SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/munch-fantasia-di-parole-e-paesaggi.jpg
Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944).
കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ

“അങ്ക്ൾ നീല ജീൻ​സാ​ണു് ഇട്ടി​രു​ന്ന​തു്. മഞ്ഞ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള കുർ​ത്ത​യും. എന്നി​ട്ടു് മമ്മീ, അങ്ക്ൾ എന്റെ പേ​രെ​ന്താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു.”

അര​മ​ണി​ക്കൂർ മു​മ്പു്…

ബസ്സിൽ അടു​ത്തി​രു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മുഖം അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു കുറെ സമ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു തെ​റ്റു​പ​റ്റി​ല്ല. ഈ കണ്ണു​കൾ എന്റെ മന​സ്സി​ലു​ണ്ടു്. പനി​നീ​രി​ന്റെ ഇതൾ​പോ​ലു​ള്ള ഒരു ജോടി നേർ​ത്ത ചു​ണ്ടു​കൾ എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“എനി​ക്കു കു​ട്ടീ​ടെ പേ​രെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് അറി​യാം.”

സംഗീത ഞെ​ട്ടി. അടു​ത്തി​രു​ന്ന ആളെ അവൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. താ​ടി​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ അയാൾ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അവൾ കണ്ടു. സംഗീത മറു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ബസ്സിൽ നി​ന്നോ വഴി​യിൽ​നി​ന്നോ ആരെ​ങ്കി​ലും സം​സാ​രി​ച്ചാൽ അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് അമ്മ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു്. പക്ഷേ, ഒര​പ​രി​ചി​ത​നു തന്റെ പേ​ര​റി​യാ​മെ​ന്ന​തു് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​താ​ണു്. അവൾ ഇടം​ക​ണ്ണി​ട്ടു് അയാളെ പഠി​ച്ചു.

കു​ട്ടി എത്രാം ക്ലാ​സ്സി​ലാ​ണു് പഠി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാം.

ഓ, അതു വളരെ കേ​മ​മാ​യി. അവൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. മടി​യിൽ​വ​ച്ച അലു​മി​നി​യ​പ്പു​സ്ത​ക​പ്പെ​ട്ടി​മേൽ സെ​ക്ക​ന്റ് സ്റ്റാൻ​ഡേർ​ഡ് എന്നു വലു​താ​യി എഴു​തി​വ​ച്ചി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, പേ​രെ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി? ഒരു പക്ഷേ, ഈ അങ്ക്ൾ ബ്ലഫ് ചെ​യ്യു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും.

“സംഗീത എന്ന​ല്ലെ പേരു്?”

അവൾ​ക്കു പരാ​ജ​യം സമ്മ​തി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അത​വ​ളു​ടെ ഗൗ​ര​വ​ത്തി​നു് അയ​വു​വ​രു​ത്തി. അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അങ്ക്ളി​നെ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി?”

അയാൾ ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ചി​രി​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ അവ​ളു​ടെ ചെ​വി​യി​ലേ​ക്കു തല​താ​ഴ്ത്തി സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞു.

“ഭയ​ങ്കര രഹ​സ്യാ​ണു്. അങ്ക്ൾ ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ ഒരു ഗു​ഹ​യിൽ നൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സി​രു​ന്നു കി​ട്ടിയ ഒരു കഴി​വാ​ണു്. സം​ഗീ​ത​യു​ടെ മമ്മി​യു​ടെ പേർ കൂടി പറ​ഞ്ഞു തര​ട്ടെ?”

ഒരി​ക്കൽ​കൂ​ടി പരീ​ക്ഷി​ക്കാ​മെ​ന്നു കരുതി അവൾ മൂളി.

“സുധ എന്ന​ല്ലെ?”

“അങ്ക്ൾ എവി​ടെ​യാ​ണു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു്?”

“കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ.”

“കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ​നി​ന്നു വര്വാ​ണോ?”

“അതെ. അര​മ​ണി​ക്കൂർ​മു​മ്പു് കല്ക്ക​ത്ത​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ബോം​ബെ​യ്ക്കു വര​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​പ്പോൾ ഒരു മന്ത്രം ജപി​ച്ചു. ബോം​ബെ​യി​ലു​മെ​ത്തി. ഇതും ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു കി​ട്ടിയ കഴി​വു​ത​ന്നെ.”

അവൾ ശരി​ക്കും അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

“അങ്ക്ളി​ന്റെ പേ​രെ​ന്താ?”

“അങ്ക്ൾ.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അവൾ ആശ​യ​ക്കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി. അങ്ക്ൾ എന്നു പേ​രു​ള്ള, ഇതു​വ​രെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആൾ അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി എല്ലാം പറ​യു​ന്നു. കല്ക്ക​ത്ത​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു നി​മി​ഷം കൊ​ണ്ടു് ബോം​ബെ​യിൽ എത്തു​ന്നു. ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ നൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സി​രു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. തല​മു​ടി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നര​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ അല്പം പി​ളർ​ന്നി​രു​ന്നു. അല​ക്ഷ്യ​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്ന കണ്ണു​കൾ. തന്നെ തട​വു​കാ​ര​നാ​ക്കിയ മനോ​ജ്ഞ​മായ ഒരു ജോടി കണ്ണു​കൾ, അയാൾ ഓർ​ത്തു. കു​നി​ഞ്ഞു് ആ കൊ​ച്ചു​സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ കവി​ളിൽ ഉമ്മ​കൊ​ടു​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. പക്ഷേ, അതു​ചെ​യ്യാ​തെ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“സം​ഗീ​ത​യ്ക്കി​റ​ങ്ങേ​ണ്ട സ്ഥ​ല​മാ​യി​ല്ലെ? വി​ല്ലെ പാർലെ സ്റ്റോ​പ്പാ​യി.”

