മകളേ… ചെ​ത്തം നെ​ഞ്ചിൻ കനലിൽ കരി​യു​ന്നൂ,

കരയും മി​ഴി​യോ​ടെ, പേ​ടി​യാൽ​പ്പി​ട​യു​ന്ന മൃ​ദു​വാം

വി​രൽ​തൊ​ട്ടു് മൂ​ക​മാ​യ്

വി​ട​യോ​തി​യ​വൾ പോകവേ

മകളേ… ജീവൻ പാ​തി​വി​ണ്ട വി​ഗ്ര​ഹം​പോ​ലെ.

മണ്ണിൽ​ച്ചെ​വി​യോർ​ക്കു​മ്പോ​ളു​ള്ളിൽ​പ്പൊ​ടി​ക്കും

മു​ള​കൾ​തൻ ജീ​വ​ന​സം​ഗീ​ത​ത്തി​ന്ന​ല​കൾ…

അതു​പോ​ലെ നേ​രി​ന്നു ചെ​വി​യോർ​ക്കേ

അവ​ന​ല്ല​വ​ള​ല്ല… പെറ്റ വയറിൻ പച്ചത്തത്ത-​

ച്ചി​റ​കിൽ വാൽ​സ​ല്യ​ത്തിൻ കു​ളിർ​മ്മ കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം

മര​ച്ചൂ​രു നി​റ​യും വി​ടർ​നെ​ഞ്ചി​ല​ഭ​യം,

അതു​ക​ണ്ടു ചി​രി​യാൽ​ക്കു​തിർ​ന്ന​മ്മ നി​ല്ക്ക​വേ…

“ഇന്നു്, കടഞ്ഞ വെൺ​ച​ന്ദ​ന​വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തേ​ക്കാ​ളു

മഴകും സു​ഗ​ന്ധ​വും നി​ന​ക്കേ”യെ​ന്നാ​ന​ച്ഛൻ.

അന്നു​ണർ​ന്ന​താ​ണു​ള്ളിൽ

രചി​ക്ക​ണം അമ്മ​യെ…

അതേ ചന്ദ​ന​സ്പർ​ശം,

ഉമ്മ​വ​യ്ക്കാൻ കു​നി​യും മുഖത്ത-​

മ്പി​ളി​ച്ചി​രി, ആർ​ദ്രത, പാൽ​പ്പുഴ…

അങ്ങ​നെ​ത്ത​ന്നെ കല്ലിൽ മര​ത്തിൽ അല്ല

കാ​ല​ത്തി​ല​മ്മ​യെ വാർ​ക്ക​ണം.

എന്തു​വേ​ദന എന്തു​വ​ടം​വ​ലി

എന്തു​ഗാ​ഢ​ഗാ​ഢാ​ന​ന്ദം

കാ​ല​ത്തിൽ മങ്ങി​മാ​യ്കി​ലു​മ​മ്മ… എൻ

പ്ര​തി​ഭ​യി​ലാ മിഴി മി​ന്നി​ടും…

ചന്ദ്ര​സൂ​ര്യൻ വസു​ന്ധര

താ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള​കാ​ല​മെ​ന്ന​മ്മ​യും വാ​ണി​ടും.

