ഈറ്റ​ലോ സ്വേ​വോ രചി​ച്ച “സീ​നോ​യു​ടെ ഏറ്റു പറ​ച്ചി​ലു​കൾ” എന്ന നോവൽ (Italo Svevo, 1861–1928, Confessions of Zeno) വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഒരു മാ​സ്റ്റർ​പീ​സാ​ണു്. നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മായ സീനോ, ഡോ​ക്ടർ എസ് എന്ന മനോ​വി​ശ്ലേ​ഷ​ക​ന്റെ ചി​കി​ത്സ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു കൂ​ടാ​തെ ചി​കി​ത്സ മതി​യാ​ക്കി​യ​തി​ലു​ള്ള പ്ര​തി​ഷേ​ധം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി അയാ​ളു​ടെ പാ​പ​നി​വേ​ദ​ന​ങ്ങൾ ഡോ​ക്ടർ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു എന്ന രീ​തി​യി​ലാ​ണു നോവൽ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. സീ​നോ​യു​ടെ ഏറ്റ​വും വലിയ ആസ​ക്തി—അഡിൿ​ഷൻ—പു​ക​യില സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​ണു്. ഓരോ സി​ഗ്ര​റ്റ് വലി​ച്ചു തീർ​ക്കു​മ്പോ​ഴും ‘ഇതാ​ണു് എന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ സി​ഗ്ര​റ്റ്’ എന്നു് അയാൾ കരു​തും. പക്ഷേ, ഒടു​വി​ല​ത്തെ സി​ഗ്ര​റ്റ് എപ്പോ​ഴും തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും പുക വലി​ക്കും. ഈ അത്യാ​സ​ക്തി​യിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ​പ്രാ​പി​ക്കാ​നാ​യി സീനോ ഒരു ചി​കി​ത്സാ​ല​യ​ത്തിൽ ആശ്ര​യം തേടി. അവിടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു നേ​ഴ്സു​ണ്ടു്. സൗ​ന്ദ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കാ​മ​വി​കാ​രം കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു് അവൾ​ക്കു്. പത്തു സി​ഗ്ര​റ്റ് വലി​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ സ്വയം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​വി​ധം താൻ കാ​മ​പ​ര​വ​ശ​നാ​യി​പ്പോ​കു​മെ​ന്നു് സീനോ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ര്യ​യ്ക്കാ​ണു നിർ​ബ്ബ​ന്ധം സിനോ സി​ഗ്ര​റ്റ് വലി നി​റു​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു്. ഇതു കേ​ട്ട​യു​ട​നെ നേ​ഴ്സ് അവിടെ നി​ന്നു പോയി. ഏതാ​നും നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു പ്യാ​ക്ക​റ്റ് സി​ഗ്ര​റ്റ് സീനോ ഇരി​ക്കു​ന്ന മു​റി​യു​ടെ നടു​ക്കു വന്നു വീണു. അയാൾ ഉടനെ അതെ​ടു​ത്തു. അതിൽ പതി​നൊ​ന്നു സി​ഗ്ര​റ്റ് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നേ​ഴ്സ് സ്വ​ന്തം മു​റി​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എങ്കി​ലും സീനോ അങ്ങോ​ട്ടു നോ​ക്കുക പോലും ചെ​യ്യാ​തെ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു് ഓടി (Confessions of Zeno, pp. 46).

ശ്ലീ​ല​വും അശ്ലീ​ല​വും വേർ​തി​രി​ക്കാൻ എളു​പ്പ​മ​ല്ല. സഭ്യ​ത​യു​ടെ നേർ​ത്ത അതിർ​വ​ര​മ്പു് എവി​ടെ​യാ​ണു് എന്നു കണ്ടു പി​ടി​ക്കുക പ്ര​യാ​സം. ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ ആ നാ​ല​ക്ഷ​ര​മു​ള്ള വാ​ക്കു് പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പല നോ​വ​ലു​ക​ളും അശ്ലീ​ല​ങ്ങ​ള​ല്ല; പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​ത്തവ അശ്ലീ​ല​ങ്ങ​ളാ​ണു താനും പല​പ്പോ​ഴും. സഭ്യ​ത​യിൽ നി​ന്നു മറു​ക​ണ്ടം പാ​ടു​ന്ന വി​ഷ​യ​മാ​ണു് സ്വേ​വോ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. എങ്കി​ലും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ഉദ്വേ​ഗം ജനി​പ്പി​ക്കാ​തെ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം അതു പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്. നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ അശ്ലീല പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​ത്തിൽ തല്പ​ര​ര​ല്ല ഇപ്പോൾ. എങ്കി​ലും ചിലർ അനാ​ഗ​ത​ശ്മ​ശ്രു​ക്ക​ളു​ടെ​യും അനാ​ഗ​താർ​ത്ത​വ​ക​ളു​ടെ​യും സി​രാ​പ​ട​ല​ങ്ങ​ളിൽ കാ​മാ​ഗ്നി ജ്വ​ലി​പ്പി​ച്ചു വിടാൻ കൊ​തി​യു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. അവർ ഒരു സി​ഗ്ര​റ്റ് എറി​യാ​തെ പതി​നൊ​ന്നു സി​ഗ്ര​റ്റു​കൾ എറി​യു​ന്നു. സീ​നോ​യെ​പ്പോ​ലെ പരി​പാ​ക​മാർ​ജ്ജി​ച്ച​വർ ഓടു​ന്നു. കു​റ​ച്ചാ​ളു​കൾ അവ​യെ​ടു​ത്തു വലി​ക്കു​ന്നു, സു​ഖി​ക്കു​ന്നു.

കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ആത്മാ​വു് അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തിൽ മാ​ത്രം എഴു​ത്തു​കാർ ഉത്സു​ക​രാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ രതി​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളായ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ ഉണ്ടാ​യാൽ അവ അസു​ഖ​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. “Rippling, rippling, rippling like a flapping overlapping of soft flames, soft as feathers, running to points of brilliance, exquisite, exquisite and melting her all molten inside” എന്നു ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സ് എഴു​തു​മ്പോൾ അതു് അശ്ലീ​ല​മാ​ണെ​ന്നു് ആരു പറയും? ബഷീ​റി​ന്റെ “ശബ്ദ​ങ്ങൾ ” എന്ന കൊ​ച്ചു നോവൽ ചേർ​ത്ത​ല​പ്പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടി​നു സദൃ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​വർ സഹൃ​ദ​യ​ര​ല്ല.

രമണ മഹർഷി ഒരി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞു: “നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ആത്മ​ജ്ഞാ​നം ലഭി​ക്കു​ന്ന​തു വരെ സന്ന്യാ​സി​യു​ടെ അവസ്ഥ എന്തെ​ന്നു് അറി​യാൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. ചിലർ ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടു് ശി​വ​നെ​ന്തി​നു് കാ​ട്ടിൽ​ക്കൂ​ടെ നഗ്ന​നാ​യി നട​ന്നു് മഹർഷി പത്നി​ക​ളു​ടെ ചാ​രി​ത്രം ധ്വം​സി​ച്ചു​വെ​ന്നു്. ഈ ചാ​രി​ത്ര​ധ്വം​സ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന പു​രാ​ണം തന്നെ ശിവൻ ഹലാ​ഹ​ലം (ഹാലാ ഹലം എന്നും—ലേഖകൻ) ഭക്ഷി​ച്ചു് പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ​യും ദേ​വ​ന്മാ​രെ​യും രക്ഷി​ച്ച​തി​നെ വി​വ​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​ര​ക​മായ വി​ഷ​ത്തിൽ നി​ന്നു പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ രക്ഷി​ക്കു​ക​യും സന്ന്യാ​സി​മാർ​ക്കു മോ​ക്ഷം നൽ​കു​ക​യും ചെയ്ത ശിവൻ സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ ഇട​യിൽ​ക്കൂ​ടെ നഗ്ന​നാ​യി നട​ന്നു. സാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യർ​ക്കു സന്ന്യാ​സി​യു​ടെ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ പൊരുൾ അറി​ഞ്ഞു കൂടാ. സന്ന്യാ​സി​യെ അറി​യാൻ കൗ​തു​ക​മു​ള്ള​വൻ സന്ന്യാ​സി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം”. മഹാ​ത്മാ​ഗാ​ന്ധി ആത്മ​നി​യ​ന്ത്ര​ണം പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അനു​ഷ്ഠി​ച്ച ഒരു കൃ​ത്യ​ത്തെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ച്ചു് പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന​വർ രമണ മഹർ​ഷി​യു​ടെ ഈ വാ​ക്കു​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണം. സന്ന്യാ​സി​യായ ഗാ​ന്ധി​ജി​യെ മറ്റൊ​രു സന്ന്യാ​സി മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്? എങ്കിൽ ശ്രീ. നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ “എന്റെ ദൈവം” എന്ന ഹൃ​ദ്യ​മായ ലേഖനം വാ​യി​ച്ചാ​ലും. ഒരു കാ​ല​ത്തു മാർ​ക്സി​ന്റെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി ഗാ​ന്ധി​ജി​യോ​ടു വർ​ഗ്ഗ​സ​മ​ര​ത്തി​ന്റെ അനി​വാ​ര്യ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ധൈ​ര്യ​ത്തോ​ടെ സം​സാ​രി​ച്ചു. അന്നു യു​വാ​വാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ഗാ​ന്ധി​ജി ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. തനി​ക്കു സദൃ​ശ​നായ ഒരാൾ തന്നോ​ടു വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദം ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യി കരു​തി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഗാ​ന്ധി​ജി സത്യ​ത്തി​ന്റെ മുഖം എന്താ​ണെ​ന്നു് നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. റീ​യ​ലൈ​സേ​ഷ​ന്റെ—സത്യ​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ—മു​ഹൂർ​ത്ത​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തെ ‘ദൈവം’ എന്നു സ്വാ​മി​ജി വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഈ ലേഖനം അല്പ​ജ്ഞ​നായ എന്നെ​യും ധന്യ​ത​യു​ടെ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഉയർ​ത്തു​ന്നു. നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി​ക്കു് എന്റെ കൃ​ത​ജ്ഞത.

നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി ‘മാ​സ്മ​രി​കത’ എന്നൊ​രു വാ​ക്കു് പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു പദ​മി​ല്ല. മെ​സ്മ​റു ടെ ഹി​പ്നോ​ട്ടി​ക് ചി​കി​ത്സ​യെ​യാ​ണു് മെ​സ്മെ​റി​സം എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. മെ​സ്മ​റിൽ നി​ന്നോ മെ​സ്മെ​റി​സ​ത്തിൽ നി​ന്നോ ഉണ്ടാ​യ​താ​ണു് മാ​സ്മ​രം, മാ​സ്മ​രി​കത ഈ വാ​ക്കു​കൾ. സ്വാ​മി​ജി​യു​ടെ ഈ പ്ര​യോ​ഗം ഒര​ള​വിൽ ക്ഷ​മി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​ണു്. ഒരു നാ​ട​ക​ത്തിൽ ശ്രീ​രാ​മൻ സീ​ത​യോ​ടു് “ഭവ​തി​യു​ടെ മാ​സ്മ​ര​ശ​ക്തി” എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി എനി​ക്കു്. ശ്രീ​രാ​മൻ ആ ജർ​മ്മൻ ഡോ​ക്ടർ​ക്കു മുൻ​പു് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ആളാ​ണ​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ‘മാ​സ്മ​രം’ എന്ന പദം തി​രു​കി വച്ച​തു് ഒട്ടും ശരി​യാ​യി​ല്ല. അതു ക്ഷ​മി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​തു​മ​ല്ല.

