SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/e-hari-dk-cover.jpg
A statue of military official and horse around tomb of Seongjong at Seolleung, photograph by National Research Institute of Cultural Heritage, Korea .
ബസ് തെ​റ്റാ​തി​രി​ക്കാൻ

കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ ആശയെ എതി​രേ​റ്റ​തു് രണ്ടു് കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഒന്നു് സ്വർ​ണ്ണ​ഫ്രെ​യി​മു​ള്ള കണ്ണ​ട​യി​ലൂ​ടെ അവളെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നോ​ക്കിയ അമ്മാ​യി​യ​മ്മ. അവർ അടു​ത്തു​വ​ന്നു് അവ​ളു​ടെ തൊ​ട്ടു​മു​മ്പിൽ​നി​ന്നു് അവ​ളു​ടെ ഓരോ അം​ഗ​ങ്ങ​ളും പഠി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. വല​ത്തെ കൈ​കൊ​ണ്ടു് കണ്ണട കു​റ​ച്ചു​യർ​ത്തി കണ്ണു​കൾ ചു​ളി​ച്ചു് അവർ ഒരു പത്തു മി​നി​റ്റു​നേ​രം നോ​ക്കി പഠി​ച്ചു. അവ​സാ​നം മക​ന്റെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു് നി​ന​ക്കു ഇങ്ങ​ന​ത്തെ ഒരു​ത്തി​യെ കി​ട്ടി​യു​ള്ളോ​ടാ എന്ന ഒരു നോ​ട്ട​വും എറി​ഞ്ഞു് തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു.

രണ്ടാ​മ​ത്തെ കഥാ​പാ​ത്രം ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അനു​ജ​ത്തി രമ​ണി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് തന്നേ​ക്കാൾ പ്രാ​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് ആശ ഊഹി​ച്ചു. അവൾ ഓടി വന്നു് ചേ​ട്ട​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് കഴു​ത്തിൽ തൂ​ങ്ങി. എന്താ ചേ​ട്ടൻ ഇത്ര നേരം വൈ​കി​യ​തു് എന്നൊ​രു ചോ​ദ്യ​വും. ഗോപി അവളെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലൂ​ടെ പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ഞ്ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എന്തോ പറ​ഞ്ഞു് അക​ത്തേ​ക്കു പോയി. അതോടെ അവൾ​ക്കു് നേ​രി​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്ന കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ എണ്ണം മൂ​ന്നാ​യി. ആശ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം ഉമ്മ​റ​ത്തു​ത​ന്നെ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നി​ന്നു. പി​ന്നെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒരു കസേ​ര​യിൽ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ലോ​ചി​ച്ചു. കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞ അന്നു​ത​ന്നെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ലും, കൊ​ണ്ടാ​ക്ക​ലും കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അന്നു വന്ന​പ്പോൾ വി​ള​ക്കും താ​ല​വും പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് വേറെ ഏതോ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഈ അമ്മ​യും മകളും അല്ല, തീർ​ച്ച. അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തിൽ അവൾ​ക്കു് അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ഒന്നും തോ​ന്നി​യി​ല്ല. എല്ലാ അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​മാ​രും ഒരു പക്ഷെ അങ്ങി​നെ​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും പെ​രു​മാ​റുക.

സ്വ​ന്തം സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആശ​യ്ക്കു നല്ല ബോ​ധ​മു​ണ്ടു്. ചെ​മ്പ​ക​ത്തി​ന്റെ നി​റ​മാ​ണു് അവ​ളു​ടേ​തു്. സിൽ​ക്കു​പോ​ല​ത്തെ തല​മു​ടി, ഭം​ഗി​യു​ള്ള മൂ​ക്കു്, പ്ര​കാ​ശം പര​ത്തു​ന്ന കണ്ണു​കൾ. അതു​പോ​ലെ വടി​വൊ​ത്ത ദേ​ഹ​വും. ഇതെ​ല്ലാം തനി​ക്കു​ണ്ടെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​യാം. ഇതെ​ല്ലാം ഏതു പ്ര​തി​സ​ന്ധി​യി​ലും ആത്മ​വി​ശ്വാ​സം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ഒരു അമ്പ​തു​കാ​രി അമ്മാ​യി​യ​മ്മ തന്നെ നോ​ക്കി പു​രി​കം ചു​ളി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ​ക്കു് വലിയ വി​ഷ​മ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഭർ​ത്താ​വു് അനി​യ​ത്തി​യു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലൂ​ടെ കയ്യി​ട്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു പോ​യ​പ്പോ​ഴും അവൾ​ക്കു് അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ഒന്നും തോ​ന്നി​യി​ല്ല. പക്ഷെ, ഒറ്റ​യ്ക്കു് ഇരി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന വിഷമം കാരണം അവൾ അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ഉമ്മ​റ​ത്തു​നി​ന്നു് തള​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു് കട​ക്കു​ന്ന​തു്. തള​ത്തിൽ നി​ന്നു് രണ്ടു വാ​തി​ലു​ക​ളു​ണ്ടു്. ഒന്നു് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള​തും മറ്റൊ​ന്നു് ഒരു കി​ട​പ്പു​മു​റി​യി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള​തും. തള​ത്തി​ന്റെ ഇട​തു​വ​ശ​ത്തു് മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള കി​ട​പ്പു​മു​റി​യിൽ കട്ടി​ലി​ന്റെ തല​ക്കൽ അമ്മ ഇരി​ക്കു​ന്നു. കാൽ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഗോ​പി​യും. അയാ​ളു​ടെ തോ​ള​ത്തു് കയ്യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് അനി​യ​ത്തി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആശ കട​ന്നു​വ​ന്ന ഉടനെ സം​സാ​രം പെ​ട്ടെ​ന്നു നി​ല​ച്ചു.

ആശ കാൽ പി​ന്നോ​ക്കം​വെ​ച്ചു് തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കാൻ ഭാ​വി​ച്ചു. അപ്പോൾ ഗോപി വി​ളി​ച്ചു.

“ആശ വരു ഇവിടെ ഇരു​ന്നോ​ളൂ.”

ആശ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവിടെ കട്ടി​ല​ല്ലാ​തെ ഇരി​ക്കാൻ വേറെ സ്ഥ​ല​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കട്ടി​ലി​ന്മേൽ അമ്മ​യു​ടെ​യും മക്ക​ളു​ടെ​യും നടു​വി​ലി​രി​ക്കാം. അങ്ങി​നെ​യി​രു​ന്നാൽ രണ്ടു​പ​ക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു​മു​ള്ള നോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ നടു​വിൽ ചൂളി ഇരി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. അവൾ​ക്കു് ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ പി​ന്നിൽ അയാ​ളു​ടെ അനി​യ​ത്തി നിൽ​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ നിൽ​ക്കാൻ തോ​ന്നി. അതൊരു അഭ​യ​സ്ഥാ​ന​മാ​ണു്. ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും താൻ ആക്ര​മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടൊ എന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​മ​ല്ലൊ. അവൾ വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​മേൽ നി​ന്നു. അപ്പോൾ അമ്മാ​യി​യ​മ്മ സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘ഈ വാ​തിൽ​പ്പ​ടി​യി​ന്മേൽ നിൽ​ക്ക്വാ മു​ത​ലാ​യ​തൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ടെ നാ​ട്ടിൽ നല്ല സ്വ​ഭാ​വ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഞങ്ങ​ടെ നാ​ട്ടിൽ ഇതൊ​ന്നും പതി​വി​ല്ല. ഇവിടെ ഇതൊ​ക്കെ അശ്രീ​ക​രാ​യി​ട്ടാ​ണു് കണ​ക്കാ​ക്കു​ന്ന​തു്.’

അവൾ പി​ന്മാ​റി, തള​ത്തിൽ ഒരു കസേ​ര​യിൽ പോയി ഇരു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ അവ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം എങ്ങി​നെ​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന ഒരു ഏക​ദേ​ശ​രൂ​പം ഒരു മു​ന്ന​റി​യി​പ്പാ​യി അവൾ​ക്കു് കി​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.

‘കു​റ​ച്ചു് തണ്ടു​ള്ള കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ണു.’

അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ ശബ്ദം അവൾ കേ​ട്ടു. ഗോപി അപ്പോൾ എന്താ​യി​രി​ക്കും മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കുക എന്ന​വൾ ഊഹി​ച്ചു. ഒരു​പ​ക്ഷെ, ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു രാ​ത്രി​ക​ളു​ടെ പരി​ച​യ​ത്തിൽ അയാൾ​ക്ക​വ​ളോ​ടു് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്ന ധാ​ര​ണ​യാ​ണു് അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. അയാൾ അവ​ളോ​ടു് കൂ​ടു​തൽ അടു​ത്തി​രു​ന്നി​ല്ല. അതു് കു​റ​ച്ചു് ലജ്ജാ​ശീ​ല​നാ​യ​തു കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന​വൾ സമാ​ധാ​നി​ച്ചു.

അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ ശബ്ദം ഉയർ​ന്നു വന്നു. ആശ​യെ​പ്പ​റ്റി​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു് ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു തന്നെ നട​ന്നു. ശബ്ദ​കോ​ലാ​ഹ​ല​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്ന​ക​ന്നി​രി​ക്കാ​മ​ല്ലൊ. മി​റ്റ​ത്തു് അപ്പോ​ഴും പോ​ക്കു​വെ​യിൽ. പു​ഷ്പി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന തെ​ച്ചി​മ​ര​ങ്ങൾ, അലറി മര​ങ്ങൾ. അവൾ ഒരു രക്ഷാ​കേ​ന്ദ്രം തേ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​വും. അവൾ സാ​ധാ​രണ ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള​താ​ണ​തു്. മന​സ്സു് അലയാൻ വിടുക. പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചും ഉച്ച തി​രി​ഞ്ഞ സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ. അവൾ മരി​ച്ചു​പോയ അമ്മ​മ്മ​യെ ഓർ​ക്കും. വീ​ട്ടി​ലെ പല ഓർ​മ്മ​ക​ളും അവ​രോ​ടു് ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്. പുറം ചു​മ​രിൽ ഒരു തേ​നീ​ച്ച​ക്കൂ​ടു്, ജന​ലി​ലൂ​ടെ വന്നു്, കറു​ത്ത സി​മ​ന്റി​ട്ട നി​ല​ത്തു് പതി​ക്കു​ന്ന സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം, ആ പ്ര​കാ​ശം പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്ന ദൈ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ ചു​മ​രിൽ. ഈ ഓർ​മ്മ​കൾ അവളെ എപ്പോ​ഴും ശാ​ന്ത​മാ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

അങ്ങി​നെ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാൾ പടി​ക​ട​ന്നു വരു​ന്ന​ത​വൾ കണ്ടു. നരച്ച കു​റ്റി രോ​മ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഒരാൾ. കറു​ത്ത കര​യു​ള്ള ഡബിൾ മു​ണ്ടാ​ണു​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അടു​ത്തു വന്ന​പ്പോൾ ആശ​യ്ക്കു് ആളെ മന​സ്സി​ലാ​യി. ഗോ​പി​യു​ടെ അച്ഛൻ. വി​വാ​ഹാ​ലോ​ച​ന​യും​കൊ​ണ്ടു് ആദ്യം വന്ന​പ്പോൾ ഇദ്ദേ​ഹ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​തു് പെ​ണ്ണു​കാ​ണാൻ വന്ന​പ്പോ​ഴും. അപ്പോൾ അമ്മ​യും മകളും മാ​ത്ര​മെ അക​ത്തു​വ​ന്നു് അവളെ കണ്ടു​ള്ളു.

അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള പടികൾ കയറി വന്ന​പ്പോൾ ആശ എഴു​ന്നേ​റ്റു. അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു കയറി ഒരു നി​മി​ഷം അവളെ നോ​ക്കി എന്തോ പറ​യ​ണ​മോ എന്നു ശങ്കി​ച്ചു നി​ന്നു. പി​ന്നെ ധൃ​തി​യിൽ വല​ത്തോ​ട്ടു​ള്ള വാതിൽ കട​ന്നു് ഒരു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി. ആ മുറി അവൾ അപ്പോ​ഴാ​ണു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​തു്. വീ​ടി​ന്റെ അക​വു​മാ​യി യാ​തൊ​രു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ ഒരു മുറി.

അച്ഛൻ പു​റ​ത്തു വരു​ന്ന​തും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു് അവൾ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അവിടെ നി​ന്നു. ഒരു പതി​ന​ഞ്ചു മി​നി​റ്റോ​ളം അങ്ങി​നെ നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. അയാൾ പു​റ​ത്തു വര​ലു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ചാരിയ വാതിൽ അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു. അവൾ വീ​ണ്ടും തി​ണ്ണ​മേൽ സി​മ​ന്റി​ന്റെ തണു​പ്പിൽ ചാ​രി​യി​രു​ന്നു. ഇതി​ന​കം വെ​യിൽ​നാ​ള​ങ്ങൾ കെ​ടു​ക​യും നി​ഴ​ലു​കൾ മു​റ്റ​ത്താ​കെ പര​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് ഉറ​ക്കം വന്നു. ഉറ​ക്കം വരു​ന്നെ​ന്ന വസ്തുത തന്നെ അവളെ രസി​പ്പി​ച്ചു. കാരണം കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു രാ​ത്രി​ക​ളി​ലും ഉറ​ക്കം കി​ട്ടാ​ത്ത വിഷമം അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

‘നീ​യി​വി​ടെ എന്തു ചെ​യ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു?’

ഗോ​പി​യു​ടെ ശബ്ദം. അവൾ ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്നു.

‘നീ മു​ക​ളിൽ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്.’

അങ്ങി​നെ വി​ചാ​രി​ക്കാ​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അവൾ കണ്ടി​ല്ല. അവൾ നടാ​ടെ​യാ​ണു് ഇവിടെ വരു​ന്ന​തു്. രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്രാ​വ​ശ്യ​മെ​ന്നു പറയാം. ആദ്യ​ത്തെ പ്രാ​വ​ശ്യം ഉച്ച​യ്ക്കു ശേഷം ഇവിടെ എത്തി. നാ​ലു​മ​ണി​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ സമ​യ​ത്തു് അവൾ​ക്കു് വീടു് കാ​ണാ​നൊ​ന്നും പറ്റി​യി​ല്ല.

എഴു​ന്നേ​റ്റു് ഗോ​പി​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. മു​ക​ളിൽ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് അവ​രു​ടെ കി​ട​പ്പു​മു​റി​യാ​യി​രി​ക്കും. അല​ങ്ക​രി​ച്ച ഒരു മണിയറ അവ​ളു​ടെ ഓർ​മ്മ​യിൽ വന്നു. അത​ല​ങ്ക​രി​ച്ച​തു് അവ​ളു​ടെ ഏട്ട​നാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ അമ്പ​ല​ത്തിൽ പോയ തക്കം നോ​ക്കി അയാൾ ജോലി തു​ട​ങ്ങി. അവൾ അമ്പ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് അവ​ളു​ടെ മു​റി​യിൽ കയ​റി​യ​പ്പോൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു പോയി. അല​ങ്ക​രി​ച്ച ഒന്നാം​ത​രം മണിയറ.

തള​ത്തിൽ വെ​ളി​ച്ചം കു​റ​വാ​യി​രു​ന്നു. മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള കോ​ണി​മേ​ലും ഇരു​ട്ടു പര​ന്നി​രു​ന്നു. മു​ക​ളിൽ കു​റ​ച്ചു കൂടി വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവൾ അവ​രു​ടെ കി​ട​പ്പു​മു​റി കണ്ടു. അവ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ടി​ഞ്ഞു. ഒരു പഴയ കട്ടിൽ, അതിൽ മു​ഷി​ഞ്ഞ ഒരു വിരി വി​രി​ച്ച കി​ട​ക്ക. അതിൽ കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ആരും കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല.

വലിയ മു​റി​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്. മൂ​ന്നു ഭാ​ഗ​ത്തും വലിയ ജന​ലു​കൾ. മീതെ മര​ത്തി​ന്റെ വാർ​ണീ​ഷ് അടി​ച്ച തട്ടു്. എല്ലാം ഒരു ഗത​കാ​ല​സ​മൃ​ദ്ധി​യു​ടെ ലക്ഷ​ണം കാ​ണി​ച്ചു. വല്ല കാ​ര​ണ​വ​ന്മാ​രും സമ്പ​ന്ന​ത​യു​ടെ കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കി വെ​ച്ച​താ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആ സമൃ​ദ്ധി​യു​ടെ അവ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങൾ പോലും ഇപ്പോൾ അവിടെ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രിൽ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവൾ ജന​ലി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. പു​റ​ത്തെ കാ​ഴ്ച​കൾ വളരെ മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ മുറി വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി എടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന​വൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി.

