സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ജൂ​ഡാ​സു​ക​ളു​ടെ എണ്ണം കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി​വ​ന്നാൽ ക്രി​സ്തു​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു സം​സാ​രി​ക്കാൻ ആളു​കൾ​ക്കു കൗ​തു​ക​മേ​റും. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഇന്നു ജൂ​ഡാ​സു​കൾ​ക്കാ​ണു സം​ഖ്യാ​ബ​ലം. അതു​കൊ​ണ്ടു് ക്രി​സ്തു ഭക്ത​നായ ഞാൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ക്രി​സ്തു​വായ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഏതാ​നും വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എഴു​താൻ തൽ​പ​ര​ത്വ​മു​ള്ള​വ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി​യു​ടെ Strider എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഉടനെ അതു വാ​യി​ക്ക​ണം. പരി​ഷ്കൃ​ത​ലോ​ക​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യം പേ​ടി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഈ കഥ​യു​ടെ പാ​രാ​യ​ണം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ഉന്ന​മിത മന​സ്ക​രാ​ക്കും.

ഒരു കുതിര സ്വ​ന്തം കഥ പറ​യു​ന്ന രീ​തി​യിൽ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി എഴു​തിയ ഈ കഥ. കു​തി​ര​യു​ടെ കഥ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ലോ​ക​മാ​കെ​യു​ള്ള മനു​ഷ്യ​രു​ടെ കഥ​യാ​യി മാറി സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​സ്വ​ഭാ​വം ആവ​ഹി​ക്കു​ന്നു. സാർ​വ​ജ​നീന സ്വ​ഭാ​വ​വും അതി​നു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ സ്വ​ത്താ​യി കു​തി​ര​യെ കരു​തു​ന്ന​താ​ണു് ആ മൃ​ഗ​ത്തി​നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത​തു്. ‘എന്റെ കുതിര’—എന്നു ഉട​മ​സ്ഥൻ പറ​യു​ന്നു. ‘എന്റെ ഭൂമി’ ‘എന്റെ വായു’ ‘എന്റെ വെളളം’ എന്നൊ​ക്കെ​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ലേ ‘എന്റെ കുതിര’ എന്ന പ്ര​യോ​ഗ​വും? ‘എന്റെ വീടു്’ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​വർ അതിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ‘എന്റെ ഭാര്യ’ എന്നു ഒരു​ത്ത​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗം. പക്ഷേ അവൾ പാർ​ക്കു​ന്ന​തു വേ​റെ​യാ​രു​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും കൂ​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും. കു​തി​ര​യു​ടെ വി​ചാ​രം അതു ഈശ്വ​ര​ന്റേ​താ​ണു് എന്ന​ത്രേ. പക്ഷേ ഉട​മ​സ്ഥൻ കരു​തു​ന്നു കുതിര അയാ​ളു​ടെ​താ​ണെ​ന്നു്.

കു​തി​ര​യ്ക്കു പ്രാ​യം കൂടി പ്ര​യോ​ജ​ന​ശൂ​ന്യ​മാ​യ​പ്പോൾ ഉട​മ​സ്ഥൻ അതി​ന്റെ കഴു​ത്തു മു​റി​പ്പി​ച്ചു. ചെ​ന്നാ​യും അതി​ന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളും കു​തി​ര​യു​ടെ മാംസം കടി​ച്ചു​തി​ന്നു. അത്ര​ത്തോ​ള​മെ​ങ്കി​ലും അതു പ്ര​യോ​ജ​നം ചെ​യ്തു. ഉട​മ​സ്ഥ​നാ​ക​ട്ടെ കഴി​യു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ഉപ​ദ്ര​വ​ങ്ങൾ അന്യർ​ക്കു ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് ജീ​വി​ച്ചു. അയാൾ മരി​ച്ച​പ്പോൾ ആ തടി​ച്ച മൃ​ത​ദേ​ഹം വി​ല​കൂ​ടിയ ശവ​പ്പെ​ട്ടി​ക്ക​ക​ത്താ​ക്കി ചിലർ മോ​സ്കോ​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി അയാ​ളു​ടെ തൊ​ലി​യോ മാം​സ​മോ അസ്ഥി​യോ ആളു​കൾ​ക്കു് പ്ര​യാ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. ആരുടെ ജീ​വി​ത​മാ​ണു് ആദ​ര​ണീ​യം? കു​തി​ര​യു​ടെ​തോ അതി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​ന്റേ​തോ? സം​ശ​യ​മി​ല്ല. കു​തി​ര​യു​ടെ ജീ​വി​തം തന്നെ. കഥ​യു​ടെ ആന്ത​ര​ത​ത്ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൈ ചൂ​ണ്ടു​ന്ന ഒരു വാ​ക്യ​മു​ണ്ടു് ഇതിൽ “… and people considered that I did not belong to God and to myself as is natural to all living creatures, but that I belonged to the stud groom” ഈ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള​തെ​ല്ലാം അന്യോ​ന്യം ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ചൈ​ത​ന്യം അവ​യി​ലെ​ല്ലാം ഒരേ രീ​തി​യിൽ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​യു​ക​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഈശ്വ​ര​നായ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി.

