റഷ്യ​യി​ലെ ഉജ്ജ്വല പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ​ക്കു് സദൃ​ശ്യ​നാ​യി സാ​ഹി​ത്യ​നി​രൂ​പ​കർ ഐസ​ക്ക് ബാ​ബി​ലി നെ കാ​ണു​ന്നു. (Isaac Babel 1894–1940) അതി​സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളായ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളു​ടെ രച​യി​താ​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം ആദ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. 1937-​ലാണു് ബാ​ബി​ലി​നെ സോ​വി​യ​റ്റ് സർ​ക്കാർ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു് തട​ങ്കൽ​പ്പാ​ള​ത്തി​ലാ​ക്കി​യ​തു്. സോ​വി​യ​റ്റ് യൂ​ണി​യ​നി​ലെ രഹ​സ്യ​പ്പൊ​ലീ​സി​ന്റെ തല​വ​നാ​യി​രു​ന്ന ബെ​റി​യ​യു​ടെ ഓഫീ​സിൽ വച്ചാ​യി​രു​ന്നു വി​ചാ​രണ. കോടതി 1940 ജനു​വ​രി 26-ആം തീയതി കൂടി. പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട പ്രാ​ഡ്വി​വാ​കൻ വിധി വാ​യി​ച്ചു.

“In the name ot the Union of Soviet Republics the Military Tribunal of the Supreme Court has examined the case and established that Issac Babel was a member of anti-​Soviet Trotskyist group an agent of the French and Austrian intelligence services linked to the wife of the enemy of the people Yezhov and was drawn into a conspiratorial terrorist organization. Having found Babel guilty, the Tribunal Sentences him to the highest penalty, to be shot”

അങ്ങ​നെ ഒരു ജീ​നി​യ​സ്സി​നെ 1940 ജനു​വ​രി 27-ആം തീയതി അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി കഴി​ഞ്ഞു് 1.30-നു് വെ​ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂടെ പതി​ന​ഞ്ചു​പേ​രെ​ക്കൂ​ടി വധി​ച്ചു. ലി​സ്റ്റിൽ ആദ്യ​ത്തെ പേര് ബാ​ബി​ലി​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു (The KGB’S Literary Archive. The Harvill Press, London, See pp. 69 and 70).

