ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള യുടെ ‘സ്മരണ’ എന്ന ലളി​ത​കാ​വ്യം ഞാൻ എത്ര പരി​വൃ​ത്തി​യാ​ണു് വാ​യി​ച്ച​തു്. ഇപ്പോൾ ഇതെ​ഴു​താൻ വേ​ണ്ടി വീ​ണ്ടും വാ​യി​ച്ചു. ആവർ​ത്തി​ച്ച പാ​രാ​യ​ണം ഓരോ വേ​ള​യി​ലും അനു​ഭൂ​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്ക് കുറെ വരികൾ കേൾ​ക്കാൻ കൗ​തു​ക​മു​ണ്ടോ?

ചി​ത്ത​ത്തു​ടി​പ്പോ​ലെ കവി ചോ​ദി​ക്കും എന്തി​നു വന്ന​തെ​ന്നു്. ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു് ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞ് ഓമലാൾ തി​രി​ച്ചു​പോ​കും. കവി പറ​യു​ന്നു:

അർ​ത്ഥ​വും ശബ്ദ​വും (ഒച്ച എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ) ഈ വരി​ക​ളിൽ ഒന്നാ​വു​ക​യാ​ണു് ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വി​ത​പോ​ലെ വാ​ക്കു​ക​ള​ല്ല അനു​വാ​ച​ക​നു് ത്രു​ട​ന​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. കവി​ത​യി​ലെ കാ​മു​കി​യും കാ​മു​ക​നു​മാ​ണു്. സാ​മാ​ന്യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളേ ഇട​പ്പ​ള്ളി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളും ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​ങ്ങൾ എങ്കി​ലും എന്തൊ​ര​നു​ഭൂ​തി​ജ​ന​ക​ത്വ​മാ​ണു് ഈ വരി​കൾ​ക്ക്!

എല്ലാ ഭൂ​ത​കാ​ല​സ്മ​ര​ണ​ക​ളും പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ പ്ര​ത്യാ​ന​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ അനു​ഭൂ​തി​വി​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കും. അതി​നാ​ലാ​ണു് കിർ​ക്ക​ഗോർ എന്ന തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് നമ്മൾ മു​ന്നോ​ട്ടു ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. പി​റ​കോ​ട്ടു ചെ​ന്നു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഈ ഗത​കാ​ലാ​വ​ലോ​ക​നം സാ​ന്ദ്ര​ത​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചാൽ ക്യൂ​ബൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റു് കാർ​പെൻ​ത്യേ​റി​ന്റെ (Carpentier, 1904–1980) Journey Back to the Source എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ണ്ടാ​വും. ഒരാ​ളി​ന്റെ മര​ണം​തൊ​ട്ടു് ജന​നം​വ​രെ​യു​ള്ള ജീ​വി​തം വി​പ​ര്യ​സ്ത​നി​ല​യിൽ (reversed) വി​വ​രി​ക്കു​ന്നു ഈ ചെ​റു​കഥ. ഇതി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ടു് അടു​ക്കു​മ്പോൾ കാർ​പെൻ​ത്യേർ പറ​യു​ന്നു. “He did not know his own name. The unpleasantness of the christening over, he had no desire for smells, sound or even sights.”