ഗോപി താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. അപ്പോ​ഴാ​ണു് അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്, അയാൾ വല്ല​തു​മൊ​ക്കെ ചെ​യ്യു​മെ​ന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു്. തന്റെ പ്ര​കൃ​തി നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യി​ലും അവൾ മറ്റു പലതും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഗോപി അവ​രു​ടെ സൂ​ട്ട്കേ​സു​മാ​യി തി​രി​ച്ചു വന്നു. മു​ക​ളിൽ എത്തി​യി​ല്ല, അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ വിളി.

‘ഗോപീ.’

അയാൾ സൂ​ട്ട്കേ​സ് അവിടെ വെ​ച്ചു് പോ​കാ​നാ​യി തി​രി​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ ആശ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് പോയാൽ പോരെ?’

ഗോപി ഒന്നു പരു​ങ്ങി.

അപ്പോ​ഴേ​ക്കും വീ​ണ്ടും ആ വിളി, അക്ഷ​മ​യോ​ടെ.

‘ഗോപീ നീ എന്താ അവിടെ ചെ​യ്യ​ണ​തു്?’

ഗോപി ഒര​ക്ഷ​രം മി​ണ്ടാ​തെ തി​രി​ഞ്ഞു് കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി താ​ഴേ​ക്കു പോയി.

അപ്പോൾ അങ്ങി​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് സ്ഥി​തി​കൾ. ആശ ആലോ​ചി​ച്ചു.

അവൾ കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി താ​ഴേ​ക്കു വന്നു.

ഗോപി ഉമ്മ​റ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​യും മോളും അടു​ക്ക​ള​യിൽ. അവൾ അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. അമ്മ​യും മോളും ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന തി​ര​ക്കി​ലാ​ണു്. അവ​ളെ​ക്ക​ണ്ട​പ്പോൾ രമണി പറ​ഞ്ഞു.

‘ഏട​ത്തി​യ​മ്മ ഇരി​യ്ക്കൂ.’

അവൾ ഇരു​ന്നു പക്ഷെ, ചാ​യ​ക്ക​പ്പു കി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ അവൾ അതു​മാ​യി ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു നട​ന്നു. ചാ​യ​ക്ക​പ്പു ഗോ​പി​യു​ടെ നേരെ നീ​ട്ടി. ഗോപി അതു് വാ​ങ്ങാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും കേ​ട്ടു. പി​ന്നിൽ നി​ന്നു് അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ ശബ്ദം.

‘ഗോപി ഈ നേ​ര​ത്തു് ചായ കു​ടി​ക്കാ​റി​ല്ല. അവൻ പാ​ലാ​ണു് കു​ടി​ക്കാ.’

അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും രമണി ഒരു ഗ്ലാ​സിൽ പാ​ലു​മാ​യി എത്തി​യി​രു​ന്നു.

ഗോപി ഒന്നും പറ​യാ​തെ പാൽ വാ​ങ്ങി കു​ടി​ച്ചു.

ആറു​മ​ണി എന്ന​തു് പാലു് കു​ടി​ക്കാൻ കു​റ​ച്ചൊ​ര​സ​മ​യ​മാ​ണെ​ന്നു ആശ​യ്ക്കു തോ​ന്നി. അവൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഗോ​പി​യെ ഒരു ചെറിയ കു​ട്ടി​യാ​യി സങ്ക​ല്പി​ച്ചു. കയ്യും കാ​ലു​മി​ട്ട​ടി​ച്ചു് അമ്മ​യു​ടെ മടി​യിൽ കി​ട​ന്നു് കു​പ്പി​യിൽ നി​ന്നു് പാൽ കു​ടി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെറിയ കു​ട്ടി. അതവളെ രസി​പ്പി​ച്ചു.

ക്ര​മേണ അവൾ​ക്കു് ഒരു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. ഗോ​പി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ തനി​ക്കൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​നി​ല്ല. കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അമ്മ​യും മകളും കൂടി നട​ത്തു​ന്നു​ണ്ടു്. താ​ന​തിൽ തല​യി​ടുക എന്ന​തി​നർ​ത്ഥം കു​ഴ​പ്പം വരു​ത്തി വെ​ക്ക​ലാ​ണു്. അവൾ മത്സ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നൊ​ഴി​വാ​യി.

രാ​ത്രി ഉറ​ങ്ങാൻ കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ അവൾ ഗോ​പി​യോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു.

‘എന്നെ ഇഷ്ടാ​യി​ല്ലെ?’

ഗോപി തലയിണ എടു​ത്തു് തട്ടി​ത്ത​ട്ടി പതം വരു​ത്തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ആശ്ച​ര്യ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇഷ്ടാ​യ​ല്ലൊ!’

എന്തേ അതു് ചോ​ദി​ക്കാൻ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ അയാൾ അവളെ നോ​ക്കി. അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ശരി​ക്കും പറ​ഞ്ഞാൽ അവൾ​ക്കു് പരാ​തി​ക​ളൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അല​ങ്ക​രി​ക്കാ​ത്ത മണി​യ​റ​യെ​പ്പ​റ്റി, വീ​ട്ടിൽ എല്ലാ​യി​ട​ത്തും മു​നി​ഞ്ഞു കത്തു​ന്ന വി​ള​ക്കു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി എന്തു പരാതി പറ​യാ​നാ​ണു്? മങ്ങിയ വി​ള​ക്കു​കൾ അവൾ ഒരി​ക്ക​ലും ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ എല്ലാ മു​റി​ക​ളി​ലും വളരെ പ്ര​കാ​ശ​മു​ള്ള വി​ള​ക്കു​ക​ളാ​ണി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്. രാ​ത്രി​യാ​യാൽ എല്ലാ മു​റി​ക​ളി​ലും വി​ള​ക്കു കത്തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഇവി​ടെ​യാ​ക​ട്ടെ എല്ലാ വി​ള​ക്കു​ക​ളും മങ്ങി​യ​താ​ണു്. ഇരു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു വാൾ​ട്ടി​ന്റെ ബൾ​ബു​കൾ, അതു തന്നെ ഒരാൾ മു​റി​യിൽ​നി​ന്നു് പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യും. പ്ര​കാ​ശം അവ​രു​ടെ ഒപ്പം സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ.

ഗോപി കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. അവൾ വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്തി വന്നു കി​ട​ന്നു.

ഗോ​പി​യിൽ​നി​ന്നു് അന​ക്ക​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അയാൾ ഉറ​ക്കം നടി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​വൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. അവൾ പതു​ക്കെ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ഗോപി ഉറ​ങ്ങി​യോ?’

മറു​പ​ടി​യി​ല്ല.

അവൾ പകൽ ഉമ്മ​റ​ത്തി​രു​ന്നു് പോ​ക്കു​വെ​യിൽ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തോർ​ത്തു. അവ​ളു​ടെ അഭ​യ​സ്ഥാ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും. അങ്ങി​നെ അവൾ ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

പി​റ്റേ​ന്നു മുതൽ അവൾ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ എല്ലാ​വ​രേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

രാ​വി​ലെ അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു വന്നാൽ കാ​ണു​ന്ന​തു് മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അടു​ക്ക​ള​യിൽ ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യും നാ​ത്തൂ​നു​മാ​ണു്. മുഖം വീർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കാരണം അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. താൻ നേർ​ത്തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ എന്നു കരുതി അവൾ പി​റ്റേ​ന്നു നേർ​ത്തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ക്ക​ള​യിൽ കട​ന്നു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും അമ്മാ​യി​യ​മ്മ ഉണർ​ന്നു​വ​ന്നു് അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

‘നീ​യെ​ന്തി​നാ ഇത്ര നേർ​ത്തെ എഴു​ന്നേ​റ്റു വന്ന​തു്? ചാ​യ​യൊ​ക്കെ ഞാൻ തന്നെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കോ​ളാം.’

‘വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കാം.’

ആശ ചാ​യ​ക്കു​ള്ള വെ​ള്ളം നി​റ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പക്ഷെ, അമ്മാ​യി​യ​മ്മ അവ​ളു​ടെ കയ്യിൽ​നി​ന്നു് പാ​ത്രം സ്വൽ​പം ബലം​പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു​ത​ന്നെ വാ​ങ്ങി.

ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യാൽ രമണി രണ്ടു ഗ്ലാ​സ്സു​മാ​യി ഉമ്മ​റ​ത്തേ​ക്കു പോകും. ഒരു ഗ്ലാ​സ്സ് അപ്പോ​ഴേ​ക്കും താ​ഴേ​ക്കി​റ​ങ്ങി​വ​ന്നു് ഉമ്മ​റ​ത്തി​രു​പ്പായ ഗോ​പി​യ്ക്കും മറ്റേ ഗ്ലാ​സ്സ് പു​റ​ത്തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കും കൊ​ടു​ക്കും. പി​ന്നീ​ടു് അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി, അച്ഛ​നു​ള്ള ചായ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഭക്ഷ​ണ​വും എല്ലാം പു​റ​ത്തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​യി കൊ​ടു​ക്ക​ലാ​ണു് പതി​വെ​ന്നു്. അദ്ദേ​ഹം കി​ണ​റ്റി​ന​രി​കി​ലു​ള്ള കു​ളി​മു​റി​യിൽ കു​ളി​ച്ചു്, വസ്ത്ര​ങ്ങൾ മാ​റ്റി എട്ട​ര​മ​ണി​യോ​ടെ ഒരു കു​ട​യും തൂ​ക്കി പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോകും. പി​ന്നെ വരിക വൈ​കു​ന്നേ​രം ആറു​മ​ണി​ക്കാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം ജോ​ലി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു് ഏതോ ഗവർ​മ്മെ​ന്റ് ഓഫി​സി​ലാ​ണു്. ഒരാ​ഴ്ച ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടും അച്ഛ​നും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആശ​യ്ക്കു് കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. പണി​ക്കു വരു​ന്ന തള്ള​പോ​ലും ആ മുറി അടി​ച്ചു​വാ​രി വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തു് അച്ഛൻ കു​ളി​ക്കാൻ പോയ അവ​സ​ര​ത്തി​ലാ​ണു്.

ആദ്യ​ത്തെ ആഴ്ച​യിൽ രാ​ത്രി​കൾ സം​ഭ​വ​ര​ഹി​ത​മാ​യി കട​ന്നു​പോ​യി. ഉറ​ങ്ങാൻ നേ​ര​ത്തു് ഗോപി കണ്ണ​ട​ച്ചു കി​ട​ക്കും. ആശ ഒന്നു​ര​ണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യം വി​ളി​ക്കും.

‘ഉറ​ങ്ങി​യോ?’

മറു​പ​ടി​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. അവളും കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങും.

ഇങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്ന​തു് അത്ര പന്തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു് തോ​ന്നി. ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി ഗോ​പി​ക്കു് കണ്ണ​ട​ക്കാൻ അവസരം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘ഗോപി കി​ട​ന്ന ഉടനെ ഉറ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലൊ.’

ഗോപി വെ​റു​തെ മൂ​ളു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്തു.

‘എനി​യ്ക്കു് വളരെ നേരം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടേ ഉറ​ക്കം കി​ട്ടാ​റു​ള്ളു. നമു​ക്കു് കു​റ​ച്ചു നേരം സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നൂ​ടെ?’

ആശ ആലോ​ചി​ച്ചു. പകൽ മു​ഴു​വൻ അമ്മ​യും മോളും ഗോ​പി​യു​ടെ രണ്ടു് അരി​കി​ലാ​യി ഉണ്ടാ​വും. അവൾ​ക്കു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ അവസരം കി​ട്ടാ​റി​ല്ല.

‘സം​സാ​രി​ച്ചോ​ളു.’ ഗോപി പറ​ഞ്ഞു.

സം​സാ​രം തു​ട​ങ്ങേ​ണ്ട​തു് ഗോപി തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു് അവൾ ഓർ​ത്തു. ഗോ​പി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ സം​സാ​രി​ക്കാൻ യാ​തൊ​രു താൽ​പ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ അയാൾ നി​വർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യും ഉറ​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് അവൾ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. അതൊ​ഴി​വാ​ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് സം​സാ​രി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അവൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘അമ്മ​യ്ക്കും രമ​ണി​യ്ക്കും എന്നെ ഇഷ്ടാ​യി​ല്ല അല്ലെ?’

‘ആരു പറ​ഞ്ഞു?’

‘എനി​ക്ക​ങ്ങി​നെ തോ​ന്നി.’

ഗോപി ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് ആശ പറ​ഞ്ഞ​തു് നി​ഷേ​ധി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. നി​ഷേ​ധി​ക്കാൻ കൂടി അയാൾ തയ്യാ​റി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു് ഒര​വ​ഗ​ണ​ന​യാ​യി അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. അവൾ​ക്കു് പി​ന്നെ ഒന്നും സം​സാ​രി​ക്കാൻ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

‘വി​ള​ക്ക​ണ​യ്ക്ക​ട്ടെ?’

ഗോപി മൂളി.

ഒന്നു മയ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ദേ​ഹ​ത്തു് എന്തോ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത​റി​ഞ്ഞ് അവൾ ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്നു. അതു് ഗോ​പി​യു​ടെ കയ്യു​ക​ളാ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. അയാൾ അവ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടിൽ കൈ വെ​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഉറ​ക്ക​മു​ണർ​ന്ന​തു് അറി​യി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ സാ​ധാ​രണ മട്ടിൽ ശ്വാ​സം കഴി​ച്ചു് അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു. ഗോപി കൈ അവ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടിൽ വെ​ച്ചു് പി​ന്നെ കുറെ നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കൈകൾ ഇളകാൻ തു​ട​ങ്ങി. പതു​ക്കെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു്. ബ്ലൌ​സി​ന്റെ കു​ടു​ക്കു​ക​ളിൽ വി​ര​ലു​കൾ തട​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. ആശ​യു​ടെ ശ്വാ​സം ദ്രു​ത​ഗ​തി​യി​ലാ​യി. അവൾ അന​ങ്ങാൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തനി​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി ഒരു ബലൂൺ വീർ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെറിയ കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ. വീ​ണ്ടും അഞ്ചു മി​നി​റ്റു നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് അന​ക്ക​മി​ല്ല. പി​ന്നെ വീ​ണ്ടും അയാ​ളു​ടെ വി​ര​ലു​കൾ ചലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പെ​ട്ടെ​ന്ന​വൾ അറി​യാ​തെ അന​ങ്ങി​പ്പോ​യി. അതോടെ ഗോപി കൈ പിൻ​വ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അവൾ പതു​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു.

‘ഗോപി.’

അന​ക്ക​മി​ല്ല.

അവൾ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി വി​ളി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

അയാൾ ഉറ​ങ്ങിയ മട്ടിൽ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് പെ​ട്ടെ​ന്നു് സങ്ക​ട​മാ​യി. അവൾ ശബ്ദ​മി​ല്ലാ​തെ കര​ഞ്ഞു. ഗോ​പി​യു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റം വളരെ വി​ചി​ത്ര​മാ​യി അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ചെ​യ്യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒന്നു ചെ​യ്യു​ന്ന​പോ​ലെ.

അവൾ​ക്കു് അമ്മ​യെ കാണാൻ തോ​ന്നി. പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ​ത്ത​ന്നെ പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. ഗോപി വരുമോ എന്ന​റി​യി​ല്ല. വന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കു പോകണം. രാ​വി​ലെ​ത്തെ ബസ്സി​നു പോയാൽ അവിടെ പത്തു മണി​ക്കെ​ത്തും. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും തി​രി​ച്ചു വരി​ക​യു​മാ​വാം.

രാ​വി​ലെ ഇതു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഗോ​പി​ക്കു് യാ​തൊ​ര​ഭി​പ്രാ​യ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അയാൾ പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളാ​നോ പോ​കേ​ണ്ടെ​ന്നോ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷെ, അമ്മ സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ല.

‘അങ്ങി​നെ അങ്ങ​ട്ടു് പോവാൻ പറ്റ്വോ?’

പി​ന്നെ അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം തന്നെ തി​രി​ച്ചു വരാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവർ സമ്മ​തി​ച്ചു.

ഗോപി ഒപ്പ​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നാ​ണ​വൾ കരു​തി​യി​രു​ന്ന​തു്. പക്ഷെ, അയാൾ പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. മാ​ത്ര​മ​ല്ല അവൾ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു തയ്യാ​റാ​യി അയാളെ വി​ളി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ വരാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.’

അവൾ ഒതു​ക്കു​ക​ളി​റ​ങ്ങി.

അമ്മ​യ്ക്കു് അവളെ കണ്ട​പ്പോൾ അത്ഭു​ത​മാ​യി. അതി​ലേ​റെ പരി​ഭ്ര​മ​വും. മകൾ ഒറ്റ​യ്ക്കു വരു​ന്ന​തു കണ്ടു് അവർ മി​റ്റ​ത്തേ​യ്ക്കു് ഓടി വന്നു.

‘ഗോപി എവിടെ മോളെ?’

‘ഗോപി വന്നി​ല്ല.’

‘നീ എന്തേ വരാൻ കാരണം?’

