ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​ക്കാ​രൻ മോ​പാ​സാ​ങ് (Maupassant, 1850–1893) എഴു​തിയ “Useless Beauty ” എന്ന ചെ​റു​കഥ അതി​സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​വും. മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഉച്ഛി​ഷ്ടം മാ​ത്രം കണ്ടു​ശീ​ലി​ച്ച​വർ​ക്കു് ഇതു കല​യു​ടെ സ്പ​ഷ്ടീ​ക​ര​ണം നല്കും. വ്യ​യ​പ​രാ​ങ്മു​ഖ​നെ​ങ്കി​ലും ദ്രോ​ഹ​ശീ​ല​നായ സൃ​ഷ്ടി​കർ​ത്താ​വു് ഏതു മനു​ഷ്യാ​വ​യ​വ​ത്തി​നും രണ്ടു ലക്ഷ്യ​ങ്ങൾ നല്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. വായ ഭക്ഷ​ണം ഉള്ളിൽ കട​ത്തി​വി​ട്ടു് മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​ര​ത്തെ പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അതു് ഭാ​ഷ​ണ​വും ചി​ന്ത​ക​ളും പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ മാംസം സ്വയം ഉത്തേ​ജ​ന​മാർ​ന്നു് ആശ​യ​ങ്ങൾ വി​ത​റു​ന്നു. മൂ​ക്കു് പ്രാ​ണ​വാ​യു ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. അതേ​സ​മ​യം ലോ​ക​ത്തു​ള്ള എല്ലാ സൗ​ര​ഭ്യ​ങ്ങ​ളും തല​ച്ചോ​റി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്നു; പൂ​ക്കൾ, കാ​ടു​കൾ, വൃ​ക്ഷ​ങ്ങൾ, സമു​ദ്രം ഇവ​യു​ടെ മണം മസ്തി​ഷ്ക​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്ന​തു് മൂ​ക്കാ​ണു് മറ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി ആശയം പകരാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​തു​ത​ന്നെ സം​ഗീ​തം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തും ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തും ശബ്ദ​ങ്ങ​ളാൽ ശാ​രീ​രി​ക​മായ ഹർഷം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും ചെ​വി​യാ​ണു്—മോ​പാ​സാ​ങ്.

തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നായ ഹേഗൽ ഈ വൈ​രു​ദ്ധ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​ന്ന വേ​റൊ​രു തത്വ​ചി​ന്ത​കൻ പറ​യു​ന്നു: “If ‘p’ turns into ‘q’, then ‘q’ also turns into ‘p’. “I don’t really know the Danube, I’ve never seen it in a rage!” But you did see it in its clam; haven’t you enough imagination to see the insect when you see the chrysalis? So does the surface deceive? It points to the depths.”

കോൾ​റി​ജ്ജ് എന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവി (Coleridge, 1772–1834) മഴ​യു​ടെ ഈ വൈരുദ്ധ്യത്തെ-​ദ്വന്ദ്വഭാവത്തെ-മനോഹരമായി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് An Ode to the Rain എന്ന കാ​വ്യ​ത്തിൽ. കവി​ക്ക​റി​യാം രാ​ത്രി​യാ​ണെ​ന്നു്. ഒന്നോ രണ്ടോ മണി​ക്കൂർ അദ്ദേ​ഹം ഉണർ​ന്നു കി​ട​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഒരി​ക്കൽ​പ്പോ​ലും കൺ​പോ​ള​കൾ തു​റ​ന്നി​ല്ല. അന്ധ​നെ​പ്പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹം ഇരു​ട്ട​ത്തു് കി​ട​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു കവി മഴയെ അഭി​സം​ബോ​ധന ചെ​യ്തു് പറ​യു​ന്നു:

സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ ‘രാ​ത്രി​മഴ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലും മഴ​യു​ടെ ഈ ദ്വ​ന്ദ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കോൾ​റി​ജ്ജ് രാ​ത്രി​മ​ഴ​യെ​യാ​ണു് അഭി​സം​ബോ​ധന ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യും അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. ചു​മ്മാ​തെ കേ​ഴു​ക​യും ചി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു ശ്രീ​മ​തി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന മഴ. ശോ​കാ​കു​ലം (doleful) കോൾ​റി​ജ്ജി​ന്റെ മഴ എങ്കി​ലും അതി​ന്റെ വി​ര​സ​മായ രണ്ടു ശബ്ദ​ങ്ങൾ തമ്മി​ലി​ട​യു​ന്നു. ചു​റ്റും മർ​മ്മ​രം കേൾ​ക്കാ​റാ​കു​ന്നു. സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ രാ​ത്രി​മഴ ഭ്രാ​ന്തി​യെ​പ്പോ​ലെ കേണും ചി​രി​ച്ചും വി​തു​മ്പി​യും നിർ​ത്താ​തെ പി​റു​പി​റു​ത്തും വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു.

സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ മഴ പണ്ടു് ‘സൗ​ഭാ​ഗ്യ​രാ​ത്രി​ക​ളിൽ’ അവരെ ചി​രി​പ്പി​ച്ചു. കുളിർ കോ​രി​യ​ണി​യി​ച്ചു. വെ​ണ്ണി​ലാ​വി​നേ​ക്കാൾ പ്രി​യം തന്നു് ഉറ​ക്കി. കോൾ​റി​ജ്ജി​നും പണ്ട​ത്തെ മഴ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നല്ല​തേ പറ​യാ​നു​ള്ളു. Dear Rain! I ne’er refused to say/You’re a good creature in your way. കോൾ​റി​ജ്ജ് പു​സ്ത​കം തന്നെ എഴു​തും മഴ എത്ര നന്മ​യു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു് കാ​ണി​ച്ചു്. പക്ഷേ, ആ രാ​ത്രി​യിൽ അതു പോയാൽ മതി.

കോൾ​റി​ജ്ജ് പറ​യു​ന്നു:

Dear Rain! if I have been cold and shy/Take no offence! I’ll tell you why. കവി​യെ​ക്കൂ​ടാ​തെ രണ്ടു​പേ​രു​മു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു മൂ​ന്നു​പേർ​ക്കും തനി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഒരു​പാ​ടു് കാ​ര്യ​ങ്ങൾ അവർ​ക്കു സം​സാ​രി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. വി​ഷാ​ദ​മ​ഗ്ന​ങ്ങ​ളായ പലതും വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്താ​നു​ണ്ടു്. കൺ​കോ​ണു​ക​ളിൽ അവർ​ക്കു കണ്ണീ​രു​ണ്ടു്. മഴ​യു​ടെ നന്മ​യെ പ്ര​കീർ​ത്തി​ച്ചു് ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​താൻ തയ്യാ​റായ കോൾ​റി​ജ്ജ് ഇപ്പോൾ അതു പോയാൽ മതി​യെ​ന്നു് ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. പ്രേ​മ​സാ​ക്ഷി​യാ​യി​രു​ന്ന മഴ സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​ക്കു് ഇപ്പോൾ ദുഃ​ഖ​സാ​ക്ഷി​യാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അടു​ത്ത​ദി​വ​സം മഴ​യെ​ത്തു​മ്പോൾ ആഹ്ലാ​ദ​ഭ​രി​ത​നാ​യി കോൾ​റി​ജ്ജ് അതിനെ സ്വാ​ഗ​തം ചെ​യ്യും. വി​ര​സ​മാ​യി അതു് ഒരാ​ഴ്ച​യോ കൂ​ടു​തൽ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ​ത്ത​ന്നെ​യും അദ്ദേ​ഹം നി​ശ്ച​ല​നാ​യി അതു പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ കേൾ​ക്കും. ഈ സമാ​പ​ന​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ധ്വ​നി​യെ​ന്ന മട്ടിൽ സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി പറ​യു​ന്നു:

മഴ​യു​ടെ വൈ​രു​ദ്ധ്യം കോൾ​റി​ജ്ജി​നെ അല​ട്ടു​ന്നു. സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യെ​യും. എങ്കി​ലും അതിനെ നിർ​മ്മാർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്തു് മഴയിൽ വിലയം കൊ​ള്ളു​ന്നു രണ്ടു​പേ​രും വൈ​വി​ധ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ അന​ന്യത കാ​ണു​ന്നു രണ്ടു​ക​വി​ക​ളും കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കവി ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവിയെ ‘പ്ലേ​ജി​യ​റൈ​സ്’ ചെ​യ്തു​വെ​ന്നു് പറ​യു​ക​യ​ല്ല ഞാൻ. രണ്ടു പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ ഒരേ വിഷയം പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചാൽ ഏതാ​ണ്ടു് ഒരേ മട്ടി​ലാ​വും എന്നു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​നേ എനി​ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ്യ​മു​ള്ളു. ‘പി’ ‘ക്യു’ ആയാൽ ‘ക്യൂ’ ‘പി’ ആയി മാ​റു​മെ​ന്നു് തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​തു് ശരി​യാ​ണെ​ന്നു് കാ​ണി​ക്കാ​നും.

