അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ കവി പി. കു​ഞ്ഞി​രാ​മന്‍ നായർ ആശു​പ​ത്രി​യില്‍ ഹൃ​ദ്രോ​ഗം ബാ​ധി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നേ​ഴ്സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഈ ഗു​ളി​ക​കള്‍ വി​ഴു​ങ്ങ​ണം. മധുര ഗു​ളി​ക​കള്‍. ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ സംഗീത മാ​ധു​ര്യ​മു​ള്ള ഉറക്ക ഗു​ളി​ക​കള്‍’ അതു​കേ​ട്ടു് കു​ഞ്ഞി​രാ​മന്‍ നാ​യര്‍ അവ​ളോ​ടു്: ‘ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വിത. ഹാ! ഒരു ഗാ​ന​ഗ​ന്ധര്‍വ്വ സ്മരണ. എന്റെ മുന്‍പില്‍ നില്‍ക്കു​ന്ന ഈ രൂപം. ഈ സു​ന്ദ​ര​രൂ​പം ആ കവിത തന്നെ​യോ?’ അവ​ളു​ടെ ഇളം ചു​ണ്ടില്‍ ഒരു മു​ല്ല​മൊ​ട്ടു വി​രി​ഞ്ഞു. നേ​ഴ്സ് പറ​ഞ്ഞു: ‘ഞാന്‍ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വി​ത​യ​ല്ല. രാ​ത്രി​നേ​ഴ്സാ​ണ്’. വീ​ണ്ടും കവി: ‘രാ​ത്രി​നേ​ഴ്സ്. ഒരിളം ചന്ദ്ര​ക്കല.’ കവി​യോ​ടു് അവള്‍ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘എന്താ​ണു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്ന​തു്?’

കവി: ‘നി​ങ്ങള്‍ക്ക​വ​ളു​ടെ ഛാ​യ​യു​ണ്ടു്. എന്റെ നി​ത്യ​കാ​മു​കി​യു​ടെ. നി​ങ്ങള്‍ അവ​ളു​ടെ നാ​ട്ടു​കാ​രി​യാ​ണു്. അഴ​കി​ന്റെ രാ​ജ്യം ഭരി​ക്കു​ന്ന ആ രാ​ജ​കു​മാ​രി​യു​ടെ’. തു​ടര്‍ന്നു് കവി: ‘അവള്‍ ചി​രി​ച്ചു് തല താ​ഴ്ത്തി. ഇട​വ​പ്പാ​തി​യി​ലെ പൂ ചൊ​രി​യു​ന്ന തൈ​മു​ല്ല​വ​ല്ലി​പോ​ലെ.

