ആ­ദി­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തിൽ നി­ന്നു്:

കബീർ ഗ്ര­ന്ഥാ­വ­ലി­യി­ലെ സാ­ഖി­കൾ

‘ബീജകി’ൽ നി­ന്നു­ള്ള സാ­ഖി­കൾ

1

എന്റെ ജാ­തി­പ്പേർ പ­റ­ഞ്ഞു ചി­രി­ക്കു­ന്നു

എ­ല്ലാ­രു, മെ­ന്നാൽ കബീർ ഞാൻ

എൻ ജാതി തൻ ബ­ലി­യാ­ടാ­യി­യെ­ങ്കി­ലും

എന്റെ സ്ര­ഷ്ടാ­വി­ലെൻ ജീവൻ.

(കബീരാ മേരീ ജാതി കൌ)

2

ലോകം ക­രി­ക്കു­ഴി, വീ­ഴു­ന്ന­തി­ല­ന്ധർ

നേരേ, അതിൽ പെ­ട്ട­വർ­ക്കാ­യ്

ഞാൻ ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­യാം, എ­ങ്കി­ലും ഞാൻ വരും

കേ­റി­പ്പു­റ­ത്തേ­യ്ക്കു വേഗം.

(കബീരാ ജഗു കാജല കീ കോഠരീ)

3

വേ­ണ്ട­ഹ­ങ്കാ­രം കബീർ,

തോൽ പൊതിഞ്ഞുള്ളൊ-​

രെ­ല്ലി­ന്റെ കൂടു മാ­ത്രം നീ

വർ­ണ്ണ­ക്കു­ട­യിൽ കു­തി­ര­പ്പു­റ­ത്ത് പോം

പൊ­ണ്ണർ ഉടൻ ചേ­റ്റി­ലാ­ഴും.

(കബീരാ ഗരഹു ന കീ­ജി­യാ­യ്)

4

പ­ത്തി­ലൊ­ന്നാ­യ ക­ടു­കു­മ­ണി പോലെ

മോ­ക്ഷ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു­ള്ള വാതിൽ

മർ­ത്ത്യ­മ­ന­സ്സോ ഒരാന പോൽ, സോദരാ,

അ­ക്ക­ത­കെ­ങ്ങി­നെ താ­ണ്ടും?

(കബീര മുകതി ദ്വാ­രാ സ­ന്കൂ­രാ)

5

വീണൂ മകൻ കമാൽ ജ­ന്മ­മെ­ടു­ത്ത നാൾ

താഴെ ക­ബീ­റിൻ കു­ടും­ബം:

താ­ഴെ­യെ­റി­ഞ്ഞൂ ഹരി തൻ ജപമാല

വീടു നി­റ­ച്ച­വൻ സ്വ­ത്താൽ.

(ബൂഢാ ബംഗു കബീരാ കാ)

6

ഹേ, കബീർ, നിൻ മ­ര­ത്തിൽ തീർ­ത്ത വീ­ടി­താ

ആ­ളു­ന്ന തീ തി­ന്നു തീർ­ത്തൂ;

ജ്ഞാ­നി­ക­ളൊ­ക്കെ­യും വെ­ന്തു പോയ്,

അജ്ഞാനി-​

യായോർ പി­ടി­ച്ചു നി­ന്ന­ല്ലോ!

(കബീര കോഠീ കാഠാ കീ)

7

കഽബ­യി­ലേ­യ്ക്കു കബീർ പോയി ഹ­ജ്ജി­ന്,

ആ വഴി ദൈ­വ­ത്തെ കണ്ടൂ;

പോ­രി­ന്നു വ­ന്ന­വൻ ചോ­ദി­ച്ചു, ‘അ­ങ്ങോ­ട്ടു

പോ­കു­വാ­നാ­രേ­പ­റ­ഞ്ഞൂ?’

(കബിരാ ഹജ കാബേ ഹൌ ജായ് ഥാ)

8

മു­ഷ്ക്കു കാ­ട്ടു­ന്നോ, കബീർ, തെ­റ്റ്, ദൈവത്തി-​

നു­ത്ത­രം നൽ­കി­യേ തീരൂ

ചി­ത്ര­ഗു­പ്തൻ നിൻ ക­ണ­ക്കു നോ­ക്കും, അടി

കി­ട്ടും കൊ­ടു­ത്ത­ത്ര തന്നെ.