മൗ​ലി​ക​മാ​യി—അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മാ​യി—രണ്ടു വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളു. കാ​മ​വും വി​ശ​പ്പും. അവയെ അവ​ലം​ബി​ച്ചേ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​വൂ. അതി​നാൽ പ്ര​മേ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും ഇതി​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ​ക്കും സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ വരും. അവ​യെ​ച്ചൊ​ല്ലി നമ്മൾ പരാ​തി​പ്പെ​ടേ​ണ്ട. പക്ഷേ, ആവർ​ത്ത​നാ​ത്മ​ക​മായ ഇതി​വൃ​ത്തം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മ്പോ​ഴും എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ ‘വിഷൻ’ ഉണ്ടാ​ക​ണം. ആ വി​ഷ​നാ​ണു് കലാ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കു് അന്യാ​ദൃ​ശ്യ സ്വ​ഭാ​വം നല്കു​ന്ന​തു്. വിഷൻ കടം​കൊ​ണ്ടാൽ സാ​ഹി​ത്യം ജീർ​ണ്ണി​ക്കും. സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ കവി​ത​യി​ലെ വി​ഷ​നും കോൾ​റി​ജ്ജി​ന്റെ കവി​ത​യി​ലെ വി​ഷ​നും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണോ എന്നാ​ലോ​ചി​ക്കാൻ ഞാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു.

ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു്. രണ്ടു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ ഒരു ചല​ച്ചി​ത്രം കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. സിനിമ തീർ​ന്ന​യു​ട​നെ അവർ എഴു​ന്നേ​റ്റു് ഓടാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരാൾ വഴു​ത​യ്ക്കാ​ട്ടേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു ഓട്ടം. മറ്റേ​യാൾ ഇട​പ്പ​ഴ​ഞ്ഞി​യി​ലെ സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കും. വഴു​ത​യ്ക്കാ​ട്ടേ​ക്കു് ഓടിയ ആളി​നു് സി​നി​മ​യി​ലെ കഥ നാ​ട​ക​മാ​ക്ക​ണം. വഴു​ത​യ്ക്കാ​ട്ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ഓടിയ ആൾ നാടകം പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് തനി​ക്കു് അതു നോ​വ​ലാ​ക്കി പബ്ലി​ഷ് ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു് ഇട​പ്പ​ഴ​ഞ്ഞി​യി​ലേ​ക്കു ഓടിയ ആളി​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം. റോ​ഡി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​വ​രെ ഇടി​ച്ചു തള്ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു​പേ​രും ഓടി എന്നാ​ണു് കഥ. എനി​ക്കു് ഈ രണ്ടെ​ഴു​ത്തു​കാ​രെ​യും നേ​രി​ട്ട​റി​യാം. രണ്ടു​പേ​രും ഇട​തു​വ​ശ​ത്തു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വയ്ക്കും. വല​തു​വ​ശ​ത്തു് വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സ്സും എന്നി​ട്ടു് തർ​ജ്ജമ നട​ത്തും. ജർ​മ്മ​നെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഷാ​ങ്പോൾ (Jean Paul, 1763–1825) പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് സാ​യാ​ഹ്നം നീ​ഹാ​ര​ബി​ന്ദു​വി​നെ (dew) ഹി​മാ​നി (frost) ആക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്. പ്ര​ഭാ​തം ഹി​മാ​നി​യെ നീ​ഹാ​ര​ബി​ന്ദു​വാ​യി മാ​റ്റു​ന്നു​വെ​ന്നു്. മേരി കറ​ലി​യു​ടെ ‘Barabbas’ എന്ന നോവൽ കൈ​നി​ക്കര പദ്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള ‘കാൽ​വ​രി​യി​ലെ കല്പ​പാ​ദ​പം’ എന്ന നാ​ട​ക​മാ​ക്കി. ഡ്യൂ, ഫ്രോ​സ്റ്റാ​യ​താ​വാം. ഫ്രോ​സ്റ്റ്, ഡ്യൂ ആയ​താ​വാം. ഏതാ​ണെ​ന്നു് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ വയ്യ.