‘ഇട​വ​പ്പാ​തി​യി​ലെ പൂ ചൊ​രി​യു​ന്ന തൈ​മു​ല്ല​വ​ല്ലി പോലെ’ എന്ന​തു​ണ്ട​ല്ലോ. അതു് ശു​ദ്ധ​മായ കവി​ത​യാ​ണു്. ഈ ബിംബം കൊ​ണ്ടു് കവി ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വിത പോലെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാര്‍ന്ന ആ നേ​ഴ്സി​ന്റെ രാ​മ​ണീ​യ​മാ​കെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സു​ന്ദ​രി ഗു​ളി​ക​യു​മാ​യി കവി​യു​ടെ അടു​ത്തു് വന്ന​പ്പോള്‍ അവ​ളു​ടെ രൂപം തീര്‍ച്ച​യാ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സില്‍ പതി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. പക്ഷേ അതോ​ടൊ​പ്പം ആശു​പ​ത്രി​മു​റി​യി​ലെ മറ്റു് പല വസ്തു​ക്ക​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​ന​സിക മണ്ഡ​ല​ത്തില്‍ കട​ന്നു വരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. മരു​ന്നു​കു​പ്പി​കള്‍ വച്ച മേശ. ജന്നല്‍ കേര്‍ട്ടന്‍. രോ​ഗി​ക്കു് ഡ്രി​പ് കൊ​ടു​ക്കു​വാ​നു​ള്ള ഉപ​ക​ര​ണം ഇങ്ങ​നെ പലതും. ഇവ​യു​ടെ ദര്‍ശ​നം സൗ​ന്ദ​ര്യ ദര്‍ശ​ന​ത്തോ​ടു് കൂ​ടി​ക്ക​ലര്‍ന്നു വരും. അപ്പോള്‍ സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ ദര്‍ശ​നം അത്ര കണ്ടു് വി​ശു​ദ്ധ​മാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല. കലര്‍പ്പ​റ്റ​തു് ആയി​രി​ക്കി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് കവി അവളെ ആ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യില്‍ നി​ന്നു് പാ​ടേ​മാ​റ്റി ഇട​വ​പ്പാ​തി​യില്‍ പൂ​ചൊ​രി​യു​ന്ന മു​ല്ല​വ​ള​ളി​യി​ലേ​ക്കു് ആന​യി​ക്കു​ന്നു. അക്കാ​ഴ്ച ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒര​നു​ഭൂ​തി മാ​ത്രം. ആ അനു​ഭൂ​തി ആഹ്ലാ​ദ​ജ​ന​ക​വും. ഇത്ത​രം ബിംബ നി​വേ​ശ​ന​ങ്ങള്‍ക്കു് കു​ഞ്ഞി​രാ​മന്‍ നാ​യര്‍ക്കു് അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ കഴി​വു​ണ്ടു്. പല​പ്പോ​ഴും വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ മാ​ധു​ര്യം മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തും കലാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ ബിം​ബ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​തു​മായ കവി​ത​കള്‍ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ജന്മ​നാ കവി​യായ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇത്ത​രം ബിം​ബ​ക​ല്പ​ന​യ്ക്കു് വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​മേ​റും. ഒന്നു് നോ​ക്കൂ. കവി​യു​ടെ വര്‍ണ്ണ​ന​യു​ടെ കേ​ന്ദ്ര​ഭാ​ഗം കലാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്. ഇതു് കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തില്‍ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ശരി. ചെ​റു​ക​ഥ​യാ​യാ​ലും നോ​വ​ലാ​യാ​ലും രച​ന​യു​ടെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​നം കവി​താ​മ​യ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതി​ല്ലെ​ങ്കില്‍ രചന വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ന്റെ സന്ത​തി​യാ​യി മാറും. ആ വി​ധ​ത്തി​ലൊ​രു വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​ണു് ശ്രീ. പി. കണ്ണന്‍കു​ട്ടി ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘വീടു് കത്തു​ന്നു’ എന്ന കഥ. തറ​വാ​ടു് പൊ​ളി​ച്ചു് പങ്കി​ട്ടെ​ടു​ക്കാന്‍ ബന്ധു​ക്കള്‍ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. ആ തീ​രു​മാ​നം സഫ​ലീ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് മുൻ​പു് വീ​ടി​ന്റെ മു​കള്‍ ഭാ​ഗ​ത്തു് തീ​പി​ടി​ത്തം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. അതു് ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മാ​യി താ​ഴോ​ട്ടു് പട​രു​ന്നു. ഭവനം കത്തി​യെ​രി​യും. ഒരു പി​ടി​ച്ചാ​മ്പ​ലാ​യി അതു് മാറും.

ഭാ​ര​ത​ത്തി​ന്റെ ഇന്ന​ത്തെ അവ​സ്ഥ​യെ​യും ഭാ​വി​കാ​ല​ത്തെ അവ​സ്ഥ​യെ​യും കഥാ​കാ​രന്‍ സത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​നോ​ടു് ഞാൻ സമ്പൂർ​ണ​മാ​യും യോ​ജി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ എന്റെ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​വ​സ്ഥ എന്ന സത്യം കഥ​യില്‍ ഭാ​വ​ന​യു​ടെ സത്യ​മാ​യി മാ​റു​ന്നി​ല്ല. കല ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്. കണ്ണന്‍കു​ട്ടി​യു​ടെ കഥ സത്യ​സ​ന്ധ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​നു് ആസ്പ​ദ​മാ​ണു്.

ഭാരതം ജീര്‍ണ്ണി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും ഈ ജീര്‍ണ്ണത തു​ടര്‍ന്നു പോ​യാല്‍ പി​ന്നെ നമ്മ​ളാ​രും ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​മു​ള്ള കഥാ​കാ​ര​ന്റെ വി​ശ്വാ​സം ശരി. ആ ശരി​യായ വി​ശ്വാ​സം എനി​ക്കു​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ എനി​ക്കു് കഥ​യെ​ഴു​താന്‍ പ്രാ​ഗ​ത്ഭ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു് കെ​ണ്ടു് ഞാന്‍ മനു​ഷ്യ​രെ മെ​ന​ക്കെ​ടു​ത്താ​തെ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. താ​നൊ​രു കഥാ​കാ​ര​നാ​ണു് എന്ന തെ​റ​റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യിൽ​പെ​ട്ട കണ്ണന്‍കു​ട്ടി പേ​ന​യെ​ടു​ത്തു് വെ​ള​ള​ക്ക​ട​ലാ​സില്‍ അക്ഷ​ര​ങ്ങള്‍ കോ​റി​യി​ട്ടു് ജു​ഗു​പ്സാ​വ​സ്ഥ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. കലാ പ്ര​ചോ​ദ​ന​മു​ള​ള​വര്‍ക്കേ വി​ഷ​യ​ത്തെ വൈ​കാ​രി​ക​മാ​ക്കാന്‍ പറ്റു. നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​ര​നു് ആദ​ര​ണീ​യ​മായ സ്വ​ദേശ സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു്. സ്വീ​ക​ര​ണീ​യ​മായ കലാ വൈ​ഭ​വ​മി​ല്ല. കഥ​യു​ടെ ലാ​ക്ഷ​ണി​കത അങ്ങു് കളയൂ. എന്നാ​ലും ഇതു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ ബോ​റ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ശു​ഷ്ക​മായ വര്‍ണ്ണ​നം മാ​ത്ര​മാ​യേ നില്‍ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ. ഇ‘ക്കഥ’യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷില്‍ ഒരു വാ​ക്യം കൂടി എഴു​താന്‍ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ അനു​മ​തി ഞാന്‍ തേ​ടു​ന്നു. This composition is as flagrantly obvious and brazen as propagandist still posted in a public place.