റഷ്യൻ ‘ഫോർ​മ​ലിസ’ത്തി​ന്റെ ഉദ്ഘോ​ഷ​ക​നായ ഷ്കോ​ലോ​ഫ്സ​കി (Viktor Shklovsky 1893–1984) ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത എന്തെ​ന്നു് സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു വസ്തു​വി​നെ പലതവണ നമ്മൾ കാ​ണു​മ്പോൾ അതിനെ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. വസ്തു നമ്മു​ടെ മുൻ​പി​ലു​ണ്ടു്. നമു​ക്കു അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അറി​യാം. പക്ഷേ നമ്മൾ അതിനെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അതി​നാൽ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി നമു​ക്കു കാ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും പറയാൻ വയ്യ. കല എന്തു​ചെ​യ്യു​ന്നു? തോ​ന്ന​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു വസ്തു​വി​നെ മാ​റ്റു​ക​യാ​ണു് അതി​ന്റെ ജോലി. പരി​ചി​ത​മായ വസ്തു​വി​നെ അപ​രി​ചി​ത​മാ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കല​യു​ടെ കൃ​ത്യം നട​ക്കുക. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി അനു​ഷ്ഠി​ച്ച​തും അതു​ത​ന്നെ. അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ കു​തി​ര​യു​ടെ കഥ​യു​ടെ ഉള്ള​ട​ക്കം ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​മായ ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തെ അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മാ​ക്കു​ന്നു. The words ‘my horse’ referred to me, a living horse and seemed as strange to me as the words ‘my land’, ‘my air’, ‘my water’ എന്നു കു​തി​ര​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ടോൾ​സ്റ്റോ​യി പറ​യി​ക്കു​മ്പോൾ പരി​ചിത വിഷയം അഭൂ​ത​പൂർ​വ​മാ​കു​ന്നു.

ഞാൻ സമീ​ക​രി​ച്ചു പറ​യു​ക​യ​ല്ല. ശ്രീ. ടി. വി. കൊ​ച്ചു​ബാവ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചു. മരി​ച്ചു. ഒക്കെ ശരി ചെ​യ്തു അദ്ഭു​ത​മെ​ന്തു്?’ എന്ന കഥ സു​പ​രി​ച​യ​മു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തെ അപ​രി​ചി​ത​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​ക്കു​ന്നു. അതി​ല​ദ്ദേ​ഹം വിജയം പ്രാ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ലെ​സ്ബാ​സ് (Lesbos) ദ്വീ​പി​ലെ കവി (സ്ത്രീ) സഫോ (Sappho or Psappho C 610 BC–C 580 BC) എഴു​തിയ ഒരു കവിത ഞാൻ കു​റി​ക്കു​ന്നു.

അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളെ ശി​ഥി​ലീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും തടു​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​തും കയ്പും മാ​ധു​ര്യ​വും കലർ​ന്ന​തു​മായ പ്രേ​മ​മെ​ന്ന വിഷം കൊ​ണ്ടു് അവൻ എന്നെ ഇഴ​ജ​ന്തു​വെ​ന്ന​പോ​ലെ അടി​ച്ചു താഴെ വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു. പ്രേ​മ​ത്തെ ഇവിടെ സർ​പ്പ​വി​ഷ​മാ​യി കവി കരു​തു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അതു നല്കു​ന്ന ആഘാതം അവർ​ക്കു തി​ക​ച്ചും നി​ന്ദ്യ​മ​ല്ല. പക്ഷേ ഗർ​ഹ​ണീ​യ​മായ വി​ഷ​മാ​ണു് നമ്മ​ളിൽ ബന്ധു​ക്ക​ളും സ്നേ​ഹി​ത​രും കു​ത്തി​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്. ആ വി​ഷ​ത്തി​ന്റെ പേ​രാ​ണു സ്നേ​ഹം എന്ന​തു്. ഈ കപ​ട​സ്നേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു രക്ഷ പ്രാ​പി​ക്ക​ലാ​ണു് ഏറ​റ​വും പ്രാ​ധാ​ന്യ​മർ​ഹി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം. ശത്രു​വി​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാം. സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യാൽ അവൻ നമ്മ​ളെ അടി​ച്ചു​വീ​ഴ്തു​മെ​ന്നു് അറി​യാം. പക്ഷേ സ്നേ​ഹം ഭാ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​ത്ത സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ നമ്മ​ളെ മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്ന ബന്ധു​വെ​ന്ന സർ​പ്പ​ത്തെ​യും സ്നേ​ഹി​ത​നെ​ന്ന സർ​പ്പ​ത്തെ​യും നമു​ക്കു മുൻ​കൂ​ട്ടി കാ​ണാ​നാ​വി​ല്ല. അതി​നാൽ ഇവിടെ മൂ​ല്യാ​രാ​ധ​നം വി​ഫ​ല​മാ​യി​ബ്ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. കൊ​ച്ചു​ബാ​വ​യു​ടെ കഥ​യി​ലെ ആ കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ നോ​ക്കുക. അയാൾ നന്മ​യ​ല്ലാ​തെ വേ​റൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ ചരി​ത്ര​ഗ​വേ​ഷ​ക​നു് ആ നന്മ​യൊ​ന്നും പരി​ഗ​ണ​നാർ​ഹ​മ​ല്ല. അമാ​നു​ഷി​ക​മാ​യി അയാൾ വല്ല​തും ചെ​യ്തോ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അയാൾ​ക്കു് ഒരു പ്രാ​ധാ​ന്യ​വു​മി​ല്ല. ഗവേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് എത്തു​ന്ന​വൻ ആ മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹി​യു​ടെ കാ​രു​ണ്യാർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളായ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ തു​ച്ഛീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പിൻ​വാ​ങ്ങു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ നി​ര​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ നേർ​ക്കു​ളള ശക്ത​മെ​ങ്കി​ലും കലാ​ത്മ​ക​മായ ഉപാ​ലം​ഭ​മാ​ണു് ഈ കഥ. ഉള​ള​ട​ക്ക​ത്തെ രൂ​പ​ത്തിൽ തി​രു​കു​ക​യ​ല്ല കൊ​ച്ചു​ബാവ. ഭാ​വ​ത്തെ സമു​ചി​ത​മായ രീ​തി​യിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ അതു​ത​ന്നെ രൂ​പ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യാ​ണു്. ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​മായ വി​ഷ​യ​ത്തെ ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​മ​ല്ലാ​താ​ക്കു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റേ​തു്.

