സൗ​ന്ദ​ര്യം കൊ​ണ്ടു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം പട്ട​ണ​ത്തിൽ ‘സെൻ​സേ​ഷൻ’ ജനി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു ഒരു യുവതി ഒരു കാ​ല​ത്തു്. വിദൂര ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ മാ​ത്രം കണ്ണു​ക​ളു​ട​ക്കി അവൾ രാ​ജ​ര​ഥ്യ​യി​ലൂ​ടെ അല​സ​ഗ​മ​നം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ അവളെ കാ​ണാ​നാ​യി ഇരു​വ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും ആളുകൾ നി​ര​ന്നു നിൽ​ക്കും. ലാ​ലാ​ജ​ല​മൊ​ഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവി​വാ​ഹി​ത​രായ യു​വാ​ക്ക​ന്മാർ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് പോ​യി​രി​ക്കും. വി​വാ​ഹി​ത​രായ പു​രു​ഷ​ന്മാർ ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്തി ചി​ന്താ​ധീ​ന​രാ​യി ഇരു​ന്നി​രി​ക്കും. സം​സ്കാ​ര​മു​ള്ള അവർ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​ക​ളെ ഉപ​ദ്ര​വി​ച്ചി​രി​ക്കി​ല്ല. എന്റെ സം​സ്കാ​ര​ശൂ​ന്യ​നായ ഒരു ബന്ധു വീ​ട്ടിൽ​ക്ക​യ​റിയ പാടേ ‘എനി​ക്കു് ഇവ​ളെ​യാ​ണ​ല്ലോ കി​ട്ടി​യ​തു്’ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് നേ​ര​ത്തെ കണ്ട സൗ​ന്ദ​ര്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ മന​സ്സി​ന്റെ ദർ​പ്പ​ണ​ത്തിൽ ദർ​ശി​ച്ചു് പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഭാ​ര്യ​യെ മർ​ദ്ദി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ധാ​മ​ത്തെ പങ്ക​ജ​മെ​ന്നു വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ. കാ​ല​മേ​റെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം കാ​ല​ത്തു് സ്ത്രീ​യെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​വു​ന്ന ഒരു പേ​ക്കോ​ലം എന്റെ വീ​ട്ടിൽ കയറി വന്നു. ‘സാർ എന്നെ അറി​യി​ല്ല. പക്ഷേ എനി​ക്കു് സാ​റി​നെ അറി​യാം. ഞാൻ പങ്ക​ജം… ഓഫീ​സിൽ ജോ​ലി​യാ​ണു്. എന്റെ ഒരു ബന്ധു ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ചില കഥകൾ… വാ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശു​പാർശ ചെ​യ്യ​ണം, പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു്.’ ശരീര പ്ര​കൃ​തം മാറിയ ഒരാ​ളോ​ടും ഞാൻ ‘എന്തേ ഈ മാ​റ്റം?’ എന്നു ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാ​തെ തന്നെ അവർ പറ​ഞ്ഞു: ഞാൻ പ്ര​കൃ​തി ചി​കി​ത്സ നട​ത്തു​ക​യാ​ണു്. അതു കൊ​ണ്ടാ​ണു് എനി​ക്ക് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ ഈ മാ​റ്റം.

ഒരു​കാ​ല​ത്തു് ആകൃതി സൗ​ഭ​ഗ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ത്തീ​മ​ദ്ഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു ‘രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​രൻ’ പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തു് വാ​ന​ര​ന്റെ രൂ​പ​മാർ​ന്നു് കഥ പറ​യു​ന്ന ആളിനെ കാണാൻ വന്ന​പ്പോൾ അയാൾ (കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ) അമ്പ​ര​ന്നു പോ​യ​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ശ്രീ. മല​യാ​റ്റൂർ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ ഹൃ​ദ്യ​മായ ഒരു കഥ​യെ​ഴു​തി​യ​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഞാ​നി​പ്പോൾ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ പരി​ച​യ​ക്കാ​രായ രണ്ടു പ്ര​ഫ​സർ​മാർ പണ്ടു സു​ന്ദ​ര​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നു് അവർ​ക്ക് ഓറാങ്ങ്-​ഊട്ടാന്റെ ഛാ​യ​യാ​ണു്. അവരും പച്ചി​ല​കൾ തി​ന്നു പ്ര​കൃ​തി ചി​കി​ത്സ നട​ത്തു​ന്നു. നട​ത്ത​ട്ടെ. തങ്ങൾ രോ​ഗ​വി​മു​ക്ത​രാ​യി​യെ​ന്നു് അവർ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും. അതു സത്യ​വു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഞാൻ പ്ര​കൃ​തി ചി​കി​ത്സ​യു​ടെ നി​ന്ദ​ക​ന​ല്ല. എങ്കി​ലും സു​ന്ദ​രി​യും സു​ന്ദ​ര​ന്മാ​രും ‘വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​നു് ആസ്പദ’മെന്ന മട്ടിൽ മാ​റി​പ്പോ​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കു് ദുഃഖം. അത്രേ​യു​ള്ളൂ.