സ്വര്‍ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​യേ​താ​ണു് എന്നു് ഒരു​ത്തന്‍ റോ​ഡില്‍ നി​ന്നു് ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോള്‍ അങ്ങോ​ട്ടു് നട​ന്നു് വല​ത്താ​ട്ടു് തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യാല്‍ മതി​യെ​ന്നു് മഹ്ഫൂ​സി​ന്റെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞ​താ​യി ഞാന്‍ മുൻ​പു് എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. എന്നോ​ടാ​ണു് ആ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചാല്‍ ‘ഗള്‍ഫ് ഏയര്‍’ വി​മാ​ന​ത്തില്‍ കയറി ബാ​റേന്‍ ദ്വീ​പില്‍ ഇറ​ങ്ങുക എന്നാ​യി​രി​ക്കും ഉത്ത​രം (Bahrain അല്ലെ​ങ്കില്‍ Bahrein എന്ന​തി​നു് നി​ഘ​ണ്ടു​ക്ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ബാ​റേന്‍ എന്നാ​ണു് ഉച്ചാ​ര​ണം നല്‍കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. നമ്മള്‍ ബഹ​റീന്‍ എന്നു പറ​യു​ന്നു) സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ അലൗ​കിക സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള നാ​ടാ​ണു് ഇതു്. ഇവിടെ അറബി യു​വ​തി​കള്‍ കി​ന്നര കന്യ​ക​കള്‍ പോലെ നട​ക്കു​ന്നു. കി​ന്ന​ര​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ അറ​ബി​യു​വാ​ക്ക​ന്മാര്‍ മെ​ല്ലെ നീ​ങ്ങു​ന്നു. അതി​സൗ​ന്ദ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു യു​വ​തി​യെ​യും യു​വാ​വി​നെ​യും ഞാന്‍ അവിടെ കണ്ടി​ല്ല. അവ​രോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കൂ. എന്തൊ​രു വിനയം! എന്തൊ​രു സു​ജ​ന​മ​ര്യാദ! മത​പ​ര​ങ്ങ​ളായ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് ചെ​ല്ലാന്‍ അന്യ​മ​ത​ക്കാ​രോ​ടു് പാ​രു​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ വേണം പെ​രു​മാ​റാന്‍ എന്നു് അവി​ട​ത്തെ ഒരു പു​രു​ഷ​നും ഒരു സ്ത്രീ​യും വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഈ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ സ്വര്‍ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു് എന്നെ നയി​ച്ച​തു് അവി​ട​ത്തെ കേ​ര​ളീയ സമാ​ജ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സി​ഡ​ന്റ് ശ്രീ. വി. പി. മാ​ത്യു​വാ​ണു്. ഒരു കമ്പ​നി​യി​ലെ സമു​ന്ന​ത​നായ ഉദ്യേ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ നി​ഷ്ക​ള​ങ്കന്‍. അതേ സമയം ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി. ആറാ​യി​ര​ത്തി​ല​ധി​കം അം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ളള ഒരു സമാ​ജ​ത്തി​ന്റെ സു​വര്‍ണ്ണ ജൂ​ബി​ലി ആഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യില്‍ സമ്മേ​ള​ന​ത്തില്‍ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മൂ​ന്നു ദിവസം പ്ര​സം​ഗി​ക്കാന്‍ എന്നെ​യാ​ണു് അവര്‍ സൗ​ജ​ന്യ​പൂര്‍വം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​തു്. ക്ഷ​ണി​ച്ച അതി​ഥി​യെ മാ​നി​ക്കാൻ തല്‍പ​ര​ത്വ​മേ​റിയ ശ്രോ​താ​ക്കള്‍ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്കു് അതീ​ത​മാ​യി ദീര്‍ഘ​മാ​യി പ്ര​സം​ഗി​ച്ച എന്നെ, ഔചി​ത്യ​സീമ ലം​ഘി​ച്ച എന്നെ സഹി​ച്ച​തു് അവ​രു​ടെ ഉന്ന​ത​മായ സം​സ്കാ​ര​ത്താ​ലാ​ണു്. എന്നോ​ടു് ചോ​ദ്യ​ങ്ങള്‍ ചോ​ദി​ച്ചു് ശ്രീ. സു​രേ​ഷ് കൂമാർ ആ ചോ​ദ്യ​ങ്ങള്‍ കൊ​ണ്ടു് തന്റെ ധി​ഷ​ണാ​പ​ര​മായ കഴി​വു് പ്ര​ദര്‍ശി​പ്പി​ച്ചു. ശ്രീ. പി. കെ. ശ്രീ​ജേ​ഷ് മനു​ഷ്യ​നു് നന്മ​യു​ടെ പര​കോ​ടി​യി​ലേ​ക്കു് ഉയ​രാന്‍ കഴി​യു​മെ​ന്നു് തെ​ളി​യി​ച്ചു. ശ്രീ. രാ​മ​ദാ​സ് പി. ചി​റ​യി​ലും ശ്രീ. എന്‍. ഡി. ഇനാ​സു​വും ശ്രീ. ജേ​ക്ക​ബ് സാ​മു​വ​ലും ശ്രീ. കെ. വി. മുരളി മോ​ഹ​നും ഞാൻ താ​മ​സി​ച്ച മി​ഡില്‍ ഈസ്റ​റ് ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ ഗ്രേ​സി​യും ഈശ്വ​ര​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഒരേ ഒരു വാ​ക്കു് സ്നേ​ഹ​മാ​ണെ​ന്നു് എന്നെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ച്ചു. അവി​ട​ത്തെ പ്ര​മു​ഖ​മായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ദി​ന​പ​ത്രം Bahrain Tribune-​ന്റെ സി​റ്റി എഡി​റ്റ​റായ ശ്രീ. മാ​ത്യു (മലയാള മനോ​ര​മ​യില്‍ ദീര്‍ഘ​കാ​ലം പ്ര​വര്‍ത്തി​ച്ച ആളാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം) യശ​സ്സി​ന്റെ രാ​ജ​ര​ഥ്യ​യി​ലൂ​ടെ തല​യു​യര്‍ത്തി നട​ക്കു​ന്ന വ്യ​ക്തി​യാ​ണു് ഞാ​നെ​ന്ന നി​ല​യില്‍ സൗ​ജ​ന്യ മാ​ധു​ര്യ​ത്തോ​ടെ എന്റെ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​കള്‍ വലിയ അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളില്‍ അച്ച​ടി​ച്ചു. സമ്മേ​ള​ന​ത്തില്‍ പങ്കു​കൊ​ള്ളാന്‍ വന്ന സ്ത്രീ​ക​ളും ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​നി​ക​ളാ​ണെ​ന്നു് അവര്‍ ചോ​ദി​ച്ച ചോ​ദ്യ​ങ്ങള്‍ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​ത്ത​ന്നു എനി​ക്കു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ജീ​വി​തം ഗദ്യാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്. ആ ദ്വീ​പി​ലെ ജി​വി​തം കവി​താ​മ​യ​മാ​ണു്. എഞ്ചി​നീ​യ​റി​ങ് വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​ത്തി​ന്റെ പര​കോ​ടി കാ​ണ​ണ​മെ​ങ്കില്‍ ആ ദ്വീ​പി​നെ​യും സൗദി അറേ​ബ്യ​യെ​യും കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന 25 കി​ലോ​മീ​റ്റര്‍ ദൂ​ര​മു​ള്ള Causeway കാണണം. പാ​ല​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള ഒരു ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ അഗ്ര​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു് ഞാന്‍ ശ്രീ​ജേ​ഷി​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ കയറി. സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തില്‍ സൗദി അറേ​ബ്യ തി​ള​ങ്ങു​ന്ന​തു് ഞാന്‍ കണ്ടു. തി​രി​ച്ചു് പോ​രു​മ്പോള്‍ റോ​ഡ​രു​കില്‍ നിന്ന ചില യു​വാ​ക്ക​ന്മാര്‍ അവര്‍ക്കു് ഒട്ടും പരി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത എന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു് ആദ​ര​പൂര്‍വം കൈ​വീ​ശി. ഇവ​രെ​പ്പോ​ലെ നമ്മള്‍ക്കും പെ​രു​മാ​റാന്‍ കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കില്‍!