ചൊ​ല്ലി​ടു​മ​ച്ഛൻ ചെ​ക്ക​നു

കൈ​വി​രു​തെ​ന്നി​ലും കേമം

ഉള്ളിൽ കു​രു​ത്ത​തു് കൈ​വി​ര​ലിൽ

വി​ടർ​ന്നു് മു​ള​ച്ചില

ചില്ല വൃ​ക്ഷ​മാ​യ് പൂ​വി​ട്ടു കാ​യ്ച്ചു്

എന്തു ജന്മ​സു​കൃ​ത​മോ…

കേൾ​ക്കു​കിൽ കൈ​വ​ണ​ങ്ങു​മാ

ചി​ത്ത​വി​ശു​ദ്ധി​യെ

പി​ന്നെ യൗ​വ്വ​ന​മെൻ സി​ര​യിൽ

തടം​ത​ല്ലി​യാർ​ക്കി​ലു

മോർ​മ്മ​യി​ല്ലൊ​രു​സ​ന്ധ്യ​യും ശാ​ന്ത​മാ​യ് എൻ

പ്രി​യ​തൻ മടി​യിൽ​ക്കി​ട​ന്ന​താ​യ്…

കാ​ട്ടു​പൂ​വു​ക​ളു​ള്ളിൽ വി​രി​യു​ന്നു,

കാ​ട്ടു​പ​ക്ഷി​ക്ക​ല​മ്പൽ

നി​റ​യു​ന്നു

കാ​ട്ടി​ല​കൾ തി​രു​മ്മി മണ​ക്കു​ന്നു,

കാ​ട്ടു​മൺ​ത​രി നാ​വി​ല​ലി​യു​ന്നു…

കാ​ട​നാ​ണു് ഞാൻ…

യൗ​വ്വ​ന​സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ കാ​ട്ടി​ല​യി​ലും

പു​ല്ലി​ലും പൂ​വി​ലും

കാ​ട്ടു​ച​ന്ദന വെൺ​കു​ളിർ​മെ​യ്യി​ലും

കാ​ട​ക​ത്തു​റ​ങ്ങു​ന്ന നി​ലാ​വി​ലും പാ​റി​വീ​ഴു​ന്നു

ളള്ളിൽ ശി​ല്പ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം… പ്ര​ണ​യ​ത്തി​നെ​ന്തു

വാസന, എത്ര നിറം,

ആണ്ടു​മു​ങ്ങി​യാ​ലും മതി​വ​രാ

ശീ​ത​ള​സി​ന്ധു

എങ്കി​ലു​മോർ​ത്ത​തി​തു​മാ​ത്രം…

എങ്ങ​നെ​യി​തു കല്ലിൽ, മര​ത്തി​ലെ​ന്നി​ലൂ​ടെ

അന​ശ്വ​ര​മാ​യി​ടും?

നി​ലാ​വി​ലെൻ പ്ര​ണ​യ​ത്തി​നുൽ​സ​വം.

എങ്കി​ലു​മെ​ന്നി​ലാ​യി​രം ലാ​സ്യ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളാ​യ്

പൊ​ന്തി​വ​ന്നു ചി​രാ​തി​നെ​പ്പു​ഞ്ചി​രി

കൊ​ണ്ടു മങ്ങി​ച്ച ശി​ല്പ​ങ്ങൾ, ഓരോ​ന്നു

മെ​ന്നി​ലൂ​റു​മ​ലി​വിൽ​പ്പി​റ​ന്ന​വർ,

എൻ രതിതൻ മൃ​ദു​സ്നി​ഗ്ദ്ധ​രൂ​പ​ങ്ങൾ,

രാ​വി​ലു​ള്ളി​ന്റെ പച്ചി​ല​ക്കു​മ്പി​ളിൽ

ഊറി​യൂ​റി നി​റ​ഞ്ഞ നി​ലാ​വു​കൾ.

അവ​ളെ​ന്നൊ​ടെ​ന്നും കല​മ്പും…

“ഇല്ലെ​ന്നെ​യി​ഷ്ടം… ഇതെ​ല്ലാം വെ​റു​തെ…

എന്നെ​യോർ​ക്കു​മാർ?

ആര​റി​യു​മീ ശി​ല്പ​മാ​യ് വാർ​ത്ത​തു്

എന്നു​ടൽ, പ്ര​ണ​യം, കെ​ടാ​ച്ചി​രി?”

എന്തു​ര​യ്ക്കാൻ? പകുതി സത്യ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തു

ശോഭ ചി​ല​പ്പോൾ… ചി​രി​യാ​യി​ക്കൊ​ഞ്ച​ലാ​യ്

പി​ന്നെ​യെൻ മകനേ…

വി​ളി​യി​തി​ലെ​ന്തു ജീവൻ വി​റ​പ്പൂ?

എന്നെ​യാ​ര​റി​യു​ന്നു? പാ​തി​സ​ത്യ​ത്തി​നെ​ന്തു

ശക്തി ചി​ല​പ്പോൾ!

നീ കൊ​ഞ്ച​ലും ഇള​വി​രൽ​ത്തു​മ്പി​ലെൻ

ജന്മ​സാ​ഫ​ല്യ​വും പേറി വന്ന​വൻ…

സൗ​മ്യ​സൂ​ര്യൻ, നി​റ​വി​ള​ക്കെ​ന്റെ രണ്ടാം​പി​റ​വി.