അനി​യ​ത​മാ​യ​തു് കാ​ല​മേ​റെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ രസാ​വ​ഹ​മാ​യി​രി​ക്കും. നോ​വ​ലി​സ്റ്റും കാർ​ട്ടൂ​ണി​സ്റ്റു​മായ ഒ. വി. വി​ജ​യ​ന്റെ തറ​വാ​ട്ടി​ലെ ഒരു മു​റി​യിൽ നടന്ന ഒരു ഭീ​ക​ര​സം​ഭ​വം ഇന്നു് അറി​യു​മ്പോൾ രസാ​സ്പ​ദ​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. വി​ജ​യ​ന്റെ പ്ര​പി​താ​മ​ഹ​നോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മുൻ തല​മു​റ​യി​ലു​ള്ള ആരോ ആണു് ഇവിടെ പരാ​മർ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ പോ​കു​ന്ന വ്യ​ക്തി. ആ ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ ജന്ന​ലി​ലൂ​ടെ മു​റ്റ​ത്തു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നിലം കൊ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കറ്റ​കൾ മു​റ്റ​ത്തി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. വേ​ല​ക്കാ​ര​നും ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യും കറ്റ മെ​തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. സു​ന്ദ​രി​യായ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ തല​മു​ടി​യിൽ ഉട​ക്കിയ ഒരു വയ്ക്കോൽ​ത്തു​രു​മ്പു് യു​വാ​വായ വേ​ല​ക്കാ​രൻ മന്ദ​സ്മി​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്തു. മധു​ര​മ​ന്ദ​സ്മി​തം കൊ​ണ്ടു് ഗൃ​ഹ​നാ​യിക അതിനു നന്ദി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചു. ഇതു കണ്ട അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സം​ശ​യ​മാ​യി. അറയിൽ നെ​ല്ലി​ടാ​നും നെ​ല്ലു് അള​ക്കാ​നും വേ​ണ്ടി പോ​കു​ന്ന ഭാ​ര്യ​യെ​യും ആകാ​ര​സൗ​ഷ്ഠ​വ​മാർ​ന്ന പരി​ചാ​ര​ക​നെ​യും അദ്ദേ​ഹം സൂ​ക്ഷി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു ദിവസം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സംശയം നി​ശ്ച​യ​മാ​യി. പി​ന്നെ അധിക ദിവസം അദ്ദേ​ഹം കാ​ത്തു​നി​ന്നി​ല്ല. ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും വേ​ല​ക്കാ​ര​നും ഉടു​ക്കാൻ കോ​ടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹം തന്നെ പോയി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വന്നു. സദ്യ ഒരു​ക്കാൻ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. വി​സ്മ​യാ​ധീ​ന​യാ​യി ആ സ്ത്രീ അതൊ​ക്കെ അനു​സ​രി​ച്ചു. കു​ളി​ച്ചെ​ത്തിയ ഭാ​ര്യ​യോ​ടും വേ​ല​ക്കാ​ര​നോ​ടും കോടി വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ധരി​ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. അതി​നു​ശേ​ഷം സദ്യ. ഊണു കഴി​ഞ്ഞു് മൂ​ന്നു പേരും പത്താ​യ​മി​രി​ക്കു​ന്ന അറയിൽ എത്തി. എന്നി​ട്ടു് ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് ഭർ​ത്താ​വു് ചോ​ദി​ച്ചു: “എടീ, ഇവിടെ വച്ച​ല്ലേ നീ എന്റെ വി​ശു​ദ്ധ​മായ ദാ​മ്പ​ത്യ ജീ​വി​തം തകർ​ത്ത​തു്?” അദ്ദേ​ഹം ആദ്യം വെ​ട്ടു​ക​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് വേ​ല​ക്കാ​ര​ന്റെ കഴു​ത്തു മു​റി​ച്ചു. രണ്ടാ​മ​തു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ​യും, രണ്ടു ശരീ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നും ഉയർ​ന്നു പൊ​ങ്ങിയ രക്തം അറ​യി​ലെ തടി​ച്ചു​വ​രു​ക​ളിൽ തെ​റി​ച്ചു വീണു. ആ ചോ​ര​പ്പാ​ടു​കൾ ഇന്നും മാ​ഞ്ഞു പോ​യി​ട്ടി​ല്ല. ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ ചോര പു​ര​ണ്ട വെ​ട്ടു​ക​ത്തി ഒരു കൈ​യി​ലും ശരീ​ര​മ​റ്റ രണ്ടു തലകൾ മറ്റേ​ക്കൈ​യി​ലു​മെ​ടു​ത്തു് പൊ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലെ​ത്തി. കു​റ്റം ഏറ്റു പറ​ഞ്ഞു. ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തട​വി​നാ​ണു് കോടതി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ശി​ക്ഷി​ച്ച​തു്. പ്രതി കൊ​ല​പാ​ത​കി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും മാ​ന്യ​നും നല്ല സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വ​നും ആയി​രു​ന്ന​തി​നാൽ സർ​ക്കാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ നാലു വർ​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം ജയി​ലിൽ നി​ന്നു മോ​ചി​പ്പി​ച്ചു (എഡ്വേർ​ഡ് ഏഴാ​മ​ന്റെ ഭര​ണ​കാ​ലം). കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങിയ ആ മനു​ഷ്യൻ വല​തു​കൈ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വെ​ട്ടി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ തലയിൽ നി​ന്നു് വൈ​ക്കോൽ​ത്തു​രു​മ്പു് വേ​ല​ക്കാ​രൻ എടു​ത്തി​ല്ലേ? അതിനെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചേ​ഷ്ട​യാ​വാ​മ​തു്. കാലം കഴി​ഞ്ഞ ഈ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ഈ സം​ഭ​വ​ത്തി​നു് ഭീ​ക​ര​ത​യി​ല്ല. അതി​നു് ഒരു റൊ​മാ​ന്റി​ക് പരി​വേ​ഷം സി​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഒ. വി. വിജയൻ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

