അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ ഒരു യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്.

അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി. ഒരു കു​ടി​ലി​ന്റെ മു​ള​ന്ത​ണ്ടു് വാതിൽ ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് തു​റ​ന്നു് ഒരു​ത്തൻ അക​ത്തേ​ക്കു് കട​ന്നു​ചെ​ന്നു. അയാൾ സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ വാ​ക്സി​നേ​റ്റ​റാ​യി​രു​ന്നു. പടർ​ന്നു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന വസൂ​രി​യെ തടയാൻ വാ​ക്സി​നേ​ഷൻ നട​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു് കല്പന പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ച സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി. ലക്ഷ്മി ഉണർ​ന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒളി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് കോ​ടാ​ലി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ന്നു വാ​ക്സി​നേ​റ്റ​റെ മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കു് ഓടി​ച്ചു. അവിടെ നിന്ന ഡോ​ക്ടർ​മാ​രും പോ​ലീ​സു​കാ​രും മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങി​നെ കീ​ഴ​ട​ക്കി. വേ​റൊ​രു വാ​ക്സി​നേ​റ്റർ വസൂരി വാ​ക്സിൻ അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി. കു​ത​റി​മാ​റിയ മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങി​ന്റെ മു​റി​വിൽ​നി​ന്നു ചോ​ര​യൊ​ലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം വാ​ക്സിൻ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു കയ​റു​ന്ന​തു​വ​രെ സർ​ക്കാ​രു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ അയാളെ അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. മു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഒരു മുള വലി​ച്ചൂ​രി മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങ് അവരെ ആക്ര​മി​ച്ചു.

പി​ന്നീ​ടു് സർ​ക്കാർ സംഘം ലക്ഷ്മി​യെ പി​ടി​കൂ​ടി വാ​ക്സിൻ കു​ത്തി​വ​ച്ചു. അവൾ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ കൈ കടി​ച്ചു​മു​റി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കു​ത്തി​വ​യ്പു് ശരി​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ നട​ന്നു.

മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങ് കു​റ​ച്ചു​നേ​രം ആലോ​ചി​ച്ചു് നി​ന്നി​ട്ടു് വീ​ട്ടി​ലെ കൃ​ഷി​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു. വി​ള​ഞ്ഞ ഒരു വെ​ള്ള​രി​ക്ക അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു, വള്ളി​യിൽ നി​ന്നു്. എന്നി​ട്ടു് അയാൾ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ കടി​യേ​റ്റു​മു​റി​വു​പ​റ്റിയ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ കൈയിൽ അതു വച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. ഈ വെ​ള്ള​രി​ക്ക എന്തി​നു്? മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. “എന്റെ ധർ​മ്മം ഈശ്വ​ര​ന്റെ ഇച്ഛ​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നാ​വുക എന്ന​താ​ണു്. ആർ​ക്കു രോഗം വരണം, ആർ​ക്ക​തു വരേ​ണ്ട​തി​ല്ല എന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു ഈശ്വ​ര​നാ​ണു്. ഈശ്വ​ര​ന്റെ ഇച്ഛാ​ശ​ക്തി​യെ തകിടം മറി​ക്കാ​നു​ള്ള നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കട​ന്നു​ക​യ​റ്റ​ത്തെ ചെ​റു​ക്കേ​ണ്ട​തു് എന്റെ കർ​ത്ത​വ്യ​മാ​ണു്. ഞങ്ങൾ​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സൂ​ചി​യെ തട​ഞ്ഞേ​തീ​രൂ. അങ്ങ​നെ തട​യു​മ്പോൾ ഞങ്ങൾ​ക്കു മര​ണ​മു​ണ്ടാ​യാ​ലും സാ​ര​മി​ല്ല. ഞാനും എന്റെ കു​ടും​ബ​വും നി​ങ്ങൾ​ക്കു കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​യി​ല്ല​ല്ലോ. ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള​തു ഞങ്ങൾ ചെ​യ്തു. ഈ വി​ശ്വാ​സ​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ​ക്കു് അഭി​മാ​ന​മു​ണ്ടു്. അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യിൽ ഒരു​കൂ​ട്ട​മാ​ളു​കൾ ഞങ്ങ​ളെ ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് കീ​ഴ​ട​ക്കി​യാൽ അതിൽ ഞങ്ങൾ​ക്കു പാ​പ​മി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കർ​ത്ത​വ്യം നി​റ​വേ​റ്റി. ഇപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും എന്റെ അതി​ഥി​ക​ളാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഭക്ഷ​ണം തരേ​ണ്ട​തു എന്റെ ചുമതല. ഈ വെ​ള്ള​രി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ വേ​റൊ​ന്നും തരാൻ എനി​ക്കു കഴി​യു​ക​യി​ല്ല”.