പ്ര​കൃ​തി ചി​കി​ത്സ കൂ​ടാ​തെ തന്നെ കവി​ത​യ്ക്കു് മാ​റ്റം വരും. സൗ​ന്ദ​ര്യം അപ്പോൾ വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​കും. അതി​സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ച്ച വള്ള​ത്തോൾ പൊ​ടു​ന്ന​നെ വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ര​ഷ്ടാ​വാ​യി. ‘കർ​മ്മ​ഭൂ​മി​യു​ടെ പി​ഞ്ചു​കാൽ’ എഴു​തിയ കവി ‘സ്റ്റാ​ലിൻ ഹാ’ എന്ന പാ​ട്ട​ക്ക​വി​ത​യും എഴുതി. ആദ്യ​കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ഭാ​വ​ഗീ​ത​ങ്ങ​ളും ആഖ്യാ​ന​പ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും രചി​ച്ച വേ​ഡ്സ്വർ​ത്ത് ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​രാർ​ദ്ധ​ത്തിൽ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച വൈ​രൂ​പ്യം ഓർ​മ്മി​ക്കാൻ പോലും വയ്യ. രണ്ടു കവി​ക​ളു​ടെ​യും പദ​സൗ​ന്ദ​ര്യം പോയി. ലയം പോയി. ആശ​യ​ര​മ​ണീ​യ​കം പോയി.

നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും ഇതു തന്നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു. ബു​ദ്ധി​മാ​നായ വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീർ അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി വർ​ത്തി​ച്ചു. പത്ര​ക്കാ​രൻ കഥ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ ഒട്ടൊ​ക്കെ ദീർ​ഘ​ങ്ങ​ളായ കത്തു​ക​ളേ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു​ള്ളൂ. അതാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല പി. കേ​ശ​വ​ദേ​വി​ന്റെ സ്ഥി​തി. ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട കൊ​ച്ചു നോ​വ​ലു​ക​ളും വാ​യി​ക്കാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും ഒരു കാ​ല​ത്തു് എഴു​തിയ അദ്ദേ​ഹം സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ വൈ​കൃ​ത​ങ്ങൾ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു. തങ്ങ​ളു​ടെ ഉറവ വറ്റി​യെ​ന്നു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ അറി​യ​ണം. അറി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവർ ബീ​ഭ​ത്സത സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

മു​ക​ളിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തൊ​ക്കെ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘അരു​ണ​യു​ടെ അനി​യ​ത്തി’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ശ്രീ​മ​തി ഷൈല സി. ജോർ​ജി​നു് ചേ​രു​ക​യി​ല്ല. കാരണം അവർ ബീ​ഭ​ത്സത തന്നെ ആദ്യ​മേ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ നോ​സ്റ്റാൽ​ജിയ എന്നും മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള തീ​വ്ര​സ്മ​ര​ണ​യെ​ന്നും പറ​യു​ന്ന മാ​ന​സിക നിലയെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു് കഥാ​കാ​രി​യു​ടെ യത്നം. അനി​യ​ത്തി ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു. ചേ​ച്ചി​ക്കു് അതി​നു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. സഹോ​ദ​രി​മാർ​ക്കു സാ​മാ​ന്യ​മാ​യു​ള്ള ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ അനി​യ​ത്തി വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​യും ചേ​ച്ചി ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​യു​ള്ള അനു​ഭൂ​തി ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​ത​ല്ലേ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു്? കഥാ​ര​ച​ന​യി​ലു​ള്ള അവി​ദ​ഗ്ദ്ധത കൊ​ണ്ടു് കഥാ​കാ​രി​ക്കു് അതി​നു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അന്യോ​ന്യ ബന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത, വൈ​കാ​രി​ക​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത കുറെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ രൂ​പ​ത്തിൽ ശ്രീ​മ​തി എഴുതി വച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇതി​നു് ബീ​ഭ​ത്സത എന്ന പേരു ഞാൻ ഇട്ട​തു്.