എങ്ങ​നെ നി​ന്നെ… ഞാൻ…

നി​ന്ന​മ്മ ചൊ​ല്ലി ഞാൻ നി​ന്നെ ലാ​ളി​ക്ക​വേ

“എൻ പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഞാ​നൂ​റ്റി നി​ന്റെ

സത്ത… അതാ​ണി​വൻ”

പഠി​ച്ചു ഞാ​ന​ന്നു ശി​ല്പ​ക​ലാ​പ്പൊ​രുൾ

പൂർ​ണ്ണ​മാ​യ്…

പി​ന്നെ​യെ​ന്നും നി​ഴ​ലാ​യ് നട​ക്കു​വോ​നെൻ

ബഹി​ശ്ഛ​ര​പ്രാ​ണ​ന​വൻ… ഇമ്പ​മു​ള്ള ശബ്ദ​ത്തിൽ

തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ചന്ത​മു​ള്ള മി​ഴി​കൾ വി​ടർ​ത്തി​യെൻ

പിറകേ നി​ഴ​ലാ​യ് നട​ന്ന​വൻ…

നി​ന്നി​ലേ​ക്കു പകർ​ന്നു ഞാ​നെ​ന്നു​യിർ, ഉള്ളം,

ഉള്ള​റി​വു്, തി​രി​യിൽ​നി​ന്നു സൂ​ര്യ​നു​യിർ​ത്തു​വോ?

ഇനി​യെൻ മകളേ…

എൻ മകളേ പി​റ​ന്ന നേരം

എന്തൊ​രുൽ​സ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു,

നി​ന്ന​മ്മ പീ​ലി​മി​ഴി തു​റ​ന്നെ​ന്നെ നോ​ക്കി

‘ഇതാ, മകൾ… പൂർ​ണ്ണ സ്വർ​ണ്ണ​വി​ഗ്ര​ഹം’, എന്നു

ചൊ​ല്ലു​ന്ന​പോൽ.

ആ പു​ഞ്ചി​രി​യും മലർ​മി​ഴി​വെ​ട്ട​വും മങ്ങി​മ​ങ്ങി

മര​ണ​മാ​യ് മാറവേ

‘നി​ന്നിൽ രണ്ടാം പി​റ​വി​യാ​യ​മ്മ​യ്ക്കു്’ എന്നു

ചൊ​ല്ലി മക്ക​ളെ​ത്ത​ലോ​ടി ഞാൻ.

ദൂ​ര​യാ​ത്ര​കൾ, ശി​ല്പ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളിൽ രാ​പ്പ​ക​ലും

മു​ട​ങ്ങാ​ത്ത​പ​സ്സു​കൾ, കൂ​ട്ടി​നോ? ഉളി മാ​ത്രം

കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ് നൂ​റു​നൂ​റു ജന്മ​ങ്ങ​ളെ​ന്നാ​കി​ലും

ആരവം ഉള്ളിൽ “നേ​ടി​യി​ല്ലാ മഹ​ത്ത​മം”

എന്നു താൻ.

അമ്മ​യി​ല്ലാ​ക്കു​രു​ന്നു​കൾ,

നി​ങ്ങ​ളു​മെ​ന്നോ​ടൊ​പ്പം നട​ന്നൂ…

ചെ​റു​മ​കൾ എങ്കി​ലും നീ​യൊ​ര​മ്മ​യാ​യ്

ചോ​റൂ​ട്ടി എണ്ണ​പൊ​ത്തി നിറുക തണു​പ്പി​ച്ചു.

“രാ​ത്രി​യേ​റെ​യാ​യ് അച്ഛ​നു​റ​ങ്ങു​കെ”-

ന്നാർ​ദ്ര​മാ​യോ​തി

രാവിൽ ഞാ​നി​ട​യ്ക്കൊ​ന്നു​ണർ​ന്നേ​ല്ക്ക​വേ…

നീ​യു​ണർ​ന്നി​രി​പ്പാ​ണു്

ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ​തൻ തോ​ഴി​യാ​യ്, അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ

ഉളി​ക്കോ​ലു​മാ​യ് സർ​ഗ്ഗ​തീ​വ്ര​ത​പ്പ​സ്സി​ലും.

എങ്കി​ലും കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​ല്ല

നിൻ​വി​ര​ലിൻ വി​രു​തു​കൾ,

ഉൾ​ക്ക​ട​ലി​ലു​റ​ങ്ങു​ന്ന ലക്ഷ്മീ​വി​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ.

ഏതാ​ണി​നു​മ​ങ്ങ​നെ… വീടു് ലോ​ക​മാ​വ​ട്ടെ

മകൾ​ക്കെ​ന്നു് ഞാ​നു​മ​ന്നു കരു​തി​യ​തി​ല്ല​യോ?

