബാ­ത്ത്റൂ­മി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു.

ദേഹം ശു­ദ്ധി­യാ­ക്കി ന­മ­ശ്ശി­വാ­യ… ന­മ­ശ്ശി­വാ­യ… ജ­പി­ച്ചു് തി­രി­ച്ചു വ­ന്ന­പ്പോ­ഴേ­ക്കും ത­മ്പാ­യി നി­റ­യു­ടെ ഒ­രു­ക്ക­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം പൂർ­ത്തി­യാ­ക്കി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. പ­ല­ക­യിൽ അ­രി­മാ­വു കൊ­ണ്ടു് കോലം വ­ര­ച്ചു. ബാഗിൽ നി­ന്നും മൂ­ന്നു നെൽ­ക്ക­തി­രു­കൾ എ­ടു­ത്തു് ബാ­ട്ടാ­പ്പ­ര­ത്തി­ന്റെ വീതി കൂടിയ ഇലയിൽ വെ­ച്ചു. ചെ­റി­യൊ­രു വി­ള­ക്കിൽ തി­രി­യി­ട്ടു ക­ത്തി­ച്ചു.

ദേർ­മ്മൻ നായർ നനഞ്ഞ തോർ­ത്തു് ഒ­ന്നു­കൂ­ടി മു­റു­ക്കി­യു­ടു­ത്തു് പ­ല­ക­യ്ക്കു് മു­ന്നിൽ മു­ട്ടു­കു­ത്തി.

ക­തി­രെ­ടു­ത്തു് പ­ല­ക­യി­ലേ­ക്കു് മാ­റ്റി. ബാ­ട്ടാ­പ്പ­ര­ത്തി­ന്റെ ഇലയിൽ ആദ്യം അത്തി… ഇത്തി… ആല്… അരയാൽ… എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ഇലകൾ ഒ­ന്നി­നു മേലെ ഒ­ന്നാ­യി വി­ധി­പ്ര­കാ­രം നി­ര­ത്താൻ തു­ട­ങ്ങി. എ­ല്ലാ­റ്റി­നും ഒ­ടു­വിൽ പൊ­ലി­വ­ള്ളി.

ചെറിയ കി­ണ്ടി­യിൽ നി­ന്നും ഒരു കു­ട­ന്ന വെ­ള്ളം കൈ­ക്കു­ട­ന്ന­യി­ലേ­ക്കു പ­കർ­ന്നു് നെ­ഞ്ചോ­ടു് ചേർ­ത്തു് പ്ര­കൃ­തി­യേ­യും അതിൽ വ­സി­ക്കു­ന്ന സർവ്വ ച­രാ­ച­ര­ങ്ങ­ളേ­യും അന്നം ത­രു­ന്ന നാ­നാ­ത­രം ഫ­ല­വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളേ­യും മ­ന­സ്സിൽ ധ്യാ­നി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് അതു് നെൽ­ക്ക­തി­രി­ലേ­ക്കു പ­കർ­ന്നു.

ലോകാ സ­മ­സ്താ സു­ഖി­നോ ഭ­വ­ന്തു…

അ­പ്പോൾ കതിരു കൊ­ത്താൻ വ­രു­ന്ന ന­നാ­ത­രം കി­ളി­ക­ളു­ടെ ശബ്ദം ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ദേർ­മ്മൻ നായർ കേ­ട്ടു. എവിടെ നി­ന്നോ ഒരു ത­ണു­ത്ത കാ­റ്റു വീശി.

നിറ നിറ പൊലി പൊലി… ഇല്ലം നിറ… വല്ലം നിറ… പ­ത്താ­യം നിറ…

ബാ­ട്ടാ­പ്പ­ര­ത്തി­ന്റെ ഇല ക­തി­രോ­ടു കൂടി ചു­രു­ട്ടി പാ­ന്തം[6] കൊ­ണ്ടു് മു­റു­ക്കി­ക്കെ­ട്ടി വി­ള­ക്കി­നു മു­ന്നിൽ സാ­ഷ്ടാം­ഗം ന­മ­സ്ക­രി­ച്ചു് ദേർ­മ്മൻ നായർ പ­തു­ക്കെ എ­ണീ­റ്റു. അ­യാ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ സ­ന്തോ­ഷം കൊ­ണ്ടു് നി­റ­ഞ്ഞു വ­രു­ന്ന­തു് ത­മ്പാ­യി കണ്ടു.