(കബീരാ ജൊരു കിയാ സൊ ജൂ­ലു­മു ഹൈ)

9

ഇ­ത്ത­രം വി­ത്തു വി­ത­യ്ക്കൂ, ന­ശി­ക്കാ­ത്ത

വൃ­ക്ഷം മു­ള­യെ­ടു­ക്ക­ട്ടെ

നി­ത്യം തണൽ, ഫലം ധാ­രാ­ളം, പ­ക്ഷി­കൾ

എ­ത്ര­യോ ത­ത്തും ഇലകൾ.

(കബിരാ ഐസാ ബീജു സോയ്)

10

കേൾ­ക്കൂ സഖീ, എൻ­പ്രി­യൻ എ­ന്റെ­യു­ള്ളി­ലോ,

ഞാനെൻ പ്രി­യ­നി­ലോ വാസം?

ഞാനാർ, പ്രി­യ­നാർ, അ­റി­വീ­ല, എൻ മെ­യ്യിൽ

ആരാണ്, ഞാനോ പ്രി­യ­നോ?

(സുനു സഖീ, പിയാ മ­ഹി­ജീ­യു ബസയ്)

11

എ­ന്റെ­യൊ­ന്നു­മെ­ന്റെ­യ­ല്ല

എ­ന്റെ­യൊ­ക്കെ നി­ന്റെ;

നി­ന്റെ­യൊ­ക്കെ, പി­ന്നെ നിന-

ക്കെ­ന്റെ­യെ­ന്തു ബാ­ക്കി?

(മേരാ മുഝാ മേം കി­ച്ചൂ നഹീം)

12

ഏഴു ക­ട­ലാ­കെ മഷി-

യായി രൂപം മാ­റ്റാം,

പേ­ന­യാ­ക്കാം വൃ­ക്ഷ­മൊ­ക്കെ,

ഭൂമി ക­ട­ലാ­സ്സും:

ദൈ­വ­ഗു­ണ­മാ­കെ­യെ­ന്നാൽ

ആ­വു­കി­ല്ലെ­ഴു­താൻ.

(സാത സ­മു­ന്ദ കീ മസി കരൌ)

13

ഞാ­നു­ള്ള­പ്പോ­ഴി­ല്ല ഹരി,

ഞാ­നി­ല്ലെ­ങ്കി­ലു­ണ്ട്

മാ­ഞ്ഞു പോയീ ഇ­രു­ട്ടെ­ല്ലാം

ആ വി­ള­ക്കു കാൺകെ.

(ജബ മേം ഥാ തബ ഹരി നഹീം)

14

ഓ കബീർ, ഞാൻ മോ­ശ­മെ­ല്ലാ

മാ­നു­ഷ­രെ­ക്കാ­ളും;

മാനുഷരെല്ലാരുമെന്നെ-​

ക്കാൾ ഗു­ണ­മി­യ­ന്നോർ:

ആർ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­മി,താ

ആ­ളെ­നി­ക്ക് മി­ത്രം.

(കബിരാ സബ തേ ഹമ്മാ ബുരെ)

15

ആർ­ക്കു­മേ തി­രി­യു­കി­ല്ലാ

എൻ കി­ഴ­ക്കൻ പേ­ച്ച്,

ആർ­ക്ക­തു തി­രി­യു­മോ ആ

ആൾ കി­ഴ­ക്കൻ തന്നെ.

(ബോലീ ഹമരീ പൂരബീ)

16

നിൻ കരളിൽ കണ്ണാടിയൊ-​

ന്നു­ണ്ട­തിൽ നിൻ മോന്ത

ക­ണ്ടാ­ലാ­കാ സ­ഹി­ക്കാൻ, നിൻ

സംശയം മാ­റാ­തെ.

(ഹൃദയാ ഭീതം ആരസീ)

17

പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ പോയ വഴി

പാമരർ നി­ര­ന്നൂ,

രാ­മ­നാ­യ് കബീർ കയറും

കു­ത്ത­നെ­യീ­ക്കേ­റ്റം.

