മകളേ… ചെത്തം നെഞ്ചിൻ കനലിൽ കരിയുന്നൂ,

കരയും മിഴിയോടെ, പേടിയാൽപ്പിടയുന്ന മൃദുവാം

വിരൽതൊട്ടു് മൂകമായ്

വിടയോതിയവൾ പോകവേ

മകളേ… ജീവൻ പാതിവിണ്ട വിഗ്രഹംപോലെ.

മണ്ണിൽച്ചെവിയോർക്കുമ്പോളുള്ളിൽപ്പൊടിക്കും

മുളകൾതൻ ജീവനസംഗീതത്തിന്നലകൾ…

അതുപോലെ നേരിന്നു ചെവിയോർക്കേ

അവനല്ലവളല്ല… പെറ്റ വയറിൻ പച്ചത്തത്ത-

ച്ചിറകിൽ വാൽസല്യത്തിൻ കുളിർമ്മ കുട്ടിക്കാലം

മരച്ചൂരു നിറയും വിടർനെഞ്ചിലഭയം,

അതുകണ്ടു ചിരിയാൽക്കുതിർന്നമ്മ നില്ക്കവേ…

“ഇന്നു്, കടഞ്ഞ വെൺചന്ദനവിഗ്രഹത്തേക്കാളു

മഴകും സുഗന്ധവും നിനക്കേ”യെന്നാനച്ഛൻ.

അന്നുണർന്നതാണുള്ളിൽ

രചിക്കണം അമ്മയെ…

അതേ ചന്ദനസ്പർശം,

ഉമ്മവയ്ക്കാൻ കുനിയും മുഖത്ത-

മ്പിളിച്ചിരി, ആർദ്രത, പാൽപ്പുഴ…

അങ്ങനെത്തന്നെ കല്ലിൽ മരത്തിൽ അല്ല

കാലത്തിലമ്മയെ വാർക്കണം.

എന്തുവേദന എന്തുവടംവലി

എന്തുഗാഢഗാഢാനന്ദം

കാലത്തിൽ മങ്ങിമായ്കിലുമമ്മ… എൻ

പ്രതിഭയിലാ മിഴി മിന്നിടും…

ചന്ദ്രസൂര്യൻ വസുന്ധര

താരങ്ങളുള്ളകാലമെന്നമ്മയും വാണിടും.

ചൊല്ലിടുമച്ഛൻ ചെക്കനു

കൈവിരുതെന്നിലും കേമം

ഉള്ളിൽ കുരുത്തതു് കൈവിരലിൽ

വിടർന്നു് മുളച്ചില

ചില്ല വൃക്ഷമായ് പൂവിട്ടു കായ്ച്ചു്

എന്തു ജന്മസുകൃതമോ…

കേൾക്കുകിൽ കൈവണങ്ങുമാ

ചിത്തവിശുദ്ധിയെ

പിന്നെ യൗവ്വനമെൻ സിരയിൽ

തടംതല്ലിയാർക്കിലു

മോർമ്മയില്ലൊരുസന്ധ്യയും ശാന്തമായ് എൻ

പ്രിയതൻ മടിയിൽക്കിടന്നതായ്…

കാട്ടുപൂവുകളുള്ളിൽ വിരിയുന്നു,

കാട്ടുപക്ഷിക്കലമ്പൽ

നിറയുന്നു

കാട്ടിലകൾ തിരുമ്മി മണക്കുന്നു,

കാട്ടുമൺതരി നാവിലലിയുന്നു…

കാടനാണു് ഞാൻ…

യൗവ്വനസ്വപ്നങ്ങൾ കാട്ടിലയിലും

പുല്ലിലും പൂവിലും

കാട്ടുചന്ദന വെൺകുളിർമെയ്യിലും

കാടകത്തുറങ്ങുന്ന നിലാവിലും പാറിവീഴുന്നു

ളള്ളിൽ ശില്പങ്ങൾ മാത്രം… പ്രണയത്തിനെന്തു

വാസന, എത്ര നിറം,

ആണ്ടുമുങ്ങിയാലും മതിവരാ

ശീതളസിന്ധു

എങ്കിലുമോർത്തതിതുമാത്രം…

എങ്ങനെയിതു കല്ലിൽ, മരത്തിലെന്നിലൂടെ

അനശ്വരമായിടും?