എന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ അയ്മ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള (അയ്മ​നം അരു​ന്ധ​തീ റോയി യുടെ നോ​വ​ലി​ലെ അയ്മ​നം തന്നെ) പേ​രു​കേ​ട്ട ഗു​സ്തി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാര്യ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി (എന്റെ അമ്മൂ​മ്മ) രണ്ടാ​മ​തു് ഗർ​ഭി​ണി​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു ശയി​ച്ചു ഒരു​ദി​വ​സം. അയ്മ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള പഞ്ചാ​ബു​കാ​ര​നായ പരീ​തു​ഖാൻ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഗു​സ്തി​ക്കാ​ര​നു് കൈ കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന കാലം. (പി​ന്നീ​ടു് നട​ക്കു​ന്ന ഗു​സ്തി​ക്കു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള പൂർ​വ്വ​കാ​ല​ച്ച​ട​ങ്ങാ​ണു് കൈ​കൊ​ടു​ക്കൽ) പരീ​തു​ഖാ​നെ കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള​യ്ക്കു് പേ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഗോ​ദ​യിൽ വന്നാൽ അയാൾ കാ​ലു​മ​ട​ക്കി പ്ര​തി​യോ​ഗി​യു​ടെ തു​ട​യിൽ ഒരടി അടി​ക്കും. അതോടെ പ്ര​തി​യോ​ഗി മു​ട്ടു​കു​ത്തും. അങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു വി​ചാ​രി​ച്ചു കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു കൊ​ണ്ടാ​വാം കൂ​ടെ​ക്കി​ട​ന്ന ഭാ​ര്യ​യെ പരീ​തു​ഖാ​നാ​യി സങ്ക​ല്പി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം ഗു​സ്തി​ക്കാ​ര​നെ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ കട​ന്നു​പി​ടി​ച്ചു. ഗു​സ്തി മുറകൾ കാ​ണി​ച്ചു. ഭാര്യ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ നി​ല​വി​ളി കേട്ട ബന്ധു​ക്കൾ​ക്കു് മു​റി​യിൽ ചെ​ല്ലാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. സാ​ക്ഷ​യി​ട്ടി​രു​ന്നു ദമ്പ​തി​ക​ളു​ടെ ശയ​ന​മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലിൽ. കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള​യ്ക്കു് ബോധം വന്ന​പ്പോൾ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി ഗർ​ഭ​മു​ട​ഞ്ഞു താ​ഴെ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് അദ്ദേ​ഹം കണ്ടു. അടു​ത്ത ദിവസം അവർ മരി​ച്ചു പോ​കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

സ്വീ​ഡ​നി​ലെ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്ന സ്റ്റ്രിൻ​ഡ്ബർ​ഗ്ഗ് രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യായ ഫ്രൈ​ഡ​യു​മാ​യി ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ട​ന്നു നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യെ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചു കൊ​ല്ലാ​നാ​യി അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​യ​മർ​ത്തി. പി​ട​ഞ്ഞു് ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ രക്ഷ നേടിയ ഫ്രൈഡ എന്തി​നു് തന്നെ കൊ​ല്ലാൻ പോ​യി​യെ​ന്നു് സ്റ്റ്രിൻ​ഡ്ബർ​ഗ്ഗി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞ​തു് തനി​ക്ക് ആദ്യ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് വെ​റു​പ്പു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും അവളെ ഞെ​രി​ച്ചു​കൊ​ല്ലാൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​മാ​ണു്. കൂ​ടെ​ക്കി​ട​ന്ന​തു് ആദ്യ​ഭാ​ര്യ​യാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തു് ഞെ​രി​ച്ച​തെ​ന്നും സ്റ്റ്രിൻ​ഡ്ബർ​ഗ്ഗ് പറ​ഞ്ഞു. അയ്മ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള​യെ​പ്പോ​ലെ സ്റ്റ്രിൻ​ഡ്ബർ​ഗ്ഗി​നെ​പ്പോ​ലെ കഥാം​ഗ​ന​യെ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചു കൊ​ല്ലാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​രു​തു് കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ. സഹ​ശ​യ​നം നട​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും സാ​ര​മി​ല്ല.