വി​പ​ര്യ​സ്ത​നി​ല​യി​ലു​ള്ള ആഖ്യാ​നം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു നോ​വ​ലും ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. Martin Amis എഴു​തിയ ‘Times Arrow’ നാ​സ്തി​ക​ളു​ടെ കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഒരു ജർ​മ്മൻ ഡോ​ക്ടർ ചെയ്ത ക്രൂ​ര​കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഏമി​സു് വി​പ​രീ​താ​ഖ്യാ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഭക്ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞ​തി​നു​ശേ​ഷം നമ്മൾ പ്ലെ​യ്റ്റു​കൾ കഴു​കി​വ​യ്ക്കും. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലേ എച്ചിൽ ഉള്ള​വ​യാ​യി കരു​തി​യി​ട്ടു് ആ പ്ലെ​യ്റ്റു​കൾ കഴു​കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാ​ലോ. അതാ​ണു് വി​പ​ര്യ​സ്ത​നില. “then you select a soiled dish, collect some scraps from the garbage, and settle down for a short wait. Various items get gulped up into my mouth and after skilful massage with tongue and teeth I transfer them to the plate for additional sculpture with knife and fork and spoon” എന്ന ഭാ​ഗ​ത്തു കാ​ണു​ന്ന ഈ വി​പ​രീ​താ​ഖ്യാ​നം നോ​വ​ലി​ലാ​കെ​യു​ണ്ടു്.

ഇതൊ​ക്കെ വാ​യി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു മോ​ഹൻ​ദാ​സു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​പു​രം ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘സമ​യ​മാ​പി​നി പി​റ​കോ​ട്ടു്’ എന്ന reversed narration വാ​യി​ച്ചു് കമ​ന്റു് ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​തേ​യി​ല്ല. പ്രാ​യം കൂടിയ ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​യി വരു​ന്നു. അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ മക​ളു​ണ്ടെ​ന്ന​തു് ഓർ​മ്മി​ക്കാ​തെ ഭാ​ര്യ​യു​മാ​യി ശയി​ക്കു​ന്ന അയാൾ എന്തൊ​ക്കെ​യോ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. മക​ളു​ടെ കൂ​ടു​കാ​രി​യെ നോ​ക്കി അയാൾ “കണ്ണ​ടി​ക്കു​ന്നു” അവ​ളു​ടെ പിറകെ നട​ന്നു ചൂ​ള​മ​ടി​ക്കു​ന്നു. ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ സമ​യ​മാ​പി​നി​യെ നോ​ക്കി അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു തന്നെ കാ​ല​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ. അതോടെ വൃ​ദ്ധ​ന്റെ കഷ​ണ്ടി അയാൾ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കി​ട്ടു​ന്നു. ഈ അം​ശ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ രചനകൾ വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വർ ഈ കഥാ​കാ​ര​നെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചേ​നെ. ഇപ്പോൾ ഈ നി​ല​യിൽ ഇതൊരു ദുർ​ബ്ബ​ല​ര​ച​ന​യാ​യി​പ്പോ​യി. മോഹൻ ദാ​സി​നെ ഞാൻ പ്ലേ​ജി​യ​റൈ​സ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യ​ല്ല. പടി​ഞ്ഞാ​റൻ സാ​ഹി​ത്യം വാ​യി​ക്കാ​തെ തന്നെ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു് ഇങ്ങ​നെ എഴു​താൻ തോ​ന്നും. ഒന്നു​കൂ​ടെ പറ​യു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​ചോ​ര​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ കരു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല.