അവൾ ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്നു.

“അങ്ക്ളി​നു ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തു് എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നും അറി​യ്വോ?”

“അറി​യും.”

അവൾ പു​സ്ത​ക​പ്പെ​ട്ടി​യും തൂ​ക്കി ഇറ​ങ്ങി. ബസ്സ് നീ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അങ്ക്ളും ഇറ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു് അവൾ നോ​ക്കി. ഇല്ല. അയാൾ സീ​റ്റി​ന്റെ അരി​കി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു് അവളെ കൈ​വീ​ശി​ക്കാ​ണി​ച്ചു. അവളും കൈ വീശി. അങ്ക്ൾ ഒപ്പം ഇറ​ങ്ങി​യെ​ങ്കി​ലെ​ന്നു് അവൾ ആശി​ച്ചു.

സം​ഗീ​ത​യ്ക്കു് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്താൻ ധൃ​തി​യാ​യി. ഇങ്ങ​നെ ഒര​ത്ഭു​ത​മ​നു​ഷ്യ​നെ കണ്ട വിവരം അമ്മ​യോ​ടു പറയണം. പക്ഷേ, ബെ​ല്ല​ടി​ച്ച​പ്പോൾ ഉറ​ക്ക​ച്ച​ട​വോ​ടെ എഴു​ന്നേ​റ്റു വന്ന അമ്മ​യിൽ ആ വാർ​ത്ത ഒര​ത്ഭു​ത​വും ഉള​വാ​ക്കി​യി​ല്ല.

“ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ നൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സു​ചെ​യ്യ്യേ? എന്തൊ​ക്കെ വി​ഡ്ഢി​ത്താ​ണു് നീ പറ​യു​ന്ന​തു്?”

“എന്താ മമ്മീ, തപ​സ്സു​ചെ​യ്യാൻ പറ്റി​ല്ലേ?”

“ഇല്ല, മോളെ. ഒന്നാ​മ​തു ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ ഭയ​ങ്കര തണു​പ്പാ​ണു്, രണ്ടാ​മ​തു് നൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സു​ചെ​യ്താൽ ഒരാൾ വളരെ കി​ഴ​വ​നാ​വും. ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ബോം​ബെ​യ്ക്കു വരാ​നൊ​ന്നും പറ്റി​ല്ല.”

“ഈ അങ്ക്ളി​ന്നു് അത്ര വയ​സ്സൊ​ന്നു​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല.”

“എന്നാൽ അയാൾ ഹി​മാ​ല​യ​ത്തി​ലൊ​ന്നും പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ആട്ടെ, നീ എവി​ടു​ന്നാ​ണു കണ്ട​തു്?”

“ബസ്സിൽ എന്റെ അടു​ത്താ​ണു് ഇരു​ന്ന​തു്.”

“ഓ, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു വല്ല ആൽ​മ​ര​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലു​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു്.”

“അമ്മ അവൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി പ്ര​ത്യേ​ക​മു​ണ്ടാ​ക്കിയ ആപ്പ്ൾ പൈ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു.”

സംഗീത ആകെ നി​രു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ട്ടു. ഇത്ര​യും അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ ഒരു കാ​ര്യം അമ്മ ഇത്ര ലാ​ഘ​വ​ത്തോ​ടെ എടു​ത്ത​തു് അവൾ​ക്കി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“അങ്ക്ളി​ന്നു് എന്റെ പേ​ര​റി​യാം. മമ്മി​യു​ടെ​യും പേ​ര​റി​യാം. നമ്മു​ടെ വീടു് എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാം. കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ നി​ന്നു് ബോം​ബെ​യ്ക്കു് ഒരു മി​നി​റ്റു​കൊ​ണ്ടു് എത്താം.”

“കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ നി​ന്നോ?”

അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ഭാഗം അമ്മ ഏറ്റെ​ടു​ത്തു.

“അതെ. എന്താ​ണു് അങ്ക്ളി​ന്റെ പേരു്?”

“അങ്ക്ൾ! പി​ന്നെ അങ്ക്ൾ നീല ജീൻ​സാ​ണു് ഇട്ടി​രു​ന്ന​തു്. മഞ്ഞ കുർ​ത്ത​യും. ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ ഒരു ഗു​ഹ​യിൽ തപ​സ്സി​രു​ന്ന​പ്പോൾ നീ​ണ്ട​താ​ണ​ത്രെ തല​മു​ടി​യും താ​ടി​യും.”

സുധ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി. സംഗീത ഇട​ത്തെ കൈ​കൊ​ണ്ടു കവി​ളും​താ​ങ്ങി ആപ്പ്ൾ പൈ കടി​ച്ചു തി​ന്നു​ന്ന​തു നോ​ക്കി നി​ന്നു. അവൾ എന്തോ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അല​ക്ഷ്യ​മായ കണ്ണു​കൾ. പി​ന്നെ എന്തോ പറയാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. വാ​ക്കു​കൾ കി​ട്ടാ​തെ അവൾ തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു പറ​ഞ്ഞു:

“അങ്ക്ളി​നെ കാണാൻ നല്ല ഭം​ഗി​യു​ണ്ടു്.”

അവൾ അതാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു്. അതി​ലും കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ചി​ല​തു്. പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു പരി​മി​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

സു​ധ​യ്ക്കു് അതു മന​സ്സി​ലാ​യി. അവൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി സം​ഗീ​ത​യെ നോ​ക്കു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്തു. അവ​സാ​നം നീ വന്നു. അവൾ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു. നീ തന്നെ​യാ​ണോ?

കണ്ണാ​ടി​യിൽ അവൾ സ്വയം പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. ഔ, എന്റെ മുഖം! പക​ലു​റ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ആല​സ്യം മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മുഖം രണ്ടു​കൈ​കൊ​ണ്ടും തലോടി അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഞാൻ കു​ളി​ക്ക​ട്ടെ.”