പി​രി​ലൂ​സു​ക​ളു​ടെ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും നമ്മെ രസി​പ്പി​ക്കും. ബർ​ണാ​ഡ് ഷാ കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ത്രേ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എഴു​തി​യ​തു്. കി​ട​ക്ക​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഒരു കൊ​ച്ചു മേശ അദ്ദേ​ഹം ഘടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ വി​ശ്ര​മി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​മ്പോൾ ഷാ കി​ട​ക്ക​യിൽ നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു മു​റി​യിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ക്കു​ക​യോ നിൽ​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യും.

പേർ​ഷ്യ​യി​ലെ ഷാ ആയി​രു​ന്ന നാ​സി​റു​ദ്ദീൻ (1837–1884) നീളം കൂടിയ മീ​ശ​യ്ക്കു കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​യി​രു​ന്നു. ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ​ത്തിയ അദ്ദേ​ഹം ജയിലു കാണാൻ പോയി. കഴു​മ​രം കണ്ടി​ട്ടു് അതു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ടാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. ആരെ​യും തൂ​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലാ​നി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു ജയി​ല​ധി​കാ​രി​കൾ അറി​യി​ച്ച​പ്പോൾ “എന്റെ കൂടെ വന്ന​വ​രിൽ ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും തൂ​ക്കി​ലേ​റ്റു” എന്നു ഷാ പറ​ഞ്ഞു പോലും.

അമേ​രി​ക്കൻ സി. ഐ. എ.-യുടെ പ്രേ​ര​ണ​യാൽ 1973-ൽ വധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ചി​ല്ലി​യി​ലെ പ്ര​സി​ഡ​ന്റ് സാൽ​വാ​തോർ ആയേ​ന്ദേ (Salvador Allende) പ്ര​സി​ഡ​ന്റാ​കു​ന്ന​തി​നു് അല്പം മു​മ്പു് ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ ഫി​ലി​പ്പ് രാ​ജ​കു​മാ​ര​നെ ബഹു​മാ​നി​ക്കാൻ നട​ത്തിയ സ്റ്റേ​റ്റ് ബാൻ​ക്വി​റ്റിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാ​നെ​ത്തി. സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​ര​ന്റെ വേഷം ധരി​ച്ചെ​ത്തിയ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് രാ​ജ​കു​മാ​രൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്താ ഈ വേഷം?” അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. “എന്റെ പാർ​ട്ടി​ക്കു പണ​മി​ല്ല. പാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ പാർ​ട്ടി​യാ​ണ​തു്”. ഫി​ലി​പ്പ് വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു: “നീ​ന്തൽ വേഷം ധരി​ച്ചു വരാൻ പാർ​ട്ടി ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാൽ താ​ങ്കൾ അങ്ങ​നെ തന്നെ വരുമോ?” ആയേ​ന്ദേ പറ​ഞ്ഞു: “ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല സർ, എന്റെ പാർ​ട്ടി ഗൗ​ര​വ​മു​ള്ള പാർ​ട്ടി​യാ​ണു്”.

ഈ അനി​യ​ത​ത്വ​മോ വി​ചി​ത്ര സ്വ​ഭാ​വ​മോ ആണു് ജോസ് പന​ച്ചി​പ്പുറ ത്തി​ന്റെ “ഒരേ​യൊ​രു മരം” എന്ന കഥ​യി​ലു​ള്ള​തു്. ഇന്റർ​വ്യൂ നട​ത്തു​ന്ന മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ഉദ്യോ​ഗാർ​ത്ഥി​യോ​ടു മര​ത്തി​ന്റെ പടം വര​യ്ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ മര​ത്തിൽ കെ​ട്ടിയ കയറിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി അയാൾ ചി​ത്രം വര​യ്ക്കു​ന്നു. വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു പോ​യി​ന്റു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആഖ്യാ​ന​പാ​ട​വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കഥ​യാ​ണി​തു്. “എനി​ക്കു വേ​ണ്ട​തു മാ​ജി​ക്. ഞാൻ സത്യം പറ​യു​ക​യ​ല്ല. സത്യ​മാ​കേ​ണ്ട​തു് എന്താ​ണോ അതാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്” എന്നു് അമേ​രി​ക്കൻ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വായ ടെ​ന​സ്സി വി​ല്യം​സ് പറ​ഞ്ഞു. ഡോ​ക്ടർ പു​ന​ത്തിൽ കു​ഞ്ഞ​ബ്ദു​ള്ള സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലൂ​ടെ, മാ​ജി​ക്കി​ലൂ​ടെ സത്യ​മാ​കേ​ണ്ട​തു് ഭം​ഗി​യാ​യി ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു (മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ “ആർ. കെ. മല​യ​ത്തു്” എന്ന ചെ​റു​കഥ). കഥ​യു​ടെ സം​ഗ്ര​ഹം നല്കി​യാൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു രസ​ഭം​ഗ​മു​ണ്ടാ​കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് സം​ക്ഷേ​പ​ണം ഒഴി​വാ​ക്ക​ട്ടെ.