(ജെഹി മാരഗാ ഗയെ പ­ണ്ഡി­താ)

18

ക­ണ്ട­തി­ല്ലാ ഹൃദയമി-​

ല്ലാ­ത്ത­വ­നാ നാട്;

എ­ങ്കി­ലും അതേക്കുറിച്ചാ-​

ണെ­പ്പൊ­ഴും പ­റ­ച്ചിൽ

ഉപ്പു തി­ന്നേ ക­ഴി­യു­ന്നൂ

വി­റ്റി­ടു­ന്നു പക്ഷേ

മ­റ്റു­ള്ളോർ­ക്കു കർ­പ്പൂ­രം, ഒ-

രൽ­പ്പം കാശു നേടാൻ.

(ബിന ദേഖേ വഹ ദേശ കീ)

19

ച­ന്ദ­ന­മി­തെ­ന്തു ചെ­യ്യാൻ,

പാ­മ്പ­തി­നെ­ച്ചു­റ്റീ,

എ­ങ്ങു­മേ വിഷം കയറി

എ­ങ്ങ­മൃ­തു കേറാൻ?

(ചന്ദന സർപ്പ ല­പേ­ട്ടി­യാ)

20

നേരു നെ­ഞ്ചി­ലു­ള്ള­വ­രേ

ന­ല്ല­വർ, നേരില്ലാ-​

താ­വു­കി­ലാ­ഹ്ലാ­ദ­മെ­ങ്ങ്!

വേറെ വ­ഴി­യെ­ത്ര

കോടി തേ­ടി­യാ­ലു­മ­തു

പാ­ഴി­ലാ­വും തീർ­ച്ച.

(സഭ തെ സാ­ഞ്ചാ ഹൈ ഭലാ)

21

ചെ­യ്തി­യെ­ല്ലാ­മു­ള്ളി­ലി­ട്ടു

നല്ല പോൽ മ­ഥി­ക്ക:

നേരു മാ­ത്രം പ്ര­വർ­ത്തി­ക്ക

വേ­രി­ലേ വി­പ­ത്താം

നേ­രു­കേ­ട്, നേടുക നീ

സ­ത്യ­മെ­ന്ന രത്നം.

(സാ­ഞ്ചാ സൌദാ കീ­ജി­യേ)

22

തു­ള്ളി ചേരും കടലിലെ-​

ന്നി­ല്ല­റി­യാ­താ­രും;

തു­ള്ളി­യിൽ ചേരും കടലെ-

ന്നി­ല്ല­റി­വോ­രെ­റെ.

(ബൂന്ദ ജോ പഡാ സ­മു­ദ്ര മേം)

23

നാ­വ­ട­ക്കാ­നാ­കാ­ത്തോ­ന്റെ

കൂടെ ന­ട­ക്ക­ല്ലേ,

നേരു നെ­ഞ്ചി­ലി­ല്ലാ­ത്ത­വൻ

മാ­ര­ക­മാ­യ് തീരും

നീ ന­ട­ത്തും യാ­ത്ര­യൊ­ട്ടു

തീ­രു­വ­തിൻ മുൻപേ.

(ജാകേ ജി­ഭ്യാ ബന്ദ് നഹീം)

24

കു­ര­ങ്ങു­ക­ളി­ക്കാ­ര­ന്റെ

കു­ര­ങ്ങി­നെ­പ്പോ­ലെ

മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ മനസ്സ,വൻ

അതു തോളിൽ വെ­യ്ക്കും,

ക­ളി­പ്പി­ക്കും ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കാ­യ്

ക­ളി­യാ­ട്ട­മൊ­ക്കെ.

(ബാ­ജീ­ഗ­ര കാ ബാ­ന്ദ­രാ)

25

മാ­യ­യും മ­ന­സ്സു­മൊ­ന്നേ

ചേ­രു­മൊ­ന്നിൽ മറ്റേ,-

താ­രൊ­ടി­തു ചൊ­ല്ലാൻ, മായ

മൂ­ന്നു­ല­കും മു­ക്കീ.

(മന മായാ തോ ഏക് ഹൈ)

26

ദു­ഷ്ക­രം മ­നു­ഷ്യ­ജ­ന്മം

കി­ട്ടു,കി­രു­വ­ട്ടം

കി­ട്ടു­കി­ല്ല, വീണ പഴം

പോ­കു­മോ മ­ര­ത്തിൽ?