കു​ളി​മു​റി​യിൽ കയറി വാ​തി​ല​ട​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. ബാ​സു​ദേ​വ് വരുമോ? ഇത്ര കാ​ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അയാളെ കണ്ടാൽ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വി​ട്ടു​പോ​കു​മെ​ന്നു് അവൾ ശരി​ക്കും ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. പഴയ സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ പെ​രു​മാ​റി​ക്കൂ​ടെ? പഴയ സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാർ മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ പറ്റു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഇനി അയാൾ വന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ? ആ വി​ചാ​രം കൂ​ടു​തൽ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഈ രണ്ടു വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും അവൾ​ക്കു ചു​റ്റും തത്തി​ക്ക​ളി​ച്ചു, തളം കെ​ട്ടി നി​ല്ക്കു​ന്ന വെ​ള്ള​ത്തിൽ മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ വീഴും പോലെ. അവ​സാ​നം അതൊരു സം​ഗീ​ത​മാ​യി മാറി. അയാൾ വരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. അവൾ ആന​ന്ദി​ച്ചു. അവൾ ചി​രി​ച്ചു. ഷവ​റി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു മാറാൻ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. തണു​പ്പു് ഉള്ളി​ലേ​ക്കു കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ വലി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ട്ടെ. അവ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ സം​ഗീ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു.

ദേ​വാ​ല​യ​ത്തി​ലെ മണി​പോ​ലെ​യു​ള്ള ബെ​ല്ല​ടി​ച്ച​പ്പോൾ വാതിൽ തു​റ​ന്ന​തു് സം​ഗീ​ത​യാ​യി​രു​ന്നു.

“അങ്ക്ൾ!.”

ഒരു കൈയിൽ റോ​സ്പൂ​ക്കൾ. നീ​ട്ടിയ മറ്റെ കൈയിൽ ചോ​ക്ലേ​റ്റ്സ്.

“ഇതു സം​ഗീ​ത​യ്ക്കാ​ണു്. ഈ പൂ​ക്കൾ മമ്മി​ക്കും.”

സംഗീത അക​ത്തേ​ക്കോ​ടി.

“മമ്മീ, അങ്ക്ൾ വന്നു!.”

സുധ പെ​ട്ടെ​ന്നു മര​വി​ച്ചു​പോ​യി. തയ്യാ​റെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മായ പോലെ. ശ്ര​മ​പ്പെ​ട്ടു് എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ മു​മ്പിൽ ബാ​സു​ദേ​വ്. പൂ​ക്കൾ അവ​ളു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു് ഒരു താ​ള​ത്തോ​ടെ തല ഇട​ത്തോ​ട്ടും വല​ത്തോ​ട്ടും ആട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഹായ് മമ്മീ, ഹി​യ​റ​യാം!.”

എട്ടു​കൊ​ല്ല​മാ​യി ശബ്ദ​ത്തി​നും രൂ​പ​ത്തി​നും മാ​റ്റം വന്നി​ട്ടി​ല്ല. അവൾ​ക്കു വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു് അവ​സാ​നി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന സാ​യാ​ഹ്ന​ങ്ങ​ളി​ലെ കാ​ത്തി​രി​പ്പു​കൾ ഓർ​ത്തു. കാ​ത്തി​രു​ന്നു ദേ​ഷ്യം പി​ടി​ക്കു​മ്പോൾ എവി​ടെ​നി​ന്നെ​ന്ന​റി​യാ​തെ മു​മ്പിൽ ചാ​ടി​വീ​ണു പറ​യു​ന്നു.

“ഹായ്! ഗാ​ഡ​സ്സ്, ഹി​യ​റ​യാം.”

“അങ്ക്ൾ ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ തപ​സ്സി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല അല്ലേ?”

“ആരു പറ​ഞ്ഞു?”

“മമ്മി പറ​യു​ക​യാ​ണു് ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ നൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സി​രു​ന്നാൽ ഒരാൾ വളരെ വയ​സ്സ​നാ​വി​ല്ലെ? പി​ന്നെ ഇങ്ങ​നെ നട​ക്കാൻ പറ്റു​ക​യി​ല്ല​ല്ലൊ.”

“ഞാൻ ഹി​മാ​ല​യ​ത്തിൽ പോ​യി​ട്ടി​ല്ല മോളെ.”

കി​ട​പ്പ​റ​യു​ടെ മൂ​ല​യിൽ ഉയർ​ന്ന സ്റ്റാ​ന്റിൽ​വെ​ച്ച ഫ്ള​വർ​വേ​സി​ലെ പഴയ പൂ​ക്കൾ മാ​റ്റി സുധ റോസ് പൂ​ക്കൾ വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

ഞാൻ കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ ഒരു ഗു​ഹ​യിൽ തപ​സ്സി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നൂ​റു​കൊ​ല്ല​മ​ല്ല, എണ്ണൂ​റു​കൊ​ല്ലം.

സുധ അയാളെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ കൺ​കോ​ണി​ലെ നനവു് അയാൾ കണ്ടു. അവ​ളു​ടെ തു​ടു​ത്ത മുഖം അയാൾ കണ്ടു.

സംഗീത വീ​ണ്ടും ആശ​യ​കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി. എണ്ണൂ​റു നൂ​റി​നേ​ക്കാൾ വലു​താ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​യാം. ഒരാൾ​ക്കു് നൂ​റു​കൊ​ല്ലം​കൂ​ടി തപ​സ്സി​രി​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​താ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഇതാ അങ്ക്ൾ പറ​യു​ന്നു എണ്ണൂ​റു​കൊ​ല്ലം തപ​സ്സി​രു​ന്നെ​ന്നു്!.