തന്റെ ധർ​മ്മ​രോ​ഷ​ത്തെ ജ്വ​ലി​പ്പി​ച്ചു വി​ടു​ന്ന അനീ​തി​ക​ളെ ഏതൊരു എഴു​ത്തു​കാ​ര​നും പരി​ഹാ​സ​പ​ര​മാ​യോ ഗൗ​ര​വ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യോ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടു്. ആരും അതു ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ല. രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ഇന്നു സ്ട്രി​പ്പ് ഡാൻസ് നട​ത്തു​ന്ന കു​ത്സി​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളെ അശോകൻ ചരു​വി​ലി നോ​ടൊ​പ്പം ഞാനും നി​ന്ദി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, നി​ന്ദ​നം ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ​യാ​വു​മ്പോൾ അതു കലാ​പ​ര​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതിനു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കഥ​യെ​ഴു​ത​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. ലഘു​ലേഖ അച്ച​ടി​ച്ചു വി​ത​ര​ണം ചെ​യ്താൽ മതി.

കോൺ​ഗ്ര​സ്സു​കാ​ര​നായ (ഖദർ​ധാ​രി​യെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ അശോകൻ പറ​യു​ന്നു​ള്ളു) ഒരു രവി​കു​മാ​രൻ പി​ള്ള​യു​ടെ ദു​ഷി​ച്ച​തും വി​കൃ​ത​വു​മായ രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ജീ​വി​ത​വും സ്വ​കാ​ര്യ​ജീ​വി​ത​വു​മാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഉപാ​ലം​ഭ​ങ്ങൾ​ക്കു ഹേ​തു​ക്ക​ളാ​വു​ന്ന​തു്. രവി​കു​മാ​രൻ പിള്ള വി​ദ്യാർ​ത്ഥി നേ​താ​വാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ആരോ ചു​മ​രിൽ ‘രവി​കു​മാ​രൻ പിള്ള നമ്മെ നയി​ക്കും’ എന്നെ​ഴു​തി​വ​ച്ചു. ‘നയി​ക്കും’ എന്ന​തി​ലെ ‘യി’ മാ​റ്റി ‘നക്കും’ എന്നാ​ക്കി വേ​റൊ​രാൾ. അന്ന​ത്തെ ആ ഭാ​വി​ക​ഥ​നം ശരി​യാ​യി. രവി​കു​മാ​രൻ പിള്ള പണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി, പെ​ണ്ണി​നു വേ​ണ്ടി, മദ്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി നക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഇയാ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള പല​രെ​യും ഞാൻ നേ​രി​ട്ടു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അശോകൻ ചരു​വി​ലി​ന്റെ കഥ​യ്ക്ക് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശ​മി​ല്ല. എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ കലാ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു സമ്പൂർ​ണ്ണ​മായ വ്യാ​പ്തി ഉണ്ടാ​കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കഥ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​ത്തു ചെ​ന്നു ചേ​രു​ന്ന​തു്. അശോകൻ ചരു​വി​ലി​നു് ആ മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളി​ല്ല, അവ​യ്ക്കു വ്യാ​പ്തി​യു​മി​ല്ല. ആകെ​യു​ള്ള​തു് നി​ന്ദ​ന​മെ​ന്ന ഫോർ​മ്യൂല മാ​ത്രം. ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​തെ, പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ സാ​രാം​ശം ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​തെ ‘ആൾ​ജി​ബ്രേ​യി​ക് സിം​ബ​ലു​കൾ’ കൊ​ണ്ടു് തത്ത്വ​മാ​വി​ഷ്ക​രി​ച്ചാൽ കല​യാ​വു​മോ? ബൂർ​ഷ്വാ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വായ ഗർ​ഹാർ​ട്ട് ഹൗ​പ്റ്റ്മാൻ ‘വീ​വേ​ഴ്സ് ’ എന്ന നാ​ട​ക​മെ​ഴു​തി ജർ​മ്മൻ കൈസറെ പേ​ടി​പ്പി​ച്ചു. ബ്രി​ഹ്റ്റ് ചു​വ​പ്പു തു​ണി​യി​ല്ലാ​തെ, ചു​വ​പ്പു നൂലു പോലും ഇല്ലാ​തെ വി​പ്ല​വാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ രചി​ച്ചു. ഇക്വേ​റ്റ് ചെ​യ്യു​ക​യ​ല്ല ഞാൻ. അശോകൻ ചരു​വിൽ ചു​വ​ന്ന കൊടി വീ​ശി​ക്കൊ​ണ്ടു് വ്യർ​ത്ഥ​മാ​യി നെ​ട്ടോ​ട്ടം ഓടു​ന്നു.

എബ്ര​ഹാം ലി​ങ്കൺ ന്റെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. എത്ര കണ്ടു് യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടും പ്ര​തി​യോ​ഗി വഴ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടു് ലി​ങ്കൺ അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “പശു​വി​നു് എത്ര കാ​ലു​ണ്ടു്?”

“നാലു് ”.

“അതി​ന്റെ വാ​ലി​നെ​ക്കൂ​ടി കാ​ലാ​യി​ക്ക​രു​തി​യാൽ എത്ര കാലു്?”

പ്ര​തി​യോ​ഗി​യു​ടെ മറു​പ​ടി: “അഞ്ചു്”.

ലി​ങ്കൺ: “അവി​ടെ​യാ​ണു നി​ങ്ങൾ​ക്കു തെ​റ്റു പറ്റു​ന്ന​തു്. പശു​വി​ന്റെ വാ​ലി​നെ കാ​ലെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ അതു കാ​ലാ​വു​മോ?”