കൊ​ല്ല​ത്തു തേ​വാ​ടി നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് എന്നൊ​രു ഭി​ഷ​ഗ്വ​ര​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആറ​ടി​പ്പൊ​ക്കം. വെ​ളു​ത്ത നിറം. വി​ശാ​ല​മായ വക്ഷ​സ്സു്. തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യാർ​ന്ന കണ്ണു​കൾ. തോൾ വരെ നീ​ട്ടി​വ​ളർ​ത്തിയ കറു​ത്ത തല​മു​ടി. നെ​ഞ്ചു​വി​രി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം നട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ ആരും ആദ​ര​പൂർ​വ്വം നോ​ക്കി​പ്പോ​കും. നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. മി​സ്റ്റി​ക് കവി​ത​കൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം. വള​ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ ശാ​കു​ന്ത​ളം തർ​ജ്ജ​മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം എഴു​തിയ പ്ര​തി​കൂ​ല​പ്ര​ബ​ന്ധം ഇന്നും എന്റെ ഓർ​മ്മ​യിൽ തങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്നു. ശാ​കു​ന്ത​ള​ത്തി​ലെ “ദർ​ഭാ​ങ്കു​രേണ ചര​ണ​ക്ഷത ഇത്യ​കാ​ണ്ഡേ തന്വീ സ്ഥി​താ കതി​ചി​ദേവ പദാ​നി​ഗ​ത്വാ (തന്വീ കതി​ചി​ദ് ഏവ പതാ​നി​ഗ​ത്വാ അകാ​ണ്ഡേ ദർ​ഭാ​ങ്കു​രേണ ചരണഃ ക്ഷതഃ ഇതി സ്ഥി​തഃ എന്നു് അന്വ​യം) എന്ന ശ്ലോ​കം വള​ള​ത്തോൾ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​തു് ‘കാ​ന്താം​ഗി നാലടി നട​ന്നഥ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടാൾ’ എന്നാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു തേ​വാ​ടി​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ക്കു​റി​പ്പു് ഏതാ​ണ്ടി​ങ്ങ​നെ: ശകു​ന്തള കു​റ്റി​യ​ടി​ച്ചു കയറു വലി​ച്ചു കെ​ട്ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കു​റ്റി​യ​ടി​ച്ചി​ട്ടു നാലടി നട​ന്നു. അതി​നു​ശേ​ഷം നി​ന്നു. (ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു് എഴു​തു​ന്ന​തു്) മഹാ​നായ ഈ ഭി​ഷ​ഗ്വ​ര​നെ, സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ ഞാൻ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ കണ്ടി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ‘ടാഗോർ’ എന്ന പേരിൽ ഒരു മാസിക തു​ട​ങ്ങി. അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു അതും. ആ മാ​സി​ക​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നി​ട​യിൽ തേ​വാ​ടി എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ള​വ​യാ​യി വന്നാ​ലേ കഥകൾ ആസ്വാ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​വൂ” ശരി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​തു്. മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ചൊൽ​ക്കൊ​ണ്ട കഥ​ക​ളി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ തന്നെ. ഇപ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ​ക്കു് ഈ സ്വ​ഭാ​വ​മി​ല്ല. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ “ബോ​ധാ​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ നൂൽ​പ്പാ​ല​ത്തി​ലൂ​ടെ ഹെൻ​ട്രി” എന്നൊ​രു കഥ​യു​ണ്ടു് ശ്രീ. ആർ. സന്തോ​ഷ് ബാ​ബു​വി​ന്റേ​താ​യി. എന്തൊ​രു കൃ​ത്രി​മ​ത്വം! എന്തൊ​രു പ്ര​ക​ട​നാ​ത്മ​ക​ത്വം! ഹെൻ​ട്രി ചല​ച്ചി​ത്ര ലോ​ക​ത്തെ കാ​പ​ട്യ​ങ്ങൾ കണ്ടു ഞര​മ്പു​രോ​ഗി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തും മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് സമനില വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണു് കഥ. കട​ലാ​കെ ഒരൗൺ​സ് വെ​ള​ള​മാ​യി എന്റെ വീ​ട്ടു​മു​റ​റ​ത്തെ കൊ​ച്ചു​കു​ഴി​യിൽ ഒതു​ങ്ങു​മോ? പോ​ക്ക​റ്റി​ലി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പോ​ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം ആന കൊ​ച്ചു മൃ​ഗ​മാ​കു​മോ? ‘ചന്ദ്ര​ബിം​ബ​മെ​ടു​ത്തു് ചാ​ണ​യാ​ക്കി’ അതിൽ ചന്ദ​ന​മു​ട്ടി ഉര​യ്ക്കാ​നാ​വു​ന്ന കാലം വരുമോ? വരു​മെ​ങ്കിൽ ഇക്ക​ഥ​യും സാ​ഹി​ത്യ​മാ​കും. ചല​ച്ചി​ത്ര​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു്, അതു നട​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ വൃ​ത്തി​കേ​ടു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് കഥ​യെ​ഴു​തിയ ആളി​നു് ഒര​ഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്. അതു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വേ​റൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​നി​ല്ല. കഥ​യി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു തു​ല്യ​മാ​ക​ണ​മെ​ന്നു തേ​വാ​ടി നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് പറ​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ ആ വാ​സ്ത​വി​കത കൊ​ണ്ടു് ഒരു നൂതന ലോകം സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​ണം. അതി​ന്റെ നൂ​ത​ന​ത്വ​മാ​ണു് നമ്മ​ളെ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു്. സന്തോ​ഷ് ബാ​ബു​വി​നു് ഇതൊ​ന്നു​മ​റി​യി​ല്ല.