പല​സ്തീ​നി​ലെ ഒരു ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യി​ലി​രു​ന്നു് എന്റെ സു​ഹൃ​ത്തു് ശ്രീ. മാ​ത്യു ജോസ് ചാ​ലില്‍ (ബഹ്റീ​നി​ന്റെ തല​സ്ഥാ​ന​മായ മനാ​മ​യില്‍ പ്രി​ന്റി​ങ് ആന്‍ഡ് പബ്ലി​ഷി​ങ് ഹൗസ് നട​ത്തു​ന്ന മാ​ന്യൻ) കൂ​ട്ടു​കാ​രു​മൊ​രു​മി​ച്ചു് ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഹോ​ട്ട​ലി​ന്റെ മാ​നേ​ജർ അവ​രു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു. ‘Are you Indians?’ ‘Yes’ എന്നു് അവ​രു​ടെ ഉത്ത​രം. അദ്ദേ​ഹം വെ​യ്റ്റർ​മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു എല്ലാം നിർ​ലോ​ഭം വി​ള​മ്പാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. ഭക്ഷ​ണ​മൊ​ക്കെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഭീ​മ​മായ തു​ക​യ്ക്കു​ള്ള ബിൽ കി​ട്ടി. അതു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ച മാ​ത്യു​വി​നോ​ടു് മാ​നേ​ജർ പറ​ഞ്ഞു: ‘No’. കാ​ര്യ​മെ​ന്തു് എന്നു് അദ്ദേ​ഹം അന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോൾ മാ​നേ​ജർ പറ​ഞ്ഞു: “Your Prime Minister Indira Gandhi is our sister”. എത്ര നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട്ടും മാ​നേ​ജർ പണം സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​ല്ല. ആ പല​സ്തീൻ മു​സ്ലി​മി​ന്റെ സ്നേ​ഹ​പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ഇളം ചു​വ​പ്പു് ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന സമ​യ​ത്തു് എന്റെ വെ​ണ്മ​യാർ​ന്ന കട​ലാ​സിൽ വീ​ഴു​ന്നു. ഞാൻ തെ​ല്ലു​നേ​രം അതു​ക​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ട്ടെ, പ്രിയ വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ.