ഞാൻ തേ​ഡ്ഫോ​മിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന കാലം. (ഇന്ന​ത്തെ ഏഴാം ക്ലാ​സു്) ശം​ഖു​മു​ഖം കട​പ്പു​റ​ത്തു​വ​ച്ചു് ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള​യെ കണ്ടു. രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള​യ്ക്കു എന്റെ കട​ന്നു​ക​യ​റ്റം ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. ഒരൊ​ഴി​ഞ്ഞ കോണിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന തന്നെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഒരു ചെ​റു​ക്കൻ എത്തി​യ​തു കഷ്ട​കാ​ലം​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖ​ഭാ​വം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി. എങ്കി​ലും ആരാ​ധ​ന​യോ​ളം ചെന്ന മന​സ്സി​ന്റെ പ്രേ​ര​ണ​യാൽ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വി​ട്ടു​പോ​യി​ല്ല. ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ച്ചു ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്നിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ അദ്ദേ​ഹം എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ന്നു. ഞാ​നു​ണ്ടോ ഒഴി​യു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നൊ​പ്പം നട​ന്നു. നട​ന്നു​ന​ട​ന്നു് ഒരു ജങ്ഷ​നിൽ വന്ന​പ്പോൾ ഒരു രണ്ടു​നി​ല​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ നി​ല​യു​ടെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് സു​ന്ദ​രി​യായ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി ക്രി​സ്മ​സ് വി​ള​ക്കു തൂ​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. വർ​ണ്ണോ​ജ്ജ്വ​ല​മായ കടലസ് കൂ​ടി​ന​ക​ത്തു് ദീപം. മെ​ഴു​കു​തി​രി​യാ​വാം; ബൾബ് ആകാം. ആ ദീ​പ​ത്തി​ന്റെ രശ്മി​കൾ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ത​ട്ടി. മുഖം കൂ​ടു​തൽ സു​ന്ദ​ര​മാ​യി. ഇട​പ്പ​ള്ളി​യു​ടെ കവിത ആ ക്രി​സ്മ​സ് വി​ള​ക്കു​പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ദീപം അക​ത്തു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാൻ വയ്യ. അക​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ബൾ​ബി​ന്റെ​യോ മെ​ഴു​കു​തി​രി​യു​ടെ​യോ ശോഭ ബഹിർ​ഗ​മി​ച്ചു് കട​ലാ​സ് കൂ​ടി​നു് തി​ള​ക്കം നല്കു​മ്പോൾ മാ​ത്ര​മേ അക​ത്തു​ള്ള ദീ​പ​പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അനു​മാ​നി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കൂ. ഇട​പ്പ​ള്ളി​യു​ടെ കവിത ആന്ത​ര​ശോ​ഭ​യാൽ രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​നാ​കെ തി​ള​ക്കം പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. ഉള്ളി​ലെ പ്ര​കാശ കേ​ന്ദ്ര​ത്തെ എടു​ത്തു​മാ​റ്റി നോ​ക്കൂ. ക്രി​സ്മ​സ് വി​ള​ക്കി​ല്ലാ​തെ​യാ​വു​ന്നു. കട​ലാ​സു​കൂ​ടി​നെ മാ​റ്റൂ. ദീപം മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ. അപ്പോ​ഴും ക്രി​സ്മ​സ് വി​ള​ക്കി​ല്ല. എല്ലാ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കവി​ത​ക​ളും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും ക്രി​സ്മ​സ് വി​ള​ക്കു​ക​ളാ​ണു്. ഉറൂ​ബി​ന്റെ ‘രാ​ച്ചി​യ​മ്മ’ എന്ന കഥയിൽ ആന്ത​ര​ശോ​ഭ​യു​ണ്ടു്. ബഹിർ​ഭാ​ഗ​ശോ​ഭ​യു​മു​ണ്ടു്. യു. കെ. കു​മാ​ര​ന്റെ ‘ചി​ല്ലു് പൊ​ട്ടിയ ദിവസം’ എന്ന കഥ (മല​യാ​ളം വാരിക) ആന്ത​ര​മായ പ്ര​കാ​ശ​കേ​ന്ദ്ര​മി​ല്ലാ​ത്ത കട​ലാ​സ് കൂടു മാ​ത്ര​മാ​ണു്. ഒരു​ത്ത​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ ഒരു കണ്ണ​ടി​യിൽ (ചി​ല്ലിൽ) കാക്ക കൊ​ത്തു​ന്നു. അന​വ​ര​ത​മായ പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണ​തു്. ഒരു ദിവസം കാക്ക കണ്ണാ​ടി കൊ​ത്തി​പ്പൊ​ട്ടി​ച്ചു. കാ​ക്ക​യും അതി​ന്റെ കൊ​ത്ത​ലും ഏതോ സിം​ബോ​ളി​ക് പ്ര​ക്രിയ. അതു് എന്താ​ണെ​ന്നു് ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ വൈ​ഷ​മ്യം. സൂ​ച​ക​പ​ദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​തെ സിം​ബ​ലു​കൾ രച​ന​ക​ളിൽ തി​രു​കു​ന്ന​തു് ഫാ​ഷ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​യ​ള​വി​ലാ​ണു് നമ്മൾ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. കു​മാ​ര​ന്റെ സിം​ബോ​ളി​ക് പ്ര​ക്രിയ അനു​വാ​ച​ക​നെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം contrived symbolism ചെ​റു​ക​ഥ​യെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. (contrived symbolism = പ്ര​ചി​ന്തിത പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വം) കലാ​നു​ഭൂ​തി​യെ ധർ​മ്മ​ഭ്ര​ഷ്ട​മാ​ക്കാ​നേ ഇത്ത​രം കൃ​ത്രി​മ​ത്വം പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടൂ.