നിറ നിറ പൊലി പൊലി… ഇല്ലം നിറ… വല്ലം നിറ… പ­ത്താ­യം നിറ… ഭർ­ത്താ­വി­നൊ­പ്പം അ­വ­രു­ടെ ചു­ണ്ടു­ക­ളും മ­ന്ത്രി­ച്ചു. അയാൾ നെൽ­ക്ക­തി­രു­മാ­യി ആ­ശു­പ്ര­തി­യു­ടെ കോ­റി­ഡോ­റി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങി. പി­ന്നാ­ലെ ത­മ്പാ­യി­യും.

നനഞ്ഞ ഒ­റ്റ­മു­ണ്ടും നെൽ­ക്ക­തി­രു­മാ­യി ഒരാൾ നിറ നിറ… പൊലി… പൊലി… എ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തു ക­ണ്ടു് അവിടെ കൂടിയ രോ­ഗി­ക­ളും അ­വ­രു­ടെ കൂടെ വ­ന്ന­വ­രും നേ­ഴ്സു­മാ­രും ഡോ­ക്ടർ­മാ­രും എ­ല്ലാ­വ­രും ആദ്യം ഒ­ന്ന­മ്പ­ര­ന്നു. ചിലർ രസം പി­ടി­ച്ചു് അ­യാ­ളു­ടെ പി­ന്നാ­ലെ കൂടി. പക്ഷേ, ദേർ­മ്മൻ നായർ അ­തൊ­ന്നും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

ഇല്ലം നിറ… വല്ലം നിറ… പ­ത്താ­യം നിറ… അയാൾ നേരെ ഓ­പ്പ­റേ­ഷൻ തി­യേ­റ്റ­റി­നെ ല­ക്ഷ്യ­മാ­ക്കി ന­ട­ന്നു. കണ്ടു നിന്ന സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി­മാ­രിൽ ചിലർ അ­യാ­ളു­ടെ പി­ന്നാ­ലെ ഒ­ച്ച­വെ­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് ഓടി വന്നു. അയാൾ സൈ­ക്യാ­ടി വാർ­ഡിൽ നി­ന്നു് ചാ­ടി­പ്പോ­ന്ന­താ­ണോ എന്നു ചിലർ സം­ശ­യി­ച്ചു. സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി­ക്കാർ പി­ടി­കൂ­ടും മു­മ്പു് ഓ­പ്പ­റേ­ഷൻ തി­യേ­റ്റ­റി­ന്റെ NO ADMISSION എ­ന്നെ­ഴു­തി­യ ചി­ല്ലു വാ­തി­ലിൽ ദേർ­മ്മൻ നായർ കതിർ വ­രി­ഞ്ഞു­കെ­ട്ടി. നിറ നിറ… പൊലി… പൊലി… ഇല്ലം നിറ വല്ലം നിറ പ­ത്താ­യം നിറ… പി­ന്നെ അതിൽ തൊ­ട്ടു് ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു് പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചു് നെ­റ്റി­യിൽ വെ­ച്ചു.

കു­റി­പ്പു­കൾ

[1] ബെ­ലി­ച്ചർ ള = വ­ലി­ച്ചേ­ക്ക­ല്ലേ

[2] അ­യ­ക്കു­ടി = അ­യൽ­പ­ക്കം

[3] ജാഗ = സ്ഥലം

[4] അപ്യ = അവർ

[5] ബെ­ല്ലി­ച്ചൻ = വ­ലി­യ­ച്ഛൻ, മു­ത്ത­ശ്ശൻ.