നിലാവിലെൻ പ്രണയത്തിനുൽസവം.

എങ്കിലുമെന്നിലായിരം ലാസ്യഭാവങ്ങളായ്

പൊന്തിവന്നു ചിരാതിനെപ്പുഞ്ചിരി

കൊണ്ടു മങ്ങിച്ച ശില്പങ്ങൾ, ഓരോന്നു

മെന്നിലൂറുമലിവിൽപ്പിറന്നവർ,

എൻ രതിതൻ മൃദുസ്നിഗ്ദ്ധരൂപങ്ങൾ,

രാവിലുള്ളിന്റെ പച്ചിലക്കുമ്പിളിൽ

ഊറിയൂറി നിറഞ്ഞ നിലാവുകൾ.

അവളെന്നൊടെന്നും കലമ്പും…

“ഇല്ലെന്നെയിഷ്ടം… ഇതെല്ലാം വെറുതെ…

എന്നെയോർക്കുമാർ?

ആരറിയുമീ ശില്പമായ് വാർത്തതു്

എന്നുടൽ, പ്രണയം, കെടാച്ചിരി?”

എന്തുരയ്ക്കാൻ? പകുതി സത്യങ്ങൾക്കെന്തു

ശോഭ ചിലപ്പോൾ… ചിരിയായിക്കൊഞ്ചലായ്

പിന്നെയെൻ മകനേ…

വിളിയിതിലെന്തു ജീവൻ വിറപ്പൂ?

എന്നെയാരറിയുന്നു? പാതിസത്യത്തിനെന്തു

ശക്തി ചിലപ്പോൾ!

നീ കൊഞ്ചലും ഇളവിരൽത്തുമ്പിലെൻ

ജന്മസാഫല്യവും പേറി വന്നവൻ…

സൗമ്യസൂര്യൻ, നിറവിളക്കെന്റെ രണ്ടാംപിറവി.

എങ്ങനെ നിന്നെ… ഞാൻ…

നിന്നമ്മ ചൊല്ലി ഞാൻ നിന്നെ ലാളിക്കവേ

“എൻ പ്രണയത്തിലൂടെ ഞാനൂറ്റി നിന്റെ

സത്ത… അതാണിവൻ”

പഠിച്ചു ഞാനന്നു ശില്പകലാപ്പൊരുൾ

പൂർണ്ണമായ്…

പിന്നെയെന്നും നിഴലായ് നടക്കുവോനെൻ

ബഹിശ്ഛരപ്രാണനവൻ… ഇമ്പമുള്ള ശബ്ദത്തിൽ

തിളങ്ങുന്ന ചന്തമുള്ള മിഴികൾ വിടർത്തിയെൻ

പിറകേ നിഴലായ് നടന്നവൻ…

നിന്നിലേക്കു പകർന്നു ഞാനെന്നുയിർ, ഉള്ളം,

ഉള്ളറിവു്, തിരിയിൽനിന്നു സൂര്യനുയിർത്തുവോ?

ഇനിയെൻ മകളേ…

എൻ മകളേ പിറന്ന നേരം

എന്തൊരുൽസവമായിരുന്നു,

നിന്നമ്മ പീലിമിഴി തുറന്നെന്നെ നോക്കി

‘ഇതാ, മകൾ… പൂർണ്ണ സ്വർണ്ണവിഗ്രഹം’, എന്നു

ചൊല്ലുന്നപോൽ.

ആ പുഞ്ചിരിയും മലർമിഴിവെട്ടവും മങ്ങിമങ്ങി

മരണമായ് മാറവേ

‘നിന്നിൽ രണ്ടാം പിറവിയായമ്മയ്ക്കു്’ എന്നു

ചൊല്ലി മക്കളെത്തലോടി ഞാൻ.