‘ഒന്നു​മി​ല്ല​മ്മേ. അമ്മ​യെ കാണാൻ തോ​ന്നി. വരു​ക​യും ചെ​യ്തു.’

അവർ​ക്കു വി​ശ്വാ​സ​മാ​യി​ല്ല. എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​വർ​ക്കു തോ​ന്നി. അവർ കു​ത്തി​ച്ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ആശ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അന്നു തന്നെ അവൾ തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പാവം അമ്മ​യ്ക്കു കു​റ​ച്ചു സമാ​ധാ​ന​മാ​യി.

അവൾ ഗോ​പി​യെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു. ഗോപി തന്റെ ഒപ്പം വരാൻ മടി കാ​ണി​ച്ച​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു. ഒരു പക്ഷെ, സ്നേ​ഹി​തൻ വരു​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു് ശരി​യാ​യി​രി​ക്കാം. അവൾ എപ്പോ​ഴും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു് സം​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ ആനു​കൂ​ല്യം കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. ഇവി​ടെ​നി​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീടു് അത്ര കു​ഴ​പ്പം പി​ടി​ച്ച​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ഒരു പക്ഷെ, തനി​ക്കു​ത​ന്നെ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ എല്ലാം ശരി​യാ​ക്കു​വാൻ പറ്റു​മാ​യി​രി​ക്കും. എന്തു​കൊ​ണ്ടൊ വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കു് അവൾ​ക്കു് ഗോ​പി​യെ കാണാൻ ധൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു.

വൈ​കു​ന്നേ​രം ആശ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്ന ബസ്സ് അവൾ ബസ്സ്സ്റ്റാ​ന്റി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പോ​യി​രു​ന്നു. ഇനി അടു​ത്ത ബസ്സ് രാ​ത്രി എട്ട​ര​ക്കാ​ണു്. അതു് അവി​ടെ​യെ​ത്തു​മ്പോൾ പത്തു മണി​യാ​വും. അന്നു തന്നെ പോ​ക​ണ​മെ​ന്ന​വൾ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടിൽ പോയാൽ പി​ന്നെ അന്നു പോകാൻ അമ്മ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. പി​ന്നെ പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു് നിർ​ബ​ന്ധം പി​ടി​ച്ചാൽ​ത​ന്നെ അനി​യ​നെ ഒപ്പം പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കും. സതീ​ശ​നെ അപ്ര​സ​ന്ന​മായ ആ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ അവൾ​ക്കു് താൽ​പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് എട്ട​ര​യാ​വു​ന്ന​വ​രെ അവൾ ബസ്സ്സ്റ്റാ​ന്റിൽ​ത്ത​ന്നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. എട്ട​ര​ക്കു് ബസ്സ് വന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അവൾ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഉച്ച​യ്ക്കു് അവൾ കു​റ​ച്ചെ ഊണു കഴി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു. പി​ന്നെ വൈ​കു​ന്നേ​രം പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് ഒരു വെറും ചായ കു​ടി​ച്ച​തെ​യു​ള്ളു. അമ്മ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന പല​ഹാ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും കഴി​ക്കാൻ അപ്പോൾ അവൾ​ക്കു് തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ബസ്സി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ​ക്കു് തല​ചു​റ്റു​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നി. ഗോപി ഒപ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്ന​വൾ ആശി​ച്ചു.

ബസ്സ് വീ​ട്ടു​പ​ടി​ക്കൽ തന്നെ നിർ​ത്തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് നട​ക്കാ​തെ കഴി​ഞ്ഞു. സമയം പത്ത​ര​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ പടി കട​ന്നു് മി​റ്റ​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ മന​സ്സി​ലാ​യി, എല്ലാ​വ​രും കി​ട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്. അവൾ വാ​തിൽ​ക്കൽ മു​ട്ടി വി​ളി​ച്ചു. ഒര​ഞ്ചു മി​നി​റ്റോ​ളം അവൾ​ക്കു് മു​ട്ടേ​ണ്ടി വന്നു. വാ​തി​ലി​ന്റെ വി​ള്ള​ലി​ലൂ​ടെ പെ​ട്ടെ​ന്നു് പ്ര​കാ​ശം വന്നു. തള​ത്തിൽ വി​ള​ക്കു കത്തി​ച്ച​താ​ണു്. വാതിൽ തു​റ​ന്ന​തു് ഗോ​പി​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഒരു ഡ്രോ​യർ മാ​ത്ര​മെ ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു.

ഓ നീ വന്നു​വോ? എന്ന ഒരു മു​ഖ​വു​മാ​യി അയാൾ അവിടെ നി​ന്നു. ആശ അക​ത്തു കട​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു. ആശ നേരെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഗോപി അമ്മ​യും രമ​ണി​യും കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോയി. ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ ഒരു പു​ത​പ്പു​മാ​യി അവ​ളു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ കോണി കയറി വന്നു.

മു​ക​ളി​ലെ​ത്തിയ ഉടനെ ആശ​യ്ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. ഗോപി ആ മു​റി​യി​ല​ല്ല കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു്. അവൾ രാ​വി​ലെ ധൃതി പി​ടി​ച്ചു പോ​കാ​നാ​യി മാ​റ്റു​മ്പോൾ അഴി​ച്ചി​ട്ട സാരി കി​ട​ക്ക​യിൽ അങ്ങി​നെ​ത്ത​ന്നെ കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. ഗോപി എവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വുക?

അയാൾ കയ്യിൽ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു പു​ത​പ്പു് മേൽ ഒരു ഷാൾ പോലെ ഇട്ടു് നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. താൻ വല്ല​തും കഴി​ച്ചോ എന്നു് അന്വേ​ഷി​ക്കു​ക​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് ആശ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു. അങ്ങി​നെ ഒര​ന്വേ​ഷ​ണ​വും ഗോ​പി​യു​ടെ അടു​ത്തു നി​ന്നു് വന്നി​ല്ല. അവൾ​ക്കു് വി​ശ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

കി​ട​ക്ക​യിൽ​നി​ന്നു് സാ​രി​യെ​ടു​ത്തു​മാ​റ്റി അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

കി​ട​ന്നോ​ളു. ഞാൻ കു​റ​ച്ചു വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു വരാം.

അടു​ക്ക​ള​യിൽ​നി​ന്നു് വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് ഗോപി എവി​ടെ​യാ​ണു് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ന്നാ​ണു്. അമ്മ കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​റി​യി​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പെ​ട്ടെ​ന്ന​വൾ​ക്കു് കുറെ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി. അടു​ക്ക​ള​യിൽ​നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ അവ​രു​ടെ കി​ട​പ്പു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു.

വേ​റൊ​രു കി​ട​പ്പു​മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് പതി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്ന​തു് അവൾ​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം തൊ​ട്ടേ അമ്മ​യിൽ നി​ന്നു് മാ​റി​യാ​ണു് കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു്. രാ​ത്രി അമ്മ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു് വല്ല ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അവൾ മു​റി​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് അമ്മ​യെ വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു് പതി​വു്. ആ ശീലം ഒരു മര്യാ​ദ​യാ​യി അവൾ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു.

ഇപ്പോൾ അവൾ​ക്കു് ചില സം​ശ​യ​ങ്ങൾ തീർ​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അവൾ മടി​ച്ചി​ല്ല. മു​റി​യിൽ ഇരു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചു​മ​രിൽ​ത്ത​പ്പി അവൾ സ്വി​ച്ചി​ട്ടു. ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു വാൾ​ട്ടി​ന്റെ ബൾ​ബെ​രി​ഞ്ഞു. ആ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവൾ കട്ടി​ലിൽ അമ്മ​യും മകളും കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. അമ്മ വക്ക​ത്താ​യി​രു​ന്നു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു്. രമണി ചു​മ​രി​ന്ന​രു​കിൽ ഇട​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞും. രമണി പാ​വാ​ട​യും ബ്ലൌ​സും മാ​ത്ര​മേ ഇട്ടി​രു​ന്നു​ള്ളു. പാവാട മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയറി അവ​ളു​ടെ തുടകൾ മു​ഴു​വൻ കണ്ടി​രു​ന്നു. കു​ടു​ക്കു​കൾ വി​ട്ടു് ബ്ലൌ​സും ബ്രേ​സി​യേ​ഴ്സും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയറി അവ​ളു​ടെ മാ​റി​ടം നഗ്ന​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്ഥി​തി​യി​ലും രമ​ണി​യു​ടെ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഭം​ഗി​യു​ണ്ടെ​ന്നു് സമ്മ​തി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ആശ​യ്ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. പി​ന്നെ​യാ​ണു് ആശ കണ്ട​തു്, അമ്മ​യു​ടെ​യും രമ​ണി​യു​ടെ​യും നടു​വിൽ ഉള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു് തല​യി​ണ​ക്ക​രു​കിൽ ഗോ​പി​യു​ടെ വാ​ച്ച്. തല​യി​ണ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ തല​വെ​ച്ചി​ട​ത്തു് കു​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