“സ്വയം ഉണ്ടാ​ക്കിയ ദണ്ഡ​ന​മ​ല്ലേ?” സുധ പറ​ഞ്ഞു. “ആരും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടാ​ത്ത ശിക്ഷ. അന്നു സ്വയം ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ സുഖം തോ​ന്നി. അതു് മറ്റു​ള്ള​വ​രെ എങ്ങ​നെ ബാ​ധി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചി​ല്ല, അല്ലേ?”

അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി കു​ട്ടി​യു​ടെ നേരെ നോ​ക്കി. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​മായ മുഖം. അവൾ​ക്കു് ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

“മോളു് പോയി കളി​ച്ചോ,” സുധ പറ​ഞ്ഞു.

സം​ഗീ​ത​യ്ക്കു് അതൊരു അനു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി തോ​ന്നി. ഒന്നാ​മ​താ​യി വലി​യ​വർ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു​നി​ല്ക്കാൻ അവൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. പി​ന്നെ പു​തു​താ​യി വന്ന അങ്ക്ളി​നെ അമ്മ എന്തു ഭാ​വ​ത്തി​ലാ​ണു സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു് ഒട്ടും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. അമ്മ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു സ്നേ​ഹ​മാ​ണോ അതോ വി​രോ​ധ​മാ​ണോ? അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ മാ​ത്രം അവൾ മു​തിർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അവ​രു​ടെ ഒപ്പം നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ ലാ​ഭ​ക​ര​മാ​യി സമയം കളയാം, മു​ക​ളി​ലെ ഫ്ളാ​റ്റി​ലെ ഡിം​ബി​ളി​ന്റെ ഒപ്പം കളി​ച്ചാൽ. ചോ​ക്ലേ​റ്റ്സു​മാ​യി അവൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി.

“സം​ഗീ​ത​യെ എങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി?” സുധ അന്വേ​ഷി​ച്ചു. “നീ അവളെ കണ്ടി​ട്ടു കൂ​ടി​യി​ല്ല​ല്ലോ!.

“മനോ​ജ്ഞ​മായ ഒരു ജോടി കണ്ണു​ക​ളു​ടെ​യും ഓർ​മ്മ​യിൽ സ്നേ​ഹം പകർ​ന്നു​ത​ന്ന ചു​ണ്ടു​ക​ളു​ടെ​യും റെ​പ്ലി​ക്ക.”

“ഓ, ബാ​സു​ദേ​വ്, നീ ഇപ്പോ​ഴും പണ്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ റൊ​മാ​ന്റി​ക്കാ​ണു്.”

പക്ഷേ, അയാൾ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു. സ്വയം ദണ്ഡ​ന​മേ​ല്പി​ക്കു​മ്പോൾ മറ്റു​ള്ള​വ​രെ മു​റി​വേ​ല്പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് സുധ പറ​ഞ്ഞ​തു് അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​യി​ല്ല.

“ഞാൻ ഇവി​ടെ​നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​കാൻ കാരണം സു​ധ​യ്ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ കരു​തി​യ​തു്.”

ഷോ​ക്കേ​സി​ന്നു മു​ക​ളി​ലെ, തത്ത​യാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന കൊ​ച്ചു ടൈം​പീ​സ് താ​ലോ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ചഞ്ച​ല​നാ​യി നി​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവർ തമ്മി​ലു​ള്ള ദൂരം എന്നെ​ത്തേ​ക്കാൾ കൂ​ടി​യ​താ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

“എനി​ക്കെ​ത്ര ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​താ​ണ​തു്.” സുധ സം​സാ​രി​ച്ചു. “നീ ഇനി എത്ര വി​വ​രി​ച്ചാ​ലും എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. ഓരാൾ​ക്കു് തന്റെ ആസ്പി​റേ​ഷൻ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്രേ​മ​വും ഒപ്പം കൊ​ണ്ടു നട​ത്താ​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ കരു​തു​ന്ന​തു്. എന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ നി​ന​ക്കു തി​യേ​റ്റ​റി​ലും വി​ജ​യി​ക്കാ​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു് പൂർ​ണ്ണ വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.”

“അതു സാ​ധ്യ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.”

പെ​ട്ടെ​ന്നു് എല്ലാം ആദ്യം തു​ട​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തിൽ അയാൾ​ക്കു വിഷമം തോ​ന്നി.

“എനി​ക്കു് രണ്ടും ഭ്ര​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. നീ, അതു​പോ​ലെ തി​യേ​റ്റർ. അതിൽ എന്റെ ആദ്യ​ത്തെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കൽ നി​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. തി​യേ​റ്റ​റി​നെ എനി​ക്കു പി​ച്ചി​ച്ചീ​ന്തി വലി​ച്ചെ​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, നി​ന്നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ കൂ​ടു​തൽ വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു നി​ന്നെ എന്നും സന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ ഇരി​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എന്നെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അതൊരു വലിയ വങ്ക​ത്ത​മാ​യി നി​ന​ക്കു പി​ന്നീ​ടു തോ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ജീ​വി​ത​മെ​ന്നാൽ കുറെ കവി​ത​യും സം​ഗീ​ത​വും മാ​ത്ര​മ​ല്ല, സുധാ, അതിൽ​ക്കു​ടു​തൽ പല​തു​മാ​ണു്. അതൊ​ന്നും തരാൻ എനി​ക്കു കഴി​ഞ്ഞെ​ന്നു​വ​രി​ല്ല.”

“നീ എനി​ക്കു് അള​വ​റ്റ സ്നേ​ഹം തന്നു. ഞാൻ സം​തൃ​പ്ത​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ?”