നമ്മൾ ദി​ന​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ എത്ര​യോ തവണ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു് കേ​ന്ദ്ര​മ​ന്ത്രി​മാ​രും സ്റ്റെ​യ്റ്റി​ലെ മന്ത്രി​മാ​രും വന​മ​ഹോ​ത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി മര​ത്തൈ​കൾ മണ്ണു​മാ​ന്തി നടു​ന്ന​തു്. ആ കൃ​ത്യം നിർ​വ​ഹി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം അവർ സർ​ക്കാർ വക കാറിൽ അന്ത​സ്സിൽ തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. കാ​റി​ന്റെ പി​റ​കിൽ മലർ​ന്നു് കി​ട​ക്കു​ന്ന മന്ത്രി​യെ നോ​ക്കി മണ്ണു​മാ​ന്തി​യ​തി​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു് ‘ഇതാ കൂ​ലി​ക്കാ​രൻ പോ​കു​ന്നു’ എന്നാ​രെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​മോ? ചങ്ങ​നാ​ശ്ശേ​രി​യിൽ പണ്ടൊ​രു വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാൻ ഞാൻ പോ​യി​രു​ന്നു. ഉണ്ണാ​നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ അരി​വ​ട്ടി​യിൽ ചോ​റു​മാ​യി വന്നു് എൻ. പി. ചെ​ല്ല​പ്പൻ​നാ​യർ ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഇല​ക​ളിൽ അതു വി​ള​മ്പി. അദ്ദേ​ഹം ചോറു വി​ള​മ്പി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ചങ്ങ​നാ​ശ്ശേ​രി​യി​ലെ മജി​സ്ട്രേ​റ്റ് അല്ലാ​താ​കു​മോ? കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പ്ര​ശ​സ്ത​നായ ഹാ​സ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന​ല്ലാ​താ​ക​മോ? സദ്യ​ക്കു് ക്ഷ​ണി​ച്ചു വരു​ത്തി​യ​വർ​ക്കു ചോ​റു​വി​ള​മ്പിയ പരി​ചാ​ര​ക​നാ​യി ആരെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണു​മോ? ഒരി​ക്കൽ ഞാൻ മദ്രാ​സി​ലേ​ക്കു​ള്ള തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു തൃ​ശ്ശൂ​രി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ ഡി. ഐ. ജി. ആയി​രു​ന്ന എൻ. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ​ക​ണ്ടു. അല്പ​നേ​രം സം​സാ​രി​ച്ചു അതി​നു​ശേ​ഷം സ്വ​ന്തം ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളിൽ​ച്ചെ​ന്നു് ഇരു​ന്നു. തീ​വ​ണ്ടി തൃ​ശ്ശൂ​രെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അദ്ഭു​ത​ങ്ങ​ളിൽ ‘അദ്ഭു​തം’. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു് ഓടി​വ​ന്നു. കന​മാർ​ന്ന പെ​ട്ടി തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന എന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം അതു വാ​ങ്ങി​ച്ചു എന്റെ പ്ര​തി​ഷേ​ധ​ത്തെ അവ​ഗ​ണി​ച്ചു്. തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ വാതിൽ അല്പ​മ​ക​ലെ എന്റെ പി​റ​കിൽ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഡി. ഐ. ജി. പെ​ട്ടി​തൂ​ക്കി നട​ന്നു. ഞാൻ പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ ഇറ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​വു​മി​റ​ങ്ങി. പെ​ട്ടി താഴെ വച്ചു. എന്നെ തൊ​ഴു​തി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു ട്രെ​യി​നിൽ കയറി. വണ്ടി നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ വാ​തി​ല്ക്കൽ​ത്ത​ന്നെ നി​ന്നു. നി​സ്സാ​ര​നായ എന്റെ പിറകേ കന​മാർ​ന്ന പെ​ട്ടി​യേ​ന്തി നടന്ന എൻ. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രെ ഡി. ഐ. ജി. ആയി​ട്ടേ ആരും കാണൂ. റെ​യിൽ​വേ പോർ​ട്ട​റാ​യി ഒരാ​ളും കരു​തു​കി​ല്ല. നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് റെ​യിൽ​വേ കൂ​ലി​ക്കാ​രൻ ഡി. ഐ. ജി.യുടെ യൂ​ണി​ഫോം ധരി​ച്ചു് ഫസ്റ്റ് ക്ലാ​സ്സിൽ ഇരു​ന്നാൽ അയാളെ കാ​ണു​ന്ന എസ്. പി. ‘അറ്റൻ​ഷ​നാ​യി?’ സല്യൂ​ട്ട് ചെ​യ്യു​മോ? വ്യ​ക്തി​ത്വ​ത്തെ​യും സ്വ​ത്വ​ശ​ക്തി​യെ​യും മാ​റ്റാൻ ഒക്കു​കി​ല്ല. മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ ‘പു​ത്ര​കാ​മേ​ഷ്ടി’ എന്ന ചെ​റു​കഥ എഴു​തിയ അജീ​ഷ്ച​ന്ദ്രൻ കോ​ട്ടാ​ങ്ങ​ലി​നെ​യും ‘മാ​ധ്യ​മം’ വാ​രി​ക​യിൽ ‘പെൺ​വി​ഷ​യം’ എന്ന ചെ​റു​കഥ എഴു​തിയ പി. എ. ദി​വാ​ക​ര​നെ​യും കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രാ​യി ആരെ​ങ്കി​ലും കരു​തു​മോ? ഇവി​ടെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ രണ്ടു​ത്കൃ​ഷ്ട വാ​രി​ക​ക​ളി​ല​ല്ല ലോ​ക​ത്തെ ഏതു ഉത്കൃ​ഷ്ട​ത​മ​മായ ജേ​ണ​ലി​ലും ഇവർ രച​ന​ക​ളെ മഷി പു​ര​ട്ടി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു നല്കി​യാൽ അവരെ എഴു​ത്തു​കാ​രാ​യി ആരെ​ങ്കി​ലും പരി​ഗ​ണി​ക്കാ​മോ? ഇല്ല. അത്ര കണ്ടു് ‘അല​വ​ലാ​തി​ത്തര’മാണു് രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും കഥകൾ. അജീഷ് ചന്ദ്ര​നും ദി​വാ​ക​ര​നും കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്ത്രീ​വേ​ഴ്ച​യെ​യാ​ണു് പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. പക്ഷേ, അന്യോ​ന്യ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു് ആഖ്യാ​നം. വീ​ട്ടിൽ പച്ച​ക്ക​റി​വി​ല്പ​ന​യ്ക്കു് വരു​ന്ന മധ്യ​വ​യ​സ്ക​ക​ളും വൃ​ദ്ധ​ക​ളും ബന്ധ​മി​ല്ലാ​തെ അതു​മി​തും പറ​യു​മ​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഭാ​ഷ​യാ​ണു് രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും. ഞാൻ വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യ​യിൽ മാർ​ക്ക​റ്റു​ക​ളിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു് ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തു് വാ​ങ്ങാ​നാ​യി. അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വട്ടി​ക്കാ​രി​കൾ തങ്ങ​ളു​ടേ​തായ ഭാ​ഷ​യിൽ പലതും പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ഇവിടെ വീ​ട്ടിൽ വരു​ന്ന പച്ച​ക്ക​റി വി​ല്പ​ന​ക്കാർ പറ​യു​ന്ന ബന്ധ​ശൂ​ന്യ​മായ ഭാ​ഷ​യിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ വാ​ക്കു​കൾ എനി​ക്കു പി​ടി​കി​ട്ടി​യെ​ന്നു വരും. ഇക്ക​ഥ​ക​ളിൽ അതു​മി​ല്ല. നാ​ക്കു് ഒരു കഷണം മാം​സ​പേ​ശി​യാ​ണ​ല്ലോ. അതിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്ന വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു ഇത്ര​മാ​ത്രം ബീ​ഭ​ത്സത വരുമോ?

പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യാ​യി​രു​ന്ന ജവാ​ഹർ​ലാൽ നെ​ഹ്റു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്നു് കു​റ​ച്ചു​ദി​വ​സം താ​മ​സി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇവി​ട​ത്തെ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നെ​യാ​ണു് നി​യോ​ഗി​ച്ച​തു്. അസാ​മാ​ന്യ​മായ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യാൽ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നാ​യി​രു​ന്ന ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ കഴി​വു​കൾ നെ​ഹ്റു ഒറ്റ​നോ​ട്ട​ത്തിൽ​ത്ത​ന്ന ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: ‘ഹി ഇസ് എ വാ​ക്കി​ങ് എൻ​സൈ​ക്ലോ​പി​ഡിയ’ എന്നു്. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നെ കു​റി​ച്ചു നെ​ഹ്രു​വി​നു​ള്ള ആദരം ആ പ്ര​സ്താ​വ​തി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ആരെ​യും അങ്ങ​നെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല എന്ന മത​മാ​ണെ​നി​ക്കു്. വി​ശ്വ​വി​ജ്ഞാ​ന​കോ​ശ​ത്തിൽ എല്ലാ വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളും അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എങ്കി​ലും അതി​നു് ആ വി​ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. അതു നി​ശ്ചേ​ത​ന​മാ​ണു്. നേരേ മറി​ച്ചാ​ണു് വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ സ്ഥി​തി. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു​ത്ത​നു് കു​റ​ച്ച​റി​വു​ണ്ടെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അയാൾ അതി​ന്റെ ‘ആപ്ലി​ക്കെ​യ്ഷ​നി​ലൂ​ടെ’ വേറെ പലർ​ക്കും നൂതന മണ്ഡ​ല​ങ്ങൾ തു​റ​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കും. അഷ്ടാ​ധ്യാ​യീ​സൂ​ത്ര​ങ്ങൾ കു​റെ​യൊ​ക്കെ ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​വ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഈ ‘ആപ്ലി​ക്കെ​യ്ഷ​നി’ലൂടെ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ങ്ങൾ കുറെ ആളു​കൾ​ക്കാ​യി അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യാൻ കഴി​യും. ‘വാ​ക്കി​ങ് എന്ന പദം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ എന്ന​തി​ന്റെ ചല​ന​മി​ല്ലാ​യ്മ​യെ അതു് ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