“1993 നവം​ബ​റിൽ മധ്യ​കാല ഗവൺ​മെ​ന്റിൽ നി​ന്നു് അബാ​ച്ച അധി​കാ​ര​മേ​റ്റെ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ഞാൻ മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു നല്കി നമ്മു​ടെ രാ​ജ്യം ഇതു​വ​രെ സഹി​ച്ച ഏതു ഏക​ശാ​സ​നാ​ധി​പ​തി​യെ​ക്കാ​ളും അയാൾ ദയാ​ര​ഹി​ത​നാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു്. പ്രാ​രം​ഭ​കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഞാ​നൊ​രു ഭയോ​ത്പാ​ദ​ക​നാ​ണെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കു​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നി. ഇപ്പോൾ തീർ​ച്ച​യാ​യും അയാൾ ഏതു വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​നാ​ണെ​ന്നു നമ്മൾ ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഏറ​റ​വും തി​ന്മ​യാർ​ന്ന​തു വരാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു എന്നു പറയാൻ എനി​ക്കു ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടു്. തനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത നൈ​ജീ​രി​യ​യു​ടെ എല്ലാ അം​ശ​ങ്ങ​ളും നശി​പ്പി​ച്ചാ​ലേ അബാ​ച്ച​യ്ക്കു് തൃ​പ്തി​യു​ണ്ടാ​കൂ”.

നോബൽ ലാ​റി​യി​റ്റായ ഷോ​യെ​ങ്കാ (Soyinka, b.1934) തന്റെ രാ​ജ്യ​മായ നൈ​ജീ​രി​യ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു നട​ത്തിയ ഈ ഭാ​വി​ക​ഥ​നം ഇന്നു് സത്യ​മാ​യി​ബ്ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. (The Open Sore of a Continent, Wole Soyinka, Oxford University Press, Rs. 195, pp. 170) അബാ​ച്ച ഇന്നി​ല്ല. അയാൾ നൈ​ജീ​രി​യ​യെ എല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലും നശി​പ്പി​ച്ചു. അഴി​മ​തി​യു​ടെ പ്ര​തീ​ക​മാ​യി ആ രാ​ജ്യം. പ്ര​തി​യോ​ഗി​ക​ളെ അയാൾ വധി​ച്ചു. പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യായ കവി​യും നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​മായ കെൻ സരോ വിവാ യെ കള്ള​ക്കേ​സിൽ കു​ടു​ക്കി തൂ​ക്കി​ക്കൊ​ന്നു. കു​ഴി​ക്കു് ആഴ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് മഹാ​നായ ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ വള​രെ​നേ​രം പി​ട​ഞ്ഞ​തി​നു ശേ​ഷ​മാ​ണു് അന്ത്യ​ശ്വാ​സം വലി​ച്ച​തു്. ഈ ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ ചി​ത്രം വര​യ്ക്കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം നൈ​ജീ​രി​യ​യു​ടെ ഐഡ​ന്റി​റ്റി—അന​ന്യത—എന്താ​ണെ​ന്നു ഷോ​യെ​ങ്കാ പ്ര​ഗൽ​ഭ​മാ​യി വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. സ്വ​ന്തം ജീവൻ പോലും തൃ​ണ​വൽ​ക്ക​രി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടാ​ലും: “The road to the prison is wide open; we must not be afraid to tread where Martin Luther King Jr has trodden, where Nelson Mandela spent his most virile years. There is no terror in a place where Obafemi Awolowo passed years in meditation, a place that Salawa Gambo made her second home… We shall be teargassed, clubbed senseless and some may even lose their lives, but you know and I know that some kinds of existence are worse than death…”

ഇതിലെ ആർ​ജ്ജ​വ​വും ശക്തി​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ അപൂർ​വ്വ​മാ​യേ കാണാൻ കഴിയൂ.

കെൻ സരോ വി​വാ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഷോ​യെ​ങ്കാ ഇതി​ലൊ​രു പ്ര​ബ​ന്ധ​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹ​വും ക്രൂ​ര​മായ കൊ​ല​പാ​ത​കം കണ്ടു​ണ്ടായ ദുഃ​ഖ​വും അതിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു. മഹാ​നായ ഒരു മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹി​യു​ടെ ഉത്തേ​ജ​ക​ങ്ങ​ളായ വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ സമാ​ഹാ​ര​മാ​ണു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥം.

ഭാ​ര​തീയ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യി​ലും സം​സ്കൃത വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലും മലയാള വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലും പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കു​റി​ശ്ശേ​രി ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള യു​മാ​യി ഞാൻ സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലാ​കു​ന്ന​തു് 1945-​ലാണു്. അകാ​ര​ത്തെ താ​ല​വ്യ​മാ​യും ഓഷ്ഠ്യ​മാ​യും പരി​ഗ​ണി​ക്കു​ന്ന എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ​യു​ടെ മതം ശാ​സ്ത്രീ​യ​മ​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു് വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന ഞാൻ മല​യാ​ള​രാ​ജ്യം ദി​ന​പ​ത്ര​ത്തി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു ഹ്ര​സ്വ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​നു് കു​റി​ശ്ശേ​രി ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള മറു​പ​ടി എഴുതി. എന്റെ വാ​ദ​ങ്ങ​ളെ അദ്ദേ​ഹം യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി ഖണ്ഡി​ച്ചു. പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഞാൻ പി​ന്നെ മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു. ആ വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദ​ത്തിൽ തു​ട​ങ്ങിയ സൗ​ഹൃ​ദം പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തു് വി​ക​സി​ച്ചു. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ നി​ത്യ​സ​ന്ദർ​ശ​ക​നാ​യി മാറി. കു​റി​ശ്ശേ​രി ശയ്യാ​വ​ലം​ബി​യാ​യി. ശാ​സ്ത​മ​ഗ​ല​ത്തെ ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കി​ട​ന്ന അദ്ദേ​ഹം അന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി മരി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഡോ​ക്ടർ പറ​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മരണം സു​നി​ശ്ചി​ത​മാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി എല്ലാ​വ​രും ദുഃ​ഖി​ച്ചു. പക്ഷേ ബന്ധു​ക്ക​ളെ​യും സ്നേ​ഹി​ത​രെ​യും അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​മാ​റു് അദ്ദേ​ഹം രാ​വി​ലെ ബോധം വീ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു. രണ്ടു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “സാ​റി​നും മരി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഉറ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ?” കു​റി​ശ്ശേ​രി മറു​പ​ടി നൽകി: “ഉറ​പ്പ് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു” “അപ്പോൾ എന്തു​തോ​ന്നി?” അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി: “ഞാൻ മരി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു എന്ന ചിന്ത മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. വി​ഷാ​ദ​മി​ല്ല. മറ്റു വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളി​ല്ല. ബന്ധു​ക്ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ചിന്ത പോ​ലു​മി​ല്ല. ഞാൻ മരി​ക്കു​ന്നു. മരി​ക്കു​ന്നു എന്ന വി​ചാ​രം മാ​ത്ര​മേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു”. ഇതു് കു​റി​ശ്ശേ​രി​യു​ടെ അനു​ഭ​വം മാ​ത്ര​മ​ല്ല.

മരി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും അനു​ഭ​വ​മാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നായ മൽറോ (Andre Malraux 1901–1976) ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ച്ച​തു് സ്മ​ര​ണീ​യ​മാ​ണു്. ‘There is no death… There is only… me… me… who is going to die’. കു​റി​ശ്ശേ​രി വി​ചാ​രി​ച്ച​തും ഈ കഥാ​പാ​ത്രം വി​ചാ​രി​ച്ച​തും തമ്മി​ലെ​ന്തേ വ്യ​ത്യാ​സം. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന​യാൾ മരി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലും ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ വി​ചാ​രി​ക്കും. സം​ശ​യ​മി​ല്ല. വ്യ​ക്തി ഇല്ലാ​താ​വു​മ്പോൾ. രക്ത​മാം​സ​ങ്ങ​ളൊ​ടു​കൂ​ടി ചലനം കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ആളി​ന്റെ ശരീരം സ്പ​ന്ദി​ക്കാ​തെ​യാ​വു​മ്പോൾ ആ ആളി​നോ​ടു സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വർ ദുഃ​ഖി​ക്കും. ചി​ലർ​ക്കു് അതു് സ്ഥാ​യി​യായ വി​കാ​ര​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കും. സ്ഥി​ര​ത​യാർ​ന്ന ചി​ന്ത​യാ​യി മാറും.