പ്ര​ചാ​രണ സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള രച​ന​ക​ളെ കഥ​ക​ളെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ അവ കഥ​ക​ളാ​വു​മോ?

പണ്ടു്—എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ വള​രെ​പ്പ​ണ്ട​ല്ല—ഒരു നാ​ട്ടു​രാ​ജാ​വി​നു പട്ടാ​ളം കമൻ​ഡാ​ന്റി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​മാ​യി ലൈം​ഗി​ക​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കമൻ​ഡാ​ന്റി​ല്ലാ​ത്ത സമയം നോ​ക്കി രാ​ജാ​വു് അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ മദാ​മ്മ​യെ പ്രാ​പി​ക്കാൻ ചെ​ല്ലും. അങ്ങ​നെ പ്രാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ സാ​യ്പ് വന്നു വാ​തി​ലിൽ തട്ടി. മദാ​മ്മ​യും രാ​ജാ​വും പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു. എങ്കി​ലും ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ സ്ത്രീ​കൾ ധൈ​ര്യം കാ​ണി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. മദാ​മ്മ മറു​വ​ശ​ത്തെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു്, കോ​ണി​പ്പ​ടി​യി​ലൂ​ടെ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കാൻ തി​രു​മേ​നി​യോ​ടു് ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് തട്ടു​കേ​ട്ട വാതിൽ തു​റ​ന്നു. സാ​യ്പ് സം​ശ​യി​ച്ചു് എത്തി​യ​വ​നാ​ണു്. അയാൾ ഓടി മറു​വ​ശ​ത്തെ വാ​തിൽ​ക്കൽ വന്നു നോ​ക്കി. രാ​ജാ​വ​ല്ലേ. വെ​ണ്ണ​യും പാലും കഴി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​യാൾ. ഓരോ പടി​യും ഇറ​ങ്ങു​ന്ന​തു് പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ. സാ​യ്പി​ന്റെ കൈയിൽ തോ​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് ഒരു വലിയ റൂൾ​ത്ത​ടി ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതെ​ടു​ത്തു് അയാൾ തി​രു​മേ​നി​യെ എറി​ഞ്ഞു. റൂൾ​ത്ത​ടി മു​തു​കി​ലേ​റ്റ രാ​ജാ​വു് താഴെ വീണു. അക്കാ​ല​ത്തു് കാറും പൈ​ല​റ്റ് കാറും ഒന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കുതിര വണ്ടി​യി​ലാ​ണു് തി​രു​മേ​നി വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കാൻ എത്തി​യ​തു്. രാ​ജ​ഭ​ക്ത​നായ വണ്ടി​ക്കാ​രൻ ഏറു കൊ​ണ്ടു വീണ രാ​ജാ​വി​നെ എടു​ത്തു് വണ്ടി​യിൽ കി​ട​ത്തി കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്ന​യു​ട​നെ തി​രു​മേ​നി …ക്കു​ള​ങ്ങ​രെ​യു​ള്ള ചട്ട​മ്പി പൂ​ച്ച​മ​ല്ല​നെ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രെ​യും വരു​ത്തി. കല്പ​ന​യാ​യി. “മല്ലാ, മറ്റ​ന്നാൾ വൈ​കു​ന്നേ​രം പട്ടാ​ളം കമൻ​ഡാ​ന്റ് കട​പ്പു​റ​ത്തു് കാ​റ്റു കൊ​ള്ളാൻ വരും. നീയും കൂ​ട്ടു​കാ​രും അയാ​ളെ​പ്പി​ടി​ച്ചു് അയാ​ളു​ടെ മീ​ശ​യി​ലെ ഓരോ രോ​മ​വും പി​ഴു​തെ​ടു​ക്ക​ണം. ആ സമ​യ​ത്തു് ഞാൻ അവിടെ വന്നു് നി​ങ്ങ​ളെ പൊ​ലീ​സി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പി​ടി​പ്പി​ക്കും. പി​ന്നീ​ടു് നി​ങ്ങ​ളെ സ്വർ​ണ്ണ​വും തന്നു വി​ട്ട​യ​യ്ക്കും. മന​സ്സി​ലാ​യോ?”

“അടിയൻ, കല്പന പോലെ”.

പറ​ഞ്ഞ​തു പോലെ സം​ഭ​വി​ച്ചു. പൂ​ച്ച​മ​ല്ല​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും സാ​യ്പി​ന്റെ മീശ ഓരോ രോ​മ​മാ​യി പി​ഴു​തെ​ടു​ത്തു. ചോര പൊ​ടി​യു​ന്ന മേൽ​ച്ചു​ണ്ടി​ന്റെ മേൽ​ഭാ​ഗ​വു​മാ​യി സാ​യ്പ് പി​ട​ഞ്ഞു. നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. മീശ മി​ക്ക​വാ​റും തീർ​ന്ന​പ്പോൾ രാ​ജാ​വു് ചെ​ന്നു് സാ​യ്പി​നെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