മിൻ ലൂ ബർ​മ്മ​യി​ലെ കവി​യാ​ണു്. 1990-ൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഏഴു വർ​ഷ​ത്തെ തടവു വി​ധി​ച്ചു സർ​ക്കാർ. 1992-ൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവർ മോ​ചി​പ്പി​ച്ചു. പക്ഷേ മിൻ ലു​വി​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാർ ഇപ്പോ​ഴും ജയി​ലി​ലാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കവിത:

(Index 5/97—Banned Poetry)

ഞാൻ പണ്ടു് ‘മല​യാ​ള​നാ​ട്’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തി​യ​താ​ണു് ഇപ്പോൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു് എഴു​താൻ പോ​കു​ന്ന​തു്; അതു വാ​യി​ച്ച​വ​രു​ടെ സദ​യാ​നു​മ​തി​യോ​ടെ. തി​രു​വ​ല്ല​യിൽ നി​ന്നു് ബസ്സിൽ കയറി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യോ​ടെ​യാ​ണു് ഞാൻ വന്നെ​ത്തി​യ​തു്. ബസ്സ് വഴി​ക്കു​വ​ച്ചു കേ​ടാ​യി​പ്പോ​യി. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന എന്റെ കൈയിൽ ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ കൊ​ടു​ക്കാ​നും മറ്റും വീ​ട്ടു​കാർ തന്ന വലിയ ഒരു സംഖ്യ. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ചെ​ട്ടി​കു​ള​ങ്ങര അമ്പ​ല​ത്തി​ന​ടു​ത്തു് ഞാൻ എത്തി​യ​പ്പോൾ രണ്ടു​പേർ എന്നെ അനു​ഗ​മി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടു. ഞാൻ വേഗം നട​ന്നാൽ അവരും വേഗം നട​ക്കും. പതു​ക്കെ​യാ​ണു് എന്റെ നട​ത്ത​മെ​ങ്കിൽ അവ​രു​ടെ​യും നട​ത്തം പതു​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ. ഞാനും അവരും തമ്മി​ലു​ള്ള ദൂരം എപ്പോ​ഴും സ്ഥി​രം. എന്നെ​ക്കൊ​ന്നു പണം അപ​ഹ​രി​ക്കാ​നു​ള്ള യത്ന​മാ​യി​രു​ന്നു അവ​രു​ടേ​തു്. സൗ​ക​ര്യ​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തു​മ്പോൾ അവർ ഓടി വന്നു് എന്റെ കഴു​ത്തു ഞെ​രി​ക്കും കൊ​ന്നു് അടു​ത്തു​ള്ള റെ​യിൽ​പ്പാ​ള​ത്തിൽ എറി​യും. ഞാൻ പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​ച്ചു് നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ഒരു സൈഡ് ലെ​യ്നിൽ നി​ന്നു് അക്കാ​ല​ത്തെ ചട്ട​മ്പി​യും എന്റെ ഒര​ക​ന്ന ബന്ധു​വു​മായ പ്രാ​വ് തങ്ക​പ്പൻ മെയ്ൻ റോ​ഡി​ലേ​ക്കു​വ​ന്നു. ‘അല്ല, ഈ രാ​ത്രി​യിൽ നീ എവി​ടെ​പ്പോ​കു​ന്നു’ എന്നു് തങ്ക​പ്പൻ ചോ​ദി​ച്ച​യു​ട​നെ പിറകെ വന്ന രണ്ടു​പേ​രും ഓടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ ഞാൻ രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.

ശ്രീ. ഇലി​പ്പ​ക്കു​ളം രവീ​ന്ദ്ര​ന്റെ ‘ഭൂ​മി​യിൽ ഒരിടം’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ (ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക) ഞാൻ ഈ യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം ഓർ​മ്മി​ച്ചു. വീ​ണ്ടും എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്തു. കഥ​യു​ടെ വിഷയം ഭയ​ന്നു നട​ക്കു​ന്നു. പിറകെ കുറെ ദൂ​ര​ത്താ​യി കഥാ​കാ​രൻ നട​ക്കു​ന്നു. രണ്ടും മല്പി​ടു​ത്ത​ത്തിൽ എത്തു​ന്നി​ല്ല. പ്രാ​വ് തങ്ക​പ്പ​ന്റെ സഹാ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ രണ്ടും തമ്മി​ലു​ള്ള ദൂ​ര​ത്തിൽ ഒരു സെ​ന്റീ​മീ​റ്റർ പോലും വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ലാ​തെ അന​വ​ര​തം നട​ത്തം നിർ​വ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ബസ്സ​പ​ക​ട​ത്തിൽ​പെ​ട്ടു ചി​ത​റി​പ്പോയ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ങ്ങൾ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യാ​ത്ത അമ്മ​മാ​രു​ടെ ദുഃ​ഖ​മാ​ണു് കഥ​യു​ടെ വിഷയം. പക്ഷേ കഥാ​കാ​ര​നു് വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് ആ അവ​സ്ഥാ​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ. അമ്മ​മാ​രു​ടെ ദുഃ​ഖാ​ധി​ക്യ​ത്തെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. താൻ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ കഥാ​കാ​രൻ ആമ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്യ​ണം. അതിനെ ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ടു വി​ക​സി​പ്പി​ക്ക​ണം. അതി​നൊ​ന്നും രവീ​ന്ദ്ര​നു് കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം നാ​ട്യ​ത്തോ​ടെ, ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യോ​ടെ ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എഴുതി വയ്ക്കു​ന്നു. ഒരു വാ​ക്യ​മി​താ:

‘അഗ്നി​പർ​വ്വ​തം. ഏതു നേ​ര​വും പൊ​ട്ടി ഒലി​ക്കാ​വു​ന്ന ഒന്നു് നെ​ഞ്ചി​ലേ​റ്റി ആനി മാ​ത്യു പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഏതോ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് ബോ​ധ​ത​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു പി​ഴു​തെ​റി​യ​പ്പെ​ട്ട​തി​ന്റെ സന്ദി​ഗ്ദ്ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ പു​ക​ഞ്ഞു​നീ​റി’. വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് എന്തു മന​സ്സി​ലാ​യി? എനി​ക്കൊ​ന്നും ഇതിൽ നി​ന്നും ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. ഇത്ത​രം ‘ഹാക് വർ​ക്കു​കൾ’—hackwork—(ക്ഷു​ദ്ര​സൃ​ഷ്ടി​കൾ) കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു​മ​ല്ല മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ അധഃ​പ​തി​പ്പി​ച്ച​തു്. അധഃ​പ​തി​പ്പി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഞാൻ മഹാ​ക​വി ഉള്ളൂർ എസ്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ ഏറെ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു​ത​രം കനത്ത ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം കാ​തു​കൾ​ക്കു് ഇമ്പം നൽ​കു​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കേൾ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ പ്ര​ജ്ഞ​യ്ക്കു് സം​തൃ​പ്തി​യ​രു​ളും. ഒരി​ക്കൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ടൗൺ​ഹാ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ്വാ​ഗ​ത​മാ​ശം​സി​ച്ച എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ മഹാ​ക​വി പഴ​ഞ്ച​നാ​ന​ണെ​ന്ന മട്ടിൽ എന്തോ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അതു​കേ​ട്ടു് ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് ശേഷം ഉള്ളുർ എഴു​ന്നേ​റ്റു് പ്ര​സം​ഗം തു​ട​ങ്ങി. ‘ഞാ​ന​ത്ര പഴ​ഞ്ച​നാ​ണോ?’ സമ​കാ​ലിക യൂ​റോ​പ്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ചില കൃ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ ഞാനും വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് എന്നു് ആമു​ഖ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ബെൽ​ജി​യൻ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് മതേർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ (മറ്റേർ​ലീ​ങ്കി​ന്റെ) ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ചില നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ ചി​ന്തോ​ദ്ദീ​പ​ക​മാ​യി നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്തു. അക്കാ​ല​ത്തു് ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യ്ക്കോ എസ്. ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ​ക്കോ എൻ. കൃ​ഷ്ണൻ​പി​ള്ള​യ്ക്കോ മാ​ത്രം അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്ന മതേർ​ല​ങ്ങി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​റി​ച്ചു് ഉള്ളൂർ പ്ര​സം​ഗി​ച്ച​പ്പോൾ ആ ബൽ​ജി​യൻ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ പേ​രു​മാ​ത്രം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഞാൻ അത്ഭു​ത​ത്തി​നു് അധീ​ന​നാ​യി. മതേർ​ല​ങ്ങി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ഉള്ളൂർ അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചി​ല്ല. പി​റാ​ന്തെ​ല്ലൊ യുടെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും അദ്ദേ​ഹം വി​മർ​ശ​ന​പ​ര​മാ​യി പലതും പറ​ഞ്ഞു. ഉള്ളൂർ പഴ​ഞ്ച​ന​ല്ല, പു​രോ​ഗ​മി​ക​ളിൽ പു​രോ​ഗ​മി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ‘ഗി​രി​ജാ കല്യാണ’ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു് ഉണ്ണാ​യി​വാ​രി​യ​രാ​ണോ, ‘ഉണ്ണൂ​നീ​ലി​സ​ന്ദേശ’ത്തി​ന്റെ രച​നാ​കാ​ല​മേ​തു് ഈ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മാ​ത്രം ചി​ന്തി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു യാ​ഥാ​സ്ഥി​തിക പണ്ഡി​ത​നാ​ണു് ഉള്ളൂ​രെ​ന്ന എന്റെ സങ്ക​ല്പം മി​ഥ്യാ​സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു് ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ അറി​ഞ്ഞു.