ദൂരയാത്രകൾ, ശില്പഗൃഹങ്ങളിൽ രാപ്പകലും

മുടങ്ങാത്തപസ്സുകൾ, കൂട്ടിനോ? ഉളി മാത്രം

കഴിഞ്ഞുപോയ് നൂറുനൂറു ജന്മങ്ങളെന്നാകിലും

ആരവം ഉള്ളിൽ “നേടിയില്ലാ മഹത്തമം”

എന്നു താൻ.

അമ്മയില്ലാക്കുരുന്നുകൾ,

നിങ്ങളുമെന്നോടൊപ്പം നടന്നൂ…

ചെറുമകൾ എങ്കിലും നീയൊരമ്മയായ്

ചോറൂട്ടി എണ്ണപൊത്തി നിറുക തണുപ്പിച്ചു.

“രാത്രിയേറെയായ് അച്ഛനുറങ്ങുകെ”-

ന്നാർദ്രമായോതി

രാവിൽ ഞാനിടയ്ക്കൊന്നുണർന്നേല്ക്കവേ…

നീയുണർന്നിരിപ്പാണു്

ഗ്രന്ഥങ്ങൾതൻ തോഴിയായ്, അതല്ലെങ്കിൽ

ഉളിക്കോലുമായ് സർഗ്ഗതീവ്രതപ്പസ്സിലും.

എങ്കിലും കണ്ടറിഞ്ഞില്ല

നിൻവിരലിൻ വിരുതുകൾ,

ഉൾക്കടലിലുറങ്ങുന്ന ലക്ഷ്മീവിഗ്രഹങ്ങൾ.

ഏതാണിനുമങ്ങനെ… വീടു് ലോകമാവട്ടെ

മകൾക്കെന്നു് ഞാനുമന്നു കരുതിയതില്ലയോ?

എങ്കിലും സാഭിമാന ചൊടിച്ചീല, നീ നിഷാദ

കുമാരിയായീ, ഏകലവ്യനെപ്പോലെ

മെനഞ്ഞുയിർ-

വയ്പിച്ചു നിൻ മനസ്സിൽ നൂറായിരം വിഗ്രഹം

പിന്നെ ദാരുക്കളിൽ എന്തു ചന്തം, മയം,

നിൻ വിരലുകൾ…

‘അച്ഛനെപ്പോലെ മക്കൾ’ എന്നാർ ചിലർ…

നിങ്ങളാളുന്ന പന്തങ്ങളായ് തിരിയെൻ

വെളിച്ചം മറച്ചുവോ? ഉള്ളിലൂറിയോ

കയ്പുമസൂയയും? ഇല്ല… ഇല്ല…

മകളേ ഇതേ ഋതം.

നീയുമേട്ടനും… പൂർവ്വജന്മത്തിൽ നിന്നീ

യടുപ്പും തുടങ്ങിയോ?

അമ്മയില്ലാത്ത കുഞ്ഞുങ്ങൾ

നിങ്ങളമ്മയായീ പരസ്പരം ‘ഏട്ടൻ’

എന്ന ശബ്ദമോ സ്വർണ്ണമായ് സ്നേഹമായ്.

എന്നുമന്തിയിൽ ഞാൻ മറന്നാലും എൻ മകൻ

മറക്കില്ല വാങ്ങാൻ ‘അവൾക്കെന്തു കമ്പം,

വളകളണിയുവാൻ, എന്തു പൂതി പൂ ചൂടുവാൻ

എന്നല്ല… എന്തു മോഹം

മരത്തിൽപ്പണിയുവാൻ’

എന്നുതാനേ മൊഴിഞ്ഞു് കൈസഞ്ചിയിൽ

ദാരുഖണ്ഡങ്ങൾ… ശില്പരൂപങ്ങൾ…

രൂപരേഖകൾ… അങ്ങനെ… അങ്ങനെ…

അവളെ പഠിപ്പിക്കുകെന്നിലും കേമി എന്നഭി-

നന്ദിച്ചു ചൊല്ലിടും മകൻ,

നീയറിവിന്റെ സൂര്യതേജസ്സിനാൽ

പൂർവ്വജന്മത്തിൽനിന്നേ നിറഞ്ഞവൾ.

നീ തൊടുന്ന മരങ്ങൾ സൗവർണ്ണമായ്

നീ മെനഞ്ഞ ശില്പങ്ങളുയിരാർന്നു.