ഇതു​പോ​ലെ​യാ​ണു് ഫാ​ന്റ​സി. ഒരു​ത്തൻ കൃ​ഷ്ണ​നാ​യി പി​റ​ക്കു​ന്നു. അയാൾ പേ​രു​കേ​ട്ട വൈ​ദ്യ​നാ​യി മാ​റു​ന്നു. ഒരു മാ​ന​സി​ക​പ്രേ​ര​ണ​യും കൂ​ടാ​തെ സ്ത്രീ​ക​ളിൽ തൽ​പ​ര​നാ​കു​ന്നു. ഒടു​വിൽ സ്ത്രീ​കൾ കു​ളി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു രസി​ക്കാൻ അയാൾ മര​ത്തിൽ കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവി​ടെ​നി​ന്നു് നദി​യിൽ വീണു് ഒരു ആലി​ല​യിൽ കയറി ഒഴു​കി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഒരു പോ​യി​ന്റു​മി​ല്ലാ​ത്ത സ്റ്റു​പി​ഡി​റ്റി​യാ​ണി​തു് (രമേശൻ ബ്ലാ​ത്തൂ​രു് എഴു​തിയ ‘അഷ്ടാം​ഗ​ഹൃ​ദ​യം’ എന്ന കഥ-​ദേശാഭിമാനി വാരിക). സ്ത്രീ​കൾ തയിർ കല​ക്കു​മ്പോൾ വെണ്ണ ഉയർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഫാ​ന്റ​സി​യു​ടെ പ്ര​ക്രി​യ​യി​ലൂ​ടെ ജീ​വി​ത​സ​ത്യം ഉയർ​ന്നു​വ​ര​ണം. അതൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ വി​വ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത പെൺ​പി​ള്ളേ​രെ​പ്പോ​ലെ എഴുതി വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ക്ലേ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടെ​ന്തു ഫലം?

സം​സ്കൃത കോ​ളേ​ജി​ലെ എൻ​ട്രൻ​സ് ക്ലാ​സ്സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഞാൻ മുൻ​പു് എഴു​തി​യ​ല്ലോ. ഒരു ദിവസം പഠി​പ്പി​ക്കാൻ മടി​ച്ചു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ നി​ന്നു് മല​യാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യാൻ ഒരു ഖണ്ഡിക വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തു. അതിൽ He rose from the seat എന്ന വാ​ക്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക്കു് ROSE എന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അയാൾ ആ വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്തെ​ന്നു് എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ സാ​മാ​ന്യ​മായ അറി​വു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നാ​യി ഞാൻ ഓരോ​രു​ത്ത​നോ​ടും rose എന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ചോ​ദി​ച്ചു. ആരും ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷേ, പി​റ​കി​ല​ത്തെ ബഞ്ചി​ലി​രു​ന്ന ഒരു കു​ട്ടി ‘ഞാൻ പറയാം’ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ കൈ​നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആരും അർ​ത്ഥം പറ​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ അയാ​ളോ​ടു് ഉത്ത​രം നല്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. മറു​പ​ടി ഇതാ​യി​രു​ന്നു. “ഒരു പു​ഷ്പം” എന്നെ സം​സ്കൃത കോ​ളേ​ജിൽ നി​യ​മി​ച്ച സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ലാ​ധി​കൃ​ത​രെ ഞാൻ ശപി​ച്ചു. ഈ കു​ട്ടി​യു​ടെ ഉത്ത​ര​ത്തെ​ക്കാൾ അധ​മ​മാ​ണു് രമേ​ശ​ന്റെ കഥ.