ടെ​ലി​വി​ഷൻ കാണുക എന്ന​തി​ലെ ദു​ര​നു​ഭ​വം വി. ഐ. പി. കൾ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് കാണുക എന്ന​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കു​ക​യ​ല്ല, കാ​ണു​ക​ത​ന്നെ​യാ​ണു് നമ്മൾ. ശ്രീ. ഐ. കെ. ഗു​ജ്റാ​ളി​ന്റെ ചു​ണ്ടു​കൾ വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ ചലനം കൊ​ള്ളു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം നമ്മൾ കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു് വാർ​ത്ത​വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ ശബ്ദം മാ​ത്ര​മാ​ണു്. പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​ക്കു് പ്രാ​ധാ​ന്യം നമ്മൾ കല്പി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് വാർ​ത്ത വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ ശബ്ദം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വാ​യിൽ​നി​ന്നു് ശബ്ദം വരു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇല്ല. ഒന്നു​മി​ല്ല. ചു​ണ്ടു​കൾ അന​ങ്ങു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ശബ്ദം കേ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഒപ്പം വാർ​ത്ത​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ ശബ്ദ​വും. രണ്ടും കൂ​ടി​ക്ക​ല​രു​ന്നു. ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നു​മി​ല്ല.

കൂ​ടി​ക്ക​ലർ​ന്ന ശബ്ദ​ത്തെ​ക്കാൾ ഭേദം പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ​യു​ള്ള വാ​പൊ​ളി​ക്ക​ലാ​ണു്. ചു​ണ്ടു​ക​ളു​ടേ​യും മു​ഖ​ത്തെ മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളു​ടെ​യും വക്രീ​ക​ര​ണ​മെ​ങ്കി​ലും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​മ​ല്ലൊ. വാർ​ത്ത​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആൾ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ നമ്മൾ മന​സ്സി​ലെ​ങ്കി​ലും വി​ധി​കർ​ത്താ​ക്ക​ളാ​യി മാറും. അപ്പോൾ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന മാ​ന​സി​ക​പ്ര​ക്രിയ നമു​ക്കു് ഒരു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ആഹ്ലാ​ദം നൽകും. പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലു​ള്ള പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണു് നല്ല ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​വുക.