“നീ ഒരു കാ​മു​കി​യാ​വു​വോ​ളം. മറി​ച്ചു നീ ഒരു ഭാ​ര്യ​യും അമ്മ​യു​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ആ തു​ച്ഛ​മായ സം​തൃ​പ്തി​യിൽ നി​ന്നെ തള​ച്ചി​ടാൻ കഴി​യി​ല്ല. എന്റെ വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ലാ​ത്ത ജീ​വി​തം തന്നെ നി​ന​ക്കു് ഒരു ഭാ​ര​മാ​യി തോ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു.”

അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഓരാ​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ തനി​ക്കി​നി​യൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ലെ​ന്നു് ബാ​സു​ദേ​വ് ഓർ​ത്തു.

അയാൾ​ക്കു ചു​റ്റും സമൃ​ദ്ധി​യു​ടെ​യും സം​തൃ​പ്തി​യു​ടെ​യും ലോ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. ചു​വ​രിൽ തൂ​ക്കിയ ഓയിൽ പെ​യ്ന്റിം​ഗ്, ഷോ​കേ​സിൽ നിറയെ അപൂർ​വ്വ​വ​സ്തു​ക്കൾ. ജാ​പ്പ​നീ​സ് പാവകൾ, ദി​ല്ലി​യിൽ നി​ന്നു വന്ന ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​ക​ളു​ള്ള പി​ച്ച​ള​ത്താ​ല​ങ്ങൾ, കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഓട്ടു​വി​ള​ക്കു​കൾ, നാ​ഗ​ലാ​ന്റി​ലെ സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ വീ​തി​യു​ള്ള മു​ത്തു​മാ​ല​കൾ.

“ഞാൻ ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കാം,” സുധ പറ​ഞ്ഞു.

“നിൽ​ക്കൂ,” അവളെ തടു​ത്തു കൈ​കൾ​ക്കു​ള്ളി​ലാ​ക്കി അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “നീ എന്നു​മു​ത​ല്ക്കാ​ണു് എന്നെ വെ​റു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്?”

“എനി​ക്കു വെ​റു​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ? എങ്കിൽ ഞാൻ ഇത്ര വേ​ദ​നി​ക്കേ​ണ്ടി വരി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.”

തള്ളി​വ​രു​ന്ന കണ്ണീർ മറ​യ്ക്കു​വാ​നാ​യി അവൾ അയാ​ളു​ടെ മാറിൽ മുഖം അമർ​ത്തി.

“ഞാ​നെ​ടു​ത്ത തീ​രു​മാ​നം എന്നെ എത്ര വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ന്നു് അറി​യാ​മോ? സ്നേ​ഹം തന്നെ​യാ​ണു വലു​തെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. പക്ഷേ, ആ സ്നേ​ഹം ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ നശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.”

അവർ കി​ട​ക്ക​യിൽ അന്യോ​ന്യം കര​വ​ല​യ​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദീർ​ഘ​ചും​ബ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു മോ​ചി​ത​യാ​യ​പ്പോൾ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “നീ ഇപ്പോൾ സന്തോ​ഷ​വാ​നാ​ണോ? നി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നോ?”

“ഞാൻ സന്തോ​ഷ​വാ​നാ​ണോ എന്നെ​നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല. എന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​ണു്. ആദ്യ​ത്തെ നാടകം അത്ര വി​ജ​യി​ച്ചി​ല്ല. അതി​ന്റെ തീം വളരെ അബ്സ്ട്രാ​ക്ടാ​യി. ആരും ആസ്വ​ദി​ച്ചു​ക​ണ്ടി​ല്ല. സം​ഗീ​ത​വും മോ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സം​ഗീ​ത​വും ഞാൻ തന്നെ ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. എന്റെ തീം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത ഒരു​പ​റ്റം സം​ഗീ​ത​ജ്ഞ​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു തോ​റ്റി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ നാടകം ഫ്ളോ​പ്പാ​യ​തു് അതി​ന്റെ തീം കാ​ര​ണ​മാ​ണോ, അതി​ന്റെ സം​ഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ പോ​രാ​യ്മ​യാ​ണോ എന്ന​റി​യി​ല്ല. ബം​ഗാ​ളി​കൾ​ക്കു് നല്ല സം​ഗീ​ത​വും ചീത്ത സം​ഗീ​ത​വും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യും. ദേ ഹാവ് ആനിയർ ഫോർ മ്യൂ​സി​ക്. ഞാൻ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​പ്പോൾ ചെയ്ത അപൂർ​ണ്ണ കോം​പൊ​സി​ഷൻ ഇല്ലേ? കട​ലി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്? അതാണു ഞാൻ ചേർ​ത്ത​തു്. നി​ന​ക്കോർ​മ്മ​യി​ല്ലേ അതു്?”

അവൾ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ എല്ലാം ഓർ​ത്തി​രു​ന്നു. ഇര​മ്പു​ന്ന കട​ലി​ന്ന​രി​കി​ലൂ​ടെ മണലിൽ സ്വയം മറ​ന്നു കൈ​കോർ​ത്തു നട​ന്ന​തു്. സാ​യാ​ഹ്നം കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴി​ത്താ​ര​കൾ കട​ലി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്ന​തു്. മണലിൽ ഇരു​ന്നു് വയ​ലി​നിൽ കട​ലി​ന്റെ ഇര​മ്പ​ത്തി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തി​ലൊ​ഴു​കു​ന്ന ശബ്ദ​ങ്ങൾ അവളെ മാ​സ്മ​ര​ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ച്ച​തു്. പി​ന്നെ സൂ​ര്യൻ യാ​ത്ര​യാ​യ​പ്പോൾ, സം​ഗീ​ത​ത്തേ​ക്കാൾ ശക്തി​യായ പ്രേ​രണ തങ്ങ​ളിൽ വന്നു നി​റ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മണലിൽ കി​ട​ന്നു ചും​ബി​ച്ച​തു്. എല്ലാം അവൾ ഓർ​ത്തി​രു​ന്നു.