ദി ഗ്ര​സ്സോ (Di Grasso) എന്ന​തു് ബാ​ബി​ലി​ന്റെ പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ കഥ​യാ​ണു്. ദി ഗ്ര​സ്സോ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ആട്ടി​ട​യ​നാ​ണു്. അവൻ ഒരു കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​ന്റെ മകളെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള തീ​രു​മാ​ന​മാ​യി. പക്ഷേ, അവൾ ജോ​വാ​ന്നീ എന്നൊ​രു യു​വാ​വി​നു വേ​ണ്ടി ഗ്രാ​സ്സോ​യെ വഞ്ചി​ച്ചു. അയാൾ പെൺ​കു​ട്ടി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു “പട്ട​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു​വ​ന്ന ജോ​വാ​ന്നീ​ക്കു് കന്യാ​മ​റി​യം എത്ര​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും സ്ത്രീ​ക​ളെ കൊ​ടു​ക്കും. പക്ഷേ, നി​ന്നെ​യ​ല്ലാ​തെ എനി​ക്കാ​രെ​യും വേണ്ട. കന്യാ​മ​റി​യ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു നോ​ക്കൂ. ഇതു തന്നെ ആ ദേ​വ​ത​യും പറയും.” പക്ഷേ, അവൾ വഴ​ങ്ങി​യി​ല്ല. അവ​രെ​ല്ലാം നാടകം കളി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ അങ്ക​മാ​യി. ജോ​വാ​ന്നീ സു​ശ​ക്ത​ങ്ങ​ളായ കാ​ലു​കൾ നീ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ക്ഷു​ര​കൻ അയാ​ളു​ടെ മുഖം ഷേവ് ചെ​യ്യു​ന്നു. ആട്ടി​ട​യൻ ആദ്യം തല​താ​ഴ്ത്തി. എന്നി​ട്ടു് അതു​യർ​ത്തി. ആട്ടി​ട​യ​നാ​യി അഭി​ന​യി​ക്കു​ന്ന ദി ഗ്ര​സ്സോ ആദ്യം ചി​ന്താ​ധീ​ന​നാ​യി. എന്നി​ട്ടു് പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ച്ചു് അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഉയർ​ന്നു. നാ​ട​ക​വേ​ദി​യി​ലൂ​ടെ ഒഴുകി ജോ​വാ​ന്നീ​യു​ടെ തോ​ളു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ അമർ​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് അയാ​ളു​ടെ കഴു​ത്തു കടി​ച്ചു​മു​റി​ച്ചു. ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ ജോ​വാ​ന്നീ​യു​ടെ രക്തം കു​ടി​ച്ചു ആ മു​റി​വിൽ നി​ന്നു്. ജോ​വാ​ന്നീ മരി​ച്ചു. ശബ്ദ​ര​ഹി​ത​മാ​യി വീണ കേർ​ട്ടൻ വധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നെ​യും വധ​കർ​ത്താ​വി​നെ​യും മറ​ച്ചു​വ​ച്ചു. കാ​ല​ത്തു് വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ത്തിൽ വാർ​ത്ത വന്നു ആ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും പ്ര​ഗ​ല്ഭ​നായ ട്രാ​ജ​ഡി​യൻ ആക്റ്റ​റെ തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ നാ​ട​ക​ത്തിൽ പ്രേ​ക്ഷ​കർ കണ്ടു​വെ​ന്നു്. ആളുകൾ ഇത​റി​ഞ്ഞു് നാ​ട​ക​ടി​ക്ക​റ്റി​ന്റെ വില അഞ്ചി​ര​ട്ടി കൊ​ടു​ത്തു​വാ​ങ്ങി​ച്ചു. സു​പ്ര​ധാ​ന​മായ ഒരു കലാ​ത​ത്ത്വ​മാ​ണു് ബാബിൽ ഈ കഥ​യി​ലൂ​ടെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് പല നി​രൂ​പ​ക​രും പറ​യു​ന്നു. നാ​ട​ക​വേ​ദി​യിൽ ഒരു ജീ​വി​തം. പ്രേ​ക്ഷ​ക​രു​ടേ​തു മറ്റൊ​രു ജീ​വി​തം. രണ്ടു ജീ​വി​ത​ങ്ങൾ​ക്കും തമ്മിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പരോ​ക്ഷ​മാ​യും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യും പറ​യു​ന്ന​തു്. കല എത്ര പ്രാ​കൃ​ത​മാ​യാ​ലും അതു ജീ​വി​ത​ത്തെ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്.

ഞാൻ ഇത്ര​യും എഴു​തി​യ​തു് ബാ​ബി​ലി​ന്റെ “1920 Diary” യുടെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജമ 2002-ൽ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു്. “Red Cavalry Diary ” എന്ന പേ​രി​ലാ​ണു് ഈ കു​റു​പ്പു​കൾ അറി​യ​പ്പെ​ടുക. സി​ന്തിയ ഒസിക് എന്ന എഴു​ത്തു​കാ​രി ഇതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു എഴു​തി​യ​തു് ഇങ്ങ​നെ.

“An electrifying translation accompained by an indispensible introduction… When all is said and done… and much is said and done in these bistering pages: pillaged churches, runied synagogues,wild Russians, beaten Poles, mud, horses, hunger, looting, shooting—Bable’s journey is a Jewish lamentation… A tragic masterwork”

പോ​ളി​ഷ്–സോ​വി​യ​റ്റ് യു​ദ്ധം നട​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് പത്ര​ലേ​ഖ​ക​നാ​യി സൈ​ന്യ​ത്തെ അനു​ഗ​മി​ച്ച ബാ​ബി​ലി​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഈ ഡയ​റി​യി​ലു​ള്ള​തു്. 1920-നും അതി​ന​ടു​ത്ത വർ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ കലാ​കാ​ര​നെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ ഡയറി 1950-നോടു അടു​ത്ത കാലം വരെ കാ​ണാ​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ബാ​ബി​ലി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ കൈ​യ്യിൽ കി​ട്ടി. പി​ന്നെ​യും മു​പ്പ​തു​വർ​ഷം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടേ അതു് അച്ച​ടി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു​ള്ളൂ.