ഒക്താ​വ്യോ പാ​സ്സി​ന്റെ My Life with the Wave എന്ന ചെ​റു​കഥ നമു​ക്കു​നോ​ക്കാം. കഥ പറ​യു​ന്ന ആളിനെ സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി പാ​സ്സ് എന്നു​ത​ന്നെ വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ. അദ്ദേ​ഹം കട​ലിൽ​നി​ന്നു് പോ​രു​മ്പോൾ മറ്റു​തി​ര​ക​ളെ പിൻ​ത​ള്ളി ഒരു തി​ര​മാ​ത്രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് മു​ന്നോ​ട്ടു​ചാ​ടി. അവൾ (തിര) പൊ​ക്ക​മു​ള്ള​വൾ. കനം കു​റ​ഞ്ഞ​വൾ. പട്ട​ണ​ജീ​വി​തം പ്ര​യാ​സ​ങ്ങൾ നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ന്നു് പാ​സ്സ് അവ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ അവൾ ഉച്ച​ത്തിൽ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. പാ​സ്സി​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയറി വെ​ള്ളം നി​റ​ച്ചു​വ​ച്ചി​രു​ന്ന ടാ​ങ്ക് ശൂ​ന്യ​മാ​ക്കി അവളെ അതി​ലേ​ക്കു് ഒഴി​ച്ചു. ഒരു സ്ത്രീ ടാപ് തു​റ​ന്നു് കപ്പിൽ വെ​ള്ള​മൊ​ഴി​ച്ചു് കു​ടി​ച്ച​പ്പോൾ ഉപ്പി​ന്റെ ചുവ. യാ​ത്ര​ക്കാ​രു​ടെ കു​ടി​വെ​ള്ള​ത്തിൽ വിഷം കലർ​ത്തി​യെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു പോ​ലീ​സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. ഒരു വർഷം കഴി​ഞ്ഞു് പാ​സ്സ് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ തിര അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ പാർ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് കണ്ട​തു്. എന്തു് സം​ഭ​വി​ച്ചു എന്ന പാ​സ്സി​ന്റെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് അവൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഉപ്പു​വെ​ള്ള​മാ​ണു് ഞാ​നെ​ന്നു​ക​ണ്ടു് ആരോ എന്നെ എഞ്ചി​നി​ലേ​ക്കു് ഒഴി​ച്ചു. ഞാൻ ആവി​യാ​യി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.’ അവൾ പാ​സ്സി​ന്റെ ഭവ​ന​ത്തി​ലെ ഇരു​ണ്ട ഇട​നാ​ഴി​ക​ളെ സൂ​ര്യ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​റ​ച്ചു.

പി​ന്നീ​ടാ​ണു് പ്ര​ണ​യ​കേ​ളി​കൾ. പാ​സ്സ് അവളെ ആലിം​ഗ​നം ചെ​യ്താൽ അവൾ അഭി​മാ​നം കൊ​ണ്ടു് വീർ​ക്കും. അന​ന്ത​മായ ചക്ര​വാ​ളം പോലെ അവൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നീ​ണ്ടു​നി​വർ​ന്നു കി​ട​ക്കും. അപ്പോൾ പാ​സ്സും ചക്ര​വാ​ളം പോ​ലെ​യാ​കും. പക്ഷേ അവൾ​ക്കു് കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ട​മാ​കെ ശൂ​ന്യം. ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ കേ​ന്ദ്രം ശൂ​ന്യ​മാ​ണ​ല്ലോ. ആ ചക്ര​വാ​ളം ആളു​ക​ളെ ശൂ​ന്യ​മായ സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു് വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അവൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​യും വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​കൾ മൃ​ഗീ​യ​ങ്ങ​ളാ​യി. അവ​ളു​ടെ നി​ല​വി​ളി​കൾ അയൽ​ക്കാ​രെ നി​ദ്ര​യിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ത്തി. അവ​ളു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് കടൽ​ക്കാ​റ്റു് ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ വാ​തി​ലിൽ മാ​ന്തും. വീ​ട്ടി​ന്റെ മേൽ​ക്കൂ​ര​യിൽ നിർ​ഘോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​ക്കും. അവൾ തു​പ്പും. കരയും. ചന്ദ്രൻ, നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ ഇവ​യു​ടെ സ്വാ​ധീ​ന​ത​യാൽ അവ​ളു​ടെ വൈ​കാ​രി​കാ​വ​സ്ഥ​കൾ​ക്കു് മാ​റ്റം വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പാ​സ്സ് അവളെ പേ​ടി​ക്കു​ക​യും വെ​റു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