“ജയൻ നല്ല ഭർ​ത്താ​വ​ല്ലേ? നീ സന്തോ​ഷ​വ​തി​യ​ല്ലേ!.”

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ആ ചോ​ദ്യം.

“അതെ, ജയൻ നല്ല ഭർ​ത്താ​വാ​ണു്.”

അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു: ഞാൻ തി​ക​ച്ചും സന്തോ​ഷ​വ​തി​യാ​വേ​ണ്ട​താ​ണു്. പക്ഷേ, ഒരു ഭാര്യ, അമ്മ എന്ന​തിൽ കവി​ഞ്ഞു് അവൾ ഇപ്പോ​ഴും ഒരു കാ​മു​കി​കൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്നു് അവൾ അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി സം​തൃ​പ്തി കി​ട്ടാ​തി​രു​ന്ന ഒരു റോൾ.

ലു​ഡോ​വിൽ കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് സം​ഗീ​ത​യ്ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും ഡിം​ബ്ൾ കള്ളം കാ​ണി​ച്ച​പ്പോൾ സംഗീത പറ​ഞ്ഞു, ഞാ​നി​ല്ല കളി​ക്കാൻ. ഇതിൽ ഭേദം വീ​ട്ടിൽ പോയി വല്ല​തും വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

അവൾ കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി താഴെ വന്നു ചാരിയ വാതിൽ തു​റ​ന്നു് അക​ത്തു കയറി. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പു​തു​താ​യി വന്ന അങ്ക്ളി​നെ ഓർ​മ്മ​വ​ന്ന​തു്. അങ്ക്ളു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു കരുതി കി​ട​പ്പു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. അവിടെ എത്തി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു്, അട​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന വാതിൽ കണ്ട​തു്. അതിൽ അസാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യൊ​ന്നും അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ല്ല. പക്ഷേ അങ്ക്ളു​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്ന തന്റെ പരി​പാ​ടി തകിടം മറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇനി? ഡാഡി ഇന്ന​ലെ കൊ​ണ്ടു വന്ന കോ​മി​ക് പു​സ്ത​കം ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. അവൾ കോ​മി​ക് പു​സ്ത​ക​വും കൊ​ണ്ടു് ഹാ​ളി​ലെ കാർ​പ്പെ​റ്റിൽ പോ​യി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഡാഡി ഇന്നു് ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു വന്നാൽ പറ​ഞ്ഞു തരാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​താ​ണു്. അവൾ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വെ​റു​തെ മറി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കണ്ടി​ട്ടു് നല്ല കഥ​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

അവൾ​ക്കു വേ​റൊ​രു ഐഡിയാ തോ​ന്നി. മു​ക​ളിൽ​പ്പോ​യി ഡിം​ബി​ളി​ന്റെ ഒപ്പം ഡ്രാ​ട്ടു കളി​ച്ചാ​ലോ ഡ്രാ​ട്ടിൽ കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. അവൾ പു​സ്ത​ക​വും അട​ച്ചു​വെ​ച്ചു് വീ​ണ്ടും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോയി.

കി​ട​പ്പ​റ​യിൽ അന്യോ​ന്യം കര​വ​ല​യ​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ തങ്ങൾ സ്വയം വഞ്ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു രണ്ടു​പേർ​ക്കും തോ​ന്നി. കല​യാ​ണു് ആത്മ​സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​മെ​ന്നു് അയാൾ വ്യാ​മോ​ഹി​ച്ചു. അതിൽ സ്വയം തൃ​പ്ത​നാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ കരുതി.

ഭർ​ത്താ​വി​നു കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന സ്നേ​ഹ​മെ​ല്ലം കൊ​ടു​ത്തു താൻ സന്തോ​ഷ​വ​തി​യാ​ണെ​ന്ന​വൾ കരുതി. പക്ഷേ, വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം അവർ കണ്ടു​മു​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴു​ണ്ടായ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ ഇരു​ണ്ട ഗു​ഹ​യിൽ ആരാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്ന ബിം​ബ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം നിറം മങ്ങി അനാ​കർ​ഷ​ക​മാ​യി അവർ കണ്ടു. വഞ്ചി​ത​രാ​യെ​ന്നു് അവർ​ക്കു ബോ​ദ്ധ്യ​മാ​യി.

ആ മന​സ്സി​ലാ​ക്കൽ ഒരു പുതിയ ആവേ​ശ​ത്ത​ള്ളി​ച്ച​യ്ക്കു വഴി​വെ​ച്ചു. മന​സ്സി​ലായ പോലെ അവർ ചി​രി​ച്ചു. അവൾ അയാ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ അവ​രു​ടെ ഇട​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ലോ​ല​മായ മൂ​ടു​പ​ടം താനെ അഴി​ഞ്ഞു പോയി.

ഡിം​ബ്ളു​മാ​യു​ള്ള ഡ്രാ​ട്ടു​ക​ളി​യും അത്ര വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടു​ത​വണ തോ​റ്റ​പ്പോൾ ഡിം​ബ്ൾ പറ​ഞ്ഞു, നമു​ക്കു ലുഡോ കളി​ക്കാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ പാ​മ്പും കോ​ണി​യും. ലു​ഡോ​വിൽ ഡിം​ബ്ൾ വീ​ണ്ടും കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കു​മെ​ന്നു് സം​ഗീ​ത​യ്ക്ക​റി​യാം. പി​ന്നെ പാ​മ്പും കോ​ണി​യും. കോ​ണി​ക​യ​റി മു​ക​ളിൽ പോയ തന്റെ കരു​ക്കൾ പാ​മ്പു​കൾ കൊ​ത്തി വി​ഴു​ങ്ങി വീ​ണ്ടും താഴെ കള്ളി​ക​ളി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു് സം​ഗീ​ത​യ്ക്കി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ഞാൻ പോ​കു​ന്നു.

