ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ പ്ര​ശ്ന​മെ​ന്തെ​ന്നാൽ, സ്വ​ന്ത​മെ​ന്നു് പറയാൻ ബെ​ഞ്ച​മി​നു് ആകെ​യു​ള്ള മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തിൽ ആകെ​യൊ​രു​മാ​റ്റം! ഒന്നര മാ​സ​മാ​യി ഒരിനം മൗ​ന​വ്ര​തം. അതി​നു​ത​ക്ക യാ​തൊ​രു സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും നട​ന്നി​ട്ടി​ല്ല​താ​നും!

ഇന്നു്, ഒരി​ക്ക​ലും ഉറ​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത ഈ ചെ​റു​ന​ഗ​ര​ത്തി​ന്റെ നനഞ്ഞ വി​കൃ​തി​ക​ളെ കണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ബെ​ഞ്ച​മി​ന്റെ മുഖം എന്റെ വലതു തോ​ളി​ലാ​ണു്. അവ​നാ​കെ ഉല​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു, തീർ​ച്ച.

പോ​ള​ണ്ടി​ലെ എന്റെ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ മഞ്ഞു​കാ​ല​മാ​ണി​തു്. വിദേശ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കാ​യു​ള്ള സ്റ്റു​ഡ​ന്റ് അഡ്വൈ​സർ എന്ന നി​ല​യ്ക്കാ​ണു് ബെ​ഞ്ച​മി​നെ ആദ്യ​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്—ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​നും പോ​ളി​ഷി​നു​മി​ട​യി​ലെ പാ​ല​മാ​യി. ക്യാ​മ്പ​സി​നു് അക​ത്തും പു​റ​ത്തു​മാ​യി അവി​ചാ​രി​ത​മായ എത്ര​യെ​ത്ര കണ്ടു​മു​ട്ട​ലു​കൾ, പതി​യെ​പ്പ​തി​യെ പദ്ധ​തി​യി​ട്ട സമാ​ഗ​മ​ങ്ങൾ… “

ജാൻ… ഗ്രാൻ​ഡ്പ​യെ ഓർ​ത്തി​ട്ടു് വല്ലാ​ത്ത അങ്ക​ലാ​പ്പു്… എന്തു് ചെ​യ്യ​ണം ഞാൻ? ഒരു ധാ​ര​ണ​യു​മി​ല്ല.”

ഈ മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഞാൻ എത്ര​യോ കേ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ചൊ​ടി​യും ചു​ണ​യു​മു​ള്ള ആരോ​ഗ്യ​വാ​നായ വൃ​ദ്ധൻ. എനർജി ബോംബ് എന്നു് പറയാം. വാ​രാ​ന്ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ കൊ​ച്ചു​മോ​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു​റ​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്ന വാ​ശി​യു​ള്ള, ബെ​ഞ്ച​മി​ന്റെ സകല രഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും കാ​വൽ​ക്കാ​രൻ. ഈസ്റ്റ​റോ ക്രി​സ്മ​സോ പോ​ലു​ള്ള വിശേഷ അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളിൽ വി​ല​കൂ​ടിയ വൈനോ ചാ​രാ​യ​മോ തയ്യാ​റാ​ക്കി മെ​ഴു​കു​തി​രി​യും കത്തി​ച്ചു് ബെ​ഞ്ച​മി​ന്റെ രാ​ത്രി​വ​ര​വി​നാ​യി കൊ​തി​യോ​ടെ കാ​ത്തി​രി​ക്കാ​റു​ള്ള, ഉച്ച​ത്തിൽ ചി​രി​ക്കാ​നി​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ശു​ദ്ധൻ.

എനി​ക്കു് നന്നേ കൗ​തു​കം തോ​ന്നിയ ഒരു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടു്.

ഇന്നേ​വ​രെ നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഏതാ​നും വര​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു് ആ എഴു​പ​ത്തി​യാ​റു​കാ​രൻ സഞ്ച​രി​ച്ചി​ട്ടേ ഇല്ല! യു​വാ​വാ​യി​രി​ക്കേ, രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒര​റ്റ​ത്തു് നി​ന്നു് മറ്റേ അറ്റ​ത്തേ​ക്കു് സ്വയം പറി​ച്ചു നട്ട ആളാ​യി​ട്ടും. എത്ര ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാ​ലും ശരി, സ്വയം കല്പി​ച്ച നഗ​രാ​തിർ​ത്തി​കൾ ലം​ഘി​ച്ചു് ഒരു യാ​ത്ര​യ്ക്കു​പോ​ലും കൂ​ട്ടു​വ​രാൻ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒരു​ക്ക​മ​ല്ല. “

ഈ ചു​റ്റു​വ​ട്ടം വി​ട്ടെ​ങ്ങു​മി​ല്ല. ഒരി​ക്കൽ പോ​പ്പി പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉന്മ​ത്ത​ഗ​ന്ധം തീ​ണ്ടി അവ​ശ​മാ​യി​പ്പോയ എന്റെ മന​സ്സി​നെ കഴുകി വെ​ടി​പ്പാ​ക്കാൻ സഹാ​യി​ച്ച​തു് ഈ കു​ഞ്ഞൻ നഗ​ര​മാ​ണു്. കട​പ്പാ​ടാ​ണ​ല്ലോ ഏറ്റ​വും വലിയ പ്ര​തി​ഫ​ലം!”, ഓരോ തവ​ണ​യും അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞൊ​ഴി​ഞ്ഞു, ഏക​ദേ​ശം അര​നൂ​റ്റാ​ണ്ടോ​ളം!

ഈയ​ടു​ത്തു് ഒരു അത്താഴ സമയം. ഏറെ ആസ്വ​ദി​ച്ചു കഴി​ക്കാ​റു​ള്ള ആവി​യിൽ വേ​വി​ച്ച സാൽമൺ മത്സ്യം അദ്ദേ​ഹം രു​ചി​ച്ചു നോ​ക്കി​യ​തേ​യി​ല്ല. ലെമൺ ഗ്രാ​സ്സി​ട്ടു് തി​ള​പ്പി​ച്ച വെ​ള്ളം ജാറിൽ നി​റ​യ്ക്കാ​നും അന്നാ​ദ്യ​മാ​യി മറ​ന്നു. മത്സ്യ​ത്തി​ന്റെ വീർ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഉദ​ര​ഭാ​ഗം കു​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു് ബെ​ഞ്ച​മിൻ നീ​ട്ടി​യ​പ്പോൾ ഫോർ​ക്കും കത്തി​യും പി​ഞ്ഞാ​ണ​പ്പാ​ത്ര​ത്തിൽ സമാ​ന്ത​ര​മാ​യി വച്ചി​ട്ടു് ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു​പോ​യി.

രണ്ടു ദിവസം നീ​ണ്ടു​നി​ന്നു ആ മൗനം.

മു​ത്ത​ച്ഛൻ പരി​പാ​ലി​ച്ചു പോ​ന്നി​രു​ന്ന ബാൽ​ക്ക​ണി​യി​ലെ ചെ​ടി​പ്പ​റ്റ​ങ്ങൾ സാ​വ​ധാ​നം കരി​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി. അത്താ​ഴ​ശേ​ഷം ഫ്ളാ​റ്റ് കോ​മ്പൗ​ണ്ടി​ലൂ​ടെ താ​ഴോ​ട്ടു് മാ​ത്രം നോ​ക്കി​യു​ള്ള എട്ടു റൗ​ണ്ട് നട​ത്തം തീർ​ത്തും ഇല്ലാ​താ​യി. രാ​ത്രി​യാ​കാ​ശ​ത്തേ​ക്കു് ഏറെ​നേ​രം തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കുക, ടി​വി​യിൽ വരു​ന്ന ചരി​ത്ര നാ​ട​ക​ങ്ങൾ മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം കണ്ടി​രി​ക്കുക, പഴ​യ​കാല ലോക നേ​താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ അത്ര​യൊ​ന്നും പ്ര​സ​ക്ത​മ​ല്ലാ​ത്ത വച​ന​ങ്ങൾ തേ​ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് കണ്ണിൽ കാ​ണു​ന്ന നോ​ട്ട് പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലോ ടി​ഷ്യു പേ​പ്പ​റു​ക​ളി​ലോ കു​റി​ച്ചി​ടുക, ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് വ്യ​ക്ത​മായ മറു​പ​ടി നൽ​കാ​തി​രി​ക്കുക… അങ്ങ​നെ കഴി​ഞ്ഞ മു​പ്പ​തു് വർ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​രി​ക്ക​ലും ബെ​ഞ്ച​മിൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടും മാ​തി​രി​യും മു​ത്ത​ച്ഛൻ പതി​വാ​ക്കി.

സ്വ​ന്തം തി​ര​ക്കു​കൾ മാ​റ്റി​വ​ച്ചു് മു​ത്ത​ച്ഛ​നാ​യി കൂ​ടു​തൽ സമയം നൽ​കി​യി​ട്ടും കാ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. സ്വ​ത​വേ ചു​രു​ങ്ങി​യ​താ​യി​രു​ന്ന തന്റെ ഇട​ങ്ങ​ളെ കൂ​ടു​തൽ ഇടു​ങ്ങി​യ​വ​യാ​ക്കി അദ്ദേ​ഹം പു​നഃ​ക്ര​മീ​ക​രി​ച്ചു. ഡാൻസ് ബാ​റി​ന്റെ പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തന്റെ വീടകം വാ​ഴു​ന്ന​തു് ഇപ്പോൾ വി​ഷാ​ദ​മൂ​ക​ത​യാ​ണു് എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ബെ​ഞ്ച​മിൻ കെ​ഞ്ചി: “ജാൻ… ഇന്നു് രാ​ത്രി നീ എന്റെ കൂ​ടെ​യാ​വ​ണം, പ്ലീ​സ്… നി​ന​ക്കും കാ​ണാ​മ​ല്ലോ എത്ര​മാ​ത്രം മാ​റി​പ്പോ​യി ഗ്രാൻ​ഡ്പാ എന്നു്…”

ഞാൻ വരും. മനു​ഷ്യ മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ അശാ​ന്തി​തീ​ര​ങ്ങ​ളെ തേടി നട​ക്കാൻ കൊ​തി​യേ​റെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ ഈ ജാ​ന​കി​ക്കു്.

ഞാൻ വാ​ക്കു​കൊ​ടു​ത്തു.

കൃ​ത്യം ആറര മണി​ക്കു് തീൻ​മേ​ശ​യിൽ അത്താ​ഴ​വി​ഭ​വ​ങ്ങൾ നി​ര​ത്തി​യ​ശേ​ഷം മു​ത്ത​ച്ഛൻ ടി​വി​ക്കു് മുൻ​പി​ലേ​ക്കു് നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ ഞാനും ബെ​ഞ്ച​മി​നും അതൊ​ന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ ഞങ്ങ​ളു​ടെ വൈ​നു​മാ​യി തീ​ന്മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എപ്പ​ഴോ പാതി കണ്ടു​തീർ​ത്ത ഡോ​ക്യു​മെ​ന്റ​റി​യോ മറ്റോ ടി​വി​യിൽ വീ​ണ്ടും ചലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

സ്ക്രീ​നിൽ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു് ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ ഒരു രംഗം?

ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ കല്ലേ​റിൽ വീണു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ.

രക്തം വാർ​ന്നു് നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ഇഴ​യു​ന്ന അവരെ അട്ട​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ തൊ​ഴി​ക്കു​ക​യും നെ​ഞ്ചിൽ ആഞ്ഞു​ച​വി​ട്ടാ​നാ​യി ഊഴം കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാർ. അരു​തെ​ന്നു് യാ​ചി​ച്ച ആ കണ്ണു​കൾ പതിയെ അട​യു​ന്നു. സെർ​ബി​യൻ വംശീയ കലാ​പ​മാ​ണോ? അല്ലാ. കൊ​സോ​വോ? ഇറാ​നാ​ണോ? അല്ല, ഇറാ​നു​മ​ല്ല.

ഒന്നു​മാ​ത്രം ഉറ​പ്പു്. കണ്ണിമ പൂ​ട്ടാ​തെ ആ ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ റി​മോ​ട്ടി​നാൽ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് വലി​ച്ചു് പല​യാ​വർ​ത്തി കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ. ആ ആവർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ ഞാൻ എണ്ണി​യെ​ങ്കി​ലും ഞാ​ന​തൊ​ന്നും ബെ​ഞ്ച​മി​നോ​ടു് പറയാൻ പോ​യി​ല്ല.

ഇട​യ്ക്കെ​പ്പ​ഴോ എഴു​ന്നേ​റ്റു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ മു​റി​യി​ലേ​യ്ക്കു് കയറി ഒച്ച​യി​ല്ലാ​തെ കത​ക​ട​ച്ചു. “

കണ്ടോ ജാൻ… മുൻ​പൊ​ക്കെ നി​ന്നോ​ടു് എന്തു​മാ​ത്രം സം​സാ​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു! നി​ന്റെ നാടു്, വീടു്, പഠി​ത്തം. പന​ങ്ക​ള്ളു്. ഇപ്പോ നോ​ക്കു്… പു​റ​ത്തെ യാ​തൊ​രു ചല​ന​ങ്ങ​ളും അറി​യാ​തെ ഒരു പ്യൂ​പ്പ​യ്ക്ക​ക​ത്തു്… ജീ​വ​നു​ണ്ടെ​ന്നു് പോലും പല​പ്പോ​ഴും തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല… സഹി​ക്കാൻ വയ്യ… പെ​ട്ടെ​ന്നു് ആരു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യ​പോ​ലെ…” ഒറ്റ വലി​ക്കു് വൈൻ ഗ്ലാ​സ് കാ​ലി​യാ​ക്കി ബെ​ഞ്ച​മിൻ.

കത​കി​ലാ​രോ തട്ടു​ന്ന ശബ്ദം? ഒന്ന​ല്ല, രണ്ടോ മൂ​ന്നോ തവണ…

ഉരു​ണ്ട വാ​തിൽ​പ്പി​ടി ഇള​കു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം നോ​ക്കി.

ബെ​ഞ്ച​മിൻ പതിയെ കതകു് തു​റ​ന്നു. മു​റി​യ്ക്കു​ള്ളിൽ മു​ത്ത​ച്ഛൻ തല​കു​നി​ച്ചു് നിൽ​ക്കു​ന്നു. നന്നാ​യി വി​യർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. “ “

ഞാ​നി​ന്നും അതേ സ്വ​പ്നം കണ്ടു മോനേ… അതു​ത​ന്നെ… ” മു​ത്ത​ച്ഛൻ വി​റ​യ​ലോ​ടെ അവ​ന്റെ കയ്യിൽ പി​ടി​ച്ചു.