കവി​യായ ബാ​ബി​ലി​നെ കാ​ണാ​നാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു കൗ​തു​ക​മെ​ങ്കിൽ ഈ വി​ശി​ഷ്ട​മായ ഡയറി വാ​യി​ക്ക​ണം. പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ച കമ​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ കഥ​ക​ളു​ടെ ബീ​ജ​ങ്ങൾ ദർ​ശി​ക്കാ​നാ​ണു് താൽ​പ​ര്യ​മെ​ങ്കിൽ രച​യി​താ​വി​ന്റെ ആത്മാ​വു് കല​യാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈ ഡയറി വാ​യി​ക്ക​ണം. ഒരു സ്ത്രീ​യെ ബാബിൽ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാ​ലും. The wife is buxom, languid, roguish, a sensual young Jewess, married 5 months, doesn’t like her husband, but that’s all nonsense. I am the center of attention… She keeps glancing at me. asks my Surname. can’t keep her eyes off me, we drink tea, I’ m in an idiotic position, I stay quiet, limp, polite, say thank you for every move she makes (pp. 32). വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം സ്വീ​ക​രി​ച്ച ബാ​ബി​ലി​നെ​യും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ കാണാം. “Life is being destroyed. I am present in an endless funeral” എന്നു ബാബിൽ. എത്ര സാർ​ത്ഥ​ക​മായ ഭാവി. ഇത്ര സി​ദ്ധി​ക​ളു​ള്ള കലാ​കാ​ര​നെ സാ​ധാ​രണ ക്രി​മി​ന​ലി​നെ​പ്പോ​ലെ വെ​ടി​വ​ച്ചു​കൊ​ന്ന​ല്ലോ സർ​ക്കാർ. മനു​ഷ്യ​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ച കലാ​കാ​ര​നായ ബാബിൽ ഈ ഡയ​റി​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​കു​ന്നു.

(ഡയ​റി​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ 54 പു​റ​ങ്ങൾ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി. 55-​മത്തെ പുറം തൊ​ട്ടു്—1920 ജൂൺ 3-ആം തീയതി തൊ​ട്ടു്—തു​ട​ക്കം ഇട​യ്ക്കു 21 പു​റ​ങ്ങൾ കാ​ണാ​നി​ല്ല. 1920 സെ​പ്റ്റം​ബർ 15-ആം തീ​യ​തി​യി​ലെ കു​റി​പ്പോ​ടെ അതു​പൊ​ടു​ന്ന​നെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.)

(1920 Diary, Issac Babel, Translated by H. T. Willetts, Yale Nota Ben. pp. 126, Price Rs 771.92.)

വട​ക്കൻ​പാ​ട്ടിൽ വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഒരു സു​ന്ദ​രി​ക്കു് ഒരു യു​വാ​വു​മാ​യി ബന്ധ​മു​ണ്ടെ​ന്നു സം​ശ​യി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ സഹോ​ദ​രൻ മു​റി​യി​ലെ​ത്തി. കാ​മു​ക​നെ ഒളി​പ്പി​ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മൊ​ന്നും കാ​ണാ​തെ അവൾ തല​മു​ടി അഴി​ച്ചി​ട്ടു. കാ​മു​കൻ അതി​നു​ള്ളിൽ കയ​റി​നി​ന്നു. സഹോ​ദ​രൻ അയാളെ കാ​ണാ​തെ തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. ഇതു പണ്ട​ത്തെ കാലം. ഇന്നു് ഹ്ര​സ്വ​കേ​ശ​വു​മാ​യി വധു കല്യാ​ണ​മ​ണ്ഡ​പ​ത്തിൽ കയ​റു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് ചങ്ങ​മ്പുഴ യുടെ ഹാ​സ്യ​കാ​വ്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്. നീ​ണ്ടു​ചു​രു​ണ്ടു് ഇട​തൂർ​ന്നു യു​വ​തി​യു​ടെ മുടി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു വല്ലാ​ത്ത വി​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​കും. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നു് ഈ വി​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യ​തു കണ്ടാ​ലും:

അൽഡസ് ഹക്സി​ലി യും നീ​ളം​കൂ​ടിയ തല​മു​ടി​യു​ടെ മനോ​ഹാ​രിത കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

Hair, hair. The longer, our fathers unanimously thought, the better. How the heart beat, as the loosened bun uncoiled its component tresses! And if the tresses fell to below the waist, what admiration, what a rush of concupiscence.