ആകാ​ശ​വാ​ണി​യി​ലെ[1] ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്ന ഇ. എം. ജെ. വെ​ണ്ണി​യൂർ ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവി​ത​യു​ടെ ആരാ​ധ​ക​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ജി.യെ നമ്മു​ടെ സിം​ബോ​ളി​ക് കവി എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചാൽ വെ​ണ്ണി​യൂർ കോ​പാ​കു​ല​നാ​കും. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ സിം​ബ​ലി​സം കൃ​ത്രി​മ​മാ​ണെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം. ജി. വലിയ കവി​യാ​ണു് എന്ന വി​ശ്വാ​സം എനി​ക്കി​പ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യു​ടെ അന്ധ​നായ ആരാ​ധ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. വെ​ണ്ണി​യൂർ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​മ​ദ്ധ്യേ ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ സിം​ബ​ലി​സ​ത്തെ കൃ​ത്രി​മ​സിം​ബ​ലി​സം എന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കു രസി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഞാൻ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അതിനു മറു​പ​ടി നല്കി​യ​തു​ത​ന്നെ. ഇന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു ഞാൻ അന്നു് ‘ഫൂ​ളി​ഷാ’യി പെ​രു​മാ​റി​യെ​ന്നു്. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത, കൃ​ത്രി​മ​ത്വം​കൂ​ടിയ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത​യാ​ണു് ജി​യു​ടെ കവി​ത​ക​ളി​ലു​ള്ള​തു്. വസ്തു​ക്കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള ആനു​രൂ​പ്യം ഉണ്ടാ​ക്കാ​നേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യൂ. ആനു​രൂ​പ്യ​നിർ​മ്മി​തി എളു​പ്പ​മാ​ണു​താ​നും. സിം​ബ​ലി​സം ആനു​രൂ​പ്യ​മ​ല്ല. അവിടെ വസ്തു​വും പ്ര​തീ​ക​വും ഒന്നാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യാ​ണു്. ഈ ഐക്യം ജി.യുടെ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​കത കവി​ത​ക​ളിൽ ഇല്ലേ​യി​ല്ല. പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ ‘ചന്ദ്ര​ക്കല’, ‘ഇന്നു ഞാൻ നാളെ നീ’ ഈ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക. അവ​യി​ലെ ഹൃ​ദ​യ​ഹാ​രി​യായ കലാം​ശം സ്യു​ഡോ​സിം​ബ​ലി​സം​കൊ​ണ്ടു് നി​ഷ്പ്ര​ഭ​മാ​കു​ന്ന​തു കാണാം. ഇത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു ജി. കോ​സ്മി​ക്ജീ​വ​നു​ള്ള മഹാ​ക​വി​യാ​ണെ​ന്ന എന്റെ വി​നീ​താ​ഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു് മങ്ങൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല.