മോ​ഹൻ​സി​ങ്ങി​ന്റെ വി​ശ്വാ​സം കണ്ടു സർ​ക്കാർ സംഘം അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. അയാ​ളു​ടെ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി​യാൽ അവ​രാ​കെ വി​ന​യാ​ന്വി​ത​രാ​യി​പ്പോ​യി.

ഇതു വാ​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഒരു വർ​ഷ​ത്തോ​ളം എനി​ക്കു കാ​ത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു, ഈ യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വ​ത്തേ​ക്കാൾ ആയിരം മട​ങ്ങു​ശ​ക്തി​യു​ള്ള ഒരു സാ​ങ്ക​ല്പിക കഥ വാ​യി​ക്കാൻ. ഞാൻ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു് ശ്രീ. ടി. പദ്മ​നാ​ഭൻ മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി” എന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ കഥ​യെ​യാ​ണു്. ഒരു പാവം മര​ച്ചീ​നി​ക്കൂ​മ്പാ​ര​വു​മാ​യി ചന്ത​സ്ഥ​ല​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആരു​മ​തു് വാ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. ആഖ്യാ​നം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന ആൾ അബോ​ധാ​ത്മ​ക​മായ കാ​രു​ണ്യ​ത്താൽ അതു മു​ഴു​വ​നും വാ​ങ്ങു​ന്നു. തനി​ക്ക​തു് ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ എന്നു​പോ​ലും ആലോ​ചി​ക്കാ​തെ. തനി​ക്കും ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും പ്ര​മേ​ഹ​രോ​ഗ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു കഷണം മര​ച്ചീ​നി​പോ​ലും കഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ എന്ന​തു് അയാൾ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വാ​ങ്ങി വീ​ട്ടി​ല​തു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ശകാരം. മര​ച്ചീ​നി വാ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു് കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം മുൻ​പു് കത്തി​കൾ വിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു​ത്ത​നിൽ നി​ന്നു് ഒരാ​വ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അവ​യാ​കെ മേ​ടി​ക്കു​ന്നു, അയാൾ. കത്തി​ക​ളു​ടെ ‘ബഹ​ള​മാ​ണു്’ വീ​ട്ടിൽ. ഭാര്യ അതു​പ​റ​ഞ്ഞു് അയാളെ ശാ​സി​ച്ചു. അപ്പോൾ മാ​ത്ര​മേ തന്റെ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അയാൾ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ള്ളൂ. ഈ മേ​ടി​ക്ക​ലി​നും അയാളെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് അബോ​ധ​മ​ന​സ്സി​ലു​ള്ള കാ​രു​ണ്യാ​തി​രേ​ക​മാ​ണു്. അയാൾ മര​ച്ചീ​നി വി​ല്പ​ന​ക്കാ​ര​നു​കൊ​ടു​ത്ത പത്തു​രൂപ നോ​ട്ടി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും അതു കാ​ണു​ന്ന വി​ല്പ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ആലോ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​ക്കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ​ക്കു ഭാ​ര്യ​യു​ണ്ടോ? അതു​ത​ന്നെ നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. ഭാ​ര്യ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അയാ​ളു​ടെ വര​വി​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന വേറെ ആരെ​ങ്കി​ലും കാ​ണു​കി​ല്ലേ എന്നും മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ത്തി​മ​ദ്ഭാ​വ​മായ അയാൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒട്ടും പ്ര​യ​ത്ന​മി​ല്ലാ​തെ, വി​കാ​ര​ചാ​പ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ കണി​ക​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​തെ പദ്മ​നാ​ഭൻ കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്നു. കലയെ കല​കൊ​ണ്ടു് മറ​ച്ചു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന ഈ രചന—ധ്വ​ന്യാ​ത്മ​ക​മായ രചന—അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. സം​ക്ഷേ​പ​ണ​ത്തി​ന്റെ ചാരുത ഇക്ക​ഥ​യ്ക്കു​ള്ള​തു് മറ്റു കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കഥ​ക​ളിൽ കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു​വ​രും. ചി​ത്ത​വൃ​ത്തി​പ​ര​വും സാ​ന്മാർ​ഗ്ഗി​ക​വു​മായ ഒരാ​ന്ത​ര​പ്ര​വാ​ഹം ചി​ല​രിൽ കണ്ടെ​ന്നു​വ​രും. അതിനെ ഘനീ​ഭ​വി​പ്പി​ച്ചു രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തിൽ ഒതു​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഈ രച​നാ​വി​ശേ​ഷം.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് പണ്ടൊ​രു ഹനു​മാൻ പണ്ടാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു് എന്റെ പ്രാ​യ​മു​ള്ള​വർ ഓർ​മ്മി​ക്കും. ഇതു് ഞാൻ ഒരി​ക്ക​ലെ​ഴു​തി​യ​താ​ണെ​ന്നു് വാ​യി​ച്ച​വ​രും ഓർ​മ്മി​ക്കും. മാ​സ​ത്തി​ലൊ​രി​ക്കൽ അയാൾ മു​തു​കി​ലൊ​രു ഭാ​ണ്ഡ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തെ​ത്തും. പാവം മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്കൻ. കളി​ക്കാൻ അനു​മ​തി കി​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ അയാൾ വീ​ട്ടി​നു​പു​റ​കിൽ​ച്ചെ​ന്നു് ഭാ​ണ്ഡ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഹനു​മാ​ന്റെ ഭയ​ജ​ന​ക​മായ മു​ഖം​മൂ​ടി എടു​ക്കും. തലയിൽ അതു​കെ​ട്ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വീ​ണ്ടും മു​റ്റ​ത്തെ​ത്തും. അപ്പോൾ അയാ​ളെ​ക്ക​ണ്ടാൽ ഏതു​കു​ട്ടി​യും വല്ലാ​തെ പേ​ടി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു ചാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്കും. ‘കി​ട​ന്നു പെ​ടു​ക്കണ പി​ള്ളെ​രു​ണ്ടോ… പള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തിൽ പോ​കാ​ത്ത പള്ളീ​ക്ക​ള്ള​ന്മാ​രു​ണ്ടോ. ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ അവനെ ഒരു കി​ണ്ടി​വെ​ള്ള​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ’ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അയാൾ വക്ത്ര​ഗ​ഹ്വ​രം തു​റ​ക്കും. അതു​ക​ണ്ടാൽ ഒരു​മാ​തി​രി​യു​ള്ള കു​ട്ടി​കൾ ബോധം കെ​ട്ടു വീഴും. പത്തു​മി​നി​ട്ടു് കളി​ച്ചി​ട്ടു് അയാൾ രഹ​സ്യ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ചെ​ന്നു് മു​ഖം​മൂ​ടി അഴി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് വലിയ തു​ണി​സ​ഞ്ചി​യി​ലാ​ക്കും. പി​ന്നീ​ടു​വ​ന്നു് ഓരോ കു​ട്ടി​ക്കും പേ​ടി​പോ​കാൻ ഭസ്മം കൊ​ടു​ക്കും. അയാ​ളു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ​രൂ​പം കണ്ടാ​ലും, അയാൾ പോ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ലും കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ പേടി തീ​രു​ക​യി​ല്ല. നമ്മു​ടെ നവീന കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യു​ടെ​യും കലാ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ഭീ​തി​ദ​മായ മു​ഖം​മൂ​ടി വച്ചു​കെ​ട്ടി സഹൃ​ദ​യ​നി​ലു​ള്ള ശി​ശു​ത​യെ വള​രെ​വ​ള​രെ പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഹനു​മാൻ പണ്ടാ​രം കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു ഷോ​ക്കു് ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു​ക​ണ്ടു് സർ​ക്കാർ അക്ക​ളി നി​രോ​ധി​ച്ചു. നവീ​ന​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഹനു​മാൻ പണ്ടാ​ര​ക്ക​ളി അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ സർ​ക്കാർ സന്ന​ദ്ധ​മാ​വു​മോ?