അപ്യൂ​ലീ​സി ന്റെ (Apuleius 124–170) The Golden Ass എന്ന വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​മായ കൃ​തി​യിൽ സ്ത്രീ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം തല​മു​ടി​യി​ലാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു! അതി​ലാർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും സം​ശ​യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ തല​മു​ടി ഷേവ് ചെ​യ്തു​ക​ള​ഞ്ഞാൽ അതോടെ അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും ഇല്ലാ​താ​കു​മെ​ന്നു! അപ്യൂ​ലീ​സ് പറ​യു​ന്നു. ഇതൊ​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം ഞാൻ പണ്ടു് സ്ത്രീ​യു​ടെ നീ​ളം​കൂ​ടിയ തല​മു​ടി​യെ വാ​ഴ്ത്തി​യ​പ്പോൾ ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് പൂ​മു​ടി​ച്ചു​രു​ളി​ന്നു സൗ​ഭാ​ഗ്യം ആശം​സി​ച്ചു് എനി​ക്കു കത്തെ​ഴു​തി​യ​തു്.

ഒരു റ്റി. ബി.യിൽ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ ഒരു സ്ത്രീ​യെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു് അവ​ളു​ടെ നീളം കൂടിയ തല​മു​ടി ഷേവ് ചെ​യ്യി​ച്ച പൊ​ലീ​സ് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്രാ​ചീ​ന​കാ​ല​ത്തെ പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രും തല​മു​ടി പു​രു​ഷ​നെ ലൈം​ഗി​ക​മാ​യി ചലനം കൊ​ള്ളി​ക്കും എന്ന​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ആരാ​ധ​ന​ത്തി​നു് ചെ​ല്ലു​ന്ന സ്ത്രീ​കൾ പള്ളി​യിൽ പ്രേ​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് തലവഴി വസ്ത്ര​മി​ട്ടു വേണം എന്നു് അവർ അനു​ശാ​സി​ച്ചു. ഇന്നും ആ പ്ര​ക്രിയ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ധാരണ.

തല​മു​ടി​യു​ടെ ദൈർ​ഘ്യ​വും മറ്റും ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ആകർ​ഷ​ക​ത്വം എന്നെ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി പു​രു​ഷ​ന്റെ കഷ​ണ്ടി​യി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്നു. വി​വാ​ഹാ​ലോ​ചന നട​ക്കു​മ്പോൾ ഭാ​വി​വ​രൻ കഷ​ണ്ടി​യു​ള്ള​വ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ പെ​ണ്ണു് ‘എനി​ക്കു് കഷ​ണ്ടി​ക്കാ​ര​നെ വേണ്ട’ എന്നു പറയും; കരയും, ചി​ല​പ്പോൾ നെ​ഞ്ചി​ലി​ടി​ച്ചെ​ന്നും വരും. ഇതു സത്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു കഷ​ണ്ടി അത്ര വെ​റു​പ്പു് ഉണ്ടാ​ക്കു​മോ? സം​ശ​യ​മാ​ണു്. സ്ത്രീ​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​യോ​ളം ചെ​ന്നു് രഹ​സ്യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യുടെ നായിക അന്ന കരേ​നി​ന​യ്ക്കു ലേശം കഷ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഭർ​ത്താ​വാ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. അവ​ളു​ടെ ജാ​ര​നായ പ്രോൺ​സ്കി​ക്കു നല്ല കഷ​ണ്ടി​യും. എന്നി​ട്ടും ജഗ​ന്മോ​ഹി​നി​യായ അന്ന അയാളെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു. അയാ​ളിൽ നി​ന്നു ഗർഭം ധരി​ച്ചു. പ്ര​സ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. സഹ​ജാ​വ​ബോ​ധം കൊ​ണ്ടു് ടോൾ​സ്റ്റോ​യി ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം പു​രു​ഷ​ന്റെ കഷ​ണ്ടി സ്ത്രീ​യെ ലൈം​ഗി​ക​മാ​യി പി​ന്തി​രി​പ്പി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു്. സമ്പൂർ​ണ്ണ​മായ കഷ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഭരത് ഗോ​പി​ക്കു് പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ കി​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു ഞാൻ അന്വേ​ഷി​ക്ക​ട്ടെ.