മഞ്ഞു​കാ​ലം വന്നു. അവ​ളോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് ഉറ​ങ്ങാൻ വയ്യ. വല്ലാ​ത്ത തണു​പ്പു്. ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം മല​മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് പോ​യി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ അവൾ മഞ്ഞു​പ്ര​തി​മ​യാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു. അദ്ദേ​ഹം അവളെ ചാ​ക്കി​ന​ക​ത്താ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി ഒരു ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യു​ടെ ഉട​മ​സ്ഥ​നു് വി​റ്റു. അയാൾ അവളെ കൊ​ച്ചു​ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി പൊ​ട്ടി​ച്ചു് ബക്ക​റ്റു​ക​ളി​ലാ​ക്കി. അവ​യി​ലാ​ണു് മദ്യം തണു​പ്പി​ക്കുക.

ഒരു​ജ്ജ്വല പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യു​ടെ കഥ​യാ​ണി​തു്. സ്ത്രീ​യു​ടെ ആക്ര​മ​ണോ​ത്സു​കത, അവ​ളു​ടെ ക്രൂ​രത, പു​രു​ഷ​ന്റെ ദൗർ​ബ്ബ​ല്യം, അവ​ന്റെ നി​സ്സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ ഇവ​യൊ​ക്കെ ഇതിൽ വ്യ​ഞ്ജി​ക്കു​ന്നു. ഏതു് ദുർ​ബ​ല​നും സ്വ​ന്തം ജീവൻ രക്ഷി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി നൃ​ശം​സ​ത​യാർ​ജ്ജി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഈ രചന വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്നു. കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ നമ്മൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു. പ്ര​ക​മ്പ​നം കൊ​ള്ളു​ന്നു. ചി​ന്താ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അന​വ​ര​തം സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. നോ​ബൽ​സ്സ​മ്മാ​നം നേടിയ ഒരു ‘മാ​സ്റ്റ​റെ’ ഞാൻ എന്റെ സു​ഹൃ​ത്തായ ശ്രീ. പി. എൻ. വി​ജ​യ​നോ​ടു് താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യ​ല്ല. ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ സാ​ഹി​ത്യ​മേ​തെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​നേ എനി​ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ​മു​ള്ളൂ. വിജയൻ മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യിൽ (ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) എഴു​തിയ ‘സ്വ​പ്നം കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു മു​ത്ത​ശ്ശി​പ്ര​തിമ’ എന്ന കഥയിൽ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​ക്കു് സന്താ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ജീ​വി​ച്ച ഒരു പടു​കി​ഴ​വി​യു​ടെ ‘ട്രാ​ജ​ഡി’യാണു് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്. വൃ​ദ്ധ​യ്ക്കു് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള രണ്ടു​പേർ ആ സ്ത്രീ​യെ നി​ന്ദി​ക്കു​ന്നു. ഭർ​ത്സി​ക്കു​ന്നു. സ്തു​തി​ച്ചാ​ലും അപ​മാ​നി​ച്ചാ​ലും അവർ​ക്കു് ഒന്നു​മി​ല്ല. കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത വൃ​ദ്ധ​യ്ക്കു് അപ​മാ​ന​മി​ല്ല. സ്നേ​ഹ​ത്തി​നും അവ​രെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. പക്ഷേ കഥ വാ​യി​ച്ചു​തീ​രു​മ്പോൾ അതി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​നം പൊ​ള്ള​യാ​ണെ​ന്നു് നമ്മൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. ശൂ​ന്യ​ത​യാ​ണു് ഇതി​ന്റെ മുദ്ര. ചി​ത്ത​വൃ​ത്തി​ക​ളെ ചലനം കൊ​ള്ളി​ക്കാൻ അസ​മർ​ത്ഥ​മായ വാക്യ സമാ​ഹാ​രം മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഈ രചന. ടെ​ലി​വി​ഷ​നി​ലെ വി. ഐ. പി ചു​ണ്ടു​കൾ അന​ക്കു​മ്പോൾ ശബ്ദ​വും കൂടി നമു​ക്കു് കേൾ​ക്ക​ണം. എങ്കി​ലേ മന​സ്സും ഹൃ​ദ​യ​വും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കൂ. ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ ചു​ണ്ടു​കൾ വക്രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വ്യ​ക്തി​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു് ഇക്കഥ. കല​യു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്താൻ കോ​ടി​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് നാഴിക സഞ്ച​രി​ക്ക​ണം.

രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​ന്റെ ഭദ്ര​ത​യിൽ ഷൊർഷ് പെരക് (Geroges Perec 1936–1982) എന്ന ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ സമീ​പി​ക്കാൻ ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തിൽ വേ​റൊ​രു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നി​ല്ല എന്നാ​ണു് അഭി​ജ്ഞ​മ​തം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ Life: A User’s Manual എന്ന നോ​വല്‍ വാ​യി​ച്ചു് ഞാന്‍ അത്ഭു​താ​ധീ​ന​നാ​വു​ക​യും അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പില്‍ എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്തു. രണ്ടാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞു. ഞാന്‍ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റി​ന്റെ മുന്‍പി​ലു​ള്ള ഫു​ട്പാ​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സാ​യ്പ് എന്റെ ലേ​ഖ​ന​മു​ള്ള ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് ഉയര്‍ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു് ഓടി അടു​ത്തെ​ത്തി ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു.: ‘നി​ങ്ങ​ളാ​ണോ ഈ ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തി​യ​തു്? എന്റെ ചങ്ങാ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു പെരക്. നി​ങ്ങള്‍ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കെ​ന്തു് സന്തോ​ഷം!’ തൊണ്ട വി​റ​യല്‍ കൊ​ണ്ടു് സാ​യ്പി​നു് മു​ഴു​വ​നും പറ​യാന്‍ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല. പെരക് ഇത്ര​വേ​ഗ​ത്തില്‍ മരി​ച്ച​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു് ഞാന്‍ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു. ഇട​വി​ടാ​തെ​യു​ള്ള സി​ഗ​റ​റ്റ് വലി​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കാന്‍സര്‍ വന്നു​വെ​ന്നും അതു് മാ​ര​ക​മാ​യി​ത്തീര്‍ന്നു​വെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം—ഷാക് ഷുവെ—എന്നെ അറി​യി​ച്ചു. ഞങ്ങള്‍ ‘കലവറ’ എന്ന കാ​പ്പി​ക്ക​ട​യില്‍ കയറി കാ​പ്പി കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് പി​രി​ഞ്ഞു. പാ​രീ​സില്‍ ചെ​ന്നാ​ലു​ടന്‍ Oulipo—A Prime of Potential Literature എന്ന പു​സ്ത​കം അയ​ച്ചു തരാ​മെ​ന്നു പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു ഷുവെ. രണ്ടാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോള്‍ പെരക് ഉള്‍പ്പെ​ട്ട സം​ഘ​ട​ന​യു​ടെ പ്ര​വര്‍ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​കം എനി​ക്കു് കി​ട്ടി. അതില്‍ ആ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ക്കാ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ രച​ന​ക​ളു​മു​ണ്ടു്. പെ​ര​ക്കി​ന്റെ സു​ഹൃ​ത്തായ മാ​ന്യന്‍ തന്ന ആ ഗ്ര​ന്ഥം ഞാന്‍ നിധി പോലെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഈ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യു​ടെ ഏതു് കൃതി കണ്ടാ​ലും ഞാ​ന​തു് വാ​ങ്ങു​ന്നു. വാ​യി​ക്കു​ന്നു. Life: A User’s Manual കഴി​ഞ്ഞാല്‍ എനി​ക്കേ​റ്റ​വും ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു് ആത്മ​ക​ഥ​യു​ടെ മട്ടി​ലെ​ഴു​തിയ W, or the Memory of Childhood എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു്. ഒന്നി​ട​വി​ട്ടു​ള്ള അദ്ധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ രണ്ടു് കഥ​കള്‍ പറ​ഞ്ഞു് പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തില്‍ അവയെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി ഒര​ത്ഭു​തം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു പെരക്.

1997–ല്‍ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെയ്ത Species of Spaces and Other Pieces എന്ന പെ​ര​ക്കി​ന്റെ പ്ര​ബ​ന്ധ സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥം Books, pp. 288, Rs. 305.90).

വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​യായ മാര്‍ഗ​റീ​തു് ദ്യൂറ എന്ന ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ഭര്‍ത്താ​വാ​യി​രു​ന്ന റോ​ബര്‍ ആങ്തെല്‍മ്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പെരക് എഴു​തിയ ലേ​ഖ​ന​ത്തില്‍ ഇങ്ങ​നെ:

“Literature has lost its authority. It searches in the world for the signs of its defeat: angst oozes out from its walls… ” സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ആധി​പ​ത്യം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല എന്ന​തി​നു് തെ​ളി​വാ​ണു് പെ​ര​ക്കി​ന്റെ എല്ലാ​ക്കൃ​തി​ക​ളും. അതു കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ ഒരു മൂ​ല​യില്‍ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന ഒരാള്‍ അവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തു​ന്ന​തു്.