(മാനുഖ ജനമ ദുരലഭ ഹൈ)

27

ആ­ട്ടു­ക­ല്ലു തി­രി­യു­മ്പോൾ

കൺ നി­റ­യെ­ക്ക­ണ്ണീർ,

ആർ­ക്കു പ­റ്റും അരയാത-​

ക്ക­ല്ലിൽ നി­ന്നു ചാടാൻ?

(ചക്കീ ച­ല­ത്തി ദേ­ഖി­കെ)

28

യ­ജ്ഞ­ഹ­വി­സ്സാ­യ് മ­രി­ക്കും

നെ­യ്യു തരും പാല്:

നാലു വേ­ദ­മി­താ കബീർ

ഒറ്റ വാ­ക്യ­മാ­ക്കീ.

(ബ­ലി­ഹാ­രി വഹി ദൂധാ)

29

പോയ് വ­ലി­യോർ അ­ഹ­ന്ത­യിൽ

രോ­മ­മെ­ല്ലാം ചീർ­ത്ത്;

ആ­ര­റി­യു­ന്നി­ല്ല സർവ്വ-​

നാഥനെ, യാ­രാ­ട്ടെ

നാ­ലു­വർ­ണ്ണ­ക്കാ­രു­മ­വർ

കേ­വ­ല­മ­സ്പൃ­ശ്യർ.

(ബഡേ ഗയേ ബ­ഡാ­പ്പ­നേ)

30

എല്ലു ക­ത്തും മരം പോലെ,

പു­ല്ലു­പോ­ലെ രോമം,

വീ­ട്ടിൽ തിരി പോലെ ക­ത്തും

രാ­മ­നിൽ ക­ബീ­റും.

(ഹാഡ ജരയ് ജസ ലാകഡീ)

31

അറിവ് മു­ന്നിൽ, അറിവ് പി­ന്നിൽ

അ­റി­വി­ടം വ­ല­ത്തും.

അറിവതെന്തെന്നറിയുമറി-​

വതു താ­നെ­നി­ക്ക­റി­വ്.

(ഫഹമ ആഗെ ഫഹമ പാഛേ)

32

അ­തി­രി­നു­ള്ളിൽ ക­ഴി­യു­വോ­നേ

നരൻ, അ­തി­രി­ല്ലാ­ത്തോൻ

ഋഷി, അ­വ­നി­ല്ല­തി­രു­കേ­ടും:

ആ­ഴ­മേ­റും ചിന്ത.

(ഹഡ ചലെ സോ മാനവാ)

33

എ­ന്നെ­യ­റി­യു­ന്ന­വ­നേ

ഞാ­ന­റി­യു­ന്നോ­നും;

വ­യ്യെ­നി­ക്കു ലോകം, വേദം,

ചൊ­ല്ലു­വ­ത് ചെ­യ്യാൻ.

(ജോ മോഹി ജാനയ് താഹി മേം ജാനൌം)

34

നല്ല കൂ­ട്ടു­കാ­രിൽ സൌ­ഖ്യം,

ചീ­ത്ത­യിൽ അ­സൌ­ഖ്യം,

ചൊ­ല്ലും കബീർ: പോക നല്ല

കൂ­ട്ടു­കാ­രെ­ത്തേ­ടി.

(സംഗതി സെ സുഖ ഊപജെ)

35

തു­ട­ക്ക­ത്തിൽ പി­ടി­ച്ചോ­നെ

ഒ­ടു­ക്ക­വും പി­ടി­ക്ക;

കല്ല് ക­ല്ലാ­യ് മൂ­ല­ധ­നം

കോ­ടി­യാ­യ് പെ­രു­ക്ക.

(ജയ്സീ ലാഗീ വൊര കീ)

36

ഏകനവൻ എ­ല്ലാ­രി­ലും

എ­ല്ലാ­വ­രു­മ­വ­നിൽ;

ക­ബീ­റി­ന്നു­ണ്ട­ദ്വൈ­ത­മാം

ഈ­യ­റി­വെ­ന്നോർ­ക്ക.

(ഏക സമാനാ സകല മേം)

37

ഒന്നു നേടൂ, എ­ല്ലാം നേടാം,

എ­ല്ലാം ചെ­യ്കിൽ ന­ല്ല­ത് പോം

വേരിൽ ന­ന­ച്ചാൽ ചെ­ടി­കൾ

പൂവ് തരും, കായും.