ഞാ​നി​ത്ര​യും പൂർ​വ്വ​പീ​ഠി​ക​യാ​യി എഴു​തി​യ​തു് ‘ന്യൂ​സ് വീ​ക്കി​ലെ’ നർ​മ്മ​ഭാ​സു​ര​മായ ‘കഷ​ണ്ടി’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. കഥ​യു​ടെ രച​യി​താ​വു് ചന്ദ്രൻ പൂ​ക്കാ​ടു്. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഹാ​സ്യം കഥാ​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കരകളെ കവി​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്നി​ല്ല. അതു് അന്തർ​ധാ​ര​യാ​ണു്. പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഹാ​സ്യം ‘ഈസ്തെ​റ്റി​ക് വാ​ല്യൂ’ ഉള്ള​ത​ല്ല എന്നു ചന്ദ്രൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കട​ക്ക​ണ്ണിൽ ലേശം പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ അദ്ദേ​ഹം കഷ​ണ്ടി​യെ നോ​ക്കു​ന്നു. അതു് ഹൃ​ദ്യ​വു​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അമേ​രി​ക്ക​യിൽ പോ​യി​ട്ടു​വ​ന്ന കട​മ്മ​നി​ട്ട രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ അവിടെ നട​ക്കു​ന്ന Sex industry-​യെക്കുറിച്ചു് എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അവയിൽ ഒന്നും തന്നെ അച്ച​ടി​ക്കാൻ കൊ​ള്ളു​ക​യി​ല്ല. അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് അമേ​രി​ക്ക​യിൽ ജോലി നോ​ക്കു​ന്ന ഒരു മല​യാ​ളി എന്റെ വീ​ട്ടിൽ വന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും ആ വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ സ്തോ​ഭ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങൾ എനി​ക്കു നല്കി. അതിൽ അച്ച​ടി​ക്കാ​വു​ന്ന​തു് ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് എഴു​തി​വ​ച്ച ഈ വാ​ക്യ​മാ​ണു്. “See and talk to a naked girl” പെൺ​കു​ട്ടി നഗ്ന​യാ​യാൽ എന്തു്? സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി വസ്ത്ര​ധാ​ര​ണം ചെ​യ്തു നി​ന്നാ​ലെ​ന്തു്? എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്റെ എൺപതു വയ​സ്സി​ന്റെ നി​സ്സം​ഗ​ത​യാ​ലാ​വാം. നാലോ അഞ്ചോ ഡോളർ കൊ​ടു​ത്തു മല​യാ​ളി​കൾ ആ നഗ്നത ആസ്വ​ദി​ക്കു​ക​യും അവ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു് ആഹ്ലാ​ദ​ത്തിൽ വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എന്നോ​ടി​തു​വ​രെ പറഞ്ഞ ആൾ വി​ശ​ദ​മാ​ക്കി. സെ​ക്സ് വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ അതി​പ്ര​സ​ര​ത്താൽ, ബലാ​ത്സം​ഗ​ങ്ങൾ നട​ക്കു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ബ​ലാ​ത്സം​ഗ​ങ്ങ​ളും ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കുക. സിനിമ, റ്റി. വി. ഇവയും സെ​ക്സ് ഇൻ​ഡ​സ്ട്രി​യു​ടെ ഭാ​ഗ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ. പത്ര​ങ്ങൾ ഈ വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​നു് കൂ​ട്ടു​നി​ല്ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​യു​മ്പോൾ എഡി​റ്റർ​മാർ എന്നോ​ടു പി​ണ​ങ്ങ​രു​തു്. ഇതു് അപേ​ക്ഷ​യാ​ണു്. തു​ട​ക​ളും മു​ല​ക​ളും ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കാ​ണി​ക്കാ​ത്ത ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​വും നമ്മു​ടെ നാ​ട്ടി​ലി​ല്ല. ഇതു് പ്രാ​യം കൂ​ടി​യ​വ​രെ സ്പർ​ശി​ക്കാ​റി​ല്ല. യു​വാ​ക്ക​ന്മാ​രെ വല്ലാ​തെ സ്പർ​ശി​ക്കും. അവർ റെ​യ്പ്പ് നട​ത്താൻ ഉദ്യു​ക്ത​രാ​വു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വരു​ന്ന ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കണ്ടി​ട്ടാ​ണു്. ‘ലൂ​റി​ഡാ’യ (സ്തോ​ഭ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ) ലൈം​ഗിക വർ​ണ്ണ​ന​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടാ​ണു്.