എങ്കി​ലും സാ​ഭി​മാന ചൊ​ടി​ച്ചീല, നീ നിഷാദ

കു​മാ​രി​യാ​യീ, ഏക​ല​വ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ

മെനഞ്ഞുയിർ-​

വയ്പി​ച്ചു നിൻ മന​സ്സിൽ നൂ​റാ​യി​രം വി​ഗ്ര​ഹം

പി​ന്നെ ദാ​രു​ക്ക​ളിൽ എന്തു ചന്തം, മയം,

നിൻ വി​ര​ലു​കൾ…

‘അച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ മക്കൾ’ എന്നാർ ചിലർ…

നി​ങ്ങ​ളാ​ളു​ന്ന പന്ത​ങ്ങ​ളാ​യ് തി​രി​യെൻ

വെ​ളി​ച്ചം മറ​ച്ചു​വോ? ഉള്ളി​ലൂ​റി​യോ

കയ്പു​മ​സൂ​യ​യും? ഇല്ല… ഇല്ല…

മകളേ ഇതേ ഋതം.

നീ​യു​മേ​ട്ട​നും… പൂർ​വ്വ​ജ​ന്മ​ത്തിൽ നി​ന്നീ

യടു​പ്പും തു​ട​ങ്ങി​യോ?

അമ്മ​യി​ല്ലാ​ത്ത കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ

നി​ങ്ങ​ള​മ്മ​യാ​യീ പര​സ്പ​രം ‘ഏട്ടൻ’

എന്ന ശബ്ദ​മോ സ്വർ​ണ്ണ​മാ​യ് സ്നേ​ഹ​മാ​യ്.

എന്നു​മ​ന്തി​യിൽ ഞാൻ മറ​ന്നാ​ലും എൻ മകൻ

മറ​ക്കി​ല്ല വാ​ങ്ങാൻ ‘അവൾ​ക്കെ​ന്തു കമ്പം,

വള​ക​ള​ണി​യു​വാൻ, എന്തു പൂതി പൂ ചൂ​ടു​വാൻ

എന്ന​ല്ല… എന്തു മോഹം

മര​ത്തിൽ​പ്പ​ണി​യു​വാൻ’

എന്നു​താ​നേ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു് കൈ​സ​ഞ്ചി​യിൽ

ദാ​രു​ഖ​ണ്ഡ​ങ്ങൾ… ശി​ല്പ​രൂ​പ​ങ്ങൾ…

രൂ​പ​രേ​ഖ​കൾ… അങ്ങ​നെ… അങ്ങ​നെ…

അവളെ പഠി​പ്പി​ക്കു​കെ​ന്നി​ലും കേമി എന്നഭി-​

നന്ദി​ച്ചു ചൊ​ല്ലി​ടും മകൻ,

നീ​യ​റി​വി​ന്റെ സൂ​ര്യ​തേ​ജ​സ്സി​നാൽ

പൂർ​വ്വ​ജ​ന്മ​ത്തിൽ​നി​ന്നേ നി​റ​ഞ്ഞ​വൾ.

നീ തൊ​ടു​ന്ന മര​ങ്ങൾ സൗ​വർ​ണ്ണ​മാ​യ്

നീ മെ​ന​ഞ്ഞ ശി​ല്പ​ങ്ങ​ളു​യി​രാർ​ന്നു.

ഞാ​നു​മാ​ശി​ച്ചി​രു​ചി​റ​കാർ​ന്നി​നി

ഭാ​വ​നാ​സ്വർ​ഗ്ഗ​മൊ​പ്പ​മ​ണ​ഞ്ഞി​ടാം

ദുർ​നി​മി​ത്ത​ങ്ങൾ വന്നു തടു​ക്കു​ന്നു,

ഉള്ള​റ​യി​ലെ പൂർ​വ്വ​പി​താ​മ​ഹർ

ഇന്നു പോ​കേ​ണ്ട അശുഭം… എന്നു്

പിൻ​വി​ളി​യാർ​ക്കു​ന്നു.

നി​റ​ക​ണ്ണു​മാ​യ് നീ

വാ​തിൽ​ക്ക​ലെ​ത്തു​ന്നു.

എന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​പോ​ലെ ഏട്ടൻ

തി​രി​ച്ചൊ​ന്നു​വ​ന്നു ചു​രുൾ​മു​ടി മാ​ടു​ന്നു,

നിൻ നെ​റു​ക​യി​ലു​മ്മ​വ​യ്ക്കു​ന്നു.

എൻ കര​ളി​ലെ ചന്ദ​ന​വി​ഗ്ര​ഹം

ഇന്നു വേ​ണ്ടെ​ന്നു കെ​ഞ്ചി​പ്പ​റ​യു​ന്നു.

എങ്കി​ലും പണി പാ​തി​യാ​യ്

നിർ​ത്തു​വ​തെ​ങ്ങ​നെ?

‘സൂ​ര്യ​തേ​ജ​സ്വി​യാം മക​നി​ല്ല​യോ?’

എന്നൊ​രാൾ മറു​മൊ​ഴി​യാ​വു​ന്നു.

ചങ്കു​റ​പ്പി​ല്ല പി​ന്തി​രി​യാൻ

ഇരുൾ​ക്കൊ​മ്പു​മാ​യി​യൊ​രാൽ​മ​രം

ആയിരം ചോന്ന കണ്ണു​മാ​യ് തെ​ച്ചി​കൾ,

പൂർ​വ്വ​ജ​ന്മ​പി​പാ​സ​ക​ളെ​ങ്കി​ലും

നീ പു​റ​പ്പെ​ടു​കെ​ന്നു കല്പി​ക്കു​ന്നു.

എന്തു​ദാ​ഹം… ഞര​മ്പി​ലും ചു​ണ്ടി​ലും

എന്നു​യി​രി​ലും തീയു പട​രു​ന്നു.

പി​ന്നെ…

ഓർ​മ്മ​യി​ലാ​യി​രം സൂര്യമണ്ഡലങ്ങ-​

ളടർ​ന്ന​പോൽ പു​ഞ്ചി​രി​ക്കൊ​ണ്ടു

മി​ന്നു​ന്ന ചോ​ര​യി​റ്റും മുഖം.

എൻ വി​ര​ലു​കൾ കർ​മ്മ​പാ​സ​ങ്ങ​ളോ?

എൻ മി​ഴി​കൾ നര​ക​ദീ​പ​ങ്ങ​ളോ?

ഏതു​ദി​ക്കി​ലും ഏതു​മൊ​ഴി​യി​ലും

പു​ത്ര​ഘാ​ത​ക​നാ​ണെ​ന്ന

നി​ശ്ശ​ബ്ദ ഗർ​ജ്ജ​നം…

എൻ മകളേ… നി​ന്റെ ചു​ണ്ടിൽ

വേ​വു​ന്ന ശാ​പ​ങ്ങൾ,

നിൻ​ക​ണ്ണി​ല​ഗ്നി​ഗോ​ള​ങ്ങൾ,

നി​ന്നു​ടൽ കത്തി​യാ​ളു​ന്ന കോപം,

എന്നു​യി​രിൻ വിളി കേൾ​ക്കാ​തെ കേൾ​ക്കാ​തെ

നി​ന്ദ​യാൽ മെ​ഴു​കി​ട്ട നിൻ കാ​തു​കൾ…

ഇങ്ങു കേൾ​ക്കാം, അടഞ്ഞ നിൻ വാ​തി​ലിൻ

പിൻ​പിൽ… നീ വീ​ണു​രു​ണ്ടു കര​യു​ന്നു.

എങ്കി​ലും മുടി മാടിയൊതുക്കി-​

യന്ന​വൻ ചെയ്തപോലെ-​

യാ​നെ​റ്റി​യിൽ ചു​ണ്ടു​രു​മ്മി

ലാ​ളി​ക്കു​വാൻ…

എൻ മകളേ ഇതു വിധി-

എന്റെ ജീ​വ​നി​രി​പ്പ​തു

എൻ മകളേ നി​ന​ക്കാ​യ് മാ​ത്രം

എന്നെ നമ്പുക…

ഞാൻ കുറ്റവാളിയല്ലെ-​

ന്ന​നേ​കം പറയാൻ

ഇല്ല…

തീ​യെ​രി​യു​ന്നു മി​ഴി​ക​ളിൽ

കണ്ണു​നീർ വറ്റിയുള്ളിൽ-​

ക്ക​ട​ലാ​യി​യെ​ങ്കി​ലും…

പാ​തി​നേ​രു​കൾ​ക്കെ​ന്തു

ചാ​രു​ത​യെ​ന്നോ?

നി​ന​ക്കേ​ട്ട​നെ​ന്നു​മ​ച്ഛ​നാ​ണെ​ന്നോ?

വി​ട​ചൊ​ല്ല​ലും ശാ​പ​മെ​ന്നോ?