SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/StillLifewithCarafeMilkCanBowlandOrange.jpg
Still Life with Carafe, Milk Can, Bowl and Orange, a painting by Paul Cézanne (1839–1906).
കോട്ട
ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ, പ­രി­ഭാ­ഷ: പി.രാമൻ

അ­ണ­ഞ്ചി­യ­മ്മ ഒരു ചാ­ക്കു­സ­ഞ്ചി ക­ക്ഷ­ത്തി­റു­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു വന്നു ചേർ­ന്ന­പ്പോൾ ഞാൻ കോവിൽ മു­റ്റ­ത്തെ ഇ­ടി­ഞ്ഞ തി­ണ്ണ­യി­ലി­രു­ന്നു്പ­ച്ച മാങ്ങ തി­ന്നു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

“പി­ള്ളേ, ഇങ്ങ് നാ­ണി­യ­മ്മ ത­മ്പ്രാ­ട്ടി­ടെ വീടു് എങ്ങ്?” എ­ന്നു്അ­വർ ചോ­ദി­ച്ചു. അ­വ­രാ­രാ­ണെ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­പ്പോൾ അ­റി­യു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. നീണ്ട കാ­തു­കൾ തോ­ളി­ലേ­ക്കു തൂ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ന്നു. ഇരു മു­ല­ക­ളും രണ്ടു നീണ്ട സ­ഞ്ചി­ക­ളാ­യ് ആടി. മു­ല­ക്ക­ണ്ണു­കൾ കീ­ഴോ­ട്ടു് നിലം നോ­ക്കി­ക്കി­ട­ന്നു. പ­ശു­വി­ന്റെ മുലകൾ പോലെ.

അ­ര­യി­ലൊ­രു മു­ണ്ടു മാ­ത്രം ചു­റ്റി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മുഖം ചി­ല­ന്തി­വ­ല മാ­തി­രി ചു­ളി­വു­കൾ വീ­ണി­രു­ന്നു. നരച്ച ക­ണ്ണു­കൾ. വായേ ഇല്ല. ച­ര­ടു­വ­ലി­ച്ചു കെ­ട്ടി­യ ചു­രു­ക്കു സഞ്ചി പോലെ ചു­ണ്ടു­കൾ ഉൾ­വ­ലി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.

“എന്റെ മാ­മി­യാ. ഞാൻ കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു പോകാം” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാൻ മാ­ങ്ങ­യ­ണ്ടി വീ­ശി­യെ­റി­ഞ്ഞു.

ഞാൻ ന­ട­ന്ന­പ്പോൾ കിഴവി ആ­ടി­യാ­ടി പിറകേ വന്നു. ചു­റ്റു­മു­ള്ള കാ­റ്റി­നെ കൈ കൊ­ണ്ടു് വെ­ള്ളം പോലെ ത­ള്ളി­ത്ത­ള്ളി ന­ട­ക്കും പോ­ലി­രു­ന്നു.

“പി­ള്ളേ പി­ള്ളേ, ഒരു നല്ല നി­ക്ക­റ് ഇ­ട്ടൂ­ടെ­യോ? എ­ലി­യ­ല്യോ തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കു­ന്ന്?” എന്നു കൈ­യ്യാൽ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ട്ടി.

നല്ല ട്രൗ­സ­റു ത­ന്നെ­യാ­ണ്. ഞാൻ കു­റ­ച്ചു മു­ന്നേ മൂ­ത്ര­മൊ­ഴി­ക്കാൻ നി­ന്ന­പ്പോൾ അ­ത­ക­ത്തേ­യ്ക്കാ­ക്കാൻ മ­റ­ന്നു പോ­യ­താ­ണ്.ഒ­തു­ക്ക­ത്തിൽ അ­ത­ക­ത്തേ­ക്കു തള്ളി കു­ടു­ക്കി­ട്ടു. തൊ­ട്ട­പ്പൊ­ഴേ­ക്കും പി­ന്നെ­യും മൂ­ത്ര­മൊ­ഴി­ക്കാൻ മു­ട്ടും പോലെ തോ­ന്നി.

“അതു ശരി, ഇപ്പം കാ­റ്റും വെ­ളി­ച്ച­വും ത­ട്ടാ­തെ­ത്ത­ന്നേ­ണ്ട്. ഇ­നി­യ­ല്ലേ കെ­ട­ക്ക­ണ­തു ജോലി… ചി­ല്ല­റ ജോ­ലി­യാ? പ­ത്ത­റു­പ­തു കൊ­ല്ലം ഇനി അ­ത­ല്ലേ കൈ പി­ടി­ച്ചു വി­ളി­ച്ചോ­ണ്ടു പോവുക” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു കിഴവി.

“ആര്?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“പി­ള്ളെ, കൊ­ക്കു പ­റ­ക്ക­ണ ക­ണ്ടി­ട്ടൊ­ണ്ടാ?”

“ഉണ്ട്”.

“അതിനെ അ­തി­ന്റെ മൂ­ക്കാ മാ­ന­ത്തൂ­ടെ വ­ലി­ച്ചോ­ണ്ടു പോ­ക­ണ­ത്. അതേ മാ­തി­രി­യാ ആ­മ്പി­ള്ളേ­രെ ഈ മൂ­ക്കു വ­ലി­ച്ചോ­ണ്ടു പോവുക”.

ഞാൻ എന്റെ മൂ­ക്കു തൊ­ട്ടു നോ­ക്കി. കൂർ­ത്തി­ട്ട­ല്ല. ഇതാണോ എന്നെ വ­ലി­ച്ചോ­ടാൻ പോ­കു­ന്ന­ത്.

“ആ മൂ­ക്ക­ല്ല പി­ള്ളേ, കീ­ഴ്മൂ­ക്ക്”.

ഞാൻ “അ­തെ­വി­ടെ­യാ” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇപ്പം അതിനെ അ­തി­ന്റെ പാ­ട്ടി­നു വിടൂ. പി­ന്നീ­ടു് അതു തന്നെ പി­ള്ള­യോ­ടു പറയും, എന്നെ തൂ­ക്കി­യെ­ടു­ത്തു വെ­യ്ക്കൂ­ന്ന്… തോ­ണ്ടി വി­ളി­ച്ചോ­ണ്ടേ ഇ­രി­ക്കു­മ­ല്ലോ. കൊ­ച്ചു­കു­ഞ്ഞി­നെ മാ­തി­രി­യ­ല്യോ ശു­ശ്രൂ­ഷി­ക്കേ­ണ്ട­ത്. കിഴവി ത­ന്ന­ത്താൻ എ­ന്തൊ­ക്കെ­യോ പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു വന്നു”. ജ്ഞാ­ന­മാർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലേ­ക്കു കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു പോ­കേ­ണ്ട ഗു­രു­സ്വാ­മി­യ­ല്ലേ അത്? അതിനേ വഴി തെ­റ്റി­യാൽ പി­ന്നെ ര­ക്ഷ­യി­ല്ല”.

നാണി മാ­മി­യു­ടെ വീ­ടി­നു മു­ന്നിൽ സുകു നി­ന്നി­രു­ന്നു. അവനും തി­ന്നി­രു­ന്ന­തു് മാ­ങ്ങ­ത­ന്നെ. അ­വ­ന്റെ വീ­ടി­നു മു­ന്നി­ലെ ക­ല്യാ­ണ­പ്പ­ന്തൽ അ­ഴി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. തൊ­ടി­യോ­ടു ചേർ­ന്നു കെ­ട്ടി­യ ക­ല­വ­റ­ച്ചാ­യ്പ്പു മാ­ത്ര­മേ അ­ഴി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ.

“പി­ള്ളേ ഇതാണോ വീട്?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു കിഴവി.

“അതെ, ഉ­ള്ളി­ലാ­ണ്”.

“എന്റെ വീ­ട്ടി­ലേ­യ്ക്കാ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു സുകു. “എന്റെ വീ­ട്ടി­ലാ ക­ല്യാ­ണം. വല്യ ക­ല്യാ­ണം”.

“അപ്പി ക­ല്യാ­ണ­പ്പ­ണ്ടം ഭ­ദ്ര­മാ­യി എ­ടു­ത്തു വ­യ്ക്ക­ണം കേ­ട്ടോ?” എന്നു കിഴവി പ­റ­ഞ്ഞു. “അ­ണ­ഞ്ചി വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ട്ന്നു പോയി പറയണം. പ­ണ്ടു­വ­ച്ചി അ­ണ­ഞ്ചീ­ന്നു് പറയണം പി­ള്ളേ”.

അവൻ “അ­ണ­ഞ്ചി വന്നേ” എ­ന്ന­ക­ത്തേ­ക്കോ­ടി. ഞാൻ “അവനു ലൂസാ… മാ­ങ്ങാ­ന­ക്കി”. എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ണ­ഞ്ചി, “എ­ന്റ­പ്പോ, അ­ണ­പ്പ­ങ്കോ­ട്ടു ശാ­സ്താ­വേ, ദാ കെ­ട­ക്കു­ണു” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് മു­ട്ടി­ന്മേൽ കൈ­വെ­ച്ചു മേ­ലേ­ക്കു കേറി.

വീ­ട്ടി­നു മു­ന്നിൽ മു­ള­ങ്കാൽ നാ­ട്ടി ഓല മേ­ഞ്ഞു താ­ഴ്ത്തി­യി­റ­ക്കി­യ പന്തൽ. തറയിൽ ചാണകം ത­ളി­ച്ചു മെ­ഴു­കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. പ­ന്ത­ലിൽ വ­ലി­ച്ചു­കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്ന വെ­ള്ള­മു­ണ്ടു­കൾ അ­ഴി­ച്ചു­മാ­റ്റി­യി­രു­ന്നു. രാ­വി­ല­ത്തെ വെ­ളി­ച്ചം പ­ന്ത­ലി­ന്റെ ഓ­ട്ട­ക­ളി­ലൂ­ടെ തറയിൽ ചി­ല്ല­റ­പോ­ലെ വീ­ണു­കി­ട­ന്നി­രു­ന്നു. അ­തി­ന­പ്പു­റം വീ­ട്ടു­തി­ണ്ണ­യും മു­ഖ­പ്പും നി­ഴ­ലാ­യ് കാ­ണ­പ്പെ­ട്ടു.

പ­ന്തൽ­കാ­ലിൽ ക­ന്നു­കു­ട്ടി­യെ കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്നു.അതു ചു­റ്റി­ച്ചു­റ്റി വന്നു ക­യ­റി­റു­കി മു­ള­ങ്കാ­ലി­നോ­ടൊ­ട്ടി നി­ന്നു് ന­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.കി­ഴ­വി­യെ­ക്ക­ണ്ട­തും “മ് മ് മാ” എന്നു വി­ളി­ച്ചു. നാ­ക്കു് വാ­ഴ­പ്പൂ നി­റ­ത്തിൽ വ­ള­ഞ്ഞി­രു­ന്നു.“കാ­ള­യാ­വും… എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ന­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്ക­ണം… നാ­ക്കാ ഇപ്പം ഏറ്റം ക­രു­ത്തു­ള്ള ഇ­ന്ദ്രി­യം” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു അ­ണ­ഞ്ചി.

പ­ന്ത­ലിൽ ഒരു ബെ­ഞ്ചിൽ താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ തു­റ­ന്ന മാ­റോ­ടെ ലു­ങ്കി­യു­ടു­ത്തു് മ­ലർ­ന്നു കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. തു­റ­ന്ന വായിൽ പ­ല്ലി­ന്റെ അ­ടി­ഭാ­ഗ­ത്തെ കറ തെ­ളി­ഞ്ഞു കാണാം. തൊ­ണ്ട­മു­ഴ ഏ­റി­യി­റ­ങ്ങി­ക്ക­ളി­ച്ചു.പുതിയ സ്വർ­ണ്ണ­മാ­ല മാറിൽ പ­റ്റി­ക്കി­ട­ന്നു.ക­യ്യിൽ പുതിയ മോ­തി­രം. നെ­റ്റി­യിൽ മ­ഞ്ഞൾ­ക്ക­ള­ഭ­ക്കു­റി.

രാ­വി­ലെ­ത്ത­ന്നെ താ­ണ­പ്പൻ അ­ണ്ണ­നും ലീല അ­ക്കാ­യും ഇ­ലു­പ്പൈ­യ­ടി യ­ക്ഷി­ക്കോ­വി­ലിൽ പോയി വ­ന്നി­രു­ന്നു. ലീല അ­ക്കാ­യെ താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചി­ട്ടു്ര­ണ്ടു ദി­വ­സ­മേ ആ­യി­ട്ടു­ള്ളൂ. നാ­ലു­കൂ­ട്ടം പ്ര­ഥ­മൻ. അട, കടല, പ­രി­പ്പ്, സേമിയ. എ­നി­ക്കു് കടല പ്ര­ഥ­മ­നാ­ണ് ഇഷ്ടം. താ­ണ­പ്പൻ അ­ണ്ണ­നും ലീലാ അ­ക്കാ­യും വർ­ത്ത­മാ­നം പ­റ­യു­മ്പോൾ ലീലാ അക്കാ നാ­ലു­പു­റ­വും നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് ഇ­ട­ക്കി­ടെ ചി­രി­ച്ചു് ത­ല­കു­നി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അവർ ഇ­ന്ന­ലെ കോ­വി­ലിൽ പോ­കു­മ്പോൾ ഞാൻ ക­ണ്ട­താ­ണ്. ത­വ­ള­ക്ക­ണ്ണൻ “തൊ­ട്ടു­വി­ട തൊ­ട്ടു­വി­ട തൊ­ട­രും കൈ പ­ട്ടു­വി­ട പ­ട്ടു­വി­ട മലരും” എന്നു പാ­ടി­ക്കൊ­ണ്ടു് തെ­ങ്ങി­ന്മേൽ കേ­റു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഞാൻ അവനെ നോ­ക്കി­യ­തും അവൻ എന്നെ നോ­ക്കി ക­ണ്ണ­ടി­ച്ചു.

അ­ണ­ഞ്ചി കു­നി­ഞ്ഞു താ­ണ­പ്പൻ അ­ണ്ണ­ന്റെ ശരീരം നോ­ക്കി. കൈ­കൊ­ണ്ടു് മെ­ല്ലെ ലു­ങ്കി മാ­റ്റി നോ­ക്കി. ഞാൻ വാ പൊ­ത്തി­ച്ചി­രി­ച്ചു. “എന്താ ചി­രി­ക്കാൻ? വി­ത്തു­ഗു­ണം നോ­ക്ക­ണ­ല്ലോ”. എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു അ­ണ­ഞ്ചി.

“നല്ല ഉറച്ച ദേഹം… എന്തു ജോ­ലി­യാ ചെ­യ്യു­ന്നാ­വോ?”

“അണ്ണൻ പ­ട്ടാ­ള­ത്തി­ലാ­ണ്. തോ­ക്കു­ണ്ട്”. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതു തന്നെ ഇപ്പം നോ­ക്കീ­ത്. വല്യ തോ­ക്കൊ­ന്നും അല്ല. സാ­മാ­ന്യ തോ­ക്കു­ത­ന്നെ പി­ള്ളേ”.

ഞാൻ ബെ­ഞ്ചിൽ ചെ­ന്നി­രു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ ഇ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ന­ന്നാ­യി വ­ളർ­ന്നു വ­ലു­താ­യെ­ന്നും വെ­റ്റി­ല­പ്പാ­ക്കു ച­വ­യ്ക്കാ­മെ­ന്നും തോ­ന്നും. എ­ന്നാൽ വെ­റ്റി­ല­ത്താ­ല­ത്തിൽ നു­ള്ളി­യി­ട്ട തി­രി­കൾ മാ­ത്ര­മേ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളൂ. ഒന്നു ര­ണ്ടെ­ണ്ണ­മെ­ടു­ത്തു വാ­യി­ലി­ട്ടു ച­വ­ച്ചു.

പാ­തി­യി­രു­ട്ടിൽ ചു­വ­രി­ലെ ഫോ­ട്ടോ­ക­ളിൽ ആണും പെ­ണ്ണും ജോ­ടി­ജോ­ടി­യാ­യി ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് ഓ­രോ­ന്നാ­യി നോ­ക്കി. സു­കു­വി­ന്റെ അ­മ്മ­യു­ടെ ചെറിയ പ്രാ­യ­ത്തി­ലെ ക­ല്യാ­ണ­ഫോ­ട്ടോ­യിൽ അവർ നെ­റ്റി­മേ­ലേ­ക്കു് മു­ടി­യി­ഴ­കൾ തൂ­ക്കി­യി­ട്ടു്, കാ­തോ­രം ചെറിയ പൂ ചൂടി, ക­ട്ടി­യാ­യി പു­രി­കം വ­ര­ച്ചു്, കൺമഷി മീൻ വാലു പോലെ നീ­ട്ടി­വി­ട്ടു്, തോ­ള­ത്തു പൂരി പോലെ പൊ­ങ്ങി­യ കൈ­വെ­ച്ച ജാ­ക്ക­റ്റ­ണി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. അരികേ നാ­ണി­മാ­മി­യു­ടെ ക­ല്യാ­ണ­ഫോ­ട്ടോ. അതിൽ മാമി നേ­ര്യ­തും മു­ണ്ടു­മു­ടു­ത്തു് തല കു­നി­ച്ചി­രു­ന്നു. മാധവൻ മാ­മ­ന്റെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ പൂ­ച്ച­യു­ടേ­തു പോലെ രണ്ടു വെ­ള്ള­പ്പു­ള്ളി­കൾ. ശാ­ന്താ അ­ക്കാ­യു­ടെ ക­ല്യാ­ണ­ഫോ­ട്ടോ കളറ്. അതു ന­ര­ച്ചു് കാവി നി­റ­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­ക്ക­യു­ടെ ത­ല­മു­ടി ചാ­മ്പൽ പൂശിയ പോ­ലി­രു­ന്നു. അ­ക്ക­യു­ടെ ഭർ­ത്താ­വ് അ­ച്ചു­തൻ മാ­മ­ന്റെ മേൽ എന്തോ മ­റി­ഞ്ഞു വീണ് ആകെ നാ­ശ­മാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ അ­ക്ക­യു­ടെ ഒരു ക­ണ്ണു് തി­ള­ങ്ങും പോലെ തോ­ന്നി. ലീല അക്കാ പ­തി­നൊ­ന്നാം ക്ലാ­സ് പാ­സാ­യ­പ്പോൾ എ­ടു­ത്ത പ­ട­ത്തിൽ അക്കാ ദാ­വ­ണി­യി­ട്ടു് കൈയിൽ പു­സ്ത­കം വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

നാ­ണി­മാ­മി പു­റ­ത്തു വ­ന്നു് “വന്നോ അ­ണ­ഞ്ചി…വാടീ…” വി­ളി­ച്ചു.

“നി­ന്നെ­പ്പ­റ്റി വ­ണ്ണാ­ത്തി മാധവി പ­റ­ഞ്ഞു”.

“ഇ­മ്പി­ടി ക­ഞ്ഞി­വെ­ള്ളം ഉ­പ്പി­ട്ടു് എ­ടു­ക്ക­ണം പി­ള്ളേ… വ­ല്ലാ­ണ്ടാ­യി”.

“എ­ടു­ക്ക­ട്ടെ” നാണി മാമി അ­ക­ത്തു പോയി.

“അതില് കൊ­റ­ച്ചു ന­ല്ലോ­ണം വ­റ്റും ഇ­ട്ടേ­യ്ക്കൂ… ക­ണ്ണി­മാ­ങ്ങ ഉണ്ടോ?”

“വെ­ള്ള­ത്തി­ലി­ട്ട മാങ്ങ കാണും”.

“എ­ടു­ത്തോ­ളൂ… ഒരു പിടി അ­വി­യ­ലോ തോരനോ ഉ­ണ്ടെ­ങ്കിൽ കൊ­ള്ളാം”.

മാങ്ങ ഉ­ട­ച്ചു ചേർ­ത്തു് അതു തൊ­ട്ടു­കൂ­ട്ടി അവിയൽ നു­ണ­ഞ്ഞു് അ­ണ­ഞ്ചി കഞ്ഞി കു­ടി­ച്ചു. “ഇ­മ്പി­ടി കൂടി” എന്നു വീ­ണ്ടും. നാണി മാമി പി­ന്നെ­യും കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നൊ­ഴി­ച്ച ക­ഞ്ഞി­യും കു­ടി­ച്ചു. ഏമ് എ­ന്നു്ഏ­മ്പ­ക്കം വി­ട്ടു് “കഞ്ഞി കു­ടി­ച്ചാ ഇ­മ്പി­ടി ക­രു­പ്പ­ട്ടി എ­നി­ക്കു വേണം… അതൊരു ശീ­ല­മാ­യി­പ്പോ­യി, കേ­ട്ടോ”.

പ­ന­ഞ്ച­ക്ക­ര വാ­യി­ലി­ട്ടു തി­ന്ന­പ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ മെ­ല്ലെ മങ്ങൽ പ­ടർ­ന്നു.മു­ഖ­മാ­കെ അ­ലി­ഞ്ഞു പോ­യ­തു­പോ­ലെ എന്തോ മാ­തി­രി­യി­രു­ന്നു.

ഞാൻ ക­ന്നു­കു­ട്ടി­യെ അ­ഴി­ച്ചു­വി­ട്ടു. അതു വാലു ചു­രു­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു് തു­ള്ളി­പ്പാ­ഞ്ഞു. നാ­ണി­മാ­മി “ടേയ് ടേയ് … അതു പോയി പാലു കു­ടി­ക്കും”. എ­ന്നൊ­ച്ച­വെ­ച്ചു. “പി­ടി­ടേ പിടി പിടി…”

ഞാ­ന­തി­ന്റെ പി­ന്നാ­ലെ ഓ­ടി­പ്പോ­യി പി­ടി­ച്ചു് വീ­ണ്ടും കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു കെ­ട്ടി. പശു ’അമ്പേ’ എ­ന്നു്കു­ട്ടി­യെ വി­ളി­ച്ചു. “ശ­വ­ത്തി­ന് ഒരേ വി­ചാ­രം തന്നെ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു നാണി മാമി. “വന്നു നോ­ക്കു് അ­ണ­ഞ്ചീ… കു­ട്ടി കെ­ട­ന്നു പൊ­ള­യു­ന്നു”.

അ­ണ­ഞ്ചി താ­ണ­പ്പൻ അ­ണ്ണ­നെ നോ­ക്കി “നല്ല ഇ­രു­മ്പു സാ­ധ­ന­മാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു് എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു സഞ്ചി തൂ­ക്കി അ­ക­ത്തേ­ക്കു ചെ­ന്നു.

“നീ പോയി ക­ളി­ച്ചോ”, നാ­ണി­മാ­മി.

സുകു എ­ന്റെ­യ­ടു­ത്തു­വ­ന്നു് “അ­ക്കാ­യ്ക്കു് നെ­ഞ്ഞു വേദന” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ങ്ങ­നെ?”

“നെ­ഞ്ഞു വേദന”. ഒ­ന്നും പി­ടി­കി­ട്ടാ­തെ അവൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­വ­ന്റെ ദേ­ഹ­ത്തു­ന്നു പച്ച മാ­ങ്ങാ മ­ണ­മ­ടി­ച്ചു. എ­നി­ക്കു് രാ­വി­ലെ തിന്ന മാങ്ങ ഓർ­മ്മ­വ­ന്നു് പല്ലു പു­ളി­ച്ചു.

“നി­ന്റെ വീ­ട്ടിൽ മാ­മ്പ­ഴ­മു­ണ്ടോ?”

“അമ്മ അ­ക­ത്തെ­ടു­ത്തു വെ­ച്ചി­രി­ക്ക­യാ”.

“അ­ക­ത്താ?”

images/StillLifewithCarafeMilkCanBowlandOrange.jpg

“എന്നാ വാ” എ­ന്നു് സുകു ര­ഹ­സ്യ­മാ­യെ­ന്നെ വി­ളി­ച്ചു. ഞങ്ങൾ ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കാ­തെ അ­ക­ത്തു ചെ­ന്നു. അ­ണ­ഞ്ചി ഉ­ള്ളിൽ പൊ­തി­യ­ഴി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. നാ­ണി­മാ­മി­യും ശാ­ന്താ അ­ക്കാ­യും അരികേ നി­ന്നു. ശാ­ന്താ അ­ക്കാ­യു­ടെ ഒ­ക്ക­ത്തി­രു­ന്നു് ശ്രീ­ധ­രൻ ജാ­ക്ക­റ്റ് നീ­ക്കി ഇ­ട­യി­ലൂ­ടെ മുല വെ­ളി­യി­ലേ­ക്കാ­ക്കി വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

“അ­യ്യ­യ്യ… എന്താ ഇതു് അ­മ്മി­ണി? പ­ടി­ച്ച കു­ട്ടി­യ­ല്ലേ നീ? അ­തി­നെ­ത്ര വ­യ­സ്സാ­യി?”

“വ­രു­ന്ന ആ­വ­ണി­യിൽ മൂ­ന്നാ­കും”.

“രണ്ടു തെ­ക­ഞ്ഞു. ഇ­പ്പ­ഴും വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­യ്ക്കു­ണു… നി­റു­ത്ത­രു­തോ?”

“നി­റു­ത്തി­യാ കേ­ക്ക­ണ്ടേ”.

“വേ­പ്പെ­ണ്ണ വെ­ച്ചു പൂശണം പി­ള്ളേ”.

“അ­തെ­ല്ലാം പൂശി. വേ­പ്പെ­ണ്ണ, എ­ട്ടി­ക്കാ­ച്ചാ­റ്… ഒരു കാ­ര്യ­വു­മി­ല്ല. നക്കി തു­പ്പീ­ട്ടു കു­ടി­ക്കും…”

“രാ­ത്രി­യും അ­രി­ക­ത്താ­ണോ കി­ട­പ്പ്?”

“അതെ. അ­വ­ന്റെ­യ­പ്പൻ ഇ­വി­ടി­ല്ല­ല്ലോ”.

“പി­ള്ളേ ഇതു ശ­രി­യാ­വി­ല്ല… ക­ട്ടി­ച്ചെ­ന്നാ­രം വെ­ച്ചു തേ­യ്ക്ക­ണം. പ­തി­ന­ഞ്ചു നാൾ നി­ന്നു ക­യ്ക്കും. അ­മ്മ­യെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലേ ക­യ്ക്കും… പെ­ണ്ണി­ന്റെ കയ്പ് അ­വ­ന­റി­യ­ണം. പി­ന്നെ ഇ­നി­യ്ക്ക­ണ­മെ­ങ്കിൽ പ­ത്തി­രു­പ­തു കൊ­ല്ല­മാ­കും… ഞാൻ തരാം”.

ഞാൻ അവിടെ നി­ന്നു. സുകു “വായോ” എന്നു വി­ളി­ച്ചു. “നീ പോയി എ­ടു­ത്തി­ട്ടു വാടേ”.

അ­ണ­ഞ്ചി പൊ­തി­യിൽ നി­ന്നു വാടിയ ഇ­ല­ക­ളും ചില വേ­രു­ക­ളും എ­ടു­ത്തു.“ഒരു കലം ചൂ­ടു­വെ­ള്ളം വേണം… ന­ന്നാ­യി തി­ള­ക്ക­ണം”.

“അ­ടു­പ്പി­ലേ വെ­ള്ളം കെ­ട­ക്കു­ന്നു”.

“ഇതു കൂ­ടെ­യി­ട്ടു തി­ള­പ്പി­ക്കൂ… എവിടെ എന്റെ പൊ­ന്നു ഉ­രു­പ്പ­ടി?”

“അ­ക­ത്തു­ണ്ടു്”, നാണി മാമി. “എടീ വാടീ”. ഉ­ള്ളിൽ നി­ന്നു് എന്തോ ശബ്ദം കേ­ട്ടു. “എടീ വാടീ… ചു­മ്മാ” എന്നു നാണി മാമി പ­റ­ഞ്ഞു. “അ­ണ­ഞ്ചി മ­രു­ന്നി­ട്ടോ­ട്ടെ”.

ഉ­ള്ളിൽ നി­ന്നു് ലീല അക്കാ അയഞ്ഞ വ­സ്ത്ര­ത്തോ­ടെ വന്നു. ഉ­റ­ങ്ങി എ­ണീ­റ്റു വ­രു­മ്പോ­ലി­രു­ന്നു മു­ഖ­വും ക­ണ്ണും. മേൽ­മു­ണ്ടെ­ടു­ത്തു് മേലേ ഇ­ട്ടി­രു­ന്നു.

“പിള്ള ഷീ­ണി­ച്ചു പോയി” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു അ­ണ­ഞ്ചി.

“എന്തു പ­റ­യാ­നാ… പെ­ണ്ണാ­പ്പി­റ­ന്ന­തി­ന്റെ രോ­ഗ­മാ­ണ­ല്ലോ” എന്നു നാണി മാമി.

“പിള്ള ഭ­യ­പ്പെ­ടാ­തെ… ന­ന്നാ­യി മ­രു­ന്നി­ട്ടു തി­ള­പ്പി­ച്ച വെ­ള്ളം കൊ­ണ്ടു് ആവി പി­ടി­ച്ചാ ര­ണ്ടു­നാൾ കൊ­ണ്ടു വേദന മാറും”.

ലീലാ അക്കാ മ­റ്റെ­വി­ടേ­ക്കോ ദൃ­ഷ്ടി മാ­റ്റി. “ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­യാൽ എന്താ ചെയ്ക?” നാണി മാമി വീ­ണ്ടും.

“ജ­യി­ക്ക­ണം അല്ലേ, ജ­യി­ച്ചു കേറണം ല്ലേ? കോ­ട്ട­യിൽ കൊടി നാ­ട്ടി­യാൽ ത­ന്നെ­യ­ല്ലേ നെറവ്?”

നാണി മാമി അ­ക­ത്തു പോയി വന്നു. “വെ­ള്ളം തെ­ള­യ്ക്കു­ണു അ­ണ­ഞ്ചി­യേ”.

“ഇ­വ­ന്മാ­രൊ­ക്കെ ആരെയാ ജ­യി­ക്കു­ന്ന­ത്?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു ശാന്ത അക്കാ.

“പെറ്റ അ­മ്മ­യെ. വേ­റാ­രെ?”

സുകു വ­ന്നു് “എ­ടു­ത്തു” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. അ­പ്പൊ­ഴേ­ക്കും ഒരു മാ­മ്പ­ഴം താ­ഴെ­വീ­ണു.

ശാ­ന്താ അക്ക തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി.

“എ­ന്ന­ടാ, ടേയ്”.

“ഓടടേ” എ­ന്നു് സുകു ഓടി. ഞാൻ പി­ന്നാ­ലെ ഓടി. ഞങ്ങൾ വൈ­ക്കോൽ­തു­റു­വി­ന­രി­കേ ചെ­ന്നു് ഒ­ളി­ച്ചു നി­ന്നു് മാ­മ്പ­ഴം ഓ­രോ­ന്നു വീതം എ­ടു­ത്തു.

“പ­ച്ച­വ­രി­ക്ക­യാ… ചാറ് മാ­ത്ര­മേ ഉള്ളൂ” സുകു പ­റ­ഞ്ഞു.

പ­ച്ച­വ­രി­ക്ക മാ­മ്പ­ഴ­ത്തി­ന്റെ തോൽ ക­ട്ടി­യു­ള്ള­ത്. ഉ­ള്ളിൽ നാരും ചാറും മാ­ത്രം. എ­ന്നാൽ നല്ല മ­ധു­ര­മാ­യി­രി­ക്കും. സുകു മാ­മ്പ­ഴം കൈ­ക­ളിൽ വെ­ച്ചു ക­ശ­ക്കി.ഞാനും അ­തു­പോ­ലെ ക­ശ­ക്കി.ക­ശ­ക്കി ക­ശ­ക്കി ന­ന്നാ­യി ഞ­മ­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ തു­മ്പ­ത്തു ക­ടി­ച്ചു് ചെറിയ ഓ­ട്ട­യാ­ക്കി. അതിലേ ഉ­റി­ഞ്ചി­യ­തും മ­ധു­ര­മു­ള്ള ചാറു വന്നു. മു­ഴു­വ­നാ­യ് ഉ­റു­ഞ്ചും വരെ ഞ­ങ്ങ­ള­തിൽ മു­ഴു­കി­യി­രു­ന്നു. അതു വീ­ശി­യെ­റി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ പി­ന്നെ­യും വ­ല്ലാ­ത്തൊ­രു കൊതി തോ­ന്നി.

“ഒന്നു താഴെ വീ­ണു­പോ­യി” എന്നു സുകു”.

“അതു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നി­രു­ന്നാൽ നീ­യ­ല്ലേ തി­ന്നു­ക?”

“അതെ. ഇതു് എന്റെ വീ­ട­ല്ലേ? എ­നി­ക്കു് ഒന്നു കൂ­ടു­തൽ വേ­ണ്ടേ?”

“നീ എന്റെ വീ­ട്ടിൽ വ­ന്ന­പ്പം ഞാൻ നി­ന­ക്കു് മാ­മ്പ­ഴം ത­ന്നി­ല്ലേ?”

“അതിനു മു­ന്നേ ഞാൻ മൂ­ന്നു മാ­മ്പ­ഴം നി­ന­ക്കു തന്നു”. ഞ്ഞു്

“അതു പു­ളി­പ്പ്”

“നി­ന്റെ മാ­മ്പ­ഴ­ത്തി­നാ പു­ളി­പ്പ്… പീ­പ്പു­ളി­പ്പ്… ഥൂ ഥൂ ഥൂ”.

“എ­നി­ക്കു മാ­മ്പ­ഴം ത­രു­ന്നി­ല്ല”. അവൻ ക­ര­യാ­റാ­യി.

“ഇന്നാ കെ­ട­ക്കു­ന്നു… എ­ടു­ത്തു തി­ന്നോ” എ­ന്നു് ഞാൻ താ­ഴെ­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന മാ­ങ്ങ­യ­ണ്ടി ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ട്ടി.

അവൻ ആ­വേ­ശ­ത്തോ­ടെ എന്നെ അ­ടി­ച്ചു.ഞാ­ന­വ­നെ ത­ട­ഞ്ഞു­മ­റി­ച്ചി­ട്ടു­രു­ട്ടി അ­ടി­ച്ചു. ഇ­രു­വ­രും വൈ­ക്കോ­ലിൽ കി­ട­ന്നു് തല്ലു കൂടി. ഞാ­ന­വ­നെ പലതവണ അ­ടി­ച്ചു. അവൻ ക­ര­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് “ഞാൻ ചത്താ എ­ന്റ­മ്മ നി­ന്നെ കൊ­ല്ലും” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഞാൻ നി­ന്റ­മ്മ­യെ കൊ­ല്ലും”.

അവൻ “എ­ന്റ­മ്മേ” എന്നു വി­ളി­ച്ചു ക­ര­ഞ്ഞു.

“നി­ന്റ­പ്പ­നെ­യും കൊ­ല്ലും… നി­ന്റെ പാ­ട്ടി­യേ­യും ഞാൻ കൊ­ല്ലും”.

“ഞ­ങ്ങ­ക്കു് സാ­മി­യു­ണ്ടു്”.

“എന്റെ സാമി വലിയ സാമി, അ­റി­യാ­മോ?”

അവൻ കീ­ഴ്ചു­ണ്ടു മു­മ്പോ­ട്ടു തള്ളി മൂ­ക്കിൽ നി­ന്നു വെ­ള്ള­മൊ­ലി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു വി­ക്കി­വി­ക്കി ക­ര­ഞ്ഞു.

“ഇനി നീ മാങ്ങ കൊ­ണ്ടു­വ­രി­ല്ലേ?”

“കൊ­ണ്ടു വരാം”.

“എത്ര മാങ്ങ?”

“ര­ണ്ടു്”.

ഞാ­ന­വ­നെ വീ­ണ്ടും അ­ടി­ച്ചു.

“മൂ­ന്നു മാ­ങ്ങാ, മൂ­ന്നു മാ­ങ്ങാ”.

“അ­തി­ലെ­ത്ര എണ്ണം നീ തി­ന്നും?”

അവൻ ക­ണ്ണീ­രൊ­ലി­പ്പി­ച്ചു് “ഒന്ന്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

ഞാൻ അ­വ­ന്റെ ദേ­ഹ­ത്തു­നി­ന്നെ­ണീ­റ്റു: “നീ നി­ന്റെ അ­മ്മ­യോ­ടു് പ­റ­യി­ല്ലേ?”

“പ­റ­യി­ല്ല”.

“ശരി, പോ”.

അവൻ വി­തു­മ്പി­ക്കൊ­ണ്ടു് പോയി. അവൻ പ­റ­യാ­തി­രി­ക്കി­ല്ല. ശാ­ന്താ അക്ക ഒ­രി­ക്കൽ കൂടി ഞ­ങ്ങ­ളെ നോ­ക്കി­പ്പോ­യി. വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു പോകാം. അതാണ് ന­ല്ല­ത്.

ഞാൻ വൈ­ക്കോൽ­തു­റു ചു­റ്റി­ക്കൊ­ണ്ടു് ഉ­രൽ­പ്പു­ര വഴിയേ ചെ­ന്നു. അവിടെ താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ഉ­രൽ­പ്പു­ര­ച്ചു­വ­രു മ­റ­ഞ്ഞു നി­ന്നു് സി­ഗ­റ­റ്റ് വ­ലി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ലു­ങ്കി തു­ട­യ്ക്കു­മേൽ ചു­രു­ട്ടി രോമം പ­ടർ­ന്ന തുട ത­ട­വി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

വേ­ലി­ക്ക­പ്പു­റ­ത്തു് ഏ­ണി­യു­മാ­യി വന്ന രാ­യ­പ്പൻ “എ­ന്തെ­ല്ലാം പു­തു­മാ­പ്പി­ളേ, നു­ണ­യു­ക­യാ­ണോ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“നു­ണ­യ­ണ­മ­ല്ലോ?” എ­ന്നു് താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ചി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ട്.

“അ­ണ­ഞ്ചി വ­രു­ന്ന­തു് ക­ണ്ട­ല്ലോ? വയല് ഉ­ഴു­തു­മ­റി­ച്ചി­ട്ട­തു പോലെ”. എ­ന്നാ­യി രാ­യ­പ്പൻ. “പ­ട്ടാ­ളം­പി­ള്ളേ, ആടു് ഉഴുത വ­യ­ലു­മു­ണ്ട്, ആന ഉഴുത വ­യ­ലു­മു­ണ്ട്. കേ­ട്ടോ”

“ആ­ന­യു­ടെ ക­ഥ­യൊ­ക്കെ അ­ണ­ഞ്ചി പ­റ­യ­ട്ടെ”. എ­ന്നു് താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ചി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു പ­റ­ഞ്ഞു.

“ന­മ്മു­ടെ പാ­ക്ക­രൻ കെ­ട്ടി­യ­പ്പ പ­ത്തു­നാ­ളേ­ക്കു് ആ തെ­രു­വി­ലേ ക­ട­ക്കാൻ വയ്യ. കു­ട്ടി കെ­ട­ന്നു് നെ­ല­വി­ളി­യാ… രാ­ത്രി അ­വ­ന്റെ പണി, കാ­ല­ത്തു് അ­ണ­ഞ്ചി­യു­ടെ പണി…” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു രാ­യ­പ്പൻ.

“ദാ, ഇപ്പം അവിടെ ക­ര­ച്ചി­ലും വി­ളി­യും അല്ലേ കേ­ക്കു­ന്ന­ത്?” എന്നു താ­ണ­പ്പൻ.

“ഹെ­ഹെ­ഹെ­ഹെ” എന്നു ചി­രി­ച്ചു്, “വ­ലി­ച്ചെ­ങ്കീ അ­തി­ന്റെ കു­റ്റി ത­ന്നാ­ട്ടെ. പ­ട്ടാ­ളം സി­ഗ­റ­റ്റി­ല്ലേ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു രാ­യ­പ്പൻ.

താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ കൊ­ടു­ത്ത സി­ഗ­റ­റ്റു­കു­റ്റി വാ­ങ്ങി ആഞ്ഞു വ­ലി­ച്ചു. “നല്ല സാ­ധ­ന­മാ… മു­ല്ല­പ്പൂ മണം”

സി­ഗ­റ­റ്റി­നു് മു­ല്ല­പ്പൂ മണം ഞാൻ ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല. ഞാൻ കു­റ­ച്ച­ടു­ത്തു ചെ­ന്നു. അതു് വേ­റേ­തോ മണം.

“വ­ര­ട്ടെ” എന്നു രാ­യ­പ്പൻ പോ­കു­മ്പോൾ താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ എന്നെ നോ­ക്കി. “എ­ന്തെ­ടാ?”

“അ­ണ­ഞ്ചി വി­ളി­ച്ച­താ” അ­ങ്ങ­നെ പറയാൻ തോ­ന്നി­യ­തെ­ന്തെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു തന്നെ അ­റി­യി­ല്ല.

“എ­ന്തി­നു്?”

“അ­റി­യി­ല്ല”.

“ശരി, വാ” താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ന­ട­ന്നു.

“അ­ണ്ണ­ന് പ­ട്ടാ­ള­ത്തിൽ തോ­ക്കു­ണ്ടോ?”

“ഉണ്ട്”.

“വലുതാ?”

“അതെ”.

“അതു കൊ­ണ്ടു് വെ­ടി­വെ­ക്കാ­മോ?”

“ഉ­വ്വെ­ടേ”.

“ഞാനും വെടി വെ­ക്കും… ട്ടോ ട്ടോ ട്ടോ!”ഞ്ഞു്

പ­ന്ത­ലിൽ വീ­ണ്ടും ക­ന്നു­കു­ട്ടി മുളയെ ചു­റ്റി തല തൂ­ക്കി ന­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ചു­വ­രി­ന­പ്പു­റം ലീല അക്കാ “അയ്യോ അയ്യോ! എ­ന്റ­മ്മേ! അയ്യോ!” എന്നു നി­ല­വി­ളി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

“അക്ക ക­ര­യു­ന്നു”.

“അ­വൾ­ക്കു കൊ­റ­ച്ചു ക­ര­ച്ചിൽ കൂ­ടു­ത­ലാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ ഇ­രു­ന്നു.

“അ­ക്കാ­യ്ക്കു നോ­വു­ന്നു”.

“നൊ­ന്താൽ ത­ന്നെ­ടാ അ­ട­ങ്ങു­ള്ളൂ”. എ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു് താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ റേ­ഡി­യോ എ­ടു­ത്തു് തി­രി­ച്ചു. അതിൽ ഏതോ ഹി­ന്ദി­പ്പാ­ട്ടു് പാടാൻ തു­ട­ങ്ങി. എല്ലാ വ­രി­യും ഹേ ഹേ എന്നു മു­ഴ­ങ്ങി.

അ­ക­ത്തു­നി­ന്നു് അ­ണ­ഞ്ചി കു­നി­ഞ്ഞു പു­റ­ത്തു­വ­ന്നു. “പി­ള്ളേ, തൈലം ഇ­വി­ടെ­യെ­വി­ടെ­യോ വെ­ച്ചു. കു­പ്പി കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടോ­ന്നു നോ­ക്ക്”.

“ഇ­വി­ടെ­യു­ണ്ടു്” എന്നു ഞാൻ എ­ടു­ത്തു കൊ­ടു­ത്തു.

“വീണു കി­ട­പ്പാ­ണ്” അ­ണ­ഞ്ചി താ­ണ­പ്പൻ അ­ണ്ണ­നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു. “കൈ­യൂ­ക്കു ന­ല്ല­താ­ണ്. എന്നാ തേ­ക്കു­മ­ര­ത്തെ വേ­രോ­ടെ പി­ഴു­തെ­ടു­ക്കു­ന്ന ആന പൂവും പ­റി­ക്കും… പ­ട്ടാ­ളം­പി­ള്ള ക­ണ്ടി­ട്ടു­ണ്ടോ?”

“ഇല്ല”

“ഇ­രു­പ്പു കണ്ടാ ഏതോ രാ­ജ്യം ജ­യി­ച്ച മ­ഹാ­രാ­ജാ­വു പോ­ലു­ണ്ട്”. അ­ണ­ഞ്ചി മു­ട്ടിൽ കൈ­വെ­ച്ചു് “എ­ന്തെ­ങ്കി­ലു­മൊ­ക്കെ ജ­യി­ച്ചോ­ണ്ടി­രി­ക്ക­ണം” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു പോയി.

വീ­ണ്ടും അ­ക്കാ­യു­ടെ ക­ര­ച്ചി­ലും മൂ­ള­ലും കേ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

“ഞാൻ പോ­വു­കാ”.

“അ­പ്പു­വ­ണ്ണ­നു­ണ്ടോ നി­ന്റെ വീ­ട്ടി­ല്?”

“ണ്ടു്”.

“ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞൂ­ന്നു പറ… ഞാൻ തോ­ട്ട­ത്തി­ലേ­ക്കു പോ­കാ­ണ്. സാധനം ക­യ്യിൽ തന്നെ ഉ­ണ്ട്ന്ന്”.

“സാ­ധ­ന­മോ?”

“നീ അ­ത­റി­യ­ണ്ട. പോയി പ­റ­ഞ്ഞാൽ മതി”.

“എ­നി­ക്ക­റി­യാം, പ­ട്ടാ­ള­ച്ചാ­രാ­യം”.

“പോടാ”.

ഞാൻ എ­ണീ­റ്റു നി­ന്നു ത­ല­യാ­ട്ടി “എ­നി­ക്ക­റി­യാം”.

താ­ണ­പ്പൻ അണ്ണൻ മ­ടി­യിൽ നി­ന്നു് അ­മ്പ­തു പൈ­സ­യെ­ടു­ത്തു നീ­ട്ടി “ഇതു വെ­ച്ചോ… മി­ട്ടാ­യി വാ­ങ്ങി­ത്തി­ന്നോ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

ഞാനതു വാ­ങ്ങി കീ­ശ­യി­ലി­ട്ടു് വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കോ­ടി. അ­തു­കൊ­ണ്ടു ബീഡി വാ­ങ്ങി വ­ലി­ച്ചു നോ­ക്കി­യാ­ലോ എന്നു തോ­ന്നി.

ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ
images/Jeyamohan.jpg

ക­ന്യാ­കു­മാ­രി ജി­ല്ല­യി­ലെ തി­രു­വ­ര­മ്പിൽ 1962 ഏ­പ്രിൽ 4-ന് ജ­നി­ച്ചു. അച്ഛൻ ബാ­ഹു­ലേ­യൻ പിളള, അമ്മ വി­ശാ­ലാ­ക്ഷി­യ­മ്മ. കോ­മേ­ഴ്സിൽ ബി­രു­ദ­മെ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. നാല് നോ­വ­ലു­ക­ളും മൂ­ന്ന് ചെ­റു­ക­ഥാ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും മൂ­ന്നു് നി­രൂ­പ­ണ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചു. എം. ഗോ­വി­ന്ദൻ മുതൽ ബാ­ല­ച­ന്ദ്രൻ ചു­ള­ളി­ക്കാ­ട് വ­രെ­യു­ള­ള ആ­ധു­നി­ക മലയാള ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘തർ­ക്കാ­ല മലയാള ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പു­സ്ത­ക­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ അഞ്ച് യു­വ­ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘ഇൻറൈയ മ­ല­യാ­ള­ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട്. 1991-ലെ ചെ­റു­ക­ഥ­യ്ക്കു­ള­ള ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, 1992-ലെ സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ പു­ര­സ്കാ­രം എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചു. ‘ചൊൽ­പു­തി­ത്’ എന്ന സാ­ഹി­ത്യ ത്രൈ­മാ­സി­ക­യു­ടെ സ്ഥാ­പ­ക­നും കൺ­വീ­ന­റു­മാ­ണു്. ‘ഗു­രു­നി­ത്യാ ആ­യ്വ­ര­ങ്കം’ എന്ന പേരിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന സ്റ്റ­ഡി­സർ­ക്കി­ളി­ന്റെ കൺ­വീ­ന­റും. തമിഴ്, മ­ല­യാ­ളം, കന്നഡ ഭാ­ഷ­ക­ളിൽ നി­ര­വ­ധി ച­ല­ച്ചി­ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കു് തി­ര­ക്ക­ഥ എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഭാര്യ: എസ്. അ­രു­ണ­മൊ­ഴി­നാ­ങ്കൈ

കൃ­തി­കൾ
  • വി­ഷ്ണു­പു­രം
  • ഇരവ്
  • റബ്ബർ
  • പിൻ തൊ­ട­രും നഴലിൻ കുറൽ
  • കൊ­റ്റ­വൈ
  • കാട്
  • നവീന തമിഴ് ഇ­ല­ക്കി­യ അ­റി­മു­ഖം
  • ’നൂ­റു­സിം­ഹാ­സ­ന­ങ്ങൾ’ (മലയാള നോവൽ)
  • വെൺ­മു­ര­ശ്
  • ആ­ന­ഡോ­ക്ടർ നോവൽ
പു­ര­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ
  • അഖിലൻ സ്മൃ­തി പു­ര­സ്കാ­രം (1990)
  • കഥാ സ­മ്മാൻ (1992)
  • സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ (1994)
  • പാവലർ വ­ര­ദ­രാ­ജൻ അ­വാർ­ഡ് (2008)
  • കന്നട ഇ­ല­ക്കി­യ തോ­ട്ടം അ­വാർ­ഡ് (2010)

ജ­യ­മോ­ഹൻ ഈ ലോക് ഡൗൺ കാ­ല­ത്ത് എഴുതി തന്റെ വെ­ബ്സൈ­റ്റിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ച 69 ചെ­റു­ക­ഥ­ക­ളിൽ ഒ­ന്നാ­ണ് ഇത്. ദി­വ­സ­വും ഒരു കഥ വീതം ജ­യ­മോ­ഹൻ ഇ­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞ ദിവസം വ­രെ­യും വെ­ബ്സൈ­റ്റി­ലൂ­ടെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

വി­വ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും ചി­ത്ര­ത്തി­നും വി­ക്കി­പ്പീ­ഡി­യ­യോ­ട് ക­ട­പ്പാ­ട്.

Colophon

Title: Kotta (ml: കോട്ട).

Author(s): B. Jeyamohan, P. Raman.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-05-29.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short story, B. Jeyamohan, P. Raman, Kotta, ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ, പ­രി­ഭാ­ഷ: പി.രാമൻ, കോട്ട, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: November 10, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Still Life with Carafe, Milk Can, Bowl and Orange, a painting by Paul Cézanne (1839–1906). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.