എന്റെ വീ​ട്ടിൽ ഒരു പഴയ ഗ്രാ​മ​ഫോ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് നാലോ അഞ്ചോ റി​ക്കോർ​ഡു​ക​ളും. എസ്. ജി. കി​ട്ട​പ്പ, കെ. ബി. സു​ന്ദ​രാം​ബാൾ ഇവ​രു​ടെ പാ​ട്ടു​കൾ പതി​വാ​യി കേ​ട്ടി​രു​ന്നു ഞാൻ, ആ റി​ക്കോർ​ഡു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു്. ‘പൂ​ങ്കാ​വി​നോ​ദ​മേ’ തു​ട​ങ്ങിയ ഗാ​ന​ങ്ങൾ കേ​ട്ടു​കേ​ട്ടു് തേ​ഡ്ഫോം വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന എന്റെ ചെവി തഴ​മ്പി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ഗ്രാ​മ​ഫോ​ണി​ന്റെ ചു​റ്റു​ക​മ്പി പൊ​ട്ടി. പി​ന്നീ​ടു് പൊ​ട്ടിയ ആ സ്പ്രി​ങ്ങാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ കളി​പ്പാ​ട്ടം. പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യെ​ങ്കി​ലും ചു​രു​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യി​രു​ന്ന ആ കമ്പി തു​ട​ക്കം തൊ​ട്ടു ഞാൻ ചു​റ്റാൻ തു​ട​ങ്ങും. വലി​ഞ്ഞു​മു​റു​കിയ അതു ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ താ​ഴെ​വ​ച്ചി​ട്ടു് പെ​ട്ടെ​ന്നു കൈ​യെ​ടു​ക്കും. അപ്പോൾ ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ അത​യ​ഞ്ഞു​വ​രും. ഒരു ദിവസം അങ്ങ​നെ ‘ചു​റ്റു​ക​മ്പി​ക്ക​ളി’ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ സനാതന ധർ​മ്മ​വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ലെ അം​ബി​സ്സാ​റ് ജന​യി​താ​വി​നെ കാണാൻ വീ​ട്ടിൽ കയ​റി​വ​ന്നു. ഫി​സി​ക്സ് പഠി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം തന്റെ അറി​വു​കാ​ണി​ക്കാ​നാ​യി എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: ‘എടാ കൃ​ഷ്ണാ… ചു​റ്റി​വ​ച്ച കമ്പി​യു​ടെ ഫോ​ഴ്സും അതു അയ​ഞ്ഞു​വ​രു​മ്പോൾ മോചനം നേ​ടു​ന്ന ഫോ​ഴ്സും ഒന്നാ​ണെ​ന്നു നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ?’. ‘അവനു് ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ’ എന്നു് എന്നെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് ജന​യി​താ​വു് അപ്പോൾ എത്തി​യ​തു് എന്റെ ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി. ഞാൻ സ്പ്രി​ങ്ങും​കൊ​ണ്ടു് ഒഴി​ഞ്ഞ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു് ഓടി.

സെ​ക്സ് ഇന്നൊ​രു പൊ​ട്ടിയ ചു​റ്റു​ക​മ്പി​യാ​ണു്. മുൻ​പു് ഏറെ​യെ​ഴു​ത്തു​കാർ ഇതു​കൊ​ണ്ടു് കളി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആൽ​ബർ​തോ മൊ​റാ​വ്യ, ഹെൻ​ട്രി മി​ല്ലർ, അനൈസ് നീൻ ഇങ്ങ​നെ പലരും. അവരതു മു​റു​ക്കും. താഴെ വെ​ക്കു​മ്പോൾ ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ അതു അയ​ഞ്ഞു​വ​രും. ‘അഞ്ചു ചീ​ത്ത​ക്ക​ഥ​കൾ’ എന്ന സമാ​ഹാ​ര​ത്തി​ലെ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ ഈ വി​നോ​ദ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒര​ള​വിൽ അവർ​ക്കു കമ്പി​ക്കു് മു​റു​ക്കം വരു​ത്താൻ അറി​യാം. എസ്. കെ. പൊ​റ്റ​ക്കാ​ട്ടി​ന്റെ ‘കള്ള​പ്പ​ശു’വും പൊൻ​കു​ന്നം വർ​ക്കി യുടെ ‘വി​ത്തു​കാള’യും കമ്പി​യു​ടെ തി​രി​ക്ക​ലി​നെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. അതു താ​ഴെ​വെ​ക്കു​മ്പോൾ ഫോ​ഴ്സ് മോചനം നേടി വരു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ ഇന്നാർ​ക്കും ആ കമ്പി മു​റു​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹ​മി​ല്ല. പി​ള്ളേർ​ക്കു പോലും അതിൽ താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും ശ്രീ. എൻ. പ്ര​ഭാ​ക​രൻ അതു മു​റു​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ശ്രമം വിഫലം. കമ്പി മു​റു​കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹം അതു താ​ഴെ​വെ​ക്കു​മ്പോൾ കമ്പി മുൻ​പു് എങ്ങ​നെ​യി​രു​ന്നു​വോ അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഗൾഫ് ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചെ​ത്തിയ ഒരു മധ്യ​വ​യ​സ്ക​നോ​ടു് വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ ഒരു സ്ത്രീ ലൈം​ഗി​ക​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി അടു​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ ‘കാ​മ​സൂ​ത്രം’ എന്ന ദുർ​ബ​ല​മായ കഥ​യു​ടെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട വിഷയം. വേഴ്ച നട​ത്താ​തെ അവൾ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. മു​റു​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അയ​വി​ല്ല. അയ​ഞ്ഞു​വ​രാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് കാ​ഴ്ച​ക്കു രസ​വു​മി​ല്ല. ലൈം​ഗി​ക​ത്വം ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ​ക്കു ക്ഷോ​ഭം ജനി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ക്രി​യ​ക​ളെ വർ​ണ്ണി​ച്ചാൽ​പ്പോ​രാ. കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ലൈം​ഗി​ക​ത്വ​മാർ​ന്ന സ്വ​ത്വ​ശ​ക്തി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്. ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സും ഹെൻ​ട്രി മി​ല്ല​റും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സം അതാ​ണു്. മി​ല്ലർ ലൈം​ഗി​കാ​വ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. ലോ​റൻ​സ് സ്വ​ത്വ​ത്തെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ക​ര​ന്റെ കഥയിൽ രണ്ടു​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് പച്ച​വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ച പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് ഇക്കഥ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. (കഥ​യി​ലെ അച്ച​ടി​ത്തെ​റ്റു​കൾ പ്ര​തി​ഷേ​ധാർ​ഹം). കഥ മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ വി​ശേ​ഷാൽ പ്ര​തി​യിൽ.

പി. ടി. ഉഷ നാ​നൂ​റു​മീ​റ്റർ ഓട്ടം ഓടി നി​ശ്ചി​ത​രേ​ഖ​യിൽ ഒന്നാ​മ​തെ​ത്തു​ന്ന​തു ഞാൻ ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ സാ​ഹി​ത്യം സർ​വ​ശ​ക്തി​ക​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് ഓടി പു​രോ​ഗ​മന ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നു വാ​ദി​ക്കു​ന്ന​വർ ഏറെ​യു​ണ്ടു്, ഈ കേ​ര​ള​ക്ക​ര​യി​ലും വി​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും. സാ​ഹി​ത്യം പി. ടി. ഉഷ​യ​ല്ല. അതി​ന​ങ്ങ​നെ ഓടേ​ണ്ട കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ല. പ്രേ​ക്ഷ​കർ​ക്കു ഹർ​ഷാ​ദി​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ ഉള​വാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ന്ന സു​ന്ദ​രി​യാ​ണു് അവൾ. അവൾ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ വി​ഭി​ന്ന​വേ​ഷ​ങ്ങൾ ധരി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരി​ക്കൽ നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ മനോ​ഹ​ര​മായ പട്ടു​സാ​രി​യാ​ണു് അവൾ ഉടു​ത്തി​രി​ക്കുക. അതിനു യോ​ജി​ച്ച കഞ്ചു​ക​വും. വേ​റൊ​രി​ക്കൽ കാ​ലു​റ​യും നീ​ണ്ട​കു​പ്പാ​യ​വു​മാ​യി​രി​ക്കും അവ​ളു​ടെ വേഷം. മറ്റൊ​രി​ക്കൽ തനി​ക്കേ​ര​ളീ​യ​വേ​ഷം. കസ​വു​മു​ണ്ടും കസ​വു​നേ​രി​യ​തും കൈ​ക​ളു​ടെ അറ്റ​ത്തു കസ​വു​വെ​ച്ച ബ്ലൗ​സും. മി​നി​സ്കേർ​ട്ടും അതിനു ചേർ​ന്ന ജമ്പ​റു​മാ​കാം വേ​റൊ​രി​ക്കൽ. വസ്ത്ര​ധാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ രീതി മാ​റു​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ നിൽ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​വും ഇതു​പോ​ലെ​യ​ത്രേ. രൂ​പ​ശി​ല്പ​ങ്ങൾ​ക്കു മാ​റ്റം വരും; വസ്ത്രം ധരി​ക്കു​ന്ന​തിൽ വരു​ന്ന മാ​റ്റം പോലെ. അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മായ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആവി​ഷ്കാ​ര​മാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യം. അതി​നു് ഒരി​ക്ക​ലും മാ​റ്റം വരി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പു​രോ​ഗ​മ​ന​മേ​യി​ല്ല. വാൽ​മീ​കി​യെ ജയി​ച്ച കവി വേ​റെ​യാ​രു​ണ്ടു് ? ഷേ​ക്സ്പി​യ​റെ അതി​ശ​യി​ച്ച നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് വേ​റെ​യാ​രു​ണ്ടു്? പു​രോ​ഗ​മ​ന​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ കഥ​യെ​ന്ന പേ​ക്കോ​ല​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ള​മാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് ശ്രീ. സേതു മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘തു​രു​ത്ത്’ എന്ന നീ​ണ്ട​കഥ നക്ഷ​ത്രം പോലെ. വജ്രം പോലെ തി​ള​ങ്ങു​ന്നു.