ഈ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​വി​ഘ്ന​കാ​രി​യെ​യാ​ണു് ഞാൻ ഈ കോ​ള​ത്തിൽ അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് എഴു​തി​യി​രു​ന്ന​തു്. അതു് ആവർ​ത്തി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ഒരു കമ്മി​റ്റി​യു​ടെ അധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥാ​നം വഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ചി​ല​തൊ​ക്കെ ചെ​യ്യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അധി​കാ​ര​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ കൈ​ക​ട​ത്തി എന്തോ ഓർ​ഡ​റി​ട്ടു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു് പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ആളി​നു് അതു രസി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി​യു​ടെ ഈ അനൗ​ചി​ത്യ​ത്തെ വി​മർ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു “കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രേ, എന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ​കൂ​ടെ കി​ട​ക്കാൻ എനി​ക്കാ​ണോ അവ​കാ​ശം? അതോ നി​ങ്ങൾ​ക്കോ?” (ഞാൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. എങ്കി​ലും മന​സ്സിൽ മൂ​ന്നു​ത​വണ പറ​ഞ്ഞു. “അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തന്നെ, അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ത​ന്നെ, അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ത​ന്നെ” ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ ജ്യോ​തിഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും ഗണി​ത​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു​മായ ഗലീ​ലി​യോ കോ​പ്പർ​നി​ക്ക​സി​ന്റെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​മാ​ണു് ശരി​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കാ​ത​ലി​ക് പള്ളി ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇൻ​ക്വി​സി​ഷ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നു് ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ പേ​ടി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം വാ​ക്കു​കൾ പര​സ്യ​മാ​യി പിൻ​വ​ലി​ച്ചു. ആ പിൻ​വ​ലി​ക്കൽ നട​ത്തു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ ഭൂമി സൂ​ര്യ​നെ ചു​റ്റു​ന്നു എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ Eppur si muove-​But it does move എന്നു മൂ​ന്നു​ത​വണ മന​സ്സിൽ പറ​ഞ്ഞു. ഞാനും ഗലീ​ലി​യോ ആയി മാറി ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ.)

സദാ​ചാ​ര​തൽ​പ​ര​ന​ല്ലാ​ത്ത,[2] കാണാൻ കൊ​ള്ളു​കി​ല്ലാ​ത്ത, പെ​രു​മാ​റാൻ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഒഴി​വാ​ക്കാ​നാ​ണു് ഭാര്യ എന്നും വൈ​കു​ന്നേ​രം മീ​റ്റി​ങ്ങു​കൾ​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തും അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തും. അതു ഗ്ര​ഹി​ച്ച ഭർ​ത്താ​വു് പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കും, ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ തെ​ക്കൻ തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ലൊ​രി​ട​ത്തു് മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു​പോ​യി. എന്റെ കൂടെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ രണ്ടു സ്ത്രീ​ക​ളും ഒരു പു​രു​ഷ​നും. സമ്മേ​ള​നം കഴി​ഞ്ഞു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ രാ​ത്രി ഒരു മണി​ക്കു കഴി​ഞ്ഞു. സ്ത്രീ​ക​ളെ ആദ്യം വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണു് മര്യാ​ദ​യെ​ന്നു കരുതി ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കാർ പോ​ക​ട്ടെ​യെ​ന്നു് ഞാൻ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടു​ന​ട​യിൽ എത്തി. ഗെ​യ്റ്റ്പോ​ലും പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വീ​ടി​ന്റെ കാ​ര്യം പി​ന്നെ പറ​യാ​നെ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു? ഞങ്ങൾ ഗെ​യ്റ്റിൽ മെ​ല്ലെ തട്ടി. അതു ക്ര​മേണ ഊറ്റം കൂടിയ മട്ടി​ലാ​യി. ങ്ഹേ, ഗെ​യ്റ്റു് തു​റ​ക്കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു. അടു​ത്ത വീ​ട്ടു​കാർ ഉണർ​ന്നു് എത്തി​നോ​ക്കി. ഒരു മണി​ക്കൂർ ഞങ്ങൾ ശ്ര​മി​ച്ചു ഗെ​യ്റ്റു് ഭർ​ത്താ​വി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു തു​റ​പ്പി​ക്കാൻ. ഫല​മി​ല്ലെ​ന്നു​ക​ണ്ടു് സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞു. “കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി തു​റ​ക്കാ​ത്ത​താ​ണു്.” അവർ നി​ല​വി​ളി തു​ട​ങ്ങി. വേറെ, മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടു ഞാൻ മറ്റേ സ്ത്രീ​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. “ഇവ​രെ​ക്കൂ​ടി നി​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു. നേരം വെ​ളു​ത്തി​ട്ടു് കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ശരി​യാ​ക്കാം.” അത​നു​സ​രി​ച്ചു് ഉച്ച​ത്തിൽ കര​യു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ അവർ സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ കയറാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത സ്ത്രീ പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കോ​ളേ​ജ് ബ്യൂ​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവർ​ക്കു ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്താൽ കി​ട്ടി​യ​തു് പര​മ​വി​രൂ​പ​നും കഷ​ണ്ടി​ക്കാ​ര​നു​മായ ഭർ​ത്താ​വി​നെ​യാ​ണു്. അയാൾ ഗെ​യ്റ്റു് തു​റ​ക്കാ​തെ താ​നാ​ണു് വീ​ട്ടി​ന്റെ master എന്നു തെ​ളി​യി​ച്ചു. ഈ മാസ്റ്റർഷിപ്പ്-​ അധികാരിത്വം-​ എല്ലാ​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലും ദോ​ഷ​മാ​യേ ഭവി​ക്കൂ. പക്ഷേ സാ​ഹി​ത്യ​ര​ച​ന​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ അതു ഗു​ണ​മാ​ണു്. എഴു​ത്തു​കാ​രൻ കവി​ത​യെ​ഴു​തു​ട്ടെ, കഥ​യെ​ഴു​ത​ട്ടെ ഈ അധി​കാ​രി​ത്വം കൈ​വി​ട്ടാൽ രചന പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടും. പര​മാ​വ​ധി നി​യ​ന്ത്ര​ണം പാ​ലി​ച്ചു വേണം രചന നിർ​വ​ഹി​ക്കാൻ ആ ആധി​പ​ത്യ​മി​ല്ല. ‘മാ​ധ്യ​മം’ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘അന്തർ​വി​ഷ​യ​ക​വും ബഹു​വി​ഷ​യ​ക​വു​മായ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ ഗീ​ത​യ്ക്ക്. ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ജാ​തി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട കാ​വേ​രി കോ​ളേ​ജി​ലെ പ്ര​ഫെ​സർ. അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണി​ക്കു മീ​നി​ല്ലാ​തെ ഉണ്ണാൻ വയ്യ. അതും മത്തി​ത​ന്നെ വേണം. കാ​വേ​രി ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യെ അനു​ന​യി​പ്പി​ച്ചു് മീൻ​കൂ​ട്ടാൻ തയ്യാ​റാ​ക്കി ഭർ​ത്താ​വി​നു് നല്കു​ന്നു​പോ​ലും. വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഒരാ​ധി​പ​ത്യ​വും കാ​ണി​ക്കാ​തെ ഗീത ശു​ദ്ധ​അ​ല​വ​ലാ​തി വർ​ത്ത​മാ​നം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഇതു കഥ​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാൻ പത്രാ​ധി​പർ രച​ന​യു​ടെ മു​ക​ളിൽ അച്ച​ടി​ച്ച ‘കഥ’ എന്ന വാ​ക്കേ സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഈ രച​ന​യിൽ സാ​ഹി​ത്യം കാ​ണാ​നു​ള്ള അനു​വാ​ച​ക​യ​ത്നം വി​ഫ​ലീ​ഭ​വി​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു. വി​നാ​ശാ​ത്മ​ക​ത​യു​ടെ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​മായ ചി​ത്രം ഗീ​ത​യു​ടെ കഥ നല്കു​ന്നു.