ആ മു​റി​യിൽ വേറെ കി​ട​ക്ക​യൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അപ്പോൾ ഗോപി കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തു് വേറെ എവി​ടെ​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ആശ പെ​ട്ടെ​ന്നു് തളർ​ന്നു​പോ​യി. അവൾ കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു​മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​മാ​യി ഭയ​ന്നി​രു​ന്ന ചില കാ​ര്യ​ങ്ങൾ അവൾ ഭയ​ന്നി​രു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ അതി​രൂ​ക്ഷ​മാ​യ​താ​യി​രു​ന്നെ​ന്ന അറി​വു് അവളെ പെ​ട്ടെ​ന്നു് തളർ​ത്തി. ആ മുറി ഒരു രാ​ക്ഷ​സി​യും മകളും താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന ഗു​ഹ​യാ​ണെ​ന്നും, പു​റ​ത്തേ​ക്കു വഴി​യ​റി​യാ​തെ ആ ഗു​ഹ​യിൽ അവൾ ഒരു തട​വു​കാ​രി​യാ​ണെ​ന്നും അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള പ്ര​തി​ക​ര​ണം അവിടെ നി​ന്നോ​ടി​പോ​കാ​നാ​യി​രു​ന്നു. പു​റ​ത്തു​ള്ള കാ​ട്ടി​ലൂ​ടെ, വന്യ​മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ കൂ​സാ​തെ ഓടുക.

അവൾ വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്തി മു​റി​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. ഗോപി ശരി​യ്ക്കും ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ സാ​രി​മാ​റ്റി വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്താ​തെ കി​ട​ക്ക​യിൽ വന്നി​രു​ന്നു് ഗോ​പി​യെ നോ​ക്കി. അയാൾ വളരെ സു​മു​ഖ​നാ​യി​രു​ന്നു. പു​ത​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് അര​ക്കെ​ട്ടു് മറ​ച്ചി​രു​ന്നു. നെ​ഞ്ചിൽ നിറയെ രോ​മ​ങ്ങൾ. കണ്ടാൽ നല്ല പൗ​രു​ഷ​മു​ള്ള പ്ര​കൃ​തി​യാ​ണു്. ഈ മനു​ഷ്യ​നു് എന്തേ ഇങ്ങ​നെ പറ്റാൻ?

പി​റ്റേ​ന്നു മുതൽ ആശ അമ്മ​യോ​ടും രമ​ണി​യോ​ടും സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. സം​സാ​രി​ക്കാ​തി​രി​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഗു​ണ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മറി​ച്ചു് സം​സാ​രി​ച്ചാൽ സം​ഗ​തി​കൾ കൂ​ടു​തൽ മന​സ്സി​ലാ​വു​മെ​ന്നും അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ഇതൊ​രു​പ​റ്റം മനോ​രോ​ഗി​ക​ളാ​ണു്. ഇവർ​ക്കു വേ​ണ്ട​തു് നല്ല ചി​കി​ത്സ​യാ​ണു്.

സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് അവ​രു​ടെ ഓരോ കഴി​വു​കൾ പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തു് എല്ലാ​വ​രേ​യും പു​ച്ഛി​ക്കാ​നു​ള്ള അവ​രു​ടെ കഴി​വാ​ണു്. ആരെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞാ​ലും അവർ​ക്കു് പു​ച്ഛ​മാ​ണു്. സതീശൻ എഞ്ചി​നീ​യ​റിം​ഗി​നാ​ണു് പഠി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവ​രു​ടെ പ്ര​തി​ക​ര​ണം ഇതാ​യി​രു​ന്നു.

‘എഞ്ചി​നീ​യർ​മാർ​ക്കൊ​ക്കെ എന്താ ഒരു വി​ല​യു​ള്ള​തു്. ഇപ്പോൾ മു​ഴ​ത്തി​നു് പത്തു് എഞ്ചി​നീ​യർ​മാ​രെ കാണാം.’

എങ്ങി​നെ​യാ​ണു് അവർ​ക്ക​ങ്ങി​നെ സം​സാ​രി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്ന​തു്? അവ​രോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ വി​ഷ​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാം മന​സ്സി​ടി​വു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. ആശ വി​ല​കൽ​പി​ച്ചി​രു​ന്ന എന്തി​നെ​യും ഇടി​ച്ചു​താ​ഴ്ത്തുക എന്ന​താ​യി​രു​ന്നു അവ​രു​ടെ ഉന്ന​മെ​ന്നു് തോ​ന്നും, അവ​രു​ടെ സം​സാ​രം കേ​ട്ടാൽ.

അതി​നി​ട​യ്ക്കു് സം​ഭ​വ​ര​ഹി​ത​മായ രാ​ത്രി​കൾ കട​ന്നു പോ​കു​ന്ന​തു് അവൾ തെ​ല്ലൊ​രു അവ​ഗ​ണ​ന​യോ​ടെ നോ​ക്കി. വൈ​വാ​ഹിക ജീ​വി​തം ഇങ്ങി​നെ​യു​മാ​യി​ക്കൂ​ടെ? ഇട​യ്ക്കു് ഗോ​പി​യും രമ​ണി​യു​മാ​യു​ള്ള പെ​രു​മാ​റ്റം അവൾ​ക്കു് തീരെ അസ​ഹീ​ന​മാ​യി തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ ഗോപി രമ​ണി​യു​ടെ മടി​യിൽ കി​ട​ക്കാ​റു​ണ്ടു്, അവ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടിൽ കൈ​യ്യി​ട്ടു് നട​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഒരി​ക്കൽ അവൾ ഗോ​പി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

‘എന്തി​നാ​ണു് അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്? മോ​ശ​ല്ലെ?’

ഗോപി ഒരു ചെറിയ ചിരി പാ​സ്സാ​ക്കുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു. ആ സം​സാ​ര​ത്തി​നു ശേഷം ആശ കാ​ണാ​ത്ത സമ​യ​ത്തു മാ​ത്ര​മെ ഗോപി ചെ​യ്തി​രു​ന്നു​ള്ളു. അഥവാ ആശ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു വന്നാൽ​ത്ത​ന്നെ അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു് കൈ​യ്യെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ഒരു​ത​രം കട്ടു തി​ന്നു​ന്ന ഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടേ​തു്. രമ​ണി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ആ വക വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ ആശ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ ഗോ​പി​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ക​യും താ​ലോ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഗോപി രമ​ണി​യെ​യും കൂ​ട്ടി അവിടെ നി​ന്നു് നട​ന്നു മറയും. ആശ​യ്ക്കു് കൂ​ടു​തൽ അകൽ​ച്ച​യും ഏകാ​ന്ത​ത​യും തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും.

അവൾ​ക്കു് കു​മ്പ​സാ​രി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് ആദ്യം തോ​ന്നി​യ​തു് ഒരു മനോ​രോ​ഗ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം തേ​ടാ​നാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ക്ലാ​സ്മേ​റ്റി​ന്റെ ജ്യേ​ഷ്ഠൻ ഡോ​ക്ടർ കുമാർ ഒരു മനോ​രോ​ഗ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടാ​ലൊ? പെ​ട്ടെ​ന്ന​വൾ​ക്കു് ആ ആശ​യ​ത്തി​ന്റെ പാ​ക​പ്പി​ഴ​യിൽ തമാശ തോ​ന്നി. ഒരു പറ്റം ചി​ത്ത​രോ​ഗി​ക​ളു​മാ​യി ഇട​പ​ഴ​കാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു മാ​ന​സി​ക​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നെ കാണുക! അവൾ മാ​ന​സി​ക​മാ​യി വളരെ ആരോ​ഗ്യ​വ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു. വി​വാ​ഹ​നി​ശ്ച​യം കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ അവൾ ചെ​യ്ത​തു് ഹാ​വ്ലോ​ക്കു് എല്ലി​സി​ന്റെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ലൈം​ഗി​കം എന്ന​തു് എത്ര സങ്കീർ​ണ്ണ​മായ ഒരു വി​ഷ​യ​മാ​ണെ​ന്നു് അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അതു് വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​യി നേ​ടാ​നു​ള്ള ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​ക​ളെ​ല്ലാം അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​താ​നും. പക്ഷെ, സം​സാ​രി​ക്കാൻ കൂടി താൽ​പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഭർ​ത്താ​വി​നെ നേ​രി​ടേ​ണ്ട​തു് എങ്ങി​നെ​യെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

അവൾ വി​മ​ല​യ്ക്കു് കത്തെ​ഴു​തി. കു​റ​ച്ചു സം​സാ​രി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. സൗ​ക​ര്യ​പ്പെ​ടു​മെ​ങ്കിൽ ഒരു ദിവസം വരു.