ഞാനുമാശിച്ചിരുചിറകാർന്നിനി

ഭാവനാസ്വർഗ്ഗമൊപ്പമണഞ്ഞിടാം

ദുർനിമിത്തങ്ങൾ വന്നു തടുക്കുന്നു,

ഉള്ളറയിലെ പൂർവ്വപിതാമഹർ

ഇന്നു പോകേണ്ട അശുഭം… എന്നു്

പിൻവിളിയാർക്കുന്നു.

നിറകണ്ണുമായ് നീ

വാതിൽക്കലെത്തുന്നു.

എന്നുമില്ലാത്തപോലെ ഏട്ടൻ

തിരിച്ചൊന്നുവന്നു ചുരുൾമുടി മാടുന്നു,

നിൻ നെറുകയിലുമ്മവയ്ക്കുന്നു.

എൻ കരളിലെ ചന്ദനവിഗ്രഹം

ഇന്നു വേണ്ടെന്നു കെഞ്ചിപ്പറയുന്നു.

എങ്കിലും പണി പാതിയായ്

നിർത്തുവതെങ്ങനെ?

‘സൂര്യതേജസ്വിയാം മകനില്ലയോ?’

എന്നൊരാൾ മറുമൊഴിയാവുന്നു.

ചങ്കുറപ്പില്ല പിന്തിരിയാൻ

ഇരുൾക്കൊമ്പുമായിയൊരാൽമരം

ആയിരം ചോന്ന കണ്ണുമായ് തെച്ചികൾ,

പൂർവ്വജന്മപിപാസകളെങ്കിലും

നീ പുറപ്പെടുകെന്നു കല്പിക്കുന്നു.

എന്തുദാഹം… ഞരമ്പിലും ചുണ്ടിലും

എന്നുയിരിലും തീയു പടരുന്നു.

പിന്നെ…

ഓർമ്മയിലായിരം സൂര്യമണ്ഡലങ്ങ-

ളടർന്നപോൽ പുഞ്ചിരിക്കൊണ്ടു

മിന്നുന്ന ചോരയിറ്റും മുഖം.

എൻ വിരലുകൾ കർമ്മപാസങ്ങളോ?

എൻ മിഴികൾ നരകദീപങ്ങളോ?

ഏതുദിക്കിലും ഏതുമൊഴിയിലും

പുത്രഘാതകനാണെന്ന

നിശ്ശബ്ദ ഗർജ്ജനം…

എൻ മകളേ… നിന്റെ ചുണ്ടിൽ

വേവുന്ന ശാപങ്ങൾ,

നിൻകണ്ണിലഗ്നിഗോളങ്ങൾ,

നിന്നുടൽ കത്തിയാളുന്ന കോപം,

എന്നുയിരിൻ വിളി കേൾക്കാതെ കേൾക്കാതെ

നിന്ദയാൽ മെഴുകിട്ട നിൻ കാതുകൾ…

ഇങ്ങു കേൾക്കാം, അടഞ്ഞ നിൻ വാതിലിൻ

പിൻപിൽ… നീ വീണുരുണ്ടു കരയുന്നു.

എങ്കിലും മുടി മാടിയൊതുക്കി-

യന്നവൻ ചെയ്തപോലെ-

യാനെറ്റിയിൽ ചുണ്ടുരുമ്മി

ലാളിക്കുവാൻ…

എൻ മകളേ ഇതു വിധി-

എന്റെ ജീവനിരിപ്പതു

എൻ മകളേ നിനക്കായ് മാത്രം

എന്നെ നമ്പുക…

ഞാൻ കുറ്റവാളിയല്ലെ-

ന്നനേകം പറയാൻ

ഇല്ല…

തീയെരിയുന്നു മിഴികളിൽ

കണ്ണുനീർ വറ്റിയുള്ളിൽ-

ക്കടലായിയെങ്കിലും…

പാതിനേരുകൾക്കെന്തു

ചാരുതയെന്നോ?

നിനക്കേട്ടനെന്നുമച്ഛനാണെന്നോ?

വിടചൊല്ലലും ശാപമെന്നോ?