അതു്… അതൊരു പു​ഴ​യാ​ണു്… അതിൽ നിറയെ ഉരുകി മറി​യു​ന്ന ലാവ. ചേ​റി​ന്റെ നി​റ​മു​ള്ള കു​മി​ള​കൾ. നി​റു​ത്താ​തെ​യു​ള്ള ഗുൾ ഗുൾ ശബ്ദം. ഹോ. കര കവി​യാൻ വെ​മ്പി​ക്കൊ​ണ്ടു് തി​ള​ച്ചു​മ​റി​യു​ന്ന നദി. പി​ന്നെ… ഇരു​ഭാ​ഗ​ത്തും നീ​ള​ത്തിൽ അണി​നി​ര​ന്നി​ട്ടു​ള്ള അപ​രി​ചി​ത​മായ വസ്ത്ര​വി​ധാ​ന​ങ്ങ​ളു​ള്ള സ്ത്രീ​പു​രു​ഷ​ന്മാർ. പതു​ക്കെ ഓരോ കു​മി​ള​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ നി​ന്നും കറു​ത്ത ചു​രുൾ​മു​ടി​ക്കെ​ട്ടു​കൾ ജല​പ്പ​ര​പ്പി​ലേ​യ്ക്കു് ഒഴു​കി​പ്പ​ര​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും. പായ പോലെ മു​ടി​യൊ​ഴു​കു​ന്ന കറു​മ്പൻ നദി…! അതോടെ ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രും… ” “

സ്വ​പ്ന​മ​ല്ലേ… അതു് സാ​ര​മാ​ക്ക​ണ്ട. മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഒടു​വിൽ എന്നോ​ടൊ​ന്നു് സം​സാ​രി​ച്ച​ല്ലോ, എനി​ക്ക​തു മതി,” ഞാൻ അമ്പ​ര​ന്നു നിൽ​ക്കേ അവ​ന്റെ ഗാ​ഢാ​ലിം​ഗ​ന​ത്തിൽ പെ​ട്ടു് ആ വൃ​ദ്ധ​ദേ​ഹം ഉല​ഞ്ഞു. “

ബെ​ഞ്ച​മിൻ… എനി​ക്കെ​ന്റെ ഗ്രാ​മം വരെ​യൊ​ന്നു് പോണം. നീ വേണം കൊ​ണ്ടു പോവാൻ”, മഞ്ഞി​ന്റെ മന്ദ​മായ പെ​യ്ത്തി​നെ ചി​ല്ലു ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി പാതി സ്വ​യ​മെ​ന്നോ​ണം മു​ത്ത​ച്ഛൻ മന്ത്രി​ച്ചു. “

ജീസസ്! എത്ര നാ​ളാ​യി ഞാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു! ഇതിൽ​പ്പ​രം സന്തോ​ഷം മറ്റെ​ന്തു​ണ്ടു്?”, ശരി​യ​ല്ലേ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ എന്നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ബെ​ഞ്ച​മിൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഞാൻ ആ സ്വ​പ്ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഓർ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ക​യി​രു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളെ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കൽ എന്റെ ഒരു കൊ​ടും​വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​ണെ​ന്ന കാ​ര്യം അന്നേ​രം അവനു് ഓർമ്മ വരാ​ഞ്ഞ​തു് ഭാ​ഗ്യം!

കാ​ല​പ്പ​ഴ​ക്കം മഞ്ഞ​നി​റം പടർ​ത്തിയ ഒരു കട​ലാ​സു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ തീൻ മേ​ശ​യിൽ നി​വർ​ത്തി​യി​ട്ടു.

ഭൂപടം. “

ഇതാ… നീ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ”, ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ വി​സ്തൃ​തി ഒടു​ങ്ങു​ന്ന​തി​ന​ടു​ത്താ​യു​ള്ള ഒരു ബി​ന്ദു ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ മു​ന​കൊ​ണ്ടു് മു​ത്ത​ച്ഛൻ മറ​ച്ചു: “ഇതാ ഇവി​ടെ​യാ​ണു് എന്റെ ഗ്രാ​മം.”

വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി തേ​ടി​യ​ല​ഞ്ഞ തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉരുവം കണ്ട​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു കൊ​ച്ചു​കു​ഞ്ഞി​നെ​പ്പോ​ലെ ബെ​ഞ്ച​മിൻ ഉല്ലാ​സ​വാ​നാ​യി. പി​ന്നീ​ടെ​ല്ലാം അതി​വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

മറു​ത്തെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​ന്ന​തി​നു് മുൻപേ മൊ​ബൈ​ലിൽ മൂ​ന്നു പേർ​ക്കു​ള്ള വിമാന ടി​ക്ക​റ്റി​ന്റെ തു​ക​യിൽ അവ​ന്റെ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ അമർ​ന്നു. മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി ലാ​ബി​ലി​രി​ക്കൽ നിർ​ബ​ന്ധ​മായ നാ​ളെ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സൗ​ക​ര്യ​പൂർ​വം ഞാൻ മറ​ന്നു.

വി​മാ​ന​ത്താ​വ​ള​ത്തിൽ ഇറ​ങ്ങിയ ഞങ്ങ​ളെ വര​വേ​റ്റ​തു് കടു​ത്ത തണു​പ്പാ​യി​രു​ന്നു. വേ​ണ്ട​തി​ല​ധി​കം കട്ടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ മു​ത്ത​ച്ഛൻ പു​ത​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ കൊ​ടും​ശൈ​ത്യ​ത്തി​ലും ലളി​ത​മാ​യ​തെ​ന്തോ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ കൂ​സ​ലി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്.

വാ​ട​ക​യ്ക്കെ​ടു​ത്ത കാ​റി​ലെ ജി പി എസ് ഡി​വൈ​സി​നെ പിൻ​പ​റ്റി ഞങ്ങൾ യാത്ര തു​ട​ങ്ങി. “ “

അൻ​പ​ത്തി​യാ​റു് മി​നി​റ്റു​ണ്ടു്. അവിടെ ഗ്രാൻ​ഡ്പ​യു​ടെ പഴ​യ​കാല സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും ബന്ധു​ക്ക​ളു​മെ​ല്ലാം കാ​ണു​മാ​യി​രി​ക്കും അല്ലേ? ഞാൻ വലിയ ത്രി​ല്ലി​ലാ​ണു്”, സ്റ്റി​യ​റി​ങ്ങിൽ വലംകൈ കൊ​ണ്ടു് ആഞ്ഞ​ടി​ച്ചു് ബെ​ഞ്ച​മിൻ ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു.

കൈകൾ കാ​ലി​ടു​ക്കി​ലേ​ക്കു് തി​രു​കി ഒര​ക്ഷ​രം​പോ​ലും ഉരി​യാ​ടാ​തെ തല താ​ഴ്ത്തി ഇരു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു മു​ത്ത​ച്ഛൻ. തടവറ ജീ​വി​തം അവ​സാ​നി​ച്ചു് തെ​ളി​വാർ​ന്ന പു​റം​വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ന്ന ഒരാ​ളെ​പ്പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹം ആർ​ത്തു​ല്ല​സി​ക്കു​മെ​ന്ന എന്റെ കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടൽ അപ്പാ​ടെ തെ​റ്റി. പി​ന്നി​ലേ​ക്കു് കു​തി​ച്ചു​മ​റ​യു​ന്ന, രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്ര​പ്ര​ധാ​ന​മായ സ്തൂ​പ​ങ്ങ​ളും മല​നി​ര​ക​ളും വാ​സ്തു​ശി​ല്പ​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല.

ഗ്രാ​മം തീ​രാ​നാ​യ​ല്ലോ… എവി​ടെ​യാ​ണു്?”, മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ ഉണർ​ത്തി​യ​തു് അവ​ന്റെ ഒച്ച. “

ഈ ഗ്രാ​മം ഒരു ദി​ശാ​സൂ​ചി മാ​ത്രം. അറ്റം വരെ പോവണം, ഒടു​ങ്ങു​മ്പോ​ഴാ​ണു് തു​ട​ക്കം… ”, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തീർ​ത്തും അപ​രി​ചി​ത​മായ സ്വരം.

ഒടു​വിൽ പാ​ത​യോ​ര​ത്തു് നാ​ട്ടി​വ​ച്ച ഒരു ഇരു​മ്പു​ബോർ​ഡ് കണ്ട​പ്പോൾ കാർ നിർ​ത്താ​നാ​യി മു​ത്ത​ച്ഛൻ ബെ​ഞ്ച​മി​നെ തൊ​ട്ടു. യു​നെ​സ്കോ​യു​ടെ ലോക പൈതൃക കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നായ, ഈ രാ​ജ്യം വി​ട്ടു​പോ​കും മു​ന്നേ ഒരി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഗ്രാ​മ​ത്തി​ന്റെ പേരു് ഇരു​മ്പു​പ​ല​ക​യിൽ!

അങ്ങി​ങ്ങാ​യി മഞ്ഞു കൂ​മ്പാ​ര​മു​ള്ള വൃ​ത്തി​യു​ള്ള ഇടം. പു​തി​യ​കാല നിർ​മ്മി​തി​യി​ലെ ഒന്നു​ര​ണ്ടു് കട​മു​റി​കൾ ഉണ്ടെ​ന്ന​തൊ​ഴി​ച്ചാൽ ചു​ണ്ണാ​മ്പു​ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു് പണിത സാ​മ്പ്ര​ദാ​യിക രീ​തി​യി​ലു​ള്ള പഴ​ഞ്ചൻ വീ​ടു​ക​ളു​ടെ ശേ​ഷി​പ്പു​കൾ. അല്പം മാ​റി​യെ​ങ്ങോ ഒഴു​കു​ന്ന വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ ഒച്ച. വീതി കു​റ​ഞ്ഞ വീ​ഥി​യി​ലെ​ങ്ങും നാ​നാ​ജാ​തി ചു​വ​ന്ന പൂ​ക്കൾ; മി​ക്ക​തും കോൺ പോ​പ്പി​പ്പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ…

മു​ന്നോ​ട്ടേ​ക്കു് നീ​ങ്ങും​തോ​റു​മു​ള്ള പല കാ​ഴ്ച​ക​ളും എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ പതി​യു​ന്ന​തു് കറു​പ്പി​ലും വെ​ളു​പ്പി​ലും മാ​ത്ര​മാ​ണു്. കു​തി​ര​ക​ളെ പൂ​ട്ടിയ വണ്ടി​കൾ എനി​ക്കു് ചാ​രെ​യാ​യി ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ കു​തി​ക്കു​ന്നു. അതി​നു​ള്ളിൽ പലവിധ വേ​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ ഗമ​യോ​ടെ ഇരി​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാർ. അവ​രു​ടെ ആക്രോ​ശ​ങ്ങൾ. പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് വി​രി​ച്ചി​ട്ട ഓർഗൻസ ഗൗ​ണു​ക​ള​ണി​ഞ്ഞ ഇരു​ണ്ട​തും മഞ്ഞ​ച്ച​തും തവി​ട്ടും വെ​ളു​പ്പും തൊലി നി​റ​മു​ള്ള കൗ​മാ​ര​ക്കാ​രി​കൾ കറു​പ്പി​നും വെ​ളു​പ്പി​നു​മി​ട​യി​ലെ നി​റ​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ എന്നെ തൊ​ട്ടോ​ടു​ന്നു. അവ​രു​ടെ നട​പ്പി​ലാ​കെ നി​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു് ഭയം.

പു​ക​മ​ഞ്ഞി​ലൂ​ടെ​യെ​ന്നോ​ണം സഞ്ച​രി​ച്ചു ഞാൻ. ഒരി​ക്ക​ലും അറി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഏതോ ഒരു കാ​ല​ത്തി​ന്റെ സ്പർ​ശം മന​സ്സി​നെ നന​ച്ചു. ആ നനവിൽ തട്ടി സാ​വ​കാ​ശം ഞാൻ ചീർ​ത്തു. കാ​റ്റി​നൊ​പ്പം പാ​റി​പ്പ​റ​ന്നു് കണ്ണി​ലേ​ക്കെ​ത്തിയ മഞ്ഞു​തു​ള്ളി​യാൽ വീ​ണ്ടും മുൻ​പിൽ വർ​ണ്ണ​ങ്ങൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു. ദേഹം കി​ടു​കി​ടാ വി​റ​ച്ചു. അന്ധാ​ളി​പ്പോ​ടെ ബെ​ഞ്ച​മി​നെ​ന്നെ അണ​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു.

ഞങ്ങ​ളെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ, മന്ദ​ത​യോ​ടെ മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു മു​ത്ത​ച്ഛൻ. അനേക വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു് ശേഷം സ്വ​ന്തം മണ്ണി​ലേ​ക്കു​ള്ള മട​ങ്ങി​വ​ര​വു് ഇത്ര​യേ​റെ ഉൾ​ത്തു​ള്ള​ലി​ല്ലാ​തെ സമീ​പി​ക്കു​ന്ന ആ മനു​ഷ്യൻ എന്നെ വീ​ണ്ടും അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തി. തെ​രു​വി​ലെ​ത്തി​യ​തും രണ്ടു മര​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യി​ലെ മര​ബെ​ഞ്ചി​ലെ മഞ്ഞു് തൂ​ത്തു​മാ​റ്റി പതിയെ അദ്ദേ​ഹം ഇരു​ന്നു. “

ഇവിടെ ആരാ​ണു​ള്ള​തു്? ആൾ​പ്പാർ​പ്പി​ല്ല​ല്ലോ?”, അവ​ന്റെ ചോ​ദ്യം അദ്ദേ​ഹം കേ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് തോ​ന്നി. “

അതാ… ആ ഒഴി​ഞ്ഞ ഇട​മി​ല്ലേ… അവി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു അവ​ളു​ടെ മാ​മ​യു​ടെ കട. അവളും മാ​മ​യും ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന​യി​ടം… ”, എതിർ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു് ചൂ​ണ്ടി പറ​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി​യ​തും വാ​ക്കു​കൾ ഇടറി മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ചു​ണ്ടു​കൾ വി​റ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. “

ഞാൻ മാ​ത്രം അവളെ പോ​പ്പി എന്നു് വി​ളി​ച്ചു. ചു​മ​പ്പി​ന്റെ തേ​ജ​സ്സു​ള്ള​വൾ; എന്റെ ചെ​ന്താ​ര​കം!”

ആ നരച്ച കൺ​പീ​ലി​കൾ നന​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അന്നേ​രം ഒലി​ച്ചി​റ​ങ്ങി​യ​തി​ന്റെ ചൂ​ടി​നെ തീർ​ത്തും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അരി​കി​ലി​രു​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബെ​ഞ്ച​മിൻ തന്റെ നെ​ഞ്ചി​ലേ​ക്കു് ചേർ​ത്തു.

കഥ​യ്ക്കാ​യി എന്റെ കാ​തു​കൾ കൂർ​ത്തു.

അമ്പ​തു് വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തെ അതേ തെ​രു​വു്.

രാ​വി​ലെ​ക​ളിൽ കട​യ്ക്കു് മുൻ​പിൽ തി​ര​ക്കാ​ണു്. ഔഷ​ധ​സ​സ്യ​ങ്ങ​ളി​ട്ടു് തി​ള​പ്പി​ച്ച വെ​ള്ളം ചൂ​ടോ​ടെ വിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരേ​യൊ​രു കട. ധനി​ക​രു​ടെ വീ​ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നു​ള്ള ഭൃ​ത്യ​കൾ യജ​മാ​ന​ത്തി​മാർ​ക്കു് കു​ളി​ക്കാ​നാ​യു​ള്ള ചൂ​ടു​വെ​ള്ളം വാ​ങ്ങാൻ പു​ലർ​ച്ചേ​ത​ന്നെ വന്നു് നി​ര​യാ​യി നിൽ​ക്കും. ഒരി​ക്ക​ലും ആർ​ക്കും തി​ക​യാ​തെ വരി​ല്ല. “

എന്റെ മു​തു​മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാലം മു​തൽ​ക്കേ​യു​ള്ള ഞങ്ങ​ളു​ടെ അവ​കാ​ശ​മാ​ണു് ഈ ചൂ​ടു​വെ​ള്ള വി​ല്പന. ഒരു​കാ​ല​ത്തും അതി​നു് മു​ട​ക്കം വരി​ല്ല… ”, വലിയ അടു​പ്പു​കൾ​ക്കു മു​ക​ളി​ലു​ള്ള അണ്ടാ​വു​ക​ളിൽ കി​ട​ന്നു തി​ള​യ്ക്കു​ന്ന വെ​ള്ളം നീളൻ പി​ടി​യു​ള്ള ഇനാമൽ കോ​പ്പ​യാൽ കോ​രി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ടെ പോ​പ്പി​യു​ടെ മാമ പൊ​ങ്ങ​ച്ചം പറയും. അതു കേൾ​ക്കെ ഇട​പാ​ടു​കാ​രായ സ്ത്രീ​കൾ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കി കണ്ണി​റു​ക്കും.

ഒന്നി​ലും ഇട​പെ​ടാ​തെ ആരെയോ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചെ​ന്ന​പോ​ലെ തൂണും ചാരി അവ​ളു​ണ്ടാ​വും. പോ​പ്പി.

മി​ഷ​ന​റി​മാർ ചോ​ള​പ്പാ​ട​ത്തി​നോ​ടു് ചേർ​ന്നു് പണിത ചെറിയ ചർ​ച്ചി​ന്റെ പി​റ​കു​വ​ശ​ത്തെ സൈ​പ്ര​സ് മര​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ വച്ചാ​ണു് വൈകിയ രാ​ത്രി​ക​ളിൽ അവനും പോ​പ്പി​യും സന്ധി​ക്കാ​റു്. ആരൊ​ക്കെ​യോ കത്തി​ച്ചു​വെ​ച്ച ഗന്ധ​ത്തി​രി​ക​ളു​ടെ പല വാ​സ​ന​കൾ അവ​രു​ടെ കൊ​ഞ്ച​ലു​ക​ളിൽ കലരും. പു​റം​തി​രി​ഞ്ഞു് പോ​പ്പി ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ ചു​രു​ളൻ മുടി ഭം​ഗി​യാ​യി മെ​ട​ഞ്ഞു് അവൻ റി​ബ​ണി​ട്ടു് മു​റു​ക്കും. തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള അഞ്ചു ആൺ​മ​ക്കൾ വേ​ണ​മെ​ന്നു് അവൾ പറയും. വേ​ണ്ടാ, കു​ഞ്ഞി​ച്ചെ​ന്താ​ര​ക​ങ്ങൾ പോലെ അഞ്ചു പെ​ണ്മ​ക്കൾ മതി​യെ​ന്നു് അവനും. തന്റെ പൊ​ടി​മീശ പോ​പ്പി​യു​ടെ വലതു ചെ​വി​ക്കു് താ​ഴെ​യാ​യി അമർ​ത്താൻ അവൻ തി​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ അവൾ കു​ത​റി​മാ​റും. നി​ലാ​വിൽ ചലി​ക്കു​ന്ന അഴ​കാർ​ന്ന പെൺ​കു​തി​ര​യെ​പ്പോ​ലെ അവൾ ഓടി​മ​റ​യും; അട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച ചി​രി​യോ​ടെ പിറകെ അവനും.

മാ​സ​ത്തി​ലെ രണ്ടാ​ഴ്ച​ക്കാ​ലം അവൻ പട്ട​ണ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും; തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​പ​ഠ​ന​മാ​ണു്. യാത്ര പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന പു​ല​രി​ക​ളിൽ അവ​ളാ​കെ ഖി​ന്ന​യാ​കും. മാ​മ​യ​റി​യാ​തെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന, പഞ്ച​സാ​ര​പ്പാ​നി​യിൽ മു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് ഉണ​ക്കിയ കി​വി​പ്പ​ഴ​ങ്ങ​ളും തോടു പൊ​ട്ടി​ച്ച ഒരു പിടി വാൾ​ന​ട്ടു​ക​ളും അവ​ന്റെ തു​ണി​സ​ഞ്ചി​യി​ലേ​യ്ക്കു് ഭദ്ര​മാ​യി തി​രു​കും. മേ​ല​ങ്കി​യു​ടെ അറ്റം വി​ര​ലിൽ ചു​റ്റി നി​റു​ത്താ​തെ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കും.

പോ​പ്പി​യെ എഴു​താൻ പഠി​പ്പി​ച്ച​തു് അവ​നാ​ണു്. ഗു​രു​ദ​ക്ഷി​ണ​യാ​യി കറു​ത്ത ചായം മു​ക്കിയ നീളൻ ബ്ര​ഷി​നാൽ വെ​ളു​ത്ത തു​ണി​യിൽ ദി​വ​സ​വും അവൾ സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ഴു​തും. തി​രി​ച്ചു വരു​ന്ന പ്ര​ണ​യ​ത്തി​നാ​യി ആർ​ത്തി​യോ​ടെ കാ​ത്തി​രി​ക്കും.

എല്ലാം മാ​റ്റ​മി​ല്ലാ​തെ തു​ടർ​ന്നു; മാ​റ്റ​ത്തി​നാ​യു​ള്ള കാഹളം മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ.

ഒരു ശൈ​ത്യ​കാ​ല​ത്തു് പച്ച നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള മു​ഴു​ക്ക​യ്യൻ ഷർ​ട്ടും പാ​ന്റ്സും കൈ​മു​ട്ടി​നു അല്പം മു​ക​ളി​ലാ​യി ചു​വ​ന്ന ബാ​ഡ്ജും ധരി​ച്ചു് ആണും പെ​ണ്ണു​മ​ട​ങ്ങിയ യു​വാ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ടം നഗ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കെ​ത്തി. പച്ച​ത്തൊ​പ്പി​യിൽ ചു​വ​പ്പൻ അട​യാ​ളം. കൈ​പ്പി​ടി​യിൽ കു​ഞ്ഞു ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​കം. അവ​ന​ട​ക്ക​മു​ള്ള ഗ്രാ​മ​വാ​സി യു​വാ​ക്കൾ അമ്പ​ര​ന്നു.

തു​ച്ഛ​മായ ദി​ന​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് പച്ച​ക്ക​ട​ലാ​യി മാറി ഗ്രാ​മം.

വംശീയ വേ​ട്ട​യാ​ട​ലും ലോ​ക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​വും കഴി​ഞ്ഞു് ജന​ങ്ങൾ നടു​നി​വർ​ത്തി വരു​ന്ന കാ​ല​മാ​ണു്. പണ്ടെ​ങ്ങോ പണയം വെ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആത്മാ​ഭി​മാ​നം, അന്ത​സ്സു്, സന്തോ​ഷം ഒക്കെ തി​രി​ച്ചെ​ടു​ത്തു തു​ട​ങ്ങിയ വി​പ്ല​വാ​ന​ന്ത​ര​കാ​ലം.

പോ​ക​പ്പോ​കെ വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്റെ തീ​വ്രത കു​റ​ഞ്ഞു വരു​ന്നോ എന്നാ​യി അധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ സന്ദേ​ഹം. ജന്മി​ക​ളും മാ​ട​മ്പി​ക​ളും ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​ക​ളും സം​ശ​യ​ച്ചൂ​ടിൽ ഉരുകി. അവി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​യും ഒറ്റു​കാ​രെ​യും മു​ച്ചൂ​ടും നശി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ളം​ബ​ര​ത്തോ​ടെ തെ​രു​വി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങിയ പട​യ്ക്കു് ഗ്രാ​മം ചെ​മ്പ​ട​യെ​ന്നു് പേ​രി​ട്ടു. ചി​രി​ക്കു​ക​യോ നല്ല വാ​ക്കു​കൾ പറ​യു​ക​യോ ചെ​യ്യാ​ത്ത ആ കൂ​ട്ട​ത്തെ ദു​രാ​ത്മാ​ക്ക​ളാൽ ആവാ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വർ എന്ന​വർ സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞു.

മു​ന്തി​യ​തെ​ന്നു് അവർ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന വീ​ടു​കൾ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അധ്യാ​പ​ക​രു​ടെ കൈകൾ തല്ലി​യൊ​ടി​ച്ചു. മേ​ദ​സ്സു​ള്ള ദേ​ഹ​മു​ള്ള​വ​രെ ധനി​ക​രെ​ന്നു് മു​ദ്ര​കു​ത്തി മു​തു​കു് വള​ച്ചു് കൈകൾ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് പി​ണ​ച്ചു​കെ​ട്ടി തല കു​നി​ച്ചു നിർ​ത്തി ചാ​ട്ട​വാ​റി​നാൽ പ്ര​ഹ​രി​ച്ചു.

വി​പ്ല​വ​ത്തി​നാ​യു​ള്ള ആഹ്വാ​നം തെ​റി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന യു​വ​ത​യു​ടെ കാ​ല്പ​നി​ത​യ്ക്കു് വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ഇന്ധ​നം പകർ​ന്നു. യു​വാ​ക്കൾ കൂ​ട്ട​ത്തോ​ടെ ചെ​മ്പ​ട​യിൽ ചേർ​ന്നു. ചു​ണ്ണാ​മ്പി​നാ​ലും ഇഷ്ടി​ക​യാ​ലും കെ​ട്ടി​പ്പൊ​ക്കിയ മനോഹര സൗ​ധ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അഗ്നി തീ​ണ്ടിയ കറു​ക​റു​പ്പൻ കൂ​മ്പാ​ര​ങ്ങ​ളാ​യി മാറി. സകല വി​ശു​ദ്ധ​രു​ടെ​യും ദൈ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും രൂ​പ​ങ്ങ​ളും ഭവ​ന​ങ്ങ​ളും തെ​രു​വി​ന്റെ മൂ​ല​ക​ളില്‍ കി​ട​ന്നു് ചവി​ട്ടു​ക​ളേ​റ്റു വാ​ങ്ങി ചളു​ങ്ങി.

തെ​ളി​വാർ​ന്ന ആകാ​ശ​ത്തെ ചാരം മൂടി.

കു​ത്തി​നാ​ട്ടിയ തീ​പ്പ​ന്ത​ങ്ങ​ളു​മാ​യി രാ​ത്രി​ക​ളിൽ മൈ​താ​ന​ത്തു് തമ്പ​ടി​ച്ചു് ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​കം നോ​ക്കി വാ​യി​ച്ചു് ആവേശം കൊ​ള്ളു​ന്ന ചെ​മ്പ​ട​യിൽ മറ്റു പല ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രെ​യും പോലെ അവനും ആകൃ​ഷ്ട​നാ​യി. ഗ്രാ​മ​മ​ധ്യ​ത്തിൽ വച്ചു് അവ​നാ​ദ്യ​മാ​യി മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി.

വേ​വ​ലാ​തി പൂണ്ട പോ​പ്പി​യു​ടെ അന്നേ രാ​ത്രി​യി​ലെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം അവൻ വ്യ​ക്ത​മായ ഉത്ത​ര​ങ്ങൾ നൽകി. നമ്മൾ കഴി​യു​ന്ന അതേ ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു​ത​ന്നെ കു​ഞ്ഞി​ച്ചെ​ന്താ​ര​ക​ങ്ങ​ളെ​യും ജനി​പ്പി​ച്ചി​ട​ണോ എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തോ​ടെ അവ​ളു​ടെ ചെ​ഞ്ചു​ണ്ടു​ക​ളെ അവൻ പാതി പൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി. കണ്ണും മന​സ്സും മു​റു​ക്കി​യ​ട​ച്ച പോ​പ്പി മാ​റ്റ​ത്തെ സ്വാ​ഗ​തം ചെ​യ്ത​താ​യി നടി​ച്ചു.

നാ​ളു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അവ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തെ തേ​ജ​സ്സു് ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു് മങ്ങി. കണ്ണു​ക​ളി​ലെ കാ​രു​ണ്യം രൗ​ദ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു് തി​ള​ച്ചു​പൊ​ങ്ങി. ദണ്ഡും തുകൽ ചാ​ട്ട​യു​മാ​യി പകൽ മു​ഴു​ക്കെ ഒരു വി​ഭാ​ഗം ജന​ങ്ങ​ളെ പെ​ടാ​പ്പാ​ടു് പെ​ടു​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴും പാ​തി​രാ നേ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പോ​പ്പി​യു​ടെ മൃ​ദു​വായ കൈ​ക്കു​മ്പി​ളിൽ മുഖം ചേർ​ത്തു് തണു​പ്പു് പറ്റാ​നും ചു​വ​ന്ന മേ​നി​യി​ല​പ്പാ​ടെ ദ്യു​തി​ക്കു​ന്ന താ​ര​ക​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ണ​യ​ത്തോ​ടെ പര​താ​നും അവൻ മറ​ന്നി​ല്ല.

ചോ​ള​പ്പാ​ട​ത്തി​നോ​ട​ടു​ത്തു് മു​മ്പു് നി​ല​നി​ന്നി​രു​ന്ന ചർ​ച്ചി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അവൾ ഒരി​ക്ക​ലും ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ല. “

സ്ഥി​തി​ഗ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം ഉടൻ സ്വ​സ്ഥ​മാ​വും ചെ​ന്താ​ര​ക​മേ… തല​യു​യർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചു് നമ്മെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ​ക്കും ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് കഴി​യാ​നാ​വും. ഹാ, എത്ര നല്ല നാ​ളെ​ക​ളാ​ണു് നമ്മെ​യും കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്!”, ആത്മ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ആകാ​ശ​ത്തു് പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ വട്ട​മി​ട്ടു പറ​ന്നു അവൻ. “

എങ്കി​ലും… പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു. ഈ വി​പ്ല​വ​കാ​ലം കഴി​യു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും എനി​ക്കു് നി​ന്നെ… അതു് ഞാൻ സഹി​ക്കാം. പക്ഷേ, നി​ന​ക്കു് നി​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ സഹി​ക്കും?”

ഒഴു​കി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ കണ്ണു​ക​ളോ​ടെ പോ​പ്പി തന്നെ നോ​ക്കിയ രാ​വു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ “വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യു​ടെ ചും​ബ​ന​ത്തി​നു് നര​ക​ത്തീ​യേ​ക്കാൾ ചൂ​ടു​ണ്ടു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​ളേ” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​ക​ളെ അവൻ പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും പൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി.

ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ​ങ്ങും ഉടൻ സ്വാ​സ്ഥ്യം പൊ​ട്ടി​മു​ള​യ്ക്കു​മെ​ന്ന മന​സ്സു​റ​പ്പും പേറി, സൂ​ര്യൻ മറ​ഞ്ഞാൽ മാ​ത്രം അനു​ഭ​വേ​ദ്യ​മാ​വു​ന്ന അവ​ന്റെ ദേ​ഹ​ച്ചൂ​ടിൽ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം പോ​പ്പി സമാ​ധാ​നം കണ്ടെ​ത്തി.

ഒരി​ക്കൽ, കൂ​ട്ട​ത്തെ ഒറ്റു കൊ​ടു​ത്തു​വെ​ന്നു് ചെ​മ്പ​ട​യാൽ ആരോ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരാൾ പ്രാ​ണ​ഭ​യ​ത്താൽ ഓടി​ക്ക​യ​റി​യ​തു് അവ​രു​ടെ കട​യി​ലേ​ക്കാ​ണു്. ചൂ​ടി​ല്ലാ​ത്ത അടു​പ്പു​കൾ​ക്കു് മു​ക​ളിൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന അണ്ടാ​വു​കൾ​ക്കു് പി​റ​കി​ലാ​യി ആ മനു​ഷ്യൻ ഒളി​ച്ചു. കട​യി​ലേ​ക്കു് പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റിയ പട​യു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അവനും. അയാളെ പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടി​യ​തോ​ടൊ​പ്പം ഭീമൻ അടു​പ്പു​ക​ളും ഇനാമൽ കോ​പ്പ​ക​ളും വലിയ മൺ​ഭ​ര​ണി​ക​ളും ഉട​ഞ്ഞു നി​ര​ന്നു, പി​ച്ചള കൊ​ണ്ടു​ള്ള പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ വശ​ങ്ങൾ മട​ങ്ങി. പേ​ടി​ച്ച​ര​ണ്ട മു​ഖ​ത്തോ​ടെ മാ​മ​യു​ടെ പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് തന്നെ നോ​ക്കു​ന്ന പോ​പ്പി​യെ കണ്ടി​ട്ടും അവ​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ കരുണ തെ​ളി​ഞ്ഞി​ല്ല. കു​പി​ത​യായ മാ​മ​യു​ടെ നി​സ്സ​ഹാ​യ​മായ അലർ​ച്ച​ക​ളെ സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​വ​ണ്ണം അവ​ന്റെ രൗ​ദ്ര​ഭാ​വം അവളെ അപ്പാ​ടെ ഉല​ച്ചു കള​ഞ്ഞു.

എക്കാ​ല​ത്തും തന്റെ അഭി​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്ന ഉപ​ജീ​വ​ന​മാർ​ഗ്ഗം തല്ലി​ത്ത​കർ​ത്ത​വ​രെ പ്രാ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ സ്ത്രീ തെ​രു​വി​ലി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ഭ്രാ​ന്തി​യെ​പ്പോ​ലെ നട​ന്നു് ഒരു കെ​ട്ടു് ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ സം​ഘ​ടി​പ്പി​ച്ചു. തകർ​ന്നു​പോയ തന്റെ കട​യ്ക്കു മുൻ​പിൽ ഒരു ഭീമൻ അടു​പ്പു് കൂ​ട്ടി. നിറയെ വെ​ള്ള​മൊ​ഴി​ച്ച വലി​യൊ​രു അണ്ടാ​വി​ലേ​ക്കു് കോൺ പോ​പ്പി പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ ധാ​രാ​ള​മാ​യി ചൊ​രി​ഞ്ഞു.

ചു​വ​പ്പൻ പൂ​ക്ക​ളു​ടെ വൃ​ഷ്ടി!

ആളുകൾ കൂ​ട്ടം കൂടി. വി​റ​കി​നു പകരം ചു​വ​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു് അവർ അടു​പ്പു് കത്തി​ച്ചു. ആ കാ​ഴ്ച​ക്കു് സാ​ക്ഷി​യാ​യാൽ പോലും നേ​രി​ടേ​ണ്ടി വരു​ന്ന ഭവി​ഷ്യ​ത്തു​കൾ ഓർ​ത്തു് ആളുകൾ നടു​ങ്ങി മാറി.

രക്തം തി​ള​ച്ചു​മ​റി​യു​ന്ന പോലെ ചു​വ​ന്ന വെ​ള്ളം തി​ള​ച്ചു. ചു​മ​പ്പൻ ആവി പറ​ന്നു.

മത്തു പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​പ്ല​വ​ഗ​ന്ധം പ്ര​സ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തും ചു​റ്റി​ലു​മു​ള്ള വൃ​ദ്ധ​ന്മാർ ഭയ​പ്പാ​ടോ​ടെ ചി​ത​റി​യോ​ടി.

അതാ​യി​രു​ന്നു തു​ട​ക്ക​വും ഒടു​ക്ക​വും.

ദേ​ഹ​മൊ​ട്ടാ​കെ വെ​ട്ടേ​റ്റു് ചോ​ര​യിൽ സ്നാ​നം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട പി​ണ​മാ​യി അതേ തീ അണയും മു​ന്നേ ഒടി​ഞ്ഞു​തൂ​ങ്ങി വീ​ണു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു മാമ. അടു​ത്ത നി​മി​ഷം പോ​പ്പി​ക്കു് വേ​ണ്ടി​യാ​യി അവ​രു​ടെ വേട്ട. മാ​മ​യ്ക്കാ​യി അണ്ടാ​വു് എടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്തു​വെ​ന്ന കു​റ്റ​മാ​ണു് അവളിൽ ചു​മ​ത്ത​പ്പെ​ട്ട​തെ​ന്നു് മൈ​താ​ന​ത്തു് വച്ചു​ള്ള അന്തി​ച്ചർ​ച്ച​യിൽ നി​ന്നും അവൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

പകൽ മു​ഴു​വൻ ഒളി​ച്ചു നട​ന്നു് പോ​പ്പി ചെ​മ്പ​ട​യെ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി കബ​ളി​പ്പി​ച്ചു. അവ​നി​ലെ വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യു​ടെ കണ്ണിൽ​പ്പെ​ടാ​തെ അവ​നി​ലെ പ്ര​ണ​യി​യെ​ത്തേ​ടി പതി​വു് സമാ​ഗ​മ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ മു​ട​ങ്ങാ​തെ അവ​ളെ​ത്തി. ചന്ദ്ര​വെ​ട്ട​ത്തിൽ തു​ളു​മ്പി​വീണ ചെ​ന്താ​ര​ക​ത്തെ​പ്പോ​ലെ നിർ​മ്മ​ല​മാ​യു​ള്ള പോ​പ്പി​യു​ടെ നിൽ​പ്പു് കണ്ടി​ട്ടും ഒരി​ക്കൽ പോലും അവൻ അങ്ങോ​ട്ടേ​ക്കു് പോ​യ​തേ​യി​ല്ല.

ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​വ​ണം, നദി​ക്ക​ര​യിൽ അവർ​ക്കു് മാ​ത്ര​മ​റി​യു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് വെ​ളു​ത്ത ചെറിയ പരു​ത്തി​ത്തു​ണി​ക​ളിൽ അവ​നാ​യു​ള്ള ഒരു കൂ​ട്ടം സന്ദേ​ശ​ങ്ങൾ അവൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​ച്ചു.

ഒരി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും എന്റെ അരി​കി​ലേ​ക്കു് വരൂ പ്രി​യ​നേ!

അവി​ചാ​രി​ത​മാ​യി അവൻ കണ്ട സന്ദേ​ശ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം ഒരേ ചു​വ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഇട​യ്ക്കെ​ല്ലാം അവ​ളു​ടെ കൈ​പ്പ​ത്തി​യു​ടെ ഊഷ്മ​ള​ത​യോർ​ത്തു് അവൻ വല്ലാ​തെ മോ​ഹി​ത​നാ​വും. ഒന്നു് കാണാൻ തി​ടു​ക്കം തോ​ന്നും. പക്ഷേ, അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു് മനഃ​പൂർ​വ്വം അവൻ കൈകൾ നീ​ട്ടി. “

നീ ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി പോ​പ്പി​യെ പ്ര​ണ​യി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലേ…?”

അവ​ന്റെ​യു​ള്ളിൽ എല്ലാ രാ​ത്രി​ക​ളി​ലും ഈ ചോ​ദ്യ​മു​ണ​രും. “

അതെ. അവ​ളെ​ന്റെ സത്യ​മായ പ്ര​ണ​യം തന്നെ​യാ​ണു്. പക്ഷേ, ഒന്നാ​മ​ത്തെ പ്ര​ണ​യം രാ​ജ്യ​ത്തോ​ടാ​ണു്.”

എല്ലാ രാ​വു​ക​ളി​ലും ഒരേ​യു​ത്ത​രം അവൻ സ്വയം നൽകും. “

ബെ​ഞ്ച​മിൻ…!”

വിളി കേ​ട്ട​തും ഞെ​ട്ടി​ത്ത​രി​ച്ച​തു് ഞാ​നാ​ണു്.

അവൻ മു​ത്ത​ച്ഛ​നി​ലേ​ക്കു് ഒന്നു​കൂ​ടെ ചേർ​ന്നി​രു​ന്നു. “

ഒരു​പാ​ടു് നാ​ള​ത്തേ​ക്കൊ​ന്നും എന്റെ ചെ​ന്താ​ര​ക​ത്തി​നു് ഒളി​വു് ജീ​വി​തം സാ​ധ്യ​മാ​യി​ല്ല. ചർ​ച്ചി​ന്റെ കൽ​ക്കൂ​ട്ടാ​വ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ നി​ന്നു് കണ്ടെ​ത്തിയ അവളെ മു​ടി​ക്കു കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് തെ​രു​വി​ന്റെ മധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അവർ വലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചി​ട്ടു. ആർ​പ്പു​വി​ളി​ക​ളോ​ടെ പു​ല​ഭ്യം പറ​ഞ്ഞു. നി​ര​ത്തിൽ പര​ന്നു കി​ട​ന്ന മുടി വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് അരി​വാ​ളി​നാൽ അറു​ത്തെ​ടു​ത്തു. കൈകൾ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടി മു​ട്ടു​കു​ത്തി​ച്ചു് ഇരു​ത്തി​ച്ചു. അങ്ങേ​യ​റ്റം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യായ പാവം പെ​ണ്ണു്… എന്റെ പോ​പ്പി; എന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു് അവൾ ഒരി​ക്കൽ​പ്പോ​ലും നോ​ക്കി​യ​തേ​യി​ല്ല!”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ പതു​ക്കെ എഴു​ന്നേ​റ്റു. ഓരോ ചവി​ട്ട​ടി​ക​ളും എണ്ണി​ത്തി​ട്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന പോലെ മു​ന്നി​ലേ​ക്കും വശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും നട​ന്നു.

കൂടെ ഞങ്ങ​ളും. “

ഇതാ, ഇവിടെ ഈ മൈൽ​ക്കു​റ്റി​ക്കി​പ്പു​റ​ത്താ​ണു് അവ​ളു​ടെ വി​ചാ​രണ നട​ന്ന​തു്. കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രു​ത്തി ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​കം വച്ചു​നീ​ട്ടി വാ​യി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മാ​ത്രം തല​യു​യർ​ത്തി ഇമ​പ്പീ​ലി​കൾ അന​ക്കാ​തെ പോ​പ്പി എന്നെ നോ​ക്കി. ആ നോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ തീരാ പൊ​ള്ള​ലി​ന്മേ​ലെ​യാ​ണു് കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളേ ഇന്നു​വ​രെ​യു​ള്ള എന്റെ ഓട്ടം. ആ നോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അന്ത്യം അവ​ളു​ടെ നീ​ട്ടി​യു​ള്ള ഒരു തു​പ്പാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക​ല്ല; പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു്… അതോടെ പട​യ്ക്കു് പേ​യി​ള​കി. തുകൽ വാറു കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്ര​ഹ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും ചവി​ട്ടു​ക​ളി​ലും അവ​രു​ടെ രോഷം ശമി​ച്ചി​ല്ല. തറ​യി​ലാ​കെ രക്ത​ച്ചാ​ലു​കൾ ഒഴുകി. മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടു​ച്ചു് ഞാൻ തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു… ”

മു​ത്ത​ച്ഛ​നെ പിൻ​തു​ടർ​ന്നു് നദി​ക്ക​ര​യി​ലേ​ക്കെ​ത്തി​യ​തു് ഞങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. “

നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ ബെ​ഞ്ച​മിൻ… ഒന്നു കൊ​ന്നു തരാമോ എന്ന​വൾ തെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ലാ​ത്ത ശബ്ദ​ത്തിൽ പറ​യു​ന്ന​തു് എനി​ക്കു് മാ​ത്രം കേൾ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇരു​കാ​ലു​ക​ളും കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി മൃ​ത​സ​മാ​ന​മായ ശരീ​ര​ത്തെ ചു​മ​ലി​ലേ​റ്റി അവർ നേരെ നട​ന്ന​തു്, ഇതാ, ഈ നദി​ക്കു് നേ​രെ​യാ​ണു്. ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി പെയ്ത മഴയിൽ ചെ​ളി​നി​റം പൂണ്ട പു​ഴ​യു​ടെ ഉള്ള​റ​യി​ലേ​യ്ക്കു് ആരവം മു​ഴ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവർ എന്റെ പോ​പ്പി​യെ ആഞ്ഞെ​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ടെ​ന്റി​നു​ള്ളി​രു​ന്നു് ചു​വ​പ്പൻ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ വരികൾ ഉറ​ക്കെ​യു​റ​ക്കെ വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ!”

മു​ത്ത​ച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി​യ​തും ഏങ്ങ​ലോ​ടെ ബെ​ഞ്ച​മിൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇറു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചു. വാ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം തീർ​ന്നു​പോയ ജഡ​സ​മാ​ന​മായ മനു​ഷ്യ​രാ​യി​ത്തീർ​ന്നു ഏറെ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് അവ​രി​രു​വ​രും. “

എന്റെ ചെ​ന്താ​ര​കം… ”, കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു് ഒരു ഞര​ക്കം പോലെ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ സ്വരം വീ​ണ്ടു​മു​യർ​ന്നു. “എനി​ക്കി​വി​ടെ കാ​ണാ​നു​ള്ള​തു് അവളെ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. അതി​നാ​യി ഈ നദി​യി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങ​ണം. ഉള്ളി​ലേ​ക്കു​ള്ളി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങ​ണം.”

ബെ​ഞ്ച​മി​നാ​യൊ​രു പു​ഞ്ചി​രി നൽകി, ചവി​ട്ട​ടി​ക​ളെ​ണ്ണി വീ​ണ്ടും മു​ത്ത​ച്ഛൻ നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി; നദി​യ്ക്കു് നേരെ.

തണു​ത്തു​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്ന നദി​യി​ലേ​ക്കു് ഇരു​കൈ​ക​ളും ഉയർ​ത്തി അദ്ദേ​ഹം ഇറ​ങ്ങി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

നി​ല​വി​ളി​യോ​ടെ തട​യാ​നൊ​രു​ങ്ങിയ ബെ​ഞ്ച​മി​നെ ഞാൻ വി​ല​ക്കി.

പണ്ടെ​ന്നോ ഞെ​ട്ട​റ്റു​വീണ ഒരു ചെ​ന്താ​ര​ക​ത്തെ വി​ശാ​ല​മായ ആ നദി​യ്ക്ക​ടി​ത്ത​ട്ടി​ലെ​വി​ടെ​യോ മു​ത്ത​ച്ഛൻ കാണും.

തീർ​ച്ച.

മല​പ്പു​റം ജി​ല്ല​യി​ലെ വാ​ഴ​ക്കാ​ടു് ജനനം. സൈ​ക്കോ​ള​ജി​യിൽ ബി​രു​ദം. 2009 മുതൽ ചൈ​ന​യിൽ പ്ര​വാസ ജീ​വി​തം; ഇപ്പോൾ താ​ത്കാ​ലി​ക​മാ​യി കേ​ര​ള​ത്തിൽ താമസം.

2018 മുതൽ മു​ഖ്യ​ധാ​രാ ആനു​കാ​ലി​ക​ങ്ങ​ളിൽ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ എഴു​തു​ന്നു. പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് പത്തു കഥകൾ.

ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം: വി. പി. സു​നിൽ​കു​മാർ