വി​മ​ല​യെ ആശ സൈ​ക്ക്യാ​ട്രി​സ്റ്റ് എന്നാ​ണു് വി​ളി​ക്കാ​റു്. ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ ഒപ്പം താ​മ​സി​ച്ചു് അവളും ഒരു ചെ​റു​കിട വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം വിമല വന്നു. എല്ലാം കേ​ട്ട​പ്പോൾ വിമല പറ​ഞ്ഞു.

‘ഇതു് വളരെ കോം​പ്ലി​ക്കേ​റ്റ​ഡാ​ണു്. നീ ചേ​ട്ട​നെ​ത്ത​ന്നെ കാണു. ഗോ​പി​യേ​യും​കൂ​ട്ടി വന്നു കൂടെ?’

ഗോപി വരു​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. കാരണം വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ഒരു ദിവസം പോ​യ​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഒപ്പം വന്നി​ല്ല. പി​ന്നെ​യ​ല്ലെ ഒരു സ്നേ​ഹി​ത​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് വരു​ന്ന​തു്? പോ​രാ​ത്ത​തി​നു് ഒരു സൈ​ക്ക്യാ​ട്രി​സ്റ്റി​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കാ​ണു് പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ എന്നെ​ക്കൂ​ടി പോകാൻ അനു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല.

‘എന്നാൽ നീ ഒറ്റ​യ്ക്കു വരു. ഞാൻ നി​ന്റെ അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യോ​ടു് ശു​പാർശ ചെ​യ്യാം. നി​ന്നെ ഈ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച വി​ട​ണ​മെ​ന്നു്.’

ഡോ​ക്ടർ കുമാർ ആശ​യോ​ടു് വളരെ ദയാ​പൂർ​വ്വം പെ​രു​മാ​റി. അവ​ളു​ടെ അറി​വിൽ അയാൾ​ക്കു് അത്ഭു​ത​മാ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. സാ​ധാ​രണ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും ഇവൾ വളരെ വി​ഭി​ന്ന​യാ​ണെ​ന്ന​യാൾ കണ്ടു.

ഇതു് വളരെ സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു കു​ഴ​പ്പ​മാ​ണു്. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ചി​കി​ത്സി​ച്ചു മാ​റ്റാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഗോ​പി​യെ​ക്കൂ​ട്ടി ഒരു ദിവസം വരു. ഇതൊരു മാ​ന​സി​കാ​സ്വാ​സ്ഥ്യ​മാ​ണു്. യു​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യു​ള്ള ഒരു പതി​വു് സം​സ്കാ​രം വന്ന ശേ​ഷ​വും മനു​ഷ്യ​ന്റെ അടി​മ​ന​സ്സിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മനു​ഷ്യൻ ഒരു സമൂ​ഹ​മാ​യി താ​മ​സി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അമ്മ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ അധിപ. അവർ പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യെ​ത്തിയ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രു​മാ​യി, സ്വ​ന്തം മക്ക​ള​ട​ക്കം, ലൈം​ഗിക ബന്ധ​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ എന്ന വ്യ​ക്തി​ക്കു് വലിയ പ്ര​സ​ക്തി​യൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇന്നും ആൺ​മ​ക്ക​ളു​ടെ മേൽ അധീ​ശാ​ധി​കാ​രം നട​ത്തു​ന്ന അമ്മ​മാ​രു​ടെ അടി​മ​ന​സ്സിൽ ആ പഴയ അമ്മ തന്നെ​യാ​ണു​ള്ള​തു്.

അനു​ജ​ത്തി​യു​മാ​യു​ള്ള ഗോ​പി​യു​ടെ ബന്ധം കൂ​ടു​തൽ സ്വ​ഭാ​വി​ക​മാ​ണു്. ഒരു ആൺ​കു​ട്ടി ലൈം​ഗി​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അറി​യാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ആദ്യം അടു​ക്കുക സ്വ​ന്തം സഹോ​ദ​രി​യോ​ടാ​യി​രി​ക്കും. അതു് വളർ​ച്ച​യു​ടെ ഒരു കാ​ല​ഘ​ട്ടം മാ​ത്ര​മാ​ണു്. പി​ന്നെ ലൈം​ഗിക ലക്ഷ്യം സഹോ​ദ​രി​യിൽ​നി​ന്നു് സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രി​ലേ​ക്കാ​വു​ന്നു. അപ്പോൾ ഒരു സ്വ​വർ​ഗ്ഗ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​ഘ​ട്ടം ഉണ്ടാ​വു​ന്നു. പി​ന്നെ അതും കട​ന്നു പോ​കു​ന്നു. ഇതെ​ല്ലാം തന്നെ ആരോ​ഗ്യ​ക​ര​മായ മാ​ന​സി​ക​വ​ളർ​ച്ച​യു​ടെ ഓരോ ഘട്ട​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഇതി​ലെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒരു സ്റ്റേ​ജിൽ വളർ​ച്ച നി​ന്നു പോ​കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കു​റ​ച്ചൊ​രു വൈ​കൃ​തം കട​ന്നു വരു​ന്ന​തു്. ഗോ​പി​യ്ക്കു് പറ്റി​യി​ട്ടു​ള്ള​തും അതാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഇത്ര​യും ശരി​യാ​യി. ആശ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഇനി ഗോ​പി​യെ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു് എങ്ങി​നെ​യാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​വ​രിക? വൈ​കു​ന്നേ​രം ഗോ​പി​യോ​ടു് ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണേ​ണ്ട​കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഗോപി ചോ​ദി​ച്ചു.

‘നി​ന​ക്കെ​ന്താ​ണു് അസുഖം?’

‘എനി​ക്ക​ല്ല.’

‘പി​ന്നെ?’

‘നമു​ക്കു് ഗോ​പി​യു​ടെ പ്രോ​ബ്ലം​സ് ഡോ​ക്ട​റു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാം.’

‘എന്റെ പ്രോ​ബ്ല​ങ്ങ​ളോ? എനി​ക്കെ​ന്താ​ണു് പ്രോ​ബ്ലം?’

‘ഗോ​പി​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലൊ അതു്.’

ഗോപി പി​ന്നെ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

ഗോപി സം​സാ​രി​ക്കു​മെ​ന്നും, അങ്ങി​നെ സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ ഈ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പരി​ഹ​രി​ക്കാ​മെ​ന്ന​വൾ കരു​തി​യി​രു​ന്നു. പക്ഷെ, ഗോപി സം​സാ​രി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അതി​നു​ശേ​ഷം ഒറ്റ​യ്ക്കു് അവ​ളു​ടെ ഒപ്പ​മി​രി​ക്കാൻ കൂടി മടി കാ​ണി​ച്ചു. അയാൾ ആശയെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നി. രാ​ത്രി​ക​ളിൽ അയാൾ വളരെ വൈ​കി​യേ കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലേ​ക്കു വരു. അതി​നി​ട​യ്ക്കു് ആശ ചി​ല​പ്പോൾ ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും.

ഗോ​പി​യു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റം അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷെ, അതു് എത്ര​ത്തോ​ളം മയ​മു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു് ആശ​യ്ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്, അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യും, നാ​ത്തൂ​നും കൂടി അവൾ​ക്കെ​തി​രാ​യി സമരം ചെ​യ്യാ​നി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു്, അതും വളരെ വക്ര​മായ തര​ത്തിൽ. ആശ​ക്കി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന പല അസു​ഖ​ങ്ങ​ളും അവൾ​ക്കു​ണ്ടെ​ന്ന​വർ ആരോ​പി​ച്ചു.

ആദ്യം തു​ട​ങ്ങി​യ​തു് ഭക്ഷണ സമ​യ​ത്താ​ണു് രണ്ടു ദിവസം തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി അവൾ​ക്കു് വേ​ണ്ടി ഒരു പ്ലേ​റ്റും ഗ്ലാ​സ്സും മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു മാ​റ്റി വെ​ച്ചു. അവൾ വേറെ ഏതെ​ങ്കി​ലും പ്ലേ​റ്റി​നു മു​മ്പി​ലി​രു​ന്നാൽ ആ പി​ഞ്ഞാ​ണം മാ​റ്റി അവൾ​ക്കാ​യി വെച്ച പഴയ പി​ഞ്ഞാ​ണം വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും.

ആദ്യ​മൊ​ന്നും ആശ​യ്ക്കു് ഇതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പി​ന്നെ പണി​ക്കാ​ര​ത്തി​യാ​ണു് ആശ​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.

‘മോൾ​ക്കു് എന്തൊ​ക്കെ​യോ സു​ഖ​ക്കേ​ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് അവർ പറ​യു​ന്ന​തു്. എനി​ക്കൊ​ന്നും തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല.’

എനി​യ്ക്കു സു​ഖ​ക്കേ​ടോ? തനി​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും സു​ഖ​ക്കേ​ടു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാൻ അവർ​ക്കെ​ങ്ങി​നെ കഴി​ഞ്ഞു. താ​നാ​ക​ട്ടെ ഒന്നു തു​മ്മുക കൂടി ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. പി​ന്നീ​ടു് ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി, അമ്മ​യും മകനും മകളും വെ​വ്വേ​റെ​യാ​ണെ​ന്നു് അവൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ല. ഗോ​പി​യോ​ടു് ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണാ​മെ​ന്നു് താൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് അമ്മ​യു​ടെ​യും മക​ളു​ടെ​യും അടു​ത്തെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മകനു് മാ​ന​സി​കാ​സു​ഖ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് മരു​മ​കൾ പറ​ഞ്ഞ​തി​നു് തി​രി​ച്ച​ടി​യാ​ണു് ഈ അഭി​ന​യ​മെ​ല്ലാം.

പെ​ട്ടെ​ന്ന​വൾ​ക്കു് ദ്വേ​ഷ്യം തോ​ന്നി. തനി​ക്കി​തൊ​ന്നും സഹി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. തനി​ക്കു് ഗോ​പി​യോ​ടു് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടോ എന്ന​വൾ സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചു. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ് രണ്ടു മാ​സ​മാ​യി​ട്ടും തൊ​ട്ടി​ട്ടു കൂ​ടി​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാ​ളോ​ടു് എന്തു കണ്ടി​ട്ടാ​ണു് സ്നേ​ഹം വെ​ച്ചു പു​ലർ​ത്തു​ന്ന​തു്? ഇനി സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അവൾ​ക്കെ​ന്തു ചെ​യ്യാ​നാ​ണു്? മൂ​ന്നു് മാ​ന​സി​ക​രോ​ഗി​ക​ളു​ടെ ഒപ്പം താ​മ​സി​ക്കാൻ അവൾ എന്തു​കൊ​ണ്ടും തയ്യാ​റു​മ​ല്ല. ഗോപി ഒറ്റ​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ സമ്മ​തി​പ്പി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

രാ​ത്രി അവൾ ഗോ​പി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു

‘നമു​ക്കു് ഒറ്റ​യ്ക്കു് താ​മ​സി​ച്ചു​കൂ​ടെ?’

‘അമ്മ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.’ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ‘എന്തി​നാ ഒറ്റ​യ്ക്കു് താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഇവിടെ നല്ല സൗ​ക​ര്യാ​ണ​ല്ലൊ?’

‘ഇവിടെ എന്തു് സൗ​ക​ര്യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്? ആരും എന്നോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എന്നെ അക​റ്റി നിർ​ത്താ​നാ​ണു് ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഗോ​പി​യ​ട​ക്കം. കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞാൽ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി ഇതൊ​ന്നു​മ​ല്ല പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കുക. ഒരു പക്ഷെ, നമ്മൾ രണ്ടു പേരും മാ​ത്ര​മെ​യു​ള്ളു​വെ​ങ്കിൽ കു​റെ​യൊ​ക്കെ മാ​റ്റ​മു​ണ്ടാ​വും.’

ഗോപി ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

‘പറയു. ഞാൻ അച്ഛ​നോ​ടു് ഒരു വീ​ട​ന്വേ​ഷി​ക്കാൻ പറയാം.’

‘വീടു് മാ​റാ​നൊ​ന്നും അമ്മ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.’ ഗോപി തറ​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

‘എന്തി​നാ​ണു് അമ്മ​യു​ടെ സമ്മ​തം നോ​ക്കു​ന്ന​തു്? ഗോപി കു​ട്ടി​യൊ​ന്നു​മ​ല്ല​ല്ലൊ.’

അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഇതൊരു നല്ല അട​വാ​ണു്. തനി​ക്കെ​തി​രാ​യി സം​സാ​രം വരു​മ്പോൾ മൗനം ദീ​ക്ഷി​ക്കുക.

ഇനി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ വലിയ അർ​ത്ഥ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല, ആശ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ഈ രാ​ത്രി​കൂ​ടി ഇവിടെ കഴി​യുക. പി​ന്നെ മകനെ അമ്മ​യു​ടെ​യും, പെ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ലാ​ള​ന​ക്കു വി​ട്ടു് തനി​ക്കു് സ്ഥലം വിടാം. ഇങ്ങി​ന​ത്തെ ദാ​മ്പ​ത്യ​ത്തേ​ക്കാൾ നല്ല​തു് വീ​ട്ടി​ലി​രു​ന്നു് തല നര​യ്ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ഈ കഥ​ക​ളെ​ല്ലാം പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന വല്ല ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രും ഉണ്ടാ​വു​മെ​ന്നും, അവരെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്താൽ ഇനി​യും തനി​യ്ക്കൊ​രു ജീ​വി​തം കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ക്കാൻ പറ്റു​മെ​ന്നും അവൾ​ക്കു​റ​പ്പു തോ​ന്നി. ഇനി​യും വൈ​കി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നല്ല​തു്.

അവൾ അന്നു സു​ഖ​മാ​യി ഉറ​ങ്ങി. അവൾ തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

രാ​വി​ലെ ഗോപി ഉണ​രു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് അവൾ സൂ​ട്ട്കേ​സിൽ അവ​ളു​ടെ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ഒരു​ക്കി​വെ​ച്ചു. ഗോപി ഉണർ​ന്നു് താഴെ വരു​ന്ന​തും കാ​ത്തു. ഗോപി താഴെ വന്ന​പ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഞാൻ പോണു.’

‘നീ എങ്ങോ​ട്ടാ​ണു് യാത്ര? അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ ചോ​ദ്യം.’

‘വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു്.’

‘അങ്ങി​നെ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു് വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് പോ​കാ​നൊ​ന്നും പറ്റി​ല്ല. അവർ പറ​ഞ്ഞു. നീ​യ​ല്ലെ ഒരു മാസം മു​മ്പു് പോയി വന്ന​തു്.’

‘ഞാൻ എന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കാ​ണു് പോ​കു​ന്ന​തു്.’ ആശ പറ​ഞ്ഞു.

‘ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആൾ​ക്കാ​രെ​ന്താ വി​ചാ​രി​ക്ക്യാ?’ അമ്മാ​യി​യ​മ്മ വീ​ണ്ടും.

കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞ് രണ്ടു​മാ​സ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഭാര്യ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​വും ആൾ​ക്കാർ ശരി​ക്കു​ത​ന്നെ ധരി​ക്കും!

ആശ കു​റ​ച്ചു​റ​ക്കെ തന്നെ പറ​ഞ്ഞു. അവൾ പറഞ്ഞ വാ​ച​ക​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം പരതി ഗ്ര​ഹി​ക്കു​വാൻ സമയം കു​റ​ച്ചെ​ടു​ത്തു കാണണം. അതി​നി​ട​യ്ക്കു് അമ്മ​യെ​യും, മക​ളെ​യും, മക​നേ​യും ഒരു ഫാ​മി​ലി ഫോ​ട്ടോ എടു​ക്കാൻ നിൽ​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ നിർ​ത്തി ആശ സൂ​ട്ട്കേ​സു​മാ​യി പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. ദൂരെ അവൾ ബസ്സി​ന്റെ ഹോൺ കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. ബസ്സ് തെ​റ്റാ​തി​രി​ക്കാൻ അവൾ വേഗം നട​ന്നു.

Colophon

Title: Dinosarinte kutty (ml: ദി​നോ​സ​റി​ന്റെ കു​ട്ടി).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: DC Books, Kottayam and Poorna Publications; Kottayam and Kozhikode, Kerala; 1987.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short stories, E Harikumar, Dinosarinte kutty, ഇ ഹരി​കു​മാർ, ദി​നോ​സ​റി​ന്റെ കു​ട്ടി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 8, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Lalitha Harikumar. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: A statue of military official and horse around tomb of Seongjong at Seolleung, photograph by National Research Institute of Cultural Heritage, Korea . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: E Harikumar; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.