പൊ​ലി​സു​കാർ എന്നു കേ​ട്ടാൽ പരു​ക്കൻ സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വർ എന്നാ​വും ഒരു​മാ​തി​രി​യു​ള്ള​വ​രു​ടെ വി​ചാ​രം. പക്ഷേ, ആ വി​ചാ​രം തെ​റ്റു്. അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നല്ല കവി​ക​ളും കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​മു​ണ്ടു്. രണ്ടു കൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​സ് കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം മുൻ​പു് എന്നെ​ക്കാ​ണാൻ പതി​വാ​യി വരു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​സം​ബ​ന്ധി​യായ അറി​വു് എനി​ക്കു് ആദ​ര​മു​ള​വാ​ക്കി. ഊള​മ്പാ​റ​യിൽ ഒരു പൊ​ലി​സ് കേ​ന്ദ്ര​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ഞാൻ ചി​ല​പ്പോൾ പൈ​പ്പിൻ​മൂ​ട്ടി​ലെ ഒരു കട​യിൽ​ച്ചെ​ന്നു് മല​യാ​ളം വാരിക ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. കി​ട്ടാ​റി​ല്ല. “നി​ങ്ങൾ കു​റ​ച്ചു കോ​പ്പി​ക​ളേ എടു​ക്കാ​റു​ള്ളോ?” എന്നു് നീ​ര​സ​ത്തോ​ടെ കട​യു​ട​മ​സ്ഥ​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അയാൾ മറു​പ​ടി നല്കി: “അതല്ല സാർ. ആംഡ് റി​സർ​വി​ലെ പൊ​ലി​സു​കാർ വന്നു് സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ലം വാ​യി​ക്കാ​നാ​യി ഈ വാരിക വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. ഏറെ പൊ​ലി​സു​കാർ ഈ കോളം വാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.” അതിനു ശേഷം പൊ​ലി​സ് കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലെ ഏതു വ്യ​ക്തി​യെ കണ്ടാ​ലും ഞാൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കും. അവർ പു​ഞ്ചി​രി​തൂ​കും. കോ​ളേ​ജ് പ്ര​ഫെ​സർ​മാർ ഈ കോളം പതി​വാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞാൽ എനി​ക്കു് സന്തോ​ഷ​മി​ല്ല. പക്ഷേ, കൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​സ് എല്ലാ ആഴ്ച​യും ഇതു വാ​യി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് അറി​യു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് അത്യ​ധി​ക​മായ സന്തോ​ഷ​മു​ള​വാ​ക്കും.

ലണ്ട​നി​ലെ ഒരു പൊ​ലി​സു​കാ​രൻ എഴു​തിയ കവി​ത​യു​ടെ ചു​രു​ക്കം ഞാൻ നല്കാം. “മനു​ഷ്യ​നെ കൊ​ല്ലാൻ അഞ്ചു മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ” എന്നാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ പേരു്. ഒന്നാ​മ​ത്തെ മാർ​ഗ്ഗം—ഒരു തടി​പ്പ​ല​ക​യെ​ടു​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കൊ​ല്ലേ​ണ്ട​യാ​ളി​നെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കു​ന്നി​ന്റെ അഗ്ര​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാം. എന്നി​ട്ടു് അതിൽ അയാളെ ആണി​കൊ​ണ്ടു തറ​യ്ക്കാം. ഇതു് ശരി​യാ​യി ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു് ജന​ക്കൂ​ട്ടം വേണം. കൂ​വു​ന്ന കോ​ഴി​യെ വേണം. വി​നി​ഗ​റും സ്പ​ഞ്ചും വേണം. ആണികൾ തെ​റ്റാ​തെ തറ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു് ചു​റ്റിക വേണം.

(രണ്ടും മൂ​ന്നും മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ സ്ഥ​ല​പ​രി​മി​തി​യെ​ക്ക​രു​തി ഞാൻ വി​ട്ടു​ക​ള​യു​ന്നു—ലേഖകൻ)

(നാ​ലാ​മ​ത്തെ മാർ​ഗ്ഗം.)

വി​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ല​യ​ള​വിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കൊ​ല്ലേ​ണ്ട ആളി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലാ​യ് പറ​ക്കാം. അനേകം നാഴിക മു​ക​ളി​ലാ​യി​ട്ടാ​ണു് പറ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരു കൊ​ച്ചു സ്വി​ച്ച​മർ​ത്തി​യാൽ മതി അയാളെ കൊ​ല്ലാം.

ഇവ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് മനു​ഷ്യ​നെ കൊ​ല്ലാ​നു​ള്ള ക്ലേ​ശ​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളായ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ. കൂ​ടു​തൽ ലളി​ത​വും നേ​രേ​യു​ള്ള​തും വളരെ നി​പു​ണ​വു​മായ മാർ​ഗ്ഗ​മു​ണ്ടു്. ഇരു​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ മദ്ധ്യ​ത്തിൽ അയാളെ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ജീ​വി​ക്കാൻ അനു​വ​ദി​ച്ചാൽ മതി. അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ അയാൾ​ക്കു സൗ​ക​ര്യം നല്കി​യാൽ മതി.