കഥ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടാ​വും വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്. കഥ​യ​ല്ല, സത്യം തന്നെ. പോ​യി​ന്റ് അതല്ല. സാ​യ്പി​നു മീശ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലോ? മല്ലൻ എന്തു​ചെ​യ്യും? തല​മു​ടി ഓരോ നാ​രാ​യി പി​ഴു​തെ​ടു​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും. അതത്ര വേദന ഉണ്ടാ​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. തല​മു​ടി ഒട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത മു​ഴു​ക്ക​ഷ​ണ്ടി​ക്കാ​ര​നാ​ണു് സാ​യ്പെ​ങ്കി​ലോ? എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. റൂൾ​ത്ത​ടി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഏറു കൊണ്ട രാ​ജാ​വി​നേ മാർ​ഗ്ഗം തോ​ന്നൂ. എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ മീ​ശ​യി​ല്ലാ​ത്ത, മു​ഴു​ക്ക​ഷ​ണ്ടി​യു​ള്ള, പട്ടാ​ളം കമൻ​ഡാ​ന്റു​ക​ളാ​ണു്. എനി​ക്കു് പി​ഴു​തെ​ടു​ക്കാൻ ഒന്നു​മി​ല്ല. ഉഷ റ്റി. സാ​വി​ത്രി എഴു​തിയ ‘അഹല്യ’ എന്ന കഥ ദീപിക വാ​രി​ക​യിൽ “അച്ചു​ക്കൂ​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ അഭി​മർ​ദ്ദ പീ​ഡ​യേ​റ്റു്” വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വേണു ഭാ​ര്യ​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വേ​ണു​വി​ന്റെ അനിയൻ അവളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. താൻ അഹ​ല്യ​യാ​ണെ​ന്നും തന്റെ ശ്രീ​രാ​മ​നായ വേണു മോ​ക്ഷം നല്കാൻ എത്തു​മെ​ന്നും ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളു​ടെ പ്ര​ണ​യാ​ഭ്യർ​ത്ഥന അവൾ തി​ര​സ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. മേൽ​മീ​ശ​യി​ല്ലാ​ത്ത, തല​മു​ടി​യി​ല്ലാ​ത്ത സാ​യ്പ്. പീ​ഡി​പ്പി​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ, സ്വർ​ണ്ണം തൃ​ക്കൈ​യിൽ നി​ന്നു വാ​ങ്ങാ​തെ ഞാൻ നി​ഷ്ക്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ.

പൗ​ര​ദ്ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ “നി​ന്റെ ദുഃഖം എന്റെ​യും” എന്ന കഥ. എസ്. കെ. കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടു് രച​യി​താ​വു്. ശകു​ന്തള എന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ചിലർ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവൾ ഒരു ഇഞ്ചി​നീ​യ​റെ ശരണം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. എസ്. കെ. കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ന്റെ തൂലിക ഈ ഭയ​ങ്ക​ര​ത്വം മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഇനി​യും പല ഭയ​ങ്ക​ര​ത്വ​ങ്ങ​ളും സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​മെ​ന്നു് ഞാൻ അറി​യു​ന്നു. കൊ​ല്ലം ശി​വ​കു​മാർ കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ മരണം എന്ന കാ​വ്യം. സാ​മ്പി​ളി​നു മൂ​ന്നു വരികൾ: “കഷ്ടം മഹാ​ക​ഷ്ടം, കഷ്ടം മഹാ​ക​ഷ്ടം വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി ചി​കി​ത്സ​യി​ലൂ​ടു​ള്ള സമ്പാ​ദ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം പൊ​ലി​ഞ്ഞു​പോ​യ്… ” ഭാ​വ​ന​യെ​ക്കൂ​ടി കൊ​ല്ലു​ന്ന ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പേരു് അന്വർ​ത്ഥം തന്നെ. കഥാ മാ​സി​ക​യിൽ ഹൈ​ന്റി​ഹ് ബോ​യ്ലി ന്റെ Laughter എന്ന കഥ​യു​ടെ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണം. തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു ഗുരുത—ഹെ​വി​നെ​സ്സ്—വന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും രത്ന​മാ​ണു് ഈ ചെ​റു​കഥ. ബോ​യ്ലി​ന്റെ ആത്മാ​വു് കല​യാ​യി രൂപം കൊ​ള്ളു​ക​യാ​ണി​വി​ടെ. കു​ങ്കു​മം​വാ​രി​ക​യിൽ കി​ടു​വ​ത്തു് ഗോ​പാ​ലൻ എഴു​തിയ ‘അദ്ഭു​ത​സൃ​ഷ്ടി​കൾ’ എന്ന കഥ. സു​ന്ദ​രി​യായ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ യു​വാ​വു് വന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അവൾ പത​റു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​യു​ന്നു: “നീ (അമ്പ​ല​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു്) പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ച​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. കാ​മ​ദേ​വ​നെ​പ്പോ​ലെ സു​ന്ദ​ര​നായ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ നി​ന്റെ മു​റി​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നു് നീ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചി​ല്ലേ. ഞാ​നി​താ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു”. തനി​ക്കു തെ​റ്റു​പ​റ്റി​യ​താ​ണെ​ന്നു പെൺ​കു​ട്ടി. വി​ടർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നെ ചെ​ടി​യിൽ നി​ന്നു് അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അതൊ​ന്നു പി​റ​കോ​ട്ടു മാ​റു​മ​ല്ലോ. അതേ പ്ര​തീ​തി. (റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഈ അല​ങ്കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗം യൂഗോ യുടെ പാ​വ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നാ​ണു്.) ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ ജീ​വി​ത​ദുഃ​ഖ​മാ​ണു് കൊ​ച്ച​മ്മി​ണി പെ​രി​ങ്ങ​ളം എഴു​തിയ “വന്ധ്യ​യു​ടെ കണ്ണു​നീ”രി​ലു​ള്ള​തു് (വനിത). വാ​യ​ന​ക്കാർ ബലി​മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​റു​ന്നു ഇവിടെ.

ആരെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി ഹാ​സ്യം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു​വോ അയാ​ളെ​യും അതു രസി​പ്പി​ച്ചാൽ അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ഉത്തമ ഹാ​സ്യ​മെ​ന്നു കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ടൗൺ ഹാൾ. തോ​പ്പിൽ ഭാസി യുടെ നാടകം. മുൻ​വ​ശ​ത്തെ വരി​യിൽ ഇട​ത്തേ​യ​റ്റ​ത്തു് ഞാൻ. വല​ത്തേ​യ​റ്റ​ത്തു് എന്റെ മകൾ. വരി​യു​ടെ ഇട​തു​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഞാൻ ഉൾ​പ്പെ​ടെ മൂ​ന്നോ നാലോ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രേ​യു​ള്ളു. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ. എന്റെ നേരെ പി​റ​കി​ലി​രു​ന്ന ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യോ​ടു പറ​യു​ന്ന​തു് ഞാൻ കേ​ട്ടു: “അമ്മാ നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന​യാൾ കൃ​ഷ്ണൻ നായർ സാർ. അതാ വലതു ഭാ​ഗ​ത്തു് അറ്റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സാ​റി​ന്റെ മകൾ ലേഖ, എന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രി”. അതു​കേ​ട്ടു് അമ്മ ചോ​ദി​ച്ചു: “അയ്യോ, അച്ഛൻ ഒര​റ്റ​ത്തും മകൾ മറ്റേ​യ​റ്റ​ത്തും ഇരി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? അടു​ത്ത​ടു​ത്തു് ഇരു​ന്നു​കൂ​ടേ?” നർ​മ്മ​ബോ​ധ​മു​ള്ള പെൺ​കു​ട്ടി മറു​പ​ടി നല്കി: “അയ്യ​യ്യോ, ഒര​റ്റം തൊ​ട്ടു മറ്റേ​യ​റ്റം വരെ സാ​റി​ന്റെ മക്കൾ തന്നെ​യാ​ണു് അമ്മാ”. എന്റെ സന്താ​ന​സം​ഖ്യാ​ബ​ല​ത്തെ പെൺ​കു​ട്ടി ഇങ്ങ​നെ പരി​ഹ​സി​ച്ചു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഞാൻ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. ഉത്ത​മ​ഹാ​സ്യം.

പ്രൈ​മ​റി സ്കൂ​ളി​ന്റെ വാർ​ഷി​കാ​ഘോ​ഷം. പി​ള്ളേ​രി​രു​ന്നു് ‘ഈക്കീ​ക്കി​ത്ത​മ്പ​ലം’ കളി​ക്കു​ന്നു. അവരെ നോ​ക്കി വി​രൂ​പ​നായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ സന്താന നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഘോ​ര​ഘോ​രം പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നര മണി​ക്കൂ​റാ​യി. നിർ​ത്തു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. സഹി​കെ​ട്ടു. അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നായ ശൂ​ര​നാ​ട്ടു കു​ഞ്ഞൻ പിള്ള സാറ് എന്റെ കാതിൽ: “കൃ​ഷ്ണൻ നായരേ എന്തി​നു് ഈ പ്ര​സം​ഗം. ഇയാൾ ഏതു സ്ത്രീ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ​ച്ചെ​ന്നു നി​ന്നാ​ലും അവൾ​ക്കു സന്താ​ന​നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം ഉണ്ടാ​കു​മ​ല്ലോ”. ഫലിതം കൊ​ള്ളാം. എങ്കി​ലും സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ അതു കേൾ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യാൽ രസി​ക്കു​മോ?

ബസ്സ് റ്റേർ​മി​ന​സ്സിൽ വന്നു നി​ന്നു. യാ​ത്ര​ക്കാർ തി​ര​ക്കോ​ടെ, തള്ളി​യും ഉന്തി​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങു​ന്നു. ഒരാൾ മാ​ത്രം ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ നി​ന്നു് അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും ബസ്സിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം എഴു​ന്നേ​റ്റു. പതു​ക്കെ ബസ്സിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി. ആരാ​ണ​ദ്ദേ​ഹം? വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ദാർ​ശ​നി​കൻ സാ​ന്താ​യാ​നാ. താൻ ഉൾ​ക്കൊ​ണ്ട തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യ്ക്കു യോ​ജി​ച്ച പ്ര​ശാ​ന്തത.

മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി യുടെ ഷഷ്ടി​പൂർ​ത്തി ആഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ മാരാർ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ പണ്ടു ഗാ​ന്ധി​ജി യെ നി​ന്ദി​ച്ച​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം വേ​ദ​ന​യോ​ടെ പരാ​മർ​ശി​ച്ചു. ആ ‘ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ’ താ​നാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ കു​റ്റി​പ്പുഴ കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് മര്യാദ ലം​ഘി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യിൽ മാ​രാർ​ക്കു മറു​പ​ടി നല്കി. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ മാ​രാ​ര​ല്ലേ? ചങ്കിൽ തറ​യ്ക്കു​ന്ന ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി. കു​റ്റി​പ്പു​ഴ​യെ ആരോ പി​ടി​ച്ചി​രു​ത്തി. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ബഹളം ഉണ്ടാ​യേ​നെ. ഈ സംഭവം ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തി​യ​തു് തകഴി യുടെ ആത്മ​ക​ഥാ​പ​ര​മായ ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് (കലാ​കൗ​മു​ദി). സ്കൂൾ വി​ട്ടു് ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ഓടി​പ്പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടു് കു​റ്റി​പ്പുഴ പറ​ഞ്ഞു: “അയ്യോ ഇവ​റ്റ​ക​ളെ​ല്ലാം പെറാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ഈ ലോ​ക​ത്തു നി​ന്നു തി​രി​യാ​നൊ​ക്കു​മോ?” തത്ത്വ​ചി​ന്ത പലർ​ക്കും മു​ഖാ​വ​ര​ണ​മാ​ണു്. സാ​ന്താ​യാ​നാ​യെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചി​ലർ​ക്കേ അതു് ആത്മാ​വി​ന്റെ ഒരം​ശ​മാ​യി ഭവി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.