സ്ഥാ​യി​ത്വ​മു​ള്ള ആ ചി​ന്ത​യും വി​കാ​ര​വും കൊ​ണ്ടാ​ണു് ശ്രീ. എൻ. ഇ. സുധീർ ‘മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ഴ​ലിൽ’ എന്ന കവി​ത​യെ​ഴു​തി​യ​തു്. (മല​യാ​ളം വാരിക) അന്ത​രി​ച്ച വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യാ​കു​ന്ന നൂലിൽ പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു ജീ​വ​നു​ള്ള​വർ ഈ ലോ​ക​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. അവർ​ക്കു​മ​റി​യാം മരണം അനി​വാ​ര്യ​മാ​ണെ​ന്നു്. ആ അനി​വാ​ര്യ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ സുധീർ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളും ചി​ന്താ​കു​ല​നാ​യി​ബ്ഭ​വി​ച്ചു.

മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​വർ ബു​ദ്ധി​യു​ടെ വി​ലാ​സം കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അപൂർ​വ​മാ​യി കാ​വ്യ​ര​ച​നാ വൈ​ഭ​വും ധി​ഷ​ണാ​വി​ലാ​സ​വും ഒരാ​ളിൽ​ത്ത​ന്നെ സമ്മേ​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ചങ്ങ​മ്പുഴ ആ രീ​തി​യിൽ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവിത നി​സ്തു​ലം. സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​ന്ത​ക​ളു​ടെ ഉജ്ജ്വ​ല​ത്വം കണ്ടു നമ്മൾ അമ്പ​ര​ന്നു പോകും. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​ക​ളിൽ മൗ​ലി​ക​ങ്ങ​ളും മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളു​മായ ആശ​യ​ങ്ങൾ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചു് നമ്മ​ളെ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തും. നിത്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പിൽ നി​ന്നു് ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു ചിന്ത പോലും ഉണ്ടാ​യി​ക്ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ ഈ രണ്ടു് കവി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും പറ​ഞ്ഞ​തു്. നല്ല കവി​ത​ക​ളെ​ഴു​താ​നു​ള്ള കഴി​വും മറ്റാർ​ക്കും ലഭി​ക്കാ​ത്ത ആശ​യ​ങ്ങൾ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്രാ​ഗ​ല്ഭ്യ​വും ശ്രീ. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള​ളി​ക്കാ​ടിൽ സമ്മേ​ളി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം എന്തു പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഒരു നൂ​ത​നാ​ശ​യം ഉണ്ടാ​കും. അതു നമ്മ​ളെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ഇന്നു് (18-6-98) ഞങ്ങൾ റ്റെ​ലി​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ കുറെ നേരം സം​സാ​രി​ച്ചു. ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ പ്രാ​ധാ​ന്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു്. ഏതൊരു കവി​യു​ടെ കവി​താ​സ​പ​ര്യ പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു് അനേകം കവി​ക​ളു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​മാ​കു​ന്നു​വോ ആ കവി​ക്കു് അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ പറ​ഞ്ഞു. ചങ്ങ​മ്പുഴ ആ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള കവി​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. ‘മന​സ്വി​നി’, ‘യവനിക’ എന്നീ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്കാ​വ്യ​ങ്ങൾ അന​ന്യ​സാ​മാ​ന്യ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു. ഇട​പ്പ​ള്ളി​ക്ക​വി​ത​യ്ക്കു സം​ക്ഷേ​പണ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ ശോ​ഭ​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ അപ്ര​തി​മത ഇല്ലെ​ന്നും ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നു മത​മു​ണ്ടു്. എല്ലാ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളും സാ​ഹി​ത്യ പഞ്ചാ​ന​ന​ന്റെ ഭാ​ഷ​യിൽ ആദ​ര​ണീ​യ​ങ്ങ​ളും സ്വീ​ക​ര​ണീ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു്. നമ്മു​ടെ കവി​കൾ​ക്കു ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള​ളി​ക്കാ​ടി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​വൈ​ഭ​വം കൂടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ.