SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Algerien_Desert.jpg
Algerien Desert, a photograph by Gruban .
നീണ്ട ക­വി­ത­ക­ളെ­പ്പ­റ്റി
സി ജെ തോമസ്

പണ്ടു പ­ണ്ടു് ഒരു വേ­ട­രാ­ജാ­വു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. രാ­ജാ­വി­ന്റെ പ്ര­ധാ­ന പൂ­ജാ­രി­യു­ടെ പു­ത്രൻ രാ­ജ­ക­ന്യ­ക­യിൽ അ­നു­ര­ക്ത­നാ­യി. പ­ര­ദേ­വ­ത­യു­ടെ കോ­പ­ശാ­ന്തി­ക്കു­വേ­ണ്ടി കു­മാ­രി­യെ കു­രു­തി­ക­ഴി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു വ­ന്ന­പ്പോൾ ആ യു­വാ­വു് ഈ­ശ്വ­ര­ഭ­ക്തി­ക്കെ­തി­രാ­യി ആ­യു­ധ­മേ­ന്തി. ഈ­ശ്വ­രൻ പ്ര­തി­കാ­രം ന­ട­ത്തി. മല പൊ­ട്ടി. വേ­ട­ന്മാ­രും വേ­ട­ത്തി­ക­ളും ജ­ല­പ്ര­വാ­ഹ­ത്തിൽ ഒ­ഴു­കി­പ്പോ­യി. ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­രു പ­ഴ­ങ്ക­ഥ­യാ­ണു് ‘നീണ്ട ക­വി­ത­ക­ളി’ൽ ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തി­ന്റെ വിഷയം. പി­ന്നീ­ടു­ള്ള­തു് ആന ചത്ത ഒ­രാ­ന­ക്കാ­ര­നും ത­ല­മ­റ­ന്നു് എണ്ണ തേ­യ്ക്കു­ന്ന ഒരു കു­റ­വ­നു­മാ­ണു്. അ­ടു­ത്ത­താ­യി ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളു­ടെ ഒരു കഥയും മ­റ്റും. ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി ക­വി­ത­യെ­ഴു­തി­യാൽ അ­തി­ലെ­ന്താ­ണു് അ­നു­മോ­ദ­നാർ­ഹ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നു് ഒരു ചോ­ദ്യ­മു­ണ്ടാ­കും. ഇന്നു ക­വി­ത­യെ­ഴു­തു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­യോ­ജ­ന­മു­ണ്ടാ­ക­ണ­മെ­ങ്കിൽ വിഷയം പു­രോ­ഗ­മ­ന­പ­ര­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം; ജ­ന­കീ­യ­മാ­യി­രി­ക്ക­ണം. ഈ ക­വി­ത­ക­ളി­ലാ­കെ, സാ­ധാ­ര­ണ­യാ­യി പു­രോ­ഗ­മ­ന­മെ­ന്നു ക­രു­ത­പ്പെ­ടു­ന്ന വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ ഒ­ന്നും കാ­ണു­ന്നു­മി­ല്ല. പി­ന്നെ­യെ­ന്തു പ്ര­യോ­ജ­ന­മാ­ണു് ഈ ക­വി­ത­കൾ­കൊ­ണ്ടു­ള്ള­തു്? അഥവാ അവയിൽ പു­രോ­മ­ന­പ­ര­മാ­യി എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ഉണ്ടോ?

ഉ­ണ്ടു്. പു­രോ­ഗ­മ­ന­മെ­ന്ന­തു മ­നു­ഷ്യ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ഉ­പ­രി­ത­ല­ത്തിൽ ദി­നം­തോ­റും ഉ­ണ്ടാ­യി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന വെ­ടി­ക്കെ­ട്ടു­ക­ളിൽ മാ­ത്രം ഒ­തു­ങ്ങി നി­ല്ക്കു­ന്നി­ല്ല. കു­റ­ച്ചു് ആ­ഴ­ത്തി­ലും പ­ര­പ്പി­ലും ചി­ന്തി­ക്കു­വാൻ ക­ഴി­വു­ള്ള­വർ­ക്കു കാ­ല­ത്തോ­ടൊ­പ്പം മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗം മാ­റി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ഗ­തി­യാ­ണു് പു­രോ­ഗ­തി. ആ മൗ­ലി­ക­മാ­യ പു­രോ­ഗ­തി, നീണ്ട ക­വി­ത­ക­ളിൽ പ്ര­തി­ഫ­ലി­ച്ചു കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടു്.

images/NVKrishnavaryar.jpg
എൻ. വി. കൃ­ഷ്ണ­വാ­രി­യർ

വേ­ട­രാ­ജാ­വി­ന്റെ കഥ ര­ണ്ടാ­യി­രം വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു­മു­മ്പു­ത­ന്നെ എ­ഴു­ത­പ്പെ­ടാം. പക്ഷേ, വാ­ര്യ­രെ­ഴു­തി­യ­തു­പോ­ലെ­യ­ല്ലെ­ന്നു മാ­ത്രം. ഈ കൃ­തി­യി­ലെ ‘പഴയ പാ­ട്ടു്’ കാറൽ മാർ­ക്സി­നു ശേഷമേ എ­ഴു­ത­പ്പെ­ടൂ. അധികം മ­ഴ­യു­ള്ള മ­ല­ക­ളിൽ ‘ഉ­രുൾ­പൊ­ട്ടു­ക’ എ­ന്ന­തു് ഒരു സാ­ധാ­ര­ണ സം­ഭ­വ­മാ­ണു്. പക്ഷേ, ഈ പ്ര­കൃ­തി­ക്ഷോ­ഭം ആ­ദ്യ­മാ­യി കാ­ണു­ന്ന പ്രാ­കൃ­ത­മ­നു­ഷ്യൻ അ­തി­ന്റെ ശാ­സ്ത്രീ­യ­മാ­യ കാരണം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കാൻ ക­ഴി­വി­ല്ലാ­തെ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടും. അ­ടു­ത്തു­ത­ന്നെ കു­പി­ത­യാ­യ ഏതോ ഒരു ഈ­ശ്വ­രി­യു­ടെ ‘പ്ര­ത്യ­ക്ഷ’മായി വ്യാ­ഖ്യാ­നി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. വാ­ര്യർ കഥയിൽ മാ­റ്റ­മൊ­ന്നും വ­രു­ത്തു­ന്നി­ല്ല. പക്ഷേ, അ­ക്ക­ഥ­ത­ന്നെ വാ­ര്യ­രു­ടെ കൈയിൽ മ­ത­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സ­ത്തി­ന്റെ­യും ഉ­ത്ഭ­വ­രീ­തി­യെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ഒ­രു­പ­ക­ര­ണ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് തീർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒരു യു­ക്തി­വാ­ദി­യു­ടെ ഭാ­ഷ­യു­ടെ കാർ­ക്ക­ശ്യ­മി­ല്ലാ­തെ മ­നു­ഷ്യ­നെ ശാ­സ്ത്രീ­യ­ചി­ന്താ­ഗ­തി­യി­ലേ­ക്കു­യർ­ത്തു­വാൻ വാ­ര്യർ­ക്കു ക­ഴി­യു­ന്നു­ണ്ടു്. ദേ­വി­യെ­പ്പോ­ലും വ­ക­വെ­യ്ക്കാ­തെ അ­നീ­തി­ക്കെ­തി­രാ­യി ഖ­ഡ്ഗ­മൂ­രി­യ ആ വേ­ട­യു­വാ­വു് അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സ­ത്തി­നെ­തി­രാ­യി സമരം ചെ­യ്തു മ­നു­ഷ്യ­സം­സ്കാ­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­ത്ത­റ­പാ­കി­യ മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തി­നി­ധി­യാ­ണു്. ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘പ­ഴ­യ­പാ­ട്ടു്’ മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗ­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ സം­ഗ്ര­ഹി­ച്ച ഒ­ന്നാ­മ­ദ്ധ്യാ­യ­മാ­ണു്. ശ്രീ. വാ­ര്യ­രു­ടെ ആ­ന­ക്കാ­ര­നും ച­രി­ത്ര­പ­ര­മാ­യ ഒ­രു­ഭാ­ഗം അ­ഭി­ന­യി­ക്കാ­നു­ണ്ടു്. താൻ സ്നേ­ഹി­ച്ച വസ്തു ആ­ശ­യ്ക്കി­ട­മി­ല്ലാ­ത്ത ത­ര­ത്തിൽ ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു­പോ­യ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തി­ലു­ള്ള സ­ങ്ക­ട­മാ­ണു് ക­വി­താ­വി­ഷ­യം. പക്ഷേ, മ­റ്റൊ­രു­ത­ര­ത്തിൽ അ­തി­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ഒ­ന്നാ­ണു് ആ ക­ഥ­യു­ടെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം. ആ ആ­ന­ക്കാ­ര­നു തന്റെ തൊ­ഴി­ലി­നോ­ടും ആ­ന­യോ­ടും ഉള്ള സ്നേ­ഹം ഫ്യൂ­ഡൽ­കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­സ്വ­ഭാ­വ­മാ­ണു്. വ്യ­ക്തി­പ­ര­മാ­യ ലാ­ഭ­മെ­ന്ന­താ­ണ­ല്ലോ മു­ത­ലാ­ളി­ത്ത­കാ­ല­ത്തി­ന്റെ ആദർശം. ഈ ക­ച്ച­വ­ട­മ­ന­സ്ഥി­തി വ­ള­രു­ന്ന­തി­നു­മു­മ്പു ഫ്യൂ­ഡൽ­കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ സ്ഥാ­ന­മ­നു­സ­രി­ച്ചു­ള്ള പ­ര­സ്പ­ര­സ്നേ­ഹ­വി­ശ്വാ­സ­ങ്ങ­ളി­ന്മേ­ലാ­യി­രു­ന്നു സ­മു­ദാ­യം കെ­ട്ടി­പ്പ­ടു­ത്തി­രു­ന്ന­തു്. പു­റ­കോ­ട്ടു­നോ­ക്കാൻ പ്ര­ത്യേ­കം വാ­സ­ന­യു­ള്ള ചിലർ ഈ സ­മ്പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ വൈ­കാ­രി­ക­പ്പു­റം­പൂ­ച്ചു കണ്ടു മ­യ­ങ്ങി­പ്പോ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അ­തി­ന്റെ അ­വ­സാ­നം ആ ആ­ന­ക്കാ­ര­ന്റെ­തും അ­മ്മ­യെ­ത്ത­ല്ലി ഓ­ടി­പ്പോ­യ മ­ക­ന്റേ­തു­മാ­ണു്. രം­ഗ­ത്തു­വ­രാ­ത്ത ഒരു ചൂ­ഷ­ക­നു­വേ­ണ്ടി ആനയും ആ­ന­ക്കാ­ര­നും പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്നു. അവർ തു­ല്യ­ദുഃ­ഖി­ത­രാ­ണു്; സ­ഖാ­ക്ക­ളാ­ണു്. അ­വർ­ക്കു പ­ര­സ്പ­ര­സ്നേ­ഹ­മ­ല്ലാ­തെ സ­മ്പാ­ദ്യ­മി­ല്ല. അ­ങ്ങ­നെ­യി­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഒരാൾ പോയാൽ പി­ന്നെ മ­റ്റെ­യാ­ളി­ന്റെ ജീ­വി­തം അ­നാ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ആ­ന­ക്കാ­ര­നും മ­രി­ച്ചു­പോ­കു­ന്നു. ആ കാ­ല­ഘ­ട്ടം ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഉ­ള്ള­വ­നും ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വ­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം കു­റേ­ക്കൂ­ടി വർ­ദ്ധി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തെ­യാ­ണു് ‘തീ­വ­ണ്ടി­യി­ലെ പാ­ട്ടു്’ ചി­ത്ര­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു്. ധ­നി­ക­നും ദ­രി­ദ്ര­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള വൈ­രു­ദ്ധ്യ­ത്തെ ഒരു പ്രേ­മ­ബ­ന്ധം­കൊ­ണ്ടു കീ­ഴ്‌­വ­ര­യി­ട്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ചെ­ട്ടി­യാ­രു­ടെ മ­ക­ളു­ടെ സൗ­ന്ദ­ര്യ­വും കു­റ­വ­ന്റെ സം­ഗീ­ത­വും ത­മ്മി­ലി­ട­യു­മ്പോൾ സ­മു­ദാ­യം അ­വ­രി­രു­വ­രെ­യും ചു­ട­ല­യി­ലേ­ക്കു വ­ഴി­ന­ട­ത്തു­ന്നു. ആ ര­മ­ണ­നും മ­രി­ക്കു­ക­ത­ന്നെ വേണം. വാ­ര്യർ ഒരു ക­ഥ­പ­റ­യു­ക മാ­ത്ര­മേ ചെ­യ്യു­ന്നു­ള്ളു. പക്ഷേ, പ്രേ­മി­ക്കാൻ പോലും സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മി­ല്ലാ­ത്ത സ­മു­ദാ­യ­ഘ­ട­ന­യെ വാ­യ­ന­ക്കാ­രൻ വെ­റു­ക്കു­ക­കൂ­ടി ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്.

കാലം പി­ന്നെ­യും ക­ഴി­ഞ്ഞു. സാ­മ്രാ­ജ്യ­ത്വം കോ­ള­ണി­ക­ളിൽ കൊ­ള്ള­ന­ട­ത്തു­ക­യാ­ണു്. ഭൗ­തി­ക­വി­ഭ­വ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടു­മാ­ത്രം വെ­ള്ള­ക്കാ­രൻ സം­തൃ­പ്ത­നാ­യി­ല്ല. പൂ­നി­ലാ­വിൽ കണ്ട കു­ട­കു­കാ­രി­യു­ടെ പ­രി­ശു­ദ്ധി­യും അയാൾ അ­പ­ഹ­രി­ച്ചു. കൊടിയ പ്ര­തി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ ഒരു ക­ഥ­കൊ­ണ്ടു വാ­ര്യർ അ­ക്കാ­ര്യ­വും പ­റ­യു­ന്നു. അതിൽ ഒന്നു മാ­ത്ര­മാ­ണു് ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാ­നു­ള്ള­തു്. ആ കു­ട­കു­കാ­ര­നെ ‘അ­ഹിം­സാ പരമോ ധർ­മ്മഃ’ എന്ന രോഗം ബാ­ധി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു്, അഥവാ, അയാൾ ക­പ­ട­സ­ന്യാ­സി­യ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു്, വേ­ദാ­ന്തം പ്ര­സം­ഗി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു മാറു തു­ള­യ്ക്കു­ക­യും മാ­ന­ഭം­ഗം ചെ­യ്ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­ന്റെ മുൻ­പിൽ വാ­ലാ­ട്ടി­നി­ന്നു ശി­ങ്കി­ടി­പാ­ടു­ന്ന ഫി­ലോ­സ­ഫി­യിൽ ശ്രീ. വാ­ര്യർ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

ഒ­രി­ക്കൽ­കൂ­ടി മതം ക­വി­താ­വി­ഷ­യ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. ഇ­ക്കു­റി­മ­ത­വും ലൈം­ഗി­ക­വി­കാ­ര­വും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­ത്തെ­യാ­ണു് വാ­ര്യർ പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ന്ന­തു്. ക്രി­സ്തു­വി­നു മൂ­ന്നു ശ­താ­ബ്ദം ക­ഴി­ഞ്ഞ­തി­നു­ശേ­ഷം ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തിൽ ബ്ര­ഹ്മ­ച­ര്യ­ത്തി­നു വലിയ പ്രാ­ബ­ല്യം സി­ദ്ധി­ച്ചു. കുറെ ശ­താ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളി­ലേ­യ്ക്കു യൂ­റോ­പ്പി­ലും പാ­ല­സ്തീ­നി­ലും ഇതു് ഒ­രു­ത­രം ഭ്രാ­ന്താ­യി­ത്തീർ­ന്നു. വെറും ബ്ര­ഹ്മ­ച­ര്യം­ത­ന്നെ സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലേ­ക്കു­ള്ള വ­ഴി­യാ­യി ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. വി­വാ­ഹി­തർ ബ്ര­ഹ്മ­ച­ര്യം­പാ­ലി­ക്കു­ന്ന­തു് ഏ­റ്റ­വും ഉ­ത്കൃ­ഷ്ട­മാ­യ ഭ­ക്തി­മാർ­ഗ്ഗ­വു­മാ­യി. കു­ട്ടി­ക­ളെ സ്നേ­ഹി­ക്കു­ക­യും കു­ടും­ബ­ത്തെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ക­യും വേ­ശ്യ­ക­ളോ­ടൊ­ത്തു ജീ­വി­ക്കു­ക­യും­ചെ­യ്ത ഒരു മ­ഹാ­ന്റെ അ­നു­യാ­യി­കൾ ജീ­വി­ത­ത്തെ വെ­റു­ത്തു മ­നു­ഷ്യാ­ത്മാ­വി­നെ മു­ര­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഇ­ത്ത­ര­മൊ­രു വൈ­ക­ല്യ­ത്തി­നു് എ­ങ്ങ­നെ അ­ടി­മ­പ്പെ­ട്ടു­വെ­ന്നു പലരും ചി­ന്തി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. സെ­മി­റ്റി­ക് വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു പൊ­തു­വാ­യി കാ­ണ­പ്പെ­ടു­ന്ന സ്ത്രീ­വി­ദ്വേ­ഷ­മാ­ണു് ഇതിനു കാരണം എന്നു ചിലർ അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. ശ്രീ. വാ­ര്യർ കു­റെ­ക്കൂ­ടി അ­ടി­സ്ഥാ­ന­പ­ര­മാ­യ ഒരു കാ­ര­ണ­മാ­ണു് കാ­ണു­ന്ന­തു്. ഭ­ക്തി­യും കാ­മാ­സ­ക്തി­യും ഒരു വി­കാ­രം­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­ന്റെ സ­ബ്ലി­മേ­റ്റ­ഡ് രൂ­പ­മാ­ണു് ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു്. പി­ന്നെ­യെ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് മതം ബ്ര­ഹ്മ­ചാ­രി­ത്വ­ത്തി­നു കാ­ര­ണ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തു്? അ­തി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്: രണ്ടു ശ­ക്തി­കൾ ഒരു മ­ന­സ്സി­നെ കൈ­വ­ശ­പ്പെ­ടു­ത്താൻ ശ്ര­മി­ക്കു­മ്പോൾ അവ ത­മ്മിൽ ഒരു പ­ര­സ്പ­ര­മാ­ത്സ­ര്യം സം­ജാ­ത­മാ­കു­ന്നു. അ­തി­ശ­ക്തി­യാ­യ കാ­മാ­സ­ക്തി­യു­ള്ള പു­രു­ഷ­നും സ്ത്രീ­യും ഒ­ന്നു­കിൽ ഇണയെ വെ­റു­ത്തു മ­ത­ത്തി­ലെ­ത്തും. അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ, സർ­വ്വ­വും മ­റ­ന്നു ഭോ­ഗേ­ച്ച­യിൽ­ത്ത­ന്നെ ക­ഴി­യും. ഇതിൽ, ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ വർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു് എ­ണ്ണ­ത്തിൽ കൂ­ടു­തൽ. പക്ഷേ, അവർ സാ­ധാ­ര­ണ­യാ­യ­തു­കൊ­ണ്ടു് അവരെ നാം ഗൗ­നി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ കൂ­ട്ടർ ത­ല­കു­ത്തി­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് അവർ ന­മ്മു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ­യെ പി­ടി­ച്ചു­പ­റ്റു­ന്നു. സ്ത്രീ­യെ വെ­റു­ക്കു­ന്ന പു­ണ്യ­വാ­ള­നും, ബ്ര­ഹ്മ­ചാ­രി­യാ­യ കാ­പാ­ലി­ക­നും, ഇ­ഷ്ട­ദേ­വ­ത ക­ന്യ­കാ­മ­റി­യ­യും ദുർ­ഗ്ഗ­യു­മാ­ണെ­ന്നു് ഓർ­മ്മി­ക്ക­ണം. ഈ ന്യൂ­റോ­സി­സ് ബാ­ധി­ച്ച ഒരു നല്ല മ­നു­ഷ്യ­നാ­ണു് അ­ലെ­ക്സി­സ്സു്. അ­ദ്ദേ­ഹം അ­വ­സാ­ന­മാ­യി ഭാ­ര്യ­യു­ടെ അ­ടു­ത്തു താ­മ­സി­ക്കാൻ ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് സ­ബ്ലി­മേ­റ്റ് ചെയ്ത കാ­മ­ത്തെ­യാ­ണു് കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്. മർ­ദ്ദി­ത­വി­കാ­ര­ങ്ങൾ കൊ­ടു­മ്പി­രി­കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന ആ ചി­ത്രം ശ്രീ. വാ­ര്യ­രു­ടെ ക­വി­ത­യി­ലാ­ണോ, ശ്രീ. കെ. സി. എസ്. പ­ണി­ക്ക­രു­ടെ ചി­ത്ര­ത്തി­ലാ­ണോ മി­ക­ച്ചു­നി­ല്ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു തീർ­ത്തു­പ­റ­യാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­നിർ­മ്മി­തി­യി­ലും ശ്രീ. വാ­ര്യർ വി­ജ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­റ്റൊ­രു രാ­ജ്യ­ത്തിൽ, അ­ടു­ത്തു പ­രി­ച­യ­മി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു മ­ത­ത്തി­ലെ കാ­ര്യ­മെ­ടു­ത്തു പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­മ്പോൾ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം ന­ന്നാ­ക്കു­ക­യെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു ശ്ര­മ­ക­ര­മാ­യ ഒരു ജോ­ലി­യാ­ണു്. പ­രി­ത്യ­ക്ത­യാ­യ ആ ഭാ­ര്യ­യെ­യും വാ­ര്യർ ചി­ത്രീ­ക­രി­ക്കു­ന്നു. ജീ­വി­ത­കാ­ല­മെ­ല്ലാം ഒരു ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­വി­ധ­വ­യെ­പ്പോ­ലെ ക­ഴി­യേ­ണ്ടി­വ­രു­ന്ന ഒരു സാ­ധു­സ്ത്രീ­ക്കു മതം പു­ണ്യ­വ­തി­പ്പ­ട്ടം കൊ­ടു­ത്ത­താ­യി­ട്ട­റി­വി­ല്ല. അവർ ഈ അ­തി­രു­ക­ട­ന്ന ഭ­ക്തി­യൊ­ന്നും ചോ­ദി­ച്ചു­വാ­ങ്ങി­യ­ത­ല്ല. അ­വർ­ക്കു വി­വാ­ഹ­മോ­ച­നം കൊ­ടു­ക്കാ­നും മതം ത­യ്യാ­റി­ല്ല. ഇ­താ­ണു് മ­നു­ഷ്യ­നെ തല്ലി സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ ക­യ­റ്റു­ന്ന ഏർ­പ്പാ­ടു്. വേ­ണ്ട­കാ­ല­ത്തു വി­വാ­ഹം­ചെ­യ്യാ­തെ, പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാ­തെ, മ­നു­ഷ്യ­രെ സ്നേ­ഹി­ക്കാൻ ക­ഴി­വി­ല്ലാ­തെ, ത­ല­തി­രി­ഞ്ഞു­പോ­യ കി­ഴ­വൻ­പു­രോ­ഹി­ത­ന്മാ­രു­ടെ കൈയിൽ ഒരു നല്ല ത­ത്ത്വം ല­ഭി­ച്ചാൽ അവർ അ­തി­നോ­ടു് എ­ന്തു­ചെ­യ്യു­മെ­ന്നു വാ­ര്യർ കാ­ണി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

images/Vallathol.jpg
വ­ള്ള­ത്തോൾ

അ­വ­സാ­ന­മാ­യി വാ­ര്യർ പാ­ടു­ന്ന­തു് ഇ­ന്ന­ത്തെ ഇ­ന്ത്യ­യു­ടെ ദേ­ശീ­യ­ഗാ­ന­മാ­ണു്. തൊ­ഴി­ലു­തെ­ണ്ടി പ­ട്ട­ണ­ത്തി­ലെ­ത്തു­ന്ന പ­ട്ടി­ണി­ക്കാ­രൻ കാ­ണു­ന്ന യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ങ്ങൾ. തി­രു­വാ­ഴി­ത്താൻ രാ­ജാ­വി­നെ ന­ഗ്ന­നാ­ക്കി ഘോ­ഷ­യാ­ത്ര ന­ട­ത്തി­യെ­ന്നൊ­രു ക­ഥ­യു­ണ്ടു്. തി­രു­വാ­ഴി­ത്താ­നൊ­രു വ­സ്ത്ര­മു­ണ്ടാ­ക്കി. അതു വളരെ നേർ­ത്ത­താ­യി­രു­ന്ന­ത്രേ. അ­വ­ന­വ­ന്റെ ജോ­ലി­ക്കു് അ­പ്രാ­പ്ത­രാ­യ­വർ­ക്കു് അ­തു­കാ­ണാൻ ക­ഴി­വു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. തി­രു­വാ­ഴി­ത്താൻ രാ­ജാ­വി­നെ വ­സ്ത്ര­മു­ടു­പ്പി­ച്ചു. ത­നി­ക്കു് അതു കാണാൻ വ­യ്യാ­യെ­ന്ന ര­ഹ­സ്യം രാ­ജാ­വു് ഒ­ളി­ച്ചു. രാ­ജ്യ­ത്തു­ള്ള മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ­യും ക­ഥ­യ­തു­ത­ന്നെ. ഒരു കൊ­ച്ചു­കു­ട്ടി മാ­ത്രം വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­ഞ്ഞു: ‘അയ്യോ! രാ­ജാ­വു മു­ണ്ടു­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ലേ!’ ഒ­ന്നു­മ­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ­ത്ത ആ കു­ട്ടി­യാ­ണു് കൃ­ഷ്ണ­വാ­ര്യർ. ആ­ഗ­സ്റ്റ് പ­തി­ന­ഞ്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞു. കൊ­ടി­യി­ലെ ചായം മ­ഴ­യി­ലൊ­ലി­ച്ചു­പോ­യി. ഇ­പ്പോൾ രാ­ജ്യം ഭ­രി­ക്കു­ന്ന­തു നമ്മൾ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. കാ­ര്യ­മെ­ല്ലാം സു­ഭി­ക്ഷ­മാ­യി. പക്ഷേ, കു­ട്ടി­യു­ടെ അ­ഭി­പ്രാ­യം രാ­ജാ­വു മു­ണ്ടു­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നാ­ണു്. ഇ­ന്നും നാ­ട്ടു­കാ­ര­നു പ­ട്ടി­ണി­യും തൊ­ഴി­ലി­ല്ലാ­യ്മ­യു­മാ­ണു്. നൃ­ത്ത­വും മ­ദ്യ­വും സാ­യ്പി­നാ­ണു്. ഇ­ന്നും ഇ­ന്ത്യാ­ക്കാ­രൻ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യാ­ണു്. സാ­യ്പാ­ണു് ക­മ്പ­നി­യു­ട­മ­സ്ഥൻ. പക്ഷേ, അ­തൊ­ന്നും അധികം വി­വ­രി­ക്കു­വാൻ ഈ കാ­ലാ­വ­സ്ഥ ന­ന്ന­ല്ല. അ­വ­താ­രി­ക­യെ­ഴു­ത്തു് ആ­രോ­ഗ്യ­ത്തെ അ­പ­ക­ട­പ്പെ­ടു­ത്ത­രു­ത­ല്ലോ.

അ­പ്പോൾ, വാ­ര്യ­രു­ടെ ക­വി­താ­വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ എ­ല്ലാം കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ത്താൽ ഒരു മ­നു­ഷ്യ­ച­രി­ത്ര­സം­ഗ്ര­ഹ­മാ­യി. നീ­ണ്ടു­നീ­ണ്ട ആ ക­ഥ­യി­ലെ പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ചില ഏടുകൾ. വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ പു­രോ­ഗ­മ­ന­പ­ര­മാ­ണു്. അ­തി­നാ­രും ബഹളം കൂ­ട്ട­ണ്ട. പക്ഷേ, ഇ­തി­നു­മു­മ്പും പല ക­വി­ക­ളും പു­രോ­ഗ­മ­ന­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­തി­പാ­ദി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അവ വേ­ണ്ട­ത്ര ജ­ന­കീ­യ­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ‘നീണ്ട ക­വി­ത­കൾ’ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ഏ­റ്റ­വും നല്ല ക­വി­ത­ക­ളാ­ണെ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­ഭി­പ്രാ­യ­മി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും, അവ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ഒരു പുതിയ ക­വി­താ­പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തി­നു പ്രാ­യം തി­ക­ഞ്ഞു­വെ­ന്നു വി­ളി­ച്ച­റി­യി­ക്കു­ന്നു. എ­ന്താ­ണു് ഈ ക­വി­ത­കൾ­ക്കു­ള്ള സ­വി­ശേ­ഷ­ത?

പറയാം. അതൊരു രൂ­പ­ഭ­ദ്ര­താ­പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്. വാ­ളി­നു് നല്ല ഉ­രു­ക്കു മാ­ത്രം പോരാ, മൂർ­ച്ച­യും ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു കോ­ഡ്വെൽ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ, സ­ജ്ജാ­ദ് സ­ഹീ­റും.

images/pbhaskaran.jpg
പി. ഭാ­സ്ക­രൻ

പഴയ വീ­ഞ്ഞു് പുതിയ തു­രു­ത്തി­യിൽ ഒ­ഴി­ച്ചാൽ തു­രു­ത്തി പൊ­ട്ടി വീ­ഞ്ഞും തു­രു­ത്തി­യും ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­മെ­ന്നു ക്രി­സ്തു ഒ­രി­ക്കൽ പ­റ­ഞ്ഞു. അ­തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം മ­ഹാ­ക­വി വ­ള്ള­ത്തോൾ പ­റ­ഞ്ഞ­തു പോലെ പാ­ത്ര­വും ഉ­ള്ള­ട­ക്ക­വും ത­മ്മിൽ ബ­ന്ധ­മി­ല്ലെ­ന്ന­ല്ല, നേ­രെ­മ­റി­ച്ചാ­ണു്. പഴയ വീ­ഞ്ഞി­നു ശ­ക്തി­കൂ­ടും. അതിനു പഴയ പാ­ത്രം­ത­ന്നെ വേണം. പുതിയ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു ശക്തി കൂടും, അ­വ­യ്ക്കു പുതിയ ക­ലാ­രൂ­പ­ങ്ങൾ കൂ­ടി­യേ തീരു. ‘ഹി­റ്റ്ലർ വധം’ കഥകളി വി­ജ­യ­ക­ര­മാ­കാ­ത്ത­തി­ന്റെ കാരണം, കവി വ­ത്തി­ക്കാ­ന്റെ ഏ­ജ­ന്റാ­യ­ത­ല്ല, ആ വി­ഷ­യ­ത്തി­നു ക­ഥ­ക­ളി­രൂ­പം പ­റ്റു­ക­യി­ല്ലെ­ന്ന­താ­ണു്. കു­റെ­ക്കാ­ല­മാ­യി കവിത ജ­ന­കീ­യ­മാ­ക്കി­ത്തീർ­ക്കു­വാൻ ബോ­ധ­പൂർ­വ്വ­മാ­യ പല പ­രി­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളും ന­ട­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. കെ­ടാ­മം­ഗ­ല­ത്തി­ന്റെ ക­ട­ത്തു­വ­ഞ്ചി­യും, ച­ങ്ങ­മ്പു­ഴ­യു­ടെ വാ­ഴ­ക്കു­ല­യും, ഭാ­സ്ക­ര­ന്റെ വ­യ­ലാ­റും, വാ­ര്യ­രു­ടെ എ­ലി­ക­ളും ആ പ­രി­ശ്ര­മ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­മ­സൃ­ഷ്ടി­ക­ളാ­ണു്. ആ­മ്പ­ലും ച­ന്ദ്രി­ക­യും ക­വി­താ­വി­ഷ­യ­മ­ല്ലെ­ന്നു് ഇനി ക­വി­ക­ളോ­ടു് ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കേ­ണ്ട ആ­വ­ശ്യ­മി­ല്ല. ‘കു­ച­കു­ലാ­ച­ല­ങ്ങ­ളും’ ‘വ­രാ­രോ­ഹ­ങ്ങ­ളും’ തപ്പി ന­ട­ക്കു­ന്ന വ­യ­സ്സു­ന്മാ­രാ­രും ഇനി സോ­ഷ്യ­ലി­സ്റ്റാ­യി­ത്തീ­രു­മെ­ന്നു് ആ­ശി­ക്കേ­ണ്ട­തു­മി­ല്ല. ഉ­ള്ള­ട­ക്കം ജ­ന­കീ­യ­മാ­യി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞു. കവിത ജ­ന­കീ­യ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല­താ­നും. എന്തോ ഒരു കൃ­ത്രി­മ­ത്വം അ­തിൽ­ത­ങ്ങി­നി­ന്നു. എ­ങ്ങ­നെ­യോ ത­പ്പി­ത്ത­ട­ഞ്ഞു് ഈ കൃ­ത്രി­മ­ത്വം രൂ­പ­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു ശ്രീ. വാ­ര്യർ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി. ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ച ക­വി­ത­ക­ളെ­ല്ലാം ബൂർ­ഷ്വാ­കാ­ല­ത്തെ ക­ലാ­സ­ങ്കേ­ത­ങ്ങ­ള­നു­സ­രി­ച്ചു­ള്ള­താ­ണു്. വിഷയം ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു ര­സ­മു­ള്ള­താ­ണെ­ങ്കി­ലും ടെ­ക്നി­ക് അ­വർ­ക്കു ദ­ഹി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല. അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു് അ­വ­യ്ക്കു വേ­ണ്ട­ത്ര പ്ര­ചാ­രം ല­ഭി­ക്കാ­ത്ത­തി­ന്റെ കാ­ര­ണ­വും. നാ­ട്ടു­കാർ­ക്കു നാടൻ ടെ­ക്നി­ക് ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്, അ­താ­യ­തു നാ­ടോ­ടി­പ്പാ­ട്ടു്. ഈ രീ­തി­യിൽ ആ­ദ്യ­മാ­യി ഉ­ണ്ടാ­യ ക­വി­ത­ക­ളിൽ ഏ­റ്റ­വും ഗ­ണ്യ­മാ­യ­തു് വാ­ര്യ­രു­ടെ ‘പഴയ പാ­ട്ടു്’ ആണു്. അതു വാ­യി­ച്ചു­കി­ട്ടി­യ പ്ര­ചോ­ദ­ന­മാ­ണു് ശ്രീ. ഭാ­സ്ക­ര­നെ ക്കൊ­ണ്ടു് ‘പ­യ­ന­യും കൊ­ന്ന­യും പ­ര­ണ­യും പൂ­ക്കു­ന്ന പ­രി­യാ­രം­കു­ന്നി­ന്റെ ചോ­ട്ടിൽ’ എന്നു തു­ട­ങ്ങു­ന്ന പാ­ട്ടെ­ഴു­തി­ച്ച­തു്. അ­തി­നു­ശേ­ഷം ച­ങ്ങ­മ്പു­ഴ­യു­ടെ തു­കി­ലു­ണർ­ത്തു പാ­ട്ടു് (രാ­ക്കി­ളി­കൾ) എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ടു. ഇ­ങ്ങ­നെ ന­മ്മു­ടെ യു­വ­ക­വി­കൾ ഇ­ന്ന­ത്തെ കാ­ല­ത്തി­നു­വേ­ണ്ട ക­വി­താ­രീ­തി­യി­ലെ­ത്തി. അ­ങ്ങ­നെ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ര­ണ്ടാ­മ­തും ഫോ­ക്ക് പോ­യ­ട്രി ഉ­ണ്ടാ­യി. ഫോ­ക്ക് പോ­യ­ട്രി യെ­ന്നു കേൾ­ക്കു­മ്പോ­ഴേ­യ്ക്കും അതു കൂ­ടി­യേ തീ­രു­വെ­ന്ന് ആർ­ത്തു വി­ളി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, പ­ലർ­ക്കും അ­തി­ന്റെ രൂ­പ­മെ­ന്താ­ണെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­യി­ട്ട­റി­വി­ല്ല. ഫോ­ക്ക് പോ­യ­ട്രി­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം ക­വി­ത­യു­ടെ­യും പൊ­തു­വേ­ല­യു­ടെ­യും ച­രി­ത്രം കൊ­ണ്ടു­മാ­ത്ര­മേ ഗ്ര­ഹി­ക്കാൻ കഴിയു.