സമ​കാ​ലിക ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ നൃ​ശം​സ​ത​യും അതിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന പാ​വ​പ്പെ​ട്ട മനു​ഷ്യ​ന്റെ നി​സ്സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ​യും ഇതിൽ​ക്കൂ​ടു​തൽ ഭം​ഗി​യാ​യി അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എങ്ങ​നെ?

നമ്മു​ടെ ആദർ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം (ideals എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മലയാള ഭാ​ഷ​യി​ലെ പ്ര​യോ​ഗം) ഒരു​ത​ര​ത്തിൽ കാ​പ​ട്യം കലർ​ന്ന​താ​ണു്. ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള നമ്മു​ടെ സങ്ക​ല്പ​ങ്ങൾ അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു്. എന്നും രാ​ത്രി കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ഭാ​ര്യ​യെ ചവി​ട്ടു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വി​നെ ഈശ്വ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ കരു​ത​ണ​മെ​ന്നു് നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നു് എന്തു വില? മിക്ക മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രും മക്ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ദ്രോ​ഹി​ക​ളാ​ണു്. ബോ​ദ​ലേ​റി ന്റെ അച്ഛൻ അറു​പ​താ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ ഇരു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു വയ​സ്സു​ള്ള യു​വ​തി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. തന്റെ സി​ഫി​ലി​സ് അയാൾ ആൺ​മ​ക്കൾ​ക്കു പകർ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. സി​ഫി​ലി​സ് രോ​ഗി​യായ ബോ​ദ​ലേർ നാ​ല്പ​ത്തി​യാ​റാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ പക്ഷാ​ഘാ​ത​ത്താൽ മരി​ച്ചു. Divine poet എന്നു ക്രോ​ചെ വി​ളി​ച്ച ബോ​ദ​ലേ​റി​ന്റെ മര​ണ​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​ക്കാ​രൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട’ അച്ഛ​നാ​യി​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തിൽ എത്ര​യെ​ത്ര പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രാ​ണു് മക്ക​ളെ ലൈം​ഗി​ക​രോ​ഗി​ക​ളാ​ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​ര്യ​മ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ പി​താ​പു​ത്ര​ബ​ന്ധം പാ​വ​ന​മാ​ണെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു് പച്ച​ക്ക​ള്ള​മ​ല്ലേ?

ഷെ​യ്ക്സ്പി​യ​റി​ന്റെ “മക്ബ​ത്ത്” നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ “The multitudinous seas incarnadine;/Making the green one red” എന്ന വരി​ക​ളു​ടെ സർ​വ്വാ​തി​ശാ​യി​യായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ പ്ര​കീർ​ത്തി​ക്കാ​ത്ത നി​രൂ​പ​ക​രി​ല്ല. ഒരി​ക്കൽ ഒരു പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ഞാൻ ആ വരികൾ ചൊ​ല്ലി വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞു വേ​ദി​യിൽ നി​ന്നു് താ​ഴോ​ട്ടി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് എം. എ. ക്ലാ​സ്സിൽ പഠി​ക്കു​ന്ന ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി വന്നു് പറ​ഞ്ഞു ഷെ​യ്ക്സ്പി​യർ അതു മോ​ഷ്ടി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു്. രണ്ടു​വ​രി​കൾ അയാൾ കു​റി​ച്ചു​ത​ന്നു. “The multitudes of seas dyed red with blood”, “And made the green sea red with Pagan blood” ഷെ​യ്ക്സ്പി​യ​റി​നു മുൻപു ജീ​വി​ച്ച ഒരു കവി​യു​ടെ വരി​ക​ളാ​ണു് ഇവ​യെ​ന്നു് ആ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി പറ​ഞ്ഞു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് എന്റെ കൈ​യി​ലേ​ക്കു തന്ന ആ കു​റി​പ്പു് ഞാൻ കള​ഞ്ഞി​ല്ല. ഷെ​യ്ക്സ്പി​യ​റി​നു “മോ​ട്ടി​ക്കാ”മെ​ങ്കിൽ റ്റെ​നി​സൺ എഴു​തിയ ‘Recollection of Arabian Nights’ എന്ന കാ​വ്യം മോ​ഷ്ടി​ച്ചു് വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്കു് ‘ആയി​ര​ത്തി​യൊ​ന്നു രാ​വു​കൾ’ എന്ന കവിത എഴു​തി​ക്കൂ​ടേ?