താഴെ കി​ട​പ്പു​മു​റി​യു​ടെ വാതിൽ അപ്പോ​ഴും അട​ഞ്ഞു കി​ട​ന്നു. അവൾ​ക്കു് നി​രാ​ശ​യാ​യി. കോ​മി​ക്പു​സ്ത​കം എടു​ത്തു നി​വർ​ത്തി കാർ​പ്പെ​റ്റിൽ വന്നു കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നു. ഡാ​ഡി​ക്കു് ഇതു് ഇന്ന​ലെ​ത്ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്നാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം പു​സ്ത​കം മറി​ച്ചു നോ​ക്കി. പി​ന്നെ, സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ അട​ഞ്ഞു.

ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ ചെ​ന്നായ, ചു​വ​ന്ന വെ​ള്ളം ഇറ്റു​വീ​ഴു​ന്ന നാവും തൂ​ക്കി മു​യ​ലി​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ഓടു​ന്ന​തു് അവൾ കണ്ടു. മുയൽ സമർ​ത്ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സ്പ്രി​ങ് വാ​തി​ലി​ന്റെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് മുയൽ ചാടി. പി​ന്നാ​ലെ വന്ന ചെ​ന്നായ വാ​തി​ലി​ന്നി​ട​യിൽ കു​ടു​ങ്ങി. ഹെ​ല്പ്!.

തന്റെ കൈയിൽ തളർ​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന സുധയെ ബാ​സു​ദേ​വ് ചും​ബി​ച്ചു. കുറെ നേ​ര​മാ​യി ആ ഉറ​ങ്ങും സു​ന്ദ​രി​യെ അയാൾ നോ​ക്കു​ന്നു. ഇനി അവളെ ഉണർ​ത്ത​ണം. തനി​ക്കു പോകണം. ഒരു നീണ്ട നി​ദ്ര​യിൽ നി​ന്നു​ണർ​ന്ന​പോ​ലെ ഉറ​ക്ക​ച്ച​ട​വോ​ടെ അവൾ കണ്ണു​തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ അവളെ വീ​ണ്ടും തന്നി​ലേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു് അയാൾ ചെ​വി​യിൽ മന്ത്രി​ച്ചു: “സു​ന്ദ​രീ, എനി​ക്കു പോകണം.”

അതിനു മറു​പ​ടി​യാ​യി അവൾ പറ​ഞ്ഞു:

“ഞാൻ എത്ര സന്തോ​ഷ​വ​തി​യാ​ണു്!, ഐ ആം സോ ഹാ​പ്പി!.”

അവർ വസ്ത്രം ധരി​ച്ചു് പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. സംഗീത കാർ​പ്പെ​റ്റിൽ കോ​മി​ക് പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ മു​ഖ​വും വെ​ച്ചു കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന​തു് അവർ നോ​ക്കി​നി​ന്നു.

“പാവം മോൾ!” സുധ പറ​ഞ്ഞു. “ഞാൻ ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്ക​ട്ടെ”.

ബാ​സു​ദേ​വ് സം​ഗീ​ത​യെ നി​ല​ത്തു​നി​ന്നെ​ടു​ത്തു് അവ​ളു​ടെ മാർ​ദ്ദ​വ​മു​ള്ള കവി​ളിൽ ഉമ്മ​വെ​ച്ചു. സംഗീത കണ്ണു തു​റ​ന്നു് അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി. അവൾ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അങ്ക്ളി​നെ സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ക്ൾ അവ​ളെ​യു​മെ​ടു​ത്തു് കാ​ഴ്ച​ബം​ഗ്ലാ​വി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ താ​ടി​പി​ടി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ നേരെ തി​രി​ച്ചു് അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“അങ്ക്ളി​ന്നു് മറ്റു​ള്ളോ​ര​ടെ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളിൽ വരാൻ പറ്റു​മോ?”

അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു.

“ഇല്ല, വരാൻ പറ്റി​ല്ല. പക്ഷേ, മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ തകർ​ക്കാൻ കഴി​യും.”

എന്തോ തമാശ കേ​ട്ട​പോ​ലെ അവൾ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“അങ്ക്ൾ എനി​ക്കീ കോ​മി​ക്കി​ലെ കഥ പറ​ഞ്ഞു തരുമോ?”

“ശ്ര​മി​ക്കാം.”

ചി​ത്ര​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു് വർ​ണ്ണ​പ്പ​കി​ട്ടു​ള്ള മൃ​ഗ​ങ്ങൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. തു​ന്നി​ക്കൂ​ട്ടിയ കോ​ട്ടി​ട്ട, പോ​ക്ക​റ്റു വാ​ച്ചു ധരി​ച്ച ചെ​ന്നായ, ബനി​യ​നി​ട്ട മു​യ​ലി​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് എന്തോ ഓർ​ത്തു് സംഗീത ചോ​ദി​ച്ചു.

“അങ്ക്ൾ, ലു​ഡോ​വിൽ കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് ചീ​ത്ത​യ​ല്ലെ? ഡിം​ബ്ൾ എപ്പോ​ഴും കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.”

“കളി​യി​ലെ​ന്ന​ല്ല, ഒന്നി​ലും കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്ക​രു​തു മോളെ. പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചും ജീ​വി​ത​ത്തിൽ. ഞങ്ങൾ മു​തിർ​ന്ന​വർ അതാണു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. ഞങ്ങൾ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.”