images/Changampuzha.jpg
ച­ങ്ങ­മ്പു­ഴ

എല്ലാ ക­ല­ക­ളു­ടെ­യും ഉ­ത്ഭ­വം ജ­ന­കീ­യ­മാ­ണു്. മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ വി­ശ്ര­മാ­വ­സ­ര­ങ്ങ­ളിൽ തന്റെ അ­നു­ഭൂ­തി­കൾ­ക്കു പ്ര­ക­ട­നം ന­ല്കി­യ ഉ­പാ­ധി­ക­ളാ­ണു് ക­ലാ­രൂ­പ­ങ്ങൾ. ആ അ­നു­ഭൂ­തി­കൾ സ­മു­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ പൊ­തു­വാ­യ അ­നു­ഭൂ­തി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. യാ­തൊ­രു കൃ­ത്രി­മ­ത്വ­വും അ­വ­യു­ടെ പ്ര­ക­ട­ന­ത്തിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ജീ­വി­താ­ന­ന്ദ­ത്തെ പൊ­തു­വെ­യും യ­ഥാർ­ത്ഥ­സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­തേ­കി­ച്ചും അവ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും, ര­സി­ക്കു­ക­യെ­ന്ന­തിൽ ക­വി­ഞ്ഞു് അ­വ­യ്ക്കു് ഒ­രു­ദ്യോ­ഗ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. വി­ശ്ര­മ­വേ­ള­കൾ ചു­രു­ങ്ങി­യി­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു ക­ലാ­സൃ­ഷ്ടി വ­ലു­പ്പ­ത്തി­ലും കു­റ­വാ­യി­രു­ന്നു. കാ­ല­ക്ര­മ­ത്തിൽ ഉ­പ­ക­ര­ണം, യ­ന്ത്രം മു­ത­ലാ­യ­വ­യു­ടെ വ­ളർ­ച്ച­കൊ­ണ്ടു വി­ശ്ര­മ­ത്തി­നു­ള്ള അവസരം വർ­ദ്ധി­ച്ചു. പക്ഷേ, അ­തോ­ടൊ­പ്പം സ­മു­ദാ­യ­ഘ­ട­ന­യു­ടെ രൂ­പ­വും മാറി. ഒരു ഭൂ­രി­പ­ക്ഷ­ത്തി­നു വി­ശ്ര­മ­മി­ല്ലാ­ത്ത വേ­ല­യും ഒരു ന്യൂ­ന­പ­ക്ഷ­ത്തി­നു വേ­ല­യി­ല്ലാ­ത്ത വി­ശ്ര­മ­വും എന്ന നി­ല­യി­ലെ­ത്തി. അ­തോ­ടു­കൂ­ടി ഭൂ­രി­പ­ക്ഷ­ത്തി­നു ക­ലാ­സൃ­ഷ്ടി­ക്കും ആ­സ്വാ­ദ­ന­ത്തി­നു­മു­ള്ള അവസരം നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. അവർ മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­സ്ഥ­യി­ലേ­ക്കു താണു. യ­ഥാർ­ത്ഥ ജ­ന­കീ­യ­ക­ല­യാ­യ നാ­ടോ­ടി­പ്പാ­ട്ടു­കൾ കു­റ­ഞ്ഞു­കു­റ­ഞ്ഞു് ഇ­ല്ലാ­താ­യി­ത്തീർ­ന്നു. ന്യൂ­ന­പ­ക്ഷ­ത്തി­നാ­ക­ട്ടെ ക­ല­യി­ല്ലെ­ങ്കിൽ നേ­രം­പോ­ക്കാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. അവർ വ­ള­രെ­യ­ധി­കം ക­ലാ­സൃ­ഷ്ടി ചെ­യ്തു. ആ സൃ­ഷ്ടി­കൾ അ­വ­യു­ടെ സ്ര­ഷ്ടാ­ക്ക­ളു­ടെ ജീ­വി­ത­ത്തെ പ്ര­തി­ഫ­ലി­പ്പി­ച്ചു. ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ആ­ന­ന്ദം ക­വി­ത­ക­ളിൽ­നി­ന്നു മാ­ഞ്ഞു. പലതരം ത­ത്ത്വ­ചി­ന്ത­ക­ളും ക­ലാ­വി­ഷ­യ­മാ­യി. മ­ത­പ­ര­മാ­യ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇ­ക്കാ­ല­ത്തെ പ്ര­ധാ­ന ക­ലാ­വ­സ്തു. ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ­നി­ന്നു് ഈ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­നു­ള്ള പ്ര­ത്യേ­ക­ത­കൾ മൂ­ന്നാ­ണു്. ഒ­ന്നാ­മ­താ­യി കല ജ­ന­സാ­മാ­ന്യ­ത്തോ­ടു ബ­ന്ധ­മി­ല്ലാ­ത്ത­താ­യി. ഒരു ചെ­റു­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ വി­നോ­ദോ­പാ­ധി­യാ­യി­ത്തീർ­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­തി­ന്റെ ഉ­ള്ള­ട­ക്കം യ­ഥാർ­ത്ഥ സ­മു­ദാ­യം പ്ര­തി­ഫ­ലി­ക്കാ­ത്ത­താ­യി­ത്തീർ­ന്നു. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ മാ­റ്റം ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­യ­താ­ണു്. ക­ലാ­വി­ഷ­യം സ­മു­ദാ­യ­ത്തി­നു പൊ­തു­വാ­യ­ത­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടു് ക­ല­യു­ടെ സ്വാ­ഭാ­വി­ക­ത്വം ന­ശി­ച്ചു. ക­ലാ­സ­ങ്കേ­ത­ങ്ങൾ കൃ­ത്രി­മ­മാ­യി. ഫ്യൂ­ഡൽ­ക­ല­യു­ടെ സാ­ങ്കേ­തി­ക­മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യ ക്ലാ­സ്സി­സി­സ­വും ബൂർ­ഷ്വാ­സ­ങ്കേ­ത­മാ­യ റൊ­മാ­ന്റി­സി­സ­വും ഈ കൃ­ത്രി­മ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അവ ഉ­ള്ള­ട­ക്ക­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യ­നെ­വി­ട്ടു കാ­ടു­ക­യ­റി, രൂ­പ­ത്തിൽ യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തെ വി­ട്ടു സ്വ­പ്ന­ങ്ങ­ളി­ലെ­ത്തു­ക­യും ചെ­യ്തു. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ മാ­റ്റം, ഈ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണു് കല ഒരു ഉ­പ­ക­ര­ണ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്ന­തെ­ന്നാ­ണു്. ആ­ദ്യ­കാ­ല­ത്തെ ജ­ന­കീ­യ­ക­ല­യ്ക്കു ര­സ­മെ­ന്ന­തിൽ­ക്ക­വി­ഞ്ഞു ബോ­ധ­പൂർ­വ്വ­മാ­യ ല­ക്ഷ്യ­മൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ക­ട്ടെ, കല ക­ല­യ്ക്കു­വേ­ണ്ടി­യെ­ന്നു വാ­ദി­ച്ച­വർ­കൂ­ടി, കലയെ ഒരു പ്ര­ച­ര­ണോ­പ­ക­ര­ണ­മാ­യി­ട്ടു­പ­യോ­ഗി­ച്ചു. ഇന്നു മ­നു­ഷ്യൻ സോ­ഷ്യ­ലി­സ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു കു­തി­ച്ചു­ക­യ­റു­ക­യാ­ണു്. അ­തി­ന­നു­സ­രി­ച്ചു ക­ലാ­സ­ങ്കേ­തം റി­യ­ലി­സ­ത്തി­ന്റെ പല പ­ടി­ക­ളിൽ­കൂ­ടി ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്നു. ഈ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തി­ലാ­ണു് നാ­ള­ത്തെ (ഇ­ന്ന­ത്തെ­യും) കവിത എ­ന്താ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ആ­ലോ­ചി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. കവിത സാ­മാ­ന്യ­ജ­ന­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു തി­രി­ച്ചു­വ­ര­ണം; തീർ­ച്ച. അ­തി­നു് ആ­ദ്യ­മാ­യി വിഷയം ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീ­വി­ത­മാ­യി­ത്തീ­ര­ണം. പക്ഷേ, ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ്-​ബൂർഷ്വാ കാ­ല­ഘ­ട്ട­ങ്ങൾ കലയിൽ വ­രു­ത്തി­യ ചില മാ­റ്റ­ങ്ങ­ളെ ന­മു­ക്കു സ്വീ­ക­രി­ക്കാ­തെ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല. ഒ­ന്നാ­മ­തു്, ക­ല­യ്ക്കു താ­ത്ത്വി­ക­മാ­യ ഒരു സ്ഥാ­നം കൊ­ടു­ക്കു­ക­യെ­ന്ന­തു്. ര­ണ്ടാ­മ­തു്, ബോ­ധ­പൂർ­വ്വം അതിനെ ഉ­പ­ക­ര­ണ­മാ­ക്കു­ക­യെ­ന്ന­തു്. ഇ­നി­യ­ത്തെ കല ആ­ദി­മ­ക­ല­പോ­ലെ ല­ക്ഷ്യ­ര­ഹി­ത­മാ­യി­രി­ന്നു­കൂ­ടാ. ആ­ദി­മ­ക­ല­യിൽ­നി­ന്നു ന­മു­ക്കു പ­ഠി­ക്കാ­നു­ള്ള­തു് അ­തി­ന്റെ രൂ­പ­ഭ­ദ്ര­ത­യാ­ണു്. ജ­ന­ഹൃ­ദ­യ­ങ്ങ­ളെ കവരാൻ എന്തു ഗു­ണ­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടാ­ണു് നാ­ടോ­ടി­പ്പാ­ട്ടു­കൾ­ക്കു ക­ഴി­ഞ്ഞ­തു് എന്നു പ­ഠി­ച്ചു് അവയെ അ­നു­ക­രി­ച്ചു ക­വി­ത­യെ­ഴു­തു­ക­യാ­ണു വേ­ണ്ട­തു്. അ­നു­ക­രി­ച്ചു് എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­തു ക­രു­തി­ക്കു­ട്ടി­യാ­ണു്. ഇന്നു ഫോ­ക്കു് ക­വി­ത­യു­ണ്ടാ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ അ­തി­ന്റെ­യർ­ത്ഥം പഴയ പാ­ട്ടു­കൾ ‘ഉ­ദ്ധ­രി­ക്ക­ണ’മെ­ന്ന­ല്ല. അതു പു­രാ­ണ­വ­സ്തു­ഗ­വേ­ഷ­ക­ന്മാ­രു­ടെ ജോ­ലി­യാ­ണു്. ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു പ­കർ­ത്ത­ണ­മെ­ന്നു­മ­ല്ല. മ­നു­ഷ്യൻ ശ­താ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു വളരെ വ­ളർ­ന്നു­പോ­യി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ. കല ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തിൽ ച­രി­ത്രം­പോ­ലെ­യാ­ണു്. ച­രി­ത്രം ആ­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു. പക്ഷേ, ഒ­രി­ക്കൽ ക­ഴി­ഞ്ഞ­തി­ന്റെ വെ­റു­മൊ­രു ആ­വർ­ത്ത­ന­മ­ല്ല; കു­റെ­ക്കൂ­ടി ഉ­ന്ന­ത­മാ­യ ഒരു വൃ­ത്ത­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു പി­രി­യൻ കോ­വ­ണി­പോ­ലെ ക­യ­റി­പ്പോ­കു­ന്ന ഒരു ഗ­തി­യാ­ണു്. ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ പൊ­തു­ക­ലാ­സ­മ്പ­ത്താ­യി­ത്തീ­രാൻ പഴയ പാ­ട്ടു­കൾ­ക്കു് എ­ന്തെ­ല്ലാം ഗു­ണ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു? പ്രാ­ഥ­മി­ക വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളും (സ്നേ­ഹം, പ്ര­തി­കാ­രം മു­ത­ലാ­യ­വ) സാർ­വ്വ­ജ­നീ­ന­മാ­യ വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളും, നേ­രി­ട്ടു­ള്ള പ്ര­തി­പാ­ദ­നം, ല­ളി­ത­മാ­യ ഭാഷ, ഉൾ­നാ­ട­നു­പ­മ­കൾ, പാ­ടാ­വു­ന്ന രാഗം, ഒരു ക­ഥ­യ്ക്കു വേ­ണ്ട­ത്ര നീളം—ഇ­വ­യാ­ണു് പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ­വ. ഇ­വ­യെ­ല്ലാം ശ്രീ. വാ­ര്യ­രു­ടെ ക­വി­ത­ക­ളി­ലു­ണ്ടു്. ഇ­തി­നും പുറമെ ഏ­റ്റ­വും പു­രോ­ഗ­മ­ന­പ­ര­മാ­യ ഒരു ല­ക്ഷ്യ­വു­മു­ണ്ടു്. ‘നീ­ണ്ട­ക­വി­ത­കൾ’ പ­ഴ­യ­പാ­ട്ടു­ക­ളു­ടെ ഒരു വെറും ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പ­ല്ല, ന­വ­ജീ­വൻ തു­ളു­മ്പു­ന്ന പു­ന­രു­ത്ഥാ­ന­മാ­ണു്.

സെ­പ്തം­ബർ 1948.

സി ജെ തോ­മ­സി­ന്റെ ലഘു ജീ­വ­ച­രി­ത്രം

Colophon

Title: Neenda Kavithakalepatti (ml: നീണ്ട ക­വി­ത­ക­ളെ­പ്പ­റ്റി).

Author(s): CJ Thomas.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-12-20.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, CJ Thomas, Neenda Kavithakalepatti, സി ജെ തോമസ്, നീണ്ട ക­വി­ത­ക­ളെ­പ്പ­റ്റി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: December 18, 2021.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Algerien Desert, a photograph by Gruban . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Proofing: Abdul Gafoor; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: LJ Anjana.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.