[6] പാ­ന്തം = പ­ച്ച­തെ­ങ്ങിൻ മടലിൽ നി­ന്നും ചീ­ന്തി എ­ടു­ക്കു­ന്ന വള്ളി

സ്കെ­ച്ച്: ര­ബീ­ന്ദ്ര­നാ­ഥ് ടാഗോർ

സ­ന്തോ­ഷ് ഏ­ച്ചി­ക്കാ­നം
images/santhosh-echikkanam.jpg

നെ­ഹ്രു ആർ­ട്സ് ആന്റ് സയൻസ് കോ­ളേ­ജിൽ നി­ന്നു് മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ബി­രു­ദാ­ന­ന്ത­ര ബി­രു­ദം, ഒ­റ്റ­പ്പാ­ലം ട്രെ­യ്നി­ങ്ങ് കോ­ളേ­ജിൽ നി­ന്നും ബി എഡ്, കൊ­ച്ചി പ്ര­സ്സ് അ­ക്കാ­ദ­മി­യിൽ നി­ന്നും പ­ത്ര­പ്ര­വർ­ത്ത­നം എ­ന്നി­വ­യാ­ണു് വി­ദ്യാ­ഭാ­സ­ത്തി­ന്റെ നാൾ­വ­ഴി­കൾ. ആദ്യ പ്ര­വർ­ത്ത­ന മേ­ഖ­ല­ക­ളാ­യ പ­ത്ര­പ്ര­വർ­ത്ത­ന­വും അ­ദ്ധ്യാ­പ­ന­വും വി­ട്ടു്, പൂർ­ണ്ണ­സ­മ­യ എ­ഴു­ത്തു­കാ­ര­നാ­യി മാറി.

1991-ൽ മാ­തൃ­ഭൂ­മി വാ­രാ­ന്ത്യ­പ­തി­പ്പി­ലാ­ണു് ആ­ദ്യ­ക­ഥ. 80-തോളം കഥകൾ, തി­ര­ക്ക­ഥ­കൾ, ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പു­കൾ എ­ന്നി­വ­യാ­യി 15 പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ. ദൃ­ശ്യ­മാ­ധ്യ­മ­ങ്ങ­ളിൽ എ­ട്ടോ­ളം മെ­ഗാ­സീ­രി­യ­ലു­കൾ­ക്കു് തി­ര­ക്ക­ഥ­യെ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. 2007-ൽ നവംബർ റെയിൻ എന്ന സി­നി­മ­യ്ക്കു് തി­ര­ക്ക­ഥ, സം­ഭാ­ഷ­ണം ര­ചി­ച്ചു. ബാ­ച്ചി­ലർ പാർ­ട്ടി, അ­ന്ന­യും റ­സൂ­ലും, ഞാൻ സ്റ്റീ­വ് ലോ­പ്പ­സ്, ച­ന്ദ്രേ­ട്ടൻ എ­വി­ടെ­യാ, എബി, ഇ­ടു­ക്കി ഗോൾഡ് അ­ങ്ങ­നെ 9 ഓളം സി­നി­മ­ക­ളിൽ കഥയും തി­ര­ക്ക­ഥ­യു­മെ­ഴു­തി.

കൊമാല, ശ്വാ­സം, ബി­രി­യാ­ണി, ന­ര­നാ­യും പ­റ­വ­യാ­യും, ഒരു ചി­ത്ര­ക­ഥ­യി­ലെ നാ­യാ­ട്ടു­കാർ, ജ­മ­ന്തി­കൾ സു­ഗ­ന്ധി­കൾ… തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യാ­ണു് പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­യ ക­ഥാ­സാ­മാ­ഹ­ര­ങ്ങൾ. 2008-ൽ കൊ­മാ­ല­യ്ക്കു് കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അ­വാർ­ഡ്, പ­ത്മ­രാ­ജൻ അ­വാർ­ഡ്, ബഷീർ പു­ര­സ്കാ­രം, കാരൂർ ജ­ന്മ­ശ­താ­ബ്ദി അ­വാർ­ഡ്, ചെ­റു­കാ­ട് അ­വാർ­ഡ്, കേളി അ­വാർ­ഡ്, കൽ­ക­ത്താ ഭാഷാ പ­രി­ഷ­ത്ത് അ­വാർ­ഡ് എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ 25-ൽ അധികം പു­ര­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ.

കേരള വർ­മ്മ­യിൽ അ­സി­സ്റ്റ­ന്റ് പ്രൊ­ഫ­സർ ആയ ജൽസ മേനോൻ ആണു് ജീവിത പ­ങ്കാ­ളി. മകൻ മ­ഹാ­ദേ­വൻ.

Colophon

Title: Nira (ml: നിറ).

Author(s): Santhosh Echikkanam.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2022-10-10.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short story, Santhosh Echikkanam, Nira, സ­ന്തോ­ഷ് ഏ­ച്ചി­ക്കാ­നം, നിറ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Harvest Rest, a painting by George Cole (1810–1883). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.