ഈ പട്ട​ണ​ത്തിൽ പതി​വാ​യി ഉള്ള കാ​ഴ്ച​യാ​ണു് നഗ​ര​സ​ഭാ​ജോ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ ശ്വാ​ന​വേ​ട്ട. കൈ​യ്യിൽ കു​രു​ക്കി​ട്ട കയ​റു​മാ​യി പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യം കാ​ണി​ക്കു​മാ​റു് അവർ ആ കയർ ഓടി​പ്പോ​കു​ന്ന പട്ടി​യു​ടെ തല​യ്ക്കു​നേ​രെ എറി​യു​ന്നു. കണി​ശ​മാ​യും അതു നാ​യ​യു​ടെ തല​യിൽ​ക്കൂ​ടി കട​ന്നു കഴു​ത്തിൽ വന്നു വീ​ഴു​ന്നു. എറി​യു​ന്ന ആൾ കു​രു​ക്കു​മു​റു​ക്കു​ന്നു. നായ് ലോ​റി​യു​ടെ പി​റ​കി​ലാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ബഹു​ജ​ന​ത്തെ പേ​പ്പ​ട്ടി​ശ​ല്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു രക്ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള ഈ പട്ടി​പി​ടി​ത്തം തി​ക​ച്ചും സ്വീ​കാ​ര്യം. അതു​പോ​ലെ നവീ​ന​ന്മാർ കു​രു​ക്കി​ട്ടു മല​യാ​ള​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ആ വാ​ക്കു​കൾ പ്രാ​ണ​ഭീ​തി​യോ​ടെ പി​ട​യ്ക്കു​ന്നു. കാ​രു​ണ്യ​മൊ​ട്ടു​മി​ല്ല വാ​ക്കു​പി​ടി​ത്ത​ക്കാ​ര​നു്. ഇങ്ങ​നെ നി​ന്ദ്യ​മായ പദ​വേ​ട്ട നട​ക്കു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് ഉചി​ത​ങ്ങ​ളായ പദ​ങ്ങ​ളെ ഉചി​ത​ങ്ങ​ളായ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ വി​ന്യ​സി​ച്ചു സേതു ഒരു കലാ​ശി​ല്പം നിർ​മ്മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ മയൂ​ഖ​മാ​ല​കൾ വീ​ശു​ന്നു.