അതു് ഡിം​ബ്ളി​ന്ന​നു​കൂ​ല​മായ ഒരു പ്ര​തി​ഭാ​ഗം പറ​യ​ലാ​ണോ എന്നു് അവൾ ഒരു​നി​മി​ഷം സം​ശ​യി​ച്ചു. പി​ന്നെ തന്റെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉത്ത​രം കി​ട്ടി​യ​പോ​ലെ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അങ്ക്ൾ അമ്മ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ചായ കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​യു​ടെ മുഖം പ്ര​സ​ന്ന​മാ​ണെ​ന്നു് അവൾ കണ്ടു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അങ്ക്ൾ പോ​യ​പ്പോൾ അയാൾ സം​സാ​രി​ച്ച​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി, സംഗീത അയാളെ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു.

സൂ​ര്യൻ പു​റ​ത്തു് തെ​രു​വിൽ കു​ങ്കു​മം വി​ത​റു​ക​യും, സന്ധ്യ വഴി​വി​ള​ക്കു​ക​ളെ ഓരോ​ന്നോ​രോ​ന്നാ​യി കൊ​ളു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ, സംഗീത ഡാ​ഡി​യു​ടെ കാ​റി​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു. സോ​ഫ​യിൽ ഒരു വലിയ ടെ​ഡ്ഡി ബി​യ​റു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന അവൾ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു.

“മമ്മീ, ഡാഡി വന്നു.”

ഡാഡി വരേ​ണ്ട താ​മ​സ​മി​ല്ല. അവൾ അയാ​ളു​ടെ മേൽ ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി. അയാൾ അവൾ​ക്കു് ഉമ്മ​കൊ​ടു​ത്തു.

“ഡാഡീ,” അവൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഇന്നു് ഇവിടെ ഒരു അങ്ക്ൾ വന്നു. ഇത്ര തല​മു​ടീം, താ​ടി​യു​മു​ള്ള ഒരു അങ്ക്ൾ. കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ ഒരു ഗു​ഹ​യിൽ തപ​സ്സു​ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ട​ത്രെ. ഡാഡീ, കൽ​ക്ക​ത്ത​യിൽ ഗു​ഹ​ക​ളു​ണ്ടോ?”

“അറി​യി​ല്ല,” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “പി​ന്നെ നി​ന്റെ അങ്ക്ൾ നല്ല അങ്കി​ളാ​ണോ?”

“അതെ ഡാഡി. ഇന്ന​ലെ ഡാഡി കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന കോ​മി​ക്കി​ലെ കഥ മു​ഴു​വൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്നു. പി​ന്നെ എനി​ക്കു് ചോ​ക്ലേ​റ്റ്സ് തന്നു.”

സുധ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ചാ​യ​മൊ​ത്തി​ക്കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“എന്തു​പ​റ​യു​ന്നു മമ്മീ, അങ്ക്ൾ നല്ല ആളാണോ?”

അയാ​ളു​ടെ കൺ​കോ​ണിൽ കു​സൃ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സുധ ചി​രി​ച്ചു.

“മോളെ, അങ്ക്ൾ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ചോ​ക്ലേ​റ്റ്സ് ഡാ​ഡി​ക്കെ​ടു​ത്തു വെ​ച്ചി​ല്ല അല്ലേ? ആട്ടെ, അങ്ക്ൾ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന റോ​സാ​പ്പൂ​ക്കൾ എനി​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​ത​രി​ല്ലെ?”

“തീർ​ച്ച​യാ​യും. അവൾ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലേ​ക്കോ​ടി.” കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു നി​ന്നു.

“അങ്ക്ൾ റോ​സ്പൂ​ക്കൾ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു് ഡാ​ഡി​ക്കെ​ങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി?”

അട​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്ന ഒരു വാതിൽ അവ​ളു​ടെ ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തി. അവ​ളു​ടെ കൊ​ച്ചു​മ​ന​സ്സിൽ പത​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന സാ​ന്ദ്രത അവൾ അറി​ഞ്ഞു. അതു​യർ​ന്നു​വ​രാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കു​റെ​നേ​ര​മാ​യെ​ന്നു് പക്ഷേ, അവൾ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഫ്ള​വർ​വേ​സിൽ വി​രി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്ന പൂ​ക്കൾ അവളെ ശത്രു​ത​യോ​ടെ നോ​ക്കി. വൈ​കു​ന്നേ​രം സ്കൂൾ വി​ട്ടു് കൂ​ട്ടു​കാ​രി​ക​ളെ​ല്ലാം പോയി ഒറ്റ​യ്ക്കു ബസ്സു കാ​ത്തു നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കാ​റു​ള്ള ഏകാ​ന്തത അവൾ​ക്കു വീ​ണ്ടും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. വേ​ലി​യേ​റ്റ​ത്തിൽ ഉയർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന ഒരു വലിയ തി​ര​പോ​ലെ തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഉരു​ണ്ടു​ക​യ​റി. ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തിൽ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ വയ്യാ​താ​യ​പ്പോൾ അവൾ കട്ടി​ലിൽ തല​യി​ണ​യിൽ മു​ഖ​മ​മർ​ത്തി തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി കര​ഞ്ഞു.

അച്ഛ​ന്റെ സാ​ന്ത്വ​ന​ങ്ങ​ളോ, അമ്മ​യു​ടെ എന്തേ ഉണ്ടാ​യ​തു് എന്ന അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളോ തീരെ സഹാ​യ​ക​മാ​വു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അവൾ​ക്കു​ണ്ടായ നഷ്ടം അപാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

Colophon

Title: Kumkumam vithariya vazhikal (ml: കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: Sahitya Pravarthaka Sahakarana Sangham; Kottayam, Kerala; 1979.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short stories, E Harikumar, Kumkumam vithariya vazhikal, ഇ ഹരി​കു​മാർ, കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 1, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Lalitha Harikumar. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: E Harikumar; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.