നമ്മു​ടെ ചെ​റു​ക​ഥാ​രാ​ഹി​ത്യ​വും സെ​ക്സ് വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മൈന ഉമൈ​ബാൻ എഴു​തിയ ‘കസു​മ​ക്ക​യു​ടെ കു​സൃ​തി​കൾ’ എന്ന കഥ വാ​യി​ക്കുക (ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക). കസു​മ​ക്ക രാ​ത്രി അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​കു​ന്ന​തും അവ​ളു​ടെ കറു​ത്ത ബ്രാ ചവ​റി​ന​ടി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും മറ്റും വർ​ണ്ണി​ച്ചു് കഥ​യെ​ഴു​തിയ ആൾ സെ​ക്സ് വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ ആക്കം കൂ​ട്ടു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ ഒരു വർ​ഷ​ത്തി​ന​കം ഇമ്മാ​തി​രി കഥകൾ ഞാൻ വാ​യി​ച്ച​തു് ഒന്ന​ല്ല. നൂ​റ​ല്ല. ആയി​ര​മ​ല്ല. ഒരു​ല​ക്ഷ​ത്തി​യ​മ്പ​തി​നാ​യി​ര​മാ​ണു്. എന്തി​നു് ഈ ആവർ​ത്ത​നം? പു​തു​താ​യി പറ​യാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു​കൂ​ടേ? ഒരു നല്ല വാ​രി​ക​യു​ടെ പു​റ​ങ്ങ​ളെ എന്തി​നു് മലീ​മ​സ​മാ​ക്കു​ന്നു? ഇത്ത​രം കഥകൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ക്ഷു​ദ്ര​ലൈം​ഗി​ക​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​ക്കു​ന്നു; ചിലർ വി​കാ​ര​ശ​മ​ന​ത്തി​നു് വേ​ശ്യാ​ത്വ​ത്തെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു ചിലർ ബലാ​ത്സം​ഗം നട​ത്തു​ന്നു; എല്ലാ​വ​രും നമ്മു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തെ ജീർ​ണ്ണി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു ഒരി​ക്ക​ലും സം​സാ​രി​ക്ക​രു​തു്. സം​സാ​രി​ച്ചാൽ ധന​ന​ഷ്ടം ഉണ്ടാ​കും. റോ​ഡി​ന്റെ ശോ​ച​നീ​യാ​വ​സ്ഥ​യിൽ തു​ട​ങ്ങും ഡ്രൈ​വർ സം​സാ​രം. അതു പൊ​ലീ​സി​ന്റെ ഉപ​ദ്ര​വ​ത്തി​ലേ​ക്കു നീളും. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ​കൾ കൂ​ടി​പ്പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് വരു​മാ​നം കു​റ​ഞ്ഞു​പോ​യി​യെ​ന്നു പരി​വേ​ദ​നം നട​ത്തും. എനി​ക്ക​തി​ന്റെ ട്രി​ക്ക് അറി​യാ​മെ​ന്ന​തി​നാൽ മറു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പറ​യു​ക​യി​ല്ല. നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​ണു് ഞാ​നെ​ന്നു കണ്ടാൽ ഡ്രൈ​വർ വേ​റൊ​രു ട്രി​ക്കി​ലേ​ക്കാ​വും പോവുക. “കൃ​ഷ്ണൻ നായർ സാ​റ​ല്ലേ. എനി​ക്ക​റി​യാം. മല​യാ​ള​നാ​ടു് തൊ​ട്ടു് സാ​റി​ന്റെ വാ​ര​ഫ​ലം വാ​യി​ക്കു​ന്നു. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ ഏറെ​ക്കാ​ല​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അതു്. പി​ന്നീ​ടു് ഇപ്പോൾ മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യി​ലും. എല്ലാം ഒന്നാ​ന്ത​രം. ഒന്നാ​ന്ത​രം എന്നു കേ​ട്ടു് ഞാൻ ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ എവി​ടെ​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ‘പേ​രൂർ​ക്ക​ട​യിൽ’ എന്നു് ഉത്ത​രം. ഡ്രൈ​വ​റു​ടെ പേരു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു ഞാൻ. ‘രാജൻ’ എന്നു് ഉത്ത​രം. (സകല ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ ഡ്രൈ​വർ​മാ​രും രാ​ജ​ന്മാ​രാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പരി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നെ​യും നമു​ക്കു രാജൻ എന്നു വി​ളി​ക്കാം. ‘രാജൻ തി​രു​മല വരെ പോ​ക​ണ​മ​ല്ലോ’ എന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞാൽ സ്വ​ന്തം പേരു യാ​ത്ര​ക്കാ​രൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാ​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് റിക്ഷ ഉടനെ സ്റ്റാർ​ട്ടാ​ക്കും അയാൾ) തു​ടർ​ന്നു സം​സാ​ര​ത്തോ​ടു സം​സാ​രം തന്നെ. വീ​ട്ടി​ന്റെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു വാഹനം നി​റു​ത്തു​മ്പോൾ മീ​റ്റ​റിൽ 13 രൂപ 10 പൈസ. ‘എന്തു വേണം?’ എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ ‘ഇരു​പ​തു രൂപ’ എന്നു മറു​പ​ടി. സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നല്ല അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞ​യാ​ള​ല്ലേ, പോ​ട്ടെ ഏഴു രൂപ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഞാൻ ഇരു​പ​തു രൂപ ഡ്രൈ​വർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അയാൾ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തോ​ടെ തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഇരു​മ്പ് ഗെ​യ്റ്റ് ഒന്നു​കൂ​ടെ തു​റ​ന്നു തരു​ന്നു റി​ക്ഷ​യിൽ നി​ന്നു് ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങി. ഇതു് കൂലി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആധി​ക്യം. എനി​ക്കു പല​പ്പോ​ഴും സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല. സം​സാ​രി​ച്ചാൽ പേ​ഴ്സി​ന്റെ കനം വള​രെ​ക്കു​റ​ഞ്ഞു പോകും. ഞാൻ എന്റെ പെൺ​മ​ക്ക​ളോ​ടും ഏർ​പ്പാ​ടു ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. റി​ക്ഷ​ഡ്രൈ​വർ സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ മി​ണ്ട​രു​തെ​ന്നു്. അതും ലം​ഘി​ച്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ താൽ​പ​ര്യ​മു​ള്ള ഒരു മകൾ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു വലിയ നഷ്ടം വന്നി​ല്ല. 13 രൂ​പ​യ്ക്കു പകരം 25 രൂപ വാ​ങ്ങി​ച്ചു അയാൾ. അവൾ റി​ക്ഷ​യിൽ കയറിയ ഉടനെ ഡ്രൈ​വ​റു​ടെ ചോ​ദ്യം: “കൃ​ഷ്ണൻ നായർ സാ​റി​ന്റെ മക​ള​ല്ലേ?” മകൾ “എങ്ങ​നെ​യ​റി​യാം?” ഡ്രൈ​വർ. “സാ​റി​നെ അറി​യാ​ത്ത​വർ ആരു​ണ്ടു്?” തു​ടർ​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ത്തി​ലേ​ക്ക​ല്ല അതി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മാ​വം​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു അയാൾ. മകൾ​ക്കു് അദ്ഭു​തം. എന്റെ വീ​ട്ടു​ന​ട​യിൽ വന്ന​പ്പോൾ മീ​റ്റ​റിൽ 13 രൂപ 25 രൂപ ചോ​ദി​ച്ചു അയാൾ. അവൾ ആ സംഖ്യ കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. “അയാൾ നി​ന്നെ​പ്പ​റ്റി​ച്ച​ല്ലോ” എന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മകൾ പറ​ഞ്ഞു: “പോ​ട്ടെ, അച്ഛ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നല്ല വാ​ക്കു പറഞ്ഞ ആള​ല്ലേ?” “സിൻ​സി​യ​റാ​യി പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ല അയാൾ. നി​ന്റെ കയ്യിൽ നി​ന്നു് കൂ​ടു​തൽ പണം തട്ടി​യെ​ടു​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ ശ്ര​മി​ച്ച​തു്. അതിൽ അയാൾ ജയി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു” എന്നു് ഞാൻ അറി​യി​ച്ചു. മകളെ ഗു​ണ​പാ​ഠം. ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ​യിൽ കയ​റി​യാൽ ഡ്രൈ​വ​രോ​ടു ഒന്നും മി​ണ്ട​രു​തു്. മി​ണ്ടി​യാൽ ഭീ​മ​മായ നഷ്ടം വരും.

മൈ​ത്രേ​യീ​ദേ​വി എഴു​തിയ “Tagore by Fireside” രസ​ക​ര​മായ പു​സ്ത​ക​മാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ റ്റാ​ഗോർ കൽ​ക്ക​ട്ട​യ്ക്കു പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ദാ​ഹ​മു​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഒരു വി​ല്പ​ന​ക്കാ​ര​നിൽ നി​ന്നു് ലമ​ണേ​ഡ് വാ​ങ്ങി​ക്കു​ടി​ച്ചു. തീ​വ​ണ്ടി നീ​ങ്ങാ​റാ​യി. ലമേ​ണി​ന്റെ വില നല്കാൻ റ്റാ​ഗോർ ഉടു​പ്പി​ന്റെ പല കീ​ശ​ക​ളി​ലും തപ്പി. ഒന്നും കി​ട്ടി​യി​ല്ല. അപ്പോൾ ആരോ അതു കൊ​ടു​ത്തു. അതു​ക​ണ്ടു റ്റാ​ഗോർ മൈ​ത്രി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

“You see if something is wanted, one can pretendto hunt for coins in this pocket and that and then one’s companion especially if she is tender hearted like you, will once say—Don’t worry, don’t worry. I will pay. One is not worrying needless to say, but one can easily pretend to look helpless and pathetic and one can say” ‘No, no, why should you take the trouble? Why should you really… and in this way one can manage things comfortably’ എന്തൊ​രു അന്ത​സ്സു​ള്ള ഹാ​സ്യം. സം​സ്കാര സമ്പ​ന്ന​രു​ടെ ഹാ​സ്യം അവ​രു​ടെ സം​സ്കാര സമ്പ​ന്ന​തെ​യെ കാ​ണി​ക്കും.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ എറ​ണാ​കു​ളം മഹാ​രാ​ജാ​സിൽ ജോ​ലി​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ലൂസിയ ഹോ​ട്ട​ലി​ലാ​യി​രു​ന്നു താ​മ​സി​ച്ച​തു്. അവിടെ പല പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ദേ​ശ​ക്കാ​രും വരും. ഒരു ദിവസം എനി​ക്കു സം​സാ​ര​ത്തി​നു കി​ട്ടി​യ​തു് ഒരു സോ​വി​യ​റ്റ് പൗ​ര​നെ​യാ​ണു്. അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു ഞാൻ: “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നാ​ട്ടി​ലെ കമ്മ്യൂ​ണി​സ​മെ​ങ്ങ​നെ?” ഈ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ട​യു​ടെ​നെ അയാൾ ഭീ​തി​യോ​ടെ നാ​ലു​പാ​ടും നോ​ക്കി. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചി​ട്ടു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “എനി​ക്കു് അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല. എന്റെ സർ​ക്കാർ ഞാൻ കൂടി ഉൾ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. ഞാൻ ആ ഗവൺ​മെ​ന്റി​നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചാൽ അതു് ആത്മ​പ്ര​ശം​സ​യാ​യി വരും. വി​മർ​ശി​ച്ചാൽ അതു് എന്നെ​ത്ത​ന്നെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ക​യാ​വും. കാരണം ഞാൻ സോ​വി​യ​റ്റ് ഗവൺ​മെ​ന്റി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​ണു് എന്ന​ത​ത്രേ”

ഒരി​ക്കൽ കുറെ സാ​യ്പ​ന്മാർ—റഷ്യ​യി​ലു​ള്ള​വർ—ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ കാണാൻ ചെ​ന്നു. അവ​രോ​ടു് ഇം​ഗീ​ഷ് സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ചെ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു് എം. അച്ചു​തൻ പറ​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം എവി​ടെ​യോ പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അന്നു്. എനി​ക്കു് ഒന്നും ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പറ​യേ​ണ്ട​താ​യി വന്നി​ല്ല. ലോ​ക​ത്തു് ഒരു ക്രി​ട്ടി​ക്കേ​യു​ള്ളൂ. ഡോ. എം. ലീ​ലാ​വ​തി യാണു് ആ ക്രി​ട്ടി​ക്ക് എന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് ഞാൻ ആരാ​ണെ​ന്നു​പോ​ലും സാ​യ്പ​ന്മാ​രെ അറി​യി​ച്ചി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഒന്നാ​ന്ത​രം ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ സാ​യ്പ​ന്മാ​രോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ചായ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന മഹാ​ക​വി​യു​ടെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ നേർ​ക്കും ഒരു കപ്പ ചായ നീ​ട്ടി ശ്രീ​മ​തി. ഇത്ര​യും നന്നു്. നന്നു് അല്ലാ​ത്ത​തു് ഞാൻ പറ​യ​ട്ടെ. വീ​ട്ടി​ന്റെ ഭി​ത്തി​യിൽ ലെ​നി​ന്റെ പടം ഫ്രെ​യിം ചെ​യ്തു വച്ചി​രു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ് ആ പട​ത്തെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് “My Guru” എന്നു റഷ്യ​ക്കാ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. മഹാ​ത്മാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ പട​ത്തെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് കവി അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ആഗതർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ (ജിയെ) ബഹു​മാ​നി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.