നാ​ലു​വ​ശ​വും നദി​ക​ളു​ള്ള ആ തു​രു​ത്തു് പ്ര​ശാ​ന്തത ആവ​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. പക്ഷേ അതു​ണ്ടാ​വു​ന്നി​ല്ല. ദീർ​ഘ​മായ പ്ര​ശാ​ന്തത കലു​ഷ​ത്വ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​മെ​ന്നും അതിനെ കട​ലിൽ​നി​ന്നു മാ​റ്റു​ന്ന​തു് അന​വ​ര​തം വീ​ശു​ന്ന കാ​റ്റാ​ണെ​ന്നും തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നായ ഹേഗൽ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ജ്യ​ത്തു് സ്ഥി​ര​മായ ശാ​ന്ത​ത​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് അഴി​മ​തി​ക്കു കാ​ര​ണ​മാ​കു​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. മറ്റു സമ്പർ​ക്ക​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത ആ തു​രു​ത്തിൽ പ്ര​ശാ​ന്ത​ത​യ്ക്കേ ഇട​മു​ള്ളൂ. പക്ഷേ ഹേഗൽ പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ അവിടെ കലു​ഷ​ത്വ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. നദി​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള മാ​ലി​ന്യ​ങ്ങൾ അവി​ട​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​രാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. എന്നാൽ ശാന്തത-​ദീർഘമായ ശാന്തത-​കുത്സിതത്വത്തിനു ഹേ​തു​വാ​കു​മെ​ന്ന​തി​നാൽ തു​രു​ത്തിൽ ‘കറ​പ്ഷൻ’ തല​യു​യർ​ത്തു​ന്നു. ക്ര​മേണ, കാണാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രാ​വു​ന്നു. അവർ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നി​ല്ല. കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ പര​കോ​ടി​യിൽ എത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സേതു കഥ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ:

മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ രോ​ഹി​ണി​യു​ടെ ആ പേ​രു​പ​റ​യാ​തെ ഇനി​യും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ക​ളാ​യേ​ക്കാ​വു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു സേതു കഥ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ തു​രു​ത്തി​നു് ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ആകെ​യു​ള്ള സ്വ​ഭാ​വം കൈ​വ​രു​ന്നു. സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ‘ഇങ്ങി​നി​വ​രാ​തെ​യു​ള്ള അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കൽ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള എല്ലാ നല്ല​വ​സ്തു​ക്ക​ളു​ടേ​യും തി​രോ​ധാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ലോ​ക​ത്തെ നമ്മു​ടെ ഭാ​ര​ത​ത്തി​ന്റെ ഹ്രാ​സ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നാ​ലും കഥ വി​ശ്വാ​സ​ജ​ന​ക​മാ​യി​ബ്ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ നി​ന്നു നന്മ​കൾ ഒന്നി​നൊ​ന്നു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. ഭാ​ര​ത​ത്തി​ന്റെ ഇന്ന​ത്തെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഒരു വലിയ ഗ്ര​ന്ഥം തന്നെ ആരെ​ങ്കി​ലും എഴു​തി​യെ​ന്നു കരുതൂ. ആ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു് അപ്രാ​പ്യ​മായ ഒരു മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലാ​ണു് ഏതാ​നും വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഇക്കഥ നമ്മ​ളെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​തു്. ആഖ്യാ​ന​ത്തിൽ, സംഭവ സന്നി​വേ​ശ​ത്തിൽ, വി​കാ​ര​സ്ഫു​ടീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ അന്യൂ​ന​സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കഥ​യാ​ണി​തു്. (കഥ മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ).

“The Bedford Glossary of Critical and Literary Terms” എന്ന റെ​ഫ്രൻ​സ് ഗ്ര​ന്ഥം അത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മറ്റ​നേ​കം റെ​ഫ്രൻ​സ് ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് അക​ന്നു നിൽ​കു​ന്നു. ഇതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് ഇങ്ങ​നെ: ‘The literary glossary for the new millennium… The scope is breathtaking with the work of major theorists of literature and culture historically contextualized and linked to political and economic movements that have defined the twentieth century’. ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ അത്യു​ക്തി​യി​ല്ല. ഏതു വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണ​വും നോ​ക്കുക. ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​തി​യ​വർ അതിനെ ചരി​ത്ര​ത്തോ​ടും രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തോ​ടും സാ​മ്പ​ത്തി​കാ​വ​സ്ഥ​യോ​ടും ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി സ്പ​ഷ്ട​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. അധു​നാ​ത​ന​ത്വം (Modernism), സ്ട്ര​ക്ച​റ​ലി​സം, പോ​സ്റ്റ് സ്ട്ര​ക്ച​റ​ലി​സം, ഡി​കൺ​സ്ട്ര​ക്ഷൻ, പോ​സ്റ്റ് മോ​ഡേ​ണി​സം ഇവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പറ​യു​മ്പോൾ രച​യി​താ​വു് അവ​യു​ടെ​തായ സവി​ശേ​ഷ​ഭാഷ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മ​ത്രേ. ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ മേന്മ രച​യി​താ​ക്കൾ ആ jargon ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് രച​ന​യ്ക്കു സു​വ്യ​ക്തത വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. പ്രാ​ചീ​ന​ങ്ങ​ളും നവീ​ന​ങ്ങ​ളു​മായ എല്ലാ നി​രൂ​പ​ണ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളെ​യും അവ​യു​ടെ ചരി​ത്ര​സം​ബ​ന്ധി​യും സമൂ​ഹ​സം​ബ​ന്ധി​യു​മായ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചു് പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യ​ത്തോ​ടെ അപ​ഗ്ര​ഥി​ക്കു​ന്ന ഈ ഗ്ര​ന്ഥം സാ​ഹി​ത്യം പഠി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്ര​ദ​മാ​ണു്. (The Bedford Glossary of Critical and Literary Terms, Ross Murlin and Supriya M Ray, Bedford Books, pp. 457, #11.99)

ശ്രീ. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട് പറ​ഞ്ഞ​താ​ണി​തു്. അദ്ദേ​ഹ​വും കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാലം. പട്ടി​ണി​കി​ട​ന്നു ശോ​ഷി​ച്ച ശരീ​ര​മു​ള്ള ഒരാൾ മലി​ന​ങ്ങ​ളായ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ധരി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ മു​റി​യിൽ വന്നു. ‘സാർ ഞാൻ പാടാം. എനി​ക്കു ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാ​നാ​യി എന്തെ​ങ്കി​ലും തന്നാൽ മതി’. ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും സമ്മ​തി​ച്ചു. അയാൾ പാടി. മനോ​ഹ​ര​മായ ഗാനം. ‘ഇതു മെ​ഹ്ബൂ​ബ് പാ​ടി​യ​ത​ല്ലേ?’ എന്നു ചോ​ദ്യം. ‘അതേ’ എന്നു് ആഗ​ത​ന്റെ ഉത്ത​രം. ‘ഒരു പാ​ട്ടു​കൂ​ടെ കേൾ​ക്ക​ട്ടെ’ എന്നു ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ. അയാൾ മെ​ഹ​ബൂ​ബി​ന്റെ ഒരു ഗാനം കൂടെ പാടി. മധു​ര​ത​മ​മായ ആ പാ​ട്ടു​കേ​ട്ടു ഹർ​ഷാ​തി​രേ​ക​ത്തിൽ എത്തിയ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ ‘ഒരു പാ​ട്ടു​കൂ​ടെ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു. അയാൾ വീ​ണ്ടും പാടി. പാടി നി​റു​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങ​ളെ​ന്താ മെ​ഹ​ബൂ​ബി​ന്റെ പാ​ട്ടു​കൾ മാ​ത്രം പാ​ടു​ന്ന​തു്?’. ഗായകൻ മറു​പ​ടി നൽകി: ‘സാർ ഞാ​നാ​ണു് മെ​ഹ​ബൂ​ബ്. ഞാൻ എന്റെ പാ​ട്ടു​കൾ മാ​ത്ര​മേ പാടൂ’. ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു് ഇതു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്റെ നയ​ന​ങ്ങൾ ആർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​യി. ദാ​രി​ദ്ര്യം ഗ്ര​സി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​മ്പോ​ഴും തന്റെ കല​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് അഭി​മാ​നം പു​ലർ​ത്തു​ന്ന സമു​ന്ന​ത​ക​ലാ​കാ​രൻ. എനി​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തിൽ ദുഃഖം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണു​ക​യും പാ​ട്ടു​കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെയ്ത ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​നോ​ടു് അസൂയ.

ഇതി​നോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന ഒരു സംഭവം. ഒരാൾ വി​ഷാ​ദ​മ​ഗ്ന​നാ​യി മനോ​രോ​ഗ​ചി​കി​ത്സ​ക​ന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തി. അയാൾ: ‘ഡോ​ക്ടർ എനി​ക്കു് എപ്പോ​ഴും ദുഃ​ഖ​മാ​ണു്. എനി​ക്ക​തിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​നേ​ടി​യാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്. ഞാൻ എന്തു​ചെ​യ്യ​ണം?’ ഡോ​ക്ടർ ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു് വന്ന​യാ​ളി​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു: ‘മന​സ്സി​നു് ശാ​ന്തത കി​ട്ടാ​നാ​യി നി​ങ്ങൾ ചാർലി ചാ​പ്ലിൻ അഭി​ന​യി​ച്ച ഹാ​സ്യ​ച​ല​ച്ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കാണൂ. തൽ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ​ക്കു ദുഃഖം മാറും. ആഹ്ലാ​ദ​മു​ണ്ടാ​കും’. വന്ന​യാൾ കൂ​ടു​തൽ വി​ഷാ​ദ​ത്തോ​ടെ അറി​യി​ച്ചു. “ഡോ​ക്ടർ, ഞാ​നാ​ണു് ചാർലി ചാ​പ്ലിൻ”.