(ഏക സാധെ സബ സാ­ധി­യാ)

38

സം­സാ­രി­ക്കാ­ന­റി­വോ­ന്റെ

സം­സാ­ര­മ­മൂ­ല്യം;

വായ വിടും മുൻപ് വാ­ക്ക്

തൂ­ക്ക­ണം മ­ന­സ്സിൽ.

(ബോലീ തോ അ­ന­മോ­ലാ ഹൈ)

39

കി­നാ­വു ക­ണ്ടു­റ­ങ്ങു­ന്നോൻ

കൺ തു­റ­ന്നു നോ­ക്കെ,

ഉ­ണർ­ന്നി­രി­പ്പ­വൻ മൂകം

കൊള്ള ചെ­യ്യു­ന്നെ­ല്ലാം.

(സപ്നേ സോയാ മാനവാ)

40

മ­ധു­ര­വാ­ണി അമൃതു പോലെ,

ക­ഠി­ന­വാ­ണി അ­സ്ത്രം,

ചെവിയിലൂടെയുള്ളിലേറി-​

യുടൽ നെ­ടു­കെ­ക്കീ­റും.

(മ­ധു­ര­വ­ച­ന ഔഖഡീ)

41

നാ­ട്ടി­ലും പു­റ­ത്തു­മെ­ല്ലാം

യാത്ര ചെ­യ്തി­തേ­റെ,

നാ­ട്ടു­വ­ഴി ക­ട­ന്നു ഞാൻ

പോയി ഏ­റെ­ക്കാ­തം;

ക­ണ്ട­തി­ല്ല വിവേകിയാ-​

മാ­രെ­യും ഞാ­നെ­ന്നാൽ

എ­ന്തി­നെ­യും അ­തെ­ന്തെ­ന്നു

ചൊ­ല്ലു­വാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞോർ.

(ദേസ വി­ദേ­സേ ഹം ഫിരാ)

42

വാ തു­റ­ന്നാ­ല­റി­യാ­മാർ

കള്ള,നാർ സ­ന്യാ­സി

വാ­യി­ലൂ­ടെ വ­രു­ന്നു­ള്ളിൻ

രീ­തി­കൾ തൻ കാതൽ.

(ബോലതാ ഹീ പ­ഹ­ചാ­നി­യെ)

43

വാർ­പ്പു­മ­നു­ഷ്യൻ, തലച്ചോ-​

റില്ല, തൂവൽ പോലെ

എന്ത് ചെ­യ്യാൻ,മണമില്ലാ-​

ച്ചെ­മ്പ­നീ­രു പോലെ.

(ബനാ ബനായാ മാനവ)

44

ഇ­രി­പ്പ­വൻ പ­ല­ച­ര­ക്കു

നിൽ­പ്പ­വൻ പാൽ വിൽ­പ്പോൻ

ഉ­റ­ങ്ങാ­ത്തോൻ കാ­വ­ലാ­ളും

തീറ്റ മൃ­തി­യ്ക്കെ­ല്ലാം.

(ബൈഠാ രഹെ തോ ബനിയാ)

45

വ­ര­യ­ല്ല, രൂ­പ­മ­ല്ല,

ദേ­ഹ­മി­ല്ല, മ­ണ്ണും;

വരൂ, നി­രാ­കാ­ര­ന­താ

വാ­നി­തിൻ ന­ടു­ക്കൽ!

(രേഖ രൂപ വഹാ ഹയ് നഹീ)

46

അ­റി­വി­ന്റെ മി­ഴി­ക­ള­ല്ലോ

സർ­വ്വ­സാ­ക്ഷി കാ­വ്യം,

അ­റി­യ­ണ­മ­തെ­ങ്കിൽ പോരൂ

മ­ന­മി­തിൽ, ഹാ, ഹൃ­ത്തിൽ.

തെ­ളി­വ് നൽകാൻ പാ­ട്ടി­ല്ലെ­ങ്കിൽ

ക­ല­ഹ­മെ­ന്നു­മു­ല­കിൽ.

(സാഖി ആംഖി ഗ്യാം­നാ കീ)